Νέα προβοκάτσια σε βάρος τίμιου, Έλληνα εφοπλιστή

Κατιούσα

Πριν από μερικούς μήνες το Dimitris C, το πλοίο της Danaos Shipping ιδιοκτησίας Γιάννη Κούστα, είχε βρεθεί με 120 κιλά κοκαΐνης σε λιμάνι του Περού, χωρίς να διευκρινιστεί με ποιον τρόπο βρέθηκαν τα ναρκωτικά στα αμπάρια του πλοίου. Αυτή τη φορά, το ίδιο πλοίο της ίδιας εταιρίας (και του ίδιου εφοπλιστή προφανώς) επιστρέφει με νέα επίδοση ρεκόρ, αφού βρέθηκαν και κατασχέθηκαν 300 κιλά κοκαΐνης, στο λιμάνι της Γένοβας.
Κι αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη, το φορτίο της κοκαΐνης ανακαλύφτηκε τυχαία από το πλήρωμα του πλοίου, καθώς ήταν καλά “κρυμμένο σε δυσπρόσιτο σημείο”, σύμφωνα με την ανακοίνωση της επιχείρησης, η οποία σημειώνει επίσης πως:

στα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, το περιεχόμενο των εμπορευματοκιβωτίων δεν είναι γνωστό ούτε στο πλοίο, ούτε στην εταιρεία διαχείρισης αυτού (εκτός από τις περιπτώσεις “επικίνδυνων αγαθών”, δηλαδή εύφλεκτων, χημικών, εκρηκτικών και του περιεχομένου των container – ψυγείων). Επίσης, η φορτοεκφόρτωση δεν διενεργείται από το πλήρωμα, αλλά από τρίτους, φορτοεκφορτωτές (stevedores), οι οποίοι δεν αποτελούν αρμοδιότητα του πλοίου.

Είναι ηλίου φαεινότερον λοιπόν ότι πρόκειται για προβοκάτσια ολκής εναντίον της ευγενούς τάξης των εφοπλιστών που στηρίζουν την εθνική μας οικονομία, με διεθνιστικό πάντα πνεύμα -καθώς το πλοίο είχε σημαία Μάλτας. Αυτή η οργανωμένη επιχείρηση σπίλωσης των Ελλήνων εφοπλιστών είναι προκλητική και δεν πρόκειται να περάσει.
Ως εδώ! Το δούλεμα έχει και όρια -ή μήπως όχι…;

ΗΠΑ Νέο μακελειό με 17 νεκρούς σε λύκειο της Φλόριντα Και διακομματικές «διεργασίες» στο Κογκρέσο για την προώθηση νομοσχεδίου για τη μετανάστευση και την «ασφάλεια» των συνόρων...

Μετά το νέο φονικό σε σχολείο των ΗΠΑ

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Η (επί πολλές δεκαετίες) στενή συνεργασία και των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας στις ΗΠΑ με τα μονοπώλια κατασκευής και πώλησης όπλων και πυρομαχικών και η καλλιέργεια της «οπλοκουλτούρας» και της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής, ακόμη και όπλων που χρησιμοποιούνται σε πεδία μάχης, πρόσθεσε αργά το βράδυ της Τετάρτης άλλους 17 νεκρούς μαθητές λυκείου στη «μαύρη», ατέλειωτη λίστα των θυμάτων της οπλοχρησίας στα σχολεία της χώρας.
Η νέα σφαγή έγινε στο λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας στην πόλη Πάρκλαντ της Φλόριντα, αργά το βράδυ της Τετάρτης (ώρα Ελλάδας), με πρωταγωνιστή τον 19χρονο πρώην μαθητή του σχολείου Νίκολας Κρουζ, με βεβαρυμένο ιστορικό. Ο νεαρός είχε αποβληθεί για βίαιη συμπεριφορά από τη διεύθυνση του λυκείου, καθώς τρομοκρατούσε συμμαθητές του, βασάνιζε και σκότωνε μικρά ζώα, αναρτώντας συχνά τα «κατορθώματά» του σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Στο παρελθόν είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική. Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν τον εμπόδισε να αποκτήσει ημιαυτόματο τουφέκι, τύπου AR-15, και να σκορπίσει τον τρόμο και το θάνατο, δολοφονώντας 17 μαθητές και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Λίγη ώρα αργότερα, αστυνομικοί περικύκλωσαν το σχολείο συλλαμβάνοντας τον νεαρό, που δεν προέβαλε αντίσταση.
Τα μαθήματα στο αιματοβαμμένο λύκειο της Φλόριντα, στο οποίο φοιτούν 3.000 μαθητές, θα ξαναρχίσουν την επόμενη βδομάδα. Μέχρι τότε, θα παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη στους σοκαρισμένους εφήβους και τους δασκάλους τους. Το μακελειό αυτό ήταν το δεύτερο πιο αιματηρό μετά τη σφαγή του 2012 στο δημοτικό Σάντι Χουκ με 26 νεκρούς μαθητές. Ηταν επίσης το έκτο περιστατικό ένοπλης βίας σε σχολείο των ΗΠΑ από την αρχή του 2018!
Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, που ξέρει καλά το λόμπι οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, ΝRA, καθώς υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες της προεκλογικής του εκστρατείας, εξέφρασε υποκριτικά τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των θυμάτων. Ανάρτησε μάλιστα και σχετικό μήνυμα στο «Twitter» υποστηρίζοντας: «Κανένα παιδί, δάσκαλος ή οποιοσδήποτε άλλος δεν θα πρέπει ποτέ να αισθάνεται ανασφαλής σε σχολείο των ΗΠΑ».
Το απόγευμα, μη θίγοντας ούτε στο ελάχιστο το σοβαρό ζήτημα οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, ο Τραμπ σε διάγγελμά του για το νέο φονικό υποστήριξε ότι θα κάνει προτεραιότητα της κυβέρνησής του «να γίνουν τα σχολεία ασφαλή και να υποστηριχθούν οι δομές και οι υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας».

Διεργασίες στο Κογκρέσο για τη μετανάστευση

Το ίδιο 24ωρο, εντείνονταν στη Γερουσία οι διεργασίες για την προώθηση ενός δικομματικού νομοσχεδίου που επιδιώκει αφενός την προστασία από την απέλαση περίπου 1.800.000 νεαρών μεταναστών (φτηνό εργατικό δυναμικό γνωστό και ως «Ονειροπόλοι»), που βρέθηκαν στις ΗΠΑ δίχως νόμιμα έγγραφα, και αφετέρου τη χορήγηση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε μονοπώλια υπηρεσιών «ασφάλειας» για την ενίσχυση των νότιων συνόρων...
Ο ηγέτης της μειοψηφίας των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Τσακ Σούμερ, αναφερόμενος στις «δυσκολίες» που διαπιστώθηκαν κατά τη σύνταξη του νομοσχεδίου για το μεταναστευτικό ζήτημα, εμφανίστηκε αισιόδοξος για την ψήφισή του, λέγοντας: «Είμαστε κοντύτερα από ποτέ στο να περάσουμε κάτι από τη Γερουσία προκειμένου να βοηθήσουμε τους Ονειροπόλους» (και τις εταιρείες που εκμεταλλεύονται το μόχθο των νεαρών μεταναστών...).
Παράλληλα, χτες και ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία ο Πρόεδρος Τραμπ παροτρύνει τη Γερουσία να ψηφίσει το νομοσχέδιο που προωθεί ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τσακ Γκράσλεϊ, το οποίο έχει καταρτιστεί λαμβάνοντας υπόψη τις δικές του θέσεις. Μεταξύ αυτών, προωθεί και τον περιορισμό της εφαρμογής δύο προγραμμάτων, με τα οποία θα εισέρχονται ετησίως περισσότεροι από 300.000 μετανάστες στις ΗΠΑ. Ωστόσο, το νομοσχέδιο του Γκράσλεϊ θεωρείται απίθανο ότι θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία των 60 ψήφων που απαιτούνται για την ψήφισή του, καθώς δεν έχει την υποστήριξη των Δημοκρατικών.

Τελικά ίσως να υπάρχει κάποιο σκάνδαλο στην «Επτανήσου»!

        

Τελικά ίσως να υπάρχει κάποιο σκάνδαλο στην «Επτανήσου» κι αυτό εύκολα θα μπορεί να εντοπιστεί. Εάν υπάρξουν δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, μέλη διοίκησης οι οποίοι θα ισχυριστούν ότι δεν γνωρίζουν τι συνέβη στην «Επτανήσου» τότε αυτοί θα είναι το σκάνδαλο! Εάν υπάρξουν δήμαρχοι που θα δηλώσουν άγνοια για το πώς έγινε το έργο και θα προσπαθούν να δείξουν αντιδημάρχους τους ως υπεύθυνους τότε αυτοί οι δήμαρχοι θα είναι το σκάνδαλο! Εάν υπάρξουν αντιδήμαρχοι και μέλη διοίκησης που θα δηλώσουν άγνοια για το έργο της «Επτανήσου» και θα προσπαθήσουν να χρεώσουν ευθύνες σε υπαλλήλους, τότε αυτοί οι αντιδήμαρχοι και αυτά τα μέλη διοίκησης θα είναι το σκάνδαλο!

Τελικά ίσως δεν ήταν τόσο κακό που η υπόθεση της «Επτανήσου» οδηγήθηκε στα δικαστήρια αφού ίσως μερικοί από αυτούς που διοίκησαν και θέλουν να διοικήσουν ακόμα, φανερωθούν με ευκολία τι λογής άνθρωποι είναι δηλώνοντας ανεύθυνοι, προκειμένου οι ίδιοι να απαλλαγούν από οποιαδήποτε ευθύνη. Αυτοί οι οποίοι με τους χειρισμούς τους απένταξαν το έργο της «Επτανήσου» από το ΕΣΠΑ και το φόρτωσαν στο δημοτικό προϋπολογισμό ίσως προσπαθήσουν τώρα να μην αναλάβουν ούτε τις πολιτικές τους ευθύνες.  Όλους αυτούς ο δικαστής, εάν δεν μπορέσει να τους χώσει στο μπαλαούρο γιατί η φυλακή είναι πολυτέλεια γι’ αυτούς, τουλάχιστον πρέπει να βρει τρόπο να τους στερήσει τα πολιτικά δικαιώματα ισοβίως προκειμένου να μην ξανακινδυνέψει ο λαός του δήμου να διοικηθεί από τέτοιους αχαρακτήριστους!

Χαρίλαος Ταπαρίδης

***το -ΑΥΓΟ του ΦΙΔΙΟΥ- κάπως έτσι ΕΚΚΟΛΑΠΤΕΤΑΙ

,,Για την ομι­λία που «συ­γκί­νη­σε τα πλήθη»

με τον «με­τριο­πα­θή» λόγο,, 

Το κί­νη­μα και οι αγώ­νες της .. « αρ­πα­χτής»

Πολλή κου­βέ­ντα γί­νε­ται από την Κυ­ρια­κή γύρω από το συλ­λα­λη­τή­ριο που ορ­γά­νω­σαν διά­φο­ρες «ομά­δες» και φο­ρείς της Βό­ρειας Ελ­λά­δας, από κοι­νού με φο­ρείς της ομο­γέ­νειας, ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις, θρη­σκευ­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα, φο­ρείς της Το­πι­κής Διοί­κη­σης και άλ­λους, με αί­τη­μα να μην ανα­γνω­ρι­στεί η ΠΓΔΜ με όνομα που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει τον όρο «Μα­κε­δο­νία».

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όλοι τους απο­σιω­πούν συ­νει­δη­τά και απο­κρύ­πτουν την ουσία, που είναι οι επι­κίν­δυ­νοι σχε­δια­σμοί των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στα Βαλ­κά­νια και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι είτε στέ­κο­νται στην πλευ­ρά του εθνι­κι­σμού είτε του κο­σμο­πο­λι­τι­σμού, «συ­στε­γά­ζο­νται» κάτω από την κοινή ομπρέ­λα των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών σχε­δί­ων στην πε­ριο­χή και της συμ­με­το­χής της αστι­κής τάξης της Ελ­λά­δας σε αυτά.

Τρα­γέ­λα­φος πέρα για πέρα!

Δεν θα σταθώ στα τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής που έκα­ναν ορ­γα­νω­μέ­να την εμ­φά­νι­σή τους.

Ούτε στις κάθε λογής φα­σι­στι­κές ομά­δες που κυ­κλο­φο­ρού­σαν με σύν­θη­μα «Πρω­τεύ­ου­σά μας είναι η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη».

Ούτε στους βου­λευ­τές της συ­γκυ­βέρ­νη­σης καθώς και της ΝΔ και της Ένω­σης Κε­ντρώ­ων διότι όλοι μαζί είχαν ψη­φί­σει και το 3ο μνη­μό­νιο και σορό αντι­λαϊ­κών νόμων και βρή­καν ευ­και­ρία να ξε­πλύ­νουν τις αμαρ­τί­ες τους σαν σύγ­χρο­νοι Πό­ντιοι Πι­λά­τοι.

Ούτε στους πρώην και νυν Δη­μο­τι­κούς άρ­χο­ντες και βου­λευ­τές, που λι­μπί­ζο­νται την κα­ρέ­κλα.

Ούτε στους «Κρή­τες» που κάτω από το άγαλ­μα του Λε­ω­νί­δα κρα­τού­σαν πανό που έγρα­φε «αν κυ­βερ­νά­νε οι προ­δό­τες, φταί­νε οι πα­τριώ­τες», διότι κάτω από αυτό βρί­σκο­νταν ο με­γα­λό­σω­μος «πα­τριώ­της», που πριν λίγο καιρό χει­ρο­κρο­τού­σε τον Τσί­πρα και προ­φα­νώς προ­δό­θη­κε, αλλά κατά τις πρά­ξεις του, δεν πήρε το μά­θη­μά του.

Ούτε σε ‘κείνο το «η Ελ­λά­δα δεν πω­λεί­τε γιατί την έχει αγο­ρά­σει ο Χρι­στός!» διότι, αν ζούσε, θα τους είχε πε­τά­ξει στο πυρ το εξώ­τε­ρον.

Στέ­κο­μαι όμως στον πιο «με­τριο­πα­θή» λόγο, αυτόν του πάτερ Αν­δρέα Κε­φα­λο­γιάν­νη, καθώς στο νησί μας γνω­ρι­ζό­μα­στε καλά!
Η ομι­λία που «συ­γκί­νη­σε τα πλήθη»

Στην ομι­λία του παπά Αν­δρέα στά­θη­καν διά­φο­ρα ΜΜΕ και μπλοκς χωρίς βέ­βαια να σχο­λιά­ζει κα­νείς τη σκο­πι­μό­τη­τα. Θα δούμε στο άμεσο μέλ­λον αν πα­ρα­μεί­νει πι­στός στο ποί­μνιο του ή αν αναρ­ρι­χη­θεί στα εκ­κλη­σια­στι­κά αξιώ­μα­τα…

Το «συλ­λα­λη­τή­ριο του λαού των αγώ­νων και του πο­λι­τι­σμού», όπως ανέ­φε­ρε, ση­μα­το­δό­τη­σαν τα τάγ­μα­τα εφό­δου… αλλά ση­μεί­ω­σε «μα­κριά από ακραί­ες φωνές» για να μην ταυ­τι­στεί από­λυ­τα με τους Χρυ­σαυ­γί­τες. 

Αμέ­σως πα­ρα­κά­τω, συ­μπλή­ρω­σε: «έχου­με θεό, έχου­με ση­μαία, οι­κο­γέ­νεια», κάτι σαν «Πα­τρίς, θρη­σκεία, οι­κο­γέ­νεια» και κα­τέ­λη­ξε: «μας αρέ­σει να απλώ­νου­με το χέρι μας στο δι­πλα­νό μας και όχι να το κό­βου­με!» Δι­πλα­νός βέ­βαια είναι και ο γεί­το­νας αλλά δεν του άπλω­σαν το χέρι να απε­μπλα­κεί από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς τυ­χο­διω­κτι­σμούς αλλά για να ολο­κλη­ρω­θούν οι δια­δι­κα­σί­ες του ονό­μα­τος ώστε να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ.

Οι Έλ­λη­νες «ποτέ στην ιστο­ρία μας δεν υπήρ­ξα­με άρ­πα­γες» τό­νι­σε, ξε­χνώ­ντας στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν τον αλυ­τρω­τι­σμό και τη Με­γά­λη Ιδέα του «εθνάρ­χη» Ελ. Βε­νι­ζέ­λου, που μόνο το ΚΚΕ κα­τα­δί­κα­σε, ενώ όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα υπη­ρέ­τη­σαν και πάλι τις επι­διώ­ξεις της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στο πλευ­ρό των ισχυ­ρών κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών.

«Χι­λιά­δες έδω­σαν το αίμα τους, τό­νι­σε, για να υπε­ρα­σπι­στούν τα χώ­μα­τα των προ­γό­νων μας πέρα από πο­λι­τι­κή, πέρα από συμ­φέ­ρο­ντα, πέρα από ιδε­ο­λο­γί­ες και ιδε­ο­λη­ψί­ες». Αλή­θεια τι έκα­ναν οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες συ­νερ­γά­τες των Γερ­μα­νών για την Μα­κε­δο­νία που πα­ρέ­δω­σαν οι Γερ­μα­νοί στους Βούλ­γα­ρους φα­σί­στες; Απλά συμ­φώ­νη­σαν. 

Τι έκα­ναν οι αντι­στα­σια­κές ορ­γα­νώ­σεις, και ει­δι­κά το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ; 

Ορ­γά­νω­σαν δια­δή­λω­ση ενά­ντια στους Γερ­μα­νούς για την πα­ρα­χώ­ρη­ση της Μα­κε­δο­νί­ας, την οποία έβα­ψαν με αίμα οι Γερ­μα­νοί. Κι αυτό και πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γία και συμ­φέ­ρο­ντα εξυ­πη­ρέ­τη­σε ως στάση. Αλλά ο κα­θείς εφ ο ετά­χθει!

«Η Μα­κε­δο­νία ξε­κα­θά­ρι­σε είναι μία και είναι Ελ­λη­νι­κή» αλλά κου­βέ­ντα για την επέμ­βα­ση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και το δια­με­λι­σμό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, που άνοι­ξε τους ασκούς του Αιό­λου για επα­να­χά­ρα­ξη των συ­νό­ρων στην Βαλ­κα­νι­κή και τρο­φο­δό­τη­σε τους αλυ­τρω­τι­σμούς των φα­σι­στών στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Να προ­σέ­ξουν λοι­πόν οι φίλοι μας οι Ανω­γεια­νοί γιατί και οι χω­ρια­νοί μου οι Μο­χια­νοί ήταν αντι­φα­σί­στες και επί χού­ντας έβρι­σκαν κα­τα­φύ­γιο στο χωριό μου οι κυ­νη­γη­μέ­νοι, αλλά μετά γέ­μι­σε το χωριό χω­ρο­φυ­λά­κους και τώρα κά­νουν «πάρτι» οι Χρυ­σαυ­γί­τες.. Γιατί κάπως έτσι εκ­κο­λά­πτε­ται, αργά και στα­θε­ρά, το αυγό του φι­διού!***

ΥΓ 1. Δεν είναι λίγο “πα­ρά­ξε­νο” να σκί­ζε­σαι για την Μα­κε­δο­νία και να μη δί­νεις δε­κά­ρα για τον ση­με­ρι­νό Μα­κε­δό­να άνερ­γο, που τον πε­τά­νε στο δρόμο οι Έλ­λη­νες επι­χει­ρη­μα­τί­ες, αφού την έκα­ναν για άλλες πο­λι­τεί­ες –αρ­κε­τοί δε εξ αυτών και στην ΠΓΔΜ –για με­γα­λύ­τε­ρα κέρδη;

ΥΓ 2. Η Μα­κε­δο­νία είναι ελ­λη­νι­κή εκτός από τα τρένα που είναι Ιτα­λι­κά, τα λι­μά­νια που είναι Κι­νέ­ζι­κα, τα αε­ρο­δρό­μια που είναι Γερ­μα­νι­κά, το χρυσό που είναι Κα­να­δι­κός, το νερό που είναι Γαλ­λι­κό, τις πα­ρα­λί­ες που είναι πο­λυ­ε­θνι­κές. 

Τα ερ­γο­στά­σια είναι στην ιδιο­κτη­σία των κα­πι­τα­λι­στών και ως τέ­τοια δεν γνω­ρί­ζουν πα­τρί­δα. 

Θα πα­ρα­μεί­νουν όμως στην ιδιο­κτη­σία τους; 

Ιδού το ερώ­τη­μα!

ΑΠΟ HERKO 

Έγραψε η Βαγ­γε­λιώ Κα­ρα­κα­τσά­νη //

Συγ­γρα­φέ­ας

Η Σκάλα του Μιλάνου

 

Μάιος 1919. Κάπου στο κέντρο του Βόλου, στην πλατεία Αγίου Νικολάου και, συγκεκριμένα, στο νούμερο 174 της οδού Ερμού (αργότερα θα αλλάξει η αρίθμηση και το 174 θα γίνει 186), ο 27χρονος Στέφανος Μιλάνος ανοίγει ένα καπηλειό. Καπηλειό παναπεί ότι το μαγαζί βάζει το κρασί και ο πελάτης φέρνει μαζί του τον μεζέ που γουστάρει, από ντομάτα, φέτα κι ελιές μέχρι λακέρδα και σκουράντζο.

Ο Στέφανος κάνει το κέφι του. Όχι πως με την δουλειά δεν τρέφει την οικογένειά του αλλά έχει και την άνεση να κάθεται σε μια γωνιά και να γρατζουνάει το μπουζουκάκι του. Με τον καιρό, έβαλε το χεράκι της κι η γυναίκα του, η Σουλτάνα με το όνομα και το καπηλειό εξελίχθηκε σε ταβερνάκι. Ένα μικρό ταβερνάκι, που σιγά-σιγά έγινε στέκι των εργατών κι όσων δούλευαν πιο κάτω, στο λιμάνι. Στέκι όχι μόνο για τα φαΐ και το πιοτί μα, κυρίως, για το μπουζούκι τού Στέφανου. Ώσπου άρχισαν οι θαμώνες να ξεθαρρεύουν και κάποιοι απ' αυτούς να κουβάλανε τα βράδυα τα δικά τους οργανάκια και το ταβερνάκι να γίνεται μουσικός παράδεισος.

Σαν ήρθε η μεταξική δικτατορία, βρήκε φιρμάνι να κρεμάσουν όλα τα μαγαζιά απ' έξω μια ταμπέλα που να λέει τι είδους μαγαζί ήταν αυτό και ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης. Έτσι, λοιπόν, στα 1936 το μαγαζί του Στέφανου βαφτίστηκε κι έγινε "Σκάλα", επειδή όποιος πέρναγε απ' αυτό μια φορά, κόλλαγε, "σκάλωνε" και ξαναρχόταν. Αυτό ήταν. Ο Βόλος είχε αποκτήσει πλέον την δική του "Σκάλα του Μιλάνου".

Η "Σκάλα του Μιλάνου" επί της οδού Ερμού. Στην πόρτα ο Κάρολος Μιλάνος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα. Και με την απελευθέρωση έγιναν δυσκολώτερα, λόγω της κομμουνιστικής ιδεολογίας τόσο του Μιλάνου όσο και των περισσότερων πελατών του. Το μαγαζί δέχτηκε επανειλημμένες επιδρομές ταγματασφαλιτών αλλά ο Στέφανος δεν τους έκανε την χάρη να τον πιάσουν. Έφυγε και κρυβόταν για καιρό στο Πήλιο, ώσπου να ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα.

Όταν τέλειωσε ο εμφύλιος, τα πράγματα πήραν την σειρά τους. Στο μαγαζί άρχισαν να μπαίνουν σιγά-σιγά τα παιδιά τού Στέφανου, ο Κάρολος κι ο Νίκος (και κάπου-κάπου κι ο Στάθης, ο μικρότερος), που είχανε μάθει το μπουζούκι στα μικράτα τους από τον πατέρα τους. Όλη την ημέρα οι Μιλάνοι σερβίριζαν τους πελάτες με το χαμόγελο και την καλή τους την κουβέντα. Μα σαν έφτανε εννιά το βράδυ, τα πιάτα μαζεύονταν κι απάνω στα τραπέζια απόμεναν μόνο τα κανάτια με το κρασί, τα ποτήρια και τα τασάκια. Ήταν η ώρα που στη μέση άνοιγε χώρος, μπαίναν τρεις καρέκλες, ο Στέφανος κι οι γιοι του πιάναν τα μπουζούκια τους κι έπαιζαν ό,τι μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δίχως παρτιτούρες και δίχως φιοριτούρες.

Από την "Σκάλα" πέρασαν πολλοί, είτε για να ακούσουν τους Μιλάνους είτε για να παίξουν μαζί τους. Ανάμεσά τους ο Βαμβακάρης, ο Γαβαλάς, ο Ζαγοραίος, ο Καλδάρας, ο Λεμονόπουλος, ο Μπιθικώτσης, ο Παγιουμτζής, ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης... Ο τελευταίος, μιλώντας σε τοπικό δημοσιογράφο, δεν δίστασε να δηλώσει ότι "έρχομαι εδώ, στην Σκάλα του Μιλάνου, για ν' ακούσω πόσο όμορφα παίζονται τα λαϊκά τραγούδια". Ο Τσιτσάνης είχε δίκιο γιατί οι Μιλάνοι παίζανε με την ψυχή τους, το όργανο γινόταν η προέκταση του χεριού τους κι ο ήχος του συνταίριαζε με την ανάσα τους, σάμπως το μπουζούκι να ήταν συστατικό τής ύπαρξής τους.

Αξίζει τον κόπο να κάνουμε εδώ μια παρένθεση. Ο Στάθης βαφτίστηκε το 1947, σε ηλικία έξι ετών. Βαφτίστηκε μεγάλος, μιας κι ως τότε ο νονός του βρισκόταν πρώτα στο βουνό και μετά στις εξορίες. Στα βαφτίσια του διασκέδασε τους καλεσμένους παίζοντας μπουζούκι ο ίδιος. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

Εδώ, πριν τον πόλεμο, ήρθε κι ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς για να μάθει μπουζούκι, ένα προσφυγόπουλο από την Πόλη, ο Γιώργος, ο γιος του Στέφανου του Μητσάκη, του ψαρά από την Άφυσσο. Σαν ήρθε ο καιρός, ο Μιλάνος έδωσε του μικρού Μητσάκη 150 δραχμές για να αγοράσει το δικό του μπουζούκι. Ο Γιωργάκης δίστασε. "Δανεικά στα δίνω, μικρέ", είπε σοβαρά ο ταβερνιάρης. Και για να δείξει στον μικρό ότι εννοούσε αυτό που έλεγε, πήγε στον μαυροπίνακα που είχε στον τοίχο για να γράφει τα χρωστούμενα των πελατών, πήρε την κιμωλία κι έγραψε καθαρά "Γιώργος Μητσάκης 150". Εννοείται ότι μετά τό 'σβησε.

Ο μικρός πήρε το μπουζούκι και λίγο αργότερα την κοπάνησε για Θεσσαλονίκη, κρυφά από τον πατέρα του που ήθελε να τον κάνει ψαρά. Έγινε μεγάλος και τρανός μα ούτε ξαναπάτησε το πόδι του στην "Σκάλα" ούτε μίλησε ποτέ γι' αυτή. Ο Μιλάνος καπρίτσωσε. Πήγε στον μαυροπίνακα, έγραψε με την κιμωλία πάνω-πάνω "Αχάριστος κόσμος" κι από κάτω "Γιωρ. Μητσάκης, μπουζουκτσής Αθηνών: 150". Το όνομα του κακοπληρωτή Γιώργου Μητσάκη θα έμενε στον μαυροπίνακα ίσαμε το 1965. Θα έμενε για πάντα εκεί αλλά τότε σε μια συνέντευξή του ο Μητσάκης έσωσε και δήλωσε ότι "μπουζούκι μού έμαθε ο γερο-Στέφανος Μιλάνος στον Βόλο", οπότε ο Μιλάνος  είπε χαλάλι, του έδωσε άφεση και τον έσβησε.

Οι Μιλάνοι δεν είχαν καλή σχέση με τα λεφτά. Δεν τα λιμπίστηκαν ποτέ. Γι' αυτό και ποτέ δεν πήγαν σε άλλο μέρος για να παίξουν, εκτός από τον Κάρολο, που στο φανταρηλίκι του έπαιξε σε κάποια μαγαζιά της Λάρισας και της Καρδίτσας. Το παίξιμό τους έγινε θρυλικό επειδή έπαιζαν τα πάντα από μνήμης, πράγμα που τους οδηγούσε αναπόφευκτα σε εντυπωσιακούς αυτοσχεδιασμούς και ανεπανάληπτα σολαρίσματα.

Σκάλα του Μιλάνου, 22/12/1959. Ο Στέφανος Μιλάνος με τους τρεις γιους του. Με το καπέλλο, ο ηθοποιός
Πέτρος Γιαννακός (Κοκοβιός). Πίσω, ο μαυροπίνακας με το όνομα του Μητσάκη πρώτο-πρώτο.

Το 1970, ο Στέφανος Μιλάνος φεύγει από την ζωή σε ηλικία 78 ετών. Η "Σκάλα" μένει στα χέρια τού Κάρολου και του Νίκου. Στις 29 Νοεμβρίου 1978, το ταβερνάκι μετακομίζει σε έναν κάπως μεγαλύτερο χώρο, στην οδό Ιωλκού αριθμός 83, κρατώντας πιστά την ίδια σειρά: κάθε βράδυ στις εννιά, ο Κάρολος με τον Νίκο και τον Στέφανο τζούνιορ έπιαναν τα μπουζούκια τους. Σκέτα, όπως πάντα, δίχως ενισχυτές και μεγάφωνα.

Στις 4 Ιουνίου 2004, οι φίλοι των Μιλάνων διοργανώνουν προς τιμή τους μια συναυλία στον Βόλο. Την παρουσιάζει ο Πάνος Γεραμάνης και συμμετέχουν οι Kώστας Καλαφάτης, Δημήτρης Κοντογιάννης, Χρήστος Μητρέντζης, Γιώργος Ξηντάρης, Νίκος Παπάζογλου, Τόλης Χάρμας κ.α. Δυο χρόνια μετά, στις 20 Απριλίου 2006 (ημέρες Πασχαλιάς), ο Νίκος φεύγει για να συναντήσει τον πατέρα του. Το φευγιό του σημαίνει και το τέλος τής "Σκάλας", μετά από 87 χρόνια ζωής. Την επόμενη χρονιά, στις 4 Μαΐου 2007 (πάλι ημέρες Πασχαλιάς), θα φύγει και ο Κάρολος, κλείνοντας οριστικά μια από τις πολλές όμορφες σελίδες της λαϊκής μουσικής μας ιστορίας.

"Είμαι του Ε.Λ.Α.Σ αντάρτης και στα όρη τριγυρνώ..." !

ΕΛΑΣίτης στο Καρπενήσι - φωτο από "Κόκκινο φάκελο"

Σαν σήμερα, στις 16 Φλεβάρη 1942, κυκλοφορεί η Ιδρυτική Διακήρυξη του Ε.Λ.Α.Σ, του λαϊκού στρατού της ΕΑΜικής Αντίστασης! 

Η αδούλωτη Ευρυτανία, ανταρτογέννα και φλάμπουρο της Ελεύθερης Ελλάδας, έγραψε χρυσές σελίδες στο ένδοξο βιβλίο της αντιστασιακής ιστορίας αυτής της χώρας! Μια χούφτα ένοπλοι λεβέντες με επικεφαλής τον αθάνατο Άρη του δίκαιου λαϊκού πολέμου, ξεκίνησαν από τα περήφανα "βελουχιώτικα" βουνά μας ανάβοντας τη φλόγα του ξεσηκωμού κόντρα στο φασίστα κατακτητή και τους δωσίλογους συνεργάτες του (βλ. εδώ). Μέσα στους πρωτοξεκινητάδες του αγώνα ήταν και πολλά διαλεχτά παλικάρια του τόπου μας, αληθινά δισέγγονα του Κατσαντώνη και του Καραϊσκάκη, άξια τέκνα της φτωχής αγροτιάς και της διανόησης του νομού μας. Όνειρό τους η χιλιάκριβη η Λευτεριά και η πολυπόθητη Λαοκρατία, αυτά τα μεγάλα ευγενή οράματα που θα φωτίζουν για πάντα τα μονοπάτια της Απελευθέρωσης του Ανθρώπου από τα δεσμά της σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης! 

Το αετόμορφο Βελούχι μας, απ' όπου πήρε το αντάρτικο προσωνύμιό του ο Άρης!

Υπό διαφορετικές συνθήκες, αυτή η σημαντική επέτειος της ίδρυσης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού θα εορτάζονταν πανελλαδικά και με ιδιαίτερες τιμές! Η δε πρωτοπόρα Ευρυτανία, η Αγία Λαύρα της Αντίστασης, θα αποτελούσε κομβικό σταθμό στην ιστορική μνήμη της χώρας! "Τη σήμερον ημέρα" όμως... προέχουν "άλλα", αφού στους χαλεπούς καιρούς της λήθης που βιώνει τόσο ο τόπος μας όσο και όλη η πατρίδα, ο σύγχρονος ραγιαδισμός και η υποτέλεια στους ξένους και ντόπιους αφεντάδες φαίνεται να καταλαμβάνουν περισσότερο "ζωτικό χώρο" απ' ότι τα φωτεινά παραδείγματα των λαμπρών αγωνιστών της τιμής και της λευτεριάς. 

Όπως και να 'χει, από το δικό μας δυσδιάκριτο μετερίζι, θα τιμήσουμε με τον τρόπο μας την εποποιία των λαϊκών ηρώων, παραθέτοντας τους παρακάτω στίχους από ένα χαρακτηριστικό αντάρτικο τραγούδι. Άλλωστε... "οι ζευγάδες μπορεί σιγά-σιγά να φεύγουν, η σπορά όμως μένει"!

Είμαι του Ε.Λ.Α.Σ αντάρτης     
και στα όρη τριγυρνώ
και για την ελευθεριά μας 
και τον θάνατο αψηφώ.     

Το τουφέκι μου στον ώμο
το σπαθί μου στο πλευρό
απ' τα όρη κατεβαίνω 
τους φασίστες κυνηγώ. 

Δεν φοβάμαι την κρεμάλα
δεν φοβάμαι το σχοινί
και στο διάβα μας όλοι τρέμουν 
Ράλληδες και Γερμανοί.       

Ράλληδες ταγματαλήτες
Μπουραντάδες, Γερμανοί
τα κεφάλια σας θα πέσουν 
απ' τ' αντάρτικο σπαθί.   

Μάνα μου, γλυκιά Ελλάδα
ο αντάρτης του Ε.Λ.Α.Σ
θα σ' ανάψει τη λαμπάδα 
της τιμής, της λευτεριάς.

ΥΓ: "Κλικάροντας" στους παρακάτω τίτλους-αφιερώματα του blog μας, μπορείτε να κάνετε ένα ιστορικό ταξίδι στα μονοπάτια του Ε.Λ.Α.Σ στην ανταρτομάνα Ευρυτανία!

* Δομνίστα Ευρυτανίας: Η Αγία Λαύρα της Αντίστασης!

* Κρίκελλο 1942: Φλάμπουρο Αντίστασης σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη

* Χρύσω μ' , τιμή σου οι πληγές σου!

* "Κλέαρχος-Μικρό Χωριό"!

* 28-4-1943: Γιορτή της Λευτεριάς στο Καρπενήσι

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

ΚΕΡΚΥΡΑ-21 Φλεβάρη, 10.00 π.μ. στην Εφορία

21 Φλεβάρη, 10.00 π.μ. στην Εφορία

ενάντια στους πλειστηριασμούς

των λαϊκών κατοικιών

          Το ΠΑΜΕ καλεί την εργατική τάξη, τις φτωχές εργατικές και λαϊκές οικογένειες της περιοχής μας να κλιμακώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που εκτός από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια, ρημάζει στην κυριολεξία το βιός των φτωχών οικογενειών προς όφελος των τραπεζιτών και των αρπαχτικών.

          Η επίθεση της κυβέρνησης και των αρπαχτικών θα κλιμακωθεί. Οι κατασχέσεις χρημάτων για χρέη θα διευρυνθούν. Δεν υπάρχει εργατικό σπίτι που δεν χρωστάει στην τράπεζα, εφορία, δήμο. Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί θα αφορούν και στην πρώτη κατοικία, θα γίνονται τρεις φορές την εβδομάδα (αντί μίας που ίσχυε μέχρι τώρα) και θα δίνεται η δυνατότητα στους τραπεζικούς ομίλους να εκχωρούν τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια σε εταιρείες-κοράκια προκειμένου να προχωρούν άμεσα σε εκποίηση περιουσιών μαζί με τους τραπεζίτες! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κάνει ένα βήμα παραπάνω. Διαλύει ουσιαστικά την όποια παρεχόμενη προστασία υπήρχε στην πρώτη κατοικία. Κάνει παζάρια με τους τραπεζίτες για να καταργήσει τελείως ή να ρίξει σε πολύ χαμηλό επίπεδο τα κριτήρια προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Κάτω τα χέρια από τη λαϊκή κατοικία - Αγώνας ενάντια στις κατασχέσεις.

Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, κανένας δεν είναι μόνος του.

Η μάχη τώρα ξεκινάει.

          Οργανώνουμε τώρα αποφασιστικά την πάλη. Απευθυνόμαστε πλατιά στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων και των κλάδων.

Στις 21/02 ξεκινούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί.

Δίνουμε απάντηση στις 10.00 π.μ. στην ΕΦΟΡΙΑ ενάντια στους πλειστηριασμούς που πλήττουν τα λαϊκά σπίτια και τις φτωχές οικογένειες. .

Δεν σταματάμε εδώ.

          Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να πραγματοποιήσουν μεγάλη καμπάνια τις επόμενες μέρες με γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες στους χώρους δουλειάς οργανώνοντας τα επόμενα βήματά μας. Καλούμε τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε περιοχή να οργανώσουν την πάλη τους, να δυναμώσουν την παρέμβασή τους για αυξήσεις στους μισθούς, για Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και επαναφορά με νόμο στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με το βασικό μισθό, ως ελάχιστη βάση για αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, να καταργηθεί με νόμο το αίσχος των μισθών πείνας, των 586 και 511, για την επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων, για την προστασία της λαϊκης κατοικίας.

          Η μάχη για τις ΣΣΕ είναι πολύ σημαντική, πρόκειται για πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση. Τα 536 Σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες που ήδη έχουν υπογράψει το κείμενο των παραπάνω διεκδικήσεων, που πήγε στη Βουλή με τη μορφή νομοθετικής πρότασης, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δοθεί απάντηση στην ΕΕ - ΔΝΤ - βιομήχανους.

          Μπαίνουμε μπροστά στην οργάνωση απεργιακής απάντησης μέσα στον Μάρτη. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Έχει χαράξει τη δική της ρότα μακριά από τους καημούς, τις διαθέσεις και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Έχουμε τη δύναμη να τους εμποδίσουμε. Όλοι στον αγώνα.

Το μακελειό στη Φλόριντα κι η ελευθερία της οπλοκατοχής

Κατιούσα

Το μακελειό στη Φλόριντα με τους πυροβολισμούς ενός 19χρονου που άησε στον τόπο δεκάδες συμμαθητές του, ήταν το όγδοο αντίστοιχο περιστατικό από τις αρχές του χρόνου -κι είμαστε ακόμα στο Φλεβάρη. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι τέτοια και αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει στη “χώρα της ελευθερίας”.
Συχνά, στο δημόσιο λόγο μπαίνει στο στόχαστρο ως αίτιο των επαναλαμβανόμενων περιστατικών αιματηρής βίας, η ελευθερία της οπλοκατοχής για τους πολίτες των ΗΠΑ. Χωρίς να μπούμε στην ουσία της εκτίμησης αυτής ή σε μια διαδικασία υπεράσπισης του συγκεκριμένου δικαιώματος, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε πόσο αποπροσαντολιστικό ή και υποκριτικό είναι να το ιεραρχεί κανείς ψηλά στην ανάλυσή του, ως παράγοντα, από τη στιγμή πχ που ένα μεγάλο ποσοστό δολοφονιών διενεργούνται από τις νόμιμες αρχές και τα αστυνομικά τους όργανα, που αδειάζουν τα πιστόλια τους για πλάκα στον κόσμο και πυροβολούν στο ψαχνό για ψύλλου πήδημα και προπαντός για τη δική μας ασφάλεια.
Το όπλο είναι ένα εργαλείο και δεν μπορεί να ευθύνεται από μόνο του για τους τρόπους χρήσης του. Το μαχαίρι -όπως και το πιστόλι- δεν είναι από μόνο του φονικό εργαλείο, χωρίς το χρήστη που ενεργεί συγκεκριμένα με αυτό.
Η σαπίλα στη “χώρα της ελευθερίας” δεν ξεκινά από την οπλοκατοχή, αλλά από μια βαθύτερη, συνολική νοοτροπία – κουλτούρα που καλλιεργείται γύρω από τα όπλα και τη χρήση τους, μέσα από χίλια ρυάκια. Βιντεοπαιχνίδια με ήρωες που σκοτώνουν τους κακούς, ταινίες και σειρές με αντίστοιχη θεματολογία και “καλούς μπάτσους” που ξεπαστρεύουν το κακό και όλο τον κόσμο, για να σώσουν τον κόσμο, κοκ.
Και προπαντός η λογική του ατομισμού, που θέλει τον άνθρωπο να είναι λύκος για τους συνάνθρωπούς του, αν θέλει να επιβιώσει, πατώντας πάνω στα πτώματα άλλων. Η στρεβλή ανάδειξη ενός καταπατημένου “εγώ” -σε μια κοινωνία που αποθεώνει διάφορα “εγώ” αλλά ποτέ ολοκληρωμένες προσωπικότητες- που βιώνει υπαρξιακά κενά και τα εκφράζει ως μίσος για τους άλλους, για την κοινωνία ως σύνολο.
Οτιδήποτε από τα παραπάνω -και όλα αυτά μαζί- μπορει να βρίσκεται στον πυρήνα τέτοιων πράξεων, ακόμα και ως κραυγή αγωνίας για προσοχή και “δημοσιότητα”. Και η οπλοκατοχή έρχεται απλά να κουμπώσει στα παραπάνω και να τα διευκολύνει, όχι όμως να τα προκαλέσει ως κινούν αίτιο.
Όσο ο νοσηρός πυρήνας παραμένει, τα συμπτώματα ασφαλώς δεν μπορούν να καταπολεμηθούν. Και οι καταδίκες και τα ευχολόγια θα ακούγονται ως κούφια νανουρίσματα, καθώς περιμένουμε το ένατο αντίστοιχο περιστατικό για να καταγραφεί στη στατιστική.

Οτσαλάν: Η «επέτειος» της ντροπής

Οτσαλάν: Η «επέτειος» της ντροπής – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Στις 15 Φλεβάρη 1999, πριν ακριβώς από 19 χρόνια, ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη.

Την επόμενη μέρα, κι ενώ ο ελληνικός λαός είχε σαστίσει μαθαίνοντας τι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, τέθηκε στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο μια ερώτηση που ουδέποτε είχε τεθεί μέχρι τότε σε εκπρόσωπο κυβέρνησης: «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»;»,ήταν η ερώτηση…

Η απάντηση του κ. Ρέππα, όπως και τότε έτσι και σήμερα, δεν είχε και δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εκείνες τις μέρες η Ελλάδα είχε οδηγηθεί με την υπόθεση Οτσαλάν σε τέτοιον κατήφορο, που τίποτα δεν θεωρείτο δεδομένο. Ούτε ακόμα και το τι σημαίνουν λέξεις όπως «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»…

Ο Οτσαλάν από τα χέρια της Ελλάδας είχε βρεθεί στα χέρια της τουρκικής ΜΙΤ. Και τούτο ενώ δύο μήνες πριν, τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ (ανάμεσά τους και υπουργοί…), είχαν υπογράψει ψήφισμα με το οποίο καλούσαν τον Οτσαλάν να έρθει στην Ελλάδα για να βρει άσυλο…

Δυο μέρες μετά την παράδοση του ηγέτη των Κούρδων, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης εξέδωσε μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση για την υπόθεση Οτσαλάν. Το επισημαίνουμε: Εκείνη η ανακοίνωση του Κ. Σημίτη εκδόθηκε σε μια στιγμή που ο ηγέτης των Κούρδων βρισκόταν ήδη στις τουρκικές φυλακές, με – αν μη τι άλλο – εμφανέστατη την εμπλοκή και τις βαριές ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την εξέλιξη.

Τι επέλεξε να τονίσει σε κείνη την ανακοίνωση ο κύριος Σημίτης; Επέλεξε, μιλώντας για το «κουρδικό ζήτημα», να δηλώσει: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας»!

«Ένοπλη ανταρσία» (!), λοιπόν, ο αγώνας του κουρδικού λαού για ελευθερία! «Τρομοκρατία και βία» η πάλη των Κούρδων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους! Αυτά ήταν τα λόγια του κυρίου Σημίτη, μόλις δύο 24ωρα από την παράδοση του Οτσαλάν!

Αυτά ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν σε μια στιγμή που ολόκληρος ο ελληνικός λαός ένιωθε οργή και ντροπή. Οργή για το κατάντημα της κυβέρνησης, κατάντημα, όμως, για το οποίο η ίδια η τότε κυβέρνηση όχι μόνο δεν ένιωθε ντροπή, αλλά καυχιόταν κιόλας για την αποστολή που εκτέλεσε.

Εξάλλου, στην ίδια εκείνη ανακοίνωση, ο κ. Σημίτης, που θέλοντας να διασώσει εαυτόν είχε θυσιάσει τρεις υπουργούς (Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο), ισχυριζόταν ότι:

«Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν »!

Θα το επαναλάβουμε: Εκείνη η απίστευτη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Σημίτη είχε εκδοθεί τη στιγμή που οι εικόνες του δέσμιου Οτσαλάν έκαναν το γύρο του κόσμου!

Αν προσπαθούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο κλίμα εκείνης της εποχής θα λέγαμε ότι ακόμα κι αν κάποιος (ως υπόθεση εργασίας και μόνο) δεχόταν σαν ειλικρινή την εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ ότι δεν ευθυνόταν για την σύλληψη Οτσαλάν από την Τουρκία, το ερώτημα που ετίθετο ήταν: Μετά από εκείνη την ανακοίνωση του πρωθυπουργού Σημίτη, ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια «αθώα» κυβέρνηση και όχι για μια «κυβέρνηση – καταδότη», όπως φώναζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας;

Μια κυβέρνηση που

• είχε ήδη στο ενεργητικό της τα «ευχαριστώ» προς τις ΗΠΑ μετά τα Ίμια,
• είχε συνυπογράψει την ελληνοτουρκική συμφωνία της Μαδρίτης κατ’ εντολήν της Ολμπράιτ,
• είχε ήδη αποδεχτεί τη συμφωνία για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που δημιουργούσε νέα αρνητικά δεδομένα όσον αφορά τη «διευθέτηση» των ελληνοτουρκικών προβλημάτων του Αιγαίου,
• είχε φερθεί με το γνωστό τρόπο στην υπόθεση των πυραύλων «S-300» μετά από απαίτηση των Αμερικανών,

ποιος θα μπορούσε να την πιστέψει την ώρα που ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων;…

Κανένας δεν πίστεψε τότε την κυβέρνηση Σημίτη. Και τούτο παρότι εκείνες τις πρώτες μέρες δεν είχε γίνει καν γνωστή η έκθεση του πρέσβη της Ελλάδας στην Κένυα. Η έκθεση, δηλαδή, που καταγραφόταν «χαρτί και καλαμάρι» ο ρόλος της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτσαλάν .

Η έκθεση του πρέσβη, που ήρθε στο φως περίπου ένα μήνα αργότερα, ήταν αποκαλυπτική: Εκεί, στην έκθεση – ομολογία και αποκάλυψη, καταγραφόταν ότι η εντολή από την Αθήνα προς τον πράκτορα της ΕΥΠ που συνόδευε τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας ήταν: «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»! Αυτή ήταν η εντολή…

Ας θυμηθούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την έκθεση του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα, του κ. Γ. Κωστούλα, που ήρθε στο φως το Μάρτη του 1999, και στα οποία γίνεται αναφορά στους χειρισμούς του «Μεγάλου τραγουδιστή», των συνεργατών του, στελεχών της ΕΥΠ και κρατικών παραγόντων, που προηγήθηκαν της σύλληψης του Οτσαλάν από τους Τούρκους.

«(…) Συνομιλία με Κιθουρίμα (σσ: Κενυάτης αξιωματούχος), περίεργο τηλεφώνημα Αμερικανού και αναχώρηση δυο επισκεπτών αναφέρονται αμέσως σε κ. Παπαϊωάννου (σσ: διευθυντής διπλωματικού γραφείου υπουργού Θ. Πάγκαλου), οποίος λέγει ότι θα τα μεταφέρει σε «μεγάλο τραγουδιστή», δηλαδή κ. υπουργό (σσ: Θ. Πάγκαλο), και αναλαμβάνει υποχρέωση «να μας τραγουδήσει, αφού ακούσει τραγούδι μεγάλου τραγουδιστή» (…).

Περί ώρα 14.00, κ. Παπαϊωάννου επικοινωνεί με πρεσβεία και εντέλλει υπογράφοντα μεταφέρει με «δεσποινίδα Κατεχάκη», δηλαδή κ. Καλεντερίδη, σε Οτσαλάν ότι πρέπει ταχύτερο δυνατόν απομακρυνθεί από «εθνικά χρώματα». Σε ερώτησή μου «και να πάει πού;», κ. Παπαϊωάννου απαντά ως εξής:

«Μεγάλος τραγουδιστής έχει εκνευριστεί. Κάναμε μια εξυπηρέτηση. Μην μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα» (…)

Περί 10.00, κ. Καλεντερίδης επικοινωνεί με αρχηγό του. Τελευταίος μόλις έχει πληροφορηθεί τα περί αιτήσεως ασύλου (σσ: από τον Οτσαλάν ) και εξαγριωμένος απαντά ως εξής: «Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνομε. Σε παρακαλώ, παιδί μου» (…)

Μετ’ ολίγον, κος Διακοφωτάκης απαντά σε τηλέφωνο, σε οποίο «κάποιος ονόματι Μιχάλης» ζητά κ. Καλεντερίδη. Κος Καλεντερίδης προσέρχεται και σε ανοιχτή ακρόαση λέγονται εξής:

«Σάββα άκουσέ με, είμαι ο Τζοβάρας, είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός, κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία» (…). Τζοβάρας συνεχίζει:

«Σε παρακαλώ Σάββα, πέτα τα έξω τα μ….πανα να τελειώνουμε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε γιατί αν δεν το κάνεις, όταν έρθεις πίσω θα σε αποστρατεύσουν. Μπορείς να το κάνεις. Είναι τρεις υπουργοί εδώ» (…).

Λίγο αργότερα, μας τηλεφωνεί κ. Παπαϊωάννου και ζητά να «ερευνήσωμε αγορά» ώστε εξευρεθούν ντόπιοι «φουσκωτοί», δηλαδή, μπράβοι, οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης αποχωρήσεως Οτσαλάν και συνοδών του από κατοικία (…).

Ύστερα, δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κ. Παπαϊωάννου και ΕΥΠ και μας έγινε γνωστό ότι Αθήνα αποφάσισε εδώ έλευση τεσσάρων «φουσκωτών», οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης απομακρύνσεως (…)».

Αυτά αναφέρονταν μεταξύ άλλων στην έκθεση Κωστούλα. Ωστόσο οι τότε κυβερνώντες έλεγαν ότι πήγαν τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα για να τον σώσουν. Μόνο που ο Οτσαλάν – σύμφωνα με την έκθεση – «πετάχτηκε έξω» από την ελληνική πρεσβεία. Αλλά απ ‘ έξω ήταν οι Τούρκοι…

Και κάτι ακόμα: Το καλοκαίρι του 2004, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (25/8/2004) αναδημοσιεύτηκε κείμενο της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ» στο οποίο γινόταν λόγος για την υπόθεση Οτσαλάν. 

Στο κείμενο υποστηριζόταν ότι:

«… ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, πραγματοποίησε συνάντηση με τον κ. Πάγκαλο, ο οποίος του τόνισε ότι η ελληνική πλευρά επιδιώκει μεν να απομακρύνει από τη χώρα τον Οτσαλάν, αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό μέχρι στιγμής. Τότε – κατά τη «Ραντικάλ» – ο Μπερνς πραγματοποίησε μια κρίσιμη επέμβαση: «Φροντίστε να αποστείλετε τον Οτσαλάν στην Κένυα και τα υπόλοιπα είναι δική μας υπόθεση», φέρεται ειπείν στον Θ. Πάγκαλο…».

Αυτά έγραφε η «Ραντικάλ» και αναδημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο. Και, βεβαίως, δεν είναι δική μας πρόθεση να τα υιοθετήσουμε. Είναι όμως υπόθεση του καθενός να αναρωτηθεί: Υπήρξε η ευθιξία από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ντροπιαστικής υπόθεσης να καταρρίψουν τους ισχυρισμούς των λόγω δημοσιευμάτων;

Τέτοια ευθιξία απέναντι στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας, κι αν υπήρξε ήταν προφανώς πολύ μικρότερης έντασης από την ένταση με την οποία καταγράφηκε στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού εκείνο το «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»…

Αυτή η ντροπή, αυτή η μαύρη σελίδα που γράφτηκε σαν σήμερα από τους πρώην «ταγούς» αυτού του τόπου (σσ: πολλοί εξ αυτών πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά ακόμα δράματα που ακολούθησαν) δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Θα τους κυνηγάει για πάντα.

Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλάβουμε: Όποια κι αν θα είναι η τελική κρίση της Ιστορίας, πρώτα και κύρια του κουρδικού λαού, για το πρόσωπό του Οτσαλάν, το γεγονός παραμένει: Από τα χέρια μιας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Οτσαλάν βρέθηκε στα χέρια της Τουρκίας. Κι αυτό, ως στιγμιότυπο της – ελληνικής – Ιστορίας, θα αποτελεί εσαεί κηλίδα ντροπής.  Για εκείνους τους «μεγάλους τραγουδιστές» που δια πράξεων ή παραλείψεων πρωταγωνίστησαν σε αυτή την εξέλιξη.

Νίκος Παππάς: Αν είσαι φασίστας, δεν μπορείς να είσαι φίλος μου

Κατιούσα

Ο Νίκος Παππάς πόσταρε στο προφίλ του στο Ίνσταγκραμ ένα τραγούδι των Active Member που αναφέρει και το όνομά του (μέχρι την κόρνα της λήξης, με το Νικόλα δε θα πλήξεις), γράφοντας από κάτω το εξής μήνυμα: «Όταν είσαι φίρμα και λένε για σένα. Αν είσαι φασίστας, άξεστος, σαλιάρης δεν μπορείς να είσαι φίλος μου. Είσαι και τα τρία δυστυχώς».


Πιθανότατα η ανάρτηση του Παππά απαντά στις σημερινές δηλώσεις του Μπουρούση, ο οποίος είπε πως δεν μπορεί να είναι φίλος μαζί του, όπως κάποτε, μετά το μεταξύ τους καβγά το καλοκαίρι, στην προετοιμασία της Εθνικής για το Ευρωμπάσκετ.
Η απάντηση δόθηκε με το γνωστό ύφος του Νίκου Παππά, που δε σκέφτεται ποτέ τους τύπους και τα προσχήματα. Το μήνυμα όμως έχει καθολική αξία προς πάσα κατεύθυνση: “δεν μπορείς να είσαι φίλος μου, αν είσαι φασίστας”. Τόσο απλό και κατανοητό, που ακόμα κι ένας φασίστας μπορεί να το καταλάβει…
Υστερόγραφο: κι επειδή τίποτα δε λέγεται τυχαία χωρίς να δένει με τις αντίστοιχες πράξεις, λίγες ώρες πριν, ο Νίκος Παππάς είχε επισκεφτεί το σπίτι του Αγωνιστή, που φιλοξενεί ηλικιωμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης…

Αλλοθι

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει την υπόθεση «Novartis» με τα κρατικά ελλείμματα και το χρέος, και κατά συνέπεια με τα μνημόνια και την αντιλαϊκή πολιτική, είναι ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή. Το «έργο» βέβαια το έχουμε ξαναδεί και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα με την υπόθεση «Siemens», τα εξοπλιστικά κ.λπ. Σε αυτό το μήκος κύματος, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Π. Πολάκης δήλωσε τις προάλλες: «Πρόκειται για έναν από τους τρόπους με τους οποίους χρεοκόπησε η χώρα. Τα 85 δισ. ευρώ "μαύρου" χρήματος, υπερτιμολογήσεων και παράνομων αμοιβών από το 1991 μέχρι το 2010 αποτελούν το 1/4 του δημόσιου χρέους της χώρας και δυστυχώς την περίοδο 2010 - 2015, όταν ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω από την μπότα των μνημονίων, κάποιοι με συγκεκριμένες κινήσεις διατηρούσαν τα κέρδη, συνεχίζοντας τη ροή του "μαύρου" χρήματος». Αυτό είναι το «ρεζουμέ» της υπόθεσης. Ενα υπαρκτό σκάνδαλο, που είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία του προβλήματος, επιχειρείται να γίνει το «χαλί» κάτω από το οποίο θα σκεπαστούν οι πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν είναι βέβαια η κακοδιαχείριση και η σπατάλη, ούτε η «κρατικοδίαιτη ανάπτυξη» των περασμένων χρόνων, αλλά η μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων, το λυσσαλέο κυνήγι του κέρδους, που βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Ο λαός σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ανεχτεί να του ρίχνουν στάχτη στα μάτια, να επιτρέψει την αξιοποίηση της υπόθεσης «Novartis» ως άλλοθι για παλιές και νέες περικοπές και αντιλαϊκά μέτρα στο χώρο της Υγείας.

Κινηματογράφος στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού

Το τελευταίο διάστημα κυκλοφόρησαν δύο ταινίες που αναφέρονται στην ΕΣΣΔ, που επικεντρώνουν σε δύο διαφορετικές μεν στιγμές, αλλά στην ίδια περίοδο, που στο τιμόνι της ΕΣΣΔ βρισκόταν ο Ιωσήφ Στάλιν. Δεν μας εκπλήσσει ότι κυκλοφόρησαν πέρσι, που ήταν χρονιά συμπλήρωσης των 100 χρόνων από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Δεν είναι κρυφό ότι η άρχουσα τάξη αξιοποιεί τον κινηματογράφο ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα για την πνευματική χειραγώγηση με τα καπιταλιστικά πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς, τον αποπροσανατολισμό, τον ανορθολογισμό και βεβαίως τον αντικομμουνισμό. Και μέσα από τον κινηματογράφο, που αποτελεί μια από τις μαζικότερες και διεισδυτικότερες στην ανθρώπινη συνείδηση τέχνη, θέλουν να «ξορκίσουν» το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό είναι το ζητούμενο και ένα από τα βασικά καθήκοντα της Τέχνης σε συνθήκες καπιταλισμού.

***

Η πρώτη ταινία, λοιπόν, έχει τίτλο «Bitter Harvest» και θέμα της είναι, όπως μας ενημερώνει το κείμενο - περίληψη που κυκλοφόρησε η εταιρεία διανομής «ODEON», «μία από τις λιγότερο προβεβλημένες τραγωδίες του 20ού αιώνα... μία δυνατή ιστορία αγάπης, περηφάνιας, επανάστασης και επιβίωσης, μέσα από τα μάτια δύο νεαρών ερωτευμένων που βρίσκονται στην Ουκρανία του '30, όταν ο Ιωσήφ Στάλιν αποφασίζει πρακτικές γενοκτονίας απέναντι στη χώρα».
Ειδυλλιακές εικόνες με αγρότες να δουλεύουν και να ζουν χαρούμενοι στα χωριά τους διακόπτονται ξαφνικά από τρομακτικούς στρατιώτες και μπολσεβίκους, γιατί «πάντα υπήρχαν εκείνοι που ήθελαν να μας στερήσουν την ελευθερία». Σειρά έχουν δολοφονίες, επιθέσεις, βασανιστήρια, λεηλασίες, σωροί από πτώματα... Και ο λόγος; «Για να αυξήσει ο Στάλιν τη δύναμή του. Θα έκανε ένα έθνος να λιμοκτονήσει. Ανακαλύψτε την άγνωστη αληθινή ιστορία...», όπως αποτυπωνόταν και στο τρέιλερ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Τζορτζ Μέντελουκ, εξηγώντας γιατί επέλεξε να γυρίσει αυτήν την ταινία, υποστήριξε ότι «κάναμε αυτήν την ταινία, γιατί θέλαμε να καταλάβει ο κόσμος πως αυτό το ολοκαύτωμα, το Γολοντομόρ, ήταν το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του 20ού αιώνα».
Τι κι αν έχει αποδειχτεί ότι το «καλύτερα κρυμμένο μυστικό του 20ού αιώνα» βασιζόταν σε ψευδή στοιχεία, που πρώτοι «ανέδειξαν» οι ναζί το 1933. Τι κι αν οι φωτογραφίες του Thomas Walker, που υποτίθεται αποτελούν τα αδιάψευστα ντοκουμέντα αυτού του «βάρβαρου σχεδίου», έχουν τραβηχτεί σε άλλες παλιότερες περιόδους. Τι κι αν έχει αποδειχτεί ότι ο συγκεκριμένος δεν βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Τι κι αν αυτοί που πραγματικά καταδίκασαν το λαό της Ουκρανίας στην πείνα ήταν οι κουλάκοι, οι πλούσιοι αγρότες, που εναντιώνονταν - μέσα από δολιοφθορές, αρνήσεις συγκομιδής, δολοφονίες, ένοπλες επιθέσεις - στη σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες, δηλαδή στην κολεκτιβοποίηση. Γεγονότα που παραστατικά αποδίδει το βιβλίο για την Πάσα Αγγελίνα που εκδόθηκε πέρυσι από τη «Σύγχρονη Εποχή»
Ολα αυτά μάλλον αποτελούν ψιλά γράμματα για τους δημιουργούς της ταινίας.

***

Κι αν σε όλα τα παραπάνω διακρίνει κανείς πολύ ωμό αντικομμουνισμό, έρχεται η δεύτερη ταινία με πιο... ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό αυτήν τη φορά. Καταρχήν χαρακτηρίζεται μαύρη κωμωδία, που υποτίθεται ότι «παρωδεί» το τι επακολούθησε στην ΕΣΣΔ μετά το θάνατο του Στάλιν. Βέβαια, το δίλεπτο τρέιλερ της ταινίας αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ότι πρόκειται για μια ακόμα επιχείρηση διαστρέβλωσης και παραχάραξης της Ιστορίας, καθώς εμφανίζει τον Στάλιν ως «τον φόβο και τον τρόμο του έθνους». Κι αν κάποιος καλόπιστος θεατής δεν πειστεί, η ταινία συνοδεύεται με την υπενθύμιση ότι «στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα».
Αποκαλυπτικό είναι, όμως, και το κείμενο της περίληψης από την εταιρεία διανομής «ODEON», που συνοδεύει την ταινία και δημοσιεύεται στα μέσα ενημέρωσης. «Τη νύχτα της 2ας Μαρτίου του 1953, ένας άνδρας πεθαίνει. Ενα τρομαχτικό εγκεφαλικό επεισόδιο ταράζει ολόκληρο το σώμα του. Γεμίζει σάλια και λερώνει τον εαυτό του... Αυτός ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον Ιωσήφ Στάλιν - δικτάτορας, τύραννος και Γενικός Γραμματέας της ΕΣΣΔ. "Ο Θάνατος του Στάλιν" είναι μία σάτιρα για τις ημέρες πριν από τις κηδείες του Εθνοπατέρα. Μέρες που ρίχνουν ένα σαρδόνιο φως σε όλη την τρέλα και την απάνθρωπη κατάσταση του ολοκληρωτισμού. Μέρες που δείχνουν όλους όσοι τον περιστοίχιζαν να μάχονται για να κληρονομήσουν την υπέρτατη εξουσία του».

***

Είναι πολύ χρήσιμο για πολλά συμπεράσματα το γεγονός ότι στις σημερινές συνθήκες, που ο καπιταλισμός εμφανίζεται «καβάλα στο άλογο», η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί της δημιουργούν τέτοιου τύπου εκτρώματα για να παραχαράξουν και να διαστρεβλώσουν ιστορικά γεγονότα, μόνο και μόνο για να σπιλωθεί στη συνείδηση των λαών, και κυρίως των νέων, μια ολόκληρη ιστορική περίοδος - ορόσημο για την ανθρωπότητα. Ομως, όσες ταινίες κι αν γυρίσουν, όσα ψέματα κι αν πουν, δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Δεν μπορούν να αποσιωπήσουν ότι η ανθρωπότητα έναν αιώνα πριν έκανε ένα τεράστιο άλμα μπροστά, οικοδομώντας την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, την κοινωνία που ικανοποιεί τις ολοένα και πιο διευρυμένες ανάγκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και κυρίως δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτό θα ξανασυμβεί πιο ώριμα και πιο διδαγμένα σίγουρα, από την πείρα του παρελθόντος, αργά ή γρήγορα στο μέλλον...

Αλ. Πρ.

Επιχείρηση εφησυχασμού

Μια ακόμα επιχείρηση επικίνδυνου εφησυχασμού, αλλά και συγκάλυψης του πραγματικού ρόλου ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ στο Αιγαίο και συνολικά στην περιοχή, στήνουν κυβέρνηση και αστικά επιτελεία, μετά από το σοβαρό περιστατικό στα Ιμια.
Η επιχείρηση αυτή, με τα γνωστά περί «τόνων που χαμηλώνουν» στα «απόνερα του επεισοδίου» και περί «νηνεμίας μετά την μπόρα», συγκαλύπτει το γεγονός ότι παραμένει άθικτο όλο το πλαίσιο εντός του οποίου κλιμακώνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας και πυκνώνουν οι εστίες έντασης.
Αυτό δείχνει άλλωστε και η αλυσίδα των γεγονότων που ενώνει την επισημοποίηση των διεκδικήσεων της Τουρκίας κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα, τους αποκλεισμούς νησίδων από τουρκικά πλοία, τα προηγούμενα περιστατικά στα Ιμια, αλλά και τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που κρύβεται είναι ότι οι στόχοι της αστικής τάξης της Ελλάδας για «γεωστρατηγική αναβάθμιση» σημαίνουν ενεργότερο μπλέξιμο στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στο κουβάρι των ανταγωνισμών με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, μετατρέποντας τη χώρα όχι σε νησίδα σταθερότητας, αλλά σε «μαγνήτη» επικίνδυνων εξελίξεων.
Αυτήν την πολιτική και τους στόχους υπηρετούν με ζήλο η κυβέρνηση και όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όμως, οι σχέσεις συνεργασίας συνυπάρχουν και εναλλάσσονται με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας, τις επιθέσεις φιλίας διαδέχονται τα «λοξοκοιτάγματα» και οι «προειδοποιήσεις».
Εξίσου «δηλητηριώδεις» για το λαό είναι και οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι κανένα θέμα δεν τίθεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αφού υποτίθεται ότι αυτά διασφαλίζονται από τη συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου γίνεται εδώ και χρόνια με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ (εξάλλου, δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ συμμάχων) και ενώ η ΝΑΤΟική αρμάδα σουλατσάρει τα δυο τελευταία χρόνια στο Αιγαίο. Παράλληλα, «βγάζει μάτι» το γεγονός ότι το πλοίο του Λιμενικού που χτυπήθηκε, συμμετείχε σε επιχείρηση της ΕΕ, χωρίς αυτό να αποτρέψει το επεισόδιο με την τουρκική ακταιωρό.
Οπως δεδομένο είναι ότι «θερμοκήπιο» των αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης και όχι μόνο αποτελούν οι ευρύτεροι ανταγωνισμοί ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή, τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην αντιπαράθεσή τους με Ρωσία, Κίνα για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου, των αγορών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Σχέδια που βάζουν φωτιά στην περιοχή, αναδιατάσσουν συμμαχίες, φουντώνουν εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, σενάρια για αλλαγή συνόρων, δημιουργούν μια «κινούμενη άμμο», με θύματα σε κάθε περίπτωση τους λαούς.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, άλλωστε, τα «ρήγματα» στις σχέσεις της Τουρκίας με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, όπως και η ένταση στις σχέσεις με την ΕΕ, αντιμετωπίζονται από την αστική τάξη της Ελλάδας ως «ευκαιρία» δικής της αναβάθμισης, με τον πρωθυπουργό να λέει χτες κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Ναυτιλίας ότι «τους ενοχλεί η αναβαθμισμένη θέση της Ελλάδας στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή», αλλά «θα πρέπει να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα»!
Πέρα από το γεγονός ότι η κυβέρνηση μπερδεύει τον ίσκιο με το μπόι της, σε ό,τι αφορά τον περιφερειακό ρόλο και τη γεωπολιτική ισχύ της Ελλάδας, και μάλιστα συγκριτικά προς την Τουρκία, εκείνοι που σίγουρα δεν πρέπει να συμβιβαστούν με την «πραγματικότητα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, που διαδέχεται τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους για το μοίρασμα της λείας, είναι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η νεολαία.
Να μη στοιχηθούν κάτω από τις εχθρικές γι' αυτούς σημαίες της αστικής τάξης, των στόχων και των «φιλοδοξιών της». Από τις συγκεντρώσεις που οργανώνουν οι ΚΟ Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ το επόμενο διάστημα για τις επικίνδυνες αυτές εξελίξεις, χιλιάδες να στείλουν το μήνυμα της εναντίωσης στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στην πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.