Δ. Κουτσούμπας: “Δε χρειάζονται πανηγυρισμοί, η χώρα βυθίστηκε στη φτώχεια” (BINTEO)

Posted by: corfutime Posted date: 11 April 2014 19 08 pm In: ΝΕΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Τοπικά

Tην ανάγκη δημιουργίας μιας “πλατιάς λαικής συμμαχίας”, με κοινωνικοταξικά κριτήρια, που θα σταθεί απέναντι σε πολιτικές μνημονίων και μονοπωλίων, υπογράμμισε από την Κέρκυρα ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας.

Ο κ. Κουτσούμπας  είναι το βράδυ ομιλητής σε πολιτική εκδήλωση  του κόμματος στο Πεντοφάναρο, ενώ στη συνέντευξη που παραχώρησε το μεσημέρι στα τοπικά ΜΜΕ, ζήτησε ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε Βουλή, Ευρωβουλή αλλά και σε Δήμους και Περιφέρειες με τη στήριξη των συνδυασμών της ΛΑ.ΣΥ. στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Με αφορμή τη πρόσφατη έξοδο τις χώρας στις αγορές, ανέφερε ότι “δε χρειάζονται πανηγυρισμοί, από τη στιγμή που απαξιώθηκε η εργατική τάξη και βυθίστηκε η χώρα στη φτώχεια και την ανέχεια όλα αυτά τα χρόνια”.

Κατά τον κ. Κουτσούμπα, “μικρή ανάκαμψη μπορεί να έρθει, πρωτογενές πλεόνασμα υπάρχει, ωστόσο δε θα  ωφεληθούν λαός, νεολαία, βιοπαλαιστές  άνεργοι και αγρότες”.

Εκτίμησε ακόμη ότι πολλά από τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα θα ισχύσουν για πολλά χρόνια “με αποτέλεσμα η θηλειά να σφίγγει συνέχεια για τους εργαζόμενους”.

Οσο την επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Αθήνα,είπε ότι “ήρθε να δώσει τα διαπιστευτήρια της σε συνεργάτες της στη χώρα και σε οικονομικά συμφέροντα και μονοπώλια τα οποία εκπροσωπεί”.

(Aκολουθεί απόσπασμα από τη σημερινή συνέντευξη) :

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ… σ’ όλη την Ελλάδα!

 ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ… σ’ όλη την Ελλάδα!

Όπως φαίνεται το συνοικέσιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προχωράει μια χαρά… 

Έτσι μέχρι στιγμής, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ συνεργάζονται επίσημα σε δυο περιφέρειες (Νότιο Αιγαίο, Ιόνια Νησιά) και δυο δήμους (Καλαμάτα, Λευκάδα)…

Σιγά το νέο, θα μου πείτε και έχετε δίκιο. 

Ας σκεφτούν όμως όσοι ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ: πόσο «αριστερό» και «ριζοσπαστικό» είναι να συνεργάζεσαι με ένα κόμμα που έχει εθνικιστικές θέσεις, που έχει στις τάξεις του πρώην υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής;; (Αφήνω στην άκρη τους αεροψεκασμούς και τα νεφελίμ...)

YΓ. Θυμήσου εδώ τα συνθήματα της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ...

Σοσιαλισμός σε μια χώρα και παγκόσμια επανάσταση

Σοσιαλισμός σε μια χώρα και παγκόσμια επανάσταση

Οταν οι κλασικοί Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν αναφέρονται στη σοσιαλιστική επανάσταση (κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο και οικοδόμηση του σοσιαλισμού) την εννοούν ως διεθνή ή παγκόσμια.
Οταν αναφέρονται στη σοσιαλιστική επανάσταση, εννοούν, επίσης, μία ολόκληρη ιστορική περίοδο.
Γράφει ο Λένιν (Απαντα, τόμ. 26, σελ 360, ΣΕ): «...στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μία μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή οξυμένης ταξικής πάλης ...επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων».
Με τις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα, η αναπτυγμένη ανθρωπότητα μπήκε στην ιστορική περίοδο των αστικών επαναστάσεων: Αγγλία 1644, Γαλλία 1789 και σε άλλες χώρες, όπως και κατά το 19ο αιώνα.
Στις αρχές του 20ού αιώνα η ανθρωπότητα μπήκε στην περίοδο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και των εθνικών - αντιαποικιακών, από τις οποίες ορισμένες έχουν σοσιαλιστικό προσανατολισμό: Ρωσία, χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μετά το Β` παγκόσμιο πόλεμο - με την ιδιομορφία τους - Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Οι επαναστάσεις, στα πλαίσια της ιστορικής περιόδου που καλύπτουν, ξεσπούν κατά κύματα όχι μεμονωμένα: Το κύμα των αστικών επαναστάσεων με τη Γαλλία του 1789 και με τις στρατιές του Ναπολέοντα, της πρώτης περιόδου, νέο κύμα αστικών επαναστάσεων του 1848 στην Ευρώπη κ.α. Κύμα σοσιαλιστικών επαναστάσεων τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα (Ρωσία 1917, Γερμανία 1919 και Ουγγαρία).
Νέο κύμα μετά το 1945 στην Κ. και Α. Ευρώπη με τη συνδρομή του σοβιετικού απελευθερωτικού στρατού, στην Κίνα το 1948. Κύμα εθνικών - αντιαποικιακών επαναστάσεων από το 1950 ως το 1975 περίπου (Αίγυπτος, Κούβα, Βιετνάμ, Αλγερία και αλλού).
Με τη διαμόρφωση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, ο Λένιν, αναλύοντας το σύστημα του ιμπεριαλισμού και τα νέα φαινόμενα, διατύπωσε το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού (των μονοπωλίων, των τραστ, κλάδων και χωρών) και κατέληξε στη θέση για τον αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας: «Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι ένας απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Επομένως, η επικράτηση του σοσιαλισμού είναι δυνατή στην αρχή σε λίγες ή ακόμη σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα» (Αύγουστος 1915, στο άρθρο «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», Απαντα, τόμ. 26, σελ. 362, ΣΕ).
Και αλλού «...ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να επικρατήσει σε όλα τα κράτη ταυτόχρονα. Θα επικρατήσει αρχικά σε ένα ή σε μερικά κράτη, ενώ τα άλλα θα παραμείνουν αστικά ή προαστικά για ένα διάστημα» στο «Στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης» που γράφτηκε μετά την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 (Απαντα τόμ. 30, σελ. 133, ΣΕ).
Οταν, λοιπόν, ο Λένιν διατυπώνει με σαφήνεια τις παραπάνω θέσεις, επιμένει στο αρχικά, δηλαδή στην αρχή, γιατί, όπως γράφει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, εννοεί ιστορική περίοδο και επαναστατικό κύμα, όπως εννοούσαν ρητά και ο Μαρξ με τον Ενγκελς.
Η σκέψη του είναι ότι η επιτυχία της επανάστασης σε μία χώρα - στη Ρωσία στην περίπτωσή μας - συνδέεται αναπόσπαστα με το επαναστατικό προλεταριακό κίνημα στη Δύση. Γράφει ο Λένιν το Σεπτέμβρη του 1915: «...αυτή η σύνδεση είναι τόσο άμεση, ώστε δεν είναι δυνατό να βρεθεί καμία χωριστή λύση των επαναστατικών προβλημάτων της μιας ή της άλλης χώρας: Η αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία σήμερα δεν είναι πια μόνο ο πρόλογος της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Δύση, αλλά αποτελεί αδιάσπαστο συστατικό μέρος της» στο «Η ήττα της Ρωσίας και η επαναστατική κρίση» (Απαντα, τόμ. 27, σελ. 29, ΣΕ).
Η ανάλυση και οι θέσεις του Λένιν επιβεβαιώθηκαν. Η επανάσταση νίκησε αρχικά στη Ρωσία, επεκτάθηκε στην Ουγγαρία και τη Γερμανία. Ομως εκεί... δε νίκησε για λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Γράφει ο Λένιν στις 8 Απρίλη 1917: «οι αντικειμενικές συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου αποτελούν εγγύηση ότι η επανάσταση δε θα περιοριστεί στο πρώτο στάδιο της Ρωσικής επανάστασης (εννοεί το αστικό δημοκρατικό του Φλεβάρη 1917), ότι η επανάσταση δε θα περιοριστεί στη Ρωσία» (Απαντα, τόμ. 31 σελ. 93, ΣΕ).
«Το γερμανικό προλεταριάτο είναι ο πιο πιστός, ο πιο σίγουρος σύμμαχος της Ρωσικής και της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης» στην «Αποχαιρετιστήρια επιστολή στους ελβετούς εργάτες» (Απαντα, τόμ. 31, σελ 93, ΣΕ).
Γράφει επίσης γεμάτος ενθουσιασμό το 1915: «ζήτω η παγκόσμια αδελφοσύνη των εργατών και η διεθνής επανάσταση του προλεταριάτου» στο μανιφέστο «Για τον πόλεμο» (Απαντα, τόμ. 27, σελ. 4, ΣΕ).
Επομένως - άλλωστε είναι και αυτονόητο - νίκη της επανάστασης σε μερικές ή και σε μία μόνο χώρα όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά επιβεβαιώνει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι διεθνής, παγκόσμια.
Η Ρωσία, που τελικά έμεινε μόνη, προχώρησε με το κόμμα και τον Στάλιν στην ηγεσία μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες, οικοδόμησε το σοσιαλισμό με μεγάλες επιτυχίες, αλλά και προβλήματα, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και του χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
Σημειώνουμε ότι ο Στάλιν και το πλειοψηφικό ρεύμα που εκπροσωπούσε μέσα στο κόμμα των Μπολσεβίκων υπερασπίστηκε με θέρμη τις παραπάνω θέσεις του Λένιν στην αντιπαράθεση με γνωστές αντιλήψεις άλλων στελεχών.
Σοσιαλισμός σε μία χώρα δε σημαίνει ...αιώνια. Σημαίνει ότι η συγκεκριμένη χώρα θα στηρίζει το παγκόσμιο προλεταριάτο και θα στηρίζεται από αυτό, και θα αποτελεί επαναστατικό ορμητήριο, δύναμη προώθησης της επανάστασης παγκόσμια, ανάλογα βέβαια με το συσχετισμό δυνάμεων και τις συνθήκες.
Και έτσι έγινε μετά το Β` παγκόσμιο πόλεμο, με τις χώρες της Κ. και Α. Ευρώπης και τις άλλες επαναστάσεις που ακολούθησαν. Ετσι προχώρησε η Ιστορία, με την Οκτωβριανή Επανάσταση και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και την τεράστια προσφορά στην εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου, αλλά και το φαρμάκι των ανατροπών...
Βέβαια, η Ρωσία ήταν μία μεγάλη σε έκταση και πόρους χώρα, πράγμα το οποίο τόνιζε ο Λένιν. Αν όμως στις μέρες μας ξεσπάσει επαναστατικό κύμα στην Ευρώπη ή σε μία περιοχή της Ευρώπης και νικήσει σε μερικές ή σε μία μόνο χώρα, τι θα γίνει;
Αυτό το «σε μία χώρα» - χωρίς να αποκλείεται - δεν είναι μάλλον πολύ πιθανό στις μέρες μας με τον υψηλό βαθμό διεθνοποίησης του κεφαλαίου, οικονομικής και πολιτικής, και τη μεγάλη διασύνδεση και αλληλεξάρτηση των οικονομιών. Αν όμως γίνει, ισχύει το «αρχικά», «στην αρχή» του Λένιν.
Εξάλλου ο λαός και η ηγεσία της Κούβας, που έμειναν «μόνοι» στο στόμα του λύκου μετά τις ανατροπές του 1990, δεν παραδόθηκαν, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Συνέχισαν με τη στήριξη των άλλων λαών, ορθοπόδησαν και ήδη με τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική απόκτησαν και ...νέους φίλους. Αν όμως εγκατέλειπαν, θα συνέβαιναν οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα και στις άλλες γειτονικές χώρες;
Υστερα, η Ιστορία προχωράει και μέσα από Μεσολόγγια, από μη επιτυχημένες επαναστάσεις, όπως αυτή του 1905 στη Ρωσία ή την Κομμούνα του Παρισιού το 1871.
Πάντως η εποχή μας ήταν και παραμένει, ακόμη περισσότερο σήμερα, ιστορική περίοδος των νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη λειτουργία, την ανάπτυξη και την «ποιότητα» του ΚΚΕ, για το κομμουνιστικό κίνημα και τη διάδοση του Μαρξισμού στην Ελλάδα και διεθνώς.
Οι θέσεις της ΚΕ για το σοσιαλισμό αποτελούν μία συνεκτική και επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση για τις αιτίες της ανατροπής και τις αρχές οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Με βάση τη Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία, τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ενωση και τις ως τώρα διαθέσιμες πηγές - χωρίς βέβαια να έχουν εξαντληθεί - το κείμενο της ΚΕ δίνει πειστική ερμηνεία της εξέλιξης που είχε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Και αυτό αποτελεί επίτευγμα. Φυσικά, το θέμα δεν κλείνει, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση και εξέλιξη του εποικοδομήματος στην ΕΣΣΔ (δικτατορία του προλεταριάτου, λειτουργία των Σοβιέτ, των συνδικάτων και των άλλων μαζικών οργανώσεων, των θεσμών εργατικού ελέγχου, σχέση κόμματος - κράτους κ.ά.)
Υπόθεση εργασίας μπορεί να αποτελέσει ότι το κόμμα βαθμιαία εξαιτίας των συνθηκών ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με το κράτος και τις μαζικές οργανώσεις και το υποκατέστησε, αντί να το καθοδηγεί πολιτικά.

Θεωρίες πολέμου και πόλεμοι θεωριών

Θεωρίες πολέμου και πόλεμοι θεωριών

Η ερμηνεία των «ίσων αποστάσεων» και «ίσων ευθυνών» είναι τελικά δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, παρά την προσπάθεια να ενδυθεί το μανδύα της αντικειμενικότητας. Η εξίσωση θύτη -θύματος, σκοπό έχει τη συγκάλυψη του πραγματικού αντίπαλου και στόχου της λαϊκής αντιπολεμικής πάλης

Associated Press

Λίγο πριν την έναρξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ και κατά τη διάρκεια της πραγματοποίησής της, εμφανίστηκε πλήθος θεωριών που «ερμηνεύουν» τα όσα διαδραματίζονται, επιδιώκοντας τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών δυνάμεων, προκειμένου να υπονομεύσουν τη συνεπή αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη, τη μόνη που υποσκάπτει τα θεμέλια του συστήματος. Θα επιχειρήσουμε μια κωδικοποίηση αυτών που έχουν γραφτεί και βεβαίως μια απάντηση σχετικά με αυτές τις ερμηνείες.

Η ερμηνεία

των Αμερικανοβρετανών

Η προπαγανδιστική μηχανή κυρίως των Αμερικανών δούλεψε, μεθοδικά είναι η αλήθεια, προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα αυτού του βρώμικου πολέμου. Ο Τζορτζ Μπους, παρουσιάζοντας τις αμερικανικές θέσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 12 Σεπτέμβρη του 2002, καταλόγισε στο Ιράκ, μεταξύ άλλων, και τα εξής: την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας, το μη σεβασμό δεκαέξι αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών, την κράτηση αιχμαλώτων πολέμου, τη δήμευση αγαθών από την εισβολή στο Κουβέιτ και την υπεξαίρεση του προγράμματος «Πετρέλαιο για τρόφιμα».
Γίνεται φανερό, από τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν από την αμερικανική πλευρά, πως δινόταν ταυτόχρονα και η αιτιολόγηση της διεξαγωγής του επερχόμενου πολέμου. Ο πόλεμος, κατά τους Αμερικανούς, πραγματοποιείται προς αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας και αυτή είναι ακριβώς και η αιτία του, και όχι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Η ερμηνεία

των «ίσων αποστάσεων»

Η ερμηνεία αυτή δε διαφέρει ουσιαστικά από την προηγούμενη, αλλά είναι μια παραλλαγή της. Σύμφωνα με αυτήν, για τον πόλεμο φταίνε εξίσου και οι δύο. Περίπου αυτό προκύπτει από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων της «Γηραιάς Ευρώπης» και διαφόρων εκπροσώπων του συστήματος. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Γ. Μαρίνος. Σε πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο του σημειώνει: « Χρήσιμο είναι να υπογραμμιστεί ότι ευθύνες βρίσκονται με διάφορες διαβαθμίσεις σε όλες τις πλευρές. Καίριας σημασίας είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι επί δώδεκα χρόνια ο Σαντάμ Χουσεΐν αρνιόταν να αφοπλιστεί από τα όπλα μαζικής καταστροφής παρά την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, έχοντας γελοιοποιήσει τα Ηνωμένα Εθνη, εξαπατώντας και στο τέλος αποπέμποντας τους επιθεωρητές τους. Και μόνον όταν οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας αποφάσισαν να επιβάλλουν διά της βίας τη συμμόρφωσή του και συγκεντρώθηκε στον Περσικό Κόλπο η τεράστια στρατιωτική μηχανή τους, δημιουργήθηκε ή προκλήθηκε τεράστια διεθνής αντίδραση»¹.
Η ερμηνεία των «ίσων αποστάσεων» και «ίσων ευθυνών» είναι τελικά δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, παρά την προσπάθεια να ενδυθεί το μανδύα της αντικειμενικότητας. Η εξίσωση θύτη - θύματος, σκοπό έχει τη συγκάλυψη του πραγματικού αντίπαλου και στόχου της λαϊκής αντιπολεμικής πάλης.

Η ηθικολογική ερμηνεία

Πριν από δύο περίπου μήνες ο καθηγητής Ν. Μουζέλης, «επιφανής» θεωρητικός της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ερωτώμενος περί των αιτιών του πολέμου, που επρόκειτο να διεξαχθεί στο Ιράκ, παραδέχτηκε πως υπάρχει θέμα οικονομικών συμφερόντων, ωστόσο συμπλήρωσε πως αυτό δεν είναι το κύριο. Εσπευσε, λοιπόν, να δηλώσει πως η διεξαγωγή του πολέμου ερμηνεύεται πλήρως, αν σκεφτούμε πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διακατέχεται από προτεσταντικό φονταμενταλισμό και πως είναι ένα «Marlboro Boy». Αυτό κατά τη γνώμη του «βαθυστόχαστου» αναλυτή μπορούσε να ερμηνεύσει ολόπλευρα τα όσα ακολούθησαν στην ιμπεριαλιστική σφαγή.
Εκτοτε, πλήθος αναλυτών που «σέβονταν» τον εαυτό τους, αναπαρήγαγαν με συνέπεια το θεωρητικό σχήμα του Ν. Μουζέλη. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά άρθρο του Χ. Γιανναρά², του Κ. Σπυρόπουλου³ και μία συνέντευξη της Αννας Διαμαντοπούλου⁴. Το «διαμάντι» μάλιστα της ελληνικής δημοσιογραφίας, ο Ι. Πρετεντέρης, αφού δέχεται πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ καθοδηγείται από θρησκευτικές ιδεοληψίες, για να γίνει πιο αληθοφανής στη θεωρία που στηρίζει, αναφέρει ορισμένες ιστορικές προσωπικότητες που κατατρύχονταν από το ίδιο σύνδρομο. Ανάμεσά τους ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι και ο Μπιν Λάντεν!!! Δεν είναι δε τυχαίο ότι προσπαθεί επίσης να δημιουργήσει συνειρμούς αποστροφής των λαϊκών μαζών από την ανάπτυξη συνειδητής ταξικής πάλης κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι κομμουνιστές ηγέτες που καθοδήγησαν την Οχτωβριανή Επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με φασίστες εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου. Συνειρμούς που οδηγούν στην ταύτιση κομμουνιστικής ιδεολογίας με το φασισμό⁵.
Σύμφωνα με το προαναφερθέν ιδεολόγημα, η εμμονή που υπάρχει από πλευράς προτεσταντισμού στις θεμελιώδεις και βασικές αρχές του χριστιανικού ευαγγελίου και η έντονη περί σωτηρολογίας άποψή του, παίρνει σάρκα και οστά στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πως όσοι διεξάγουν πολέμους έχουν κυρίως ηθικά κίνητρα και δευτερευόντως ή και καθόλου οικονομικά. Αυτή η θεωρία ενισχύει τον ακίνδυνο πασιφισμό, που μπορεί να φωνάζει όχι στον πόλεμο, αλλά που ποτέ δεν παλεύει κατά της εξάλειψης των αιτιών του πολέμου. Δυο παρατηρήσεις έχουμε σχετικά με αυτούς τους ισχυρισμούς:

• Ο Τζορτζ Μπους πιθανότατα να προσεύχεται κάθε βράδυ μαζί με τη σύζυγο του πριν από τον ύπνο τους ή να ξεκινάει τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου επίσης με προσευχή, όπως γράφεται συχνά στον Τύπο. Ακόμα, όμως, κι αν αυτά δεν είναι μια παράσταση για να αγγίξει το συντηρητισμό ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού των ΗΠΑ, δεν καταλαβαίνουμε με ποιο τρόπο εξηγούν τη διεξαγωγή ενός πολέμου.
• Στην προηγούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον το πολυσυζητημένο ιδεολόγημα του Χάντιγκτον περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Κατά τη θεωρία Χάντιγκτον «στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο, οι σημαντικότερες διαφορές μεταξύ των λαών δεν είναι πια ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές, είναι διαφορές κουλτούρας»⁶. Μάλιστα, ο εν λόγω θεωρητικός υποστηρίζει πως ο πόλεμος του Κόλπου το '91 ήταν ένας πόλεμος πολιτισμών⁷. Τα αναφέρουμε όλα αυτά, γιατί γίνεται φανερό πως το ιδεολόγημα του προτεσταντικού φονταμενταλισμού είναι ενταγμένο στη θεωρία Χάντιγκτον. Το γεγονός μάλιστα πως η θεωρία Χάντιγκτον δέχτηκε στο πρόσφατο παρελθόν ισχυρότατες επικρίσεις ακόμα και από αστούς αναλυτές, ανάγκασε ορισμένους να τη μετονομάσουν και να την παρουσιάσουν «αναγεννημένη».

Η ψυχολογική ερμηνεία

Πρόκειται για μια ερμηνεία του πολέμου που δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά. Δεν ήταν λίγοι οι αστοί ιστορικοί που ερμήνευσαν τη διεξαγωγή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου με βάση τη σχιζοφρένεια του Χίτλερ. Ασφαλώς και δεν είμαστε οι αρμόδιοι για να βγάλουμε ιατρικό πόρισμα για την ψυχική ισορροπία του Χίτλερ. Πιθανότατα να ήταν φρενοβλαβής. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός πως η ιμπεριαλιστική Γερμανία ένιωθε να είναι η μεγάλη αδικημένη από τη μοιρασιά της λείας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πως ο ιμπεριαλισμός πέρναγε μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, την οποία έπρεπε να «λύσει» μέσω του πολέμου και πως η άρχουσα τάξη της Γερμανίας χρηματοδότησε το κόμμα του Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά έπρεπε να θαφτούν κι έτσι επινοήθηκε η ψυχολογική ερμηνεία της ιστορίας που βρήκε εφαρμογή και στο σημερινό πόλεμο. Η ουσία του προβλήματος δε βρίσκεται στο αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι βραδύνους ή διεστραμμένος. Είναι εγκληματίας πολέμου και ο πρώτος τη τάξει πολιτικός εκπρόσωπος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η πολιτική του υπαγορεύεται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ. Συχνά η ψυχολογική ερμηνεία συναντιέται και προπαγανδίζεται μαζί με την ερμηνεία της ηθικολογικής διάστασης που περιγράψαμε λίγο παραπάνω.

Το συνονθύλευμα των αιτιών

Υπάρχουν αναλύσεις, στις οποίες διατυπώνονται και σωστά συμπεράσματα. Ομως, αυτό που λείπει είναι η αξιολόγηση και όταν δεν αξιολογείς τα πολιτικά σου συμπεράσματα τότε το σύνηθες αποτέλεσμα είναι η σύγχυση και η αδυναμία να ξεχωρίζεις το κύριο. Αυτό, όμως, πρακτικά σημαίνει ότι αδυνατείς να χαράξεις σωστή τακτική αν είσαι πολιτικός φορέας. Και αν είναι ζήτημα ιδεολογικής σύγχυσης τότε έχεις ελαφρυντικά. Αν όμως είσαι συνειδητά ενταγμένος στην κυρίαρχη ιδεολογία τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο διευθυντής του «Le Monde Diplomatique» Ιγνάσιο Ραμονέ. Σε αναδημοσιευθέν άρθρο του εντοπίζει τρεις αιτίες για τον πόλεμο στο Ιράκ: Την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, τον έλεγχο των πετρελαίων και τη διάθεση των ΗΠΑ να ηγεμονεύσουν σε όλο τον κόσμο. Πέρα από το ότι αποδέχεται ένα μέρος της επιχειρηματολογίας των Αμερικανών (αναφερόμαστε στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας) δε μας λέει ποιο είναι αυτό που τελικά καθορίζει την πολιτική των ΗΠΑ⁸.

Για τα συμφέροντα

των μονοπωλίων ο πόλεμος

Μετά τη σύντομη παρουσίαση των διαφόρων ερμηνειών που «έπεσαν στο τραπέζι» έχουμε τις εξής παρατηρήσεις:
α) Κοινός παρονομαστής των παραπάνω ιδεολογημάτων είναι η απουσία, πότε σχετική πότε απόλυτη, της ανάλυσης των γεγονότων με το εργαλείο του ιστορικού υλισμού. Με άλλα λόγια, συνήθως αυτό που δεσπόζει είναι το εποικοδόμημα και όχι η βάση. Η πολιτική δείχνει να είναι αυτοτελής και να μην καθορίζεται από την οικονομία. Οποτε πάλι γίνεται αναφορά στα οικονομικά κίνητρα του πολέμου, η ανάλυση δε φτάνει μέχρι τέλους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Συνασπισμός, το Κοινωνικό Φόρουμ και το ΠΑΣΟΚ. Τα όσα διατυπώνουν θυμίζουν έντονα τον ορισμό που είχε δώσει ο Ρ. Χίλφρεντινκ σχετικά με τον ιμπεριαλισμό. Ο Ρ.Χ. συγκάλυπτε τον αποφασιστικό ρόλο των μονοπωλίων, αγνοούσε τα κύρια χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού καθώς και τον παρασιτισμό και το σάπισμά του. Παρ' όλο που με περίσσιο θράσος υιοθετούν στις αναλύσεις τους και στη συνθηματολογία τους ορολογίες που λοιδορούσαν και είναι σίγουρο ότι θα ξαναλοιδορήσουν (μιλάνε τελευταία για ιμπεριαλισμό), πολύ απέχουν από μια μαρξιστική ανάλυση. Δε φτάνει κάποιος να μιλάει γενικά για τον πόλεμο των πετρελαίων ούτε πολύ περισσότερο να δηλώνει κατά του πολέμου, περιοριζόμενος σε ένα μικροαστικό πασιφισμό. Κατά τη γνώμη μας, η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν επαληθεύτηκε πέρα για πέρα στον αιώνα που πέρασε. Η επιβεβαίωση αυτή γίνεται περισσότερο θριαμβευτική, αν αναλογιστούμε τις εξελίξεις μετά την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η ανάλυση, για να φτάνει μέχρι τέλους χρειάζεται να υπογραμμίζουμε τα εξής:
Τα οικονομικά και πολιτικά φαινόμενα που συμπεριέλαβε ο Λένιν στον ορισμό του ιμπεριαλισμού όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί, αλλά αντιθέτως έχουν ενισχυθεί: Η κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομική ζωή, η συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο, η σημασία της εξαγωγής του κεφαλαίου σε διάκριση με την εξαγωγή των εμπορευμάτων και το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις⁹. Το μοίρασμα του κόσμου δεν είναι απόρροια μιας επιθετικότητας που υπάρχει κατά έναν ανεξήγητο τρόπο. Η επιθετικότητα είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο των πολέμων. Αίτιο είναι η επιδίωξη του κέρδους, η μεγιστοποίησή του, η διεύρυνση των ζωνών επιρροής, η εξαγωγή της οικονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα, πρέπει να επισημαίνουμε πως ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, ακριβώς για όλα ετούτα που περιγράψαμε και αυτό έχει μέγιστη πολιτική σημασία¹⁰.
β) Αν και έχουν γραφτεί πολλά σε σχέση με τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, θα θέλαμε να προσθέσουμε μερικά στοιχεία ορισμένα από τα οποία έχουν αντληθεί από τον αστικό Τύπο, προς απάντηση των θεωρητικών σχημάτων που περιγράψαμε:
- Το 1990 είχε εκτιμηθεί πως στη Β. Αμερική τα αποθέματα του πετρελαίου θα επαρκούσαν για 10 χρόνια, ενώ στη Μέση Ανατολή για 110 χρόνια¹¹. Προφανώς, η πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε, όμως διαγράφει την τάση που υπάρχει γύρω από τα αποθέματα.
- Οι ΗΠΑ, ενώ έχουν το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η πρώτη χώρα σε κατανάλωση πετρελαίου, με ποσοστό 19,7%¹².
- Η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, ενώ το 1965 ήταν 31.234.000 βαρέλια ημερησίως, το 2000 έφθασε τις 75.291.000 και εκτιμάται πως τα επόμενα 20 χρόνια η τάση θα είναι αυξητική¹³.
- Πέρα απ' τις φανερές πλέον διασυνδέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης με τις εταιρίες πετρελαίου, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τις κατασκευαστικές εταιρίες, που θα «ανοικοδομήσουν» το Ιράκ, υπάρχουν και άλλες όπως οι Kellogg, Brown & Rout, Dyncorp, MPRI, Vinnel, Wachenhut και Logicon. Πρόκειται για εταιρίες που αυτοχαρακτηρίζονται ως εταιρίες παροχής υπηρεσιών ή υψηλής τεχνολογίας. Αναλαμβάνουν το χτίσιμο στρατοπέδων, την τροφοδοσία και την καθαριότητα όλων των νέων «προγεφυρωμάτων» των ΗΠΑ κλπ. και στηρίζουν και προωθούν τον πόλεμο όσο και οι πετρελαϊκές εταιρίες¹⁴.
Παρά τις προσπάθειες αστών αναλυτών, να εγκλωβίσουν τη σκέψη των εργαζομένων σε ερμηνευτικά σχήματα που μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα, είναι ελπιδοφόρο πως πλατιές λαϊκές δυνάμεις, έστω και θολά κάποιες φορές, κατανοούν για ποιους λόγους γίνεται ο πόλεμος. Αυτό που χρειάζεται να επιμένουμε με τη δράση μας οι κομμουνιστές είναι η ολόπλευρη αποκάλυψη της φύσης του ιμπεριαλισμού, των πραγματικών αιτιών του πολέμου, όπως και των υπευθύνων, την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο για τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας, το ρόλο των άλλων φιλοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και ταυτόχρονα να συνδυάζουμε μ' αυτή την αποκάλυψη τη δράση για ενίσχυση των αντιιμπεριαλιστικών αντιπολεμικών συσπειρώσεων στην κατεύθυνση της πορείας οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία ως τη μόνη ρεαλιστική πολιτική διέξοδο, για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα.
Παραπομπές
1. Γ. Μαρίνος: «Ενας πόλεμος για τον οποίο φταίνε όλες οι πλευρές». «Βήμα», 23-3-03.
2. Χ. Γιανναράς: «Η αμερικανική μήτρα του φονταμενταλισμού». «Καθημερινή», 9-3-03.
3. Κ. Σπυρόπουλος: «Φονταμενταλισμός, Prime Time». «Καθημερινή», 9-3-03.
4. Α. Διαμαντοπούλου, συνέντευξη στον Κ.Παπαδιόχο. «Καθημερινή», 16-2-03.
5. Ι. Πρετεντέρης: «Γιατί πολεμάει ο Μπους», «Βήμα», 23-3-03.
6. Σ. Χάντιγκτον: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της νέας τάξης», σελ. 23.
7. Ο.π.
8. Ι. Ραμονέ: «Η εποχή του αέναου πολέμου». «Ελευθεροτυπία», 23-3-2003.
9. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», σελ. 89.
10. Ο.π. σελ. 99.
11. Γ. Δελαστίκ - Κ. Γιαννίκος: «Θύελλα στον Κόλπο», σελ. 94.
12. Ιστορικά «Ελευθεροτυπία», 20-2-2003, σελ. 37.
13. Ο.π. σελ. 41.
14. Γ. Τσιάρας, «Οικονομικός ταχυδρόμος»: «Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου», 22-3-03, σελ. 43.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΟ Αντιλήψεις χρήσιμες για το σύστημα

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΟ

Αντιλήψεις χρήσιμες για το σύστημα

Κάτω από το γενικό τίτλο «θεωρίες φύλου» συναθροίζονται αστικές και μικροαστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της φυλετικής καταπίεσης, που μπορεί να μη συμπίπτουν απολύτως, έχουν όμως ένα κοινό περίγραμμα: Διαχωρίζουν το «βιολογικό» από το «κοινωνικό» φύλο, δηλαδή τη γενετήσια ταυτότητα από την έμφυλη ταυτότητα, το ρόλο που δίνει στο άτομο η κοινωνία. Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που υιοθετούν τις θεωρίες αυτές σε κάποια εκδοχή τους, τις προβάλλουν ως προοδευτικές και σύγχρονες, ως τις μόνες ικανές να δώσουν «απαντήσεις» και να προτείνουν «λύσεις», ενώ την ίδια στιγμή παρουσιάζουν το μαρξισμό - λενινισμό ως κάτι ξεπερασμένο, ως μια θεωρία που είναι αδιάφορη για το φαινόμενο της ανισοτιμίας των γυναικών ή ανεπαρκής να το εξηγήσει.
Οι θεωρίες για το φύλο φέρουν τη σφραγίδα της επίδρασης του φιλοσοφικού ρεύματος του μεταμοντερνισμού. Αφετηριακή για το ρεύμα αυτό θέση είναι η αμφισβήτηση της σχέσης ανάμεσα σε ό,τι μπορούμε να γνωρίζουμε και στον κόσμο που μας περιβάλλει. Η αμφισβήτηση δηλαδή και τελικά η άρνηση της προσπάθειας για σύλληψη και κατανόηση της πραγματικότητας. Η αναζήτηση της αλήθειας και της βεβαιότητας είναι, σύμφωνα με το μετανεωτερισμό, μια πλάνη γιατί η πραγματικότητα είναι ρευστή και διαρκώς μεταβαλλόμενη. Ολα είναι σχετικά, προσωρινά και αβέβαια και οι σταθερές ομαδοποιήσεις, οι κατηγορίες με τις οποίες αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο έχουν διαλυθεί. Στα πλαίσια, λοιπόν, μιας πραγματικότητας ρευστής, σχετικής και μεταβαλλόμενης, δεν υπάρχει χώρος για «κανονικότητες» ούτε όσον αφορά στο φύλο. Το φύλο δεν θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει ένα φυσικό δεδομένο αλλά μια κοινωνική κατασκευή.
Υποστηρίζουν πως «φύλο δεν είναι αυτό που είμαστε αλλά αυτό που επιτελούμε», ένας «ρόλος» κατά κάποιο τρόπο, τον οποίο όμως δεν «παίζουμε» ελεύθερα, γιατί εγκλωβιζόμαστε σε «σενάρια» που κατασκευάζονται από την κοινωνία και τη γλώσσα. Αντίστοιχα, η ομαδοποίηση και ο διαχωρισμός με βάση το φύλο, οι κατηγορίες δηλαδή άνδρας και γυναίκα, αντιμετωπίζονται ως κοινωνικά και γλωσσικά κατασκευασμένες και όχι ως βιολογικά προσδιορισμένες. Στη βάση αυτή, η άποψη πως κάθε άνθρωπος ανήκει, με τρόπο φυσικό και αναπότρεπτο, σε ένα φύλο, όπως και η αντίληψη ότι υπάρχουν δύο μόνο φύλα σαφώς διαχωρισμένα μεταξύ τους, δεν θεωρούνται παρά μια πλάνη.
Ανάλογα ερμηνεύουν τα αίτια της φυλετικής ανισότητας και προτείνουν αντίστοιχες «λύσεις». Η επιβολή ανδρικών και γυναικείων ταυτοτήτων, τα στερεότυπα των φύλων, οι «κοινωνικές και έμφυλες κανονιστικές αρχές» υποδεικνύονται ως αιτίες της φυλετικής καταπίεσης. Η επιβολή της ετεροφυλοφιλίας ως κυρίαρχης αρχής θεωρείται η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται το σύστημα της ανδρικής κυριαρχίας. Ως ζητούμενο τελικά προβάλλεται η χειραφέτηση του «κοινωνικού» φύλου από το «βιολογικό» φύλο. Υποστηρίζεται, δηλαδή, σε γενικές γραμμές πως μέσα από την αντίσταση στις επιβεβλημένες ανδρικές και γυναικείες ταυτότητες, μέσα από την άρνηση κάθε «ταμπέλας» φύλου, την εναντίωση στις καταπιεστικές «κανονιστικές αρχές» και τους κανόνες της σεξουαλικότητας, το άτομο μπορεί να διαφύγει από τα στερεότυπα προς το ιδανικό του αυτοπροσδιορισμού και του σχηματισμού μιας ταυτότητας τελείως προσωπικής.

Στο στόχαστρο η συνείδηση της νεολαίας

Στο στόχαστρο της ιδεολογικής παρέμβασης βρίσκεται ιδιαίτερα η νεολαία. Η κοινωνική πείρα που διαθέτει είναι μικρή, η επαφή της με τη μαρξιστική θεωρία είναι περιορισμένη, ενώ την ίδια στιγμή, μέσα από τη συμμετοχή της στις διαδοχικές βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος, εκτίθεται στην αστική ιδεολογία. Ειδικά το τμήμα της νεολαίας που βρίσκεται στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, τους χώρους δηλαδή όπου παράγεται και αναπαράγεται η κυρίαρχη ιδεολογία, έρχεται σε επαφή με τις πιο καλά επεξεργασμένες εκδοχές των αστικών θεωριών για το φύλο.
Το φύλο δεν είναι η μόνη ούτε η πρώτη «σταθερή ομαδοποίηση» που οι προσεγγίσεις αυτές έχουν φροντίσει να «διαλύσουν» μέσα στη «ρευστή» πραγματικότητα. Εχει προηγηθεί αυτή της κοινωνικής τάξης. Με τον τρόπο αυτό, ανοίγει ο δρόμος στη λογική ότι η κοινωνία δε χωρίζεται από αγεφύρωτες ταξικές αντιθέσεις, ότι τους εργαζόμενους δεν τους ενώνουν τα κοινά ταξικά συμφέροντα και η θέση που αντικειμενικά κατέχουν στην παραγωγή. Επομένως, η ενότητα μπορεί και πρέπει να οικοδομείται σε άλλη βάση, στο έδαφος, για παράδειγμα, των κοινών ηλικιακών χαρακτηριστικών αλλά και των κοινών αντιλήψεων και πρακτικών σχετικά με το φύλο. Με τον τρόπο αυτό, μένει ελεύθερο το πεδίο στις κάθε λογής αναζητήσεις «νέων» επαναστατικών υποκειμένων και διευκολύνεται η προσπάθεια χειραγώγησης της νεολαίας, με κολακείες και ισχυρισμούς ότι αποτελεί κι αυτή ένα από αυτά, ανεξάρτητα από τη θέση της στην κοινωνικοταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Στρώνεται το έδαφος για να παρουσιάζονται η εργατική τάξη, το κίνημά της και το κόμμα της ως ξεπερασμένα, σε αντίθεση με τα «σύγχρονα» και «μοντέρνα» κινήματα, για να διευκολύνονται ο αποπροσανατολισμός και η χειραγώγηση της νεολαίας που ανήκει στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.
Προβάλλοντας τα κοινωνικά στερεότυπα και τις κυρίαρχες αντιλήψεις ως αιτίες της φυλετικής ανισότητας, συγκαλύπτουν την ταξική ουσία της. Συσκοτίζουν το γεγονός ότι πηγάζει από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και καλλιεργούν αυταπάτες ότι η ανισοτιμία είναι αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών και αντιλήψεων, ότι αρκεί να μεταβληθούν αυτές προκειμένου να εξαλειφθεί. Τελικά, από αυτή την αφετηρία δεν μπορούν ούτε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα συνείδησης όσον αφορά στην ισότητα των φύλων. Επιχειρούν να πείσουν τις γυναίκες και τη νεολαία που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα ότι η κοινωνία δεν αλλάζει, ότι δεν έχει νόημα και αποτέλεσμα η πάλη με τον προσανατολισμό αυτό. Οτι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αλλάξει ο καθένας τον τρόπο που σκέφτεται, που συμπεριφέρεται, που αντιλαμβάνεται το φύλο. Και μάλιστα αυτή η αλλαγή που υπαγορεύουν ευθυγραμμίζεται πλήρως με την κυρίαρχη ιδεολογία, συμμορφώνεται απολύτως με τις αξίες που αυτή πρεσβεύει. Απαξιώνει τη συλλογική πάλη και προβάλλει το δρόμο της «ατομικής λύσης». Δίνει στην έννοια της ελευθερίας αστικό - μικροαστικό περιεχόμενο και παρουσιάζει ως ιδανικό το μεμονωμένο «ελεύθερο» άτομο, την «απροσδιόριστη» υποκειμενικότητα, την «αυτοδιάθεση» του σώματος. Καλλιεργεί αυταπάτες ότι η ανισοτιμία μπορεί να εκλείψει με την αλλαγή των κυρίαρχων αντιλήψεων και πρακτικών, χωρίς να ανατραπούν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Πάλη για την ισοτιμία, τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό

Η ιδεολογική παρέμβαση της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος και λόγω του γεγονότος ότι η κατανόηση της ταξικής ουσίας της φυλετικής ανισότητας προσκρούει σε εμπόδια και δυσκολίες που έχουν και αντικειμενικό, σε ένα βαθμό, χαρακτήρα. Η ανισοτιμία των γυναικών αποτελεί κοινωνικό - ιστορικό φαινόμενο που προϋπάρχει του καπιταλισμού, που γεννήθηκε μαζί με την πρώτη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις και έκτοτε συνόδευσε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, φτάνοντας ως το καπιταλιστικό σύστημα και τις μέρες μας. Μέσα από τη μακρά αυτή ιστορική διαδρομή, από τη δουλοκτητική κοινωνία μέχρι τον καπιταλισμό, απέκτησε βαθιές ρίζες στη συνείδηση. Οι ρίζες αυτές δημιουργούν το έδαφος ώστε η ανισότητα των δύο φύλων να μοιάζει σαν ένα πρόβλημα αντιλήψεων και στερεοτύπων, να περιορίζεται δηλαδή λανθασμένα στο πεδίο της κοινωνικής συνείδησης και να αποσπάται από το κοινωνικό είναι, από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.
Ατομική διέξοδος και διαφυγή από τη διπλή καταπίεση και την εκμετάλλευση δεν υπάρχει. Ούτε μπορεί να λυθεί το γυναικείο ζήτημα στα πλαίσια του καπιταλισμού, μέσα στα όρια δηλαδή ενός συστήματος που αξιοποιεί την ανισότιμη θέση των γυναικών για να μεγιστοποιεί τα κέρδη του και επομένως έχει κάθε όφελος από τη διαιώνισή της. Γνωρίσαμε προσωρινές κατακτήσεις, ακόμα και την τυπική ισότητα νόμου, όμως ούτε η ζωή ούτε η νοοτροπία άλλαξε ουσιαστικά. Μόνο η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η εξάλειψη δηλαδή της υλικής βάσης της ανισοτιμίας, μπορεί να συμπαρασύρει το εποικοδόμημα των αντιλήψεων και πρακτικών που υψώνεται στηριζόμενο πάνω στη βάση της εκμετάλλευσης. Μόνο η επικράτηση, η εδραίωση και η εμβάθυνση των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής μπορούν να επιδράσουν στην κοινωνική συνείδηση, ώστε να διαμορφώσει νέα ήθη και αξίες, να θέσει τις βάσεις για την οριστική εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας.

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»...

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»...

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Πρώτο: «Οι αγορές σκίζουν τα Μνημόνια» πανηγύριζαν χτες τα «Νέα». Αυτό είναι και το γενικότερο πνεύμα της κυβερνητικής προπαγάνδας με την οποία καλλιεργείται μια αντεστραμμένη εικόνα της πραγματικότητας με αφορμή την περίφημη «έξοδο στις αγορές». Ποια είναι η αλήθεια, όμως: Σύμφωνα με τον Κανονισμό 472/2013 της ΕΕ τα κράτη – μέλη της ΕΕ που έχουν τύχει «χρηματοδοτικής συνδρομής» θα τελούν υπό καθεστώς «εποπτείας» και «ενισχυμένης επιτήρησης» έως ότου αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% του χρέους τους.

   Με τα σημερινά ελληνικά δεδομένα αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό καθεστώς «επιτήρησης» για τα επόμενα... 50 χρόνια. Με άλλα λόγια: Τα Μνημόνια μπορεί να «σκιστούν». Με ή χωρίς Μνημόνια, όμως, οι μνημονιακές πολιτικές δεν πρόκειται να σταματήσουν, ούτε να μετριαστούν. Απλώς θα αλλάξει το τροπάρι. Μέχρι τώρα η λιτότητα, η αρπαγή και η λαική λεηλασία συντελείτο με την αιτιολογία ότι «πρέπει να είμαστε συνεπείς απέναντι στην τρόικα». Η ίδια λιτότητα, η ίδια λεηλασία και η ίδια αρπαγή, από δω και πέρα θα συνεχιστεί με άλλη αιτιολογία: Οτι θα «πρέπει να είμαστε συνεπείς απέναντι στις αγορές»...

   Δεύτερο: ΟΙ κυβερνώντες και οι φίλοι τους πανηγυρίζουν διότι για ένα δάνειο 2,5 δισ. ευρώ οι προσφορές ήταν άνω των 20 δισ. ευρώ. Αυτό, λένε, δείχνει την «αξιοπιστία της Ελλάδας στις αγορές»... Αυτή η τελευταία φρασούλα χρειάζεται «μετάφραση»: Οταν οι κυβερνώντες λένε ότι η Ελλάδα «κέρδισε την αξιοπιστία των αγορών» εκείνο που εννοούν είναι ότι οι ίδιοι κατάφεραν να θεωρούνται αξιόπιστα «βαποράκια» στα μάτια των διεθνών γκάνγκστερ! Κατάφεραν αυτό: Με την πολιτική τους να διατηρούν την χώρα μας, όπως πριν από την κρίση, σε ένα τόπο φιλόξενο για τα διεθνή «κοράκια» των αγορών χρήματος.
   Ολα αυτά τα αρπακτικά και οι γύπες που έσπευσαν να πάρουν μέρος στη δημοπρασία, έσπευσαν έχοντας λάβει την εξής μέγιστη διασφάλιση για τα συμφέροντά τους: Οτι έχουν στο πλευρό τους μια κυβέρνηση που έχει δώσει επανειλημμένες εξετάσεις πόσο αφοσιωμένη είναι στο καθήκον της. Και το καθήκον της δεν είναι άλλο από το να λιώνει τον λαό της χώρας για να αποπληρώνει τους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους. Αλλά: Αυτή η κυβερνητική αξιοπιστία, η αξιοπιστία απέναντι στα «κοράκια» - που για το νέο δάνειο θα εισπράξουν τόκους με επιτόκιο 5% και που για τους τόκους των παλιότερων δανείων όλα αυτά τα χρόνια εξανδραποδίζεται ο ελληνικός λαός – είναι λόγος για να... ενθουσιάζονται ή για να οργίζονται τα εκατομμύρια των φτωχοποιημένων Ελλήνων;

   Τρίτο: Ανάδοχοι της δημοπρασίας για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση  είναι oι εξής τράπεζες: «America Merrill Lynch», «Deutsche Bank», «Goldman Sachs International», «HSBC», «JP Morgan» και «Morgan Stanley».
   Αμφιβάλλει κανείς ότι όλοι αυτοί οι τραπεζικοί οίκοι, για το καλό της Ελλάδας και του λαού της ενδιαφέρονται;...

   Τέταρτο: Αν δεν κάνουμε λάθος, η Ελλάδα που βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται, είναι οργανικά ενταγμένη στο σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας και των αγορών». Και κάτι μας λέει ότι βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται επειδή ακριβώς το καθεστώς της είναι απολύτως ενσωματωμένο σε αυτό το μοντέλο οικονομίας. Επίσης, αν δεν κάνουμε λάθος, η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε παρότι επί δεκαετίες ήταν πολύφερνη νύφη για τις «αγορές». Υποψιαζόμαστε, δε, ότι το αβάσταχτο δημόσιο χρέος της, υπό το βάρος του οποίου συνθλίβεται ο λαός της, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της «αγάπης» των «αγορών» προς την Ελλάδα.
   Και το σπουδαιότερο: Τα δάνεια των «αγορών» προς την Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι τα δάνεια που άλλοι τα ξεκοκάλισαν κι άλλοι, ο λαός, τα πληρώνει με το αίμα του. Αλήθεια: Τούτο το δάνειο, για το οποίο πανηγυρίζει η κυβέρνηση, είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα;...

   Πέμπτο: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές είχε ξεκινήσει η προετοιμασία για την υποδοχή της κυρίας Μέρκελ στην Αθήνα. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι για μια ακόμα φορά η Γερμανίδα καγκελάριος θα χαρίσει δυο καλές κουβέντες στον κ.Σαμαρά. Και πολύ σωστά θα πράξει. Δεδομένου ότι η  Γερμανία - όχι η Γερμανία του γερμανικού λαού, αλλά η ιμπεριαλιστική Γερμανία των μονοπωλίων, η Γερμανία της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» - κερδίζει αστρονομικά ποσά από την ακολουθούμενη πολιτική στην Ελλάδα.
   Η Γερμανία κέρδιζε και προ κρίσης (σσ: «Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας», όπως έλεγε η Λαγκάρντ...). Κερδίζει και επί κρίσης: Ηδη από το Μάρτη του 2012, ο ίδιος ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, αποκάλυπτε μιλώντας στο γερμανικό περιοδικό «Focus» ότι από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή λεγόμενα «πακέτα στήριξης» προς την Ελλάδα, τα κέρδη της Γερμανίας ξεπερνούσαν τα 15 δισ. ευρώ. Αλλωστε, όπως με τον πιο καθαρό τρόπο ομολόγησε πρόσφατα ο Ολι Ρεν, τα Μνημόνια στην Ελλάδα ήταν «απαραίτητα» γιατί έπρεπε να προστατευτούν οι γερμανικές τράπεζες από τα «ανοίγματα» που είχαν σε ελληνικά ομόλογα (με τα οποία προηγουμένως είχαν κερδοσκοπήσει ασύστολα). Συνεπώς έχει κάθε λόγο  η Μέρκελ να στηρίξει τον φίλο της τον κ.Σαμαρά. Το ερώτημα είναι αν έχει κάποιο λόγο ο ελληνικός λαός να ανέχεται ότι ο κ.Σαμαράς πανηγυρίζει επειδή τον στηρίζει η κυρία Μέρκελ...

***                                                 

Η στήλη την Μεγάλη Βδομάδα – με την άδεια των... αγορών – θα επιχειρήσει να αποδράσει στα πάτρια εδάφη. Θα τα πούμε πάλι μετά το Πάσχα. Ευχές για ψυχική και σωματική ξεκούραση και για πραγματική Ανάσταση, σε όλους!  

Το έργο περιλαμβάνεται στην εξαιρετική έκθεση ζωγραφικής «Αγέλαστο Σώμα» του σπουδαίου Κρητικού ζωγράφου Δημήτρη Τζάνη που παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης «Τεχνοχώρος» (Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα,  metro Ακρόπολη, www.technohoros.org) και θα διαρκέσει ως τη Μεγάλη Πέμπτη 17 Απριλίου]

Εισαγγελική έρευνα κατά του Γκορμπατσόφ για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ζητούν βουλευτές της Δούμας

Ομάδα βουλευτών της ρωσικής Δούμας και μάλιστα από διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις κατέθεσε αίτημα στο Γενικό Εισαγγελέα Γιούρι Τσάικα, ζητώντας τη διεξαγωγή εισαγγελικής έρευνας σχετικά με τα γεγονότα που οδήγησαν στην «παράνομη» -όπως υποστηρίζουν - διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας Izvestia οι βουλευτές επισημαίνουν πως υπάρχουν ανοιχτές ποινικές υποθέσεις και πως θα πρέπει να διεξαχθεί έρευνα ειδικότερα για τις πράξεις του τελευταίου ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Στην αίτησή τους τα μέλη της Δούμας επισημαίνουν πως αν και οι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης ψήφισαν σε δημοψήφισμα του 1991 υπέρ της ακεραιότητας και της ενότητας της ΕΣΣΔ, εντούτοις η σοβιετική ηγεσία προέβη σε παράνομες πράξεις οι οποίες οδήγησαν στη διάλυση της χώρας. Υπενθυμίζουν δε, πως στις 4 Νοεμβρίου του 1991 ο τότε γενικός εισαγγελέας της ΕΣΣΔ, υπεύθυνος για την επίβλεψη της εφαρμογής της νομοθεσίας σχετικά με την ασφάλεια του κράτους είχε καταθέσει μήνυση κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, την επομένη όμως η παραγγελία για άσκηση ποινικής δίωξης αποσύρθηκε υπό τις πιέσεις του τότε σοβιετικού ηγέτη.

Όπως δήλωσε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο RIA Novosti ο Γιεβγκένι Φιοντόροφ, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» και από τους υπογράφοντες την πρωτοβουλία «η κίνηση αυτή προήλθε από την αναγκαιότητα διερεύνησης των μηχανισμών των πραξικοπημάτων που καθοδηγούνται από το εξωτερικό, στον απόηχο των πρόσφατων γεγονότων στην Ουκρανία».

Ο Γκορμπατσόφ κατηγορείται για τη δημιουργία –και την προεδρία- του Συμβουλίου της Επικρατείας της ΕΣΣΔ, όργανο στο οποίο δεν αναγνώριζε κυβερνητικές εξουσίες το Σοβιετικό Σύνταγμα. Και ήταν ακριβώς αυτό το Συμβούλιο της Επικρατείας που εξέδωσε τις εντολές για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Δημοκρατιών της Βαλτικής, ανοίγοντας το δρόμο για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι βουλευτές ελπίζουν ότι η έρευνα θα ανοίξει σειρά ποινικών υποθέσεων προς διερεύνηση, και ειδικότερα κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Από την πλευρά ο πρώην σοβιετικός ηγέτης δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ηχώ της Μόσχας» πως είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με το γραφείο του Εισαγγελέα. «Εάν ο εισαγγελέας διατάξει έρευνα, είμαι πρόθυμος να βοηθήσω» είπε ο Γκορμπατσόφ.

Πηγή: Η Ρωσία τώρα via Itar Tass, RIA Novosti

 Αναρτήθηκε από TRASH

Πέμπτη, 10 Απριλίου 2014

Κίεβο: οι Ναζί καίνε και καταστρέφουν τα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος

 

 

 

Από τις μέρες του φιλοδυτικού πραξικοπήματος, οι φασιστικές και ναζιστικές συμμορίες των ακροδεξιών κινημάτων –Pravyi Sektor και Svoboda , που σήμερα βρίσκονται στην κυβέρνηση του Κιέβου- είχαν καταλάβει τα κεντρικά γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος στην ουκρανική πρωτεύουσα. Μια κατάληψη που κράτησε μέχρι χθες το απόγευμα , όταν , η αστυνομία μετά από μήνες αδράνειας, έκανε μια χλιαρή προσπάθεια να υποχρεώσει την ομάδα να εγκαταλείψει το κτίριο που εδώ και αρκετό καιρό το είχε μετατρέψει σε έδρα ενός συντονιστικού οργάνου της ακροδεξιάς ονόματι « C14 » .

Οι φασίστες με θράσος απίστευτο, κατάγγελλαν «τους ευρωπαίους κομουνιστές ότι ασκούσαν πιέσεις στην κυβέρνηση» για να απελευθερωθεί το κτίριο. Αλλά οι  σύντροφοι τους εντός του κτιρίου, εκτίμησαν ότι είχε φτάσει η στιγμή να το αδειάσουν, έτσι, δεκάδες πολιτοφύλακες του Svoboda και άλλες ομάδες, το εγκαταλείψαν αφού πρώτα κατάστρεψαν τα πάντα, περιέλουσαν με βενζίνη τα δωμάτια του κτιρίου και έβαλαν φωτιά.
Ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας Πέτρο Simonenko , που πριν λίγες μέρες είχε δεχτεί επίθεση στο κοινοβούλιο από βουλευτές «συναδέλφων» του νεοναζί, κατά τη διάρκεια της σημερινής συνεδρίασης του Rada κατήγγειλε τον εμπρησμό της έδρας του Κουμουνιστικού κόμματος Ουκρανίας, καταγγέλλοντας τις αρχές για αδιαφορία και ιδιαίτερα τη συμμετοχή μελών της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην καταστροφή της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος . Στην ομιλία του ο Simonenko κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ανοίξει τα μάτια της σε αυτό που αποκάλεσε « εθνικιστικό και φασιστικό καθεστώς του Κίεβου» και ανακοίνωσε ότι η κομμουνιστική ομάδα δεν θα συμμετέχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία μέχρι η κυβέρνηση να ερευνήσει σοβαρά το χθεσινοβραδινό περιστατικό. κίνητρα . Φωτογραφίες στο σύνδεσμο :  

http://photo.unian.net/eng/themes 

Αναρτήθηκε από pergadi

Ανασφάλιστος και Καρκινοπαθής στην Ελλάδα της Κρίσης

Ο Τάσος Σισμανόγλου
Για έναν καρκινοπαθή σήμερα, η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, της εργασιακής επισφάλειας, της ανεργίας και της κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας είναι μια φυλακή δίχως σίδερα. Διότι στο ήδη φορτισμένο πλαίσιο -είτε από σκοπιμότητα, είτε από άγνοια-, προστέθηκε τα τελευταία χρόνια στο αντιεπιστημονικό στερεότυπο της «καταραμένης» ή «επάρατου νόσου» όπου οι ασθενείς αντιμετωπίζονται ως μελλοθάνατοι, η λιτότητα, μια συνθήκη που επαναχαράσσει αρκούντως περιοριστικά τα όρια της ζωής. Οι καρκινοπαθείς εδώ γίνονται πια αντικείμενα περιφρόνησης ή στην καλύτερη περίπτωση φιλανθρωπίας και οίκτου, ποτέ όμως υποκείμενα δικαιωμάτων.
Στην πραγματικότητα ο καρκίνος είναι μια ζόρικη και σκληρή αρρώστια. Θεραπεύσιμη όμως συχνά –αρκεί να υπάρχει έγκαιρη και ολοκληρωτική πρόσβαση σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αλλά και υποστήριξη ψυχολογική. Προϋποθέσεις που σήμερα δεν υφίστανται καθώς ένας στους τρεις πολίτες έχει χάσει την ασφαλιστική του κάλυψη.
«Πέρσι μόνο απευθύνθηκαν σε μας 600 ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς. Σήμερα μόλις τηλεφώνησα στο Μεταξά για μια κυρία ανασφάλιστη με καρκίνο στο μαστό που έχει προχωρήσει πολύ. Και σκέψου ότι εμείς βλέπουμε μόνο το 1%. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους» μου λέει η Αναστασία Λαγάρη. Είναι εθελόντρια στο ΚΕΦΙ (Σύλλογος Καρκινοπαθών Φίλων Εθελοντών). Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 2004 για να παράσχει κυρίως ψυχολογική υποστήριξη στους ασθενείς και τις οικογένειες τους μέσα από προγράμματα ομαδικής ψυχοθεραπείας αλλά και ατομικών συνεδριών. Στην Ελλάδα το ιατρικό προσωπικό δεν είναι ειδικευμένο σ’ αυτό το επίπεδο,  οι κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων είναι υποστελεχωμένες. Συχνά οι γιατροί φοβούνται περισσότερο από τους ασθενείς. «Τους λένε ότι διαγνώστηκαν με καρκίνο και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αλλάζει η καθημερινότητα σου, ακόμα και το σώμα σου» προσθέτει η Κατερίνα Διδασκάλου, ψυχολόγος στο Σύλλογο. Ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση σαν οδοστρωτήρας και πλέον το ΚΕΦΙ προσπαθεί να οργανώσει τη βοήθεια απέναντι στους άπορους και τους ανασφάλιστους.

Διαβάστε περισσότερα »

Νέα σύλληψη αρθρογράφου μετά από μήνυση πρώην Νομάρχη

Mε τη διαδικασία του αυτοφώρου συνελήφθη χθες στον Πύργο, ο εκπαιδευτικός και αρθρογράφος, Χ. Αθανάσουλας, έπειτα από μήνυση του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην νομάρχη Ηλείας, Τ. Δημητρουλόπουλου, για συκοφαντική δυσφήμιση

Της μήνυσης προηγήθηκε ανάρτηση του Χρήστου Αθανασούλα στην προσωπική του σελίδα στο facebook, δημοσιεύματος με τίτλο: «Άλλον ψηφίζεις και άλλος βγαίνει στον Πύργο», αναφορικά με τις αυτοδιοικητικές εκλογές στον Δήμο Πύργου.

Την ανάρτηση συνόδευε το εξής σχόλιο:

«Όταν ξεκινάω και τολμώ να τα πω 1ος εγώ, σας φαίνεται ...απίστευτο!

Τώρα που τα λένε κι άλλοι;;;;..... *Συγχαρητήρια κ. Καράμπελα που έσπευσες να συμπεριλάβεις στους υποψηφίους σου τον ανεκδιήγητο που έβριζε τους εθελοντές του Κοινωνικού Φροντιστηρίου!

**Μα ΔΙΠΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για αυτά»

Ο υπεύθυνος και εμπνευστής του Κοινωνικού Φροντιστηρίου Πύργου, εκπαιδευτικός και αρθρογράφος, Χρήστος Αθανάσουλας, συνελήφθη από δύο αστυνομικούς και οδηγήθηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας, όπου και κρατήθηκε για περίπου τρεις ώρες.

Δικάσιμος ορίστηκε για την Παρασκευή στις 12:30 το μεσημέρι

Αφού αφέθηκε ελεύθερος, ο Χ. Αθανασούλας δημοσίευσε το παρακάτω μήνυμα:
ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΩΡΑ...

Μετά από μήνυση του πρώην Νομάρχη και πρώην Βουλευτή, Τάκη Δημητρουλόπουλου, ακολούθησε σύλληψή μου σήμερα το πρωί, από 2 αστυνομικούς στη δουλειά μου, κράτηση στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας, όπου οδηγήθηκα...

...και παραπομπή στο αυτόφωρο να δικαστώ για συκοφαντική συσφήμιση...

Η δίκη θα γίνει στις 12.30 μ.μ. την ερχόμενη Παρασκευή...

Ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση!

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ

Σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση!!!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!...

Κι όπως έγραφα και πριν 14 ώρες (φαίνεται και πιο κάτω):

ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ή ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ!

Μέση λύση δεν υπάρχει...

Καταλαβαίνω ότι η ελευθερία άποψης και γενικότερα η ελευθερία έκφρασης, ενοχλεί... ή στην καλύτερη περίπτωση ξενίζει...

Ζούμε σε μια χώρα (την ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ) η οποία στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου βρίσκεται πια στην 99η θέση στον κόσμο, ενώ πριν από ένα χρόνο ήταν στην 70η θέση...

Και η κατρακύλα συνεχίζεται.

Συγνώμη αλλά είναι θέμα αναπνοής για εμένα η ελευθερία έκφρασης άποψης.

Κι η αναπνοή είναι υπόθεση "ζωής ή θανάτου"...

πηγή

Τετάρτη, 9 Απριλίου 2014

Πειραιάς: Τα αφεντικά μιλούν άνευ αντιπροσώπων

Γιατί να σπαταλάς χρήμα για να χύνονται τόνοι μελάνι ώστε να εξασφαλίσεις την εκλογή των “εκλεκτών” σου; Άσε που στην τελική έχουν πολλά συμφέροντα να εξυπηρετήσουν και μπορεί να σε “ρίξουν”, ενώ πάντα υπάρχει και ο παράγοντας… “λαϊκισμός”!
Κάπως έτσι φαίνεται πως σκέφτηκαν τα μεγάλα αφεντικά, όχι μόνο του Λιμανιού αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης, και αποφάσισαν να κατέβουν οι ίδιοι υποψήφιοι για τον δήμο του Πειραιά.
Όπως ανακοινώθηκε λοιπόν, ο Βαγγέλης Μαρινάκης και πιθανότατα και ο Πέτρος Κόκκαλης θα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι Πειραιά, σε παράταξη με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού, Γιάννη Μώραλη.

Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, ο ανθός της ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικεί έναν από τους μεγαλύτερους και κομβικότερους δήμους της χώρας.

Ο τελευταίος, σε δήλωσή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, αναφέρει:
«Ο Πειραιάς πρωταγωνίστησε στη ζωή μου. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, εργάστηκα και εργάζομαι στον Πειραιά και μέσα από την 20έτη διαδρομή μου στον Ολυμπιακό γνώρισα την πόλη, τις γειτονιές, τους ανθρώπους αλλά και τα προβλήματα τους.
Μοιράζομαι κοινούς προβληματισμούς με την πλειοψηφία των Πειραιωτών αλλά και με σημαντικούς ανθρώπους που αγαπούν τον Πειραιά για το παρόν και το μέλλον της πόλης μας. Γι αυτό αποφάσισα να διεκδικήσω τη θέση του Δημάρχου Πειραιά. Με αγάπη και πάθος, με σχέδιο και γνώση όλοι μαζί να δουλέψουμε για να οικοδομήσουμε τον Πειραιά της ανάπτυξης και της ευημερίας για όλους».
Από την πλευρά του, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωσε τα εξής:
«Η υποψηφιότητα του ΓΙΑΝΝΗ ΜΩΡΑΛΗ αποτελεί μια επιλογή ΝΙΚΗΣ . Εμπιστεύομαι το ΓΙΑΝΝΗ ΜΩΡΑΛΗ για τη θέση και την ευθύνη του δημάρχου Πειραιά. Μοιραζόμαστε την ίδια ΑΓΑΠΗ και το ίδιο ΠΑΘΟΣ για την πόλη μας. Ο Πειραιάς πρέπει να βγει ΝΙΚΗΤΗΣ και να αποτελέσει πρότυπο διοίκησης, ανάπτυξης και ευημερίας για ΟΛΟΥΣ. Θέτω υποψηφιότητα ως Δημοτικός Σύμβουλος και έμπρακτα στέκομαι δίπλα του για τη μεγάλη ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Βαγγέλης Μαρινάκης».
Ανάπτυξη και ευημερία για όλους, πρότυπο διοίκησης – και όλα αυτά μετά από μια μεγάλη ανατροπή (τι κακοπαθημένη λέξη…), υπόσχονται να φέρουν στον Πειραιά ο αντιπρόεδρος μιας Ποδοσφαιρικής Α.Ε., ο μεγαλοεφοπλιστής Μαρινάκης και ο γιος του Κόκκαλη της INTRACOM!
Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, ο ανθός της ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικεί έναν από τους μεγαλύτερους και κομβικότερους δήμους της χώρας.
Είναι όμως σημείο των καιρών, όχι κάποιας “πτώσης” από το αρχέτυπο της “πολιτικής”, που ασκείται από ιδεολόγους πολιτικούς, όπως συσκοτίζει η αστική ιδεολογία, αλλά του εντονότερου παρά ποτέ ανταγωνισμού στους κόλπους της αστικής τάξης, της αδήριτης ανάγκης καθυπόταξης των εργαζομένων και της νεολαίας από ανθρώπους που δεν λογαριάζουν στο παραμικρό το “πολιτικό κόστος”, την απαίτηση ο δημόσιος χώρος, οι δημόσιοι πόροι, ολόκληρη η κοινωνική ζωή να υποταχθεί ολοκληρωτικά στις ανάγκες και τις ορέξεις των πιο δυναμικών μερίδων του κεφαλαίου.
Η έμμεση υποστήριξη αυτών των συμφερόντων, μέσω υποψηφιοτήτων παραδοσιακών αστών πολιτικών, ενέχει κινδύνους, όπως γράφτηκε και στην αρχή. Πρώτα πρώτα είναι δαπανηρή: Λεφτά για τις φυλλάδες που θα υποστηρίξουν τους υποψηφίους και για “παπαγαλάκια”, λεφτά για προεκλογική εκστρατεία, λεφτά για συγκεντρώσεις… Και σε τέτοιες εποχές, όταν η πλουτοκρατία υποβιβάζεται από το χαβιάρι στον αστακό και από τη Νέα Υόρκη στο Μιλάνο, λεφτά για σπατάλες δεν υπάρχουν.
Έπειτα υπάρχουν κι άλλοι “παίκτες”, που τα συμφέροντά τους ενδέχεται να μην εφάπτονται ή να είναι αντικρουόμενα. Ο πολιτικός πρέπει να βρει μια ισορροπία η οποία, όσο οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματικών κολοσσών, ελέω κρίσης, γίνεται όλο και πιο δυσεύρετη…
Τέλος, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του “λαϊκισμού”, η ανάγκη επανεκλογής των υποψηφίων που τους κάνει να λογαριάζουν το “πολιτικό κόστος” και να αποφεύγουν, τις περιόδους που το επιτρέπουν οι συνθήκες, τις βαθιές αντεργατικές τομές, ή, σε περιόδους σαν τη σημερινή, να τις πασπαλίζουν με μπόλικο… success story! Ριψοκίνδυνα πράγματα, και πρωτίστως δαπανηρά…
Έτσι λοιπόν οι μεγαλοκαπιταλιστές, η αιτία των δεινών της εργατικής τάξης, ντύθηκαν στα ερυθρόλευκα και βγήκαν στο κυνήγι της ψήφου. Με δυο τρία συνθήματα απολίτικα εκ πρώτης όψεως, βαθιά ταξικά στην ουσία τους και με ένα στρατό non politacal με μπόλικα ξυρισμένα κεφάλια και χέρια υψωμένα σε… “αρχαιοελληνικό” χαιρετισμό, Μαρινάκης και Κόκκαλης βάζουν τον Μώραλη επικεφαλής και τραβάνε να κατακτήσουν το Λιμάνι.
Ας μην βρεθεί εργατόκοσμος, νεολαία που θα τους ακούσει και θα τους ακολουθήσει. Οποιαδήποτε ψήφος στον συνδυασμό των μεγάλων αφεντικών θα είναι ψήφος αυτοκτονίας, ψήφος υποταγής, ψήφος ντροπής.
Γιατί σήμερα ακόμα και η επιβίωση, όχι η ευημερία, των εργαζομένων, των φτωχών, των αυτοαπασχολούμενων και της νεολαίας περνάει όχι από τη στήριξη, αλλά από το τσάκισμα των Μαρινάκηδων και της τάξης τους, που τολμούν να ζητήσουν την ψήφο αυτών που έχουν κατακρεουργήσει, που περιμένουν να τους πούμε “σφάξε με, αγά μου, ν” αγιάσω”.
πηγή

Ο νους πάει στο κακό - να 'σαι καλά αφεντικό

Δεν ξέρω αν όσα δείχνει στο πρώτα της είκοσι δευτερόλεπτα αυτή η διαφήμιση είναι αυθεντικά ή όχι. Για τέτοια τα προβάλλουν και εκ πρώτης όψεως τέτοια μοιάζουν να είναι, αλλά ακόμα και να μην είναι, ακόμα και να είναι σκηνοθετημένο το σκηνικό ή να πρόκειται για ηθοποιούς, η χυδαιότητα παραμένει ίδια κι απαράλλακτη: η εργασιακή ανασφάλεια και ο τρόμος των κακών ειδήσεων, της απόλυσης ή της μείωσης μισθών ή της οποιασδήποτε άλλης βλαπτικής μεταβολής των εργασιακών συνθηκών, ως πρώτη ύλη διαφήμισης. Η ανησυχία πριν την ανακοίνωση, τα φοβισμένα βλέμματα κατά τη διάρκειά της, το ξέσπασμα ανακούφισης αμέσως μετά: λύτρωση, δεν με διώξανε, το κακό δεν ήρθε, όλα ήταν μια φάρσα στυλ Μπονάτσου και Μαστοράκη, αντίθετα πάμε και για καλαμαράκια, να' σαι καλά αφεντικό, να ΄σαι καλά αφεντικό. 
Έτσι άλλαξε η Ελλάδα την τελευταία τετραετία, αυτό ήταν η επιτομή των διαρθρωτικών αλλαγών της, εκεί συνέκλιναν κι οδηγούσαν όλα, στην μετατροπή των εργασιακών σχέσεων σε αυτό ακριβώς το σκηνικό, στην εγκαθίδρυση αυτού του νέου μοντέλου εργασιακών σχέσεων.
Τώρα θα εμπορευθούμε ακόμα και τον τρόμο μη χάσεις τη δουλειά σου, τώρα θα χρησιμοποιήσουμε όχι μόνο την εργατική σου δύναμη αλλά και το τρομοκρατημένο πρόσωπό σου, είναι καιρός να αρχίσουμε και μαραθώνιους χορού και το τελευταίο ζευγάρι επί σκηνής να κερδίσει, όλα τα υπόλοιπα άλογα τα σκοτώνουν όταν γερνάνε, το βασικό πάντως είναι να περνάει καλά ο θεατής στην εξέδρα ή στον καναπέ του, γιατί όλα είναι θέαμα και θάλασσα και ήλιος.
Εκεί πάλι που οι κάμερες κλείνουν κι εκεί που όλα γίνονται χωρίς θεατές, οι δεσμοφύλακες στη Νιγρίτα ήξεραν ότι ζούσαν στην Ελλάδα που οι ένστολοι είναι το καμάρι του πρωθυπουργού της κι ένας από τους δυο πυλώνες της βάσει του δεξιού του χεριού, ήξεραν ότι ζούσαν στην Ελλάδα που ο Σταύρος Θεοδωράκης λίγο πριν κάνει το Ποτάμι του μας ενημέρωνε ότι ποτέ δεν θα μάθουμε τι συνέβη στ΄ αλήθεια στο Φαρμακονήσι, ήξεραν ότι ζούσαν σε μια Ελλάδα που έγινε σιγά σιγά όλο και πιο νομιμοποιημένο και εξυμνημένο το να μετατρέπεσαι από όργανο διαφύλαξης της τάξης σε όργανο άσκησης βίας και βαναυσότητας και βασανισμού. Ο νους τους λοιπόν δεν πήγαινε στο κακό ότι θα τον σκοτώσουν τον άνθρωπο, αλλά και να τον σκότωναν ο νους τους δεν πήγαινε στο κακό ότι θα βρουν και τον μπελά τους.
πηγή: Old Boy

Τρίτη, 8 Απριλίου 2014

Ανακοίνωση για τα γεγονότα στη διαδήλωση στο Δομοκό

Τα τελευταία γεγονότα, με την προσαγωγή διαδηλωτών που συμμετείχαν σε διαμαρτυρία εναντία στο νομοσχέδιο για τις νέες φυλακές υψίστης ασφαλείας και στην φυλάκιση των πολίτικων προσφύγων από την Τουρκία, αποτελούν ακόμα ένα κεφάλαιο στη συνεχιζόμενη ένταση της κρατικής καταστολής εναντία σε όσους τολμούν να αγωνίζονται και μια ακόμα απόδειξη του ρόλου της Χ.Α ως μαντρόσκυλου του συστήματος.
Μετά τη λήξη της συγκέντρωσης έξω από τις φύλακες Δομοκού, που πραγματοποιήθηκε με έντονη την παρουσία της αστυνομίας και ουσιαστικά με την απαγόρευση της ολοκλήρωσης της πορείας εκατοντάδες μέτρα μακριά από τη φυλακή, λεωφορείο που μετέφερε διαδηλωτές από τη Θεσσαλονίκη, ακινητοποιήθηκε από αστυνομικές δυνάμεις με τη συνδρομή μελών της Χ.Α στα Φάρσαλα.
Με τη δικαιολογία τις φθορές που πραγματοποιηθήκαν στα γραφεία της Χ.Α η αστυνομία προσήγαγε δεκάδες διαδηλωτές και χρησιμοποίησε κουκουλοφόρους Χρυσαυγίτες για να «ταυτοποιήσουν τους δράστες» εντός της κλούβας των ΜΑΤ! Το γεγονός ότι το λεωφορείο μετά την αποχώρηση από τις φύλακες Δομοκού ήταν υπό αστυνομική συνοδεία-επιτήρηση και το ότι δεν έκανε στάση στα Φάρσαλα δεν απασχόλησε ιδιαίτερα την ΕΛΑΣ. Αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης ήταν 30 προσαγωγές και η εκδικητική σύλληψη του γνωστού αγωνιστή του αντιεξουσιαστικού χώρου, Γρηγόρη Τσιλιμαντού, με την κατηγορία ότι προκάλεσε φθορές στα γραφεία της Χ.Α.
Όσο η επίθεση του συστήματος θα εντείνεται, θα γινόμαστε όλο και συχνότερα μάρτυρες τέτοιων φαινομένων. Η τρομοκράτηση του λάου και η πάταξη κάθε φωνής αντίστασης είναι πλέων στην ημερήσια διάταξη. H φασιστικοποίηση της δημοσιάς ζωής θα συνήχηση και η μόνη απάντηση είναι η οργάνωση του λάου και η πάλη του ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση στα δικαίωμά του, ενάντια στην εξάρτηση στη λιτότητα και το μεσαίωνα που του έχουν επιβάλει.
- Να αποσυρθούν τώρα όλες οι κατηγορίες εναντία του Γρηγόρη Τσιλιμαντού
- Άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων από την Τουρκία

www.kkeml.gr
 
πηγή; Αντίσταση στις γειτονιές

  Συλλήψεις από τα ΜΑΤ παρουσία Χρυσαυγιτών - Καταστολή στην πορεία στις φυλακές Δομοκού

Αύριο (θα έπρεπε να) απεργούμε...

 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε γιατί κατάντησαν την κοινωνία εδώ:

Απεργούμε. Γιατί οδήγησαν τον τόπο εδώ:

Απεργούμε. Γιατί έφτασαν το λαό εδώ:

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε και κατεβαίνουμε από τις 10 το πρωί στην Ομόνοια γιατί γέμισαν με νιάτα τις ουρές της ανεργίας:

Απεργούμε. Γιατί εξευτέλισαν την ανθρώπινη ύπαρξη:

Απεργούμε. Γιατί αρνούμαστε τη «σωτηρία» τους: 

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε και διαδηλώνουμε σε όλη την Ελλάδα γιατί αρνούμαστε το «μέλλον» τους:

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε γιατί όταν έλεγαν «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» μεθόδευαν τη χρεοκοπία εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού. Μεθόδευαν αυτό:

Απεργούμε. Γιατί όταν έλεγαν «ΕΕ ή χάος»  μεθόδευαν το ευρωενωσιακό χάος της αδιανόητης ανεργίας, των συσσιτίων, των ληγμένων τροφίμων. Μεθόδευαν αυτό:

Απεργούμε. Γιατί αυτοί που εκβίαζαν με το «ευρώ ή δραχμή» έφεραν την πλήρη... αφραγκία, το μηδενικό εισόδημα, τη φτώχεια, τη δυστυχία. Εφεραν αυτό:

Αύριο απεργούμε. Απεργούμε γιατί έχουν το θράσος να ψηφοθηρούν (!) σε μια χώρα που την κατάντησαν το 70% του πληθυσμού της να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και τα παιδιά της να λιποθυμούν λόγω ασιτίας στα σχολεία. Απεργούμε γι’ αυτό:

Απεργούμε. Γιατί έχουν το θράσος να μιλούν για «σωτηρία» αυτοί που σφαγίασαν μισθούς και συντάξεις, αυτοί που «φυλάκισαν» δικαιώματα και «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις. Απεργούμε γι’ αυτό:

Απεργούμε για τα μαγκάλια. Για τις αυτοκτονίες. Για τα «success story» του καπιταλισμού των κρίσεων και της «ανάπτυξης» των 500 ευρώ βασικό.  Απεργούμε γι’ αυτό:

Αύριο απεργούμε. Γιατί αυτοί που ξεκίνησαν με απειλές, όπως εκείνο το ιταμό «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς», κατέληξαν να φέρουν από δοτούς τραπεζίτες πρωθυπουργούς μέχρι «μαύρα» στην ΕΡΤ. Εφεραν τη «μαυρίλα» της μετανάστευσης, της αιθαλομίχλης και της κατάθλιψης. Εφεραν καταστολή. Εφεραν αυταρχισμό. Εφεραν τη «δημοκρατία» των επιστρατεύσεων και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Εφεραν τον εκφασισμό. Εφεραν τη «μαυρίλα» των συνομιλητών με τον ναζισμό έως τα έγκατα των πρωθυπουργικών γραφείων. Αύριο απεργούμε και γι’ αυτό:

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα, 7 Απριλίου 2014

Αχ Μπαρμπαγιώργη πώς σ’ αγαπάμε.

Για τον Μπαρμπαγιώργη που έφυγε χθές.

   Μα ο Μπαρμπαγιώργης   δε θα βγει ποτέ του στην αυλή

αφού για πάντα μες τ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει.