«Οσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη»

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Αχ, αυτή η Ελένη, η πολυθρύλητη για την ομορφιά της που από μικρή την έβαλε σε μπελάδες! Αχ αυτή η Ελένη, που η αρπαγή της από το ερωτόπληκτο βασιλοπαίδι Πάρη έγινε η αιτία του Τρωικού Πολέμου! «Αχαρη μοίρα ο Δίας» της «έγραψε πολυτραγουδημένο μες στους ανθρώπους τους μελλούμενους να μείνει το όνομά» της. Αχ, αυτή η Ελένη, «Τι φοβερά με τις αθάνατες θεές στην όψη μοιάζει». «Οχι! για πλάσμα σαν κι’ αφτή δεν είναι κατηγόρια/ τόσον καιρό που σφάζονται οι Δαναοί κι οι Τρώες!».

«Τόσες ψυχές/ δοσμένες στις μυλόπετρες σαν το σιτάρι (…) τόσος πόνος τόση ζωή/ πήγαν στην άβυσσο/ για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Ελένη». Τέτοια σφαγή, τόσο κακό για τα κάλλη της ομορφότερης των γυναικών; Αυτή η τεράστια υπερπόντια εκστρατεία εξαιτίας της αρπαγής μιας γυναίκας; (Στο κάτω κάτω, η βίαιη αρπαγή γυναικών από άλλη φυλή εκείνη την εποχή δεν ήταν κάτι άγνωστο – και η μοιχεία όχι μόνο θεϊκό προνόμιο). Εκατό χιλιάδες στρατός και 1.200 πλοία για να αποκαταστήσουν την τιμή του κερατωμένου συζύγου; Σχεδόν όλοι οι διογενείς βασιλιάδες της αρχαίας Ελλάδας, 29 το σύνολο, για το ξέπλυμα της ντροπής του απατημένου; Πενήντα χιλιάδες Τρώες και σύμμαχοι, κομπάρσοι μιας ερωτικής ιστορίας;

Τόσοι πολλοί εκστράτευσαν τόσο μακριά γιατί, λέει ο μύθος, έτσι θα ασφάλιζαν και τις δικές τους γυναίκες! Με αρχιστράτηγο τον Αγαμέμνονα, έναν Α-τρείδη, που πάει να πει άτρωτος! Ενάντια στην …τρωτή Τροία με τα ισχυρά τείχη (έπεσε η Τροία στα χέρια του Αγαμέμνονα και η γυναίκα του, η Κλυταιμνήστρα στην αγκαλιά του Αιγίσθου!..).
Ετσι λέει ο μύθος που η αχλή του καλύπτει την ιστορική πραγματικότητα. Ποια είναι η πραγματικότητα;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στα προελληνικά και πρωτοελλαδικά χρόνια η Τρωάδα ήταν μια πλούσια περιοχή. Οι κάτοικοί της για μερικούς αιώνες έκαναν επιδρομές σε άλλες περιοχές, αλλά και αντιμετώπιζαν επιθέσεις άλλων λαών. Γι’ αυτό παρότι ήταν καλοί πολεμιστές, είχαν φτιάξει και άλλες αμυντικές εγκαταστάσεις (για να πέσει αργότερα το φρούριο χρειάστηκε ο «Δούρειος ίππος» του πολύτροπου Οδυσσέα). Την εποχή του Τρωικού Πολέμου δε ζούσαν μόνο από την καλλιέργεια της γης οι Τρώες. Κυρίως από την πειρατεία. Είχαν συγκεντρώσει πολύ πλούτο στην πρωτεύουσά τους, την Τροία. Σύμμαχοί τους ήταν σχεδόν όλοι οι λαοί της Μικρασίας, οι Θράκες, οι Μακεδόνες και οι Πελασγοί.
Αμεσος στόχος των Αχαιών ήταν το πλιάτσικο της οικονομικά ισχυρής Τροίας που έλεγχε τα στενά του Ελλησπόντου και τους θαλάσσιους δρόμους. Και αποικίες και δούλους χρειάζονταν. Γιατί μπορεί τα βασιλοπαίδια να βοσκούσαν το κοπάδι, δεν κωπηλατούσαν κιόλας. Μπορεί να χτίζαν τους ναούς, δε σημαίνει όμως ότι έβγαζαν και το μάρμαρο από το νταμάρι. Μπορεί η βασιλοπούλα Ναυσικά να έπλενε τα κεντημένα της προικιά στην ακροποταμιά, δε σημαίνει ότι έκανε και την πάστρα του σπιτιού. Αυτές ήταν δουλειές για δούλους…
Γι’ αυτό «Οσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη/ κι ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός./ Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος/ κάθε καιρός κι η Ελένη του…».
Οσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα υπάρχουν άδικοι πόλεμοι. Πόλεμοι που αποσκοπούν στην υποταγή και τον έλεγχο των λαών. Στη νομή φυσικών πόρων και πλουτοπαραγωγικών πόρων. Στον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας. Στην επιβολή των συμφερόντων των μονοπωλίων και στο μοίρασμα αγορών. Οσο υπάρχουν τέτοιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, χρειάζεται και ένα άλλοθι για να συγκινούνται και να φανατίζονται ευκολότερα οι λαοί και έτσι ευκολότερα να οδηγούνται στη σφαγή. Κάτι που να κρύβει την ουσία. Οπως τότε που οι Ευρωπαίοι πολεμούσαν υπέρ του Χριστού!.. Και πιο πρόσφατα, που ένας παράφρων οδήγησε τον κόσμο σε παγκόσμιο πόλεμο!.. Οπως και σήμερα, που οι ΝΑΤΟικοί, στο κατόπι της τρομοκρατίας, εξαπολύουν επιχειρήσεις «διαρκούς ελευθερίας» – κατοχής χωρών και λαών!..
Πάντα, ανάμεσα από τις σφαίρες προβάλλουν οι …έμποροι.
(ο τίτλος είναι στίχος του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή «Μαρία Νεφέλη»)

"Nestlé: «Το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά προϊόν προς πώληση»" (βίντεο)

Ο διευθύνων σύμβουλος της Nestlé μιλάει για την ιδιωτικοποίηση του νερού δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι.. «Το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά προϊόν προς πώληση»!
 Οι υπόλοιπες δηλώσεις κινούνται πάνω κάτω στα ίδια… “ιδεώδη”. Η εταιρία του προσφέρει θέσεις εργασίας αλλά πρέπει να δουλεύουμε παραπάνω ώρες για να έχουμε θέσεις εργασίας! Προφανώς και με ολοένα λιγότερα χρήματα για να είμαστε “ανταγωνιστικοί”! 

Και στο τέλος όμως καταλήγει με ένα ανατριχιαστικό θαυμασμό προς… τα ρομπότ! Μα φυσικά! Αυτά δουλεύουν απεριόριστα και άνευ απαιτήσεων. Μια φορά τα αγοράζεις και τελείωσες! 

Είναι γνωστό ότι η Nestlé κάνει μεγάλες δουλειές με την εμφιάλωση νερού. Επίσης είναι γνωστή για τα μεταλλαγμένα της και τα προϊόντα της που είναι σκέτα δηλητήρια.

Εκεί όμως που βρίσκεται το ‘ζουμί’ των λεγομένων του γκόλντεν μπόυ είναι στο θαυμασμό του για .. την μείωση του εργατικού δυναμικού! Όλη η θεωρία της μελλοντικής κοινωνίας βασίζεται στη ρομποτοποίηση της εργασίας, άρα και στη δημιουργία μεγαλύτερης ανεργίας. 

Και μετά μπαίνει ο εκβιασμός: Τι; δεν θέλεις αυτή τη δουλειά γιατί είναι φτηνή και μολύνει το περιβάλλον; Δεν έχεις πολλά περιθώρια, κάποιος άλλος με λιγότερη συνείδηση από σένα θα την πάρει! Σας κάναμε ανέργους, για να σας κάνουμε σκλάβους! 

Μην πάτε μακριά, πάτε μέχρι τις Σκουριές, μέχρι τα Οινόφυτα, μέχρι το Βόλο…. Κι αν επιμένετε να πάτε πιο μακριά, πάτε μέχρι την Αφρική, την Κίνα, τη Λατινική Αμερική. 

Προς τα εκεί συμβάλλουν με τον ύπουλο και υποκριτικό τους ρόλο και διάφορα ‘πρωτοπόρα’ και ‘εμπνευσμένα’ κινήματα τύπου Zeitgeist, που υπόσχονται ένα μέλλον λαμπρό με τα ρομπότ να δουλεύουν για ‘μας’! Μόνο που στο ‘μας’, δεν είμαστε ‘εμείς’ αλλά η παγκόσμια ελίτ και τα τσιράκια της τύπου CEO της Nestlé. 

Εξάλλου μην ξεχνάμε τι έχει πει ο Κίσινγκερ: Ελέγχεις την τροφή; Ελέγχεις τους λαούς! Και το νερό είναι πρώτο και πάνω απ’ όλα!!! 

Αλλά αυτό που δεν θα πρέπει να λησμονούμε στον αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, είναι ότι δεν είναι ελληνικό σύμπτωμα λόγο κρίσης, αλλά παγκόσμιο, λόγω Ατζέντας 21, η οποία προβλέπει ότι το νερό «είναι κοινό αγαθό που πρέπει να μοιράζεται ΣΕ ΌΛΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΩΡΙΌ, αλλά επειδή τα κράτη δεν έχουν όλα το μέσον και τις υποδομές, ΑΥΤΌ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΜΕ ΤΗ «ΒΟΉΘΕΙΑ» ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΎ ΤΟΜΈΑ! 

(δείτε το βίντεο κι ας μην έχει το ΥouΤube βάλει εικονίδιο – περίοδος εκπτώσεων…) 

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο...

Μέσα σε λίγες μέρες η εργατική τάξη μετρά τέσσερις ακόμα νεκρούς και έναν σοβαρά τραυματισμένο. Δύο νέοι άνθρωποι πέθαναν από ηλεκτροπληξία, ο ένας μεταλλεργάτης 35 ετών στη διάρκεια εργασιών σε πλοίο, ο άλλος ηλεκτρολόγος 29 ετών στο εργοστάσιο της εταιρείας παραγωγής τυριών «Ηπειρος». Ο τρίτος, ένας εργαζόμενος στον όμιλο ΟΤΕ, αντιμετώπιζε προβλήματα με την καρδιά του και πέθανε λίγο πριν εκπνεύσει η διορία που του είχε δώσει η εργοδοσία για να αποφασίσει αν θα απολυθεί μέσω του προγράμματος «εθελούσιας αποχώρησης». Ο τέταρτος είναι ένας 45χρονος ναυτεργάτης, που έχασε τις αισθήσεις του την ώρα της δουλειάς, για να διαπιστωθεί αργότερα ο θάνατός του. Ενας πέμπτος εργάτης υπέστη εγκαύματα στα πόδια από έκρηξη που σημειώθηκε στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα.
Μετά από κάθε τέτοιο περιστατικό, η μόνιμη επωδός της εργοδοσίας και των μηχανισμών του κράτους είναι πως φταίει «η κακιά η ώρα». Θάνατοι και τραυματισμοί αποδίδονται στην «ατυχία» και στην «απροσεξία» του εργαζόμενου, ενώ οι επαγγελματικές ασθένειες, που οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, δεν καταγράφονται καν, ώστε να θεωρούνται πραγματικές αιτίες θανάτου ή μόνιμης βλάβης της υγείας στους χώρους δουλειάς.

* * *

Αλήθεια, ποια «κακιά στιγμή» μπορούν να επικαλεστούν η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ και η κυβέρνηση για τον τραυματισμό του εργάτη, όταν οι νεκροί στην επιχείρηση ξεπερνούν τους 80 όλα αυτά τα χρόνια και η απαξίωση των εγκαταστάσεων στη Λάρυμνα και όχι μόνο έχει μετατρέψει κάθε γωνιά του εργοστασίου σε παγίδα θανάτου; Ποιος τολμάει να ρίξει την ευθύνη στους εργαζόμενους, όταν το κλαδικό Συνδικάτο του Μετάλλου έχει αναδείξει αμέτρητες φορές τους κινδύνους ατυχημάτων εξαιτίας της παντελούς έλλειψης μέτρων, ζητώντας από το κράτος να χρηματοδοτήσει τον εκσυγχρονισμό του εργοστασίου, να εξασφαλίσει όλα τα αναγκαία μέτρα υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων;
Και τέλος, πώς διανοούνται να κατηγορούν για «απροσεξία» εργαζόμενους που δουλεύουν σε συνθήκες μεγάλης εντατικοποίησης, υπό καθεστώς απληρωσιάς, φόβου και εκβιασμών, ενώ πολλοί απ' αυτούς είναι εργολαβικοί και κανένας έλεγχος δεν υπάρχει για τις συνθήκες στις οποίες εργάζονται;
Αλλά και στην περίπτωση του μεταλλεργάτη στη Ζώνη, οι ευθύνες κράτους και εργοδοσίας βγάζουν μάτι. Οι καταγγελίες των σωματείων αναφέρουν πως δεν υπήρχε άδεια εργασιών, δεν είχε εκδοθεί πιστοποιητικό gas free, ο εξοπλισμός που δούλευε ήταν ελλιπής, δεν υπήρχε τεχνικός ασφαλείας, το συνεργείο εργαζόταν επί τέσσερα 24ωρα χωρίς σταματημό.
Στην πραγματικότητα, ο 35χρονος εργάτης έπαιξε κορόνα - γράμματα τη ζωή του για το μεροκάματο, όπως έκανε με βεβαιότητα και άλλες φορές στο παρελθόν, αφού οι συνθήκες δουλειάς δεν διαφέρουν από έργο σε έργο και από εργοδότη σε εργοδότη. Μόνο που αυτήν τη φορά, «πόνταρε» στη λάθος πλευρά του νομίσματος... Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το καράβι δεν βρισκόταν καν σε εγκατάσταση της Ζώνης, όπως προβλέπεται για την επισκευή του, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει ακόμα και η μεταφορά του με λάντζα στη στεριά και από εκεί στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

* * *

Τα ίδια θα μπορούσε να γράψει κανείς και για τα άλλα ατυχήματα που θέρισαν ζωές τις τελευταίες μέρες. Για καθένα απ' αυτά, κρύβεται από πίσω μια «ιστορία» τραγικών ελλείψεων σε μέτρα ασφαλείας, η πίεση να βγει πιο γρήγορα η δουλειά, η απουσία ουσιαστικών μέτρων και υποδομών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση «ατυχημάτων» και ένα «πλέγμα» ευελιξίας και ελαστικότητας στις μορφές απασχόλησης και στο χρόνο εργασίας, που αυξάνει κατακόρυφα τους κινδύνους «να συμβεί το κακό».
Η ευθύνη για όλα αυτά είναι της εργοδοσίας και του κράτους, που αντιμετωπίζουν ως κόστος τα μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, εντατικοποιούν «και με το νόμο» τη δουλειά, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις και τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, για να προσαρμόζονται ευκολότερα στις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, διώκουν τη συνδικαλιστική δράση, ειδικά εκεί που αποκαλύπτει ελλείψεις και διεκδικεί ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων.
Αυτά, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία γιατρών εργασίας και ενός εκτεταμένου, σύγχρονου, αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν δικτύου ΠΦΥ, ειδικά σε μεγάλες βιομηχανικές περιοχές, είναι το υπόβαθρο για να θρηνούμε κάθε τόσο ζωές, να κλαίμε τους σακατεμένους.
Είναι μάλιστα τόσο προκλητική η στήριξη του κράτους στην εργοδοσία, που ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας έκανε τα στραβά μάτια για τις μεγάλες ελλείψεις σε μέτρα προστασίας, τα οποία τελικά επιβάλλονταν μόνο μετά την παρέμβαση εργαζομένων και σωματείων. Την ίδια ώρα, οι ελεγκτικές υπηρεσίες της Επιθεώρησης Εργασίας, εκτός του ότι είναι υποστελεχωμένες, είχαν πάρει και εντολή να μην «ενοχλούν» τους εργοδότες μέσα στην πανδημία. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η απόφαση της Κομισιόν να ρίξει ένα επίπεδο πιο κάτω τον κίνδυνο εξάπλωσης της πανδημίας στους χώρους δουλειάς, αφαιρώντας και τα τελευταία προσχήματα.

* * *

Ολα αυτά δείχνουν πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ούτε καν ότι ο εργαζόμενος θα γυρίζει κάθε μέρα ζωντανός και υγιής στην οικογένειά του. Οι κίνδυνοι παραμονεύουν παντού, αποτέλεσμα ενός συστήματος που αντιμετωπίζει ως «κόστος» τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων και ενός κράτους που διαμορφώνει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο για τέτοια εγκλήματα.
Μόνο η πάλη των εργαζομένων μπορεί να διασφαλίσει ακόμα και τα πιο στοιχειώδη μέτρα. Προπάντων όμως αποδεικνύεται ότι η προστασία της υγείας, ακόμα και της ζωής τους, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διεκδίκηση σύγχρονων όρων δουλειάς, ενάντια στην πολιτική που στηρίζει το κέρδος, βαθαίνει την εκμετάλλευση, εμπορευματοποιεί την Υγεία, βάζοντας στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Ολοι στο δρόμο!

Λίγες ώρες έμειναν μέχρι το μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού των Σωματείων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων σήμερα το απόγευμα. Το σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά - δεν θα πληρώσουμε ξανά» θα αντηχήσει σε πολλές πόλεις όλης της χώρας, στο πρώτο πανεργατικό συλλαλητήριο που διοργανώνεται μετά τη λήξη των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, αλλά και μετά την ανακοίνωση του σχεδιασμού της κυβέρνησης για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με βάση τις κατευθύνσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ.
Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαίοι και συνταξιούχοι έχουν σήμερα την ευκαιρία να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι μπαίνουν σ' αυτήν τη νέα φάση αποφασισμένοι να πουν ένα «τέρμα - όχι άλλες θυσίες για να ανακάμψει το κεφάλαιο».
Κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν ήδη δείξει την αποφασιστικότητα και το αντιλαϊκό τους σχέδιο. Τα νομοσχέδια έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, δεν υπάρχει αίτημα του ΣΕΒ και των άλλων μεγαλοεργοδοτών που να μην έχει μπει σε φάση υλοποίησης, η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει ότι θα δουλέψει «υπερωρίες» για να ξεμπερδεύει μέσα στον Ιούνη και τον Ιούλη με δεκάδες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ανάγκη οι επενδυτές και η «αγορά».
Δεν υπάρχει λοιπόν περιθώριο επανάπαυσης και παραίτησης, κι αυτό φάνηκε και από τα νομοσχέδια που ήρθαν και ψηφίστηκαν εν μέσω πανδημίας, όπως για το περιβάλλον, για την Εκπαίδευση, αλλά και για τη μονιμοποίηση «έκτακτων» αντεργατικών μέτρων που πάρθηκαν από τον περασμένο Μάρτη.
Είναι όλα αυτά τα μέτρα που αξιοποιεί τώρα η μεγαλοεργοδοσία για να φορτώσει και τη νέα κρίση στους εργαζόμενους και το λαό, να ξεμπερδεύει με τα εναπομείναντα δικαιώματα, να διαμορφώσει νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων, παράλληλα με το φτηνό ή και τζάμπα χρήμα που της εξασφαλίζουν κυβέρνηση και ΕΕ.
Τα Συνδικάτα και οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα που διαδηλώνουν απόψε, δεν ξεκινούν από το μηδέν. Η δράση που ανέπτυξαν σε πρωτόγνωρες συνθήκες, τους προηγούμενους μήνες, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη, βοήθησε νέους εργαζόμενους να έρθουν κοντά στα σωματεία τους, έδειξε τη γύμνια του εργατοπατερισμού, πρόσθεσε αγωνιστική πείρα σε περισσότερες δυνάμεις.
Τώρα, αυτή η προσπάθεια χρειάζεται να αναβαθμιστεί και να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Να γίνουν οι επόμενες βδομάδες μέρες κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με το κράτος και την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, που πλειοδοτούν σε μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.
Η μαζικότητα στις σημερινές κινητοποιήσεις, η ζωντάνια, η μαχητικότητα μπορούν να αποτελέσουν έναυσμα για να ανοίξει από αύριο με καλύτερους όρους η συζήτηση στους χώρους δουλειάς, να γίνουν βήματα στην ανασύνταξη και στην οργάνωση της αντεπίθεσης.
Να απαντιέται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αγωνιστική αισιοδοξία το ερώτημα «τι κάνουμε τώρα», που όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι εκφράζουν με αγωνία βλέποντας το ξεσάλωμα της εργοδοσίας σε όλους τους κλάδους. Αλλά και τη γύμνια του συστήματος Υγείας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας νέας έξαρσης της πανδημίας, παρά τα κούφια λόγια της κυβέρνησης ότι πήρε μέτρα ενίσχυσής του, την ώρα που κουνάει το δάχτυλο στο λαό, φορτώνοντάς του ξανά την «ατομική ευθύνη».
Το «δεν μπορώ να αναπνεύσω», που ακούγεται από μυριάδες στόματα σε όλο τον κόσμο, με αφορμή τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ για τη δολοφονία του Τζ. Φλόιντ, θα ακουστεί ξανά απόψε, με τη διαδήλωση της Αθήνας να φτάνει μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.
Είναι ένα σύνθημα που εκφράζει όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι βλέπουν την εκμετάλλευση να εντείνεται, «πνίγονται» από την μπόχα που αναδίδει το καπιταλιστικό σύστημα, με τη νέα κρίση που φορτώνεται ξανά στις πλάτες τους.
Η πλούσια πείρα που έχουν οι εργαζόμενοι είναι καιρός να μετατραπεί σε ενεργή συμμετοχή, συνειδητή δράση. Σε διεκδίκηση σύγχρονων όρων δουλειάς και αμοιβής, με συσπείρωση στα συνδικάτα και δυνάμωμα της αντιπαράθεσης με την πολιτική που στηρίζει τα κέρδη της εργοδοσίας και παρουσιάζει προκλητικά τα συμφέροντα των εργαζομένων ίδια με αυτά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ενώ δεν συναντιούνται πουθενά.
Η ελπίδα βρίσκεται στην αντεπίθεση για να ανασάνει ο λαός και όχι στο συμβιβασμό με την «κανονικότητα» της φτώχειας, της ζωής με ψίχουλα.