Οι προβληματισμοί των "έγκυρων"

Είναι γνωστό στους φίλους αυτού του ιστολογίου ότι λόγοι ανεξάρτητοι της θελήσεώς μου με ανάγκασαν να επιμηκύνω μέχρι ξεχειλώματος τις φετεινές καλοκαιρινές διακοπές μου (η λέξη διακοπές να διαβαστεί με πολλά εισαγωγικά, παρακαλώ). Έτσι, η προ δεκαημέρου επάνοδός μου στην καθημερινότητα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, κάτι σαν βουτιά στα βαθιά με ταυτόχρονο κρύο ντους. Βλέπετε, έχασα την περίοδο του Σεπτέμβρη, κατά την οποία η χειμερινή "κανονικότητα" έρχεται να διαδεχτεί την θερινή ραστώνη με αργά βήματα και με στόχο την ομαλή επαναφορά στο μαντρί και την σταδιακή προσαρμογή προς αποφυγή οιουδήποτε σοκ.

Έτσι, βρέθηκα ξαφνικά σε ένα περιβάλλον που μου θύμισε... τεκέ. Ζαλίστηκα από τις αναθυμιάσεις των λογής-λογής λιβανιών που φρόντισαν να ανάψουν τα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να μας αποχαυνώσουν. Βλέπετε, τώρα που τα "μπάνια του λαού" έχουν γίνει ανάμνηση και άρχισαν να εκδηλώνονται οι πρώτες μπόρες της φοροκαταιγίδας, επανέρχεται ο κίνδυνος να ανοίξει τα μάτια του ο πολίτης, να πάρει χαμπάρι τις αλυσίδες του και να ξεσηκωθεί. Οπότε, πρέπει κάποιοι να φροντίσουν ώστε αυτός ο πολίτης να μαστουρώσει και να παραμείνει αραχτός στον καναπέ του ώσπου να φτάσει το επόμενο καλοκαίρι. Και ποιοι άλλοι μπορούν να κάνουν άψογα αυτή την δουλειά παρά οι εξωνημένοι "έγκυροι" της ενημέρωσης;

Δέκα εγνωσμένης αξίας υποψήφιοι κεντροαριστεροί ηγέτες. Δύσκολη επιλογή.

Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι οι άνθρωποι είναι συνεπείς στην υποχρέωση που έχουν αναλάβει, να υπηρετούν δηλαδή το σύστημα που τους τρέφει. Η "εγκυρότητά" τους στο να εφευρίσκουν ανύπαρκτα προβλήματα ώστε να αποκρύπτουν τα πραγματικά είναι εκπληκτική. Έτσι, πριν καλά-καλά βγάλω την βερμούδα και τις σαγιονάρες, φρόντισαν να μου δώσουν την λίστα με τα θέματα που πρέπει να με απασχολήσουν και να με προβληματίσουν τώρα που μπαίνει ο χειμώνας.

Στην κορυφή αυτής της λίστας βρέθηκε το περίφημο συνέδριο για την... επανίδρυση να την πω... αναμόρφωση να την πω... της κεντροαριστεράς. Παναπεί, ένα πανηγυράκι κάποιων πολιτικά τελειωμένων, που αυτοτοποθετούνται κάπου δεξιότερα του ΣυΡιζΑ, επειδή προφανώς θεωρούν ότι ο ΣυΡιζΑ παραείναι αριστερά. Κανονικά, θα έπρεπε να μου ανεβεί η πίεση με όλους αυτούς τους "αναμορφωτές", οι οποίοι κοντεύουν να αλλοιθωρίσουν κοιτώντας μια δεξιά και μια αριστερά μήπως και βρεθεί καμμιά καρεκλίτσα και γι' αυτούς είτε στον ΣυΡιζΑ είτε στην Νέα Δημοκρατία. Ευτυχώς, η πίεσή μου έμεινε χαμηλά χάρη στα ατέλειωτα γέλια που μου προκάλεσε το όλο εγχείρημα από την βάση του, σύμφωνα με την οποία πρέπει να επανιδρυθεί η κεντροαριστερά για να κρατάει παλάντζο ανάμεσα στην δεξιά της ΝΔ και στην αριστερά του ΣυΡιζΑ. Άκου αριστερά ο ΣυΡιζΑ! Πώς να μη γελάσεις;

Το επόμενο θέμα που έπρεπε να με απασχολήσει είναι αν και κατά πόσο οι κομμουνιστές έσφαξαν τον παππού (κάποιον από τους παππούδες της τέλος πάντων) της Καϊλή. Με άλλα λόγια, πρέπει να σκεφτώ σοβαρά την περίπτωση να είναι το ίδιο πράγμα ο φασισμός με τον κομμουνισμό, οι φούρνοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης με τα γκουλάγκ, ο Αδόλφος με τον Σήφη, "Ο Αγών μου" με "Το Κεφάλαιο" και η μπύρα με την βότκα. Με απλά λόγια, πρέπει να αντιμετωπίσω το δίλημμα: να πάρω στα σοβαρά την Καϊλή και τον Άδωνι που την υποστήριξε ή όχι;

Κι ενώ έχω τόσα σοβαρά προβλήματα στο μυαλό μου, ήρθε κι αυτό το τελευταίο με το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου να με αποτελειώσει. Μα καλά, συζητάει η βουλή για την αλλαγή φύλου τώρα και πίσω; Πώς νόμιζα ότι αυτό το θέμα είναι λυμένο εδώ και χρόνια και ο καθένας είναι ελεύθερος να αλλάξει φύλο όποια ώρα και στιγμή θελήσει; Η εκκλησία από δω να ζητάει απόσυρση του νομοσχεδίου, οι αγιορείτες από κει να φωνάζουν ότι θα μας κάψει ο θεός, ο άλλος πιο πέρα να θυμάται τον Αδάμ και την Εύα... να και τα κανάλια να μιλάνε συνεχώς για "αλλαγή φύλου" και "αλλαγή φύλου"... ε, κόντεψα να χαζέψω ο άνθρωπος, ώσπου...

Ώσπου έρριξα μια ματιά στο ίδιο το νομοσχέδιο και διαπίστωσα ότι δεν μιλάμε για "αλλαγή φύλου" αλλά για "αλλαγή ταυτότητας φύλου". Κάπου εκεί ανάσανα με ανακούφιση. Δεν ήμουν εγώ που ρετάριζα, οι "έγκυροι" είναι που δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται.

Πάντως, το σημαντικώτερο πρόβλημα που πρέπει να επιλύσω -πάντοτε σύμφωνα με τις υποδείξεις των "έγκυρων"- είναι να προσδιορίσω τις κεφαλαιώδεις διαφορές ανάμεσα στην σημερινή και στην επίδοξη κυβέρνηση. Πρέπει, δηλαδή, να αποφασίσω αν με συμφέρει να μείνω στην αριστερή σιγουριά τού Αλέξη ή να ρισκάρω το κβαντικό άλμα που θα κάνει ο Κυριάκος. Με ποιον από τους δυο ως πρωθυπουργό θα έρθουν περισσότεροι ξένοι να επενδύσουν στον τόπο μας; Με ποιον από τους δυο θα πάρουν τα πάνω τους οι βιομήχανοι ώστε να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας; Με ποιον από τους δυο θα έρθουν περισσότεροι τουρίστες, ώστε να μπορούν οι ξενοδόχοι να προσλάβουν περισσότερους εργαζόμενους με αντάλλαγμα ένα κρεββάτι κι ένα πιάτο φαΐ; Με ποιον από τους δυο θα μείνουν περισσότερο ευχαριστημένοι οι ευρωπαίοι και οι δουνουτιανοί ώστε να έχουμε κι εμείς περισσότερες ελπίδες πως θα μας κουρέψουν τα χρέη και θα μας συμπαρασταθούν στην προσπάθειά μας για ανάκαμψη; Αυτά είναι σοβαρά ερωτήματα και κανείς δεν μπορεί να τα αντιμετωπίζει αψήφιστα.

Παραμονές ευρωεκλογών 2014 στον Αντέννα. Ρογκάκος και Κούρος μας υποδεικνύουν τι να ψηφίσουμε.

Αρκετά με την πλάκα. Είναι γεγονός ότι όλα τα μέσα μαζικής εξαπάτησης (ηλεκτρονικά και μη), πατροναριζόμενα είτε από την -εκάστοτε- κυβέρνηση είτε από την -εκάστοτε- αντιπολίτευση, προσφέρουν άψογα μαθήματα ιδιοτέλειας και καιροσκοπισμού καθώς επιδίδονται αδιάκοπα και άκοπα στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης προς το συμφέρον των κέντρων εξουσίας και της τάξης που έχουν ταχθεί να υπηρετούν.

Πρόκειται για τα ίδια εκείνα μέσα και τους ίδιους εκείνους "έγκυρους" που πριν όχι πολλά χρόνια στήριζαν και προπαγάνδιζαν το χρηματιστήριο, τους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, την άμετρη δανειοδότηση και όλα όσα σήμερα καταδικάζουν απερίφραστα επειδή σήμερα έχουν άλλα τροπάρια να ψάλλουν. Σήμερα πρέπει να προπαγανδίσουν την πάση θυσία παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, την ταχύτατη ολοκλήρωση των αξιολογήσεων, την συρρίκνωση του "σπάταλου" κράτους και την πλήρη παράδοση του λαού στις ορέξεις εκείνων που βγαίνουν πάντα κερδισμένοι, όπως και τότε με το χρηματιστήριο, τους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, την άμετρη δανειοδότηση και όλα όσα θα έπρεπε να θυμόμαστε αλλά κάπου τα έχουμε ξεχάσει.

Το μόνο που δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν όλοι αυτοί οι "έγκυροι" είναι να μας πουν πως, εκτός από την υποταγή, υπάρχει κι άλλος τρόπος αντίδρασης. Αυτόν πρέπει να τον βρούμε μόνοι μας.

Είναι λύση η απαγόρευση των Ναζί; – Το γερμανικό παράδειγμα

Κατιούσα

Ως συνέχεια στον προηγούμενο προβληματισμό σχετικά με τις αιτίες συντηρητικοποίησης των Γερμανών, μπορεί να γίνει μια σύντομη αναφορά στο κατά πόσο τελικώς η συνταγματική απαγόρευση του ναζισμού στα πλαίσια του αστικού κράτους (η οποία στην ΟΔΓ θυμίζουμε ότι συνδυάστηκε ταυτόχρονα με την απαγόρευση του ΚΚΓ, μη εκτεινόμενη -να σημειωθεί- ωστόσο στο ξεκάθαρα φιλοναζιστικό NPD), συνιστά όχι απλώς μη αποτελεσματική λύση, αλλά στην πραγματικότητα αφήνει και σημαντικά παραθυράκια σε μορφώματα ναζιστικής ή φιλοναζιστικής υφής.
Οι δυο πιο πρόσφατες απόπειρες ποινικοποίησης του NPD, το 2013 και το 2017 κατέπεσαν στο ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο, αφού με βάση το σκεπτικό του προέδρου ναι μεν το κόμμα επιδίωκε αντισυνταγματικούς σκοπούς, αλλά “επί του παρόντος απουσιάζουν συγκεκριμένα στοιχεία βαρύνουσας σημασίας που να επιτρέπουν την εντύπωση ότι είναι δυνατόν οι ενέργειές τους (σ.σ. των μελών του NPD) να είναι επιτυχείς.” Για το Afd ειδικώς η ύπαρξη του NPD έχει υποστηριχθεί, κι είναι θέμα προς συζήτηση, ότι λειτουργεί ειδικά στα εδάφη της τέως ΛΔΓ ως δακτυλοδεικτούμενος “φαιός φορέας” από τον οποίο η Εναλλακτική για τη Γερμανία έχει τη δυνατότητα να διαφοροποιείται σε ό,τι αφορά τις πιο ακραίες εκφάνσεις του, κερδίζοντας έτσι περαιτέρω πόντους αστικής νομιμότητας -εξάλλου η ομοσπονδιακή υπηρεσία προστασίας του Συντάγματος ουδέποτε έκρινε σκόπιμο να ασχοληθεί με το κόμμα αυτό. Το Afd μετά την ανακοίνωση της απόφασης χαρακτήρισε τη διαδικασία “φιάσκο των αρχών” και “σπατάλη των χρημάτων των φορλογουμένων” κλείνοντας ουσιαστικά το μάτι στη βάση του νεοναζιστικού κόμματος. Το FDP, οι σχέσεις εκλεκτικής συγγένειας του οποίου με την Εναλλακτική είναι από μόνες τους ξεχωριστό ζήτημα (εξάλλου ως νεοφιλελεύθεροι ευρωσκεπτικιστές ξεκίνησαν οι δεύτεροι) και το οποίο σθεναρότερα από κάθε άλλο φορέα είχε υποστηρίξει τη μη απαγόρευση, επέχαιρε επίσης, διότι “η βλακεία δεν μπορεί να απαγορευτεί”. Όπου ως “βλακεία”, για να μην ξεχνιόμαστε, νοούνταν η ιδεολογία που οδήγησε μεταξύ άλλων στο Ολοκαύτωμα.
Σε ό,τι αφορά την Vergagenheitsbewältigung, τη διαχείριση δηλαδή του ναζιστικού παρελθόντος, θα σταθούμε μόνο στη σχετικά πιο πρόσφατη περίοδο, γιατί μια αναλυτική παρουσίαση αποτελεί κεφάλαιο από μόνη της, και μάλιστα με ξεχωριστά υποκεφάλαια για την τέως ΓΛΔ και την ΟΔΓ. Σε επίπεδο δημόσιας ιστορίας αλλά και ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας, σημείο καμπής αποτελεί σίγουρα ο περίφημος Historikerstreit, με πρωταγωνιστή τον Νόλτε και τη θέση του περί του ναζισμού ως λίγο πολύ θεμιτής ανταπάντησης στο μπολσεβικισμό, διαμάχη με διεθνείς προεκτάσεις αλλά και έμμεσους έστω επιγόνους, όπως το δικό μας “νέο ρεύμα” των Καλυβομαραντζίδηδων. Το γεγονός που σημάδεψε ωστόσο τη γερμανική δημόσια ιστορία περί ναζισμού, υπήρξε η περίφημη έκθεση της Wehrmacht (Wehrmachtausstellung) που οργανώθηκε σε δύο φάσεις απτό Ινστιτούτο κοινωνικών ερευνών του Αμβούργου στο διάστημα 1995-1999 και 2001-2004. Τότε για πρώτη φορά έγινε μέσω οπτικών και γραπτών τεκμηρίων εμφατικά γνωστή στο ευρύ, μη ακαδημαϊκό κοινό της χώρας η έκταση της εμπλοκής του απλού Γερμανού στρατιώτη στα εγκλήματα του Β’ ΠΠ, ιδίως κατά της ΕΣΣΔ, στο εβραϊκό ολοκαύτωμα και την εξόντωση των τσιγγάνων. Αμφότερες γνώρισαν τεράστια επιτυχία, εντός κι εκτός συνόρων, ανέδειξαν όμως ταυτόχρονα, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική επανένωση, την ύπαρξη ενός μειοψηφικού, αλλά όχι αμελητέου ρεύματος αντίστασης στην αποδοχή της ευθύνης του μέσου Γερμανού για τις πολεμικές θηριωδίες.

Από πλευράς αναθεωρητών, ιστορικών και δημοσιογράφων, η αντίδραση εκφράστηκε με καταγγελίες περί “ατίμωσης του Γερμανού στρατιώτη”, “εκστρατείας αέναης ενοχοποίησης του λαού” και μετάθεση ευθυνών στα SS και το Στάλιν. Σε πολιτικό επίπεδο, αντιδράσεις ποικίλης κλίμακας εκφράστηκαν, ιδίως από χριστιανοδημοκράτες σε αρκετούς δήμους και δευτερευόντως σε τοπικές κυβερνήσεις κυρίως της Βαυαρίας. Δεν έλειψαν φυσικά και οι αμιγώς ακροδεξιές και νεοναζιστικές προσπάθειες παρεμπόδισης της έκθεσης, ακόμα και με επιθέσεις, με γνωστότερη τη βομβιστική επίθεση στο σχολείο που την φιλοξενούσε στην πόλη Saarbrücken ,αλλά κι η απελευθέρωση βουτυρικού οξέως στο Ντόρτμουντ με αποτέλεσμα την προσωρινή διακοπή της, αμφότερα ευτυχώς χωρίς θύματα. Αξίζει να πούμε ότι, παρότι σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης της ΟΔΓ η υποδοχή υπήρξε διαχρονικά θετική ως ενθουσιώδης, το Υπουργείο Αμύνης της χώρας έδωσε διαταγή στα μέλη της Bundeswehr να επισκέπτονται, εφόσον το επιθυμούν, την εκθεση αποκλειστικά ως ιδιώτες, ενώ αρνητικά τοποθετήθηκαν πολλές ενώσεις βετεράνων του Β’ ΠΠ.
Σε επίπεδο σχολικής ιστορίας, βασικού επίσημου μοχλού διαμόρφωσης αντιφασιστικής συνείδησης και στις δύο Γερμανιες (έστω με κάποια καθυστέρηση στην ΟΔΓ) και φυσικά στην ενιαία χώρα, ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα πολύ πρόσφατης έρευνας, βάση της οποίας το 41% των Γερμανών μαθητών αγνοούν τι ήταν το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου, ποσοστό που ανέρχεται στο 53% στις ηλικίες 14-16. Αλλά και στο σύνολο του πληθυσμού, η σχετική γνώση εμφανίζει κάμψη σε διάστημα 5ετιας, από 90 σε 86% . Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου, πως η ιστορία ως αυτοτελές μάθημα, μη διαθεματικό, διδάσκεται σε ολοένα και λιγότερα ομοσπονδιακα κρατίδια, τα οποία κατά το Σύνταγμα διαμορφώνουν αυτόνομα την εκπαιδευτική τους πολιτικη.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα έμμεσα κανάλια δημόσιας ιστορίας, όπως βιβλία, ταινίες και σειρές που, ειδικά από τή δεκαετία του 2000 και δώθε επικεντρώνονται στη διεκτραγώδηση των παθών του γερμανικού λαού στον πόλεμο, συχνά σε αποϊδεολογικοποιημένο, αν όχι οριακά απολογητικό ύφος, καταλαμβάνουν χωρίς ουσιαστικό θεσμικό αντίπαλο, το ρόλο διαμόρφωσης της κοινής ιστορικής μνήμης.
Συνειδητά παρέλειψα εδώ αναφορές σε αυτό που θεωρείται ως τυπική έκφραση γερμανικής νοοτροπίας, δηλαδή στην παραδοσιακή πειθαρχία και νομιμοφροσύνη προς την εκάστοτε εξουσία, και πώς αυτή διαμεσολαβείται από τη δομή της μέσης γερμανικής οικογένειας και των άλλων φορέων κοινωνικοποίησης. Αφενός γιατί η εμβάθυνση προϋποθέτει ιστορική αναδρομή υπερβολικά εκτεταμένη για να γίνει εδώ έστω επιδερμικά, κι επιπλέον προϋποθέτει γνώσεις κοινωνικής και ατομικής ψυχολογία ς που δε διαθέτει η γράφουσα. Αφετέρου γιατί τα στοιχεία αυτά του εποικοδομήματος, όπως απέδειξε η συγκριτικά επιτυχημένη, όσο κράτησε, σοσιαλιστική οικοδόμηση στη ΓΛΔ, μπορούν να λειτουργήσουν, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, σε προοδευτική κατεύθυνση.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο γερμανικός όσο και οι άλλοι λαοί, έχουμε την κατάρα, κατά τη γνωστή κινεζική ρήση, να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς και σε μας εναπόκειται η δυνατότητα, αλλά και το χρέος να τη μετατρέψουμε σε ευλογία.

Συνέντευξη με το συγγραφέα Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανός): “Αντικομμουνιστής να είσαι και χρήμα υπάρχει πολύ…”

Κατιούσα

Πέρα από μένα και εσάς υπάρχει η Ιστορία και σε αυτήν στρέφεται η μελέτη «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Μα ενώ το βιβλίο μιλά για γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί, στην ουσία πραγματεύεται την προφανή και δεσπόζουσα κατάσταση που ονομάζουμε παρόν.
Ωστόσο τίποτα δεν υπάρχει έξω από την Ιστορία. Όλα τα περικλείει και τίποτε δεν είναι ικανό να της ξεφύγει! Η ιστορία δημιουργεί μόνη την τροφή της…Είναι μια ασταμάτητη παγκόσμια μηχανή…Υπάρχει! Χωρίς αρχή χωρίς τέλος!

Έτσι παρουσιάζει σε κάποια ανάρτησή του, ο Κώστας Λουλουδάκης το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε την περασμένη Άνοιξη από τις εκδόσεις ΚΨΜ κι έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία του καλοκαιριού. Η πρώτη του συγγραφική απόπειρα ήταν το «Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo» από το ίδιο εκδοτικό. Αυτό που επιχειρεί και καταφέρνει ο Κ. Λουλουδάκης στα βιβλία του είναι μια ολοκληρωμένη μελέτη μέσα από στοιχεία, κείμενα, πηγές και αναφορές. Είναι βιβλία που δεν αφήνουν σε κανέναν περιθώρια σύγχυσης ή την αίσθηση της «υποκειμενικής σκοπιάς του συγγραφέα» κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία τους.

Σ’ ένα από τα άρθρα του γράφει ο Κώστας: «Με θάρρος και σε πείσμα όλων πρέπει να αποβάλουμε την μοιρολατρία. Δεν έχει νόημα μόνο να στηλιτεύουμε. Απαιτείται βούληση για ανυπακοή. Βούληση για ρήξη με το υπάρχον οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Επιβάλλεται να συσχετίσουμε την βία με την κατάσταση που την επιβάλλει και την μορφοποιεί.». Αν περιμένετε να διαβάσετε ότι η αστική δημοκρατία κι ο καπιταλισμός διανθίζεται ανάμεσα στα άλλα από τις «αρχές της ισοπολιτείας-ισονομίας» που κάποια στιγμή παρουσιάζει μια διαχειριστική «ανωμαλία», όπως ιμπεριαλισμός, η προσφυγιά, οι κρίσεις, η φτώχεια η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σίγουρα δεν θα το βρείτε στο βιβλίο.

Η Κατιούσα μίλησε με τον Κώστα Λουλουδάκη και παρουσιάζει σήμερα μια πολύ ενδιαφέρουσα κι επίκαιρη συνέντευξη για το φασισμό, την οργανική του σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της, τις τάσεις μετεξέλιξής της και το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία. Ελπίζουμε να την απολαύσετε και να βγείτε σοφότεροι, διαβάζοντάς την.

-Ο φασισμός είναι η απάντηση της αστικής τάξης στην εμφάνιση του κομμουνισμού στο ιστορικό προσκήνιο; Είναι η προϊστορία της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω;

Θα προσπαθήσω και στα τρία ερωτήματα να δώσω μια συνολική απάντηση. Ο φασισμός είναι η απάντηση της αστικής εξουσίας στα εργατικά κινήματα του μεσοπολέμου, του Μεγάλου Κραχ και των διασαλευμένων κοινωνικών σχέσεων. Η εργοδοσία χρησιμοποίησε τις υπηρεσίες του φασισμού, τον οποίο φρόντισε με ποικίλες μεθόδους και πληρώνοντας αδρά να εγκαταστήσει στους εργασιακούς χώρους προκειμένου να ελέγχει, να χαφιεδίζει, και να χρησιμοποιεί «εργατικό» λεξιλόγιο, ώστε οι φοβισμένοι και εξαθλιωμένοι εργάτες να μην στρέψουν το βλέμμα τους προς αριστερά. Όταν, λοιπόν, επικρατούν συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, κοινωνικά αδιέξοδα και επικείμενη απειλή εργατικών εξεγέρσεων, οι οποίες απειλούν την κυριαρχία της αστικής τάξης, τότε ο φασισμός προσφέρει πολύτιμη βοήθεια στον κλονισμένο καπιταλισμό. Οι φασίστες, επομένως, είναι ιστορικά σε θέση να προσφέρουν την απαραίτητη «εξομάλυνση» στις κλονισμένες αστικές ελίτ.

Ο φασισμός έχει πολύ βαθιές ρίζες στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι η ιδεολογική πατρίδα του! Όπως έγραφε ο γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Ludwig Heinrich von Mises, «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»! Αναντίρρητα, ο ηγέτης της αναβίωσης του οικονομικού φιλελευθερισμού Λούντβιχ φον Μίζες γνώριζε καλύτερα από όλους μας την λογική των “ελεύθερων αγορών”.

-Πώς αποτιμάτε σήμερα την εμπειρία των Λαϊκών, Αντιφασιστικών Μετώπων ως τακτική, και τον κλασικό ορισμό του Ντιμιτρόφ για το φασισμό;

Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης. Το τι  συνιστά τον ορισμό του φασισμού, έχει σκοπίμως μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερα αμφισβητούμενο και περίπλοκο θέμα. Δεν είναι. Ο  Γκεόργκι Ντιμιτρόφ με εφτά λέξεις έχει βάλει τα πράγματα στην θέση τους: «Ο φασισμός είναι η κυβέρνηση του ίδιου του  χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου». Όσον αφορά στα Λαϊκά Μέτωπα, θα παραπέμψω στο βιβλίο μου «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Εκεί λέω πως η 3η Διεθνής θεωρούσε σωστά ότι ο κίνδυνος του φασισμού ήταν τόσο μεγάλος, που δικαιολογούσε μια μορφή συμμαχίας με όσες κοινωνικές δυνάμεις του αστικού κόσμου αντιστέκονταν. Τη στιγμή μάλιστα που η συμμαχία αυτή δεν συνεπαγόταν κάποια ιδεολογική προσέγγιση με τον καπιταλισμό, παρά μονάχα μια στρατηγική μεσοπρόθεσμη υποχώρηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η πικρή αλήθεια είναι πως οι κομμουνιστές, ενώ είχαν συνειδητοποιήσει την δεκαετία του 1930, πως για το μεγάλο κεφάλαιο ο φασισμός ήταν όργανο της δικιάς τους πολιτικής που αποσκοπούσε στον έλεγχο των κοινωνικών δυνάμεων, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις των μερίδων της αστικής τάξης και απέτυχαν. Εμείς, βέβαια, τώρα μπορούμε να κρίνουμε εκ του ασφαλούς γιατί διαθέτουμε την ύστερη γνώση, δεν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις σε στιγμές πόλωσης, πολύ μεγάλης έντασης και υπό το βάρος των γεγονότων, και μάλιστα την στιγμή που αυτά γεννιούνται.

–Στη σημερινή συγκυρία χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο αντιφασιστικό μέτωπο, ένα μέτωπο κατά της Ε.Ε., κάτι που να τα περιλαμβάνει και να τα υπερβαίνει; Ή τέλος κάτι τελείως διαφορετικό;

Δεν μπορώ να σας απαντήσω. Δεν κατέχω δυστυχώς τη μαγική φόρμουλα. Η ερώτηση αυτή που μου θέσατε θα απαντηθεί μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές και τους άλλους φορείς του κινήματος και θα είναι μαζική.

–Ο αντικομμουνισμός είναι προνόμια των 8 από τα 27 κράτη-μέλη που συμμετείχαν στο συνέδριο της Εσθονίας ή είναι γενική κι επίσημη γραμμή της Ε.Ε.;

Ασυζητητί, ο αντικομμουνισμός είναι γενική και επίσημη ιδεολογία της Ενωμένης Ευρώπης. Η συκοφάντηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας εκφράστηκε ανάγλυφα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 8 Απρίλη του 2008 και πήρε μορφή στην «Διακήρυξη της Πράγας σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό». Γεννιέται, όμως, το ερώτημα: γιατί όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη» «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική;

Τι ακριβώς φοβούνται;

Μα την πάλη των εργατών που «δεν κολλάει» με την «Ευρώπη των λαών», με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν τόσο, όταν υπάρχει ανάπτυξη και ανάκαμψη, όσο και όταν υπάρχει κρίση. Φοβούνται, λοιπόν, το φάντασμα που ακόμα «πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Τα λόγια αυτά τα είπε ο Μαρξ πριν από 170 χρόνια!

-Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά εκφράζεται κυρίως μέσω του ευρωσκεπτικισμού. Γιατί λοιπόν συνδέετε το φασισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ο φασισμός δεν θέριεψε σε μία νύχτα, μα αποτελεί τμήμα και μάλιστα σημαντικό της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, από τον καιρό που κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής των μητροπολιτικών ευρωπαϊκών κρατών ήταν ο  ρατσισμός σε βάρος των αποικιοκρατούμενων λαών ή των λαών αποικιακής προέλευσης, μα και από την εποχή που ο  Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων Γ’  πάντρεψε το αυταρχικό κράτος με την ελευθερία των εμπορικών ανταλλαγών.

Η ΕΕ είναι κληρονόμος ενός οικονομικού συστήματος που με μεγάλη αποτελεσματικότητα θεωρητικοποίησε πρακτικές και υιοθέτησε πολιτικά καθεστώτα, τα οποία  επιδόθηκαν σε ευρείας κλίμακας εκτοπισμό, αποδεκατισμό και  εξόντωση των  λαών, επιβάλλοντας την απόλυτη εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Αυτή η κληρονομιά αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα σημείο αναφοράς για τον φασισμό. Όσο και αν  η Ευρώπη  απεχθάνεται τον αυτοκριτικό απολογισμό της ιστορίας της για να προβαίνει σε αποποίηση των ευθυνών της, πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο φασισμός  δεν υπήρχε μοναχά μια πραγματικότητα και μια ανερχόμενη ιδεολογία εμπεδωμένη μόνο στα χρόνια του μεσοπολέμου. Ούτε και άλλαξαν πολύ τα πράγματα με τη συντριβή της φασιστικής Γερμανίας και του ναζισμού. Άλλωστε, στα φασιστικά σχέδια της «Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας» με κοινό νόμισμα, στην κοινή κεντρική τράπεζα στο Βερολίνο, στην κοινή εργατική πολιτική και στις κοινές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, στηρίχτηκε η Ευρωζώνη.

Ο «ευρωσκεπτικισμός», τώρα, της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς είναι μια πολύπλοκη αλχημεία θα έλεγα, εθνοκεντρικής προσέγγισης της ΕΕ με χαρακτηριστικά, τη μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία, τις θεωρίες συνωμοσίας, και βέβαια, παραδοσιακά, την επιθετική αντι-κομμουνιστική οπτική. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια απόρριψη του κοσμοπολιτισμού, όχι όμως, θα έλεγα στην βάση του ρατσιστικής αντίληψης έθνους, αλλά για χάρη ενός ιδανικού που προσφέρει πολύ μεγαλύτερη συναίνεση: την προστασία του «κοινωνικού εθνικού-θρησκευτικού μοντέλου» από την υπερεθνική εξέλιξη της ΕΕ. Ωστόσο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ακροδεξιά, υπάρχουν ευρωπαϊκές αστικές ακροδεξιές που εκφράζουν εθνικά τμήματα του κεφαλαίου κρατών-μελών της ΕΕ, που δεν εξυπηρετούνται από τη σημερινή οικονομική πολιτική της ΕΕ. Άλλο πράγμα είναι η ακροδεξιά της Βρετανίας, που εκφράστηκε μέσα από το λεγόμενο Brexit, και άλλη στη Γαλλία και πολύ διαφορετική στις Σκανδιναβικές χώρες.

-Πόσο ενιαία είναι η Ε.Ε. και ποιες είναι οι διαφαινόμενες τάσεις και προοπτικές μετεξέλιξής της;

Υπάρχει ανησυχία για τη διατήρηση και τη συνοχή της ΕΕ, μα και της Ευρωζώνης μετά την αποχώρηση της Βρετανίας και των τελευταίων γεγονότων στην Ισπανία. Σημαντικό ρόλο όμως παίζει και η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των κρατών-μελών της. Όλα αυτά μας οδηγούν να σκεφτούμε πως, για τους λαούς, η Ενωμένη Ευρώπη έχει χάσει τη δυναμική και το περιεχόμενό της. Να θυμίσω πως τον Μάρτιο που μας πέρασε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και Ισπανία, στη διάρκεια της «τετραμερούς συνόδου των Βερσαλλιών», έβαλαν τα θεμέλια «μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης με μεγαλύτερη ολοκλήρωση και διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Δηλαδή, μιας Ευρώπης διαφορετικών ταχυτήτων. Η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, λοιπόν, προσανατολισμένη με αυτόν τον τρόπο, είναι αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στην οικονομία και αποτελεί ταυτόχρονα ένα σύνολο επιλογών του πιο παραγωγικού κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και υποσκάπτει τους  πολιτικούς όρους ύπαρξης της ΕΕ.

Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται κατανοητό, εκτός του ότι η απόφαση αυτή περιγράφει την εγγενή αντίφαση του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος, είναι ότι η ΕΕ αποτελεί μια κεφαλαιοκρατική συμμαχία, άρα δεν μπορεί παρά να κλείνει μέσα της πολλές αντίθετες τάσεις και πολλούς εν δυνάμει συνδυασμούς ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, αναλόγως την πολιτική ή οικονομική συγκυρία. Τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι λαοί.

-Ποια ήταν η τύχη των ηττημένων του Β’ Π.Π. -δηλ των Ναζί- στη μεταπολεμική Γερμανία και το δυτικό κόσμο;

Αφιερώνω πολλές σελίδες στο βιβλίο μου για αυτό το ζήτημα. Κοιτάξτε, η απειλή ή η πρόταση της κοινωνικής εργατικής επανάστασης που παρουσιάστηκε για το καπιταλιστικό σύστημα πριν το πόλεμο θα παρέμενε και μετά, και μάλιστα σε μια Ευρώπη χωρισμένη σε κομμουνιστική και καπιταλιστική. Οι Αμερικανοί είχαν ήδη στο μυαλό τους τρόπους αντιμετώπισης του νέου αντιπάλου. Και οι τρόποι περιλάμβαναν απαραιτήτως  τους  Ναζί, που είχαν στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση, μα και σε πολλές κατακτημένες χώρες με σκοπό το κυνήγι των κομμουνιστών. Αυτό το δίκτυο το παρέδωσε ο Στρατηγός των SS,  Karl Wolf στο πιάτο του Allen Dulles  ήδη από τις αρχές του 1945, όταν οι δυο τους συναντήθηκαν σε ένα διαμέρισμα στην Ζυρίχη. Μα και το Βατικανό πρόσφερε ειδική μεταχείριση στους Ναζί, καθώς φιλοδοξούσε με την βοήθεια τους να εξουδετερώσει τους «άθεους κομμουνιστές», ενώ ο Ερυθρός Σταυρός βοηθούσε όποιον φορούσε φαιά στολή αρκεί να ήταν αντικομμουνιστής. Αργότερα, πολλοί φασίστες στελέχωσαν τις υπηρεσίες της αμερικανικής CIA, της NASA, του κράτους της δυτικής Γερμανίας και της ΕΟΚ. Όπως γράφω στο βιβλίο μου, «ας  δικαιολογήσουμε την ανίερη συμμαχία του «ελεύθερου κόσμου» και των παράφρονων  φασιστών δολοφόνων!

Διότι είχαν την ίδια ιδεολογική προγραμματική αφετηρία: το μίσος απέναντι στον κομμουνισμό!»

-Συνιστά έκπληξη η άνοδος της AfD στη Γερμανία κι άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη;

Όχι… Λοιπόν, ας θυμηθούμε πως  ο φασίστας Jean-Marie Le Pen λάμβανε το 14,39% του εκλογικού σώματος της Γαλλίας στις 24 Απριλίου 1988,  ενώ ήταν το 1999 που οι φασίστες -«Κόμμα της Ελευθερίας» (FPÖ)- του Jorg Haider πετυχαίνουν ποσοστό 26,9% στην Αυστρία. Επίσης, ένα πανόραμα των ευρωπαϊκών χωρών θα αποκαλύψει πως η εκλογική επίδραση του φασισμού είχε και έχει εντυπωσιακές επιδόσεις σε μια σειρά από χώρες όπως στην Ιταλία,  στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στις Σκανδιναβικές χώρες. Όλα αυτά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται ως χρυσή για τον καπιταλισμό στην ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς οικονομικές  καταστροφές ή ανασφάλειες  για τα κοινωνικά στρώματα και πολύ πριν οι «ξένοι», οι «λαθρομετανάστες» κάνουν την εμφάνισή τους στα καθαγιασμένα ευρωπαϊκά εδάφη.

Σήμερα, πρέπει να γίνει αντιληπτό,  πως οι φασίστες  δεν εκτρέφονται πλέον με σβάστικες και το βάδισμα της χήνας, αλλά τα πρότυπα αναφοράς ξεκινούν στο Χρηματιστήριο του Παρισιού, του Λονδίνου, αλλά και  από τις μεγάλες αίθουσες των λόμπι στις Βρυξέλλες. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι καταστροφές από τον καπιταλιστικό άνισο τρόπο παραγωγής, το πνίξιμο των δημοκρατικών θεσμών  στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, είναι εστίες που τροφοδότησαν την εξάπλωση του φασισμού γιατί του επέτρεψαν, με  μια επίφαση «αντιφιλελευθερισμού», να εκφέρει μίγμα από αντιλήψεις συμβατές με το εθνολαϊκίστικο και ξενοφοβικό πρόσταγμά του. Δηλαδή, ο φασισμός ασκεί νέα  επίδραση στην Ευρώπη, λόγω των  οικονομικών αβεβαιοτήτων και της κατάρρευσης του μεταπολεμικού «κράτους πρόνοιας». Ο λόγος των φασιστών μπορεί να ελκύει πελάτες δυσαρεστημένους και ηλίθιους, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ο φασισμός είναι η επικράτηση συγκεκριμένων, επιθετικών παραγωγικών σχέσεων που εξασφαλίζουν την ταξική, ολοκληρωτική και βίαιη εξουσία των φορέων της αγοράς και του καπιταλισμού. Φασισμός είναι ο ολοκληρωτισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Επιπρόσθετα, η άνοδος του φασισμού συνδέεται με την αντικομμουνιστική δραστηριότητα της ΕΕ, η οποία έχει αναγορεύσει σε επίσημη πολιτική την εξίσωση του φασισμού – ναζισμού με τον κομμουνισμό.

-Στο βιβλίο συναντάμε κάποιες κριτικές αναφορές στη μεταπολεμική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορείτε να αναφερθείτε πιο αναλυτικά και να διευκρινίσετε αυτό το σημείο;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε κάποια άλλα ερωτήματα: Τι ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος από την μεριά όλων των συμμάχων; Ήταν αντιγερμανικός συνασπισμός ή αντιφασιστικός; Ποιος διεύθυνε τον αγώνα τους και προς τα πού τον οδηγούσε; Ο αγώνας επέτρεψε στους αντιφασίστες να πλατύνουν και να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα; Στο βιβλίο «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο που απαντά σε αυτά τα ερωτήματα.
Είναι γεγονός πως η ΕΣΣΔ κληρονόμησε μετά το τέλος του πολέμου βαριά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις αυτές οδήγησαν την Μόσχα να εγκαταλείψει την αντιαποικιακή, αντικαπιταλιστική δράση και τον εργατικό διεθνισμό. Ίσως λόγω της ολοκληρωτικής καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεών της, η ΕΣΣΔ να μην μπορούσε να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στην ανάπτυξη επαναστατικών εργατικών κινημάτων. Ωστόσο, όλα αυτά και άλλα τόσα που περιγράφω στο βιβλίο πρέπει να καταγράφονται και να αναλύονται για να μη βρεθούμε στο μέλλον σε αδιέξοδο.
-Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί το βιβλίο;

Η αφορμή είναι η προσπάθεια που επιχειρείται από την αστική τάξη, στο μέτρο του δυνατού, μια ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του Ιστορικού αναθεωρητισμού στη βάση της αποκατάστασης της ηθικής και των ανώτερων πανανθρώπινων ιδανικών της Δύσης και της καταγγελίας τού «ανατολίτικου» κομμουνισμού και των «αιμοσταγών» εκπροσώπων του, που προγραμματικά αποσκοπεί στην διατήρηση και ισχυροποίηση του καπιταλιστικού κοινωνικού status quo. Πέραν, λοιπόν, της «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό, υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό, πως η καπιταλιστική ιδεολογία, τα οικονομικά συμφέροντα και  οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας, μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων, δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα λόγο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα του καπιταλισμού, που σκοπό έχει  να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. Όσο «πειστικότερα», λοιπόν, εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό, τόσο ευκολότερα μπορούν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη αφορμή που θα ήθελα να αναφερθώ. Είναι το επιδοτούμενο πρόγραμμα με 229 εκατομμύρια ευρώ, «Ευρώπη για τους Πολίτες, 2014 – 2020», το οποίο έχει σκοπό να αναδείξει: «τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα».

Όπως αναφέρει το έγγραφο της ΕΕ, «το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί «από διάφορους τύπους οργανισμών (τοπικές αρχές, ΜΚΟ, ερευνητικά ιδρύματα κ.ά.), αναπτύσσοντας διάφορους τύπους δράσεων (ερευνητικές, άτυπες μορφές εκπαίδευσης, δημόσιες συζητήσεις, εκθέσεις κ.ά.) και εμπλέκοντας πολίτες από διαφορετικές ομάδες-στόχους. Οι επιλέξιμοι φορείς και εταίροι του προγράμματος σύμφωνα με το έγγραφο είναι: δημόσιες τοπικές/περιφερειακές αρχές, ΜΚΟ με νομική προσωπικότητα αναγνωρισμένη σε επιλέξιμη χώρα.

Μέγιστη επιδότηση: 100.000 ευρώ. Μέγιστη διάρκεια δράσεων: 18 μήνες».

Αντικομμουνιστής να είσαι και χρήμα υπάρχει πολύ και για όλους όσους έχουν ελαφριά συνείδηση. Ονόματα και διευθύνσεις στο βιβλίο.

Ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου;
Τα κείμενά μου που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα «Ημεροδρόμος» τον τελευταίο χρόνο, μαζί με κείμενα του εξαιρετικού δημοσιογράφου Δημήτρη Κούλαλη από το περιοδικό «Νόστιμον ήμαρ». Λεπτομέρειες αργότερα. Με την ευκαιρία, όμως, να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και προχωρούν στην έκδοση αυτών των κειμένων.

Τελικά ο Στάλιν ήταν εγκληματίας!

        

Τελικά οι Συριζαίοι μπορεί να μην πήγαν στο αντικομμουνιστικό συνέδριο στην Εσθονία για να αναγνωρίσουν τα εγκλήματα του κομμουνισμού, αλλά αναγνώρισαν τα κομμουνιστικά εγκλήματα από βήματος Ελληνικής βουλής κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου ταυτότητας φύλου! Τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να κοιμάται ήσυχη αφού οι Συριζαίοι δεν θα κλονίσουν την αντικομμουνιστική της υστερία, αλλά ίσα – ίσα θα την επαυξήσουν!

Και τι δεν είπαν οι Συριζαίοι για το κυνήγι του Σοβιετικού καθεστώτος σε βάρος των ομοφυλοφίλων, προσπαθώντας όμως, με τον γνωστό οπορτουνιστικό τρόπο, να ξεχωρίσουν από αυτήν την ομοφοβική συμπεριφορά τον Λένιν! Οι τραγικοί παραχαράκτες της ιστορίας, οι σκίστες των μνημονίων που ανακάλυψαν ότι Μαρξ και Ένγκελς αναγνώριζαν τον διαχωρισμό μεταξύ του «βιολογικού» και του «κοινωνικού» φύλου, δεν θα μπορούσαν να αποδειχτούν διαφορετικοί από τον εαυτό τους και να μην κάνουν τέτοιο χυδαίο αντικομμουνισμό.

Χυδαίοι ιδεαλιστές Συριζαίοι που χωρίς ντροπή προσπαθούν να παρουσιάσουν τους θεωρητικούς του υλισμού Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν ως ιδεαλιστές! Ο διαχωρισμός του «βιολογικού» από το «κοινωνικό» φύλο είναι ιδεαλισμός γιατί απορρίπτει την συνείδηση ως αντανάκλαση της φύσης και δέχεται την φύση ως αντανάκλαση της συνείδησης! Έτσι δεν υπάρχουν άντρες ή γυναίκες στην πραγματικότητα αλλά διαμορφώνονται από το τι θα βάλει ο καθένας στο μυαλό του! Είναι δυνατόν να συμφωνούσαν ποτέ ο Λένιν, ο Μαρξ και Ένγκελς με τέτοιες ιδεαλιστικές βλακείες;!

Οι Συριζαίοι διαπράττουν μια ακόμα λαθροχειρία με αφορμή τη συζήτηση του νομοσχεδίου ταυτότητας φύλου παρουσιάζοντας τους μεγάλους κλασικούς ως ιδεαλιστές! Μπορεί κάποιοι από τους Συριζαίους να το κάνουν αυτό από άγνοια και βλακεία, είναι όμως σίγουρο ότι κάποιοι γνωρίζουν πως προσπαθούν να αλλάξουν φιλοσοφικό στρατόπεδο στους κλασικούς εκατό χρόνια μετά τον θάνατό τους!

Οι Συριζαίοι με το νομοσχέδιο ταυτότητας φύλου παίρνουν θέση καθαρά με τον ιδεαλισμό! Αυτό όμως δεν τους δίνει κανένα δικαίωμα να το κάνουν εν ονόματι των κλασικών! Ας τους αφήσουν ήσυχους! Έτσι κι αλλιώς οι Συριζαίοι των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων λερώνουν τους κλασικούς και μόνο που τους πιάνουν στο στόμα τους!

Τέλος και επειδή ένας Συριζαίος κυβερνητικός παράγοντας κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου ταυτότητας φύλου δήλωσε ότι «είμαστε με την Οκτωβριανή επανάσταση και όχι με τον Στάλιν» θα είχαν την ευγενή καλοσύνη οι Συριζαίοι να μας απαντήσουν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με ποιον ήταν;! Ήταν με τον Στάλιν ή με τον Χίτλερ ή δεν ήταν με κανέναν από τους δυο γιατί και οι δύο ήταν φασίστες;!

Χαρίδημος Πένσας

Η κριτική του ΤΣΕ στη στροφή των Σοβιετικών στις εμπορευματικές σχέσεις

Κατιούσα

Ο θρύλος λέει πως ο Τσε ανέλαβε το Υπουργείο Βιομηχανίας στην επαναστατική Κούβα εξαιτίας μιας παρανόησης. Σήκωσε το χέρι του στο υπουργικό συμβούλιο για να αναλλάβει τη θέση, επειδή νόμιζε πως άκουσε το Φιντέλ να ρωτά αν υπάρχει στην αίθουσα κάποιος κομμουνιστής (comunista), ενώ στην πραγματικότητα ο Φιντέλ ρωτούσε αν υπάρχει κανείς οικονομολόγος (economista).
Ο Τσε δεν είχε σπουδάσει οικονομικά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να καταπιαστεί με ζήλο με τα νέα του καθήκοντα, να καλύψει το αρχικό μειονέκτημα της σχετικής άγνοιας του αντιικειμένου και να κάνει μερικές πολύ οξυδερκείς παρατηρήσεις, με διαχρονική αξία για την πολιτική οικονομία του σοσιαλισμού. Ένα από τα πιο καίρια σημεία των σημειώσεών του ήταν η συντροφική κριτική που έκανε στους Σοβιετικούς για τη σταδιακά στροφή τους σε κριτήρια κέρδους, το νόμο της αξίας και την έμφαση που έδιναν στα υλικά κίνητρα -αντί για την εκπαίδευση και τη συνείδηση που διαμορφώνεται αντίστοιχα μέσω αυτής- για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Τσε “σχετικά με το σύστημα χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό”, στο πλαίσιο του αφιερώματος στην Οχτωβριανή Επανάσταση, τιμώντας παράλληλα τη μνήμη του μεγάλου επαναστάτη, στα 50 χρόνια από τη δολοφονία του στη Βολιβία.

Η λέξη συνείδηση υπογραμμίζεται διότι θεωρείται βασική για την τοποθέτηση του προβλήματος. Ο Μαρξ σκεπτόταν την απελευθέρωση του ανθρώπου και έβλεπε τον κομμουνισμό σαν τη λύση των αντιθέσεων που δημιούργησαν την αλλοτρίωσή του, ωστόσο σαν μια πράξη συνειδητή. Δηλαδή ο κομμουνισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά και μόνο το αποτέλεσμα ταξικών αντιθέσεων σε μια ψηλά αναπτυγμένη κοινωνία που θα λύνονταν στην πορεία μιας μεταβατικής περιόδου για να φτάσει στην κορυφή. Ο άνθρωπος δρα συνειδητά στην ιστορία. Χωρίς τη συνείδηση αυτή που περικλείει τη συνείδηση του κοινωνικού του είναι, δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός.
Θελήσαμε να καθορίσουμε, με όλες αυτές τις παραθέσεις, τα θέματα που θεωρούμε βασικά για την ερμηνεία του συστήματος:
1. Ο κομμουνισμός είναι ένας στόχος της ανθρωπότητας, στον οποίο φτάνει συνειδητά. Επειτα, η εκπαίδευση και η εξάλειψη των ιχνών της παλιάς κοινωνίας στη συνείδηση των ανθρώπων έχουν τεράστια σημασία, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ότι ποτέ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μια τέτοια κοινωνία χωρίς παράλληλες προόδους στην παραγωγή.
2. Οι μορφές διεύθυνσης της οικονομίας, τεχνολογική πλευρά του ζητήματος, πρέπει να επιλεγούν από τις πιο αναπτυγμένες και τις περισσότερο προσαρμόσιμες στη νέα κοινωνία. Η πετροχημική τεχνολογία του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το σοσιαλιστικό χωρίς να φοβηθούμε τη μόλυνση της αστικής ιδεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει με καθετί που έχει σχέση με τις τεχνικές νόρμες διεύθυνσης και ελέγχου της παραγωγής στον οικονομικό τομέα.
Θα μπορούσαμε, αν και κάπως τολμηρά, να παραφράσουμε τον Μαρξ όταν αναφέρεται στη χρήση της διαλεκτικής του Χέγκελ και να πούμε ότι οι τεχνικές αυτές ξαναστήνονται έτσι στα πόδια τους.
Πρέπει να διασαφηνίσουμε ότι αυτό που αναζητούμε είναι η αποτελεσματικότερη μορφή για να φτάσουμε στον κομμουνισμό. Δεν υπάρχει διαφορά αρχών. Ο οικονομικός υπολογισμός απέδειξε την πρακτική του αποτελεσματικότητα και ξεκινώντας από τις ίδιες βάσεις αποσκοπούμε στους ίδιους σκοπούς. Πιστεύουμε ότι το σχήμα δράσης του συστήματός μας, κατάλληλα ανεπτυγμένο, μπορεί να ανυψώσει την αποτελεσματικότητα της οικονομικής διαχείρισης του σοσιαλιστικού κράτους, να εμβαθύνει τη συνείδηση των μαζών και να ενισχύσει τη συνοχή του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος πάνω στη βάση μιας ολοκληρωμένης δράσης.
Μια ανάλυση των μεθόδων λογιστικής τεχνικής που χρησιμοποιούνται σήμερα στις σοσιαλιστικές χώρες μάς δείχνει ότι ανάμεσα σε αυτές και στις δικές μας βρίσκεται μια διαφοροποιημένη αντίληψη που θα μπορούσε να παραλληλιστεί με αυτή που υπάρχει στον καπιταλισμό, ανάμεσα στον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού και το μονοπώλιο. Τελικά οι προηγούμενες τεχνικές «στημένες στα πόδια τους» χρησίμευσαν σαν βάση για την ανάπτυξη και των δύο συστημάτων. Από εκεί και πέρα οι δρόμοι χωρίζουν, μια και ο σοσιαλισμός έχει τις δικές του σχέσεις παραγωγής και, συνακόλουθα, τις δικές του απαιτήσεις.
Το θέμα του υλικού κινήτρου σε αντίθεση με το ηθικό προκάλεσε πολλές συζητήσεις ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους. Ενα πράγμα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: δεν αρνιόμαστε την αντικειμενική αναγκαιότητα του υλικού κινήτρου, είμαστε όμως επιφυλακτικοί προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε σαν ουσιαστικό μοχλό. Πιστεύουμε ότι στην οικονομία ο τύπος αυτός του μοχλού αποκτάει γρήγορα τη σημασία της κατηγορίας καθεαυτής και μετά επιβάλλει τη δική του δυναμική στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πηγάζει από τον καπιταλισμό και είναι καταδικασμένος να πεθάνει στο σοσιαλισμό.
Πώς θα το κάνουμε να πεθάνει;
Μας απαντούν: Σιγά – σιγά μέσω της προοδευτικής αύξησης των καταναλωτικών αγαθών για το λαό, πράγμα που θα κάνει το κίνητρο αυτό περιττό. Μας φαίνεται πολύ αυστηρή ως μηχανισμός αυτή η αντίληψη. Τα καταναλωτικά αγαθά είναι το σήμα κατατεθέν και, τελικά, το μεγάλο στοιχείο στη διαμόρφωση της συνείδησης για τους υπερασπιστές του άλλου συστήματος. Κατά τη γνώμη μας, άμεσο υλικό κίνητρο και συνείδηση είναι δύο αντίθετες έννοιες.
Είναι ένα από τα σημεία όπου οι διαφωνίες μας παίρνουν συγκεκριμένες διαστάσεις. Δεν πρόκειται πια για δευτερεύουσας σημασίας διαφορές. Για τους οπαδούς της οικονομικής αυτοδιαχείρισης το άμεσο υλικό κίνητρο, προβαλλόμενο μέσα στο μέλλον, που συνοδεύει την κοινωνία στα διάφορα στάδια της οικοδόμησης του κομμουνισμού, δεν είναι αντίθετο στην «ανάπτυξη» της συνείδησης. Για μας είναι αντίθετο. Γι’ αυτό αντιμαχόμαστε την κυριαρχία του, γιατί αυτή θα σήμαινε καθυστέρηση στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής ηθικής.
Η λεπτή διαφορά ανάμεσα στους οπαδούς της αυτοδιαχείρισης και σε εμάς στηρίζεται πάνω στα επιχειρήματα της πληρωμής ενός κανονικού μισθού, του πριμ και της τιμωρίας. Η νόρμα παραγωγής είναι η μέση ποσότητα εργασίας που παράγει ένα προϊόν σε καθορισμένο χρόνο, με μέση αξιολόγηση και με συγκεκριμένες συνθήκες χρησιμοποίησης του εξοπλισμού. Είναι η προσφορά μιας ποσότητας εργασίας στην κοινωνία από ένα μέλος της, είναι η εκπλήρωση του κοινωνικού του καθήκοντος. Αν οι νόρμες ξεπεραστούν, τα έσοδα της κοινωνίας αυξάνονται και μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο εργάτης που τις ξεπερνά εκπληρώνει καλύτερα τα καθήκοντά του και αξίζει έτσι μια υλική ανταμοιβή. Δεχόμαστε αυτή την αντίληψη σαν ένα αναγκαίο κακό μιας μεταβατικής περιόδου, αλλά δε δεχόμαστε ότι η σωστή ερμηνεία της αρχής «απ’ τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του και στον καθένα ανάλογα με την εργασία του» πρέπει να είναι η πλήρης πληρωμή, πέρα απ’ το μισθό, του ποσοστού ξεπεράσματος μιας δοσμένης νόρμας (υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πληρωμή ξεπερνάει το ποσοστό εκπλήρωσης της νόρμας, σαν έκτακτο κίνητρο της ατομικής παραγωγικότητας). Ο Μαρξ εξηγεί πολύ καθαρά στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» ότι ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού μισθού πάει σε τομείς που βρίσκονται πολύ μακριά από αυτούς που έχει άμεση σχέση.
Για να συνοψίσουμε τις διαφωνίες μας:
Θεωρούμε το νόμο της αξίας σαν μερικά υπαρκτό, εξαιτίας των υπολειμμάτων της εμπορευματικής κοινωνίας που παραμένουν και που αντανακλώνται στον τύπο ανταλλαγής που πραγματοποιείται ανάμεσα στο κράτος – προμηθευτή και τον καταναλωτή. Πιστεύουμε ότι ειδικά σε μια κοινωνία με πολύ ανεπτυγμένο εξωτερικό εμπόριο, όπως η δική μας, ο νόμος της αξίας σε παγκόσμια κλίμακα πρέπει να αναγνωριστεί σαν ένα γεγονός που κυριαρχεί στις εμπορικές σχέσεις, ακόμα και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και αναγνωρίζουμε την ανάγκη να περάσει αυτό το εμπόριο σε μορφές πιο αναπτυγμένες στις χώρες της καινούργιας κοινωνίας, εμποδίζοντας να γίνουν βαθύτερες οι διαφορές ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες και τις πιο καθυστερημένες με την εμπορική ανταλλαγή. Με άλλα λόγια, πρέπει να βρούμε εμπορικούς τύπους που να επιτρέπουν τη χρηματοδότηση βιομηχανικών επενδύσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες, ακόμα και αν έρθουμε σε αντίθεση με τα συστήματα τιμών που υπάρχουν στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, πράγμα που θα επιτρέψει την όσο το δυνατό περισσότερο ισόμετρη πρόοδο ολόκληρου του σοσιαλιστικού στρατοπέδου με φυσικές συνέπειες τον περιορισμό των ανωμαλιών και την πρόσδοση μιας συνοχής στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού. (Η πρόσφατη συμφωνία ανάμεσα στην Κούβα και την ΕΣΣΔ είναι ένα δείγμα για το τι μπορεί να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση). Αρνιόμαστε τη δυνατότητα της συνειδητής χρησιμοποίησης του νόμου της αξίας, στηριζόμενοι στη μη ύπαρξη μιας ελεύθερης αγοράς που να εκφράζει αυτόματα την αντίθεση ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή, αρνιόμαστε την ύπαρξη κατηγορίας εμπορευμάτων στη σχέση ανάμεσα σε κρατικές επιχειρήσεις και θεωρούμε όλους τους οργανισμούς τμήμα της ενιαίας μεγάλης επιχείρησης που είναι το κράτος (παρόλο που στην πράξη δε συμβαίνει ακόμη αυτό στη χώρα μας). Ο νόμος της αξίας και το πλάνο είναι δύο όροι που συνδέονται από μιαν αντίθεση και τη λύση της. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο συγκεντρωτικός σχεδιασμός είναι ο τρόπος ύπαρξης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, η κατηγορία που την ορίζει και το σημείο όπου η συνείδηση του ανθρώπου κατορθώνει επιτέλους να συνθέσει και να κατευθύνει την οικονομία προς το στόχο της, την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπινου όντος μέσα στα πλαίσια της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Επίφαση ευαισθησίας από την κυβέρνηση που τσακίζει τα κοινωνικά δικαιώματα

Η τοποθέτηση του ειδικού αγορητή του ΚΚΕ, Γ. Δελή, στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή

Eurokinissi

Ξεκινώντας, θα ήθελα να κάνω μια διαπίστωση καθόλου ασήμαντη, κατά τη γνώμη μας. Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά το νομοσχέδιο, την αιτιολογική του έκθεση, τη συζήτηση που ακολούθησε, διαπιστώνει ότι τελικά το πεδίο εφαρμογής του σημερινού νομοσχεδίου είναι ευρύτερο και δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις της λεγόμενης «δυσφορίας φύλου», που όντως υπάρχουν.
Αν ήθελε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει υπαρκτά ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα διεμφυλικά άτομα και τα μεσοφυλικά παιδιά, τότε θα υιοθετούσε την επιστημονικά τεκμηριωμένη όσο και βαθιά ανθρώπινη θέση του ΚΚΕ για την ολόπλευρη προστασία τους και για την ουσιαστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.
Ποια είναι αυτή η θέση; Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός διεμφυλικού ατόμου στην αλλαγή του αναγραφόμενου φύλου του στα νομικά του έγγραφα. Το αναγνωρίζει, δηλαδή, για τις περιπτώσεις εκείνες που για βιολογικούς, κοινωνικούς ή άλλους λόγους ένα άτομο βιώνει έντονη εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο όπου νιώθει ότι ανήκει.
Αυτή η ατομική επιλογή, όμως, χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά, επιστημονικά κριτήρια. Για να μπορέσει το διεμφυλικό άτομο να αντιμετωπίσει αυτήν την ασυμβατότητα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, χρειάζεται να έχει γνώση όλων των παραμέτρων και όλων των συνεπειών που συνοδεύουν την ατομική του απόφαση.
Η γνώση αυτή πρέπει και μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την επιστημονική και κοινωνική στήριξη του ατόμου. Δεν αρκεί η υποκειμενική εμπειρία. Αυτό βεβαίως ισχύει για όλα τα ζητήματα, πόσο μάλλον γι' αυτό. Η ατομική του απόφαση, δηλαδή, χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, επιστημονικά τεκμηριωμένη και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, χωρίς να είναι απαραίτητη φυσικά η ιατρική επέμβαση.

Τυπική αναγνώριση δικαιωμάτων...

Αυτή είναι η θέση μας, γιατί για το ΚΚΕ η νομική αναγνώριση αυτού του ατομικού δικαιώματος δεν μπορεί να έχει τυπικό χαρακτήρα. Το νομοσχέδιο, όμως, αυτό ακριβώς προβλέπει και μένει στην τυπική αναγνώριση αυτού του δικαιώματος. Σύμφωνα με τις διατάξεις του, αρκεί μια αυτοπρόσωπη δήλωση - αίτηση επί της οποίας θα στηριχτεί η δικαστική απόφαση αλλαγής του καταχωρημένου φύλου. Δεν προϋποθέτει καμιά επιστημονική γνωμάτευση. Οι μόνες προϋποθέσεις που προβλέπονται είναι η ύπαρξη δικαιοπρακτικής ικανότητας του ατόμου, δηλαδή η ηλικία των 18 ετών, καθώς και το να μην είναι το άτομο έγγαμο.
Στο νομοσχέδιο βεβαίως υπάρχουν και άλλες δύο ηλικιακές κατηγορίες, η κατηγορία των 17 ετών όπου απαιτείται η γονική συναίνεση και επιπλέον η κατηγορία των 15 και των 16 ετών, όπου εκτός από τη γονική συναίνεση απαιτείται επιπλέον και θετική γνωμάτευση Ιατρικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Πριν από λίγο ο υπουργός το τροποποίησε αυτό σε Διεπιστημονική Επιτροπή.
Εμείς ρωτάμε, όπως ανάλογα ερωτήματα θέτουν και επιστημονικοί και άλλοι φορείς: Με βάση ποια κριτήρια θα κρίνει ο δικαστής, όταν αυτά δεν θεσμοθετούνται από το νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι πάει να λύσει αυτό το ζήτημα; Αλλά και η οικογένεια μπορεί να έχει από μόνη της τα κριτήρια και τα εφόδια για να χειριστεί ένα τόσο σύνθετο ζήτημα, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις νέων στην εφηβεία, χωρίς επιστημονική και κοινωνική στήριξη; Αρα, η επιστημονική γνωμοδότηση είναι αναγκαία για να αποτελεί τη βάση της επακόλουθης δικαστικής απόφασης, ώστε να αποφεύγονται υποκειμενισμοί και αυθαιρεσίες.

...και υποβάθμιση της ανάγκης για μέτρα κοινωνικής στήριξης

Επειδή κάποιοι έχουν απορίες - όχι πάντα αθώες - οι γνωματεύσεις αυτές ασφαλώς και θα βασίζονται σε ορισμένα επιστημονικά κριτήρια διαφόρων κλάδων που σχετίζονται με την ολόπλευρη ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη κάθε ανθρώπου.
Ολες αυτές οι σχεδόν αυτονόητες και καθ' όλα λογικές προϋποθέσεις τέθηκαν από ορισμένους φορείς στη συνεδρίαση της Επιτροπής και επισημαίνονται όλο και περισσότερο στον δημόσιο διάλογο και από επιστήμονες, αλλά και από επιστημονικούς φορείς, όπως η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος, της οποίας την επιστολή προς τη Βουλή καταθέτω στα Πρακτικά.
Ολα αυτά, λοιπόν, η κυβέρνηση τα αγνοεί και τα προσπερνά ως μη απαραίτητα στο νομοσχέδιό της ή μάλλον τα αποδέχεται μερικώς για τις ηλικίες των 15 και 16 ετών. Ναι, είναι η ίδια κυβέρνηση που την ίδια στιγμή κατηγορεί για ιατρικοποίηση όποιον μιλάει για την επιστημονική αντιμετώπιση ενός ζητήματος ιδιαίτερα σύνθετου, που για τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, όπως είπε και η εισηγήτριά του, είναι δήθεν σύνθετο - απλό το βλέπει - και λύνεται με μια απλή διοικητική πράξη.
Με την ευκαιρία, ας απαντήσει η κυβέρνηση με ποια επιστημονικά κριτήρια τεκμηριώνεται ότι αυτή η ανάγκη της ιατρικής γνωμάτευσης ισχύει μόνο για τις περιπτώσεις ανηλίκων 15 και 16 ετών, ενώ στα 17, στα 18, στα 20 αυτή η ανάγκη δεν υπάρχει.
Κοιτάξτε: Από τη στιγμή που αρνείστε και τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις, υποβαθμίζετε σχεδόν τελείως την ανάγκη για μέτρα κοινωνικής στήριξης του ατόμου πριν και μετά την οποία επιλογή του, και το αφήνετε κυριολεκτικά στη μοίρα του.
Γιατί τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα διεμφυλικό άτομο ή ένα μεσοφυλικό παιδί λόγω του ρατσισμού, της προσβλητικής συμπεριφοράς, δεν αντιμετωπίζονται ουσιαστικά με μια απλή διοικητική ή δικαστική πράξη, ούτε εξασφαλίζεται η ουσιαστική επίλυση της ασυμβατότητας, η στήριξη από το οικογενειακό, συγγενικό, σχολικό, κοινωνικό περιβάλλον.
Εξάλλου, όλα αυτά δεν τα λέμε μόνο εμείς. Επιβεβαιώνονται και από συνεντεύξεις διεμφυλικών ατόμων, ακόμα και μετά την αλλαγή του φύλου στα νομικά τους έγγραφα.
Πώς θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, χωρίς ολόπλευρη επιστημονική και κοινωνική στήριξη; Και αυτούς τους κοινωνικά προσδιορισμένους παράγοντες, τους τόσο απαραίτητους, τους στέλνετε στο πυρ το εξώτερο για να μην περιοριστεί δήθεν το ατομικό δικαίωμα.
Κι όμως, περιορισμός του ατομικού δικαιώματος είναι ακριβώς όταν δεν υπάρχουν η κοινωνικά θεσμοθετημένη ευθύνη και ο κοινωνικός προσδιορισμός. Αποτελεί αυτό ιατρικοποίηση ή ψυχιατρικοποίηση του θέματος, περιορισμό ή έλεγχο του ατομικού δικαιώματος, όπως θέλει να το εμφανίζει η κυβέρνηση; Ισα ίσα, αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία εκείνη προϋπόθεση για την ουσιαστική ανάπτυξη της προσωπικότητας που θα βασίζεται στην ψυχοκοινωνική στήριξη του ατόμου.
Το νομοσχέδιο, όμως, δεν αναφέρεται καν και δεν εξασφαλίζει, φυσικά, τις ελάχιστες έστω κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχτεί το ατομικό δικαίωμα των διεμφυλικών ατόμων, και γι' αυτό δεν αποτελεί ουσιαστική απάντηση στα προβλήματά τους.
Και έρχεστε την ίδια στιγμή και λέτε ότι με το νομοσχέδιό σας και με μια απλή αλλαγή του αναγραφόμενου φύλου στα νομικά έγγραφα, αντιμετωπίζονται ο ρατσισμός, οι προσβλητικές συμπεριφορές και η πολύμορφη βία προς αυτά τα άτομα. Είναι τουλάχιστον αφέλεια να το ισχυρίζεστε αυτό.
Μήπως το νομοσχέδιο θίγει τις κοινωνικές αιτίες που γεννούν το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τη βία στη συγκεκριμένη περίπτωση, με βάση την ταυτότητα φύλου; Μήπως το νομοσχέδιο εισάγει κοινωνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις για την κοινωνική στήριξη αυτών των ατόμων για να έχουν μια ομαλή κοινωνική ζωή; Στο κάτω-κάτω το νομοσχέδιό σας σε ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα θα εφαρμοστεί; Δεν θα εφαρμοστεί στην κοινωνική πραγματικότητα της καπιταλιστικής ζούγκλας, όπου καλλιεργούνται και ανθούν ο ρατσισμός, ο φασισμός και η μισαλλόδοξη βία;
Και εδώ, στο σημείο αυτό, η κυβέρνηση έχει ευθύνες, μεγάλες ευθύνες, γιατί με τον τυχοδιωκτικό, καιροσκοπικό τρόπο που ανοίγει αυτό το θέμα, δίνει πάσα για να αναπτυχθούν οι πιο αντιδραστικές διαφωνίες με το θέμα του νομοσχεδίου.

Στον αντίποδα των μισάνθρωπων απόψεων των υποστηρικτών του ναζισμού

Ακούσαμε και σήμερα τις αποκρουστικές, ανατριχιαστικές, μισάνθρωπες απόψεις που εκφράστηκαν από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που έφτασε βέβαια και σε άλλη μια αντικομουνιστική παράκρουση, η οποία επανέφερε στο σήμερα τις θεωρίες του Μεσαίωνα. Επίσης, τον τελευταίο καιρό ακούμε τις αντιδραστικές απόψεις διαφόρων φορέων γύρω από τις κοινωνικές σχέσεις των δύο φύλων, που αξιοποιούν, βέβαια, τον επίπλαστο και επιφανειακό τρόπο που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.
Και τολμάτε να ταυτίζετε την επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση του ΚΚΕ με όλους αυτούς, ξαναζεσταίνοντας την ξινισμένη σούπα της θεωρίας των δύο άκρων; Σας ενοχλεί - το ξέρουμε - η επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση του ΚΚΕ για την ολόπλευρη κοινωνική προστασία των μεσοφυλικών παιδιών και των διεμφυλικών ατόμων, γιατί απαντάει τόσο στις αντιεπιστημονικές απόψεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που φτάνουν μέχρι και στην άρνηση του αντικειμενικού διαχωρισμού του άντρα από τη γυναίκα, όσο και στις αναχρονιστικές αντιλήψεις για τις κοινωνικές σχέσεις των φύλων και την οικογένεια, που διακινούνται από άλλους φορείς.
Τα κατασκευασμένα κοινωνικά στερεότυπα για τα δύο φύλα - θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ τα καταδικάζει από την ίδρυσή του ακόμα, εδώ και έναν αιώνα - νομίζετε ότι θα γίνουν το άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει εμπόριο αντιδραστικών ιδεών, οι οποίες απορρίπτονται ακόμα και από επιστημονικές ενώσεις; Και βάζετε ως διαχωριστική γραμμή τη στάση του κάθε κόμματος στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Σοβαρά; Τι νομίζετε; Θα θεωρηθείτε προοδευτική δύναμη επειδή φέρνετε αυτό το νομοσχέδιο, τη στιγμή που ετοιμάζεστε να στερήσετε από τους εργαζόμενους το δικαίωμα στην απεργία;
Μήπως έγιναν ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι προοδευτικά κόμματα, όταν την ίδια στιγμή υιοθετούν τις πιο αντιδραστικές απόψεις για τα συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα; «Προστατεύουμε και διευρύνουμε με αυτό το νομοσχέδιο...» - επιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις - «...τα ατομικά δικαιώματα».

Το ατομικό δικαίωμα δεν ασκείται ερήμην της κοινωνίας

Θα το ξαναπούμε: Για να μπορέσει να ασκηθεί το ατομικό δικαίωμα, οποιοδήποτε ατομικό δικαίωμα, με ουσιαστικό και όχι απλώς τυπικό τρόπο, προϋποτίθενται ορισμένοι κοινωνικά καθορισμένοι παράγοντες. Τα ατομικά δικαιώματα δεν ασκούνται ερήμην της κοινωνίας. Συνδέονται με τα κοινωνικά δικαιώματα και αλληλοτροφοδοτούνται.
Και για να έχουμε και καλό ρώτημα, μήπως εξαιρείτε τα διεμφυλικά άτομα από την επίθεση που έχετε εξαπολύσει στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα; Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωταγωνιστεί - παίρνοντας τη σκυτάλη, βέβαια, από τις προηγούμενες κυβερνήσεις - στο τσάκισμα των συλλογικών κοινωνικών δικαιωμάτων στην εργασία, στη μόρφωση, στην Υγεία, στην Πρόνοια, δικαιώματα - θυμίζουμε - κατακτημένα με αίμα και σκληρούς αγώνες;
Τελικά, η αντίληψή σας περί ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αστική ως το μεδούλι και γι' αυτό ρηχή και βαθιά υποκριτική. Είναι η αντίληψη και η πολιτική που ενώ εκθειάζει τα ατομικά δικαιώματα των διαστρεβλωμένων και ανορθολογικών κριτηρίων, όπως εδώ, την ίδια στιγμή υπονομεύει και αρνείται τον καθολικό και αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα των κοινωνικών δικαιωμάτων, τα οποία και ξεφορτώνεται στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων, αστική αντίληψη περί δικαιωμάτων που αντιπαραθέτει το ατομικό έναντι του κοινωνικού. Κι έτσι το όποιο ατομικό δικαίωμα αποκόπτεται από οποιοδήποτε κοινωνικό, ταξικό προσδιορισμό και γίνεται ένα δικαίωμα κολοβό, όποια νομοθεσία κι αν το στηρίζει.
Γι' αυτό και βλέπουμε το θεσμικό, το νομικό πλαίσιο, που στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στην ατομικότητα, να παγιδεύεται στις ίδιες του τις αντιφάσεις. Δείτε: Μια διατύπωση μόνο ενός άρθρου - του άρθρου 5 - του νομοσχεδίου, για την κατοχύρωση του ατομικού δικαιώματος της νομικής αναγνώρισης αλλαγής φύλου, συγκρούεται - και μάλιστα μετωπικά - με ένα άλλο ατομικό δικαίωμα, αυτό της γονικής μέριμνας. Συνεπώς, κανένα ατομικό δικαίωμα δεν ολοκληρώνεται έξω από τα συλλογικά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Και επειδή δεν θέλετε, ούτε και μπορείτε να ικανοποιήσετε κοινωνικά δικαιώματα, καθολικά για όλες και για όλους, υποκριτικά παρουσιάζεστε ως υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων.
Θέλετε να δούμε το παράδειγμα της Μάλτας και της Αργεντινής, που το προβάλατε, μάλιστα, και ως παράδειγμα προς μίμηση; Σε αυτές τις χώρες, την ώρα που για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου στα νομικά έγγραφα αρκεί μόνο μια αίτηση, την ίδια στιγμή απαγορεύεται ουσιαστικά το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, λοιπόν, δεν αποτελεί παρά επίφαση ευαισθησίας από την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα που το στηρίζουν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είναι παρά ένα φτηνό εμπόριο αναγκών και δικαιωμάτων για να δώσετε φιλολαϊκό άλλοθι στην αντεργατική, αντιλαϊκή σας πολιτική. Η κυβέρνηση, όμως, δεν αξιοποιεί το νομοσχέδιο μόνο για να διαφημίσει τη δήθεν κοινωνική της ευαισθησία. Δίνει στην ουσία νομική υπόσταση και ισχύ στις πολυπροβεβλημένες αστικές θεωρίες περί κοινωνικού φύλου, θεωρίες που έχουν τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των ΗΠΑ και όλων των αστικών επιτελείων.

Βάση του νομοσχεδίου ο άκρατος ιδεαλισμός των θεωριών για το φύλο

Ετσι, με το νομοσχέδιό του ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και υιοθετεί απερίφραστα τον πλήρη διαχωρισμό του βιολογικού με το κοινωνικό φύλο. Γίνεται, μάλιστα, και ο επίσημος πλασιέ αυτών των θεωριών. Πρόκειται για θεωρίες που αποσπούν με έναν απόλυτο και αντιεπιστημονικό τρόπο τα βιολογικά χαρακτηριστικά του φύλου, που προσδιορίζονται, βεβαίως, αντικειμενικά από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο του. Ετσι, φτάνουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητούν ακόμα κι αυτόν τον διαχωρισμό άντρα - γυναίκα ως ένα αντικειμενικό γεγονός.
Πρόκειται για θεωρίες που παρουσιάζουν το φύλο σαν ένα καλούπι που φτιάχνει η κοινωνία κι επομένως είναι κάτι ρευστό, είναι κάτι μεταβαλλόμενο. Πρόκειται σε τελική ανάλυση για μια χυδαία, κραυγαλέα, αντιεπιστημονική διαστρέβλωση της ίδιας της κοινωνικής πραγματικότητας, της ίδιας της αντικειμενικής πραγματικότητας και πάει πολύ - μα πάρα πολύ - αυτός ο ανορθολογισμός να παρουσιάζεται εδώ ως προοδευτισμός. Ιδεαλισμός καραμπινάτος είναι και γι' αυτό είναι αντιδραστικός.
Ασφαλώς και οι αντιλήψεις της κοινωνίας αλλάζουν. Οι κοινωνικές αντιλήψεις, όμως, δεν διαμορφώνονται από την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς. Διαμορφώνονται κάθε φορά κάτω από πολύ συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες. Και σήμερα στην εποχή μας οι κοινωνικές αντιλήψεις διαμορφώνονται και κάτω από την επίδραση πολυπλόκαμων και ισχυρότατων ιδεολογικών μηχανισμών που εθίζουν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, διαστρεβλώνουν χυδαία την αντικειμενική κοινωνική πραγματικότητα, προβάλλουν αντικοινωνικά πρότυπα, με κύριο στόχο τους τη νεολαία.
Και αυτές οι περιβόητες θεωρίες της μετανεωτερικότητας, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει και ως επιστημονική εξέλιξη και πάνω στις οποίες στηρίζεται το νομοσχέδιο, βρήκαν πρόσφορο έδαφος την περίοδο της αντεπανάστασης. Πρόκειται για άκρως αντιδραστικές θεωρίες, που δεν αφορούν μόνο τον προσδιορισμό του φύλου, μα όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, και δείχνουν τον ξεπεσμό της αστικής ιδεολογίας. Υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κοινωνικό κριτήριο για να προσδιορίσει το άτομο τη θέση του στην κοινωνία, μόνο το κριτήριο της υποκειμενικής άποψης, για να μπλεχτούν οι συνειδήσεις στα δίχτυα του άκρατου υποκειμενισμού και στον αδιέξοδο ατομικό δρόμο αντιμετώπισης κοινωνικών ζητημάτων και με σμπαραλιασμένες ατομικές ταυτότητες, που θα γίνονται εμπόδιο για τη συνειδητοποίηση της ταξικής ταυτότητας, της ανάγκης της πάλης για τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα, καθολικά για όλους και για όλες.
Και με το σημερινό νομοσχέδιο, ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει το δικό του λιθαράκι για να εμπεδώνεται στη συνείδηση και στον τρόπο ζωής η αναζήτηση ατομικής λύσης στα κοινωνικά προβλήματα και στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Επιστημονική προσέγγιση του θέματος γίνεται μόνο όταν συνδυάζονται και δεν διαχωρίζονται τα βιολογικά με τα κοινωνικά κριτήρια για τον φυλετικό προσδιορισμό και αυτό ακριβώς είναι που αρνείται το νομοσχέδιό σας. Μα, και αυτό ακριβώς αποτελεί τη βάση για τη θέση του ΚΚΕ.
Καταψηφίζουμε επί της αρχής το νομοσχέδιο και για τα άρθρα του θα τοποθετηθούμε στη διάρκεια της ψηφοφορίας.

Αποτύπωμα...

«Αμιγώς φιλελεύθερο» χαρακτήρισε ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Πρόσθεσε, μάλιστα, πως είναι ένα από τα νομοσχέδια «που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο, αφήνοντας συγχρόνως προοδευτικό αποτύπωμα». Ο υπουργός δεν αρκέστηκε να κατηγορήσει τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων πως δεν είναι «πραγματικά φιλελεύθεροι», αλλά προσπάθησε να βάλει στο κάδρο το ΚΚΕ. Και προκειμένου να το «χωρέσει», προσάρμοσε τις θέσεις του στα μέτρα που τον βόλευαν. Ετσι, χρεώνει στο ΚΚΕ την άποψη ότι «η οικογένεια είναι η βασική μονάδα συλλογικότητας», για να το εγκαλέσει ότι αντιβαίνει στους κλασικούς του μαρξισμού και τις θέσεις των «αριστερών στοχαστών» του 20ού αιώνα. Βέβαια, δεν προκαλεί εντύπωση η διαστρέβλωση του μαρξισμού «αλά καρτ» για τις ανάγκες των κυβερνητικών σχεδιασμών. Το ίδιο έχει ξανασυμβεί μπροστά στο 3ο μνημόνιο, σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο που φέρνει για ψήφιση ο ΣΥΡΙΖΑ και ματώνει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αφοσιωμένος στην κόντρα για το ποιος υπερασπίζεται και εκφράζει καλύτερα τις αρχές του φιλελευθερισμού, ο υπουργός μάλλον δεν άκουσε τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ στις συνεδριάσεις της Βουλής. Γιατί σε καμιά από αυτές δεν αναφέρθηκε η οικογένεια ως βασική μονάδα συλλογικότητας, όπως ισχυρίζεται. Αντιθέτως, το ΚΚΕ αναφέρθηκε σε μια σειρά από πλευρές των ανορθολογικών θεωριών γύρω από το φύλο, πάνω στις οποίες βασίζεται και το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Για αυτές όμως ο υπουργός δεν είχε κάτι να πει...

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συλλογικά - κοινωνικά δικαιώματα

Η όλη συζήτηση και αντιπαράθεση γύρω από το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την «ταυτότητα φύλου» έβγαλε ξανά στην επιφάνεια κάθε λογής αντικομμουνιστές και διαστρεβλωτές των θέσεων του ΚΚΕ. Μεταξύ αυτών είναι και ορισμένοι που πριν από λίγους μήνες εμφανίζονταν να καταδικάζουν τον αντικομμουνισμό, όπως αυτός εκδηλώθηκε με τις ανιστόρητες φιέστες της ΕΕ, ενώ σήμερα αναπαράγουν σχεδόν αυτούσιο τον πυρήνα της αντικομμουνιστικής ρητορείας, που τότε καμώνονταν ότι «καταδικάζουν».
Για παράδειγμα, η χτεσινή «ΕΦ.ΣΥΝ.», αναπαράγοντας τη «θεωρία των δύο άκρων» με αφορμή τη συζήτηση για την «ταυτότητα φύλου», γράφει ότι η πρόταση του Κόμματος αποκαλύπτει μια «βαθύτατα συντηρητική και ολοκληρωτική προσέγγιση...», που «κουμπώνει άνετα με τη δικαιολόγηση των θηριωδιών του Στάλιν...». Επίσης, ότι το ΚΚΕ ταυτίζεται με «τις πιο αντιδραστικές μερίδες του εκκλησιαστικού κλήρου». Διαβάσαμε (στην ίδια εφημερίδα) και τα εξής αμίμητα: Οτι η ιδεολογική προσέγγιση του ΚΚΕ «είναι εναντίον του Διαφωτισμού» και ότι ο «Μαρξ, παιδί του Διαφωτισμού, θαύμαζε τη δύση, την αστική τάξη...» (!) Οτι το ΚΚΕ πάσχει από ιδεολογικό «τρωγλοδυτισμό», «πρωτογονισμό» και πολλά ακόμα παρόμοια.

***

Τα παραπάνω, μαζί με άλλα, εντάσσονται στην αντιΚΚΕ επίθεση και όλα έχουν κοινή αφετηρία τη λεγόμενη «υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων». Ποιοι είναι όμως αυτοί που παριστάνουν τους υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων; Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων όσοι ουσιαστικά με την πολιτική τους υπέρ της μειοψηφίας της κοινωνίας, του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, υπονομεύουν κάθε εργατικό - λαϊκό δικαίωμα, πολύ περισσότερο αρνούνται τη δυνατότητα η οικονομία, η παραγωγή να υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, γιατί πολύ απλά αυτό αντιστρατεύεται το ατομικό δικαίωμα του καπιταλιστή στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτοί που αναφέρονται στο μαρξισμό και το Διαφωτισμό, ουσιαστικά αποθεώνουν τον ατομισμό και τον υποκειμενισμό, αντιδραστικές αντιεπιστημονικές αντιλήψεις, όπως ο διαχωρισμός του φύλου σε «κοινωνικό» και «βιολογικό», προωθώντας έναν «διαλυμένο» τρόπο σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας. Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν ως «ιατρικοποίηση» την επιστημονική και κοινωνική τεκμηρίωση και στήριξη, που είναι αναγκαία για να ασκηθεί απρόσκοπτα και να διασφαλιστεί το δικαίωμα επιλογής φύλου σε διεμφυλικά ή μεσοφυλικά άτομα.
Και έτσι δεν απαντούν στα τεκμηριωμένα επιχειρήματα του ΚΚΕ, για την ανάγκη η όποια ατομική απόφαση να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης, να βασίζεται στη γνώση για μια σειρά παράγοντες και συνέπειες από αυτήν την επιλογή, με επιστημονική στήριξη και αρωγή. Κατά τη γνώμη τους, η κυβέρνηση «υπερασπίζεται τα δικαιώματα», ενώ αρνείται τις όποιες προϋποθέσεις κοινωνικής στήριξης του ατόμου αφήνοντάς το στη μοίρα του, πάντα στο όνομα της «ατομικής επιλογής».
Αυτοί που επιτίθενται στο ΚΚΕ, δεν βρίσκουν κουβέντα να πουν για την τοποθέτηση του ΚΚΕ, ότι ο κοινωνικός ρατσισμός δεν αντιμετωπίζεται με νομοσχέδια, βασισμένα σε αντιεπιστημονικές και αντιδραστικές προσεγγίσεις. Αντίθετα, τέτοιες ρυθμίσεις δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα, αφού αποθεώνουν την ατομική στάση και ευθύνη, αποσπασμένη από την κοινωνική πραγματικότητα, και έτσι δεν παρέχουν καμιά ουσιαστική προστασία στην καθημερινότητα αυτών των ατόμων.

***

Είναι τυχαίο ότι όσοι υπερασπίζονται την ιερότητα της «ατομικής επιλογής» και του «αυτοπροσδιορισμού», υπερασπίζονται και όλα τα ιδεολογήματα που οδηγούν τελικά στον ατομικό δρόμο, στην παραίτηση από τη συλλογική πάλη και διεκδίκηση; Ορισμένα παραδείγματα από την κοινωνική πραγματικότητα και την πολιτική που εφαρμόζεται: Δεν φταίει το σύστημα για την ανεργία και δεν είναι ευθύνη του κράτους η στήριξη των ανέργων, αλλά ατομική υπόθεση του κάθε άνεργου να βρει δουλειά. Δεν είναι υπόθεση του κράτους η Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου να επιλέξει τα σωστά προγράμματα και πακέτα. Δεν είναι ευθύνη του κράτους να παρέχει Πρόνοια - Υγεία σε όλο το λαό, αλλά η πρόληψη και η αντιμετώπιση ασθενειών, αναπηρίας κ.λπ. είναι ατομική ή το πολύ οικογενειακή υπόθεση. Δεν είναι υποχρεωμένο το κράτος να παρέχει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση, αλλά είναι ατομική - οικογενειακή ευθύνη να τα βγάλει πέρα με φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, σπουδές κ.λπ. Δεν είναι ευθύνη της εργοδοσίας και των κρατικών υπηρεσιών η προστασία στους τόπους δουλειάς, αλλά προσωπική υπόθεση κάθε εργάτη, διαφορετικά συμβαίνουν «ατυχήματα».
Το ίδιο μήνυμα εκπέμπει το σύστημα και από την ανάποδη, με τους ΣΥΡΙΖΑίους να πρωτοπορούν μάλιστα: Δεν είναι ίδιον του καπιταλισμού η εκμετάλλευση και η βαρβαρότητα, αλλά «ατομική επιλογή» κάποιων εργοδοτών, που δεν είναι «δίκαιοι». Επομένως, δεν χρειάζεται συλλογική διεκδίκηση και πάλη από τους εργαζόμενους, αλλά στήριξη στην «υγιή επιχειρηματικότητα», «επιλογή» των καλών καπιταλιστών.

***

Είναι λοιπόν λογικό οι ποικίλοι απολογητές αυτού του συστήματος, του γεμάτου από «ατομικές επιλογές», να μην ανέχονται τη σαφή απάντηση του ΚΚΕ, το γεγονός δηλαδή ότι «κανένα ατομικό δικαίωμα δεν ολοκληρώνεται έξω από τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα». Μόνο που επειδή η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα κοινωνικά δικαιώματα καθολικά για όλο το λαό, υποκριτικά παριστάνουν τους υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει και με το νομοσχέδιο αυτό στην αφομοίωση από το λαό ότι στα συλλογικά - κοινωνικά προβλήματα δεν υπάρχει κοινωνική, αλλά ατομική απάντηση, αναζήτηση του ατομικού δρόμου και συνεπώς στη μη αμφισβήτηση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Δ. Π.

Το ταξίδι στις ΗΠΑ...

Σε πανηγυρικούς τόνους και με αφιερώματα σελίδων άρχισε ο κυριακάτικος Τύπος την «προετοιμασία εδάφους» για το προσεχές ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.
Η «ευτυχής συγκυρία», την οποία αναλύουν τα αστικά επιτελεία, αφορά το γεγονός ότι οι επιδιώξεις της εγχώριας αστικής τάξης φαίνεται να ταιριάζουν «θαυμαστά», σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση, με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή κι ως εκ τούτου έχουν μπροστά τους «πεδίον δόξης λαμπρόν» και μια «μοναδική ευκαιρία» για να υλοποιηθούν.
Κατ' επέκταση, λένε, η «αναμπουμπούλα» που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια, γεννά «ευκαιρίες» για την αναβάθμιση της χώρας, της θέσης βασικά της εγχώριας αστικής τάξης. Πώς; Με ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς ενεργειακών και άλλων κολοσσών, με τη διεκδίκηση του ρόλου του «σημαιοφόρου» στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Χαρακτηριστικές είναι οι εξελίξεις και τα «πρότζεκτ» στην Ενέργεια, που οι κυβερνητικές πηγές μεταφέρουν ότι θα βρεθούν στο επίκεντρο των συναντήσεων με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά και στελέχη ενεργειακών κολοσσών όπως η «Exxon Mobil».
Οι στόχοι της αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε «κόμβο Ενέργειας» περνάνε μέσα από σχέδια όπως ο αγωγός TAP και οι κάθετοι αγωγοί προς τα Βαλκάνια, τα σχέδια για μεταφορά αμερικανικού LNG μέσω Ελλάδας στην ΕΕ κ.ά., με στόχο την «ενεργειακή απεξάρτησή» της από τα ρωσικά μονοπώλια. Αντίστοιχα, τα σχέδια για Ελλάδα «πύλη εισόδου» για τα εμπορεύματα προς την ΕΕ οδηγούν ακόμα βαθύτερα στους σφοδρούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε αμερικανικά, ευρωπαϊκά, κινεζικά και ρωσικά μονοπώλια για το ποιος θα ελέγξει κρίσιμες υποδομές, λιμάνια, σιδηρόδρομους και αεροδρόμια.
Εξάλλου, οι παραπάνω σχεδιασμοί πάνε χέρι χέρι με τους στόχους της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, περιγράφοντας την «άλλη όψη» της «εμπιστοσύνης» των επενδυτών των ΗΠΑ που επιστρέφει στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ο Αμερικανός πρέσβης δήλωνε την περασμένη βδομάδα ότι «η επιστροφή της Ελλάδας στην οικονομική ανάπτυξη θα της δώσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες του ρόλου της, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας προς τους γείτονές σας στα Δυτικά Βαλκάνια, ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους (...) προς την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ».
Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η «κινητικότητα» που επιδεικνύει το τελευταίο διάστημα στα Βαλκάνια, με συνεχείς συναντήσεις με σκοπό να ξεπαγώσουν «εκκρεμότητες» και να «τρέξει» η ένταξη των Δ. Βαλκανίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, η πρόσφατη ανανέωση της σύμβασης για τη βάση της Σούδας, που όλο και «πλουτίζει» τα επικίνδυνα αντικείμενά της, η πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η σταθερή συμμετοχή στις ΝΑΤΟικές αποστολές σε όλη την περιοχή από την Κεντρική Μεσόγειο έως τη Μαύρη Θάλασσα, η διαθεσιμότητα για επιπλέον ρόλους, ως και για την εκ νέου φιλοξενία πυρηνικών στον Αραξο, αυτό δείχνουν.
Κάνουν, ανάμεσα στα άλλα, «στάχτη» και τα παραμύθια της κυβέρνησης περί «σταθερότητας» και «ασφάλειας» που φέρνει η λεγόμενη «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Χαρακτηριστικά γι' αυτό, αλλά και για τις «σταθερές» της στρατηγικής της αστικής τάξης, είναι τα όσα έλεγε την περασμένη Παρασκευή ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Στ. Πιτσιόρλας, προειδοποιώντας ότι «κινδυνεύουμε να μείνουμε στα λόγια αν δεν καταλάβουμε τι δυνάμεις συγκρούονται στην περιοχή» και διευκρινίζοντας ότι «η Ελλάδα είναι στην Ευρωζώνη και ταυτόχρονα παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ. Πρέπει να διαπραγματευτούμε και να επηρεάσουμε ώστε στις επιλογές που θα κάνουν να έχουν μέσα την ικανοποίηση μέρους έστω των ελληνικών συμφερόντων», όπως βαφτίζονται τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Σε αντίθεση με την αστική τάξη, ο λαός δεν έχει να προσδοκά το παραμικρό από την προσπάθεια αυτή. Το αντίθετο: Τα «ταξίδια» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που τον μπλέκουν βαθύτερα στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, πρέπει να σημάνουν συναγερμό, επαγρύπνηση, δυνάμωμα της πάλης ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, συνολικά ενάντια στο κεφάλαιο, στα σχέδια και τις συμμαχίες του.