Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;

>

Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης - όπως έγραφετότε - μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης...).

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.

Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την... κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.

«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.

---

Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.

Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:

«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».

Γι' αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.

Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».

Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:

• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα - την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» - βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές...
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο... Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ...
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης...
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην...
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000... Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά... Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων... Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»...

Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.

Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.

Αλλά, ας θυμηθούμε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:

• α)Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
• β)Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500...

Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.

Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;

Ας δούμε:

• Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
• Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
• Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
• Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
• «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας"».
• Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
• Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 - 516 80/32 426), σημειωνόταν:
• «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου...».
• Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:
• «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο... Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα...».
• Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ' άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!

---

Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;

Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την ...«εθνοκάθαρση »;

Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ - «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.

Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.

Το προφανέςμόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.

Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.

Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.

Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον – αθωωμένο - Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η διαχωριστική γραμμή

 Η διαχωριστική γραμμή

«Το Συνέδριο καθυστέρησε λόγω των αντιδράσεων αυτών των δυνάμεων που θεωρούν ότι δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές λύσεις, που είναι αντίθετες στην ΕΕ. Και αυτές οι δυνάμεις είναι κομμάτι της ευρωπαϊκής κοινωνίας και αν είναι ένα πράγμα δεδομένο, είναι ότι η ευρωπαϊκή κοινωνία δεν μπορεί άλλο να αντέξει από το συνδυασμό σκληρής λιτότητας και φτωχοποίησης των τελευταίων δεκαετιών. Ο λόγος που οργανώνουμε το Συνέδριο είναι γιατί εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν ευρωπαϊκές λύσεις, πιστεύουμε ότι μπορεί να αλλάξει η Ευρώπη». 

 

Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, ο Γ. Κατρούγκαλος στην έναρξη χτες του συνεδρίου στο Ζάππειο. Κρίνοντας από το ακροατήριο, είμαστε σίγουροι ότι πείστηκε από τις ...εξηγήσεις που έδωσε ο υπουργός Εργασίας για την καθυστέρηση που προκάλεσε η διαμαρτυρία εργαζομένων και συνταξιούχων.

 

 Δεν περιμέναμε, άλλωστε, να πει ότι τόσος κόσμος έξω από το Ζάππειο διαδήλωνε επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκοψε κι άλλο τις συντάξεις, διατηρεί όλη την αντεργατική νομοθεσία των προηγούμενων και ετοιμάζεται να την επεκτείνει, μοιράζει ψίχουλα στους πάμπτωχους και τα ονομάζει «κοινωνική αλληλεγγύη», διατηρεί και επιτείνει την ευελιξία στην αγορά εργασίας, την άθλια κατάσταση στην Υγεία και η λίστα δεν έχει τέλος. 

 

Επομένως, η πραγματική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που διαδήλωναν έξω από το Ζάππειο και σ' αυτούς που συμμετείχαν στο συνέδριο, δεν ήταν αυτή που επικαλέστηκε ο Γ. Κατρούγκαλος, αλλά το ποια συμφέροντα υπηρετεί ο καθένας, του κεφαλαίου ή του λαού. Και δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι το κεφάλαιο δύσκολα θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερους ...συνέδρους από αυτούς που διάλεξε για λογαριασμό του η κυβέρνηση.

Διαφθορά και σκάνδαλα

 

Συνεχίζονται οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σε σχέση με ζητήματα σκανδάλων και διαφθοράς, το «πόθεν έσχες» Καλογρίτσα, από τη μια, την υπόθεση ΚΕΕΛΠΝΟ, από την άλλη. Και, βέβαια, χρειάζεται όλες οι υποθέσεις που «βρωμάνε» να αποκαλυφθούν, για να γνωρίζει ο λαός τι συμβαίνει σε καθεμιά από αυτές. Ομως, δεν είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση και ΝΔ αποπειρώνται να εκμεταλλευτούν τις εξελίξεις, για να αποπροσανατολίσουν από την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής τους και το χτύπημα του λαού. Ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι αυτά τα σκάνδαλα και οι υποθέσεις διαφθοράς είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα και καθρεφτίζουν τη σαπίλα του κυνηγητού του επιχειρηματικού κέρδους. Ομως, αφού μιλάμε για διαφθορά και σκάνδαλα, το μεγαλύτερο από όλα είναι να μοιράζεις κίνητρα και επιδοτήσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους και ο λαός να αρκείται σε ψίχουλα. Αυτό, δηλαδή, που κάνει η κυβέρνηση. Αυτό που υπόσχεται ότι θα κάνει καλύτερα η ΝΔ όταν έρθει εκείνη στην κυβέρνηση. Εκεί βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος.

Το Δικαστήριο έκανε το θαύμα του... 

 

Επειδή αυτή την περίοδο επανήλθε στην επικαιρότητα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο θα γνωμοδοτήσει για το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, βρήκαμε μια άλλη πρόσφατη απόφαση, που δείχνει ποιον πραγματικά υπηρετεί το Δίκαιο της Ευρωένωσης. Συγκεκριμένα, απαντώντας σε προδικαστικό ερώτημα ισπανικού Δικαστηρίου, το Δικαστήριο της ΕΕ αποφάνθηκε ότι η χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη μόνιμων αναγκών στον τομέα των υπηρεσιών Υγείας, προσκρούει στο δίκαιο της ΕΕ. Το Δικαστήριο επισημαίνει, ακόμα, ότι η χρησιμοποίηση τέτοιων συμβάσεων δικαιολογείται μόνο από την ανάγκη κάλυψης προσωρινών αναγκών και υπενθυμίζει ότι η ευρωπαϊκή συμφωνία - πλαίσιο επιβάλλει στα κράτη - μέλη της ΕΕ να ρυθμίζουν με τη νομοθεσία τους, «προς αποφυγή της καταχρηστικής χρησιμοποιήσεως συμβάσεων ορισμένου χρόνου». Τέτοιες αποφάσεις, όπως παλιότερα και η οδηγία 70/99, αξιοποιήθηκαν από πολλούς, ανάμεσά τους και ο τότε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να εξωραϊστεί ο αντεργατικός - αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ, με το επιχείρημα ότι προστατεύονται οι εργαζόμενοι από κατάχρηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και ότι μετά από ορισμένες ανανεώσεις μπορούν να διεκδικήσουν τη μονιμοποίησή τους. Αποδείχτηκε όμως και στην πράξη ότι το μόνο που «προστατεύουν» τέτοιες οδηγίες και αποφάσεις είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου για ένα φτηνότερο και πιο ευέλικτο κράτος, στην υπηρεσία της επιχειρηματικότητας και της ενίσχυσης της κερδοφορίας του. Κι αυτό επειδή η ευρωπαϊκή νομοθεσία προβλέπει σαφώς την πρόσληψη με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, για περιπτώσεις που εύκολα βαφτίζονται «έκτακτες» και την αντικατάσταση αυτών των εργαζομένων στη συνέχεια, ώστε να ανακυκλώνεται η ανεργία και το κράτος να γλιτώνει το κόστος της μόνιμης και σταθερής εργασίας με πλήρη δικαιώματα...

Στάχτη στα μάτια... 

 

Τέτοια πρεμούρα έχουν η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ για την τύχη της ΕΕ, που δε σταματούν τις υποδείξεις προς τα ευρωενωσιακά όργανα, για να την κάνουν ελκυστική στους λαούς. Εγραφε, λοιπόν, η «Αυγή», 14/9/2016, ότι «το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος απέδειξε ότι η Ενωση δεν είναι αρκετά ελκυστική (...) αν δεν γίνει σύντομα ένα άλμα προς τα εμπρός - τώρα που εξέλειπε και το αιώνιο βρετανικό "χειρόφρενο" - το μέλλον της Ενωσης φαντάζει δυσοίωνο».

Γι' αυτή την ελκυστικότητα της ΕΕ δουλεύουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι σοσιαλδημοκράτες των κρατών - μελών της. Δηλαδή, να ξαναζωντανέψουν την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ότι η ΕΕ μπορεί να δουλέψει προς όφελος των λαών, να γίνει, όπως λένε, «κοινωνική». Ομως, το ζήτημα δεν είναι πόσο ελκυστική είναι ή δεν είναι η ΕΕ. Το ζήτημα είναι ότι η ΕΕ, ως λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου που είναι, ταλανίζεται στο εσωτερικό της από αντιθέσεις και ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις των διαφορετικών κρατών - μελών της, που τα τελευταία χρόνια οξύνονται εξαιτίας της κρίσης και των δυσκολιών της ανάκαμψης. Η συνοχή της μπαίνει σε δοκιμασία ακριβώς γι' αυτό το λόγο, κάτι που δεν λύνεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ρίχνουν, λοιπόν, στάχτη στα μάτια του λαού για λογαριασμό των τμημάτων του κεφαλαίου, που παλεύουν να διατηρήσουν τη συνοχή της ΕΕ. Οπως και να 'χει, οι λαοί θα δουν άσπρη μέρα μόνο όταν ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου στη χώρα τους και αποδεσμευτούν από την ΕΕ και κάθε είδους λυκοσυμμαχία.

Ριζοσπάστης

Και τούτος ο Σεπτέμβριος τη λευτεριά θα φέρει

 Και τούτος ο Σεπτέμβριος τη λευτεριά θα φέρει

Υποταγή ή αντεπίθεση; Σουβλάκι ή λουκάνικο; Λουκουμάδες με μέλι ή με σοκολάτα; Νεανική ή λαϊκή σκηνή; Χειμερινοί κολυμβητές ή Πέγκι Ζήνα στη ΔΕΘ;
Αυτά είναι μερικά από τα πραγματικά διλήμματα της ζωής, με τα οποία σε φέρνει αντιμέτωπο του Φεστιβάλ της οργάνωσης.

Όπως έχει αναλυθεί από τους κλασικούς, η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ έχει μεταβατικό χαρακτήρα, χωρίς τον ενθουσιασμό της πρώτης ημέρας και τη γλυκιά μελαγχολία (λίγο πριν την κορύφωση) της τελευταίας. Κάτι που μας δίνει την ευκαιρία για μια αναλυτική περιγραφή του χώρου, που θα ζήλευε κι ο μαιτρ του είδους, Δημήτρης Χατζηγεωργίου.

So, first of all. Η οργάνωση χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη έκταση του στρατοπέδου Παύλου Μελά, αλλά υπάρχει κι άλλος χώρος, που φιλοξενεί κάθε Ιούνη τις Αναιρέσεις. Γιατί, όπως (δε) συμφώνησε και η λαϊκή πτέρυγα του (πάλαι ποτέ) αριστερισμού, το εξωκοινοβούλιο, ακόμα και όταν αντιγράφει μια δική μας ιδέα (της μετακίνησης), πρέπει να βρίσκει πάντα μια λεπτομέρεια για να διαφοροποιηθεί.

Υπάρχουν δύο είσοδοι στο χώρο. Μία από την πλευρά της λαϊκής σκηνής κι η βασική από τη Λαγκαδά, που είναι κρυμμένη πίσω από ένα λόχο καντίνες (εκτός από την Πέμπτη, που προτίμησαν την Τούμπα Λίμπρε). Κι όπου χτες πρέπει να ήταν περιφρούρηση το Γκεκούδι ή μάλλον ο γιος του (ο γιος του Γκέκα, ο γιος του γιου του Γκέκα, που έλεγε κι ένα κείμενο στη Γλώσσα μας, στο δημοτικό). Αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος από τις φωτογραφίες. Ενώ ακριβώς μετά την είσοδο, δίπλα στα σουβλάκια (που είναι στρατηγική θέση) ήταν ο Απέθαντος, που είναι ο πλέον πρόσφατος κρίκος στην αλυσίδα της bloggerομάνας Θεσσαλονίκης.

Αν αγνοήσεις τις καντίνες και τα σουβλάκια, ακολουθώντας τη μυρωδιά από τους λουκουμάδες, όλο ευθεία κι αριστερά, περνάς από μια σειρά ενδιάμεσους σταθμούς -που δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα στάδια, παρά το μεταβατικό χαρακτήρα της ανάρτησης και της ημέρας.

Αρχικά, ο γραφικός πάγκος με τις φατσούλες των κλασικών σε διάφορες εκδοχές: αφίσες, μπρελόκ, μπλουζάκια και ποτήρια-κούπες. Που αν είχαν και κάποιο τσιτάτο, θα ταίριαζε γάντι και το ρεφραίν: θα σπάσω κούπες, με τα λόγια που 'πες. Κι όπου όσοι ντρέπονται ή νιώθουν ότι παλιμπαιδίζουν, λένε πως δεν είναι αυτό που νομίζεις και ότι παίρνουν δωράκι για κάποιον άλλο κι όχι στον εαυτό τους.

Στον πάγκο της Σύγχρονης Εποχής, με τη φρέσκια ΚΟΜΕΠ (και την ανανέωση των συνδρομών, που προσφέρει κι ένα βιβλίο δώρο), τη διαφορά την έκανε μια καινούρια έκδοση, που δεν ήταν δική μας, με τον προλεκάλτ τίτλο: μπαμπά γιατί οι κομμουνιστές δε συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις; Όπου ο συγγραφέας (που όπως καταλαβαίνει κανείς από το βιογραφικό του, δεν έχει δώσει βιογραφικό στο κόμμα, αλλά είναι γερή, κομμουνίζουσα επιρροή) εξηγεί με απλά επιχειρήματα διάφορα ζητήματα, όπως θα το έκανε στη μικρή του κόρη. Και πείστηκε να προχωρήσει στην αυτοέκδοσή του, μετά από παρότρυνση όσων σφων και συναγωνιστών διάβασαν τις σημειώσεις του, σε μια πρώτη εκδοχή του βιβλίου.

Στο περίπτερο του Αλφειού, μπορούσε να βρει κανείς μεταξύ άλλων το τελευταίο τεύχος του HUMBA -που πρέπει δυστυχώς να ακρίβυνε- με εξώφυλλο τη σοβιετική ποδοσφαιρική ομάδα κι ένα ένθετο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Κι αυτό έδωσε την αφορμή για μια γόνιμη, ποιοτική συζήτηση με διακεκριμένους νομικούς για την κάρτα φιλάθλου, το φακέλωμα και το υψηλό επίπεδο της Σούπερ Λιγκ, που συναρπάζει τα πλήθη.

Στα δεξιά ήταν ο παιδότοπος, που είχε και τραπεζάκι του πινγκ-πονγκ, κι όταν βάλει και air-hockey (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το πράγμα) δε θα ξεκολλάν λεπτό από εκεί τα παιδιά κάθε ηλικίας. Άσε που ακούσαμε, στα πλαίσια μιας παιδικής παράστασης, λίγες νότες από το Eye of the tiger. Και όπως είπε σκωπτικά ο Sniper, αυτό ήταν ό,τι πιο ροκ θα ακούγαμε στο Φεστιβάλ.
Όχι ρε, αφού ήταν κι οι Μπλε...

Στο βάθος ήταν το μαθητικό στέκι και το παιχνίδι ερωτήσεων-κουίζ, προσαρμοσμένο στη θεματική κατηγορία "ναρκωτικά" -γι' αυτό δεν είχε καμία ερώτηση από το Κομμουν-τρίβιαλ. Είχε όμως αυτήν την ερώτηση:
Ποια νεολαία ανέλαβε πρώτη δράση ενάντια στα ναρκωτικά;
Α. η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ       Β. η ΟΚΝΕ (πρόδρομος της ΚΝΕ)       Γ. η νεολαία ΠΑΣΟΚ
που λύγισε και τους πιο δυνατούς παίκτες με τη δυσκολία της. Πραγματική σπαζοκεφαλιά.
Κι άλλη μία, όπου η παρουσιάστρια χρειάστηκε βοήθεια, για να διαβάσει σωστά την "αλόε βέρα" και τα... "νουφάρα", γιατί δεν είχαν τόνο.

Λίγο αργότερα, ο προτζέκτορας στο χώρο έπαιζε ένα βιντεάκι για τα αναβολικά στον αθλητισμό και τη Φλόρες Γκρίφιθ Τζόινερ, που έζησε λιγότερο από τα ρεκόρ της και είχε τόσο μακριά νύχια, για να... Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως ήταν οι εκθέσεις για τα 70χρονα του ΔΣΕ και για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης (στις φυλακές και τους τόπους εξορίας-βασανιστηρίων), με τα πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα, τα προσεγμένα ταμπλό και τους καλά διαβασμένους συντρόφους, που προσφέρονταν να σε ξεναγήσουν στο χώρο. Αλλά στην έκθεση για το ΔΣΕ, έπρεπε να (μπορείς να) διαβάζεις τα χείλη των σφων, λόγω της δυνατής μουσικής κι έτσι επικεντρώσαμε στην άλλη. Όπου μεταξύ πολλών και συγκλονιστικών άλλων, μπορούσε να διαβάσει κανείς λεπτομέρειες για τα εξής:

-τα στιχάκια που ενέπνευσαν τον τίτλο της ανάρτησης
υπομονή κι υπομονή, καρτέρει και καρτέρει
και τούτος ο Σεπτέμβριος τη λευτεριά θα φέρει
-τα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια που έλεγε η Μίρκα Γκίνοβα ή αλλιώς Ειρήνη Γκίνη (η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσαν οι μοναρχοφασίστες), καθώς οδηγούνταν στο απόσπασμα.
-τη μικρότερη πολιτική κρατούμενη, που ήταν μόλις 12μισι χρονών και δε μαρτυρούσε την παρέα της, για να μην περάσουν κι οι φίλοι-σύντροφοί της, όσα πέρασε κι η ίδια.
-την επιστολή δυο μικρών κοριτσιών στον εξόριστο πατέρα τους, όπου του εξιστορούσαν τα βάσανά τους και τον ρωτούσαν πού είναι αυτή η Γυάρος και δεν μπορεί να έρθει...
-το άτυπο πανεπιστήμιο των κομμουνιστών στην Ακροναυπλία, όπου υπήρχε ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών -σαν κι αυτό που θα ξεκινήσει σε λίγο καιρό στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα.
-το κασετοφωνάκι του Χαρίλαου, που κατέγραψε και διέσωσε κάποιες σπάνιες, μουσικές συνθέσεις. Και την κατάσταση που βίωσαν οι εξόριστοι της χούντας, έχοντας να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τους διώκτες τους, αλλά τη διάσπαση του κόμματος και τη διαλυτική δράση του οπορτουνισμού, που δυσκόλευε ακόμα και την ενιαία υλοποίηση κάποιων συλλογικών αποφάσεων-διαμαρτυριών των κρατούμενων του στρατοπέδου.

Ας κρατήσουμε μερικές πινελιές για το αυριανό σημείωμα, για να πούμε κάποια πράγματα και για το χτεσινό πρόγραμμα. Που αυτή τη φορά ήταν χορταστικό και κράτησε τουλάχιστον ως τις τρεις που φύγαμε. Και ο κόσμος που ήρθε ήταν σαφώς περισσότερος, χωρίς να πλησιάσει πάντως το ιστορικό υψηλό άλλων βραδιών-χρονιών. Κι όπως τον έβλεπες από μακριά στο χώρο της κεντρικής σκηνής, υπήρχε ένας σχηματικός διαχωρισμός: αυτοί που κάθονταν προς τη σκηνή, και αυτοί που κάθονταν προς τη ταβέρνα. Η αντίθεση μεταξύ πνευματικής και συμβατικής τροφής (αν και μόνο συμβατικοί δεν ήταν φέτος οι λουκουμάδες και τα σουβλάκια). Κι ανάμεσά τους το κενό, σαν κι αυτό που νιώθει στην κοιλιά του ο σφος Οβελίξ και πρέπει να το γεμίσει, γιατί νηστικό αρκούδι δε χορεύει.

Αλλά όταν βγήκε η Γλυκερία, χόρεψε όλος ο ντουνιάς. Κι είχε γούστο να την ακούς να λέει "δικό σας..." και ο λαός από κάτω να συμπληρώνει "κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δε χορεύει", ενώ χόρευαν και τραγουδούσαν όλοι. Κι η Γλυκερία -που το 'χει γενικά- μπορούσε να τους χορεύει ως το πρωί.

Στη νεανική-μαθητική σκηνή ήταν οι Kazoo, που δεν είναι καν (Βασίλης) Καζούλης. Και δεν είπαν τη Φανή, αλλά ένα μεταμοντέρνο κράμα σκα με ικαριώτικα και ζωναράδικα. Ενώ σε κάποια φάση, σήκωσαν και τα χέρια σε στιλ Ρίκι Μάρτιν, αλέ-αλέ-αλέ (και όλα αυτά, μες σε δέκα λεπτά). Αλλά η πραγματική είδηση ήταν πως η μπλε τύπισσα δεν ήταν παν-σεληνιασμένη ως συνήθως κι αρκέστηκε σε ένα σχόλιο "ακόμα χούντα έχουμε" και μερικά κρύα αστεία ανάμεσα στα τραγούδια. Αλλά δεν είμαι σίγουρους αν αυτό ανακούφισε ή απογοήτευσε τους φανατικούς της θαυμαστές.

Στη λαϊκή σκηνή, οι χειμερινοί κολυμβητές προβληματίστηκαν από τον ανταγωνισμό που είχαν από την Πέγκι Ζήνα στη ΔΕΘ. Και τους διαδέχτηκε ο Αγάθωνας, που ήταν ορεξάτος και κουρδισμένος να το πάει ως την ανατολή του ήλιου.

Πιο πριν, ήταν η συζήτηση με Ζαριανόπουλο και Σιδηρόπουλο, που (για την οικονομία του χρόνου) δεν είχε συζήτηση με το κοινό και (για την οικονομία του χώρου) δε θα την αναπαραγάγω, έστω στα βασικά της σημεία. Όπως είπε εξάλλου ο Ζαριά, είναι αρκετά δύσκολο να συμπυκνώσεις σε μια παρέμβαση όλη την επικαιρότητα. Άλλο αν έκανε αυτό ακριβώς στη συνέχεια, πιάνοντας από τους σεισμούς της Ιταλίας, μέχρι την (αλληλ)εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Στα αξιοσημείωτα, συμπεριλαμβάνω τα αεροπλάνα, που έπιαναν διάδρομο ακριβώς από πάνω μας για να προσγειωθούν στο Μακεδονία, και πετούσαν τόσο χαμηλά, που προς στιγμήν νόμιζα πως ήταν δικά μας drone. Αλλά τελικά όχι, δεν έχει εξελιχθεί ακόμα τόσο πολύ το αεροπλανάκι της ΕΤΕ.
Και το έντονο λαϊκό στοιχείο, με την έκδηλη παρουσία, όπως φαίνεται κι από το παρακάτω στιγμιότυπο με την γκλίτσα, που απαθανάτισε η μοβομαλλούσα σφισσα (που σε αντίθεση όμως με τον Ντένις Ρόντμαν δεν έχει επισκεφτεί ακόμα τη ΛΔ της Κορέας).

Σήμερα πάμε για γκρανκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε, όπως θα έλεγε κι ο Δημήτρης, καθώς υπάρχουν τρία ζητήματα προς αντιμετώπιση.
-Η απεργία των αστικών λεωφορείων (που είναι ίσως οξύμωρο να λέγονται αστικά, εφόσον μετα-φέρουν το λαό), με το κόμμα να βάζει λεωφορεία σε κάθε περιοχή.
-Η φήμη ότι αρρώστησε ο Μαργαρίτης, που παίζει σήμερα στη λαϊκή. Έχουμε βέβαια κι άλλο Μάργκαρετ να βάλουμε στη θέση του, αλλά δεν ξέρω αν είναι καλλίφωνος και τι ρεπερτόριο έχει.
Και ο Φίλιππος Πλιάτσικας... Που δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα.

    Μετά τα γεμιστά και τις πίτες ...

Η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αφού εφηύρε την οικονομία που μπορούμε να κάνουμε τρώγοντας τα πολύ φτηνά γεμιστά και τις φτηνές πίτες που γίνονται με λίγο αλεύρι, επανήλθε δριμύτερη. Έτσι, στο πλαίσιο της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας της κυβέρνησής της, μετά και την ψήφιση του 3ου αλλά «αριστερού» μνημονίου και του προϋπολογισμού, που προβλέπουν -μεταξύ άλλων- την περικοπή των 900 εκατ. ευρώ από τις κρατικές δαπάνες για την Πρόνοια, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» (ΚΕΑ), ανερυθρίαστα έθεσε θέμα κατάργησης των επιδομάτων και αντικατάστασής τους με ...«παροχές σε είδος»!

«Οι παροχές σε χρήμα θα σε καταστρέψουν», επισήμανε η  Θ. Φωτίου, αντιπροτείνοντας: «Αν σου δίνουμε όμως 70 ευρώ κάρτα η οποία είναι προπληρωμένη για τρόφιμα, που τα παίρνεις από οποιοδήποτε μαγαζί, δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή αυτό που έχει ανάγκη μια οικογένεια και σου δίνουμε, και εφόσον δεν έχεις σπίτι, 70 ευρώ επιδότηση ενοικίου, αλλά πάντα στον ιδιοκτήτη όχι σε σένα. Δηλαδή μία λογική σε είδος και όχι σε χρήμα. (...)  Είναι αδύνατον να επιβιώσεις με 200 ευρώ, ενώ αυτά που σας είπα μόλις πριν είναι 150 ευρώ. Και μπορείς να επιβιώσεις, πολύ δύσκολα, αλλά μπορείς».

Σήμερα το ΚΕΑ εφαρμόζεται πιλοτικά σε 30 δήμους της χώρας και μεταξύ άλλων προβλέπει χρηματική ενίσχυση 200 ευρώ το ανώτερο σε άτομα που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Για παράδειγμα, σε μια τριμελή οικογένεια με ένα ανήλικο παιδί ο δικαιούχος παίρνει μάξιμουμ 200 ευρώ, ο επιπλέον ενήλικας άλλα 100 ευρώ και το παιδί άλλα 50 ευρώ, σύνολο 350 ευρώ.

Με απλά λόγια, κατά την κυβέρνηση, τα 200 ευρώ σε χρήμα δεν αρκούν για να ζήσεις, αλλά τα 150 ευρώ σε είδος φτάνουν και ίσως να περισσεύουν και από πάνω...

Δηλαδή εκτός από μηχανισμός διαχείρισης της φτώχειας, το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί και μοχλό κατάργησης όλων των προνοιακών επιδομάτων.

Αποδεικνύεται και με αυτήν την αφορμή ότι η όποια «κοινωνική πολιτική» ταυτίζεται με την ανακύκλωση της φτώχειας και τη διαχείριση των πιο ακραίων μορφών της, σπρώχνοντας παράλληλα τα λαϊκά στρώματα να συμβιβαστούν με τη μιζέρια και τη φτώχεια τους στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας». 

Και αναδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ με «αριστερά φούμαρα» ήρθε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι.

    "Οδικός χάρτης" και ψίχουλα

Το κοντέρ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ήδη αρχίσει να «γράφει» πολλά χιλιόμετρα στον αντιλαϊκό «οδικό χάρτη» για τη λεγόμενη «δίκαιη ανάπτυξη» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στη ΔΕΘ. Σε αυτήν τη διαδρομή, το σίγουρο είναι ένα: Οτι ο στόχος οι επιχειρηματικοί όμιλοι να τρέχουν με χίλια σημαίνει συντρίμμια για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τις ανάγκες του λαού, αφήνοντας μόνο κάποια ψίχουλα, ίσα ίσα για να αναπαράγεται και να συντηρείται η εργατική δύναμη σαν καύσιμο για τα κέρδη του κεφαλαίου και για να μετριάζεται η λαϊκή αγανάκτηση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας ζητά ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, νέα πεδία κερδοφορίας για τους καπιταλιστές, νέους κινδύνους εμπλοκής της χώρας σε πολεμικές συγκρούσεις. Ταυτόχρονα τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά να είναι συμβιβασμένα με τη φτώχεια, τη μη κάλυψη των αναγκών τους, την απειλή ότι «...υπάρχουν και χειρότερα». Και για να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, η κυβέρνηση επιδίδεται σε ένα όργιο πολιτικής εξαπάτησης του λαού.

Μια γεύση του περίφημου «οδικού χάρτη» μπορεί να πάρει κανείς διαβάζοντας ορισμένες από τις πρωτοβουλίες που παίρνει η κυβέρνηση. Οπως, για παράδειγμα, η ημερίδα που διοργάνωσαν τρία υπουργεία - Οικονομίας, Υγείας, Παιδείας - για την ανάπτυξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας. Εκεί, όπου παρουσιάστηκε ένα σχέδιο δράσης, τίγκα στα κίνητρα, στις πριμοδοτήσεις, στις ενισχύσεις. Μερικά από αυτά; «Επανεξέταση της πολιτικής τιμοδότησης και πλαισίου αποζημιώσεως φαρμάκου. Στόχευση της έρευνας και διασύνδεσή της με τη φαρμακοβιομηχανία. Διευκόλυνση της πρόσβασης και αξιοποίησης χρηματοδοτικών ευκαιριών. Βελτίωση του εγχώριου χρηματοπιστωτικού περιβάλλοντος». Είναι πράγματι εντυπωσιακό, τρία υπουργεία να διοργανώνουν ημερίδα για να συζητήσουν, να συμφωνήσουν και να διαβεβαιώσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους του συγκεκριμένου κλάδου ότι θα κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν στη μεγαλύτερη ενίσχυσή τους, να μπουν σε νέα πεδία για να δημιουργήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Ωραία, λοιπόν, όλα αυτά για τους βιομήχανους του Φαρμάκου, μόνο που την ίδια στιγμή συμβαίνει και κάτι ακόμα. Επειδή μιλάμε για το θέμα της Υγείας, η κυβέρνηση διαφημίζει ένα πρόγραμμα για 2,5 εκατ. ανασφάλιστους, στο πλαίσιο του οποίου, οι ανασφάλιστοι θα πρέπει να πληρώνουν εξ ολοκλήρου για την αγορά 2.500 εξετάσεων που δεν καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ, ενώ καλούνται να πληρώνουν συμμετοχή στην αγορά φαρμάκων και 1 ευρώ χαράτσι ανά συνταγή. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα χρονίως πασχόντων θα αναγκαστεί να σταματήσει τη θεραπεία του ή να συνεχίζει με τις υποτυπώδεις υπηρεσίες των «κοινωνικών ιατρείων» και «κοινωνικών φαρμακείων». Αυτό, λοιπόν, είναι ο ορισμός του συμβιβασμού με τα ψίχουλα για το λαό, «φιλέτα» για το κεφάλαιο. Και αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα...

Κάπως έτσι έχει σχεδιαστεί αυτός ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι φανερό για ποιον «δουλεύουν» και ποιον εξυπηρετούν. Και σε αυτόν τον «οδικό χάρτη» έχουν συμμάχους και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τον Λεβέντη, τα φασιστοειδή, αφού η στρατηγική τους σύμπλευση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι δεδομένη. Υπάρχει διέξοδος απέναντι σε αυτήν την κατάσταση για το λαό, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες, τους νέους, τους συνταξιούχους; Υπάρχει και αυτή είναι η οργάνωση της πάλης, με αφετηρία τη διεκδίκηση ανάκτησης απωλειών, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους και τη διεκδίκηση όλων εκείνων που σήμερα τους στερούν για να πριμοδοτούν το κεφάλαιο. Ενας αγώνας που θα συγκεντρώσει όλες τις απαραίτητες δυνάμεις για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, με ανατροπή τελικά της εξουσίας του κεφαλαίου.

«Οδικός χάρτης» και ψίχουλα

«Οδικός χάρτης» και ψίχουλα

Το κοντέρ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ήδη αρχίσει να «γράφει» πολλά χιλιόμετρα στον αντιλαϊκό «οδικό χάρτη» για τη λεγόμενη «δίκαιη ανάπτυξη» που παρουσίασε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στη ΔΕΘ. Σε αυτήν τη διαδρομή, το σίγουρο είναι ένα: Οτι ο στόχος οι επιχειρηματικοί όμιλοι να τρέχουν με χίλια σημαίνει συντρίμμια για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τις ανάγκες του λαού, αφήνοντας μόνο κάποια ψίχουλα, ίσα ίσα για να αναπαράγεται και να συντηρείται η εργατική δύναμη σαν καύσιμο για τα κέρδη του κεφαλαίου και για να μετριάζεται η λαϊκή αγανάκτηση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας ζητά ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, νέα πεδία κερδοφορίας για τους καπιταλιστές, νέους κινδύνους εμπλοκής της χώρας σε πολεμικές συγκρούσεις. Ταυτόχρονα τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά να είναι συμβιβασμένα με τη φτώχεια, τη μη κάλυψη των αναγκών τους, την απειλή ότι «...υπάρχουν και χειρότερα». Και για να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, η κυβέρνηση επιδίδεται σε ένα όργιο πολιτικής εξαπάτησης του λαού.
Μια γεύση του περίφημου «οδικού χάρτη» μπορεί να πάρει κανείς διαβάζοντας ορισμένες από τις πρωτοβουλίες που παίρνει η κυβέρνηση. Οπως, για παράδειγμα, η ημερίδα που διοργάνωσαν τρία υπουργεία - Οικονομίας, Υγείας, Παιδείας - για την ανάπτυξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας. Εκεί, όπου παρουσιάστηκε ένα σχέδιο δράσης, τίγκα στα κίνητρα, στις πριμοδοτήσεις, στις ενισχύσεις. Μερικά από αυτά; «Επανεξέταση της πολιτικής τιμοδότησης και πλαισίου αποζημιώσεως φαρμάκου. Στόχευση της έρευνας και διασύνδεσή της με τη φαρμακοβιομηχανία. Διευκόλυνση της πρόσβασης και αξιοποίησης χρηματοδοτικών ευκαιριών. Βελτίωση του εγχώριου χρηματοπιστωτικού περιβάλλοντος». Είναι πράγματι εντυπωσιακό, τρία υπουργεία να διοργανώνουν ημερίδα για να συζητήσουν, να συμφωνήσουν και να διαβεβαιώσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους του συγκεκριμένου κλάδου ότι θα κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν στη μεγαλύτερη ενίσχυσή τους, να μπουν σε νέα πεδία για να δημιουργήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Ωραία, λοιπόν, όλα αυτά για τους βιομήχανους του Φαρμάκου, μόνο που την ίδια στιγμή συμβαίνει και κάτι ακόμα. Επειδή μιλάμε για το θέμα της Υγείας, η κυβέρνηση διαφημίζει ένα πρόγραμμα για 2,5 εκατ. ανασφάλιστους, στο πλαίσιο του οποίου, οι ανασφάλιστοι θα πρέπει να πληρώνουν εξ ολοκλήρου για την αγορά 2.500 εξετάσεων που δεν καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ, ενώ καλούνται να πληρώνουν συμμετοχή στην αγορά φαρμάκων και 1 ευρώ χαράτσι ανά συνταγή. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα χρονίως πασχόντων θα αναγκαστεί να σταματήσει τη θεραπεία του ή να συνεχίζει με τις υποτυπώδεις υπηρεσίες των «κοινωνικών ιατρείων» και «κοινωνικών φαρμακείων». Αυτό, λοιπόν, είναι ο ορισμός του συμβιβασμού με τα ψίχουλα για το λαό, «φιλέτα» για το κεφάλαιο. Και αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα...
Κάπως έτσι έχει σχεδιαστεί αυτός ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Είναι φανερό για ποιον «δουλεύουν» και ποιον εξυπηρετούν. Και σε αυτόν τον «οδικό χάρτη» έχουν συμμάχους και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τον Λεβέντη, τα φασιστοειδή, αφού η στρατηγική τους σύμπλευση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι δεδομένη. Υπάρχει διέξοδος απέναντι σε αυτήν την κατάσταση για το λαό, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες, τους νέους, τους συνταξιούχους; Υπάρχει και αυτή είναι η οργάνωση της πάλης, με αφετηρία τη διεκδίκηση ανάκτησης απωλειών, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους και τη διεκδίκηση όλων εκείνων που σήμερα τους στερούν για να πριμοδοτούν το κεφάλαιο. Ενας αγώνας που θα συγκεντρώσει όλες τις απαραίτητες δυνάμεις για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, με ανατροπή τελικά της εξουσίας του κεφαλαίου.

Ελλείψεις και... «προσαρμογές» στην Ανώτατη Εκπαίδευση

Ελλείψεις και... «προσαρμογές» στην Ανώτατη Εκπαίδευση

Πέρα από τα σχολεία όπου χτύπησε το πρώτο κουδούνι αυτήν τη βδομάδα, με εμφανείς ελλείψεις και κενά εκπαιδευτικών που καλύπτονται σταδιακά, «νέα χρονιά» έρχεται και για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Ομως και εκεί, στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η υποχρηματοδότηση και οι τεράστιες περικοπές που έχουν υποστεί οι προϋπολογισμοί των Ιδρυμάτων τα τελευταία χρόνια (70% και πάνω είναι οι μειώσεις από το 2009 μέχρι σήμερα) αντανακλώνται στη λειτουργία τους. Οι ελλείψεις και οι περικοπές έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια Ιδρύματα, Τμήματα και Σχολές να προσαρμόζουν αναλόγως το πρόγραμμα σπουδών τους, ώστε να... προσαρμόζονται στα δεδομένα της υποχρηματοδότησης. Ετσι π.χ. στο ΤΕΙ Αθήνας ειπώθηκε ότι οι ώρες διδασκαλίας των εκτάκτων εκπαιδευτικών θα είναι φέτος μειωμένες κατά 10%, ενώ σε άλλα Ιδρύματα συζητιέται το αν θα έχουν φέτος έκτακτο Εκπαιδευτικό Προσωπικό (ΕΠ) και πόσο. Πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι το διδακτικό έργο στα ΤΕΙ γενικά, βασίζεται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στο έκτακτο ΕΠ και το μόνιμο προσωπικό παραμένει μειοψηφία σε σχέση με τις ανάγκες.

***

Με βάση τα παραπάνω, χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες για την ανάθεση εκπαιδευτικού έργου που αποστέλλει η διοίκηση του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας προς τις σχολές και τα τμήματα του Ιδρύματος, με σκοπό όπως λέει τη «βέλτιστη δυνατή διεκπεραίωση του εκπαιδευτικού έργου (...) με τους δεδομένους περιορισμούς χρηματοδότησης». Να σημειώσουμε ότι πέρσι το ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας είχε πάρει περίπου 70 έκτακτους εκπαιδευτικούς, αλλά φέτος το ΕΠ του Ιδρύματος δεν έχει ακόμα ενημέρωση για το αν θα προσληφθούν έκτακτοι, πότε και πόσοι. Οι οδηγίες της διοίκησης, εξάλλου, καλούν τα Τμήματα να φτιάξουν πρόγραμμα «λαμβάνοντας υπόψη τους περιορισμένους πόρους για πρόσληψη έκτακτου εκπαιδευτικού προσωπικού από το ΥΠΠΕΘ και την ανάγκη εξοικονόμησης των ελάχιστων ιδίων πόρων του Ιδρύματος»...

***

Η μεγαλύτερη πίεση που δέχονται τα ΤΕΙ, ως προς τις ελλείψεις προσωπικού, αντανακλώνται στα εργαστήρια. Εκεί π.χ. οι σπουδαστές συναντούν συχνά λίστες αναμονής, προκειμένου να μπορέσουν να εγγραφούν σε ένα εργαστήριο και υπάρχουν σπουδαστές που τελικά βρίσκονται εκτός κάποιου εργαστηρίου χωρίς να έχουν το δικαίωμα να δώσουν εξετάσεις για το συγκεκριμένο εργαστηριακό μάθημα (σ.σ. είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση του εργαστηρίου, προκειμένου να εξεταστεί ο φοιτητής σε αυτό).
Στην προκειμένη περίπτωση, η διοίκηση του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας νομιμοποιεί τον αποκλεισμό φοιτητών από τα εργαστήρια αν αυτοί... δε χωράνε, αφού στην οδηγία - πρότασή της προς τα Τμήματα λέει: «Το εργαστηριακό μέρος των μαθημάτων να παρακολουθείται κατά προτεραιότητα από τους φοιτητές που το δηλώνουν για πρώτη φορά. Φοιτητές που έχουν εξεταστεί ανεπιτυχώς σε εργαστηριακά μαθήματα μπορούν να εγγραφούν σε τμήμα μόνο εφόσον δεν έχει συμπληρωθεί το ελάχιστο, κατά περίπτωση όριο παρακολούθησης. Προτεραιότητα θα πρέπει να δίνεται στους φοιτητές που έχουν το μεγαλύτερο πλήθος αποτυχιών στην εξέταση του εργαστηριακού μαθήματος». Με άλλα λόγια, φοιτητής που έχει κοπεί μία φορά σε κάποιο εργαστήριο μπαίνει αυτομάτως στους τελευταίους της λίστας αναμονής. Επιπλέον, αυτό που ομολογείται με τις παραπάνω οδηγίες και επισήμως είναι ότι μπορεί και να μην παρακολουθούν όλοι οι φοιτητές τα εργαστήρια του εξαμήνου τους και αυτά που χρωστάνε, αλλά να αποκλείονται από κάποια με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθυστέρηση στις σπουδές τους.
Παράλληλα, δίνεται οδηγία από τη διοίκηση τα εργαστήρια να είναι όσο το δυνατόν πιο μεγάλα, να μην υπάρχει εργαστήριο που να δέχεται λιγότερους από 25 φοιτητές (εκτός κι αν είναι απόλυτη ανάγκη τεκμηριωμένη από το Τμήμα να είναι μικρότερα) και «τα εργαστηριακά μαθήματα που δεν απαιτούν εργαστηριακό εξοπλισμό προτείνεται να διεξάγονται σε τμήματα των 50 φοιτητών»... με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα της διδασκαλίας.

***

Ακόμα, η διοίκηση ζητάει να γίνει προσπάθεια «για συνδιδασκαλία θεωρητικών και εργαστηριακών μαθημάτων μεταξύ των τμημάτων της κάθε σχολής», κάτι που μέχρι τώρα δεν γινόταν. Κι ακόμα προτείνει: «Μαθήματα επιλογής επιτρέπονται μόνο από υποχρεωτικά μαθήματα άλλου τμήματος. Με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η διεπιστημονικότητα των προγραμμάτων σπουδών χωρίς επιπλέον κόστος», σημειώνεται στην πρόταση. Και, παρόλο που υπάρχουν πολλά ίδια σχεδόν μαθήματα μεταξύ των Τμημάτων των Σχολών, η πρόταση για συνδιδασκαλία δημιουργεί ανησυχίες, αναφορικά με τους δρόμους που ανοίγει για την αυτοτέλεια των Τμημάτων, καθώς είναι ανοιχτή ακόμα για το μέλλον η συζήτηση για δημιουργία νέου ακαδημαϊκού χάρτη στην ανώτατη εκπαίδευση (βλέπε «σχέδιο Αθηνά 2»).

***

Ολα τα παραπάνω είναι αποκαλυπτικά και ενδεικτικά για την κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο το ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας, αλλά η πλειοψηφία των ΤΕΙ και σε πολλές περιπτώσεις και πανεπιστημιακά Τμήματα και Σχολές. Και μπορεί να έχουν ευθύνες και οι διοικήσεις, που, στο πλαίσιο των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, οδηγούνται να κάνουν «εκπτώσεις» στη λειτουργία των Ιδρυμάτων, ωστόσο η πρώτη και κύρια ευθύνη παραμένει στις κυβερνήσεις, τόσο τις προηγούμενες όσο και την παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που συνεχίζει την ίδια πολιτική. Γιατί μπορεί να πανηγυρίζει το υπουργείο Παιδείας ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μοιράζει κάποιες θέσεις μόνιμου προσωπικού στα ΑΕΙ, μπορεί να πανηγυρίζει ότι θα υπάρχει φέτος μια πολύ μικρή αύξηση στον προϋπολογισμό του για την ανώτατη εκπαίδευση, ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά δεν φτάνουν, για να αναπληρώσουν τις τεράστιες απώλειες των τελευταίων χρόνων και πολύ περισσότερο δεν φτάνουν για την κάλυψη των αναγκών μιας πραγματικά υψηλού επιπέδου σύγχρονης ανώτατης εκπαίδευσης.