Στο κυνήγι του «πράσινου» κέρδους

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ 

Η ξαφνική «ζέση» διεθνών αστικών ΜΜΕ για την προβολή των κινητοποιήσεων για το κλίμα δεν πηγάζει από «αυθόρμητο» ενδιαφέρον των καπιταλιστών για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Πάει χέρι χέρι με μία καλολαδωμένη «βιομηχανία» που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες γύρω από το υπαρκτό πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Πίσω από το «ενδιαφέρον» των πολυεθνικών κρύβεται το νέο «χρυσωρυχείο» της «πράσινης οικονομίας», ως διέξοδος για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, σε μια περίοδο μάλιστα που η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αναιμική και γίνεται λόγος ήδη για την επόμενη κρίση. Το αμερικανικό δίκτυο «Bloomberg» από το Μάρτη του 2013 αποκάλυπτε πως επενδυτές σε γνωστές χρηματοπιστωτικές εταιρείες, όπως η «Morgan Stanley» και η «Goldman Sachs», που διαχειρίζονται αμύθητα κεφάλαια παγκοσμίως, «σπρώχνουν» επενδύσεις στις ΑΠΕ και στα βιοκαύσιμα, κυνηγώντας «πιο καυτά κέρδη».

* * *

Από τη σκοπιά αυτή δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι χιλιάδες επιχειρηματικοί όμιλοι σε όλο τον κόσμο, και πολλαπλάσιοι οργανισμοί και ιδρύματα που χρηματοδοτούνται έμμεσα ή άμεσα απ' αυτούς, στηρίζουν τις κινητοποιήσεις για το κλίμα. Σύμφωνα με στοιχεία των διοργανωτών, τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών σε όλο τον πλανήτη συνέδραμαν 3.024 επιχειρήσεις, παίρνοντας μάλιστα και μέτρα διευκόλυνσης της συμμετοχής των εργαζομένων τους σε αυτές. Εξίσου σημαντικό ρόλο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων φαίνεται ότι έπαιξαν 820 οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» (ΜΚΟ και διάφορα «ευαγή» ιδρύματα, χρηματοδοτούμενα άμεσα ή έμμεσα από μεγάλα μονοπώλια), αλλά και 7.371 ιστοσελίδες σχετικές με το κλίμα και το περιβάλλον. Κομβικής σημασίας για την κινητοποίηση του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας ήταν επίσης η παρέμβαση συνδικαλιστικών οργανώσεων, κομμάτων, αλλά και της Εκκλησίας σε διάφορες χώρες, για να μη μιλήσουμε για το επίσημο κράτος, το οποίο - κυρίως μέσα από τα σχολεία - ανέλαβε σε πολλές περιπτώσεις ρόλο οργανωτή της συμμετοχής των μαθητών.

* * *

Μέσα από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να αντιμετωπίσει κανείς και τα ερωτήματα για την υπερπροβολή της 17χρονης Σουηδέζας ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, που δημοσιεύματα τη συνδέουν με δοκιμασμένους μάνατζερ (Ιγκμαρ Ρέντχογκ, της ΜΚΟ «We Don't Have Time») οι οποίοι ακουμπούν στις «πλάτες» δισεκατομμυριούχων (Σουηδοί μεγαλοεπενδυτές Ντέιβιντ Ολσεν και Γκούσταβ Στένμπεκ). Στο σύνολό τους, οι κινητοποιήσεις για το κλίμα συγκλίνουν στην ανάγκη της «πράσινης ανάπτυξης» μέσω ενός «Πράσινου New Deal», αλλάζοντας σε τομείς της οικονομίας το ενεργειακό μείγμα σε βάρος πιο παραδοσιακών μορφών Ενέργειας, όπως το πετρέλαιο, ο λιγνίτης κ.ά. Αναζητώντας νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι παρουσιάζουν την «πράσινη ανάπτυξη» ως απάντηση τάχα στην κλιματική αλλαγή, αποσιωπώντας ότι όσο μένει το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους (ό,τι χρώμα κι αν έχει) δεν μπορεί να δοθεί απάντηση προς όφελος της προστασίας του περιβάλλοντος και της ζωής από φυσικές καταστροφές. Αντίθετα, σε όλες τις εκδοχές του ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι παράγοντας επιβαρυντικός για το περιβάλλον και συνιστά μόνιμη απειλή για την ασφάλεια, ακόμα και για τη ζωή των ανθρώπων.

* * *

Δεν είναι όμως αυτή η μοναδική πλευρά που σχετίζεται με την αξιοποίηση της κλιματικής αλλαγής από τα μονοπώλια. Το ίδιο το φαινόμενο, που στην εξέλιξή του επιδρά καθοριστικά η επιβάρυνση του περιβάλλοντος από τη δράση του κεφαλαίου, αξιοποιείται πολύμορφα από τους θύτες για να ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Τα μονοπώλια φτάνουν στο σημείο να επενδύουν ακόμα και στον ανθρώπινο πόνο ή στις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής! Για παράδειγμα, η νεοϋορκέζικη εταιρεία KKR & Co, που «επενδύει» σε ακραία καιρικά φαινόμενα, αγόρασε πριν από έξι χρόνια τη «Nephila Capital Ltd» από τη Βερμούδα, που εμπορεύεται παράγωγα και αξιόγραφα σε ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, καταστροφικούς τυφώνες κ.λπ.! Η δε χρηματοπιστωτική επενδυτική εταιρεία υψηλού ρίσκου «Water Asset Management LLC», επίσης από τη Ν. Υόρκη, αγοράζει δικαιώματα διαχείρισης υδάτινων πόρων, στη λογική πως μακροπρόθεσμα το νερό θα αντιμετωπίζεται ως «ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο»!

* * *

Από την άλλη, υπάρχουν και «επενδυτές» που αδημονούν κυριολεκτικά για το λιώσιμο των πάγων στη Γροιλανδία, όπως η μεταλλευτική εταιρεία «Nuna Minerals A/S», που ποντάρει σε πλούσια κοιτάσματα, ανεκμετάλλευτα ακόμη, σπάνιων γαιών και χρυσού στη νότια Γροιλανδία, εκεί όπου μέχρι πρότινος υπήρχαν παγετώνες. Μεταλλευτικές εταιρείες της Δανίας μόνο μεταξύ 2010 και 2011 αύξησαν κατά 75% τις επενδύσεις σε περιοχές της Γροιλανδίας που έμεναν «ανεκμετάλλευτες» λόγω παγετώνων... Εκθέσεις του ΟΗΕ τις οποίες επικαλείται το «Bloomnberg» εκτιμούν ότι μέχρι το 2030 θα χρειαστούν νέες υποδομές λόγω κλιματικής αλλαγής, αξίας άνω των 130 δισ. δολαρίων! Την πληροφορία αυτή έχει αξιοποιήσει η ολλανδική εταιρεία «Arcadis NV», που εδώ και χρόνια προσφέρει υπηρεσίες εκσυγχρονισμού αντιπλημμυρικών υποδομών και έχει συνεργαστεί με τους δήμους αμερικανικών μεγαλουπόλεων που έχουν πληγεί από τυφώνες, όπως η Ν. Υόρκη μετά τον τυφώνα «Σάντι» και η Ν. Ορλεάνη μετά τον καταστροφικό τυφώνα «Κατρίνα».

* * *

Από το πάρτι «αξιοποίησης» της κλιματικής αλλαγής δεν λείπουν πολυεθνικές - μεγαθήρια που ξεπλένουν μέσω μάρκετινγκ καταστροφικά περιβαλλοντικά εγκλήματα, όπως οι BP, «ExxonMobil», «DuPoint», «General Electric», η μεγάλη διεθνής εταιρεία ξυλεμπορίας «International Paper» και η πιο νέα «πράσινη» εταιρεία βιοκαυσίμων «Archer Daniels Midland», οι οποίες, έναντι υποτροφιών σε πανεπιστήμια ή καλοπληρωμένες εκστρατείες διαφήμισης και «ενημέρωσης», εμφανίζονται ως χορηγοί «ερευνών» για το κλίμα και την προστασία του περιβάλλοντος! Ο διαθλαστικός φακός της καπιταλιστικής κερδοφορίας θολώνει το δίκαιο ενδιαφέρον και την ανησυχία εκατομμυρίων ανθρώπων - ιδιαίτερα της νεολαίας - για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, αξιοποιώντας τα στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μεγάλα μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κράτη. Γι' αυτό χρειάζεται αυτή η ανησυχία να μπολιαστεί με την προοπτική της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα έχει στο επίκεντρο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη.

Δ. Ο.

απο τον "Ρ"

Μαστούρα με την ευλογία της Εκκλησίας…

Από iraklis3

Το ξέραμε ως το χόρτο του διαβόλου και μας προέκυψε «άγιο» και ευλογημένο» δικαιώνοντας τη Μαριώ: «Χασίσι ήπιε κι ο θεός και έκανε την πλάση, και το ‘δωσε στον άνθρωπο ντερβίση μου κι αυτός να μαστουριάσει»…
Τι κι αν οι επιστήμονες υψώνουν στεντόρεια φωνή ενάντια στις χασισοθεωρίες και την ιδεολογία της μαστούρας έρχεται η Εκκλησία να τα αγιάσει…
Όπως διαβάζουμε ο «Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος έκανε τον αγιασμό των εγκαινίων του καταστήματος Ηρακλείου της αλυσίδας CBD Oil Shop που έγιναν την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019 στην κεντρική αγορά του Ηρακλείου»
Για περισσότερα στα ακόλουθα

Και ΕΔΩ

Το μάθημα της "Θωμάς ο μάγειρας"

 

Ο ελιγμός «απότομης προσγείωσης» που πραγματοποίησε το καινούργιο ρωσικό αεροπλάνο «Su57» κατά τη διάρκεια αεροπορικών επιδείξεων, εντυπωσίασε ακόμα και τους ειδικούς ώστε να την χαρακτηρίσουν ακόμα και καινούργιο τρόπο προσγείωσης των πολεμικών αεροσκαφών. Ωστόσο, σπάνια μια «απότομη προσγείωση» είναι φαινόμενο για πανηγυρισμούς. Συνήθως σχετίζεται με κάποια αστοχία, κάποιο σφάλμα και συχνά είναι προοίμιο ακόμα και συντριβής.

Η πρόσφατη «κατάρρευση» του πολυεθνικού τουριστικού μονοπωλίου της «Thomas Cook» (TC) ισοδυναμεί με μια τουλάχιστον «απότομη προσγείωση». Ερχεται να θέσει, τουλάχιστον, υπό αμφισβήτηση τους πανηγυρισμούς των τελευταίων μηνών, τις αντιδικίες ανάμεσα στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα για το ποιος πρέπει να πιστωθεί το «αναπτυξιακό άλμα», και να φέρει στο προσκήνιο τις πραγματικές επιπτώσεις της περιβόητης εξωστρέφειας, που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν των αστικών επιτελείων όλο το προηγούμενο διάστημα.

Οι αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» δεν αιφνιδιάστηκαν. Η αρθρογραφία της εφημερίδας είχε το προηγούμενο διάστημα αναδείξει την πορεία επιβράδυνσης και τον κίνδυνο νέας κρίσης της διεθνούς οικονομίας καθώς και ότι η εξωστρέφεια της εγχώριας οικονομίας θα «αποβεί μπούμερανγκ» καθώς ένας μικρός κλυδωνισμός της διεθνούς οικονομίας θα έχει δυσανάλογες επιπτώσεις στην εγχώρια οικονομία.

Η «κατάρρευση» της «Thomas Cook»

H «Thomas Cook» ήταν το αρχαιότερο και ένα απ' τα μεγαλύτερα ταξιδιωτικά πρακτορεία σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1841 στη Βρετανία και σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν πολυεθνικό όμιλο με 21.000 εργαζόμενους, ετήσιο τζίρο της τάξης των 13 δισ. ευρώ, με έναν ιδιόκτητο στόλο 117 αεροπλάνων, θυγατρικές σε πάνω από 15 χώρες στην ΕΕ αλλά και στη Ρωσία και στην Κίνα και πουλούσε κάθε χρόνο τουριστικά πακέτα σε περίπου 20 εκατ. τουρίστες.

Ο όμιλος λειτουργούσε προαγοράζοντας πακέτα διαμονής σε ξενοδοχεία και στη συνέχεια τα μεταπωλούσε στους τελικούς καταναλωτές, κανονίζοντας παράλληλα και τον τρόπο μεταφοράς τους από και προς τη χώρα διαμονής τους.

Την τελευταία περίοδο, η οικονομική κατάσταση του ομίλου δεν ήταν η καλύτερη. Ο πολύ αυξημένος δανεισμός του ομίλου, ο αυξανόμενος ανταγωνισμός, η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και η έκταση του «παραδοσιακού μοντέλου λειτουργίας», με χιλιάδες γραφεία σε ολόκληρη την Ευρώπη, την ώρα που το διαδίκτυο και οι μεγάλες διαδικτυακές εταιρείες ενοικίασης καταλυμάτων επιτρέπουν στον τελικό καταναλωτή σχεδόν να οργανώσει μόνος του τις διακοπές του, οδήγησαν τον όμιλο σε αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα το τελευταίο διάστημα. Τελευταία πράξη του δράματος ήταν η ασυμφωνία μεταξύ του κύριου μετόχου του ομίλου, της κινεζικής «Fosun», και των πιστωτών της εταιρείας, για το ύψος των κεφαλαιακών ενισχύσεων που απαιτούνται για να διασωθεί ο όμιλος, ζητώντας, πέραν των 450 εκατ. λιρών που είχε δεσμευθεί να καταβάλει η κινεζική εταιρεία, επιπλέον 200 εκατ. λίρες ως «μαξιλάρι» ασφαλείας. Η αδυναμία εξεύρεσης των 200 εκατ. λιρών οδήγησε στη χρεοκοπία του ομίλου αφήνοντας 155.000 ταξιδιώτες παγιδευμένους σε διάφορες χώρες, 800.000 με πακέτα διακοπών που είναι πλέον άχρηστα, και πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χρέη σε τουριστικές μονάδες ολόκληρης της Ευρώπης.

Σε τελευταία ανάλυση, η χρεοκοπία της «Thomas Cook» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση των μεγάλων δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο ίδιος ο καπιταλισμός σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Η χαμηλή κερδοφορία, η όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ των ομίλων, η υψηλή επιβάρυνση από δάνεια του παρελθόντος όταν οι προσδοκίες για κερδοφορία ήταν πολύ μεγαλύτερες, η σχετική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος για τουρισμό είναι πλευρές του πραγματικού προβλήματος του καπιταλισμού, μιας υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Τα συνολικά κέρδη απ' τον τουριστικό κλάδο αυξάνονται με μικρότερο βαθμό σε σχέση με τα επενδυμένα κεφάλαια στον κλάδο, οδηγώντας σε όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των κεφαλαίων. Παράλληλα, ο συγκεκριμένος όμιλος εμφάνισε σχετικά μικρότερη παραγωγικότητα της εργασίας, οδηγώντας τον τελικά σε υποδεέστερη θέση. Αναφέρουμε πως η πλατφόρμα «Airbnb» με 12.000 εργαζόμενους διαχειρίζεται περίπου 5 εκατομμύρια μέρη διαμονής και εξυπηρέτησε σχεδόν 150 εκατομμύρια πελάτες, όταν η «Thomas Cook» με 21.000 εργαζόμενους εξυπηρετούσε περίπου 20 εκατομμύρια πελάτες το χρόνο σε πολύ μικρότερο αριθμό από τοποθεσίες διαμονής. Φυσικά τα μεγέθη δεν είναι ευθέως συγκρίσιμα, αφού η «Thomas Cook» εκτείνεται σε πολλές άλλες δραστηριότητες, όμως είναι τουλάχιστον ενδεικτικά.

Οι κλυδωνισμοί στην εγχώρια οικονομία

Η χρεοκοπία της TC δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την εγχώρια οικονομία. Η TC «έφερνε» περίπου 3 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο στην Ελλάδα και η χρεοκοπία της εκτιμάται πως θα στοιχίσει σχεδόν 500 εκατομμύρια ευρώ σε εγχώριες τουριστικές επιχειρήσεις. Μεγάλος αριθμός ξενοδοχείων είχαν συνάψει μακροχρόνια, 7ετή συμβόλαια με την TC. Τα ξενοδοχεία αυτά αντιμετωπίζουν εκτός απ' το «κανόνι» της TC και την ανάγκη αναπλήρωσης της τουριστικής κίνησης από εναλλακτικές πηγές. Οι εναλλακτικοί «πάροχοι τουριστικής κίνησης» ενδέχεται να επιβάλουν δυσμενέστερους όρους στις ξενοδοχειακές μονάδες. Εδώ πρέπει φυσικά να σημειώσουμε πως ένα κομμάτι απ' τα χρέη της TC τελικά θα αποπληρωθεί από τις επιχειρήσεις που θα εξαγοράσουν τα κομμάτια του ομίλου και πως, παράλληλα, το τουριστικό κεφάλαιο έχει και αντικειμενικό στόχο να «διογκώσει» το όποιο πρόβλημα προκειμένου να εξασφαλίσει μεγάλες επιδοτήσεις εν είδει κρατικής στήριξης. Ωστόσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χρεοκοπία μιας τόσο μεγάλης τουριστικής επιχείρησης θα έχει αρνητικές συνέπειες στον εγχώριο τουριστικό κλάδο.

Και η εξέλιξη αυτή είναι διδακτική.

Το κυρίαρχο αφήγημα της κυβέρνησης και της αστικής τάξης εν γένει είναι η «στροφή στην ανάπτυξη», η προσέλκυση επενδύσεων και η δυνατότητα μιας ταχείας οικονομικής ανάπτυξης που θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα των εργαζομένων. Αλλά, όπως αποδεικνύεται απ' τις εξελίξεις, «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο...».

Η αδυναμία της καπιταλιστικής ανάπτυξης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των εργαζομένων είναι δεδομένη. Στον καπιταλισμό, η ανάπτυξη προϋποθέτει αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, εξαθλίωση των εργαζομένων, σχετική ή και απόλυτη, προϋποθέτει διατήρηση και επέκταση του αντεργατικού πλαισίου σε όλα τα επίπεδα.

Ομως, η ίδια η προοπτική της ανάπτυξης χωρίς εμπόδια, χωρίς κλυδωνισμούς, χωρίς νέα κρίση είναι από μόνη της όνειρο θερινής νυκτός.

Το ΚΚΕ έχει επισημάνει αυτήν την πλευρά ήδη απ' τις απαρχές της φάσης αναιμικής ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας. Δύο χρόνια πριν, με αφορμή τους κλυδωνισμούς στις τράπεζες, επισημαίναμε την αδυναμία της εγχώριας οικονομίας και το γεγονός πως η πιθανότητα, για μια σειρά από λόγους, νέων κλυδωνισμών ήταν σημαντικά αυξημένη.

Η «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας και οι εξαγωγικοί πρωταθλητές της ναυτιλίας και του τουρισμού δεν είναι πανάκεια, όπως ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν. Ηδη, ορισμένες αστικές εφημερίδες, ξεχνώντας ξαφνικά το αφήγημά τους για την ισχυρή, εύρωστη ανάπτυξη που έρχεται, κάνουν λόγο για «συστημικό κίνδυνο», αντίστοιχο με τη «Lehman Brothers», με τη χρεοκοπία της TC. Φυσικά, δεν αποσπόμαστε από μια υπαρκτή προπαγανδιστική χροιά αυτών των δημοσιευμάτων, που ενδέχεται να υπερβάλλουν για λόγους επικοινωνιακού χειρισμού της υπόθεσης αλλά και για μια προετοιμασία νέων θυσιών των εργαζομένων για να «αποσοβηθεί ο συστημικός κίνδυνος». Ωστόσο κανείς δεν μπορεί πια να κρύψει πως το μέλλον της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που «ρέει μέλι και γάλα» και αρκεί να είσαι ικανός και άξιος για να φας και εσύ, είναι μια ακόμα μυθοπλασία.

Αποδεικνύεται δηλαδή πως το κυρίαρχο αφήγημα είναι, στον πυρήνα του, αποπροσανατολιστικό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη που θα έρθει δεν μπορεί να μοιράσει νέο πλούτο στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, όχι μόνο γιατί ο καπιταλισμός γενικά δεν μπορεί να το κάνει, αλλά γιατί η ίδια η έκταση του νέου πλούτου που θα δημιουργηθεί είναι σημαντικά μικρότερη απ' τις μεγαλόστομες κυβερνητικές εξαγγελίες.

Η πιθανότητα ακόμα μεγαλύτερων επιπτώσεων στην εγχώρια οικονομία από μια σοβαρή καθυστέρηση, από μια κρίση της ευρωπαϊκής οικονομίας ή από όξυνση των γενικότερων αντιθέσεων στην περιοχή, που μπορεί ξαφνικά να καταστήσουν τη χώρα λιγότερο θελκτικό προορισμό για το τουριστικό κεφάλαιο, είναι ανοιχτή.

Καμιά αναμονή για το άθλιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν

Αποδεικνύεται πως μέσα σ' αυτόν το δρόμο ανάπτυξης η προοπτική για μια ελληνική οικονομία που θα αναπτύσσεται γρήγορα και θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων είναι ένα παραμύθι για μικρά παιδιά. Η ίδια η ανάπτυξη θέλει φθηνή εργατική δύναμη, δεν συνάδει με καλοπληρωμένους μισθούς με ανάκτηση των απωλειών, με την κάλυψη των αναγκών. Πέραν όμως αυτού, η εξωστρεφής ελληνική οικονομία θα δεχθεί το επόμενο διάστημα νέες, περισσότερες πιέσεις. Πίσω απ' τις εξαγγελίες για ένα λαμπερό μέλλον κρύβονται νέα μέτρα επίθεσης στο λαό, στο βωμό της ανάπτυξης και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Η χρεοκοπία της TC είναι αποκαλυπτική. Αποδεικνύει πως η καπιταλιστική ανάπτυξη «τρώει τα παιδιά της» και, ως ένα βαθμό, «πυροβολάει και τα πόδια της». Υπεραιωνόβια μεγαθήρια αυτής της κλίμακας βρίσκονται να χρεοκοπούν, εργαζόμενοι βρίσκονται στο δρόμο και αλυσιδωτές αντιδράσεις απειλούν ολόκληρες περιοχές. Αιτία είναι η ίδια η συσσώρευση του κεφαλαίου που αδυνατώντας να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους οξύνει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, οδηγεί σε χρεοκοπία και σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ο καπιταλισμός τρώει την ίδια του τη σάρκα. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι άδικη και ιστορικά παρωχημένη. Χρέος μας είναι να συνεχίσουμε άοκνα την πάλη για να την βάλουμε εκεί που ανήκει. Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Του
Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
* Ο Γρ. Λιονής είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος Οικονομίας της

απο τον Ριζοσπάστη 

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το ψήφισμά της 19^ης Σεπτεμβρίου 2019 «σχετικά με σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης», καταδικάζει τον κομμουνισμό ως ισοδύναμο με το ναζισμό,  στηριγμένο, αποσιωπώντας και παραποιώντας γεγονότα, σε μια αυθαίρετη  ανάγνωση της ιστορίας και σε μια χειραγωγημένη ιστορική μνήμη. Απορρίπτοντας την υπεροχή εκείνων που πολέμησαν τον ναζισμό αναδημιουργεί την ιστορική μνήμη κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που εξυπηρετεί.

               Ενδεικτικό για το πώς η  συλλογική μνήμη μπορεί να αλλάζει αποτελεί η δημοσκόπηση του Γαλλικού Ινστιτούτου  Κοινής Γνώμης (IFOR). Τον Μάιο του 1945, όταν ακόμα έβγαιναν  καπνοί από τα ερείπια του Γ Ράιχ, δημοσκόπηση του στους γάλλους πολίτες για το ποιο έθνος συνέβαλε περισσότερο στη νίκη της ναζιστικής Γερμανίας, κατέγραψε ένα  επιβλητικό 57% που  θεωρούσε τη Σοβιετική Ένωση τον πιο αποφασιστικό παράγοντα, κι ας μην είχαν απελευθερωθεί απ’ αυτήν,  απέναντι σ’ ένα 20% που θεωρούσε τις ΗΠΑ κι ένα 12% τη Μ. Βρετανία. Κι αυτή η καταγραφή είναι σημαντική, γιατί οι κυρίαρχες αντιλήψεις στη συνείδηση μιας κοινωνίας για σύγχρονά της ιστορικά γεγονότα είναι καθοριστικές για την κατανόησή τους, ιδιαίτερα όταν καταγράφονται σε συνθήκες που η μαζική χειραγώγηση από την εξουσία είναι αδύναμη.

 Σε ίδια έρευνα του IFOR που διεξήχθη το 1994, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διαπιστώνεται η αλλαγή των αντιλήψεων. Μισό αιώνα μετά, μόλις 25% πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ συνέβαλε περισσότερο στην υπόθεση της νίκης των συμμάχων, σε σύγκριση με ένα 49% για τις Ηνωμένες Πολιτείες και 16% για τη Βρετανία.

Η ιστορική μνήμη είναι κάτι που αλλάζει όχι μόνο γιατί η εικόνα του παρελθόντος εξασθενεί, αλλά και γιατί μπορεί να  κατασκευάζεται μέσα από μια ενεργή διαδικασία προφορικής παράδοσης αλλά και χειραγώγησης από την κυρίαρχη εξουσία. Κι αυτή λοιπόν  η αλλαγή που καταγράφηκε στη δημοσκόπηση δεν απεικονίζει παρά τις αλλαγές για την ΕΣΣΔ στην κυρίαρχη δυτική σκέψη μετά το 1945. Ο ψυχρός πόλεμος, η δαιμονοποίηση του Στάλιν, η  διάλυση της ΕΣΣΔ και του κομμουνιστικού μπλοκ, η κυριαρχία της προπαγάνδας του καπιταλισμού, υπονόμευσαν το κύρος και την αίγλη που η ΕΣΣΔ απολάμβανε στο τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου ως ο σημαντικότερος παράγοντας σ’ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια λοιπόν πρέπει να κατανοηθεί και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης. Το ψήφισμα, που παρουσιάζεται ως καταδίκη όλων των «ολοκληρωτισμών»,  υποστηρίχτηκε από Δεξιούς, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθερους, Πράσινους, Συντηρητικούς οι οποίοι  σε αγαστή συμφωνία, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, θεωρούν το  Σύμφωνο Μολότωφ –Ρίμπεντροπ αιτία του Β παγκόσμιου πολέμου και  αφετηρία για μισό αιώνα καταπίεσης που ακολούθησε μετά την νίκη της ΕΣΣΔ, που τέλειωσε όμως   με την εύρωπαϊκή ενοποίηση και το ΝΑΤΟ.

Το τι αποκαλύπτει αυτή η συγκεκριμένη εκδοχή της ιστορίας για το μέλλον της Ευρώπης, που επικαλείται ο τίτλος του ψηφίσματος, είναι το πιο σημαντικό. Προβάλλοντας τον κομμουνισμό ως το απόλυτο κακό που υπονομεύει την ευρωπαϊκή δημοκρατία ακόμα κι αν οι πραγματικές κομμουνιστικές δυνάμεις είναι μικρές, θέλει να εξουδετερώσει κάθε προοπτική αμφισβήτησης και πολύ περισσότερο ανατροπής της παρούσας κατάστασης, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να συμπεριληφθούν στην κομμουνιστική απειλή ακόμα και αστικές αξίες δημοκρατίας και ισότητας, ξεπλένοντας τον φασισμό και προσδιορίζοντας ως υποστηριχτές της ελευθερίας την κυρίαρχη εξουσία σε όλες τις εκφάνσεις της.

Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που στο ψήφισμα,  στην παρ. 14, υπογραμμίζεται μια θεμελιώδης πτυχή της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής διαδικασίας ένταξης στην Ένωση, που είναι η ταύτισή της με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ,  μέσα από τη ρητή αναφορά στο ΝΑΤΟ ως στυλοβάτη της ελευθερίας και της ευρωπαϊκής οικογένειας, αφού η σύμπτωση της προσχώρησης στο ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι που εξασφάλισε στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης την επιστροφή τους «στην ευρωπαϊκή οικογένεια των ελεύθερων δημοκρατικών χωρών» που «με τη συνδρομή της ΕΕ, σημείωσαν επιτυχία και στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων».  Δεν είναι λοιπόν μόνο το ευρωπαϊκό εγχείρημα εν γένει, αλλά και το ΝΑΤΟ καθώς και η καπιταλιστική  αναδιάρθρωση που θεωρούνται ως εμπόδιο στον ολοκληρωτισμό, μια βολική έννοια που περιλαμβάνει ταυτισμένα φασισμό και κομμουνισμό.

Το ψήφισμα συμπυκνώνει τις θέσεις της ΕΕ. Θέλει να δίνει  μαθήματα στους λαούς της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στοιβάζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αφήνει να πνίγονται στη Μεσόγειο πρόσφυγες και μετανάστες που η ίδια δημιουργεί με τη συμμετοχή της σε ιμπεριαλιστικά σχέδια που καταστρέφουν χώρες. Περηφανεύεται για τη δημοκρατία της, ενώ  προωθεί την πολιτιστική οπισθοδρόμηση, την επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, υπηρετώντας το μεγάλο κεφάλαιο και αναπτύσσει αυταρχικές και στρατιωτικές τάσεις και πρακτικές περιορισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι αυτές οι πολιτικές που βρίσκονται στη ρίζα της ανόδου των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων, που σε εφεδρεία περιμένουν την αξιοποίησή τους.

«Απλές νοικοκυρές» και αρραβωνιαστικές οι χρυσαυγίτισσες...

 

ΔΙΚΗ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

  Πηγή: Eurokinissi

Ως μια δήθεν «απλή αγανακτισμένη κάτοικος» του Αγίου Παντελεήμονα εμφανίστηκε, κατά την απολογία της στη δίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, η χρυσαυγίτισσα Θέμις Σκορδέλη και προχώρησε σε ένα ρατσιστικό παραλήρημα περί «λαθρομεταναστών», «εστιών βρώμας και δυσωδίας», «υγειονομικής βόμβας», «βίαιων εποικισμών» και «αντικατάστασης πληθυσμού» στον Αγ. Παντελεήμονα, αποκαλύπτοντας το ποιόν της.

Η επικεφαλής του τάγματος εφόδου της ναζιστικής οργάνωσης στον Αγ. Παντελεήμονα, υποψήφια βουλευτής το 2012 με τη ΧΑ και υποψήφια δημοτική σύμβουλος της «Ελληνικής Αυγής» το 2014, ισχυρίστηκε πως ουδέποτε προπηλάκισε κάποιον, αν και έχει καταδικαστεί (για ηθική αυτουργία) μαζί με άλλα δύο φασιστοειδή για το μαχαίρωμα Αφγανών το Σεπτέμβρη του 2011 στην περιοχή, έχει επίσης καταδικαστεί μαζί με άλλους χρυσαυγίτες για την επίθεση σε κλιμάκιο του συνδυασμού «Ελεύθερη Αττική» το 2010, ενώ με δημόσια ανάρτησή της επέχαιρε για την επίθεση από την ομάδα τραμπούκων χρυσαυγιτών που υπέστη η δικηγόρος Ευ. Κουνιάκη (από την ομάδα των συνηγόρων της Πολιτικής Αγωγής) και φυσικά αποκαλύπτει την ταυτότητα των δραστών.


Ο... πλούσιος «βίος και πολιτεία» της εν λόγω χρυσαυγίτισσας περιλαμβάνει ακόμα πρωταγωνιστικούς ρόλους στις εγκληματικές δράσεις της οργάνωσης στον Αγ. Παντελεήμονα, φωτογραφικά ντοκουμέντα και με την παρουσία της στην ΤΟ Νίκαιας με χρυσαυγίτες βουλευτές. Μαρτυρίες την τοποθετούν επικεφαλής μαζί με τον Παναγιώταρο, σε ομάδες που «το βράδυ έκαναν επιθέσεις σε αλλοδαπούς». Πρωτοστατούσε στα κανάλια ως εκπρόσωπος δήθεν των κατοίκων της περιοχής, επειδή, όπως είπε στο δικαστήριο, είχε ευχέρεια λόγου... 
Πρωτοστάτησε επίσης με τάγμα εφόδου της στο κάψιμο χώρου λατρείας μεταναστών στην πλατεία Αττικής το 2010, όπου επιχείρησαν να τους κάψουν ζωντανούς, πετώντας πανιά βουτηγμένα σε πετρέλαιο.

Είναι ενδεικτικό ότι για τον «προβιβασμό» της σε σημαίνον στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης -αφού τα πιστεύω της ήταν «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» και «ανήκε στη ΝΔ», όπως είπε στο δικαστήριο- ο ίδιος ο Ν. Μιχαλολιάκος «μου έκανε την τιμή». Για το χαρακτηρισμό των μεταναστών ως «κατσαρίδων» κατά τη συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, εκφώνησε ένα ακατάληπτο λογύδριο. Αρνήθηκε δε ότι είχε σχέσεις με τον τότε διοικητή του ΑΤ Αγ. Παντελεήμονα, Αθ. Σκάρα, παρότι στο σπίτι του είχε βρεθεί σημείωμα με το ονοματεπώνυμό της.

Μέλος του πενταμελούς... αλλά δεν ήξερε τίποτα

Νωρίτερα, η Θεώνη Σκαρπέλη προσπάθησε να εμφανιστεί στην απολογία της ως μια... καλή νοικοκυρά και υποστηρίκτρια του συζύγου της, πυρηνάρχη της ΤΟ Νίκαιας Γ. Πατέλη. Η εν λόγω χρυσαυγίτισσα, μέλος του πενταμελούς στον πυρήνα της Νίκαιας (ενός πενταμελούς που ήταν όμως τετραμελές, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά από την ίδια, γιατί το πέμπτο άτομο ήταν... αγνώστου ταυτότητος - όπως έχει προκύψει, ο Ρουπακιάς ήταν το πέμπτο μέλος), αρνήθηκε τα περί «μετώπου γυναικών». Ισχυρίστηκε ότι δεν πήγαινε σε πολλές δράσεις της Χρυσής Αυγής, γιατί ασχολιόταν με το σπίτι και αρνήθηκε ότι ήταν μέλος της ναζιστικής οργάνωσης, λέγοντας πως «δεν μου είπε κανείς ότι είμαι μέλος της Χρυσής Αυγής». Η εν λόγω εμπλέκεται στη δολοφονία Φύσσα, καθώς κατηγορείται ότι βοήθησε να εξαφανίσει ο χρυσαυγίτης δολοφόνος Ρουπακιάς πράγματα που τον ενοχοποιούσαν από το σπίτι του. Μετά τη δολοφονία, τα ξημερώματα, μίλησε με τη γυναίκα του Ρουπακιά, Μικελάτου, 6-7 φορές, όπως έχει αποδειχθεί από τις τηλεφωνικές κλήσεις.

Ισχυρίστηκε ότι δεν είχε πολλά πάρε - δώσε με τον Ρουπακιά, «σχεδόν δεν τον ήξερε», τον χαρακτήρισε δε «υποστηρικτή που ήθελε να βοηθήσει», όπως και άλλοι. Ισχυρίστηκε επίσης ότι δεν γνώριζε τίποτα για τη δολοφονία Φύσσα, καθώς ενημερώθηκε την επόμενη μέρα, ακόμα ότι δεν ήξερε τη γυναίκα του Ρουπακιά - «είναι ζήτημα αν είχαμε μιλήσει κάποιες φορές στο τηλέφωνο», «δεν μίλησα μαζί της μετά τη δολοφονία, παρά μόνο μία φορά, την επόμενη». Όταν της επισημάνθηκε από το δικαστήριο το πλήθος κλήσεων μετά τη δολοφονία, ανέφερε το κορυφαίο: Ότι μπορεί να το σήκωνε και να μιλούσε ενώ κοιμόταν και να μη θυμάται... Παρά τα λεγόμενά της, υπάρχουν φωτογραφίες με την παρουσία της σε δράσεις της ναζιστικής οργάνωσης. Χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες της στην ΤΟ Νίκαιας με τον Πατέλη και με τα άλλα μέλη του πενταμελούς, τους Καζαντζόγλου και Τσακανίκα αλλά -«έκπληξη»- και τον Ρουπακιά. Υπάρχουν επίσης φωτογραφίες της με όλους αυτούς και με τη Μικελάτου...

Να σημειωθεί επίσης ότι η Σκαρπέλη υποστήριξε με τη σειρά της τη γραμμή Πατέλη και λοιπών, για τα περιβόητα τρικάκια το βράδυ της δολοφονίας Φύσσα και απέφυγε να απαντήσει για το ποιος πήρε τηλέφωνο τον Ι. Λαγό εκείνο το βράδυ.

Με «εντολή του ανωτέρου» της

Χρέη «γραμματειακής υποστήριξης» στον Λαγό στα κεντρικά της Μεσογείων, εκτελούσε η πρώην αρραβωνιαστικιά του, Νικόλ Μπενέκη, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίστηκε. Η χρυσαυγίτισσα υποστήριξε ότι είχε «μόνο επαγγελματική σχέση» με τη Χρυσή Αυγή και απλώς εκφωνούσε τις ομιλίες που έγραφε ο Λαγός όταν εκείνος δεν μπορούσε, γιατί «ήταν εντολή του ανώτερου μου». Μάλιστα, όπως είπε, στο πρόσωπο το δικό της «έβλεπαν τον Λαγό και ήξεραν ότι ήμουν σε σχέση μαζί του». Παράλληλα, ισχυρίστηκε ότι ψήφιζε ΝΔ πριν γνωρίσει τον Λαγό, αλλά και μετά το χωρισμό τους. Για το «μέτωπο γυναικών», υποστήριξε ότι «δεν υπήρξε ποτέ σαν θεσμικό όργανο», αν και φωτογραφικό υλικό καταδεικνύει το αντίθετο.

Υπάρχουν επίσης φωτογραφικά ντοκουμέντα της εν λόγω, μαζί με χρυσαυγίτες βουλευτές και τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, από την «επίσκεψη» χρυσαυγιτών στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Στην ομάδα που ήταν επικεφαλής η Μπενέκη, μάλιστα, βρισκόταν και ο Καζαντζόγλου, τον οποίον δεν ήξερε, όπως είπε όταν ρωτήθηκε από το δικαστήριο, χαρακτηρίζοντάς τον έναν «από τους νεαρούς που κάθισε έξω από το νοσοκομείο»... Στην εν λόγω «ανθρωπιστική δράση», όπως την αποκάλεσε, συμμετείχαν η γυναίκα του Ρουπακιά, Μικελάτου, η Σκαρπέλη, κ.ά. Οι χρυσαυγίτες εισέβαλαν στο νοσοκομείο και έκαναν ελέγχους για αλλοδαπές νοσοκόμες. Έτσι, τα περί αστέγων στο προαύλιο του Κρατικού Νίκαιας, στους οποίους πήγαν να δώσουν τρόφιμα, δεν έπεισαν το δικαστήριο. «Μήπως πήγατε για άλλο λόγο εκεί;», ρωτήθηκε χαρακτηριστικά.

Ενδεικτικό ανάμεσα στα μηνύματα που έστελνε στον Λαγό, είναι αυτό όπου τον χαρακτηρίζει «ναζί μου», παρότι η ίδια ισχυρίστηκε ότι δεν πίστευε «σε αυτά που έλεγε η Χρυσή Αυγή». Να τονιστεί ότι τα μηνύματα ανάμεσα σε Μπενέκη και Λαγό για την επίθεση στο «Συνεργείο» ανήκουν σε μια σειρά μηνυμάτων, που επιβεβαιώνουν τον καθοδηγητικό και συντονιστικό ρόλο, καθώς και τη φυσική παρουσία του Λαγού στην επίθεση. Επιπλέον, παρά τα όσα υποστήριξε η Μπενέκη στο δικαστήριο, τα μηνύματα επιβεβαιώνουν το πώς δρούσαν τα τάγματα εφόδου και τον οργανωμένο χαρακτήρα των επιθέσεων.

Όσο για τις φωτογραφίες της με όπλα, υποστήριξε πως πρόκειται για το υπηρεσιακό όπλο του αδελφού της, που είναι αστυνομικός στην Ασφάλεια στη ΓΑΔΑ και για την καραμπίνα του, τα οποία διαθέτει νόμιμα, λέγοντας ότι προέρχεται από σόι αστυνομικών και είναι εξοικειωμένη με τα όπλα. Μάλιστα, ισχυρίστηκε ότι οι φωτογραφίες βγήκαν «για πλάκα», προκαλώντας την αντίδραση του δικαστηρίου.

• Ας σημειωθεί ότι ύστερα από σχετική ένσταση, το δικαστήριο αποφάσισε να μην επιτραπεί στους συνηγόρους της Πολιτικής Αγωγής να υποβάλουν στο εξής ερωτήσεις στους κατηγορούμενους. Η απόφαση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη μέχρι σήμερα πρακτική που ακολουθήθηκε από το δικαστήριο και αν τελικά ισχύσει, ενόψει μάλιστα των επερχόμενων απολογιών των κατηγορουμένων της ηγεσίας της ΧΑ, θα δυσχεράνει την ανεύρεση της αλήθειας, στην οποία συμβάλει η Πολιτική Αγωγή.

902gr

Στο κυνήγι του «πράσινου» κέρδους

Η ξαφνική «ζέση» διεθνών αστικών ΜΜΕ για την προβολή των κινητοποιήσεων για το κλίμα δεν πηγάζει από «αυθόρμητο» ενδιαφέρον των καπιταλιστών για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Πάει χέρι χέρι με μία καλολαδωμένη «βιομηχανία» που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες γύρω από το υπαρκτό πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Πίσω από το «ενδιαφέρον» των πολυεθνικών κρύβεται το νέο «χρυσωρυχείο» της «πράσινης οικονομίας», ως διέξοδος για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, σε μια περίοδο μάλιστα που η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αναιμική και γίνεται λόγος ήδη για την επόμενη κρίση. Το αμερικανικό δίκτυο «Bloomberg» από το Μάρτη του 2013 αποκάλυπτε πως επενδυτές σε γνωστές χρηματοπιστωτικές εταιρείες, όπως η «Morgan Stanley» και η «Goldman Sachs», που διαχειρίζονται αμύθητα κεφάλαια παγκοσμίως, «σπρώχνουν» επενδύσεις στις ΑΠΕ και στα βιοκαύσιμα, κυνηγώντας «πιο καυτά κέρδη».

* * *

Από τη σκοπιά αυτή δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι χιλιάδες επιχειρηματικοί όμιλοι σε όλο τον κόσμο, και πολλαπλάσιοι οργανισμοί και ιδρύματα που χρηματοδοτούνται έμμεσα ή άμεσα απ' αυτούς, στηρίζουν τις κινητοποιήσεις για το κλίμα. Σύμφωνα με στοιχεία των διοργανωτών, τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών σε όλο τον πλανήτη συνέδραμαν 3.024 επιχειρήσεις, παίρνοντας μάλιστα και μέτρα διευκόλυνσης της συμμετοχής των εργαζομένων τους σε αυτές. Εξίσου σημαντικό ρόλο στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων φαίνεται ότι έπαιξαν 820 οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» (ΜΚΟ και διάφορα «ευαγή» ιδρύματα, χρηματοδοτούμενα άμεσα ή έμμεσα από μεγάλα μονοπώλια), αλλά και 7.371 ιστοσελίδες σχετικές με το κλίμα και το περιβάλλον. Κομβικής σημασίας για την κινητοποίηση του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας ήταν επίσης η παρέμβαση συνδικαλιστικών οργανώσεων, κομμάτων, αλλά και της Εκκλησίας σε διάφορες χώρες, για να μη μιλήσουμε για το επίσημο κράτος, το οποίο - κυρίως μέσα από τα σχολεία - ανέλαβε σε πολλές περιπτώσεις ρόλο οργανωτή της συμμετοχής των μαθητών.

* * *

Μέσα από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να αντιμετωπίσει κανείς και τα ερωτήματα για την υπερπροβολή της 17χρονης Σουηδέζας ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, που δημοσιεύματα τη συνδέουν με δοκιμασμένους μάνατζερ (Ιγκμαρ Ρέντχογκ, της ΜΚΟ «We Don't Have Time») οι οποίοι ακουμπούν στις «πλάτες» δισεκατομμυριούχων (Σουηδοί μεγαλοεπενδυτές Ντέιβιντ Ολσεν και Γκούσταβ Στένμπεκ). Στο σύνολό τους, οι κινητοποιήσεις για το κλίμα συγκλίνουν στην ανάγκη της «πράσινης ανάπτυξης» μέσω ενός «Πράσινου New Deal», αλλάζοντας σε τομείς της οικονομίας το ενεργειακό μείγμα σε βάρος πιο παραδοσιακών μορφών Ενέργειας, όπως το πετρέλαιο, ο λιγνίτης κ.ά. Αναζητώντας νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι παρουσιάζουν την «πράσινη ανάπτυξη» ως απάντηση τάχα στην κλιματική αλλαγή, αποσιωπώντας ότι όσο μένει το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους (ό,τι χρώμα κι αν έχει) δεν μπορεί να δοθεί απάντηση προς όφελος της προστασίας του περιβάλλοντος και της ζωής από φυσικές καταστροφές. Αντίθετα, σε όλες τις εκδοχές του ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι παράγοντας επιβαρυντικός για το περιβάλλον και συνιστά μόνιμη απειλή για την ασφάλεια, ακόμα και για τη ζωή των ανθρώπων.

* * *

Δεν είναι όμως αυτή η μοναδική πλευρά που σχετίζεται με την αξιοποίηση της κλιματικής αλλαγής από τα μονοπώλια. Το ίδιο το φαινόμενο, που στην εξέλιξή του επιδρά καθοριστικά η επιβάρυνση του περιβάλλοντος από τη δράση του κεφαλαίου, αξιοποιείται πολύμορφα από τους θύτες για να ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Τα μονοπώλια φτάνουν στο σημείο να επενδύουν ακόμα και στον ανθρώπινο πόνο ή στις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής! Για παράδειγμα, η νεοϋορκέζικη εταιρεία KKR & Co, που «επενδύει» σε ακραία καιρικά φαινόμενα, αγόρασε πριν από έξι χρόνια τη «Nephila Capital Ltd» από τη Βερμούδα, που εμπορεύεται παράγωγα και αξιόγραφα σε ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, καταστροφικούς τυφώνες κ.λπ.! Η δε χρηματοπιστωτική επενδυτική εταιρεία υψηλού ρίσκου «Water Asset Management LLC», επίσης από τη Ν. Υόρκη, αγοράζει δικαιώματα διαχείρισης υδάτινων πόρων, στη λογική πως μακροπρόθεσμα το νερό θα αντιμετωπίζεται ως «ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο»!

* * *

Από την άλλη, υπάρχουν και «επενδυτές» που αδημονούν κυριολεκτικά για το λιώσιμο των πάγων στη Γροιλανδία, όπως η μεταλλευτική εταιρεία «Nuna Minerals A/S», που ποντάρει σε πλούσια κοιτάσματα, ανεκμετάλλευτα ακόμη, σπάνιων γαιών και χρυσού στη νότια Γροιλανδία, εκεί όπου μέχρι πρότινος υπήρχαν παγετώνες. Μεταλλευτικές εταιρείες της Δανίας μόνο μεταξύ 2010 και 2011 αύξησαν κατά 75% τις επενδύσεις σε περιοχές της Γροιλανδίας που έμεναν «ανεκμετάλλευτες» λόγω παγετώνων... Εκθέσεις του ΟΗΕ τις οποίες επικαλείται το «Bloomnberg» εκτιμούν ότι μέχρι το 2030 θα χρειαστούν νέες υποδομές λόγω κλιματικής αλλαγής, αξίας άνω των 130 δισ. δολαρίων! Την πληροφορία αυτή έχει αξιοποιήσει η ολλανδική εταιρεία «Arcadis NV», που εδώ και χρόνια προσφέρει υπηρεσίες εκσυγχρονισμού αντιπλημμυρικών υποδομών και έχει συνεργαστεί με τους δήμους αμερικανικών μεγαλουπόλεων που έχουν πληγεί από τυφώνες, όπως η Ν. Υόρκη μετά τον τυφώνα «Σάντι» και η Ν. Ορλεάνη μετά τον καταστροφικό τυφώνα «Κατρίνα».

* * *

Από το πάρτι «αξιοποίησης» της κλιματικής αλλαγής δεν λείπουν πολυεθνικές - μεγαθήρια που ξεπλένουν μέσω μάρκετινγκ καταστροφικά περιβαλλοντικά εγκλήματα, όπως οι BP, «ExxonMobil», «DuPoint», «General Electric», η μεγάλη διεθνής εταιρεία ξυλεμπορίας «International Paper» και η πιο νέα «πράσινη» εταιρεία βιοκαυσίμων «Archer Daniels Midland», οι οποίες, έναντι υποτροφιών σε πανεπιστήμια ή καλοπληρωμένες εκστρατείες διαφήμισης και «ενημέρωσης», εμφανίζονται ως χορηγοί «ερευνών» για το κλίμα και την προστασία του περιβάλλοντος! Ο διαθλαστικός φακός της καπιταλιστικής κερδοφορίας θολώνει το δίκαιο ενδιαφέρον και την ανησυχία εκατομμυρίων ανθρώπων - ιδιαίτερα της νεολαίας - για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, αξιοποιώντας τα στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μεγάλα μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κράτη. Γι' αυτό χρειάζεται αυτή η ανησυχία να μπολιαστεί με την προοπτική της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα έχει στο επίκεντρο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη.

Δ. Ο.

Το ταμείο

Το «ταμείο» που κάνουν κυβέρνηση και αστικά επιτελεία από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ πρέπει να γίνει από την εντελώς ανάποδη σκοπιά για το λαό, σε ό,τι αφορά τόσο την «έκρηξη επενδύσεων» που διαφημίζουν όσο και την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Παραμονές του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα των επιδιώξεων της κυβέρνησης να «τρέξει» ακόμα πιο γρήγορα το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια, με τη δέσμευση ότι εγγυάται την πλήρη υλοποίηση της ΝΑΤΟικής συμφωνίας με τη Β. Μακεδονία και την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Αλβανίας.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά «έσπασε και το ρόδι» στις συναντήσεις Ελληνα πρωθυπουργού με την ηγεσία του προτεκτοράτου του Κοσόβου, δηλώνοντας αμέσως μετά ότι θα στηρίξει το αποτέλεσμα των συνομιλιών με τη Σερβία, εκεί δηλαδή που οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί θέτουν ανοιχτά το ενδεχόμενο αλλαγής συνόρων, που θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την περιοχή.
Αντίστοιχα, μόνο για εφησυχασμό δεν προσφέρεται η συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο, όπου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η επικίνδυνη εμπλοκή των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και σχεδίων στην περιοχή, όπου η Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμίσει τη συμμετοχή της, παίζοντας και το ρόλο «διαύλου» ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την Τουρκία.
Οσο για το τι σημαίνει σε αυτές τις συνθήκες η «ψήφος εμπιστοσύνης» των ΗΠΑ στην Ελλάδα, δεν έχει κανείς παρά να δει τη μετατροπή της μισής και πλέον χώρας σε δολοφονική βάση εφόρμησης, με την «ανανέωση» της Συμφωνίας για τις βάσεις, που συζητιέται σε λίγες μέρες στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, παρουσία και του Αμερικανού ΥΠΕΞ.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: Στις συναντήσεις με τα «funds» και τους «επενδυτές», ο πρωθυπουργός δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει τα «ατού» για την προσέλκυση επενδύσεων, που δεν είναι άλλα από τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, των μέτρων στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Μια ματιά στα «μεγάλα projects» και τις «ευκαιρίες» που διαφήμισε, δίνει την πραγματική διάσταση για το τι έχει να περιμένει ο λαός. Για παράδειγμα, τα σχέδια για Ελλάδα - «κόμβο» συνδυασμένων μεταφορών και logistics σηματοδοτούν για τους εργαζόμενους τα γκέτο των «ειδικών οικονομικών ζωνών», επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, υποδομές με κριτήριο την κερδοφορία και τους στόχους του κεφαλαίου, που χρυσοπληρώνει ο λαός και βρίσκονται απέναντι στις δικές του ανάγκες.
Αλλά και τα καλέσματα στα «πράσινα» αρπακτικά και τους ενεργειακούς ομίλους να επενδύσουν στην Ελλάδα, πάνε χέρι χέρι με την πολιτική της παραπέρα «απελευθέρωσης» στην Ενέργεια, που για το λαό σημαίνει ενεργειακή φτώχεια, σάρωμα εργασιακών δικαιωμάτων, μεγάλες περιβαλλοντικές συνέπειες και υπονόμευση των δυνατοτήτων της χώρας, που στο πλαίσιο μιας άλλης εξουσίας και οικονομίας θα μπορούσαν να καλύπτουν και με το παραπάνω πάμφθηνα τις ανάγκες του λαού. Και να μην ξεχνάμε βέβαια το βαθύτερο χώσιμο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο «καημός» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ο πρωθυπουργός δεν είδε τον Τραμπ (!) και ότι «η επίσκεψη ήταν απροετοίμαστη», δίνοντας παράλληλα «συγχαρητήρια» στον «Μητσοτάκη εξωτερικού» που υπερασπίστηκε τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών.
Επιβεβαιώνεται και απ' αυτήν τη σκοπιά η ταύτιση των αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά τους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης. Με αυτούς τους στόχους, την αστική τάξη και τα κόμματά της είναι που πρέπει να συγκρουστούν οι εργαζόμενοι, ο λαός. Οχι περιμένοντας μάταια τι θα βγει από τις επαφές «υψηλού επιπέδου» των κυβερνήσεων και των καπιταλιστών, αλλά αντίθετα μπαίνοντας ορμητικά στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στον αγώνα για τα δικά τους συμφέροντα και την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.

Οταν η Ιστορία γίνεται σιωπή...

Οταν η Ιστορία γίνεται σιωπή, τότε λαλούν οι ανιστόρητοι. «Οι κομμουνιστές σκότωσαν Ελληνες», αποφάνθηκε αλαζονικά ένας νεόκοπος - αλλά παλιάς κοπής - πολιτικός. Προσπάθησα εις μάτην να καταλάβω το νόημα της φράσης αυτής. Αδύνατον να κατανοηθεί μια τέτοια φράση. Μέχρι να συνέλθω από την αδυναμία μου αυτή να καταλάβω τις νέες τάσεις της Ιστορίας, έφαγα μία ακόμα κεραμίδα. Τετρακόσια εκατομμύρια, διάβασα σε ένα άλλο κείμενο, ήταν οι φόνοι που διέπραξαν ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Μάο Τσε Τουνγκ και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές! Τρόμαξα. «Πού το πάνε;» αναρωτήθηκα.

Και τώρα έρχεται και το Ευρωκοινοβούλιο με ένα κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα που γυρίζει ανάποδα την Ιστορία. Με 535 ψήφους η Ευρωβουλή ενέκρινε το διαβόητο ψήφισμα με το οποίο ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον ναζισμό και νομιμοποιείται η εξαπόλυση διώξεων εναντίον όλων εκείνων που αναφέρονται στο κομμουνιστικό κίνημα. Το βδελυρό αυτό ψήφισμα κατατέθηκε από τις πολιτικές ομάδες ενός ευρύτατου φάσματος, από τη Δεξιά του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, και τους Φιλελεύθερους, μέχρι τους Πράσινους και τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ετσι, όπως και ο λαός μας λέει, «και κερατάς και δαρμένος». Η Σοβιετική Ενωση, με τους τόσους νεκρούς και τις τόσες ηρωικές μάχες, αντί να υμνείται ως πρωτοπόρα δύναμη στον αντιφασιστικό αγώνα κατηγορείται και ως δήθεν συνεργάτιδα του Χίτλερ! Σαν να ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος από το Σύμφωνο Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ. Πρωτοφανής παραχάραξη της Ιστορίας, πρωτοφανής ύβρις για έναν λαό που έδωσε τόσους νεκρούς στον αγώνα κατά του φασισμού και έσωσε την Ευρώπη από τον φασιστικό εφιάλτη. Η Ευρωβουλή επιχειρεί το ξέπλυμα της ναζιστικής φαιάς πανούκλας, ασελγώντας στη μνήμη των τριάντα εκατομμυρίων Σοβιετικών που έδωσαν τη ζωή τους για το γκρέμισμα του ναζισμού.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι βέβαια ούτε ο ανιστόρητος πολιτικάντης ή κάποιοι ανόητοι αντιγραφείς που διαβάζουν την Ιστορία του κόσμου ανάποδα. Ούτε καν αυτοί που νομίζουν ότι η Ιστορία γράφεται με διοικητικές αποφάσεις. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Το πρόβλημα είναι τι κρύβεται πίσω από αυτούς και ποιοι κινούν τα νήματα. Είναι η γιγαντιαία επιχείρηση του «ιστορικού αναθεωρητισμού», την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί ήδη από τη δεκαετία του '60, τη συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί και εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί, και μάλιστα «προοδευτικοί», με τις «ακριβείς» καταμετρήσεις σκοτωμένων από την ΟΠΛΑ αφενός, τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς δοσίλογους αφετέρου. Θα εξισώσουν, λοιπόν, τα θύματα της Εθνικής Αντίστασης με τα θύματα των συνεργατών των Γερμανών, των δοσίλογων;

Αυτή η βίαιη επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, στην οποία συμμετέχουν πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι. Ψήγματα αυτής της επιχείρησης φτάνουν και στη δημοσιότητα από αστοχίες... Μόνο ψήγματα, καθώς η δουλειά είναι οργανωμένη και καλά στημένη. Μάλιστα το γενναιόδωρο ίδρυμα Σόρος προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει τη συγγραφή των «νέων» βιβλίων Ιστορίας! Ποιοι άραγε θα τα έγραφαν; Προφανώς οι καθηγητάδες που κάθε χρόνο ταξιδεύουν στην Αμερική για σεμινάρια. Και είναι γνωστοί αυτοί, όπως γνωστές είναι και οι απόψεις τους.

Στόχος ο συμψηφισμός των εγκλημάτων. Η θεωρία των «δύο άκρων», δηλαδή ο κόκκινος και ο μαύρος φασισμός, η μαύρη και η κόκκινη τρομοκρατία! Οι κατασκευαστές αυτού του αναθεωρητισμού γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον, όχι όμως γραμμικά και νομοτελειακά. Στη μεταμοντέρνα εποχή, που εδράζεται αποκλειστικά στο παρόν, δεν μπορεί να επιβιώνει μια ζώσα Ιστορία, ένα παρελθόν δηλαδή που κάτι ακόμη μπορεί να προσκομίσει στο παρόν. Ετσι, λοιπόν, οι διαχειριστές του παρόντος ανακατασκευάζουν το παρελθόν, αυθαιρέτως αλλά αληθοφανώς, ώστε να συνάδει και να συνηγορεί προς τη χρεία του παρόντος.

Γιατί; Προφανές. Παρά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και παρά τη σημερινή αδυναμία των κομμουνιστικών κομμάτων, το καπιταλιστικό σύστημα δεν αισθάνεται ακόμα ασφαλές. Παρά τις πρόσκαιρες νίκες της αντεπανάστασης διατηρούνται ακόμη κάποιες σκιές του παρελθόντος του, με δυναμογόνα φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική προσμονή που οι λαοί μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά. Το φάντασμα δηλαδή εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο. Πρέπει, λοιπόν, το παρελθόν να εξορκιστεί ανέκκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να τους εμπνεύσει παραδείγματα. Τρέμουν τη δύναμη του λαού. Τρέμουν τον γίγαντα, μήπως και ξυπνήσει.

Το αντικομμουνιστικό ψήφισμα - σκουπίδι του Ευρωκοινοβουλίου με τις ανιστόρητες αθλιότητες που αναπαράγει έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη ματωμένη Ιστορία του Κόκκινου Στρατού. Ερχεται σε αντίθεση με την ίδια την Ιστορία, που δεν μπορεί να παραγράψει το επαίσχυντο Σύμφωνο του Μονάχου το 1938 ανάμεσα σε Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και τη χιτλερική Γερμανία. Αυτό που παρέδωσε την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ. Ερχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα που βροντοφωνάζει ότι ο φασισμός είναι το αναγκαίο στήριγμα του κεφαλαίου, όταν οι κοινοβουλευτικές του μάσκες πέφτουν.

Ερχεται σε αντίθεση με τα αισθήματα του λαού μας, που ανεξάρτητα αν υποστηρίζουν ή όχι όλες τις επιλογές του ΚΚΕ, δεν αμφισβητούν τους ανιδιοτελείς αγώνες του για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Ερχεται σε αντίθεση με τα φωτεινά πρόσωπα των νέων που αντικρίσαμε λίγες μέρες πριν στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτά τα πρόσωπα, πρόσωπα του αύριο, πρόσωπα του αγώνα, διαβεβαιώνουν ότι η Ιστορία δεν παραχαράσσεται με διοικητικά μέτρα και εφήμερα, συγκυριακά ψηφίσματα, αλλά γράφεται από τους λαούς και υπογράφεται με θυσίες και αίμα.
Τίποτα άλλο δεν αξίζει το μεταμοντέρνο αυτό παραλήρημα, παρά μόνο μια μικρή παράφραση σε κάποια λόγια του Αρη: «Εμείς δεν ξεπορτίζουμε τα κεφάλαιά μας, που δεν έχουμε, από τη χώρα, εμείς παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ. Δεν θα πάμε πουθενά. Και ας μη μας χάρισε ένα χάδι ως τώρα. Πάντα εδώ θα γυρνάμε, από πείσμα και τρέλα θα ζούμε σε τούτη τη γειτονιά, ώσπου να βρούμε νερό, γιατί ανήκουμε εδώ»...

Σπύρος ΤΖΟΚΑΣ
Πανεπιστημιακός - Συγγραφέας