Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

 

 

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή που ο υπουργός εργασίας Κ. Χατζηδάκης της  κυβέρνησης Μητσοτάκη δημοσιοποίησε το αντεργατικό νομοσχέδιο, ξεκίνησε τον αγώνα για την ακύρωσή του καλώντας όλους τους εργαζόμενους σε μαζικό ξεσηκωμό ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης, για να μην γίνει νόμος αυτό το νομοσχέδιο που είναι ««οδοστρωτήρας όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει» στους εργαζόμενους και «γυρίζει στις συνθήκες ζωής και εργασίας του 19ου αιώνα». Η  απεργία της 10^ης Ιουνίου, στην οποία σύρθηκε και  η ΓΣΕΕ που απέβλεπε σε σύγχυση με την επιλογή των ημερομηνιών, πρέπει να είναι ηχηρό μήνυμα της αποφασιστικότητας των εργαζομένων με την μαζική συμμετοχή τους σ’ αυτήν.

        Αυτή η   μορφή  πάλης  των εργαζομένων δεν είναι ούτε ξεπερασμένη ούτε και ανώδυνη για το σύστημα, ιδίως όταν η συμμετοχή στην απεργία είναι μαζική και μπορεί να γίνει το μέτρο που θα αποκαλύψει τη δική μας αποφασιστικότητα αντίδρασης. Γιατί η απεργία, παρά τα επί χρόνια διάφορα φληναφήματα περί ξεπερασμένου μέσου αγωνιστικής κινητοποίησης, συνεχίζει να εμπνέει φόβο στους κυβερνώντες, αντίθετα με τα λεγόμενα των γραφειοκρατών και κυβερνητικών συνδικαλιστών που παίζουν  τον ρόλο του φύλακα των συμφερόντων των κυβερνώντων τάξεων και αυτό που προσπαθούν είναι να εκτονώνουν το κίνημα των μαζών  εναντίον του καπιταλιστικού καθεστώτος.

       Γι’ αυτό και στο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να συμπεριλάβει και το θέμα της απεργίας,   δυσκολεύοντας την προκήρυξή της έτι περαιτέρω, μέχρι εξαφανίσεως. Ολοκληρώνει έτσι, συμπληρώνοντάς το, το έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,  η οποία  με υπουργό εργασίας την Ε. Αχτσιόγλου,   τον Ιανουάριο του ’18 είχε ψηφίσει διάταξη που επέβαλλε εμπόδια στην κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία, αυξάνοντας την απαιτούμενη απαρτία για τη λήψη απόφασης. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ  ως αντιπολίτευση πια, δυσκολεύεται να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι σ’ αυτό το νομοσχέδιο. Δεν είναι μόνο ο πρόεδρός του Α. Τσίπρας που δηλώνει πως δεσμεύεται ότι «αυτές οι βαθιές αντιλαϊκές ρυθμίσεις θα καταργηθούν  μόλις δοθεί η δυνατότητα σε μια προοδευτική κυβέρνηση», δίνοντας έμφαση στο «βαθιά αντιλαϊκές ρυθμίσεις» και στην αμφισημία του ορισμού τους, που ενισχύει η χρήση της λέξης «δυνατότητα» για την κατάργησή τους. Αντίστοιχη υπόσχεση για τα μνημόνια δεν πραγματοποιήθηκε με την δικαιολογία πως δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Από κοντά, είναι και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Γ. Κυρίτσης, που απαξιώνουν εμπράκτως την απεργία,  σαμποτάροντας  την αυριανή, όταν δηλώνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως έτσι κι αλλιώς θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο όσο μαζική κι αν είναι η αυριανή απεργία. Δεν επιδιώκεται στην πραγματικότητα παρά με τον κατακερματισμό των εργαζομένων και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό να παρακαμφθούν οι εργαζόμενοι και κυρίως η συλλογική πραγματική αντιπροσώπευσή τους, για να θεωρηθεί πως αρκεί η αλλαγή συσχετισμών στο επίπεδο κομμάτων εξουσίας  για ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, όπως ευαγγελίζεται και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ για ….δεύτερη φορά. 

       Δεκαετίες τώρα, χωρίς να καταργείται τυπικά το δικαίωμα στην απεργία η κυρίαρχη εξουσία καταφέρνει με νομοθετικές ρυθμίσεις να περιορίζει τη δυνατότητα προκήρυξής της, να εξουδετερώνει  τα αποτελέσματά της με τον κοινωνικό αυτοματισμό, να την απαξιώνει με τη συνεχή αρνητική προπαγάνδα. Σε κάθε απεργία επαναλαμβάνεται  το  ίδιο επιχείρημα για το δικαίωμα στην εργασία, που ξεχνιέται όταν η ανεργία ανεβαίνει στα ύψη, όσων δεν απεργούν, εξωραΐζοντας τη συμπεριφορά του απεργοσπάστη.

         Και μένει μόνο ο κομμουνιστικός λόγος να υπερασπίζεται την απεργία,  γιατί στην πραγματικότητα είναι το μόνο μέσο για να αποκαλυφθεί ο κυρίαρχος ρόλος και η δύναμη των εργαζομένων στην παραγωγή, αφού χωρίς αυτούς «γρανάζι δεν γυρνά». Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατία και όλες οι συναφείς παραλλαγές, λειτουργώντας ως άλλοθι δημοκρατικότητας της αστικής τάξης, υποκρίνεται ρεαλισμό στην ιδεολογία και στρατηγική στο όνομα της εξέλιξης, ενάντια στους λαϊκούς αγώνες και στο όραμα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων. Δεν επεδίωξε ποτέ να φέρει καμιά μεταρρύθμιση στη δομή και η πίεσή της στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες, την εποχή της ανάπτυξης του καπιταλισμού μεταπολεμικά, στηριγμένη στην εργατική τάξη που ήταν οργανωμένη  σε συνδικάτα, δεν πέτυχε παρά μόνο μέτρα που συμβιβάζονται με τις  καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, καθώς και με την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των μέσων παραγωγής  από την αστική τάξη. Η σοσιαλδημοκρατία οξείδωσε χρόνια τώρα την ταξική συνείδηση των εργαζομένων, λειτούργησε ως εκμαυλιστής  των συνδικάτων, προώθησε θεωρίες της κοινωνικής συναίνεσης, των προνομιούχων και του ευρωμονόδρομου. Από το ΠΑΣΟΚ της  μεταπολίτευσης μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ της οικονομικής κρίσης όλες οι θεωρίες  και πρακτικές τους χρησιμοποιήθηκαν για να  παραλύουν τον ταξικό αγώνα και αντικειμενικά να λειτουργούν ως απορροφητικοί μηχανισμοί απέναντι στους κοινωνικούς κραδασμούς. Και τώρα, είτε ως ΠΑΣΟΚ μετεξελιγμένο σε ΚΙΝΑΛ είτε ως ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα παρεμφερή,  είναι έτοιμοι για   συναίνεση και εφαρμογή  κάθε αντεργατικού μέτρου  που διαμορφώνει συνθήκες εργασιακές ενός αιώνα πριν. 

        Η  συνδικαλιστική πάλη γίνεται προσπάθεια από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να εκφυλιστεί και να εξασθενήσει, παραμένοντας κάτω από τον έλεγχο της κυρίαρχης εξουσίας, που επιμένει να αναγνωρίζει για αντίπαλό της τον συνδαιτυμόνα της  ΣΥΡΙΖΑ, για να διευκολυνθεί  το πολιτικό παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας. Υπάρχει  όμως το ΚΚΕ, που στη σημερινή συγκυρία δημιουργεί τους όρους ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ανατρέποντας τους σχεδιασμούς του κυβερνητικού συνδικαλισμού, με την οικοδόμηση λαϊκού κινήματος το οποίο συνενώνει όσους δέχονται την καπιταλιστική επίθεση και  αμφισβητεί έμπρακτα τις επιλογές της κυρίαρχης τάξης, με όραμα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οι μαξιμαλιστικές προτάσεις για απεργία διαρκείας, άλλοθι για κάθε είδους συμβιβασμό, μοιάζει να επαναφέρουν μεσσιανικές αντιλήψεις, όπου αρκεί ο λόγος και η πρόθεση για να πραγματοποιηθεί ένας αγώνας, χωρίς προσπάθεια για συσπείρωση  ευρύτερων στρωμάτων  εργαζομένων και με αδιαφορία  για τον τρόπο οργάνωσής της. 

       Χρόνια τώρα καλλιεργείται η απαισιοδοξία, η ηττοπάθεια, η αποδοχή της μοίρας, η αποστροφή προς την πολιτική για να διαμορφώνεται το πρότυπο του ανήμπορου ανθρωπάκου, του αναδιπλωμένου στον εαυτό του, με μπόλικη φτώχεια και αδυναμία αντίδρασης, ώστε η εξουσία της αστικής τάξης να εξασφαλίζει απρόσκοπτα τα συμφέροντά της. Κόντρα σε όλα αυτά το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώνει τους αγώνες των εργαζομένων εμπνέοντας στο κίνημα αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Γιατί κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος απέναντι στο πρόβλημά του, να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σαν μια μοναχική ύπαρξη απέναντι στην ασύδοτη εργοδοτική δύναμη και τσακισμένος να ζαρώνει στο χώρο του για να γίνεται αόρατος περιμένοντας τον από μηχανής θεό του καπιταλισμού. 

          Πριν 20 χρόνια, στις 26 Απριλίου 2001, η λαοθάλασσα που διαδήλωνε σε όλη την Ελλάδα, με την καθολική απεργία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα,  ενάντια στο Ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Τ. Γιαννίτση ανάγκασε την κυβέρνηση Σημίτη σε άτακτη υποχώρηση. Βέβαια, τα επόμενα χρόνια της οικονομικής κρίσης  τα κόμματα της Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ βρήκαν την ευκαιρία επιρρίπτοντας την ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας στο λαό να αναφέρουν  αυτό το παράδειγμα υποχώρησης τους όχι ως αποτέλεσμα του φόβου τους μπροστά στη λαϊκή οργή, αλλά σαν απόδειξη της επικράτησης του λαϊκισμού που τον ταυτίζουν με την καταστροφή. Επειδή όμως ξέρουν πόσο αδύναμοι είναι μπροστά στη λαϊκή οργή, γι’ αυτό παίρνουν όλα τα μέτρα τους παραπλανώντας ή καταστέλλοντας τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.             

            Η δύναμή μας είναι η συλλογική μας στάση και δράση. Το τι θα γίνει τελικά είναι αποτέλεσμα και του τι εμείς αποδεχόμαστε και τι όχι και θα εξαρτηθεί  από τη μαζικότητα  της συμμετοχής στην απεργία και τα συλλαλητήρια.

Πριν 135 χρόνια

 

 

Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή.

Το Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η Αστική τάξη προτιμά να την γιορτάζουμε  σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης.Η μέρα ομως έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Εργατική Πρωτομαγιά

Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.

Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».

Την 1η Μαΐου του 1886, 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα και περίστροφα.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια χειροβομβίδα εκτοξεύτηκε από την πλευρά των διαδηλωτών εναντίον των ένστολων και επί τόπου σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί.

Στην συνέχεια, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως.

Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

. Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στην φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.

Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Τα πρώτα εργατικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας τον 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία στον τότε υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα την Πρωτομαγιά του 1888 στην πόλη της Δράμας, από τους καπνεργάτες με κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς εκείνη την εποχή οι εργάτες εργάζονταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες ημερησίως

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο νεοελληνικό κράτος, από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2.000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί η σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη

Το 1936 κορυφώνονται οι διαδηλώσεις από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στον Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Οι εργατικές κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν στην πόλη τον Μάιο του 1936, με τη μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών, που πνίγηκε στο αίμα από την δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά, με συνολικά δώδεκα νεκρούς ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης, στη διασταύρωση Εγνατία και Βενιζέλου. Η φωτογραφία που απαθανάτισε την μητέρα του να τον θρηνεί μόνη στο μέσον του δρόμου, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατία, δημοσιεύθηκε στον Τύπο και αποτέλεσε την έμπνευση του Γιάννη Ρίτσου για την συγγραφή της συλλογής του Ο Επιτάφιος.

 
Το 1937 καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά ως "Ημέρα Εορτασμού της Εργασίας", και η τελευταία εβδομάδα του Απριλίου ως «Εβδοµάς Εργατικής Αµίλλης».
 
Mεγάλο ρόλο έπαιξε ο Γενικός Γραμματέας της Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας Εμμανουήλ Ξανθάκης Ιδρυτής και πρωτεργάτης της Ομοσπονδίας!

Στην Καισαριανή την 1η Μαΐου 1944, η εργατική Πρωτομαγιά συνέπεσε με την εκτέλεση 200 Ελλήνων πατριωτών, κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών, ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατηγού και των τριών συνοδών του, που έγινε στις 27 Απριλίου 1944 σε τοποθεσία κοντά στους Μολάους Λακωνίας . Οι 200 της Καισαριανής μεταφέρθηκαν απ' το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου ήταν κρατούμενοι, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκεί εκτελέστηκαν από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Η ίδια ημέρα είναι ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης.

Στο πρώτο κράτος των εργατών ,στην ΕΣΣΔ 

Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός. Οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν ότι η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου των εργατοϋπαλλήλων στις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα και οργανώσεις, δεν μπορεί να ξεπερνά τις 41 ώρες τη βδομάδα. Για τους εργατοϋπαλλήλους ηλικίας 16-18 χρόνων είχε καθιερωθεί μειωμένη εργάσιμη βδομάδα 36 ωρών, για τους εργατοϋπαλλήλους 15-16 χρόνων εργάσιμη βδομάδα 24 ωρών και για όσους δούλευαν σε ανθυγιεινές εργασίες εργάσιμη βδομάδα μέχρι 36 ώρες. Μειωμένη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου είχε καθιερωθεί επίσης για τους δασκάλους, τους γιατρούς και μερικές άλλες ειδικότητες. Για τη νυχτερινή εργασία (από τις 10 το βράδυ έως τις 6 το πρωί) η διάρκεια της δουλιάς ήταν μειωμένη κατά μία ώρα. Η καθιερωμένη μέση διάρκεια της εργάσιμης βδομάδας των ενήλικων εργατών στη βιομηχανία έφτασε τις 40,7 ώρες το 1976, από 47,8 ώρες το 1955 (58,5 ώρες το 1913) (στοιχεία έως το 1976).

Σήμερα ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Σε μια ευρηματική ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων στη «Vodafone - 360 Connect» και λοιπές θυγατρικές, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μιλάνε για όσα βιώνουν καθημερινά στους χώρους δουλειάς και δείχνουν τις συνέπειες που θα έχει παραπέρα για τη ζωή τους η εφαρμογή του αντεργατικού εκτρώματος. Μια πραγματικότητα που βιώνουν σε διαφορετικές εκδοχές οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο δουλειάς. Η στήλη τούς παραχωρεί σήμερα το χώρο της και στηρίζει το κάλεσμά τους: «Στις 10 Ιούνη Απεργούμε»!

* * *

Δημήτρης 28χρ, Digital: Θυμάμαι τον πατέρα μου, από τους πρώτους μηχανικούς τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα, να δουλεύει 7 ώρες λόγω της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που είχε υπογράψει το σωματείο στην εταιρεία του. Στην πρώτη μου δουλειά σε μικρή εταιρεία πληροφορικής υπέγραψα σύμβαση για 8,5 ώρες και δούλευα τουλάχιστον 11, τώρα στη «Vodafone» έχω υπογράψει για 9ωρο. Αν θεσμοθετηθεί το νόμιμο 10ωρο με το νέο νομοσχέδιο, πότε θα κλείνω το laptop;

Χριστίνα 25χρ, LCM: Πριν την πανδημία δούλευα σε κατάστημα ρούχων, έχω ζήσει τι σημαίνει το σπαστό ωράριο. Τώρα το νομοσχέδιο θέλει να το φέρει και σε εμάς τους 6ωρους, να μπορούμε να δουλεύουμε επιπλέον 2 ώρες οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην ημέρα, μήπως για αυτό τους βολεύει να μείνουμε σπίτι;

Ελένη 30χρ, Skynet: Δουλεύω στην αιχμή της τεχνολογίας, διαδικασίες που έπαιρναν ώρες για να ολοκληρωθούν καταφέρνουμε να τις αυτοματοποιήσουμε σε λίγα λεπτά. Είμαι από τους λίγους που κλείνουν το laptop με το που τελειώνει το 9ωρό μου, ακόμα και τότε χτυπάνε TEAMS, Skype, e-mails στο κινητό. Μήπως αντί για δικαίωμα στην αποσύνδεση και την ψηφιακή κάρτα, πρέπει να παλεύουμε για υποχρέωση της εταιρείας να μην μας απασχολεί - ενοχλεί εκτός του ωραρίου;

Γιώργος 33χρ, ΣΥΖΕΥΞΙΣ: Εχω πάει στο γραφείο μόνο τη μέρα της πρόσληψής μου, μετά έμαθα ότι τα γραφεία αυτά ξενοικιάστηκαν, μου έδειξαν φωτογραφία από τα μελλοντικά μας γραφεία που και αυτά όμως ακούω ότι θα κλείσουν. Δεν έχω γνωρίσει από κοντά τους συναδέλφους μου, έχω αναγκαστεί να αγοράσω γραφείο, οθόνη. Μήπως ήταν καλύτερα όταν στο σαλόνι χαλαρώναμε με φίλους, αντί να δουλεύουμε;

Εύη 26χρ, Accenture για Vodafone: Οι ατελείωτες, καθημερινές υπερωρίες που δουλεύω, ήταν ένας τρόπος να γίνεται ο μισθός μου πιο βιώσιμος, το νομοσχέδιο λέει ότι αντί να με πληρώνουν θα μου δίνουν ρεπό όταν πέφτει η δουλειά. Δύο χρόνια τώρα δεν έχει πέσει ποτέ, θα μειωθεί ξαφνικά;

Αγγελος 34χρ, TSR: Δουλεύω αρκετά χρόνια στο TSR, κάποιες φορές απεργώ, κάποιες όχι, τώρα που δεν είμαστε όλοι μαζί στο Φάληρο είναι πιο δύσκολα, αλλά την Πέμπτη πρέπει να απεργήσω. Γιατί ξέρω ότι το σωματείο μου δεν θα δώσει ποτέ τα ονόματα των μελών του στην εταιρεία και στο υπουργείο, όσους νόμους και αν ψηφίσουν. Θα συνεχίσει να κάνει Γενικές Συνελεύσεις, να μας ενημερώνει, να αγωνίζεται.

Γιάννης 32χρ, Business CCU: Σε τρεις μήνες περιμένω παιδί, χαίρομαι που με το νέο νομοσχέδιο θα έχω 14 μέρες άδεια. Προβληματίζομαι όμως γιατί με 10 ώρες δουλειά κάθε μέρα και δουλειά την Κυριακή, μάλλον θα αργήσω να το ξαναδώ.

Μαρία 41χρ, Back Office: Στο τμήμα μου πρότειναν «οικειοθελώς» να αποχωρήσουμε από την εταιρεία. Να βρεθούμε ξαφνικά άνεργοι και να εργαστούμε κάπου αλλού με χειρότερους όρους και μισθούς. Μας ανακοίνωσαν μάλιστα ότι θα φροντίσει η «Vodafone» να μας βρει δουλειά, μέσω συνεργαζόμενης εταιρείας. Δεν μας χρειάζονται πια, έτσι μας είπαν. Μήπως να σκεφτούμε όμως εμείς τι χρειαζόμαστε και όχι τι θέλει η εταιρεία;

Στις 10 Ιούνη απεργούμε. Ολοι μαζί βρισκόμαστε στο πανό του Σωματείου μας στις 9.30 π.μ. στην πλατεία Κάνιγγος. Μαζί με το Κλαδικό μας Συνδικάτο, το ΣΕΤΗΠ και τα υπόλοιπα επιχειρησιακά του κλάδου. Συσπειρωνόμαστε στο ΠΑΜΕ.

Προτάσσουμε το δικό μας σχέδιο που περιλαμβάνει αυξήσεις στους μισθούς, μείωση του εργάσιμου χρόνου, διαχωρισμό της προσωπικής ζωής μας από τη δουλειά, Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, συνολικά μισθούς και δικαιώματα αντίστοιχα της εποχής μας και της τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης.

Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο έκτρωμα! Δεν διορθώνεται!

Να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ

Σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.

Τομές και παρεκκλίσεις

...

Στις παρεμβάσεις τους στη Bουλή για το νομοσχέδιο - έκτρωμα, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα ένα πράγμα φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού: Τη στρατηγική που το νομοσχέδιο υπηρετεί, αυτή της έντασης της εκμετάλλευσης, της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, που αποτελούν όρους για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αυτήν τη στρατηγική υπερασπίζεται η κυβέρνηση όταν λέει ότι με το νομοσχέδιο ενισχύεται η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Ανταγωνιστικός εργαζόμενος για το κεφάλαιο, όμως, είναι αυτός που θα εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς πρόσθετη αμοιβή, που θα απολύεται πιο εύκολα, που η εργοδοσία χωρίς κανένα εμπόδιο θα μπορεί να τον κάνει λάστιχο, που δεν θα έχει στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα και που θα στέκεται ξεμοναχιασμένος απέναντι στις ορέξεις του εργοδότη.

Αυτές είναι οι «τομές» και οι «εκσυγχρονισμοί» που φέρνει το νομοσχέδιο, σύμφωνα και με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», όπως επαναλαμβάνει μονότονα ο υπουργός Εργασίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του παρουσιάζει το νομοσχέδιο περίπου ως «παρέκκλιση» από τα ευρωπαϊκά κεκτημένα. Ξεπλένοντας την ΕΕ, στα κιτάπια της οποίας περιγράφονται ένα προς ένα τα άρθρα του νομοσχεδίου, η ειδική αγορήτρια του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε χτες στη Βουλή ότι «όλη η ΕΕ στρέφεται σε μια διαφορετική πορεία», ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται «αυτοβούλως» να εφαρμόσει τέτοια αντεργατικά μέτρα!

Στην «υπεράσπιση του 8ώρου» και των εργασιακών δικαιωμάτων, μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από την Κομισιόν αναγορεύει ως «σύμμαχο» και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, κατηγορώντας τη ΝΔ ότι ...τον αγνοεί!

Να λοιπόν πού πρέπει να αναζητήσουν την «ελπίδα» οι εργαζόμενοι απέναντι στον αντεργατικό οδοστρωτήρα: Στην ΕΕ, στον Μπάιντεν και βέβαια σε μια επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως ενημέρωσε τις προάλλες ο βουλευτής Κυρίτσης, δηλώνοντας βέβαιος ότι το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί και επομένως ο αγώνας των εργαζομένων «δεν πιάνει μία» μπροστά στην ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να γίνει αυτός «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αν δεν είναι αυτό ανοιχτό κάλεσμα σε απεργοσπασία, τότε τι είναι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί επίσης τη ΝΔ ότι με αυτό το νομοσχέδιο «καταδικάζει» την ανάκαμψη, επειδή αυτή χρειάζεται «δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή». Προβάλλει δηλαδή τον εαυτό του ως τον πιο ικανό στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, δείχνοντας ότι στην πραγματικότητα δεν διαφωνεί στο «τι» πρέπει να γίνει από τη σκοπιά του κεφαλαίου, αλλά στο «πώς». Γι' αυτό άλλωστε ο πυρήνας του δικού του σχεδίου για την «πράσινη» και ψηφιακή ανάκαμψη δεν διαφέρει καθόλου απ' αυτόν της ΝΔ.

Από αυτήν την άποψη, δεν προκαλεί εντύπωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε την κυβέρνηση να αποσύρει τον «βασικό κορμό» του νομοσχεδίου, και όχι να πεταχτεί στα σκουπίδια, όπως ζητάνε οι εργαζόμενοι, αναπαράγοντας τη «λογική» κυβέρνησης - εργατοπατέρων ότι το έκτρωμα περιέχει και θετικά στοιχεία, που το καθιστούν διαπραγματεύσιμο και ανοιχτό σε βελτιώσεις.

«Ωραίο περιτύλιγμα» στο νομοσχέδιο βλέπει και το ΚΙΝΑΛ, που το παρουσιάζει ως άθροισμα «θετικών και αρνητικών ρυθμίσεων». Η «αγωνία» του, μετά από τρία μνημόνια και εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους που ψήφισε τα τελευταία μόνο χρόνια, είναι ότι το νομοσχέδιο δεν υπηρετεί ένα «σχέδιο διαμόρφωσης για αξιοπρεπή εργασία και υγιή επιχειρηματικότητα» και ότι η ΝΔ «νομοθετεί χωρίς κοινωνικό διάλογο»!

Στον ανταγωνισμό του μάλιστα με τον ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος θα ξεπλύνει καλύτερα τις διεθνείς συμμαχίες και την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, το ΚΙΝΑΛ καταλογίζει στη ΝΔ ότι είναι ...εκτός γραμμής ακόμα και από τον ΟΟΣΑ, που έχει πρωτοστατήσει σε αντεργατικές - αντιλαϊκές ανατροπές και στη χώρα μας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την «εργαλειοθήκη» που υλοποίησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή.

Οσο για το ΜέΡΑ25, ανακάλυψε... τον «μετακαπιταλισμό» που έπαψε να ενδιαφέρεται για το κέρδος (!) - και άρα τα αντεργατικά μέτρα κάποιο καπρίτσιο θα είναι - και περιγράφει ως «λύση» ένα «άλλο», «δημοκρατικό» Ταμείο Ανάκαμψης, σερβίροντας τις ίδιες αυταπάτες που κατέρρευσαν με πάταγο την περίοδο μετά το 2015.

Κάτω από αυτές τις «σημαίες», που είναι ξένες για τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων, θέλουν να βάλουν τους χιλιάδες απεργούς οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Η απεργία όμως που αποφάσισαν, σχεδίασαν και οργάνωσαν εκατοντάδες εργατικά συνδικάτα σε όλη τη χώρα στέλνει το δικό της ηχηρό μήνυμα: Το νομοσχέδιο είναι αντεργατικό από την πρώτη μέχρι την τελευταία του γραμμή, απορρίπτεται, είναι για τα σκουπίδια! Ο αγώνας συνεχίζεται από αύριο, με προοπτική κλιμάκωσης. Για να μην περάσει το νομοσχέδιο, να καταργηθεί όλο το αντεργατικό πλαίσιο όλων των κομμάτων, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο και σύγχρονα δικαιώματα.