Κρυφό καμάρι: Η διαρροή της όχι και τόσο “μυστικής” έκθεσης Χρουστσώφ για το Στάλιν στο 20ο συνέδριο

Κατιούσα

Το βράδυ της 24ης προς 25ης Φλεβάρη 1956, σε κλειστή, έκτακτη, κομματική σύσκεψη στα πλαίσια του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Νικήτα Χρουστσώφ ανέγνωσε τη διαβόητη” μυστική έκθεση” με τίτλο “Για την προσωπολατρία και τις επιπτώσεις της”, σηματοδοτώντας κι επίσημα τη διαδικασία της λεγόμενης αποσταλινοποίησης, η οποία είχε ξεκινήσει ουσιαστικά αμέσως μετά το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν το 1953. Στόχος των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που βρήκαν την έκφρασή τους στο πρόσωπο του τότε επικεφαλής του ΚΚΣΕ, έχοντας επικρατήσει στην εσωκομματική διαπάλη το 1953, δεν ήταν ούτε η γόνιμη αυτοκριτική για τις υπαρκτές υπερβάσεις, τα λάθη αλλά και τις ακρότητες της περιόδου 1924-1953, αλλά μέσω της σπίλωσης του αποθανόντος σοβιετικού ηγέτη να νομιμοποιηθεί εντός κι εκτός ΕΣΣΔ η αργή μα σταθερή αναστροφή βασικών αρχών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που είχε όπως γνωρίζουμε ως αναπόφευκτο τέλος της την ανατροπή του ίδιου του κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού λίγες δεκαετίες αργότερα. Αν και ο ίδιος ο Χρουστσώφ ισχυρίστηκε κατά την ομιλία του ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το θέμα να βγει έξω από το κόμμα, ιδίως στον τύπο. Γι’ αυτό το λόγο εμείς κάνουμε αυτή την κλειστή σύσκεψη. Πρέπει να γνωρίζουμε τα όριά μας και δεν πρέπει να δίνουμε πυρομαχικά στους εχθρούς. Δεν πρέπει να βγάλουμε τα άπλυτά μας στη φόρα», στην πραγματικότητα το περιεχόμενο της ομιλίας άρχισε να διαδίδεται αμέσως όχι μόνο εντός χώρας και αδελφών ΚΚ, αλλά σε δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ενώ δημοσιεύτηκε στους New York Times τρεις εβδομάδες αργότερα. Μια διαδεδομένη εκδοχή για τη διαρροή της έκθεσης, θέλει τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες να αποκτούν το έγγραφο, διοχετεύοντάς του στη CIA. Ωστόσο, όπως αναλύεται και στο άρθρο του Matitiahu Mayzel, “Israeli intelligence and the leakage of Kruschev’s “Secret Speech”, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Israeli History το 2013, η έκθεση κάθε άλλο παρά μυστική ήταν, ενώ η αποκάλυψη της στις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ΜΜΕ προήλθε από τις ίδιες τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Μεταφράζουμε το τμήμα συμπερασμάτων του άρθρου, το οποίο είναι γραμμένο από αστική σκοπιά και με έκδηλα ευνοϊκό τόνο για τον τρόπο διαρροής της ομιλίας, αλλά κι επικριτικό για την “ολιγωρία” των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, γεγονός καθόλου τυχαίο, διότι για τους αστούς και τους διανοουμένους τους όπου γης το κείμενο αποτέλεσε δώρο εκ (σοβιετικού) ουρανού.

Είναι δυνατόν να υποδειχθεί ένας αριθμός διαύλων μέσω των οποίων η μυστική ομιλία θα μπορούσε να έχει βρει το δρόμο της προς τη Δύση. Υπήρχε ένα ντοκουμέντο, το κείμενο της ομιλίας Χρουστσώφ, που αποκτήθηκε από την Σιν Μπετ του Ισραήλ (Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφαλείας, ένας από τους τρεις πυλώνες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, σ.τ.Μ) κι έφτασε στη χώρα στα μέσα Απρίλη 1956 και μεταδόθηκε έπειτα στη CIA. Το Ισραήλ ζήτησε να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Αν υπήρξε ανταμοιβή από πλευράς CIA, το είδος κι ο σκοπός αυτής είναι άγνωστα. Οι δημοσιευμένες μαρτυρίες για αυτό το αντίτυπο διαφωνούν ως προς τη μορφή, το μέγεθος ή τη γλώσσα του. Ήταν πιθανότατα το κείμενο της επεξεργασμένης εκδοχής του κειμένου, που εστάλη στα “αδελφά” κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης. Σε ό,τι αφορά τον Wiktor Grajewski (τον Πολωνοεβραίο μέλος τότε του ΚΚ της χώρας που ισχυρίζεται ότι απέκτησε αντίτυπο της ομιλίας από την ερωμένη του, εν διαστάσει σύζυγο μέλους της πολωνικής κυβέρνησης, το οποίο παρέδωσε αμέσως στην ισραηλινή πρεσβεία, σ.τ.Μ), φαίνεται πως δε θα μπορούσε να παραδώσει το έγγραφο στην ισραηλινή πρεσβεία χωρίς να κάνουν τουλάχιστον τα στραβά μάτια ή ακόμα και να το καταστήσουν εφικτό να φέρει το έγγραφο εκεί.

Παρά τη δημόσια διάψευση απο πλευράς του, είναι εντελώς ασαφές αν και σε ποιο βαθμό είχε επαφές με ισραηλινές, αμερικανικές, σοβιετικές ή πολωνικές μυστικές υπηρεσίες πριν από αυτή την υπόθεση. Σύμφωνα με μια αξιόπιστη πηγή, κατ’ ιδίαν είχε παραδεχτεί ότι είχε σύνδεση με τις πολωνικές και σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες για πολλά χρόνια και στρατολογήθηκε από τη Σιν Μπετ κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ στα τέλη του 1955. Ήδη είχε δημοσιευτεί ότι δούλευε για τη Σιν Μπετ επί πολλά έτη το 1971. Σε κάθε περίπτωση είναι δυνατόν, αν και σίγουρα όχι βέβαιο, ότι το αντίτυπο που κουβαλούσε ήταν το πρώτο που έφτασε στα χέρια της CIA. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για τις νεαρές ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, που βελτίωσε θεαματικά τις σχέσεις μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών Ισραήλ και ΗΠΑ, που έθεσε το Ισραήλ στην κορυφή των κρατών με τις καλύτερες μυστικές υπηρεσίες. Το περιεχόμενο της ομιλίας ήταν ήδη γνωστό στη Δύση από τις 10 Μάρτη, όταν διέρρευσε σε δυτικούς ρεπόρτερ και διπλωμάτες στη Μόσχα. Πολλές πληροφορίες είχαν φθάσει σε αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών αρκετό καιρό πριν η CIA παραλάβει το κείμενο από το Ισραήλ. Διπλωματικές αναφορές και δημοσιογραφικές εκδόσεις (για παράδειγμα από τον John Rettie), παρείχαν αρκετά λεπτομερείς πληροφορίες για το λόγο και τις συνέπειές του, περιλαμβανομένων των βίαιων διαδηλώσεων στη Γεωργία. Η γαλλική κυβέρνηση απέκτησε πληροφορίες για την ομιλία μέσω των δικών της διαύλων, ίσως και πριν από τη CIA. H πλατιά διανομή της ομιλίας μες στην ΕΣΣΔ, που άρχισε και συντονίστηκε από το ΚΚΣΕ και τη σοβιετική κυβέρνηση, καθιστούσε αναπόφευκτη τη διαρροή. Αυτό που έλειπε ήταν το ακριβές κείμενο, κι αυτό δόθηκε από τον Wictor Grajewski.

Κατά πάσα πιθανότητα, ταυτόχρονα με αυτό το κείμενο, ή ενδεχομένως ακόμα νωρίτερα, άλλο ένα αντίγραφο είχε αποκτηθεί από τις ΗΠΑ. Η νέα πολιτική του ΚΚΣΕ -η αποσταλινοποίηση- είχε ξεκινήσει καιρό πριν το 20ο συνέδριο. Η απόφαση που επισήμως ανακοίνωνε αυτήν την πολιτική είχε γίνει αποδεκτή και δημοσιεύτηκε στο 20ο συνέδριο ήδη πριν ο Χρουστσώφ εκφωνήσει τη δεύτερη, “μυστική” του ομιλία. Ένας από τους πρώτους ομιλητές του συνεδρίου ήταν ο Αναστάς Μικογιάν, η ομιλία του οποίου δημοσιεύτηκε αμέσως αφού εκφωνήθηκε. Παρότι η ομιλία Μικογιάν δεν ήταν τόσο μεγάλη και δραματική όσο του Χρουστσώφ, ήταν εξίσου οξεία στις καταγγελίες εναντίον του Στάλιν. Ο Χάρισον Σαλισμπέρι, ανταποκριτής των New York Times στη Μόσχα το κατάλαβε καλά αυτό. Ήδη στις 24 Φλεβάρη έγραψε ένα σχόλιο για την ομιλία Μικογιάν με τίτλο “Το τέλος της προσωπολατρίας του Στάλιν” και το συνέκρινε με την οξεία κριτική του Λένιν στο Στάλιν, στη “Διαθήκη” του πρώτου. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις στη Γεωργία ήταν εξίσου σημαντικές με την ομιλία Χρουστσώφ για την υποδήλωση των αλλαγών στο σοβιετικό σύστημα. Νέα και πληροφορίες για τις διαδηλώσεις έφτασαν στη Δύση στις αρχές Μάρτη, λίγο αφότου συνέβησαν. Έτσι, ενώ η CIA και οι άλλες δυτικές υπηρεσίες έβλεπαν τη απόκτηση του κειμένου της ομιλίας Χρουστσώφ ως μείζων επίτευγμα, στην πραγματικότητα επρόκειτο για γκάφα των μυστικών υπηρεσιών. Πιο σημαντική ήταν η συνειδητοποίηση της διαδικασίας αποσταλινοποίησης, δηλ. των αποφάσεων του 20ου συνεδρίου και της εφαρμογής τους, και η πολιτική του Χρουστσώφ. Πληροφορίες γι’ αυτή τη διαδικασία ήταν διαθέσιμες, έστω και δύσκολα, στο δυτικό τύπο και σίγουρα στις υπηρεσίες ασφαλείες, αλλά απέτυχαν να τις αναγνωρίσουν.

Η απόκτηση του ακριβούς κειμένου της ομιλίας ήταν πολύ σημαντική για λόγους προπαγάνδας, αλλά όχι για τον σημαντικότερο στόχο της κατανόησης των αναδυόμενων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών και της διαμόρφωσης πολιτικής προς την ΕΣΣΔ. Οι βασικές δυνάμεις πίσω από τη διάδοση και αναπαραγωγή της ομιλίας του Χρουστσώφ ανά τον κόσμο, όχι λιγότερο από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, προέρχονταν από το πολιτικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης -το ΚΚΣΕ και την KGB. H διάδοση του περιεχομένου της ομιλίας μέσα στην ΕΣΣΔ, τις “αδελφές” σοσιαλιστικές χώρες και μέσω του διεθνούς δικτύου κομμουνιστικών κομμάτων καθιστούσε αδύνατη τη μυστικότητα.  Οι διαθέσιμες ενδείξεις υποδεικνύουν μια ελεγχόμενη διαδικασία διάδοσης πληροφοριών για την ομιλία, που ήταν ένα πρώτο βήμα εφαρμογής της αποσταλινοποίησης. Το ΚΚΣΕ και η KGB είχαν αναλάβει τη διαχείριση αυτής της αποστολής, και η διαρροή του κειμένου της ομιλίας, και στο Ισραήλ, ήταν ένα βήμα προς την επιτυχία της KGB στην εκπλήρωση της αποστολής της.

Με αφορμή την ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ για Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας

Με αφορμή την ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ στην οποία γίνεται λόγος για «πολιτικές και αισθητικές επεμβάσεις του ΠΑΜΕ  μέσα κι έξω από το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας  που δεν τηρούν τους όρους της πολιτικής συμπεριφοράς » και άλλα φαιδρά τους απαντάμε τα εξής:

Έχουν πραγματικά πολύ θράσος οι εκπρόσωποι του ΚΙΝΑΛ που τολμούν να κουνάνε το δάχτυλο στα ταξικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Υπενθυμίζουμε ότι μόλις πριν από 3 μέρες  η ξεπουλημένη πλειοψηφία στην  Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, στην οποία συμμετέχει η συνδικαλιστική τους παράταξη, έφερε στο συνέδριο της Ομοσπονδίας  τα στελέχη της εργοδοσίας, που παρίσταναν τους εκλεγμένους εργαζόμενους, και   προσπάθησε να τους επιβάλει με επιστράτευση ένοπλων μπράβων, ανθρώπων της νύχτας και ποινικών, οι οποίοι δεν δίστασαν να χτυπήσουν αντιπροσώπους Συνδικάτων. Αυτή είναι η πολιτική συμπεριφορά του ΚΙΝΑΛ και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική αφού είναι κόμμα του κεφαλαίου, των εργοδοτών. Αλήθεια, τι έχει να πει το ΚΙΝΑΛ για όλα αυτά; Αλήθεια, τι έχει να πει που οι δικοί τους άνθρωποι, η εργοδοτική ομάδα συνδικαλιστών του ΕΚΚ εντελώς αυθαίρετα, χωρίς καν απαρτία αποφασίζει να αλλάξει αποφάσεις Γενικής Συνέλευσης; Αλήθεια, τι έχει να πει για το εργοδοτικό σωματείο στο ξενοδοχείο Ikos, το οποίο στηρίζουν οι δικοί τους άνθρωποι (η παραπάνω ομάδα) στο ΕΚΚ; Αυτό που τους  ενοχλεί είναι ότι οι εργαζόμενοι στην Κέρκυρα παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους για να πετάξουν έξω από το ΕΚΚ τους εκπροσώπους των εργοδοτών. Ο αγώνας των ταξικών δυνάμεων, των ίδιων των εργαζομένων είναι πέρα για πέρα δίκαιος, πράγμα που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα και από το Πρωτοδικείο Κέρκυρας! Οι δικοί τους άνθρωποι, η εργοδοτική ομάδα συνδικαλιστών του ΕΚΚ είναι αυτοί  που με νοθείες, αυθαιρεσίες και αλχημείες προσπαθούν να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους για να συνεχίσουν οι μεγαλοεργοδότες την παρέμβασή τους στα πράγματα του ΕΚΚ, επικαλούμενοι την δικαιοσύνη κατά το δοκούν!

Κέρκυρα 26/2/2019

Ρεσιτάλ θράσους από γερουσιαστή των ΗΠΑ: Απειλεί τον πρόεδρο Μαδούρο πως θα έχει την τύχη του Καντάφι!

Από atexnos3 

Στα ύψη έχει εκτοξευθεί η προκλητικότητα των ιμπεριαλιστών ενάντια στο λαό και την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, με την κυβέρνηση των ΗΠΑ να απειλεί πως θα «περάσει στις πράξεις». Όπως σημείωσε κυνικά σε ανάρτηση του στο Twitter ο υπουργός εξωτερικών Μάικ Πομπέο «οι ΗΠΑ θα περάσουν στις πράξεις εναντίον εκείνων που αντιτίθενται στην ειρηνική αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα. Τώρα, έχει έρθει η ώρα να αναλάβουμε δράση για να υποστηρίξουμε την ικανοποίηση των αναγκών του απελπισμένου λαού της Βενεζουέλας», ενώ χαρακτήρισε «μπράβους» και «ένοπλες συμμορίες» την αστυνομία και τον στρατό της Βενεζουέλας.

Ρεσιτάλ θράσους και πρόκλησης ωστόσο έδωσε και ο – κουβανικής καταγωγής- ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής της Φλόριντα Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος προκάλεσε σάλο με σχετική του ανάρτηση στα social media καθώς παρομοίασε τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο με το Μουαμάρ Καντάφι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο βενεζουελάνος πρόεδρος θα έχει την τύχη του λίβυου ηγέτη. 

Πιο συγκεκριμένα, ο Ρούμπιο – γνωστός για τις ακροδεξιές θέσεις του ενάντια στην Κούβα και τη Βενεζουέλα- ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter δυο φωτογραφίες, η πρώτη με τον Καντάφι χαμογελαστό κατά την περίοδο της εξουσίας του και η δεύτερη με τον λίβυο ηγέτη γεμάτο αίματα, ετοιμοθάνατο στα χέρια των εχθρών του. Σημειώνεται πως ο Καντάφι είχε δολοφονηθεί τον Οκτώβρη του 2011, αφότου συνελήφθη έπειτα από τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη χώρα.

Το τελευταίο διάστημα ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής ξιφουλκεί ενάντια στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας και το Νικολάς Μαδούρο, καλώντας μάλιστα την Ουάσινγκτον να αναλάβει στρατιωτική δράση ενάντια στη λατινοαμερικάνικη χώρα. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες ο Ρούμπιο ταξίδεψε στην Κολομβία ώστε να εποπτεύσει τη λεγόμενη “ανθρωπιστική βοήθεια” που αναμένονταν να περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα. 

Η ανάρτηση του γερουσιαστή προκάλεσε αντιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός ΗΠΑ, ενώ πολλοί χρήστες του Twitter ζήτησαν από το μέσο κοινωνικής δικτύωσης να κατεβάσει το λογαριασμό του Ρούμπιο, κατηγορώντας τον για δημόσια προτροπή σε πράξεις βίας. 

Στης χούντας το αλισβερίσι… Από iraklis3

Με αναρτήσεις στο διαδίκτυο, η Χρυσή Αυγή «χτυπιέται» ότι είναι ενάντια στους «χώρους εποπτευόμενης χρήσης» και ότι κακώς το ΚΚΕ τής καταλογίζει στήριξη στην κυβέρνηση, αφού – όπως λέει – σκοπεύει να καταψηφίσει το νομοσχέδιο για την Υγεία, όπου περιέχονται και οι διατάξεις για τα ναρκωτικά. Παραθέτει μάλιστα επιλεκτικά και αποσπασματικά την τοποθέτηση του αγορητή της στην Επιτροπή της Βουλής, όπου δηλώνει ότι θα καταψηφίσει. Δυστυχώς όμως για τους χρυσαυγίτες, ό,τι έγραψε δεν ξεγράφει. Η στήριξή τους στην πολιτική «μείωσης της βλάβης», που στρώνει το έδαφος για μέτρα όπως οι «χώροι εποπτευόμενης χρήσης», είναι δεδομένη και αναλύθηκε διεξοδικά από τον βουλευτή τους στην Επιτροπή, όπου εξέφρασε μόνο κάποιες «ανησυχίες» για τον κίνδυνο αυτοί οι χώροι να μετατραπούν σε «πιάτσες». Γι’ αυτό, άλλωστε, στο τέλος της ομιλίας του είπε: «Πιστεύω ότι όπως περιγράφεται η διάταξη στο άρθρο 91 έχει πολλά κενά, τα οποία θα οδηγήσουν σε περισσότερα προβλήματα, παρά στην επίλυση των ήδη υπαρχόντων. Θα πρέπει δηλαδή το συγκεκριμένο άρθρο, το άρθρο 91, να υποστεί κάποιες νομοτεχνικές βελτιώσεις και προσθήκες, προκειμένου να εμφανίζεται ως ένα άρθρο το οποίο ναι μεν είναι προς την κατεύθυνση να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι, όχι όμως να οδηγήσει σε μια αίσθηση ασυδοσίας». Αυτό που βλέπει επομένως η Χρυσή Αυγή στις διατάξεις για τους «χώρους εποπτευόμενης χρήσης» είναι «κενά» και η ανάγκη για ορισμένες «νομοτεχνικές βελτιώσεις»… Τι επιβεβαιώνεται; Οτι εχθροί για τους χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες μπορεί να είναι οι μετανάστες, οι φτωχοδιάβολοι, οι πρόσφυγες, αλλά όχι η ναρκω-κουλτούρα και τα μεγάλα αφεντικά, που κάνουν μπίζνες με ναρκωτικά. Καθόλου παράλογο βέβαια, γιατί η μαστούρα, τα μπραβιλίκια και το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος πάνε μαζί. Πώς το ‘λεγε ο ποιητής; «Στης χούντας το αλισβερίσι, λεύτερο ήταν το χασίσι, ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει»…
Πηγή: Ριζοσπάστης

ΠΑΜΕ: Η κατρακύλα της ΓΣΕΕ δεν έχει πάτο

Κατιούσα

Κι αν όλα αυτά έγιναν τυχαία; Αν ήταν απλώς η κακιά στιγμή; Αν ήταν μεμονωμένα περιστατικά όλα όσα έγιναν στο Συνέδριο που δεν έγινε, και όχι μέρος ενός συνολικού σχεδίου για την αλλοίωση των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα;
Αν κάποιοι διατηρούσαν το δικαίωμα στην αμφιβολία, το έχασαν κι αυτό μετά την ανακοίνωση της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ για το Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας. Μες σε λίγες γραμές προλαβαίνει να επιρρίψει την ευθύνη για τη διάλυση-μη διεξαγωγή του Συνεδρίου στο ΠΑΜΕ, που αντέδρασε στην παρουσία ένοπλων μπράβων, να πει ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πλην ΠΑΜΕ (το περίφημο “πλην Λακεδαιμονίων”) θα διασφαλίσουν τη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων και να ζητήσει συνάντηση-βοήθεια από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Δηλαδή από την αστυνομία, γιατί προφανώς οι “δημοκρατικά εκλεγμένες” ηγεσίες και οι μπράβοι τους δεν αρκούν από μόνες τους για να διασφαλίσουν τη “δημοκρατική λειτουργία”.
Η απάντηση του ΠΑΜΕ στην προκλητική ανακοίνωση είναι η εξής.
«Ο εργοδότης – υπεύθυνος του γραφείου τύπου της ΓΣΕΕ, ο οποίος ήταν αυτός που έφερε μπράβους, ποινικούς, νονούς της νύχτας στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, αντί να έχει μπει στη θέση του, βγάζει απειλητικές ανακοινώσεις ενάντια στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστές που παλεύουν καθημερινά να γίνονται συνέδρια χωρίς εργοδότες, νόθους και μαϊμούδες.
Η κατρακύλα δεν έχει πάτο!
Καλούμε τους εργαζόμενους με κάθε μέσον να βρεθούν στην Καλαμάτα την ημέρα έναρξης του συνεδρίου της ΓΣΕΕ!».
Όπως σημειωνει η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Καλαμάτα…

“Kοίτα CNN: Εδώ είναι οι οδοντόπαστες που ψάχνεις”

.

25-02-2019

Ο Αμερικάνος συγγραφέας, δημοσιογράφος και blogger Max Blumenthal, του καναλιού “rt.com”, πήρε τα ρεπορτάζ του CNN και πήγε στις αγορές και στα Super Market της Βενεζουέλας να τα τσεκάρει. Να δει αν λένε αλήθεια. Σ’ ένα από τα άρθρα του έχει βγει μια φωτογραφία μπροστά στο ράφι με τις οδοντόπαστες και προκαλεί το CNN: “Εδώ είναι οι οδοντόπαστες που λέγατε ότι δεν υπάρχουν”.

Κατιούσα
 

Όταν ακούμε συνέχεια σ’ όλα τα ΜΜΕ συζητήσεις και ειδήσεις για την “ανθρωπιστική κρίση και βοήθεια στη Βενεζουέλα”, “να μπει ή να μη μπει” και κυρίως το ότι με πρόφαση αυτήν ετοιμάζουν επέμβαση οι ΗΠΑ και τα τσιράκια τους, φυσικό είναι να μπαίνουμε στη συζήτηση που επιβάλλουν και κυριαρχεί, να παίρνουμε θέση για αυτό που συζητιέται στα ΜΜΕ, για το τρέχον και συχνά να ξεχνάμε τα βασικά ερωτήματα. Όπως:

Είναι άραγε αλήθεια ότι στη Βενεζουέλα δεν έχουν να φάνε;

Χρειάζονται πράγματι ανθρωπιστική βοήθεια; Ποιοι την ζητούν;

Αν υπάρχει τόση πείνα, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια πολίτες και στρατιώτες που συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνησή τους;

Για την οικονομική κρίση που πράγματι υπάρχει (όχι βέβαια στο βαθμό που περιγράφουν τα ΜΜΕ της Δύσης) τι φταίει;

ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

Ο Αμερικάνος συγγραφέας, δημοσιογράφος και blogger Max Blumenthal, του καναλιού “rt.com”, πήρε τα ρεπορτάζ του CNN και πήγε στις αγορές και στα Super Market της Βενεζουέλας να τα τσεκάρει. Να δει αν λένε αλήθεια. Σ’ ένα από τα άρθρα του έχει βγει μια φωτογραφία μπροστά στο ράφι με τις οδοντόπαστες και προκαλεί το CNN: “Εδώ είναι οι οδοντόπαστες που λέγατε ότι δεν υπάρχουν”.

Πήγε σε πολλές τέτοιες αγορές μέσα και έξω από την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας το Καράκας κι είδε “εκατοντάδες ανθρώπους” να αγοράζουν βασικά αγαθά εκεί. Στα βίντεο που δημοσίευσε, έδειξε ότι όλα αυτά τα αγαθά που τα δυτικά ΜΜΕ λένε ότι δεν υπάρχουν στη Βενεζουέλα, μπορεί πραγματικά κανείς να τα βρει εύκολα σε μια τοπική αγορά κι ακόμα δείχνει ντόπιους να φεύγουν με μεγάλες τσάντες τις αγορές, γεμάτες με ψωμί, κρέας και κοτόπουλο, ζυμαρικά, αποξηραμένα ψάρια και διάφορα λαχανικά, ακόμη και χειροποίητα σαπούνια στην αγορά.

Λέει ότι τα προϊόντα “πωλούνται πολύ κάτω από την αγοραία αξία”, προσθέτοντας ότι οι τιμές φαίνεται να είναι αρκετά προσιτές και για τους ντόπιους. “Στις αγορές υπαίθριων τροφίμων γύρω από την πόλη τα τρόφιμα διανέμονται βασικά δωρεάν στους φτωχούς και τις εργατικές κοινότητες. Και όλα τα είδη τροφίμων διατίθενται σε όλη την πόλη” σημειώνει ο Αμερικανός. “Πρόκειται για πραγματική ανθρωπιστική βοήθεια με αγαθά που παράγονται από τις τοπικές κοινότητες της Βενεζουέλας”.

ΠΟΙΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΖΗΤΑΝΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ “ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ”;

Όσοι μισούν το Maduro και όλη την ιδέα του Τσαβισμού, είναι συνήθως πολύ πιο πλούσιοι άνθρωποι “που δε  χρειάζονται καθόλου την ανθρωπιστική βοήθεια”. Αυτοί είναι που την ζητάνε για να προκαλέσουν επέμβαση. Αυτό λέει ο δημοσιογράφος.

Αντίθετα, στα video που δημοσιεύει, κάποιοι άνθρωποι του λαού λένε: “Να πείτε στις ειδήσεις ότι δε χρειαζόμαστε τίποτα. Αυτό που θέλουμε είναι οι ΗΠΑ να άρουν τον αποκλεισμό που μας έχουν θέσει εδώ και πολλά χρόνια. Είμαστε ελεύθεροι”. “Όλοι εδώ είμαστε ειρηνικοί. Εδώ δε θέλουμε πόλεμο. Δε θέλουμε τους ξένους που πυροδοτούν τον πόλεμο”.

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ο Blumenthal, αναφέρει ότι πολλοί φτωχοί στη Βενεζουέλα πιστεύουν ότι η κρίση τους προέρχεται από τη ζημιά που προκαλούν οι αμερικανικές κυρώσεις, ο αποκλεισμός της Βενεζουέλας από τις ΗΠΑ και η απουσία των δισεκατομμυρίων δολαρίων που η Ουάσιγκτον εμποδίζει να εισέλθουν ή να επιστρέψουν στην οικονομία της χώρας τους.

Παρατηρώντας τα ράφια που εκρήγνυνται από προμήθειες και τις συνηθισμένες παντού ουρές στα ταμεία σε ένα σούπερ μάρκετ στο Καράκας, ο αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και blogger κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ουάσινγκτον σκοπίμως προσπαθεί να οργανώσει μια «προπαγανδιστική παράσταση επέμβασης» με τη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία είναι πλήρως συγχρονισμένα και συντονισμένα με την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας.



“Σίγουρα δεν αρνούμαι ότι υπάρχει οικονομική κρίση εδώ, επειδή υπάρχει. Και έξω από το Καράκας, η κατάσταση είναι χειρότερη”, σημείωσε ο Blumenthal, προσθέτοντας ότι οι αρχές εργάζονται ενεργά για να βοηθήσουν τον πληθυσμό. Κατά την περιοδεία σε υπαίθριες αγορές, ο δημοσιογράφος συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο Delcy Rodríguez και τον δήμαρχο του δήμου Carabas Libertador Erika Faria, που κυκλοφορούσαν στις αγορές δίπλα στο λαό.

ΚΑΙ Η ΚΕΡΔOΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ

“Το πρόβλημα είναι εδώ με την κερδοσκοπία”, δήλωσε ο Blumenthal στην RT από το Καράκας, εξηγώντας ότι πολλά τρόφιμα κι οι τιμές τους επλήγησαν από το μεγάλο πληθωρισμό που προκάλεσε η πτώση της τιμής του πετρελαίου και οι κυρώσεις των ΗΠΑ. Αλλά το θέμα αυτό βελτιώνεται αφού η τοπική προσφορά στον πληθυσμό, από τη δική τους παραγωγή, μερικές φορές δεν κοστίζει καθόλου, ούτε στο κράτος, ούτε στους πολίτες.



Όμως οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων εταιρειών τροφίμων, καταστρέφουν αυτή την οικονομία. Και το κλίμα αυτό με τις αμερικανικές κυρώσεις, τους επιτρέπει πράγματι να κατακρατούν τα αγαθά και να αποκομίζουν τα μέγιστα κέρδη». “Αυτή είναι η ειρωνεία εδώ: πολλοί υποστηρικτές της αντιπολίτευσης και οι μεγάλες επιχειρηματικές δυνάμεις που τη στηρίζουν, όχι μόνο προκαλούν την κρίση, όχι μόνο φωνάζουν για ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά στην πραγματικότητα ταυτόχρονα κερδοσκοπούν αισχρά από την οικονομική κρίση”.

ΠΟΛΩΣΗ

Πάντως, όπως λέει, η αφήγηση για το δικτάτορα Maduro, που ο λαός του λιμοκτονεί, έχει σαν αποτέλεσμα να πολώσει τη Βενεζουέλα, όπου οι φτωχοί εξακολουθούν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση, ενώ εκείνοι που υποστηρίζουν την αντιπολίτευση κερδοσκοπούν από την κρίση, δήλωσε ο Max Blumenthal στην RT.



“Νομίζω” λέει “ότι υπάρχει υποτίμηση των ΗΠΑ και των άλλων που ετοιμάζονται να επέμβουν ως προς την ανθεκτικότητα του λαού και του κράτους της Βενεζουέλας και ως προς τη βούλησή τους να αντισταθούν. Είναι πολύ μεγάλη η πλειοψηφία αυτού του πληθυσμού που υποστηρίζει όχι μόνο τον Nicolas Maduro, αλλά την ιδέα της Βενεζουέλας ως κυρίαρχου κράτους που μπορεί να αποφασίσει το δικό του οικονομικό μέλλον”.

VIDEOS

Μεγάλη μπουκιά φάε...

«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις». Η παροιμία αυτή ταιριάζει γάντι σε όσα ακούγονται αυτές τις μέρες από τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλους δήμους, κυρίως σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά.
Για παράδειγμα, ο Ηλιόπουλος, πρώην υφυπουργός Εργασίας, κλίνει σε όλες τις πτώσεις την «καθημερινότητα» των κατοίκων της Αθήνας. «Ξεχνάει» όμως να πει ότι ανάμεσα στα εκατομμύρια των κατοίκων υπάρχουν μερικές χιλιάδες άνεργοι, η καθημερινότητα των οποίων ορίζεται από το πενιχρό επίδομα ανεργίας - για τους ελάχιστους που το παίρνουν, εξαιτίας των κριτηρίων που βάζει η κυβέρνηση.
Για τους υπόλοιπους, καθημερινότητα είναι το ξεροστάλιασμα στις ουρές του ΟΑΕΔ για κάποια ψευτοπαροχή ή κάποιο πρόγραμμα προσωρινής και «ευέλικτης» απασχόλησης, που αντιπροσωπεύει το 60% όλων των νέων θέσεων, με το αντεργατικό πλαίσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αλλά ούτε και για τους Αθηναίους εργαζόμενους των 300 και 400 ευρώ είναι καλύτερη η καθημερινότητα. Αλήθεια, ποιος νέος θα ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, θα τολμήσει να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι, θα αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά του, με τους άθλιους μισθούς και τις συνθήκες στην εργασιακή ζούγκλα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της σημερινής του ΣΥΡΙΖΑ;

* * *

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χαράξει διαχωριστικές γραμμές απ' αυτόν της ΝΔ στο ζήτημα της συμμετοχής των ιδιωτών στη διαχείριση των απορριμμάτων, χαρακτηρίζοντας «αποτυχημένη πολιτική (...) με τραγικά αποτελέσματα» τις συμπράξεις με εργολάβους. Θα έπρεπε κάποιος να του θυμίσει ότι οι ιδιώτες κάνουν ήδη «μπίζνες» με τα σκουπίδια, ελέγχοντας τομείς όπως η ανακύκλωση.
Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να τους εμποδίσει. Αντίθετα, ξιφουλκεί προεκλογικά ενάντια στις συμπράξεις με εργολάβους, πράγμα που δεν έκανε όταν ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη παρέδιδε το μηχανουργείο σε εργολάβους και όταν έβγαινε μπροστά για να σπάσει την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων, προβάλλοντας τα «καλά» της εργολαβοποίησης υπηρεσιών όπως η καθαριότητα.
Θυμίζουμε ότι αυτή την «προοδευτική» πολιτική για την Τοπική Διοίκηση επιβράβευε ο πρωθυπουργός όταν πρότεινε τον Μπουτάρη να είναι εκ νέου υποψήφιος στη Θεσσαλονίκη με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλωστε, το πλαίσιο της ευρωπαϊκής και της ελληνικής νομοθεσίας για την Τοπική Διοίκηση, το οποίο επεκτείνει η σημερινή κυβέρνηση, δεν επιτρέπει απλώς αλλά ενθαρρύνει τις συμπράξεις με ιδιώτες, απογειώνοντας την ανταποδοτικότητα. Αν ήταν πραγματικά ενάντια στους ιδιώτες, θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τους νόμους που τους κάνουν συνεταιράκια των δήμων σε βάρος του λαού, να χρηματοδοτήσει αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για όλο το λαό.

* * *

Ο Ηλιόπουλος δηλώνει επίσης υπερασπιστής «του δικαιώματος στην κατοικία». Διαπιστώνει ότι «πάνω από 400 ακίνητα στέκουν άδεια στην Αθήνα» και προτείνει «χρήση με κοινωνική ανταπόδοση και όφελος για τις γειτονιές και τους ανθρώπους της πόλης», κάτω από το σύνθημα «Ζωντανεύοντας τα κτίρια, ζωντανεύουμε τις γειτονιές». Ουδέν μεμπτόν, θα σκεφτεί κανείς.
Μόνο που για να «ζωντανέψουν» αυτά τα κτίρια ετοιμάζεται ήδη φρέσκο παραδάκι για τους μεγαλοεργολάβους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αναλάβουν και τη συνδιαχείρισή τους με τους δήμους, μέσα από «προγραμματικές συμφωνίες», αποσκοπώντας σε κέρδη από την εκμετάλλευσή τους.
Καθόλου τυχαία, την ίδια μέρα που ο Ηλιόπουλος υποσχόταν μια «Αθήνα από την αρχή», με προτάσεις όπως η παραπάνω, το υπουργείο Περιβάλλοντος διαφήμιζε τη σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στο «σχέδιο για τις αναπλάσεις των πόλεων». Κι εκεί που οι εργολάβοι ...βρωμούσαν στη διαχείριση των σκουπιδιών, μετατρέπονται τώρα σε πρώτης τάξης συνδιαχειριστές των άδειων σπιτιών της Αθήνας, ως μέρος ενός κολοσσιαίου προγράμματος ανάπλασης, με μπόλικο χρήμα για τους ομίλους.

* * *

Αλλά και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά πανηγυρίζει για την απόρριψη του σχεδίου της COSCO να χτίσει Mall, που «θα αλλοίωνε το τοπόσημο της πόλης». Συνεχίζει όμως να μη λέει κουβέντα (όπως και η δημοτική αρχή Μόραλη) για το επιχειρηματικό και γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται στο λιμάνι, όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού αλλά για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε στρατηγικές, κερδοφόρες υποδομές, με τις οποίες συνδέουν την κερδοφορία τους και ισχυρά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξεχαστεί από το λαό ότι έχει βάλει την υπογραφή του στην ιδιωτικοποίηση όλων των λιμανιών της χώρας και ότι πίσω από τη μάντρα του ΟΛΠ οργιάζει η εκμετάλλευση, με τους δικούς του αντεργατικούς νόμους, όπως και των προηγούμενων.
Τέλος, η Νοτοπούλου στη Θεσσαλονίκη διαπιστώνει ότι «η μάχη που θα δοθεί για το δήμο θα είναι άκρως πολιτική» και ότι «τα οράματα που συγκρούονται είναι αν η Θεσσαλονίκη θα μετεξελιχθεί σε κέντρο της Βαλκανικής και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ή αν θα παραμείνει κακέκτυπο συμπρωτεύουσας». Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις για το πρώτο; Να προσδεθεί ακόμα περισσότερο στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και στα επιχειρηματικά σχέδια των ΗΠΑ - ΕΕ, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, βάζοντας το λαό στο επίκεντρο μιας σκληρής διαμάχης, που στο στρατιωτικό της σκέλος παραπέμπει ολοένα και περισσότερο σε προετοιμασία για γενικευμένη αντιπαράθεση.

* * *

Αλήθεια, όμως, ποιος από τους υποψήφιους των άλλων κομμάτων - πλην ΚΚΕ - έχει διαφορετικό «όραμα» για τη Θεσσαλονίκη απ' αυτό της Νοτοπούλου και του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος αμφισβητεί τη λειτουργία του ΝΑΤΟικού στρατηγείου στην πόλη, τη μετατροπή του λιμανιού σε στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ; Κανένας. Γι' αυτό πρέπει ο λαός να μην αναζητεί διαφορές ανάμεσα στους υποψήφιους και την πολιτική των αστικών κομμάτων, στα ψεύτικα διλήμματα και τους κάλπικους διαχωρισμούς. Την πραγματική διαφορά για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του μπορεί να την κάνει μόνο ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ παντού, και στις τρεις κάλπες του ερχόμενου Μάη.

Πλυντήρια...

Το πλυντήριο όλων των παλιών «καλών» στελεχών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που κάνει αυτές τις μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να διεμβολίσει παραπέρα το χώρο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», δεν αφορά μόνο τα αλισβερίσια και τα πέρα - δώθε στις «κορυφές» της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αποτελούν έτσι κι αλλιώς καθρέφτη της σαπίλας του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ολα αυτά επιχειρείται να αποκρυσταλλωθούν και σε μια σειρά από ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα, που έχουν ως στόχο να εγκλωβίσουν ξανά το λαό στη λογική του τάχα «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται κάθε φορά το ίδιο και μεγαλύτερο κακό για τον ίδιο.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις τοποθετήσεις τους τόσο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μετακινούνται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αυτοί που επιχειρούν να παίξουν το ρόλο «γέφυρας» ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, υπογραμμίζουν ότι τώρα παραμερίζουν τις υπαρκτές ή κατά βάση ανύπαρκτες διαφορές τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να στοιχηθούν μαζί του στην προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας «προοδευτικός» πόλος, που θα σταθεί εμπόδιο τάχα στη «συντήρηση» και την ακροδεξιά.
Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα κυβερνητικά στελέχη, απευθυνόμενα και προς τη ΝΔ, αλλά και πιέζοντας τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, λένε ότι τώρα το αστικό πολιτικό παιχνίδι, που έχει για κλωτσοσκούφι τον λαό, αλλάζει «πίστα». Και ότι από τα ψεύτικα δίπολα των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», που πλέον ξεθώριασαν, αφού όλοι τους αποδείχτηκαν μνημονιακοί, πρέπει να περάσει σε νέες παγίδες εγκλωβισμού.
Θα ήταν βέβαια για γέλια, αν δεν ήταν επικίνδυνη και δηλητηριώδης η προσπάθεια να παρουσιαστούν ότι αποτελούν το... προοδευτικό όλοι εκείνοι που επί τέσσερα χρόνια εφάρμοσαν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» τα μνημόνια και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα προς όφελος του κεφαλαίου, μαζί με διάφορα απολειφάδια των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ολοι αυτοί που σήκωσαν και σηκώνουν τη σημαία του κεφαλαίου, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και που τώρα εμφανίζονται ως «αντίβαρο» τάχα στη «συντηρητική» και την ακροδεξιά εκδοχή της ίδιας πολιτικής.
Το πόσο κάλπικη, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή στο δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», που διαπερνά όλες αυτές τις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν και από την ίδια τους την πείρα οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανέδειξε και ο «Ριζοσπάστης», όπου πρώην υποψήφιοι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση βρίσκουν στέγη σε δημοτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοινής στρατηγικής, για ανάδειξη της Τοπικής Διοίκησης σε «μοχλό» της περιφερειακής ανάπτυξης.
Ενώ και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις όλων των αστικών κομμάτων δεν διστάζουν να παραμερίσουν τη μάχη της καρέκλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενάντια στον κοινό αντίπαλο κυβέρνησης - εργοδοσίας - εργατοπατέρων: Τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν για την ανασύνταξη του κινήματος. Ειδικά στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ, η «προοδευτικότητα» όλων έλαμψε στα πρόσωπα των κουμπουροφόρων μπράβων που κουβάλησε η διοίκηση για να νομιμοποιήσει τη νοθεία και την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τέτοιες ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγμένες στην άμμο» της πολιτικής του κεφαλαίου όπου στέκονται όλοι μαζί, και γι' αυτό τις παίρνει το κύμα. Οσο και να ψάξει, δεν θα βρει διαφορές ανάμεσα σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς» υπερασπιστές του κεφαλαίου. Μπορεί όμως να κάνει εκείνος τη διαφορά με ένα ΚΚΕ ακόμα πιο ισχυρό παντού και δυναμώνοντας τον δικό του αγώνα για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.