Πάει κι αυτό το Φεστιβάλ κι ας καρτερούμε ένα άλλο

Πηγή: Κατιούσα

Σα βγεις στον πηγαιμό για το Ίλιο, να εύχεσαι να είναι μακρύς και σίγουρος ο δρόμος. Τώρα θα γίνει δικός σου αυτός ο δρόμος. Αλλά είναι συλλογικός, όχι ατομικής χρήσης, τον έχουν διαλέξει πολλοί σαν κι εμάς, για αυτό κι έχει μποτιλιάρισμα, μια δυσκολία στη στάθμευση, και τα αυτοκίνητα προχωρούν σημειωτόν, σα να κάνουν μαζί αλυσίδες και βήμα ρυθμικό.

Και μένουμε στάσιμοι, όπως στα δύσκολα χρόνια, και δεν μπορεί να πει ο Ελευθέριος Ριλοάδης το δικό του αγαπημένο κλισέ “προχωράμε”. Αν και τότε ακριβώς κολλάει, γιατί είναι πάντα ειρωνικό, ιδίως από όταν το έπιασαν στο στόμα τους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια: “Τρίτο Μνημόνιο; Προχωράμε…”. “Μόρια; ΜΑΤ; Ασφαλιστικό; Προχωράμε…” Γιατί η κυβέρνηση προχωρά χωρίς να κοιτάζει τη μελαγχολία του αριστεροχωρίου. Και τα ΜΜΕ προχωράνε χωρίς να βλέπουν πουθενά Φεστιβάλ, την Ταμίμι, τον κόσμο που ήρθε να την δει.
-100 χιλιάδες και πλέον κόσμου σε τρεις ημέρες; Προχωράμε…

Η πρώτη βδομάδα μετά το Φεστιβάλ είναι ουσιαστικά η πρώτη βδομάδα του Χειμώνα. Το επιβεβαιώνει και η πτώση της θερμοκρασίας σήμερα, αν και ουσιαστικά έχουμε χειμώνα παντός καιρού και πασών συνθηκών, ακόμα και 30 βαθμούς να είχε, κάπως σαν την επιλόχειο κατάθλιψη, που τίποτα πια δε σε συγκινεί σαν αυτό που έχεις ζήσει. Κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι έτσι όλες οι μέρες, το ίδιο γεμάτες, το ίδιο μαζικές και συλλογικές, να συσπειρώνουν κόσμο, να κερδίζουν συνειδήσεις με το μέρος μας, να κάνουν δικό τους αυτό το δρόμο. Χαλάλι μετά το μποτιλιάρισμα, αν είναι να γίνει ακόμα πιο μαζικό το Φεστιβάλ. Και πού να είχε και κάποιο σταθμό του Μετρό κοντά στο Πάρκο…

Το ζητούμενο εξάλλου είναι να επιταχύνουμε τους νόμους του ιστορικού προτσές, κι εκεί οι όροι αντιστρέφονται, ο συλλογικός δρόμος είναι ο πιο γρήγορος, ο πιο σίγουρος, μακριά από τα αδιέξοδα του ατομικού, όπου φτάνεις μόνος σου και χωρίς εφόδια. Κι ας είναι ανηφορικός ο δικός μας δρόμος, δεν υπάρχει άλλη λύση αν θες να κάνεις την έφοδο προς τον ουρανό. Ακόμα κι αυτή η χαρά του Φεστιβάλ δεν είναι ένας ανέμελος δρόμος στα λιβάδια (με ξέπλεκες κοτσίδες όπως λέει και το κλισέ), αλλά έχει άπειρη δουλειά και πειθαρχία πίσω της.

Κάποιοι λένε συχνά σαν κλισέ για τις χρονιάρες μέρες πως πρέπει τότε να φροντίσουμε να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο -που προφανώς δε μας ενδιαφέρει το ίδιο. Κατ’ αντιστοιχία, για εμάς το Φεστιβάλ είναι η δική μας γιορτή -το λέει κι η λέξη- οι δικές μας χρονιάρες μέρες, που βγαίνει ο καλύτερος εαυτός μας, τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Κι όταν φτάνει η ώρα για να ξεστήσεις, έχεις τη λύπη που νιώθει ένα μικρό παιδί, όταν του λέει η μητέρα του να μαζέψει τα παιχίδια του και να τα βάλει στο κουτί τους, χαλώντας την Πολιτεία που είχε φτιάξει.

Η επιτυχία του Φεστιβάλ φαίνεται κι από κάποιους επαγγελματίες γκρινιάρηδες -και δεν εννοώ τους καλοπροαίρετους, αλλά αυτούς που θα ψάξουν να βρουν κάτι με το ζόρι. Γιατί χορεύετε; Γιατί υπάρχετε; Γιατί τρώτε σουβλάκια; Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και γιατί είναι τόσο πολύς ο κόσμος; Γιατί τα κάνετε όλα αυτά, ενώ ο κόσμος καίγεται; Γιατί χορεύει ο Γραμματέας; Γιατί έχει τέτοιο εκτόπισμα; Γιατί φέρατε την Αχέντ Ταμίμι; Γιατί χαίρεστε που συμβάλατε στην άρση απαγόρευσης εξόδου; Γιατί ακούτε Μποφίλιου; Γιατί…;

Αν τους πετύχετε πουθενά, μην τους πάρετε σοβαρά και μην τους ξεσυνερίζεστε. Είναι κατά βάθος ο δικός τους τρόπος να χαρούν και αυτοί το Φεστιβάλ, ζηλεύοντάς το.

Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Κι αν κάποιοι αναρωτιούνται πώς θα γίνει αυτό πράξη, πώς θα βελτιωθούν, πώς θα ξεφύγουμε από την πεπατημένη και κάποιες επαναλήψεις, πώς θα βρούμε κι άλλα νέα στοιχεία, να προκαλούν ενθουσιασμό, και πώς, και τι, κτλ… στην πραγματικότητα θέτουν ένα άλλο ερώτημα: πώς θα γίνουμε πιο δυνατοί ως κίνημα. Πώς θα κερδίζουμε τα πιο ανήσυχα μυαλά, τους πιο ευαίσθητους καλλιτέχνες με το μέρος μας, πώς θα μπολιάζουμε τη σκέψη τους και τη δημιουργία τους με ιδανικά. Πώς θα γίνουμε πιο μαζικοί, για να βγάζουμε πιο πολλά ταλέντα, από τα οποία θα ξεχωρίσουν τα καλύτερα. Πώς θα έχουμε περισσότερες κατακτήσεις, γιατί τώρα πολλοί καλλιτέχνες δημιουργούν από το υστέρημα του χρόνου τους, παράλληλα με την καθημερινή βιοπάλη. Ελάχιστοι μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους και αυτοί αναγκάζονται να κάνουν κι αρκετούς συμβιβασμούς, για να επιβιώσουν.

Το επιμύθιο είναι πως πρέπει να τα δώσουμε όλα, για να γίνουμε πιο δυνατοί και καλύτεροι. Και τότε θα ζήσουμε όχι μόνο τα καλύτερα Φεστιβάλ μας, αλλα και τις καλύτερές μας μέρες -που δεν έχουν καμία σχέση με τις “καλύτερες μέρες” και τα ψέματα του εκάστοτε ΠΑΣΟΚ.

Και του χρόνου…

Διαφορά

«Ανεμομαζώματα - διαολοσκορπίσματα», λέει ο λαός μας, και η έκφραση αυτή ταιριάζει γάντι σε πολλά απ' όσα βλέπουμε το τελευταίο διάστημα στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Εκεί όπου, ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων και της προσπάθειας να συντεθούν τα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση «ξεπουπουλιάσματος» - από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - σχημάτων όπως η Ενωση Κεντρώων, οι συγκυβερνώντες ΑΝΕΛ, πιο πριν το Ποτάμι και πάει λέγοντας. Αξίζει πάντως να θυμηθεί κανείς το πώς όλα αυτά τα «εξαπτέρυγα» των σημερινών και αυριανών κυβερνήσεων εμφανίζονται κάθε φορά με το μανδύα του «νέου» και «φρέσκου», ενίοτε και του... δικαιωμένου, που αξίζει τάχα μια ευκαιρία, πριν επιβεβαιωθεί ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από χρήσιμες εφεδρείες του συστήματος και προσωρινοί «υποδοχείς» της λαϊκής δυσαρέσκειας, που καταλήγουν πάλι σαν ρυάκια στις γνώριμες όχθες του διπολισμού, για τον εγκλωβισμό του λαού. Η πείρα αυτή χρειάζεται να αξιοποιηθεί από το λαό, για να αχρηστεύσει και τις νέες παγίδες που στήνονται. Την πραγματική διαφορά δεν μπορεί να την κάνει το ανακάτεμα της άθλιας σούπας του αστικού πολιτικού συστήματος. Τη διαφορά μπορεί να την κάνει μόνο η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, ο οργανωμένος αγώνας του λαού.

Πόρισμα - «δαγκάνα» για τις φοιτητικές διεκδικήσεις

Η συνειδητή προσπάθεια να μπερδευτούν οι διεκδικήσεις που προβάλλουν συλλογικά και οργανωμένα φοιτητές και σπουδαστές, με ζητήματα «παραβατικών συμπεριφορών», βρίσκεται στον πυρήνα του πορίσματος της επιτροπής για «τη μελέτη ζητημάτων της ακαδημαϊκής ελευθερίας και ειρήνης» του υπουργείου Παιδείας, που καλλιεργεί το υπόβαθρο για ένταση της καταστολής και παραπέρα ποινικοποίηση των αγώνων στα πανεπιστήμια. Το γνωστό ως «πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου» δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη βδομάδα και διακρίνει τρεις «μεγάλες κατηγορίες προβλημάτων»: Τις «παραβατικές συμπεριφορές», τη διακίνηση ναρκωτικών και «τις καταλήψεις εκείνες που προκαλούν σοβαρά λειτουργικά προβλήματα στις ακαδημαϊκές λειτουργίες». Με την παραπάνω διατύπωση, η επιτροπή βάζει κάτω από τον ίδιο τίτλο τις διεκδικήσεις των φοιτητών - σπουδαστών με ζητήματα που και οι ίδιοι έχουν αναδείξει και διεκδικούν λύσεις, δίνοντας ένα στίγμα της αντιδραστικής λογικής που διαπνέει το πόρισμα.

* * *

Αποκαλυπτική είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η επιτροπή. Μεταξύ άλλων, στο κεφάλαιο για τις καταλήψεις, γίνεται λόγος για «εγκλήματα κυρίως χαμηλής ποινικής απαξίας, που σχετίζονται με τη συγκυρία και τα προβλήματα στο πανεπιστήμιο και διαπράττονται από φοιτητές ή ομάδες φοιτητών». Η κυβέρνηση και το πόρισμα της επιτροπής σκόπιμα στοχοποιούν την κατάληψη ως μορφή αγώνα, ανάμεσα στις τόσες που μπορεί να επιλέγει και να αποφασίζει συλλογικά το φοιτητικό κίνημα, για να συκοφαντήσει συνολικά την πάλη και τις διεκδικήσεις του. Στο διά ταύτα, για την αντιμετώπιση αυτών των... «εγκλημάτων», προτείνεται ένα «πρωτόκολλο» αντιμετώπισης των καταλήψεων με «δημιουργία μόνιμης επιτροπής διαπραγμάτευσης και επικοινωνίας σε κάθε ΑΕΙ η οποία θα είναι αρμόδια για να συζητά με τους φοιτητές που προβαίνουν σε διεκδικητικού χαρακτήρα καταλήψεις χώρων», κατάρτιση «Κώδικα Δεοντολογίας», «δημιουργία δικτύου υπευθύνων» που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων πρυτάνεις, καθηγητές, φοιτητές, εισαγγελέα, αστυνομία, ενώ δίνει τη δυνατότητα στα ιδρύματα «να αποφασίζουν κατά περίπτωση πρόσθετα μέτρα ελέγχου». Τα παραπάνω περιγράφουν ένα ξεκάθαρο πνεύμα καταστολής, το οποίο χαρακτηρίζει η λογική «μαστίγιο και καρότο», με εμπλοκή και της αστυνομίας, αντί για λύσεις στα οξυμένα προβλήματα των φοιτητών - σπουδαστών και των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

* * *

Για το θέμα της χρήσης ναρκωτικών, σε αντιστοιχία με την πολιτική συντήρησης και διαχείρισης του ζητήματος από την κυβέρνηση, αντί για πρόληψη - απεξάρτηση - κοινωνική επανένταξη των χρηστών, το πόρισμα προτείνει «επανεξέταση της χορήγησης υποκατάστατων ναρκωτικών ή ναρκωτικών για μείωση βλάβης στους πανεπιστημιακούς χώρους» (!), ελέγχους που εστιάζουν στη «λιανική αγορά» των ναρκωτικών κ.λπ. Σκόπιμα αγνοείται ακόμα και η εμπειρία από τη λειτουργία μονάδας χορήγησης υποκατάστατων στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, μέσα στο χώρο του ΑΠΘ, όπου πολλαπλασιάστηκε το εμπόριο. Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες «παραβατικές συμπεριφορές», όπου το πόρισμα καταλήγει στην πρόταση «να ληφθούν υπόψη εμπειρίες συγκεκριμένων πανεπιστημίων, που αφορούν την αποτελεσματικότητα της φύλαξης από ιδιωτικές εταιρείες», στρώνοντας το έδαφος για νέα πεδία επιχειρηματικής δράσης στα πανεπιστήμια. Με δεδομένο μάλιστα τον προσανατολισμό αυτών των «εταιρειών», είναι βέβαιο ότι «στο μάτι και στο αυτί τους» θα βρίσκονται κυρίως οι φοιτητές - σπουδαστές και η αγωνιστική τους δράση, παρά οι όποιες «παραβατικές συμπεριφορές», που επιπλέον επιδέχονται πολλές «διασταλτικές» ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση, στο πόρισμα δεν υπάρχει λέξη για την πολιτική της υποχρηματοδότησης, για την ανάγκη εξασφάλισης των βασικών όρων και για την ασφάλεια των πανεπιστημίων, όπως πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού, φωτισμό κ.λπ.

* * *

Το πόρισμα έγινε αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ. Η ΝΔ ούτε λίγο ούτε πολύ στη ρητορική της παρουσιάζει τα πανεπιστήμια ως... «άνδρα ανομίας», δίνοντας στην ουσία εξετάσεις σε όσους θέλουν το πανεπιστήμιο αναπόσπαστο στην επιχειρηματικότητα, στην υπηρέτηση των στόχων του μεγάλου κεφαλαίου. Δίνει όμως άλλοθι και στην κυβέρνηση να παρουσιάζεται ως «προοδευτική» τάχα δύναμη, ενώ εφαρμόζουν και οι δύο την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτή η πολιτική είναι που γεννά τα προβλήματα, που βάζει φραγμούς στις σπουδές, που στρέφει το περιεχόμενο, την αποστολή και τη λειτουργία των ιδρυμάτων όλο και πιο μακριά από τις ανάγκες των φοιτητών και των οικογενειών τους, τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Οσο πιο ωμή γίνεται η παρέμβαση των επιχειρήσεων στο περιεχόμενο των σπουδών, στην Ερευνα και στη λειτουργία των πανεπιστημίων, τόσο θα εντείνεται η προσπάθεια καταστολής και ποινικοποίησης των φοιτητικών - σπουδαστικών αγώνων, με διάφορες αφορμές και μέσα. Απάντηση μπορούν να δώσουν οι ίδιοι οι φοιτητές, με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στους συλλόγους, με μαζικές, ζωντανές διαδικασίες στα πανεπιστήμια, με δυνάμωμα του ΜΑΣ και συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, κάτω από το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες!».

Επικίνδυνος εφησυχασμός

Ενα επικίνδυνο κλίμα εφησυχασμού συντηρεί η κυβέρνηση για την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μετά και τη συνάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Τουρκίας, στο περιθώριο της Συνόδου του ΟΗΕ.
Κυβερνητικές πηγές μιλούσαν χτες για «ήρεμα νερά» και για συνάντηση «σε πολύ καλύτερο κλίμα» από αυτήν του περασμένου Ιούλη στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, αλλά και για «θετικές προοπτικές» που ανοίγονται στις σχέσεις των δύο χωρών.
Η πραγματικότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι ότι οι πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, η αμφισβήτηση συνόρων είναι εδώ και πάνε χέρι χέρι με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας.
Οπως δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαπλέκονται με τους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, για τη διανομή σφαιρών επιρροής, την εκμετάλλευση των πηγών και τη χάραξη των δρόμων Ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Ανταγωνισμούς στους οποίους εμπλέκονται και οι δύο χώρες.
Δεν κρύβεται επίσης το γεγονός ότι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αντανακλάται η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, αλλά και η προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να διατηρήσουν την Τουρκία στη ΝΑΤΟική συμμαχία, αποτρέποντας την παραπέρα προσέγγιση με τη Ρωσία.
Σ' αυτό το τελευταίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει συγκεκριμένο ρόλο, παζαρεύοντας ταυτόχρονα τη θέση της ως «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ στην περιοχή, για λογαριασμό της αστικής τάξης.
Γίνεται δηλαδή «μοχλός» σε επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, για τα οποία ο λαός θα πληρώσει βαρύ τίμημα, είτε στην περίπτωση που η Ελλάδα γίνει αιχμή του δόρατος μιας επικίνδυνης αντιπαράθεσης ΗΠΑ - Τουρκίας, είτε στην περίπτωση που υπάρξει νέος συμβιβασμός ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Τουρκία, με ανταλλάγματα προς τη γείτονα που σίγουρα θα θίγουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αλλωστε, οι εξελίξεις στο Κυπριακό και όσα διαρρέονται για τον νέο κύκλο της διαπραγμάτευσης, οι παραινέσεις ΝΑΤΟικών και Ευρωπαίων αξιωματούχων να υπάρξει συμβιβασμός που θα προωθεί τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, προετοιμάζουν το έδαφος προς αυτήν την κατεύθυνση, την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να «βγάλει λάδι» τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, παρουσιάζοντάς τις ως παράγοντα «σταθερότητας» και «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων της χώρας.
Θυμίζουμε ότι το ΝΑΤΟ σταθερά κάνει λόγο για «διμερείς διαφορές» ανάμεσα στις δύο χώρες και εντός των σχεδίων του προχωρά το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, το οποίο αντιμετωπίζει ως ενιαίο επιχειρησιακά χώρο.
Ενώ και σε ό,τι αφορά την ΕΕ, η Τουρκία βαφτίζεται «απαραίτητος εταίρος» για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού, με κατάπτυστες συμφωνίες, τις οποίες εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, όπως αυτή για τον διπλό εγκλωβισμό προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες στα ελληνικά νησιά.
Στις «θετικές προοπτικές» που ανοίγονται για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις η κυβέρνηση εντάσσει και την εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας, παρουσιάζοντας τα οικονομικά συμφέροντα των ομίλων, τις επιχειρηματικές συμφωνίες και «μοιρασιές», ως «κρίκο» τάχα «ευημερίας» και «ασφάλειας» για τους λαούς, τη στιγμή που πάνω σε αυτές τις συμφωνίες και μοιρασιές είναι που φουντώνουν οι αντιπαραθέσεις και οι ανταγωνισμοί. Οι ανταγωνισμοί των καπιταλιστών είναι μόνιμοι, ενώ οι όποιοι συμβιβασμοί είναι πρόσκαιροι και εύθραυστοι, «εκκολάπτουν» τον επόμενο γύρο των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, τις οποίες πληρώνουν πάντα οι λαοί.
Οι εξελίξεις απαιτούν όχι εφησυχασμό, αλλά επαγρύπνηση, δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της κοινής δράσης με τον τουρκικό λαό, πάλη ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.