2007: Η κατάρρευση των ομολόγων αρχίζει

 2007: Η κατάρρευση των ομολόγων αρχίζει

Λέγαμε χτες ότι η Goldman Sachs έπαιζε με τα ελληνικά ομόλογα σορτάροντάς τα επί τρία χρόνια σχεδόν στην παράλληλη αγορά και περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει το τελικό της χτύπημα και να μαζέψει τα κέρδη της. Η στιγμή αυτή έφτασε το 2007. Το φυτἰλι άναψε από την σπίθα που προκλήθηκε όταν στο ΠαΣοΚ ανακάλυψαν (όλως τυχαίως;) ένα νεοδημοκρατικό "σκάνδαλο", που -πίστευαν πως- θα βοηθούσε την αντιπολίτευση να κερδίσει τις επικείμενες εκλογές.

Την εποχή εκείνη γενικός διευθυντής τής κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας ήταν ο Κωνσταντίνος Σημαιοφορίδης, ο οποίος βρισκόταν σ' αυτή την θέση από το 2004, ενώ από το 1990 μέχρι τότε ήταν γενικός γραμματέας της. Ο μοναχογιός τού Σημαιοφορίδη, ο Αγάπιος, μόλις ο πατέρας του έγινε γενικός διευθυντής του κόμματος, τοποθετήθηκε πρόεδρος τού Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ). Στο ΠαΣοΚ, λοιπόν, "ανακάλυψαν" ότι, επί Σημαιοφορίδη, το ΤΕΑΔΥ αγόρασε δομημένο ομόλογο του δημοσίου, παραβιάζοντας την Κοινή Υπουργική Απόφαση 155492/2002, η οποία όριζε ότι τα αποθεματικά των ταμείων έπρεπε να επενδύονται σε προϊόντα που απεικονίζονται στην Ηλεκτρονική Δευτερογενή Αγορά Τίτλων (ΗΔΑΠ), κάτι που δεν γίνεται με τα δομημένα ομόλογα.

Αριστερά: Ο πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής με τον γενικό διευθυντή τού κόμματος Κων. Σημαιοφορίδη.
Δεξιά: Ο Αγάπιος Σημαιοφορίδης προσέρχεται για κατάθεση στην εξεταστική επιτροπή τής βουλής.

Η αντιπολίτευση σήκωσε μπουχό. Με ορμητήριο το γραφείο τής Βάσως Παπανδρέου, άρχισαν να διακινούνται πληροφορίες για την επικίνδυνη παρανομία τού γιου τού γενικού διευθυντή τής Νέας Δημοκρατίας. Πρωτοστάτες αυτής της επιχείρησης αναδείχθηκαν ο βουλευτής Μιχάλης Καχριμάκης και ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπύρος Παπασπύρου, οι οποίοι φρόντιζαν ώστε να φτάνουν στον τύπο οι πληροφορίες που διοχετεύονταν. Ως προς αυτό το τελευταίο, δεν πρέπει να κουράστηκαν πολύ. Δείτε γιατί:

Κατ' αρχήν, πρέπει να απαντήσουμε σε ένα βασικό ερώτημα: πού βρίσκονταν οι πληροφορίες που διοχετεύονταν; Πώς μάθαιναν στο ΠαΣοΚ ποια ταμεία έχουν τζογάρει λεφτά, σε ποια ομόλογα έχουν επενδύσει και από ποια τράπεζα τα προμηθεύτηκαν; Την απάντηση πρέπει οπωσδήποτε να την αναζητήσουμε στην επιτροπή κεφαλαιαγοράς, η οποία διέθετε όλα τα στοιχεία. Και πρόεδρος της επιτροπής αυτής ήταν τότε ο Αλέξης Πιλάβιος, τον οποίο είχε διορίσει η Νέα Δημοκρατία το 2004.

Μην αναρωτιέστε πώς ένας νεοδημοκράτης βοηθούσε το ΠαΣοΚ. Εκτός από νεοδημοκράτης, ο Πιλάβιος ήταν τραπεζικός. Προερχόταν από την Alpha Bank και εκεί επέστρεψε όταν αντικαταστάθηκε το 2009. Η Alpha Bank εξαρτάται από την Τράπεζα της Ελλάδος. Και βασικός μέτοχος της Τράπεζας της Ελλάδος είναι η Goldman Sachs. Συνεπώς, είμαστε δικαιολογημένοι αν θεωρήσουμε ότι ο Πιλάβιος είχε κάθε λόγο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Goldman Sachs. Κι αυτό είχε δυο τρόπους να το κάνει: πρώτον, φροντίζοντας να διατηρεί η Goldman Sachs πρωτεύουσα θέση στην αγορά τίτλων του δημοσίου και, δεύτερον, βάζοντας ένα χεράκι να πετύχει το σορτάρισμα που έκανε η Goldman Sachs στα ελληνικά ομόλογα. Με απλά λόγια, δηλαδή, οι πληροφορίες που "ανακάλυπταν" στο ΠαΣοΚ, προέρχονταν από την ίδια την Goldman Sachs.

Όσο για τον τύπο, όσο υπάρχει Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη δεν υπάρχει πρόβλημα, με δεδομένη την εξάρτηση του ΔΟΛ από τις τράπεζες και, κυρίως, την Alpha Bank και την Eurobank. Αυτές οι τράπεζες είναι που βόηθησαν (ως ανάδοχοι) την εταιρεία όχι μόνο να μπει στο χρηματιστήριο αλλά και να είναι επιτυχημένες οι μεταγενέστερες αυξήσεις κεφαλαίων της. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο ότι τον Φεβρουάριο του 2007 οι ναυαρχίδες του ΔΟΛ (Νέα, Βήμα) ξεκίνησαν μια σειρά αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων για τα "γαλάζια ομόλογα". Όπως δεν είναι καθόλου παράξενο ότι οι αποκαλύψεις αφορούσαν μόνο δυο από τα 29 δομημένα ομόλογα που κυκλοφορούσαν στην αγορά: τα μόνα που δεν είχε εκδώσει η Goldman Sachs (στο στόχαστρο βρέθηκαν μόνο δυο ομόλογα 280 εκατ. και 180 εκατ., τα οποία είχε εκδώσει η JPMorgan). Για τον Σημαιοφορίδη ήταν απλώς κακή τύχη που το ΤΕΑΔΥ είχε επενδύσει σ' αυτά τα δυο ομόλογα.

Λεπτομέρεια: Στις 22 Ιουνίου 2010 η βουλή σύστησε εξεταστική επιτροπή η οποία θα διερευνούσε αν και κατά πόσο στην υπόθεση των ομολόγων προέκυπταν πολιτικές ευθύνες. Ως εκ θαύματος, αυτή η επιτροπή ασχολήθηκε κατά μεἰζονα λόγο με ένα ομόλογο: αυτό των 280 εκατομμυρίων.

2007: Ένα από τα πολλά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του ΔΟΛ για τα ομόλογα (από το tovima.gr)

Κάπως έτσι, οι κερδοσκόποι τής Goldman Sachs πέτυχαν τον σκοπό τους. Παρ' ότι οι καταγγελίες δεν αφορούσαν παρά μόνο τυπικές παρανομίες (ο τύπος δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν πρόεδρο ή διοικητή οργανισμού ότι ενήργησε προς ίδιον όφελος) και παρ' ότι κανείς δεν ήταν δυνατόν να πιστέψει πως οι αγορές ομολόγων εκ μέρους των ταμείων γίνονταν εν αγνοία των υψηλά ισταμένων πολιτικών προϊσταμένων (*), οι καθημερινές "βόμβες" που εξαπέλυε το συγκρότημα Λαμπράκη δεν άργησαν να βρουν τον στόχο τους. Οι αγορές άρχισαν να ανησυχούν, η αξία των ομολόγων άρχισε να πέφτει και, παράλληλα, τα επιτόκια (spread) και τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) άρχισαν να τραβούν την ανηφόρα. Μέχρι τον Σεπτέμβριο, τα ασφαλιστικά ταμεία θα είχαν χάσει το ένα τέταρτο των επενδεδυμένων κεφαλαίων τους (όταν θα ολοκληρωνόταν και το "κούρεμα" του Βενιζέλου, θα είχε εξαχνωθεί το 70% των αποθεματικών τους).


---------------------------------------
(*) Όπως ακριβώς το 1989 κανείς δεν είχε πιστέψει ότι μια ωραία μέρα ξύπνησαν οι διοικητές τού ΟΤΕ (Τόμπρας), των ΕΛΤΑ (Βουρνάς) και της Ολυμπιακής (Ακριβάκης) και σκέφτηκαν από μόνοι τους να πάνε να καταθέσουν στην τράπεζα του Κοσκωτά τα διαθέσιμα των οργανισμών που διοικούσαν. 

Η συγκυρία και η θεωρία για τον ιμπεριαλισμό

 Η συγκυρία και η θεωρία για τον ιμπεριαλισμό

Το βασικό ερρώτημα σε σχέση με τη διεθνή συγκυρία είναι σε ποιες συνθήκες προσομοιάζει περισσότερο: σε αυτές του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ή στις συνθήκες του μεσοπολέμου και της δεκαετίας του 30', όταν βαδίζαμε ολοταχώς προς το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κι η ειδοποιός διαφορά της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης οδηγούσε στην τακτική επεξεργασία των Λαϊκών Μετώπων (ΛΜ), που συγκροτήθηκαν ανά χώρα και διεθνώς -γιατί η αντιφασιστική συμμαχία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα είδος ΛΜ σε παγκόσμια κλίμακα.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα είναι: τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί και σε ποιον μοιάζει περισσότερο; Στον μπαμπά ή στη μαμά (αν και αυτό μπορεί να εκληφθεί ως έμμεση αναπαραγωγή του σχήματος της πυρηνικής οικογένειας). Και αν η σωστή απάντηση είναι πως έχει στοιχεία και από τους δύο γονείς/περιόδους, μπαίνει και πάλι το ερώτημα: ποια ομοιότητα είναι μεγαλύτερη, κυρίαρχη; Ή υπέρ ποιας θέλει να μεροληπτήσει ο εκάστοτε συγγενής-παρατηρητής, ανάλογα με το σόι στο οποίο ανήκει και τη θεωρία την οποία πρεσβεύει.

Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά κι η σημερινή συγκυρία εξακολουθεί να κινείται στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού (αν και είναι τελικά προς διερεύνηση/διευκρίνιση τι εννοεί ο καθένας με αυτόν τον όρο και πώς ακριβώς τον ορίζει), και φέρει τα σημάδια του καπιταλισμού που σαπίζει, σα μεγάλο παραγινωμένο μήλο (μήλο-φιρίκι, που μια μέρα, αχ τι φρίκη... για όσους εννοούν τι εννοώ), που ωστόσο δεν πρόκειται να πέσει από μόνο του, αν δεν το ρίξουμε εμείς.

Κάθε παιδί όμως είναι μια ξεχωριστή ιστορία και σχετικά αυτόνομη ύπαρξη από τους γονείς του, όσα δικά τους στοιχεία κι αν κουβαλά -ή προσπαθούν να του περάσουν οι ίδιοι, αναζητώντας υποσυνείδητα μια επιβεβαίωση του εαυτού τους στη δική του ανάπτυξη. Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, αλλά έχει τη δική του προσωπικότητα και διαφορετικές παραστάσεις, εμπειρίες που τη διαμορφώνουν.

Αντίστοιχα, κάθε εποχή είναι μια ανεπανάληπτη, ξεχωριστή συγκυρία με διαφορετικά δεδομένα, πρωτότυπος συνδυασμός των ίδιων (ή παρόμοιων) αιτών και παραγόντων, που αλληλεπιδρούν και δίνουν άλλα αποτελέσματα κάθε φορά, στον ιστορικό χρόνο. Χρειάζεται συνεπώς συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης (ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της μαρξιστικής μεθόδου) και όχι μηχανιστική αντιγραφή έτοιμων συνταγών του παρελθόντος, που μπορεί να αποδειχθούν επιζήμιες σε διαφορετικό περιβάλλον -όπως ακριβώς ένα φάρμακο που δε χορηγείται σωστά.

Στον αντίποδα βέβαια, η μαρξιστική ανάλυση δεν είναι φτερό στον άνεμο, που αλλάζει με την περίσταση και καταπού φυσάει. Βασίζεται σε αρχές και μεθοδολογικά εργαλεία και (για να επιστρέψουμε στους ιατρικούς όρους) εξετάζει μια συγκεκριμένη πάθηση με εξίσου συγκεκριμένα αίτια και καθορισμένη αγωγή, που δε μετατρέπεται δραματικά, ανάλογα με την περίπτωση. Εάν το ζητούμενο ήταν να παρακολουθούμε απλώς και να αναλύουμε συγκεκριμένα κάθε στιγμή την αδιάκοπη και βασικά τυχαία κίνηση ενός κόσμου που αλλάζει συνεχώς και δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, δε θα μας χρειαζόταν καμία θεωρητική γενίκευση για τους νόμους αυτής της κίνησης και κατά συνέπεια θα καθίστατο περιττός κι ο ίδιος ο μαρξισμός, ως φιλοσοφικό σύστημα.
Επομένως, η αλφαβήτα του μαρξισμού (συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης), θα αναιρούσε την αξία χρήσης του και την ανάγκη ύπαρξής του, ενώ εμείς θα έπρεπε να αυτοσχεδιάσουμε κάθε φορά από μηδενική βάση.

Πιο συγκεκριμένα, και με βάση τα παραπάνω.
Η συζήτηση για τα ΛΜ ως τρόπος αντιμετώπισης του φασισμού και τις αντίστοιχες επεξεργασίες έχει προφανώς την αξία της και δεν αποτελεί άσκοπη βυζαντιονολογία για το φύλο του αγγέλου, γιατί όποιος δεν ασχολείται με την ιστορική πείρα, θα είναι καταδικασμένος να σκοντάψει πάνω της. Είναι όμως θρησκευτική προσκόλληση στις αρχές και καρικατούρα του μαρξισμού να παίρνει κανείς αυτούσια την τακτική των ΛΜ (και την αντίστοιχη θεωρητική επεξεργασία) για να την εφαρμόσει στη σημερινή εποχή. Όσοι μάλιστα επιχειρούν να το κάνουν, παραβλέποντας ηθελημένα ή όχι την ειδοποιό διαφορά που υπαγόρευσε εκείνη την τακτική, δηλαδή την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ, και την απουσία μιας ανάλογης συνθήκης σήμερα, ακολουθούν ουσιαστικά τη λογική του Αννίβα, παραφρασμένη: κι αν δεν υπάρχει ΕΣΣΔ, θα την επανεφεύρουμε νοερά.

Έτσι καταλήγουν να αναιρούν στην πράξη την κατηγορηματική άρνησή τους, στα λόγια, στο ερώτημα αν η σύγχρονη Ρωσία έχει καμία σχέση με τη Σοβιετική Ένωση ή αν τέλος πάντων καλείται (εν αγνοία της και κατά δική μας παραγγελία) να παίξει το ρόλο της. Κι αυτό φανερώνει μάλλον τη δική τους θεωρητική ένδεια και μια ανάγκη προσκόλλησης στο ένδοξο παρελθόν, και όχι κάποια απόρριψη ή άρνηση της αξίας και τη σημασία των ΛΜ στον καιρό τους.

Εν κατακλείδι. Θυμάμαι στο νήμα μιας σχετικά πρόσφατης συζήτησης που είχε ανοίξει στο μπλοκ να μπαίνει "αθώα" το ερώτημα: κι αν έχουν δίκιο οι άλλοι (δηλ το ΚΕΚΡ) και όχι το ΚΚΕ; Διαβάζοντας αναλύσεις με βάση τη θεωρία του "εξαγώγιμου φασισμού", που αποτελεί μια βασική θεωρητική επεξεργασία των ρώσων συντρόφων, προσπαθώ να αντιληφθώ την αναλυτική της αξία και αναρωτιέμαι με τη σειρά μου: κι αν έχουν οι άλλοι άδικο; Μας έχει απασχολήσει άραγε αυτό το ενδεχόμενο ή η βασική μας έγνοια είναι να βγει λάθος το ΚΚΕ και σωστός οποιοσδήποτε άλλος -αδιάφορο ποιος (το Αιγάλεω κι ο Ολυμπιακός να κερδάνε...) Και πόσο φτηνή είναι αυτή η λογική που υποβαθμίζει σε αυτό το επίπεδο τη θεωρητική αναζήτηση, ένα σκαλί πιο κάτω και από την προσπάθεια διαχρονικής δικαίωσης ή διάψευσης τακτικών του παρελθόντος, που επιχειρούσαν να απαντήσουν σε συγκεκριμένα προβλήματα της εποχής τους;

Και φτάνοντας στην ουσία του πράγματος.
Ποια θα είναι άραγε τα καθήκοντα των κομμουνιστών, στη χώρα τους και διεθνώς, στην (όχι και τόσο υποθετική) περίπτωση μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης μεταξύ του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού και των λεγόμενων BRICs -για να ορίσουμε λίγο σχηματικά τα αντικρουόμενα στρατόπεδα; Η ήττα της δικής του αστικής τάξης ή του πιο ισχυρού κι επικίνδυνου ιμπεριαλιστή; Κι αν είναι το δεύτερο, μήπως αυτό υπαγορεύει ως καθήκον και τη συστράτευση με τον πιο αδύναμο ιμπεριαλιστή για να εξασφαλιστεί το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Βάζω εδώ μια προσωρινή τελεία, για να συνεχίσω τους σχετικούς προβληματισμούς σε κάποια επόμενη ανάρτηση.

Υγ: κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της ΚΟΜΕΠ για το 2016, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Το πρώτο του Ελισαίου Βαγενά για τη στρατιωτικο-πολιτική εξίσωση στη Συρία και το δεύτερο για το σύμφωνο συμβίωσης, από το Τμήμα για την Ισοτιμία των Γυναικών της κετουκε.
Μην το χάσετε...

Τα «νέα» κάλπικα δίπολα

Τα «νέα» κάλπικα δίπολα

Οσο εντείνεται η αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, όσο πιο φανερή γίνεται η σύγκλιση όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης στη στρατηγική που τσακίζει το λαό, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος να στήσει «νέα» κάλπικα δίπολα που θα αποπροσανατολίζουν το λαό από τον πραγματικό του αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, να στήσει «νέες» πλαστές διαχωριστικές γραμμές που θα εγκλωβίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε «εναλλακτικές» εντός των τειχών.
Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται ήδη η εκλογή Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ και οι συνολικότερες διεργασίες που αυτή φαίνεται να επιταχύνει.
«Το δίλημμα είναι Αριστερά ή Δεξιά», λένε κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ είναι «νεοφιλελεύθερος». Μέτωπο στο «λαϊκισμό μιας ανίκανης κυβέρνησης» σηκώνει από την πλευρά της η ΝΔ.
Και οι μεν και οι δε, όμως, υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Γι' αυτό και τα «νέα» διλήμματά τους πρέπει να κάνουν παρέα στον κάλαθο των αχρήστων στα αντίστοιχα προγενέστερα, του τύπου «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «δεξιά - αντιδεξιά», «μερκελιστές - αντιμερκελιστές» κ.ο.κ., χωρίς όμως να πατηθεί αυτήν τη φορά η μπανανόφλουδα!
Ανεξάρτητα από την υπαρκτή προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ να «συμπιέσουν» τις λεγόμενες «κεντρώες» αστικές πολιτικές δυνάμεις, βασικός στόχος των διλημμάτων που λανσάρουν είναι η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, το «κουκούλωμα» του ταξικού χαρακτήρα της κλιμακούμενης αντιλαϊκής επίθεσης.
Τα περί «νεοφιλελεύθερης ΝΔ», τα λέει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική ακριβώς από εκεί που την άφησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα λέει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που υλοποιεί αναδιαρθρώσεις και μέτρα βαθιά ταξικά, με τη βούλα και την έγκριση του κεφαλαίου, όπως βλέπουμε ξεκάθαρα και αυτές τις μέρες με τη νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό υπό τις ευλογίες των εργοδοτικών ενώσεων.
«Ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αποφασιστική υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και προώθηση του νέου αναπτυξιακού νόμου» ζητούν ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου, διαβεβαιώσεις «αποφασιστικότητας και συνέπειας», για την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης το συντομότερο δυνατόν» και την «εφαρμογή των δεσμεύσεων της συμφωνίας με τους δανειστές» δίνουν συνεχώς τα κυβερνητικά στελέχη...
Αντίστοιχα, με τα περί «λαϊκισμού» και «ανίκανης κυβέρνησης» που λέει η ΝΔ, εννοεί την ανάγκη επιτάχυνσης των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, την πιο γρήγορη υλοποίηση μέτρων στήριξης της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου, στα οποία θα λέγαμε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση δεν τα πάει και άσχημα!
Αυτή ακριβώς η αντιλαϊκή στρατηγική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο είναι η «πυξίδα» και της ΝΔ και το γεγονός αυτό φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει από την εκλογή Μητσοτάκη στην προεδρία της και τη «δημιουργική ανανέωση» που ευαγγελίζεται. Αλλωστε, και ο ίδιος ο νέος πρόεδρός της έχει δώσει δείγματα γραφής στην υλοποίηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής το προηγούμενο διάστημα.
Σε τελική ανάλυση, το αν η ΝΔ θα βάζει πλάτη να περνάνε τα νέα βάρβαρα μέτρα ψηφίζοντας ορισμένα από αυτά ή αν θα το κάνει ασκώντας «σκληρή αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση επειδή τάχα δεν επιταχύνει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, έχει να κάνει με το τι επιλέγουν σε κάθε φάση ως αποτελεσματικότερη τακτική τα κυρίαρχα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου και φυσικά οδηγεί στο ίδιο αντιλαϊκό αποτέλεσμα.
Το ίδιο ισχύει, άλλωστε, και για τις εκάστοτε εναλλαγές ανάμεσα στην «όξυνση» των διαφόρων «διπόλων» και την καλλιέργεια κλίματος «ευρύτερων συναινέσεων»...

«Στραγγίζουν» τους αγρότες

«Στραγγίζουν» τους αγρότες

Με τα νέα μέτρα του τρίτου μνημονίου, τα χρήματα που η κυβέρνηση ζητάει να πληρώνει κάθε χρόνο ένα μικρομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό μόνο στην Εφορία για τους φόρους και στον ΟΓΑ για την ασφάλισή του, φτάνουν στο 83% του συνολικού ετήσιου καθαρού εισοδήματος που μπορεί να εξασφαλίσει από την πώληση των προϊόντων που παράγει και από τις επιδοτήσεις - ενισχύσεις τις οποίες εισπράττει.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, ένα αγροτικό νοικοκυριό, όπου εργάζονται ο άνδρας και η σύζυγός του κι έχουν καθαρό εισόδημα 10.000 ευρώ το χρόνο. Στην περίπτωση αυτή, θα δούμε ότι το συνολικό ποσό για φόρο και Ασφάλιση που θα κληθεί να πληρώσει, θα ξεκινήσει από το 5.400 ευρώ το 2016, θα ανεβεί στα 7.613 ευρώ το 2017, στα 7.951 ευρώ το 2018 και θα φτάσει στα 8.288,5 ευρώ το 2019!
Να σημειώσουμε ότι, με βάση τις χαμηλές τιμές παραγωγού για το σύνολο σχεδόν των αγροτικών προϊόντων και το συνεχώς μειούμενο ύψος των επιδοτήσεων - ενισχύσεων που ισχύσουν σήμερα, έχει υπολογιστεί πως για να εξασφαλίσει ένα αγροτικό νοικοκυριό αυτό το εισόδημα, θα πρέπει να καλλιεργεί βασικές αροτραίες καλλιέργειες (σιτάρια, βαμβάκια καλαμπόκια κ.λπ.) πάνω από 68 στρέμματα που, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είναι ο μέσος όρος των καλλιεργούμενων στρεμμάτων στη χώρα μας.

***

Συγκεκριμένα, από αυτά τα 10.000 ευρώ το αγροτικό νοικοκυριό:

• Για φόρο θα πληρώσει φέτος 2.000 ευρώ, καθώς ο φορολογικός συντελεστής από 13% που είναι σήμερα ανεβαίνει στο 20% (10.000 x 20% = 2.000) κι άλλα 1.500 ευρώ ως προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά, που από 55% που είναι, ανεβαίνει στο 75%. Σύνολο 3.500 ευρώ. Από το 2017 και μετά, ο συντελεστής φορολόγησης ανεβαίνει στο 26% και η προκαταβολή φόρου στο 100%, οπότε ο αγρότης θα πληρώνει συνολικά 5.200 ευρώ.
• Για Ασφάλιση στον ΟΓΑ, φέτος το ζευγάρι των αγροτών θα πληρώσει 1.900 ευρώ τουλάχιστον για την πρώτη - κατώτερη κατηγορία (950 x 2 = 1.900 το χρόνο), καθώς ο συντελεστής ασφαλιστικών εισφορών για τη σύνταξη από 7% ανεβαίνει στο 10% (μέχρι 31/12/2016 ισχύουν οι κατηγορίες).
• Το 2017 θα πληρώσει 2.413,4 ευρώ, επειδή ο συντελεστής για τη σύνταξη θα πάει στο 14% και σ' αυτόν θα προστεθούν άλλα 6,95% για την Υγεία και ένα 0,50% για την αγροτική εστία. Καθώς για τον καθένα από το ζευγάρι ισχύει το κατώτατο φορολογικό εισόδημα, το οποίο με βάση το σχέδιο της κυβέρνησης υπολογίζεται στο 80% του κατώτερου μισθού εργαζομένου πάνω από 25 χρόνων (5.625,6 ευρώ σε ετήσια βάση), η εισφορά διαμορφώνεται ως εξής: 5.625,6 x 21,45% = 1.206,70 x 2 = 2.413,4 ευρώ.
• Για το 2018 θα πληρώσει 2.751 ευρώ, καθώς ο συντελεστής θα πάει στο 17% (5.625,6 x 24,45% = 1375,46 x 2 = 2.751 ευρώ).
• Το 2019 θα πληρώσει 3.088,45 ευρώ, αφού ο συντελεστής θα φτάσει στο 20% (5.625,6 x 27,45% = 1.544,23 x 2 = 3.088,45 ευρώ).

***

Αλλά δεν είναι μόνο ο φόρος εισοδήματος και η Ασφάλιση στον ΟΓΑ που πρέπει να πληρώσει το μικρομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό από το πενιχρό εισόδημα που εξασφαλίζει. Χρειάζεται, ακόμα, να ξηλωθεί για τον ΕΝΦΙΑ (εκτός από το σπίτι, πληρώνει και για τις αποθήκες και για τα χωράφια), για την ασφάλιση της παραγωγής στον ΕΛΓΑ (και τα ασφάλιστρα είναι πολύ υψηλά), για τις δηλώσεις ΟΣΔΕ, για τις αρδευτικές γεωτρήσεις κι άλλα πολλά χαράτσια.
Βέβαια, από αυτό το «άφαντο» εισόδημα θα πρέπει να πληρώσει και τα έξοδα για το ξεκίνημα της νέας καλλιεργητικής περιόδου, ν' αγοράσει δηλαδή τους σπόρους, τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, το αγροτικό πετρέλαιο και ό,τι άλλο απαιτείται και είναι πανάκριβο, καθώς η κυβέρνηση επέβαλε, από τον Ιούλη του 2015, αύξηση από το 13% στο 23% στον ΦΠΑ για τα αγροτικά εφόδια και το κυριότερο απ' όλα: ΝΑ ΖΗΣΕΙ!

Π. Ρ.