Είναι εφικτός

 Είναι εφικτός

Δεν ανήκει στις ένοχες, μυστικές απολαύσεις μου, κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δε θα είχα πρόβλημα να βγω θαρρετά (από την ντουλάπα μου) και να το παραδεχτώ ανοιχτά, όπως κάνω πχ για τη δεκαετία με τις βάτες και την αισθητική της, που την υπερασπίζομαι κριτικά, σαν Σοβιετική Ένωση. Παρόλα αυτά, έπρεπε να συνοδεύσω μια σφισσα, με αντίστοιχα ένοχα (αλλά βασικά απενοχοποιημένα) γούστα και έτσι βρέθηκα στο σινεμά να παρακολουθώ μία από τις δύο ταινίες που κόβουν τα περισσότερα εισιτήρια, αυτές τις μέρες. Όχι τον πόλεμο των άστρων, αλλά αυτή που οδήγησε στην εν Ελλάδι αναβολή της παγκόσμιας πρεμιέρας του, κι έτσι γίναμε μόλις η προτελευταία χώρα στον κόσμο, όπου θα προβληθεί η ταινία, μπροστά μόνο από την Κίνα, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα πως είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης.

Και τη βρήκαμε ευτυχώς σε αρκετά καλή τιμή (δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός), ώστε να μην κλαίμε για τα λεφτά που δώσαμε, αλλά δυστυχώς κάπως καλύτερη των προσδοκιών μας, χωρίς πολύ υλικό για να γελάσουμε, όπως στην προηγούμενη ταινία (Αν): με την εγκυμοσύνη ελέφαντα, που κρατούσε τέσσερις εποχές, τις ανερυθρίαστες αντιγραφές σκηνών, τον παθιασμένο έρωτα με τα κορμιά να χτυπιούνται σαν κριάρια μεταξύ τους, και το φτωχικό, καθημερινό διώροφο ενός άνεργου σκηνοθέτη στην Πλάκα, που υπάρχει και τώρα στην ιστορία -αλίμονο- το ίδιο ή κάποιο άλλο γειτονικό, αλλά αυτή τη φορά στα χέρια κάποιου στελέχους πολυεθνικής εταιρίας. Και το οποίο σχολίαζε στις παραστάσεις του και στο περυσινό Φεστιβάλ κι ένας άλλος Χριστόφορος, (ένας είναι ο Χριστόφορος, αλλά το γράφω έτσι, για να παραπέμπει στον τίτλο της ταινίας), ο Ζαραλίκος, που έκλεινε το φετινό πρόγραμμά του διασκευάζοντας το Μπέλα-Τσάο (το οποίο παράγουμε σε μεγαλύτερες ποσότητες απ' όσες μπορούμε να καταναλώσουμε), με το προφητικό (ως προς την ταινία τουλάχιστον) φινάλε: αγάπη μόνο ρε μουνιά... (ναι μουνιά, γιατί όχι; Είναι πολύ ωραία λέξη, όπως έλεγε σε έναν παλιό δίσκο του ο Χάρρυ Κλυνν).

Σίγουρα ένας φανατικός του είδους έχει την ευκαιρία να δει περισσότερα πράγματα και να ικανοποιηθεί, όχι γιατί δεν τα περίμενε και δεν ήξερε πως θα τα βρει, αλλά ακριβώς γιατί τα βρίσκει, αναγνωρίζει κι επιβεβαιώνει κλασικά στοιχεία και νόρμες, όπως το ντεζαβού διαρκείας με τις κλεμμένες σκηνές-ατάκες-σενάρια ολόκληρα (σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω), τη μανία του με τους τοίχους στις ερωτικές σκηνές (αν και αυτή τη φορά δεν υπάρχει γυμνό, γιατί είναι σοβαρή ταινία), το Οιδιπόδειο διαρκείας με τις μάνες, τη φανερή έλλειψη ρεαλισμού σε μια σειρά συμπτωματικών συμπτώσεων στην πλοκή της υπόθεσης, όπου μπερδεύονται όλοι με όλους και την σχετικά προβλέψιμη εξέλιξη των πραγμάτων.

Κι υπάρχουν αναμφίβολα σημεία, που ακόμα κι ένας αμύητος, μη πεπειραμένος θεατής μπορεί να διακρίνει και να γελάσει. Όπως σχολίασε κι ένας σφος, είναι σα να άνοιξε ο Χριστόφορος μια μέρα την τηλεόραση, σε ένα δελτίο ειδήσεων, ή μια εφημερίδα, και να "εμπνεύστηκε" από (αντέγραψε) όσα είδε, (επ)ανακαλύπτοντας την Αμερική της κρίσης και των συνεπειών της. Κι όλα αυτά, πασπαλισμένα με μια σειρά λατρεμένα κλισέ, πχ το διαχωρισμό ευρωπαϊκού βορρά-νότου και τους τροϊκανούς που φέρνουν τις απολύσεις από το εξωτερικό και τα πάνω-κάτω στη ζωή των Ελλήνων, ότι οι πολιτικοί (και η πολιτική) είναι κακοί και μας χωρίζουν, Έλληνες, Άραβες και Γερμανούς, κοκ...
Αλλά δεν είναι τόσο τρανταχτά και ξεκαρδιστικά, όσο άλλοτε...

Άσε που μπορείς να βρεις ακόμα και θετικά στοιχεία, όπως την ερμηνεία της Καβογιάννη και του οσκαρικού της παρτενέρ, με την τόσο συμπαθή φυσιογνωμία, που λέγεται πως εντυπωσιάστηκε από τις ικανότητες της Καβογιάννη. Αλλά και την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Μηνά Χατζησάββα (που άξιζε πιθανότατα έναν καλύτερο επίλογο στην καριέρα του), και μάλιστα σε κόντρα ρόλο, όπου ενσαρκώνει έναν χρυσαυγίτη. Και προπαντός, το μονόλογο-ξέσπασμα της Καβογιάννη στο σύζυγό της: είσαι ένας μέτριος, ένας βλάκας, ένας φασίστας!

Γιατί ο αντίφα Παπακαλιάτης έχει και τέτοια πολιτικά μηνύματα, όπως φαίνεται και από τον τίτλο της ταινίας του: ένας άλλος κόσμος (είναι εφικτός). Με ποιον τρόπο; Με την αγάπη, τον αρχαίο μύθο της Ψυχής και του Έρωτα, που καταργεί όλα τα σύνορα και κάθε διάκριση.
Αγάπη μόνο ρε μουνιά...

Δεν είναι αυτό πολιτική σκέψη; Τι παραπάνω έχει δηλ η πολιτική της κυβέρνησης Σύριζα, που χρησιμοποιούσε αυτό το σύνθημα (ως συμπλήρωμα στο "οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη"), συνολικά η σοσιαλδημοκρατία με την "τέχνη του εφιικτού" (τίτλος βιβλίου του Μιτεράν) ή οι ριζοσπαστικές της εκδοχές της, όπως το αντικαπιταλιστικό ΣΕΚ (ας μη φορτώσουμε το κείμενο με πολλά εισαγωγικά, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται), που είχε κάνει σημαία το Πόρτο Αλέγκρε και την πάλη κατά της παγκοσμιοποίησης (γιατί ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μοδάτη έννοια).

Στην τελική, ο Παπακαλιάτης, γόνος επιχειρηματία, που είχε αναλάβει την ΚΑΕ Ηράκλειο, κι αναθρεμμένος σε ένα κατεξοχήν μικροαστικό Πασοκονήσι, δύσκολα θα μπορούσε να μας πει κάτι παραπάνω για όλα αυτά. Ως εκεί έφτανε, ως εκεί μας είπε, κι από μια άποψη, πολύ καλά έκανε. Το πρόβλημα δεν είναι αυτός, αλλά η σιωπή των υπόλοιπων, του πολιτικοποιημένου καλλιτεχνικού κόσμου και γνωστών δημιουργών με ευρύτερη απήχηση, που δεν έχουν μιλήσει με το έργο τους, με αποτέλεσμα οι μόνοι που το έχουν πιάσει ως φαινόμενο, όπως μπορούν, να είναι ο αντίφα Παπακαλιάτης κι ο (ψηφοφόρος του ΚΚΕ ελέω Κανέλλη, νομίζω) Καπουτζίδης, στην Εθνική Ελλάδος. Κι αντιστρόφως, εγώ/εμείς που αγνοούμε ή σνομπάρουμε άλλους λιγότερο προβεβλημένους καλλιτέχνες κι έργα, που μιλάνε με αξιώσεις για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όσο για το Σταρ Γουόρς, έχω υπόψη μου κάποιους παραλληλισμούς με τους Σοβιετικούς, τον πόλεμο των Άστρων και την αυτοκρατορία του Κακού, αλλά αυτά μάλλον δεν είναι ικανά από μόνα τους να με πείσουν να παρακολουθήσω ένα είδος που δε με έχει κερδίσει. Κι ο Σνάιπερ δεν είναι κι ιδιαίτερα πιεστικός, για να μπορέσει να με παρασύρει..

Σε μεγάλες περιπέτειες οι λαοί

Σε μεγάλες περιπέτειες οι λαοί

Οι ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη συγκρότηση σώματος Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής της ΕΕ, σε αντικατάσταση της μέχρι τώρα Frontex, ανοίγουν νέα κεφάλαια που εγκυμονούν ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς. Πρόκειται για ανακοινώσεις με σοβαρές προεκτάσεις, που πρέπει να εξεταστούν και στο έδαφος των σφοδρών ανταγωνισμών που επιβάλλουν αυτή την περίοδο ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως αυτή στη Συρία κι αλλού. Το νέο σώμα της ΕΕ θα έχει ακόμα πιο σαφή στρατιωτικά χαρακτηριστικά από τη Frontex και κουμπώνει με τις προ ολίγων μηνών εξαγγελίες του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ. Κ. Γιούνκερ, περί συγκρότησης Ευρωστρατού.

Η ΕΕ εξαγγέλλει ένα σώμα «που θα φυλά τα χερσαία και θαλάσσια εξωτερικά σύνορα της ΕΕ», δύναμης 1.000 στρατιωτών, καθώς και μια προέκτασή του. Ενα πρόσθετο σώμα άμεσης επέμβασης, από μια δεξαμενή άλλων 1.500 στρατιωτών που θα μπορεί να αναπτύσσεται εντός 3 ημερών, όπου κι όποτε το επιτάξουν οι επιταγές των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, απέναντι στους «εχθρούς» πρόσφυγες και μετανάστες.
Η όλη πρόταση πλαισιώνεται από τα λεγόμενα «hot spots», τα «κέντρα ξεδιαλέγματος» του απαραίτητου για το κεφάλαιο εργατικού δυναμικού από τον κύριο όγκο των προσφύγων, με πρόβλεψη μάλιστα για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Γραφείου Επιστροφών. Πρόκειται στην καθομιλουμένη για... Ευρωπαϊκό Γραφείο Απελάσεων. Οσοι δεν έχουν τις προδιαγραφές και τα προσόντα που έχουν ανάγκη αυτή τη στιγμή τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, θα επιστρέφουν μέσα από τους μηχανισμούς καταστολής της ΕΕ στην κόλαση του πολέμου ή θα εγκλωβίζονται μαζικά, ζώντας σε άθλιες συνθήκες, σε χώρες όπως η Ελλάδα. Ετσι στέρεψαν γρήγορα τα κροκοδείλια δάκρυα της ΕΕ για το δράμα των προσφύγων, οι υποκριτικές διακηρύξεις της περί αλληλεγγύης κ.λπ.

Πιο συγκεκριμένα ακόμα, η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που υιοθετήθηκε επί της αρχής από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ορίζει καθαρά ότι μετά από συστάσεις και προειδοποιήσεις, η νέα Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή θα μπορεί να επεμβαίνει αυτόκλητα στα σύνορα, αν και όποτε διαπιστώνει αδυναμία από κράτη - μέλη «να φυλάξουν επαρκώς τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ», χωρίς καν να παίρνει άδεια από το κράτος - μέλος που έχει την ευθύνη των συνόρων.
Σε μια φωτογραφική, επίσης, διάταξη, προβλέπεται «η συνεργασία και η κοινή δράση στα σύνορα με τρίτες χώρες», ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα για συνδιαχείριση του Αιγαίου από Ελλάδα - Τουρκία και κοινές επιχειρήσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ, στο όνομα πάντα «της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ».

Η ΕΕ και οι Συνθήκες της

Οι παραπάνω εξαγγελίες της ΕΕ δεν αποτελούν έκπληξη για το ΚΚΕ. Συνιστούν υλοποίηση και παραπέρα επεξεργασία των ψηφισμένων Συνθηκών της ΕΕ, όπως του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας κ.ά. Σε μια περίοδο που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και εντείνεται η πολυδιάστατη επιθετικότητα του κεφαλαίου για την Ενέργεια και τον έλεγχο των αγορών, αυτές οι Συνθήκες δε δείχνουν μόνο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ, ο οποίος άλλωστε εκφράζεται καθημερινά, αλλά φανερώνουν καλύτερα επίσης τις προβλέψεις και τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού κέντρου και των μελών του. Κάθε άρθρο τους είναι ανάλογα δομημένο και στοχεύει στην ενεργοποίηση μηχανισμών για λογαριασμό των μονοπωλίων. Ενδεικτική ήταν άλλωστε και η ενεργοποίηση του άρθρου 42.7 της Συνθήκης της ΕΕ, που σηματοδοτεί την προετοιμασία για μια πιο γενικευμένη στρατιωτική επέμβαση χωρών της ΕΕ στη Συρία, στο όνομα της αλληλεγγύης στη Γαλλία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να εξωραΐσει την επικίνδυνη αποστολή της νέας Ευρωπαϊκής Συνοριακής - Ακτοφυλακής και την πρόβλεψη να επιχειρεί στα σύνορα ενός κράτους - μέλους χωρίς την άδειά του, επικαλούμενη σχετικές αναφορές στα άρθρα 72-79 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ για την ευθύνη των κρατών - μελών στη φύλαξη των συνόρων. Την ίδια στιγμή, όμως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρνει την πρότασή της για τη νέα Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή επικαλούμενη το άρθρο 77 των Συνθηκών, που ορίζει πως: «2. (...) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο (...) λαμβάνουν μέτρα που αφορούν: β) τους ελέγχους στους οποίους υποβάλλονται τα πρόσωπα που διέρχονται τα εξωτερικά σύνορα (...) δ) οποιοδήποτε μέτρο που είναι αναγκαίο για την προοδευτική δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης των εξωτερικών συνόρων».
Επίσης, η ΕΕ επικαλείται και το άρθρο 79, που ορίζει ότι: «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο λαμβάνουν μέτρα σχετικά με τους ακόλουθους τομείς: (...) γ) λαθρομετανάστευση και παράνομη διαμονή, καθώς και απομάκρυνση και επαναπατρισμός των παρανόμως διαμενόντων» (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Με βάση και τα παραπάνω, μπορεί να συνειδητοποιηθεί καλύτερα η αξία του τεκμηριωμένου μετώπου που έγκαιρα άνοιξε το ΚΚΕ με την ΕΕ και όλες τις Συνθήκες της, ενημερώνοντας και προειδοποιώντας από την πρώτη στιγμή το λαό για τις βαριές συνέπειές τους σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ολα τα αστικά κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.ά., όπως και διαχρονικά ο ΣΥΝ και μετέπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ, τις εκθείαζαν, κάνοντας κριτική για επουσιώδη ζητήματα. Αυτές είναι, λοιπόν, οι περιβόητες «αρχές και οι συνθήκες της ΕΕ», που και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες πίνουν νερό στο όνομά τους.

Εμφανίζουν το μαύρο άσπρο

Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση αυτοπροβάλλεται ότι διαφωνεί με τις εξαγγελίες της ΕΕ. Πρόκειται, όμως, για προκλητική μετατροπή του μαύρου σε άσπρο. Γιατί η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και φέρει μεγάλες ευθύνες για όσα προωθούνται στο πλαίσιο της ΕΕ και υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι:
Είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, που ζητά επίμονα «να αναγνωριστούν τα ελληνικά σύνορα ως σύνορα της ΕΕ», για να «βοηθήσει η ΕΕ περισσότερο στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος».
Είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, που ζητά διαρκώς όλο αυτό το διάστημα την αποστολή ακόμα περισσότερων δυνάμεων της Frontex στα σύνορα. Η ίδια ζήτησε και την εγκατάσταση των συνοριακών δυνάμεων ταχείας επέμβασης (RΑΒΙΤ) στα σύνορα Ελλάδας - ΠΓΔΜ.
Είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μίλησε για την ανάγκη να συγκροτηθεί ένας μηχανισμός κοινής δράσης των ακτοφυλακών Ελλάδας και Τουρκίας στα σύνορα, από το βήμα μάλιστα των επίσημων δηλώσεων κατά την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία.
Είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, που στηρίζει ένθερμα και συνυπογράφει όλες τις αποφάσεις της ΕΕ για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κι ας αφήσει τώρα τα σάπια ότι «άλλοι βομβαρδίζουν και αυτοί κατηγορούν τώρα την Ελλάδα για την αντιμετώπιση των προσφύγων - θυμάτων αυτών των βομβαρδισμών». Φαρδιά - πλατιά αυτές οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έχουν και την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης, τη συμφωνία της σε Συνόδους Κορυφής, τη συνδρομή της με κάθε είδους στρατιωτικές διευκολύνσεις στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Γνωστά είναι και τα αιτήματά της για επέκταση των βάσεων και υποδομών του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα.
Είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, που αναπαράγει «ενεργητικά και με ανάληψη πρωτοβουλιών» όλα τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα για επεμβάσεις και πολέμους στην περιοχή, π.χ. περί «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», «καταπολέμησης του ριζοσπαστισμού», «πολέμου ενάντια στο "Ισλαμικό Κράτος"» που δημιούργησαν και συντηρούν συγκεκριμένες καπιταλιστικές χώρες, «πολέμου μεταξύ θρησκειών».

Υπερασπίζοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Πρόκειται, λοιπόν, για απύθμενη υποκρισία της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο, όταν ο αναπληρωτής υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Ν. Ξυδάκης, σε πρόσφατες δηλώσεις του¹ αναφέρει προκλητικά: «Γιατί τίθεται το ζήτημα της κυριαρχίας; Ποιος αρνήθηκε; Δεν αρνήθηκε κανένας τη βοήθεια της Frontex (...) Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αντίθετη σε μια κοινή ευρωπαϊκή δράση, ήταν πάντα η πιο υποστηρικτική και στη Frontex η Ελλάδα έδωσε ουσία και πεδίο δράσης και δε θα είχε καμία αντίρρηση στην αλλαγή της εντολής. Υπάρχει μια προϋπόθεση. Να αναλάβει όλο το πακέτο της διαχείρισης των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και όχι μόνο τη φύλαξη των συνόρων και δεύτερον, δεν μπορεί να τεθεί έτσι, με τρόπο πρόχειρο και εκβιαστικό, θα έλεγα, θέμα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας στο πόδι. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν».
Αρα, υπέρμαχη της παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων η κυβέρνηση, αλλά όχι... στο πόδι!
Ενώ ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, σε σχετική συνέντευξή του στην εφημερίδα «Le Soir»² και στην εξής ερώτηση που του έγινε: «Βασικά, η πρόταση της Επιτροπής συνεπάγεται ότι τα κράτη - μέλη εγκαταλείπουν μερικώς την κυριαρχία τους επί των εξωτερικών συνόρων. Συμφωνείτε ή αντιτίθεστε σε αυτή την αρχή;», απάντησε απροκάλυπτα: «Μπορούμε να συμφωνήσουμε, αλλά μετά από μια διαπραγμάτευση μεταξύ κυρίαρχων μερών»...

Νομιμοποίηση του «γκριζαρίσματος» στο Αιγαίο

Θέτουμε, επίσης, ένα ακόμα ερώτημα: Αλήθεια, η νέα Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή της ΕΕ σε ποια ακριβώς χωρικά ύδατα, σε ποια θαλάσσια σύνορα και εναέριο χώρο προορίζεται να επιχειρήσει, από κοινού μάλιστα με την Ελλάδα και την Τουρκία;
Μήπως δε γνωρίζει η ΕΕ τις διαρκείς αμφισβητήσεις και παραβιάσεις ελληνικών χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου στο Αιγαίο; Η επιδίωξη της Τουρκίας για το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου μπορεί να είναι οφθαλμοφανής, όμως η ΕΕ, όπως άλλωστε και το ΝΑΤΟ κάνουν πως δεν την βλέπουν όλα αυτά τα χρόνια. Πολύ περισσότερο τώρα, που δείχνουν σαφώς την προτίμησή τους στην Τουρκία για την εξυπηρέτηση των βλέψεών τους στην εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και τον αναβαθμισμένο ρόλο που επιδιώκουν να διαδραματίσουν εκεί, μεταξύ άλλων, η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία. Η νέα Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή, λοιπόν, εκτός της άρσης του δικαιώματος κάθε χώρας η ίδια να φυλά τα σύνορά της, έρχεται να αποτελέσει κάλλιστα μοχλό νομιμοποίησης κι επικύρωσης των τούρκικων βλέψεων στο Αιγαίο, με τη σφραγίδα της ΕΕ.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, ο λαός χρειάζεται να βρίσκεται σε μεγάλη αγωνιστική επαγρύπνηση και κινητοποίηση.
Με βάση αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις, είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί βαθύτερα από το λαό μας ότι όπως ο πλούτος και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια της αστικής τάξης, στον έλεγχό της βρίσκονται και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Οσο η αστική τάξη θα είναι στην εξουσία, όσο η χώρα θα είναι στη στρούγκα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ο λαός και τα δικαιώματά του θα βρίσκονται σε μόνιμο κίνδυνο. Οι αστοί κι εδώ υπολογίζουν τα δικά τους συμφέροντα, που έρχονται σε αντίθεση με αυτά του λαού, που υπηρετούν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων τους και προϋποθέτουν το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Γι' αυτό και η αστική τάξη για τα συμφέροντα και την κερδοφορία της βάζει σε μεγάλη περιπέτεια το λαό μας, εμπλέκοντας όλο και περισσότερο τη χώρα μας στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που μαίνονται στην ευρύτερη περιοχή και στον κίνδυνο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Να γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι η εργατική τάξη, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, σε συνθήκες που πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου, χρειάζεται να έχουν στραμμένη την προσοχή τους τόσο στον εξωτερικό εχθρό ως εισβολέα επικυρίαρχο, όσο και στον εσωτερικό εχθρό, την τάξη που κατέχει την εξουσία και που για τα δικά της και μόνο συμφέροντα και κέρδη οδηγεί το λαό στη σφαγή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε συνεργασία με τους ξένους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.
Το σύνθημα «καμία θυσία για την πλουτοκρατία» που συμπεριλαμβάνει και τις οδυνηρές συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, υποχρεώνει σε σύνθετα κι αυξημένα άμεσα καθήκοντα ανάπτυξης της πάλης ενάντια του, για την εξάλειψη των αιτιών που τον γεννούν. Τα αιτήματα για καμιά εμπλοκή, καμιά συμμετοχή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία, χρειάζεται να γίνουν αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αποτελούν στοιχείο κατανόησης της ολόπλευρης επίθεσης που δέχεται και της συνολικής απάντησης που πρέπει να δώσει. Τα κυριαρχικά δικαιώματα μπορούν πραγματικά να διασφαλιστούν μόνο όταν ο λαός πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του, όταν γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, όταν θα έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να αποδεσμευτεί από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να χαράξει δρόμο προς το δικό του συμφέρον.
Παραπομπές
1. http://www.euractiv.gr/i-eyropi-kai-o-kosmos/xidakis-nea-evropaiki-sinoriofilakitha-analavi-oli-diachirisi-ton-prosfigon/
2. http://www.capital.gr/story/3089055/n-em-kotzias-em-sti-le-soir-i-europaiki-sunoriofulaki-na-einai-se-euthugrammisi-me-tis-sunthikes

Του Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
*Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος

Υπόσχεται στο λαό «ξέφωτα», ενώ εφαρμόζει με αποφασιστικότητα την αντιλαϊκή πολιτική

Υπόσχεται στο λαό «ξέφωτα», ενώ εφαρμόζει με αποφασιστικότητα την αντιλαϊκή πολιτική

Στη μαχητική υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζουν, πέρασαν τα κυβερνητικά επιτελεία τη βδομάδα που πέρασε, ομολογώντας ταυτόχρονα ότι στόχος τους είναι η χειραγώγηση του λαού, ώστε να αποδεχτεί τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που απαιτεί ο στόχος ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Στην τελευταία για το 2105 συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την Τετάρτη, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους κεφάλαιο και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ESM) ότι η εφαρμογή του μνημονίου αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησής του, καθησυχάζοντας ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι «συμπαγής και αδιατάρακτη», με θέληση και αποφασιστικότητα να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και κομπάζοντας ότι έχει «ψήφο εμπιστοσύνης απ' το λαό».
Στην κατεύθυνση αυτή, υπέδειξε στους υπουργούς του να επιταχύνουν ρυθμούς, καθιστώντας σαφές ότι «δε δικαιολογούνται οι καθυστερήσεις», αξίωσε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, παρουσιάζοντας και τους βασικούς άξονες γύρω απ' τους οποίους αυτή θα ξεδιπλωθεί το επόμενο εξάμηνο.
Δίνοντας απτά δείγματα γραφής της σπουδής τους, προανήγγειλε άνοιγμα του Ασφαλιστικού εντός του Γενάρη, με σαρωτικές ανατροπές κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και την κατάθεση νέου αναπτυξιακού νόμου με επιδοτήσεις και φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να ρίξει «στάχτη στα μάτια» του λαού, ισχυριζόμενος ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις κύριων συντάξεων, προαναγγέλλοντας νέο «τσεκούρι» στις επικουρικές, σε συνδυασμό με τη διαβεβαίωσή του ότι θα υλοποιήσει τη μνημονιακή δέσμευση για πρόσθετη μείωση ύψους 700 εκατομμυρίων ευρώ των δαπανών για συντάξεις το 2016, «από οποιαδήποτε πρόσφορη πηγή», όπως αναφέρεται στο 3ο μνημόνιο.
Ταυτόχρονα με την επίθεση στα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού, ο Αλ. Τσίπρας προανήγγειλε νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, όπως:
-- Νέος αναπτυξιακός νόμος για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, με νέα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που «θα επιδοτεί, κατά προτεραιότητα, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με αιχμή τους τομείς της νέας τεχνολογίας και της καινοτομίας. Το λεγόμενο "αγροτοδιατροφικό σύμπλεγμα" και τις εξωστρεφείς παραγωγικές δραστηριότητες». Παράλληλα, προανήγγειλε τη μετεξέλιξη του ΕΤΕΑΜ σε αναπτυξιακό Ταμείο, με στόχο να λειτουργήσει ως δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα.
-- Νομοσχέδιο για την αναδιαμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή την προσαρμογή της στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
-- Κατάθεση νομοσχεδίου για τον εκσυγχρονισμό και την παραγωγικότητα των ιδιωτικών και δημόσιων έργων.
-- Κατάθεση νομοσχεδίου για την αναθεώρηση των δημοσίων συμβάσεων.
-- Νόμος για την οικειοθελή αποκάλυψη της φοροδιαφυγής κ.ά.

Το μνημόνιο ως η καλύτερη επιλογή

Είχε προηγηθεί συνέντευξη του πρωθυπουργού στους «Financial Times», όπου παρουσίασε το μνημόνιο σαν την καλύτερη από κάθε άλλη επιλογή. Δήλωσε συγκεκριμένα: «Είμαστε πέντε χρόνια σε πρόγραμμα. Είναι δύσκολο για μια ευρωπαϊκή χώρα να έχει χάσει την εθνική κυριαρχία της για τόσο μεγάλο διάστημα. Για να την επανακτήσει και να φύγει από τον έλεγχο της τρόικας, πρέπει να εφαρμοστεί το πρόγραμμα. Είναι σκληρό, αλλά είναι η καλύτερη από κάθε άλλη επιλογή».
Το εφεύρημα περί ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, στόχος που αξίζει τάχα κάθε θυσία, είναι το δόλωμα για να στρατεύσουν το λαό στους στόχους του κεφαλαίου. Αποκρύπτουν ότι η συμμετοχή στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς προϋποθέτει την εκχώρηση μέρους της «εθνικής κυριαρχίας» της χώρας, κάτι που είναι αντικειμενικό να συμβαίνει στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος και της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε έχει μνημόνιο, είτε όχι. Πρόκειται, άλλωστε, για συνειδητή επιλογή από την πλευρά της ελληνικής αστικής τάξης, που γίνεται με γνώμονα τα συμφέροντά της.
Η κυβέρνηση αποκρύπτει, επίσης, ότι η λεγόμενη «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» δεν πρόκειται να σηματοδοτήσει την ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αφού ο στόχος της αναθέρμανσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας έρχεται σε αντίθεση με αυτή την προοπτική.
Ταυτόχρονα και ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Πολ Μέισον στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ #ΤhisIsaCoup, υπερασπίστηκε τη δυνατότητα ...μετάλλαξης του μνημονίου, ισχυριζόμενος ούτε λίγο - ούτε πολύ ότι το περιεχόμενό του δεν καθορίζεται απ' τις ανάγκες της τάξης που το επέβαλλε, αλλά είναι στη διακριτική ευχέρεια όσων διαχειρίζονται την υλοποίησή του: «Θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, ήταν ένας τακτικός συμβιβασμός. Και ο κρίσιμος παράγοντας είναι να το εντάξουμε σε μια πιο ριζοσπαστική στρατηγική».

Ο «δράκος» με το όνομα ΔΝΤ

Στη συνέντευξή του στους «Financial Times», ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε και στο ΔΝΤ, καθώς τη βδομάδα που πέρασε, επιχειρήθηκε εκ νέου να ενοχοποιηθεί αυτό εξ ολοκλήρου για την αντιλαϊκή πολιτική. Δήλωσε σχετικά: «Εκτιμούμε ότι μετά από έξι χρόνια διαχείρισης έκτακτης κρίσης, η Ευρώπη έχει τώρα τη θεσμική ικανότητα να αντιμετωπίσει επιτυχώς ενδοευρωπαϊκά θέματα» και πως «προβληματίζεται με τη μη εποικοδομητική στάση του Ταμείου σε δημοσιονομικά και οικονομικά θέματα».
Περισσότερο σαφής στάθηκε την επομένη η κυβερνητική εκπρόσωπος, καταγγέλλοντας τις «νεοφιλελεύθερες εμμονές» του ΔΝΤ. Η Ολγα Γεροβασίλη επιχείρησε να απαλείψει τις ευθύνες της κυβέρνησης για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει με στόχο την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα, αλλά και να εξωραΐσει την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, στρατηγική επιλογή της οποίας αποτελεί η επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
«Η ΕΕ θα έπρεπε να λύνει μόνη της τα προβλήματά της. Επομένως, αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι ευρωπαϊστές, θα έπρεπε αυτό να το συνυπολογίζουν (...) Οι θέσεις μας για το ΔΝΤ και για τις απόψεις τις οποίες έχει το ΔΝΤ, τις θεωρούμε νεοφιλελεύθερες, ακραία νεοφιλελεύθερες πολύ συχνά. Δεν είναι συμβατές με τη δική μας άποψη και τον τρόπο εξόδου από την κρίση», δήλωσε.
Εσπευσε, βεβαίως, να διευκρινίσει ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο αντιλαϊκό πρόγραμμα που εφαρμόζει και δεν αιτείται την αποχώρησή του. Ισχυρίστηκε, ωστόσο, ότι η παρουσία του ΔΝΤ εξυπηρετεί τον Σόιμπλε και άλλες φωνές, «οι οποίες θέλουν (...) να το χρησιμοποιούν προκειμένου να εφαρμοστούν τα πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα, μακριά από τις ευρωπαϊκές πρακτικές». Δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει ποιες είναι αυτές οι «ευρωπαϊκές πρακτικές», μιας και είναι γνωστό ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και σ' εκείνα που δεν έχουν υπογράψει μνημόνια με την τρόικα ή με το ΔΝΤ, εφαρμόζονται ίδιας κοπής αντιλαϊκά μέτρα.

Κάλπικες υποσχέσεις

Για το κέρδισμα της λαϊκής ανοχής, αν όχι συναίνεσης, η κυβέρνηση δεν αρκείται στο να πετάει τις ευθύνες στους «κακούς». Εχει πάντα πρόχειρες κάλπικες υποσχέσεις περί εξόδου απ' την κρίση, επιστροφής στην ανάπτυξη, αλλαγών στην Ευρώπη κ.λπ., που εκμεταλλεύονται την αγωνία του λαού, κρύβοντάς του ότι η επιστροφή στην ανάπτυξη, όταν και αν γίνει, θα γίνει με όρους βαθύτατα αντιλαϊκούς, δίχως ανάκτηση απωλειών, με βάθεμα της εκμετάλλευσης.
Κάπως έτσι, ο πρωθυπουργός έφτασε να ισχυρίζεται, μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι «πυξίδα της πολιτικής μας, αλλά και διαρκής διαπραγματευτικός αγώνας με τους δανειστές, είναι οι ανάγκες των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων...», ότι «η χρονιά που έρχεται, σηματοδοτεί τη δεύτερη φάση του στρατηγικού σχεδίου της κυβέρνησής μας για την έξοδο από την κρίση με ανάπτυξη, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη», ότι δεν υπάρχει άλλοθι «στις προσπάθειές μας για τη διαρκή μεγέθυνση της δικής μας επιτυχίας» και να εκφράζει τη βεβαιότητα ότι «όπως με επιτυχία καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές του 2015, έτσι, με επιτυχία, θα καταφέρουμε το 2016 να οδηγήσουμε τον ελληνικό λαό και τον τόπο σε ένα ξέφωτο μεταμνημονιακό...»!!!
Η αιτία της χαράς, του κομπασμού στα όρια του ξιπασμού και των ευσήμων που απονέμει στον εαυτό του ο πρωθυπουργός, μπορεί να μη γίνεται αντιληπτή απ' το λαό που στενάζει εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά αυτό είναι μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, ανίκανη να ανακόψει την ευφορία που έχει καταλάβει το κυβερνητικό επιτελείο για τις τόσες πολλές του επιτυχίες, σε τόσο λίγο χρόνο.
Ισχυρίζονται, ακόμα, ότι ο λαός δε θα «ξυπνήσει» μόνο σε μεταμνημονιακό ξέφωτο, αλλά και σε μια άλλη Ευρώπη. «Μια νέα μέρα ήδη ξημέρωσε στη Λισαβόνα, στη Μαδρίτη και φυσικά στην Ελλάδα. Οι εξελίξεις ήταν εξαιρετικά ανατρεπτικές και σημαντικές. Σήμερα, έχουμε μια νέα πραγματικότητα», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Το παραμύθι της Ευρώπης που τάχα αλλάζει, έχει σκοπό να καλλιεργήσει στο λαό την ψευδαίσθηση ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι αποτέλεσμα ενός συγκυριακού αρνητικού συσχετισμού και της επικράτησης δυνάμεων με «νεοφιλελεύθερες εμμονές». Οτι είναι δυνατή η συγκρότηση μιας συμμαχίας (Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας, Πορτογαλίας) «ενάντια στη λιτότητα», να αλλάξει την ΕΕ κι από συμμαχία του κεφαλαίου να τη μετατρέψει σε φιλολαϊκή. Το παραμύθι αυτό συγκαλύπτει το περιεχόμενο της κριτικής που τα κράτη αυτά ασκούν στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας. Κριτική που γίνεται από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου αυτών των κρατών, που δεν αμφισβητεί τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις), αφού άλλωστε αυτές έχουν ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την ενίσχυση της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη.

Θέλουν κίνημα «νεροκουβαλητή» στο «μύλο» τους

Τι επιδιώκουν με τα παραπάνω; Να σύρουν το λαό να στηρίζει μαχητικά τις επιλογές του κεφαλαίου. Το επιβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, διατυπώνοντας με σαφήνεια την επιδίωξη του κόμματός του να χειραγωγήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα: «Είναι απλοϊκό να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί δεν ήταν ριζοσπαστικός αρκετά ή γιατί δεν έφυγε από το ευρώ. Ισχύει ότι οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό ανέθεσαν τις φιλοδοξίες τους σε πολιτικό επίπεδο στον ΣΥΡΙΖΑ και σταμάτησαν να κάνουν αυτό που έκαναν για να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση» (...)
«Για να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ τους στόχους του ως κυβέρνηση, πρέπει να ξαναβρούμε αυτήν την ισορροπία μεταξύ κυβέρνησης και κινήματος. Η κοινωνία να συνεχίσει να πιέζει τους υπουργούς. (...) Θα ήμουν ευχαριστημένος αν γίνονταν διαδηλώσεις και σε κάθε διαδήλωση προτεινόταν μια εναλλακτική ιδέα για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα».
Αν συνδυάσουμε αυτή την τοποθέτηση με τις αποφάσεις της πρόσφατης ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμβει ενεργά το επόμενο διάστημα στο κίνημα, με στόχο αυτό να γίνει χειροκροτητής της κυβερνητικής πολιτικής.