Δέκα αποδείξεις ότι η «σοβαρή Χ.Α» είναι εδώ

 Δέκα αποδείξεις ότι η «σοβαρή Χ.Α» είναι εδώ

1) Γιατί έχουν τον Άδωνι Γεωργιάδη και στελέχη της ΟΝΝΕΔ να δηλώνουν ότι δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο

2) Γιατί έχουν τον Σαμαρά να ζητά απομάκρυνση των παιδιών μεταναστών από βρεφονηπιακούς σταθμούς.

3) Γιατί έχουν το Ποτάμι να υποστηρίζει ψευδώς ότι η χούντα άφησε μηδενικό χρέος

4) Γιατί έχουν τον Θανάση Πλεύρη, τέκνο του πατέρα του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού Κωνσταντίνου Πλεύρη, να ζητά μαζί με τη Χρυσή Αυγή, να μην δοθεί η εκπαιδευτική άδεια που δικαιούται ο Ρωμανός και να απομακρυνθούν οι Σύροι πρόσφυγες από το Σύνταγμα γιατί χαλάνε την εορταστική εικόνα της πόλης.

5) Γιατί έχουν τον εκλεκτό του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Μάκη Βορίδη, να προετοιμάζεται για την ηγεσία της ΝΔ.

6) Γιατί έχουν ανθρώπους σαν τον Μπαλτάκο να δημιουργεί το κόμμα του στρατού και της αστυνομίας ανοίγοντας κερκόπορτες για την ολοκληρωτική ανατροπή του πολιτεύματος, όπως ζητούσαν παλαιότερα και ΜΜΕ σαν το Protagon.

7) Γιατί είχαν το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του Χρυσχοϊδη που προετοίμασε το έδαφος της δημοκρατικής εκτροπής με τις προληπτικές συλλήψεις πολιτών και αργότερα τον Λοβέρδο που επιτάχυνε τον εκφασισμό της κοινωνίας με τη διαπόμπευση οροθετικών ασθενών.

8) Γιατί έχουν τον απόλυτο έλεγχο των κυρίαρχων ΜΜΕ, τα οποία κατάφεραν να αποσιωπήσουν για χάρη τους ακόμη και την μεγαλύτερη απεργία πείνας στην Ευρώπη (με 4.000 κρατούμενους), και να ρίξουν το επίπεδο της ελευθερίας του Τύπου στην ίδια θέση με δικτατορίες του Περσικού Κόλπου.

9) Γιατί μετέτρεψαν τη χώρα σε προνομιακό σύμμαχο του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ από το οποίο αγοράζουν εξοπλισμό για τον έλεγχο του πληθυσμού.

10) Γιατί τελικά ο Μιχαλολιάκος είναι κοντός χοντρός και μαυριδερός και δεν γράφει καλά στην κάμερα όσο και αν προσπάθησε να τον φτιασιδώσει το Mega.

Άρης Χατζηστεφάνου

info-war.gr

"Ούνα φάτσα"..."Ούνα ράτσα"

 "Ούνα φάτσα"..."Ούνα ράτσα"

Α

ν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κυβερνήσει - κάτι το οποίο προσωπικά εύχομαι, διότι ένα κόμμα με τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θέσει ως στόχο τη διακυβέρνηση - πρέπει να κινηθεί ρεαλιστικά και πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν θέσεις που μπορεί να αποδειχθούν μη επιζήμιες. Αν θέλει, θα μπορούσα να εργαστώ και ως σύμβουλός του». Ποιος προσφέρεται να μεταφέρει την εμπειρία και την τεχνογνωσία του στην ...εφαρμοσμένη αστική διαχείριση; Ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και μάλιστα «κεντροαριστερής» κυβέρνησης.

Θυμίζουμε ότι αυτή η κυβέρνηση - την οποία πρόβαλλε σαν παράδειγμα προς μίμηση ο ΣΥΝ - στήριξε εμπράκτως το ΝΑΤΟικό αιματοκύλισμα της Γιουγκοσλαβίας. Συνέχισε την ίδια αντιλαϊκή πολιτική απ' το σημείο που την παρέλαβε απ' τα χέρια του Πρόντι, πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας και προέδρου της Κομισιόν, αρχιτέκτονα των αντιλαϊκών φιλομονοπωλιακών αναδιαρθρώσεων. Ο Ντ' Αλέμα ήταν αυτός που - επιβεβαιώνοντας ότι άμα σε πάρει ο κατήφορος δύσκολα σταματάς - το 2005 υποστήριξε την «εξαγωγή δημοκρατίας» της κυβέρνησης Μπους που συνοδεύτηκε από ουκ ολίγα αιματοκυλίσματα λαών και χωρών. «Η ιδέα να εξαχθεί η δημοκρατία είναι ένας μεγάλος στόχος, ο θεμελιώδης άξονας μιας νέας διεθνούς ασφάλειας», δήλωνε.

Μ

άλλον στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ο Ντ' Αλέμα αναγνωρίζει κάτι απ' τον εαυτό του και την κυβέρνησή του. Οπως εκείνος διαβεβαίωνε ότι η κυβέρνησή του θα εφαρμόσει πλήρως το σχέδιο προϋπολογισμού για το 1999 και ότι θα οικοδομήσει πάνω στην πολιτική του Ρομάνο Πρόντι, δηλαδή στο «πρόγραμμα βελτίωσης για τα δημόσια οικονομικά», έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ενώ στην πρώτη περιφέρεια της χώρας ψηφίζει τον προϋπολογισμό της διοίκησης Σγουρού. Οπως εκείνος διαβεβαίωνε ότι η Ιταλία θα σεβαστεί όλες τις διεθνείς υποχρεώσεις της, που απορρέουν π.χ. απ' τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, απορρίπτοντας κάθε ανησυχία πως η συμμετοχή στην κυβέρνηση «μαρξιστών» υπουργών θα μειώσει την προσήλωση της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ, έτσι και ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαιώνει σήμερα ότι η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ότι «αυτό δεν αμφισβητείται» και πως το κράτος έχει συνέχεια.

Οπως ο Αλ. Τσίπρας καλεί σήμερα τον Αντ. Σαμαρά σε συνεννόηση για «καθαρές, έντιμες» εκλογές, έτσι και ο Ντ' Αλέμα καλούσε τότε τον Μπερλουσκόνι, «με το σεβασμό που αρμόζει προς τους πολιτικούς αντιπάλους», «σε μία πλήρη και τίμια συνεργασία» για να πραγματοποιηθούν οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις...

Αλλωστε, αν διαβάσει κανείς τη συνέντευξη Ντ' Αλέμα («Εφημερίδα των Συντακτών») θα διαπιστώσει ότι εύκολα θα μπορούσε να τη συνυπογράψει ο Αλ. Τσίπρας.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Οχι στα ξεπουληματα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΛΕΣΜΑ

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καταγγέλλει τη συγκυβέρνηση ΝΔ

– ΠΑΣΟΚ για την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της Δημόσιας περιουσίας

και των Δημόσιων υποδομών που το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν την

κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μονοπωλίων σε βάρος του

κερκυραϊκού και του ελληνικού λαού.

Η απόφαση του ΣΤΕ σχετικά με τον Ερημίτη δείχνει τη λογική της

κυβέρνησης και της αστικής δικαιοσύνης που από θέση στέκονται στο

πλευρό των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Εκτός από τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης, μεγάλες είναι και οι

ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που συστηματικά προωθεί ως λύση, για την ματαίωση

των ιδιωτικοποιήσεων, την προσφυγή στα δικαστήρια. Καλλιεργεί με αυτό

τον τρόπο αυταπάτες για το ρόλο των εγχώριων αστικών δικαστηρίων αλλά

και για το ρόλο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Είναι γνωστό ότι τα δικαστήρια

λειτουργούν με βάση τους νόμους που ψηφίζει η πολιτική εξουσία και

επίσης είναι γνωστό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι γενική κατεύθυνση της

ΕΕ. Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ βάζει τρικλοποδιά στην προσπάθεια ανάπτυξης

οργανωμένου λαϊκού κινήματος ενάντια σε κάθε ιδιωτικοποίηση.

Η προώθηση της δικαστικής οδού ως λύση στο θέμα των

ιδιωτικοποιήσεων δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσει τη

μαζική λαϊκή παρέμβαση. Ο λαϊκός αγώνας θα πρέπει να βρεθεί απέναντι στη

συνολική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων που προωθούν την

εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, να παλέψει για να γίνουν οι δημόσιες

υποδομές και οι δημόσιες εκτάσεις λαϊκή περιουσία.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καλεί τον κερκυραϊκό λαό στη

συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνει το Συντονιστικό ενάντια στην

εκποίηση του Ερημίτη στο Εμπορικό Επιμελητήριο, αύριο Τετάρτη στις 4 το

απόγευμα.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ

02 Δεκεμβρίου 2014 

ΚΕΡΚΥΡΑ-Θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις για το Κέντρο Υγείας Αγ. Μάρκου

Θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις για το Κέντρο Υγείας Αγ. Μάρκου

Αποφασισμένοι να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση λειτουργίας του Κ.Υ. Αγ. Μάρκου, είναι η επιτροπή αγώνα κατοίκων της περιοχής, που σήμερα πραγματοποίησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Γενικό Νοσοκομείο.

Ευθύνες στην διοίκηση του ιδρύματος για τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού απέδωσε για μια ακόμα φορά ο πρόεδρος της επιτροπής Αντ. Νικολούζος που τόνισε ότι μέσα στο 2015 το Κ.Υ. Αγ. Μάρκου θα μείνει με ένα γιατρό Γενικής Ιατρικής.
Παρών και ο αντιδήμαρχος Γ. Ραιδεστινός που επέκρινε και αυτός τη διοίκηση για τις εξελίξεις, ενώ καταλόγισε στον διοικητή Κ. Γρηγορόπουλο ότι «συνεχώς απομυζά προσωπικό από το Κέντρο Υγείας και το μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Ο Κ. Γρηγορόπουλος

Μετά από συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία της επιτροπής ο διοικητής Κ. Γρηγορόπουλος ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μπει λουκέτο στο Κ.Υ. Αγ. Μάρκου, ούτε ποτέ ο ίδιος έχει ισχυριστεί κάτι τέτοιο.

Για τη μετακίνηση της μαίας, ανέφερε ότι έγινε γιατί 3 μαίες στο νοσοκομείο πήραν άδεια κυήσεως, ενώ πρόσθεσε πως θα γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να καλυφθούν οι ανάγκες ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Μεταρρυθμίσεις και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Μεταρρυθμίσεις και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Σε πρόσφατο άρθρο του στην «Αυγή» ο Γιάννης Δραγασάκης - που αποτελεί αποσπάσματα ομιλίας του στο Levy Institute - ανέλαβε να αποκαταστήσει την έννοια της «μεταρρύθμισης» που τόσο «έχει φθαρεί από τη νεοφιλελεύθερη και μνημονιακή χρήση της» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

Ο Γ. Δραγασάκης θέτοντας το ερώτημα: «Ποια μεταρρύθμιση με ποιο σκοπό» προσπαθεί να αποδείξει ότι η πολιτική των μνημονίων μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις «παθογένειες» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, δεν προχώρησε σε βαθιές «ριζοσπαστικές τομές» που θα είχαν ως αποτέλεσμα «την αλλαγή προτύπου», αλλά υιοθέτησε «αναποτελεσματικές περιοριστικές πολιτικές» με «μειώσεις μισθών και κοινωνικών δαπανών».
Σε αντίθεση με όλα αυτά, σύμφωνα με το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του μιλάει «για αληθινές μεταρρυθμίσεις. Και εννοούμε ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις θα αρχίσουν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα είναι καταιγιστικές. Και θα στοχεύουν στην καταπολέμηση της διαφθοράς, των ανισοτήτων, στο μετασχηματισμό του κράτους, στη φορολογική δικαιοσύνη και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας, στη βάση ενός νέου παραγωγικού και κοινωνικού υποδείγματος».
Επίσης, σημείωσε και κάτι ακόμα, ότι ένας επιπλέον λόγος «αποτυχίας των - σ.σ. μέχρι σήμερα - μεταρρυθμίσεων ήταν η λανθασμένη ιεράρχησή τους καθώς και ότι επιβλήθηκαν απ' έξω και από τα πάνω». Για να έρθει να διαβεβαιώσει κάθε «ενδιαφερόμενο» ότι: «Ακόμη και οι μεταρρυθμίσεις με φιλολαϊκό περιεχόμενο πρέπει να είναι προϊόν διαλόγου και ευρύτερων συναινέσεων, η δε υλοποίησή τους πρέπει να γίνει με τρόπο που να εμπνέει και να εμπλέκει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους».

Αναβίωση του Μπερνστάιν;

Είναι σαφές ότι όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα που αναφέρονται στο εν λόγω άρθρο αποτελούν την ανταπόκριση του ΣΥΡΙΖΑ στα καλέσματα για προώθηση των μεταρρυθμίσεων, τα οποία απευθύνουν αστικά επιτελεία, εκπρόσωποι του κεφαλαίου και των αστικών ΜΜΕ προς το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος: «Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν, πρέπει να ολοκληρωθούν».
Η αλήθεια είναι ότι για ιστορικούς λόγους και κυρίως λόγω της μακρόχρονης κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και των εκσυγχρονιστικών αστικών φιλελεύθερων ρευμάτων η έννοια της μεταρρύθμισης έχει θετικά φορτισμένη έννοια, συνδέεται με αλλαγή προς κάτι το καλύτερο. Στο «ιστορικό υποσυνείδητο» του εργατικού κινήματος συνδέεται με την περίοδο διεκδικήσεων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του. Είναι όμως έτσι;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Στην πολεμική της Ρόζας Λούξεμπουργκ στον Εντουαρντ Μπερνστάιν στο έργο της «Κοινωνική Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» αναδεικνύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα ότι δηλαδή η μεταρρύθμιση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο παρά αναγκαίες προσπάθειες του καπιταλισμού με στόχο τη διαιώνιση της εξουσίας και επιβίωσής του, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την όξυνση των αντιφάσεών του, να αποφύγει για όσο το δυνατό γίνεται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τις περιόδους οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας που μπορεί να οδηγήσουν στην ανατροπή του. Σημαίνει μεταρρυθμίσεις που όχι μόνο δεν αλλάζουν τη φύση του συστήματος, όχι μόνο δεν αποτελούν «θραύσματα» του σοσιαλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού - άλλωστε τέτοια δεν μπορούν να υπάρξουν - όπως υποστήριζαν διάφοροι ρεφορμιστές ηγέτες, αλλά το αντίθετο, αποτελούν «φάρμακο» για τον καπιταλισμό. Φάρμακο, βεβαίως, που μόνο προσωρινά μπορεί να δώσει διέξοδο στις αντιφάσεις του συστήματος, το οποίο τις αναπαράγει σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα. Ετσι, λοιπόν, η Ρ. Λούξεμπουργκ, παρά τις όποιες θεωρητικές ανεπάρκειες στο έργο της, απέδειξε ότι η γραμμή για εφαρμογή του σοσιαλισμού μέσω μεταρρυθμίσεων είναι αδιέξοδη για το εργατικό κίνημα, γιατί στην πραγματικότητα κάνει το εργατικό κίνημα οπαδό του αστικού ρεφορμισμού, στήριγμα στην προσπάθεια του συστήματος για την ανανέωσή του.
Βεβαίως, ο Γ. Δραγασάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 δεν είναι καν Μπερνστάιν, δεν μιλούν καν για σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων, αντιγράφουν όμως τον πυρήνα της λογικής του Μπερνστάιν: Ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, το ζήτημα είναι πώς μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο και βιώσιμο, πώς θα αμβλύνουμε τις αντιφάσεις του, πώς το εργατικό κίνημα θα γίνει στήριγμα των αστικών εκσυγχρονισμών, εξασφαλίζοντας μια προσωρινή άμβλυνση των ανισοτήτων και τη συναίνεση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Οι μεταρρυθμίσεις στον καπιταλισμό

Στον πυρήνα αυτού που ονομάζουμε «καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις» και που η αστική πολιτική και προπαγάνδα αναφέρουν ως μεταρρυθμίσεις είναι ακριβώς πώς θα παρθούν μέτρα ώστε ο καπιταλισμός σε κάθε χώρα να αντιμετωπίζει προβλήματα συσσώρευσης κεφαλαίου, δυνατότητες διατήρησης υψηλής κερδοφορίας, να αντεπεξέλθει στις συνθήκες του διεθνούς ανταγωνισμού. Ολα αυτά: Ιδιωτικοποιήσεις - απελευθερώσεις αγορών, περικοπές σε «κοινωνικές δαπάνες» του κράτους των περιφερειών και των δήμων, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κινητικότητα, κατάργηση προστατευτισμών, εκσυγχρονισμός του αστικού κράτους κ.λπ. αυτές τις επιδιώξεις υπηρετούν.
Και στο παρελθόν οι διάφορες εναλλαγές στην αστική πολιτική διαχείριση συνοδεύονταν από τέτοιου είδους αναδιαρθρώσεις - μεταρρυθμίσεις. Ηδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, η αστική πολιτική προωθεί μια σειρά παρεμβάσεις στην οικονομία που έχουν σαν στόχο την ενίσχυση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Μετά το Α' Παγκόσμιο Πόλεμο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε ο λεγόμενος ορθολογισμός της παραγωγής με αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας στη βιομηχανία (εφαρμογή του λεγόμενου συστήματος Τέιλορ - Φορντ) στη Γερμανία και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Κατά αναλογία, θα πρέπει να δούμε και τις κρατικοποιήσεις που συντελέστηκαν για τις ανάγκες τις καπιταλιστικής ανασυγκρότησης την περίοδο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπως ανάλογες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να δούμε και στο επίπεδο του εποικοδομήματος, με απαραίτητους αστικούς εκσυγχρονισμούς (π.χ. γενικό εκλογικό δικαίωμα, κατάργηση ή υποβάθμιση του ρόλου της βασιλείας κ.λπ.).
Βεβαίως, μια σειρά αστικές μεταρρυθμίσεις και αστικοί εκσυγχρονισμοί τόσο στην οικονομία όσο και στο εποικοδόμημα συνδέθηκαν με διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, με την πορεία του εργατικού κινήματος, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, συνδέθηκαν με σχετική -και όπως αποδείχθηκε προσωρινή -βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης. Θα μπορούσαμε σχηματικά να θέσουμε δύο περιόδους που ορισμένες αστικές μεταρρυθμίσεις επηρέασαν θετικά τη ζωή των εργαζομένων. Η πρώτη αφορά την περίοδο που ακόμα ο καπιταλισμός «πάλευε» στην οικονομία και το πολιτικό εποικοδόμημα, με κατάλοιπα των φεουδαρχικών σχέσεων, ενώ ακόμα δεν είχε διαμορφωθεί «εργατικό δίκαιο», δεν είχαν κατοχυρωθεί ορισμένα εργατικά δικαιώματα (π.χ. οκτάωρο) κ.λπ. Η δεύτερη αφορά την περίοδο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, όταν ήταν αναγκαία μια «προστασία» της εργατικής δύναμης που περιλάμβανε την διαμόρφωση όλων αυτών που ονομάστηκαν «κράτος πρόνοιας» (δημόσιο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, δημόσια δωρεάν Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες κ.ά.). Σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, βεβαίως, τέτοιου είδους εκσυγχρονισμοί και μεταρρυθμίσεις υλοποιήθηκαν με διαφορετικούς ρυθμούς και με διαφορετικές χρονικές αποστάσεις και όχι βεβαίως πανομοιότυπα. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τέτοιες βελτιώσεις προσωρινές και σχετικές, που δεν αλλάζουν τη γενική τάση στον καπιταλισμό για ένταση της εκμετάλλευσης, αξιοποιήθηκαν με σκοπό τη χειραγώγηση των εργατικών στρωμάτων, τη διάσπαση της εργατικής τάξης με το ξεχώρισμα ενός στρώματος «εργατικής αριστοκρατίας», που ταύτισε τα συμφέροντά της με την τύχη του καπιταλισμού και αποτέλεσε το βασικό φορέα του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

Σήμερα, βεβαίως, οι συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές. Κατ' αρχήν, δε βρισκόμαστε στον ανώριμο αδύναμο καπιταλισμό που πάλευε με την φεουδαρχία, αλλά στον καπιταλισμό που κυριαρχούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, στο υπερώριμο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του. Επίσης, δε βρισκόμαστε στην περίοδο της εκτεταμένης μεταπολεμικής ανασυγκρότησης με αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά σε μια περίοδο που συσσωρεύονται σοβαρά προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία. Υφεση, στασιμότητα ή επιβράδυνση χαρακτηρίζουν τη μεγάλη πλειοψηφία των καπιταλιστικών κρατών. Τέλος, έχει αλλάξει δραματικά ο συσχετισμός δυνάμεων εις βάρος της εργατικής τάξης μετά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991 και την υποχώρηση (ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική) του κομμουνιστικού κινήματος. Στις σημερινές, λοιπόν, συνθήκες οι απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις που διατυπώνονται από την πλευρά του κεφαλαίου αφορούν αντιδραστικές, αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στο σύνολό τους, μια τάση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλισμό ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σε μια περίοδο μελλοντικής ανάκαμψης αυτές οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις δε θα αμφισβητηθούν. Με ορισμένες περιορισμένες παροχές και ψίχουλα θα προσπαθήσουν να ξεγελάσουν και να εφησυχάσουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πάντα, βεβαίως, θα υπάρχει και η πιο περιορισμένη ή πιο εκτεταμένη προσπάθεια εξαγοράς ορισμένων εργατικών δυνάμεων, η εργατική αριστοκρατία πάντα θα αναπαράγεται.
Το ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να απασχολήσει τους εργαζόμενους δεν είναι ποια μεταρρύθμιση για ποιο σκοπό, αφού είναι δεδομένος ο αντιδραστικός σκοπός και ο χαρακτήρας των αστικών μεταρρυθμίσεων που σαρώνουν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αλλωστε, γι' αυτό και ο Γ. Δραγασάκης επαναλαμβάνει τα γνωστά αστικά εκσυγχρονιστικά στερεότυπα για «αναδιοργάνωση του κράτους, καταπολέμηση της διαφθοράς και της πελατοκρατείας», «αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης», «αλλαγή παραγωγικού προτύπου», «νέο δίκαιο φορολογικό σύστημα», μαζί με τις φούσκες περί «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», με τις οποίες θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο. Την πλειοψηφία των διακηρύξεων του Δραγασάκη την έχουν διατυπώσει πολύ πριν από αυτόν φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί και δεν υπάρχει καμιά αστική πτέρυγα που να μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Το ζήτημα για το λαό και τους εργαζόμενους είναι ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση: Πώς με τη δράση τους, τον αγώνα, την πάλη τους θα βάλουν εμπόδια στην προώθηση αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που, ανεξάρτητα από τον τρόπο υλοποίησής τους, θα βρίσκονται στην ατζέντα κάθε αστικής κυβέρνησης, κάθε διακυβέρνησης, στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Οσο θα δυναμώνει ένα εργατικό κίνημα, μια λαϊκή συμμαχία με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, που θα αμφισβητεί τη σημερινή εξουσία του κεφαλαίου, θα συνδέεται με την προοπτική της πάλης για την ανατροπή του σημερινού σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, για την εργατική - λαϊκή εξουσία τόσο θα είναι δυνατόν η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αποσπούν ορισμένες βελτιώσεις, να εμποδίζουν την αντιλαϊκή επίθεση, να παίρνουν μια ανάσα.
Εχει, λοιπόν, σημασία οι εργαζόμενοι να δώσουν προσοχή στην έμφαση που δίνει ο Γ. Δραγασάκης στην επίτευξη κοινωνικής συναίνεσης στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Αυτό είναι που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ προς το κεφάλαιο: Την ικανότητά του να προωθεί την ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση, εξασφαλίζοντας όμως τη συναίνεση, την αποδοχή και τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων με την ψεύτικη ελπίδα ότι οι αστικές μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμοί θα οδηγήσουν στη βελτίωση της ζωής τους.

Αστικές και οπορτουνιστικές ερμηνείες για το Δεκέμβρη του 1944

 Αστικές και οπορτουνιστικές ερμηνείες για το Δεκέμβρη του 1944

Εν όψει της αυριανής επετείου, που συμπίπτει και με τη σχετική εκδήλωση στον περισσό, όπου θα μιλήσουν η αλέκα και ο μαΐλης, η κε του μπλοκ αντιγράφει ένα ακόμα απόσπασμα από την εισαγωγή της πρόσφατης έκδοσης της σύγχρονης εποχής και του τμήματος ιστορίας για το δεκέμβρη του 44’, που παρουσιάζει συνοπτικά τις βασικές προσεγγίσεις του αντίπαλου στρατοπέδου. Καλή ανάγνωση.

-.-.-

Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη για τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 εναντίον του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα και των εγχώριων συμμάχων του, υπήρξε σκληρή και συνεχίζεται αμείωτη, παρά το γεγονός ότι μας χωρίζουν εβδομήντα χρόνια από εκείνα τα γεγονότα. Μάλιστα, ανάλογα και με την κάθε φορά πολιτική συγκυρία, η διαπάλη αποκτά πιο οξυμένο χαρακτήρα. Δείχνει και αυτό με το δικό του τρόπο, πόσο επίκαιρα είναι μια σειρά βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από εκείνον το μεγάλο λαϊκό αγώνα.

Κατά το Γεώργιο Παπανδρέου, πρωθυπουργό στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» από τον Απρίλη του 1944 έως τις αρχές Γενάρη 1945, ο Δεκέμβρης ήταν «Στάσις και έγκλημα»²⁰ του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, μιας ένοπλης μειοψηφίας, όπως έλεγε. Τον ίδιο χαρακτηρισμό έχουν δώσει για το Δεκέμβρη σειρά αστών πολιτικών εκείνης της περιόδου και μεταγενέστεροι, όπως ο Θεμιστοκλής Τσάτσος²¹. Δεν αναφερόμαστε στους χαρακτηρισμούς που έχει δώσει στο Δεκέμβρη η προπαγάνδα της φασιστικής εκδοχής, γιατί βασικά καλύπτεται από τους προηγούμενους αστούς πολιτικούς.

Σύμφωνα με άλλους του σοσιαλδημοκρατικού τόξου, όπως ο δικηγόρος Σταύρος Κανελλόπουλος, στέλεχος του ΕΑΜ και της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), ο Δεκέμβρης ήταν μια «πεπονόφλουδα της αγγλικής πολιτικής»²². Πρόκειται για ευρύτατα διαδεδομένη άποψη, ιδιαίτερα στις άμεσες μετά το Δεκέμβρη δεκαετίες, που με διάφορες παραλλαγές έχουν υιοθετήσει μια σειρά ιστορικοί. Για παράδειγμα ο Πεδρικλής Ροδάκης έγραψε:

«Το Δεκέμβρη 1944 τον επέβαλαν οι Άγγλοι (…) Το ΚΚΕ και ΕΑΜ (…) σύρθηκε στη σύγκρουση. Μπορούσε να αποφύγει αυτήν τη σύγκρουση, όπως έκαναν κι όλα τα ΚΚ της Δ. Ευρώπης»²³.

Στον χώρο της λαθολογίας κινήθηκε και ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο Δεκέμβρης «…από πολιτική πλευρά υπήρξε τραγικό λάθος»²⁴.

Οι εκτιμήσεις αυτές δεν είναι απλώς λαθεμένες, αλλά επιπλέον συμβάλλουν στην καταπολέμηση του επαναστατικού κινήματος και στην ενσωμάτωσή του στο σύστημα. Και γράφονταν αυτά, ενώ ο λαός είχε πάρει τα όπλα και έδινε απλόχερα ακόμα και τη ζωή του.

Από τους νεότερους της αστικής ιστοριογραφίας, ο Μαρκ Μαζάουερ θέτει τα ερωτήματα:

«Επρόκειτο για την αρχή της κατάληψης της εξουσίας από τους κομμουνιστές ή για μια αυθόρμητη αντίδραση της Αριστεράς ενάντια στη βία και τις προκλήσεις της Δεξιάς;»²⁵, θεωρώντας ότι αυτό το ερώτημα ακόμα δεν έχει απαντηθεί, ενώ κάνει λόγο για τη «Δεξιά» μόνο, παρακάμπτοντας επιτήδεια το ρόλο των «Κεντρώων» κομμάτων. Ισχυρίζεται επιπλέον, πως η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης «είχε κάνει ξεκάθαρο στην παρουσία του ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος ότι δεν επικροτούσε την κατάληψη της εξουσίας διά της βίας», επειδή «οι διαπραγματεύσεις του Τσώρτσιλ με το Στάλιν είχαν καταλήξει σε μια συμφωνία που η Ελλάδα τότε αγνοούσε και η οποία παρέδιδε ρητά την χώρα στη βρετανική σφαίρα επιρροής»²⁶.

Ήταν αντίθετη η σοβιετική πλευρά με τον ένοπλο αγώνα του Δεκέμβρη; Δεν έχουν βρεθεί αρχειακά ντοκουμέντα που να επιβεβαιώνουν την απάντηση θετικά ή αρνητικά. Όμως έχει αναφερθεί μαρτυρία για θετική θέση του συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπόφ²⁷, επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα, ενώ στις 15 Δεκέμβρη 1944, ο Τρ. Κοστόφ έστειλε ραδιοτηλεγράφημα προς τον Γ. Σιάντο, σχετικά με τη γνώμη του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, όπου αναφερόταν:

«Ο παππούς συμβουλεύει ο αγώνας να συνεχιστεί. Εμείς κάνουμε καθετί το δυνατό»²⁸

Ως συνέπεια είναι ανεδαφική η άποψη του Μαζάουερ, ο οποίος απλώς επαναφέρει το γνωστό και χιλιοειπωμένο ως και σήμερα «μοίρασμα του κόσμου» από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» που χυδαιοποιεί τα όρια της διαπάλης σοσιαλισμού-καπιταλισμού και συσκοτίζει το γεγονός ότι αυτά τα όρια καθορίζονταν από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και όχι από κάποιες υπόγειες συμφωνίες.

Τα ίδια, δηλαδή για συμφωνία Τσόρτσιλ-Στάλιν τον Οκτώβρη του 1944 στη Μόσχα, που οι βάσεις της είχαν τεθεί από το Μάη, έγραψε και ο Βάσος Μαθιόπουλος:

«…στις αρχές Μαΐου του 1944 κρινόταν στην πραγματικότητα η μεταπολεμική μοίρα της Ελλάδας, τουλάχιστον για τριάντα χρόνια». Πρόσθεσε επίσης ότι «…στην πραγματικότητα ανεξάρτητη έγινε η χώρα από τις 24 Ιουλίου 1974, ημέρα που κατέρρευσε η δικτατορία των συνταγματαρχών»²⁹.

Είναι φανερή η προσπάθεια του συγγραφέα να συγκαλύψει τη συμμαχία ανάμεσα στις ξένες και ελληνικές αστικές δυνάμεις και την απροκάλυπτα δολοφονική στάση τους απέναντι στο ΕΑΜικό κίνημα. Δεν εξηγεί επιπλέον, τι άλλαξε επί της ουσίας μετά το 1974 στις διασυμμαχικές αστικές σχέσεις και γενικά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όσον αφορά την ταξική τους στόχευση απέναντι στο ΚΚΕ και στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Όμως τα αστικά συμφέροντα, όπως και τα εργατικά, είναι παγκοσμίως ενιαία για κάθε πλευρά και δε διαχωρίζονται με βάση την εθνική κυριαρχία. Έτσι, μόνο ως προπαγανδιστικό πυροτέχνημα μπορεί να εκληφθεί ο ισχυρισμός του ίδιου:

«Αν οι παράγοντες -κυβέρνηση και ΕΑΜ- συμφωνούσαν πραγματικά, ότι η υπόθεση του τόπου ήταν αποκλειστικά και κυρίαρχα δική τους κι όχι του στρατηγού Σκόμπι και του διπλωματικού συμβούλου Ρέτζιναλντ Λήπερ, ίσως ο Δεκέμβρης να είχε αποφευχθεί…»!³⁰

Αντιγράφοντας ουσιαστικά τους Παπανδρέου και Τσάτσο, ο Στάθης Καλύβας του πανεπιστημίου Γέιλ, έγραψε ότι «Τα Δεκεμβριανά ήταν στρατιωτικό κίνημα…»³¹

Προσπερνά έτσι και κρύβει, διά της διαστρέβλωσης την πραγματικότητα, ότι στις 33 μέρες του Δεκέμβρη συμμετείχε στον αγώνα ένας τεράστιος όγκος λαϊκών μαζών και όχι κάποιοι πραξικοπηματίες που καιροφυλακτούσαν στο σκοτάδι. Η θέση των τελευταίων βρίσκεται στην τάξη που υπερασπίζει ο Καλύβας, ο οποίος επίσης υποστήριξε:

«Τα Δεκεμβριανά αποτέλεσαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου αναβαπτίστηκαν ως εθνικόφρονες και αντικομμουνιστές κάθε λογής δοσίλογοι».

Ξεχνά ότι την πρώτη κυβέρνηση των δωσίλογων (Γεωργίου Τσολάκογλου) είχε χαιρετίσει το 1941 σχεδόν το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου (Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Δημ. Μάξιμος, Κ. Τσαλδάρης, Στέφ. Στεφανόπουλος, Πέτρος Ράλλης, Θεόδ. Πάγκαλος, Στυλ. Γονατάς, Θεόδ. Τουρκοβασίλης και πλειάδα άλλων)³². Επιπλέον: η ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας, ανεξάρτητα από το ότι συγκροτήθηκαν τελικά το 1943, είχε προταθεί στους Γερμανούς από την κυβέρνηση Τσολάκογλου το 1941, την κυβέρνηση που συνεχάρη ο αστικός πολιτικός κόσμος. Δηλαδή, τότε που όχι μόνο δεν είχε υπάρξει ο Δεκέμβρης, αλλά δεν υπήρχαν ούτε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, ενώ το ΚΚΕ αριθμούσε μερικές εκατοντάδες μέλη.

Ο ίδιος θεωρεί ως «σημαντικό άρθρο»³³ κείμενο του Γρηγόρη Φαράκου (1996), στο οποίο ο τελευταίος υποστήριξε:

«…το σύνδρομο της κατάληψης της εξουσίας με σταλινικό τρόπο υπήρχε στην ηγεσία του ΚΚΕ. Η ηγεσία του κόμματος δεν είχε, ουσιαστικά, απομακρυνθεί από τη σταλινική αντίληψη: τη βίαιη, δηλαδή, κατάληψη της εξουσίας. Βέβαια, το ΚΚΕ ήθελε και διακήρυσσε την πολιτική της εθνικής ενότητας, κυρίως όμως στο βαθμό που η πολιτική αυτή θα του άνοιγε την προοπτική της εξουσίας».

Θα ήταν τελείως παράδοξο αν το ΚΚΕ, ακολουθώντας την πολιτική της «εθνικής ενότητας» (ανεξάρτητα από το ότι αυτή ήταν λαθεμένη), παραμέριζε από τον ορίζοντά του την προοπτική της εξουσίας. Όμως ο συγγραφέας δεν πήρε καν υπόψη του ότι το ΚΚΕ ακολούθησε τον κοινοβουλευτικό δρόμο συμμετέχοντας στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» μετά από το Λίβανο, και πίστευε ότι θα επέβαλε τη διεξαγωγή αδιάβλητων εκλογών, τις οποίες εκτιμούσε ότι θα κέρδιζε το ΕΑΜ. Άρα τα περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας ήταν ανύπαρκτα.

Αλλά υπάρχει και το εξής ερώτημα: γιατί είναι θεμιτή η χρήση της αστικής βίας, ενώ είναι αθέμιτη (τάχα σταλινικής αντίληψης…) η χρήση της λαϊκής βίας ενάντια σε μια μειοψηφία-δυνάστη της πλειοψηφίας του πληθυσμού; Και γιατί δεν είναι δημοκρατική κάθε μορφή πάλης (και η ένοπλη), όταν ένας λαός έτσι θα αποφασίσει να κάνει;

Σημειώσεις

20. Γ. Παπανδρέου, Ο Δεκέμβριος 1944, Καθημερινή, 2 Μάρτη 1948)

21. Θ. Τσάτσου, Ο Δεκέμβριος 1944, Αθήναι, 1945, Βιβλιοθήκη του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος)

22. Ιωάννα Παπαθανασίου, «Διαμάντι της Αντίστασης ή Πεπονόφλουδα της αγγλικής πολιτικής», στο συλλογικό, Δεκέμβρης 1944, Μύθοι και Πραγματικότητες, σελ 55, εκδ. η Αυγή, 8 Δεκέμβρη 2013)

23. Δεκέμβρης 1944, Εκδόσεις Επικαιρότητα, σελ 215)

24. Λεωνίδας Κύρκος, Ανατρεπτικά, σελ 129, εκδ. Προσκήνιο, 1995

25. Mark Mazower, Πρόλογος στο Συλλογικό Μετά τον Πόλεμο, σελ 14, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2004

26. Ό.π.

27. Σύμφωνα με μία μαρτυρία που αφορά τη σοβιετική στρατιωτική αποστολή: «Ήταν σύμβουλοι διαπιστευμένοι. Δεν εκδηλώνονταν παρά μονάχα σε έναν άνθρωπο, τον καθοδηγητή του Κόμματος. Δεν ήταν άνθρωποι που φλυαρούσαν. Πάντως, γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι εκεί που έπρεπε να πάρουν θέση για θέματα καθοριστικά, παίρνανε. Όχι οι ίδιοι, έπαιρνε η Σοβιετική Ένωση. Φυσικά ήταν ενημερωμένοι, έπαιρναν μέρος σε συσκέψεις με την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά είχαν και ξεχωριστές συναντήσεις. Στις παραμονές της σύγκρουσης του Δεκέμβρη, ο Ποπώφ γνωρίζει και συστήνει όχι συνθηκολόγηση, αλλά στάση ενεργητική». (Φοίβος Ο. Οικονομίδης, Το σύνδρομο του Οδυσσέα, σελ 37, εκδ. Ορφέας, Αθήνα, 1999). Ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια μαγνητοφωνημένη συνομιλία του με το Βάσο Γεωργίου (27 Νοέμβρη 1997), προσωπικό γραμματέα του Γ. Σιάντου.

28. Κεντρικά Κομματικά Αρχεία Βουλγαρίας, όπως παρατίθεται στο Φοίβος Οικονομίδης, Ο Δεκέμβρης του 44’ κι η διεθνής σημασία του, σελ 67, εκδ. Ορφέας

29. Βάσος Μαθιόπουλος, Ο Δεκέμβριος του 44’, σελ 90, εκδ. Νέα Σύνορα – Λιβάνη, 1994

30. Ό.π. σελ 357

31. Stathis Kalyvas@Skalyvas

32. Γεωργίου Κ. Σ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, σελ 165, εκδ. Ακρόπολεως, 1959

33. Στάθης Καλύβας «Η επιλογή της βίαιης ρήξης», Το Βήμα, 5 Δεκεμβρίου 2004

Μεγάλη η ζήτηση...

Μεγάλη η ζήτηση...

«

Υπάρχει μεγάλη ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ»... Το «σλόγκαν» κυκλοφορούσε πολύ πριν από μερικά χρόνια, μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που απέδιδαν έτσι σχηματικά το γεγονός ότι η αστική τάξη μόλις που αποφάσιζε να «ποντάρει» στο δικό τους «άλογο», βλέποντας ότι το άλλο, λέγε με ΠΑΣΟΚ, είχε ήδη αρχίσει να «κουτσαίνει».

Σήμερα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να κομπάζει για τη «ζήτηση» που έχει. Αυτή τη φορά όμως «καμαρώνει» σαν «γύφτικο σκεπάρνι» που αυτή προέρχεται απ' το μεγάλο κεφάλαιο. Ο Γ. Σταθάκης και ο Γ. Μηλιός, επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, μιλούν στην «Αυγή» της Κυριακής για τις επαφές τους στο Σίτι του Λονδίνου με τους «κερδοσκόπους» και τους «τυχοδιώκτες» του χρηματοπιστωτικού τομέα, όπως κάποτε αρέσκονταν να φωνασκούν.

Καμαρώνουν, λοιπόν, ότι δεν προλάβαιναν να κλείνουν ραντεβού με τους «επενδυτικούς φορείς» που ενδιαφέρονταν για πιο άμεση ενημέρωση. «Το κόμμα μας αντιμετωπίζεται πλέον στο εξωτερικό ως μελλοντική κυβέρνηση και αυτό δημιουργεί έντονο ενδιαφέρον για τις θέσεις του (...) Τελικά, στις ομιλίες και στα τραπέζια που οργανώθηκαν στο περιθώριο των συζητήσεων παρευρέθηκαν περί τους 65 εκπροσώπους επενδυτικών φορέων», αναφέρει ο Γ. Σταθάκης και προσθέτει ότι «δυστυχώς, η στενότητα χρόνου της επίσκεψης μάς ανάγκασε να απορρίψουμε και νέες προτάσεις που δεχόμασταν κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του ταξιδιού».

Σημασία για το λαό έχει ότι βγαίνουν συμπεράσματα κι απ' όσους πρόλαβαν να δουν, απ' όσα είπαν σε όσους πρόλαβαν να συναντήσουν στα οποία αναφερθήκαμε εκτενώς σε προηγούμενα φύλλα του «Ρ». Δεν πρόκειται όμως οι υπόλοιποι να μείνουν παραπονεμένοι. «Συμφωνήσαμε ότι είμαστε διαθέσιμοι και για άλλες συναντήσεις, είτε στην Αθήνα, είτε στο εξωτερικό, με τους ίδιους ή άλλα στελέχη τραπεζών, επενδυτικών σχημάτων και άλλων που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν», διαμηνύει ο Γ. Μηλιός, με τον Γ. Σταθάκη να διαβεβαιώνει πως «εμείς επιθυμούμε μια αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με τους ανθρώπους της αγοράς, όχι απαραίτητα για να δημιουργήσουμε φίλους ή συμμαχίες, αυτό δεν είναι πάντα δυνατό, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι αυτό είναι αμοιβαία επωφελές».

Τώρα, βέβαια, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως αυτό που ωφελεί τους γύπες - όπως χαρακτήριζε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ τους σημερινούς συνομιλητές του - δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ωφελεί και τα θύματά τους, τους λαούς, εν προκειμένω τον ελληνικό. Που όσα περισσότερα τέτοια νταραβέρια βλέπει - χώρια όσα γίνονται εν κρυπτώ - τόσο περισσότερο να βεβαιώνεται για το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής που θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει. Μια βεβαιότητα που οφείλει να τον καθοδηγήσει σωστά και την ώρα της κάλπης.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΡΩΜΑΝΟΥ Σε οριακή κατάσταση η υγεία του

ΥΠΟΘΕΣΗ ΡΩΜΑΝΟΥ

Σε οριακή κατάσταση η υγεία του

ΚΚΕ: Να αρθεί η απαγόρευση εκπαιδευτικών αδειών σε κρατούμενους

Σε οριακή κατάσταση βρίσκεται η υγεία του 21χρονου κρατούμενου απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, που συνεχίζει την απεργία από τις 10 Νοέμβρη και νοσηλεύεται στο «Γεώργιος Γεννηματάς» με αύξηση των καρδιακών παλμών. Σήμερα ή αύριο, αναμένεται η απόφαση του δικαστικού συμβουλίου των φυλακών, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, η εισήγηση του εισαγγελέα θα είναι απορριπτική στο αίτημά του. Αναρμόδιο δηλώνει, επιπροσθέτως, το υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ ο ίδιος ο υπουργός δικαιοσύνης μιλώντας στη βουλή ισχυρίστηκε ότι ο κρατούμενος μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του με τηλεδιάσκεψη. Σχολιάζοντας αυτή τη θέση ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Γκιόκας σημείωσε: «Η πρότασή σας για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης είναι, εκτός των άλλων, επικίνδυνη γιατί υπονομεύει το θεσμό της εκπαιδευτικής άδειας, η οποία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η θέση του ΚΚΕ είναι γνωστή. Δεν θεωρεί ότι οι ενέργειες αυτών των ανθρώπων, έχουν σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες και το λαϊκό κίνημα. Είναι όμως άλλο αυτό και άλλο, να υπονομεύονται δικαιώματα που προβλέπονται από το νόμο και το σωφρονιστικό κώδικα».
Σε σχόλιό του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει σχετικά:
«Το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα νέο. Αυτό ισχύει και για όσους κρατούνται στις φυλακές, πολύ περισσότερο που η εκπαίδευση θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της διαδικασίας κοινωνικής επανένταξης. Κάθε, λοιπόν, απαγόρευση εκπαιδευτικών αδειών σε κρατούμενους, όπως προβλέπει και ο σωφρονιστικός κώδικας, είναι απαράδεκτη και πρέπει άμεσα να αρθεί».
Με ανακοίνωσή του, επίσης, το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ σημειώνει:
«Το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αναφαίρετο. Το ίδιο ισχύει και για όσους κρατούνται στις φυλακές. Οι εκπαιδευτικές άδειες προβλέπονται από το σωφρονιστικό κώδικα και πρέπει να δίνονται σε όσους κρατούμενους τις δικαιούνται. Αυτό πρέπει να ισχύσει και για τον Νίκο Ρωμανό, ο οποίος, μετά από πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασε στο ΤΕΙ Αθήνας».

• Για το θέμα αναγκαστικής σίτισης το σωματείο των εργαζομένων του νοσοκομείου «Γεννηματάς» αναφέρει πως επιχειρούν «με εισαγγελική παραγγελία να υποχρεώνουν τους θεράποντες γιατρούς να τον σιτίσουν παρά τη θέλησή του και να σπάσουν έτσι την απεργία πείνας».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Μάχη γύρω από το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Μάχη γύρω από το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση στην Ουκρανία με τις μάχες ανάμεσα στον ουκρανικό στρατό και τους πολιτοφύλακες να είναι σφοδρές τις προηγούμενες τρεις μέρες γύρω από το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο του Ντονέτσκ. Η κυβέρνηση του Κιέβου, για άλλη μια φορά, κατήγγειλε ότι στην περιοχή αυτή επιχειρούν ρωσικές ειδικές δυνάμεις, πράγμα που διαψεύδει η ρωσική πλευρά.
Αυτό το μοτίβο υιοθέτησε χτες και ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στολτενμπέργκ, ενόψει της σημερινής συνεδρίασης των ΥΠΕΞ της λυκοσυμμαχίας, που σημείωσε ότι υπάρχει «μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων και μέσων γύρω και μέσα στην Ουκρανία, στα χέρια των βίαιων αποσχιστών» και «μια μεγάλη αύξηση της ρωσικής στρατιωτικής δραστηριότητας πέριξ της Ευρώπης και παραπέρα». Αυτό τη στιγμή που το ΝΑΤΟ εντείνει τα γυμνάσια και την παρουσία γύρω από τα σύνορα στη Ρωσία, ενώ με έμφαση διεμήνυσε ότι η λυκοσυμμαχία θα «συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία στην πορεία που επέλεξε». Δηλαδή θα συνεχίσει την επέμβαση που ξεκίνησε μαζί με την ΕΕ με την ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης του Β. Γιανουκόβιτς το φετινό Φλεβάρη.
Πάντως, χαρακτηριστικό της κατάστασης στην Ουκρανία είναι ότι χτες ανακοινώθηκε η καθαίρεση 50 αξιωματικών του στρατού για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους. Επίσης, την ίδια ώρα που συνεχίζονται οι συγκρούσεις και βομβαρδισμοί στην περιοχή του Ντονμπάς, γίνονται και εκκλήσεις για την τήρηση της συμφωνίας εκεχειρίας της 5ης Σεπτέμβρη στο Μινσκ, συμφωνία βέβαια που έχει γίνει κουρελόχαρτο. Αυτή η γενικόλογη έκκληση βγήκε και από τη χτεσινοβραδινή επικοινωνία του Προέδρου της Ουκρανίας Π. Ποροσένκο με την καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ, που συμφώνησαν στην επιδίωξη να «βρεθεί ειρηνική λύση με πολυμερή συμμετοχή».