Αν το ΚΚΕ δε διδασκόταν από την Ιστορία του, θα κατέληγε στον εκφυλισμό

Αν το ΚΚΕ δε διδασκόταν από την Ιστορία του, θα κατέληγε στον εκφυλισμό

Η θεωρία των «δύο άκρων» υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ, π.χ.,«Αμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου» περιελάμβανε το πρόγραμμα που υπέγραψαν οι ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων το Μάη του 1937, αφού πρώτα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά

Πριν από ένα μήνα πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ με αντικείμενο την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ στο χώρο της νεολαίας και στο κίνημά της. Τα καθήκοντα είναι πολύμορφα κι ανάμεσά τους η ανάγκη αποφασιστικής επίδρασης στο ιδεολογικό πεδίο κατέχει εξέχουσα θέση, αφού όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους απευθύνονται πρωταρχικά στη νεολαία, ειδικότερα στα παιδιά της εργατικής τάξης. Το πεδίο της Ιστορίας, κυρίως του 20ού αιώνα, ακόμα περισσότερο των δεκαετιών 1940 - 1950, συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Και είναι φυσικό. Αυτός ο αιώνας θα ακολουθεί την ανθρωπότητα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Στον 20ό αιώνα συντελέστηκαν η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που ξεπήδησε μέσα από τις φλόγες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πάλη της νέας εξουσίας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η εποποιία του Κόκκινου Στρατού κατά του φασιστικού ιμπεριαλισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άλλες επαναστάσεις μετά απ' αυτόν, τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, αλλά και η αντεπανάσταση του 1989 - 1991.
Γι' αυτά και για άλλα σημαντικά γεγονότα που ξετυλίχθηκαν στην Ελλάδα, όπως η ΕΑΜική Αντίσταση, ο Δεκέμβρης 1944 και κυρίως ο ΔΣΕ, διεξάγεται σκληρή ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Επομένως, το ζήτημα της αντικειμενικότητας στην Ιστορία βρίσκεται στο επίκεντρο.

Η πολιτική όλων των πλευρών απέναντι στο λαό είναι ενιαία ταξική. Μπορεί να κονταροχτυπήθηκαν αγρίως στα χρόνια της Κατοχής οι βασιλικοί με τους αντιβασιλικούς, αλλά συνενώθηκαν στα χρόνια 1944 - 1949, για να νικήσουν το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ

Η ανεύρεση της αλήθειας είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη υπόθεση, που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να πάρει και αρκετό χρόνο, ακόμα και δεκαετίες για να επιβεβαιωθεί ή όχι. Δεν αφορά μόνο την ακριβή περιγραφή των ιστορικών γεγονότων. Αφορά, ταυτόχρονα, και την εξήγηση των αιτιών που τα γεγονότα εξελίχθηκαν έτσι και όχι διαφορετικά. Αφορά και την εκτίμηση, αν αυτό που προέκυψε ως γεγονός αναμφισβήτητο ήταν θετικό ή αρνητικό και για ποια τάξη.Παράδειγμα: Η αστική και η οπορτουνιστική ιστοριογραφία, ως βασική αιτία για την αντεπανάσταση του 1989 - 1991 θεωρεί τη μη ύπαρξη δημοκρατίας στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ χαρακτήρισαν τις ανατροπές κοσμογονία. Αντίθετα, το ΚΚΕ θεωρεί βασική αιτία της αντεπανάστασης την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να δώσει με επιτυχία, μέχρι τέλους, τη μάχη για το ξερίζωμα κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, να προχωρήσει στην επέκταση και εμβάθυνση των νέων κοινωνικών σχέσεων. Η θεωρητική και πολιτική αδυναμία των Κομμουνιστικών Κομμάτων εκφράστηκε με την υιοθέτηση καπιταλιστικών μεθόδων για το ξεπέρασμα των δυσκολιών στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας και με τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση των ΚΚ εξουσίας, που τα μετέτρεψε σε φορείς της αντεπανάστασης.
Υποστηρίζουμε ότι η επιστημονική θεώρηση της Ιστορίας είναι δυνατή μόνο όταν γίνεται με οδηγό τη μαρξιστική διαλεκτική μέθοδο, μια μεγάλη κατάκτηση της ανθρωπότητας στην ερμηνεία της ιστορικής εξέλιξης, θεμελιωμένη από τους Κ. Μαρξ και Φρ. Ενγκελς.

Στιγμιότυπο απ' την εκδήλωση

MotionTeam

Η ιστορική έρευνα, για να είναι αντικειμενική, δε φτάνει να έχει ως προϋπόθεσή της τη συσσώρευση γνώσεων και την καλή πρόθεση, χαρακτηριστικά που δε λείπουν και από αστικής ή οπορτουνιστικής αφετηρίας ιστορικούς, εν πάση περιπτώσει από άτομα που σέβονται τον εαυτό τους και την ενασχόλησή τους. Ομως, δεν μπορούν να δουν το συνολικό ζήτημα αντικειμενικά. Το εμπόδιο είναι, εξ αντικειμένου, η ταξική σκοπιά από την οποία πραγματεύονται τη μεθοδολογία και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ιστορική εξέλιξη. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη σχέση λαϊκών μαζών και προσωπικότητας στην Ιστορία.Οπως αποκαλύπτει η μαρξιστική, διαλεκτική, υλιστική ανάλυση της Ιστορίας της κοινωνικής εξέλιξης, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η ανάγκη επίλυσης των αντιθέσεων ανάμεσα στο νέο επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και των παλιών σχέσεων παραγωγής - κατανομής είναι ο παράγοντας της ιστορικής κίνησης. Αυτό προσδιορίζει κάθε φορά και το επαναστατικό υποκείμενο, την τάξη που αντικειμενικά ηγείται στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του νέου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού. Το υποκείμενο αλλάζει ανάλογα με το ποια κοινωνική τάξη είναι ο φορέας των νέων, των προοδευτικών σχέσεων παραγωγής. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, ο λόγος γίνεται για την εργατική τάξη.

Στη φωτογραφία δεξιά ο Μάκης Μαΐλης

MotionTeam

Ο ρόλος της ηγετικής προσωπικότητας δεν εκφράζεται σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, ούτε βεβαίως ως κινητήριος μοχλός που δημιουργεί την Ιστορία και οι πολλοί ακολουθούν τις επιθυμίες και τις ιδέες του. Βρίσκεται απέναντι στη μαρξιστική μέθοδο η αντίληψη του «ήρωα», από τη μια, και του «όχλου», από την άλλη.Στοιχείο της παραπάνω διαλεκτικής, υλιστικής, ιστορικής ανάλυσης είναι η διατυπωμένη από τον Λένιν θέση, ότι «καμία τάξη στην Ιστορία δεν πέτυχε την κυριαρχία χωρίς να αναδείξει τους δικούς της πολιτικούς αρχηγούς, τους δικούς της πρωτοπόρους εκπροσώπους, ικανούς να οργανώσουν το κίνημα και να το καθοδηγήσουν»¹. Και αυτό, γιατί η συνειδητοποίηση των ταξικών αναγκών δε γίνεται ενιαία και αυτόματα απ' όλους τους ανήκοντες στην ίδια τάξη.
Το νόημα της πολιτικής καθοδήγησης του ΚΚ συνίσταται στην πάλη για τη συνειδητή οργανωμένη δράση της εργατικής τάξης, για να ανυψωθεί αυτή στο επίπεδο της ιστορικής της αποστολής, αναδείχνοντας χιλιάδες ηγετικές προσωπικότητες. Γι' αυτό το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι την επανάσταση δε θα την κάνει αυτό, αλλά η εργατική τάξη. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να ηγηθεί σε αυτήν τη συλλογική δράση και η ηγεσία του Κόμματος κρίνεται στην προετοιμασία αυτού του καθήκοντος, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για επαναστατικές συνθήκες.
Η αστική αντίληψη παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη ως έργο της ηγετικής προσωπικότητας. Ο Στάλιν, ο Ζαχαριάδης, ο τάδε ή ο δείνα. Οχι η τάξη, όχι το κόμμα ως συλλογικός καθοδηγητής, αλλά το πρόσωπο, αποσπασμένο και από την τάξη και από το κόμμα. Το πρόσωπο, γύρω από το οποίο και σύμφωνα με τη θέληση του οποίου περιστρέφονται οι πάντες σαν είδος δορυφόρων του.
Γενικά η Ιστορία του ΚΚΕ παρουσιάζεται ως προσωπική διαδρομή των κατά καιρούς ηγετών του. Οι προσωπογραφίες - και αυτές παραμορφωμένες - υποκαθιστούν το βάθος, στο οποίο έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη τους και καθημερινά αφήνουν χιλιάδες και χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.
Η ιδεαλιστική προσέγγιση αντιμετωπίζει τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη με πλήρη παραγνώριση των συνθηκών που ξετυλίγονται στη βάση της ταξικής πάλης, με πλήρη αποσιώπηση των συλλογικών θέσεων και αποφάσεων των ΚΚ τους. Αυτό το τελευταίο επιχειρούν τα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία και με τον Χ. Φλωράκη. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί. Για να χτυπήσει το Κόμμα παίρνει δήθεν υπό την ...προστασία του τον Χ. Φλωράκη, αφού προηγουμένως τον έλουσε με τα «διακοσμητικά» του παλαιολιθικού - δεινόσαυρου - δογματικού.
Λες και τη γραμμή του ΚΚΕ τη διαμορφώνει ο Γενικός Γραμματέας και όχι τα Συνέδρια του Κόμματος, η ΚΕ, συνολικά το Κόμμα, όπου βεβαίως ο Γ. Γραμματέας έχει το δικό του ξεχωριστό μερίδιο και στα θετικά και στα αρνητικά.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού υπάρχουν δύο πατριωτισμοί σε κάθε χώρα

Ως αντικειμενική έχει την αξίωση να παρουσιάζεται και εκείνη η ιστοριογραφία που έβαλε σκοπό της να τοποθετεί τα πράγματα με το κεφάλι στη θέση των ποδιών. Αναφερόμαστε στους λογής - λογής παραχαράκτες.
Παραχάραξη της Ιστορίας είναι η κατασκευή γεγονότων για να συκοφαντήσεις τον αντίπαλο, ή η επίκληση ανύπαρκτων ζητημάτων ως πραγματικών για να τον εμφανίσεις ως αναξιόπιστο.
Ενα παράδειγμα κατασκευής αποτελεί το λεγόμενο Σύμφωνο Δασκάλωφ - Ιωαννίδη, το οποίο το ΚΚΕ δήθεν υπέγραψε την Κατοχή, για να παραχωρηθεί στη Βουλγαρία τμήμα της Μακεδονίας.
Παράδειγμα επίκλησης ανύπαρκτων ζητημάτων ως πραγματικών είναι αυτό που ακούμε από μια γκάμα πολιτικών και ιστορικών, ότι το ΚΚΕ έκρυβε το Πρόγραμμά του την περίοδο της Κατοχής και ότι πρόβαλε τον εθνικοαπελευθερωτικό μανδύα, για να συσπειρώσει το λαό και ύστερα να τον οδηγήσει δολίως και διά της βίας στη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή, όπως λένε οι πλαστογράφοι, στη «δικτατορία του Κόμματος».
Βέβαια, δε μας λένε, γιατί ένα τμήμα της αστικής τάξης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και ένα άλλο πήγε στη Μέση Ανατολή και δεν έμεινε εδώ, ως ... γνήσια εθνικοαπελευθερωτικό που ήταν, για να δώσει το αίμα του, ενώ το ΚΚΕ, που «υποκρινόταν», έδωσε το αίμα του! Ομως, τα ντοκουμέντα μαρτυρούν ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε το σκοπό του.
Παραχάραξη της Ιστορίας είναι να κάνεις το άσπρο μαύρο, για παράδειγμα να υποστηρίζεις ότι η ΕΣΣΔ ήταν «η αυτοκρατορία του κακού», όταν αποδεικνύεται από χιλιάδες ντοκουμέντα και οπτικό υλικό, ότι η Σοβιετική Ενωση ζητούσε την καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων και την ταυτόχρονη διάλυση του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά αυτά δε γίνονταν λόγω άρνησης του ιμπεριαλισμού που ...αμυνόταν! Η κατάργηση των πυρηνικών και του ΝΑΤΟ δε γίνεται ούτε τώρα, αντίθετα θωρακίζεται όλο και περισσότερο.
Παραχάραξη της Ιστορίας είναι ο κάλπικος ισχυρισμός των αναθεωρητών της Ιστορίας ότι τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν λόγω της «ΕΑΜικής τρομοκρατίας». Ο Παν. Κανελλόπουλος το 1945 υποστήριζε:
«... τα τάγματα δεν θα εγίνοντο αν δεν προηγούνταν τα εγκλήματα του ΕΛΑΣ».² Κι αυτό, όταν τα γεγονότα μαρτυρούν το δολοφονικό ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας, ενώ η κυβέρνηση Τσολάκογλου ζητούσε απ' τους Γερμανούς να γίνουν τα Τάγματα από το 1941, όταν ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τότε δε συμφώνησαν οι Αρχές Κατοχής. Ενώ ο Ι. Ράλλης, απολογούμενος στη δίκη των δοσιλόγων, εξήγησε την αιτία:
«... τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο».³
Παραχάραξη της Ιστορίας είναι να κρίνεις τον πατριωτισμό από τη σκοπιά των αστικών συμφερόντων και να στηλιτεύεις ως «αντεθνικώς δρώντες» τους κομμουνιστές, που υποστηρίζουν ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού υπάρχουν δύο πατριωτισμοί σε κάθε χώρα, ο πατριωτισμός της αστικής τάξης και ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης, του λαού. Οτι ο πρώτος δε διστάζει να συμμαχήσει με ξένες καπιταλιστικές δυνάμεις ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας του.
Επομένως, και η συμμαχία της εργατικής τάξης μιας χώρας πρέπει να αναζητείται προς τις εργατικές τάξεις των άλλων χωρών. Αυτή είναι η ουσία του προλεταριακού διεθνισμού και της αλληλεγγύης των λαών.
Τι δείχνει η παραχάραξη της Ιστορίας; Δείχνει ιδεολογική αδυναμία και στρατηγικά αδιέξοδα, εκφράζει την ιστορικά αντιδραστική θέση της αστικής τάξης. Με την παραχάραξη επιχειρείται το χτύπημα της ταξικής πάλης, για να θωρακίζεται η αστική εξουσία, για να συγκαλύπτεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.
Τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν ότι, παρά την αντεπανάσταση, η αντίθεση κεφάλαιο - εργασία είναι ανειρήνευτη. Γνωρίζουν ότι οι οικονομικές κρίσεις βρίσκονται στο αίμα του καπιταλισμού, ότι η θέση του είναι εξ αντικειμένου επισφαλής.

Η θεωρία των «δύο άκρων» δεν είναι καινούργια

Χρόνια τώρα, η κυρίαρχη τάξη και ο αστικός πολιτικός κόσμος, μαζί τους και σειρά πανεπιστημιακών, εξορκίζουν τη βία. Οχι, βεβαίως, τη βία του αστικού κράτους, αλλά τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το σημερινό και το χτεσινό. Την επαναστατική βία απέναντι στη βία του αστικού κράτους. Θεωρούσαν και θεωρούν αθέμιτη τη λαϊκή πάλη για καλύτερες μέρες. Και περισσότερο, βέβαια, την ένοπλη πάλη, όπως του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Στην 95χρονη πορεία του, το ΚΚΕ αναγνώρισε ως γεγονότα θετικά όλες τις λαϊκές εξεγέρσεις, των δούλων, των δουλοπάροικων, την πάλη των καταπιεσμένων μαζών. Ακόμα και στην εξεγερμένη τάξη των ανερχόμενων αστών είδε το θετικό άλμα για το προχώρημα της ανθρωπότητας, παρά το γεγονός ότι οι αστικές επαναστάσεις, ενώ γίνονταν από την πλειοψηφία, στην εξουσία ερχόταν μια εκμεταλλευτική μειοψηφική τάξη, για να καθυποτάξει τους πολλούς.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά των προηγούμενων επαναστάσεων από τις προλεταριακές. Οι τελευταίες ανατρέπουν την εξουσία μιας μειοψηφίας του πληθυσμού, ανατρέπουν την εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Σε αυτό βρίσκεται η δυνατότητα τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να σχεδιαστεί κεντρικά η παραγωγή με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.
Ομως, η οργάνωση και η διασφάλιση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και παραγωγής πρέπει να συντρίψει κάθε καπιταλιστική αντίδραση, κάθε τάση καπιταλιστικής αναγέννησης. Αυτή είναι η ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής εξουσίας, που σκόπιμα παραχαράσσεται από την αστική προπαγάνδα και ιστοριογραφία. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι συνιστά ανώτερη δημοκρατία, γιατί οι εργαζόμενοι δεν καλούνται κάθε 4 χρόνια για να ψηφίσουν ποιο κόμμα θα τους τσαλαπατάει υπέρ του κεφαλαίου, αλλά διευθύνουν οι ίδιοι την παραγωγή και την άσκηση της εξουσίας τους, εκλέγουν και ανακαλούν οποιαδήποτε στιγμή τους εκπροσώπους τους που είναι και αυτοί εργαζόμενοι.
Η θετική και η αρνητική εμπειρία αναδεικνύουν εκείνο που αδιάκοπα τόνιζαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού - λενινισμού, ότι η εργατική τάξη, όταν νικήσει, δεν μπορεί να διοικεί με την παλιά αστική κρατική μηχανή, γι' αυτό και πρέπει να την τσακίσει και στη θέση της να βάλει το δικό της κράτος.
Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως μορφής άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, που δεν είναι βεβαίως η μοναδική. Η αστική τάξη διαθέτει ή ωριμάζει εφεδρείες της όπως η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το αποδεικνύει το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, με όποια μορφή αστικής διακυβέρνησης, ποτέ δε θίχτηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Η αντίθεση αστικής δημοκρατίας και φασισμού είναι αντίθεση ενδοαστική, που την αξιοποιούν για να τσακίσουν το επαναστατικό κίνημα. Αυτό είναι ο κύριος στόχος τους.
Ο παραπάνω διαχωρισμός δε γίνεται απ' την πλευρά μας με βάση τις διαφορές των κομμάτων αστικής διαχείρισης, που ασφαλώς υπάρχουν. Γίνεται με βάση το πώς τοποθετείται κάθε πολιτική δύναμη στο ουσιώδες, δηλαδή απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
Ωστόσο, αν και ενδοαστική, η αντίθεση φασισμού - δημοκρατίας παρουσιάζεται ως κύρια μέσω της θεωρίας των «δύο άκρων». Πρόκειται για συγκάλυψη της πραγματικότητας, η οποία λέει: Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν. Αλλά αυτούς τους αντιτιθέμενους πόλους συγκροτούν η αστική τάξη, από τη μια, και η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της αυτοαπασχολούμενους, από την άλλη. Επομένως, και οι αντίστοιχοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του δίπολου.
Η θεωρία των «δύο άκρων» υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ. Να ένα παράδειγμα από τα παλιά.
Το Μάη του 1937, οι ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αφού προηγουμένως έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, που σε συνέχεια κήρυξε τη δικτατορία, υπέγραψαν πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν αν διαδέχονταν τη δικτατορία. Και ανάμεσα στα σημεία του προγράμματός τους περιλαμβανόταν και το ακόλουθο:
«Αμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου».⁴ Πάντως, επί δεκαετίες εκτός νόμου και διωκόμενο από τους ίδιους βρέθηκε το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του, δίνοντας βάρος στη στρατηγική

Η συγκεκριμένη ανάλυση δίνει στο ΚΚΕ τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει τις αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα σε όφελος του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς επίσης να διακρίνει το χαρακτήρα κινημάτων τύπου πλατείας Ταχρίρ, Συντάγματος, Ταξίμ και άλλων.
Το ΚΚΕ δεν κοιτάζει αφ' υψηλού και κουνώντας το δάχτυλο τη δίκαιη αγανάκτηση χιλιάδων απλών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους έδειξαν και έναν μαζικό ηρωισμό. Αλλά θα προκαλούσε ζημιά, πρώτ' απ' όλα στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας, αν δεν τόνιζε ότι ο κόσμος που βρίσκεται σε καθεστώς εκμετάλλευσης πρέπει να απεγκλωβιστεί και από τις δύο σημαίες των αστικών δυνάμεων. Να αξιοποιήσει με τον οργανωμένο αγώνα, πρώτα απ' όλα στους τόπους δουλειάς, τις δυσκολίες που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα, να εντείνει την αστάθειά του, με στόχο να το ανατρέψει.
Οι ενδοαστικές αντιθέσεις μπορεί να φτάνουν και μέχρι τη διεξαγωγή πολέμων, όμως η πολιτική όλων των πλευρών απέναντι στο λαό είναι ενιαία ταξική. Οι αντιθέσεις παραμερίζονται, όταν είναι σημαντικά τα καπιταλιστικά διακυβεύματα. Αίμα χύθηκε ανάμεσα στους βενιζελικούς και τους αντιβενιζελικούς, αλλά την καταστροφή και τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων στη Μικρά Ασία προκάλεσαν και οι δύο ηγεσίες. Μπορεί να κονταροχτυπήθηκαν αγρίως στα χρόνια της Κατοχής οι βασιλικοί με τους αντιβασιλικούς, αλλά συνενώθηκαν στα χρόνια 1944 - 1949, για να νικήσουν το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, με την τεράστια βοήθεια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Στο αντεπαναστατικό μέτωπο χώρεσαν όλοι: Δοσίλογοι και μη δοσίλογοι, βασιλόφρονες και μη, φιλοευρωπαϊστές και φιλοαμερικανοί. Οπως είπε τότε ο Γ. Παπανδρέου:
«... Δημοκρατικοί και Βασιλόφρονες εν ονόματι των κρισίμων περιστάσεων της Πατρίδος, αι οποίαι κατέστησαν κρισιμώτεραι με τον εμφύλιον πόλεμον: ΕΝΩΣΙΣ!...».⁵
Το ΚΚΕ δεν μελετά την Ιστορία του μουσειακά, αλλά για να βγάζει συμπεράσματα. Αυτά είναι το αποτελεσματικό όπλο και για την υπεράσπιση της ηρωικής πορείας του κινήματός μας. Αυτή η μελέτη, που εκφράστηκε και ενσωματώθηκε σε κομματικά συνεδριακά και άλλα ντοκουμέντα, συνεχίζεται. Το κείμενο του ΠΓ, που δημοσιεύεται στο τεύχος 6 της ΚΟΜΕΠ, για την περίοδο 1968 - 1991, αποτελεί συμβολή στην κριτική αποτίμηση της πορείας του ΚΚΕ. Είναι πολύτιμα τα λόγια του Μαρξ:
«... οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του 19ου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε κείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία ν' αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα...».⁶
Μήπως δεν αντιμετώπισαν με τον παραπάνω τρόπο ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν την Παρισινή Κομμούνα;
Σας είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ, μελετώντας τη δική του και τη διεθνή Ιστορία, έχει δώσει ιδιαίτερο βάρος στο ζήτημα της στρατηγικής. Απόρροια και της τέτοιας μελέτης είναι οι Αποφάσεις του 18ου και το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο.
Στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968 υπογραμμίζεται σχετικά με τη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ότι αποτελούν θέμα ιστορικής έρευνας οι παράγοντες που οδήγησαν στην παραγνώριση της πείρας της Οχτωβριανής Επανάστασης. Και πράγματι παραγνωρίστηκε, αν και ο Λένιν τόνισε στο Α΄ Συνέδριο της ΚΔ, το 1919:
«...στην καπιταλιστική κοινωνία όταν η ταξική πάλη, που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο παρά τούτο μόνο: Είτε δικτατορία της αστικής τάξης είτε δικτατορία του προλεταριάτου».⁷
Στη βάση αυτών των διδαγμάτων τοποθετείται το ΚΚΕ και απέναντι στη λεγόμενη αριστερή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Η άποψη υπέρ αυτής έχει την αξίωση να θεωρείται φερέγγυα και φιλολαϊκή λύση, παρότι δοκιμάστηκε επί 100 χρόνια και συντρίφτηκε από την πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Αλλά, αν πριν από δεκαετίες υπήρχε η αιτιολόγηση αποδοχής τέτοιων επιλογών, λόγω της μη επαρκούς ωρίμανσης των επαναστατικών δυνάμεων, σήμερα τίποτα δεν μπορεί να την αιτιολογήσει. Αν το ΚΚΕ δεν διδασκόταν, θα κατέληγε στον εκφυλισμό, όπως συμβαίνει δυστυχώς με πολλά και ιστορικά ΚΚ, σαν της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.ά. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να προδώσει την εργατική τάξη.
Το ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος, αυτό σημαίνει ότι είναι αναγκαίος για τώρα και όχι για κάποιο άγνωστο μέλλον. Αγνωστο μέλλον σημαίνει ποτέ. Είναι άλλο πράγμα η ετοιμότητα του υποκειμενικού παράγοντα, η οποία συναρτάται με τη διαμόρφωση συνθηκών επαναστατικής κατάστασης, που είναι αντικειμενική, αλλά που έχει ως συστατικό στοιχείο της και το συσχετισμό δυνάμεων. Και είναι τελείως άλλο να καθορίζεται η στρατηγική, όχι με βάση το αντικειμενικά αναγκαίο, αλλά με το συσχετισμό δυνάμεων. Αν δεν ήταν έτσι, θα έπρεπε να καταδικάσουμε την Κομμούνα, επειδή αποτόλμησε το άλμα προς τον ουρανό.

Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα της πείρας μας

Στον Μεσοπόλεμο, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας, την οποία στήριζε το ΚΚ Γαλλίας, στράφηκε εναντίον της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου της Ισπανίας, αν και η τελευταία δεν ήταν κυβέρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά είχε πολεμικό μέτωπο εναντίον του φασισμού.
Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελούσε ένα ισχυρό ταπεινωτικό πλήγμα σε βάρος της στρατηγικής των Λαϊκών Μετώπων. Και μια βασική πλευρά της είναι η εξής: Γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συνέχιζαν και τότε και αργότερα να θεωρούνται από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως κόμματα εργατικά, δυνάμει σύμμαχοι των ΚΚ, διατεθειμένα μάλιστα υπό προϋποθέσεις ν' αποδεχθούν ακόμα και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, όσον αφορά το δήθεν «αριστερό» τμήμα τους; Επειδή τα ακολουθούσε η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης; Αυτό δεν είναι κριτήριο. Γιατί τότε και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τα κατατάξουμε στα εργατικά κόμματα, αφού τα ψήφιζε ή τα ψηφίζει η πλειοψηφία.
Η μετάλλαξη των κομμάτων της Β΄ Διεθνούς σε κόμματα αστικά είχε αποδειχθεί με ολέθριο για την εργατική τάξη τρόπο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, με το σύνθημα της «υπεράσπισης της πατρίδας», τάχθηκαν υπέρ των ληστών της δικής τους χώρας. Είχε αποδειχθεί και το 1918 - 1923, στη Γερμανία και στην Ουγγαρία, όπου οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έσφαξαν τους επαναστατημένους εργάτες.
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Ενώ αρχικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σωστά χαρακτηρίστηκε ως ιμπεριαλιστικός, στη συνέχεια εκτιμήθηκε ως αντιφασιστικός - πατριωτικός. Επιλέχθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων, καθώς και η διαπλάτυνση των συμμαχιών από το 1943, με στόχο τη συγκρότηση κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας», στρατηγική άμεσα συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: Την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Αυτή η στρατηγική δεν επιβεβαιώθηκε. Αν δεν υπήρχε ο καθοριστικός ρόλος του Κόκκινου Στρατού, γενικά της Σοβιετικής Ενωσης, θα ήταν αδύνατη η απόσπαση 8 χωρών της Ευρώπης από το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Μεγάλης σημασίας είναι και τα μεταπολεμικά παραδείγματα.
Κοινοβουλευτικές αυταπάτες που εκδηλώθηκαν από το 1956, ενισχύθηκαν το 1958, όταν η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση για λόγους καθαρά συγκυριακούς. Από τη μια φούσκωσαν τα μυαλά πολλών, ότι το 1961 η ΕΔΑ (τότε ΠΑΜΕ) θα είναι πρώτο κόμμα και από την άλλη το 24,42% τέθηκε στην υπηρεσία της πίεσης για τη συγκρότηση «κυβέρνησης των δημοκρατικών δυνάμεων» κατά της «δεξιάς». Δηλαδή, υπέρ του ενός αστικού πόλου εναντίον του άλλου, τελικά υπέρ της αστικής εξουσίας εξ αντικειμένου. Χωρίς να μπορέσουν να αποτρέψουν ούτε τη στρατιωτική δικτατορία, αφού αυτή αποτέλεσε ανάγκη και επιλογή της αστικής τάξης.
Η τραγωδία της Χιλής αποκάλυψε, με αιματηρό τρόπο, τη χρεοκοπία των σταδίων και του λεγόμενου κοινοβουλευτικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, τη χρεοκοπία των αντιμονοπωλιακών κυβερνήσεων ως σκαλοπάτι για την εργατική εξουσία και της αντίληψης ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πορεία (δίχως να έχουν κοινωνικοποιηθεί όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής), με την εθνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας και με τις εκμεταλλευτικές σχέσεις να μένουν στη θέση τους. Δε βγήκαν συμπεράσματα, παρότι της κυβέρνησης Αλιέντε είχαν προηγηθεί ακόμα τρεις κυβερνήσεις του Λαϊκού Μετώπου, το 1938, το 1942 και το 1946.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ακόμα πιο δραματικά γεγονότα της Ινδονησίας του 1965 - 1966. Στην Ινδονησία, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε τρία εκατομμύρια μέλη, το τρίτο τότε σε μέγεθος στον κόσμο μετά από της Σοβιετικής Ενωσης και της Κίνας, κόμμα με εμπειρία ένοπλου αγώνα, στην Ινδονησία λοιπόν, πού οδήγησε η στρατηγική της συμμαχίας με τη λεγόμενη εθνική αστική τάξη, η συμμετοχή του ΚΚ στην κυβέρνηση Σουκάρνο; Οδήγησε στη σφαγή 100άδων χιλιάδων κομμουνιστών, ορισμένες πηγές μιλάνε για πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, και τελικά στην εδραίωση της αστικής εξουσίας.
Επρόκειτο για ΚΚ που διακήρυσσαν το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, που πέρασαν τα χίλια μύρια, άλλοτε στην παρανομία, άλλοτε μισοπαράνομα, ακριβώς επειδή δεν εγκατέλειπαν το στόχο για το σοσιαλισμό και την αφοσίωση στον προλεταριακό διεθνισμό. Αλλά πάντα κάτι «μεσολαβούσε» στη διαδρομή τους, για να οριοθετηθεί το ενδιάμεσο στάδιο. Τη μια ήταν ο φασισμός, την άλλη ο πόλεμος και η κατοχή, άλλοτε οι «εθνικές ιδιομορφίες». Πριν και μετά απ' αυτά ήταν η εθνική ανεξαρτησία και τα άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, είτε η πληθώρα των μικροαστικών στρωμάτων που έπρεπε να τραβηχτούν με την εργατική τάξη, είτε η υπεράσπιση της ειρήνης, είτε η ανάγκη συμπόρευσης με τις αντιμοναρχικές δυνάμεις εναντίον της βασιλικής δυναστείας. Και άλλοτε, μεσολαβούσε η αξιοποίηση δήθεν των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μαζί με το διαχωρισμό των μονοπωλίων σε ξένα και σε ντόπια.
Ισως τεθούν τα ερωτήματα: Δεν έπρεπε τα ΚΚ να πάρουν υπόψη τους ότι στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου διαμορφώθηκαν συνθήκες κατοχής σε πολλές χώρες και άρα πρόβαλλε το καθήκον της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης; `Η: Επρεπε τα ΚΚ να αγνοήσουν τα πελάγη των μικροαστικών στρωμάτων, κυρίως των αγροτικών, στρέφοντάς τα έτσι προς την αστική τάξη; `Η: Μπορούσαν να αδιαφορήσουν μπροστά στο ενδεχόμενο πολέμων; Και άλλα.
Μακριά από το ΚΚΕ αυτά και πολλά παρόμοια διλήμματα.
Οταν το Κόμμα μας κρίνει τη στρατηγική του, για παράδειγμα στα χρόνια της Κατοχής, την κρίνει από τη σκοπιά ότι τότε, έχοντας το σοσιαλισμό ως τελικό και όχι ως άμεσο σκοπό, δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά τον είδε ως αυτοτελή πολιτικό στόχο. Αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, θέτοντας ως επιστέγασμα της νίκης ένα εκδημοκρατισμένο αστικό καθεστώς, ανεξάρτητα από την ονομασία που του έδινε ως λαϊκή δημοκρατία ή λαοκρατία.
Είχε ή δεν είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα τις μέρες της απελευθέρωσης; Και ποια άλλη απάντηση «προσδοκά» αυτή η κατάσταση, πέρα από την έφοδο του επαναστατικού κινήματος για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας;
Οταν το ΚΚΕ αναφέρεται αρνητικά στα λεγόμενα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, ξεκινά από τούτες τις αφετηρίες:
Πρώτη, ότι η ύπαρξη τέτοιων προβλημάτων δεν αναιρούσε το κυρίαρχο γεγονός, ότι στην Ελλάδα -και σε άλλες χώρες- είχαν διαμορφωθεί οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Δεν τις αναιρούσε, για παράδειγμα, η ύπαρξη του θεσμού της βασιλείας. Και σε τελευταία ανάλυση η βασιλεία δεν αποτελούσε πολιτική έκφραση φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής που αντιμάχονταν τις καπιταλιστικές. Μετά από τις αστικές επαναστάσεις, η βασιλεία ενσωματώθηκε στο αστικό πολιτικό σύστημα και υπηρέτησε με νύχια και με δόντια τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την εξουσία του σε μια σειρά χώρες, π.χ. Αγγλία, Ολλανδία, βέβαια και στην Ελλάδα ως θεσμός εισαγόμενος από τις ισχυρές ξένες δυνάμεις.
Δεύτερη αφετηρία: Τα λεγόμενα αστικοδημοκρατικά προβλήματα στη Ρωσία, δε λύθηκαν από κάποια ενδιάμεση αστικοδημοκρατική εξουσία. Λύθηκαν από τη σοβιετική εξουσία. Στην εργατική τάξη είδε η εξαθλιωμένη αγροτιά τον ηγέτη και σύμμαχό της για την απελευθέρωσή της.
Οταν το ΚΚΕ αναφέρεται στην υπεράσπιση της ειρήνης, παίρνει υπόψη του ότι τους άδικους πολέμους τους γεννά ο καπιταλισμός, ο ανταγωνισμός για κυριαρχία, κι επομένως: Αφού ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής με άλλα μέσα, με τα όπλα, η μόνη πάλη που μπορεί να τον αποτρέψει, εξαλείφοντας ταυτόχρονα τη μήτρα που τον γεννά, είναι η επαναστατική ανάταση για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτό το ζήτημα έχει εξαιρετική επικαιρότητα, αφού το ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου κάθε άλλο παρά μπορεί σήμερα να αποκλειστεί, και σ' αυτόν τον πόλεμο θα μπει και η Ελλάδα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας πρέπει να θεωρούν και δικό τους τίτλο τιμής το σκεπτικό του εκπαιδευτικού συμβουλίου που το 1907 τιμώρησε με ένα μήνα παύση τον κομμουνιστή σχολάρχη και λογοτέχνη Κώστα Παρορίτη, επειδή:
«Εξέδωσε τόμον διηγημάτων, εν οις παρουσιάζει πρόσωπα εκ της κατωτέρας κοινωνικής ιεραρχίας προερχόμενα, ως αδικούμενα [...] Εάν εις την εύπλαστον ελληνικήν κοινωνίαν παρουσιάσωμεν τοιούτου είδους ήρωας, είναι λίαν επικίνδυνον, διότι δημιουργώμεν αυταπάτας και θίγωμεν τας πατροπαραδότους ελληνικάς συνθήκας [...]
Η ελληνική κοινωνία ενδέχεται να παρασυρθή εις αγώνας οίτινες θα καταλήξωσιν εις συμφοράς. Τα εκ της Ευρώπης διδάγματα πρέπει να μας εμβάλωσιν εις σκέψεις. Οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί οφείλωσι να διδάσκωσι πάντοτε τας χριστιανικάς ηθικάς αρχάς και να πρωτοστατήσωσιν εις την καταπολέμησιν των νέων ιδεών, αι οποίαι συνταράσσωσιν τας κοινωνίας της Δύσεως και προ ολίγου εβύθισαν εις το χάος την μεγάλην αυτοκρατορίαν της Ρωσίας».⁸
Παραπομπές:
1. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 4, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 381.
2. Εφημερίδα «Ακρόπολις», 9 Μαρτίου 1945.
3. «Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», «Αθήναι», 1947, σελ. 42.
4. Γρηγορίου Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. Β΄, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1974, σελ. 441.
5. Αλέκα Μπουτζουβή - Κατερίνα Βαρελά, «Οι εκλογές του 1946. Μία πρώτη προσέγγιση από τις σελίδες του ημερήσιου Τύπου, όπως παρατίθεται στο: Οι εκλογές του 1946», Ιδρυμα «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», εκδ. «Πατάκη», Αθήνα, 2008, σελ. 254 - 255.
6. Μαρξ - Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», τ. Α΄, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 286 - 287.
7. Β. Ι. Λένιν, «Για το κράτος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2013, σελ. 51.
8. Κ. Παρορίτης, «Οι δύο δρόμοι», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1986, σελ. 8.

Μάρθα Φριντζήλα: «Η Χρυσή Αυγή υποστηρίζεται από “καλλιτέχνες” της υποκουλτούρας της καψούρας, της μαγκιάς και της αρπαχτής»

Μάρθα Φριντζήλα: «Η Χρυσή Αυγή υποστηρίζεται από “καλλιτέχνες” της υποκουλτούρας της καψούρας, της μαγκιάς και της αρπαχτής»

Αναρτήθηκε από τον/την redship 

αναδημοσίευση  από     alfavita

Συνέντευξη της Μάρθας Φριντζήλα στο alfavita.gr

Επιμέλεια συνέντευξης: Ράνια Παπαδοπούλου – Χρήστος Κωστόπουλος 

Η Μάρθα Φριντζήλα μιλά  στο alfavita.gr για την τέχνη, τον πολιτισμό και τον ρόλο του καλλιτέχνη  σε μια περίοδο  οικονομικής και πολιτιστικής κρίσης καθώς και ανάδυσης του φασιστικού φαινομένου.  Απαντά στις ερωτήσεις μας με τον δικό της ,ξεχωριστό τρόπο, αφήνοντας χώρο για προβληματισμό και περαιτέρω αναζήτηση. Δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί η σχέση της με το θέατρο όπως και τα επόμενα βήματά της σε δισκογραφικό και συναυλιακό  επίπεδο. Άνθρωπος του θεάτρου και της μουσικής, με μεγάλη αγάπη στη διδασκαλία των νέων, ό,τι και αν κάνει το κάνει με μεράκι και αφοσίωση.

Είναι η σημερινή περίοδος, περίοδος έμπνευσης για ένα καλλιτέχνη; 

Η έμπνευση δεν εξαρτάται από τις κοινωνικές , οικονομικές ή πολιτικές συνθήκες της κάθε εποχής. Ο Παπαδιαμάντης λέει στον Πανδρολόγο “το κέφι είναι αυθαίρετον πράγμα”,  και η έμπνευση επίσης. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε επισκεφτεί.  Η σημερινή περίοδος είναι  περισσότερο περίοδος δοκιμασίας για έναν καλλιτέχνη.
Είναι δύσκολο να κρατήσεις ισορροπίες και να μείνεις σταθερός στους στόχους σου όταν δυσκολεύεσαι να βιοποριστείς.

Θεωρείτε ότι  υπάρχει καλλιτεχνική εκπαίδευση; 

Όχι.  Μιλάω για την χώρα μας μόνο. Η τέχνη στην Ελλάδα θεωρείται χόμπυ ή παιχνίδι. Έχουμε την εντύπωση πως ο καλλιτέχνης είναι ένας καλοπερασάκιας που κάνει τα γούστα του. Έτσι εκπαιδευόμαστε από το σπίτι μας ακόμα, αυτό αντιμετωπίζουμε και στα σχολεία μας: “διάβασε τα μαθήματά σου και μετά θα παίξεις”. Μπάλλα, κρυφτό, θέατρο, μουσική, τυφλόμυγα δεν έχει σημασία, όλα παιχνίδι είναι, άρα δεν το παίρνουμε στα σοβαρά.

Η πειρατεία ή οι πολυεθνικές σκοτώνουν τη μουσική;

Η μουσική πεθαίνει όταν την εμπορευόμαστε αποκλειστικά για το κέρδος.  Οπότε είναι πιθανό και οι πολυεθνικές μα και η πειρατεία να σκοτώσουν την μουσική. Με τις πολυεθνικές απλά η δουλειά γίνεται πιο εύκολα, γιατί οι πολυεθνικές διαθέτουν τα όπλα να πείσουν τον κόσμο να καταναλώσει ένα άχρηστο προιόν. Η κατανάλωση είναι ο θάνατος της μουσικής.

Έχετε δηλώσει ότι η σοβαρή ενασχόληση με την τέχνη είναι πολιτική πράξη. Κατά ποιον τρόπο;

Η επιλογή να ζεις και να βιοπορίζεσαι από την τέχνη είναι πολύ δύσκολη απόφαση στην χώρα που ζούμε. Γνωρίζεις πως δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά και παρόλα αυτά επιμένεις να επενδύεις στην ποίηση και την αγωγή της ψυχής, συνεχίζεις να ελπίζεις πως θα βρεις ανθρώπους να σε ακολουθήσουν ή τουλάχιστον να σε ακούσουν. Το κράτος σε έχει χεσμένο, η πλειοψηφία του κόσμου σε θεωρεί μαλάκα και αγαπά να καταναλώνει ό,τι σαχλαμάρα του προτείνει η τηλεόραση και το λάιφ στάιλ, κι εσύ επιμένεις πως η πραγματική τέχνη απευθύνεται σε όλους και συνεχίζεις να εκπαιδεύεσαι για να καταφέρεις να εκπαιδεύσεις με την σειρά σου και να πάρεις με το μέρος σου όσο περισσότερους μπορείς. Η Τέχνη μπορεί να σε ταρακουνήσει, να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υποστηρίζεται από “καλλιτέχνες” της υποκουλτούρας της καψούρας, της μαγκιάς και της αρπαχτής. Δεν θα βρεις κανέναν σοβαρό καλλιτέχνη να παρακινεί τον κόσμο στον τραμπουκισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.

Βλέπετε σήμερα κάτω από αυτές τις συνθήκες, τη δυνατότητα ανάδυσης ενός καλλιτεχνικού ρεύματος με πολιτικές προεκτάσεις όπως σε προηγούμενες περιόδους;

Αν η ανάγκη για συνεργασία και σύμπραξη καλλιτεχνών που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό καταφέρει να αποκτήσει φωνή και κοινό, ναι, είναι πιθανή η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού ρεύματος. Δεν πιστεύω όμως πως υπάρχει στρατευμένη τέχνη. Υπάρχει η Τέχνη. Και η Τέχνη δεν εξυπηρετεί  πολιτικές σκοπιμότητες. Έχει όμως την δύναμη να εκπαιδεύσει σωστά και να κάνει έναν σκεπτόμενο άνθρωπο καλύτερο άνθρωπο, άρα καλύτερο πολίτη.

Πώς θα μπορούσε η τέχνη να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου; Πώς κρίνετε στην Ελλάδα τη στάση των Καλλιτεχνών απέναντι σε αυτό; 

Όλα ξεκινούν από την εκπαίδευση. Αν η εκπαίδευση επενδύσει στην τέχνη, οι πιθανότητες ένα παιδί να παρουσιάσει φασιστική συμπεριφορά μειώνονται. Την στάση των καλλιτεχνών την κρίνω όπως κρίνω την στάση όλων των ανθρώπων. Βέβαια, είναι εύκολο να κατακρίνεις τον φασισμό όταν πρόκειται για την άνοδο ενός νεοναζιστικού κόμματος. Το θέμα είναι να εντοπίζεις και να πολεμάς τον φασισμό παντού και πάντα. Γύρω σου και μέσα σου.

Σαν σκηνοθέτης και ηθοποιός, ποιο θεατρικό έργο θεωρείτε πιο επίκαιρο από ποτέ και γιατί;

Το Έπος του Γκίλγκαμες, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, τις τραγωδίες του Σέξπιρ,  την Ερωφίλη του Χορτάτζη, τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου,  τα έργα του  Τσέχωφ, του Ίμπσεν, του Στρίντμεργκ, του Μπρεχτ, του Μπέκετ, του Βιριπάεφ, της Σάρα Κέην και πολλά πολλά ακόμη. Όλα τα μεγάλα ποιητικά έργα είναι επίκαιρα.  Ο ποιητής μιλά στους ανθρώπους για την άλλη τους ζωή, εκείνη που έχουν σβήσει και έχουν ξεχάσει.  Ο τρόπος για να δούμε την ασκήμια είναι να  κοιτάξουμε την ομορφιά. Το ψέμμα το καταλαβαίνουμε όταν μάθουμε την αλήθεια, το στραβό σαν δούμε το ίσιο.  Όπως λέει κι ο Ελύτης:
“Όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.”

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα είναι σε πολιτισμική κρίση τα τελευταία 40 χρόνια. Πώς ορίζετε την κρίση αυτή;

Όταν ντρέπεσαι να πεις πως ο γιος σου είναι χορευτής ή μουσικός ή ζωγράφος, γλύπτης, ποιητής ή ηθοποιός.  Όταν δεν πας το παιδί σου στο θέατρο αλλά στην ζωντανή εκπομπή της Μενεγάκη. Όταν ψηφίζεις για το ποιος θα αποχωρήσει από το τάλεντ σόου με μεγαλύτερη αγωνία απο αυτήν που έχεις όταν ψηφίζεις στις εκλογές και πολλά άλλα.

Σχετικά με το θέατρο. Θεωρείτε ότι οι επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού,μπορούν να δώσουν μία απάντηση στην κρίση σε αυτόν τον τομέα; Ναι ή όχι και γιατί;

Η Τέχνη δεν ήταν ποτέ κρατικοδίαιτη. Και τις εποχές που το Υπουργείο μοίραζε λεφτά -εκεί κοντά στους Ολυμπιακούς αγώνες αν θυμάστε- δεν είδαμε και κανένα σπουδαίο έργο. Ο λόγος για τον οποίο γίνεται ένα έργο είναι το σημαντικό.  Και δεν είναι τα χρήματα λόγος για να κάνεις έργο. Τα χρήματα είναι για να ζήσεις. Φυσικά και βοηθούν, αλλά δεν εξασφαλίζουν και το αποτέλεσμα.

Τι σημαίνει  για εσάς το Baumstrasse;

Το  Baumstrasse είναι ο χώρος εργασίας μου, είναι το σπίτι μου, είναι τόπος συνάντησης και δημιουργίας, είναι χώρος αναψυχής, είναι σχολείο, πάρτυ, άνθρωποι, διαφωνίες, συγκινήσεις.

Ετοιμάζετε κάποια καινούργια δισκογραφική δουλειά;

Ηχογραφήσαμε το Kubara project #3 και γράψαμε ακόμα κάποια τραγούδια, και ίσως τα κυκλοφορήσουμε. Δεν έχουμε σκεφτεί να κάνουμε δίσκο, αλλά θέλουμε να τα κοινοποιήσουμε.

Ποιά είναι τα σχεδιά σας μετά τα live με το Kubara Project;

Έχει ξεκινήσει ήδη το Αττικό σχολείο αρχαίου δράματος, και ο προγραμματισμός για το  summer school που θα πραγματοποιηθεί 1-10 Ιουλίου κι έχει θέμα τον Αίαντα του Σοφοκλή  και ”το τέλος των ηρώων”. Από τον Οκτώβρη εργαζόμαστε πάνω στις εφτά τραγωδίες του Σοφοκλή που θα παρουσιάσουμε το καλοκαίρι στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας.

Ποιον ωφελεί η ανακίνηση της υπόθεσης «17Ν»

 Ποιον ωφελεί η ανακίνηση της υπόθεσης «17Ν»

Ποιον ωφελεί η ανακίνηση της υπόθεσης «τρομοκρατία»; 

Τι εξυπηρετούν όλα όσα γράφτηκαν, ακούστηκαν, έγιναν μετά την είδηση της μη εμφάνισης του Χρ. Ξηρού στο αστυνομικό τμήμα, την περιβόητη επιστολή του και το βιντεοσκοπημένο μήνυμά του; 

Τι να βρίσκεται άραγε πίσω από τις μακροσκελείς αναλύσεις για ενδεχόμενα τρομοκρατικά κύματα στη χώρα, την επανεμφάνιση τέτοιων ομάδων και τα ...ρεβεγιόν κρατουμένων που οδηγούν σε «συμμαχίες» διαφόρων «γενιών τρομοκρατών»; 

Τι κρύβεται πίσω από τις κόντρες και τις δηλώσεις κρατουμένων για υποθέσεις τρομοκρατίας, που φτάνουν να μιλούν ακόμα και για συνεργασία καταδικασμένων για τη «17Ν» με την ασφάλεια και μυστικές υπηρεσίες;

Μπορεί να είναι νωρίς να απαντηθούν τέτοια ερωτήματα, ωστόσο, επειδή δεν είναι η πρώτη ούτε βέβαια η τελευταία φορά που η υπόθεση «τρομοκρατία» βρίσκεται στο προσκήνιο, είναι χρήσιμο να θυμίσουμε ορισμένα ζητήματα, αλλά και να θέσουμε μερικά ερωτήματα που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη υπόθεση. Ισως έτσι γίνουν πιο καθαρές οι προθέσεις της άρχουσας τάξης και των μηχανισμών της, στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες που «βομβαρδίζονται» τις τελευταίες μέρες από τέτοιες ειδήσεις.

Ορισμένα ερωτήματα

Πρώτο: Δεν πρέπει να αφαιρεθεί κανένας από τις γενικότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις εγχώριες και διεθνείς. Δηλαδή, ότι όλα αυτά συμβαίνουν την περίοδο που οξύνονται οι αντιπαραθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα για την αναμόρφωσή του, εντείνεται η διαπάλη για το μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ, σε μια συγκυρία που οι κόντρες σε όλα τα επίπεδα είναι εμφανείς. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η «υπόθεση Ξηρού» έγινε αντικείμενο της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Οπως, επίσης, δεν πρέπει να θεωρήσουμε τυχαίες τις επανειλημμένες δηλώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκφράζει την ανησυχία του για τις εξελίξεις. Υπάρχει, άλλωστε, ιστορική και διεθνής πείρα ότι όσες φορές υπήρξε εκτεταμένη αξιοποίηση της δράσης τέτοιων προβοκατόρικων ομάδων, υπήρχε και αντιπαράθεση στους κόλπους της αστικής τάξης.

Δεύτερο: Οι έρευνες σε σπίτια, τα ευρήματα, η φιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από μάσκες, εξοπλισμό, όσο να 'ναι διαμορφώνουν ένα κλίμα διαρκούς απειλής και εκφοβισμού από τη δράση μιας άγνωστης, αόρατης δύναμης που μπορεί να βρίσκεται και στο διπλανό σπίτι. Από την άλλη, προβάλλεται η γενικευμένη δράση των κατασταλτικών δυνάμεων ως εγγυητής της ασφάλειας των πολιτών.

Τρίτο: Μόλις προχτές, εμφανίστηκε μια λεγόμενη «Ομάδα Υψιστης Αστυνόμευσης», που απειλεί ότι θα εκτελέσει τον Χρ. Ξηρό. Να, λοιπόν, που εμφανίζεται το ...«άλλο άκρο», λίγες ώρες μετά τη δήλωση του Σάββα Ξηρού, ότι ο αδερφός του «διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο». Θυμίζουμε εδώ, το τι έλεγαν και τι έγραφαν μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα περί «αντιποίνων». Και πως και τότε είχε ανοίξει η βεντάλια των δύο άκρων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο.

Τέταρτο: Θυμίζουμε ακόμα ότι πριν την εξαφάνιση Ξηρού, υπήρξαν αρκετά δημοσιεύματα που προϊδέαζαν για το τι θα ακολουθήσει. Μερίδα του αστικού Τύπου, λοιπόν, έγραφε για «τρομοκράτες που κυκλοφορούν ελεύθεροι». Και απ' ό,τι φαίνεται έπεσαν μέσα...

Αλλα αναπάντητα ερωτήματα που ενισχύονται...

Τα σημερινά ερωτήματα έρχονται να προστεθούν στα ήδη αναπάντητα που έχουν προκύψει για την υπόθεση της «17Ν» από το 2002, όταν άρχισαν οι συλλήψεις. Ορισμένα από αυτά είναι ιδιαίτερα επίκαιρα και ίσως «κουμπώνουν» στο σήμερα. Για παράδειγμα: Πώς γινόταν επί σειρά ετών, για δύο και πλέον δεκαετίες, οι διωκτικές αρχές στην Ελλάδα όλο να πλησιάζουν στη «17Ν», να τους ξεφεύγει και ξαφνικά μέσα σε μερικές μέρες να συλλαμβάνουν το ένα μέλος μετά το άλλο; Σήμερα, πώς είναι δυνατόν με τόση ευκολία να εξαφανίζονται τα ίχνη του Χρ. Ξηρού σε μια ολιγοήμερη άδεια και η αστυνομία να μην παίρνει χαμπάρι; Από πού αντλούσε η «17Ν» απόρρητες πληροφορίες για τις κινήσεις των στόχων της; Οταν, μάλιστα, «έγκυρα» δημοσιεύματα αναφέρονταν μέχρι σε μπαρ που έστηνε η ΕΥΠ και σε internet cafe της αντιτρομοκρατικής στα Εξάρχεια;

Αυτό, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι, τότε, με αφορμή τη λεγόμενη «εξάρθρωση» της «17Ν», το ΚΚΕ είχε πει πως: Φαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά στην επιχείρηση απόσυρσης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης - μηχανισμού. Και το Κόμμα είχε θέσει τα εξής ερωτήματα: Μήπως κάποιοι θέλουν να γίνουν κάποιες αποκαλύψεις για τη «17Ν» και να κλείσει η υπόθεση, ακριβώς γιατί αυτός ο μηχανισμός δεν τούς είναι τόσο χρήσιμος και θέλουν να στρέψουν την προσοχή τους σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή μηχανισμούς που να εμφανίζονται με λαϊκό έρεισμα; Μήπως ο σχεδιασμός της άρχουσας τάξης είναι να στραφεί η προσοχή στο σχηματισμό κάποιων μηχανισμών που θα στηθούν σε διαφορετική βάση και θα εμφανιστούν ως λαϊκές οργανώσεις, αλλά με δράση και μορφές που θα προκαλούν την καταστολή του εργατικού λαϊκού κινήματος;

Η υπόθεση «νέα τρομοκρατία»

Από το 2008 και μετά, υπάρχουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία «τρομοκρατία», ο τρόπος δράσης και οι μορφές της. Θυμίζουμε ότι με αφορμή όσα έγιναν μετά τη δολοφονία του 15χρονου στα Εξάρχεια, το Δεκέμβρη του 2008, κάποιοι από τους καταδικασθέντες για την «17Ν» είχαν μιλήσει για νέους τρόπους δράσης, με πιο μαζικά χαρακτηριστικά. Και από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι... Και κάποιες από τις προβλέψεις τους έπεσαν μέσα.

Ας θυμηθούμε, επιπλέον, ότι όλες αυτές οι εκτιμήσεις περί αλλαγής του τρόπου δράσης προβοκατόρικων ομάδων, προβλήθηκαν δεόντως από τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που σήμερα μιλάνε για αιμοδιψείς δολοφόνους, τρομοκράτες. Τους πρόβαλε μάλιστα κατά κόρον ο αστικός Τύπος μαζί με αυτά που έλεγαν. Με διάφορες συνεντεύξεις και άρθρα στα «Νέα», στην «Ελευθεροτυπία»,στο «Πρώτο Θέμα», στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στα «Επίκαιρα» κλπ. Θυμίζουμε τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις Κουφοντίνα, με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, την επιστολή που δημοσιεύτηκε μέσα από τις φυλακές του ίδιου, το Δεκέμβρη του 2010, τη συνέντευξη του Χρ. Ξηρού μέσα από τις φυλακές, καθώς και τα άρθρα που δημοσιεύονταν στο διαδικτυακό μέσο «Ζούγκλα», τη συνέντευξη Κουφοντίνα το Δεκέμβρη του 2013 και πολλά άλλα...

Ποιος ωφελείται;

Για την κατανόηση σκοτεινών υποθέσεων όπως η παραπάνω, το βασικό είναι να κάνεις το σωστό ερώτημα. Και το σωστό ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι: «Ποιος ωφελείται από αυτές τις εξελίξεις και ποιος όχι». Το σίγουρο είναι ότι ωφελημένοι δεν είναι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ανεξάρτητα τι βρίσκεται από πίσω, το σίγουρο είναι ότι η υπόθεση αυτή μπορεί να αποτελέσει πολυδύναμο «εργαλείο» και για να δώσουν ώθηση στους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης. Είναι, λοιπόν, αναγκαία η επαγρύπνηση και ετοιμότητα στην οποία καλεί το ΚΚΕ.

Π.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014

Εργατοϋπάλληλοι, βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νέες και νέοι, συνταξιούχοι,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ
Ο δρόμος της είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Πάρτε μέρος στη μάχη των ευρωεκλογών, ψηφίζοντας με αποφασιστικότητα το ΚΚΕ.
Βοηθήστε όλοι άμεσα να αναγεννηθεί μια ορμητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση που θα συμβάλει στον αγώνα, για να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα, για να ανοίξει ο μόνος δρόμος που μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Εγγύηση για τα δικά σας συμφέροντα είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη Λαϊκή Συμμαχία, ανοίγει το δρόμο για την οικονομία προς όφελος του λαού, με τη δική του εξουσία.
Τώρα! Γνωρίζετε καλύτερα ότι ο ελληνικός λαός είναι που ζημιώθηκε από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012, ζημιώθηκε από τη στήριξη που πρόσφερε στα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.
Τώρα! Εχετε πείρα, να μην επιτρέψετε, για μια ακόμα φορά, την αρπαγή της ψήφου σας, κάτω από τρομοκρατικά διλήμματα, κάτω από τη λογική του «μικρότερου κακού», που τελικά κάθε φορά γίνεται σκαλοπάτι για το μεγαλύτερο κακό.
Τώρα, ξέρετε ότι τα προηγούμενα χρόνια η ΕΕ έπαιρνε αντιλαϊκές αποφάσεις που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, με τη συμμετοχή και κομμάτων που ανήκουν στο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ απευθύνεται σε όλους αυτούς που ξέρουν ότι οι αποφάσεις για ιδιωτικοποιήσεις, π.χ. στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, κ.α., πήγαν χέρι - χέρι με:

• την κατάργηση λαϊκών κατακτήσεων,
• την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων,
• τη μεγάλη ανεργία,
• την ταχύτερη είσοδο στην Ελλάδα ευρωπαϊκών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων από όλες τις ηπείρους,
• την εξαγωγή κεφαλαίου, μεταφορά βιομηχανικής παραγωγής Ελλήνων επιχειρηματιών εκτός Ελλάδας.

Το ΚΚΕ απευθύνεται σ' αυτούς που σήμερα βλέπουν πού οδήγησε η βασική κατεύθυνση της ΕΕ για «ελευθερία κίνησης», δηλαδή κατάργηση περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων:
Το αποτέλεσμα είναι η παρατεταμένη κρίση και συρρίκνωση σε βασικούς κλάδους της εγχώριας μεταποίησης, όπως η κλωστοϋφαντουργία και τα ναυπηγεία.

ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Με το ΚΚΕ δυνατό ενισχύετε την αναγκαία ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη Λαϊκή Συμμαχία για πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην ΕΕ και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ - ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ - ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙ-ΣΤΗΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ.
Στις ευρωεκλογές, όπως και στις βουλευτικές, το ζητούμενο είναι να τιμωρηθεί ο πυρήνας της πολιτικής και της δράσης των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η επιλογή τους υπέρ των μονοπωλίων, υπέρ του μονόδρομου της ΕΕ. Δε συνιστά πραγματική τιμωρία, πολύ περισσότερο βήμα αντίστασης, η μετακίνηση από ένα κόμμα του ευρωμονόδρομου σε άλλο, π.χ. από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ που εξαπατά το λαό ότι η ΕΕ, από τα μέσα και από τα πάνω με τις διαπραγματεύσεις και τάχα καλύτερες συμμαχίες, θα μετατραπεί σε «Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών».
Το ζητούμενο των εκλογών είναι να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι, που, με ψέματα και τρομοκρατία, διέδωσαν ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της Ευρώπης μέσα στην ΕΕ.
Απατηλή και χαμένη για το λαϊκό συμφέρον είναι η ψήφος στα κόμματα που χρόνια καλλιέργησαν την ευρωλαγνεία και τώρα που η ΕΕ αποκαλύφθηκε στα μάτια του ελληνικού και άλλων λαών, τώρα κάνουν κριτική στην τρόικα, στην Μέρκελ, εμφανίζονται ως ευρωσκεπτικιστές και υπέρ της δραχμής, του μάρκου, του φράγκου, της λιρέτας ή λένε ότι μπορεί να «επανιδρυθεί» η ΕΕ με «νέα συνθήκη», με «νέες αρχές».
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Τώρα, έχετε αρκετή εμπειρία, για να μην παγιδευτείτε στα κόμματα που λένε ότι δήθεν η ΕΕ «παραβιάζει τις αρχές και τους σκοπούς για τους οποίους ιδρύθηκε». Από το 1957 μέχρι σήμερα και όσο υπάρχει η ΕΕ, είτε διασπαστεί σε ένωση του βορρά ή του νότου, είτε γίνει ομοσπονδία, είτε συνομοσπονδία θα είναι ιμπεριαλιστική ένωση, κατά των λαών, της νεολαίας.
Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΜΕ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΕ, ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τρομοκρατούν με το ψευτοδίλημμα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη».
Τα άλλα κόμματα, με όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, εξαπατούν με τη θέση ότι η ΕΕ μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένωση των λαών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της θέσης του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης συνειδητής εξαπάτησης.
Ευθύνη έχουν τα κόμματα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου», του «αντιμερκελισμού», της αντινεοφιλελεύθερης και αντιτραπεζικής εκδοχής της ΕΕ και της Ευρωζώνης, τα κόμματα που κατακρίνουν μόνο τη Γερμανία, γιατί έτσι συγκαλύπτουν την ουσιαστική τους στήριξη στην ΕΕ του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.
Το Μνημόνιο ήταν η εξειδίκευση της γενικής πολιτικής της ΕΕ σε συνθήκες κρίσης στην Ελλάδα, επομένως η εναντίωση στο Μνημόνιο πρέπει να είναι εναντίωση στην ΕΕ και στη στρατηγική της ΕΟΚ από την ίδρυσή της το 1957, από τη μετεξέλιξή της σε ΕΕ το 1992.
Τα σημερινά προβλήματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο σύνολο της ΕΕ, δεν είναι γενικά προβλήματα της Ευρώπης ως ηπείρου, αλλά προβλήματα της καπιταλιστικής Ευρώπης, της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Γι' αυτό, η θέση υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Το ΚΚΕ δύο φορές, στις πιο κρίσιμες στιγμές, πήρε τη μόνη σωστή θέση, με το «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ», με το «ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ», με τη συνεπή θέση για ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ.
Σε αυτήν τη βάση, οργάνωσε και στήριξε αγώνες με συγκεκριμένα αιτήματα, προκειμένου να δυσκολέψει την εφαρμογή των κοινοτικών αποφάσεων. Και σήμερα παραμένει η μόνη δύναμη με καθαρή θέση: ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
ΓΙ' ΑΥΤΟ Ο ΛΑΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή στο «λάκκο των λεόντων», ο κάθε λαός είναι ΜΟΝΟΣ του. Ο ελληνικός λαός είναι μόνος, αντιμέτωπος με τα θηρία που τον κατασπαράζουν. Στην πάλη για την αποδέσμευση οι λαοί πραγματικά θα ενώνονται, δε θα είναι μόνοι τους, ο ελληνικός λαός και τα παιδιά του θα έχουν συμμάχους.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΤΟΠΙΟΥ Η ΞΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, λόγω των ανακατατάξεων στη θέση των καπιταλιστικών κρατών στο διεθνή ανταγωνισμό, ενισχύθηκε η ανισομετρία μέσα στην ΕΕ, εμφανίστηκαν αστικές δυνάμεις που αμφισβητούν τη δυνατότητα συνοχής της.
Αυτός ο «ευρωσκεπτικισμός», αυτοί οι ψίθυροι για έξοδο από την ΟΝΕ εκφράζουν συντηρητικές, οπισθοδρομικές και αντιδραστικές απόψεις που υπηρετούν τον εθνικισμό της αστικής τάξης, την αναζήτηση ή αναδιάταξη των συμμάχων της ή εκφράζουν ουτοπικές θέσεις ότι η ΕΕ μπορεί να αναδομηθεί με άλλου τύπου σύμβαση, που θα εξασφαλίζει αναδιανομή προς όφελος των ασθενέστερων οικονομιών και των λαϊκών δυνάμεων.

Η ΕΕ είναι κόλαση για όλους τους λαούς της

• Η αλήθεια είναι ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αφορούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα όλων των χωρών, ανεξάρτητα από μνημόνια και χρέη.
• Σε άλλες χώρες πάρθηκαν στη 10ετία του '90 και σε άλλες στη 10ετία του 2000, σε άλλες μαζεμένα με τη μορφή «σοκ», όπως στην Ελλάδα σε συνθήκες κρίσης, σε άλλες σταδιακά, όπως στην ίδια τη Γερμανία.
• Βέβαια, υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα ως προς τις εργατικές κατακτήσεις, τις κοινωνικές ανάγκες, το ύψος της ανεργίας. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί στην Ελλάδα εφαρμόστηκε μια όχι καλά επιλεγμένη πολιτική, αλλά γιατί η αφετηρία της ήταν σε χειρότερη θέση μέσα στην Ευρωζώνη.
• Για παράδειγμα, η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) είναι η γενική πολιτική που έχει ως στόχο να συγκεντρώσει την αγροτική παραγωγή και τη γη σε λιγότερα χέρια. Εγινε, όμως, πιο επώδυνη στις χώρες που είχαν ακόμα πολυάριθμο το τμήμα των μικροπαραγωγών.
• Η τάση συρρίκνωσης εργατικού - λαϊκού εισοδήματος και κοινωνικών παροχών είναι γενική για όλους τους λαούς της ΕΕ.
• Η σήψη της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής φαίνεται και από το γεγονός ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της εμφανίζονται και πολλαπλασιάζονται τα σκάνδαλα, η διαφθορά.
• Η ΕΕ, με τα περισσότερα κράτη - μέλη της ταυτόχρονα να είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, οργανώνει τον πόλεμο με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, διεξήγαγε πόλεμο στο έδαφος της Ευρώπης, συμμετέχει στους σχεδιασμούς επέμβασης σε Ασία, Αφρική, σήμερα στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, πάει χέρι - χέρι με τις ΗΠΑ στον αντικομμουνισμό και στην αντιμετώπιση του κινήματος με την τρομο - νομοθεσία.
• Ο ευρωμονόδρομος καμιά εγγύηση δεν παρέχει στην εδαφική κυριαρχία. Η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ -με απόφαση και των Κύπριων κομμουνιστών- με κύρια επιδίωξη να λυθεί το Κυπριακό. Η ΕΕ, αντίθετα, στήριξε το «σχέδιο» Ανάν», συνεχίζει να στηρίζει την πολιτική που οδηγεί σε διχοτόμηση. Επίσης, η ΕΕ ούτε στο ελάχιστο δεν αντιμετώπισε τις παραβιάσεις στο Αιγαίο από την Τουρκία, η οποία διαπραγματεύεται την ένταξή της.
• Η συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε κυβερνήσεις κρατών - μελών της όχι μόνο δε συνέβαλε στην ειρήνη και στο σεβασμό της λαϊκής θέλησης, αλλά ενσωματώθηκαν και στήριξαν αποφάσεις πολεμικής επέμβασης. Το παράδειγμα της Κύπρου, με τη συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη διακυβέρνηση, είναι χαρακτηριστικό της ουτοπίας ότι έτσι μπορεί να αναχαιτιστεί η κρίση ή να γίνει φιλολαϊκή η διαχείρισή της.
• Αντικειμενικά, η πολιτική της ένταξης στην ΕΕ οδηγεί στην ενσωμάτωση και τελικά στην αντιδραστικοποίηση των κομμάτων που την υποστήριξαν.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΣΦΗΚΟΦΩΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ.
Στην ΕΕ ούτε υπήρξαν ούτε μπορούν να υπάρξουν ισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη της, αφού η αλληλεγγύη μεταξύ των μονοπωλίων αφορά μόνο στη συμφωνία οικονομικής - κοινωνικής επίθεσης στους λαούς.
Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγκλιση για τους λαούς με παρεμβάσεις από τα πάνω, αλλά κατάργηση της ΕΕ για όλους τους λαούς με το δικό τους αγώνα.
Στο εσωτερικό της ΕΕ βασιλεύει η ανισόμετρη ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, οι ανισότιμες σχέσεις των κρατών.
Η βαθιά οικονομική κρίση συνέβαλε στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στον ηγετικό σκληρό πυρήνα της ΕΕ, υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ετσι, οξύνονται παραπέρα οι ανταγωνισμοί τους. Πάνω στο έδαφος αυτών των αντιθέσεων, οξύνεται και η διαπάλη για την κατανομή των συνεπειών της οικονομικής κρίσης μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης, η διαπάλη για τη συνταγή διαχείρισης της κρίσης.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας πιέζουν τη Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερο μέρος για τη διαχείριση του χρέους των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και για να περιορίσει τα εμπορικά της πλεονάσματα.
Αυτή η διαπάλη, σε καμιά περίπτωση, δε γίνεται για τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων, δεν αφορά τους λαούς είτε των ισχυρότερων είτε των πιο αδύναμων καπιταλιστικών οικονομιών.
Αναζητούνται συμβιβασμοί ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά κανένας συμβιβασμός, που πάντα θα είναι προσωρινός, δεν μπορεί να αποτρέψει την υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων, την περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τις επιπτώσεις της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Τα επόμενα χρόνια θα φανούν πιο καθαρά οι δυσκολίες των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, που συμμετέχουν στην ΕΕ, να αντιμετωπίσουν την κρίση, την αναιμική ανάπτυξη, τις μεταξύ τους ανισότιμες σχέσεις και ανταγωνισμούς.
Τώρα, λοιπόν, πρέπει οι λαοί να παρέμβουν, για να μην επιτρέψουν εναλλακτικά σχέδια, που θα δώσουν ανάσα ζωής και χρονικό περιθώριο να συνεχίσει η ΕΕ την ορμητική επίθεσή της στην εργατική τάξη, στους εργαζομένους. Να μην μπλεχτούν οι λαοί σε ανταγωνισμούς, που μπορεί να φέρουν πιο κοντά παλιούς και νέους τοπικούς πολέμους είτε στο έδαφος της Ευρώπης είτε στον ευρύτερο χώρο.

ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ ΑΠΟΡΡΙΨΤΕ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ

Ολα τα κόμματα, άλλα ένθερμα, άλλα με ορισμένη κριτική, υιοθέτησαν τη λογική του μονόδρομου της ΕΕ, ήδη από την ίδρυσή της ως ΕΟΚ, από την ΕΡΕ και την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ, προδρόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα, ως το «ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ» και το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, προδρόμους του ΣΥΡΙΖΑ. Κορόιδεψαν το λαό με την ΟΝΕ και την απάτη της σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, τιμών, μισθών, κοινωνικών κατακτήσεων.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα που σήμερα τρομοκρατούν ότι η έξοδος από την ΕΕ θα είναι τραγωδία για τους εργατοϋπάλληλους, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, κρύβουν την αλήθεια:
Δεν υπάρχει απόφαση και οδηγία της ΕΕ που δεν οδήγησαν στη συγκέντρωση του πλούτου, δηλαδή του κεφαλαίου, στην αρπαγή κατακτήσεων, στην καταστροφή αγροτών, αυτοαπασχολούμενων χωρίς καμία άλλη προοπτική εργασίας. ΤΩΡΑ, ήρθε η ώρα να τιμωρηθούν όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για τη στάση τους στο παρελθόν.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, κάθε εργαζόμενος που σκέπτεται ριζοσπαστικά μπορεί να διακρίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς μιλά στη Βουλή, με τρόπο που να δημιουργεί εντυπώσεις στο λαό ότι έχει πολιτική δήθεν με ριζική διαφορά από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, κι αλλιώς μιλά στα διεθνή φόρα, που δίνει εξετάσεις στα μονοπώλια και φαίνεται ότι παίρνει «καλό» βαθμό.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες! Καμιά διαπραγμάτευση, καμιά εναλλαγή στην κυβέρνηση σε κάποια κράτη - μέλη, καμιά αλλαγή προέδρου στην Κομισιόν δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιδραστικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ, γιατί αυτή ιδρύθηκε και λειτουργεί για να θωρακίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Ο ευρωμονόδρομος, στον οποίο υποκλίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει και αποδοχή των δεσμεύσεων της ΕΕ, υποταγή στο στόχο της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που οδηγεί τελικά σε νέες θυσίες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δε δεσμεύεται, στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση, ούτε καν για αναπλήρωση των απωλειών του λαού τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια ώρα δεσμεύεται ότι θα δώσει νέες κρατικές ενισχύσεις, κρατικό χρήμα, στους δήθεν «υγιείς επιχειρηματίες» που ...σέβονται τη νομοθεσία!
Οι διεθνείς σύμμαχοι και τα στηρίγματα που επικαλείται, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Μεσογειακού Νότου, είναι εχθροί του λαού, ισοπεδώνουν τα λαϊκά δικαιώματα στις χώρες τους, όπως και η γερμανική κυβέρνηση.
Νέοι και νέες,
Εργατοϋπάλληλοι, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι,
ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ!
Είναι παγίδα ότι υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, φιλολαϊκή έξοδος από την Ευρωζώνη κατά τα πρότυπα της Αργεντινής, της Ιαπωνίας κ.λπ., δηλαδή χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα, ευρωενωσιακά, αμερικανικά, ασιατικά και οτιδήποτε άλλο.
Μην πέσετε στην παγίδα των δήθεν «επαναστατικών», «ανατρεπτικών», «αριστερών» κομμάτων και ομάδων που σας τάζουν καλύτερες μέρες, με έξοδο από την Ευρωζώνη, με αλλαγή νομίσματος, με έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι και οι λαοί της Αργεντινής, της Ιαπωνίας, που οι κυβερνήσεις τους διαχειρίστηκαν αλλιώς τα χρέη και την κρίση, έχουν υποστεί απώλειες και συνεχίζεται αυτή η επιδείνωση.
Η γραμμή αυτή οδηγεί σε νέα αδιέξοδα το κίνημα, το λαό, σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί σε νικηφόρα προοπτική, γιατί η οικονομία θα συνεχίζει να λειτουργεί με κίνητρο το κέρδος, τον ανταγωνισμό, τις αγορές χρήματος, θα συνεχίσει η συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια.
Θα ζητηθούν νέες θυσίες από το λαό, για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, για να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Η πραγματικότητα της επιδείνωσης της ζωής πλατιών λαϊκών στρωμάτων εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, σε κράτη της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή υπογραμμίζει αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια.
Τέτοιες θέσεις, όπως οι παραπάνω, προωθούν ορισμένες πρώην συνιστώσες και σημερινά «ρεύματα» του ΣΥΡΙΖΑ, το «σχέδιο Β» του Αλαβάνου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και αστικές πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε προοδευτικές, ούτε ριζοσπαστικές.
Είναι αυταπάτη σήμερα, μετά από τόση εμπειρία, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να γίνει «σκαλοπάτι» για τη ριζική αλλαγή της κατάστασης η «έξοδος από το ευρώ», η «σκέτη αποδέσμευση», χωρίς άλλες προϋποθέσεις, χωρίς ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στρατηγική σύγκρουσης, χωρίς το κυριότερο: Την πάλη για να περάσουν τα εργαλεία της ανάπτυξης, της οικονομίας, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, στη δική του εξουσία.
Είναι πολιτική που αποσυνδέει την αντιπαράθεση με την ΕΕ από την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, αφήνει στο απυρόβλητο την εγχώρια καπιταλιστική τάξη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση.
Γυρίστε την πλάτη, απομονώστε τους νεοναζιστές, τα ακροδεξιά αποβράσματα, τον εθνικισμό και το ρατσισμό, που στρέφονται ενάντια στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.
Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα του συστήματος, μαντρόσκυλο του καπιταλισμού, που το χρησιμοποιεί κατά του λαού.
Υπηρετεί τα συμφέροντα των εφοπλιστών, άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας, στηρίζεται από αυτούς. Με μοχλό το μεταναστευτικό και αξιοποιώντας το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, επιδιώκει να τσακίσει το κίνημα, να δηλητηριάσει τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις με τον αντικομμουνισμό και το ρατσισμό. Η Χρυσή Αυγή, όπως κάθε ναζιστικό - φασιστικό κόμμα, έχει κάνει τη δημαγωγία επιστήμη.
Δημαγωγεί απέναντι στην ΕΕ, υποστηρίζοντας δήθεν μια «εθνικά ισότιμη συμμετοχή» της Ελλάδας, προκειμένου να συγκαλύψει την εγκληματική φύση της, την υποστήριξη της μεγαλοεργοδοσίας, τα δουλεμπορικά κυκλώματα στα οποία συμμετέχει, που ρίχνουν τους μισθούς, εξαφανίζουν στοιχειώδη δικαιώματα, ακυρώνουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Συγκαλύπτει την αντιδραστική της φύση πετώντας ένα κομμάτι ψωμί για να διατηρούνται μόνιμα λαϊκές δυνάμεις στη φτώχεια.
Δημαγωγεί για οικονομικά σκάνδαλα ή για το ύψος των βουλευτικών μισθών και συντάξεων, γιατί στρώνει το έδαφος, με τη λαϊκή στήριξη, να περάσει η καπιταλιστική εξουσία σε πιο συγκεντρωτική και τρομοκρατική μορφή, όταν το χρειαστεί, να έχει τα χέρια λυμένα στη βία κατά του εργατικού - λαϊκού κινήματος, κατά του ΚΚΕ.
Οποιος λαϊκός άνθρωπος πιστεύει ότι με ψήφο στη Χρυσή Αυγή τιμωρεί τη σαπίλα και τη δια-φθορά κάνει μεγάλο λάθος. Δυναμώνει το μηχανισμό που τα γεννάει. Δυναμώνει μια συμμορία που τη βρίσκει μπροστά του ως εχθρό των λαϊκών διεκδικήσεων.
ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΚΚΕ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ.
ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ

Γιατί, παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, παλεύει με πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Διαθέτει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα σχολεία, στα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια, στις επαγγελματικές σχολές, στους τόπους κατοικίας, στα συνδικάτα. Πρωταγωνιστεί καθημερινά στους αγώνες, σε αντίθεση με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, που είναι δεκανίκι της ΕΕ, της μεγαλοεργοδοσίας.
Παλεύει για την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Στέκεται στο πλευρό της αγροτιάς, για να μη χάσουν το σπίτι τους, το βιος τους από τις τράπεζες, τους μεγαλέμπορους και τους βιομήχανους αγροτικών εφοδίων.
Στέκεται στο πλευρό των αυτοαπασχολούμενων, κατά των μονοπωλίων που τους συντρίβουν, κατά της αισχροκέρδειας των τραπεζών και της σκληρής φορολογίας.
Διεκδικεί το δικαίωμα στη λαϊκή στέγη, στην αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, σε φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, δωρεάν πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές.
Παλεύει ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό, για τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, για την προστασία των ανέργων, τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση των μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών, τις άμεσες ανάγκες των νέων ζευγαριών. Διεκδικεί αντισεισμικά - αντιπλημμυρικά μέτρα, δημόσια έργα υποδομών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής, την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ

Γιατί, δίνει μάχες στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο. Εχει καταθέσει σημαντικές προτάσεις νόμων για ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, αντιτάσσεται στα αντιλαϊκά μέτρα, ενημερώνει τους εργαζόμενους, είναι η δική τους φωνή.
Γιατί, κεντρικό του σύνθημα - μήνυμα και πρακτική δράση έχει να μη μείνει κανένας μόνος του στην κρίση, να δυναμώσει η λαϊκή αλληλεγγύη για το σπίτι, το ρεύμα, τη διατροφή, την εκπαίδευση.
Το ΚΚΕ διαθέτει τις δυνάμεις του για την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που σήμερα, στα πρώτα της βήματα, εκφράζεται από τον κοινό αγώνα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ, που, παρεμβαίνοντας για κάθε πρόβλημα, ανοίγει δρόμους.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ - ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Η ψήφος του ελληνικού λαού στο ΚΚΕ:

• Είναι ταυτόχρονα ψήφος αντίστασης και προοπτικής. Μπορεί να δώσει φτερά και δύναμη και στο ευρωπαϊκό κίνημα των εργαζομένων. Είναι ψήφος καταδίκης των αντικομμουνιστικών διώξεων, της υποκίνησης υπαρκτών και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων στα κράτη - μέλη, ψήφος κατά του ναζισμού - φασισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού, κατά των στρατοπέδων των ξένων εργατών.
• Είναι ψήφος κατά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ, πέρα από προσχήματα, σε βάρος των λαών της Αφρικής, του σχεδίου για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής, των αντιδραστικών επιλογών κατά των λαών της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα της «κοινής θέσης της ΕΕ» κατά της Κούβας.
• Είναι ψήφος που χαλάει τα σχέδια των καπιταλιστών και όσων πίνουν νερό στο δικό τους μέλλον, να απομονώσουν το ΚΚΕ, να ανακόψουν την επίδρασή του στην ανασύνταξη του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη.

Για όλα αυτά, το ΚΚΕ, με συνέπεια και συνέχεια, έδρασε από κοινού με άλλα Κομμουνιστικά, Εργατικά Κόμματα, με δυνάμεις που αντιτίθενται στην ΕΕ και στην επίθεση του κεφαλαίου, στην Ευρώπη.
Οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να καταφέρουν κοινό χτύπημα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του ευρωσυμβιβασμού. Είναι σημαντικό, την άλλη μέρα από τις ευρωεκλογές, η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις - κεντροδεξιές και κεντροαριστερές - να μετράνε απώλειες, να έχει δεχτεί πλήγμα η πολιτική τους. Αυτό το πλήγμα μπορεί να δοθεί με την υπερψήφιση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ριζοσπαστικών, γνήσια αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων στην Ευρώπη,που αντιπαλεύουν την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις ταξικές επιλογές της σε βάρος των εργαζομένων της Ευρώπης και εκτός αυτής.
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΣΤΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Ο ΠΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ, ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Μόνο έτσι μπορεί να πνεύσει νέος άνεμος αισιοδοξίας, αναζωογόνησης του επαναστατικού κινήματος, για τη χειραφέτηση των λαϊκών κινημάτων και το άνοιγμα του δρόμου για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
Οι ευρωεκλογές μπορούν να συμβάλουν σε μια στροφή στο συσχετισμό προς όφελος του λαού. Με ισχυρό ΚΚΕ για μια πραγματικά ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, μια ισχυρή αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Υπάρχει η πρόταση διεξόδου, η δυνατότητα οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας από το λαό, για το λαό. Αυτό που ακόμα λείπει είναι η αποφασισμένη, λαϊκή θέληση για σύγκρουση με τις δυνάμεις που την εμποδίζουν.
Η διέξοδος είναι: Να κοινωνικοποιηθούν ο ορυκτός πλούτος, η Ενέργεια, οι Τηλεπικοινωνίες, οι Μεταφορές, το εμπόριο, η γη, οι καπιταλιστικές αγροτικές, κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, να γίνουν όλα λαϊκή περιουσία.
Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας να οργανωθεί ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός.
Με αυτά τα εργαλεία μπορεί η εργατική - λαϊκή εξουσία να σχεδιάσει κεντρικά την οικονομία, να δώσει δύναμη στην ανάπτυξη των κλάδων και της περιφέρειας, να αναπτύσσονται αναλογικά αγροτική, βιομηχανική παραγωγή, κοινωνικές υπηρεσίες με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε όλο και ευρύτερο επίπεδο.
Αυτή η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει οριστική λύση στην ανεργία.
Να καταργήσει την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, να αναπτύξει αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν, αναβαθμισμένες, σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες.
Να προστατεύσει τη μητρότητα, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, να διαμορφώσει προϋποθέσεις ελεύθερου χρόνου για όλους τους εργαζομένους, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, να ευνοήσει τη συμμετοχή τους στα όργανα της εργατικής εξουσίας, από κάτω έως πάνω.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟ ΛΑΟ - ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα, παλεύοντας αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά σε κάθε χώρα, προσθέτει τη δική του συνεισφορά στην αποδυνάμωση και ανατροπή του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος που ονομάζεται ΕΕ. Η αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών, θα επιταχύνει την εμφάνιση συνθηκών για την κατάκτηση της εργατικής - λαικής εξουσίας και σε άλλες χώρες. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, του σοσιαλισμού.
Η αποδέσμευση, που προβάλλει το ΚΚΕ, είναι ενταγμένη στον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού, στο δρόμο της ενοποίησης της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο διεθνιστικός δρόμος των λαών.

ΑΣ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΑ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Το ΚΚΕ σού προτείνει το δρόμο μιας πραγματικής διεξόδου για το λαό από την κρίση και τους πολέμους. Ολοι οι άλλοι δρόμοι έχουν δοκιμαστεί.
Σε αυτές τις ευρωεκλογές να πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ!
ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥΣ.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ - ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ!
ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΜΠΟΡΟΥΝ!
ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ, ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΟΥ ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ, ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ!
ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!
ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014 ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ!

ΓΕΝΑΡΗΣ 2014

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ