6 Απρ 2013

Η Κούβα δημιουργεί τέσσερα εμβόλια κατά του καρκίνου: ένα μάθημα για τις φαρμακευτικές που δεν είπαν όμως οι ειδήσεις



 
Η Κούβα δημιουργεί τέσσερα εμβόλια κατά του καρκίνου: ένα μάθημα για τις φαρμακευτικές που δεν είπαν όμως οι ειδήσεις 



 Ότι η Κούβα έχει αναπτύξει εμβόλια για τέσσερις διαφορετικούς τύπους καρκίνου είναι σίγουρα μεγάλη είδηση ​​για την Ανθρωπότητα (1), αν λάβουμε υπόψη ότι, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο στον κόσμο, από την ασθένεια αυτή, πεθαίνουν περίπου 8 εκατομμύρια άνθρωποι (2).

 Ωστόσο, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν σχεδόν αγνοήσει την είδηση αυτή παντελώς.

 Το 2012 η Κούβα κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το πρώτο θεραπευτικό εμβόλιο κατά του καρκίνου του πνεύμονα προηγμένο σε παγκόσμιο επίπεδο, το CIMAVAX-EGF (3). Και τον Ιανουάριο του 2013 ανακοίνωσε το δεύτερο, Racotumomab (4).

 Κλινικές Μελέτες σε 86 χώρες δείχνουν ότι αυτά τα εμβόλια, δεν θεραπεύουν πλήρως την ασθένεια, αλλά επιτυγχάνουν τη μείωση των όγκων και προσφέρουν μια σταθερή φάση της νόσου, αυξάνοντας το προσδόκιμο και την ποιότητα ζωής του ασθενούς.

 Το Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας στην Αβάνα, στη Κούβα, είναι ο δημιουργός όλων αυτών των εμβολίων. Ήδη από το 1985 το κέντρο αυτό ανέπτυξε το εμβόλιο για τη μηνιγγίτιδα Β (5), μοναδικό στον κόσμο, και αργότερα και πολλά άλλα, όπως αυτό κατά της ηπατίτιδας Β ή του δάγκειου (6). Επιπλέον, συνεχίζει την έρευνα του για χρόνια για να αναπτύξει εμβόλιο κατά του HIV-AIDS (7). Ένα άλλο κέντρο ιατρικών ερευνών στην Κούβα, τα εργαστήρια LABIOFAM, ανέπτυξε επίσης ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο κατά του καρκίνου: το Vidatox, από το μπλε δηλητήριο του σκορπιού (8).



 Η Κούβα εξάγει αυτά τα φάρμακα σε 26 χώρες, και συμμετέχει σε κοινοπραξίες στην Κίνα, τον Καναδά και την Ισπανία (9). Όλα αυτά σπάνε εντελώς ένα στερεότυπο διαδεδομένο, ενισχυμένο από τη σιωπή των μέσων ενημέρωσης σχετικά με την πρόοδο της Κούβας και άλλων χωρών του Νότου: η ιατρική-φαρμακευτική έρευνα στο προσκήνιο εμφανίζεται μόνο στις χώρες που ονομάζονται «αναπτυγμένες».

 Αναμφίβολα, οι κουβανικές οικονομικές επιδόσεις αυξήθηκαν μέσω της επίτευξης των διεθνών πωλήσεων αυτών των φαρμάκων (10). Ωστόσο, η έρευνα μάρκετινγκ και η φιλοσοφία είναι τελείως αντίθετη με την επιχειρηματική πρακτική των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών παγκοσμίως.

 Ο βραβευμένος με Νόμπελ Ιατρικής, Richard J. Roberts, κατήγγειλε πρόσφατα τις φαρμακευτικές εταιρείες ότι προσανατολίσουν την έρευνά τους σε αντίθετη κατεύθυνση από την θεραπεία της ασθένειας του καρκίνου, με σκοπό την ανάπτυξη φαρμάκων για άλλες χρόνιες παθήσεις, πράγμα πιο οικονομικά αποδοτικό για τις εταιρείες αυτές (11). Έτσι, το 90% του προϋπολογισμού για έρευνα διατίθεται σε ασθένειες που πλήττουν μόνο το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού.

 Η ιατρο-φαρμακευτική βιομηχανία της Κούβας, εξακολουθεί να παραμένει μια σημαντική πηγή ξένου συναλλάγματος για τη χώρα, που διέπεται από αρχές ριζικά αντίθετες με τα παραπάνω.

 Πρώτον, οι έρευνες τους αποσκοπούν, σε μεγάλο μέρος, για την ανάπτυξη εμβολίων που σκοπό έχουν τη πρόληψη ασθενειών και ως εκ τούτου έτσι τη μείωση δαπανών για αγορά φαρμάκων του πληθυσμού. Σε ένα άρθρο στο έγκυρο περιοδικό Science, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (Καλιφόρνια), ισχυρίστηκαν ότι η Κούβα κατέχει υψηλότερους δείκτες στον τομέα καλύτερης υγείας από τις ΗΠΑ (12). Ο λόγος: η απουσία, στο κουβανικό μοντέλο, εμπορικών πιέσεων και κινήτρων από φαρμακευτικές εταιρείες, και μια επιτυχημένη στρατηγική εκπαίδευση των ανθρώπων σχετικά με την πρόληψη της υγείας.

 Επιπλέον, οι φυσικές και παραδοσιακές θεραπείες, όπως η φυτική ιατρική, ο βελονισμός, η ύπνωση και πολλές άλλες-μη κερδοφόρες πρακτικές για τους κατασκευαστές φαρμάκων, έχουν χτιστεί εδώ και χρόνια στο δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας του νησιού (13) .

 Εν τω μεταξύ, στην Κούβα τα φάρμακα που διανέμονται, πρώτον, στο εθνικό δίκτυο δημόσιων νοσοκομείων, είναι δωρεάν ή επιδοτούμενα τα πολύ-ακριβά, χάρη στα κέρδη από τις εξαγωγές τους (14).

 Η φαρμακευτική βιομηχανία της Κούβας , επίσης, προορίζεται μόνο για διαφήμιση του προϋπολογισμού των δαπανών που, στην περίπτωση των πολυεθνικών, το κόστος της διαφήμισης είναι ανώτερο ακόμα και από το κόστος που επενδύουν στη ίδια την έρευνα για το εκάστοτε φάρμακο (15).



 Τέλος, η Κούβα έχει προωθήσει την παραγωγή γενόσημων φαρμάκων που διατίθενται για φτωχές χώρες και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, σε τιμή πολύ χαμηλότερη από εκείνη της μεγάλης παγκόσμιας βιομηχανίας (16).

 Αλλά αυτές οι συμφωνίες, που δεν συμφέρουν τους κανόνες της αγοράς, δημιουργούν ισχυρές πιέσεις από τις λοιπές φαρμακευτικές βιομηχανίες. Πρόσφατα, η κυβέρνηση του Ισημερινού στην Κούβα ανακοίνωσε την αγορά ενός αριθμού των φαρμάκων με αντάλλαγμα υποτροφίες για παιδιά από το Εκουαδόρ να φοιτήσουν στις Κουβανικές σχολές (17 ). Ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Εργαστηρίων όμως του Εκουαδόρ άρχισε διαμαρτυρίες και έκανε αμέσως εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης, διαδίδοντας το μήνυμα της υποτιθέμενης κακής ποιότητας των κουβανικών φαρμάκων (18).

 Επιπλέον, πολλοί αναλυτές βλέπουν πίσω από το πραξικόπημα στην Ονδούρα, το 2009, την μεγάλη διεθνής φαρμακευτική βιομηχανία, καθώς η κυβέρνηση του ανατραπέντος Μανουέλ Σελάγια, στο πλαίσιο της συμφωνίας ALBA, προόριζε να αντικαταστήσει την εισαγωγή των φαρμάκων από τις πολυεθνικές με της Κούβας (19).

 Επιπρόσθετα, ο αποκλεισμός των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα επιβάλλει μεγάλα εμπόδια στο διεθνές μάρκετινγκ των φαρμακευτικών κουβανικών προϊόντων, αλλά και άμεσα βλάπτει αμερικανούς υπηκόους Για παράδειγμα, 80.000 άτομα με διαβήτη που υποφέρουν στις ΗΠΑ κάθε χρόνο από ακρωτηριασμό των ποδιών τους, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο κουβανικό εμβόλιο Heperprot-Ρ Κούβας που εμποδίζει μια τέτοια εξέλιξη (20).

 Ο βραβευμένος με Νόμπελ στη Χημεία, Peter Agre, δήλωσε πρόσφατα ότι "η Κούβα είναι ένα μεγάλο παράδειγμα για το πώς ενσωματώνεται επιστημονική γνώση και έρευνα" (21). Η Ιρίνα Μπόκοβα, Γενική Διευθύντρια της UNESCO, είπε ότι ήταν «πολύ εντυπωσιασμένη» με τα επιστημονικά επιτεύγματα της Κούβας και έδειξε τη βούληση της οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών για την προώθησή τους σε όλο τον κόσμο (22). Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: με την επιτακτική ανάγκη για συνεργασία με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για τη διάδοση;





Το παιδαγωγικό ποίημα


Το παιδαγωγικό ποίημα 
Τις προάλλες η κε του μπλοκ παρακολούθησε στο παιδαγωγικό μια πολύ ωραία κι ενδιαφέρουσα βιβλιοπαρουσίαση του κλασικού έργου του μακάρενκο «παιδαγωγικό ποίημα». Λέω ωραία κι ενδιαφέρουσα, όχι μόνο για το περιεχόμενο ενός πραγματικά ξεχωριστού βιβλίου, αλλά και για τη μεστή παρουσίασή του από τον ελισαίο βαγενά, μέλος της κετουκε και υπεύθυνο του τμήματος διεθνών σχέσεων.
Ο ελισαίος είναι (κι αυτός) γνήσιος σοβιετικός κυριούλης, με σαφείς επιρροές από τα φοιτητικά του χρόνια στο λομονόσοφ της μόσχας, όπου τον είχε στείλει το κόμμα με υποτροφία να σπουδάσει. Έχει καλό λέγειν, χαμογελαστή έκφραση, μια απαράτσικη κοιλίτσα και το κλασικό σοβιετικό μουστάκι παλιάς κοπής, που φέρνει λίγο στου μακάρενκο. Και αυτή η σοβιετική ανατροφή τον καθιστούσε ιδανικό εισηγητή για το θέμα της εκδήλωσης.

Ο βαγενάς είπε ότι το παιδαγωγικό ποίημα δεν είναι απλώς ένα ωραίο λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά ένα σπάνιο έργο· όχι μόνο γιατί τη συγγραφή του διήρκεσε δέκα χρόνια, από το 25’ μέχρι το 35’, αλλά γιατί αποτύπωνε την τιτάνια μάχη του σοβιετικού λαού να κάνει ένα ιστορικό άλμα και να διαβεί τη νοητή γραμμή της ανθρώπινης προϊστορίας και των εκμεταλλευτικών συστημάτων. Ένα άλμα που παρουσιάζεται με βιωματικό, γλαφυρό κι ενίοτε χιουμοριστικό τρόπο, μέσα από τη ζωή «συνηθισμένων ανθρώπων»· των παιδιών μιας αποικίας (όπως είναι η πιστή μετάφραση του τίτλου από τα ρώσικα) ή ενός παιδικού σταθμού (όπως επέλεξε να το αποδώσει στην πρώτη μετάφραση του έργο, ο ζήνων ζορζοβίλης –αν συγκράτησα καλά το επίθετο), όπου ο βασικός σκοπός είναι η διάπλαση κι η δημιουργία του νέου ανθρώπου. Οι γενικές κατευθύνσεις υπάρχουν, αλλά οι δρόμοι και τα μέσα για την υλοποίησή τους δεν είναι δεδομένα και πρέπει να εφευρεθούν.

Ο βαγενάς αναφέρθηκε παρενθετικά και στην αντικομμουνιστική εκστρατεία της εε: είκοσι χρόνια μετά τις ανατροπές, γιατί γίνεται τέτοια επίθεση ενάντια σε μια «ιδέα που πέθανε», όπως λένε. Και προχώρησε στις απαραίτητες συγκρίσεις: αν στον καπιταλισμό εκατό εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από πείνα και φτώχια στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και τον τρίτο κόσμο, η επαναστατική ρωσία, ρημαγμένη από συνεχείς πολέμους, είχε να αντιμετωπίσει το εκρηκτικό πρόβλημα 7,5 εκατομμυρίων ορφανών που είχαν μείνει στο δρόμο και κατέληγαν στην επαιτεία, τα ναρκωτικά και τις συμμορίες. Κατόρθωσε όμως με πενιχρά μέσα να εντάξει τα περισσότερα σε ειδικές εργασιακές κολεκτίβες, ακόμα και να σπουδάσει κάποια από αυτά.

Το παιδαγωγικό ποίημα είναι η ιστορία μιας τέτοια κολεκτίβας παιδιών, υπό τη διεύθυνση του αντόν μακάρενκο, και χωρίζεται σε τρία χρονικά μέρη, με βάση την εξέλιξη των παιδιών: από την αλητεία στην αγωνιστική διάπλαση του χαρακτήρα και τη θεωρητική τους διαπαιδαγώγηση με το στοιχείο της αλληλεγγύης και τα χαρακτηριστικά της νέας ζωής: συμμετοχή, λογοδοσία, υπευθυνότητα. Κι απ’ την επιτυχία της κολεκτίβας γκόρκι –η οποία πήρε το όνομά της από το γνωστό ρώσο συγγραφέα*- στην «εξαγωγή» του παραδείγματος και των τροφίμων της, όπου υπήρχε ως ενδεχόμενο κι ο κίνδυνος της οπισθοδρόμησης για τα παιδιά του γκόρκι, αλλά τελικά τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά.
(*Υπ’ όψιν ότι ο γκόρκι είχε αναγκαστεί να απομακρυνθεί σε μικρή ηλικία απ’ το σπίτι του και γνώριζε από πρώτο χέρι τα προβλήματα και τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν. Και η εξέλιξή του αποτελούσε πρότυπο για τα παιδιά της κολεκτίβας, που διατηρούσαν αλληλογραφία με το συγγραφέα και είχαν την τύχη να τους επισκεφτεί προσωπικά στο σταθμό τους).

Παρόλα αυτά οι τότε σοβιετικοί ιθύνοντες, που ανήκαν στη σχολή της λεγόμενης ελεύθερης αντι-αυταρχικής παιδαγωγικής, αντιμετώπιζαν με καχυποψία τις παιδαγωγικές μεθόδους του μακάρενκο. Τον κατηγορούν για στενό πρακτικισμό και ροπή προς τη στρατιωτικοποίηση (ξεχνώντας σε ποια περίοδο και σε τι περιβάλλον λειτουργεί), ενώ θεωρούν την εργασιακή άμιλλα μεταξύ των ομάδων της κολεκτίβας κατάλοιπο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού! Ο μακάρενκο θεωρεί τους επικριτές του «παιδαγωγούς του ολύμπου», που ζουν στον ουρανό κι ενδιαφέρονται μόνο για τις ιδέες, μακριά από την ζωντανή πραγματικότητα. Απορρίπτει τη λογική του ανθρώπου που «αυτοαναπτύσσεται» σαν αέριο και κατακτά αυθόρμητα την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, τονίζοντας τη σημασία της καλλιέργειας –για να μην ξεπηδήσουν αυθόρμητα αγριόχορτα.

Ο μακάρενκο αρνείται να βάλει νερό στο κρασί του και εξωθείται στην παραίτηση από τη θέση του, όχι όμως και από την υπόθεση που υπερασπίζεται. Μερικά χρόνια αργότερα αναλαμβάνει την ευθύνη της παιδικής κομμούνας τζερζίνσκι, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες δε βασίζεται στην αγροτική οικονομία, αλλά είναι βιομηχανική επιχείρηση· κι εξιστορεί την εξέλιξη αυτού του σταθμού στο βιβλίο «σημαίες στους πύργους», που δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Στο παιδαγωγικό ποίημα πάντως –το οποίο έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη- έχει δώσει ήδη τα βασικά σημεία που καθόρισαν την παιδαγωγική του μέθοδο και πρακτική.

Παράλληλα στο άρθρο του «ο σκοπός της διαπαιδαγώγησης» τονίζει τη διαλεκτική αλληλεπίδραση της ομάδας (κολεκτίβας) και της προσωπικότητας του ατόμου. Ωστόσο δε διατύπωσε ποτέ κάποιο ολοκληρωμένο θεωρητικό σύστημα ή κάποιο συνολικό εκπαιδευτικό σχέδιο, γιατί είχε επίγνωση του μέτρου της δουλειάς του (που εξειδίκευε σε κολεκτίβες με ορφανά παιδιά) καθώς και της πολυπλοκότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που θα καθιστούσε μια λεπτομερή περιγραφή - πέρα από τις βασικές αρχές- άχρηστη και πιθανόν επιζήμια. Εξάλλου ο μακάρενκο πέθανε σχετικά νέος, την πρωταπριλιά του 39’, λίγο καιρό αφού είχε κάνει αίτηση για να γίνει μέλος του κόμματος.

Πολλοί επιχειρούν να ερμηνεύσουν αυτή τη μεγαλειώδη προσπάθεια και τους παράγοντες που την καθόρισαν αποστειρωμένα, μακριά από το κίνητρο της σοσιαλιστικής αλλαγής μιας χώρας που από «αγράμματη» έγινε πρωτοπόρα στις επιστήμες. Όπως είχε πει κι ένας μεγάλος έλληνας παιδαγωγός, ο δ. γληνός, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι μια βαθιά πολιτική πράξη κι απαιτεί συνολικές κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές. Οι ιδέες του μακάρενκο λοιπόν δε θα μπορούσαν να εμφανιστούν, πόσο μάλλον να λειτουργήσουν εκτός της σοβιετικής ένωσης. Δεν ήταν δηλ απλώς κάποιες ιδέες που έπεσαν σε εύφορο έδαφος, αλλά καρπός αυτών ακριβώς των αλλαγών που συντελούνταν στη σοβιετική κοινωνία.

Οι σοβιετικοί έφτιαξαν πολυτεχνικά σχολεία βασισμένοι και στις σημειώσεις των κλασικών για τη σημασία της εργασίας στην εξέλιξη της ανθρώπινης προσωπικότητας –η οποία αποτέλεσε τον πυρήνα της θεωρίας της δραστηριότητας και της πρωτοπόρας σοβιετικής ψυχολογίας, σε αντίθεση με το φροϋδικό ρεύμα και την αστική παιδαγωγική. Η τελευταία αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη του παιδιού ως ανάπτυξη των ενστίκτων του είτε ως απόρριψή τους και προσαρμογή του ενήλικα στο καταπιεστικό κοινωνικό περιβάλλον.
Οι σοβιετικοί αντιθέτως αντιλαμβάνονταν την διαπαιδαγώγηση ως μια εξελικτική διαδικασία στην οποία παρεμβάλλεται το σύνολο της κοινωνίας, όπου όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να διαπαιδαγωγηθούν, να αφομοιώσουν, να δράσουν και να αλλάξουν. Κατέρριψαν δηλ τους ταξικούς φραγμούς, αλλά και τις αντιλήψεις του βιολογικού αναγωγισμού –κάποιοι παίρνουν τα γράμματα, άλλοι όχι- καθιερώνοντας ως βάση την υποχρεωτική μόρφωση για όλους. Και αυτή η διαδικασία δεν ερχόταν σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση και τα ένστικτα, αλλά βασιζόταν ακριβώς στην κοινωνική φύση του ανθρώπου.

Όλα τα παραπάνω είχαν κι αντίστοιχη πρακτική σημασία, καθώς απαντούσαν στο ερώτημα αν «προηγείται η μάθηση ή η διαπαιδαγώγηση» και στις προτεραιότητες που έθετε κάθε κοινωνικό σύστημα. Ο καπιταλισμός στερεί τη μόρφωση από το λαό, γιατί χρειάζεται φτηνό εργατικό δυναμικό, καταρτισμένο με κουτσουρεμένη μάθηση και συγκεκριμένες δεξιότητες· που να είναι ευέλικτο κι υπάκουο, σκύβοντας το κεφάλι σε ό,τι του επιβάλουν. Ενώ το σοσιαλιστικό σύστημα καλλιεργεί τη δίψα για μάθηση, προχωρά όμως πέρα από αυτό, στην ολόπλευρη διαπαιδαγώγηση του ατόμου. Γιατί όπως είπε ένας ρώσος παιδαγωγός: αν ο άνθρωπος μείνει μόνο μαθητής, τότε παύει να είναι άνθρωπος.

Αυτό δε σημαίνει ότι το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είχε αδυναμίες και προβλήματα –ειδικά μετά την απομάκρυνση από τις σοσιαλιστικές νομοτέλειες στη σφαίρα της οικονομίας και το αρνητικό αντίκτυπό τους στο εποικοδόμημα. Αλλά αυτά τα προβλήματα δεν είχαν καμία σχέση με όσα βιώνουμε σήμερα, καθώς ο σοσιαλισμός είχε λυμένα βασικά ζητήματα που ο καπιταλισμός ούτε μπορεί ούτε θέλει να λύσει.

Ο βαγενάς έκλεισε την εισηγητική του τοποθέτηση σημειώνοντας πως το παιδαγωγικό ποίημα αποτελεί φάρο για το σημερινό κομμουνιστή παιδαγωγό και το ρόλο του στο σχολείο, που πρέπει να δίνει το προσωπικό παράδειγμα της θυσίας, της ανιδιοτέλειας και της μάχης ενάντια στο βόλεμα και τη μοιρολατρία. Και κάλεσε τους μελλοντικούς δασκάλους και παιδαγωγούς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποτιμήσουν-υπερασπίσουν με μετρημένο και κριτικό τρόπο την πλούσια σοβιετική πείρα.

Επειδή πάντως αυτή η παρουσίαση βασίζεται στο δικό μου τρόπο πρόσληψης και κάποιες βιαστικές σημειώσεις, που αναμφίβολα φτωχαίνουν την εισήγηση του ε.β, θα ήταν ευχής έργο να δημοσιευτεί στον κυριακάτικο ρίζο –ή και τον 902- για να είναι προσβάσιμη από τον καθένα.

Ακολούθησε ο δεύτερος ομιλητής κι η εισήγησή του για τα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού (bulling), αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν την παρακολούθησα με το ίδιο ενδιαφέρον, αν και έθετε ένα καίριο θέμα που παρουσιάζεται συχνά με στρεβλό ή υπερβολικό τρόπο (ανεξέλεγκτη παιδική-εφηβική παραβατικότητα) τσουβαλιάζοντας διάφορες μορφές κοινωνικής συμπεριφοράς στο γενικό όρο βία, προκειμένου να δικαιολογήσει την επιβολή αυταρχικών σχολικών κανονισμών, που θα διαμορφώνουν πειθήνια στρατιωτάκια, κυρίως κριτικό πνεύμα και δυνατότητα αμφισβήτησης.

Στο κλείσιμο ο βαγενάς έκανε μια μικρή αναφορά και στο κορυφαίο πολιτικό γεγονός του 19ου συνεδρίου, από την οποία ξεχώρισα την κατακλείδα: όχι άλλους αγανακτισμένους, χρειαζόμαστε αποφασισμένους.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο ήταν κι η παρουσία του άλλου σοβιετικού κυριούλη, του περικλή παυλίδη, που γνωρίζει καλά τόσο τον ελισαίο, από τα χρόνια του λομονόσοφ, όσο και το αντικείμενο της εκδήλωσης: το παιδαγωγικό ποίημα και τις μεθόδους του μακάρενκο. Μπορεί να μη μίλησε τελικά σχετικά με το δεύτερο –και είναι κρίμα, γιατί θα άνοιγε μια ωραία συζήτηση- αλλά μίλησε με τον πρώτο στο τέλος της εκδήλωσης, μετά από πολλά χρόνια, και πέτυχαν μια ιστορική συμφιλίωση, αντί του καθιερωμένου αίσιου τέλους –χάπι εντ.

Όπως στις παλιές καλές σοβιετικές ταινίες..
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Ενοχλείστε τους κομμουνιστές!



Ενοχλείστε τους κομμουνιστές!

Είχα την περασμένη εβδομάδα μία κουβέντα, μεταξύ ψητού, κρασιού και αντάρτικων τραγουδιών, σε μία ακόμη ευχάριστα φολκλορική εκδήλωση της φυλής των Κ.Κ.

Η κουβέντα είχε ένα εξίσου «φολκλορικό» αντικείμενο. Την συνηθισμένη κάποιες φορές καλοπροαίρετη γκρίνια, για πράγματα που δεν γίνονται καλά, για άλλα που δεν γίνονται καθόλου, για συμπεριφορές ανθρώπων μέσα στο ΠΑΜΕ και το Κόμμα κλπ.

Λέω καλοπροαίρετη γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι απλά αυτό που λέμε συνεπής, αλλά μάλλον πιο κοντά στον χαρακτηρισμό αυτού που δείχνει υπερβάλοντα ζήλο, για πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα, και μάλιστα χωρίς να είναι μέλος του κόμματος! 

Οπότε προβληματίστηκα, και κάθησα και αναρωτήθηκα, τι μπορεί να φταίει για το ό,ποια οποσδήποτε υπαρκτά, κακώς κείμενα. Κάποιες από τις απαντήσεις που έδωσα, και τους προβληματισμούς που ανέπτυξα σε αυτήν την κουβέντα, θα μοιραστώ παρακάτω με τους αναγνώστες του μπλοκ.


Λοιπόν για αρχή φταίω εγώ. Που μπορεί να απεργήσω, να πάω το χάραμα στην περιφρούρηση και πρωί στην πορεία, αλλά την Κυριακή το πρωί να μην πάω στην συνέλευση του σωματείου μου, ή αν πάω να ψηφίσω την εισήγηση και να φύγω, για να προλάβουμε μετά να «πάμε για κανένα μπάνιο»,  και παρόλα αυτά να μην έχω κανένα πρόβλημα με την ταξική μου συνείδηση. 

Μετά φταις εσύ συνάδελφε, που όταν έρχεσαι στις εργατικές συσκέψεις, δεν βάζεις όλα τα θέματα που σε απασχολούν, από φόβο μήπως κουράσεις ή από ντροπή μην σε πάρουν για «αδιάβαστο». 

Φταίμε εμείς που αν δεν πέσει το τηλέφωνο για την χρέωση «δουλειάς», αλλάζουμε ανακουφισμένοι πλευρό αντί να τηλεφωνήσουμε εμείς για να ρωτήσουμε το τι ανάγκες υπάρχουν. 

Φταις εσύ εργάτη/ια που δεν βαράς τα κουδούνια από τις ΚΟΒ για να πεις τους προβληματισμούς σου. Λες να σε διώξει κανείς; 

Εχεις παράπονα από την δράση των κομμουνιστών; Καλά κάνεις! Ελα και πέστα! Κάντους με την συμμετοχή σου καλύτερους! Κωλοχέριασε τους, αλλά μην μένεις θεατής και κριτής εκ του μακρώθεν, λες και είναι κάτι έξω από εσένα.

Θεωρείς πως υπολειτουργούν οι λαϊκές επιτροπές στην γειτονιά σου; Εμπα και λειτούργεισε τις καλύτερα!Εχεις πρόβλημα με την λειτουργεία του ΠΑΜΕ; Πάρε τον λόγο στις συνελεύσεις! Μην ντρέπεσαι! Κανείς δεν θα σε αποπάρει, και αν κάποιος το κάνει κατάγγειλε τον!
Ενόχλησε τους, ενόχλησε μας!

Τι νομίζεις εργάτη πως είναι τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος; Κάτι το ανώτερο ιεραρχικά με την αστική έννοια, από εσένα; Οχι φυσικά! Εργάτες σαν και εσένα είναι οι περισσότεροι, που απλά έχουν συνειδητά αναλάβει περισσότερες υποχρεώσεις. Απέναντι σε ποιόν νομίζεις πως έχουν αναλάβει τις υποχρεώσεις αυτές;

Στον Μαΐλη, την Παππαρήγα, την Κ.Ε., τα ντουβάρια του Περισού ή τον μακαρίτη τον ...Μπρέζνιεφ; 


Απέναντι σε εσένα, την εργατική τάξη, τις έχουν αναλάβει. Ελεγξε τους λοιπόν, ζήτα τους λογαριασμό, αλλά ανάγκασε τους με την συμμετοχή σου να δουλέψουν καλύτερα!
Τι νομίζεις πως είναι το κομμουνιστικό κόμμα; Ενας ακόμη αστικός οργανισμός που θέλει την εξουσία για να μοιράσει λεφτά και οφίτσια στα μέλη και τους οπαδούς του;
Οποσδήποτε όχι! Το Κ.Κ. είναι το όπλο με το οποίο η εργατική τάξη (δηλαδή εσύ!), Θα πάρει την εξουσία για να καταργήσει τις τάξεις! Αντιμετώπισε το ανάλογα. 

Σκέψου- ενόχλησε- προβλημάτισε -συμετείχε! 

Δώσε δύναμη στην δύναμη σου, συνδιαμόρφωσε την δράση της, και ζήτα της τον λογαριασμό για το τι έκανε. Τόσο δύσκολο είναι;
Οχι δεν φτάνει η οικονομική ενύσχιση, δεν φτάνει να σου πέφτουν τα χέρια από τις αφίσσες, δεν φτάνει μόνο να μαλλιάζει η γλώσσα σου στην δουλειά. Συναποφάσισε επιτέλους!
Κατάγγειλε τα στραβά, και δημιούργησε κάτι πιο όμορφο ο ίδιος.
Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά εργάτη, θα μπορούσε χωρίς εσένα να ξεπεράσει το δικό σου Κόμμα τις αδυναμίες του;


Ολα είναι δυνατά!


Ολα είναι δυνατά!

Σ
τον κόσμο που μια χούφτα δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περιουσία που σύμφωνα με τη «λίστα Forbes» έχει εκτιναχτεί στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια,


το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).

Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ' όλα, αλλά που ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί το 1/6 της ανθρωπότητας να είναι θύμα υποσιτισμού.

*

Α
κούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:

Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.
Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.

Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες, δε θα ήταν καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του έχει την αναζήτηση του κέρδους και του όλο και μεγαλύτερου κέρδους.

Αυτό το σύστημα δε θα μπορούσε παρά να είναι σύμφυτο, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών που έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο «προνόμιο»: Να πληρώνουν τα σπασμένα της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος.

*

Τ
ίποτα απ' όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο δεν είναι προϊόν του «μοιραίου».


Καθόλου «αναπόφευκτο» δεν είναι
οι 356 πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου να απολαμβάνουν πλούτο που ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα του 40% της ανθρωπότητας.

Δεν είναι «γραφτό» οι λαοί να ζουν στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στη δυστυχία, στην ανέχεια, στην ανασφάλεια.

Τα όσα αποτρόπαια ζούμε δε συνιστούν «θεϊκό νόμο».

Αυτό το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης απορρέει από άλλους νόμους, όχι θεϊκούς αλλά «εξαναγκαστικούς». Από τους νόμους που η «νομιμότητά» τους προκύπτει από το γεγονός ότι
σήμερα 740 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου!

Από τους νόμους που δίνουν το δικαίωμα στις
147 από τις παραπάνω πολυεθνικές να κατέχουν από μόνες τους το 40% του παγκόσμιου πλούτου!

*

Π
οιος μπορεί να το αρνηθεί: Ζούμε σε μια εποχή που το μέγεθος των κεφαλαίων είναι ασύλληπτο. Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν είχε στη διάθεσή της τέτοιας ποιότητας και τέτοιας ποσότητας μέσα παραγωγής και δυνατότητες για την παραγωγή προϊόντων και αγαθών. Κι όμως, ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν είχε βιώσει τέτοιες ανισότητες, τέτοια ανασφάλεια και τέτοιας έκτασης φτώχεια.


Αυτός ο παραλογισμός αποτελεί την αναπόφευκτη συνέπεια των αγεφύρωτων και ανταγωνιστικών αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος και, ταυτόχρονα, μια ακόμα, αδιαμφισβήτητη απόδειξη του ξεπερασμένου ιστορικά χαρακτήρα του.

Ούτε τα μέσα λείπουν, λοιπόν, ούτε τα χρήματα, ούτε ο πλούτος, ούτε οι δυνατότητες ώστε να οικοδομηθούν τα πάντα από την αρχή και να εξασφαλιστεί η πανανθρώπινη εξύψωση. Εκείνη η προς τα πάνω ισότητα, ώστε
οι πάντες να απολαμβάνουν όλα όσα υπαγορεύονται από τις ανάγκες τους,

έτσι ώστε
οι πάντες να μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία όλα όσα τους επιτρέπουν οι ικανότητές τους.

*

Τ
α πάντα γύρω μας βοούν:


Από την άποψη των αντικειμενικών προϋποθέσεων τίποτα δε λείπει για να φτιαχτεί ο κόσμος διαφορετικά. Για να οικοδομηθεί και να λειτουργεί με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών και όχι τα κέρδη, την ξιπασιά και τα λούσα των λίγων.

Αυτό που λείπει, αυτό που απουσιάζει για να μετασχηματιστούν οι δυνατότητες σε πραγματικότητα, είναι ένα και μόνο:

Η απόφαση των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, αυτών που παράγουν τον πλούτο, να μετασχηματίσουν σε πράξη τη δύναμή τους:

Να σπάσουν τις αλυσίδες τους, να ενωθούν, να οργανωθούν, να επαναστατήσουν και να φτιάξουν το δικό τους κόσμο.

Θα συμβεί ποτέ;

Αν συνεκτιμήσουμε ότι παρά τους κόπους που χρειάστηκαν και παρά τις τόσο αντίξοες συνθήκες εντούτοις οι «δούλοι» - και ανεξάρτητα από τις κατοπινές δραματικές εξελίξεις - κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους προλεταριακό κράτος, το 1917, τότε ναι, δεν μας ταιριάζει η απαισιοδοξία:

Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι κι όσο θα υπάρχουν οι κομμουνιστές που συνειδητά, οργανωμένα, πειθαρχημένα και με σταθερό βήμα θα ανοίγουν δρόμους, κρατώντας ζωντανή την προοπτική της πιο ρεαλιστικής «ουτοπίας» που αξίζει στο ανθρώπινο γένος, τότε όλα είναι δυνατά!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ακούστε, κύριοι


Ακούστε, κύριοι



Κατανοούμε την «έκπληξη» για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.

Κατανοούμε τον «πόνο» τους να «διορθώσουν» τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο «καημός» τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.

Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε «έπαινο», σε συκοφαντικές επιθέσεις «φιλίας» που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την «εισαγγελική» ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την «αντικειμενικότητά τους», να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την «πίσω πόρτα».

Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.

*

Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς». Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:

Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν.

*

ΥΓ: (για κ. Λάκη Λαζόπουλο):

«Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν» (Αντισθένης).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΥΡΙΖΑ «Ναι» στην ανακεφαλαιοποίηση, «ναι» στα μνημόνια


ΣΥΡΙΖΑ
«Ναι» στην ανακεφαλαιοποίηση, «ναι» στα μνημόνια


Παπαγεωργίου Βασίλης

Τ
η Δευτέρα 1/4 ο Αλ. Τσίπρας, κατά την επίσκεψή του και ομιλία του στους εργαζόμενους της ΕΘΝΟDATA, δεν παρέλειψε να εκφράσει την ανησυχία του «για τις εξελίξεις με την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα στη χώρα». Την ανακεφαλαιοποίηση που κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ αφόριζε, καταγγέλλοντας τα δισ. που ρίχνονται σε μαύρη τρύπα και χρεώνονται στο λαό, τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες που έπρεπε να παραδώσουν τα κλειδιά των τραπεζών τους στο κράτος.


Στις 3/4 σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Αλ. Τσίπρας, μαζί με τον Γ. Δραγασάκη, ξεκαθαρίζουν ότι προτείνουν: Ανακεφαλαιοποίηση, κρατικοποίηση, ανασυγκρότηση - εξυγίανση των τραπεζών με λεφτά του λαού και μετά ξανά πάσα στους ιδιώτες. Οπως έγινε στις ΗΠΑ, κατά δήλωση του Γ. Δραγασάκη. Βεβαίως, το παράδειγμα των ΗΠΑ κονιορτοποιεί τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι μέσω αυτής της διαδικασίας μπορεί να ωφεληθούν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι μικροί ΕΒΕ.

Μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη και στην ίδια απάντηση σε ερώτηση που του έγινε, αφενός μίλησε για «κίνδυνο αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος», αφετέρου δήλωσε «υπήρξε μια αχτίδα ότι θα υπάρξει στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου απόφαση (...) για τη μεταφορά των τραπεζικών χρεών σε ένα ευρωπαϊκό ταμείο και άρα υπό αυτή την έννοια και μια προοπτική ευρωποίησης του τραπεζικού συστήματος. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό (...) Ο κίνδυνος του αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος είναι δεδομένος»!!!

Α
υτό που σαφέστατα προκύπτει από τις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιθυμία του να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. «Προφανώς θέλουμε δανεισμό, αλλά πρέπει να επανεξετάσουμε τους όρους του... Βεβαίως χρειάζονται κεφάλαια οι τράπεζες... Να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, αφού όμως εκκαθαρίσουν τα επισφαλή δάνεια σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις και δημιουργηθούν ασφαλείς συνθήκες να είναι υγιείς» (συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην εφημερίδα «6 Μέρες», 17/11/2012).


Αν όμως η ανακεφαλαιοποίηση συνεχίσει να γίνεται όπως σήμερα αυτό σημαίνει «φούσκωμα» του κρατικού χρέους, η αποπληρωμή του οποίου μετακυλίεται στις πλάτες του λαού που υφίσταται αιματηρές θυσίες. Αλλωστε προϋπόθεση για την ανακεφαλαιοποίηση υπήρξε στην Ελλάδα το PSI, το «κούρεμα» δηλαδή των ομολόγων, που εξαέρωσε εν μια νυκτί πόρους νοσοκομείων, ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων φέρνοντάς τα σε σημείο να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας. Αυτό έφερε και τα μνημόνια και όλα τα βάρβαρα μέτρα που τσάκισαν το λαό.

Αν πάλι ενεργοποιηθεί η απόφαση για απευθείας ανακεφαλαιοποίησή τους από το μηχανισμό στήριξης, αυτό και πάλι σημαίνει πρόσθετα μέτρα σε βάρος του λαού. Παρ' όλα αυτά πέρυσι τον Ιούνη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στα κεραμίδια για να καταγγείλει την κυβέρνηση ότι απουσίαζε από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όπου κατά τους ισχυρισμούς της ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι «έδωσε μαθήματα διαπραγμάτευσης» και κέρδισε την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών από το μηχανισμό στήριξης, δίχως τα σχετικά ποσά να πιστώνονται στο χρέος της χώρας. Δήλωνε ο Αλ. Τσίπρας τότε πως αν αυτός κυβερνούσε «η Ελλάδα δεν θα ήταν ένας απλός αμήχανος παρατηρητής σε μια πρώτη ουσιαστική σύγκρουση σε μια Σύνοδο Κορυφής. Δεν θα ήταν παντελώς απομονωμένη στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου. Και θα είχε ήδη κερδίσει τουλάχιστον όσα και οι Ισπανία και Ιταλία διεκδίκησαν και κέρδισαν»!

Β
εβαίως ο Γ. Μηλιός, εκ των διαμορφωτών της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αν και διαμαρτυρόταν τότε «...γιατί στις μέχρι τώρα επίσημες ανακοινώσεις δεν αναφέρεται ότι θα ισχύσει ακριβώς το ίδιο για την Ελλάδα», ταυτόχρονα ομολογούσε ότι «οι χθεσινές δηλώσεις του κ. Μόντι και οι σημερινές της κ. Μέρκελ δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας, οι χώρες που θα μπαίνουν και σε αυτόν το μηχανισμό στήριξης θα πρέπει και πάλι να υπογράφουν "μνημόνια συνεννόησης", στα οποία θα αναφέρεται ρητά η δέσμευσή τους στις πολιτικές λιτότητας».


Ο ίδιος, πριν από 15 μέρες και με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, δήλωσε: «Είναι μια απόφαση που αντί να χρησιμοποιεί ευρωπαϊκούς θεσμούς όπως τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας ESM, για την ανακεφαλαιοποίηση, όπως υποτίθεται ότι αποφασίστηκε πρόσφατα, ορίζει για άλλη μια φορά έκτακτο πλαίσιο λύσης».

Αυτή τη φορά βεβαίως δεν πρόσθεσε ότι το εν λόγω ταμείο «βοηθά» με το αζημίωτο, με αντίτιμο την υπογραφή «μνημονίου». Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προϋποθέτει σκληρά μέτρα λιτότητας σε βάρος του λαού. Και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τη διαδικασία αυτή, δίχως ταυτόχρονα να έχει πρόβλημα να καταγγέλλει τη λιτότητα.

Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη αντίφαση στην πρόταση αυτή του Γ. Μηλιού, όπως και στις δηλώσεις προ ημερών του Αλ. Τσίπρα. Η στήριξη των τραπεζών μέσω του συγκεκριμένου μηχανισμού σημαίνει ότι αυτές περνούν στην δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει επισήμως αναιρέσει τη θέση του για εθνικοποίηση, κρατικοποίηση των τραπεζών.

Θέση ούτως ή άλλως αποπροσανατολιστική για το λαό. Το να αποκτήσει το κράτος αυξημένο ρόλο στις τράπεζες, κάθε άλλο παρά αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει η δυνατότητας άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Αυτή είναι ξεγραμμένη στο πλαίσιο της ΕΕ και της φιλομονοπωλιακής της στρατηγικής, ασύμβατη με την προσπάθεια να βγει η αστική τάξη από την κρίση και να περάσει στην ανάκαμψη με καλύτερους όρους για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά της. Το αστικό κράτος, ακόμα και αν είχε δικές του όλες τις τράπεζες, δε θα τις χρησιμοποιούσε παρά σαν εργαλείο για τη χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ακόμα και εθνικοποιημένες να είναι οι τράπεζες, όπως έγινε με όσες κατέρρευσαν σε ΗΠΑ, Ισπανία και αλλού, θα συνεχίσουν να απομυζούν το λαϊκό εισόδημα με τα ληστρικά τους δάνεια, ενώ ταυτόχρονα θα διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα συγχωνεύσει την άλλη και πάει λέγοντας. Το αστικό κράτος δε διστάζει να προχωρήσει σε τέτοια μέτρα απορροφώντας τις ζημιές τους και παραδίδοντάς τις καθαρές από βαρίδια στον ανταγωνισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί από τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα με την κρατικοποίηση των «προβληματικών» και την επαν-ιδιωτικοποίησή τους όταν αυτές «εξυγιάνθηκαν» από τα χρέη. Οι κρατικοποιήσεις είναι η άλλη όψη των ιδιωτικοποιήσεων στον καπιταλισμό.

Οι τράπεζες είναι οι αρτηρίες του καπιταλιστικού συστήματος, δουλεύουν για τα μονοπώλια, τη χρηματοδότηση και τα κέρδη τους. «Ηθικές» τράπεζες δεν υπήρξαν και δεν πρόκειται να υπάρξουν στον καπιταλισμό. Ακόμα και αν κάποιες από αυτές περάσουν κάτω από κρατικό έλεγχο, όπως ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος και η αποστολή τους δεν πρόκειται να αλλάξει. Λειτουργούν όπως κάθε άλλη καπιταλιστική επιχείρηση, στη βάση του νόμου του κέρδους και μάλιστα σε περιβάλλον γενικευμένου ανταγωνισμού στην ΕΕ και παγκόσμια.

Σ
υνιστά αυταπάτη ολκής ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί προς όφελος του λαού, αν οι τράπεζες ρίξουν χρήμα στην αγορά για τις μικρές επιχειρήσεις, αν διευθετήσουν τα δάνεια που πνίγουν τα λαϊκά νοικοκυριά και εξασφαλίσουν νέα, αν αναπτύξουν δράσεις «κοινωνικής αλληλεγγύης», δηλαδή φιλανθρωπία...


Ασφαλώς, το κίνημα θα πρέπει να διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης του λαού από τα ληστρικά τραπεζικά δάνεια, όπως άλλωστε κάνει και το ΚΚΕ, καταθέτοντας και σχετική πρόταση νόμου στη Βουλή. Αυτό, όμως, είναι τελείως διαφορετικό από το να καλείς το λαό να υιοθετήσει σαν στόχο πάλης μια άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης, στο πλαίσιο της οποίας οι τράπεζες θα διοχετεύουν χρήμα στην αγορά με «κοινωνικά κριτήρια», σε βάρος δηλαδή των μονοπωλίων και υπέρ του λαού, των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών. Μια τέτοια αντίληψη είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική για το κίνημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κρατικοποίηση των τραπεζών για να συσκοτίσει ότι η λύση για το λαό βρίσκεται στην πάλη του για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για ανάπτυξη υπέρ του λαού και όχι στη διοχέτευση ρευστού από τις τράπεζες, για να διαχειριστεί ο λαός τη φτώχεια του. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση με τα μονοπώλια στην οικονομία και την εξουσία και τη χώρα μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Χρειάζεται αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική, λαϊκή εξουσία.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Ανθη νεραντζιάς Vs ρόπαλα των ΜΑΤ;


Ανθη νεραντζιάς Vs ρόπαλα των ΜΑΤ;



Είναι η εποχή κάποιων ποιητών. Προχτές ένας παρουσίασε μια «αποθήκη καταλοίπων ηδονής» (Καναβούρης), χτες άλλος άφησε στην άκρη τη θλιβερή πραγματικότητα από την οποία εξασφαλίζει το «ευ ζην» του αναλύοντάς την καθημερινά ως πολιτικός αναλυτής και μας χάρισε το «νερολί» (το άρωμα από τα άνθη της νερατζιάς) και απεφάνθη: «Ενα άρωμα, ένα χρώμα και μια ριπή ανέμου. Σε μια στιγμή σού φανερώνεται το παν» (Ξυδάκης). Είχε προηγηθεί άλλος ένας «ερωδιός που συμβιώνει ανάμεσα σε χιλιάδες μέδουσες» (Πέρπερας).
***

Ομολογούμε την αμηχανία μπρος στον πλούτο των ποιητών. Ισως να φταίει που ακόμα «στο στόμα σαπίζουν τα μικρά πτώματα των πεθαμένων λέξεων, και δύο μονάχα ζουν χοντραίνοντας, "τσογλάνι", και μια άλλη ακόμα, θαρρώ: "ψωμί"» (Μαγιακόφσκι).
***

Την ώρα που οι τέτοιοι ποιητές πέριξ της πλατείας Καρύτση χαϊδολογούν ο ένας την «ευαισθησία» του άλλου, έξω στο δρόμο επικρατούν άλλες λέξεις: «Νόμος και τάξη».

Οπως χτες στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης «Νουνού» (ρεπορτάζ στις σημερινές σελίδες του εργατικού), όπως το καλοκαίρι στη «Χαλυβουργία», όπως προχτές σε βάρος των αναπήρων έξω από το υπουργείο Υγείας.

Αντε να κάνεις ποίημα μ' αυτά. Ειδικά όταν ο προβαλλόμενος ως μέλλον της χώρας, ζώντας την ονείρωξη του εθνικού ηγέτη φοράει την κάσκα πιλότου ενός F-16 (συνέβη προχτές στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα, αλλά εξαφανίστηκε ως εικόνα στα μέσα μαζικής εξαπάτησης προφανώς γιατί κινητοποιεί τους γελοιογράφους να μεγαλουργήσουν) και μας αφήνει με την απορία: Από πότε είναι ποίηση να χτυπάς ύπουλα κι από μακριά αυτόν που ούτε καν σε βλέπει;
***

Το θέμα μας, όμως, είναι το «νόμος και τάξη». Ως κάτι ευρύτερο: Οι εργατοπατέρες στο εργοστάσιο της «Πίνδος» διέγραψαν απολυμένη συνδικαλίστρια γιατί αντιτάχθηκε στο νόμο του αφεντικού, διατάραξε την τάξη του γκέτο. Αυτός ο νόμος και η τάξη του αφεντικού απαντήθηκαν άμεσα από την εργατική τάξη που αγκάλιασε την απολυμένη, επέβαλε απεργία στο γκέτο. Κόντρα στην «ιερή αγανάκτηση» των εργατοπατέρων που διαμαρτυρήθηκαν, γιατί η απεργία αποθαρρύνει τους επενδυτές.
***

Φοριέται πολύ η «ιερή αγανάκτηση» στις μέρες μας. Ειδικά στη Βουλή όπου το στημένο του θεάματος στην προανακριτική κάνει «μπαμ» από ένα μίλι μακριά. Παράγει θέαμα αλλά και αποτέλεσμα: Εντείνει τη φασιστικοποίηση της ζωής.
***

Σ' αντίθεση με τις κάλπικες ευαισθησίες εντός της αίθουσας που διερευνά τα σκάνδαλα, έξω στο δρόμο οι πρωταγωνιστές - υποστηριχτές της αστικής νομιμότητας - χειροκροτούν το «πατ - κιούτ» μιας Δικαιοσύνης που θάβει την ανθρωπιά, εξυψώνει το κτήνος. Κάποιοι δικαστές δε χρειάζεται να το ψάχνουν και πολύ: Είσαι αλλοδαπός; είσαι ένοχος. Είσαι αστυνόμος; είσαι αθώος. Στην ιστορία που περιγράφει ο χτεσινός «Ριζοσπάστης» τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται καθημερινά και παντού όπου η εξουσία της αστικής τάξης κρύβει τις πομπές της, επικαλούμενη τη νομιμότητα που της παρέχει η συγκυρία των σημερινών συσχετισμών.

Αυτά που συμβαίνουν στα κρατητήρια δεν αφορούν σε απόδοση δικαιοσύνης. Είναι το μέτρο ενός πολιτισμού στον οποίο η ανθρώπινη ζωή είναι ένα σκουπίδι. Αλλοτε το χώνει κάτω απ' το χαλί, άλλοτε το πετά στον κάδο και σ' ορισμένες περιπτώσεις το καταγράφει ως άλλοθι ευαισθησίας (είναι η περίπτωση των εκθέσεων του ΟΗΕ).
***

Απέναντι σ' αυτόν τον πολιτισμό, η εργατική τάξη αρθρώνει έναν λόγο που πυκνώνει στις λέξεις νοήματα αιώνιας προϊστορίας: Ονομάζει ιμπεριαλισμό το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που με την σειρά του ως έννοια κουβαλά μέσα του την ιστορία της εξέλιξης του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Είναι - αυτός ο λόγος - μια ποίηση που δεν την αντέχουν κάποιοι ποιητές της πλατείας Καρύτση, μια ποίηση που οδηγεί σε «ιερή αγανάκτηση» την εκλεκτή τέτοιου τύπου ποιητών εφημερίδα «Αυγή» να διαπιστώνει ότι «η συμπεριφορά της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ συνιστά ιστορικό αναχρονισμό». Γιατί; Γιατί, γράφει, «η ηγεσία του ΚΚΕ χαρακτηρίζει οπορτουνιστές τα στελέχη που διατυπώνουν διαφορετικές προτάσεις».

Πες το, ρε, Χαράλαμπε που μας έχεις ζαλίσει με την ποίηση. Αυτό που θες είναι να μένει στο απυρόβλητο ο οπορτουνισμός. Εντάξει. Να τους λέμε «ευκαιριακούς».

Αλλάζει κάτι για τους ποιητές που ραντίζουν την εκμετάλλευση με «νερολί»; Αλλάζει κάτι για τους ποιητές που ηδονίζονται όταν τα γκλομπς ανεβοκατεβαίνουν στα κεφάλια των εργατών; Αλλάζει κάτι για τα κοράκια που παριστάνουν τους ερωδιούς;

ΥΓ. Συγγνώμη σύντροφε εργάτη για τις «ποιητικές» παρεκτροπές, αλλά εκεί στο εποικοδόμημα πάνε να μας παίξουν μπάλα οι άμπαλοι. Ε, Νισάφι.

TOP READ