Χάντρες και καθρεφτάκια

 Χάντρες και καθρεφτάκια

…για τους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Καταρχάς, ο επικεφαλής του ταμείου για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θα είναι ιθαγενής, σαν κι εσάς.

Μπαίνει τέλος στις επιλεκτικές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Εφεξής θα τις απολαμβάνουν όλοι.

Όλοι; Όχι. Γιατί μια περήφανη εθνική αστική τάξη εξακολουθεί να αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στις περικοπές των φοροαπαλλαγών, του ζεστού κρατικούς χρήματος, κτλ.

Στο Γιούρογκρουπ πετύχαμε επικύρωση του μνημονίου και όχι απλά ένα πρόγραμμά-γέφυρα. Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια.

Τα λεφτά από το δάνειο δε θα πάνε μόνο σε πανωτόκια και τοκοχρεολύσια αλλά και σε αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δηλαδή στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και λοιπούς ευεργέτες επιχειρηματίες. Αλλά ευτυχώς ο λογαριασμός θα έρθει πάλι σε εμάς.

Η προσαρμογή θα είναι πιο ήπια και η βαζελίνη περισσότερη. Ο συμβιβασμός είναι προσωρινός, οι συνέπειές του μόνιμες και τα μνημόνια διαρκείας.

Θα κοπούν οι «άδικες» προσωρινές συντάξεις (και το όποιο κίνητρο έδιναν στη μητρότητα). Την ίδια στιγμή βέβαια θα ανέβει το γενικό ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης και θα τσακιστούν οι επικουρικές. Αλλά μην είστε μίζεροι και στέκεστε μόνο στην αρνητική πλευρά.

Θα φορολογηθούν κι οι βουλευτές, για να χρυσωθεί το χάπι. Θα έρθει κι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες, τον έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου (όλως ξαφνικά τώρα), για να ξεκαρδιστούν οι καναλάρχες (που όλως ξαφνικά στηρίζουν την κυβέρνηση και χτυπάνε την αντιπολίτευσή της).

Δεν πανηγυρίζουμε για το μνημόνιο, αλλά έχει πολλά θετικά σημεία. Το 30%, ίσως και 70%, μπορεί και παραπάνω, γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Φαντάσου δηλ και να μην πανηγυρίζαμε...

Και μην ξεχνιόμαστε: Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Που είναι κοστολογημένο κι άμεσα υλοποιήσιμο, εκατό ημερών, σε ορίζοντα τετραετίας, δηλ ποτέ. Αλλά ο σοσιαλισμός είναι Δευτέρα Παρουσία.

Συμπληρωματικά προς τα παραπάνω το κείμενο "Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν" από το Ατέχνως.

Η μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, εφάμιλλη του Κόκκινου Οχτώβρη και της εμβέλειάς του. Ο πάγος έσπασε, ο ευρωμονόδρομος χαράχτηκε. Κι ο αριστερός κυβερνητισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κοινοβουλευτικόυ κρετινισμού.

Το ελληνικό παράδειγμα θα προκαλούσε ένα επαναστατικό φαινόμενο-ντόμινο με εκλογές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώπης που αλλάζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλάδα απέμεινε μόνη της να οικοδομήσε τον αντινεοφιλελευθερισμό σε μία μόνο χώρα, με όχημα τη μη μνημονιακή ανάπτυξη. Όταν αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, η επανάσταση θα επικρατήσει παγκόσμια.

Χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, για να καταργηθεί το κράτος και περισσότερα μνημόνια για να σκίσουμε τα μνημόνια. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαλεκτικής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν κάτι σχολαστικοί σαν το Λαφαζάνη και τον Μπουχάριν.

Κάνουμε ένα βήμα μπρος (δύο βήματα πίσω) για να βγούμε από το λάκκο των λεόντων. Αλλά με το τελευταίο δεν εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την έλεγε στον καιρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακολουθούσε λενινιστική τακτική και κατέληξε να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες. Αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το αδύνατο, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τσε.

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι κι αναγκαίοι, όπως εξηγείται αναλυτικά στην μπροσούρα για τον Αριστερισμό, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Η μνημονιακή συμφωνία στην οποία καταλήξαμε ήταν κάτι ανάλογο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπογράψει οι μπολσεβίκοι. Αυτοί είχαν διαγράψει βέβαια το δημόσιο χρέος κι είχαν βγάλει στο ενδιάμεσο το διάταγμα για τη γη και για την ειρήνη. Αλλά είναι αντιδιαλεκτικό να παίρνουμε τοις μετρητοίς έναν ιστορικό παραλληλισμό. Εμείς εξάλλου τρέμουμε και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εμφύλιος πόλεμος».

Οι υποχωρήσεις που κάνουμε είναι προσωρινές (τα μνημόνια θα είναι μόνιμα). Όπως εξάλλου και στην περίοδο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανασάνει η ύπαιθρος και οι αγρότες, στους οποίους εμείς δίνουμε τη χαριστική βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να σου χαλάνε έναν ωραίο ιστορικό παραλληλισμό.

Η βασική αντίθεση στη σύγχρονη αστική κοινωνία είναι ανάμεσα στις τράπεζες και το νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στην κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα από την άλλη. Η κυβέρνησή μας είναι με τους δεύτερους, αλλά βοηθάει τις πρώτες να ανακεφαλαιωθούν, για να έχει ενδιαφέρον η σύγκρουση.

Οι κλασικοί μας διδάσκουν πως κυβέρνηση κι εξουσία δεν ταυτίζονται. Η δική μας διακυβέρνηση είναι κάτι σαν την ισορροπία της δυαδικής εξουσίας. Ας μην τα περιμένουμε όλα λοιπόν από την κυβέρνηση. Δεν πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι και το λαϊκό κίνημα; Εμείς θα τα κάνουμε όλα;

Υγ: Κι αν τελικά τα μπέρδεψα και είμαι ο Αλέξανδρος Κερένσκι;

«Βίαιος Αύγουστος» …επειδή ο Eλληναράς ξεχνάει εύκολα…

Posted by Lefteria

Ο Eλληναράς ξεχνάει εύκολα,(προφανώς δε γνωρίζει καν) εμείς είμαστε εδώ για να του τα θυμίζουμε.

To «Βίαιος Αύγουστος» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918.

Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 Καναδών «πατριωτών» επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

 

Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους «slackers», δηλαδή «τεμπελχανάδες» επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου Καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών στην Eλλάδα φυσικά και είναι αναπόφευκτες.

Χαλκιδική: Κυνηγάνε κατασκηνωτές για να θησαυρίζουν οι ξενοδόχοι Στήριξη των κατασκηνωτών με κρατική μέριμνα, διαγραφή των προστίμων, έχει ζητήσει το ΚΚΕ

Χαλκιδική: Κυνηγάνε κατασκηνωτές για να θησαυρίζουν οι ξενοδόχοι

Στήριξη των κατασκηνωτών με κρατική μέριμνα, διαγραφή των προστίμων, έχει ζητήσει το ΚΚΕ

Με μια μεγάλης έκτασης επιχείρηση η αστυνομία προσπάθησε να αδειάσει τις παραλίες στη Σιθωνία, από κατασκηνωτές που μη έχοντας άλλη διέξοδο, επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για μια μικρή ανάπαυλα δίπλα στη θάλασσα. Σύμφωνα με καταγγελίες, ομάδα αστυνομικών αιφνιδίασε εκατοντάδες κατασκηνωτές που είχαν στήσει σκηνές στην περιοχή Τριστινίκα. Απειλήθηκαν με πρόστιμα και σύμφωνα με καταγγελίες, η επιδρομή της αστυνομίας έγινε μετά από υπόδειξη επιχειρηματιών. Σημειώνεται ότι το πρόστιμο  ανέρχεται στα 300 ευρώ ανά άτομο.
Παράλληλα με την επιχείρηση της αστυνομίας, στον τοπικό Τύπο πληθαίνουν τα "ρεπορτάζ" για τη ζημιά που υποτίθεται ότι προκαλούν οι ελεύθεροι κατασκηνωτές στις επιχειρήσεις της περιοχής, όταν είναι γνωστό ότι και η πληρότητά τους έχει φτάσει σχεδόν στο 100% και οι τιμές τους είναι εξωφρενικά υψηλές. Το ενδιαφέρον των ξενοδόχων και κατά συνέπεια της αστυνομίας, εστιάζεται σε περιοχές όπως Τριστινίκα, Καβουρότρυπες, Πόρτο Κουφό, Αρετές, Αζάπικο και Κάστρο Τορώνης. Ας σημειωθεί επίσης πως με πληθυσμό 120.000, η Χαλκιδική φιλοξενεί αυτές τις μέρες περισσότερο από ένα εκατομμύριο επισκέπτες στις οργανωμένες επιχειρηματικά υποδομές της περιοχής. Γεγονός που με τίποτα δεν δικαιολογεί τις διαμαρτυρίες των ξενοδόχων για τις 200 σκηνές στην Τριστινίκα και άλλες 300 στις Καβουρότρυπες.
Υπενθυμίζουμε ότι το ΚΚΕ με ερώτηση βουλευτών του πριν από λίγες μέρες, είχε ζητήσει να υπάρξει η κατάλληλη  κρατική μέριμνα και στήριξη, και  να σταματήσει η ποινική δίωξη των κατασκηνωτών. Ζήτησαν επίσης να ακυρωθούν τα μέχρι σήμερα επιβληθέντα πρόστιμα.
Στο κείμενο της Ερώτησης, ανάμεσα σε άλλα σημειώνονταν:
«Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια άγριας λιτότητας λόγω των πολιτικών της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος της διαμονής σε ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις ή σε οργανωμένους από ιδιώτες χώρους κατασκήνωσης, επιλέγουν την ελεύθερη κατασκήνωση. Η σημερινή συγκυβέρνηση, αξιοποιώντας αντιλαϊκούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιδίδεται σε ένα σαφάρι βίαιης απομάκρυνσης, κατάσχεσης εξοπλισμού, και τσουχτερών προστίμων στους ελεύθερους κατασκηνωτές.
Ειδικά σήμερα, στη δύσκολη περίοδο για τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη νεολαία, ενώ η κυβέρνηση θα έπρεπε με κρατική χρηματοδότηση και μέριμνα να διευκολύνει τους ελεύθερους κατασκηνωτές, με την οργάνωση των βασικών υγειονομικών υποδομών, στηρίζοντας τις ανάγκες του ελληνικού λαού για φθηνές διακοπές, πρωτοστατεί στην εφαρμογή της σχετικής αντιλαϊκής νομοθεσίας. Προβάλλει υποκριτικά το ενδιαφέρον της για την προστασία του περιβάλλοντος, ουσιαστικά για να προασπίσει τα συμφέροντα του τουριστικού κεφαλαίου».
Σημ: τα στοιχεία για την περιοχή αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα seleo.

   Τα πρόσωπα, τα πράγματα και οι πολιτικές σε ταξικό φόντο

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου //

Αφού όσοι/όσες συντάχτηκαν με την κυβερνώσα Αριστερά πόνταραν στο «πολιτικό κεφάλαιο» Τσίπρα που φέρνοντας  το τρίτο Μνημόνιο μεταμορφώθηκε σε «εθνικό» ηγέτη, όπως το ζητούσαν εξάλλου πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ (Μπαλτάς κ.ά.) αλλά και μερίδες της αστικής τάξης, τώρα που «δεν τους βγήκε» ποντάρουν σε άλλο πρόσωπο, σε νέο αρχηγό που τα «λέει» αντιμνημονιακά. Εδώ η πολιτική παρουσιάζεται ως εναλλαγή προσώπων και «μίξη»  πολιτικών διαχείρισης (μνημονιακός/αντιμνημονιακός, ευρώ/δραχμή κ.λπ.). Γιατί όμως να πιστέψουμε στα πρόσωπα; Μήπως και τα σημερινά δεν ήταν μέχρι χθες άφθαρτα; Γιατί δηλαδή  να δούμε την κοινωνία ως άθροισμα ατόμων (μεθοδολογικός ατομισμός, νεοκλασσική θεωρία, θεωρία της «ορθολογικής επιλογής» κ.λπ.) και όχι ως δομή κοινωνικών σχέσεων (που είναι)   με τα άτομα να φέρουν λειτουργίες και ρόλους της δομής; Εξάλλου δεν ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός που ως πρόσωπο υποσχόταν, «διαρρηγνύοντας  μάλιστα τα ιμάτιά του», ότι θα ακύρωνε εν μία νυκτί και με ένα νόμο, επευφημούμενος μάλιστα από όλο το φάσμα της αντιμνημονιακής Αριστεράς, το μνημόνιο, για να περάσει ο ίδιος σήμερα (ως μέρος ενός συστήματος σχέσεων) μεταμεσονύκτια το πιο ταξικό μνημόνιο με ένα νόμο και σε ένα άρθρο; Αλήθεια πού ήταν τότε αυτή η Αριστερά αλλά και τα πρόσωπα, που σήμερα «βγαίνουν στα κεραμίδια», για να μας προφυλάξουν από τις αυταπάτες;
Αυτά λοιπόν τα «επιφανή» πρόσωπα της αντιμνημονιακής Αριστεράς, αφού συμβάλανε, τουλάχιστον από το 2012, στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος και αφού «φτάσαν στην πηγή και αρκετοί από αυτούς ήπιαν και νερό» (ως υπουργοί, γραμματείς, πρόεδροι οργανισμών, μέλη επιτροπών  κ.ά., του ΣΥΡΙΖΑ και της Βουλής), απευθύνονται τώρα στην κοινωνία (ως ταγοί) για να διαχειριστούν τη θολούρα του δημοψηφίσματος. Για να φτιάξουν, δηλαδή, από το «συγκυριακό», το συμπτωματικό, «το γαμώτο», κ.ο.κ., λαϊκό κίνημα. Πότε όμως  πρόλαβαν να αναστοχαστούν, πότε πρόλαβαν να κάνουν την αυτοκριτική τους και πότε πρόλαβαν να βγάλουν τα αναγκαία διδάγματα για να πειστούμε, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ότι δεν μας δεν μας δουλεύουν, αφού μέχρι τα μέσα Ιουλίου αλλά και σήμερα υποστηρίζουν, παρόλο που καταψήφισαν το μνημόνιο, την κυβέρνηση της Αριστεράς; Και στις δύο περιπτώσεις ο ταξικός-λαϊκός παράγοντας  μπαίνει στην άκρη, πόσο μάλλον όταν ο διάχυτος βουλησιαρχισμός που εδώ υπάρχει, καθώς αποκόβει το πολιτικό στοιχείο από το οικονομικό-ταξικό του περιεχόμενο, καλλιεργεί νέες αυταπάτες, ενδεχομένως, -αν λάβουμε υπόψη τη σημερινή συγκυρία-, πιο επικίνδυνες για το λαό και την χώρα. Ούτε επιτρέπεται να μας διαφεύγει επίσης ότι η φαινομενική αναβάθμιση του λαού (στον οποίο αποτείνονται) σημαίνει στην πραγματικότητα τη βαθιά  απαξίωσή του (όπως περίπου στον Μοντερνισμό του  Σεφέρη), καθώς διαιωνίζονται οι αποστάσεις ανάμεσα στο λαό και τα «επιφανή» πρόσωπα (μεσαία στρώματα: διανοούμενοι, καλλιτέχνες κ.λπ.) που μονοπωλούν την εκπροσώπηση και κατά αυτόν τον τρόπο αναπαράγονται άνισες θέσεις και ασύμμετρες σχέσεις.
Αν όμως τα πράγματα ήταν τόσο απλά, αν δηλαδή ήταν μόνο ζήτημα προσώπων ή ακόμη και πολιτικών, αν  δεν υπήρχε ταξικό βάθος, δηλαδή καπιταλισμός  (παρεμπιπτόντως αυτός  δεν ονοματίζεται ούτε από τους μνημονιακούς,  ούτε από τους αντιμημονιακούς), οι ταξικές αντιθέσεις θα αίρονταν με την κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός όμως  ότι αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν και να εμφανίζονται πιο οξυμένες μας υποχρεώνει να σκεφτούμε το πρόβλημα, όχι με όρους προσώπων, αλλά με όρους  κοινωνικών σχέσεων, με όρους βάσης και υπερδομών ώστε να θέσουμε το πρόβλημα στη σωστή του διάταξη. Να εκτιμήσουμε δηλαδή ορθά τις πεπερασμένες δυνατότητες του πολιτικού στοιχείου (εποικοδόμημα), χωρίς να αποκλείονται υπό όρους (ιστορικά προσδιορισμένους) οι αναδράσεις,  πόσο μάλλον όταν στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έλειπε εξαρχής μια συμπαγής κοινωνική βάση με σαφή προγραμματικό λόγο. Ποιος θα έθετε λοιπόν  το ζήτημα στη σφαίρα παραγωγής ή, ακόμη και στη σφαίρα κυκλοφορίας και διανομής για να εφαρμοστούν κεϋνσιανές πολιτικές;
Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και  η Αριστερά της «ήττας», της αισθητικής, του πολιτισμού κ.λ.π., κοντολογίς η πολιτισμική Αριστερά (ΚΚΕ εσωτερικού, Συνασπισμός, ανανεωτική Αριστερά, Αριστερά της ρήξης κ.λπ.), αναδείχτηκαν ιστορικά ως διαταξικά μορφώματα αποφεύγοντας παντοιοτρόπως την εννοιολόγηση του κοινωνικού ζητήματος με ταξικούς όρους. Προσδοκώντας στη διευθέτηση ζητημάτων στη σφαίρα αναπαραγωγής βρέθηκαν να αγωνίζονται πρωτίστως για την προάσπιση τρόπων ζωής και κατανάλωσης (όπως τα νέα κοινωνικά κινήματα), πράγμα που έφερνε την Αριστερά, αφού δεν υπήρχε πλέον ταξικό διακύβευμα, όλο και πιο κοντά στη «συνεργασία των τάξεων». Ως γνωστόν αυτή αποτυπώθηκε ιστορικά στη «συναίνεση» εργατικής τάξης και κεφαλαίου (φορντισμός/κεϋνσιανισμός). Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ιστορική Σοσιαλδημοκρατία, φετιχοποιώντας το πολιτικό στοιχείο και παίρνοντας τοις μετρητοίς τις επαγγελίες της αστικής κοινωνίας για ισότητα, ενσωματώθηκαν (ρεφορμισμός). Ούτε η πλατιά εργατική βάση, τουλάχιστον της Σοσιαλδημοκρατίας, απέτρεψε αυτή την εξέλιξη. Συνεπώς «το να παίζουμε τους πολίτες», μας αφορά εν μέρει και μόνο όσον αφορά τη θεσμική μας θέση. Παρόλα αυτά, η ταυτότητα του πολίτη και ο χώρος που ενεργοποιείται, δηλαδή η αστική κοινωνία, δεν λέει και πολλά, -εκτός από προνομιακός χώρο ακτιβισμού μεσαίων στρωμάτων-, επειδή την ίδια στιγμή η καπιταλιστική συνθήκη που μας προσδιορίζει κοινωνικό-ταξικά (ως αστούς, ως εργάτες, ως μισθωτούς κ.λπ.) υποσκάπτει εν τέλει την διακηρυχθείσα ισότητα της αστικής κοινωνίας. Με αυτή την έννοια η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ διδακτική, καθώς πάνω της προσμετρούνται τόσο τα όρια του πολιτικού στοιχείου (κινηματικού/ακτιβιστικού, αυθόρμητου κ.λπ.), όσο και ο συγκεχυμένος (ιδεολογικός) λόγος κοινωνικών στρωμάτων που (έστω και να ήθελαν) αδυνατούν εξαιτίας της αμφίσημης ταξικής τους θέση.

Κάλπικα και προκλητικά τα επιχειρήματα της κυβέρνησης

Κάλπικα και προκλητικά τα επιχειρήματα της κυβέρνησης

Αραγε, στα φόρα που περιδιάβαινε ο Γ. Δραγασάκης προεκλογικά, δεν τον είχαν ενημερώσει για το πώς γίνεται και για ποιους η διαπραγμάτευση;

Eurokinissi

Ας δούμε ορισμένα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει την υπογραφή της στο τρίτο μνημόνιο και να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα μέτρα που αυτό προβλέπει.

***

-- Η κυβέρνηση λέει ότι η συμφωνία που πέτυχε, προβλέπει «ήπια προσαρμογή» και γι' αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Για να στηρίξει αυτό το επιχείρημα, επικαλείται τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα που συμφώνησε με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς.
Κατ' αρχήν και μόνο η δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα, ανεξάρτητα από το ύψος του, σημαίνει περιστολή των κρατικών δαπανών και αύξηση των κρατικών εσόδων, που οδηγεί σε αύξηση της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) για το λαό και βέβαια περικοπές σε κρίσιμους τομείς, όπως το Ασφαλιστικό, η Πρόνοια.
Για του λόγου το αληθές, η «ήπια προσαρμογή» και τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα που επικαλείται η κυβέρνηση, θα στοιχίσουν «μάνι μάνι» 2,25 δισ. ευρώ για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους τη διετία 2015 - 2016 και 900 εκατ. ευρώ περικοπές κάθε χρόνο στον τομέα της Πρόνοιας. Τα χρήματα αυτά θα προέλθουν από τις βάρβαρες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και την αναμόρφωση των κοινωνικών επιδομάτων που έχουν απομείνει, που πρακτικά σημαίνει την κατάργησή τους.
Ο λογαριασμός, βέβαια, για το λαό παραμένει ανοιχτός, καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη νομοθετήσει το λεγόμενο «Δημοσιονομικό Συμβούλιο», με την παρέμβαση του οποίου θα καρατομούνται κι άλλο οι κρατικές δαπάνες σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων και ειδικότερα από τους μηνιαίους/τριμηνιαίους στόχους, σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής.
Επομένως, ακόμα κι αν σε ποσοστό τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι μικρότερα από αυτά που συμφώνησαν οι προηγούμενοι, δεν αλλάζει στο ελάχιστο το γεγονός ότι αυτά φορτώνονται εξολοκλήρου στις πλάτες του λαού και βέβαια δεν αλλάζει στο ελάχιστο ο σκοπός για τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσει και αυτή η κυβέρνηση.
Οπως η ίδια ομολογεί, τα «πρωτογενή πλεονάσματα» είναι εργαλείο για την αναπτυξιακή προοπτική, που σημαίνει ότι τα χρήματα που θα περισσεύουν από τις αιματηρές περικοπές, θα κατευθύνονται στην επιδότηση και στην κάθε είδους πριμοδότηση (φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, προγράμματα για τζάμπα εργασία) στους εργοδότες.
Για τους ίδιους λόγους, η κυβέρνηση επιδιώκει και την αναδιάρθρωση του χρέους. Θέλει μικρότερα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό να κατευθύνονται κάθε χρόνο στην αποπληρωμή, ώστε από το «περίσσευμα» να μπορεί να χρηματοδοτήσει την «ανάπτυξη». Να δημιουργήσει, δηλαδή, καλύτερες προϋποθέσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους για να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια, με νέα μέτρα και προνόμια που καθιστούν γενικά φτηνότερη την εργατική δύναμη και ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους καπιταλιστές.

Να σε κάψω Γιάννη...

-- Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι το τρίτο μνημόνιο περιέχει μέτρα επώδυνα για το λαό, αλλά στόχος της είναι να πάρει μέτρα που θα απαλύνουν τις συνέπειες.
Πρόκειται για κοροϊδία και πρόκληση μαζί. Αλήθεια, τι «αντισταθμιστικά» μέτρα μπορεί να περιμένει ο ασφαλισμένος που ήταν να συνταξιοδοτηθεί για παράδειγμα το μήνα που διανύουμε και με τα μέτρα της κυβέρνησης θα πρέπει να παραμείνει στη δουλειά για 5 έως 15 χρόνια παραπάνω; Τι να περιμένει ο συνταξιούχος, που με κόπο και βάσανα κατάφερε να εξασφαλίσει την κατώτερη σύνταξη και τώρα, αν δεν έχει συμπληρώσει τα νέα προβλεπόμενα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα δικαιούται μόνο ένα επίδομα, που δεν του επιτρέπει καν να επιβιώσει;
Τι αντιστάθμισμα μπορεί να υπάρξει στην εξαφάνιση επί της ουσίας των επικουρικών συντάξεων, όταν όλα τα Ταμεία ενταχθούν στο ΕΤΕΑ, πάψει η κρατική χρηματοδότηση και εφαρμοστεί εξ ολοκλήρου η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος; Τι έχει να περιμένει ο χαμηλόμισθος για να «ρεφάρει» την αφαίμαξη από τον ΕΝΦΙΑ, από την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και πάει λέγοντας;
Τι μπορεί να «αντισταθμίσει» τα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα για τους μικρομεσαίους αγρότες, που τους οδηγούν ταχύτερα στο να εγκαταλείψουν γη και παραγωγή; `Η την πίεση που θα δεχτούν οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ από την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, την απελευθέρωση περισσότερων τομέων της οικονομίας (π.χ. αρτοποιία), τις άλλες παρεμβάσεις που προβλέπει η «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Δεν υπάρχει αντίβαρο που να ισορροπεί τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και καμιά ελπίδα δεν πρέπει να θρέφει ο λαός. Το μόνο που σχεδιάζει, είναι μέτρα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Το ομολόγησε τις προάλλες η αρμόδια υπουργός, ανακοινώνοντας ορισμένες «παρεμβάσεις», όπως η σίτιση «ευάλωτων κοινωνικών ομάδων» με τρόφιμα που οδηγούνται από σούπερ μάρκετ στην καταστροφή ή εγκαταλείπονται από τους αγρότες στα χωράφια, επειδή δεν μπορούν να πουληθούν.
Από μόνα τους, τα μέτρα που ανακοινώνει η κυβέρνηση, αποτελούν ομολογία ότι οι αντιλαϊκές ανατροπές που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο θα επιτείνουν την πτώχευση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Τέλος, πώς γίνεται να υπόσχεται η κυβέρνηση «ανακούφιση», ακόμα και για τους πιο φτωχούς, όταν την ίδια ώρα ετοιμάζεται μέσα από το μηχανισμό του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» να καταργήσει και τα τελευταία κοινωνικά επιδόματα, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενοι;
Μεταξύ των επιδομάτων που «τελειώνει» το τρίτο μνημόνιο είναι και το ΕΚΑΣ, το οποίο δικαιούνται μόνο οι χαμηλοσυνταξιούχοι, για τους οποίους η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θα αποκαθιστούσε τη 13η σύνταξη. Θυμίζουμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, μόνο για το 2014, αφαίρεσε 114 εκατομμύρια από τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ, καταργώντας το επίδομα για τους ηλικίας 60 έως 64 ετών. Επίσης, αφαίρεσε από φτωχές οικογένειες οικογενειακά επιδόματα 86 εκατ. ευρώ, στα άτομα με αναπηρία περιέκοψε τις αποζημιώσεις μετακίνησης κατά 82 εκατ. ευρώ, ενώ κατά 30 εκατ. μείωσε και τα ειδικά επιδόματα ανεργίας! Το έργο της έρχεται τώρα επάξια να ολοκληρώσει η αυτοαποκαλούμενη «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Επομένως, καμιά αυταπάτη και καμιά αναμονή ότι θα υπάρξει στο μέλλον ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, τα οποία να σημειωθεί ότι σωρεύονται σ' αυτά που έχουν νομοθετηθεί μέχρι τώρα.

Δεν ήξεραν, δε ρώταγαν;

-- Λέει η κυβέρνηση: Είμαστε ειλικρινείς απέναντι στο λαό. Διαπραγματευτήκαμε σκληρά, αλλά κάτω από τον εκβιασμό της άτακτης χρεοκοπίας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο, πέρα από το να υπογράψουμε μνημόνιο.
Εδώ ο λαός δεν πρέπει να αφήσει την κυβέρνηση σε χλωρό κλαρί. Οχι μόνο επειδή τον κρεμάει ανάποδα με τα νέα μέτρα, αλλά και επειδή τον κορόιδεψε συνειδητά, για να του κλέψει την ψήφο. Η παραπάνω άποψη διανθίζεται και από όψιμες διαπιστώσεις στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ότι «παραμονή στην ΕΕ χωρίς μνημόνια δεν υπάρχει» (Κουρουμπλής) ή την ανεκδιήγητη δήλωση του Γ. Δραγασάκη ότι λάθος νόμισαν στη διαπραγμάτευση πως αν η Ελλάδα εκβίαζε με αποχώρηση από το ευρώ, οι «εταίροι» θα έκαναν πίσω από το αίτημα για μνημόνιο! Ο ίδιος είπε ότι η κυβέρνηση ήταν αρχικά άπειρη στη διαπραγμάτευση και δεν ήξερε ότι γίνεται σε αυστηρό πλαίσιο και συγκεκριμένους μηχανισμούς.
Αλήθεια, σε ποιον τα «πουλάνε» αυτά; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ήταν τόσο αφελείς; Σίγουρα όχι. Αλλά ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν ήξεραν, δεν τους τα είπαν οι ειδήμονες που συναντούσαν στα διάφορα οικονομικά και πολιτικά φόρα, στη μία και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, από αυτά που επισκεπτόταν συχνά - πυκνά ο σημερινός πρωθυπουργός, συνοδεία και του Γ. Δραγασάκη;
Δεν τους τα έλεγαν οι παράγοντες των άλλων κυβερνήσεων, ακόμα και της Γερμανίας, τους οποίους συναντούσαν κρυφά και φανερά για να τους μοιράσουν διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βάλει σε κίνδυνο την Ευρωζώνη και ότι έχει όλη την καλή διάθεση να συνεργαστεί για έναν «έντιμο συμβιβασμό»;
Μήπως δεν τους τα έλεγαν οι εκπρόσωποι της ντόπιας πλουτοκρατίας, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που τους συναντούσαν σχεδόν κάθε μέρα, για να πάρουν το χρίσμα του κατάλληλου διαχειριστή; Αυτοί τουλάχιστον είχαν καλή γνώση, με δεδομένο ότι γι' αυτούς διαπραγματεύονταν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και ήξεραν από πρώτο χέρι το χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης.
Επομένως, ας αφήσουν την πλάκα! Ηξεραν καλά πού πάνε και φιλοδοξούσαν ότι με τις πλάτες των ΗΠΑ και ορισμένων ισχυρών μερίδων της ντόπιας πλουτοκρατίας, θα ενίσχυαν τη διαπραγματευτική τους ισχύ. Σε κάθε περίπτωση, η διαπραγμάτευση που σκόπευαν να κάνουν και έκαναν, ήταν για το κεφάλαιο και όχι για το λαό. Επομένως, έσυραν το λαό σε ένα προσχεδιασμένο έγκλημα και τώρα το παίζουν «αθώοι του αίματος»...

Ενέργεια και Ναυτιλία

Ενέργεια και Ναυτιλία

Στις 29 Μάρτη 2013, κυκλοφόρησε στο «Bloomberg» δημοσίευμα με τίτλο «Η γερμανική ηλιακή βιομηχανία θα κερδίσει από την κρίση στην Κύπρο, καθώς οι επενδυτές αναζητούν ασφάλεια». Ο συντάκτης του υποστήριζε ότι οι Γερμανοί επενδυτές από το συγκεκριμένο κλάδο θα ωφεληθούν από τη «χρηματοπιστωτική κρίση στην Κύπρο», καθώς «ψάχνουν ένα λιμάνι με τα εγγυημένα ανταλλάγματα που παρέχουν τα εργοστάσια (παραγωγής) καθαρής Ενέργειας».
Στο δημοσίευμα, όπως και σε άλλα της ίδιας περιόδου, εξηγείται πώς γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ενέργεια και ειδικότερα στις λεγόμενες «ανανεώσιμες μορφές», έσπευσαν να αγοράσουν μεγάλες εκτάσεις (αξιοποιώντας και την πτώση των τιμών που έφερε η απαξίωση κεφαλαίων), για να προχωρήσουν σε επενδύσεις όπως η δημιουργία ηλιακών πάρκων. Τέτοιες εταιρείες είναι οι «Milk the Sun Gmbtl» και «Secondsol Gmblt».
Εκτός από την Ενέργεια, οι γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Κύπρο, είναι επικεντρωμένες και στον κλάδο της Ναυτιλίας, με αρκετές να διατηρούν γραφεία στη Λεμεσό. Ανάμεσά τους είναι η «Columbia Shipmanagement Ltd.», θυγατρική της «Schoeller Holdings Ltd.», η «Nakufreight Ltd.», θυγατρική της «Kuehne & Nagel International AG», η «MARTRACON Deutschland Limited» κ.τ.λ.
Να σημειώσουμε ότι η γερμανική ναυτιλία θεωρείται μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις στον κλάδο. Να θυμίσουμε, επίσης, ότι η προάσπιση των συμφερόντων της συγκεκριμένης μερίδας του γερμανικού κεφαλαίου βρέθηκε στο επίκεντρο των «παζαριών» και με την ελληνική κυβέρνηση, όπου φάνηκε ακόμα μια φορά πόσο ενοχλεί η θέση των Ελλήνων εφοπλιστών τους ανταγωνιστές τους και πόσο οξύνεται η «κόντρα» για την κυριαρχία σε έναν κλάδο στρατηγικής σημασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ενδοϊμπεριαλιστικές «ισορροπίες» και τις εξελίξεις σε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ανατολικής Μεσογείου.