"Союз понапрасну Spoudaiofanon умника": Другой ... "СССР"

"Союз понапрасну Spoudaiofanon умника": Другой ... "СССР"

25 ^до декабря прошла был "Юбилей". 25 декабря 1991 года красный флаг перестал размахивать в Кремль после 74 лет. С этим символическим и драматическим образом положило конец Советского Союза, первого социалистического государства в мире.           Миллионы людей во всех уголках земли, независимо от политической и идеологической позиции, началось с того момента , чтобы грозить до мысли о потерях может возникнуть в результате такого развития событий. Реальность, а затем превзошла даже самую зловещую воображение.       Но были и другие. Те , кто находятся в положении Союза Советских Социалистических Республик создали свой ​​собственный клуб ... "СССР": В клубе "Союз мелочью Spoudaiofanon умника" каждый год в этот день ведет к сумасшедшей праздник "демократии", "свободы" и " процветания "на" руинах железного занавеса "...     это качество было и является« анализ »которого - справедливо - завоевали славное место в« научной шарлатанства клуба " , поскольку они представляют собой типичный пример абсурдности гибрид может возникнуть в результате сочетания примитивный антикоммунизм с идеологической слепоте.      глашатая лжи и мошенничества продолжают тот же гимн , даже в самой звучной образом , когда сама жизнь уже опровергли их теории.     даже спустя два десятилетия после падения СССР читать и мы слышим невероятный праздник победы. Я имею в виду статью , написанную в последнее время . Подписанный профессором и известным терапевтом хорошей мысли, k.Marantzidi. Опубликовано в "Daily" (26.08.2012) и получить вкус передать характерный пассаж: "Если что - то действительно впечатляет в последние годы является то , что посткоммунистический мир, страны, уходит или покидающие коммунистического тоталитаризма, знак все больше и больше , наличием международных событий. Примерно одна треть планеты, которая ранее стояла на обочине, в настоящее время занимает новую позицию. Падение коммунизма в сочетании с глобализацией привело население этих стран на передний план мировой арене (...) И, наконец, по странной иронии истории, именно капитализм , который освободил сотни миллионов людей из своих цепей (... ) посткоммунистические демократии восточной Европы удалось за двадцать лет что - то впечатляющее и , вероятно , беспрецедентным в современной истории: двойного перехода, т.е. построения рыночной экономики, в то время как обрамлен демократические политические институты "...     Имея , таким образом обойти факт бедности и грабежей страдали этими странами на их пути в рай капиталистической глобализации, после закрытия глаза в окружении пламени после окончания холодной войны мир "мир войны" , поскольку обгонять делирий демократия торжествует с знаменосцы нацистами , фашисты и ультраправой Украины в Чехии и из Венгрии и Польши в странах Балтии, мы начинаем видеть сейчас, почти 25 лет спустя, своего рода «драматического перехода» , для которого празднуем "мудрый" о Lounge режима .     грубое кодирование данных достаточно , чтобы увидеть , как она измеряется "свобода" и "демократия" опрокидывание , которая произошла в 1991 году, в первую очередь в странах бывшего Советского Союза, имеющая в современной России.                                                                           ***     в России, поэтому, , где Путин и Медведев объявили "окончательный разрыв" с советским прошлым и где - под капиталистическом настоящем - сумма свойств 400 самых богатых "олигархов" русских достигает более половины ВВП страны, всего происходят следующее:                                                                            *     1) После распада СССР, население России, из - за резкого роста смертности снизился до 10 миллионов человек . Рассчитано, а не о том , что сокращение населения к 2025 году достигнет 18 миллионов , а к 2050 году превысит 40 миллионов человек .     Это был сам , который в марте 2012 года, в статье , опубликованной в «Комсомольской правды», в связи с Путиным президентские выборы признал , что " в настоящее время проживает в России 143 миллионов человек , по оценкам экспертов. Если текущие условия остаются теми же, в 2050 году население составляет 107 млн. "     Уже десять лет до 10 - й сессии Генеральной Ассамблеи Академии медицинских наук России, опубликовала свои выводы в статье под названием ..." медленную смерть ". Как было отмечено "размеры и беспрецедентное увеличение смертности и ухудшение состояния здоровья населения России Федерации является настолько существенным , что появилась угроза национальной безопасности страны."     Уровень смертности в России настолько велика, чтобы быть по сравнению со странами Африка. Причины повышенной смертности связано с развалом системы здравоохранения, социального обеспечения, плохое питание и включение российского режима в стрессовых ситуациях, таких как безработица.     Конечно депопуляции факторы центральную роль миграции. Более 300 000 россиян ежегодно мигрируют в поисках работы ...

*

    2) Согласно исследованиям , выполненным в начале девяностых годов, уровень рождаемости в России в 1987 году снизился в 2 раза, смертность увеличилась в 1,5 раза, число умерших постоянно превышает число родившихся в 2,5 раза .        в России большая смертность трудоспособного населения от неестественных причин в 2,5 раза выше , чем в развитых странах , и в 1,5 раза выше , чем в развивающихся странах.     в ряде областей Россия Федерация в течение жизни мужчин не превышает 55-56 лет. Средняя продолжительность жизни мужского населения страны в настоящее время 64 года. То есть средняя продолжительность жизни мужчин в России вернулось к уровню 1961 года, полвека назад!     Резкое различие в продолжительности жизни между мужчинами и женщинами, продолжительность жизни мужчин ниже , чем у женщин (76,5 лет) потому что, согласно социальным исследованиям увеличить явление алкоголизма после падения СССР.

*

    3) По мнению ученых, врачи медицинской академии России "последствия Горбачев-Ельцин-Путин реформ привел к тому, что в течение 10 лет (с 1989 по 1999 год) все категории заболеваний в России увеличился на 15,4%."

*

    4) Даже ряд «свободы» и «процветание»: только массовая вспышка алкоголизма сделал после свержения, в течение 20- го года в России погибло более трех миллионов человек! Сделаем сравнение:     В 10-летней войны в Афганистане погибли 12000 солдат. Другими словами, алкоголь умер в постсоветской России в 250 раз больше людей , чем военные жертвы имели в 10 лет Советского Союза в Афганистане.     Также:     Только десятилетие с 1999 по 2009 год, зафиксированный агентством ООН, число наркоманов увеличилось на 60%, в России на сегодняшний день насчитывается более 1,5 миллиона потребителей героина и наркоторговцами прибыль превышает в год до $ 75 млрд., так как Россия стала крупнейшим рынком героина с 20% мировой торговли специфический "продукт" , который будет осуществляться на его территории ...

*

    5) Страшно данные о смертности детей и матерей. Смертность детей в первый год жизни составляет до 2 раза выше , чем в экономически развитых странах.     Педиатрической популяции, по данным 2009 года, уменьшилось по крайней мере на 12%. Показатель материнской смертности в России, по крайней мере в 5 раз выше , чем в экономически развитых странах.

*

    6) "важный" некоторыми, переход от социализма к диким "рыночной экономики" и "демократических политических институтов», сопровождающееся сначала только десятилетие, беспрецедентным в истории увеличения социальных заболеваний , таких как туберкулез, сифилис, наркомания, инфекционный гепатит.     смертность от туберкулеза по сравнению с 1990 годом увеличился в 2,5 раза. В период с 1990 по 1997 год заболеваемость сифилисом увеличилась на 64 раз.     Посмотрите на контексте данных Всемирной организации здравоохранения убеждает , что в рамках Советского государства в первые годы своего существования молодой Советский Союз устранен инфекционных заболеваний. Те , кто возродил в России только один день после ... "освобождения"   .

*

    7) "Всплеск в России бедность" был титул , с которым это было описано два года назад от международных информационных агентств, ситуация , которая сложилась в стране.     Согласно российской статистике услуг "Rostat", только в первом квартале 2011 года число россиян, чьи доходы не превышают прожиточного минимума увеличилась на 2,3 млн.     по данным Всемирного банка в своем последнем докладе, Россия находится в опасности "значительного увеличения" бедности. Процент бедных на тех , кто живет менее чем на $ 5 в день, будет измеряться в этом году увеличился на 14,2% в этом году по состоянию на год. Новый рост бедности добавляется к увеличению на 11,2% в 2014 году по сравнению с предыдущим годом. На     сегодняшний день количество людей , живущих - официально - за чертой бедности , составляет по меньшей мере 20 миллионов, что составляет 1 / 7 населения России, по мнению компетентного депутата российского правительства Ольга Gkolontets. к     тому же Всемирного банка, бедность в России, скорее всего, увеличится в ближайшие годы, как говорят эксперты, по данным российского агентства ТАСС. А согласно заявлениям директора Института экономики Российской академии Руслан Гринберг "только 20% населения России живет комфортно. Почти половина населения живет просто выживание бой "...                                                                          *    8) Перейдем теперь к другой стороне: Согласно оценке и рейтинге самых богатых людей России, опубликованный журналом« Forbes, число российских миллиардеров , чем к 2004 году в три раза с 36 до 110. пошел     в 2013 году стоимость активов 200 богатейших россиян anercheto бизнесменов на 488,3 млрд. долларов, то есть 42 млрд. долларов больше , чем в предыдущем году. , А не 100 самых богатых богатых, в 2013 году было 25% от общего ВВП страны ...                                                                         *     9) Поскольку основные жертвы подрывной деятельности в Советском Союзе, и были не только дети. Директор самого ЮНИСЕФ Кэрол Беллами, был вынужден признать, представляя доклад в 2004 году, что "экономический рост (п.п. с 1990 г.) в странах Восточной Европы и бывшего СССР исключили детей." В     соответствии с существующие данные (опять же ЮНИСЕФ), один из трех детей , прибывших в «посткоммунистической» России живет ниже предела бедности. В российских городах двигаться более двух миллионов «уличных детей», в то время как более 700 000 детей в учреждениях, "отказались" их семьи. Еще одна вещь:     Каждый год в постсоветской России исчезают более 30000 детей , которые либо в конечном итоге в "индустрии" белого рабства, детской проституции или умерщвленных в торговле органами ...                                                                       * На     самом деле это все впечатляет. Тем не менее, они никогда не станут такими «впечатляющими» как «впечатляющие» является «Стипендия» и «объективность» тех , кто идет крестить ... "свободу". . И ... «демократия» Электронная почта: mpog@enikos.gr

“Ένωση Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων”: Η άλλη… “ΕΣΣΔ”

“Ένωση Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων”: Η άλλη… “ΕΣΣΔ”

Η 25^η Δεκέμβρη που πέρασε ήταν «επέτειος». Στις 25 Δεκέμβρη 1991 η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια. Με εκείνον τον συμβολικό όσο και δραματικό τρόπο σηματοδοτήθηκε το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.      
    Εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, άρχισαν από πρώτη εκείνη στιγμή να αναμετρούνται με τη σκέψη των απωλειών που θα μπορούσε να επέλθει από αυτή την εξέλιξη. Η πραγματικότητα που ακολούθησε ξεπέρασε ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.  
    Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την δική τους λέσχη της… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων», που κάθε χρόνο τέτοια μέρα πρωτοστατεί σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»…
    Τέτοιας ποιότητας ήταν και είναι οι «αναλύσεις» τους που - δικαίως - έχουν κερδίσει μια περίλαμπρη θέση στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού» καθώς συνιστούν χαρακτηριστικό δείγμα του υβριδίου της γελοιότητας που μπορεί να προκύψει από την σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση. 
    Οι τελάληδες του ψεύδους και της απάτης συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι ακόμα και όταν πια η ίδια η ζωή διέψευσε με τον πιο παταγώδη τρόπο τις θεωρίες τους.
    Ακόμα και δυο δεκαετίες μετά την πτώση της ΕΣΣΔ διαβάζουμε και ακούμε απίθανα επινίκια. Έχω υπόψη μου ένα άρθρο που γράφτηκε σχετικά πρόσφατα. Φέρει την υπογραφή του καθηγητή και γνωστού θεράποντα της ορθής σκέψης, του κ.Μαραντζίδη. Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» (26/8/2012) και για να πάρετε μια γεύση μεταφέρω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (...) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (...) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»...
    Αφού, λοιπόν, παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφού κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης», αφού προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Τσεχία κι από Ουγγαρία και Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες, ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 25 σχεδόν χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών.
    Μια πρόχειρη κωδικοποίηση των στοιχείων είναι αρκετή για να διαπιστώσουμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία.
                                                                          ***
    Στη Ρωσία, λοιπόν, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν και όπου - στο πλαίσιο του καπιταλιστικού παρόντος - το άθροισμα των περιουσιών των 400 πλουσιότερων «ολιγαρχών» Ρώσων φτάνει το μισό και πλέον του ΑΕΠ της χώρας, συμβαίνουν τα εξής:
                                                                           *
    1) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, έχει μειώθηκε έως και 10 εκατομμύρια. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.
    Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι «σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».
    Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».
    Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.
    Φυσικά στους παράγοντες μείωσης του πληθυσμού κεντρικό ρόλο παίζει η μετανάστευση. Πάνω από 300.000 Ρώσοι μεταναστεύουν κάθε χρόνο προς αναζήτηση εργασίας…

*

    2) Σύμφωνα με τις μελέτες που ολοκληρώθηκαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η γεννητικότητα στη Ρωσία από το 1987 μειώθηκε κατά 2 φορές, η θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 1,5 φορές, ο αριθμός των θανάτων ξεπερνούσε σταθερά τον αριθμό των γεννήσεων κατά 2,5 φορές.   
    Στη Ρωσία η μεγάλη θνησιμότητα του ικανού για εργασία πληθυσμού από αφύσικες αιτίες είναι κατά 2,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις προηγμένες χώρες και κατά 1,5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις αναπτυσσόμενες χώρες.
    Σε μια σειρά περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας η διάρκεια ζωής των ανδρών δεν ξεπερνάει τα 55 - 56 χρόνια . Ο μέσος όρος ζωής για τον αντρικό πληθυσμό της χώρας είναι σήμερα τα 64 χρόνια. Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1961, μισό και πλέον αιώνα πίσω!
    Η έντονη διαφορά στο προσδόκιμο ζωής ανάμεσα στα δύο φύλα, με το προσδόκιμο ζωής των ανδρών να είναι χαμηλότερο από των γυναικών (76,5 χρόνια) οφείλεται, σύμφωνα με κοινωνικές έρευνες στην αύξηση του φαινομένου του αλκοολισμού μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.

*

    3) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 - 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».

*

    4) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Ας κάνουμε μια σύγκριση:
    Στα 10χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πέθαναν στη μετασοβιετική Ρωσία κατά 250 φορές περισσότερα άτομα από τις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν.
    Επίσης:
    Μόνο τη δεκαετία 1999 - 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%, στη σημερινή Ρωσία υπάρχουν πάνω από 1,5 εκατομμύριο χρήστες ηρωίνης και τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της...

*

    5) Τρομακτικά είναι τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.
    Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία είναι κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ' ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

*

    6) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.
    Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.
    Μια ματιά στα πλαίσια των στοιχείων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».  

*

    7) «Έξαρση της φτώχειας στη Ρωσία» ήταν ο τίτλος με τον οποίο περιγραφόταν πριν από δυο χρόνια από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
    Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Ροστάτ», μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2011 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκε κατά 2,3 εκατομμύρια.
    Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα στην τελευταία της έκθεση, η Ρωσία κινδυνεύει με «σημαντική αύξηση» της φτώχειας. Το ποσοστό των φτωχών που αφορά όσους ζουν με λιγότερα από 5 δολάρια την ημέρα, αναμένεται να μετρηθεί φέτος αυξημένο κατά 14,2% φέτος όπως και του χρόνου. Η νέα αύξηση της φτώχειας έρχεται να προστεθεί στην αύξηση κατά 11,2% που σημειώθηκε το 2014 έναντι της προηγούμενης χρονιάς.
    Σήμερα ο αριθμός των ανθρώπων που ζούνε - επισήμως - κάτω από τα όρια της φτώχειας ανέρχεται σε τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, που αποτελούν το 1/7 του πληθυσμού της Ρωσίας , σύμφωνα με την αρμόδια αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Όλγα Γκολοντέτς.
    Πέραν της Παγκόσμιας Τράπεζας, η φτώχεια στη Ρωσία είναι πολύ πιθανό να ενταθεί τα επόμενα χρόνια, όπως υποστηρίζουν ειδικοί, σύμφωνα και με το ρωσικό πρακτορείο TASS. Σύμφωνα δε με τις δηλώσεις του διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…
                                                                         *
   8) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, που δημοσίευσε το περιοδικό«Forbes, ο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 110.
    Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών ανέρχετο σε 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Οι, δε, 100 πλουσιότεροι εκ των πλουσίων, το 2013 διέθεταν το 25% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας…
                                                                        *
    9) Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».
    Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους. Και κάτι ακόμα:
    Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων...
                                                                      *
    Πράγματι όλα αυτά είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη» και η «αντικειμενικότητα» εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην... «ελευθερία». Και στην… «δημοκρατία».

email: mpog@enikos.gr

Ο «στρατός – φάντασμα» της εθνικοφροσύνης

Ο «στρατός – φάντασμα» της εθνικοφροσύνης

Εξήντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, ένα ντοκουμέντο αποκαλύπτει την προσωπική εμπλοκή υπουργών, πολιτικών, στρατηγών και δημοσιογράφων στο παρακρατικό επιτελείο που στήθηκε για την εξολόθρευση της (νόμιμης ακόμη) Αριστεράς.
 

Εξήντα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου, η δημόσια συζήτηση γι’ αυτόν εξακολουθεί να διχάζει όχι μόνο τους πολίτες και τους πολιτικούς, αλλά και την εγχώρια επιστημονική κοινότητα.

Το ζήτημα ιδίως της «εμφύλιας βίας» αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια σε ιστοριογραφικό μήλο της έριδος, με την εμφάνιση ενός «αναθεωρητικού» ρεύματος που επαναφέρει στο προσκήνιο το ψυχροπολεμικό σχήμα των «τριών γύρων», μεταθέτοντας την έναρξη του Εμφυλίου στα χρόνια της Κατοχής και θεωρώντας την εαμική Αντίσταση σαν αποκλειστικά υπεύθυνη για το ξέσπασμά του (βλ. «Ιός» 5.12.2004).

Ένα κεντρικό επιχείρημα αυτής της αναπαλαιωμένης προσέγγισης εστιάζεται στην απαλλαγή της εθνικόφρονος πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας της εποχής από κάθε ευθύνη για την παρακρατική «λευκή τρομοκρατία», που έσπρωξε το ΚΚΕ στην επανάληψη του ένοπλου αγώνα. Οι αγριότητες του 1945-46 κατά των άοπλων αριστερών, υποστηρίζεται, δεν υπήρξαν τίποτα περισσότερο από αποκεντρωμένες αυθόρμητες αντεκδικήσεις των κατά τόπους εθνικοφρόνων για την «κόκκινη βία» που είχαν υποστεί από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επί Κατοχής.

Δημοσιεύουμε σήμερα ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο που αποδεικνύει περίτρανα την ανεδαφικότητα αυτής της ανάλυσης. Πρόκειται για το άκρως απόρρητο «Σημείωμα επί της Δημοσίας Τάξεως» που έστειλε στις 7 Ιουλίου 1946 στο βασιλιά Γεώργιο ο βουλευτής Χρήστος Ζαλοκώστας, επιτελικό στέλεχος της αντιεαμικής δεξιάς καθ’ όλη τη δεκαετία του ’40 (βλ. δίπλα). Το έγγραφο εντοπίστηκε στο Αρχείο των Βασιλικών Ανακτόρων, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, κι αποτελούσε μέρος της τακτικής ενημέρωσης του εξόριστου -ακόμη- μονάρχη απ’ το ακροδεξιό επιτελείο που προετοίμαζε παρασκηνιακά την επιστροφή του. Αντί του Ζαλοκώστα, που την τελευταία στιγμή αναχώρησε για τη Μακεδονία, την αναφορά μονόγραψε τελικά ο στενός του φίλος και συνεργάτης Σπύρος Μαρκεζίνης.

Αντικείμενο του εγγράφου είναι η απόφαση της κυβέρνησης Τσαλδάρη για τη δημιουργία έμμισθων παρακρατικών συμμοριών, διοικούμενων από αξιωματικούς με πολιτικά κι επιφορτισμένων με την εξολόθρευση των νόμιμων στελεχών της Αριστεράς σε όλη την Κεντρική και Βόρειο Ελλάδα. Η εκστρατεία αυτή εμφανίζεται τυπικά ως «αμυντική» κίνηση, ανάσχεσης των ανταρτοομάδων του ΚΚΕ και του ΝΟΦ (που δεν έχουν ακόμη συγκροτηθεί στον ενιαίο «Δημοκρατικό Στρατό»). Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αποτελεί κίνηση προληπτικής εκκαθάρισης του εδάφους από το νόμιμο «εσωτερικό εχθρό». Η συγκρότηση και δράση των συμμοριών συνδυάζονται άλλωστε ρητά με το επικείμενο δημοψήφισμα για το πολιτειακό, ώστε να εκβιαστούν αποτελέσματα ευνοϊκά για την παλινόρθωση της μοναρχίας.

Για λόγους χώρου δημοσιεύουμε εδώ το τμήμα του «σημειώματος» που αφορά το σχεδιασμό της παρακρατικής δράσης, μαζί με σχολιασμένα αποσπάσματα του υπόλοιπου εγγράφου. Το πλήρες ντοκουμέντο, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν στην ιστοσελίδα του «Ιού».

«Αναρχικοί» προ των πυλών

Η έκθεση Ζαλοκώστα ξεκινά με τη (λανθασμένη) εκτίμηση ότι «ευθύς μετά τας εκλογάς της 31 Μαρτίου το Κ.Κ.Ε. έλαβε νέας οδηγίας εκ Μόσχας και ήρχισε τακτικήν επιθετικήν».

«Αι πληροφορίαι μας έως τότε», γράφει, «ήσαν ότι το ΚΚΕ έδρα εις χωριστούς τομείς από το Αυτονομιστικόν Μακεδονικόν Κίνημα. Πράγματι το μεν ΚΚΕ περιωρίζετο από του Αξιού μέχρι της Θράκης, το δε ΝΟΦ (το σλαβικόν ΕΑΜ) έδρα από του Αξιού μέχρι των Αλβανικών συνόρων. Κατά τον χειμώνα του 1945 (Οκτώβριος – Φεβρουάριος 1946) αι ετοιμασίαι αμφοτέρων των αναρχικών τούτων οργανώσεων ΚΚΕ και ΝΟΦ περιωρίζοντο εις την δημιουργίαν πυρήνων και συνδέσμων εις όλην την ύπαιθρον, την αποθήκευσιν όπλων και πολεμοφοδίων εν πάση μυστικότητι, την ίδρυσιν εκ νέου της Επιμελητείας του Αντάρτη και την συσσώρευσιν τροφών. […] Μόνον τέλη Φεβρουαρίου αρχίζουν να εμφανίζωνται ένοπλοι συμμορίαι εις όλην την ύπαιθρον και μολονότι δεν κακουργούν πουθενά τονώνουν το ηθικόν των κομμουνιστών χωρικών και εκφοβίζουν τους εθνικόφρονας δια της παρουσίας των. […] Οπωσδήποτε τόσον το ΚΚΕ όσον και η ΝΟΦ φαίνονται νομοταγείς και ουδέν έγκλημα διαπράττουν».

Απεναντίας, «μετά τας εκλογάς (τέλη Απριλίου) η κατάστασις αλλάζει αποτόμως. Αι δύο χωρισταί ζώναι της Β. Ελλάδος εννούνται υπό γιουγκοσλαβικήν διοίκησιν, οι ξένοι πράκτορες διευθύνουν μέχρι του Έβρου, δημιουργείται εις Σκόπια κοινόν Αρχηγείον, το οποίον δεν τηρεί καν τα προσχήματα. Χωρίς καμμίαν επιφύλαξιν, και μάλιστα επιδεικτικώς, εφοδιάζουν τους Σλάβους αρχηγούς, οι οποίοι εισέρχονται εις το έδαφός μας με ταυτότητας και πιστοποιητικά βεβαιούντα τους Έλληνας της Μακεδονίας οπαδούς των ότι είναι οι μέλλοντες αρχηγοί τους, ούς δέον να υπακούουν τυφλώς, εντεταλμένους να επιτύχουν την αυτονόμησιν της Μακεδονίας».

Όλη αυτή η περιγραφή είναι βέβαια σε μεγάλο βαθμό αποκύημα της φαντασίας είτε του ίδιου του Ζαλοκώστα είτε των κατά τόπους πληροφοριοδοτών του («των παλαιών μας πρακτόρων της Επιτροπής Συντονισμού Εθνικού Αγώνος»). Από το διαθέσιμο σήμερα αρχειακό υλικό γνωρίζουμε π.χ. πως η συνεννόηση ΚΚΕ-ΝΟΦ για την ενοποίηση των ανταρτοομάδων τους επιτεύχθηκε μόλις στα τέλη του 1946. Όσο για τα περί «σλάβων αρχηγών», «ξένων πρακτόρων» και «γιουγκοσλαβικής διοίκησης» του δεύτερου αντάρτικου, δεν αξίζει καν να σχολιαστούν.

Πιο ενδιαφέρουσα είναι η περιγραφή της πολιτικής και στρατιωτικής διάστασης του κινδύνου: «Εις δύο τρίγωνα, το έν Εδέσσης – Βερροίας – Γιδά, το άλλο Σερβίων – όρος Χάσια – όρος Όλυμπος, η χωροφυλακή εξεμηδενίσθη. Πρώτον προσεβλήθησαν οι απομονωμένοι σταθμοί χωροφυλακής, δυνάμεως 3-5 μόνον ανδρών, οι χωροφύλακες εφονεύθησαν, οι σταθμοί ενεπρήσθησαν. Κατόπιν προσεβλήθησαν μεγαλύτερα κέντρα, όπου χωρίς η επιτυχία των αναρχικών να είναι πάντοτε πλήρης, εν τούτοις επετύγχανον να φονεύουν μερικά όργανα της τάξεως και να τραυματίζουν άλλα. Οσάκις εκινούντο κατά των συμμοριών μεγάλα αποσπάσματα χωροφυλακής και εκύκλωναν αυτάς, πάντοτε οι αναρχικοί δια του βαρέως οπλισμού αυτών έσπαζαν τον κλοιόν και διέφευγον».

Ως αιτίες αυτού του «καταντήματος», η έκθεση θεωρεί την άρνηση του βρετανού εκπαιδευτή των Σωμάτων Ασφαλείας Τσαρλς Ουΐκαμ να εξοπλίσει τη Χωροφυλακή με πολυβόλα, την «αναξιότητα ή εσκεμμένη συνοδοιπορεία πολλών συνταγματαρχών Ανωτάτων Διοικητών Χωροφυλακής Βορείου Ελλάδος, ανηκόντων εις την δημοκρατικήν παράταξιν» και την «θαυμασία προπαγάνδα κατά χωρία του Κ.Κ.Ε»:

«Ύστερα από κάθε επίθεσιν των συμμοριών εις περιφέρειαν τινα προσήρχοντο τάχα λαϊκοί φίλοι ή γύναια της ΕΠΟΝ προς τα όργανα της τάξεως και τους προέτρεπαν ‘να μη σκοτώνωνται άδικα για το χατήρι των κεφαλαιοκρατών’. Η προπαγάνδα δε αυτή τοσούτω μάλλον εγίνετο πιστευτή, καθ’ όσον το κράτος ουδεμίαν σύνταξιν εξαιρετικήν απένεμεν εις τας οικογενείας των θυμάτων του καθήκοντος, εμάνθανον δε οι χωροφύλακες ότι αι οικογένειαι των φονευομένων συναδέλφων τους επένοντο».

Αποτέλεσμα: «Όλη η Μακεδονία ευρίσκετο εν επαναστάσει και οι Άγγλοι δεν το εννοούσαν ή, τολμώ να το εκστομίσω, ηρέσκοντο να ενταθούν κάπως τα εσωτερικά μας βάσανα». Ώσπου, «η πυρκαϊά έφθασε μέχρι Λαμίας» και το ΚΚΕ, αφού «εξήρθρωσε την κρατικήν μηχανήν εις την ύπαιθρον και τα χωρία, ετοιμάζει επιθέσεις εντός των πόλεων διορίσαν επιτρόπους δια τας αστικάς ταραχάς».

Όπως γνωρίζουμε σήμερα, το καλοκαίρι του 1946 το ΚΚΕ δεν είχε ακόμη δρομολογήσει οριστικά την επιλογή του ένοπλου αγώνα και, πολύ περισσότερο, δεν είχε καταρτίσει το παραμικρό σχέδιο «αστικών ταραχών». Ενδεχομένως ο Ζαλοκώστας καταγράφει απλώς τον πανικό της πιο συντηρητικής μερίδας της αστικής τάξης απέναντι στις εξελίξεις. Ίσως πάλι μεγιστοποιεί τους κινδύνους, ώστε να νομιμοποιήσει την εγκαθίδρυση του παρακρατικού επιτελείου.

Το νέο «Μακεδονικό Κομιτάτο»

Η πρώτη, ανεπιτυχής κρούση έγινε στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως: «Εγγράφως εζητήσαμεν από τον κ. Κ. Τσαλδάρην και τον κ. Σπ. Θεοτόκην την 17 Μαΐου, σχεδόν προ διμήνου να εγκρίνουν αφ’ ενός μεν την διανομήν όπλων εις εθνικόφρονας πολίτας εγνωσμένης τιμιότητος και φρονημάτων, αφ’ ετέρου την δημιουργίαν συμμοριών ιδικών μας εκ Ποντίων κυρίως αγωνιστών της Εθνικής Αντιστάσεως. Τα μέτρα ταύτα δεν ενεκρίθησαν μολονότι ήτο πρόδηλος η χρησιμότης αυτών».

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το σκεπτικό της εισήγησης:

«Η ανάγκη της οργανώσεως ιδικών μας συμμοριών επιβάλλεται υπό της διαπιστώσεως ότι δεν είναι δυνατόν να πολεμηθή είς στρατός - φάντασμα παρά δι’ άλλου στρατού - φαντάσματος. Τούτο απεδείχθη δια των επιχειρήσεων του Γ΄ Σώματος Στρατού εις το όρος Πάϊκον όπερ εκύκλωσαν 2.500 στρατιώται χωρίς να ανεύρουν ούτε έναν αντάρτην, ούτε ένα όπλον, διότι τα μεν όπλα είχον αποκρυβή, οι δε αναρχικοί ησχολούντο εις την υλοτομίαν δήθεν.

Το ‘Κέντρον’ του κ. Σοφούλη παρεμποδίζει ακόμη σήμερον το κράτος να επιβληθή, διότι πολλοί ανώτεροι υπάλληλοι, π.χ. ο εισαγγελεύς Εφετών Κοζάνης Κουλάκος, είναι αριστεροί και αρνούνται να υπογράψουν τα εντάλματα συλλήψεως που ζητούν οι Νομάρχαι και οι Έπαρχοι. Εφ’ όσον λοιπόν η κρατική μηχανή, μη εκκαθαρισθείσα από τους κομμουνιστάς υπαλλήλους, κωλυσιεργεί συστηματικώς εις την εμπέδωσιν της τάξεως, τι άλλο απομένει από την σύλληψιν των αναρχικών υπό συμμοριών ιδικών μας;

Άλλωστε και η συστηματική καταδίωξις των αναρχικών δεν δύναται να γίνη αποτελεσματική ει μη υπό τοπικών ιδικών μας συμμοριών που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, γνωρίζουν τους τροφοδότας των αναρχικών και τα κρυσφύγετά τους.

Όλα τα ανωτέρω τα είχομεν ειπεί και προς τον Αρχιστράτηγον Παπάγον προ της αναχωρήσεώς του δια Λονδίνον. Έκτοτε δεν επαύσαμεν να υποδεικνύωμεν τον επερχόμενον κίνδυνον, ο οποίος κατά τα κομμουνιστικά σχέδια πρόκειται να κορυφωθή εντός του Αυγούστου, εις τρόπον ώστε η Χώρα να ευρεθή κατά τας παραμονάς του δημοψηφίσματος εις τοιούτον χάος, ώστε να αναβληθή η επάνοδος της Α.Μ. του Βασιλέως, αναβαλλομένης της ετυμηγορίας του Λαού».

Σύμφωνα με τις εφημερίδες των ημερών, ο Παπάγος πήγε στο Λονδίνο ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας για τις «εκδηλώσεις της νίκης», που ξεκίνησαν στις 8 Ιουνίου. Όσο για την επίσημη ίδρυση του παρακρατικού επιτελείου, αυτή θα γίνει στις 29 Ιουνίου, μια μέρα πριν από την αναχώρηση του πρωθυπουργού για το Λονδίνο. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια αποτελεί η χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος από απροσδιόριστες πηγές. Ίσως πρόκειται για τους αθηναίους «κεφαλαιούχους» που επί Κατοχής χρηματοδοτούσαν, μέσω του ίδιου ακριβώς μηχανισμού, τις αντιεαμικές «εθνικές οργανώσεις»:

«Προ αυτής της καταστάσεως ευρεθέντες ηναγκάσθημεν ν’ αντιδράσωμεν με ριζικά μέτρα. Ο κ. Μαρκεζίνης την παραμονήν της αναχωρήσεώς του κ. Τσαλδάρη του έθεσεν, τρόπον τινά τελεσιγραφικώς, την απαίτησιν να ιδρυθή ‘Μακεδονικόν Κομιτάτον’ το οποίον θα εφρόντιζε να σωθή η Β. Ελλάς. Ο κ. Τσαλδάρης απεδέχθη τέλος τούτο και το Κομιτάτον ιδρύθη αυθημερόν.

Εις σύσκεψιν με τον κ. Μαυρομιχάλην και τον αντιστράτηγον Σπηλιωτόπουλον, ο κ. Μαρκεζίνης και εγώ εθέσαμεν τας βάσεις του, την δε επομένην ημέραν είχομεν ήδη εξεύρει 100 εκατομμύρια δραχμών δια τας πρώτας ενεργείας μας, κατανεμηθείσας ως εξής. 50.000.000 θα δοθούν εις τον στρατηγόν Βεντήρην δια την Κεντρικήν και Ανατολικήν Μακεδονίαν, 40.000.000 εις τον στρατηγόν Γεωργούλην (ευτυχώς συμφωνούντα πλήρως μαζύ μας και δραστηρίως εργαζόμενον κατά του κομμουνισμού) δια την Δ. Μακεδονίαν και Θεσσαλίαν και 10.000.000 εις τον στρατηγόν Γιατζήν δια την Στερεάν Ελλάδα.

Με τα χρήματα αυτά θα οργανωθούν εικοσαμελείς συμμορίαι από εθνικόφρονας εντίμους πολίτας υπό αξιωματικόν με πολιτικήν περιβολήν, σκοπόν έχουσαι αφ’ ενός την εξόντωσιν ελαχίστων μεν πλην αρχηγετικών στελεχών των κομμουνιστών δια να παραλύση η όλη αναρχική οργάνωσις δια του αποκεφαλισμού των αρχηγών, αφ’ ετέρου δε την καταδίωξιν των αναρχικών ομάδων της περιφερείας. Κατά τας εκλογάς απεδείχθη ότι όπου υπήρχε εθνικόφρων ομάς (Σούρλας εις Δομοκόν, Καλαμπαλίκης εις Φάρσαλα, Τσαντούλας εις Καρδίτσαν, Ιωάννου εις Λαμίαν, Μαγγανμάς εις Μεσσηνίαν) ο κόσμος εφήφισεν αθρόως το Λαϊκόν Κόμμα, όπου όμως αντιθέτως επεκράτουν κομμουνιστικαί συμμορίαι, ως εις Τύρνοβον, Γρεβενά, Νάουσαν, Πέλλην, Σέρβια, ουδείς ετόλμα να ψηφίση και η αποχή ήτο μεγίστη.

Προκειμένου του Δημοψηφίσματος είναι προφανής η ανάγκη υπάρξεως ιδικών μας συμμοριών».

Πολιτικοί, στρατηγοί, δημοσιογράφοι…

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η σύσταση του παρακρατικού επιτελείου, με τη συνύπαρξη στρατιωτικών, πολιτικών και μεγαλοδημοσιογράφων. Εντύπωση προκαλεί ιδίως η πορουσία των διευθυντών των τριών βασικών εφημερίδων της δεξιάς («Εστία», «Εμπρός» κι «Ελληνικόν Αίμα») σ’ ένα όργανο επιφορτισμένο με την οργάνωση πολιτικών δολοφονιών:

«Το Κομιτάτον απηρτίσθη εκ των δύο στρατηγών Σπηλιωτοπούλου και Βεντήρη, του κ. Μαρκεζίνη, του Βουλευτού Καβάλλας Ν. Γρηγοριάδη, των τριών διευθυντών εφημερίδων Αχ. Κύρου, Καλαποθάκη και Βοβολίνη υπό την προεδρίαν του Υπουργού των ενόπλων δυνάμεων. Αμέσως ήρχισεν υπό του Γεν. Επιτελείου η αποστολή όπλων εις την ύπαιθρον. Εντός διημέρου απεστάλησαν 600 εις Θεσσαλονίκην, 750 εις Δ. Μακεδονίαν και 200 εις Στερεάν, ίνα διανεμηθούν εις τους εθνικόφρονας. Ο ψυχολογικός αντίκτυπος θα είναι μεγάλος, όταν οι αγρόται δουν ότι κάποιος τους φροντίζει.

Η όλη οργάνωσις θα διευθύνεται εξ Αθηνών, τας δε αποφάσεις θα εκτελή το Γεν. Επιτελείον μέσω γραφείου ειδικού όπερ ιδρύθη αμέσως και θα διατελή υπό την άμεσον επίβλεψιν του υπαρχηγού ταξιάρχου Πεντζοπούλου. Ετοιμάσθησαν 5 σύνδεσμοι αξιωματικοί οίτινες θα αναλάβουν την επιθεώρησιν ανά μιας περιφερείας έκαστος εις όσας δηλαδή διηρέθη η Β. Ελλάς δια τον συντονισμόν των ενεργειών και την παρακολούθησιν.

Ωργανώθη ειδική υπηρεσία πληροφοριών, καθ’ όσον η Κυβέρνησις στερείται πλήρως τοιαύτης, η δε της Χωροφυλακής είναι γελοία και ασυντόνιστος διότι λειτουργεί χωριστά κατά νομούς.

Εις τους επί κεφαλής αξιωματικούς εδόθη η εντολή να εξαφανίζουν τους αρχηγούς των κομμουνιστών, ώστε να μη φαίνεται η δολοφονία, δια να πιστεύεται τάχα ότι διέφυγον ούτοι προς τον Τίτο. Να μη κτυπούν τους δευτερεύοντας παράγοντας , αλλά να φονεύουν τους πρωτεύοντας μόνον και να αποφεύγουν τους ξυλοδαρμούς.

Προς καλλιτέραν οργάνωσιν και συντονισμόν αναχωρούν μεθαύριον Δευτέραν ο Ταξίαρχος Πεντζόπουλος δια Δ. Μακεδονίαν, εγώ δια Θεσσαλονίκην, την δε Tρίτην ο ίδιος ο Υπουργός των Στρατιωτικών δια Θεσσαλίαν.

Μολονότι ηρχίσαμεν το έργον μας τόσον αργά, χάρις εις την αδράνειαν του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως και των Άγγλων, εν τούτοις ελπίζομεν ότι τα δραστικά αυτά μέτρα θα σταματήσουν την πρόοδον του κακού, περί τας αρχάς δε Αυγούστου, ήτοι εντός μηνός θα βελτιώσουν την κατάστασιν αισθητότατα.

Χωρίς τα απάνθρωπα ίσως πλην απαραίτητα αυτά μέτρα φρονούμεν ότι εκινδύνευε μετά την παράλυσιν της Χωροφυλακής και των αγροτών να επέλθη η κόπωσις του στρατού, του ματαίως κυνηγούντος αντίπαλον – φάντασμα. Εκ της κοπώσεως δε ταύτης θα επωφελείτο το ΚΚΕ δια των σειρήνων της ΕΠΟΝ και της εντέχνου προπαγάνδας προς τους στρατιώτας. Δεν πρέπει να λησμονώμεν ότι το μικρόβιον του κομμουνισμού έχει ήδη εισχωρήσει και εις τον στρατόν, του ποσοστού των κομμουνιστών εκ των στρατευθέντων θεωρουμένου εις 20%, των δε δύο νεωτέρων ηλικιών των τελευταίως κληθεισών εις 35%. Εάν δεν αντιδράσωμεν βιαίως και σπάσει και ο στρατός, τι άλλο απομένει εις το Κράτος; Τίποτε, το χάος».
 

Τα ίχνη του «Κομιτάτου» Η έμπρακτη λειτουργία του Κομιτάτου δεν καταγράφεται φυσικά στις εκθέσεις των Ζαλοκώστα και Μαρκεζίνη προς τον εξόριστο βασιλιά. Τα αποτυπώματά της είναι ωστόσο κάτι παραπάνω από ευδιάκριτα: * Κατ’ αρχάς, η σαφής κλιμάκωση της παρακρατικής δράσης αμέσως μετά τη σύσταση του Κομιτάτου. «Από τον Ιούλιο του 1946, ένα κύμα βίας χωρίς προηγούμενο σάρωσε την Ελλάδα», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Χάϊντς Ρίχτερ («From Varkiza to Civil War», Λονδίνο 1986, σ.525). Σύμφωνα με βρετανικές στατιστικές, ως το Σεπτέμβριο του 1946 ο ρυθμός των πολιτικών δολοφονιών αυξήθηκε κατά 150% (D. Close [επιμ.], «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος», Αθήνα 1997, σ.132). * Στο βιβλίο του στρατηγού Ζαφειρόπουλου, τη συνεκτικότερη μέχρι σήμερα εξιστόρηση του Εμφυλίου από κυβερνητικής πλευράς, συναντάμε μια συνθηματική αναφορά σε μη κατονομαζόμενα «εξαιρετικά μέτρα, άτινα ελήφθησαν υπό της Διοικήσεως του Β΄ Σ.Σ.» τον Ιούλιο του 1946 «και άτινα εξήρχοντο του πλαισίου της νομιμότητος, δεδομένου ότι και ο συμμοριτισμός ήτο εκτός Νόμου», συναντάμε («Ο αντισυμμοριακός αγών», Αθήναι 1956, σ.190). * Η σοβαρότερη σχετική πληροφορία περιέχεται όμως στην ημιεπίσημη Ιστορία της Χωροφυλακής του απόστρατου συνταγματάρχη Κων/νου Αντωνίου. «Κατά τα μέσα Ιουλίου 1946», διαβάζουμε, «το Γ΄ Σώμα Στρατού προέβη εις την οργάνωσιν και τον εξοπλισμόν 200 ατόμων αντικομμουνιστών, ούς κατένειμεν εις 8 εικοσιπενταμελείς ομάδας δι’ αντισυμμοριακήν και αντικομμουνιστικήν δράσιν εν τη περιφερεία του Σώματος Στρατού, ίνα δε μη το Σώμα εκτίθεται εκάλει εις Θεσσαλονίκην τους Διοικητάς Χωροφυλακής, εν αγνοία του Ανωτέρου Διοικητού, και τοις παρέδιδεν οπλισμόν κλπ δια τας ομάδας ταύτας, εις τους άνδρας των οποίων κατέβαλεν μηνιαίας αποδοχάς εκ δρχ 250.000» («Ιστορία Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής», Αθήναι 1965, τ.Γ΄, σ.2139). * Χωρίς ιδιαίτερες διευκρινήσεις, ο ίδιος μας πληροφορεί επίσης για τις ενδοϋπηρεσιακές τριβές που προκάλεσε η δρομολόγηση του δολοφονικού προγράμματος. Μετά από θυελλώδη σύσκεψη υπό τον συντονιστή του Κομιτάτου συνταγματάρχη Πεντζόπουλο, που διακήρυξε πως «δεν πρέπει να κωλυθώμεν εκ των Νόμων» (26.7.46), ο Ανώτερος Διοικητής Χωροφυλακής Κεντρικής Μακεδονίας Γρηγόριος Δημουλάς ξεκαθάρισε στο Αρχηγείο του ότι «δεν εννοεί ν’ ανεχθή έκνομον δράσιν και ότι η Χωροφυλακή δεν πρόκειται να δράση κατά προηγηθέντα παραδείγματα άλλων Τμημάτων κατά την διάρκειαν της κατοχής». Πέντε μέρες μετά, την 1η Αυγούστου, απομακρύνθηκε εσπευσμένα από τη θέση του κατ’ εντολήν των Πεντζόπουλου και Βεντήρη (όπ.π., σ.2158-61). «Δεν δύναμαι να εκταθώ επί της βαθυτέρας εννοίας ούτε επί περισσοτέρων λεπτομερειών της ομιλίας» του υπαρχηγού του ΓΕΣ, σημειώνει ο Δημουλάς στην αναφορά του (27.7.46), «δια να μη καταλείπω εν επισήμω εγγγράφω γραπτά μνημεία δυνάμενα να δημιουργήσω δυσχερείας εις την Διοίκησιν». Ευτυχώς για την Ιστορία, οι εμπνευστές του σχεδίου δεν είχαν παρόμοιες ευαισθησίες…

 


Το δίδυμο του βαθέως «εθνικού κράτους»

Το συγκλονιστικό ντοκουμέντο που αποκαλύπτουμε σήμερα εντοπίστηκε σε φάκελο του Αρχείου Βασιλικών Ανακτόρων, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (φ. 439, «Εκθέσεις Μαρκεζίνη – Ζαλοκώστα 1944-1946. Top Secret»). Ο φάκελος αυτός περιέχει τις εκθέσεις που έστελναν τακτικά επί διετία (18.11.1944 - 7.7.1946) στον εξόριστο βασιλιά Γεώργιο Β΄, στο Λονδίνο, δυο από τις κεντρικότερες -και συνάμα σκοτεινές- φυσιογνωμίες του εθνικόφρονος κόσμου της εποχής.
Ο ένας ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης, νομικός σύμβουλος τότε του Γεωργίου, μετέπειτα υπερυπουργός Συντρονισμού επί Παπάγου (1952-54) και διορισμένος πρωθυπουργός της χούντας το 1973. Ο δεύτερος ήταν ο βιομήχανος και λογοτέχνης Χρήστος Ζαλοκώστας, συγγραφέας μεταξύ άλλων και της πρώτης συγκροτημένης (αν και σε μεγάλο βαθμό παραπλανητικής) εθνικόφρονος αφήγησης για την Κατοχή και την Αντίσταση.

Παιδικοί φίλοι και γείτονες, Μαρκεζίνης και Ζαλοκώστας υπήρξαν στην Κατοχή στελέχη της δεξιάς φιλοβασιλικής οργάνωσης «Εθνική Δράσις», ουσιαστικά όμως οι αθέατοι συντονιστές του πλέγματος των «εθνικών οργανώσεων» που στήθηκε μεταξύ δωσιλογισμού και ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για την καταπολέμηση της επιρροής του τελευταίου στη ριζοσπαστικοποιημένη ελληνική κοινωνία. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η «Οικονομική Επιτροπή» της Ε.Δ. που δημιουργήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1943, με πρόεδρο τον Αντώνιο Μπενάκη, με σκοπό τη χρηματοδότηση των αντιεαμικών μηχανισμών από τους ντόπιους καπιταλιστές.

Σύμφωνα με έκθεση του Κων/νου Βεντήρη (16.12.43), «ευρέθη τρόπος να προκληθή η ιδιάζουσα προσοχή των ενταύθα κεφαλαιούχων επί της ανάγκης της σοβαράς ενισχύσεως των Εθνικών Οργανώσεων». Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε «η διάθεσις υπό των κεφαλαιούχων τούτων ωρισμένων οικονομικών πόρων, κατανεμομένων υπό αρμοδίας σχετικής τεχνικής επιτροπής, εις τας διαφόρους οργανώσεις» («Αρχείο Εμμ. Τσουδερού, Αθήνα 1990, τ.Γ1, σ.746). Από έκθεση του Αριστείδη Πηλαβάκη (28.6.44) πληροφορούμαστε, πάλι, πως οι οργανώσεις αυτές «συνδέονται από το κοινόν αντιεαμικόν αίσθημα το οποίον τας εμπνέει και ιδίως από λόγους οικονομικούς, διότι τροφοδοτούνται από το κοινόν ταμείον της υπό τον Αντώνιον Μπενάκην διαχειριστικής επιτροπής» (όπ.π., σ.Γ2, σ.945). Στο βιβλίο του ο Ζαλοκώστας μιλά γι’ αυτή την επιτροπή σε πρώτο πρόσωπο (σ.32), ενώ στο δικό του ο Μαρκεζίνης διεκδικεί δάφνες «αφανούς καθοδηγητού» της μητρικής οργάνωσης (τ.Α΄, σ.310).

Όλα αυτά ήταν λίγο-πολύ γνωστά. Από το Αρχείο των Ανακτόρων διαπιστώνουμε, ωστόσο, πως αυτός ο μηχανισμός (ή, εν πάσει περιπτώσει, ο σκληρός πυρήνας του) διατηρήθηκε σε λειτουργία και μετά την Απελευθέρωση, με στρατηγικό στόχο την πάταξη του «εσωτερικού εχθρού» και την επαναφορά της μοναρχίας. Ο συντάκτης της έκθεσης που δημοσιεύουμε -κι όχι μόνον αυτής- μιλά έτσι σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για να περιγράψει σχεδιασμούς, κινήσεις και διαβήματα του εν λόγω μηχανισμού. Ως εσωτερικός δε εχθρός, νοούνται τόσο το ΚΚΕ και το ΕΑΜ όσο και οι «συνοδοιπόροι» τους οπαδοί της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Ο φάκελος περιέχει 72 έγγραφα, απ’ τα οποία 55 είναι εκθέσεις προς το Γεώργιο (27 του Μαρκεζίνη και 28 του Ζαλοκώστα) και 15 ανώνυμες γραπτές «οδηγίες» του βασιλιά προς το Μαρκεζίνη. Οι εκθέσεις των Μαρκεζίνη – Ζαλοκώστα γράφονταν ως επί το πλείστον ταυτόχρονα, αποστέλλονταν προφανώς με τον ίδιο «αγγελιαφόρο» κι ακολουθούν έναν αυστηρό καταμερισμό εργασίας. Ο μεν Μαρκεζίνης ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τις πολιτικές ζυμώσεις και ίντριγκες («το προσφιλές μου παρασκήνιον», σύμφωνα με τα λόγια του), ενώ ο Ζαλοκώστας επιβλέπει και συντονίζει την οργανωτική συγκρότηση της «κοινωνικής δεξιάς», του αντικομμουνιστικού αγώνα και της λευκής τρομοκρατίας.

Στη μεταπολεμική «Ιστορία» του, ο ίδιος ο Μαρκεζίνης τσιτάρει επιλεκτικά αποσπάσματα από τις δικές του αναφορές προς το Γεώργιο, αναφέροντας παρεμπιπτόντως ότι «τις εκθέσεις εκείνες συνόδευαν ενίοτε και εκθέσεις του Χρ. Ζαλοκώστα, που ανεφέροντο ιδίως στα στρατιωτικά πράγματα της εποχής» (τ.Α΄, σ.ΙΧ). Από μια πρόχειρη αντιπαραβολή, διαπιστώσαμε πάντως μια τουλάχιστον εσκεμμένη αλλοίωση: ο όρος «ταγματαλίτες» που ο Μαρκεζίνης χρησιμοποιεί στην έκθεση της 7.7.46, επηρεασμένος προφανώς από το κλίμα της εποχής, στο βιβλίο μετατρέπεται επί το κοσμιώτερον σε «ταγματασφαλίτες» (τ.Β΄, σ.236).
  

Ένα τροπάριο για φονιάδες

 Ένα τροπάριο για φονιάδες

Σαν σήμερα, πριν 62 χρόνια η αστική τάξη της χώρας, οι Αμερικάνοι αφέντες τους και τα ντόπια κυνηγόσκυλά τους έστηναν στον τοίχο τον Νίκο Πλουμπίδη. Ο Νίκος Πλουμπίδης όμως δεν τους έκανε τη χάρη. Δεν υπέκυψε σε πιέσεις, δε συμβιβάστηκε και κράτησε ψηλά τη σημαία των θυσιών ενός ολόκληρου λαού και του κόμματός του. Δεν υποχώρησε σπιθαμή ούτε ακόμα, όταν οι στρατοδίκες επιχείρησαν να τον φέρουν ενάντια στο κόμμα, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τις λανθασμένες πληροφορίες που είχε τότε η ηγεσία του κόμματος και λόγω αυτών τον είχε άδικα κατηγορήσει ως πράκτορα. 

Έπεσε ψηλός, θεόρατος, τόσο που και σήμερα η πτώση του κάνει πάταγο και ταράζει τους κάθε λογής εκμεταλλευτές του λαού στα σπίτια και τα κρεβάτια τους. 

Ζωή και δράση

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας το 1902. Σπούδασε στο Διδασκαλείο, στον Πύργο Ηλείας και έγινε δάσκαλος. Υπηρέτησε πρωταρχικά στην Ελασσόνα και το 1926, έχοντας αναπτύξει σοσιαλιστικές ιδέες και έντονη συνδικαλιστική δράση προσχώρησε στο ΚΚΕ. Κατόπιν, εξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Δημοσιοϋπαλληλικής Ομοσπονδίας και μετέπειτα της Πανυπαλληλικής Συνομοσπονδίας. Συνελήφθη το 1931, επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, για παράβαση του Ιδιώνυμου και καταδικάστηκε σε 3 μήνες φυλάκιση με παράλληλη απόλυση από τη θέση του. 

Με την αποφυλάκισή του αναδείχθηκε σε στέλεχος της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΕΓΣΕΕ). Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935 ο Πλουμπίδης εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.

Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ο Πλουμπίδης πέρασε στην παρανομία. Ήταν γραμματέας αρχικά της παράνομης κομματικής επιτροπής του ΚΚΕ στη Θεσσαλία και στη συνέχεια στη Μακεδονία. Tον Απρίλιο-Μάιο του 1938 μετά από τις συλλήψεις πολλών ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Τον Μάιο του 1939 συνελήφθη από την Ασφάλεια, αλλά, επειδή έπασχε από φυματίωση μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», απ' όπου είχε την καθοδήγηση της επίσημης  ΚΕ του ΚΚΕ.

Η κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς βρήκε τον Πλουμπίδη κρατούμενο στο σανατόριο «Σωτηρία», από όπου δραπέτευσε μαζί με άλλους κομμουνιστές την Άνοιξη του 1941. Αμέσως μετά την δραπέτευσή του, πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής έδρασε στην Αθήνα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ.

Όταν στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ τέθηκε εκτός νόμου και η ηγεσία του έφυγε για τους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου, ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα και ανέλαβε την καθοδήγηση των οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα και τον Πειραιά μαζί με την Χρύσα Χατζηβασιλείου. Την άνοιξη του 1948 που έφυγε και η Χατζηβασιλείου για το Γράμμο, ο Πλουμπίδης μαζί με τον Στέργιο Αναστασιάδη ανέλαβαν την καθοδήγηση και μετά τη σύλληψη του Αναστασιάδη το Μάρτη του 1949 συνέχισε μόνος του την κομματική καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Αθήνα.

Μετεμφυλιακά τέθηκε επικεφαλής της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη χώρα, φροντίζοντας και την έκδοση της εφημερίδας "Δημοκρατικός" που αποτελούσε φωνή του ΚΚΕ στη χώρα.

Τελικά ο Πλουμπίδης συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές στις 25 Νοεμβρίου 1952, επί κυβερνήσεως Α. Παπάγου, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, στο κρησφύγετό του στη συνοικία Κολωνό (Αθήνα), σε πολύ προχωρημένο στάδιο φυματίωσης. Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο". 

Μετά την καταδικαστική απόφαση παρέμεινε για μισό περίπου μήνα στο παράρτημα-φυλακή του σανατορίου "Σωτηρία". Tην αυγή της 14ης Αυγούστου του 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη δύναμη, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες και του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την "Διεθνή".

Διαγραφή και αποκατάσταση

Παλαιοί και νεότεροι συγγραφείς, ιστορικοί και αγωνιστές της εποχής έχουν κατά καιρούς επιχειρήσει να "εκτιμήσουν" ή να "σκιαγραφήσουν" την υπόθεση της διαγραφής του Πλουμπίδη, είτε αγνοώντας (εσκεμμένα ή όχι), είτε διαστρεβλώνοντας τα ντοκουμέντα και τις μαρτυρίες γύρω από αυτή την υπόθεση. Δεν θα ασχοληθούμε μαζί τους, αφού δεν χωράνε στο μέγεθος του Πλουμπίδη. Θα καταγράψουμε όμως τις συνθήκες της σύλληψής του.

Βρισκόμαστε στο έτος 1952. Ο Εμφύλιος έχει λήξει όμως τα μέτρα καταστολής, η άτυπη και τυπική τρομοκρατία της αστικής τάξης στο λαϊκό κίνημα, κάθε άλλο παρά σταμάτησαν. Η Αθήνα αστυνομοκρατείται και οι χαφιέδες της Ασφάλειας γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ διατηρεί ακόμα παράνομους πυρήνες και καθοδηγητικούς μηχανισμούς στη χώρα. 

Ο Πλουμπίδης βρίσκεται επικεφαλής αυτού του μηχανισμού στην Αθήνα, βρίσκεται όμως και σε προχωρημένο στάδιο φυματίωσης και βαριά άρρωστος. H KE του αποφασίζει την αντικατάστασή του από τον Νίκο Μπελογιάννη και τη φυγάδευσή του στο εξωτερικό. 

Στις 20 Νοεμβρίου 1950, ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται. Μαζί του ο Μπάτσης, ο Καλούμενος, ο Αργυριάδης, η Έλλη Παππά και άλλα στελέχη. Εν τω μεταξύ ανακαλύφθηκαν, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ασύρματοι του ΚΚΕ στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας στους στρατοδίκες την ευκαιρία επιστράτευσης του μεταξικού νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσήχθησαν σε νέα δίκη, στις 15 Φεβρουαρίου 1952, βάσει του νόμου 375/1936 περί κατασκοπείας. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Στις 15 Μαρτίου 1952 ο Πλουμπίδης, με επιστολή του, που περιλάμβανε και δακτυλικό του αποτύπωμα, ανέλαβε αυτός την ευθύνη του παράνομου κομματικού μηχανισμού και υποσχόταν να παραδοθεί, αν δεν εκτελούνταν η θανατική ποινή του Μπελογιάννη. Δύο ημέρες μετά το ΚΚΕ διέψευσε την επιστολή ως πλαστό κατασκεύασμα της Ασφάλειας, ανακοινώνοντας ότι ο Πλουμπίδης νοσηλεύεται στο εξωτερικό. Ο Πλουμπίδης με την κίνησή του αυτή είχε μεν την πρόθεση να σώσει τον Μπελογιάννη, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος σύντομα θα πεθάνει, επιβεβαίωσε όμως τις υποψίες της Ασφάλειας για την ύπαρξη δικτύου καθοδήγησης του ΚΚΕ στην Αθήνα. 

Το ΚΚΕ κάνει αυτό το σφάλμα εκτίμησης, βασισμένο όμως (όπως παραδέχεται και ο Σταύρος Κασιμάτης) σε δεκάδες αναφορές μελών του ΚΚΕ για χαφιεδική δράση του Πλουμπίδη (υπάρχουν σήμερα στο Αρχείο ΚΚΕ).  Ο ίδιος ο Κασιμάτης, καθοδηγητής τότε της ΕΠΟΝ Αθήνας, ξεκαθαρίζει ότι κι εκείνος είχε παρόμοιες υποψίες. 

Ο λόγος;

Τα παράνομα μέλη του ΚΚΕ ξεκίνησαν να συλλαμβάνονται ένα-ένα. Όλοι εκτός του Πλουμπίδη. Προφανώς, η Ασφάλεια παρακολουθούσε τον καθοδηγητή Νίκο Πλουμπίδη και τις επαφές του και αποφάσισε να κάψει το δέντρο από τα φύλλα προς τις ρίζες, διαλύοντας τον μηχανισμό του κόμματος σταδιακά. Για του λόγου το αληθές, η Έλλη Παππά δεν συμμερίζονταν τις απόψεις αυτές για τον Πλουμπίδη. Είχε όμως παρόμοια άποψη για τη Ρόζα Ιμβριώτη την οποία είχε καταγγείλει ως πράκτορα. Με αυτή την παρατήρηση, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει, ότι σε ένα καθεστώς απηνών διώξεων και ήττας του κινήματος, δημιουργείται εύλογα και εύκολα, ειδικά ανάμεσα σε πολιτικούς φυγάδες, το αίσθημα της διαρκούς καχυποψίας.

Επιπροσθέτως, είναι γνωστό ότι η Ασφάλεια διέδιδε προβοκατόρικες φήμες, κατασκευασμένα σενάρια, με σκοπό να σπείρει τη σύγχυση και την αμφιβολία ανάμεσα στους κομμουνιστές, να συσκοτίσει τα πραγματικά γεγονότα, διαδίδοντας ότι το τάδε μέλος του ΠΓ ή της ΚΕ ήταν όργανό της. 

Η πολιτική καχυποψία τροφοδοτούνταν και από τη σκόπιμα διαφοροποιημένη και προβοκατόρικη στάση αστών πολιτικών και επικεφαλής των διωκτικών αρχών απέναντι σε στελέχη του ΚΚΕ, όπως του αρχιασφαλίτη Ιωάννη Πανόπουλου. που καθύβριζε δημόσια τον Μπελογιάννη, ενώ επαινούσε τον Πλουμπίδη.

Από την άλλη μεριά, η ΚΕ του ΚΚΕ στο εξωτερικό ελάχιστη ικανότητα διέθετε στο να κρίνει αντικειμενικά την κατάσταση και να ζυγίσει γεγονότα. Η ηγεσία του και ασφαλώς όχι μόνος του ο Νίκος Ζαχαριάδης, επέλεξε να εμπιστευθεί αυτές τις αναφορές. Αυτής της επιλογής ακολούθησαν και τα γνωστά δημοσιεύματα για το ποιόν του Πλουμπίδη, ο οποίος δε συμμερίστηκε φυσικά ποτέ τη λάσπη που μεταπολιτευτικά γράφηκε για το ΚΚΕ, αναφέροντας μάλιστα το παρακάτω στην απολογία του: «Τιμή μου εγώ, πάνω απ' όλα, έχω την τιμή του Κόμματος». Την ίδια στάση επέδειξε σε όλα τα χρόνια της ζωής της και η γυναίκα του Ιουλία. 

Το 1958, η 9η Ολομέλεια του ΚΚΕ διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και του χαφιέ και ορθά αποφάσισε την αποκατάστασή του.

Από την απολογία του

Με το γιο του Δημήτρη

Μετά την εκτέλεση με τις χειροπέδες ακόμα στα χέρια

Μαρία Δημητριάδη - Νίκος Πλουμπίδης

Κατασχέσεις, εκβιασμοί και απειλές στο λαό για τα ληξιπρόθεσμα χρέη

Κατασχέσεις, εκβιασμοί και απειλές στο λαό για τα ληξιπρόθεσμα χρέη

Βάζουν στο μάτι ακόμα και τα ελάχιστα που απέμειναν στην εργατική - λαϊκή οικογένεια για να πιάσουν τους δημοσιονομικούς στόχους

Από παλιότερη κινητοποίηση ενάντια στις κατασχέσεις και τους εκβιασμούς για χρέη στο Δημόσιο, στα Ταμεία και το κράτος

Στη μαζική ενεργοποίση των κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών και στην κλιμάκωση των εκβιασμών και των απειλών απέναντι στα οικονομικά ανήμπορα λαϊκά νοικοκυριά, για τις ληξιπρόθεσμες «οφειλές» στην Εφορία, προχωρούν την επόμενη περίοδο η συγκυβέρνηση και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός του κράτους.
Το σκηνικό των επόμενων μηνών συμπληρώνεται από τις βεβαιώσεις των φόρων για τη συγκέντρωση των δόσεων από τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ, των φόρων στο εισόδημα κ.ά., σε μια εξέλιξη που εκ των πραγμάτων και εξαιτίας της διογκούμενης αδυναμίας των λαϊκών νοικοκυριών οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της μάζας με τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τα αστικά επιτελεία επισείουν τον κίνδυνο των «αποκλίσεων» από τους αντιλαϊκούς στόχους του κρατικού προϋπολογισμού και κραδαίνουν την απειλή για ενεργοποίηση του «δημοσιονομικού κόφτη».
Την ίδια ώρα, στα σενάρια που εξετάζει η συγκυβέρνηση για να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα βρίσκεται και αυτό της ταχύτερης εφαρμογής των αυξημένων ειδικών φόρων στις βενζίνες και στα καύσιμα κίνησης. Το συγκεκριμένο μέτρο, σύμφωνα με την ψηφισμένη κυβερνητική ρύθμιση, θα εφαρμόζεται από την 1η Γενάρη του 2017, ωστόσο, ανάλογα με τις εξελίξεις και τα δημοσιονομικά δεδομένα, ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί από φέτος το φθινόπωρο.
Ταυτόχρονα, η καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων της χώρας στοιχειώνεται από τις μαζικές παραπέρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και λόγω της αυξημένης μηνιαίας παρακράτησης του επιβαλλόμενου φόρου, ενώ η άγρια φοροληστεία βρίσκει τη συνέχειά της στις πρόσφατες ανατιμήσεις του ΦΠΑ και άλλων ειδικών φόρων, που φορτώνονται στα εμπορεύματα της μαζικής λαϊκής κατανάλωσης.

Στόχος για κατασχέσεις 5 δισ. ευρώ τους επόμενους μήνες

Σε αυτό το φόντο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να σφίξει ακόμη περισσότερο τη «θηλιά» των εκβιασμών και των απειλών απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία.
Αποκαλυπτικό σε αυτό το επίπεδο είναι το «τεχνικό μνημόνιο» της συνεργασίας συγκυβέρνησης - κουαρτέτου, το οποίο προβλέπει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στοχοθεσία, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι ληξιπρόθεσμες «οφειλές» των λαϊκών νοικοκυριών, είτε αυτές προέρχονται από τα χαράτσια της σημερινής κυβέρνησης είτε από αυτές που έχουν αφήσει «παρακαταθήκη» οι προκάτοχες κυβερνήσεις. Εν προκειμένω, οι «ποσοτικοί στόχοι» «μιλάνε» από μόνοι τους.
Ειδικότερα, έχει συμφωνηθεί και προβλέπεται:

• Επιβολή μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) στο 52% των οφειλετών έως το Σεπτέμβρη και στο 55% έως το τέλος του έτους.
• Είσπραξη 1,73 δισ. ευρώ έως το Σεπτέμβρη και 2,05 δισ. έως το Δεκέμβρη από τα παλαιότερα ληξιπρόθεσμα χρέη.
• Αύξηση της εισπραξιμότητας όλων των φόρων στο 78% το Σεπτέμβρη και στο 81,5% το Δεκέμβρη.
• Αύξηση της εισπραξιμότητας των ασφαλιστικών εισφορών ανά Ταμείο ως εξής: ΙΚΑ 95% (91% πέρσι), ΟΑΕΕ 65% (57% πέρσι), ΕΤΑΑ 80% (63% πέρσι), ΟΓΑ 77% (72% πέρσι).

Ετσι, οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, οι πλειστηριασμοί και άλλα μέτρα «αναγκαστικής εκτέλεσης» θα πάρουν το επόμενο διάστημα ακόμη μαζικότερες διαστάσεις. Και βέβαια, για να βελτιώσει την «εισπραξιμότητα» το κράτος, στοχεύει στη συγκέντρωση νέων και ληξιπρόθεσμων «οφειλών» από τα λαϊκά νοικοκυριά και όχι βέβαια στην πάταξη της επίσημης φοροδιαφυγής.
Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις παραγόντων του υπουργείου Οικονομικών, που ήρθαν στη δημοσιότητα, το ύψος των συνολικών κατασχέσεων ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο από τραπεζικούς λογαριασμούς τους επόμενους μήνες υπολογίζεται ότι θα ανέλθει σε τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ!

Αφαίμαξη με παλιά και νέα εργαλεία

Να σημειωθεί πως η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) του υπουργείου Οικονομικών ετοιμάζει μπαράζ φοροελέγχων και εφαρμογής αναγκαστικών μέτρων εκτέλεσης (κατασχέσεις κ.ά.), μέσω του προσεχούς φορολογικού νομοσχεδίου, προκειμένου να συγκεντρωθούν στο κρατικό ταμείο οι κάθε είδους φόροι, πρώτα και κύρια από την πλευρά των λαϊκών νοικοκυριών, που αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια και μάλιστα σε συνθήκες περαιτέρω διόγκωσής τους.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο «επιχειρησιακό σχέδιο για το 2016», βάσει του 3ου μνημονίου, πρόκειται να επανεξεταστούν οι φοροαπαλλαγές που ισχύουν ακόμη για «φυσικά πρόσωπα», ενώ η ΓΓΔΕ, μέχρι τις 30 Νοέμβρη, θα υποβάλει εισήγηση για την αναμόρφωση της φορολογίας ακινήτων. Στρατηγικοί στόχοι του σχεδίου είναι, σύμφωνα με όσα αναφέρονται σε αυτό, η μεγιστοποίηση των δημοσίων εσόδων, η ενίσχυση της φορολογικής συμμόρφωσης, η «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής».
Βασικούς τομείς της ενίσχυσης των δημοσίων εσόδων για το 2016 θα αποτελέσουν:
-- Η επέκταση του ειδικού λογισμικού διενέργειας «ηλεκτρονικών κατασχέσεων εις χείρας πιστωτικών ιδρυμάτων», δηλαδή οι απευθείας κατασχέσεις της εφορίας μέσω των τραπεζικών λογαριασμών των «οφειλετών».
-- Η δημιουργία του προφίλ κάθε οφειλέτη με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, «με απώτερο στόχο την αποτελεσματική υποστήριξη της διαδικασίας λήψης αναγκαστικών μέτρων είσπραξης» (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί).
-- Η διαμόρφωση και υλοποίηση ενός αξιόπιστου πλαισίου στοχοθεσίας των εισπράξεων έναντι των κάθε είδους οφειλών (ληξιπρόθεσμων και μη).
-- Η σταδιακή ανάπτυξη και υλοποίηση του ηλεκτρονικού περιουσιολογίου, η προώθηση των ηλεκτρονικών πληρωμών, η δημιουργία μητρώου καταγραφής και παρακολούθησης φορολογουμένων σε περιπτώσεις που παραβιάζουν τη φορολογική νομοθεσία, ο εντοπισμός με ηλεκτρονικό τρόπο όσων επιτηδευματιών πληρώνονται με πλαστικό χρήμα χωρίς να εκδίδουν αποδείξεις, κ.ά.

«Εργα και ημέρες» της συγκυβέρνησης

Θυμίζουμε ότι το υφιστάμενο νομοθετικό έργο της σημερινής κυβέρνησης, σχετικά με τη διαχείριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, ανάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει:

• Καρατόμηση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων, από τα 1.500 στα 1.000 ευρώ. Επιπλέον, επιτρέπεται η κατάσχεση μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων σε ποσοστό 50%, εφόσον αυτά υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 1.500 ευρώ ή σε ποσοστό 100% του ποσού που υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ.
• Από την 1η Ιούλη, τέθηκε σε εφαρμογή το αυστηρότερο καθεστώς προϋποθέσεων παραμονής στη ρύθμιση των «100 δόσεων». Συγκεκριμένα, θα τίθενται αυτόματα εκτός ρύθμισης όσοι καθυστερήσουν να πληρώσουν για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 15 μέρες (από 30 μέρες που ίσχυε) οποιαδήποτε οφειλή προς το φοροεισπρακτικό μηχανισμό έχει βεβαιωθεί στο όνομά τους, αλλά και για τα νέα χρέη που θα βεβαιώνονται στη συνέχεια όπως, για παράδειγμα, το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ, που θα «τρέχει» τους επόμενους μήνες. Να σημειωθεί ότι το νέο καθεστώς, σύμφωνα με το σχετικό νόμο της συγκυβέρνησης, θα ισχύσει μέχρι το τέλος του 2017, καθώς από 1/1/2018, οι πληρωμές θα γίνονται εντός της καθορισμένης προθεσμίας, αφού η καθυστέρηση της πληρωμής έστω και για μία μέρα θα έχει ως συνέπεια την απώλεια της ρύθμισης των «100 δόσεων».

Διαχειριστικά ζόρια και αβεβαιότητες

Την ίδια ώρα, οι εγχώριοι τραπεζίτες διατυπώνουν «προβληματισμούς» γύρω από το ενδεχόμενο μαζικών κατασχέσεων μέσω τραπεζικών λογαριασμών, καθώς αυτό θα δημιουργούσε αντικίνητρο στο επίδικο ζήτημα σχετικά με την επιστροφή των καταθέσεων στο τραπεζικό σύστημα. Παράλληλα, η διαβόητη «κουλτούρα των πληρωμών» συνδέεται με τη διαχείριση και την απομείωση των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες, εγχείρημα το οποίο δυσκολεύει και λόγω της επιβολής αντιλαϊκών φόρων, επομένως και της αδυναμίας των νοικοκυριών να «εξυπηρετήσουν» τις τράπεζες, ταυτόχρονα με τις φορολογικές «υποχρεώσεις» προς το κράτος.
Σε αυτό το πλαίσιο, στα αντιλαϊκά παζάρια της συγκυβέρνησης με το κουαρτέτο βρίσκεται το ενδεχόμενο μιας συνδυασμένης νέας ρύθμισης των κάθε είδους οφειλών στην εφορία, στις τράπεζες αλλά και στα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς βέβαια να διαμορφώνεται κλίμα «αθέτησης» της «κουλτούρας πληρωμών».

Να τους κοντράρουμε

Να τους κοντράρουμε

Είναι γεγονός ότι η κυβερνητική προπαγάνδα είναι αρκετά ευρηματική στην προσπάθειά της να καλλιεργεί προσδοκίες ότι η πολιτική της πιάνει τόπο, άρα και οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο, αφού, όπως λένε, όλες οι ενδείξεις φανερώνουν ότι η οικονομία θα περάσει σε τροχιά ανάπτυξης. Η οποία, όπως λέει η κυβέρνηση, θα είναι μια «δίκαιη ανάπτυξη» αφού απ' αυτήν θα ωφεληθούν και οι εργαζόμενοι, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με αναδιανομή. Αυτό το τροπάρι προβάλλεται συστηματικά και με κάθε ευκαιρία. Τι προβάλλουν τελευταία ως δείγμα της πολιτικής τους «για δίκαιη ανάπτυξη»; Την υλοποίηση της υπόσχεσης για τις ψευτοπαροχές, ως αντιστάθμισμα στο «σφάξιμο» του ΕΚΑΣ σε χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους, που τους εξαθλιώνουν. Ψίχουλα ύψους το πολύ 60 εκατ. ευρώ. Αλλωστε, τα περισσότερα «αντισταθμιστικά» ψίχουλα θα δίνονται μέχρι το τέλος του 2019. Το 2020 το ΕΚΑΣ κόβεται σε όλους τους δικαιούχους, θα χάσουν δηλαδή 2,5 δισ. ευρώ εισόδημα το χρόνο. Την ίδια ώρα, το υπουργείο Εργασίας εξετάζει τη μείωση του ΕΚΑΣ σε όλους τους συνταξιούχους που το δικαιούνται για να μην κοπεί σε κανέναν, μειώνοντας τα ποσά που δίνονται, προκειμένου τελικά να εξοικονομηθούν τα αναγκαία χρήματα. Επομένως, κάνουν αναδιανομή ανάμεσα στους συνταξιούχους αντί να δώσουν κρατικό χρήμα. Ετσι κατανοούν τη «δίκαιη ανάπτυξη».
Σύμφωνα με το μνημόνιο, τα έτη 2016 - 2017 πρέπει να μειωθεί η κρατική δαπάνη κατά 569 εκατ. ευρώ από τα 853 εκατ. ευρώ που αντιστοιχούν στην ετήσια δαπάνη για ΕΚΑΣ, το 2018 θα κοπούν άλλα 234 εκατ. ευρώ, ενώ το 2019 η μείωση θα φτάσει συνολικά στα 853 εκατ. ευρώ.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι επικουρικές συντάξεις χιλιάδων συνταξιούχων από το Σεπτέμβρη μειώνονται έως και 38%, οι μειώσεις θα συνεχιστούν και σε άλλες συντάξεις τον Οκτώβρη, μειώσεις που αφορούν τώρα συντάξεις που το άθροισμα κύριας και επικουρικής ξεπερνάει τα 1.300 ευρώ μεικτά. Ομως, μειώσεις θα προκύπτουν και για τις υπόλοιπες συντάξεις αφού όλες θα επανυπολογιστούν.
Πράγματι, η κυβέρνηση προωθεί γοργά τις μνημονιακές δεσμεύσεις για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, τσακίζοντας εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, ενώ η πορεία «εν ψυχρώ εκτέλεσης» των όποιων δικαιωμάτων έχουν απομείνει δεν έχει τέλος, αφού ακολουθούν τα Εργασιακά, με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέες μειώσεις σε μισθούς και αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ώστε να δυσκολέψουν τη διεκδικητική πάλη, ιδιαίτερα τις αποφάσεις για απεργίες, στρώνοντας έτσι το καλύτερο χαλί για την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων. Αλλωστε, εκτός από το κρατικό χρήμα που προσδοκούν να τους χαρίσουν μέσω «αναπτυξιακού» και άλλων νόμων, τους δημιουργούν συνθήκες διαχείρισης του εργατικού δυναμικού τέτοιες που να το «πατούν στο σβέρκο» χωρίς να παίρνει ανάσα, χωρίς ίχνος προστασίας, χωρίς δυνατότητα αντίστασης, διεκδίκησης, στην κυριολεξία.
Την ίδια ώρα, ετοιμάζουν νέα λαιμητόμο, με μέτρα, όπως η παραπέρα συρρίκνωση ή και κατάργηση κάθε είδους προνοιακών επιδομάτων προς τα τμήματα του λαού με ακραία φτώχεια, στη βάση συγκεκριμένων εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων και σε πλήρη διάσταση με τις πραγματικές τους ανάγκες. Η νέα αυτή αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακωθεί και με νέα φοροληστεία, μέσω παρεμβάσεων διόγκωσης των «τεκμαρτών κριτηρίων» διαβίωσης της λαϊκής οικογένειας, καθώς και της κατάργησης των τελευταίων «ελαφρύνσεων», όπως π.χ. για τις ιατρικές δαπάνες.
Μπροστά σ' αυτήν την αβάσταχτη πραγματικότητα που διαμορφώνουν η μόνη ελπίδα για το λαό είναι ένα μαζικό, οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα ρήξης και ανατροπής, χειραφετημένο απ' την αστική πολιτική και τους διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μόνο έτσι μπορεί ν' αλλάξει πραγματικά ο σημερινός συσχετισμός δύναμης σε όφελος του λαού, να μπουν εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα, ν' ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές.