29 Νοε 2019

Νίπτει τας χείρας του ο Πόντιος Πατούλης

Την περασμένη Τρίτη, η Κινέτα και οι Άγιοι Θεόδωροι μετρούσαν ακόμη τις πληγές τους, προσπαθώντας να μαζέψουν ό,τι απέμεινε στα λασπόνερα, μετά το πέρασμα του Γηρυόνη από την περιοχή, ο οποίος έδειξε τα δόντια του, αφήνοντας πίσω ένα βομβαρδισμένο τοπίο και ανθρώπους σαν τσακισμένα καραβόξυλα να κολυμπούν εντός όμβριων υδάτων. Ο περιφερειάρχης κύριος Πατούλης όμως έλλειπε καθώς ήταν επίτιμος καλεσμένος στην κοσμική εκδήλωση που διοργάνωσε το περιοδικό Αθηνόραμα στο Μέγαρο Μουσικής, για την απονομή των θεατρικών βραβείων κοινού 2019. Ο κύριος Πατούλης απένειμε το βραβείο καλύτερης θεατρικής παράστασης, ενώ εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός πως μόλις ανέβηκε στο βήμα ο περιφερειάρχης, σάστισε στιγμιαία, είτε γιατί δεν τον χειροκροτούσε το κοινό όπως πιθανώς θα περίμενε, είτε γιατί αναρωτήθηκε αν τον κάλεσαν στο βήμα για να βραβεύσει ή για να βραβευτεί, για την καλύτερη θεατρική παράσταση του 2019. Εξάλλου δεν είχαν περάσει αρκετές ώρες από το ρεσιτάλ που έδινε στα αστικά ΜΜΕ με φόντο τις πληγείσες περιοχές. Ένα ρεσιτάλ που θα ζήλευε και ο Ξανθόπουλος! 
Την Τετάρτη το πρωί, λίγο μετά τον ισχυρό σεισμό που έγινε στα δυτικά της  Κρήτης, μία επιστημονική επιτροπή, αποτελούμενη από σεισμολόγους, γεωλόγους και μηχανικούς επισκέφθηκε την Περιφέρεια Αττικής με σκοπό να ενημερώσει τους αρμόδιους όπως προβούν εγκαίρως σε προληπτικούς ελέγχους αντιμετώπισης καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης. Ο περιφερειάρχης όμως απουσίαζε καθώς ήταν καλεσμένος στα πάνελ των αστικών ΜΜΕ και η επιτροπή συνάντησε τελικά έναν αντιπεριφερειάρχη.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έλαβε χώρα το περιφερειακό συμβούλιο, κατά το οποίο το κουστουμαρισμένο νεοναζίδι που ακούει στο όνομα Τζήμερος, επιτέθηκε φραστικά προς τον Γιάννη Πρωτούλη και τη Λαϊκή Συσπείρωση. Ο ελεεινός τρόπος του Τζήμερου περιείχε απειλές, κοσμητικά επίθετα, απρεπείς εκφράσεις και ανιστόρητους χαρακτηρισμούς, με αποκορύφωμα το «Σταλινοφασίστας», όρος εκ των πραγμάτων αδόκιμος αφενός, διότι ο φασισμός είναι συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα της ιταλικής ιστορίας με πρωτοπόρο το δικτάτορα Μουσολίνι, και αφετέρου διότι ο Στάλιν ήταν ο βασικός πολέμιος τόσο του φασισμού όσο και του ναζισμού. Αν ήθελε να τον χαρακτηρίσει ο κατ’ αναλογίαν ορθός όρος είναι «Σταλινικός», ο οποίος μάλιστα όχι μόνο βρισιά δεν είναι για εμάς, αλλά αντιθέτως τιμή και καμάρι μας. Ψιλά γράμματα αυτά βέβαια για έναν Τζήμερο και η άγνοια της ιστορίας είναι γεγονός αναμενόμενο και επόμενο για έναν δίποδο βουν. Εν συνεχεία ο βους με μυαλό αλέκτορος και θάρρος όρνιθος κάλεσε τη μαμά του να κλαφτεί που τον μάλωσε ο Πρωτούλης και του λέρωσε το πουκάμισο και εκείνη τον συμβούλεψε να πάει να το πει στην κυρία. Και επειδή οι κυρίες ήταν τριγύρω πολλές, αυτός μπερδεύτηκε και έτσι κάλεσε την αστυνομία!
Από το επεισόδιο και γενικότερα από το κρίσιμο περιφερειακό συμβούλιο μαντέψτε ποιος απουσίαζε. Σωστά μαντέψατε! Ο περιφερειάρχης, ο οποίος ήταν επίτιμος καλεσμένος στις εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες της ΚΕΔΕ. Ο κύριος Πατούλης πληροφορήθηκε κατόπιν το γεγονός και ένιψε τας χείρας του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, δηλώνοντας πως πρόκειται για κομματικές διαμάχες που υπερβαίνουν τα όρια. Τι θέλετε να κάνει; Έτσι είναι η δημοκρατία. Ο κύριος Π(ιλ)ατούλης με αυτή του τη δήλωση αναπαράγει ύπουλα και χυδαία την επαίσχυντη θεωρία των δύο άκρων, λαμβάνοντας δήθεν ίσες αποστάσεις από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και παίρνοντας ουσιαστικά το μέρος του κουστουμαρισμένου φασιστοειδούς ανδρείκελου που αν και επιτιθέμενος στο Γιάννη Πρωτούλη κατέληξε να παριστάνει το θύμα της υπόθεσης, υπό την προστασία του Περιφερειάρχη, ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών του Τζήμερου στο να υπερψηφίζει αβλεπί τις προτάσεις του, ουσιαστικά ως ένα ακόμη μέλος της παράταξης του.
Τα επιμύθια που προκύπτουν είναι δύο. Πρώτον, επειδή κανείς δε θέλει έναν περιφερειάρχη άβουλο και κοσμοπολίτικη ντίβα, προσέχουμε όταν ψηφίζουμε ποιον θέλουμε να μας εκπροσωπήσει. Δεν ψηφίζουμε Πατούλη, ψηφίζουμε Πρωτούλη! 
Και δεύτερον προσέχουμε πολύ ποιους ψηφίζουμε, επειδή όταν προσπαθείς να συζητήσεις μερικά σοβαρά ζητήματα με τις υπόλοιπες παρατάξεις, έστω και αν είναι αστικές, δεν μπορείς να ανεχτείς τον κάθε απροσάρμοστο, ξεφτίλα, επαγγελματία ρουφιάνο να σου…
ΥΓ. Μαύρη Παρασκευή ξημέρωσε, για όλους τους συναδέλφους μας στον τομέα του λιανεμπορίου. Συμπαράσταση στους συναδέλφους μας και αντίσταση στα καπιταλιστικά παιχνίδια αισχροκέρδειας. Κανείς στα μαγαζιά συμβατικά ή ηλεκτρονικά! Κάντε τους να το πουν κι αλήθεια! Μαυρίστε τους την Παρασκευή!

Ο “εθνικός ρουφιάνος” ζητάει και τα ρέστα - Εξώδικο στην Ελληνοφρένεια


Ο καταδότης Μπογδάνος εξοργίστηκε γιατί τον είπαν "ρουφιάνο" και έστειλε εξώδικο στους συντελεστές της Ελληνοφρένειας, επειδή περιέγραψαν αυτό που έκανε!!!


Αφού ξεμπέρδεψε με τις βίγκαν λεσβίες μπαχαλοσατανίστριες, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, μην έχοντας αυτή τη βδομάδα κάποια αφορμή για να ασκήσει το αγαπημένο του χόμπι, αποφάσισε να αποστείλει εξώδικο στους παρουσιαστές της “Ελληνοφρένειας”, για το περιεχόμενο μιας σειράς εκπομπών, που ο βουλευτής – ποιητής – δημοσιογράφος θεωρεί πως αποτελούν “μια προαποφασισμένη και σκόπιμη προσπάθεια ακραίας σπίλωσης και προσβολής της προσωπικότητας και του ονόματός μου, καθόσον εκφεύγει πλήρως από τα ανεκτά όρια της δημοσιογραφικής κριτικής και δεοντολογίας και επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση συκοφάντησης μου.”
Σε ένα κατεβατό με πολλά επαναλαμβανόμενα σημεία και ώρες απομαγνητοφώνησης για τους δύστυχους δικηγόρους ή γραμματείς που την ανέλαβαν, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ενίσταται, επειδή η εκπομπή παρουσίασε αυτά για τα οποία ο ίδιος περηφανευόταν, δηλαδή τη δημόσια κατάδοση στοιχείων ενός ανθρώπου που βρισκόταν σε άμυνα μπροστά στην απρόκλητη αστυνομική βία.
Αν τον ενοχλούν χαρακτηρισμοί όπως “εθνικός ρουφιάνος”, ίσως καλό θα ήταν να κοιτάξει σε ένα λεξικό της κοινής νεολληνικής και να αναρωτηθεί αν ο ορισμός έχει κάποια ομοιότητα με τις πράξεις του, για τις οποίες, επαναλαμβάνουμε ο ίδιος κόμπαζε. Αν πάλι εξανίσταται που υπάρχουν αναφορές στην κατοχή, τη μετεμφυλιακή περίοδο και τη χούντα, τις οποίες με φαιδρό τρόπο το εξώδικο καταγράφει σαν να τον παρουσιάζουν προσωπικά ενεργό την ίδια περίοδο (“με παρουσιάζουν ως καταδότη και ρουφιάνο στην υπηρεσία των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ως καταδότη και ρουφιάνο στη μεταπολεμική περίοδο υπό το περίφημο «κράτος της δεξιάς», καθώς και ως καταδότη και ρουφιάνο στη δικτατορική περίοδο”), ας ανοίξει κάποιο βιβλίο ιστορίας για να πληροφορηθεί ότι η κατάδοση κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών αποτελούσε σήμα κατατεθέν αυτών των σκοτεινών ιστορικών περιόδων κι οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα και καταστάσεις στο σήμερα δεν είναι πρόβλημα της εκπομπής που τις αναδεικνύει.
Για την ακρίβεια, με το περιεχόμενο των επίμαχων αποσπασμάτων συμφωνεί λίγο – πολύ το πανελλήνιο, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, με εξαίρεση μια χούφτα ακροδεξιών χειροκροτητών του Μπογδάνου. Καταλαβαίνουμε βέβαια πως ο βουλευτής της ΝΔ ενοχλήθηκε σφόδρα που οι υπηρεσίες του δεν επιβραβεύθηκαν με σύλληψη του “κομμουνιστού εγκληματία” κι ότι είναι αποφασισμένος να στείλει πάση θυσία κάποιον στα δικαστήρια για την όλη υπόθεση. Αν νομίζει όμως πως με τέτοιες μεθοδεύσεις και ποινικοποίηση της κριτικής και της σάτιρας θα επιβάλει σιγή νεκροταφείου στους επικριτές του, ας αλλάξει πλευρό όσο είναι νωρίς.
Οι συντελεστές της Ελληνοφρένειας πάντως υπόσχονται να δώσουν σύντομα μια επίσημη απάντηση, ενώ τρομαγμένοι από το πολιτικό ήθος του μηνυτή τους, ξεκίνησαν από σήμερα μετάνοιες στην εκπομπή τους με το ρυθμικό σύνθημα “δεν είναι ρουφιάνος ο Κώστας ο Μπογδάνος”…



Μην ξεφτιλιζόμαστε για χάντρες και καθρεφτάκια…

Σήμερα έχουμε αυτή την επαίσχυντη καταναλωτική γιορτή με το όνομα Black Friday, όπου χιλιάδες υπάλληλοι καταστημάτων θα βρεθούν αντιμέτωποι με ορδές από Ορκς που θα επιθυμούν “να εξυπηρετηθώ τώρα”.
Απευθύνομαι κυρίως στις γυναίκες, καθότι μασάμε σαν ιθαγενείς πιο εύκολα, για διάφορα “δωρεάν” προϊόντα τύπου κραγιόν και σχηματίζουμε ουρές έξω από τα καταστήματα και εικόνες ντροπής στο μυαλό μου.
Δεν το παίζω υπεράνω. Κι εμένα μου αρέσει το shopping, θύμα του καπιταλισμού και της fast fashion είμαι κι η ίδια αλλά να υπάρχει συναίσθηση και μέτρο για τους εργαζόμενους που δεν είναι υπηρέτες μας.
Μην ξεφτιλιζόμαστε για χάντρες και καθρεφτάκια, προσφέροντας πλάνα στα κανάλια για το “Πόσο πετυχημένη ήταν η κίνηση της τάδε εταιρίας και η Black Friday”.
Πριν 3-4 χρόνια, δεν ήταν Black Friday στην Ελλάδα -τώρα μας ήρθε το φρούτο-, είχα δει δυο φιλενάδες να κάνουν μες σε κατάστημα σαν να παίζουν σε teen movie, ξεδιπλώνοντας ρούχα χαχανίζοντας. Σε παρατήρηση μητέρας πως χαλούν τους πάγκους και δεν μπορούν οι άλλοι να ψωνίσουν, η απάντηση ήταν:
-Να έρθουν οι πωλήτριες να τα φτιάξουν! Γι’ αυτό πληρώνονται!
Βγήκα από το μαγαζί, αγόρασα σοκολάτα με σιρόπια και σαντιγί, και περίμενα.Όταν βγήκαν, έκανα πως σκόνταψα και το έχυσα όλο μέσα στην σακούλα μιας. Θα μου πεις άλλαξε κάτι; Μ#€%–ω θα ‘ναι και σήμερα, αλλά ευχαριστήθηκα τόσο το βλέμμα της, όταν είδε όλα της τα καινούργια ρούχα μέσα στην σοκολάτα και την σακούλα να στάζει, που θα το ξανάκανα. Λυπήθηκα που δεν έβαλα και τρούφα από πάνω…

Και ο Απόστολος Γκλέτσος; Και ο Στέφανος Τζουμάκας; Όλοι τους είναι μέλη της ΚΕ Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ!

Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να παραθέσουμε τη λίστα με τα 695 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. (Παρεμπιπτόντως, η λέξη ανασυγκρότηση αντιστοιχεί στον ρώσικο όρο “Περεστρόικα”, αλλά αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστους συνειρμούς σε κάποιον που δεν είναι κομμουνιστής, και τέτοιους προφανώς δεν πρόκειται να βρει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν τον στύψει). Αξίζει όμως μια αναφορά στα στελέχη του παλιού δικομματισμού που κοσμούν αυτή τη λίστα.
Ξεκινάμε με τα δυνατά -πάλαι ποτέ πράσινα- άλογα.
-Ρεγγίνα Βέρτζελη, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και εξ απορρήτων του Γ. Παπανδρέου.
-Στέφανος Τζουμάκας, υπουργός του ΠΑΣΟΚ και τόσο βαθύ ΠΑΣΟΚ, όσο βαθιά χωμένη στο χώμα είναι και αυτή η ομπρέλα.
-Νίκος Μπίστης: Πασόκος παντός καιρού, τα τελευταία 35 χρόνια (και βάλε).
-Δ. Πιπεργιάς: ό,τι και όλοι οι παραπάνω και ακόμα παραπάνω.
Συνεχίζουμε με τους μπλε κόκκους από τον “δεξιό, προοδευτικό χώρο”: Έλενα Κουντουρά και Κώστας Ζουράρις, περσινές μεταγραφές από τους ΑΝΕΛ.
Συναντάμε επίσης τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον εκλογολόγο Ηλία Νικολακόπουλο, ως ντουέτο με νέες προσθήκες, που ήταν όμως γνωστοί και δηλωμένοι οπαδοί της “κυβερνώσας Αριστεράς”.
Το καλύτερο όμως έμεινε για το φινάλε και είναι ο…

Ο πρώην δήμαρχος Στυλίδας, Απόστολος Γκλέτσος, ως κερασάκι στην τούρτα. Αρχικά πολλοί σκέφτηκαν πως πρόκειται για απλή συνωνυμία αλλά τελικά ήταν αυτό ακριβώς που νομίζετε. Ο Γκλέτσος που έλεγε μεταξύ άλλων πως θα παραιτούνταν από τη θέση του δημάρχου, αν και όταν περνούσε λύση με το όνομα “Μακεδονία” για τη γειτονική χώρα.
Πραγματική συνωνυμία ήταν η περίπτωση του Κρητικού Ανδρέα Παπανδρέου, που αρκεί όμως για τη σημειολογία και για τους σωστούς συνειρμούς.

Το νέο ΠΑΣΟΚ με φαιογάλαζους κόκκους φτιάχνεται (ή μάλλον ανασυγκροτείται) με αγνά και δοκιμασμένα υλικά του συστήματος, και ιδέες τόσο φρέσκες όσο και η σκουριά της σοσιαλδημοκρατίας.

Μποναμάς στο κεφάλαιο εισφορές και συντάξεις


«Φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να προχωρήσουμε σε ένα νέο σύστημα τριών πυλώνων. Στόχος της νέας επικουρικής είναι η δημιουργία ισχυρών ελληνικών θεσμικών επενδυτών, με κεφάλαια που αναμένεται να ξεπεράσουν, σε βάθος χρόνου, τα 100 δισ. ευρώ...». Αυτά έλεγε πρόσφατα, σε ημερίδα μεγάλης χρηματιστηριακής εταιρείας ο αρμόδιος υφυπουργός για θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Ν. Μηταράκης, μιλώντας για τη «διαχείριση των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων» και αποκαλύπτοντας με μεγάλη σαφήνεια τις πραγματικές επιδιώξεις του κυβερνητικού σχεδίου για το Ασφαλιστικό: Να δημιουργήσει ένα τεράστιο «κομπόδεμα» για τους «θεσμικούς επενδυτές», που θα το ρίξουν στην πυρά της κεφαλαιαγοράς, μοιράζοντας ακάλυπτες επιταγές για μεγαλύτερες και «πιο σίγουρες» τάχα συντάξεις στους μελλοντικούς δικαιούχους.
Μπορεί, επομένως, η κυβέρνηση να επιχειρεί να παραπλανήσει τους ασφαλισμένους, με υποσχέσεις ότι δήθεν ενισχύεται η δημόσια Ασφάλιση, όμως η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η ΝΔ, αξιοποιώντας τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας με κάποια μερεμέτια, μένει σταθερή στην εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου Κατρούγκαλου, διατηρεί άθικτο τον αντιασφαλιστικό του πυρήνα, μαζί με όλες τις προηγούμενες ανατροπές που αυτός ενσωμάτωσε. Ταυτόχρονα, συνεπής με το προεκλογικό της πρόγραμμα, προχωρά ακάθεκτη στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, παραδίδει την επικουρική ασφάλιση στους ιδιώτες και βήμα βήμα εγκαθιδρύει το σύστημα των «τριών πυλώνων», αξιοποιώντας τα γνωστά επιχειρήματα για τον «δημογραφικό» και «δημοσιονομικό» κίνδυνο, που κάνει επισφαλή τη «βιωσιμότητα» του συστήματος.
* * *
Βέβαια, δεν κρύβουν ότι το μοντέλο τους εμπεριέχει ρίσκο για ασφαλισμένους και συνταξιούχους... Γι' αυτό προσπαθούν να τους καθησυχάσουν και να χρυσώσουν το χάπι των επικείμενων ανατροπών με εξαγγελίες για «τη δημιουργία τριών επενδυτικών προϊόντων χαμηλού, μεσαίου και υψηλού ρίσκου, μεταξύ των οποίων ο ασφαλισμένος θα μπορεί να επιλέγει εκείνο το προϊόν που επιθυμεί»! Με μια κουβέντα, ο ασφαλισμένος διατηρεί το ...προνόμιο να επιλέγει το είδος του σχοινιού που θα τον κρεμάσουν. Αυτήν την «ελευθερία» υπόσχονται στους ασφαλισμένους: Να αναζητούν στους πίνακες των χρηματιστηρίων τις συντάξεις που θα λάβουν (αν και όποτε), τα ρίσκα που αναλαμβάνουν, την αποτελεσματικότητα όσων διαχειρίζονται τον ιδρώτα τους και τον χρησιμοποιούν για να αβγαταίνουν τα δικά τους κέρδη.
Κι επειδή «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», η κυβέρνηση δεν ιδιωτικοποιεί μόνο την επικουρική ασφάλιση, αλλά ενισχύει το θεσμικό πλαίσιο για την ανάπτυξη και της «καθαρής» ιδιωτικής, του λεγόμενου «τρίτου πυλώνα», με την παροχή φορολογικών κινήτρων, αλλά και με τη μείωση των εισφορών στο δημόσιο σύστημα, που οδηγεί σε παραπέρα μείωση των συντάξεων που δίνει το κράτος. Ο στόχος τους είναι σαφής: Να απαλλαγούν ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο και το κράτος από το κόστος της Ασφάλισης, για να μειώνεται το «μη μισθολογικό κόστος», από τη μια, και να περισσεύουν περισσότερα κονδύλια από τον προϋπολογισμό για τη στήριξη των επιχειρήσεων με φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και άλλα προνόμια, από την άλλη. Και βέβαια για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας σε εταιρείες - κολοσσούς, που επενδύουν στα ιδιωτικά ασφαλιστικά συστήματα. Κάπως έτσι η Ασφάλιση μετατρέπεται σωρευτικά σε ατομική υπόθεση.
* * *
Για να στηρίξει μάλιστα προπαγανδιστικά τον αντιλαϊκό σχεδιασμό της, η κυβέρνηση διαρρέει ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα σήμερα αν δεν είχαν καθυστερήσει αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα που είχαν «ωριμάσει» νωρίτερα, προκάλεσαν όμως την αντίδραση των εργαζομένων. Ως παράδειγμα φέρνουν τη «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης Σημίτη τη δεκαετία του 1990, με βάση την Εκθεση Σπράου, που όμως δεν πέρασε, κάτω από την κατακραυγή και τους αγώνες των εργαζομένων. Δεν πρόκειται για καινούριο ισχυρισμό. Καταρχάς η Εκθεση Σπράου, 22 χρόνια μετά την παρουσίασή της, είναι ακριβώς η πρόταση των «τριών πυλώνων» που τότε ονομάζονταν των «τριών στυλοβατών». Αν περνούσε, η δημόσια Ασφάλιση θα είχε ήδη προ πολλού παραδοθεί στα χέρια των ιδιωτών.
Στην πραγματικότητα, αυτοί οι ισχυρισμοί επιχειρούν να συκοφαντήσουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, να αμαυρώσουν την αντίσταση στις αντιλαϊκές πολιτικές, να ενοχοποιήσουν την ταξική πάλη. Χρεώνουν τη σημερινή κατάσταση των Ταμείων στους εργαζόμενους και στην «απροθυμία» τους να δεχτούν περικοπές και μείωση παροχών, για να κρυφτούν οι ευθύνες του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, που βούλιαξαν τα Ταμεία και έκλεψαν τα αποθεματικά, που με τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική τους συνθλίβουν δικαιώματα και ανάγκες. Είναι φανερό ότι παίρνουν τα μέτρα τους μπροστά στο νέο γύρο των ανατροπών που μεθοδεύουν, ξέροντας ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Κι αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρουν και από τα αυριανά συλλαλητήρια των συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων και συνταξιούχων για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Ιερά και όσια




Ο καβγάς των προηγούμενων ημερών ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα για τη συνταγματική αναθεώρηση, που ολοκληρώθηκε, είχε μπόλικο «κουρνιαχτό» και ακόμα πιο κραυγαλέες αποσιωπήσεις.
Γιατί, βέβαια, η «τρικυμία στο φλιτζάνι» γύρω από το πόσο «τολμηρά» ήταν τα μέτρα που διασφαλίζουν τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τους υπόλοιπους στόχους της αστικής τάξης μπορεί να ήταν μεγάλη, αλλά όχι και ικανή να κρύψει ότι την ίδια ώρα όλοι μαζί προστατεύουν με νύχια και με δόντια τα «ιερά και τα όσια» του κεφαλαίου.
Το αστικό Σύνταγμα, εξάλλου, αυτήν την αποστολή έχει και αν κανείς αφαιρέσει τις κούφιες διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα, που απευθύνονται στα λαϊκά στρώματα, βρίσκει με ευκολία από κάτω τον «σκελετό» του, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, έτσι όπως αυτά αποτυπώνονται στις δεκάδες διατάξεις, που φυσικά δεν τολμάνε να «ακουμπήσουν» τα αστικά κόμματα κάθε «απόχρωσης» και «προσήμου».
Γι' αυτό, εξάλλου, η προηγούμενη όσο και η σημερινή κυβέρνηση «έθαψαν» άρον άρον τις προτάσεις του ΚΚΕ για την κατάργηση μιας σειράς από αντιδραστικά άρθρα.
Την ώρα που επιστράτευαν κάθε λογής «κορόνες» πατριωτισμού, δεν συζήτησαν ούτε λεπτό για την κατάργηση του άρθρου 27, που επιτρέπει την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και την παραμονή και διέλευση από τη χώρα ξένων στρατευμάτων, ενώ προβλέπει ακόμα και τη μεταβολή των ορίων της επικράτειας με νόμο.
Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν την ίδια ώρα μετέτρεπαν όλη την Ελλάδα σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση με τις νέες στρατιωτικές και άλλες υποδομές που παραχώρησαν στις ΗΠΑ σε Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Αλεξανδρούπολη, με την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, τους ρόλους «μεντεσέ» στα ιμπεριαλιστικά παζάρια, που, ανάμεσα στα άλλα, περιλαμβάνουν και τα κάθε λογής σχέδια «συνδιαχείρισης» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Είπαν πολλά περί της «εθνικής ακεραιότητας», αλλά δεν είπαν κουβέντα για το άρθρο 28 που προβλέπει την υπεροχή των διεθνών συμβάσεων έναντι του εσωτερικού Δικαίου. Που επιτρέπει την παραχώρηση αρμοδιοτήτων του ελληνικού κράτους σε ξένα κέντρα και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.), προβλέπει ακόμα και περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας «εφόσον αυτό υπαγορεύεται από το σπουδαίο εθνικό συμφέρον».
Και πώς αλλιώς, αφού όλοι μαζί υπηρετούν μέχρι την τελευταία «τελεία» τις «ιερές συμμαχίες» της αστικής τάξης, που ενισχύουν τα συμφέροντά της απέναντι στους ανταγωνιστές της και απέναντι στον «εχθρό - λαό», ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια εισήγαγαν με ρυθμούς πολυβόλου όλη την αντεργατική νομοθεσία της ΕΕ, τα «εργαλεία» για την «απελευθέρωση» σειράς κλάδων, τους κανονισμούς για την προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων και συνολικά του κρατικού μηχανισμού στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Τσακώθηκαν «άγρια» για το ποια είναι η καλύτερη διατύπωση, για να «συνταγματοποιηθούν» τα μέτρα πτωχοκομείου που αφορούν τα λαϊκά στρώματα, για το ποια «σύγχρονη» διάταξη θα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όταν θα ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο... Αλλά, φυσικά, δεν είπαν κουβέντα για το άρθρο - «ζόμπι» 107 που κατοχυρώνει νόμους από το 1953 (!) για την «ειδική μεταχείριση» του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ούτε κουβέντα για την κατάργηση των άρθρων για την πολιτική επιστράτευση εργαζομένων, για το άρθρο 103 με το οποίο συνταγματικά απαγορεύεται η μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Και, βέβαια, «μονομάχησαν»... άγρια για το ποιος είναι «δημοκράτης», αλλά από κοινού απέρριψαν την απλή και ανόθευτη αναλογική, μαζί ψήφισαν να μην καταργηθεί το άρθρο 86 για την ειδική μεταχείριση των υπουργών απέναντι στη Δικαιοσύνη, για να συνεχίζει να διορίζεται η ηγεσία της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, για την άρση των... μισών και πλέον άρθρων του Συντάγματος που έχουν σχέση με δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες, όταν το απαιτήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, για την απαγόρευση της απεργίας στα Σώματα Ασφαλείας, στους δικαστικούς κ.ο.κ.
Με δυο λόγια, οι ψευτοκαβγάδες ή και οι πραγματικές διαφοροποιήσεις των αστικών κομμάτων στα επιμέρους, στο ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να θωρακιστούν παραπέρα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σταματάνε έξω από την πόρτα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας που από κοινού υπερασπίζονται.
Αυτά τα «ιερά και όσια» πρέπει να αμφισβητήσουν η εργατική τάξη, ο λαός, περνώντας στην αντεπίθεση για να τα ανατρέψει, για να κάνει το δικό του δίκιο «νόμο» και «Σύνταγμα», έχοντας στα χέρια του την εξουσία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Μόνο έτσι θα δει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του να διευρύνονται, να αντιστοιχίζονται στις πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες του.

TOP READ