Μην το ξεχάσεις που πάνε αυτά που σου άρπαξαν

 Μην το ξεχάσεις που πάνε αυτά που σου άρπαξαν

Στη μια μεριά της οθόνης βλέπω την είδηση για το σοκ των συνταξιούχων.
Ανθρωποι που δούλεψαν και πλήρωσαν τις εισφορές τους και τώρα δε μπορούν να ζήσουν.
Αυτοί που τους έλεγαν ότι όχι μόνο δεν θα μειωθούν οι συντάξεις τους αλλά σε κα΄ποιους θα αυξηθούν κιόλας!
Τέτοιοι ξεφτιλισμένοι ψεύτες ήταν που τους καθησύχαζαν για να κάτσουν στο σπίτι και να μη βγουν στο δρόμο με την κατάθεση του  ασφαλιστικού.

Τωρα πήγαν να πληρωθούν τα λίγα κατοστάρικα που παίρνουν και τσοντάρουν μ'αυτά(αν είναι δυνατόν...) και στα παιδιά τους, και τα βρήκαν ακόμη λιγότερα. Άλλοι εκατό άλλοι παραπάνω, αλλοι λιγότερο. Τι σημασία έχει στην εποχή που κι ένα δεκάρικο είναι κρίσιμο αφού σε όλους τους φτωχούς κάτι λείπει, από πολλά μέχρι λίγα, για να πληρωθούν οι λογαριασμοί.

Και να μη νομίσει κανείς ότι το ζήτημα είναι θεωρητικό ή ότι κάπου το διάβασα.
Το είδα γύρω μου. Το ένοιωσα μες στο σπίτι.
 Στον πατέρα μου, στον κυρ Πέτρο, στον κυρ Γιάννη απέναντι, σε όλους. Τι θλίψη...άλλη μια.


Στην άλλη μεριά της οθόνης η είδηση για το κλείσιμο του Μαρινόπουλου.
Ο ζάμπλουτος Μαρινόπουλος με τις τόσες επιχειρήσεις και τα 100άδες εκατομύρια στους εδώ κι εκεί νόμιμους λογαριασμούς του, βάζει την αλυσίδα σουπερ μάρκετ στον πτωχευτικό κώδικα.

Χρωστάει πολλά λένε και δεν έχει να πληρώσει. Οχι αυτός, η επιχείρησή του! Απειλεί να την κλείσει με 13000 εργαζόμενους και 3000 εταιρείες που τους χρωστάει πολλά και απειλούνται άμεσα από κλείσιμο αν χρεοκοπήσει ο Μαρινόπουλος.

Στην οικονομία αυτό λέγεται too big to fail!
Δηλαδή, ή με σώζετε και ρυθμίζετε τα χρέη μου(με χαριστικές ρυθμίσεις και περικοπές) ή χρεοκοπώ και βουλιάζω όλη την οικονομία.

Είναι απίστευτο πραγματικά αλλά νόμιμο και συνηθισμένο να χρεοκοπεί μια τεράστια επιχείρηση ενός ομίλου, όπως έγινε και με το Ledra, και ο ίδιος ο επιχειρηματίας να μη χρωσταει αυτός και να συνεχίζει ακάθεκτος την υγιή επιχειρηματική του δράση με τις άλλες του επιχειρήσεις, σαν να μην τρέχει τίποτα!

Καπιταλισμός λέγεται, με τα απλά, ακριβη αλλά ξύλινα και αντιπαθητικά λόγια των κομμουνιστώνε.
Μην τον πειράζετε, δώστε του το αίμα σας, τη ζωή των παιδιών σας για να βγει από το τέλμα και τη σαπίλα του και να συνεχίσει να καταστρέφει ζωές.

Όμως το μάτι ξαναγυρίζει στους συνταξιούχους στα ΑΤΜ που μες την απελπισία με το κεφάλι στα χέρια σκέφτονται πως θα βρουν να πληρώσουν λογαριασμούς ή φάρμακα, ή εκείνο το κατοστάρικο από τη ρύθμιση του λογαριασμού του παιδιού τους.
Που πηγαν τα 50άρικα και κατοστάρικα που τους άρπαξαν ξαφνικά;
Μα που αλλού;
Στο Μαρινόπουλο, στον Παρασκευαίδη του Ledra που πήδηξαν νόμιμα στο δε χρωστάω-σας εχω γραμένους-ειμαι εξουσία και δε γουστάρω να πληρώνω, και απαιτούν να τους χαρίσουν τα χρέη την ώρα που πίνουν σαμπάνια και γελάνε χυδαία σε κάποιο εξωτικό νησί.

Απ' ευθείας εκεί πήγαν καημένε πατέρα, καημένε γείτονα.

Εκεί που πήγε κι ο τόσος κλεμμένος ιδρώτας σου όλα τα χρόνια της δουλειάς.

Αυτούς παλεύεις να σώσεις... αυτούς και την εξουσία τους.
Αυτούς που έπρεπε χωρίς σταματημό, χωρίς συμβιβασμό να πολεμάς κάθε μέρα που περνάει μέχρι να τους νικήσεις και να πάρεις ανάσα σε έναν άλλο δικό σου κι όμορφο κόσμο.
Σώζεις αυτούς και τη θηλιά που φτιάχνουν για να σε κρεμάσουν όταν δε βρούν άλλο τρόπο να σωθούν.

Καπιταλισμός λέγεται, μην το ξεχάσεις



ΥΓ: "Ο αγώνας κατά της φοροδιαφυγής συνεχίζεται" άκουσα από τον κ.Αλεξιάδη.
Αλήθεια;
Πως συνεχίζεται;
Με το κυνηγητό των φτωχών και τελειωμένων ελεύθερων επαγγελματιών με τα μπλοκάκια μην τυχόν και ξεφύγει κανα 50άρι, ενώ την ίδια ώρα Μαρινόπουλοι και Παρασκευαίδηδες γλεντάνε τα 100άδες μύρια που θα τους χαρίσουν για να μείνουν καρφωμένοι στη σάρκα μας και να συνεχίσουν να μας ρουφάνε το αίμα;

Οι πτωχευμένοι Μαρινόπουλοι ,ζουν στη βίλα τους στο Μαϊάμι!

Ο Πάνος Μαρινόπουλος και η σύζυγός του, Ιωάννα το τελευταίο διάστημα απείχαν από την κοσμική ζωή της Μυκόνου.

Μάλιστα το ζευγάρι δεν πέρασε το Πάσχα του όπως συνήθιζε στην εξοχική του κατοικία στο νησί των Ανέμων καθώς προτίμησε το Μαϊάμι. Ο επιχειρηματίας με την σύζυγό του διαθέτουν μια υπερπολυτελή έπαυλη εκεί και πλέον έχουν αποφασίσει σύμφωνα με δημοσίευμα εβδομαδιαίου περιοδικού να περνούν τους περισσότερους μήνες του χρόνου.

SOURCEwww.gossip-tv.gr/

Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν

 Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν

Τώρα τελευταία, κάποιες θεματικές μου βγαίνουν σε τριλογίες. Κι αυτή του Μαϊούνη δε θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά (έστω και με μια μέρα καθυστέρηση) παρά με ένα μικρό αφιέρωμα στο λογοτεχνικό μυστικό του, που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα κι από μέιλ σε μέιλ, αποτυπώνοντας το είναι, τη συνείδηση και τη διαλεκτική τους σύνδεση, τον τρόπο ζωής του φοιτηταριάτου και της γενιάς που έκανε το Μαϊούνη ή έζησε στην αμέσως προηγούμενη περίοδο, που τον εκκόλαψε.

Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος αναφοράς είναι κάπως συγκεχυμένος, λόγω των πολλών στρωμάτων γραφής, καλύπτοντας χρονικά από το πρώτο ριάλιτι που βγήκε στον αέρα το 2000, μέχρι και τη μεταγενέστερη εμφάνιση του FaceBook. Καταφέρνει συνεπώς περίπου ό,τι κι ο Γκοσινικός Μικρός Νικόλας, που είναι απροσδιορίστου ηλικίας και τάξης (όχι της εργατικής πάντως), κάπου μεταξύ 7 και 10 ετών κι αγγίζει διαχρονικά ένα ευρύτερο κοινό.

Όπως ευρύτερο (μες στη σχετική στενότητα της κοινότητας των μυημένων) είναι και το κοινό που πιάνει το έργο με τον τίτλο της ανάρτησης, από Κνίτες μέχρι Εαακίτες (τους σατιρίζει και τους δύο, αλλά κατά βάθος μπορεί και να τους αγαπάει), κι από το φοιτηταριάτο που βλέπει τα κεφάλαια να ξετυλίγουν το νήμα της ζωής του, μέχρι πούρους εργατιστές που επιβεβαιώνουν διαβάζοντάς το γιατί μισούν τη σπουδάζουσα κι ό,τι έχει να κάνει με αυτήν.

Το έργο του "Π" (Πέτρου-παραγωγού) έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου κλασικού έργου. Καταρχάς είναι ημιτελές, όπως κάθε τι μεγάλο σε αυτή τη ζωή, από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε (κι αγαπήσαμε) τον περασμένο αιώνα, έως το Μαϊούνη (λέμε τώρα). Και το χειρότερο είναι πως κάθε νέα προσπάθεια ολοκλήρωσής του, βρίσκει το δημιουργό του πιο απομακρυσμένο από το χαρακτήρα του, και από αυτή την παρακμιακή ανεμελιά, την επαναστατική (;) δράση με τα λεφτά των γονιών. Τον βρίσκει να χλευάζει τον Πέτρο (τον κεντρικό ήρωα), ίσως και το δικό του παρελθόν, να μην τον παρακολουθεί με ειρωνική αγάπη (πάντα πειράζουμε και κοροϊδεύουμε όσους αγαπάμε περισσότερο) συμπάσχοντας με τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά του. Κι από αυτήν την άποψη, ίσως καλά κάνει και δεν το ολοκληρώνει, γιατί μπορεί να απογοητεύσει το κοινό του, πιο πολύ και από τους θεατές του Lost. Κι ας του ζητάνε επίμονα κάθε τόσο οι θαυμαστές του, να γράψει το τέλος της ιστορίας, (με πιο πολύ ζήλο και από όσους περιμένουν το τρίτο μέρος του Λαϊκού Στρώματος για τον Αριστερισμό και τη Δευτέρα Παρουσία).

Έχει επίσης μεγάλες συλλήψεις, όπως την επινόηση και την εισαγωγή του όρου "τηλεοπτικό προλεταριάτο", τη διαπίστωση βασικών νομοτελειών των έμφυλων σχέσεων και της πολύ συχνά ακατανόητης συμπεριφοράς των δύο πλευρών. Ενώ βασανίζεται να καταλάβει πώς στη Σοβιετία το κράτος γέννησε το κεφάλαιο κι όχι ανάποδα (με βάση τον ιστορικό υλισμό), αναζητώντας λανθασμένα να βρει την απάντηση στην Προδομένη Επανάσταση του Τρότσκι -που ευτυχώς όμως δεν τη βρίσκει, γιατί του την έφαγε κάποιος φίλος που τη δανείστηκε.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πόσα άτομα γοητεύονται και φτάνουν στο σημείο να ταυτιστούν, πιστεύοντας πως το βιβλίο μιλάει για τη ζωή τους. Αιώνιοι φοιτητές που δεν πήραν ποτέ πτυχίο, αλλά κρύβουν επιμελώς από τους δικούς τους κι από τον ίδιο τους τον εαυτό πόσα μαθήματα χρωστάνε. Ρομαντικοί ιδεολόγοι που εξιδανικεύουν την εκπαιδευτική διαδικασία και πιστεύουν ακράδαντα πως η πειθώ πετυχαίνει πάντα. Κολλημένοι σφοι-συναγωνιστές που βλέπουν τα πάντα από το δικό μας πρίσμα (γιατί; υπάρχει κι άλλο;), που έχουν διαρκώς συνειρμούς με κινηματικές αναφορές, που έχασαν το μεγάλο τους έρωτα, γιατί δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν υλική, οικονομική σιγουριά (άτιμε υλισμέ) κι είναι πιο διστακτικοί (φλώροι) κι από το Ρος ή τον Τσάντλερ στα Φιλαράκια, πιθανότατα γιατί δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τη Ρέιτσελ/ αυτό που έχασαν. Που έχουν υψηλή θεωρητική κατάρτιση, αντιστρόφως ανάλογη με την κοινωνική νοημοσύνη τους. Που βλέπουν παντού συμβιβασμένους μικροαστούς κι αρνούνται να γίνουν ένας από αυτούς, αλλά δυσκολεύονται να συμβιβάσουν τον τρόπο σκέψης τους με τον τρόπο ζωής τους και την ανάγκη να δουλέψουν, να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι και να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, για να βιοποριστούν. Που δεν καταλαβαίνουν το φλερτ και τα κρυφά ερωτικά νοήματα, γιατί είναι αφοσιωμένοι στα πολιτικά. Που μπορεί να κάψουν καρδιές με τη συγκρότησή τους ή ένα λογύδριό τους, και να τις ξενερώσουν οι ίδιοι, πετώντας μια ατάκα την πιο ακατάλληλη στιγμή, μακριά από κάθε ικανότητα ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Θα υπήρχαν πολλά ακόμα, που θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει, αλλά αφενός μια δοκιμή θα σας πείσει -δε χρειάζονται περσότερα. Αφετέρου νομίζω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής σε ένα μεγάλο ημιτελές έργο, είναι ένα κείμενο που θα κλείνει απότομα, αφήνοντας την αίσθηση του ανεκπλήρωτου

Κι οι τελευταίες του λέξεις είναι οι εξής: αν ποτέ ο Μαϊούνης ήθελε να αποδείξει πως ήταν σοβαρό κίνημα και πως ενέπνευσε κόσμο, αφήνοντας κάτι λογοτεχνικό πίσω του, το "δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν" θα ήταν το πιο σοβαρό επιχείρημά του προς την ιστορία.

Επισκεφτείτε:
το ιστολόγιο Λουλούδια
το λογαριασμό του στο ΦΒ
κι ένα άλλο σύνδεσμο, με ένα βιβλίο του 90', που αναρωτιέμαι αν έχει κάποια άμεση σχέση, ή απλώς ενέπνευσε τον τίτλο, ή αν πάλι είναι απλή συνωνυμία..

   Μία φούντωση, μια φλόγα

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Αν ο ήλιος έκαιγε έτσι από Ιούνη μήνα, φαντάσου τι έχει να γίνει από εδώ και πέρα. Αλίμονο στους καψερούς που δεν έχουν λεφτά για κλιματισμό και συνωστίζονται σε δημόσιους, κλιματιζόμενους χώρους (ΚΑΠΗ, σούπερ μάρκετ, τράπεζες). Αλίμονο σε όσους λούζονται τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής -ήταν στραβό το κλίμα το ‘φαγε και ο καπιταλισμός, με την οικολογική καταστροφή. Και στους άλλους που θα βάλουν το αρκουδίσιον, για να μην καούν ζωντανοί σε αυτές τις άθλιες τσιμεντουπόλεις, που μας χορεύουν κάθε μέρα στο ταψί και μας βγάζουν το λάδι (ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά). Αλλά θα καεί η γούνα που δεν έχουν, μόλις τους έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ.
Καλοκαίρι, καλοκαίρι, σου ‘ρχομαι ακράτητος…
Αλίμονο σε όλους εμάς μαζί, που βλέπουμε παθητικά, σαν θεατές, τους λιγοστούς πνεύμονες πράσινου γύρω μας να λιγοστεύουν κι άλλο από τις φωτιές. Ενώ εμείς βράζουμε στο ζουμί μας και στο ίδιο καζάνι, της επίγειας κόλασης, σαν τους τρεις παίδες εν καμίνω, με την ελπίδα πως θα ξαναγεννηθούμε απ’ τις στάχτες μας. Και πως θα πέσει μια φωτιά να κάψει ό,τι μας καίει, ό,τι μας τρώει την ψυχή, έτσι για αλλαγή, αντί να καίει δάση και να τα κάνει οικόπεδα
Αλίμονο στης γης τους κολασμένους και το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που τα ανάβει για να ζεσταθεί, αλλά μια μέρα θα κάψει τον άδικο κόσμο της εκμετάλλευσης, για να χτίσει έναν καινούριο, ύστερα από τη δημιουργική καταστροφή της φωτιάς. Εκτός κι αν ανάψει κάνα μαγκάλι στο σπίτι, χωρίς να ρωτήσει τον Τζήμερο, και τη βρει ο θάνατος, πριν από τη διαπόμπευση του μισάνθρωπου διαφημιστή.
Αλίμονο στους καμένους και τους ψεκασμένους αυτού του κόσμου, που προσπαθούν να τον εξηγήσουν σαν 5χρονα παιδιά με παραμύθια. Καψίματα υπάρχουν πολλά, ο Καμμένος σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά. Στους εμπρηστικούς λόγους, που είναι σκέτα πυροτεχνήματα, στιγμιαία και ψεύτικα, χωρίς ουσία και φλόγα.
Αλίμονο στους καψούρηδες, που καίγονται από πόθο ανεκπλήρωτο (ενώ αφήνουν την πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη) και πέφτουν στη φωτιά, χωρίς να φοβηθούν τα εγκαύματα. Στα νεαρά κορίτσια, που ονειρεύονται καριέρα και παίρνουν καυτές πόζες  με τα καυτά κορμιά τους μπροστά στο φακό και το δέλεαρ των χρημάτων, που αφήνουν όμως το μυαλό (όχι μόνο το δικό τους) κρύο κι ακατοίκητο.
Αλίμονο σε όσους βλέπουν το σπίτι του γείτονα να καίγεται και αδιαφορούν, μέχρι να έρθει η δική τους σειρά και να αρχίσουν να καίγονται τα μπατζάκια τους. Κι αυτοί είναι οι μόνοι που αξίζουν αυτό το ‘αλίμονο’, που αντί να ριχτούν στη μάχη της φωτιάς, μένουν απαθείς, διασκεδάζουν με τη μελωδία της παρακμής, ενόσω η Ρώμη καίγεται. Και όταν φτάσουν τελικά οι φλόγες δίπλα τους, θυμούνται πάνω στην πυρά αυτά που τους λέγαμε: σύντροφε, σύντροφε, πόσο δίκιο είχες…
Και να πεις όμως πως αυτοί ήταν τίποτα Κροίσοι, που δεν τους άγγιξε η κρίση…
Αλλά υπάρχει ένα φως που πάντα καίει και μας δείχνει το δρόμο. Τα δυνατά πάθη που σιγοκαίνε και θα τινάξουν το καπάκι, την κρίσιμη ώρα. Κι αυτοί που δε φοβούνται, γιατί ξέρουν πως αξίζει να υπάρχεις και να αγωνίζεσαι για ένα όνειρο, ένα ιδανικό, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Εξάλλου, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως…;

ΚΚΕ: Οι «5» του Νικολούζου αντί να δουν τις ευθύνες τους, ζητούν αστυνομία στο ΧΥΤΑ

ΚΚΕ: Οι «5» του Νικολούζου αντί να δουν τις ευθύνες τους, ζητούν αστυνομία στο ΧΥΤΑ

Το δελτίο τύπου του ΚΚΕ έχει ως εξής: Με χθεσινή τους ανακοίνωση 5 Δημοτικοί Σύμβουλοι, "λαγοί" του Δημάρχου, βγήκαν να ζητήσουν άμεση κρατική καταστολή των κινητοποιήσεων στο Τεμπλόνι. Αντί να κοιτάξουν τις τεράστιες ευθύνες της Δημοτικής Αρχής, που τις προσπερνάνε με μια απλή αναφορά στην αρχή για τα μάτια του κόσμου, αντί να θυμηθούν τις υποσχέσεις που έδιναν προεκλογικά για να κοροϊδέψουν, και που ακόμη είναι αναρτημένες στην ιστοσελίδα της Δημοτικής τους παράταξης, στην παράγραφο 7: Καθαριότητα, αντί να πουν ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αναβάλλεται συνέχεια και με δική τους ευθύνη, λες και παίζουμε κρυφτούλι, τα βάζουν με το δίκαιο αγώνα των κατοίκων και ζητάνε άμεση επέμβαση τους κράτους, δηλαδή της αστυνομίας και των ΜΑΤ. Αυτή είναι η σκέψη της Δημοτικής Παράταξης του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ για την επίλυση τους προβλήματος των σκουπιδιών. Για αυτό το λόγο το μόνο που κάνουν είναι κλειστές και επτασφράγιστες συσκέψεις με μυστικές προτάσεις και ιδέες. Επιτείνουν το κλίμα του αδιεξόδου για να παρουσιάσουν την καταστολή ως την τελική λύση. Στην ίδια γραμμή και η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων που κάλεσε σε σύσκεψη τους κατοίκους της Λευκίμμης χωρίς να καλέσει τον επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης. Με τέτοια τεχνάσματα και υποσχέσεις επιδιώκουν να παραπλανήσουν όσους αγωνίζονται για την ποιότητα της ζωής τους και του περιβάλλοντος. Καλούμε τους εργαζόμενους να επαγρυπνούν, να σταθούν απέναντι στις λογικές "κοινωνικού αυτοματισμού" που προωθεί η Τοπική Διοίκηση και η κυβέρνηση. Μέσα από τα σωματεία τους και τους συλλόγους να απορρίψουν και να καταδικάσουν κάθε σκέψη καταστολής και αστυνομικής επέμβασης. Για να διαβάσετε την ανακοίνωση των "5" δημοτικών συμβούλων της παράταξης Νικολούζου, πατήστε εδώ Στη φωτό οι επικεφαλής της ΛΑΣΥ στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων Θόδωρος Γουλής (Α) και στο Δήμο Κέρκυρας Μπάμπης Χαραλάμπους (Δ)

   Heinrich Fraenkel, Η νεολαία του ναζισμού

Από Οικοδόμος

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

Ο Heinrich Fraenkel (Χάινριχ Φράνκελ), δημοσιογράφος, σκακιστής και συγγραφέας, γεννήθηκε από Γερμανούς γονείς στην Πολωνία  στις 28 Σεπτέμβρη του  1897 και πέθανε στην Αγγλία την Πρωτομαγιά του 1986. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στην Αγγλία. Με τη λήξη επιστρέφει στη Γερμανία, σπουδάζει και στη συνέχεια μεταβαίνει στις ΗΠΑ όπου συνεργάζεται επαγγελματικά ως κειμενογράφος με τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής του Χόλυγουντ. Στη συνέχεια επιστρέφει στη Γερμανία απ’ όπου μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ αναγκάζεται να διαφύγει στην Αγγλία, όταν δέχεται απειλές για τη ζωή του. Στις αρχές του 1936 ζούσε στο Λονδίνο απ’ όπου αναχώρησε για την Ισπανία για να πολεμήσει στον εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό των Δημοκρατικών.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μαζί με πολλούς Γερμανούς αντιφασίστες κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Παρακολούθησε τις δίκες στη Νυρεμβέργη και ασχολήθηκε με την έρευνα για τα εγκλήματα των ναζί. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Αγγλία όπου και πέθανε. Έγραψε βιβλία για το σκάκι, πολιτικά δοκίμια, κείμενα για τον κινηματογράφο, ενώ έγινε γνωστότερος για τις βιογραφίες μερικών από τους μεγαλύτερους ναζί εγκληματίες πολέμου.
Το κείμενο που μεταφέρουμε στο διαδίκτυο πρωτοδημοσιεύτηκε στο αγγλικό περιοδικό New Statesman and Nation και αναδημοσιεύτηκε μεταφρασμένο στα ελληνικά στο περιοδικό της ΕΠΟΝ Νέα Γενιά στις 20 Μάη του 1945.

Απρίλης 1933. Κατασκήνωση της νεολαίας της «Μεγάλης Γερμανικής Ομοσπονδίας” στο Βερολίνο Grunewald. (Αρχεία του Γερμανικού Κινήματος Νεολαίας (Ludwigstein)

«Μια νεολαία δραστήρια, αυταρχική, βίαιη, ατρόμητη και σκληρή, να τι γυρεύω… Θέλω να βλέπω στα μάτια της να λάμπει η αγέρωχη και άγρια φλόγα του αρπακτικού ζώου. Μη μου μιλάτε για πνευματική μόρφωση. Η γνώση θα είναι ο χαμός των νέων μου».
Τέτοια ήταν τα λόγια του Χίτλερ, και ο υπουργός της Παιδείας Bernard Rust συνόψισε την ίδια σκέψη με μια αξιέπαινη ακρίβεια. «Μοναδικό έργο της παιδείας είναι να κατασκευάζει ναζίδες».
Κι έτσι ακριβώς έκανε η κυβέρνηση. Ωστόσο θα ήταν ανοησία αν υποθέταμε πως μια έμφυτη ιδιότητα του χαρακτήρα ή της φυλής των Γερμανών στάθηκε αιτία για ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πέτυχαν την κατάκτηση της νεολαίας.
Στη Γερμανία του 1932 η Χιτλερική Νεολαία είχε μόνο 50.000 μέλη σε ένα σύνολο πέντε εκατομμυρίων νέων, που ήταν μοιρασμένοι στα διάφορα τμήματα της Jugendbewegung. Όλα αυτά βέβαια, όταν πήραν οι ναζί την εξουσία έγιναν gleichgeshalter (χιτλεροποιήθηκαν, να πούμε). Ωστόσο οι Ναζί αναγκάστηκαν να κάνουν υποχρεωτική την εγγραφή στη «Χιτλερική Νεολαία», αφού για τρεις μήνες δοκίμασαν να την αφήσουν εθελοντική. Αυτό δείχνει, όπως και άλλα σημεία, ότι τουλάχιστον στην αρχή εκδηλώθηκε κάποια αντίδραση. Η αντίδραση τούτη και σήμερα υπάρχει και ολοένα μεγαλώνει. Δεν μπορούμε όμως, χωρίς κίνδυνο, να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η πλειοψηφία της σημερινής γερμανικής νεολαίας είναι χιτλερική.
Εδώ και έντεκα χρόνια γίνονται αισθητά τα αποτελέσματα του εκναζισμού. Πρώτα-πρώτα στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, όπου οι φύλακες είναι νέοι μεθοδικά εξασκημένοι στη βαναυσότητα, διαλεγμένοι ένας-ένας. Ύστερα στο μέτωπο και στις κατεχόμενες χώρες είναι οι νέοι των S.S. που ξεσπούσαν σ’ ένα υστερικό γέλιο μπροστά στην εκτέλεση ομήρων, νέοι αξιωματικοί που διασκέδαζαν να κρεμούν γατάκια σε μικροσκοπικά παλούκια, όταν δεν είχαν πια Ρώσους στα χέρια τους. Η ίδια αγριότητα εκδηλώθηκε ελεύθερα στη Γαλλία και την Ιταλία. Ένας Βρετανός στρατιώτης που νόμιζε αδύνατα τέτοια πράματα έγραψε στην οικογένειά του:
«Αυτό δεν είναι οργανωμένη τρομοκρατία αλλά σκληρότητα και κτηνωδία παράλογη. Οι χειρότεροι εγκληματίες· είναι παιδιά 16 και 18 χρόνων».
Κοντά σ’ αυτή τη φοβερή ηθική διαφθορά παρατηρούμε και μεγάλη κατάπτωση στο πνευματικό επίπεδο. Αυτό φαίνεται απίστευτο, γιατί μόλις ακόμα πριν από δέκα χρόνια οι Γερμανοί ήταν γνωστοί για την αξιόλογη μόρφωσή τους. Στις 11 Φεβρουαρίου 1941 το Hamburger Tageblatt έγραφε:
«…Οι νεαροί μαθητευόμενοι όχι μόνο δεν ξέρουν ορθογραφία αλλά είναι και πολύ πιο αδύνατοι από πρώτα στην αριθμητική. Σ’ έναν τελευταίο διαγωνισμό οι 94 από τους 167 έγραφαν τα ουσιαστικά χωρίς κεφαλαίο αρχικό και οι 81 δεν ήξεραν να γράψουν το όνομα του Γκαίτε (σημειώσαμε 17 διαφορετικές ορθογραφίες)».
Ο Χίτλερ είχε κάποτε δηλώσει: «Δουλεύω για να ελευθερώσω τους ανθρώπους από αυτή την εξευτελιστική χίμαιρα που ονομάζουνε «συνείδηση». Ο ίδιος συχνά μίλησε για τις εκπαιδευτικές αρχές του. Πιο καθαρά όμως αυτές φάνηκαν στο λόγο της 1^ης Μαΐου 1937:
«Υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας άνθρωποι της παλιάς σχολής, που δεν αξίζουν για τίποτα. Μπερδεύονται στα πόδια μας όπως τα σκυλιά και οι γάτες. Αδιαφορούμε όμως γι’ αυτό, γιατί θα πάρουμε τα παιδιά τους. Δε θα αφήσουμε τη σκέψη των παιδιών να ριζώσει στα παλιά. Θα τα πάρουμε μόλις γίνουν 10 χρόνων και θα τα αναθρέψουμε ως τα 18 τους χρόνια με το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα. Δε θα μας ξεφύγουν. Θα χρησιμέψουν για να μεγαλώσει το Κόμμα, τα S.A., τα S.S. Αργότερα θα κάνουν δυο χρόνια στρατιωτική θητεία. Ποιος θα τολμήσει να σκεφτεί πως μια τέτοια ανατροφή δε θα δημιουργήσει ένα έθνος;».

Ο πίνακας αυτός παρουσιάζει τις απαντήσεις δέκα Γερμανών αιχμαλώτων στο Ρωσικό μέτωπο. Αξιοσημείωτο είναι πως ο μόνος που απάντησε κάπως ικανοποιητικότερα ήταν ένας περιβολάρης τριανταεφτά χρονών. Ο μόνος δηλαδή που είχε βγάλει το σχολείο σε εποχή προ-εθνικοσοσιαλιστική…

Αληθινά, αυτή η εκπαίδευση έδωσε μια γενιά από αυτόματα, αλήτες και γκάγκστερ, από ανθρώπους με ηθική και πνευματική ανεπάρκεια. Έδωσε νεαρούς ναζίδες  τόσο βουτηγμένους στη φυλετική μεγαλομανία, που στην αιχμαλωσία τους προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να δεχτούν μετάγγιση αίματος, αν δεν ήταν βέβαιοι για την καθαρά «τευτονική» καταγωγή του αιμοδότη. Έδωσε ακόμα εκείνους τους νέους που ομολογούν χωρίς δυσκολία: «Είδα να σκοτώνουν μπροστά μου γυναίκες και παιδιά μα δεν έδωσα σημασία. Δεν έχω γνώμη δική μου, μόνο υπακούω». Η ναζιστική παιδεία δημιούργησε και πριν από τον πόλεμο μια τρομερή ηθική εξαθλίωση στα αγόρια και στα κορίτσια της Χιτλερικής Νεολαίας. Παρουσιάστηκαν αμέτρητες περιπτώσεις μητρότητας και εκτρώσεων σε κορίτσια 14-15 χρονών. Και τα αγόρια έδειχναν  μια τέλεια ακολασία και κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή. Τα τέλεια διεφθαρμένα παιδιά δε λείπουν ποτέ. Αν όμως θέλουμε να έχουμε μια ιδέα για την κατάσταση της Γερμανικής νεολαίας, ας δούμε τι λέει ένας Ελβετός παρατηρητής πολύ καλά πληροφορημένος, που έμεινε όλο σχεδόν το 1943 στη Γερμανία:
«Εκείνο που κάνει εντύπωση στην εμφάνιση των παιδιών 10-18 χρονών είναι μια επίκτητη στρατιωτική ακαμψία που τη συνοδεύει ένα νευρικό τρεμούλιασμα. Βλέπουμε το ίδιο παιδί να ξεσπά σε δυνατά γέλια, ενώ κρατά μια απελπισμένη σοβαρότητα. Το βλέπουμε να έχει αυτοπεποίθηση και τρόπους μεγάλου ανθρώπου και ξαφνικά να πέφτει σε αντιδράσεις παιδιάστικες και ακατανόητες. Δεν τους λείπει ο ηρωισμός, έχουν όμως μια ανυπόφορη μεγαλομανία. Εκτελούν πιστά το καθήκον τους, μα η διαγωγή τους μοιάζει σαν των παιδιών εκείνων που τα εγκατέλειψαν μόνα τους, χωρίς φροντίδα».
Ο ίδιος παρατηρητής αναφέρει και το ακόλουθο χαρακτηριστικό:
«Ένας Γερμανός καθηγητής με ρώτησε μια μέρα: «Για ποιο λόγο να καταπιαστούμε να κατακτήσουμε τόσες μακρινές χώρες, αν πρέπει γι’ αυτό ν’ αφήσουμε ακαλλιέργητες τις ψυχές των παιδιών μας; Για ποιο λόγο να έχουμε την αξίωση να εκπαιδεύσουμε άλλους λαούς και άλλες φυλές, ενώ αφήνουμε τα παιδιά, που βγήκαν από τη σάρκα και το αίμα μας, να ξαναγυρίζουν στην άγρια κατάσταση, μη δίνοντάς τους την ανατροφή που πρέπει;».
Αληθινά, για ποιο λόγο; Φαίνεται, πως αυτός ο καθηγητής ξέρει πολύ καλά την απάντηση. Καμιά αληθινή παιδεία για τη Γερμανική νεολαία δεν μπορεί να αρχίσει πριν από την τέλεια συντριβή και την ολοκληρωτική εξόντωση του ναζισμού, μαζί με όλα όσα αντιπροσωπεύει και με όλα όσα τον δημιούργησαν. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτός ο καθηγητής –αν δεν έχει ως τότε δολοφονηθεί από την Γκεστάπο- θα είναι ένας από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους, που θα ζητηθεί δίχως άλλο η συνεργασία τους για το βαρύ και επιτακτικό έργο που θα αντιμετωπίσει η μεταπολεμική Γερμανία: την αναδημιουργία της νεολαίας.
Πολλοί νομίζουν πως πρέπει να παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια για να εξανθρωπίσουμε αυτή τη διεφθαρμένη ως τα κόκαλα γενιά των νεαρών Γερμανών. Το έργο δεν θα είναι αδύνατο μα πολύ δύσκολο. Η εκπλήρωσή του θα απαιτήσει πολλά χρόνια, πολλούς κόπους, υπομονή και προσοχή. Ένα τέτοιο έργο πρέπει οι ίδιοι οι Γερμανοί να το αναλάβουν. Η Γερμανία όμως για τέσσερα-πέντε χρόνια θα είναι  φοβερά φτωχή σε δασκάλους και καθηγητές άξιους εμπιστοσύνης. Κι αυτό θα σταθεί μια από τις πολλές δυσκολίες.

Η σημερινή νεολαία θα παρουσιάσει περιπτώσεις αθεράπευτες. Όσοι γλιτώσουν από την εκατόμβη του πολέμου κι από τις εσωτερικές ταραχές που θα εκδηλωθούν στη Γερμανία, θα πρέπει να εξαφανιστούν με τη βία. Το αγόρι εκείνο που χτύπησε πάνω σ’ έναν τοίχο ένα μωρό γιατί έκλαιγε, κι ενοχλούσε τον ύπνο του, δεν έχει δικαίωμα να ζήσει. Η θέση του δεν είναι στο φρενοκομείο μα στο νεκροταφείο. Οι ένοχοι για τέτοια εγκλήματα είναι αναρίθμητοι. Παρ’ όλα αυτά οι πωρωμένοι εγκληματίες δεν είναι παρά μειοψηφία.
Στην άλλη άκρη έχουμε αγόρια και κορίτσια σαν τον Χανς και τη Σοφία Σκοολ κι άλλους φοιτητές που αντίκρισαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα της Γκεστάπο με το ίδιο θάρρος που έδειξαν και σ’ όλη τη σύντομη ζωή τους. Πολλοί ακόμα σπουδαστές και εργάτες κράτησαν ακέραιο το χαρακτήρα τους και σώα τη σκέψη τους, παρ’ όλη την αδιάκοπη πίεση της ναζιστικής προπαγάνδας. Απ’ αυτούς θα βγουν οι μελλοντικοί αρχηγοί της Γερμανίας. Ό,τι έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν είναι ένα από τα πολύ σπάνια πράγματα που έχει ο σημερινός Γερμανός για να περηφανευτεί. Και όμως αυτά τα άτομα δεν είναι παρά μια μικρή μειονότητα.
Ωστόσο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο απλώνεται η μεγάλη πλειοψηφία που μπορεί και πρέπει να γλιτώσει από το δηλητήριο. Αυτό δε θα γίνει χωρίς σκληρές δοκιμασίες και πικρές απογοητεύσεις. Από τον καιρό του Στάλινγκραντ, αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να συνηθίζουν στις δοκιμασίες που ολοένα πληθαίνουν και που ακόμα δεν τελείωσαν. Για μερικούς από αυτούς θα χρειαστεί και μετά την συντριβή τους, να δουν το ξεφούσκωμα και το ξόρκισμα των ειδώλων τους.
Πολύ δύσκολο να δούμε και να καταλάβουμε πώς και με τι θα γεμίσει το κενό. Το κύριο σημείο αυτού του ζητήματος το συνόψισε με ακρίβεια ένας νέος Γερμανός δάσκαλος που βρίσκεται τώρα στην Αγγλία.  Όταν γινόταν μια συζήτηση για τα τεχνικά προβλήματα σχετικά με την ανακαίνιση των σχολικών βιβλίων είπε: «Τι σημασία έχουν τα σχολικά βιβλία; Το πρώτο πράγμα που θα έχουμε να κάνουμε είναι να διδάξουμε στα παιδιά την αγάπη».
Και αληθινά αυτό πρέπει να γίνει. Θα πρέπει να καλλιεργήσουν ή καλύτερα να ξυπνήσουν στις νεανικές ψυχές την αγάπη της οικογένειας και των φίλων, την αγάπη για τα ωραία βιβλία και το σεβασμό για τη στοιχειώδη ευπρέπεια της καθημερινής ζωής. Αυτά όλα είναι η μια από τις δυο δυνάμεις που κατάστρεψε ο Χίτλερ. Η δεύτερη είναι η επιθυμία και η ικανότητα να σκέφτονται μόνοι τους, να συλλογίζονται και να συζητούν πιο πολύ παρά να τα δέχονται όλα από έξω και να υπακούνε. Είναι απαραίτητο, πως και αυτή η ιδιότητα πρέπει να ξυπνήσει.

Να μην υπολογίζουν το ΚΚΕ στα παιχνίδια τους

Να μην υπολογίζουν το ΚΚΕ στα παιχνίδια τους

«Ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη» οι της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να εμπλέξουν το ΚΚΕ στα μικροκομματικά παιχνίδια και τα παρασκηνιακά παζάρια που έχουν στήσει με επίκεντρο τις προωθούμενες αλλαγές στον εκλογικό νόμο. Τα οποία μάλιστα καλά κρατούν ακόμα και στο παρά 5 της κατάθεσής του στη Βουλή, εφόσον τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα που έχει ορίσει η ίδια η κυβέρνηση.
Πριν από λίγες μέρες ήταν το Μέγαρο Μαξίμου που διερωτόταν με προσποιητή άγνοια ποια είναι η θέση του ΚΚΕ για τον εκλογικό νόμο: «...Η κριτική του ΚΚΕ προς την κυβέρνηση είναι γνωστή και σεβαστή. Το επί της ουσίας ερώτημα είναι, αν στο θέμα της απλής αναλογικής το ΚΚΕ θα είναι συνεπές με τις πάγιες θέσεις του»!!!
Μετά, τη σπέκουλα ανέλαβε να συνεχίσει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Π. Σκουρλέτης, ο οποίος δήλωσε: «Είναι μια τεράστια ευκαιρία να υπάρξει πραγματικά μία τομή στα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Και σε αυτή την ευκαιρία, μία ακόμα ευκαιρία, το ΚΚΕ γυρνάει την πλάτη»! Προσπαθώντας, μάλιστα, να αιτιολογήσει τους ισχυρισμούς του, πρόσθεσε: «Δεν νομίζω ότι το ΚΚΕ με τον τρόπο που πολιτεύεται θα ήθελε άλλες μικρότερες δυνάμεις, εννοώ στο χώρο του 3%, στα αριστερά του, να διευκολυνθούν ώστε να μπουν στη Βουλή»!
Χτες, η «Αυγή» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Στη Βουλή μέχρι αύριο ο εκλογικός νόμος - Τώρα η ευκαιρία της απλής αναλογικής» και υπότιτλο, μεταξύ των άλλων, «Κρίσιμη η στάση του ΚΚΕ στην "επί της αρχής" ψηφοφορία»!!!

***

Αλήθεια, όμως, προς τι όλα αυτά, αν πρόθεση του Μεγάρου Μαξίμου είναι να φέρει στη Βουλή την απλή και άδολη αναλογική; Γνωρίζουν την από χρόνια διακηρυγμένη θέση του ΚΚΕ υπέρ της, άκουσαν τις παρεμβάσεις του όλο αυτό το διάστημα που η αλλαγή του εκλογικού νόμου βρίσκεται ψηλά στα θέματα της επικαιρότητας. Ηταν, άλλωστε, και οι μόνες παρεμβάσεις αυτές του ΚΚΕ που έγιναν υπέρ της απλής αναλογικής.
Προφανώς, όλα τα παραπάνω αποκτούν κάποιο νόημα εφόσον η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να μη θεσπίσει την απλή αναλογική. Κι αναζητά συνενόχους στα παιχνίδια αποπροσανατολισμού του λαού, στις μικροκομματικές σκοπιμότητες που υπηρετούνται με πολυεπίπεδα παζάρια γύρω απ' τον εκλογικό νόμο, στην κοινή επιδίωξη που διαπερνά όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης να διασφαλίσουν κυβερνητική και κοινοβουλευτική σταθερότητα σε μια περίοδο κρίσιμη για το κεφάλαιο, που η ανάκαμψη της κερδοφορίας του απαιτεί την απρόσκοπτη υλοποίηση των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Δεν ήταν τυχαία η αποστροφή του προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση, προχτές το βράδυ στον ΣΚΑΪ ότι «στη Βουλή δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι. Δεν έχουμε μιλήσει με τη Χρυσή Αυγή. Από εκεί και πέρα η Βουλή λειτουργεί με 300. Ποτέ δεν αφαιρέθηκε καμία ψήφος από καμία μεριά. Αυτό που σας λέω δεν αποτελεί πρόσκληση προς την Χρυσή Αυγή. Αλλά επειδή ο εκλογικός νόμος είναι ένα κορυφαίο ζήτημα και κάθε κόμμα έχει τη δική του άποψη, περιμένουμε να δούμε τι θα πει και η Χρυσή Αυγή».

***

Θα έπρεπε, ωστόσο, να γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν μπαίνει σε τέτοια παιχνιδάκια και παζάρια ούτε το αγγίζουν σπέκουλες. Το ΚΚΕ θα στηρίξει την απλή αναλογική. Και απλή αναλογική σημαίνει κανένα μπόνους, κανένα πλαφόν. Στον αντίποδα, η κυβέρνηση - αν και επιμένει να κρατά κλειστά τα χαρτιά της - προσανατολίζεται απ' ό,τι φαίνεται να διατηρήσει το όριο του 3% για την είσοδο στη Βουλή κι ενδεχομένως κι άλλα στοιχεία που δεν συνάδουν με την απλή αναλογική.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα τερτίπια, αναδεικνύοντας ως μείζον ένα ζήτημα (το ζήτημα του εκλογικού νόμου) πολύ λιγότερο σημαντικό από τις περικοπές που βιώνουν αυτές τις μέρες στις τσέπες τους οι συνταξιούχοι, από την ασυδοσία της εργοδοσίας που ξεσαλώνει με τη στήριξη της κυβέρνησης στους εργασιακούς χώρους, από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζουν. Ας αφήσουν και τα κόλπα για το ζήτημα του εκλογικού νόμου και ας μιλήσουν ανοιχτά για τις προθέσεις τους.

Ούτε δράμι αλήθειας στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης

Ούτε δράμι αλήθειας στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης

«

Προφάσεις εν αμαρτίαις» ψάχνει η κυβέρνηση, μπροστά στη διογκούμενη αγανάκτηση που προκάλεσε η κατάργηση του ΕΚΑΣ σε δεκάδες χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους και η μείωση των ποσών σε πολλούς ακόμα, με την αλλαγή κλίμακας που υπέστησαν. Μόνο για φέτος, οι συνταξιούχοι θα χάσουν περί τα 170 εκ. ευρώ, ενώ μέχρι το τέλος του 2019 οι σωρευτικές απώλειες για τους 340.000 δικαιούχους του συγκεκριμένου επιδόματος θα φτάσουν τα 2,4 δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση, με προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, προβάλλει διάφορους ισχυρισμούς: Οτι το ΕΚΑΣ δεν ήταν σύνταξη, αλλά επίδομα, ότι όπως δινόταν δημιουργούσε «στρεβλώσεις» και πως δήθεν με το νέο σύστημα και τη λεγόμενη «εθνική σύνταξη» θα υπάρξει κάλυψη των απωλειών και μάλιστα ότι οι χαμηλοσυνταξιούχοι θα λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη σύνταξη!
Σε όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει ούτε δράμι αλήθειας. Το ΕΚΑΣ δόθηκε σε ορισμένους χαμηλοσυνταξιούχους, γιατί οι κυβερνήσεις μετά το 1990, αποσυνδέοντας τα κατώτερα όρια συντάξεων από το κατώτερο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη και μέσω του υψηλού πληθωρισμού, οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους σε καθεστώς φτώχειας. Απέναντι στο πάγιο αίτημα των συνταξιούχων για επανασύνδεση των κατώτερων συντάξεων με την πορεία των μισθών, επιλέχθηκε η «λύση» του ΕΚΑΣ, που βέβαια μόνο εν μέρει ανταποκρινόταν στις διεκδικήσεις των συνταξιούχων.

Η πραγματική «στρέβλωση», λοιπόν, δεν ήταν ότι οι δικαιούχοι του ΕΚΑΣ λάμβαναν ίδιες περίπου αποδοχές με τους συνταξιούχους που είχαν ασφαλιστεί για περισσότερα χρόνια και με μεγαλύτερους μισθούς, όπως σήμερα ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η «στρέβλωση» βρίσκεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων, εξαιτίας του διαχρονικά αντιασφαλιστικού συστήματος, ποτέ δεν κάλυπτε τις πραγματικές της ανάγκες.

Οι χαμηλοσυνταξιούχοι, με 15ετία έως 20ετία και χαμηλά μεροκάματα, λάμβαναν συντάξεις πείνας. Οι συνταξιούχοι με 25 και 30 χρόνια Ασφάλισης και μεσαίους μισθούς, είχαν πάντα και αυτοί χαμηλές συντάξεις, κάτω από τις εισφορές τους και πολύ πιο κάτω από τις ανάγκες τους. Προκειμένου, λοιπόν, οι αστικές κυβερνήσεις να μην κάνουν ουσιαστικές αυξήσεις στις κατώτερες και μεσαίες συντάξεις, «μπάλωσαν» την κατάσταση με τη δημιουργία του ΕΚΑΣ, για να μην πεθαίνουν οι συνταξιούχοι στο δρόμο.
Τώρα, η κυβέρνηση κόβει το ΕΚΑΣ και σηκώνει τη σημαία της «δικαιοσύνης» και της «αναλογικότητας». Αλλά αν πραγματικά νοιαζόταν για τους συνταξιούχους και ήθελε να παραμερίσει τις «στρεβλώσεις», το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει είναι να αυξήσει τις συντάξεις, ιδιαίτερα τις μεσαίες, μαζί και τα κατώτερα όρια, στο ύψος που να καλύπτονται στοιχειωδώς οι ανάγκες των συνταξιούχων και να λειτουργεί η αρχή της «αναλογικότητας» με βάση τις εισφορές και τα έτη Ασφάλισης.
Αντί γι' αυτό, στην πεπατημένη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά στην κατάργηση των κατώτερων ορίων στις συντάξεις όλων των Ταμείων, που βρίσκονταν 100 ευρώ πάνω (π.χ. ΙΚΑ) από την «εθνική σύνταξη» που θέσπισε. Επίσης, καταργεί το ΕΚΑΣ και δεν το αντικαθιστά με τίποτα.

Ετσι, κάποιος νέος συνταξιούχος του ΙΚΑ, με 15ετία Ασφάλισης και 750 ευρώ μισθό, θα λαμβάνει στο εξής 346 ευρώ ως «εθνική σύνταξη» και 86 ευρώ για το ανταποδοτικό μέρος - σύμφωνα με τις εισφορές του - με το συνολικό ποσό της σύνταξης να φτάνει μόλις στα 432 ευρώ. Ο παλιός συνταξιούχος (από τον οποίο σήμερα η κυβέρνηση κόβει το ΕΚΑΣ), λάμβανε 487 ευρώ (τα κατώτερα όρια του ΙΚΑ) και, μαζί με τα 230 του ΕΚΑΣ, έφτανε τα 717 ευρώ συντάξιμες αποδοχές κάθε μήνα.

Από τη σύγκριση προκύπτει ότι μετά την ψήφιση του 4387/2016, ο νέος συνταξιούχος θα λαμβάνει σύνταξη κατά 285 ευρώ μικρότερη από τον παλιό. Και, βέβαια, ο παλιός συνταξιούχος τα επόμενα χρόνια, όταν θα του κοπεί ολοσχερώς το ΕΚΑΣ, θα λαμβάνει μόνο τα 487 ευρώ. Ετσι οι νέοι συνταξιούχοι αυτής της κατηγορίας θα έχουν μηνιαίο εισόδημα μικρότερο κατά 285 ευρώ και οι παλιοί κατά 230 ευρώ! Αυτοί είναι οι πραγματικοί αριθμοί και δεν αλλάζουν. Η κυβέρνηση κάνει φτωχότερους όλους τους συνταξιούχους, παλιούς και νέους.
Μάλιστα, ανάλογες και πολύ μεγαλύτερες μειώσεις θα επέλθουν μετά και την εφαρμογή των περικοπών στις επικουρικές (τα κακά μαντάτα έρχονται από Δευτέρα...), ενώ όλοι οι νέοι συνταξιούχοι, με τον καινούργιο τρόπο υπολογισμού, θα οδηγηθούν σε συντάξεις φτώχειας.

Γ. ΖΑΧ.

Brexit και προοπτική της ΕΕ

Brexit και προοπτική της ΕΕ

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος για την έξοδο από την ΕΕ έχει βγάλει στην επιφάνεια αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχετικά με το μέλλον και την προοπτική της ΕΕ. Οι παρεμβάσεις των τελευταίων ημερών από δυνάμεις εντός και εκτός ΕΕ το επιβεβαιώνουν. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, μίλησε για ανάγκη να μην υπάρξει υστερία, γιατί υπάρχει το ΝΑΤΟ και η διατλαντική Συμμαχία δεν έχει διαλυθεί. Την ίδια ώρα, ιδιαίτερη σημασία έχει η κριτική που ασκεί στην ίδια τη διαδικασία της λεγόμενης πολιτικής και οικονομικής εμβάθυνσης της ΕΕ. Σημειώνει με νόημα για να εξηγήσει τι συνέβη: «Πατήθηκε το κουμπί της παύσης, όσον αφορά το σχέδιο της πλήρους ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και επίσης ότι «ο τρόπος με τον οποίον ψήφισαν οι Βρετανοί εξηγείται από το γεγονός ότι πιθανότατα η ΕΕ προχωρούσε πιο γρήγορα από ό,τι έπρεπε». Εξέφρασε με σαφήνεια τη διαφωνία των αμερικανικών μονοπωλίων σχετικά με τον τρόπο που προωθείται από την πλευρά της Γερμανίας η περίφημη εμβάθυνση της ΕΕ. Διαφωνίες που βεβαίως συναντιούνται με αντίστοιχες που εκφράζονται και στο εσωτερικό της ΕΕ για λογαριασμό των αστικών τάξεων της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.ά. Αυτούς, δηλαδή, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εμφανίζει ως «σύμμαχους» του ελληνικού λαού, την ίδια στιγμή που τσακίζουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στις χώρες τους.
Από την άλλη, η παρέμβαση του Σόιμπλε, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, έχει το δικό της «βάρος» στις εξελίξεις, που δείχνει τις επιδιώξεις του ισχυρότερου τμήματος του γερμανικού κεφαλαίου. Αυτός προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος, η απόφαση της Βρετανίας να προκαλέσει φαινόμενο «ντόμινο» στην Ευρώπη και απείλησε ότι η Βρετανία δεν έχει στη διάθεσή της απεριόριστο χρόνο, για να αποφασίσει το πότε θα υποβάλει το αίτημά της για αποχώρηση. Ταυτόχρονα, όμως, το στέλεχος της γερμανικής κυβέρνησης άσκησε κριτική στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δεν επιβάλλει κυρώσεις σε χώρες που έχουν ελλείμματα, όπως προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και δεν είναι θεματοφύλακας της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ουσιαστικά, ο Σόιμπλε προετοιμάζει την επόμενη φάση και τα σενάρια μιλάνε για σχεδιασμό ΕΕ πολλών ταχυτήτων και ανάθεση των ελεγκτικών μηχανισμών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε ανεξάρτητη αρχή, που βέβαια θα είναι πιο συνδεδεμένη με το σκληρό πυρήνα που ελέγχει η Γερμανία. Προοπτική που προκαλεί βεβαίως σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό της ΕΕ από μια σειρά κρατών, που επιδιώκουν, αντίθετα, χαλάρωση των στόχων.
Αυτές οι παρεμβάσεις, για λογαριασμό των αστικών τάξεων και ιδιαίτερων τμημάτων του κεφαλαίου, αποδεικνύουν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, παρά την επιδίωξη προσωρινών συμβιβασμών και τα νέα παζάρια που γίνονται, θα κλιμακωθεί. Ιδιαίτερα το μυστικό παζάρι, που γίνεται για τη λεγόμενη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, είναι άλλο ένα στοιχείο του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, με δεδομένη βεβαίως και την από κοινού επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ώστε να αυξάνεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Είναι γι' αυτό κρίσιμο οι εργαζόμενοι στην ΕΕ να απεγκλωβιστούν από τα αστικά συμφέροντα, να μην μπουν κάτω από ξένες γι' αυτούς σημαίες και να οργανώσουν την πάλη τους για τα δικαιώματά τους σήμερα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ανοίγοντας και το δρόμο για την οριστική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Τίμησαν τον Παξινό κομμουνιστή Σπύρο Καλοδίκη

Τίμησαν τον Παξινό κομμουνιστή Σπύρο Καλοδίκη

Ο Σπ. Καλοδίκης

Την Κυριακή 19/6, η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ και η Κομματική Οργάνωση Παξών πραγματοποίησαν στο Σχολικό Κέντρο Παξών εκδήλωση αφιερωμένη στον κομμουνιστή Σπύρο Καλοδίκη, ο οποίος δολοφονήθηκε στη Λάρισα στις 23/11/1947 από δυνάμεις της Ασφάλειας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ.
Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Νεκτάριος Τριάντης, Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του Σπύρου Καλοδίκη, αλλά και στους χιλιάδες κομμουνιστές που θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αναφέρθηκε επίσης στο πώς το ΚΚΕ διδάσκεται και εμπνέεται από την Ιστορία του και τη χρησιμοποιεί για να διεξάγει με καλύτερους όρους την πάλη στο σήμερα.
Στην εκδήλωση έγινε ιδιαίτερη αναφορά στο νησί των Παξών, που το 1929 με το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου λειτούργησε ως τόπος εξορίας. Επίσης, έγινε ονομαστική αναφορά στους Παξινούς, που, με την ανιδιοτελή προσφορά τους, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά και στις εξορίες, όπως τόνισε ο Γραμματέας της ΚΟΒ Παξών, Κώστας Γραμματικός.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο γιος, η νύφη και άλλοι απόγονοι του Σπ. Καλοδίκη, αλλά και απόγονοι άλλων Παξινών αγωνιστών.
Στο χώρο της εκδήλωσης υπήρχαν ταμπλό με ιστορικό περιεχόμενο, ενώ στο τέλος ακολούθησε μουσικό - καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Λίγα λόγια για τον Σπ. Καλοδίκη

Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στους Παξούς και ήταν λιμενεργάτης. Στη μεταξική δικτατορία συλλαμβάνεται και κλείνεται στην Ακροναυπλία. Το 1939 μεταφέρθηκε - σαν φυματικός - στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και από κει στον Αη Στράτη. Τον Ιούλη 1940 δραπετεύει, έρχεται στην Αθήνα και δουλεύει στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Το 1942 εκλέγεται από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.

Στις 28/4/1941 διοργανώνει την πρώτη αντιχιτλερική - αντικατοχική συγκέντρωση στην πλατεία Ομόνοιας. Η αντιφασιστική αυτή συγκέντρωση είναι ο προπομπός των παλλαϊκών συλλαλητηρίων που θα ακολουθήσουν το 1943 και 1944 ενάντια στην πολιτική επιστράτευση. Διαδηλώσεις που έφεραν το όνομα της αδούλωτης Αθήνας στα πέρατα του κόσμου. Οργανωτής των ανεπανάληπτων αυτών διαδηλώσεων ο Σπ. Καλοδίκης, οργανωτικός Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Σπ. Καλοδίκης βρίσκεται στο Βόλο, Γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Μαγνησίας του ΚΚΕ. Δίνει το μεγάλο «παρών» στον αγώνα ενάντια στις διώξεις και τον κατατρεγμό του λαού. Θα μείνουν στην Ιστορία τα παλλαϊκά συλλαλητήρια του Βόλου, με αποκορύφωμα εκείνο που έγινε με τον ερχομό του Ν. Ζαχαριάδη και την ομιλία του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Νέας Ιωνίας, που χτυπήθηκε από τη Χωροφυλακή κατά την ειρηνική του διάλυση, με νεκρούς και τραυματίες.
Στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο περνά στην παρανομία. Στις 23/11/1947, σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη Λάρισα τον πυροβολούν. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ». Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Την επομένη άφησε την τελευταία του πνοή.

Περήφανοι για τη διαδρομή μας, συνεχίζουμε

Στην ομιλία του, ο Ν. Τριάντης σημείωσε μεταξύ άλλων:
«Τιμάμε ξεχωριστά τον Παξινό σύντροφό μας, τον Σπύρο Καλοδίκη που δολοφονήθηκε πισώπλατα από την Ασφάλεια το 1947.
Ο "Ριζοσπάστης" το 1932 δημοσιεύει ανταπόκριση από τους Παξούς περιγράφοντας τη ζωή των μικρών και μεσαίων ελαιοπαραγωγών που είναι καταχρεωμένοι, τους εργάτες και τις εργάτριες που υφίστανται μια ξετσίπωτη εκμετάλλευση, δουλεύοντας για ένα ξεροκόμματο 14 και 16 ώρες. Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι δεν περνά μέρα που να μη σημειωθεί και ένας θάνατος από φθίση, ενώ για τους ανέργους καμιά ενίσχυση δεν δίνεται από το κράτος και την κοινότητα.

Από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στους Παξούς

Το άρθρο καταλήγει χαρακτηριστικά: "Μπροστά στην κατάσταση αυτή οι φτωχοί νησιώτες άρχισαν να ξυπνάν. Προ καιρού μερικοί συνειδητοί εργάτες ανέλαβαν την πρωτοβουλία να οργανώσουν την πάλη της φτωχής αγροτιάς. Μα εναντίον τους εξαπολύθηκε μια αφάνταστη τρομοκρατία".
Βία και τρομοκρατία είτε ολοφάνερη είτε συγκαλυμμένη, αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Μην ξεγελιόμαστε: Η τρομοκρατία και η βία ορθώνεται και σήμερα διάπλατα.
Η ψευδεπίγραφη ελευθερία και δημοκρατία πάει περίπατο, όταν ο λαός αγωνίζεται, όταν αμφισβητούνται τα κέρδη του κεφαλαίου (...) Η μόνη ελευθερία είναι να επιλέγεις εκμεταλλευτή, να επιλέγεις κόμματα που όμως όλα συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, στον καπιταλιστικό δρόμο, όπως και αν αυτονομάζονται - όπως και αν αυτοκαλούνται όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
(...) Το ΚΚΕ πορεύεται σε μια μονάχα διαδρομή εδώ και έναν αιώνα. Είναι εκείνη η ιστορική διαδρομή που χωρίς να λογαριάζει κόπους, θυσίες, εμπόδια, βάζει το Κόμμα μας στην πρώτη γραμμή ώστε η κοινωνία να απαλλαχθεί από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα 100 χρόνια ΚΚΕ είναι κάτι πολύ παραπάνω, πολύ πιο σπουδαίο από μια επέτειο. Είναι όρκος τιμής ότι δεν θα κάνουμε ρούπι πίσω από τις αρχές και τα ιδανικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, του δίκιου του αγώνα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Αποτελεί για εμάς χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την αιματοποτισμένη προσφορά χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Σπύρου Καλοδίκη, που δεν λύγισαν στις εξορίες, στις φυλακές, στα βουνά, στις πόλεις, που δεν λύγισαν από τη σκληρή και άνιση πάλη. Είναι χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ηρωική δράση του ΔΣΕ (...)
Η αστική τάξη συκοφαντεί, διαστρεβλώνει τον αγώνα του ΔΣΕ, γιατί ξέρουν ότι αντιπροσωπεύει μια ανώτερη μορφή πάλης σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για την εξουσία, για το "ποιος - ποιον" (...) Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός (...) Είμαστε περήφανοι, γιατί αποτελούμε σήμερα συνέχεια αυτής της γενιάς και έχουμε το δικαίωμα, όλοι εμείς που σήμερα δρούμε στις γραμμές του ΚΚΕ, όλοι όσοι είναι δίπλα του, να αισθανόμαστε και ένα είδος ικανοποίησης, μακριά βεβαίως από κάθε ίχνος κομπασμού και αυταρέσκειας, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα σε εξαιρετικά αντίξοες και ιδιαιτέρως πολύπλοκες συνθήκες.
(...) Αυτοί που σήμερα μιλάνε για "αδελφοκτόνο" αγώνα είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο, πεινασμένο. (...) Είναι εκείνοι που κρύβουν από τους λαούς και εννοείται και από τον ελληνικό λαό, την πραγματική αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, του σύγχρονου μαζικού κύματος φτωχοποίησης, μετανάστευσης και προσφυγιάς. Είναι αυτοί που έχουν άμεση ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.
(...) Μόνο που λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο, δηλαδή το λαό (...) Ναι, σήμερα ο αγώνας για την εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική εξουσία είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Αυτή η προοπτική μπορεί και πρέπει να διαγράφεται μέσα στον καθημερινό λαϊκό αγώνα (...) Ο κόσμος δεν αλλάζει ούτε από εκλογές ούτε από κοινοβούλια. Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουν κόμματα και όχι τάξεις (...) Καμιά σοβαρή αλλαγή στην ανθρωπότητα δεν έχει γίνει χωρίς κίνηση λαϊκών μαζών, χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές. Μόνο μέσα από το κίνημα, μέσα από τη δράση της πρωτοπόρας τάξης της εποχής μας, της εργατικής τάξης μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Κίνημα ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό, σε συμμαχία με τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, με τους αυτοαπασχολούμενους.
Την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί! (...)
Σύντροφοι και φίλοι, βαδίζουμε στα 100 χρόνια του Κόμματος, περήφανοι για την Ιστορία μας, περήφανοι για τους συντρόφους που μάς χάραξαν το δρόμο. Τους λέμε: Οι θυσίες σας δεν πήγαν χαμένες. Συνεχίζουμε. Τιμή και δόξα στον ΔΣΕ. Τιμή και δόξα στον σύντροφο Σπύρο Καλοδίκη, στους αγωνιστές, σε όλους τους μαχητές. Ζήτω τα 100 χρόνια του Κόμματος».

Οι εργαζόμενοι να πάρουν θέση μάχης στο «διά ταύτα», στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του

Οι εργαζόμενοι να πάρουν θέση μάχης στο «διά ταύτα», στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του

Αποσπάσματα από τις ομιλίες της Αλ. Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδηλώσεις της ΚΟ Κρήτης του ΚΚΕ

Eurokinissi

Στην πλατεία Αγίου Τίτου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση και το λαϊκό γλέντι στο Ηράκλειο

Στο πλαίσιο της πολιτικής της δραστηριότητας με σύνθημα «Καμία ανοχή, καμιά υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή Συμμαχία για τη Λαϊκή Εξουσία», η ΚΟ Κρήτης του ΚΚΕ πραγματοποίησε με επιτυχία συγκεντρώσεις - λαϊκά γλέντια σε Ηράκλειο και Χανιά, στις 24/6 και 25/6 αντίστοιχα.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τις ομιλίες της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία ήταν η ομιλήτρια και στις δύο εκδηλώσεις.

***

Ολα τα αστικά κόμματα, τα κόμματα που διαχειρίζονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, όπως είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν να μπει ένα τέλος στα μνημόνια, να έλθει η πολυπόθητη για το κεφάλαιο ανάκαμψη.
Το αναπτυξιακό μοντέλο της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων, είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις επιταγές και την ακόρεστη αδηφαγία των επιχειρηματικών καπιταλιστικών μεγαθηρίων, ελληνικών και ξένων, στις δεσμεύσεις της ΕΕ και στην επιθετική στρατηγική του πολεμοκάπηλου ΝΑΤΟ.
Τόσο στην ΕΕ όσο και στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, εκδηλώνονται μεγάλες αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στα διάφορα επιχειρηματικά συγκροτήματα και στα ιμπεριαλιστικά κράτη, παλαιά και νέα. Ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος, γεμάτος κυριολεκτικά με πολιτικές συνωμοσίες και πολεμικές αιματηρές συγκρούσεις.

Eurokinissi

Η Αλ. Παπαρήγα μίλησε σε Ηράκλειο και Χανιά

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την ανάπτυξη τεσσάρων ενισχυμένων πολυεθνικών ταγμάτων σε Βαλτική και Πολωνία, στο πλαίσιο της επικίνδυνης συγκέντρωσης ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη.
Το «ατού», απέναντι στους επενδυτές, που προβάλλει η κυβέρνηση, και το οποίο το στηρίζουν και όλα τα άλλα κόμματα, ΝΔ και λοιποί, είναι ότι προσφέρει φθηνή εργατική δύναμη, συνθήκες εργασιακής γαλέρας, προκλητικά προνόμια και κίνητρα, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, ακόμα και ολόκληρη σχεδόν την κρατική περιουσία (που ανήκει βεβαίως στο λαό), για εκμετάλλευση μέχρι 99 χρόνια.
Δεν πρέπει να χαθεί καθόλου χρόνος, τώρα ακριβώς υπάρχουν προϋποθέσεις ο λαός με αποκρυσταλλωμένα συμπεράσματα να κάνει τη διαφορά, να περάσει από την παθητικότητα, τη βουβή ή έστω εκφρασμένη αγανάκτηση, στη σχεδιασμένη αντεπίθεση με κλιμάκωση, με προοπτική.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη μονιμοποιεί τη λαϊκή φτώχεια

Ολα τα κόμματα, και επικεφαλής η κυβέρνηση με την μεγάλη ικανότητα εξαπάτησης του λαού, προβάλλουν ότι πρέπει να δοθεί βάρος στα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα: Στον τουρισμό, στον αγροτοδιατροφικό τομέα, στις υποδομές επικοινωνίας και μεταφορών, στη γεωστρατηγική της θέση για την Ενέργεια και το ΝΑΤΟ. Η Κρήτη μάλιστα θεωρείται «φιλέτο».

Από τη συγκέντρωση - λαϊκό γλέντι στα Χανιά, που έγινε στα Μεσκλά

Οταν βγάζουν πύρινους λόγους για την τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας δεν αναφέρονται στις διακοπές, στην αναψυχή του λαού, ούτε καν στις διακοπές και την αναψυχή των λαών της Ευρώπης, που και αυτοί έχουν, ανεξάρτητα από κρίση, χάσει κατακτήσεις. Δεν αναφέρονται στην εξασφάλιση δωρεάν διακοπών ή έστω πολύ φθηνών σε λαϊκές κατασκηνώσεις, λόγου χάρη, για τα νέα ζευγάρια, τους μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές, για τις οικογένειες των ανέργων, των φτωχών εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, για τον ιαματικό τουρισμό των χρονίως πασχόντων κ.λπ.
Οι εξαγγελίες απευθύνονται στους απανταχού μεγιστάνες του πλούτου, στους νεόπλουτους των πρώην σοσιαλιστικών και νυν καπιταλιστικών χωρών, στους Κινέζους πολυεκατομμυριούχους και άλλους, στα 5άστερα και πάνω ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Τα έσοδα από αυτόν τον τουρισμό δεν θα τα χαρεί ο λαός, αλλά οι ιδιοκτήτες των ξενοδοχειακών και των άλλων σχετικών με το τουρισμό συγκροτημάτων και υποδομών. Για τους εργαζόμενους στον κλάδο τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και αν αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο.
Οταν λένε για ανάπτυξη της αγροτικής διατροφής, εννοούν τη στήριξη ελληνικών και ξένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που πάνω από 400.000 αγροτικές οικογένειες εκδιώκονται από την παραγωγή τους και οι περισσότεροι κι από την ίδια τη γη τους.
Εννοούν την προκλητική ενίσχυση επιχειρήσεων που θα πάρουν στα χέρια τους ένα μεγάλο μέρος της γης και της παραγωγής, για εξαγόμενα κυρίως προϊόντα, ενώ ταυτόχρονα θα εισάγονται άφθονα αγροτικά προϊόντα μέχρι και από τη μακρινή Λατινική Αμερική. Την ίδια ώρα, τα συσσίτια θα γίνουν μέσο διατροφής κακής ποιότητας για νέες εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.
Οταν λένε για έργα υποδομής δεν εννοούν την ανάγκη μαζικού εκσυγχρονισμού και ίδρυσης νέων λαϊκών κατοικιών, πρόβλημα οξυμένο στα αστικά κέντρα. Εννοούν δρόμους για τη γρήγορη μεταφορά των εμπορευμάτων σε μια Ελλάδα - πύλη διακίνησης προϊόντων σε ευρωπαϊκές χώρες. Εννοούν καζίνο, περίκλειστες παραλίες, ελικοδρόμια. Δρόμους με διόδια εννοείται.
Δεν αμφισβητούμε ότι μπορεί η ανάκαμψη να συνοδευτεί με άνοδο της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, για το λαό αυτό σημαίνει μονιμοποίηση της ανεργίας, νέα, απόλυτη και σχετική μείωση του μισθού και της σύνταξης, των κοινωνικών παροχών.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το δικό της αναπτυξιακό μοντέλο προβλέπει κάποια δάνεια και σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε νέες μορφές συνεργασίας και συνεταιρισμών, και όχι μόνο στους μεγάλους. Πρόκειται για το πιο ωμό ψέμα της τελευταίας περιόδου. Πάντα δίπλα στα μονοπώλια που αυγάτιζαν τα κέρδη τους υπήρχαν κυρίως μεσαίες επιχειρήσεις, συνεταιριστικές, υπεργολάβοι που συμπλήρωναν τις ανάγκες των μονοπωλίων, με βοηθητικές δουλειές, καλλιεργούσαν έδαφος προκειμένου τα καπιταλιστικά μεγαθήρια να διεισδύσουν βαθιά, παντού.
Η μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολουμένων θα μείνει έξω από αυτό το πάρτι της ανάπτυξης και του ΣΥΡΙΖΑίικου παραγωγικού μοντέλου.

Οι αγώνες να φέρνουν σε δύσκολη θέση την καπιταλιστική εργοδοσία

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ενιαίο αγώνα και για άμεσα αιτήματα, αλλά και να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, να πάρουν θέση μάχης στο «διά ταύτα».
Και το «διά ταύτα» είναι να παλέψουν, να δρομολογήσουν με τη δική τους στάση εξελίξεις που θα φέρουν στην ημερήσια διάταξη τη σύγκρουση με τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με την οργάνωση της καπιταλιστικής οικονομίας, με την εξουσία, με το κράτος του κεφαλαίου. Να αποκτήσουν ετοιμότητα όταν θα διαμορφωθεί ένα σύνολο προϋποθέσεων και παραγόντων, να προχωρήσουν τη σύγκρουση έως το τέλος, ώστε να γίνουν κύριοι του πλούτου που παράγουν, των μέσων που χρησιμοποιούν στην παραγωγική διαδικασία, να γίνουν κύριοι της οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας συνολικά, δηλαδή να παλέψουν, να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, αυτό που λέμε Λαϊκή Εξουσία. Να οργανώνουν την παραγωγή με στόχο τις ανάγκες, να πάρουν στα χέρια τους το σύνολο των συνθηκών ζωής τους. Να απαλλάξουν την Ελλάδα από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της στρατηγικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ.
Φυσικά, δεν έχουμε αυταπάτες ότι είναι δυνατόν σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, να κατασταλάξει σε όλα τα παραπάνω, να έλθει σε βαθιά ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.
Και εκεί που η αστική ιδεολογία δεν έχει μεγάλες δυνατότητες διείσδυσης, εκεί κάνει τη συμπληρωματική δουλειά ο αντικομμουνισμός αλλά και ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο σοβινισμός, κ.λπ.
Ο λαός πρέπει να αντεπιτεθεί, δεν υπάρχει άλλο φάρμακο παρά οι αγώνες. Μιλάμε για αγώνες που φέρνουν σε δύσκολη θέση την καπιταλιστική εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση, τα κόμματα του συστήματος.
Η αστική τάξη και τα κόμματά της, οι μηχανισμοί του κράτους έχουν δυνατότητα να παρεμβαίνουν, να συκοφαντούν, να ξεφουσκώνουν αγώνες, να τους αξιοποιούν προς όφελος του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος, της αστικής διαχείρισης. Στην υπονόμευση των αγώνων παίρνουν μέρος και ορισμένα site της λεγόμενης «κοινωνικής δικτύωσης», ενώ ρίχνεται σ' αυτήν την κατεύθυνση ένα μεγάλο μέρος της αστικής διανόησης.
Αποδείχτηκε ότι το σύστημα όχι μόνο απορρόφησε τη λαϊκή δυσαρέσκεια του 2012, αλλά απέκτησε νέο σύμμαχο, τον δήθεν αδιάλλακτο εχθρό των μνημονίων ΣΥΡΙΖΑ, που κατάφερε να περνάει νέα μνημόνια, να δίνονται νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, χωρίς η λαϊκή αντίδραση να χρησιμοποιεί τη δύναμή της.
Οι αγώνες για να φέρουν αποτελέσματα έχουν σήμερα πολύ περισσότερες απαιτήσεις. Το σύστημα έχει γίνει τώρα ακόμα πιο επιθετικό, ανελαστικό, σαπίζει σε βάθος, η στρατηγική και τακτική του κινήματος δεν μπορεί να εμπνέεται από την ανεπεξέργαστη πείρα και τις προσωπικές αναμνήσεις, που συνδέονται με τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη της 10ετίας του '70 και του '80, ούτε καν της 10ετίας του '90.
Σήμερα απαιτείται ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, συμμαχία του με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.
Βεβαίως, οι αγώνες έχουν και πρέπει να προτάσσουν άμεσα συγκεκριμένα αιτήματα πάλης, που τα επεξεργάζονται οι εργαζόμενοι, συλλογικά, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους.
Οι αγώνες πρέπει να έχουν πόδια πάνω απ΄όλα εκεί που πονάει ο εχθρός του λαού, η αστική τάξη και τα κόμματά της, στον τόπο δουλειάς, στο εργοστάσιο, στον κλάδο, να ενώνουν μαχητικά όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης. Να συσπειρώνουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που είναι οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι που ξημεροβραδιάζονται στα μικρομάγαζα, η φτωχή αγροτιά, οπωσδήποτε οι μισοπρολετάριοι, προπαντός να προσελκύουν τις βασανισμένες ήδη νεότερες ηλικίες.

Διδαγμένοι από τη μάχη που χάθηκε, πιο ώριμοι για να κερδίσουμε τον πόλεμο

Οταν εμείς βροντοφωνάζουμε ότι οι αγώνες, η γραμμή συσπείρωσης πρέπει να δίνουν προοπτική - και προοπτική είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, δηλαδή η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας - μας απαντάνε όλα τα κόμματα του συστήματος, από δεξιά έως αριστερά, ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια προοπτική, αφού σήμερα πουθενά δεν επιζεί ο σοσιαλισμός.
Η νίκη της αντεπανάστασης δεν δικαιώνει σε τίποτε τον καπιταλισμό. Με την έλλειψη του αντίπαλου δέους, έβγαλε πλήρως τη μάσκα του.
Σήμερα, είμαστε όλοι και όλες πολύ πιο ώριμοι, διδαγμένοι από την πρώτη αυτή απόπειρα. Χάθηκε μια μάχη, όχι ο πόλεμος.
Το σοσιαλισμό τον απεχθάνονται και τον συκοφαντούν, η αστική τάξη, τα κόμματά της, οι συνοδοιπόροι και σύμμαχοί της, οι κάθε λογής «πρώην», γιατί το ταξικό, το πολιτικό τους συμφέρον είναι ασύμβατο με το σοσιαλισμό. Ενδιαφέρονται να προλάβουν την εργατική, τη λαϊκή χειραφέτηση, να τσακίσουν το κίνημα πριν σηκώσει κεφάλι, για να συνεχίσουν ανενόχλητοι.
Δεν απαιτούμε όσοι και όσες μπαίνουν στον αγώνα να συμφωνήσουν σε όλα μαζί μας, τους καλούμε να προβληματίζονται, να παρατηρούν, να ξεχωρίζουν τη φωνή και το συμφέρον του καπιταλιστή και του πολιτικού του υπηρέτη από τη φωνή και το συμφέρον του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του φτωχού εμπόρου, επαγγελματία, βιοτέχνη, επιστήμονα, του άνεργου, της άνεργης, της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Το ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα κληθούν όλοι και όλες να απαντήσουν είναι: Πάλη για αλλαγή διαχειριστών ή για αλλαγή τάξης στην εξουσία;
Για να απαντηθεί σωστά, την κατάλληλη στιγμή αυτό το ερώτημα απαιτείται προετοιμασία σήμερα, χτες.
Ο ελληνικός λαός σήμερα ξέρει καλά ότι, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι σε όλα μαζί μας, μπορεί να μας εμπιστεύεται.
Εμείς και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν πάψαμε να πιστεύουμε ότι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων θα είναι πάντα ο λαός. Ο δικός μας ρόλος είναι ακριβώς αυτός: Με ενότητα λόγων και έργων, να συμβάλλουμε να αναδειχθεί στην πράξη ο επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης, του κινήματός της, επίσης η μεγάλη σημασία της συμμαχίας της με τις λαϊκές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να καταργηθεί η εξουσία των μονοπωλίων.
Στο δρόμο για τα 100χρονα δίνουμε καθημερινούς αγώνες, σ' αυτούς τους αγώνες ο λαός πρέπει να πάρει μαζικά μέρος, καμία καθυστέρηση, καμία αναβολή. Ο αντίπαλος τρέχει, μπορούμε να του αφαιρέσουμε δυνατότητες, να του αφαιρέσουμε δυνάμεις.
Αυτός είναι ο δρόμος διεξόδου, οφείλουμε να τον τραβήξουμε έως το τέλος, έως τη νίκη, έως την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.