Ν. Σοφιανός στον ΣΚΑΪ: “Το κανάλι σας, εκτός από δημοσιογράφους, έχει και ιδιοκτήτες. Είναι προκλητικό να τους ξεχνάει ο ΣΥΡΙΖΑ”

Κατιούσα

Ενώ το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους εξελίσσεται από το πουθενά σε μείζον πολιτικό ζήτημα για τον δικομματικό καβγά, αλλά και την αντιπαράθεση στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι αποφασισμένα να πετάξουν την μπάλα στην κερκίδα και να μην αφήσουν να ακουστεί καμία σοβαρή και λογική πρόταση, έξω από αυτό το πλαίσιο.
Η παρέμβαση του Ν. Σοφιανού σήμερα το πρωί στον ΣΚΑΪ έβαλε μερικά αυτονόητα σημεία, συμπυκνωμένα σε ένα πεντάλεπτο, που κύλησε όμως μετ’ εμποδίων.
Είπε ότι το ΚΚΕ θα καταθέσει νομοσχέδιο που θα υποχρεώνει τα ιδιωτικά ΜΜΕ να καταθέτουν δωρεάν τα μηνύματα κοινωνικού περιεχομένου -χωρίς να πρέπει δηλαδή να πάρουν κι ένα σκασμό λεφτά, για το αυτονόητο. Ο Σπίρτζης τον διέκοψε για να πει πως αυτό ακριβώς νομοθέτηση ο Παππάς -προφανώς πείνασαν οι καναλάρχες επί ΣΥΡΙΖΑ-, ενώ ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ (Κούτρας) αναρωτήθηκε αν πρέπει δηλαδή να μεταδίδονται δωρεάν και τα σποτ των ιδιωτικών επιχειρήσεων…
Είπε ότι είναι προκλητικό να ξεχνάει ο ΣΥΡΙΖΑ τους ιδιοκτήτες των καναλιών, τη στιγμή που ισοπεδώνει τους δημοσιογράφους στο σποτάκι του. Οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ τον διέκοψαν, μαζί με τον Σπίρτζη, γιατί είχαν την απορία: εσάς σας πείραξε που δεν είχε τους ιδιοκτήτες ή που είχε τους δημοσιογράφους;
Όταν μίλησε για συγκεκριμένα παπαγαλάκια, που χρησιμοποιούν την μεγάλη ταλαιπωρία από τον Περίπατο του Μπακογιάννη, για να βγάλουν στα μανταλάκια την κινητοποίηση των υγειονομικών -που τους χειροκροτούσαν μέχρι πρότινος από τα μπαλκόνια- και κατονόμασε μεταξύ τους τον κ. Πορτοσάλτε, ο άλλος δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ (Ντσούνος) θίχτηκε, γιατί δεν ήταν παρών ο Πορτοσάλτε να απαντήσει!
Κι όταν πετάχτηκε -διακόπτοντας πάντα- ο Μαρκόπουλος να πει για τα αντισημιτικά υπονοούμενα του σποτ του ΣΥΡΙΖΑ (ο Μωυσής με τα λεφτά κτλ) ο Σοφιανός σχολίασε ότι είναι άστοχο να εστιάζει κανείς εκεί, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είχε άριστες σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ.

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε στο βίντεο που ανέβασε το portal του 902.

Δεξιοί «Μωυσήδες» κι αριστεροί «Νώε»

                 

• 
  

Από τη μια η ΝΔ. Η ΝΔ του μαύρου στην ΕΡΤ. Του κ. Σαμαρά που έκανε τις ερωτήσεις, έδινε τις απαντήσεις και «σκηνοθετούσε» ο ίδιος συνεντεύξεις του. Του κ. Μητσοτάκη ή ή άλλως πως γνωστός από τα φίλια Μέσα του και ως «Μωυσής», «Ηρακλής», «ηγέτης του 21ου αιώνα» και άλλα τέτοια διασκεδαστικά. Του κ. Πέτσα που πριν λάμψει δια της κορωνο-λίστας του είχε καταφέρει να γίνει “είδηση” για το πως κουρευόταν επί καραντίνας… (Η αναλυτική θέση του Ημεροδρόμου για την συγκεκριμένη κυβερνητική αθλιότητα ΕΔΩ: https://www.imerodromos.gr/ke-petsa-eycharistoyme-poy-o-imerodromos-den-pliroi-ta-kritiria-sas/)
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ των δικών του μεγαλουργημάτων στην ΕΡΤ. Που η δική του «κιβωτός του Νώε» της ενημέρωσης είχε για σημαιούλα την «τιτάνια διαπραγμάτευση» των …17 ωρών του κ. Τσίπρα. Που ο «σεβασμός» στην ενημέρωση των δικών του παπαγάλων είχε έμβλημα για 4 χρόνια τα Μπρεστ Λιτόφσκ (!) των …«αριστερών» μνημονίων και για σήμα κατατεθέν τον εκθειασμό των «όχι» που έγιναν όλα «ναι»!
Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ των ίδιων τηλεοπτικών αδειών στην ίδια ολιγαρχία. Του μοιράσματος της ίδιας σημαδεμένης μιντιακής τράπουλας. Της αναπαραγωγής του ίδιου καθεστώτος των βαρονιών στον Τύπο με αφέντη πάντα το μεγάλο κεφάλαιο, τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους εργολάβους. Της ίδιας εργασιακής γαλέρας για χιλιάδες δημοσιογράφους.  
Αυτοί οι δύο είναι που τσακώνονται σήμερα για το ποιος σέβεται την ενημέρωση και κατ’επέκταση την αλήθεια! Ποιος έχει περί πολλού τη δημοσιογραφία. Και ποιος υπηρετεί τη διαφάνεια στις σχέσεις του Τύπου με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.
Ποιος είπε ότι η υποκρισία τους έχει πάτο; Εχει; Ούτε καν οι πιο κοντινοί τους στα πλέον φιλικά ΜΜΕ και του ενός και του άλλου, δεν θα μπορούσαν να μεταδώσουν ένα τέτοιο fake news.

Ο ΜΑΡΞ, Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γαλλική αστική Επανάσταση: Ο γιορτασμός της ενότητας των επαναστατών στις 10 Αυγούστου 1793, στην πλατεία της Επανάστασης (σήμερα Place de la Concorde). Ο λαός καταστρέφει τα εμβλήματα της μοναρχίας

Ολοι οι μεγάλοι επαναστάτες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αστών και των μικροαστών (π.χ. Ιακωβίνοι και Γιρονδίνοι), στη διάρκεια της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης μετά το 1789, βρισκόταν κύρια αυτό το πρόβλημα. Αλλά όταν το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό - που δεν έθιγε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε την εκμετάλλευση, ούτε τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, αλλά έφερνε μια άλλη τάξη εκμεταλλευτών στην εξουσία - προκάλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της αντεπανάστασης, πόσο οξύτερα ήταν φυσικό να τεθεί το πρόβλημα της αντεπανάστασης, όταν με την εργατική τάξη έμπαινε στον παγκόσμιο ιστορικό στίβο εκείνη η δύναμη που είχε σαν στόχο την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα σφυρηλατηθεί με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Κι όμως υπήρχαν κιόλας τόσο πολλές εμπειρίες, ώστε ο Μαρξ και ο Ενγκελς αναγκάστηκαν να γράψουν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» ότι «όλες οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης» ενώθηκαν για να κηρύξουν «έναν ιερό πόλεμο» κατά του κομμουνισμού. Η αντεπαναστατική λύσσα ενάντια στην εργατική τάξη άρχισε δηλαδή πολύ πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωσή της και μάλιστα προτού κατακτήσει κάπου την εξουσία.
Οι κλασικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στη μελέτη της πείρας όλων των προηγούμενων επαναστάσεων με σκοπό να αντλήσουν διδάγματα για τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αντεπανάσταση. Πολλές από τις βασικές τους θέσεις για την επανάσταση και την αντεπανάσταση έχουν τέτοια γενική ισχύ για την ταξική πάλη, ώστε εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει λόγος για νομοτέλειες. Καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των διδαγμάτων της επανάστασης και της αντεπανάστασης έπαιξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση στον κόσμο, ο ηρωικός αγώνας των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 έδειξε - πράγμα που επιβεβαίωσαν μεταγενέστερες επαναστάσεις - ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να πάρουν την εξουσία γρήγορα, σχετικά αναίμακτα και με ελάχιστα θύματα, μόνο στην περίπτωση που η δράση τους είναι αποφασιστική και ενιαία και η αντίσταση της αστικής τάξης τσακίζεται με συνέπεια.
Απ' αυτήν ακριβώς την άποψη τα λάθη, ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας, είναι διδακτικά. Χρειάστηκε να πληρωθούν ακριβά με τη δολοφονία 30.000 οπαδών της Κομμούνας από την αντεπανάσταση. "Δύο λάθη κατέστρεψαν... τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο έμεινε στα μισά του δρόμου. Αντί να προχωρήσει στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", βαυκαλίστηκε με το όνειρο ότι η ύψιστη δικαιοσύνη θα γινόταν πραγματικότητα στην ενωμένη με το πανεθνικό καθήκον χώρα. Δεν εθνικοποιήθηκαν τέτοια ιδρύματα όπως, για παράδειγμα, η τράπεζα, ενώ μεταξύ των σοσιαλιστών κυριαρχούσαν ακόμα οι προυντονιστικές θεωρίες της "δίκαιης ανταλλαγής" κλπ. Το δεύτερο λάθος ήταν η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να είχε εξοντώσει τους εχθρούς του, αντί γι' αυτό, όμως, προσπαθούσε να τους επηρεάσει ηθικά. Υποτίμησε τη σημασία της καθαρά στρατιωτικής δράσης στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στέψει τη νίκη του στο Παρίσι με μια αποφασιστική επίθεση στις Βερσαλλίες, αμφιταλαντεύτηκε κι έδωσε έτσι καιρό στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σκότους και να τις εξοπλίσει για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη» (Β.Ι.Λένιν: «Για την Παρισινή Κομμούνα», έκδοση «Μαρξίστισε Μπλέτερ», Φραγκφούρτη 1971, σελ. 11).
Η Παρισινή Κομμούνα έδειξε ολοκάθαρα: Η αστική τάξη δεν ανέχθηκε ποτέ κοντά στη δική της εξουσία και μια εργατική εξουσία. Για την «... αστική τάξη ο αφοπλισμός των εργατών ήταν λοιπόν πρώτη επιταγή» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ. τομ. 28, σελ. 248). Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που ισχύει ανάλογα και για την εργατική τάξη. Δεν μπορεί να επιτρέψει, να δημιουργηθεί μέσα στο σοσιαλισμό ένα δεύτερο και μάλιστα εξοπλισμένο κέντρο εξουσίας. Η αστική τάξη ποτέ δε συμβιβάζεται με τη μοίρα της, όταν έχει διωχτεί από την εξουσία. Ηταν και είναι πάντα έτοιμη, να χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση και την αιματηρή τρομοκρατία. Αν δεν τσακιστεί λοιπόν αποφασιστικά η αντίσταση της αστικής τάξης, τότε αυτή θα χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση, και μ' αυτήν ακριβώς την έννοια μια μισοτελειωμένη επανάσταση προκαλεί κατά κανόνα μια ολοκληρωμένη αντεπανάσταση. Γι' αυτό ο ασυμβίβαστος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντεπαναστατικής δραστηριότητας, είναι προϋπόθεση κάθε επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Παρισινή Κομμούνα: Τα ανάκτορα του Κεραμεικού στις φλόγες (21 Μάη 1871)

Αυτό επιβεβαιώνει η συντριβή της Παρισινής Κομμούνας από τη διεθνή αντεπανάσταση όπως και η νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν. Η νικηφόρα εργατική τάξη πρέπει να οικοδομεί την πολιτική εξουσία της σε συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τόσο για να περάσουν όλα τα βασικά μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όσο και να υπερασπίσει αποφασιστικά τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή, όσο ακόμα υπάρχει θα προσπαθεί να επανακτήσει τη χαμένη εξουσία της, τα προνόμιά της. Αυτή την αλήθεια υπογράμμιζαν πάντα ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.
«Η ιστορική... αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ - έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι - οι εκμεταλλευτές δε θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους... Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανατροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχονται ούτε σκέψη γι' αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο "παράδεισο"... Και... πίσω από τους εκμεταλλευτές - καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο-ήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μυξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο...» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, ελλ. εκδ., «Σύγχρονη Εποχή», τομ. 37, σελ. 264-265).
Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν επισήμαναν επανειλημμένα: Τόσο η νίκη πάνω στο κεφάλαιο όσο και η απόκρουση της αντεπανάστασης εξαρτώνται σε βαθμό αποφασιστικό από το επίπεδο της οργάνωσης, την ιδεολογική και πολιτική ωριμότητα της εργατικής τάξης, του κόμματός της, από την ικανότητά του να καθοδηγεί τις μάζες. Η νίκη και η επιτυχία στον αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση εξαρτώνται εξίσου αποφασιστικά από το αν οι επαναστάτες συνειδητοποιούν πάντα, ότι «... οι επαναστάσεις γίνονται από την πλειοψηφία. Οι επαναστάσεις δε γίνονται από ένα κόμμα, αλλά από ολόκληρο το έθνος» (Καρλ Μαρξ: Συνέντευξη στην εφημερίδα «Τσικάγκο Τριμπιούν», 5.1.1879, σελ. 7, Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας, τομ. 5, σελ. 374).
Απ' όλα αυτά προκύπτει ότι από την πάλη για την κατάκτηση των μαζών εξαρτάται τελικά η «τύχη» της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Κι αυτό είναι πάλι εκείνο που κάνει αδιάσπαστη την ενότητα σοσιαλισμού και δημοκρατίας. Αυτή η ενότητα είναι τόσο αναγκαία επειδή οι αντίπαλοι κάνουν τα πάντα ενάντια στον οικοδομούμενο σοσιαλισμό κάτω από το σύνθημα «δημοκρατία». Τα λάθη που γίνονται σ' αυτόν τον τομέα εκδικούνται σκληρά, όπως αποδείχνουν οι εξελίξεις στην Πολωνία. Απ' αυτή την άποψη τα λάθη προετοιμάζουν αντικειμενικά το έδαφος στην αντεπανάσταση. Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη, είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία» (Μαρξ - Ενγκελς: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ.36, σελ. 253).
Αυτό το πρόβλημα είναι συνδεδεμένο με τη λύση πολλών δύσκολων προβλημάτων. Γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, «γιατί η νέα οργάνωση της παραγωγής είναι μια δύσκολη υπόθεση ακόμα και γιατί οι ριζικές αλλαγές σ' όλα τα επίπεδα της ζωής χρειάζονται χρόνο και τελικά γιατί η πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας στη μικροαστική και αστική οικονομία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μακρόχρονο επίμονο αγώνα... Σ' ολόκληρο αυτό το διάστημα θα προβάλλουν αντίσταση τόσο οι καπιταλιστές και ταυτόχρονα οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους από την αστική διανόηση που είναι συνειδητά αντίθετοι, όσο και η τεράστια μάζα των εργαζομένων που είναι βραχυκυκλωμένοι σε μικροαστικές συνήθειες και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών, και που γενικά αντιτίθενται όχι συνειδητά. Οι αμφιταλαντεύσεις είναι αναπόφευκτες σ' αυτά τα στρώματα» (Β.Ι. Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ., τομ. 29, σελ. 377, κ.ε.).
Ο Λένιν λέει παρακάτω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά» (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, γερμ. Εκδ., τομ. 29, σελ. 378).
«Εδώ όμως προσπαθεί να στηριχτεί η αντεπανάσταση. Για να πετύχει τους στόχους της, εκμεταλλεύεται τη μια ή την άλλη κρίση στην εργατική εξουσία, τα πολιτικά λάθη που γίνονται και που αφήνουν να δημιουργηθεί μια ρωγμή, από την οποία θα μπορούσε να περάσει η δυσαρέσκεια των μαζών. Αυτό σημαίνει, ότι για μια πραγματική αντεπανάσταση δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της αστικής τάξης, αλλά και να κάνουν λάθη οι επαναστάτες. Και όχι μόνο αυτό: Για να πετύχει η αντεπανάσταση το σκοπό της, συμμαχεί στην ανάγκη, χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, με τον εχθρό ολόκληρου του έθνους» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 15, σελ. 28).
Αυτό αποδείχτηκε με κλασικό τρόπο στη συμπεριφορά της γαλλικής αστικής τάξης το 1871, όταν για να μπορέσει να χτυπήσει την Παρισινή Κομμούνα συνθηκολόγησε με την Πρωσική Γερμανία του Μπίσμπαρκ, του οποίου οι στρατιές πολιορκούσαν την πρωτεύουσα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει, όταν οι σημερινοί ηγέτες της ΟΔ Γερμανίας, χωρίς να παίρνουν υπόψη τα ζωτικά συμφέροντα του λαού μας ξεπουλιούνται ψυχή και σώματι στην αμερικανική αστική τάξη, με μοναδικό σκοπό να μπορέσουν να εξαλείψουν το σοσιαλισμό, αν μπορέσουν, από το πρόσωπο της γης, και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ανενδοίαστα τη ζωή του λαού μας στα παρανοϊκά αμερικανικά σχέδια για έναν ατομικό επιθετικό πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.
Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα ηρωικό παράδειγμα, που άφησε βαθιά ίχνη στη σκέψη και τη δράση της διεθνούς εργατικής τάξης κι έδωσε επανειλημμένα στους κλασικούς του μαρξισμού αφορμή για αναλύσεις, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Εδώ έσπασε για πρώτη φορά η αλυσίδα του καπιταλισμού στο ένα έκτο της Γης. Και αν η Παρισινή Κομμούνα στάθηκε αιτία για τη σύμπραξη της αστικής τάξης των «εθνικών εχθρών» Γαλλίας και Γερμανίας κατά της εργατικής τάξης του Παρισιού, ενώ από την άλλη μεριά οι επαναστατικές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμου συμπαραστέκονταν στην Παρισινή Κομμούνα, η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε σε μια διεθνή συμμαχία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον επεμβατικό πόλεμο 14 ιμπεριαλιστικών κρατών, που άρχισε το καλοκαίρι του 1918.

Και η αστική τάξη δεν κουράστηκε από τότε, να οργανώνει συνεχώς νέα στρατιωτικά σύμφωνα, νέες συμμαχίες, νέες μηχανορραφίες κατά του νικηφόρου σοσιαλισμού μέχρι και τη μεγάλη γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη συμμαχία του ΝΑΤΟ σήμερα, και τους πολέμους κατά των σοσιαλιστικών κρατών, όπως π.χ. κατά του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης, για ν' αναφέρουμε μόνο αυτά τα παραδείγματα. Προσπάθησε επανειλημμένα, να οργανώσει κι άλλες μορφές αντεπανάστασης, όπως η απόπειρα να ανατρέψει το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ τον Ιούνη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγμα το φθινόπωρο του 1956 στην Ουγγαρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσεχοσλοβακία. Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός ακόμα μεγαλεπήβολου εγχειρήματος: να υπονομευτεί ο σοσιαλισμός στη ΛΔ Πολωνίας και τελικά να καταστραφεί.

Πόσους φτωχούς και πόσους πλούσιους σκότωσε ο COVID;

Ανδρέας Χατζηπροκόπης (ΑΧΠ)

Ο COVID-19 φαίνεται να υποχωρεί στις περιοχές μας. Καλά τα νέα.
Τώρα που τραβήχτηκαν τα νερά και στέρεψαν τα λεφτά της καμπάνιας νουθέτησης και σιώπησαν, για λίγο, οι παπαγάλοι, δύο πράγματα ξεσκεπάστηκαν και στέκονται μπροστά μας. Δύο τεράστια παλούκια.
Από αυτά τα δύο παλούκια ο κόσμος βλέπει μόνο το ένα. Γιατί μάλλον στο άλλο κάθεται.
Το παλούκι που όλοι βλέπουμε είναι φυσικά η νέα οικονομική κρίση. Χέρι-χέρι με το μνημονιακό deja-vu που θα την συνοδεύει και τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης να ιππεύουν τα νταή-σε-μπλουμ. Αναπόφευκτη γαρ, αφού ο Καπιταλισμός, όχι εμάς, αλλά ούτε το βάρος του δεν μπορεί να στηρίξει στα πήλινα πόδια που στέκεται.
Στο άλλο παλούκι, αυτό που καθόμαστε, πολλοί έχουν καλο-βολευτεί και εκτός από το ότι δεν το βλέπουν, ούτε καν το αισθάνονται.
Αυτό το παλούκι λέγεται Κοινωνική και Οικονομική Ανισότητα και σκοτώνει τους Φτωχούς. Τελευταίο πεδίο δράσης του η πανδημία του COVID όπου θέρισε χιλιάδες. Εννοώ χιλιάδες Φτωχούς. Γιατί όσοι βρίσκονται στα χαμηλά διαζώματα της κοινωνίας, οι περισσότερο στερημένοι (most deprived) όπως τους χαρακτηρίζουν οι στατιστικολόγοι έχουν πολλαπλάσια πιθανότητα να πεθάνουν από τους υπόλοιπους.
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει η προ-τελευταία (*) έκθεση (Ιούνης 2020) του Υπουργείου Υγείας της Βρετανίας (το τμήμα Public Health England) σχετικά με το ποιους σκότωνε ο COVID στην Αγγλία (σύνολο 28,000 άτομα έως 13/06/2020).
Αυτή η έκθεση περιγράφει την κατάσταση όπως είναι γιατί όσο κουρεμένος επιστήμονας, όσο παπαγαλάκι δημοσιογράφος, όσο σιάμανο-Νομπελίστας, παναϋρκο-Πρύτανης, όσο κοιμισμένη πριγκιποπούλα ακαδημαϊκός να είναι κάποιος, από των αριθμών την πραγματικότητα φυγείν αδύνατον.
Η έκθεση των Εγγλέζων έκανε και μια σύγκριση με τους θανάτους από όλες τις αιτίες, των τελευταίων χρόνων (2014-18). Και βρήκε ότι οι Φτωχοί πεθαίνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό όχι μόνο από τον COVID-19 αλλά και από όλες τις άλλες αιτίες συνολικά και διαχρονικά: καρκίνους, ατυχήματα, κτλ. Εντάξει, εξαιρούμε θανάτους από χιονοδρομικά ατυχήματα στις Άλπεις και κατάποση μπαλακίου του τένις στο Γουίμπλετον.
Το πρώτο σημαντικό στοιχείο της έκθεσης είναι ότι υπάρχει φυλετική διαφορά στην κατανομή των θυμάτων του COVID-19. Με τους μαύρους άνδρες να έχουν τετραπλάσια πιθανότητα να καταλήξουν από τους λευκούς συμπατριώτες τους.

Αγγλία: Θάνατοι από COVID-19 ανά 100,000 άτομα, ανά φυλή και φύλο (καφέ: γυναίκες).

Οι λευκοί Βρετανοί αποτελούν το 88% του πληθυσμού, οι Μαύροι το 3%, Ινδοί 2.5%, Πακιστανοί 3% κτλ.
Ένα άλλο, εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της έκθεσης περιέχεται στην παρακάτω γραφική παράσταση: αριθμός θανάτων σε συνάρτηση του βιοτικού επιπέδου. Πόσοι φτωχοί και πόσοι πλούσιοι πέθαναν;
Απεικονίζει τους θανάτους (ανδρών) από COVID-19 (πράσινη μπάρα) και δίπλα (γκρίζα μπάρα) τους θανάτους από άλλα αίτια το ίδιο χρονικό διάστημα της πανδημίας. Από πάνω (μπλε μπάρα) είναι όλοι οι θάνατοι από όλα τα αίτια στα χρόνια πριν την πανδημία (2014-18). Αν μπερδευτήκατε βάλτε όλες τις μπάρες την μία κάτω από την άλλη, δεν χρειάζεται η πράσινη να είναι δίπλα, προέκταση της γκρίζας.

Αγγλία, Άνδρες: Θάνατοι ανά 100,000 άτομα κατανεμημένοι στο βιοτικό επίπεδο και σε σύγκριση με ΟΛΟΥΣ τους θανάτους 2014-18. Decile 1: οι πιο φτωχοί. Οι τρεις μπάρες στο κάθε δεκατημόριο (Decile): επάνω είναι οι θάνατοι από όλες τις αιτίες στο 2014-18. Κάτω, ανοικτόχρωμη: οι θάνατοι που δεν σχετίζονται με τον COVID-19 στο διάστημα Μάρτη/Μάη 2020. Κάτω, σκουρόχρωμη μπάρα (πράσινη): οι θάνατοι που σχετίζονται με τον COVID-19 Μάρτης-Μάης 2020.

Οι θάνατοι ταξινομήθηκαν σε 10 ομάδες βιοτικού επιπέδου όπου η πρώτη (το 1) αντιστοιχεί στο φτωχότερο επίπεδο. Η πάνω-πάνω ομάδα 3 μπαρών (1 γκρίζα, 1 πράσινη, 1 μπλε) είναι η ομάδα των Φτωχότερων. Και αντιπροσωπεύει ακριβώς το ένα δέκατο του αγγλικού πληθυσμού αφού βάζουν τον πληθυσμό να στοιχηθεί με βάσει το βιοτικό του επίπεδο και μετά τους χωρίζουν σε 10 ίσου μεγέθους ομάδες.
Η εικόνα είναι γλαφυρότατη αλλά δυστυχώς τραγική. Δείτε πως ο αριθμός των θανάτων — το μήκος και των τριών μπαρών — μικραίνει όσο το βιοτικό επίπεδο αυξάνεται, από τα πάνω προς τα κάτω δηλαδή. Η κρυφή Ιστορία της ανθρωπότητας σε ένα γράφημα …
Το συμπέρασμα: σε σύγκριση με τους πλουσιότερους, οι φτωχότεροι
πέθαιναν περισσότεροι πριν από τον COVID-19 (2 προς 1),
πέθαναν περισσότεροι από τον COVID-19 (2 προς 1), και,
πέθαναν περισσότεροι από αιτίες άσχετες με τον COVID-19 αλλά κατά την περίοδο της πανδημίας (1.8 προς 1).
Τρία στα τρία — Φτώχεια douz points!
Πικρή η αλήθεια. Όμως, οι επιστήμονες που την σύνταξαν και την εκστόμισαν δεν κώλωσαν. Όπως τα λένε οι αριθμοί τα είπαν και αυτοί:
Τα ποσοστά θνησιμότητας από τον COVID-19 στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές ήταν υπερδιπλάσια από τις λιγότερο υποβαθμισμένες περιοχές, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Αυτό είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό θνησιμότητας για όλες τις αιτίες μεταξύ 2014 και 2018, δείχνοντας μεγαλύτερη ανισότητα στα ποσοστά θανάτου από το COVID-19 από όλες τις αιτίες. Η επιβίωση μεταξύ επιβεβαιωμένων περιπτώσεων […] ήταν χαμηλότερη στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων σε ηλικία εργασίας όπου ο κίνδυνος θανάτου ήταν σχεδόν διπλάσιος από τις λιγότερο μειονεκτικές περιοχές. […] οι άνδρες που εργάζονται ως φύλακες, οδηγοί ταξί, σωφέρ, οδηγοί λεωφορείων και πούλμαν, σεφ, βοηθοί πωλήσεων και λιανικής, εργαζόμενοι με χαμηλότερη ειδίκευση σε εργοστάσια κατασκευής και μεταποίησης, και άνδρες και γυναίκες που εργάζονται στην κοινωνική μέριμνα είχαν σημαντικά υψηλά ποσοστά θανάτου από τον COVID-19. (σελ. 5,6,7).
Οι αριθμοί που αφορούν τους θανάτους στην Αγγλία την περίοδο 2014-18 και το υπερβολικά ψηλό ποσοστό φτωχών σε αυτούς (το δύο προς ένα) δεν είναι φυσικά κάτι το νέο. Είναι δημοσιευμένα στοιχεία της βρετανικής κυβέρνησης από τότε. Και μάλιστα τα συλλέγουν και για κάθε Δήμο. Φαίνεται όμως ότι χρειάστηκε ένας κορωνοϊός και ένας George Floyd για να ευαισθητοποιήσουν (ναι σιγά!;) τα παπαγαλάκια των μέσων μαζικής εξαπάτησης να στρέψουν τα φώτα της κοινής γνώμης σε αυτές τις εκθέσεις που δημοσιεύονται τακτικά εδώ και χρόνια, όπως είπαμε.
Τα παπαγαλάκια μέχρι τώρα αρκούνταν, σαν πεντάχρονα παιδάκια, σε μονοδιάστατους αριθμούς και υπερ-απλουστευμένους μέσους όρους: “στα πέντε πρώτα το βιοτικό επίπεδο της Βρετανίας”, “πρώτη η Ελλάδα στην …” κτλ. Όμως το σημαντικό είναι να δώσεις διαστάσεις στις στατιστικές και να τις ζωντανέψεις ώστε να φωτίσουν την πολύπλοκη πραγματικότητα.
Αυτό φαίνεται να γίνεται τώρα και είναι πολύ θετικό κατά την γνώμη μου. Έστω και με αυτόν τον τρόπο. Αν και, ήδη, το BBC έδωσε κυρίως φυλετικό χρώμα σε αυτή την διαίρεση των νεκρών υποβαθμίζοντας την ταξική προέλευση τους. Αναφέροντας, π.χ. ότι ο συστημικός ρατσισμός ευθύνεται (ως ο πρώτος παράγοντας, πριν ακόμα και από κοινωνικο-οικονομικά αίτια) για τους υπερβολικά πολλούς θανάτους Μαύρων στην περίοδο της πανδημίας. Που είναι σωστό αλλά γιατί δεν το λένε με το όνομά του; Ότι δηλαδή ήταν οι φτωχοί Μαύροι που αναγκάζονταν να δουλεύουν όταν άλλοι, δηλαδή οι πλούσιοι, είχαν την πολυτέλεια του λοκντάουν. Ή ήταν οι φτωχοί Μαύροι που αναγκάζονταν να κυκλοφορούν με μέσα μαζικής μεταφοράς όταν άλλοι είχαν την πολυτέλεια του ιδιωτικού οχήματος και, το κυριότερο, είχαν κάπου να το σταθμεύσουν — ειδικά στο Λονδίνο που χρεώνει και διόδια εισόδου όσο 2 ώρες ελάχιστου μισθού. Ελπίζω να μην αποφανθούν ότι είναι γενετικό το θέμα και φυσικά να αγνοήσουν όλες τις στατιστικές θανάτων των Φτωχών από όλες τις αιτίες, στην προ-COVID εποχή. Και τα στατιστικά στοιχεία που τώρα συγκλονίζουν να ξανα-χαθούν από το φως της δημοσιότητας.
Από την ταξική πραγματικότητα, επίσης, φυγείν αδύνατον λοιπόν. Μόνο που οι κάτω-κάτω παίρνουν την ποινή του θανάτου. Ταξικό λαχείο 2 προς 1 (**). Ακόμα και — ή ειδικά, θα έλεγαν αυτοί που διάβασαν το Βιβλίο — για τα θύματα μιας πανδημίας.
Δύο προς ένα στον 21ο αιώνα; Σοβαρά;
Όταν φτιάχνουν αυτοκίνητα που οδηγούνται από μόνα τους. Πάνε στο διάστημα για διακοπές. Drones κάνουν delivery πίτσες.
Και η ξύλινη φωνή στο αυτοκίνητο λέει “τερν λεφτ μαλακά”.
Αφιερωμένο στα κοιμισμένα πριγκιπόπουλα καθηγητές των Πανεπιστημίων μας. Ειδικά αυτών της Κύπρου. Ρε παιδιά! Τι μελέτες για εμβόλια ή για την μετάδοση του ιού στις ειδικές συνθήκες τις χώρας μας ή μελέτες για τις οικονομικές επιπτώσεις ή συστάσεις για να αποφευχθούν τα φιάσκο της μόλυνσης και κλείσιμο τριών Νοσοκομείων ή την ζημιά που έκανε η χρηματοδότηση των ιδιωτικών Νοσοκομείων στις δυνατότητες των δημόσιων; Τελικά μελετήσατε καν πόση ώρα πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας;
Αναρωτιέμαι, θα βρεθεί κάποιος, κυβερνητικός, πανεπιστημιακός, στις χώρες μας να δημοσιεύσει τέτοια στοιχεία; Έστω στοιχεία που αφορούν θανάτους των φτωχότερων γενικά και όχι στην πανδημία; Συλλέγονται καν; Σσσσ! Μην ενοχλείς, άσ’τους: τα σαΐνια (ξανά!-) ξεκινούν την μηχανή της Οικονομίας. Προς το παρόν όμως παίρνουν ρόφημα και σνακς στο Πρυτανείο.
—–
(*) Φαίνεται ότι οι επιστήμονες του βρετανικού Υπουργείου Υγείας εκτός από στοιχεία και συμπεράσματα, έκαναν και κάποιες επισημάνσεις για το ταξικό και φυλετικό προφίλ των θανάτων και γενικά αλλά και από τον COVID-19. Οι οποίες όμως φαίνεται ενόχλησαν τον υπουργό ή κάποιον εκεί ψηλά και κόπηκαν. Λογοκρισία. Αλλά κάποιοι διέρρευσαν το ορίτζιναλ. Αναμένεται να δημοσιευτεί και επίσημα … σύντομα

Ποιοι λείπουν από το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ;

Πολλή κουβέντα γίνεται το τελευταίο 24ωρο με αφορμή ένα σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο υποτίθεται πως καυτηριάζει τη χρηματοδότηση ΜΜΕ από την κυβέρνηση ΝΔ για την προβολή διαφημιστικών μηνυμάτων για την πανδημία.

Η απαράδεκτη διαδικασία που ακολούθησε η κυβέρνηση χρηματοδοτώντας αδρά από ανύπαρκτες ιστοσελίδες μέχρι διάφορες τηλεπερσόνες τελευταίας διαλογής έχει σαν αποκορύφωμα το γεγονός ότι ακόμα και τώρα η κυβέρνηση δεν δίνει τα ακριβή στοιχεία με το ποιο ΜΜΕ πήρε και τι ποσό.

Και αν κανείς περίμενε κεντρικό ρόλο στο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ να είχαν αυτοί που τα τσέπωσαν κάνει λάθος. Πουθενά δεν είναι οι καναλάρχες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες μεγάλων ενημερωτικών ομίλων, ούτε καν οι διάφοροι απίθανοι που πήραν από την εν λόγω καμπάνια.

Το κεντρικό πρόσωπο του σποτ του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας δημοσιογράφος γενικά κι αόριστα. Λες και είναι όλοι ίδιοι, λες και είναι όλοι παπαγάλοι, λες και όλοι ζουν το μύθο τους δουλεύοντας στις ηλεκτρονικές γαλέρες... Η αλήθεια είναι ότι και εκεί -πολύ περισσότερο οι τεχνικοί στα ΜΜΕ- η πλειοψηφία ζει όπως ένας μέσος εργαζόμενος, αντιμέτωπη συνήθως με άθλιες εργασιακές σχέσεις αλλά και με ποικίλους εκβιασμούς για να προβληθεί ό,τι και όπως θέλουν οι όμιλοι που κατέχουν τα ΜΜΕ. 

Η κόντρα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης διεξάγεται ουσιαστικά με όρους Ομερτα, για να μείνουν στην αφάνεια αυτοί που αρμέγουν με πολλούς τρόπους -και με τις διαφημίσεις που εκπορεύονται από τα υπουργεία και το ευρύτερο δημόσιο τομέα- κρατικό χρήμα. Για να μείνουν στο παρασκήνιο οι καναλάρχες που παράλληλα είναι και εφοπλιστές και βιομήχανοι και μεγαλέμποροι και μεγαλοκατασκευαστές και είναι πολλαπλά ευνοημένοι και επιδοτούμενοι τόσο από τη σημερινή όσο και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Η όλη εξέλιξη αυτής της αντιπαράθεσης καθιστά ακόμα πιο εύστοχη και πιο επιτακτική την ψήφιση της ρύθμισης που θα φέρει το ΚΚΕ «άμεσα στη Βουλή για την αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας, έτσι ώστε τα πλήρη στοιχεία κάθε διαφημιστικής δαπάνης που διανέμεται σε ΜΜΕ και γίνεται από υπουργεία, φορείς του δημόσιου κι ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ΔΕΚΟ κλπ, να δημοσιεύονται αμέσως κι υποχρεωτικά, για να είναι γνωστό ποιος πήρε και τι. Η μη συμμόρφωση θα συνεπάγεται κυρώσεις για τους υπευθύνους και τα ποσά θα αναζητούνται. Η ρύθμιση αυτή θα έχει αναδρομική ισχύ, έτσι ώστε να δοθούν στη δημοσιότητα με κάθε λεπτομέρεια τα ποσά που δόθηκαν σε ΜΜΕ από το κράτος τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία».

Η ρύθμιση θα έρθει τις επόμενες μέρες από το ΚΚΕ. Εκεί να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

ΣΧΕΤΙΚΑ 

• ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ

  «Καυγάς» για τη στήριξη των μέσων ενημέρωσης, αλλά κουβέντα για την ουσία

• ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

  Ανακοίνωση σχετικά με τη διανομή των χρημάτων της καμπάνιας για την πανδημία σε ΜΜΕ

«ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ»

  «ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ»

Του Δημήτρη ΚΟΙΛΑΚΟΥ*

Η σχετική απήχηση που φαίνεται να βρίσκουν τελευταία οι διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας», με αφορμή και την πανδημία, προβληματίζει έντονα όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με το σκοταδισμό και τον ανορθολογισμό.
Στον αστικό Τύπο κυριαρχεί η προσέγγιση που τις αντιμετωπίζει σαν γραφικότητες, που βρίσκουν απήχηση μεταξύ κάποιων «ψεκασμένων» υποστηρικτών ό,τι πιο αντιδραστικού και οπισθοδρομικού παρασιτεί στη σύγχρονη κοινωνία. Καταγράφονται δε ως επικίνδυνες, καθώς η διάδοσή τους ευνοεί τον «πολιτικό λαϊκισμό», που η άνοδος της επιρροής του απειλεί την εξιδανικευμένη εικόνα της «σύγχρονης αστικής δημοκρατίας».

Αυτός είναι, σε τελική ανάλυση, ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτή η συζήτηση παρουσιάζει πολιτικό ενδιαφέρον για το ΚΚΕ. Γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποτελέσει ο προβληματισμός για τη διάδοση και απήχησή τους άλλοθι ώστε να εμπεδωθεί σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα το κάλπικα προσδιορισμένο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση/οπισθοδρόμηση» ως κύριος άξονας διαπάλης μεταξύ των διαφόρων κομμάτων και επιτελείων της αστικής τάξης.


Η εικόνα που έρχεται το τελευταίο διάστημα από το πλατύ άνοιγμα του ΚΚΕ στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, δείχνει ότι πρόκειται για ζήτημα το οποίο δεν μπορούμε να προσπερνάμε αβασάνιστα.

Μια σειρά από επιστημονικές έρευνες έχουν καταπιαστεί με το θέμα των «θεωριών συνωμοσίας», προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη διάδοσή τους, την ψυχολογία που τις συνοδεύει, τις συσχετίσεις μεταξύ της υιοθέτησης μιας τέτοιας συλλογιστικής με άλλες συμπεριφορές και στάσεις. Είναι δεδομένο ότι η μαρξιστική θεώρηση μπορεί να συμβάλει καταλυτικά ώστε να βγουν συμπεράσματα χρήσιμα για τους σκοπούς του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Η φιλοδοξία τούτων των αράδων δεν φτάνει μέχρι εκεί. Θα αρκεστούμε σε κάποιες πρώτες σκέψεις για το έδαφος πάνω στο οποίο διαδίδονται και αξιοποιούνται σήμερα διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας».

Μια συζήτηση σε ναρκοθετημένο έδαφος

Υπάρχουν συνωμοσίες; Προφανώς ναι! Υπάρχουν μυστικές συνεννοήσεις μεταξύ παραγόντων της εξουσίας του κεφαλαίου, όπου χαράσσονται σχεδιασμοί για μελλοντικές κινήσεις τους; Προφανώς ναι! Υπάρχει χειραγώγηση της επιστημονικής έρευνας από τα μονοπώλια και απόρρητες έρευνες π.χ. για βιολογικά όπλα; Προφανώς ναι! Η Ιστορία, εξάλλου, βρίθει πάμπολλων τέτοιων περιπτώσεων, από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ποιο είναι το πρόβλημα με τις διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας»;

Οσο κι αν διαισθητικά μπορεί κανείς σχετικά εύκολα να εντοπίσει πολλά από τα επιμέρους στοιχεία που τη συγκροτούν, δεν είναι τόσο εύκολο να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση.

Στη σχετική βιβλιογραφία, ως «θεωρία συνωμοσίας» προσδιορίζεται κάθε προσπάθεια εξήγησης ενός σημαντικού γεγονότος με κοινωνική επίδραση, η οποία το αποδίδει στη δράση μιας μικρής ισχυρής ομάδας που δρα μυστικά, για να δρομολογήσει εξελίξεις με στόχο να αποκομίσει σημαντικό πολιτικό ή/και οικονομικό όφελος. Ετσι, το τι καλύπτει η ομπρέλα των «θεωριών συνωμοσίας» δεν εξαρτάται από το αν και κατά πόσο αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά στον τρόπο με τον οποίο την ερμηνεύουν. Εξ ου και τεχνηέντως στη σχετική συζήτηση μπλέκονται μήλα και πορτοκάλια, δηλαδή η πραγματικότητα με φαντασιακές κατασκευές.

Ετσι, όμως, όποιος λέει ότι οι φαρμακευτικές έχουν βγάλει μαχαίρια για να ξεκοκαλίσουν πακτωλούς εκατομμυρίων με την πανδημία, είναι πολύ εύκολο να μπει στο ίδιο τσουβάλι με όποιον είναι πεπεισμένος ότι η πανδημία σχετίζεται με τα δίκτυα 5G. Κι αν στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί κανείς να τεκμηριώσει με τρόπο που δεν χωρά αμφισβήτηση ότι το πρώτο ισχύει και το δεύτερο όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει.

Πολλές «θεωρίες συνωμοσίας» αποζητούν τεκμηρίωση σε αυθαίρετες συσχετίσεις γεγονότων, ενίοτε με ευλογοφανή τρόπο. Ετσι, συχνά καθίσταται δύσκολο να επικυρωθούν ή να διαψευστούν, αφού δεν είναι πάντα εύκολο να αποδειχθεί, με όρους τυπικής λογικής, αν αυτές οι συσχετίσεις έχουν αντικειμενικά αιτιακό χαρακτήρα και εξηγητική ισχύ. Γι' αυτό, εξάλλου, όσοι υιοθετούν «θεωρίες συνωμοσίας», τείνουν να αμφισβητούν άλλες ερμηνείες, συχνά θεωρώντας τες μέρος της προσπάθειας συγκάλυψης της συνωμοσίας.

Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, πώς εκφράστηκε αυτό σε σχέση με την πανδημία, όταν τα κενά και οι αντιφάσεις στην αιτιολόγηση των μέτρων που εφάρμοσαν οι αστικές κυβερνήσεις δεν αποτέλεσαν μόνο πεδίο πολιτικής κριτικής - όπως, εξάλλου, έκανε με συνέπεια το ΚΚΕ - αλλά έδωσαν πάτημα στους θιασώτες των «θεωριών συνωμοσίας» να κάνουν λόγο για προσπάθεια συγκάλυψης της «αλήθειας» που «αποκαλύπτουν».

Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι η συζήτηση για τις «θεωρίες συνωμοσίας» στα αστικά Μέσα οργανώνεται εξαρχής σε σαθρό έδαφος. Η αξιοπιστία, η τεκμηρίωση και το περιεχόμενό τους μπαίνουν στο μπλέντερ μαζί με τα αντεπιχειρήματα εναντίον τους, έτσι που η αντικειμενική πραγματικότητα καταλήγει να είναι έως και αδιάφορη για την «αλήθεια» τους, αφού αυτή μετριέται μόνο με όρους κοινωνικής αποδοχής.

Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς πλέον τα social media παίζουν καθοριστικό ρόλο για τη δικτύωση των ομάδων υποστήριξης που συγκροτούνται γύρω από τις διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας» και την επικοινωνία των θέσεών τους. Οπως έχει δηλώσει ο CEO της «Facebook», Μ. Ζάκερμπεργκ, ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί τη δική του αλήθεια στο Facebook εφόσον διαθέτει κοινό που συμφωνεί με αυτήν. Ετσι, όπως λέει, «εμείς προβάλλουμε όλες τις γνώμες και ο καθένας επιλέγει αυτήν που του ταιριάζει».

Τα «σκοτεινά κέντρα εξουσίας» και άλλα δαιμόνια που «βγάζουν λάδι» το σύστημα

Είναι εμπεδωμένο σε μεγάλο μέρος του λαού ότι «κουμάντο κάνουν οι πλούσιοι και ισχυροί». Οσο, όμως, αυτή η συνειδητοποίηση δεν αποκτά ολοκληρωμένη μορφή, εγκλωβίζεται και εκτρέπεται σε αντιδραστικούς δρόμους.

Είναι γνωστό π.χ. ότι κάπως έτσι έβρισκε από παλιά απήχηση ο αντισημιτισμός, στοχοποιώντας ως «ορατό εχθρό» το κοινωνικά κατασκευασμένο πρότυπο του φιλάργυρου Εβραίου μεγαλεμπόρου/τραπεζίτη που προσωποποιούσε το κεφάλαιο, συσκοτίζοντας την πραγματική πηγή των δεινών για το λαό.

Διαχρονικά, βρίσκουν μια ορισμένη απήχηση θεωρίες που αποδίδουν κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις στις βουλές και τις ενέργειες διαφόρων «κλειστών» και «σκοτεινών» ομάδων, τύπου Illuminati ή μασονικών στοών. Ομως, οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί και τα επιτελεία της αστικής τάξης, μέσω των οποίων ξεδιπλώνονται και οι σχεδιασμοί, οι ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της, έχουν μόνο σχετική αυτονομία και αυτοτέλεια, αφού συνολικά αποτελούν νήματα στο δίχτυ με το οποίο η εξουσία της έχει περιβάλει την κοινωνία.

Ετσι, για παράδειγμα, η Λέσχη Bilderberg μπορεί να μην έχει τα «δαιμονικά» χαρακτηριστικά που ενίοτε της αποδίδονται, αλλά δεν παύουν οι συζητήσεις που διεξάγονται υπό τη σκέπη της να αποτελούν πεδίο άσκησης ηγεσίας για επιχειρηματικούς και πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Αντίστοιχα, ο Τζ. Σόρος μπορεί να μην είναι ο... Εωσφόρος, αλλά δεν παύει να είναι ένας μεγαλοεπενδυτής που μέσα από ένα δίκτυο μηχανισμών επιχειρεί να προωθήσει συγκεκριμένους οικονομικούς και πολιτικούς σχεδιασμούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.

Οσο κι αν περιβάλλεται με αντισυστημικό μανδύα, η στοχοποίηση τέτοιων «κλειστών σκοτεινών ομάδων» ουσιαστικά συμβάλλει ως βαλβίδα εκτόνωσης στη διόγκωση της αγανάκτησης απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα που καταδυναστεύει τους λαούς, με δύο τρόπους. Αφενός, γιατί τελικά βγάζουν λάδι το καπιταλιστικό σύστημα, αφού αυτές καταλήγουν να θεωρούνται εμπόδια που δεν το αφήνουν να λειτουργήσει κανονικά. Είναι αυτοί οι λίγοι «κακοί» (με τον όρο να έχει ηθική χροιά) που στρέφονται ενάντια στους (αταξικά προσδιορισμένους) πολλούς, σε μια προσέγγιση που παραγνωρίζει τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται με επίκεντρο τις σχέσεις παραγωγής. Αφετέρου, γιατί αξιοποιούνται από τους μηχανισμούς του συστήματος και ως «μπαμπούλας», για να ταυτίζονται με γραφικότητες όσοι αρχίζουν να αμφισβητούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο.

Η αστική τάξη διαθέτει την εμπειρία, την τεχνογνωσία, τους μηχανισμούς και τα αντανακλαστικά ώστε να αξιοποιεί ποικιλοτρόπως τη διάδοση τέτοιων θεωρήσεων, για να μην τροφοδοτηθεί η αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος, με αποτέλεσμα ό,τι αμφισβητεί την εξουσία του κεφαλαίου να ταυτίζεται με το περιθώριο.

Σύγχρονοι ιμάντες πολιτικής χειραγώγησης

Η τρέχουσα περίοδος φέρνει εμφατικά στο προσκήνιο και μια άλλη διάσταση: Την αξιοποίηση των «θεωριών συνωμοσίας» γύρω από την πανδημία για την πολιτική χειραγώγηση του λαού, στο πλαίσιο του οξυμένου ανταγωνισμού μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων και τμημάτων του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ενσωμάτωση στη διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας, για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, των «θεωριών συνωμοσίας» που υποστηρίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με ιό κινεζικής προέλευσης ο οποίος εξαπολύθηκε σχεδιασμένα ώστε... (το κενό συμπληρώνεται με διάφορες εκδοχές). Αντίστοιχα ισχύει και για το ζήτημα του 5G, την ώρα που μαίνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ κινεζικών, αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από την «πίτα» των επενδύσεων πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια από τις πιο βασικές υποδομές για την προώθηση του πολυθρύλητου «ψηφιακού μετασχηματισμού» της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας.

Αν κανείς δει την πανοραμική εικόνα, θα διαπιστώσει ότι ακόμα και στις «θεωρίες συνωμοσίας» είναι ευδιάκριτα τα βασικά στρατόπεδα της αντιπαράθεσης μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου. Από τη μια, μιλώντας σε αδρές γραμμές, είναι το το μπλοκ των δυνάμεων εκείνων που έχουν πιάσει από τα πριν καλύτερες θέσεις για να μπορούν να απαντήσουν στην εφορμούσα καπιταλιστική κρίση με παραγωγικές «πράσινες» και «ψηφιακές» επενδύσεις για να ξεστομώσει η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου με τους ίδιους να βγαίνουν κερδισμένοι (εξ ου και στο στόχαστρο ο Γκέιτς, το 5G κ.λπ.).

Από την άλλη είναι το μπλοκ των δυνάμεων εκείνων που έχουν διαφορετικές ιεραρχήσεις και βλέπουν να απειλούνται οι θέσεις τους στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της εξέλιξης των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων (εξ ου και στο στόχαστρο ο Τραμπ, η συζήτηση για την παρέμβαση της Ρωσίας στις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ κ.λπ.). Προφανώς κανένα από τα δύο αυτά στρατόπεδα δεν είναι μονομπλόκ, αντίθετα σοβούν ισχυρές αντιθέσεις και στο εσωτερικό τους, εξαιτίας των οποίων βλέπουμε και συμμαχίες να αναδιατάσσονται σε διάφορες περιπτώσεις.

Στην προσπάθεια να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους στον μεταξύ τους ανταγωνισμό και να αποσπάσουν πολιτική συναίνεση και υποστήριξη από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, οι αντιπαρατιθέμενες μερίδες της αστικής τάξης αξιοποιούν και τις διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας». Ετσι, μπορούν να αποδειχθούν χρήσιμες τόσο για αυτούς που εξυπηρετούνται από το περιεχόμενό τους, όσο και για εκείνους που εξυπηρετούνται από τη συσπείρωση ενάντια σε αυτό. Βασικό ρόλο στο παραπάνω παίζουν σήμερα τα social media, τα οποία αξιοποιούνται ως πολιτικά εργαλεία μέσω των οποίων παρεμβαίνουν ποικιλότροπα και πολύμορφα τα επιτελεία και οι μηχανισμοί της αστικής τάξης για τη διαμόρφωση της λεγόμενης «κοινής γνώμης», τη χειραγώγηση των λαϊκών και νεανικών συνειδήσεων.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η προαναφερθείσα διαπάλη αποτυπώνεται ακόμα και στην ίδια τη λειτουργία τους, ανάλογα με τη στάση που επιλέγει να κρατήσει ο κάθε μονοπωλιακός όμιλος που τα ελέγχει ακόμα και ως προς τα μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης fake news και «θεωριών συνωμοσίας». Πρόσφατα, για παράδειγμα, είδαμε την αντιπαράθεση του Twitter με τον Τραμπ, την ώρα που το Facebook πήρε διαφορετική θέση. Προφανώς, το διακύβευμα δεν είναι η ...υπεράσπιση της αλήθειας και η αντικειμενικότητα της ενημέρωσης.

Ο πραγματικός εχθρός «συνωμοτεί» για να παραμείνει αόρατος

Η αντιφατικότητα που διέπει την ανάπτυξη της ταξικής πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης στις σημερινές συνθήκες, και η οποία εν μέρει αντανακλάται και στην απήχηση διαφόρων «θεωριών συνωμοσίας», επιβεβαιώνει την ανάγκη να αναβαθμιστεί η δουλειά για τη σύσφιξη των ιδεολογικοπολιτικών δεσμών του Κόμματος με τις πλατιές μάζες εργαζομένων που ακόμα δεν έχουν κάνει ένα πιο αποφασιστικό βήμα ρήξης με το σύστημα.

Είναι κρίσιμο να σχεδιάσουμε άμεσα και συγκεκριμένα τη δουλειά μας με αυτές τις πλατιές μάζες εργαζομένων και νεολαίας, για να συμβάλουμε πιο αποφασιστικά στην ανασυγκρότηση, στη μαχητικότητα και μαζικότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τη δικτατορία του κεφαλαίου, τον πραγματικό, ορατό εχθρό που πασχίζει με χίλιους δυο τρόπους να παραμένει αόρατος, με ορίζοντα την εργατική εξουσία.

*Ο Δημήτρης Κοιλάκος είναι μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ και της Κομματικής Επιτροπής Οργανώσεων Εξωτερικού του Κόμματος. 

902gr