Το ευρωπαϊκό όραμα

 Το ευρωπαϊκό όραμα

Η Ευρωπαική Ένωση είναι, επιεικώς, η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών της Ευρώπης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η λαμπερή εμφάνιση με αστέρια, τα μεγάλα κτήρια, συμφωνίες του Μπετόβεν, τόνοι ρητορικής περί αξιών, δημοκρατίας, πολιτισμού, τα γαλλικά (ό,τι πεις στα γαλλικά ακούγεται ωραίο) κλπ δεν είναι παρά η σάλτσα με την οποία εξαπατά ακόμα και κομμάτι του ίδιου της του εαυτού. Το δαιδαλώδες σύστημα διακυβέρνησης προσφέρει παντελή άγνοια για το ποιος κάνει κουμάντο, από πού προέρχονται οι διάφορες αποφάσεις που οι ευρωβουλευτές ψηφίζουν με την ντουζίνα χωρίς πολλοί να έχουν ιδέα τι ψήφισαν αφού τα ίδια τα ψηφίσματα είναι επενδυμένα με ένα καταπληκτικό μείγμα καφκικού λαβύρινθου και news-speak που εννοούν άλλο από αυτό που λένε. Όταν π.χ. ψηφίζουν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, ψηφίζουν για το δικαίωμα των εργοδοτών να κάνουν τους εργαζόμενους παιχνίδι τους.

Οι τόννοι προπαγάνδας και οι χιλιάδες χορηγίες, υποτροφίες, κονδύλια, πανεπιστημιακές έδρες κλπ, που υποχρεώνουν τους λήπτες τους να μην αμφισβητούν την Ε.Ε. (αλλιώς χάνουν το χρήμα ή την δουλειά τους), έκαναν καλά τον ρόλο τους τις τελευταίες δεκαετίες. Έκαναν την Ε.Ε. να φαίνεται ένας ανεξάρτητος μηχανισμός, ουδέτερος, που χτίστηκε τάχα πάνω σε κάποιες αξίες για να σώσει τον λαό και τον πολιτισμό της Ευρώπης από τα βάσανα και τον πόλεμο.

Όμως, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Αν πάνω σε κάποια αξία βασίστηκε η ίδρυση της ενωμένης Ευρώπης, αυτή είναι η ανταλλακτική αξία, η αξία του εμπορεύματος. Απόρροια αυτού είναι και η ανάγκη να κατεβεί όσο περισσότερο γίνεται η αξία του εμπορεύματος "ανθρώπινη εργασία", χωρίς να ψοφήσει ο φορέας του, δηλαδή οι εργαζόμενοι.

Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη του όλου οικοδομήματος. Άλλωστε, το οικονομικό αιτιολογικό τής εκκίνησης του "ευρωπαϊκού οράματος" δηλώθηκε σαφώς από την πρώτη επίσημη ονομασία του: Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα, ο "κινών νους" των γενικώτερων αποφάσεων που χαράζουν την γενική κατεύθυνση της Ε.Ε. με στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων ευρωπαϊκών κεφαλαίων έναντι των μικρών και πιο αδύναμων, την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας και την αύξηση της ιμπεριαλιστικής δύναμης μιας ενοποιημένης ευρωπαϊκής δύναμης. Και για να επιτευχθεί αυτό είναι έτοιμη να πατήσει επί πτωμάτων, με την βοήθεια βεβαίως και των κάθε λογής φασιστικών ομάδων.

Παρένθεση: Μιλώντας για "φασιστικές ομάδες", δεν εννοούμε μόνο την Ουκρανία ή άλλες χώρες. Μήπως ξεχάσαμε πόση πίεση μας άσκησε πριν λίγα χρόνια η ΕΕ για να σχηματίσουμε κυβέρνηση με τον ΛαΟΣ του Καρατζαφέρη και με πρωθυπουργό που δεν ψήφισε ποτέ κανένας; Κλείνει η παρένθεση.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια μελέτη τής ΕΕ με τίτλο "Mapping the cost of non-Europe" , η οποία υπολογίζει ότι, αν οι αξίες και οι κανόνες τής Ένωσης εφαρμοστούν πλήρως και σε βάθος, το ΑΕΠ τής Ε.Ε. θα αυξηθεί κατά 800 δισ. ευρώ. Πώς υπολογίζεται αυτό το ποσό; Μετρώντας όλους τους τομείς με τον βασικό καπιταλιστικό κανόνα, δηλαδή την μεγιστοποίηση του επιδιωκόμενου κέρδους. Κι όταν λέμε όλους τους τομείς, εννοούμε όλους.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας πάμε στην σελίδα 31 της εν λόγω μελέτης, όπου εξετάζεται η βία κατά των γυναικών. Η καταπολέμηση αυτής της βίας επιβάλλεται όχι για λόγους ευαισθησίας, ανθρωπιάς, νομιμότητας ή ό,τι άλλο "ρομαντικό" αλλά επειδή υπολογίζεται ότι θα δώσει ώθηση στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ αρκετά δισ. ευρώ. Απολαύστε ένα έξοχο καπιταλιστικό δείγμα εμπορευματοποίησης των πάντων, ένα δείγμα μέτρησης των αξιών με βάση το χρήμα:

"Τα πιο πρόσφατα πανευρωπαϊκά στοιχεία για τη βία κατά των γυναικών δείχνουν ότι το 33% των γυναικών έχουν υποστεί σωματική ή/και σεξουαλική βία από την ηλικία των 15. Μια πρόσφατη ευρωπαϊκή προστιθέμενη αξία αξιολόγησης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, η οποία συντάχθηκε για την υποστήριξη της νομοθετικής πρωτοβουλίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εκτίμησε το οικονομικό κόστος αυτής της βίας σε 69 δισ. ευρώ ετησίως (2011) ή 0,5 τοις εκατό του ΑΕΠ της ΕΕ. Το ποσό αυτό περιλαμβάνει 45 δισ. ευρώ ετησίως σε δαπάνες για κοινωνικές υπηρεσίες και 24 δισ. ευρώ σε χαμένη παραγωγή. Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ποια θα ήταν η ακριβής επίπτωση του πλαισίου πολιτικής της ΕΕ στον τομέα αυτό. Ωστόσο, αν μειωνόταν η βία μόνο κατά 10%, το άμεσο κόστος στην οικονομία θα μπορούσε να μειωθεί κατά περίπου 7 δισ. ευρώ ετησίως."

Και επειδή η μελέτη αυτή είναι επιστημονική, δεν θα μπορούσε παρά να παρατηρήσει ότι στο παραπάνω κόστος θα πρέπει να συνυπολογιστούν "και 157 δισ. ευρώ ετησίως ως κόστος πόνου και δοκιμασίας (pain and suffering) των θυμάτων". Προσέξτε με πόση ακρίβεια υπολογίζουν οι μελετητές το κόστος των όσων υποφέρει μια κακοποιημένη γυναίκα!


Αυτό είναι το "ευρωπαϊκό όραμα". Κι όσοι νομίζουν ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η Ένωση, η οποία είναι δομημένη μ' αυτόν τον τρόπο, ας μη βαυκαλίζονται ότι έχουν κι αυτοί το δικό τους όραμα. Το όραμά τους είναι σκέτο, πεζό όνειρο. Δίχως ίχνος από την ποίηση εκείνου της σαιξπηρικής θερινής νυκτός.

------------------------------
Σημείωση:Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε χάρη σε μια ιδέα που "έκλεψα" καθώς διάβαζα ένα κείμενο στο κυπριακό ηλεκτρονικό περιοδικό "Αγκάρρα" και, εν πολλοίς, αποτελεί διασκευή και προσαρμογή εκείνου.

Σοβαρότης μηδέν

 Σοβαρότης μηδέν

Ψάχναμε λοιπόν τις προάλλες σε μια παρέα δυνητικούς συμμάχους για το μέτωπο της... χμ.. δεν ξέρω δηλ αν θα το πούμε μέτωπο (ή συμμαχία) της (κοινής;) λογικής ή σοβαρότητας, πάντως θα χωρούσε όλους όσους δεν ξεμωράθηκαν, συμμετέχοντας στη βαρουφακιάδα των ημερών και τις υπόλοιπες μορφές φιλοκυβερνητικής υστερίας. Κι έφτασε διερευνητικά η κουβέντα στο βαρόμετρο του εξωκοινοβουλίου, τον πάλαι ποτέ αριστερισμό, την πάλαι ποτέ σοβαρή συνιστώσα και τα ασόβαρα προβεβλημένα στελέχη της, που άφησαν στους τροτσκιστές το ρόλο του συγκριτικά πιο συνεπούς τμήματος (αν κι όλοι έδωσαν τελικά το «παρών» στη φιλοκυβερνητική αναφορά στο σύνταγμα την περασμένη βδομάδα) και της σοβαρής ανταρσυα.

-Πώς το είπες αυτό; -Σοβαρή ανταρσυα, γιατί;

Και έξαφνα κάτι έλαμψε μέσα μας, φωτίζοντας συνειρμικά τη μορφή του μπάμπη παπαδημητρίου να κάνει λόγο για (και να ρίχνει τη σπορά, για να συγκροτηθεί μια) σοβαρή χρυσή αυγή, γιατί προφανώς ο φασισμός είναι πρόβλημα στελεχών και της ασόβαρης ηγεσίας και όχι των ασόβαρων συνταγματικών τόξων, που προτάσσει για την αντιμετώπισή του η αστική τάξη.

Υπάρχουν καλύτεροι φασίστες και τους θέλουμε..

Και να ‘τανε μόνο αυτοί; Υπάρχει καταρχάς ο σοβαρός σύριζα με τις υπεύθυνες, συστημικές θέσεις, μακριά από μονομερείς ενέργειες και λοιπές εξαλλοσύνες, που τον πριμοδοτούν συστηματικά τα αστικά μέσα.

Υπάρχει ο σβοαρός κι υπέυθυνος δικομματισμός, που τηρεί ευλαβικά τους κανόνες του αστικού παιχνιδιού, δε βάζει προσκόμματα σε δευτερεύοντα, λειτουργικά ζητήματα όπως η εκλογή του πτδ κι ακολουθεί την τακτική του ώριμου φρούτου, περιμένοντας υπομονετικά την κυβερνητική εναλλαγή, που είναι και η πεμπτουσία της αστικής μας δημοκρατίας.

Υπάρχει η γραβατωμένη σοβαροφάνεια των βρυξελλών και τα ασόβαρα κριτήρια που μετράνε για επαναστάτη, όσους σπάνε αυτόν τον ενδυματολογικό κώδικα. Καλή ώρα σαν το γιλεκάτο ψαριανό, που τώρα στο ποτάμι βρήκε κι άλλα άτομα του δικού του διαμετρήματος, για να συνθέσουν από κοινού το πιο σύντομο ανέκδοτο: το σοβαρό ποτάμι.

Κι υπάρχει το κκε, που λίγοι το παίρνουν στα σοβαρά ή μάλλον οι πιο πολλοί το αποφεύγουν, ακριβώς γιατί καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και συνεχίζουν να ψάχνουν κάτι πιο ανάλαφρο, με λιγότερες δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις.

Κάποιος στην παρέα έλεγε ότι ο κόσμος έχει κάνει νοερά ένα δικό του καταμερισμό εργασίας και εμπιστεύεται τους κομμουνιστές για το δρόμο και το κίνημα, και την... ελπίδα που ήρθε για τις κάλπες και την κυβέρνηση. Και όπως το έθεσε για τη δική του εξωκοινοβουλευτική οργάνωση: οι άλλοι είναι πιο σοβαροί από εμάς και τους εμπιστεύεται, για να τους ανεθέσεις τις ελπίδες του. ενώ εμείς που είμαστε τελείως ασόβαροι, τον απομακρύνουμε γιατί καταλαβαίνει πως πρέπει να αναλάβει μερικά πράγματα να τα κάνει μόνος του.

Μήπως όμως μπερδεύουμε τα είδη της σοβαρότητας και το ταξικό τους πρόσημο; Πόση σοβαρότητα κρύβει κατά βάθος το οργανωτικό μπαχαλο του σύριζα, όπου μπορείς να μάθεις όλα τα μυστικά τους, όχι απλά γιατί είναι διάτρητος ο μηχανισμός τους, αλλά γιατί έρχονται και σου τα λένε από μόνοι τους; Ποια σοβαρότητα μπορεί να εμπνέουν τα στελέχη του... βαθέως σύριζα, του 4,5% και οι μεταγραφές από το βαθύ και όλον πασόκ; Εκτός κι αν ταυτίζουμε τη σοβαρότητα με την ικανότητα του επικοινωνιακού μοντέλου και της ομάδας μουρούτη της κουμουνδούρου στο τουίτερ και αλλού. Ή τη μετράμε με τα κριτήρια του μπάμπη, που είναι –λέει- μαζί με αυτήν την αριστερά (που προστατεύει την αγορά).

Η ανάθεση δεν προϋποθέτει καμία σοβαρότητα. Δεν παραπέμπει στην ευχέρεια του εργοδότη να επιλέξει τον καλύτερο και τον πιο άξιο, για να του φέρει σε πέρας τη δουλειά, αλλά σε έναν φοβισμένο (ή βολεμένο σε παλιότερες εποχές) λαό, που δε θέλει να αναλάβει την ευθύνη, για να κάνει μόνο του τη δουλειά. Η ανάθεση υφίσταται αφ’ εαυτής και όσο εύκολα δίνεται, τόσο πιο εύκολα παίρνεται πίσω και μετατίθεται σε κάποιον άλλο εκπρόσωπο του αστικού πολιτικού φάσματος, που θα φαντάζει λιγότερο φθαρμένος στη δοσμένη συγκυρία. Αυτό που απαιτεί τη μέγιστη σοβαρότητα στην πραγματικότητα είναι το σπάσιμο αυτού του αποστήματος, που αποτελεί συνειδητή απόφαση και προϋποθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη στο οργανωμένο κίνημα, τηδύναμή του και την ικανότητά του να στηρίξει όσους αγωνιστές-εργαζόμενους σηκώνουν το βάρος κι εκτίθενται, μπαίνοντας στο στόχαστρο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Η σχέση με το οργανωμένο ταξικό κίνμα κι ειδικότερα με το κομμουνιστικό κίνημα δεν είναι μια απλή περιπετειούλα-συναλλαγή, χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, όπου μπορείς να φύγεις και να ξανάρθεις ανά πάσα στιγμή, όπως πχ σε άλλους χώρους-γενόσημα· αλλά η πιο σοβαρή κι απαιτητική σχέση (μαζί με τις οικογενειακές κι ερωτικές) που μπορεί να έχει κανείς στη ζωή του και στην οποία θα δοθεί ολόψυχα και σε βάθος χρόνου. Πρώτη αγάπη και παντοτινή, όπως λέει κι ένα διαφημιστικό σύνθημα.

Κι είναι ζήτημα προς κατάκτηση απ’ όλους μας ότι αυτό το δόσιμο δεν αποτελεί ξόδεμα του εαυτού μας και των ζωών μας, γιατί σε αυτή τη σχέση –όπως βασικά και σε κάθε άλλη σχέση ίσως- παίρνεις όσα (κι ακριβώς επειδή) δίνεις.

Υγ: κι επειδή όπως σημειώσαμε και σε ένα πρόσφατο κείμενο, το χιούμορ πηγαίνει πακέτο διαλεκτικό με τη σοβαρότητα:

Ευχαριστώ το σφο τάκη υδράργυρο που το έστειλε, σε εμένα και σε άλλους red bloggers.

Aπάντηση στους Πανούση - Αγγελάκα´ VIDEO

 Aπάντηση στους Πανούση - Αγγελάκα!

   JE SUIS Τζιμάκος!

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει η Μαρία Καραπιπέρη //

Κι ενώ αεροκοπάνε οι άρχοντες περί Δημοκρατικής τάξης.
Κι ενώ το Κατά Στάθη Ευαγγέλιο εξυμνεί τα «αυθόρμητα», ανώδυνα, άχρωμα, με ολίγη εξωκοινοβουλευτική «κοκκινόσκονη» (έτσι για τον ψεκασμό) «Λαϊκά κινήματα»  σε απόλυτη συγχορδία με τα αστικά ΜΜΕ. Κι ενώ ο Πάνος ο Καμμένος απειλεί να τα κάνει όλα Κούγκι (τρέμε Σαπφώ Νοταρά). Κι ενώ ο αρχέκακος ο όφις ο Αλεμανός μας μισεί διακαώς. Κι ενώ έχουμε επιτέλους ζαρντινιέρα αντί γλάστρας στο Προεδρικό αξίωμα. Κι ενώ κορυφώνεται η αγωνία για το σήριαλ τον διαπραγματεύσεων και ο Γιάγκος (με ένα ν) ρωτάει τη Βίρνα επιτακτικά για να μάθει αν θα γίνει απομείωση εν τέλει  του  χρέους (του επονείδιστου; του προπολεμικού; του ανακεφαλοποιημένου; του τοκογλυφικού;) Κι ενώ στο Eurogrοup η Ελλάδα αναστενάζει άλλοτε για το 70%, άλλοτε για 30% του μνημονίου (Η Ελλάδα ,  στην Ελλάδα  εξακολουθεί ν’ αναστενάζει συνεχώς και 100% σαν άλλοτε και χειρότερα).
- Τι εννοείς Βίρνα;
-Αυτό που ακούς Γιάγκο.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα τούτα στον «Αγγελάκα» πλασμένο σουρεάλσοσιαλιστικό κόσμο, του Καπιταλισμού. Κάνει ζούμ η κάμερα και αλλάζει πλάνο. Στρέφεται σε αυτούς που επιτακτικά και κατ’εντολή  υπηρετούν με πάθος και πόθο, πιστοί στο χρέος που έχουν αναλάβει χρόνια τώρα. (Πρωτοεμφανιζόμενος ο Αγγελάκας και η γνωστή αοιδός των Jumbo).
(Στο σημείο αυτό να διαμαρτυρηθώ, εκ μέρους του Άδωνη που σπαράζει ολημερίς στα τουί τουί και ριτουί του Καζάκη και μερικοί μερικοί του κλέβουνε τη δόξα)
Βγαίνει λοιπόν μια τσογλανοπαρέα να κάνει κριτική τραγουδώντας σε ρυθμούς του ύμνου του ΕΑΜ  στίχους που θα τους ζήλευε  και ο Καιάδας , μα τις χίλιες σβάστικες!
Τζιμάκο  μπορείς και καλύτερα! Δοκίμασε να διασκευάσεις την Διεθνή στην μελωδία του «Die Fahne Hoch» ή ακόμα ακόμα και το «Ορθό το Λάβαρο». Τι; Σου βάζω ιδέες;
Απορώ, μα το «Mein Kampf», πώς και δεν το σκεφτήκατε εσείς όλοι που γεμίζατε τις πλατείες («Πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες, ορντινάτσα των καπιταλιστών») στο «κίνημα» των αγανακτίστας. Εκεί που οι «χιλιαστές του Περισσού» δεν πάτησαν το πόδι τους. Και πώς να το κάνουν άλλωστε; Τι να φωνάζουν μαζί σας; Έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα, μέσα η Χρυσή Αυγή;
Ο  ultra επαναστατικός χώρος του Τζιμάκου είναι γνωστή κολυμβήθρα των προβοκατόρων, των παρακρατικών, των ιεραποστόλων της αστικής καπιταλιστικής «Δημοκρατίας». Τι; Όχι; Δεν είναι επαναστάτες έτοιμοι να εκδράμουν για να: Καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή (…) Έφυγαν και τα κάγκελα, δεν έχει και συλλαλητήριο το Π.Α.ΜΕ
Τζιμάκο μ” χωρίς θυσία δεν υπάρχει λατρεία. Σε κράζουν και μερικοί που σε αποθέωναν παλιά όταν ελεεινολογούσες προβοκατόρικα εναντίον του ΚΚΕ (στα πλαίσια πάντα της κριτικής και της προσπάθειας να απεγκλωβιστεί η καλή βάση από την κακή ηγεσία, δε σας παρεξηγάμε, αλίμονο! Εντρυφήστε κι εσείς όμως βρε σφοι να συμμαζέψετε τις ηγεσίες σας που έχουν γίνει στικ του ΣΥΡΙΖΑ (βλπ Δελαστίκ), εδώ διψάει η αυλή σας..
Αλλά και τι μ’ αυτό;
Σήμερα έχεις καταφέρει ότι σχεδόν και ο Προκόπης Παυλόπουλος (βλπ δήλωση Παπαδημούλη). Να ενώσεις ό,τι κινείται αντικομμουνιστικά από την «πρώτη φορά αριστερά, τους ψεκασμένους, την λαϊκή δεξιά, την ακροδεξιά του Φον Βορίδεν και τον δεξιοσουργελισμό του Άδωνη, τις αγριοφιλελέρες, το «ακραίο κέντρο» του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, μέχρι τους γερμανοτσολιάδες της Χρυσής Αυγής. Οι πρώτοι και οι τελευταίοι σε λάτρεψαν !
Ακούνε Τζιμάκος, Αγγελάκας και Κατερίνα και γράφουν χωρίς ορθογραφικά λάθη στα social-media. (Πάντα με κεφαλαία και greeklish, γιατί η Ε.Ε είναι το σπίτι μας). Τέτοιο άλμα συνείδησης επετεύχθη.
Κι ενώ άδουν οι Jumbo-μάγκες,  παράλληλα συμβαίνουν και τα εξής:
Η Κα Βαλαβάνη μας καλεί να πληρώσουμε  όλο τον ΕΝΦΙΑ, με το συμπάθειο.. Συνδικαλιστές απεργοί διώκονται και καταδικάζονται. Η νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακής Αργίας είναι πάγιο αίτημα 40 χρόνια καπιταλιστικού βίου, και η πρώτη φορά αριστερά ποιεί τη νήσσαν. Απολύουν εγκύους. Μας ζητούν να υπογράψουμε δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να μας προσλάβουν ως ημιάνεργους, με μισθούς χαρτζιλίκια, ελαστικά ωράρια, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Δουλεύουμε  με vouchers, μας νοικιάζουν δουλεμπορικά στ΄αφεντικά. Στην Αμυγδαλέζα μετανάστες αυτοκτονούν, πεινάνε, βιάζονται, ΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ εξ αιτίας του ανελέητου ταξικού πολέμου που διεξάγεται εις βάρος των λαών, από τις ΗΠΑ την Ε.Ε το ΝΑΤΟ και τους άλλους  Ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς .
Τα παραπάνω είναι μερικές από τις ξύλινες καταγγελίες που κατ΄εξακολούθηση και κατά συρροή «διαπράττει» το ΚΚΕ και ίσως εξηγεί γιατί δεν θα σφραγίσει μια νέα συμφωνία Βάρκιζας. Γιατί ο Καπιταλισμός Ανθρώπινος δεν γίνεται. Γι” αυτό χρειάζεται όλους αυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους να τον υπηρετούν. Να λανσάρουν επαναστατιλίκι αντάμα με αντικομφορμισμό, όσοι κλίνουν την λέξη κατεστημένο σε όλες τις πτώσεις…
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, πληροφορούμαι πως οι χρυσαυγίτες διοργανώνουν μεγάλη συγκέντρωση υπέρ του Τζιμάκου στα Εξάρχεια (…)
Θα κρατούν ρεσώ και θα φορούν (εκτός από τα περιβραχιόνια με τη σβάστικα) πλακέτες στο στήθος που θα γράφουν: JE SUIS Τζιμάκος!
Η συγκέντρωση γίνεται για να διεκδικήσουν να τους χορηγηθεί μέρος των κονδυλίων από τα ΕΣΠΑ που δαπανά η Ε.Ε για να καλλιεργήσει τον αντικομμουνισμό!
WIN WIN παιδιά!
Υ.Γ. Ιδιαιτέρως στον κο Αγγελάκα αφιερώνουμε την παρακάτω στροφή από δικό του τραγούδι και του ευχόμαστε ασφαλώς να μη σώσει να το τραγουδήσει ποτέ στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.. Ούτε τον εμετό μας δεν αξίζει…
«Είμαι φτηνός, πολύ φτηνός, είμαι φτηνός
για λίγα ψίχουλα μπορώ να γίνω δούλος καθενός.
Είμαι φριχτός, πολύ φριχτός, είμαι φριχτός
την καταδίκη σας αξίζω να υπομένω διαρκώς.»

   Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;

Από herko

Γράφει ο Δον Τομασίνο //

Όλες οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ προς τους δανειστές.

 «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα.»
Καρλ Μαρξ,η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

 Κάτι περίεργο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Οι κήνσορες των ΜΜΕ βυσοδομούν ολημερίς και ολονυκτίς, για την μεγάλη ΄΄εθνική΄΄ διαπραγμάτευση, που πραγματοποιεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες και άλλα διεθνή fora.
Οικονομικοί μεγαλοπαράγοντες δηλώνουν την στήριξη τους, προς την ΄΄αριστερή κυβέρνηση της ανατροπής΄΄.
Oι παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος, προσπαθούν με κάθε τρόπο, να παρουσιάσουν στο Λαό, ότι μάχονται με νύχια και με δόντια, για τα συμφέροντά του, εντός και εκτός Χώρας.
Είναι όμως έτσι?
Ας δούμε την στρατηγική της κυβέρνησης μέσα από τα επίσημα κείμενα και συγκεκριμένα, από το κείμενο Μοσχοβισί, το οποίο δήλωσε, ότι ήταν έτοιμη να υπογράψει.
Τι προβλέπει λοιπόν αυτό το κείμενο?

1. Συνέχεια των ΄΄διαρθρωτικών΄΄ μεταρρυθμίσεων.
2. Δέσμευση,ότι οποιοδήποτε νέο μέτρο ΔΕΝ θα ανατρέπει προηγούμενο και θα έχει πλήρη αυτοτελή χρηματοδότηση.
3. Πλήρης αποχή από μονομερείς ενέργειες.
4. Δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα.
5. Πληρης εναρμόνιση και εφαρμογή των αποφάσεων του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012, επί κυβερνήσεως ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Τα 4 πρώτα είναι η δέσμευση της κυβέρνησης της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς για συνέχεια ιδιωτικοποιήσεων μέσω διαφόρων μοντέλων (μετοχοποιήσεις, παραχωρήσεις, συμπράξεις), συνέχεια της στρατηγικής των ΙΣΟΔΥΝΑΜΩΝ ΜΕΤΡΩΝ για οποιαδήποτε παροχή στον προϋπολογισμό, συμφωνία με τους δανειστές για οποιαδήποτε κίνηση, δέσμευση για τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων.
Ας πάμε όμως στο τελευταίο.
Τι συνέβη και τι προβλέπει η απόφαση του EUROGROUP του Νοεμβρίου 2012.

1. Μηχανισμούς ελέγχου και αυτόματους σταθεροποιητές που καλύπτουν τις τυχόν αποκλίσεις στον προϋπολογισμό.
   Σημαίνει αυτοματη λήψη μέτρων σε οποιαδήποτε παρέκκλιση του προυπολογισμού.
2. Ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών επιχειρήσεων του Δημοσίου και εκχώρησης περιουσίας του Δημοσίου σε ιδιωτικά συμφέροντα μέσω ΤΑΙΠΕΔ.
3. Μηχανισμούς διορθωσης αποκλίσεων στα δημοσιονομικά και στην υλοποίηση των αποκρατικοποιήσεων (εννοεί τη ρήτρα περικοπών στον Προϋπολογισμό αν καθυστερήσουν για 2 τρίμηνα οι συμφωνημένες ενέργειες) και στους ισχυρότερους κανόνες παρακολούθησης του Προϋπολογισμού.
4. Ειδικός Λογαριασμός για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η Ελλάδα θα εισφέρει σε αυτόν όλα τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα πρωτογενή πλεονάσματα, και το 30% τυχόν επιπλέον πλεονασμάτων με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους.
5. ΠΙΣΤΗ ΤΗΡΗΣΗ των, εώς τον Νοέμβριο του 2012, υπογεγραμμένων από τις κυβερνήσεις Μνημονίων και μεσοπροθέσμων.
6. Ελαστικόποιηση των εργασιακών σχέσεων μέσω εκ περιτροπής εργασίας και ΄΄διευθέτησης΄΄ του χρόνου εργασίας,ώστε να περιορίζεται η αμοιβή για υπερωριακή απασχόληση,υπερωρίες,νυκτερινά,αργίες.

Η κυβέρνηση δεν μας εκπλήσσει.
Από τα ταξίδια του Υπ.Οικ. στα lobby του Λονδίνου, όπου ΄΄έταζε΄΄ στους τραπεζίτες πλήρη ικανοποίηση των δανειστών και πώληση του ΟΣΕ ακόμα και με 1 ευρώ, μέχρι τη δήλωση του Πρωθυπουργού, ότι ΄΄θα τηρεί πιστά τις δεσμεύσεις έναντι της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης΄΄,τα πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα.
Η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή της.
Ο Λαός σε λίγο θα κάνει και την δική του.
Υ.Γ.1: Η εκλογή Παυλόπουλου με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΑΝ.ΕΛΛ και η προτροπή Τσίπρα σε Θεοδωράκη – Βενιζέλο να μετέχουν σε ομάδα ΄΄εθνικής΄΄ διαπραγματευσης, αποδεικνύει εν τοις πράγμασι, την προεκλογική προτροπή κάποιων… να στηρίξουν με την ψήφο τους Κόμμα, που θα είναι κατ΄ ουσίαν η μοναδική Αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή, γιατί οι υπόλοιποι θα συγκλίνουν στρατηγικώς.
Υ.Γ.2: Τον Νοέμβριο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε τα εξής για την απόφαση του EUROGROUP του Νοεμβρίου 2012
΄΄Η απόφαση της Κυβέρνησης στο Eurogroup σηματοδοτεί, ότι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθούν αλλά απεναντίας θα επιδεινωθούν ραγδαία και επικίνδυνα..
H Eλλάδα θα μεταφέρει σε ειδικό λογαριασμό [για την εξυπηρέτηση του χρέους] όλα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τα επιδιωκόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, καθώς και 30% του πλεονάζοντος πρωτογενούς πλεονάσματος  [το πλεόνασμα που θα πετύχει πάνω από τους στόχους που έχουν τεθεί στο πρόγραμμα], για την τήρηση της εξυπηρέτησης του χρέους σε τριμηνιαία βάση».
Η πολιτική αυτή δεν είναι καταστροφική μόνο για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, όπου κι εκεί η ύφεση βαθαίνει, η κρίση χρέους συνεχώς επιδεινώνεται και η δημοκρατία συρρικνώνεται».
Υ.Γ.3: Την ώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές το αίτημα της κυβέρνησης έφτασε στο Eurogroup και περιλαμβάνει…

• Ουσιαστικά αποδέχεται τις υποχρεώσεις της προς όλους τους πιστωτές και αναγνωρίζει το υπάρχον πρόγραμμα που έχει τεθεί από την ΕΕ και το ΔΝΤ ως νομικά δεσμευτικό πλαίσιο, ενώ σημειώνει πως η ελληνική πλευρά θα απέχει από μονομερείς ενέργειες που υπονομεύουν τους δημοσιονομικούς στόχους.
•  Κυρίως , δέχθηκε ότι η παράταση θα πρέπει να παρακολουθείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας είχε ορκιστεί να σταματήσει τη συνεργασία με την «τρόικα» που κατηγορείται για την πρόκληση βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής ζημίας στην Ελλάδα.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται τη μια φορά ως τραγωδία,την άλλη ως φάρσα.
Καρλ Μαρξ,η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Ατεχνως

The Guardian: Δεν υπάρχει ΚΚΕ, κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ασκεί απ' τα αριστερά... η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 The Guardian: Δεν υπάρχει ΚΚΕ, κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ασκεί απ' τα αριστερά... η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Fury from far left

In Athens, the far-left anti-capitalist Antarsia party reacted with fury to the government’s decision to request an extension of its loan agreement.

Under the headline “It is time to break away from the European Union”, Antarsia (which is to the left of Syriza and has strong representation on Adedy, Greece’s powerful trade union of civil servants) blasted the euro group and the Syriza-led government for its handling of the Greek crisis.

“What has happened has proved yet again that the EU is the most reactionary, undemocratic and authoritarian construct in Europe after Nazism,” it said.

“We have a Greek government that in reality accepts the overwhelming debt and the immediate obligations that derive from this, commits itself to pulling off a primary surplus (that is to say austerity), has asked for an extension of the current loan agreement and declared that it accepts 70% of the memorandum.”

Even if the government pulled off its ultimate goal of coming up with a bridging agreement in the months ahead, the party said that it would amount to kicking the can down the road.

“The same problems will crop up again with the same result of austerity,” the ultra-leftists said. 

The Guardian

Dept: Εντό είναι το Ελλάντα. Ντεν ξέρει Αγγλικά!!!!!!

 Dept: Εντό είναι το Ελλάντα. Ντεν ξέρει Αγγλικά!!!!!!

Ελπίζουμε κάτι να μην έχουμε καταλάβει καλά.

Βέβαια στην περίπτωση, της γυναίκας του Λώτ, δηλαδή, του "αριστερού" Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. αλατόστυλου ( όπως φάνηκε στο επεισόδιο του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤ1, με Λιάνα Κανέλλη, Ρένα Δούρου και του φασίστα Κασιδιάρη), τι να μην καταλάβουμε. 

Το έργο το είδαμε ζωντανό μπροστά μας!

Θέλουμε όμως ειλικρινά να μην έχουμε καταλάβει καλά τις δηλώσεις του υπουργού των οικονομικών, καθώς τις περισσότερες τις κάνει στα αγγλικά και όλες περιέχουν οικονομικά στοιχεία και όρους σχετικά απρόσιτους σε μας τους κοινούς θνητούς.

Θέλουμε να φταίει η μετάφραση, τα...κακά αγγλικά μας, η άγνοια οικονομικών όρων, κάτι τέλος πάντων που να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα που αντιλαμβανόμαστε με το φτωχό μυαλό μας.

Αντιληφθήκαμε ελπίζουμε λάθος, πως μία απ΄ τις ακρογωνιαίες προεκλογικές εξαγγελίες, αυτή του ''κουρέματος'' του χρέους, έχει εγκαταληφθεί εντελώς!

Καταλάβαμε ελπίζουμε λάθος, πως ο υπουργός Οικονομικών ανακήρυξε το χρέος βιώσιμο.  Αν είναι έτσι κύριε υπουργέ και με τους σημερινούς ρυθμούς εξόφλησης, που ήδη έχουν φέρει σε απόγνωση την κοινωνία, θα χρειαστούν το ελάχιστο 40-50 χρόνια οικονομικής καταστολής πολιτών και κράτους. Δηλαδή άλλες δύο γενιές σκλάβων τουλάχιστον. Δεν κάνουμε τίποτα έτσι! Καλύτερα περνάγαμε επί τουρκοκρατίας.

Και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουμε λάθος όταν νομίζουμε ότι οποιαδήποτε αίτηση παράτασης της δανειακής σύμβασης συνεπάγεται και την παράταση κάποιων όρων, δηλαδή του μνημονίου;

Και άντε, και είμαστε παντελώς ηλίθιοι και όλα τα παραπάνω είναι αποκυήματα της φαντασίας και της καχυποψίας μας.

Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος δεν είναι ακόμα το μνημονιακό εντελλόμενο του χερ-Σόϊμπλε;

Επίτροπος της Ελλάδας δεν είναι ακόμη ο μνημονιακός αντιπρόεδρος της Ν.Δ., εκλεκτός κι αυτός του φον-Δολοφόνου, αλλά ξεχάσαμε. Αυτόν θέλατε να τον κάνετε Πρόεδρο Δημοκρατίας;;;;;;

 Υπάρχει περίπτωση να μας πάτε έτσι ΑΡΙΣΤΕΡΑ;;;;;

Με αυτά τα ολίγα σας χαρίζω το παρακάτω βιντεάκι του "αριστερού " Προέδρου της Δημοκρατίας κ. "αλατόστυλου". 

Ουδέν Σχόλιον

Νεότερα από το ανατολικό μέτωπο: Απελευθερώθηκε και το Τσερνούχινο

 Νεότερα από το ανατολικό μέτωπο: Απελευθερώθηκε και το Τσερνούχινο

Ο λαϊκός στρατός απελευθέρωσε το Τσερνούχινο 

19.02.2015 Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Η σημαία της Λ.Δ. Λουγκάνσκ κυματίζει στο Δημαρχείο. Συγκινημένοι οι κάτοικοι.

Οι ντόπιοι συνάντησαν τον στρατό των αυτονομιστών μαχητών της πολιτοφυλακής με λόγια ευγνωμοσύνης. Ο στρατός της ΛΔ Λ.ΝΤ. συνεχίζει να περιορίζει τα σύνορα της λεκάνης του Ντεμπάλτσεβο.

Σήμερα, υπό τον πλήρη έλεγχο της πολιτοφυλακής ήταν το Τσερνούχινο, αφού οι στρατιώτες του ουκρανικού στρατού τράπηκαν σε άτακτη φυγή από την περιοχή. Η λαϊκή πολιτοφυλακή έθεσε υπό τον έλεγχό της αυτή τη πόλη μετά από μάχες ενός μηνός. Σήμερα ήταν σε θέση να κρατήσουν τις θέσεις τους μέσα την πόλη δημιουργώντας μια ασπίδα διαβίωσης για τους κατοίκους της περιοχής.

Πηγή: Life News via Κολινδρός

Δικό μας σχόλιο:  "...και ο φρούραχος του Αρτεμίβσκ, τραβούσε τα μαλλιά του..."

 

Σχεδόν 3.500 στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Ντεμπάλτσεβο

 

Περίπου 3.500 στρατιώτες του Κιέβου που παγιδεύτηκαν στο Ντεμπάλτσεβο στην ανατολική Ουκρανία σκοτώθηκαν χθες, σύμφωνα με τον ηγέτη της αυτόνομης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ. «Έχουμε ολοκληρώσει μια επιχείρηση για την εκκαθάριση του Ντεμπάλτσεβο. Δυστυχώς, οι ουκρανικές αρχές απέτυχαν να ακούσουν τη λογική και να καταθέσουν τα όπλα», είπε ο Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο.

«Οι απώλειες των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων εκτιμώνται σε περίπου 3,000-3,500 άνδρες», σημείωσε ο επικεφαλής της αυτόνομης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.Η διαδικασία της επιστροφής των σορών στις οικογένειες τους στο Κίεβο αναμένεται να ξεκινήσει αργότερα σήμερα. «Ας πάρει το Κίεβο τους νεκρούς άνδρες του. Είχαμε προσκαλέσει εκεί τους γονείς και τις μητέρες. Τότε ήταν ακόμη ζωντανοί», σημείωσε ο Ζαχαρτσένκο.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι οι αρχές του της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνιετσκ σχεδιάζουν να απελευθερώσουν εκείνους που δήλωσαν αιχμάλωτοι πολέμου. «Τώρα θα παραδώσουμε τους αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι έχουν ήδη παραδοθεί και θα συνεχίζουν να παραδίδονται», είπε ο ίδιος.

Σε μια συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας και Άμυνας την Τετάρτη, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο είπε ότι συνολικά 2.475 Ουκρανοί στρατιώτες και σχεδόν 200 οχήματα και κομμάτια πολεμικού στρατιωτικού υλικού αποσύρθηκαν από το Ντεμπάλτσεβο. Σύμφωνα με τον Ποροσένκο, έξι στρατιώτες σκοτώθηκαν και πάνω από εκατό τραυματίστηκαν.

Το Ντεμπάλτσεβο είναι μια πόλη 70 χιλιόμετρα μακριά από το Ντονιέτσκ στην ανατολική Ουκρανία και ένα σημαντικός σιδηροδρομικός κόμβος που συνδέει το Λουχάνσκ και το Ντόνιετσκ. Σκληρές μάχες πραγματοποιούνται τις τελευταίες ημέρες στο Ντεμπάλτσεβο εν μέσω αμφιλεγόμενων αναφορών ότι περίπου 5.000 στρατιώτες παγιδεύτηκαν στην πόλη από τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία

Ελληνας Δήμαρχος στο πολύπαθο Ντεμπάλτσεβο

Ελληνας δηλώνει ο νέος Δήμαρχος του κατεστραμμένου από τις μάχες, Ντεμπάλτσεβο, στην Ανατολική Ουκρανία, Αλεξάντρ Αφέντικωφ. Ο τελευταίος, ο οποίος αμέσως μετά την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας πόλης από τους εξεγερθέντες στην Ανατολική Ουκρανία, τοποθετήθηκε Δήμαρχος με άμεση αποστολή του την ανοικοδόμησή της, στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, εμφανίστηκε έχοντας στο αριστερό μπράτσο του το εθνόσημο με την ελληνική σημαία. Όταν ρωτήθηκε γιατί φέρει το συγκεκριμένο εθνόσημο, απάντησε πολύ απλά ότι και ο ίδιος είναι ελληνικής καταγωγής.

Όπως είπε χαρακτηριστικά, Ελληνας έκτης γενιάς. Σημείωσε δε, ότι στην Ουκρανία, και ειδικά στη Μαριούπολη, ζούν πάνω από εκατό χιλιάδες Ελληνες. Το Ντεμπάλτσεβο έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή, έχει πολλά θύματα, ενώ εκτιμάται ότι το 50% τοπυ πληθυσμού έφυγε για να γλυτώσει από τις μάχες. Εχει λοιπόν, μεγάλη ανάγκη από ανθρωπιστική βοήθεια. Μέρος του πληθυσμού, όπως και πολλές άλλες πόλεις και χωριά της περιοχής, είναι Ελληνες.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία

(σ.σ. -"Ρώσοι εθνικιστές", ε;)

Το μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»!

 Το μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»!

Πηγή: Ριζοσπάστης

 

Μηδέν εις το πηλίκον!

 

Το μνημόνιο πέθανε. Ζήτω το «Master Financial Assistance Facility Agreement»! Με τα λόγια της ίδιας της κυβέρνησης: «Η νέα ελληνική κυβέρνηση, διά μέσου του υπουργού Οικονομικών, κ. Γ. Βαρουφάκη, κατέθεσε αίτημα εξάμηνης επέκτασης της δανειακής σύμβασης προκειμένου να υπάρχει ομπρέλα προστασίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα». Παρ' όλες τις φραστικές προσαρμογές, η ενδοαστική διαπάλη σε σχέση με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ, στοιχείο της οποίας είναι η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης για λογαριασμό των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου συνεχίζεται.


Οσον αφορά όμως τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα προηγούμενα χρόνια εξαπατήθηκαν από το αποπροσανατολιστικό - για το λαό - δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» πρέπει να γίνεται καθαρό ότι το μενού που τους σερβίρουν δεν πρόκειται να φέρει ανάκαμψη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, δε θα φέρει καν ανάκτηση των απωλειών. Η κυβέρνηση - σύμφωνα πάντα με τα δικά τους κείμενα - «δεσμεύεται για δημοσιονομική ισορροπία», δεν αμφισβητεί τις ιδιωτικοποιήσεις, δεσμεύεται για κάθε είδους κίνητρα προς το κεφάλαιο. Με αυτήν την έννοια, η στρατηγική υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου σε βάρος του λαού, που υπηρετήθηκε και με το μνημόνιο, θα συνεχίζεται με άλλους όρους. Συνεπώς, μηδέν εις το πηλίκον για τους εργαζόμενους.
Ηδη, με τις πρώτες αναγγελίες για τα νομοσχέδια που πρόκειται να κατατεθούν, η κυβέρνηση ομολογεί ότι προέχει να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Ακόμα και γι' αυτό το ελάχιστο των 751 ευρώ κατώτερου μισθού αναγγέλλει ότι πρώτα θα δοθούν νέες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, για να μειωθεί το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος και αν μετά από αυτό ευαρεστηθούν οι εργοδότες να υπογράψουν νέες συμβάσεις, τότε ίσως σταδιακά οι κατώτεροι μισθοί να αυξηθούν κάπως. Το μόνο βέβαιο - πάντα με τα δικά τους λόγια - είναι να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του ντόπιου κεφαλαίου, δηλαδή πάντα θα είναι ένα το κρατούμενο η διασφάλιση των κερδών. Γι' αυτό διάφοροι κύκλοι του κεφαλαίου δηλώνουν: «Εμπιστευόμαστε την κυβέρνησή μας»!
Ενας ακόμα δείκτης ότι η πολιτική στήριξης των στόχων του κεφαλαίου θα συνεχιστεί εις βάρος του λαού είναι και αυτή η εμπιστοσύνη. Είναι ένας ακόμα λόγος για την εργατική τάξη όχι μόνο να κουμπωθεί, αλλά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να οργανώσει την πάλη της κάτω από τις δικές της σημαίες και όχι τις σημαίες αντιτιθέμενων πλευρών της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.
Ο «οδικός χάρτης» για μια τέτοια πορεία είναι όλο εκείνο το πλαίσιο αιτημάτων που πρόσφατα παρουσίασε το ΠΑΜΕ, το πλαίσιο που δεν κάνει βήμα πίσω από το αίτημα για ανάκτηση των απωλειών, ανοίγει δρόμο και για κατακτήσεις. Η συγκυβέρνηση διαπραγματεύεται έχοντας ως «κόκκινες γραμμές» τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που ζητούν περισσότερη ρευστότητα για την ανάκαμψη, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στέλεχός της. Για να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις χρειάζεται δημόσιο χρήμα. Η ανάκτηση των απωλειών, η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου είναι οι πραγματικές «κόκκινες γραμμές» για τους εργαζόμενους.
Από αυτούς τους στόχους, πράγματι, δεν πρέπει να κάνουν βήμα πίσω. Για να μπορούν αρχικά να σταθούν στα πόδια τους οι εργαζόμενοι, για να υπάρξουν στην πορεία προϋποθέσεις για συνολική ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

ΔΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΚ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ Παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι όλοι οι δικαστές

ΔΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΚ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι όλοι οι δικαστές

Την παραίτησή του από τη δίκη που είναι σε εξέλιξη κατά του ΚΚ Ουκρανίας υπέβαλε ο πρόεδρος του Περιφερειακού Διοικητικού Δικαστηρίου του Κιέβου, Βαλερί Κουζμένκο και άλλοι 10 δικαστές του συγκεκριμένου δικαστηρίου ζήτησαν να εξαιρεθούν από τη συγκεκριμένη δίκη. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου, που τον στηρίζουν οι συνάδελφοί του με απόφαση του Συμβουλίου, κατήγγειλε ότι στις 16 και 17 Φλεβάρη, ο ίδιος όπως και άλλοι δικαστικοί υποβλήθηκαν σε έρευνα, μετά από εντολή του Γενικού Εισαγγελέα. Ερευνήθηκαν γραφεία, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και προσωπικά αντικείμενα. Ο Κουζμένκο χαρακτήρισε τις ενέργειες αυτές παράνομες και αρνήθηκε να αποδεχτεί τέτοιες πιέσεις. Τονίζεται επίσης ότι η άδεια έρευνας δόθηκε από δικαστή άλλης πόλης, του Τσερνόβτσι στη Δυτική Ουκρανία, από όπου έχουν ξεκινήσει την πολιτική τους καριέρα ο νυν πρωθυπουργός Α. Γιατσενιούκ και ο υπουργός Δικαιοσύνης. Επίσης, οι δικαστές διαμαρτύρονται ότι μετά την παραίτησή τους από την υπόθεση, η κυβέρνηση προτίθεται να μεταφέρει τη δίκη σε άλλο δικαστήριο, κάτι που απαγορεύει ο νόμος σε περιπτώσεις δίωξης κατά πολιτικών κομμάτων.
Το ΚΚ Ουκρανίας, με ανακοίνωσή του προεδρείου του, χαρακτήρισε τη στάση των δικαστών «πράξη πολιτικού θάρρους» και σημειώνει ανάμεσα σε άλλα ότι οφείλεται στις κυνικές πιέσεις από μέρος της πραξικοπηματικής κυβέρνησης, ενώ καταγγέλλει ότι όλη η εκστρατεία δίωξης του κόμματος γίνεται κατά παράβαση των νόμων και του Συντάγματος της Ουκρανίας.

Διαχείριση της ανεργίας προς όφελος των επιχειρήσεων

Διαχείριση της ανεργίας προς όφελος των επιχειρήσεων

Σε δύο «άξονες» κινήθηκε η χτεσινή παρέμβαση της αναπληρώτριας υπουργού για την καταπολέμηση της ανεργίας, Ράνιας Αντωνοπούλου, σε τηλεοπτική εκπομπή. Ο πρώτος είναι η συνέχιση από τη νέα συγκυβέρνηση των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση, όπως τις παρέλαβε από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οπως είπε η αναπληρώτρια υπουργός, «παίρνουμε τη σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση, συνεχίζουμε το έργο που προϋπάρχει για τις ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση».
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από το ποια μορφή θα παίρνουν κάθε φορά τα κυβερνητικά προγράμματα για την ανεργία, προτεραιότητα παραμένει η επιδότηση των επιχειρήσεων για να απασχολούν ανέργους και όχι βέβαια η επιδότηση των ανέργων, πολύ περισσότερο η ουσιαστική στήριξή τους, καθώς είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για το γεγονός ότι βρίσκονται εκτός παραγωγής. Αρα, καμιά ελπίδα δεν πρέπει να τρέφουν οι άνεργοι ότι θα αυξηθεί το επίδομα ή οι δικαιούχοι, που σήμερα είναι ελάχιστοι.
Η πραγματικότητα αυτή αντικατοπτρίζεται και στον προϋπολογισμό του ΟΑΕΔ για το 2015. Σ' αυτόν, η δαπάνη για τα επιδόματα των ανέργων είναι μειωμένη σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και έτσι ανοίγει ο δρόμος είτε για παραπέρα μείωση του αριθμού των δικαιούχων, είτε για παραπέρα μείωση του πενιχρού επιδόματος. Την ίδια στιγμή, το κονδύλι το οποίο πηγαίνει στις επιχειρήσεις, μέσω των προγραμμάτων που προωθούν την «ευελιξία» στην εργασία, κατέχει ένα σημαντικό (και αυξανόμενο) μερίδιο των εξόδων του.
Συγκεκριμένα, ο προϋπολογισμός του ΟΑΕΔ για το 2015 προβλέπει μόλις 992 εκ. ευρώ για επιδόματα, που αντιστοιχούν στο 33,7% των εσόδων του. Δηλαδή, μόλις το 1 στα 3 ευρώ που έχει έσοδα ο Οργανισμός κατευθύνεται προς τους ανέργους. Την ίδια στιγμή, τα λεγόμενα «προγράμματα απασχόλησης», που κατά κύριο λόγο κατευθύνονται προς τις επιχειρήσεις, καταβροχθίζουν 600 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 22,37% των συνολικών του δαπανών. Φαίνεται ότι αυτό το σκέλος θέλουν να μεγαλώσουν.

***

Ετσι, ο δεύτερος άξονας στον οποίο κινήθηκε, ήταν η αναθεώρηση αυτών των προγραμμάτων, κυρίως όσων χρηματοδοτούνται από τα ΕΣΠΑ, προκειμένου να προσαρμοστούν καλύτερα στις ανάγκες των επιχειρήσεων. Δεν είναι τυχαίο, όπως αποκάλυψε η ίδια, ότι το ΙΟΒΕ, το ερευνητικό ίδρυμα του ΣΕΒ, έχει εκπονήσει μελέτη για την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων στο πλαίσιο των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση και μ' αυτό το θέμα θα γινόταν χτες σύσκεψη στο υπουργείο.
Οι βασικές «ενστάσεις» που αφορούν στα υπάρχοντα προγράμματα, όπως τις ανέλυσε η αν. υπουργός, είναι η μικρή διάρκεια της απασχόλησης και η διασπορά των ευρωπαϊκών κονδυλίων σε δράσεις κατάρτισης, που δεν θεωρούνται αναγκαίες από τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρηματικών ομίλων.
Από εδώ προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα: Ακόμα κι αν η σημερινή κυβέρνηση αυξήσει το χρόνο της απασχόλησης, μέσω ορισμένων προγραμμάτων από τους πέντε στους οκτώ, ή στους εννιά μήνες, αυτό δε θα γίνει για να έχει ο άνεργος δουλειά για περισσότερο χρόνο, αλλά για να είναι πιο αποδοτικός για τον εργοδότη του.
Οπως είπε η αναπληρωτής υπουργός, το ΙΟΒΕ διαπιστώνει ότι «είναι πολύ μικρό το διάστημα των πέντε μηνών για να αποδώσει ο εργαζόμενος» και ότι «χρειάζονται τουλάχιστον οκτώ μήνες». Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, λέει στον άνεργο να ξεχάσει κάθε προοπτική για σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα και παζαρεύει τη διάρκεια μόνο του διαστήματος που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο περιόδους ανεργίας, κι αυτό με βάση το συμφέρον των εργοδοτών!

***

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η εργοδοσία ζητάει μεγαλύτερο μέρος από τα κονδύλια που διατίθενται μέσω του ΟΑΕΔ και του ΕΣΠΑ για τις ενεργητικές πολιτικές. Σήμερα, εφτά στα δέκα ευρώ από αυτά τα προγράμματα πάνε στην κατάρτιση. Σύμφωνα με την Ράνια Αντωνοπούλου, οι εργοδότες ζητάνε να καταρτίζονται οι άνεργοι μέσα στις επιχειρήσεις για μικρό διάστημα και μετά να περνούν στην παραγωγή, όπου θα προσφέρουν κοψοχρονιά την εργατική τους δύναμη και βέβαια θα αξιοποιούνται σαν μοχλός πίεσης για τη μείωση συνολικά των μισθών και των δικαιωμάτων στην επιχείρηση και στον κλάδο.
«Η εξειδίκευση δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας (...) το πρόβλημα είναι η ζήτηση. Αρα χρειάζεται επαναπροσδιορισμός της κατανομής των πόρων σε συνεργασία με τις επιχειρήσεις», είπε η αναπληρώτρια υπουργός, μεταφέροντας το κλίμα της συνάντησης που είχε πρόσφατα με τους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας.
Κατά τα άλλα, συνέδεσε τη μείωση της ανεργίας με την καπιταλιστική ανάπτυξη, που χρειάζεται επενδύσεις, για να πει ότι «ο δημόσιος τομέας πρέπει να κάνει το ξεκίνημα για να τονώσουμε τον ιδιωτικό τομέα». Να ρίξει χρήμα, δηλαδή, το κράτος για να «ανοίξουν οι δουλειές» και να κάνουν επενδύσεις οι ιδιώτες, με επιδοτούμενο μάλιστα ακόμα και το λεγόμενο «κόστος εργασίας». Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τη απομείωση του χρέους, και όχι βέβαια για να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες ζωής για το λαό.
Εργαζόμενοι και άνεργοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την πολιτική της συγκυβέρνησης, που μόνη της ομολογεί ότι είναι συνέχεια της προηγούμενης και φιλοδοξεί να προσαρμοστεί καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων.

Οι μισθοί, η ανταγωνιστικότητα και η θεωρία του «λιτού βίου»

Οι μισθοί, η ανταγωνιστικότητα και η θεωρία του «λιτού βίου»

Από συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ τον Οκτώβρη του 2013

Με μια μακροσκελή ανακοίνωση, ο πρώην υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, αντιδρά στο ενδεχόμενο να επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ και ισχυρίζεται ότι πρέπει οι μισθοί «να αυξάνονται όπως αυξάνεται και η παραγωγικότητα, "καθρεφτίζοντας" την πραγματική δύναμη της οικονομίας. Σε αυτό το σημείο, ακριβώς, βρίσκεται η κρίσιμη προϋπόθεση για μια ευεργετική επίδραση των μισθών σε όλη την οικονομία. Στο να συμβαδίζει, δηλαδή, η αύξηση των αμοιβών με τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, με τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα».
Στη βάση αυτή, υπερασπίζεται το μηχανισμό που θεσμοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση (ν. 4093/2012 και 4172/2013) για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, «ύστερα από κοινωνικό διάλογο, λαμβάνοντας όμως υπόψη - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας».

Οι μισθοί ...υπονόμευσαν την απασχόληση

Οπως λέει ο Γ. Βρούτσης, «στο πλαίσιο αυτού του νέου μηχανισμού του κατώτατου μισθού, οι ίδιοι οι κοινωνικοί εταίροι, οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι θα μπορούν στο μέλλον, όπως μπορούν και σήμερα, να συμφωνούν μόνοι τους - στο πλαίσιο της συλλογικής αυτονομίας τους - όποιες υψηλότερες αμοιβές θέλουν, ανάλογα με την παραγωγικότητα και τις δυνατότητες κάθε κλάδου και επιχείρησης ξεχωριστά. Αυτή είναι εξάλλου η λογική με την οποία διαμορφώνονται οι αμοιβές σε όλη την Ευρώπη. Τέτοια μοντέλα προσδιορισμού του κατώτατου μισθού υπάρχουν στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών».

Σημειώνει, τέλος, τα εξής: «Εάν γυρίσουμε στον παλαιό τρόπο προσδιορισμού του κατώτατου μισθού σε όλη την οικονομία μόνο από τους κοινωνικούς εταίρους (δηλαδή σε μια Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας χωρίς τη συμμετοχή του κράτους), επιστρέφουμε ουσιαστικά σε μια πρακτική του παρελθόντος, όπου η διαμόρφωση των αμοιβών γίνονταν με πολιτικο - συνδικαλιστικά κριτήρια και όχι με οικονομικά. Τότε που κάποιοι, αδιαφορώντας για τις πραγματικές διαστάσεις της οικονομίας, αποφάσιζαν και έστελναν το λογαριασμό αλλού.
(...) Μια διαδικασία που απέτυχε και ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα στην αγορά εργασίας. Που ουσιαστικά, ενώ υποτίθεται ότι γινόταν στο όνομα του "καλού των εργαζομένων", λειτουργούσε αντίστροφα, υπονομεύοντας τους εργαζόμενους, την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
(...) Η θέση μας είναι, λοιπόν, ότι για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού σε όλη την οικονομία πρέπει να έχει λόγο και το κράτος και οι οικονομικοί/επιστημονικοί φορείς και, φυσικά, οι κοινωνικοί εταίροι. Το σκεπτικό, λοιπόν, της μεταρρύθμισης στην αγορά εργασίας, δεν εδράζεται σε μία λογική αποκλειστικής συμπίεσης του μισθολογικού κόστους - συρρικνώνοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων υπέρ των επιχειρήσεων - αλλά σε μία λογική σταδιακής αύξησης του κατώτατου μισθού, η οποία θα εναρμονίζεται με τη μεγέθυνση της οικονομίας και την εποικοδομητική συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων μερών».

Η θεωρία του «λιτού βίου»

Μέσες - άκρες, ο πρώην υπουργός Εργασίας ισχυρίζεται ότι μέχρι να θεσμοθετηθεί ο νέος μηχανισμός καθορισμού του κατώτατου μισθού, οι αυξήσεις που υπέγραφαν εργοδότες και εργαζόμενοι ήταν αναντίστοιχες με την αύξηση της παραγωγικότητας στο σύνολο της οικονομίας και οι μισθοί αυξάνονταν ταχύτερα από την παραγωγικότητα, ενώ σε άλλες χώρες αυτό δεν ισχύει. Αυτό, λέει, είχε αρνητικές συνέπειες στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και στα δημοσιονομικά, αφού, με βάση τον κατώτατο μισθό καθορίζονται ορισμένα προνοιακά και άλλα επιδόματα που χορηγεί το κράτος.
Βεβαίως, η εργοδοσία σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης κάτω από την εργατική - συνδικαλιστική πάλη και για να ενσωματώσει εργατικές δυνάμεις, σε κοινή πλεύση με τις κυβερνήσεις, δίνει αυξήσεις άλλοτε μεγαλύτερες άλλοτε μικρότερες, πολύ κάτω βεβαίως από το ποσοστό αύξησης των κερδών της και της παραγωγικότητας. Εγινε στη δεκαετία του '80 με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν όταν εκτιμούν ότι χρειάζονται μέτρα για την προστασία του κεφαλαίου. Ετσι, την ίδια περίοδο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με υπουργό Οικονομίας τον Κ. Σημίτη απαγόρευσε για δύο χρόνια τις αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα.
Ολη η επιχειρηματολογία του Γ. Βρούτση καταλήγει στο εξής: Το συνδικαλιστικό κίνημα επέβαλε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα μισθούς αναντίστοιχους με την παραγωγικότητα. Αλλά οι μισθοί ήταν αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και συμφωνίας με την εργοδοσία. Λέει ακόμη ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει η οικονομία την ανταγωνιστικότητά της και τελικά οι εργαζόμενοι να ζουν με περισσότερα απ' όσα επέτρεπε το επίπεδο της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Αλήθεια, πόσο απέχει αυτή η θέση από τις υποδείξεις του νέου υπουργού Οικονομικών προς το λαό να συνηθίσει στο «λιτό βίο» για να βοηθηθεί η ανάπτυξη;
Σε ό,τι αφορά την «ανάλυση» του Γ. Βρούτση, είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι το συνδικαλιστικό κίνημα των προηγούμενων χρόνων, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '90, με καθολική σχεδόν υπεροχή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, επέβαλε στην εργοδοσία μισθούς που έθιγαν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά της. Το ακριβώς αντίθετο γινόταν. Σε συνεργασία με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό ισοδυναμούσαν διαχρονικά με ψίχουλα και πάντα χαιρετίζονταν από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου.
Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, οι οριακές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό εξαϋλώνονταν από τον πληθωρισμό.

Εχουν δεμένο το γάιδαρό τους

Η προσπάθεια του Βρούτση να παρουσιάσει τους εργοδότες ...ανυπεράσπιστους απέναντι στις ορέξεις των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να χρειάζεται το κράτος να τους προστατέψει, με άμεση παρέμβαση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, είναι προκλητική. Το κράτος δεν είναι ουδέτερο, αταξικό. Είναι μηχανισμός επιβολής της εξουσίας του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και σαν τέτοιο λειτουργεί.
Με τη νομοθεσία που ψηφίζει, παρεμβαίνει καθοριστικά στη διαμόρφωση του λεγόμενου κόστους εργασίας, «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού», σε βάρος πάντα των εργαζομένων και υπέρ της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Οσον αφορά στις διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, μπορεί το κράτος να μην παρενέβαινε άμεσα μέχρι το 2012, αλλά τα κόμματα του κεφαλαίου, σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στους συνδικαλιστές τους στο κίνημα, ώστε να σέρνουν τους εργαζόμενους από τη μια ήττα στην άλλη, μέσα από το συμβιβασμό στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τον «κοινωνικό διάλογο».
Αυτήν τη γραμμή στο κίνημα την υπηρέτησαν διαχρονικά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα διεκδικούν να γίνουν «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Από την άλλη, η εργοδοσία ποτέ δεν υπήρξε ...αυτοκτονική στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, ώστε να υπογράφει συμβάσεις που να απειλούν το θεμέλιο λίθο της κερδοφορίας της. Πολύ περισσότερο που πάντα (πλην ελαχίστων περιπτώσεων) είχε απέναντί της ένα κίνημα ποδηγετημένο από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που παρενέβαινε πολύμορφα για να υπονομεύσει τα εργατικά συμφέροντα, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των κομμάτων του.
Αλλά κι εκεί που εμφανιζόταν μέσα από την ταξική πάλη μια χαραμάδα για μεγαλύτερες αυξήσεις στους μισθούς, και υπήρξαν κατακτήσεις, το κράτος παρενέβαινε με τους μηχανισμούς καταστολής και συκοφαντίας για να κάμψει αντιστάσεις, να χειραγωγήσει διεκδικήσεις, να επιβάλει την «τάξη» για λογαριασμό της εργοδοσίας.

Διαψεύδονται από δικά τους στοιχεία

Υπάρχει μια ακόμα πλευρά, που σχετίζεται με αυτά καθαυτά τα στατιστικά στοιχεία, και μάλιστα της αστικής στατιστικής, που αναιρούν τους ισχυρισμούς του Γ. Βρούτση. Σύμφωνα με μελέτη (Ιούνης 2012) του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού, που εποπτεύεται από το υπουργείο Εργασίας, «τα ετήσια ποσοστά αύξησης του μέσου κόστους εργασίας σε σταθερές, αποπληθωρισμένες ή πραγματικές τιμές στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία δεν υπερέβαιναν, κατά κανόνα, τα αντίστοιχα ποσοστά αύξησης της παραγωγικότητας».
Συγκεκριμένα, από τα 11 έτη που εξετάζει η μελέτη, «για 6 έτη η αύξηση των μέσων πραγματικών μισθών και εργοδοτικών εισφορών ήταν σημαντικά μικρότερη από την αύξηση της παραγωγικότητας (2000, 2001, 2003, 2004, 2006), για 2 έτη το μέσο πραγματικό κόστος εργασίας μειώθηκε, ενώ η παραγωγικότητα αυξήθηκε πολύ (2001) ή μειώθηκε λιγότερο απ' ό,τι το κόστος εργασίας (2009), και σε μία περίπτωση (2005) η παραγωγικότητα αυξήθηκε όσο και το μέσο πραγματικό κόστος εργασίας (...) Η Τράπεζα της Ελλάδος στην ετήσια έκθεσή της για το 2011 συμπεραίνει, με βάση την εξέλιξη του μοναδιαίου κόστους εργασίας και τον πληθωρισμό, ότι το περιθώριο κέρδους στην ελληνική οικονομία διευρύνθηκε».
Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί η κυβέρνηση άλλαξε το 2012 και το 2013 τον τρόπο καθορισμού του κατώτατου μισθού, ώστε αυτός να διαμορφωθεί σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα; Η απάντηση βρίσκεται στην καπιταλιστική κρίση, που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και προέκυψε σαν αποτέλεσμα της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους για το κεφάλαιο.
Με την απότομη μείωση των μισθών, το κράτος παρεμβαίνει αποφασιστικά υπέρ των μονοπωλίων για να υποτιμήσει την εργατική δύναμη, να την κάνει ακόμα φτηνότερη για το κεφάλαιο. Με τον τρόπο αυτό μεγαλώνει το ποσοστό κέρδους, ώστε να δοθεί κίνητρο για επενδύσεις και να ξαναρχίσει ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής, που διακόπηκε βίαια με την κρίση.

Αντεργατικά «ισοδύναμα»

Στο φτήνεμα, βέβαια, της εργατικής δύναμης εκτός από τη μείωση του ονομαστικού μισθού συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες, όπως διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ελαστικές μορφές απασχόλησης, μείωση των εργοδοτικών εισφορών, επιδοτήσεις μέσα από τα προγράμματα των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση τομέων όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία. Είναι παράγοντες που μειώνουν το λεγόμενο «κόστος εργασίας» για τον εργοδότη και αυξάνουν το ποσοστό του κέρδους του.
Εδώ είναι που τέμνεται η στρατηγική αντίληψη της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζει το ρόλο του κράτους στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με κάθε τρόπο, γι' αυτό την εξαγγελία για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 όχι μόνο την παραπέμπει στο αόριστο μέλλον, αλλά επιπλέον διαβεβαιώνει ότι θα γίνει (αν γίνει...) μέσα από τη διαπραγμάτευση με τους «κοινωνικούς εταίρους».
Οχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον υπόσχεται ότι θα δώσει ισχυρά κίνητρα στην εργοδοσία για να αποδεχτεί σχετική αύξηση του κατώτατου μισθού, αφού θα πάρει για αντάλλαγμα τη ρύθμιση των χρεών στα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, αλλά και την παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, ή την επιδότηση από το κράτος της αύξησης των μισθών, όπως ζητάει για παράδειγμα η ΕΣΕΕ.
Θυμίζουμε, επίσης, ότι σε κλάδους όπου πλειοψηφούν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, τα στελέχη του έχουν υπογράψει ή αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Σε κάθε περίπτωση, η νέα συγκυβέρνηση διασαφήνισε ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα γίνει «σταδιακά», για να μην υπάρξει «σοκ» στην οικονομία, ενώ την όποια αύξηση στους μισθούς τη βλέπει μόνο από τη σκοπιά της επίδρασης που μπορεί να έχει η σχετική αύξηση της ζήτησης στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Τι διαφορά, όμως, έχουν όλα αυτά από τη θέση του Γ. Βρούτση ότι «το σκεπτικό της μεταρρύθμισης στην αγορά εργασίας δεν εδράζεται σε μία λογική αποκλειστικής συμπίεσης του μισθολογικού κόστους - συρρικνώνοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων υπέρ των επιχειρήσεων - αλλά σε μία λογική σταδιακής αύξησης του κατώτατου μισθού, η οποία θα εναρμονίζεται με τη μεγέθυνση της οικονομίας και την εποικοδομητική συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων μερών»; Καμία απολύτως...