Δημήτρης Τατάκης: «Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!»

Κατιούσα

Στις 10 του Γενάρη 1950 δολοφονείται στη Μακρόνησο, έπειτα από άγρια βασανιστήρια που κράτησαν 33 ολόκληρες μέρες, ο κομμουνιστής Δημήτρης (Μήτσος) Τατάκης, Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, της θρυλικής ΟΕΝΟ.
Οι δήμιοί του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να λυγίσουν τον Τατάκη, ώστε να αποτελέσει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Μακρονησιώτες. Δεν τα κατάφεραν όμως. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν υπέγραφε την περιβόητη «δήλωση μετανοίας», ώστε να θέσει τέρμα στο μαρτύριό του, εκείνος απάντησε: «Το έκαμα για να αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής, οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!».
Στα πλαίσια του διηγηματικού αφιερώματός του στα 60χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε την Κυριακή 17/12/2006 το παρακάτω διήγημα για τον κομμουνιστή ήρωα.

Δημήτρης (Μήτσος) Τατάκης

Δημήτρης Τατάκης

«Ω μητέρα μου εσύ σεβαστή, κι ω εσύ που με φως γεμίζεις αιθέρα το παν, ω, για δέστε με πόσο άδικα πάσχω!»

(Από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου)

«Πέρσι τέτοια μέρα, 16 του Δεκέμβρη*, πέθαινε στις φυλακές του Μακρονησιού ο Δημήτρης Τατάκης. Ετσι ξαφνικά ήρθε το μεγάλο κακό, δεν το περίμενε κανένας, δεν το πίστευε κανένας. Και πώς μπορούσε να πεθάνει ο Τατάκης; Ενάμιση χρόνο στεκόταν όρθιος, πάνω στο βράχο, ακίνητος, με το πρόσωπο αντίκρυ στην Ανατολή, με τη σκέψη και την καρδιά του δοσμένη σ’ όλον τον κόσμο – και να τον δέρνει ο άνεμος και να τον μουσκέβει η βροχή, και να κρουσταλιάζει η παγωνιά το βασανισμένο κορμί του.
Όλοι τόνε ξέρανε πια στο νησί τον Δημήτρη Τατάκη. Κοντά του όμως λίγοι μπορούσαν να φτάσουν: Εκείνοι που είχαν τη δική του παλικαριά – ήταν μεγάλος ο δρόμος ίσαμε το βράχο… – κι εκείνοι που ερχόντουσαν να τον βασανίσουν. Οι άλλοι τόνε βλέπανε από μακριά, όρθιο πάντα, όλες τις ώρες.
– Ποιος είναι; ρωτούσαν.
– Ο Τατάκης.
Περνούσε η νύχτα μέσα στα βογγητά και το αίμα. Ο άνεμος ήταν άγριος. Η θάλασσα χτυπούσε δυνατά το νησί κι έφευγε σφυρίζοντας αναδιπλωμένη, στο σκοτάδι. Κάτι φωνές. Ποδοβολητά. Οι σκηνές των φυλακισμένων αγρυπνούσαν. Ψυχή δεν ξεμυτούσε. Ο θάνατος παραμόνευε. Πότε θα τελειώσει τούτη η νύχτα; Πριν χαράξει έπαυαν τα βογγητά, η θάλασσα ημέρευε, ο άνεμος έπεφτε – τραγουδούσε η σάλπιγγα εγερτήριο.
Έβγαιναν απ’ τις σκηνές οι φυλακισμένοι. Όλοι κοιτούσαν προς τα κει. Στην “απομόνωση”. Να, ένας ίσκιος – μόλις που τον αγγίζει ο Αυγερινός. Όρθιος πάλι. Δεν έπεσε. Στέκεται ακίνητος. Νίκησε. Αυτός μοναχός, μες στη νύχτα. Ο Τατάκης. Εφευγε ο χειμώνας, έφευγε το καλοκαίρι, ερχόταν δεύτερος χειμώνας, εκεί ο Τατάκης, εκεί κι ο βράχος.
Μια φορά είχε πάει ο γιατρός της φυλακής να τον δει. Ακουσε πως είχε μείνει τριανταδυό μέρες και τριανταδυό νύχτες άγρυπνος, γυμνός, χειμώνα καιρό να σπρώχνεται στην παγωμένη θάλασσα, να στεγνώνει με τον άνεμο, να βασανίζεται, να ματώνει, χωρίς μια στιγμή να πει “αφήστε με”, χωρίς να πλαγιάσει. Δεν τον πίστευε ο γιατρός. Πήγε κοντά του. Είδε ένα νέο άντρα, να χαμογελάει…
– Εσύ ανέτρεψες την επιστήμη, του είπε.
Ο Τατάκης όλο χαμογελούσε. Οχι τώρα. Κι όταν βασανιζόταν ακόμα. Δεν μπορούσε να κάνει εξαίρεση στο γιατρό. Λίγο – λίγο άρχισαν να τον παραδέχονται κι οι βασανιστές του. Καταλάβαιναν πια πως δεν μπορούσαν να τον κάνουν να λυγίσει. Αυτό βέβαια δε σήμαινε πως θα σταματούσε ο παιδεμός. Η διαταγή, διαταγή. Αλλά να, τις άλλες ώρες, έρχονταν να του προσφέρουν δειλά ένα τσιγάρο, να τον ρωτήσουν “πώς παν τα κέφια”, “πώς τα περνάει”.
– Καλά, καλά, τους απαντούσε ο Τατάκης με το ίδιο, τ’ ακίνητο χαμόγελό του. Καμιά πίκρα δεν είχε στα μάτια. Κανένα παράπονο στα χείλη. Ξέρει πως έτσι έπρεπε να σταθεί. Δε γινόταν αλλιώς. Ηταν κάτι πολύ φυσικό γι’ αυτόν νάναι ο Ανθρωπος, δυνατότερος κι απ’ την πιο ανελέητη βία.
Είχε τη θάλασσα συντροφιά του όλη τη μέρα και τη νύχτα. Κάποτε δούλευε στη θάλασσα: Δεύτερος πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Γιατί τον φέρανε στο Μακρόνησο; Αν είχε καμιά “κατηγορία” δε θα τον κρατούσαν τόσον καιρό υπόδικο στις φυλακές. Θα δικαζόταν όπως χιλιάδες άλλοι. Για να τον βαστάνε λοιπόν έτσι, θα πει ότι δεν υπάρχει “υπόθεση”. Μπορούσε και να τον άφηναν “ελεύθερο”, φτάνει νάλεγε μόνο πως τα βασανιστήρια, οι σκοτωμοί, η τυραννία, που δοκίμαζαν τα παιδιά του λαού, το αίμα, η φωτιά, ήταν σωστά πράγματα – πως το θηρίο που τον παίδευε είχε μεγαλύτερη ανθρωπιά απ’ τον ίδιο που μαρτυρούσε.
Ο Δημήτρης Τατάκης, ο καπετάνιος, είπε δε γίνεται αυτό. Μέτρησε τη ζωή, μέτρησε το θάνατο – θα ζούσε για να πεθάνει. Δε θα πέθαινε για να ζήσει. Από κει και πέρα, ό,τι και να ερχόταν, το περίμενε όπως η γη το νερό. Και στεκόταν όρθιος πάνω στο Βράχο. Πότε τον φόρτωναν και με πέτρες. Πότε του λέγανε να σηκώνει το ένα του πόδι.
– Από τέτοια, παιδιά, έννοια σας. Μη στενοχωριόσαστε…
Χαμογελούσε. Κι αγνάντευε τη θάλασσα. Ενα καράβι στον ορίζοντα. Κατά πού να πέφτει το σπίτι του; τι να συλλογιέται τάχα η μητέρα; Η γειτονιά του θάναι ήσυχη τούτη την ώρα; Τα μεγάφωνα του Μακρονησιού έπαιζαν τραγούδια. Κάθε τόσο, τάκοβε ο σπήκερ. “Η Μακρόνησος είναι ο φάρος της ελευθερίας”. Φάνηκε μπροστά του ο βασανιστής.
– Απόψε θα υπογράψεις Τατάκη, του είπε. Πρέπει να τη διαλύσουμε την απομόνωση. Κι όταν υπογράψεις εσύ θα τη διαλύσουμε…
Πάλι το χαμόγελο.
– Βάζουμε στοίχημα πως θα υπογράψεις;
– Θα το χάσεις το στοίχημα.
– Ρε βάζεις στοίχημα;
– Θα το χάσεις.
Επεσε πάνω του ο βασανιστής. Τόνε χτυπούσε με το “μπαμπού”, με τις αρβύλες, με τις γροθιές, τον γκρέμιζε στους βράχους, του έσφιγγε το λαιμό. Απόκαμε το θηρίο. Ανάσαινε βαριά. Εσταζε ιδρώτα. Ο άλλος χαμογελούσε πάντα μέσα στα αίματα. Τότε χυμάει ο βασανιστής μ’ ένα ουρλιαχτό, του δαγκώνει τ’ αφτί, να το κόψει. Σηκώνεται αφρισμένος. Πνίγεται. Τρέμει. Δεν μπορεί πια να μη φωνάζει:
– Τη μάνα μου να μου λέγανε, την πατρίδα μου να μου λέγανε, το θεό να μου λέγανε, θα τους πρόδινα για να γλιτώσω…
Φεύγει σκουντουφλώντας με σκυμένο το κεφάλι. Κι ο Τατάκης, ο καπετάνιος, καθώς είναι πεσμένος μπρούμητα στο σκληρό χώμα του Μακρονησιού, με τις πληγές και με τη χαρά της νίκης στο πρόσωπο, του φωνάζει ήρεμα.
– Ψιτ. Τόχασες το στοίχημα…
Ενάμιση χρόνο στάθηκε ο νέος Προμηθέας στο Βράχο του. Οι Αγγελιοφόροι του Δία των φυλακών, του φέρνανε κάθε τόσο μηνύματα. Εστελνε κι αυτός το δικό του. “Θα μείνω εδώ, πέστε του”. Και πλήθαινε η απομόνωση και μ’ άλλα παλικάρια. Τον χαιρετούσαν μ’ εμπιστοσύνη, “Μαζί σου κι εμείς”.
Πέρσι, τέτοια μέρα, 16 Δεκεμβρίου, η Διοίκηση των φυλακών πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με κάθε τρόπο θάσβυνε η Απομόνωση. Εφταναν οι εκλογές. Το μεγάλο κακό θα σταματούσε. Δεν έπρεπε να γλιτώσει έτσι ο Τατάκης κι η συντροφιά του. Είχαν γίνει πολλοί.
Οδήγησε λοιπόν σε συγκέντρωση τους φυλακισμένους. Θα έβγαζε λόγο κάποιος του “Γραφείου Ηθικής Αγωγής”. Ολα ήταν προμελετημένα. Χασισοπότες απ’ τις Στρατιωτικές Φυλακές βρίσκονταν εκεί, εφοδιασμένοι με σύρματα, με κοτρόνια, με πέτρες. Δίνεται το σύνθημα. Ορμούν πάνω στα παιδιά της Απομόνωσης. Ποτέ δεν ξανάγινε σ’ εκείνη τη σκληρή γη, την αιματοποτισμένη, αυτός ο χαλασμός. Γκρέμιζαν παλικάρια από ψηλούς βράχους στη θάλασσα. Χτυπούσαν όπου βρίσκανε. Γδέρνανε οι αρβύλες τα στήθια των παλικαριών. Γέμισε βογγητό πάλι ο τόπος.
Οι άλλοι φυλακισμένοι σάστισαν μπροστά στο κακό. Ακούστηκε μια φωνή άγρια: “Οι πολίτες να τραβήξουν πάνω στις σκηνές τους! Γρήγορα”! Σε λίγο οι βασανιστές μάζευαν τα πληγιασμένα κορμιά από τους βράχους, από τη θάλασσα, και τα πήγαν στην Απομόνωση. Ρίξανε το καθένα στ’ ατομικό του αντίσκηνο. Η νύχτα σκέπασε το Μακρονήσι. Μια φωνή ακουγόταν, εκεί γύρω. “Πεθαίνω… πεθαίνω…”.
Ηταν η φωνή του Τατάκη. Την άκουσε μέσα στον πονεμένο της ύπνο η συντροφιά του. Υστερα έσβυσε. Ενα σούσουρο ακολούθησε. Ποδοβολητό. Σα να κουβαλούσανε κάποιον. Δεν μπορούσε κανένας να δει. Την άλλη μέρα τ’ αντίσκηνο του Τατάκη ήταν άδειο, με το μπογαλάκι του και το παγούρι πεταμένο σε μιαν άκρη. Τον πήραν και τον θάψανε στο Λαύριο – οι δικοί του το έμαθαν αργότερα, μ’ ένα “συλλυπητήριο” τηλεγράφημα του διοικητή της Σ.Φ.Α.
Ετσι πέθανε ο νέος Προμηθέας του Μακρονησιού. Ομως στο βράχο, στάθηκαν άλλα παλικάρια, με το πρόσωπο αντίκρυ στην Ανατολή, ν’ αγναντεύουν τη θάλασσα και να χαμογελούν σ’ όλον τον κόσμο, καθώς ο Τατάκης, ο Δημήτρης Τατάκης – ο Καπετάνιος».

Γ.Σ.

*Σημείωση του Ριζοσπάστη: Σύμφωνα με κείμενα – μαρτυρίες των συγκρατουμένων στη Μακρόνησο συντρόφων του Διονύση Γεωργάτου και του αξέχαστου Γιάννη Παλαβού (βλέπε «Ρ» 26/1/2003), ο ηρωϊκός Δημήτρης (Μήτσος) Τατάκης, μετά από βασανιστήρια 33 ημερών, υπέκυψε στις 9 προς 10 Γενάρη 1950, ενώ ο υπογράφων με τα αρχικά Γ. Σ. συγγραφέας του διηγήματος χρονολογεί το θάνατο του «προμηθεϊκού» κομμουνιστή Δ. Τατάκη, στις 16/12/1949. Οι προσπάθειές μας να μάθουμε από επιζώντες συγγραφείς – αγωνιστές του ΔΣΕ, ποιος μπορεί να υπέγραφε με τα αρχικά Γ. Σ. δεν είχαν αποτέλεσμα. Μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε: Μήπως πρόκειται για τα αρχικά του Γιαννακόπουλου Σταμάτη («Πέτρος Ανταίος»); Μήπως, για κάποιον, επίσης μακρονησιώτη, συγκρατούμενο του Τατάκη; Μήπως τα αρχικά «Γ. Σ.», όπως και το «Γρηγόρης» και άλλα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε στην ΕΠΟΝίτικη «Νέα Γενιά» και άλλα ΕΑΜογενή έντυπα, ο αγωνιστής, γνωστός πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γεράσιμος (Μεμάς) Σταύρου; Μήπως, τα αρχικά παραπέμπουν στον αλησμόνητο, συγγραφέα, δραματουργό, σκηνοθέτη, μεταφραστή, επικεφαλής του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ, και μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ μέλος της πρώτης εκδοτικής επιτροπής των εκδόσεων «Νέα Ελλάδα» στο Βουκουρέστι, Γιώργο Σεβαστίκογλου; Σημειώνουμε, τέλος, ότι το διήγημα αυτό περιλήφθηκε στη συλλογή «Πεζογράφοι της Αντίστασης», που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Νέα Ελλάδα», το 1952.

Το έγκλημα του κυρ Κέλσιου!

Λιάνα Κανέλλη

Ξυπνάω χαράματα. Σκοτάδι πήχτρα. Διακοπή ηλεκτρικού. Φυσικό. Ως πιθανό. Φακοί, μπαταρίες, τηλέφωνα φορτισμένα. Έχω πάθει, έχω μάθει. Αλάτι στα σκαλιά. Καθαρισμένα πεζοδρόμιο κι αυτοκίνητα. Αλατισμένα κι αυτά. Παλιά είχα τρανζιστοράκι για τα γενικά που πρέπει να ξέρω. Τώρα ταμπλετάκι. Χαμός.
Τα κοινά αποϊδεολογικοποιούνται. Οι συμφορές προσωποποιούνται σκέφτομαι, καθώς διαβάζω για τηλεμαχοσοφίες κι υπατοβροχές. Να έχει όνομα ο… εχθρός-καιρός, να κατεβάζουμε καντήλια για «την πουτάνα τη Σοφία…», να κρατάει καλά η χειραγώγηση χωρίς να την παίρνεις πρέφα. Παίρνω τηλέφωνο στο βοηθό μου που μου στέκεται εικοσιπέντε χρόνια να του πω να γυρίσει πίσω σπίτι του με το ίδιο λεωφορείο που ξεκίνησε, γιατί γλιστράει η πλάση και θα σπάσει κάνα ποδάρι. Επιμένει να μη μ’ αφήσει στα δύσκολα. Ευτυχώς μ’ ακούει.
Η τηλεόραση πιξελοποιημένο χιόνι. Υψηλοτάτης ευκρίνειας κλασσικό πρόβλημα. Τα μέσα παραγωγής άμα τα πάρει στα χέρια της η γης κι η φύση, κι ανθρώποι επιστήμονες κι εργάτες, το μόνο που μαθαίνουν είναι να σκέφτονται πόσα λεφτά θα χαθούν για τ’ αφεντικό που δε θα φταίει για τις απολύσεις μετά από τις αεροβαφτισμένες συμφορές, τότε τ’ άσωστα δε σώζονται.
Ο γιος μου δυο μέτρα μπόι και θερμόαιμη ηλικία, θέλει ν’ ανέβει στη στέγη να φτιάξει το… πιάτο. Να το ξεχιονίσει. Καβγάς. Η σκάλα είναι γλιστερή. Δολοφόνος. Κάθετη στον τοίχο. Τα κεραμίδια μπορεί να σε σκοτώσουν. Νογάει; Βαριέται; Γλιτώνει πάντως την απόπειρα ευγενούς αυτοχειρίας, σκέφτομαι. Ας την πούμε και συναισθηματικό δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Στην τέως ΔΕΗ και νυν ΔΕΔΔΗΕ, (κακόηχο μωρέ) πετυχαίνω έναν γνωστό στη τηλέφωνο, απ’ αυτούς που δουλεύουν τριάντα χρόνια εκεί. Μας έχει… φωτίσει δυο φορές, με υπερπροσπάθεια πριν από δεκαπέντε και πριν από είκοσι χρόνια, όταν παρ’ ολίγο να ψοφήσουμε αποκλεισμένοι μέρες κι απροετοίμαστοι στα βόρεια κωλοπροάστια. Είναι ψύχραιμος κι ακριβής. Όταν τον πήρα ξανά να του πω ευχαριστώ μετά από ώρες, θυμηθήκαμε που πίναμε κονιάκ και τσίπουρο τότε, στα χειρότερα. Αδιόρατη κι η πίκρα του δημοσίου υπαλλήλου που δε σταυρώνει καλό λόγο ούτε όταν από φιλότιμο, εναερίτης ή γραφιάς, έχει σκιστεί. Έχει δώσει τα ρέστα του για να μην τα φτύσουν δυο γιαγιάδες στη γειτονιά κατάκοιτες και μ’ οξυγόνο, σαν την αρχαία γραία Εκάλη, που πέθανε πριν το πριγκηπόπουλο Θησέας τηρήσει το λόγο του και σκοτώσει το λιοντάρι που ρήμαζε την περιοχή. Είχε πάει πρώτα να πάρει το θρόνο, κι όταν γύρισε τη βρήκε νεκρή. Άχρηστη η λεοντή στον τάφο της. Κι έχει γριές και μωρά κι αλλού. Όπως και πρίγκηπες παντού.
Το εργολαβικό λιοντάρι βρυχήθηκε. Σύμπτωση. Αρχαία και σύγχρονη, σα μαύρο αστείο τρόμου. Στην αγιασοφιά ως γήπεδο, με τη σοφία ως κακοκαιρία, ένας εξηντάχρονος στην οικοδομή, τσακίζεται απ’ τη σκαλωσιά. Δυό 24ωρα μετά το δολοφονικό «εργατικόν ατύχημα», το όνομά του θαρρείς εφτασφράγιστο μυστικό, ώσπου να τελειώσει το ανακριτικό πυροσβεστικής και επιθεώρησης εργασίας. Γνωστόν το όνομα μόνο της εταιρείας (Ερμωνασσα). Με κλειστά σχολεία, δικαστήρια κλπ. κλπ. είναι κατασκευαστικώς ορθόν να ανεβαίνει στη σκαλωσιά να δουλέψει, όχι ο  δικαιούμενος συνταξάρα εργάτης της οικοδομής, αλλά ο όποιος και δεκαοχτάρης ακόμη. Κόκκορας σφαγμένος στα θεμέλια κάθε έργου δεν είναι ποτέ ο αφεντικός. Είναι ο εργάτης, ο χτίστης, ο ηλεκτροσυγκολλητής, ο βοθρατζής, ο μπογιατζής, ο… η… τάξη που γράφει, αλλά δεν υπογράφει την Ιστορία. Ο εντολοδόχος ανώνυμος. Ο εντολέας της αμειβόμενης (;) αποστολής αυτοκτονίας προβαφτισμένος αλλά όχι αθάνατος, Capitalismo, τονε λένε. Τα παιδιά του Κέρδος κι Υπεραξία. Εδώ, με την Υπατία επελαύνουσα, να φέρνει καταιγίδες, πλημμύρες και μποφόρια, ήταν σ’ ένα γήπεδο που συναντήθηκαν. Αύριο σ’ ένα άλλο, γεμάτο από εργάτες που θέλουν δεκάδες μεροκάματα για ένα φθηνό διαρκείας της όποιας ομάδας της καρδιάς τους. Που μάθαν να θρηνούν για την απώλεια του γκολτζή από ακριβή μεταγραφή, αλλά όχι για το σφαγμένο κοκόρι, στη γέφυρα, στον πόλεμο, στην οικοδομή, στο κτήριο, στη σήραγγα, στις ράγες, στο χωράφι, στη φάμπρικα, στο χοτέλ, στο πάρε δώσε της κόλασης απ’ τους -45 ως τους +45 του κυρ Κέλσιου… Το αφεντικό είναι θεός όταν βάζει το χέρι στην τσέπη και σ’ αγοράζει νίκες, ε;
Κι όποιος αυτές τις μέρες μιλάει για «βουλή-κόλαση» και «θυελλώδεις εξελίξεις» δεν έχει καν διανοηθεί τι σημαίνει έγκαυμα πάγου στο καμίνι της καπιταλιστικης βαρβαρότητας, εκεί που ο χρόνος είναι μόνο χρήμα. Και το έγκλημα του Κυρ Κέλσιου…

«Κωλοτούμπες»...

Της Κάλι Καρά

Λαϊκισμός και «κωλοτούμπα» έχουν τη δική τους ιστορία σ' αυτόν τον τόπο όπου με ένα ατέλειωτο μπαράζ από όλες τις αστικές κυβερνήσεις έφτασαν τα πράγματα ως εδώ.

Τα τελευταία όμως χρόνια με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ η «κωλοτούμπα» πήρε άλλες διαστάσεις, ενώ έγινε και ...εξαγώγιμο προϊόν.

Ο ελληνικός όρος «κωλοτούμπα» είναι πλέον δημοφιλής στις Βρυξέλλες. 
Προφέρεται με ξενικό accent στους διαδρόμους της Κομισιόν όταν θέλουν να περιγράψουν χαριτολογώντας το πώς κάποιος έκανε πλήρη μεταστροφή απ’ αυτά που μέχρι πρότινος υποστήριζε.

Ήδη, ο πρωθυπουργός της χώρας ως εξπέρ στις κωλοτούμπες, τις πατεντάρισε και τις εξάγει στο εξωτερικό, συμβουλεύοντας τους Ιταλούς πολιτικούς «θα ήταν καλύτερο να κάνετε σήμερα αυτά που ούτως ή άλλως θα κάνετε αργότερα»!


Σπουδαίο προσόν για έναν εκλεγμένο ηγέτη που «έλεγε» ότι ονειρευόταν να αλλάξει την Ευρώπη, που «αγωνιούσε» για το αύριο, κατάφερε τους λεονταρισμούς να τους μετατρέψει σε προσκυνήματα και ιστορικούς συμβιβασμούς, να καταστήσει τη χώρα μας «μεντεσέ» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια, να τη μετατρέψει σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο.

Από το «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών» έφτασε στον «διαβολικά καλό» Τραμπ.
Από το «go back, κυρία Μέρκελ» το 2015 να ετοιμάζεται τώρα στο τέλος της θητείας του να υποδεχτεί ξανά τη Γερμανίδα καγκελάριο στην Αθήνα «μετά βαΐων και κλάδων».

Δεν υπάρχει Ευρωπαίος ηγέτης αυτή τη στιγμή που να μη θεωρεί τον Τσίπρα «το καλό παιδί για όλες τις δουλειές», αφού εφάρμοσε πιστά όλες τις εντολές και τις υλοποίησε χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις.

Θηριώδες υπερπλεόνασμα, που προέκυψε από τη φοροληστεία και τη μείωση των δημοσίων επενδύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών. Το ιδιωτικό χρέος αυξάνεται, η απειλή των πλειστηριασμών εντείνεται. Οι νέοι εξακολουθούν να φεύγουν στο εξωτερικό γιατί κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει με μισθό 400 ευρώ το μήνα, ενώ οι πρόσφυγες ζουν την κόλασή τους στους «αριστερούς» καταυλισμούς.

Φτάσαμε στο τέλος της κυβερνητικής διαδρομής, το Σκοπιανό μπήκε ανάμεσά τους, η πολιτική τους σχέση έχει εκφυλιστεί και το λιγότερο που προκαλεί είναι θυμηδία.

Ο Πάνος δήθεν φεύγει, αλλά πάντα μένει και στηρίζει τον «μικρό Αλέξη».

Ο Τσίπρας δήθεν εκφράζει την υποτιθέμενη δυσφορία του, αλλά στο τέλος είναι βέβαιος ότι «ο Πάνος δεν θα φύγει γιατί δεν έχει πουθενά να πάει».

Να που και η δικαιοσύνη μπήκε στο χορό της «κωλοτούμπας» και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μέσα στο αστικό σύστημα.

Για την κυριακάτικη αργία, ο λόγος, που καθιερώθηκε το 1909, το πρώτο μέτρο εργατικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα.

Το ξήλωμα, στα χρόνια των μνημονίων, κάθε νομικού πλαισίου που περιορίζει το βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας δεν θα μπορούσε να την αφήσει αλώβητη.

Το Δ' Τμήμα του ΣτΕ, ανατρέποντας έτσι την προ διετίας απόφαση της Ολομέλειας του ίδιου δικαστηρίου που είχε κρίνει αντισυνταγματική τη λειτουργία των καταστημάτων, στις 8 Γενάρη 2019 την κρίνει συνταγματική!

Άλλη μία «μεταμνημονιακή κανονικότητα» που βλάπτει σοβαρά τα δικαιώματα και την ίδια τελικά τη ζωή των εργαζομένων.

Όλες οι «κωλοτούμπες» αριστερές, δεξιές ή αριστεροδέξιες αποδείχτηκαν τραγωδία για τον ελληνικό λαό.

Οι εργαζόμενοι, για να γλυτώσουν από τους αστούς και τις «κωλοτούμπες» τους, να προλάβουν το εξπρές που θα συναντήσουν το ΚΚΕ σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, σε κάθε κάλπη.

902.gr

ΣΚΑΪ φασιστο-τηλεσκουπιδαριό

Αγαπάει την γυμναστική και τις πολεμικές τέχνες, δουλεύει ως σωματοφύλακας, οι φίλοι τον φωνάζουνε «Σπαρτιάτη» αν και δεν έχει καταγωγή από την Σπάρτη ή την Μάνη, αλλά από τον Πόντο.

Και προς επιβεβαίωση των εύλογων επιφυλάξεων για τον συνδυασμό των παραπάνω, έχει στο μπράτσο του την σημαία της χούντας και τον μαίανδρο (που “δεν είναι εθνικιστικός/ φασιστικός αλλά αρχαιοελληνικός”, όμως τυχαίνει να τον χρησιμοποιούν ως σύμβολο αναγνώρισης οι Έλληνες εθνικιστές και οι ακροδεξιοί).

Ο λόγος για τον Παύλο Παπαδόπουλο.Στον σταθμό ΣΚΑΪ, στο reality Power of Love, για την εξοικείωση και, γιατί όχι, την κανονικοποίηση τέτοιων μορφών – σε ζώνη «υψηλής τηλεθέασης». Ελληνική τηλεόραση, εις κατώτερα.

“Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι” – Μαζική κινητοποίηση των εργατών γης της Μανωλάδας στην Αθήνα

Κατιούσα

Χτίζουν με το δικό τους ιδρώτα το “θαύμα της ανάπτυξης” στα φραουλοχώραφα της δυτικής Πελοποννήσου, που βάφονται κόκκινα, όχι μόνο από το γλυκό καρπό που μαζεύουν, αλλά και από το δικό τους αίμα. Πολλοί από αυτούς δουλεύουν ανασφάλιστοι, χωρίς ένσημα, χωρίς την παραμικρή δικλίδα προστασίας. Το περασμένο καλοκαίρι ο καταυλισμός στον οποίο διέμεναν καταστράφηκε από πυρκαγιά. Έκτοτε, το μόνο που έχουν πάρει ως αντιστάθμισμα, είναι υποσχέσεις και παχιά λόγια, σε έναν εμπαιγμό διαρκείας.

Χτες απέδειξαν για άλλη μια φορά πως δεν είναι απλά “ομιλούντα εργαλεία”, δούλοι χωρίς κρίση και βούληση, χωρίς δύναμη να αντιδράσουν. Έδειξαν πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με την τάξη τους, τους ντόπιους εργάτες και το οργανωμένο ταξικό κίνημα -την κινητοποίηση οργάνωσαν το ΕΚ Αμαλιάδας και ταξικά σωματεία. Έχουν όμως πολλά να χωρίσουν με την τάξη που τους εκμεταλλεύεται και το κράτος της, την κυβέρνηση που πριμοδοτεί τα αφεντικά κι αδιαφορεί προκλητικά για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Οι σταθμοί της χτεσινής κινητοποίησης ήταν: η πρεσβεία του Μπαγκλαντές, το Υπουργείο Εργασίας στη Σταδίου και το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Οι εργάτες γης πήραν για άλλη μια φορά υποσχέσεις για ένα έκτακτο βοήθημα, ενώ είδαν το γνωστό παιχνίδι με το μπαλάκι ευθυνών μεταξύ των αρμόδιων αρχών για τη μεταφορά των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, την έκδοση διαβατηρίων και άλλων χαρτιών -πχ σε όσους τα είδαν να καταστρέφονται στην πυρκαγιά του καταυλισμού. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε και στο ρεπορτάζ του 902.gr
Καμία υπόσχεση δεν πρόκειται να γίνει πράξη όμως -όσο δίκαια κι αν είναι- χωρίς τη δική τους πίεση, τη δική τους επαγρύπνηση και διαρκή κινητοποίηση. Και χωρίς τον οργανωμένο ταξικό αγώνα, την ενότητα Ελλήνων και ξένων εργατών, που ρίχνει τα τείχη του ρατσισμού και το φασιστικό δηλητήριο.

Χιόνι θα υπάρχει πάντα! Αν κάτι πρέπει και μπορεί να σταματήσει είναι οι σκηνές και το σύστημα που τις φέρνει

 

09-01-2019

Δε φταίει το χιόνι, ούτε τα παιδιά που πάντα θα χαίρονται, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο θεός που μας μισεί. Φταίει ο καπιταλισμός που δε συντρίφτηκε ακόμα. Γι’ αυτό μας προβληματίζει ακόμα και το χιόνι, κι η βροχή, κι η ζέστη, κι η δουλειά, κι ζωή, κι όλα όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα… για να μην έρχεται σ’ αντίθεση το χιόνι με τα παιδιά όλου του κόσμου …

Μάνος Δούκας

 

“Γιατί το χιόνι που έφερε χαρά στα παιδιά (κι όχι μόνο), έπεσε και πάνω στις σκηνές όπου ζουν άνθρωποι διωγμένοι από παντού;” …

 

Αυτό αναρωτήθηκε μια φίλη κάτω από τη φωτογραφία με τις παγωμένες σκηνές των προσφύγων και τα κοκκαλωμένα απλωμένα ρούχα τους. Ρητορική ερώτηση θα πείτε. Εγώ όμως θα απαντήσω. Εσείς φροντίστε να το εξηγήσετε στα παιδιά.




Γιατί οι Ερωπαίοι κι οι Αμερικάνοι φίλοι μας αποφάσισαν να βομβαρδίζουν τις Συρίες και τα Αφγανιστάν…

Γιατί οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας αποφάσισαν τους πρόσφυγες από τους βομβαρδισμούς τους να τους φορτώσουν – εγκλωβίσουν στις Ελλάδες…

Γιατί φτιάχνουν φράχτες και ντουβάρια για να μην μπορούν να πάνε οι δύστυχοι στην “καθαρή” εσωτερική Ευρώπη…

Γιατί και οι δικές μας κυβερνήσεις είναι σάρκα από τη σάρκα αυτών των άθλιων ιμπεριαλιστών, απογόνων της πιο σκληρής κι απάνθρωπης αποικιοκρατίας και του πιο αποτρόπαιου φασισμού…

Γιατί ο στρατός μας είναι κι αυτός εκεί που κάνουν πόλεμο οι Ευρωπαίοι κι εκεί απ’ όπου φεύγουν οι διστυχισμένοι πρόσφυγες …

Γιατί οι δικές μας κυβερνήσεις δέχονται να κρατάμε εδώ τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Γιατί κανένας τους δε διανοείται ότι μπορεί να πει ΟΧΙ ή “μέχρις εδώ”…

Γιατί στον καπιταλισμό δεν υπάρχει “μέχρις εδώ”…

Γιατί τα λεφτά που δίνουν για τη στέγαση και τη ζωή αυτών των ανθρώπων είναι ψίχουλα για να πιάνουν μάτια…

Γιατί και μ’ αυτά τα λίγα λεφτά γίνεται πάρτυ των ΜΚΟ και των κολλητών, ώστε δεν πάει τίποτα στις Μόριες…

Γιατί εμείς μάθαμε να ποστάρουμε αγώνα από τον καναπέ και να δακρύζουμε από ιερή αγανάκτηση σε συνέχειες και με επετείους… κλαίμε τώρα για τους πρόσφυγες… μετά για τους άστεγους… ύστερα για τους βιασμούς και τις δολοφονίες κοριτσιών… μια άλλη μέρα για τους ντελιβεράδες… μετά για τα ζωάκια… και βέβαια για το περιβάλλον… αλλά τη σύνδεση των κομματιών του παζλ δεν την κάνουμε… γιατί συμπέρασμσ δε βγαίνει…

Γιατί η Μόρια αύριο δεν θα είναι κριτήριο της ψήφου των πολλών…

Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να τα βάλει μ’ αυτόν που βλέπει, παρά μ’ αυτόν που φταίει…

Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να λέει ηλιθιότητες για ζώδια, θεούς, ψεκάσματα, φασισμούς και ρατσισμούς, παρά να βάλει κάτω το ξερό του να σκεφτεί…

Γιατί κι εμείς καθυστερούμε να το πάρουμε απόφαση ότι “πρέπει να γίνουμε αυτό που περιμένουμε”…

Δηλαδή “οι άνθρωποι που οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες”… που λέει κι ο Χικμέτ.

Γιατί τελικά… “Έχουμε κι εμείς την ίδια μυρουδιά”… που λέει κι ο Μπρεχτ…
Γιατί… “η μοίρα όλου του κόσμου είναι και δική μας μοίρα”…

Σίγουρα πάντως δε φταίει το χιόνι, ούτε τα παιδιά που πάντα θα χαίρονται, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο θεός που μας μισεί. Φταίει ο καπιταλισμός που δε συντρίφτηκε ακόμα. Γι’ αυτό μας προβληματίζει ακόμα και το χιόνι, κι η βροχή, κι η ζέστη, κι η δουλειά, κι ζωή, κι όλα όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα… για να μην έρχεται σ’ αντίθεση το χιόνι με τα παιδιά όλου του κόσμου…



http://www.katiousa.gr

“Φτάσαμε να βλέπουμε φίλους και γνωστούς στα δικαστήρια” – Τουρκάλα δημοσιογράφος καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλακή για τις αποκαλύψεις της στην υπόθεση των “Panama Papers”

Κατιούσα

Ζοφερό το τοπίο σε θέματα ελευθερίας του τύπου στην Τουρκία, όπως έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά η καταδίκη ρεπόρτερ της Ντόιτσε Βέλε επειδή αποκάλυψε την εμπλοκή πρώην πρωθυπουργού και στελέχους του κυβερνώντος ΑΚΡ στη διαβόητη υπόθεση των “Panama Papers”.
Η Πελίν Ουνκέρ καταδικάστηκε χθες από δικαστήριο στην Κωνσταντινούπολη σε 13,5 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 1370 ευρώ για “προσβολή και συκοφάντηση δημόσιου αξιωματούχου”.
Η δημοσιογράφος καταδικάστηκε μετά από μήνυση του πρώην πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ και των δυο γιων του, μετά από ρεπορτάζ της στην εφημερίδα Τζουμχουριέτ, που αποκάλυπτε τις διασυνδέσεις των γιων του με οφ σορ εταιρείες στη Μάλτα.
Η Ουνκέρ δεν έχει φυλακιστεί και θα ασκήσει έφεση, περιμένει όμως κατά δήλωσή της να υπάρξει και νέα καταδίκη. “Περιμέναμε ήδη από την τελευταία μέρα της δίκης πως θα υπάρξει καταδίκη. Στην πραγματικότητα υπήρχε πάντα η αίσθηση πως η υπεράσπιση ήταν μάταιη. Η απόφαση ήταν προβλέψιμη. Εδώ, η ίδια η δημοσιογραφία τιμωρείται”, δήλωσε η ίδια μετά την καταδίκη της και πρόσθεσε: “Έχει γίνει μέρος της ζωής των δημοσιογράφων. Έχουμε φτάσει ήδη στο στάδιο όπου συναντάμε φίλους και γνωστούς στα δικαστήρια”.
Δηλώσεις έκανε και ο εκπρόσωπος της Ντόιτσε Βέλε Κρίστοφ Γιούμπελτ, αμφισβητώντας την ελευθερία του τύπου και του λόγου στην Τουρκία: ¨Με κάθε άδικη ετυμηγορία κατά δημοσιογράφων, η τουρκική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα την ελευθερία του τύπου”.
Ο Γιλντιρίμ είναι στενός συνεργάτης του Ερντογάν, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματός του και θα είναι υποψήφιος για τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης στις ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Με πληροφορίες από dw

Νέο χτύπημα στην κυριακάτικη αργία

Τη «βούλα» του Συμβουλίου της Επικρατείας έχει από προχτές η επίθεση που εξαπολύουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην κυριακάτικη αργία, με απόφαση που κρίνει «συνταγματικό» το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές της θερινής περιόδου. Θυμίζουμε ότι η απόφαση αυτή αναιρεί προηγούμενη του ΣτΕ, που το 2017 έκρινε αντισυνταγματική παλιότερη ρύθμιση (2014) για τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.
Καταρρέουν και μ' αυτόν τον τρόπο οι αυταπάτες που καλλιεργούσε η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ότι οι προσφυγές στα δικαστήρια θα δώσουν τη «λύση», από κοινού μάλιστα με την ΕΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ, με τις οποίες συγκροτούσε «μέτωπα» και «συμμαχίες», μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ.
Είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις που δεν δίστασαν να προκηρύξουν απεργία για όλες τις Κυριακές από το Μάη μέχρι τον Οκτώβρη, χωρίς να πάρουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για την επιτυχία της, χωρίς να κάνουν ούτε μια κινητοποίηση το ίδιο διάστημα, παρά μόνο «επετειακά σόου» τις μέρες της υποτιθέμενης απεργίας.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η αργία της Κυριακής βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο του κεφαλαίου, με νόμους των προηγούμενων και της σημερινής κυβέρνησης, για την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων στο χώρο του λιανεμπορίου, που κλιμακώνουν την επίθεση στους εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα σφίγγει η θηλιά στο λαιμό αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ.
Σ' αυτά τα σχέδια, μόνο η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και η συμμαχία τους με τους αυτοαπασχολούμενους, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντά τους, μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα, να δημιουργήσει προϋποθέσεις αντεπίθεσης, διεκδικώντας νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, κατάργηση όλων των νόμων που «απελευθερώνουν» το ωράριο, υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με αυξήσεις.

* * *

Το «ξήλωμα» της κυριακάτικης αργίας και τα άλλα μέτρα για την «απελευθέρωση» του ωραρίου είναι μέρος της συνολικότερης επίθεσης του κεφαλαίου στον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, στο 8ωρο - 5ήμερο - 40ωρο, που βαθαίνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και σμπαραλιάζει ακόμα περισσότερο την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική τους δραστηριότητα.
Θυμίζουμε ότι μετά την καθιέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων οκτώ Κυριακές το χρόνο, ακολούθησε ο μνημονιακός νόμος της σημερινής κυβέρνησης (4472/2017) που «απελευθέρωσε» τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές από Μάη μέχρι Οκτώβρη, σε μια σειρά από περιοχές που χαρακτηρίστηκαν «τουριστικές».
Με το πρόσχημα της λειτουργίας της αγοράς στις «τουριστικές» περιοχές, με την επίκληση των εορταστικών ωραρίων και των εκπτώσεων, με αντεργατικούς νόμους και δικαστικές αποφάσεις, με την εργοδοσία στον κλάδο να αποθρασύνεται, οι εμποροϋπάλληλοι δουλεύουν κάτω από συνθήκες που διαρκώς επιδεινώνονται.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, η επίθεση στην κυριακάτικη αργία δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου σε έναν κλάδο όπου κυριαρχούν η «ευελιξία», το ωρομίσθιο και η «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης.

* * *

Από την άλλη, κανένας αυτοαπασχολούμενος ΕΒΕ δεν πρέπει να τρέφει την παραμικρή προσδοκία ότι ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να τον βοηθήσει να βελτιώσει το εισόδημά του ή να του δώσει «ανάσες» στον ανταγωνισμό με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές ευνοεί αποδεδειγμένα τις μεγάλες επιχειρήσεις του λιανεμπορίου, που συγκεντρώνουν ακόμα μεγαλύτερο μέρος του τζίρου, την ίδια ώρα που οι αυτοαπασχολούμενοι συσσωρεύουν μόνο νέα κόστη και ζημιές. Αυτά προστίθενται στα χρέη που έχουν ήδη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και την εφορία, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την επιβίωσή τους. Με τον τρόπο αυτό, επιταχύνεται ο εκτοπισμός τους από την αγορά, με τα χρέη να τους ακολουθούν μέχρι τέλους.
Η περίοδος του εορταστικού ωραρίου των Χριστουγέννων, στο πλαίσιο του οποίου τα καταστήματα άνοιξαν τρεις Κυριακές μέσα στο Δεκέμβρη, είναι χαρακτηριστική: Οι εμποροϋπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ, μεγάλες αλυσίδες, πολυκαταστήματα και εμπορικά κέντρα έζησαν έναν ακόμα «χριστουγεννιάτικο εφιάλτη», με 10ωρες και 12ωρες βάρδιες, δουλειά επτά μέρες τη βδομάδα, «κομμένα» ρεπό και εξαντλητικούς ρυθμούς.
Οι αυτοαπασχολούμενοι, από την πλευρά τους, μπορεί να ξεροστάλιασαν στα καταστήματα, αλλά δεν είδαν ανάλογα αποτελέσματα στον τζίρο τους. Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕΜΥ - ΕΣΕΕ για την κίνηση της αγοράς κατά την περίοδο των γιορτών, αύξηση στις πωλήσεις κατέγραψε μόλις το 18% των επιχειρήσεων. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 24% για όσες επιχειρήσεις απασχολούν μισθωτή εργασία και σε 28,6% για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, ενώ οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που βρίσκονται στις εμπορικές πιάτσες «συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο μερίδιο του τζίρου».

* * *

Η απόφαση του ΣτΕ για τον συγκεκριμένο νόμο, που έχει ήδη εφαρμοστεί τα δύο προηγούμενα χρόνια, δίνει ώθηση στα σχέδια των μεγαλεμπόρων για επέκταση του μέτρου σε περισσότερες Κυριακές ή και περιοχές.
Οι κορόνες και οι υποσχέσεις της κυβέρνησης περί «προστασίας της εργασίας» και «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά το τέλος των μνημονίων, αποδεικνύονται ωμή κοροϊδία. Και ως τέτοια, πρέπει να απαντηθεί από εμποροϋπαλλήλους και αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ.

Καμία αναμονή

Τίποτα απολύτως δεν έχει να περιμένει ο λαός από το «ανακάτεμα της τράπουλας» που επιχειρείται αυτό το διάστημα στον κυβερνητικό συνασπισμό και συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα, μεταξύ άλλων και με τη φαρσοκωμωδία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, ενόψει της συζήτησης και ψήφισης στη Βουλή της αμερικανοΝΑΤΟικής συμφωνίας των Πρεσπών.
Οπως, επίσης, καμία αγωνία δεν πρέπει να αισθάνεται ο λαός για τις συνθέσεις και εκδοχές των κυβερνητικών σχημάτων που όλες τσακίζουν τη ζωή του και τον βάζουν σε μεγάλους κινδύνους για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.
Το διακύβευμα, εξάλλου, του «παπά» που παίζουν τα αστικά κόμματα, των παζαριών και του «πήγαινε - έλα» των στελεχών τους, ενόψει και των εκλογών, δεν είναι άλλο από το πώς θα συγκροτηθούν οι απαραίτητες πλειοψηφίες και τα κυβερνητικά σχήματα της «επόμενης μέρας», που θα υπηρετήσουν ακόμα πιο αποτελεσματικά τα «μεγάλα ζητούμενα» του κεφαλαίου.
Αυτά δεν είναι άλλα από τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αλλά και οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, για την «αναβάθμιση» της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή.
Αυτά και μόνο τα συμφέροντα είναι η «κόκκινη γραμμή» όλων των αστικών κομμάτων και ταυτόχρονα το κοινό έδαφος πάνω στο οποίο στήνονται το αλισβερίσι της «επόμενης μέρας» και οι μετεγγραφές στελεχών που γίνονται με χαρακτηριστική ευκολία.
Σήμερα υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί, για να πολλαπλασιαστούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που δεν θα πιαστούν στα νέα δόκανα που στήνουν μέσα σε κάλπικες αντιπαραθέσεις και διλήμματα, κρύβοντας τη σύμπλευσή τους σε ό,τι αφορά στρατηγικές αντιλαϊκές επιλογές.
Είναι καταρχήν η συνηθισμένη εναλλαγή ρόλων, που επιβεβαιώθηκε και στην κυβερνητική εναλλαγή που έφερε τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διακυβέρνηση: Οι αντιμνημονιακοί που έγιναν μνημονιακότεροι των μνημονιακών, οι φιλειρηνιστές που έγιναν ΝΑΤΟικότεροι των ΝΑΤΟικών κ.λπ.
Τώρα άλλωστε, μέσα στον κουρνιαχτό των αλληλοκατηγοριών και των δηλώσεων, δεν είναι λίγα τα στελέχη τους που το ομολογούν, με αρκετό κυνισμό είναι η αλήθεια.
Είναι για παράδειγμα χαρακτηριστικό το πώς η υφυπουργός Εσωτερικών Μ. Χρυσοβελώνη και στέλεχος των ΑΝΕΛ «υπενθύμισε» πως και μνημόνια έλεγαν ότι δεν θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αλλά «άλλαξαν ρότα και ψήφισαν ένα Μνημόνιο», αφού αυτό «συνέφερε τον τόπο», δηλαδή την αστική τάξη.
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα είπε για να προαναγγείλει τη διαφοροποίησή της από την υποτιθέμενη γραμμή των ΑΝΕΛ για καταψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών και αποχώρηση από την κυβέρνηση!
Αποκαλυπτική ήταν και η δήλωση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, που όταν ρωτήθηκε αν μια ενδεχόμενη κυβέρνηση μειοψηφίας θα μπορεί να περνάει «κρίσιμα» νομοσχέδια, θύμισε με αφοπλιστική «ειλικρίνεια» ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση υπερψηφίζονται επίσης από τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
Οσο για τα ευρωατλαντικά σχέδια, που περνάνε μέσα και από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στις πρόσφατες δηλώσεις Πάιατ, πως «σε ό,τι αφορά τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις» ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και ότι «αυτά που σκέφτεται η ΝΔ είναι πολύ κοντά στα όσα συζητάμε με την κυβέρνηση».
Αν κάτι επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω, είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις φτηνές παραστάσεις των ημερών με το γνωστό τέλος. Αντί να ψάχνουν τις επουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, μπορούν να κάνουν οι ίδιοι τη διαφορά, με τη συμμαχία και τον αγώνα τους, δυναμώνοντας το ΚΚΕ παντού.