Ο Διονύσης που αγαπήσαμε, ο Διονύσης που
μαζί του γυρίσαμε της πλάτες μας στο μέλλον, στο μέλλον που το σύστημα
φτιάχνει όπως θέλει, ο Διονύσης που μαζί του συγκατοικήσαμε στην τρέλα
γιατί δεν είχαμε για νοίκι, ο Διονύσης ο δικός μας πάτησε πάνω στην ράχη
μας για να γίνει διαχειριστής του πιο μαύρου φόντου που είδαμε ποτέ σ’
αυτήν την τηλεόραση! Ο Διονύσης που μαζί του ρίξαμε κόκκινο στην νύχτα,
ρίξαμε λάδι στην φωτιά, αυτός ο Διονύσης δέχτηκε να γίνει διευθυντής της
Υπηρεσίας Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων, της διαβόητης ΥΕΝΕΔ για να μας
κάνει πλύση εγκεφάλου, για να μας λοβοτομίσει προκειμένου να σκύψουμε το
κεφάλι στην σάπια εξουσία, την οποία ο ίδιος αποφάσισε να υπηρετήσει,
βρίζοντάς μας για την «ξύλινη» γλώσσα η οποία όμως για χρόνια ολόκληρα
τραγούδησε μαζί του, επειδή ο Διονύσης έχει μεγάλες ανάγκες και γι’
αυτές τις ανάγκες είναι έτοιμος να κάνει απ’ ότι φαίνεται κάθε είδους
εκπτώσεις στην συνείδησή του!
Όταν όμως κάνεις εκπτώσεις τότε ο
κατήφορος δεν έχει τέλος! Ο Διονύσης, εξαιτίας του ότι έχει πολλές
ανάγκες γιατί δεν είναι πτωχός σαν κι εμάς, συνυπήρξε με του κόσμου τα
σούργελα, με του κόσμου τα καρναβάλια και συνεχίζει να συνυπάρχει μαζί
τους! Συνυπάρχει με αυτά που έμειναν! Με τα καρναβάλια που έφυγαν ο
Διονύσης των παιδικών μας χρόνων «ξεκατινιάζεται» μπροστά στις κάμερες,
χωρίς να σέβεται καθόλου εκείνα τα χρόνια που ρίχναμε μαζί λάδι στη
φωτιά, που ρίχναμε μαζί κόκκινο στη νύχτα. Έτσι καταντάς Διονύση όταν
γυρίζεις την πλάτη στους αγωνιστές για να εξασφαλίσεις την καλοπέρασή
σου! Στην αρχή συνυπάρχεις με την Ραχήλ και μετά «ξεκατινιάζεσαι» μαζί
της! Κι επειδή όποιος «ξεκατινιάζεται» δεν έχει όρια, ο Διονύσης
φωνάζει με τις κάμερες ανοιχτές στο σούργελο την Ραχήλ να βγάλει τον
σκασμό, ξεχνώντας ότι και με αυτό το καρναβάλι συμπορεύτηκαν,
εξαπατώντας τον κόσμο και επιβάλλοντάς του τα πάθη του Χριστού!
Να σε χαίρεσαι Διονύση, να χαίρεσαι και
την Ραχήλ! Εμείς με την ξύλινη γλώσσα που μας αποκάλεσες «γλίτσες» και
«φασιστάκους» επειδή δεν δεχτήκαμε να πουληθούμε στις αγορές και τα
παζάρια και να γίνουμε ένα με την Ραχήλ και την Ζωή προκειμένου να
πιούμε το αίμα του λαού, θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε κόκκινο στην νύχτα,
θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά για να σβήσουμε άπαξ δια
παντός το «μαύρο» που προσπαθείς να μας επιβάλεις μαζί με τους
βασανιστές του λαού, τους ψεύτες και τους απατεώνες με τους οποίους
αποφάσισες να συμπορευτείς!
H
απόφαση των συμβασιούχων εργαζόμενων του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου
να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους με στάσεις εργασίας δεν είναι
δικαίωμα… είναι εμμονή, σύμφωνα με τη Διοίκηση του Φεστιβάλ.
Οι κρατούντες, η οικονομική ελίτ και η
πολιτικές επιτροπές που τις εξυπηρετούν (οι Κυβερνήσεις επί το
ελληνικότερον) συνήθως παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης
«απεργία». Μέχρι εδώ καλώς… Το αντίθετο, άλλωστε, θα ήταν παράλογο.
Ετσι, λοιπόν, κάθε απεργία διαταράσσει την ομαλή κοινωνική λειτουργία,
αφού ομαλότητα είναι οι εργαζόμενοι να εργάζονται χωρίς να πληρώνονται,
να εργάζονται με ημερομηνία λήξης, να εργάζονται χωρίς ωράρια και
δικαιώματα, ενώ η απόπειρα διεκδίκησης στοιχειωδών όρων εργασιακής και
ανθρώπινης ύπαρξης να συνιστά ύψιστη κοινωνική ανωμαλία.
Τελευταία, έχει προκύψει ένα
καινούργιο, το λεγόμενο «αριστερό» μοτίβο αντιμετώπισης των απεργών, το
οποίο είναι παρακολούθημα του λεγόμενου «αριστερού» μοτίβου
διακυβέρνησης . Σύμφωνα με αυτό, οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν συμπόνιας
και κατανόησης, επομένως δεν έχουν εχθρό ενώπιον του οποίου διεκδικούν.
Επίσης, στους εργαζόμενους αναγνωρίζεται γενικώς το
δικαίωμα να απεργούν («ξεχνούν» φαίνεται ότι το δικαίωμα αυτό
κατακτήθηκε και δεν χαρίστηκε»), αλλά δεν τους αναγνωρίζεται … ειδικώς.
Το «ειδικώς» σημαίνει, ότι κακώς απεργούν όταν έχουν μια κυβέρνηση που
τους αγαπάει και θα τους βγάλει από τα μνημόνια διά της οδού των
μνημονίων, δηλαδή με ομοιοπαθητική. Όλα αυτά είναι το λογικό
παρακολούθημα δηλώσεων που θέλουν βουλευτές και υπουργούς και φυσικά τον
Πρωθυπουργό, να επιβάλλουν μνημόνια με τα οποία διαφωνούν, δηλαδή να τα
επιβάλλουν με «πόνο ψυχής». Δηλαδή ένα πραγματικό ψυχολογικό δράμα! Και
είναι τέτοιο το δράμα και η σύγχυσή τους ώστε τελικά καταλήγουν να
επιστρέφουν σε αυτό που πραγματικά είναι και πιστεύουν: να αμφισβητούν
το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία.Πώς; Ιδού:«Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας», έγραψε ο κονδυλοφόρος της Αυγής (http://www.avgi.gr/article/10811/8264085/apergia-to-eschato-meso-pou-egine-proto-).
Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (διοικητικό, τεχνικό, προσωπικό, ταμίες,
ταξιθέτες), οι οποίοι εξήγγειλαν 4ωρες στάσεις εργασίας από την 1η
Ιουλίου στις παραστάσεις του Φεστιβάλ, δεν είναι άνθρωποι που
διεκδικούν το αυτονόητο, δηλαδή να πληρώνονται και να έχουν σταθερή και
μόνιμη εργασία (αν και το δεύτερο θεωρείται αντισυνταγματικό!). Είναι
απλώς κάτι τύποι που πάσχουν από εμμονική διαταραχή εξαιτίας της οποίας
αδυνατούν να συγχρονιστούν με την συμπονετική και αλληλέγγυα διοίκηση
του Φεστιβάλ, η οποία απάντησε στους εργαζόμενους ως εξής: «Το
Διοικητικό Συμβούλιο και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής έχουν εκφράσει τη
συμπαράστασή τους στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων και συμβάλλουν
εμπράκτως στην ικανοποίησή τους. Η εμμονή, όμως, του σωματείου στην
πραγματοποίηση των στάσεων εργασίας, παρά τη δημόσια παραδοχή του ότι η
διοίκηση του Φεστιβάλ είναι αλληλέγγυα, κανένα πρόβλημα δεν επιλύει.
Αντίθετα, δείχνει ελάχιστο σεβασμό στο μόχθο των καλλιτεχνών, των
υπολοίπων εργαζομένων και στο κοινό, που στηρίζει το Φεστιβάλ σ΄ αυτές
τις δύσκολες συνθήκες».
Σύμφωνα με την παραπάνω ανακοίνωση η
εργασία και ο μισθός (ακόμα και αυτός ο σημερινός μισθός που δεν
εξασφαλίζει ούτε καν στοιχειώδη επιβίωση) δεν είναι δικαίωμα, το οποίο
διεκδικείται όταν κάποιοι το στερούν, αλλά μια κατά παραχώρηση συνθήκη,
για την οποία ο εργαζόμενος δεν έχει κάτι άλλο να κάνει πέρα από το να
υμνολογεί τον καλό εργοδότη (είτε είναι το κράτος είτε είναι ιδιώτης).
Εάν, δεν το κάνει, διακατέχεται από εμμονή, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη περίπτωση έχει καταληφθεί
από μια ανεξήγητη εκδικητική μανία κατά της κυβέρνησης με απώτερο στόχο
την ανάσχεση της πορείας προς την ανάπτυξη, για την οποία το πιθανότερο
ευθύνονται οι … κομμουνισταί… Ιδού ένα ακόμα απόσπασμα από την
«αριστερή» Αυγή: «Οι ευθύνες του σημερινού ΚΚΕ, που έχει ισχυρές
συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και
στους αγρότες, είναι ασυγχώρητες. Διότι δεν μπορεί να είσαι και με τους
αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο
ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που
ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας! Καλή
είναι η χειραφέτηση και οι ασκήσεις ταξικής συνείδησης. Όμως, στην
περίπτωσή μας, αντί της ταξικής συνείδησης, έχουμε -δυστυχώς- ανάπτυξη
της συντεχνιακής τυφλότητας».
Βέβαια, το Φεστιβάλ προχωράει πέρα από
τον ψυχολογικής υφής χαρακτηρισμό περί «εμμονής». Κάνει αυτό ξέρουν όλοι
πολλοί καλά να κάνουν: να επιστρατεύουν, τον κοινωνικό αυτοματισμό και
το διαίρει και βασίλευε. Οι εργάτες της καθαριότητας θέτουν σε κίνδυνο
τη δημόσια υγεία, οι διαδηλώσεις εμποδίσουν τα καταστήματα να δουλέψουν,
οι λιμενεργάτες εμποδίζουν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν και εξ’ αιτίας
τους σαπίζουν τα τρόφιμα στα κοντέϊνερ, οι αγρότες παραλύουν την
οικονομία, οι εργαζόμενοι στους αρχαιολογικούς χώρους πλήττουν θανάσιμα
τον τουρισμό και ούτω καθ’ εξής. Οι εργαζόμενοι, στο Φεστιβάλ Αθηνών
επιδεικνύουν ασέβεια στο κοινό και το μόχθο των καλλιτεχνών.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιοι είναι οι πραγματικά και ουσιαστικά ασεβείς. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων του Ελληνικού Φεστιβάλ:
«Από 1.1.2016 όλα τα ΝΠΙΔ – όπως εν
προκειμένω το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου – εντάσσονται υποχρεωτικά
στο ενιαίο μισθολόγιο, το οποίο προβλέπει τρεις τύπους λειτουργίας των
δημόσιων οργανισμών: 8ωρης πενθήμερης και 12ωρης ή 24ωρης λειτουργίας
για όλες τις μέρες του μήνα, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε οργανισμού.
Όλα αυτά είναι ήδη γνωστά από το
2016 και το Σωματείο των εργαζομένων έχει θίξει το ζήτημα της
υπερωριακής απασχόλησης στη Διοίκηση με αλλεπάλληλα ερωτήματα πριν από
την έναρξη του Φεστιβάλ, ενώ παράλληλα έχει ζητήσει τη συνδρομή του
Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργείου Εργασίας- η Διοίκηση του
Φεστιβάλ δεν μερίμνησε για να πράξει τα νόμιμα, ώστε ο οργανισμός να
είναι ανοικτός και να λειτουργεί σε υπέρ-12ωρη βάση, κάθε μέρα του μήνα
για το προαναφερθέν διάστημα. Το Φεστιβάλ Αθηνών φαίνεται να δουλεύει,
δηλαδή, 9.00 με 17.00 για 5 μέρες την εβδομάδα, ενάντια σε κάθε λογική
και νομιμότητα, και ενάντια στις καλλιτεχνικές και πρακτικές ανάγκες
του, εφόσον πολλές παραστάσεις τελειώνουν ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, η
δε προετοιμασία τους στους ανοικτούς χώρους πραγματοποιείται κατά την
διάρκεια της νύχτας μέχρι το πρωινές ώρες.
Αυτό σημαίνει ότι ενώ πολλοί
εργαζόμενοι δουλεύουν μετά τις 22.00 το βράδυ, τις Κυριακές και τις
αργίες, η Διοίκηση με πρόφαση «τεχνικό κώλυμα» δηλώνει ότι δεν δύναται
να τους πληρώσει, όπως ο νόμος ορίζει, αλλά τους υποχρεώνει να είναι
εκεί παρέχοντας την εργασία τους (…)Το Φεστιβάλ αυτή τη στιγμή είναι
υποστελεχωμένο σε κάθε του τμήμα, οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται τα
νόμιμα και λύση στην τεράστια εκκρεμότητα στο θέμα των συμβασιούχων δεν
έχει δοθεί. Διερωτόμαστε λοιπόν:
Είναι λογικό,
από τη μία να καταστρώνεται το μεγαλύτερο στην ιστορία του οργανισμού
καλλιτεχνικό πρόγραμμα κόστους πολλών εκατομμυρίων, αλλά από την άλλη οι
εργαζόμενοι που με την εργασία τους υποστηρίζουν αυτό το πρόγραμμα με
όλες τους τις δυνάμεις να μην αποζημιώνονται για βραδινές ώρες, Κυριακές
και αργίες, όπως με σαφήνεια ο νόμος ορίζει;
Είναι λογικό,
ενώ στενεύουν απειλητικά τα χρονικά περιθώρια της Διοίκησης του Φεστιβάλ
να αποκαταστήσει την αδικία απέναντι στους εργαζόμενους, οι οποίοι
απασχολούνται με διαρκώς ανανεούμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου και
καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες εδώ και δεκαετίες, η μόνη λύση που
η Διοίκηση έχει προτείνει μέχρι σήμερα είναι να διαιωνίζει την ομηρία
ες αεί;»
Οσο για την…. «ασέβεια» που επέδειξαν
ενώπιον κοινού και καλλιτεχνών οι εργαζόμενοι, απ’ ότι φαίνεται η
πραγματικότητα διαψεύδει την κατά τ’ άλλα συμπονετική διοίκηση του
Φεστιβάλ. Μετά τις στάσεις εργασίας της 1η Ιουλίου το Σωματείο εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε:
Τους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες
– ομάδα Blitz, Λενιώ Κακλέα, BijouxdeCant και Γιάννη Σκουρλέτη, την
ΜέτεΊνγκβαρτσεν και την ομάδα της – οι οποίοι, αναγνωρίζοντας το δίκαιο
των αιτημάτων μας και σεβόμενοι τον τρόπο διεκδίκησής τους, στάθηκαν στο
πλάι μας.
Τον ΡομέοΚαστελούτσι, που δέχτηκε
στο τέλος της παράστασής του να διαβαστεί η ανακοίνωση του Σωματείου
(σημειωτέον το «DemocracyinAmerica» ήταν η μόνη παράσταση που παίχτηκε
χθες, ως φιλοξενούμενη σε άλλο χώρο και υποστηριζόμενη από το τεχνικό
προσωπικό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και όχι του Φεστιβάλ).
Τις Ελληνίδες χορεύτριες του
«Democracy» που αμέσως στάθηκαν στο πλευρό μας και θέλησαν να διαβάσουν
στο κοινό το κείμενο των αιτημάτων μας. Την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος
Ακροάματος και τα σωματεία των Ελλήνων Ηθοποιών, των Εργαζομένων της
Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Εθνικού Θεάτρου, των Μουσικών του Μεγάρου
Μουσικής Αθηνών για την έμπρακτη και σημαντική συμπαράστασή τους.
Την Εταιρεία VIVA και τη Διοίκησή
της που -απόλυτα σεβόμενη και αυτή το ΔΙΚΑΙΩΜΑ των εργαζομένων στη
στάση- δεν συναίνεσε στο παράνομο αίτημα της διοίκησης του Φεστιβάλ να
στελεχώσει τα ταμεία με υπαλλήλους της.
Και πάνω από όλα το κοινό του
Φεστιβάλ που χωρίς τη θέλησή μας ταλαιπωρήθηκε, αλλά τελικά μας άκουσε
και έμαθε τι πραγματικά συμβαίνει φέτος στον Οργανισμό.
Στο κοινό επίσης θα θέλαμε από τη
μεριά μας να εκφράσουμε τη λύπη μας για την ελλιπή ενημέρωσή του, για
την οποία, θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι δεν ευθυνόμαστε. Η Διοίκηση
είχε λάβει επισήμως γνώση για τις κινητοποιήσεις μας ήδη από το απόγευμα
της Δευτέρας 26 Ιουνίου και απέφυγε μέχρι τέλους να ενημερώσει το κοινό
με την ελπίδα ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα αποσιωπηθεί το
πρόβλημα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά επέλεξε να κωφεύσει ή να πιστέψει
πως -έπειτα από μήνες σιωπής στις οχλήσεις μας και επίμονης άρνησης να
συναντηθεί με τον νομικό μας σύμβουλο και να ακολουθήσει τις νόμιμες
διαδικασίες- πιστεύοντας, ίσως, ότι οι σπασμωδικές και ελλιπείς κινήσεις
στις οποίες προχώρησε μόλις τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου θα μας
οδηγούσαν σε ανάκληση των κινητοποιήσεων.
Η Διοίκηση για άλλη μια φορά
αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της και επέλεξε να μην εμφανιστεί στα
θέατρα της Πειραιώς 260 και του Μικρού Χρηματιστηρίου, να μην
επικοινωνήσει με τους καλλιτέχνες, να μην ενημερώσει το κοινό, αλλά να
παρακολουθήσει την παράσταση του ΡομέοΚαστελλούτσι στην Στέγη Γραμμάτων
και Τεχνών.
Εμείς θα αγωνιζόμαστε μέχρι όλα τα λόγια και οι υποσχέσεις να γίνουν ΠΡΑΞΕΙΣ».
Τη χτεσινή του ομιλία στη Βουλή, ο Π.
Καμμένος την αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη στην υπόθεση του «Noor 1» και στις
τηλεφωνικές συνομιλίες που είχε με γνωστό ποινικό. Θυμίζουμε ότι και
πριν από λίγες μέρες ο Π. Καμμένος υπερασπίστηκε την εμπλοκή του,
επικαλούμενος θέματα που έχουν να κάνουν «με την ασφάλεια της χώρας».
Την Κυριακή διαβάσαμε στον Τύπο ότι ένα
ινστιτούτο στις ΗΠΑ, διασυνδεδεμένο με την κυβέρνηση Τραμπ, δημοσίευσε
έρευνα σύμφωνα με την οποία τα έσοδα από την ηρωίνη του «Noor 1»
προορίζονταν για τη χρηματοδότηση του «ISIS» και της «Μουσουλμανικής
Αδελφότητας», ότι το σήμα για να πιαστεί το καράβι δόθηκε από τις
αμερικανικές διωκτικές αρχές και ότι οι ΗΠΑ βλέπουν τώρα να «κολλάει» η
διαλεύκανση της υπόθεσης, επειδή εμπλέκονται «πρόσωπα από υψηλότερα
κοινωνικά στρώματα». Στο διά ταύτα, το ινστιτούτο καλεί το υπουργείο
Δικαιοσύνης των ΗΠΑ να εμπλακεί στην υπόθεση «με σκοπό να βοηθήσει στην
επίλυσή της», καθώς εγείρεται «θέμα παγκόσμιας ασφάλειας».
Δεν ξέρουμε πόση δόση αλήθειας έχουν τα
παραπάνω. Παρατηρώντας ωστόσο τα γεγονότα, φαίνεται ότι πολλά κομμάτια
του παζλ «κουμπώνουν» μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι ότι ούτε η αποκάλυψη
της υπόθεσης έγινε τυχαία, ούτε τα όσα ακολούθησαν, ούτε βέβαια η
εμπλοκή Καμμένου. Και ότι η υπόθεση έχει βάθος που μπορεί ποτέ να μην
αποκαλυφθεί, αλλά θα συνεχίσει να γίνεται αντιληπτό από τις
«αναταράξεις» στην επιφάνεια του πολιτικού συστήματος και των
επιχειρηματικών ανταγωνισμών.
Όταν τελείωσαν οι Περσικοί Πόλεμοι το 479 πΧ, οι έλληνες πήραν τους
πέρσες στο κατόπι αφ' ενός μεν για να τους διαλύσουν οριστικά αφ' ετέρου
δε για να απελευθερώσουν όσες ελληνικές πόλεις βρίσκονταν ακόμη υπό την
κατοχή τους. Οι ελληνικές συμμαχικές δυνάμεις όρισαν ως αρχηγό τους τον
σπαρτιάτη βασιλιά Παυσανία και ξαμολύθηκαν στο κυνήγι των περσών,
φτάνοντας μέχρι την Κύπρο και μέχρι το Βυζάντιο, παντού με νικηφόρα
αποτελέσματα. Όμως, η συμπεριφορά του Παυσανία ήταν κομματάκι βάναυση,
με αποτέλεσμα οι πόλεις που απελευθερώνονταν να δυσανασχετούν. Γι' αυτό
οι ίωνες ζήτησαν από τους αθηναίους να αναλάβουν την ηγεσία της
συμμαχίας. Άλλο που δεν ήθελαν οι αθηναίοι, αφού πλέον ανοιγόταν ο
δρόμος για να υλοποιηθεί το όραμα του Θεμιστοκλή, ο οποίος ονειρευόταν
την Αθήνα ως απόλυτη κυρίαρχο στο Αιγαίο.
Έτσι, λοιπόν, οι αθηναίοι δέχτηκαν να ηγηθούν της συμμαχίας και κάπου
εκεί στα τέλη του 478 πΧ ιδρύθηκε η Α' Αθηναϊκή Συμμαχία, στην οποία
συμμετείχαν κάπου 140-150 πόλεις, που η καθεμιά συνέβαλε στο κοινό
ταμείο ανάλογα με τις δυνατότητές της. Το ύψος της εισφοράς κάθε πόλης
το όρισε ο Αριστείδης με τόσο σωστό και αμερόληπτο τρόπο ώστε απέκτησε
το προσωνύμιο "δίκαιος". Ως έδρα της συμμαχίας ορίστηκε η νήσος Δήλος,
που βρισκόταν στην μέση του Αιγαίου και βόλευε και τις δυο ακτές του
πελάγου. Εκεί φυλασσόταν και το ταμείο με τις εισφορές.
Άποψη του αρχαιολογικού χώρου της Δήλου.
Λίγο πριν μισάσει ο αιώνας, αυτό το ταμείο είχε μαζέψει κάμποσο χρήμα.
Τότε ήταν που κάποιες πόλεις σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να πάρουν
δανεικά από το κοινό ταμείο, φυσικά με κάποιον λογικό τόκο. Η συμμαχία
υιοθέτησε την ιδέα και δεκατρείς πόλεις πήραν τέτοια δάνεια. Τό κακό
ήταν ότι συνεπείς στις αποπληρωμές τους αποδείχτηκαν μόλις τρεις πόλεις
ενώ οι άλλες δέκα το γύρισαν στο τσάμικο. Τελικά, υπό την πίεση των
αθηναίων, οι οχτώ στις δέκα ζήτησαν χαμηλότερα τοκοχρεωλύσια (κάτι
σαν... επαναδιαπραγμάτευση) και οι δυο δήλωσαν παντελή αδυναμία,
δηλαδή... πτώχευση. Πρόκειται για την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη
περίπτωση πτώχευσης κράτους.
Κάπου εκεί αποφάσισε ο Περικλής να τραβήξει τα λουριά. Πρώτα-πρώτα
σήκωσε το ταμείο από την Δήλο και το μετέφερε στην Αθήνα, τοποθετώντας
το στον Παρθενώνα. Στην συνέχεια, έδωσε αυστηρές εντολές στους δέκα
"ελληνοταμίες" (αθηναίοι πολίτες, εκλεγμένοι από την Εκκλησία του Δήμου,
που ήσαν υπεύθυνοι για την διαχείριση των συμμαχικών εισφορών στο
ταμείο) να κάνουν ό,τι ήταν απαραίτητο για να εισπράττονται έγκαιρα και
σωστά οι εισφορές. Εννοείται ότι, μαζί με το ταμείο, μεταφέρθηκε στην
Αθήνα και το κέντρο αποφάσεων της συμμαχίας. Και κάπως έτσι η Αθηναϊκή
Συμμαχία μεταλλάχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία, όπου οι αθηναίοι ήσαν οι
απόλυτοι κυρίαρχοι και οι υπόλοιποι σύμμαχοι υποτελείς τους.
Η υποτέλεια των συμμάχων ήταν τόση ώστε δεν είχαν καν το δικαίωμα να
αποχωρήσουν από την συμμαχία. Όταν κάποτε η Μήλος ζήτησε να αποχωρήσει, η
Αθήνα απέρριψε το αίτημά της με τον πλέον κυνικό τρόπο: είτε σας αρέσει
είτε όχι, θα μείνετε επειδή έτσι αρέσει σε μένα που είμαι πιο ισχυρή
από σας. Οι μήλιοι, ως παλιά σπαρτιατική αποικία, αποφάσισαν να το
παίξουν "ή ταν επί τας" και, δυστυχώς γι' αυτούς, κέρδισε το "τας". Το
416 οι αθηναίοι ξεθεμέλιωσαν την Μήλο, σκότωσαν όλους τους άνδρες της
πόλης και πήραν ως δούλους τις γυναίκες και τα παιδιά, δείχνοντας στους
επόμενους αιώνες τι παθαίνει όποιος τολμά να αμφισβητεί το δίκαιο του
ισχυροτέρου. Άλλωστε, το είπαν με απόλυτη σαφήνεια:
"Έχουμε την γνώμη για τους θεούς και την βεβαιότητα για τους
ανθρώπους ότι κάποιος φυσικός νόμος τους αναγκάζει να επιβάλλουν την
εξουσία τους σε κάθε περίσταση που είναι πιο δυνατοί. Το νόμο αυτόν ούτε
εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε αλλά
τον βρήκαμε να υπάρχει και θα τον αφήσουμε να υπάρχει κι ύστερα από μας,
παντοτινά, και ξέρουμε ότι και σεις οι άλλοι, αν αποχτούσατε την ίδια
δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια. Όσο λοιπόν για την εύνοια των θεών,
έχουμε κάθε λόγο να μη φοβόμαστε ότι θα βρεθούμε σε μειονεκτική θέση".
Απλά πράγματα: αφού είμαι ισχυρός, έχω δικαίωμα να κάνω ό,τι γουστάρω.
Πολύ περισσότερο δε που ακόμη και οι θεοί με το μέρος των ισχυρών πάνε.
Όλα αυτά που διηγήθηκα ως εδώ, τα αναφέρει ο μέγας Θουκυδίδης στις Ιστορίες
του (βιβλία 1 και 5) κι εγώ απλώς τα αναμετέδωσα. Γιατί τα θυμήθηκα
τώρα, όμως; Ας είναι καλά μια κουβέντα που πέταξε τις προάλλες ο
πρόεδρος των ΗΠΑ σχετικά με τις εισφορές των συμμάχων στο συμμαχικό
ταμείο. Αν δεν την προσέξατε, σας την θυμίζω: "23 από τα 28
κράτη-μέλη συνεχίζουν να μη πληρώνουν αυτά που θα έπρεπε να πληρώνουν κι
αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να πληρώνουν για την άμυνά τους. Αυτό
δεν είναι δίκαιο απέναντι στους ανθρώπους και τους φορολογουμένους στις
ΗΠΑ".
Αυτό το "παράπονο" του Τραμπ ότι οι σύμμαχοι δεν είναι συνεπείς στις
νατοϊκές εισφορές τους το είχε διατυπώσει επανειλημμένα κατά το παρελθόν
και η τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλλαρυ Κλίντον. Είπαμε, το ΝΑΤΟ
είναι μια συμμαχία που μας προστατεύει από τους κακούς "πέρσες" (όποιοι
κι αν είναι αυτοί κάθε φορά) αλλά πρέπει να βάζουμε κι εμείς το χέρι
στην τσέπη για να μπορεί να είναι αποτελεσματική αυτή η βοήθεια. Κι
επειδή σήμερα δεν υπάρχει ο Δίκαιος Αριστείδης για να κάνει δίκαιη
κατανομή βαρών, η συμφωνία προβλέπει ότι η εισφορά κάθε χώρας ανέρχεται
τουλάχιστον στο 2% του ΑΕΠ της, βρέχει-χιονίζει και ανεξάρτητα από την
οικονομική κατάσταση του υπόχρεου.
Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες χώρες που έχουν φιλότιμο και όχι μόνο είναι
συνεπείς προς την υποχρέωση που αναφέραμε αλλά δίνουν και πολύ
περισσότερα, επειδή προφανώς εκτιμούν δεόντως την σημασία της συμμαχικής
προστασίας. Τέτοιο φιλότιμο έχουν, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, που
συνεισφέρουν στο συμμαχικό ταμείο κάτι λιγώτερο από το 5% του ΑΕΠ τους.
Αλλά κι εμείς δεν πάμε πίσω, καθ' όσον το ελληνικό φιλότιμο είναι γνωστό
στα πέρατα της οικουμένης, κερδίζοντας την δεύτερη θέση πίσω από τις
ΗΠΑ. Μπορεί να τρέμει ο κώλος μας να βγει η ψυχή μας αλλά πρόπερσι
ακουμπήσαμε στο νατοϊκό παγκάρι το 2,4% τους ΑΕΠ μας. Και πάλι καλά, να
λέμε, που είχαμε αριστερή κυβέρνηση γιατί με τους δεξιούς και τους
πασόκους είχαμε δώσει το 2009 το 3,98% του ΑΕΠ μας.
Μάλιστα. 3,98% του ΑΕΠ! Παναπεί σκάρτα δέκα δισεκατομμυριάκια, σε μια
εποχή που τρέχαμε για βοήθεια στο ΔΝΤ και που ετοιμαζόμασταν να ρίξουμε
τσεκούρι σε μισθούς και συντάξεις, να διαλύσουμε το κοινωνικό μας κράτος
και να βγάλουμε στο σφυρί ως και το βρακί μας. Και τώρα 2,4% του ΑΕΠ,
ήτοι άλλα τέσσερα και κάτι δισ. ετησίως, την ώρα που κόβουμε εκατομμύρια
από το ΕΚΑΣ, από τις συντάξεις, από την υγεία κι από παντού για να
βγάλουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Ωραία συμμαχία! Στην οποία, μάλιστα,
υπάρχει ένας ισχυρός που μπορεί όποτε θέλει να κάνει ό,τι θέλει και
πάντοτε με την εύνοια των θεών, σύμφωνα με όσα είπαν οι αθηναίοι στους
μήλιους πριν δυόμισυ χιλιάδες χρόνια...
Σύνοδος ΝΑΤΟ, Βρυξέλλες, 26/5/2017. Άκρη δεξιά (αριστερά όπως βλέπουμε) ο Αλέξης Τσίπρας.
Σήμερα δεν έχει επίλογο. Θα σας αφήσω να τον γράψετε μόνοι σας, αφού σας
θυμίσω μια μικρή αλλά ερεθιστική ιστορική λεπτομέρεια. Ως γνωστόν, η
περιόδος που ο Περικλής ηγεμόνευσε στην Αθήνα (461-429) ονομάστηκε Χρυσούς Αιών.
Όμως, η πραγματική άνοδος της Αθήνας, η πραγματικά "χρυσή εποχή" της
άρχισε το 454. Εντελώς συμπτωματικά, δηλαδή, μόλις το συμμαχικό ταμείο
μεταφέρθηκε από την Δήλο στον Παρθενώνα.
Και μια λεπτομέρεια της λεπτομέρειας, ως κερασάκι: πρώτο σοβαρό νομοθετικό μέτρο τού Χρυσού Αιώνος ήταν η αύξηση του μισθού των δικαστών της Ηλιαίας. Χαίρετε.
Μαγαζάτορες – λαμόγια – δεν κόβουν αποδείξεις τσεκ
Καθαρίστριες – είναι πολλές τσεκ
Νοσοκομειακοί – Ανάγωγοι – ανάλγητοι τσεκ
Αναπληρωτές – ας γράφαν στον ΑΣΕΠ τσεκ
Δάσκαλοι – να αξιολογηθούν-μόνο κάθονται τσεκ
Φοιτητές – αιώνιοι και τα ξύνουν τσεκ
Συνταξιούχοι – Λαμόγια – δεν πεθαίνουν κιόλας τσεκ
Αλήθεια
ποιος άλλος έμεινε από όσους γ@μηθηκε η ζωή τους οχτώ χρόνια τώρα που
δεν τον συκοφαντήσατε επειδή βγήκε στον δρόμο και διαμαρτύρεται..;
Οι …παπάδες κι ο …στρατός!!
Αλήθεια εκτός από τους ΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ εφοπλιστές,
μεγαλοξενοδόχους, βιομήχανους και τραπεζίτες υπάρχει άλλος κανείς που
να έχει προσφέρει σε αυτή την “χώρα” που σύμφωνα με τα “λογικά σου επιχειρήματα” έχει γεμίσει από χαραμοφάηδες και τεμπέληδες;
Αλήθεια αναρωτήθηκες ποτέ πόσο
μα πόσο μ@λ@κ@ς πρέπει να είσαι για να μην μπορείς να καταλάβεις ότι ο
ΠΟΛΕΜΟΣ που ζούμε είναι ΤΑΞΙΚΟΣ και ΑΦΟΡΑ εσένα και την ΤΑΞΗ σου?
Κι αν βρε μισάνθρωπε που ακόμα κάπως καταφέρνεις κι επιβιώνεις χαμογελάς
χαιρέκακα βολεμένος στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι επικρίνοντας
όσους παλεύουν για να έχεις κι εσύ μια καλύτερη ζωή στα βαθειά
γεράματα… Το ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ βρε μ@λάκα δεν το σκέφτεσαι?
Πως θα επιβιώσει Παντελή, σε αυτή την κοινωνία που με την στάση σου την κάνεις να μοιάζει όλο και πιο πολύ με ΖΟΥΓΚΛΑ κάθε μέρα?
Που θα στο φάνε ΖΩΝΤΑΝΟ οι “φίλοι σου” κυρ παντελή ΟΥΤΕ αυτό σκέφτεσαι ούτε αυτό σε νοιάζει..?
Aρκετοί είναι αυτοί που ρωτούν ή κι εγκαλούν τους κομμουνιστές για κάποια θέση τους, αλλά έχουν “αλλεργία” στο “Ριζοσπάστη”, πόσω μάλλον να τον ξεφυλλίσουν και να διαβάσουν τι διάολο λέει κι αυτό το ΚΚΕ για τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας.
Βλέπετε προτιμούν να “μαθαίνουν” τις θέσεις του ΚΚΕ
είτε μέσω κουτσομπολιών είτε μέσω των συνηθισμένων αντίΚΚΕ διαύλων ή
ιστοσελίδων που υποστηρίζουν ανοιχτά Καζάκη, Λεβέντη, Λαφαζάνη, Ραχήλ ή
ακόμα και τη Ζωίτσα!
Η αναζήτησή τους βεβαίως και είναι ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ, το
γνωρίζουμε, γιατί μετά από τόσα χρόνια στην ταξική πάλη έχουμε μάθει να
ξεχωρίζουμε εκείνους που όταν ρωτούν κάτι έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά.
Άλλοι, δυστυχώς, έχουν ΗΔΗπροαποφασίσει για τις απαντήσεις των όσων -δήθεν- ρωτάνε
κι εάν ακόμα ο κόσμος τους γυρίσει τούμπα θα κλείσουν τα μάτια σφιχτά,
θα χώσουν τα δάκτυλα στ’ αυτιά και θα αρχίσουν να μουρμουρίζουν δυνατά…
Πολύ δυνατά… Μέχρι το τέλος!
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, αυτοί ν’ αλλάξουν γνώμη;
Κάποιος
μπορεί εύκολα να ισχυριστεί πως είναι ξεροκέφαλοι, αμετανόητοι ή και
αντικομμουνιστές, όπως είναι συνήθως οι πρώην Πασόκοι και μέχρι
προσφάτως, ένθερμοι οπαδοί του Σύριζα, αλλά δεν πρέπει να φταίει μονάχα αυτό.
Φταίει που ποτέ δεν έκαναν ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ για τις επιλογές τους και τη στάση τους. Την ΤΡΕΜΟΥΝ όπως ο διάολος το λιβάνι. Προτιμούν τις όμορφες αυταπάτες τους και να υποστηρίζουν τα ακλόνητα “πιστεύω” τους.
Να ονειρεύονται το καταμεσήμερο έναν “άλλο” Καπιταλισμό, πιο “δίκαιο” και μόνο για κείνους!
Κι αν τους ρωτήσεις: “Πότε ήτανε δίκαιος ο Καπιταλισμός;” χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσουν τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.
Αυτό που δεν περνά με τίποτα απ’το νου τους είναι πως το Σύστημα δεν ήταν ούτε και τότε “δίκαιο” παρότι βόλεψε πολλούς.
Κι εδώ και χρόνια έχει γυρίσει- και μάλιστα επιδεικτικά – την πλάτη σε
όλους τους “μούτσους” που φορτώθηκε για χρόνια στο Καράβι.
Γιατί αυτοί είναι οι κανόνες τούτου του καραβιού: Όταν
πιεστεί λιγάκι ανεβάζει πάνω του όσους μούτσους χρειαστεί για να
βγάλουν τη βρώμικη “δουλειά” της υπεράσπισής του, μα όταν έρθει η
φουρτούνα και δει πως μπάζουν τα νερά, τους ξεφορτώνεται αμέσως.
Γιατί, για να γλιτώσει το καράβι από το βύθισμα, πρέπει να πετάξει όλους τους μούτσους έναν-έναν μες τη θάλασσα σαν ΕΡΜΑ.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σήμερα στην μεγάλη Κρίση και πλέουν μεσοπέλαγα οι μισοπνιγμένοι μούτσοι. Μέσα
στην αγωνία τους και στο (οικονομικό) ναυάγιό τους, προσπαθούν να
πιαστούν από όποια “σανίδα” βρουν κι ακολουθούν ΠΙΣΤΑ όποιο καινούργιο
“Καπετάνιο” τους τάξει ΣΩΤΗΡΙΑ, πάντα όμως, εντός του “Καραβιού”.
Γιατί
μπορεί να είναι οργισμένοι που τους πέταξαν στη θάλασσα, αλλά προς θεού
δεν ζητάνε ούτε εκδίκηση ούτε τίποτα άλλα κομμουνιστικά!
Ας μη ξεχνάμε πως οι μούτσοι
ζούσαν για πολλά χρόνια πάνω του κάνοντας ακόμα κι όνειρα πως μια μέρα
θα γίνουν οι ίδιοι Καπετάνιοι!
Το πονάνε οι
μούτσοι το καράβι και σπαρράζουν να το βλέπουν να κλονίζεται. Να
βυθιστεί και το Όνειρο μαζί του είναι απαράδεκτο, δεν το αντέχουν!
Οι χειρότεροι από δαύτους, όχι απαραίτητα οι πιο απελπισμένοι, ακολουθούν
ακόμα και τον πλέον αδίστακτο. Αυτόν που μέχρι χτες ήταν “αριστερός”,
σήμερα είναι “πατριώτης” κι αύριο θα γίνει χρυσαυγίτης έστω και χωρίς
μαίανδρο.
Το Καράβι όμως, είναι ΣΑΠΑΚΙ και για να σωθεί ζητά θυσίες! Απαιτεί σχεδόν από όλους να θυσιαστούν στις ανοιγμένες τρύπες. Ζητά κάθε στιγμή και μια Ανθρωποθυσία. Κι Αίμα! Αίμα πολύ!
Για να ικανοποιηθεί η
“τρύπα” του πρέπει να ΒΓΑΛΕΙ απ’ τη μέση τη συντριπτική πλειονότητα των
μούτσων (μικροαστών) που το εμποδίζουν να ανασάνει, μα κείνοι δεν
θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθουν την αλλαγή και σαν παιδάκια απορούν:
“Μα γιατί;”
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις μεταφορές:
Τα μονοπώλια είναι σαν τα χταπόδια, για
να επεκταθούν αναζητούν ολοένα και περισσότερο ΧΩΡΟ σε κάθε Κλάδο!
Υπάρχει κι η μεταξύ τους κόντρα αλλά βρίσκουν πιο εύκολο να πιάσουν τα
θύματα τους μικροαστούς.
Στην φάση της ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ του Συστήματος τους καταπίνουν λίγο-λίγο και σε περιόδους Κρίσης τους τρώνε απότομα και πολλούς μαζί,
όχι γιατί δεν έχουν “συναισθήματα” (που δεν έχουν) αλλά γιατί ΔΕΝ έχουν
άλλη επιλογή από το να απλώσουν τα πλοκάμια τους σε μεγαλύτερο ΧΩΡΟ. Χώρος που μέχρι χτες καταλάμβαναν οι δύστυχοι οι μούτσοι στο Καράβι που το λένε “Αγορά”!
Η “Αγορά”, όπως λέγεται κοινώς η ζούγκλα της “Ελεύθερης Οικονομίας”, δεν κυριαρχείται από “συναισθήματα” αλλά από σιδερένιους ΝΟΜΟΥΣ:
Τον νόμο του Ανταγωνισμού
Τον νόμο της Αναρχίας
Τον νόμο του ΜΕΓΙΣΤΟΥ Κέρδους και φυσικά
Τον νόμο του Ισχυρού
Κι οι 4 νόμοι λειτουργούν σαν ΒΕΛΗ στην
φαρέτρα των Μονοπωλίων (του Κεφαλαίου) κι οι δύστυχοι μικροαστοί
πηγαίνουν κάθε πρωί – χαμογελαστοί μα δίχως βέλη- στη μάχη και στο τέλος
της ημέρας (και κάθε ημέρας) γυρνάνε πίσω πληγωμένοι κι απορούν απελπισμένα γιατί όλο να χάνουν!
Φίλε μου Μικροαστέ:Δεν
φταίνε οι “Καραβοκύρηδες” (ΑΣΤΟΙ πολιτικοί) που διάλεγες τόσα χρόνια
για να κουμαντάρουν το Καράβι και που – δήθεν – το “έριξαν στα βράχια”! Κι αυτό σκέψου γιατί στο λέει ένας κομμουνιστής, που σύμφωνα με τη δική σου λογική θα είχε ΚΑΘΕ συμφέρον να σου πει το αντίθετο.
Επειδή ακριβώς όμως είμαστε κομμουνιστές, δηλαδή μαρξιστές, δεν μας ενδιαφέρει ο λαϊκισμός μα η ωμή αλήθεια.
Άδικα λοιπόν τους κατηγορείς για την κατάντια του κι αυτό γιατί:
Το Καράβι ήταν ήδη σάπιο από το 1890.
Την εποχή που εισήλθε στα “νερά” του Ιμπεριαλισμού (τη μαύρη θάλασσα
των Μονοπωλίων) που εσύ τώρα μόλις άρχισες να εξερευνάς και τη αποκαλείς
και συνωμοτικά “Παγκοσμιοποίηση”!
Αν είναι να κατηγορήσεις τους “Καραβοκύρηδες” να το κάνεις για τους σωστούς λόγους και να μην είσα άδικος:
Κατηγόρησέ τους, λοιπόν, γιατί γνωρίζανε από την αρχή του … ταξιδιού πως το καράβι δεν ήταν αξιόπλοο και δεν αντέχει σε τέτοιες τρυκυμίες.
Κατηγόρησέ τους γιατί συγκάλυπταν τις ΔΟΜΙΚΕΣ ΡΩΓΜΕΣ
που προυπήρχαν ακόμα από την εποχή που ναυπηγήθηκε (το 1830) κι από
τότε έχει περάσει πολλές, μα πάρα πολλές φουρτούνες που το ‘χουνε
τσακίσει.
Κατηγόρησέ τους γιατί σε καθησύχαζαν και ταυτόχρονα συκοφαντούσαν τους “Κόκκινους Μηχανικούς” που προειδοποιούσαν πως ΕΡΧΕΤΑΙ ΘΥΕΛΛΑ και το καράβι είναι ΣΑΠΙΟ – πήγε όσο πήγεκι άλλο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ – πλησιάζει η στιγμή που με ένα κύμα θα μπατάρει!
Μην μένεις στην εποχή του ’70 και του ’80… Έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Το Σύστημα λόγω ΕΙΔΙΚΩΝ ιστορικών και οικονομικών συνθηκών καθώς και λόγω ΕΣΣΔ λειτουργούσε ως ΕΞΑΙΡΕΣΗ… Τυχαίο γεγονός, μια συγκυρία ήταν… Αφρική κι Ασία ζήσανε το σύστημα ως κανόνα μέχρι κι η Λατινική Αμερική κι είδες την επιτυχία τους!
Μια ΕΣΣΔ και
μια χούφτα Ανατολικών Κρατών και τη Κίνα ήταν που φοβόταν… και σου έδωσε
όσα ήταν αρκετά για να μείνεις μακριά από τον δρόμο που χάρραξαν αυτοί!
Δέξου πως ήσουνα τυχερός που η γενιά μας έζησε μια τέτοια συγκυρία…Στα 200 χρόνια της Ζωής του ΜΟΝΟ εμείς το βιώσαμε αυτό.
Και τώρα μας τα παίρνει όλα κι
ακόμα περισσότερα…Όλα όσα είχε βάλει στο μάτι του πολύ ΝΩΡΙΤΕΡΑ αλλά δεν
τολμούσε ούτε να στο πει ούτε να στο επιβάλλει.
Ο καπιταλισμός σου κλείνει
μαγαζί και σπίτι μα εσύ παραμένεις πιστός στις αυταπάτες που σε
πρόδωσαν. Κατηγορείς τους “Κόκκινους Μηχανικούς”, γιατί προσπαθούν να
σχεδιάσουν ένα καλύτερο ΚΑΡΑΒΙ και που λένε πως για να το φτιάξουν
θέλουν και τη δική σου τη βοήθεια.
Ένα καράβι όπου στις τρυκυμίες
δεν θα υπάρχει ανάγκη να πετάμε τον αδύναμο, γιατί στο ΚΑΡΑΒΙ που εμείς
σχεδιάζουμε κι ονειρεύομαστε δεν θα υπάρχει η έννοια του ΑΔΥΝΑΜΟΥ… Θα είμαστε όλοι ταντόχρονα και Μούτσοι και καπετάνιοι!
Μην παραμένεις θύμα των εμμονών που σου πρσέφερε -σαν πρέζα- το κωλοσύστημα!
Δώσε, λοιπόν κι εσύ μια στο ΣΑΠΑΚΙ να πάει μια ώρα αρχύτερα κάτω στο βυθό και πριν αυτό σε πάρει μαζί του με το ζόρι!
Ενώσου μαζί μας! Πάλεψε, αγωνίσου, πολέμα! Δεν είναι αργά! Δεν είναι ποτέ αργά! Εμείς τώρα ξεκινάμε και εσένα περιμένουμε!!
Δημήτρης Χονδρός
Υ/Γ. Αφιερωμένο το παρακάτω τραγουδάκι! Καλή απόλαυση!
Πανηγυρίζουν
ήδη κυβέρνηση, αστικά επιτελεία και επιχειρηματικοί όμιλοι στον κλάδο
του τουρισμού για τη μεγάλη άνοδο σε αφίξεις τουριστών που αναμένεται
αυτό το καλοκαίρι. Βέβαια, τα ρεκόρ κερδών της ελληνικής τουριστικής
βιομηχανίας- της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας, όπως τη χαρακτηρίζουν-
είναι γνωστό πως χτίζονται: Με την άγρια εκμετάλλευση, το κυριολεκτικό ξεζούμισμα των εργαζομένων
στον κλάδο, με εντατικοποίηση της εργασίας, απλήρωτη και ανασφάλιστη
δουλειά ατελείωτα ωράρια, ρεπό με το σταγονόμετρο, ατομικές συμβάσεις
και «ευέλικτες» μορφές εργασίας κλπ. Έτσι χτίζονται τα κέρδη των
τουριστικών μονοπωλίων.
Ο τουρισμός αποτελεί χαρακτηριστικό πεδίο όπου φαίνεται ποιός πραγματικά ωφελείται
από την περιβόητη «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται η συγκυβέρνηση και τα
αστικά κόμματα. Πακτωλός εκατομμυρίων πηγαίνει στις τσέπες μεγάλων
επιχειρηματικών ομίλων του τουρισμού (εφοπλιστές, tour operators, μεγαλοξενοδόχοι κλπ.), την ώρα που το εισόδημα της λαϊκής οικογένειας πετσοκόβεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η πεμπτουσία της «ανάπτυξης» τους. Κέρδη για το κεφάλαιο και φτωχοποίηση για το λαό.
Κάπως
έτσι, το δικαίωμα στον τουρισμό, στις διακοπές, έχει καταστεί
πολυτέλεια για την πλειοψηφία των εργαζομένων. Στη βάρβαρη
πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, ο τουρισμός δεν θα
μπορούσε να ξεφύγει απ’ το να καταστεί ένα «πολυτελές εμπόρευμα» για
λίγους. Αντιθέτως. Αποτελεί προνομιακό πεδίο κερδοφορίας για το μόνιμα
αδηφάγο κεφαλαίο, ενώ καθίσταται «όνειρο θερινής νυχτός» για τον
εργαζόμενο λαό και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που παλεύουν να εξασφαλίσουν
λίγα εικοσιτετράωρα καλοκαιρινής ξεκούρασης.
Αυτονόητο δικαίωμα οι διακοπές στον Σοσιαλισμό
Αυτά
συμβαίνουν στην καπιταλιστική Ελλάδα του 2017- την Ελλάδα της Ε.Ε. –
όπου οι διακοπές και η αναψυχή αποτελούν προνόμιο για λίγους. Ωστόσο,
αυτό που σήμερα οι εργαζόμενοι βιώνουν ως προνόμιο, κάποτε ήταν
αυτονόητο δικαίωμα. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20ο αιώνα απέδειξε
στην πράξη ότι η ανάγκη- διότι περί ανάγκης πρόκειται- της εργατικής
τάξης για διακοπές και αναψυχή μπορεί να ικανοποιηθεί.
Στην Σοβιετική Ένωση, για παράδειγμα, ηξεκούραση
από την εργασία, οι διακοπές αναψυχής, δεν ήταν προνόμιο αλλά δικαίωμα.
Το άρθρο 119 του Συντάγματος της ΕΣΣΔ διασφάλιζε το δικαίωμα αυτό, ενώ
υπήρχε παροχή ετησίων πληρωμένων αδειών κι συνεχής φροντίδα του
σοσιαλιστικού κράτους για τη διεύρυνση του δικτύου των
πολιτιστικών-μορφωτικών ιδρυμάτων, την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού,
της φυσικής αγωγής και του τουρισμού. Το πρώτο αναπαυτήριο για τους
εργαζόμενους ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ίδιου του Β.Ι.Λένιν το 1920
στην Πετρούπολη. Στις αρχές του 1940 υπήρχαν ήδη 3.600 σανατόρια που
μπορούσαν να εξυπηρετήσουν 470 χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ τη δεκαετία
του 1980 υπήρχαν περισσότερα από 14.000 κέντρα αναψυχής και διακοπών που
εξυπηρετούσαν 45 εκατομμύρια αδειούχους.
Το
δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου για ετήσιες διακοπές, η σοσιαλιστική
εξουσία το επιβεβαιώνε στην πράξη. Κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80,
υπολογίζεται ότι οι εργαζόμενοι ξόδευαν
μόλις το 20 με 25% ενός μηνιάτικου κατά τη διάρκεια των διακοπών τους,
χωρίς τον κίνδυνο της «ακρίβειας» η της «αισχροκέρδειας», ενώ μια σειρά
προϊόντα προσφέρονταν σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές: Τρόφιμα, εισιτήρια
για τον κινηματογράφο και το θέατρο, βενζίνη για την ατομική μετακίνηση ή
τα μεταφορικά έξοδα με τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς.
Σήμερα,
ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ρώσικου λαού αναπολεί τα δικαιώματα που είχαν
οι εργαζόμενοι επί Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό διότι στην σημερινή
καπιταλιστική Ρωσία, η πλειοψηφία του λαού δεν έχει την οικονομική
δυνατότητα να απολαύσει διακοπές σε κάποιο τουριστικό θέρετρο του
εξωτερικού ή του εσωτερικού. Το άλλοτε καθολικό δικαίωμα για τον
σοβιετικό λαό έχει πλέον καταστεί προνόμιο μόνο για επιχειρηματίες και
ένα σχετικά περιορισμένο ποσοστό μεσαίων- ουσιαστικά μικροαστικών-
κοινωνικών στρωμάτων.
Δημιουργική αξιοποίηση των διακοπών και όχι μαζική κουλτούρα εκτόνωσης.
Σε
αντίθεση με το καπιταλιστικό σύστημα, όπου οι διακοπές αποτελούν
κομμάτι μιας μαζικής κουλτούρας εκτόνωσης και διαφυγής από τη δύσκολη
καθημερινότητα, στον Σοσιαλισμό η αναψυχή περιείχε το στοιχείο της
δημιουργικής αξιοποίησης. Για παράδειγμα, στην ΕΣΣΔ, η Κομσομόλ παρείχε
μέριμνα για φοιτητικές κατασκηνώσεις, ενώ αρκετοί φοιτητές διάλεγαν να
περάσουν μέρος των διακοπών τους εργαζομένοι ανά ομάδες, σε διάφορες
περιοχές της χώρας, αναλαμβάνοντας την οικοδόμηση διάφορων έργων. Κάθε
καλοκαίρι, περίπου 800 χιλιάδες φοιτητές συνδύαζαν με αυτόν τον τρόπο
εργασία και γνωριμία με άλλους τόπους, αλλά και τη ζωή στις εργασιακές
κολεκτίβες.
Στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, κάθε χρόνο περισσότερο από το 80% των μαθητών, δηλαδή περισσότερα από 2,6 εκατομμύρια παιδιά, περνούσαν τις διακοπές τους σε κατασκηνώσεις με πλούσιο πολιτιστικό και αθλητικό περιεχόμενο.
Στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας,
οι διακοπές δύο φορές το χρόνο ήταν κάτι το φυσιολογικό για τους
εργαζόμενους. Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες βιομηχανίες ή
συνεταιρισμοί είχαν δικά τους κέντρα αναψυχής, ή δωρεάν σπίτια, για τους
εργαζόμενους, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (π.χ. στις ακτές
της Μαύρης θάλασσας).
Αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του λαού.
Το
δικαίωμα του εργαζόμενου λαού, της λαϊκής οικογένειας, των νέων στις
διακοπές, τον τουρισμό, την αναψυχή είναι αδιαπραγμάτευτο. Αυτό ήταν
σαφές στο σοσιαλιστικό σύστημα που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα καθώς, παρά
τις όποιες επιμέρους αδυναμίες του, πυξίδα
του σοσιαλισμού ήταν η εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας, τμήμα της
οποίας αποτελεί η ανάπαυση και η αναψυχή. Στον καπιταλισμό, όπου οι
διακοπές- όπως και κάθε τι άλλο- μετατρέπεται σε εμπόρευμα με σκοπό το
κέρδος, το αδιαπραγμάτευτο αυτό δικαίωμα των εργαζόμενων θα παραμένει
“πολυτέλεια” και για πολλούς, άπιαστο όνειρο.
Ο
τομέας των διακοπών και της αναψυχής αποτελεί άλλο ένα πεδίο όπου
αναδεικνύεται η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού στην ικανοποίηση των λαϊκών
αναγκών. Μόνο στα πλαίσια της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, του
κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και του εργατικού ελέγχου με
κριτήριο την ικανοποίηση των ολοένα διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών
μπορεί να βρει ανταπόκριση το καθολικό δικαίωμα στις διακοπές και την
αναψυχή.
Τότε
μόνο, ο εργαζόμενος λαός δεν θα ήταν μόνο αφέντης του πλούτου που
παράγει, αλλά θα είχε τον απαιτούμενο χρόνο και τις αναγκαίες υποδομές
για να τον απολαύσει, έτσι όπως του αξίζει και δικαιούται.
Ο πρώτος καύσωνας της φετινής
αντιπυρικής περιόδου έφερε στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο τα «καυτά»
προβλήματα και τις ελλείψεις του Πυροσβεστικού Σώματος (ΠΣ), όπως και
του μηχανισμού δασοπροστασίας, εξαιτίας της πολιτικής που συνθλίβει τις
λαϊκές ανάγκες και σ' αυτόν τον τομέα. Οι πρώτες μεγάλες φωτιές στην
ανατολική Μάνη, στα Μέγαρα και σε άλλες περιοχές, ανέδειξαν τις
συσσωρευμένες συνέπειες από τη διαχρονική πολιτική μείωσης των κρατικών
δαπανών για τις ανάγκες του ΠΣ και των υπηρεσιών - δικτύων αντιπυρικής
πρόληψης και προστασίας, που συνεχίζει και εντείνει η σημερινή
κυβέρνηση. Καθόλου συμπτωματικά, οι πιστώσεις του τακτικού
προϋπολογισμού διατηρούνται και φέτος μειωμένες κατά 120 εκατ. ευρώ
περίπου, σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια, όπου και πάλι τα κρατικά
κονδύλια ήταν πίσω από τις ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, τα δάση παραμένουν
αφημένα στην τύχη τους, ιδιαίτερα τις περιόδους που ο καιρός ευνοεί τη
γρήγορη εξάπλωση των πυρκαγιών.
***
Τίποτα δεν άλλαξε, για παράδειγμα,
σε ό,τι αφορά τη μεγάλη έλλειψη σε μόνιμο προσωπικό στο Πυροσβεστικό
Σώμα, αφού τα οργανικά κενά είναι 4.000, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των
πυροσβεστών, που υπολείπονται των πραγματικών αναγκών, ενώ δεν
διασφαλίστηκε ούτε η μονιμοποίηση των πυροσβεστών 5ετούς θητείας και των
συμβασιούχων, ώστε να μπορέσουν να αξιοποιηθούν καλύτερα σε
επιχειρησιακό επίπεδο. Τα ήδη «γερασμένα» οχήματα έχουν φορτωθεί άλλον
ένα χρόνο λειτουργίας. Περίπου το 50% των οχημάτων είναι πέραν της
15ετίας σε χρήση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, λόγω των μεγάλων φθορών στο
περιβάλλον και στις συνθήκες που λειτουργούν. Πέρυσι, για παράδειγμα,
από το σύνολο των 2.931 πυροσβεστικών οχημάτων, το 20,7% είχε ηλικία 0-8
χρόνια και το 25,5% 8-13 χρόνια. Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους
πυροσβέστες, ιδιαίτερα στις μεγάλες πυρκαγιές, δεν γνωρίζουν ωράρια και
αναγκάζονται να δουλεύουν συνεχόμενα μέχρι 30 και 40 ώρες, για να
καλύψουν τα μεγάλα κενά και τις ελλείψεις. Η υπηρεσία εντατικοποιείται,
τα ρεπό κόβονται, το ωράριο γίνεται «λάστιχο» από τις συνεχόμενες
κλήσεις σε επιφυλακή, ακόμα και για πυρκαγιές που μπορεί να
αντιμετωπιστούν με το υπάρχον προσωπικό στις βάρδιες ή και για την
περίπτωση που δεν υπάρχει καμία πυρκαγιά σε εξέλιξη (προληπτικές
επιφυλακές).
***
Οταν ξεσπούν μεγάλες δασικές πυρκαγιές
σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, καλούνται ενισχύσεις από
διάφορες περιοχές και περιφέρειες της χώρας, ακόμα και από αρκετά
απομακρυσμένες. Αυτό σημαίνει πολύωρες μετακινήσεις με τα πυροσβεστικά
οχήματα, άρα σημαντική καταπόνηση για τους πυροσβέστες, πριν ακόμα
φτάσουν στην πυρκαγιά. Την κατάσταση αυτή επιδεινώνει και η μη
εξασφάλιση των απαραίτητων εγκαταστάσεων για την ξεκούρασή τους, κυρίως
όταν συνδράμουν σε δασικές πυρκαγιές άλλων περιφερειών, μακριά από την
έδρα τους. Ετσι, δεν αποφεύγονται οι μεγάλες καταστροφές στα δάση, αλλά
ούτε και η απώλεια ανθρώπινων ζωών. Την ίδια ώρα, η σημερινή και οι
προηγούμενες κυβερνήσεις συρρικνώνουν μέχρις εξαφανίσεως τα κονδύλια του
προϋπολογισμού για τα δάση, ενώ παραμένουν οι μεγάλες ελλείψεις σε
επιστημονικό προσωπικό και στις δασικές υπηρεσίες που ασχολούνται με τη
διαχείριση και την προστασία των δασών. Για να μην αναφερθούμε στο
διαχωρισμό της καταστολής των δασικών πυρκαγιών από την πρόληψη, ή στην
ανάθεση επί της ουσίας σε ιδιωτικά συμφέροντα της διαχείρισης και της
προστασίας δασικών οικοσυστημάτων.
***
Το έδαφος για την καταστροφή των δασών
στρώνει πρώτα και πάνω απ' όλα η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης,
που αντιμετωπίζει και τον δασικό πλούτο ως πεδίο κερδοφορίας. Η σημερινή
κυβέρνηση διατηρεί όλο το νομικό πλαίσιο των προηγούμενων και της ΕΕ,
που εντείνει την εμπορευματοποίηση της δασικής γης, των δασικών
οικοσυστημάτων, μέσω κυρίως της αλλαγής χρήσης τους και με την
εξασφάλιση, παράλληλα, του απαραίτητου γι' αυτό χωροταξικού και
περιβαλλοντικού πλαισίου. Η σημερινή νομοθεσία για τα δάση οδηγεί στην
υποβάθμιση και στην καταστροφή τους, αν δεν υπάρχει κερδοφόρο επενδυτικό
ενδιαφέρον από τη διατήρησή τους ως τέτοιων. Γι' αυτό είναι αναγκαίο
σήμερα, παράλληλα με τον αγώνα για την επαρκή στελέχωση και
χρηματοδότηση των υπηρεσιών προστασίας των δασών, πρόληψης και
καταστολής των πυρκαγιών, να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην πολιτική που
συντηρεί και επεκτείνει την εμπορευματοποίηση της γης. Ενάντια στο
σύστημα που αντιμετωπίζει το περιβάλλον, την υγεία και την ποιότητα ζωής
του λαού με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Η πραγματική προστασία
των δασών προϋποθέτει διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης και άλλη εξουσία, όπου
τα δάση, γενικότερα η γη, οι φυσικοί πόροι, το σύνολο των
συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, στην
υπηρεσία των λαϊκών αναγκών και όχι αντικείμενο κερδοσκοπίας από το
κεφάλαιο και το κράτος του.
Αν
κάτι επιβεβαιώνεται από τα χτεσινά πανηγύρια του πρωθυπουργού στη
Βουλή, για τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν οι «αγορές» στην τελευταία
συμφωνία του Γιούρογκρουπ, είναι ότι μοναδικός «κριτής» της πολιτικής
της κυβέρνησης είναι το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.
Εκεί
απευθύνονται άλλωστε και οι κυβερνητικές δεσμεύσεις ότι η χώρα στο τέλος
του παρόντος μνημονίου «θα βγει στις αγορές με το σπαθί της», σε
αντίθεση μάλιστα με το 2014, καθώς σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, «σήμερα
έχουμε επίτευξη δημοσιονομικών στόχων, βελτίωση των θεμελιωδών μεγεθών
της οικονομίας και της εμπιστοσύνης, με τεράστιο επενδυτικό
ενδιαφέρον...».
«Αυτά βλέπουν οι επενδυτές, οι οίκοι αξιολόγησης,
οι αγορές και επιστρέφουν τις τοποθετήσεις τους στα ελληνικά ομόλογα»
είπε ο ίδιος, ενώ τις προηγούμενες μέρες περίσσεψαν οι κορόνες
κυβερνητικών στελεχών για τη συμφωνία που «δεν έχει προηγούμενο» και για
τις αγορές ομολόγων «που καθημερινά κάνουν ράλι».
Εκείνο βέβαια
που «βλέπουν» οι καπιταλιστές, στην προοπτική ανάκαμψης της ελληνικής
οικονομίας, δεν είναι άλλο απ' τις επενδυτικές ευκαιρίες που φύονται
πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και των σχεδίων
για ανάδειξη της χώρας σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κόμβο, που
γεννούν νέες προοπτικές κερδοφορίας.
«Βλέπουν» επίσης την
αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα με την οποία η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υλοποιεί τα αντιλαϊκά μέτρα, συνολικά τα μέτρα ενίσχυσης
της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, τα οποία μάλιστα επεκτείνει
με την πρόσφατη συμφωνία, που αποτελεί ολοφάνερα ένα «προκαταβολικό»
τέταρτο μνημόνιο.
Με αυτό το «σπαθί», που κόβει εργατικά - λαϊκά
δικαιώματα και θα κρέμεται στο διηνεκές πάνω από τα κεφάλια των
εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, διεκδικεί το εγχώριο κεφάλαιο
έξοδο στις «αγορές» για πρόσβαση σε φτηνό δανεισμό και προσέλκυση
επενδύσεων.
Γι' αυτό ο «ενθουσιασμός» των επενδυτών, γι' αυτό και
τα ατελείωτα «συχαρίκια» του εγχώριου κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικών
οργανισμών, «δανειστών» και «εταίρων» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ,
παράλληλα βέβαια με τις επισημάνσεις ότι δεν πρέπει να «επέλθει καμία
κόπωση» στον «μεταρρυθμιστικό οίστρο» της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικά
είναι και όσα γράφει για τη συμφωνία του Γιούρογκρουπ η φετινή έκθεση
της Τράπεζας της Ελλάδας, όπου αναφέρεται ότι «η δημοσιονομική πολιτική
θα παραμείνει στην ίδια κατεύθυνση όχι μόνο μέχρι το τέλος του
προγράμματος το 2018, αλλά και τα επόμενα χρόνια», θυμίζοντας ότι η
πολιτική αυτή «εφαρμόστηκε με αυξομειούμενη ένταση από όλες τις
κυβερνήσεις της περιόδου 2010 - 2017, αν και με διαφορετικό μείγμα
δημοσιονομικής πολιτικής».
Φτάνει μάλιστα η κυβέρνηση να εγκαλεί
τη ΝΔ ότι της κάνει αντιπολίτευση για τα μικρά και τα επουσιώδη, «αντί
να στρέφει την κριτική της (...) στη φιλοσοφία και την επιλογή των
μεθόδων ανάπτυξης, στις όποιες καθυστερήσεις παρατηρούνται και στα όσα
λάθη ενδεχομένως γίνονται», όπως έγραφε η «Αυγή» της Κυριακής.
Εγκαλούν
δηλαδή τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, και πρώτα απ' όλα τη ΝΔ, ότι δεν
συνεισφέρουν όσο θα έπρεπε στον γενικότερο «προβληματισμό» για την
επίτευξη του κοινού στόχου της ανάκαμψης, μέσα από τον οποίο θα
μπορούσαν να προκύψουν και ευρύτερες συνθέσεις - συναινέσεις προς όφελος
του κεφαλαίου.
Σε αυτό το σκηνικό, που οριοθετείται από τις
ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν
τίποτα να περιμένουν από την «ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών»,
όπως λένε τα κυβερνητικά παραμύθια, αλλά επιπλέον καταδικάζονται σε
θυσίες δίχως τέλος για τους κάθε φορά «εθνικούς στόχους» των
καπιταλιστών.
Οι εργαζόμενοι έχουν άλλο δρόμο να βαδίσουν, αυτόν
της ισχυροποίησης του ΚΚΕ, της έντασης της δουλειάς για την ανασύνταξη
του εργατικού κινήματος, τη διαμόρφωση της δικής τους συμμαχίας για
σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, προσβλέποντας στις δικές
τους σύγχρονες ανάγκες, που τους στερεί το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα
για να αυγαταίνει τα κέρδη του.