Δελτίο Κομινφόρμ 10

 Δελτίο Κομινφόρμ 10

Χτες ο Τσίπρας μίλησε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ-1 (που κάποτε έκανε την καλύτερη προεκλογική δουλειά για το Σύριζα, με τα τρομολαγνικά ρεπορτάζ και τη μαύρη διαφήμιση, αλλά τώρα με το Χατζηνίκο, αλλάξανε τα κόζια) κι είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

-ότι για πρώτη φορά δε χάσαμε στη διαπραγμάτευση με σκορ Μπαρτσελόνα-Παναλευσινιακός, αλλά πήραμε θετικό αποτέλεσμα. Που σημαίνει ότι θα το γυρίσουμε στη ρεβάνς; Ότι πετύχαμε το γκολ της τιμής, όπως η Παρί στο 6-1; Ότι το φάγαμε στο 92' (το λεπτό του Μάαστριχτ) σαν τη Ρεάλ; Ότι από Ελευσίνα γίναμε Καλλιθέα -που έχει κι αυτή Τσίπρα στη σύνθεσή της, που πέτυχε δύο γκολ απέναντι στον Άρη;
Γενικά η τακτική της ΔΦΑ είναι να πετύχει το γκολ της τιμής, για να το πουλήσει επικοινωνιακά (κοιτάξτε τι ωραία αντίμετρα) και να δείξει την ποιοτική της υπεροχή από τους προηγούμενους.

-ότι η Μέρκελ είναι ανοιχτόμυαλη κι ο Σόιμπλε σεβαστός πολιτικός αντίπαλος. Κι η δική του γλώσσα ένα μέτρο ως το πάτωμα από το πατόκορφο γλείψιμο στους... Μερκελιστές. Αν συνέχιζε και την ποδοσφαιρική παρομοίωση, μπορεί να τους έλεγε Μέσι της πολιτικής, αλλά το κράτησε για άλλο αγώνα.

(Παρεμπιπτόντως, και παραμένοντας σε αθλητικά συμφραζόμενα, η ποδοσφαιρική μετάφραση της λογικής των σταδίων (ΟΑΚΑ, Αλκαζάρ, Καυταντζόγλειο) στην πολιτική, θα μπορούσε να είναι το αθάνατο κλισέ: κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά).

-Ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -η οποία σε λίγα χρόνια θα λέγεται Σαββιδιστάν και το μόνο γυράδικο που θα έχει μείνει ανοιχτό θα είναι ο Σαββίκος- το ξεπουλήσαμε με επωφελές τίμημα, 70% πάνω από τη χρηματιστηριακή του αξία, και με δέσμευση για άμεσες επενδύσεις απ' την κοινοπραξία όπου συμμετέχει κι ο Σαββίδης. Βασικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους (και το Σαββίδη πασά πάνω απ' τα Τέμπη), τους πιάσαμε κότσο τους επενδυτές. Και να θυμάστε τούτο: αριστερό σήμερα δεν είναι να εμμένει κανείς στον κρατισμό, και σε ιδεοληψίες-φετίχ, όπως η δημόσια περιουσία. Αριστερό είναι να πετυχαίνεις σαν έμπορος καλύτερη τιμή ξεπουλήματος από τους δεξιούς.

-Ότι μένει ο ΕΝΦΙΑ που φεύγει που μένει. Κι ότι οι φόροι είναι ίδιοι με πριν και λίγο περισσότεροι.

-ότι ο λαός τρέχει χαρούμενος στα λιβάδια, την εξοχή και τα πάρκα να χαρεί το Πάσχα, την ανάσταση της οικονομίας και τους φοβερούς δρόμους που έφτιαξε η ΔΦΑ.
Σπάω, εν τω μεταξύ, το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιο καθεστώς καμάρωνε γιατί έφτιαξε δρόμους... κι είχε και μια επέτειο πρόσφατα... ποιο ήταν να δεις, ποιο ήταν...

-το βασικό όμως είναι ότι ο Τσίπρας περιέγραφε μια ειδυλλιακή κατάσταση, σε μια μαγική χώρα, όπου η ανάπτυξη έρχεται κι όλοι είναι ευχαριστημένοι, κάτι που αποδεικνύεται εύκολα, γιατί δεν υπάρχουν σήμερα μαζικές διαδηλώσεις δυσαρεστημένων κοινωνικών ομάδων, όπως τη διετία 10-12'. Κι επειδή εδώ δεν είναι τόσο πιθανή μια παρδαλή αντ-επανάσταση τύπου Βενεζουέλας (πέρα από τις γραφικές συνάξεις "μένουμε Ευρώπη"), ο Τσίπρας βασικά μας πετάει το γάντι και μας βγάζει τη γλώσσα κατάμουτρα για τις δικές μας ανεπάρκειες.

Τι άλλο χρειαζόμαστε για να το καταλάβουμε, σφε αναγνώστη; Ο Τσίπρας δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τον ρίξει. Δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα που να δίνει τον τόνο στις εξελίξεις. Και αυτό προφανώς δε συμβαίνει γιατί τρέχουμε γυμνοί στην εξοχή από τη χαρά μας κι ευημερούμε, αλλά γιατί ο κόσμος είναι απογοητευμένος και περνάει ακόμα από τα διάφορα στάδια του πένθους.

-Σε μια άλλη είδηση που ταράζει τα νερά και μπανιέρας ολόκληρης, το ΠαΣοΚ προχωρά σε έκτακτο συνέδριο-τομή για την πολιτική ζωή του τόπου. Ακόμα πιο (πα)σοκαριστικό είναι πως στο ΠαΣοΚ υπάρχουν συντροφικά μαχαιρώματα που οδήγησαν στο έκτακτο συνέδριο κι αποδεικνύουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Κι η αλήθεια είναι πως έχει αργήσει πολύ να βγει αυτή η ψυχή του ετοιμοθάνατου ΠαΣοΚ.

Το απόλυτο (πα)σοκ όμως είναι το κείμενο της ομάδας του Ανδρουλάκη -που δεν το υπέγραφε ο ίδιος, που δεν είναι ο Μίμης!- που κάνει λόγο για πολυδιάσπαση "με αποτέλεσμα την ηγεμονία της δημαγωγίας και του οπορτουνισμού".
Και το ερώτημα είναι: τι εστί συνέπεια για έναν πασόκο και πώς ορίζεται ως προς αυτήν ο πασοκικός οπορτουνισμός;

-Συνεχίζοντας με άλλες σοκαριστικές ειδήσεις, ο Τάκης Τσουκαλάς δέχτηκε επίθεση έξω από τα γραφεία της εφημερίδας "Παραπολιτικά". Ποιος θα το πίστευε α) ότι ο Τσουκαλάς έχει εχθρούς που θα ήθελαν το κακό του και β) ότι έχει κάποια σχέση με το Μαρινάκη. Κοίτα να δεις...

-Πραμένοντας στο χώρο του ξύλου, τα ΕΑΑΚ κορυφώνουν την ενωτικής τους παρέμβαση στα πανεπιστήμια, προάγοντας το κομμουνιστικό ήθος και τον πολιτικό πολιτισμό -εξ ου και το σύνθημα: ΕΑΑΚ-ήθος-πολιτισμός, που μετεξελίχθηκε σε ΕΑΑΚ-καφρίλα-ποδαρίλα.

Αυτές τις μέρες λοιπόν κορυφώνουν την προεκλογική του δουλειά, παίζοντας ξύλο μεταξύ τους και σχεδιάζοντας να κατεβάσουν δύο ξεχωριστά σχήματα σε πολλές σχολές -τα οποία θα καταγράφονται αμφότερα όμως στα/στην ΕΑΑΚ. Για όσους ανίδεους δεν μπορούν να καταλάβουν το διακύβευμα και το επίδικο αυτών των εσωτερικών διεργασιών, τα ΕΑΑΚ εφαρμόζουν βασικά μια λενινιστική, εκλογική τακτική, που συνοψίζεται στο εξής:
Μαζί (μεταξύ μας) να χτυπιόμαστε, χωριστά να βαδίζουμε...

-Και με αυτή τη γέφυρα, περνάμε στο αθλητικό δελτίο. Όπου μετά το "κι εγώ κάλυπτα τον Κατσουράνη", εφηύραμε και το αντίθετό του στον αγώνα Λαμία-Πανσερραϊκός για τη Β' Εθνική (Football League).

Αλλά τα καλά γίνονται στα μεγάλα σαλόνια, όπου ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά κινδύνευε με αφαίρεση βαθμών -που δεν του επιβλήθηκε ποτέ- για κάτι επεισόδια στη φυσούνα των αποδυτηρίων, όπου βρέθηκαν κάτι περίεργοι και προπηλάκισαν τους Πλατανιώτες -ίσως γιατί αντιστάθηκαν παραπάνω από το αναμενόμενο- που δεν ψήνονταν όμως να καταγγείλουν τα γεγονότα γιατί διοικητικά έχουν άριστες σχέσεις (εξάρτησης, αλληλεξάρτησης, τέλος πάντων παραρτήματος) με τον Ολυμπιακό. Κι έτσι αναζητήθηκε το υλικό που θα είχε καταγράψει το κλειστό κύκλωμα με τις κάμερες. Αλλά αυτό δε βρέθηκε ποτέ, γιατί όλως τυχαίως είχε σβηστεί. Εντάξει, δε χρειάζεται να το δραματοποιούμε. Υλικό από τις κάμερες σβήστηκε, δεν εξαφανίστηκε πλοίο, ούτε πέθαναν άνθρωποι (άσχετο).

Κι ας μην ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο δε θα πάει ποτέ μπροστά, αν δεν μπει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης σε όλα τα γήπεδα να καταγράφει και να ρουφιανεύει κάθε μας κίνηση. Αυτή είναι η ρίζα του κακού, κι όχι οι ΠΑΕ (ανώνυμες εταιρείες) που λυμαίνονται το χώρο.
Καληνύχτα και καλή τύχη.

Υστερόγραφα

-Η τριάδα των κλασικών (Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν) δε συνεχίζεται με Στάλιν (ή και Μάο κατά άλλους), αλλά...

Σύγχρονη Εποχή - 2017

...με Πάνο Ζάχαρη κι αρνητικούς συσχετισμούς.

-Κι ένα video, που αλιεύτηκε από το διαδίκτυο κι αξίζει να γίνει viral.



Άκου να δεις...

Καταλάβατε «ψώνια»;

Mοιραζόμαστε με τους αναγνώστες του «Ημεροδρόμου» τρεις ερμηνείες του μελοποιημένου ποιήματος του ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ, «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» (μουσική του Λουκά Θάνου). Η πρώτη είναι η γνωστή ερμηνεία του τραγουδιού με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη. Ακολουθούν οι ερμηνείες του Μίλτου Πασχαλίδη και του Σωκράτη Μάλαμα, από συναυλίες.

Προφανώς και δεν βάλαμε την ΕΚΤΕΛΕΣΗ (του τραγουδιού) από τον λαμέ χρυσαυγίτη. Ο Σφακιανάκης, άλλωστε, είναι απασχολημένος σε κάτι πρεμιέρες – χουντογλέντια, όπως διαβάζουμε εδώ.

Το δημοσίευμα έχει ενημερωτικό χαρακτήρα. Καταλάβατε «ψώνια»; 

ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΑ ΠΩΣ ΣΑΣ  ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ???

μια απαντηση στο ψωνιο του Σαββουραιορ απο τον Ημεροδρόμο 

Την αλήθεια ρε… Την αλήθεια

Η χθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσε μνημείο ακατάσχετης άγνοιας για βασικά πολιτικά και οικονομικά μεγέθη, όπως και το λεκτικό επιστέγασμα μιας ήδη διενεργηθείσας πολιτικής στροφής προς τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, ως η έλλογη φυσική ροπή κάθε σοσιαλδημοκρατίας, που στο δίλημμα κόσμος της εργασίας ή αφεντικά, επιλέγει διαχρονικά  τα αφεντικά. Ακριβώς για αυτό, όσοι είχαν ή συνεχίζουν να έχουν αυταπάτες για τις προθέσεις του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν καλό να εντρυφήσουν στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ευρώπης αλλά  και της Ελλάδας, προκειμένου να αντιληφθούν πως η σοσιαλδημοκρατία σε κάθε της μορφή εκφράζει διαχρονικά τον ίδιο πολιτικό ιδεότυπο : Ψεύδη και εξαπάτηση για τον κόσμο της εργασίας, υποταγή και κυβιστήσεις στις καπιταλιστικές ελίτ. 

Εξάλλου ο ίδιος ο Τσίπρας στην χθεσινή του συνέντευξη επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πως μπορεί να ισχυριστεί αλλά και να πράξει τα πάντα, αρκεί να παραμείνει στην θέση τη διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας. Άλλωστε, αυτή είναι η πρόθεση τόσο των εγχώριων όσο και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ελίτ, δεδομένου ότι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνιστά τον πλέον πειθήνιο και τον πλέον αποτελεσματικό υπηρέτη των συμφερόντων του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, που ήδη προετοιμάζεται για το επερχόμενο πάρτι ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή σε ότι έχει απομείνει από αυτή. Παράλληλα ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του, πανηγυρίζουν για το περιβόητο δημοσιονομικό πλεόνασμα και την ισχνή μείωση του ποσοστού της ανεργίας αποκρύβοντας έντεχνα δύο βασικά στοιχεία :

• Το υπερ-πλεόνασμα για το οποίο βαυκαλίζονται και με το οποίο ηδονίζονται τα κυβερνητικά μηρυκαστικά, είναι αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής αφαίμαξης του κόσμου της εργασίας, των κατασχέσεων μισθών και συντάξεων, της διάλυσης των τελευταίων υποστυλωμάτων του κράτους πρόνοιας μέσω της ραγδαίας μείωσης των δαπανών που αφορούν σε υγεία και κοινωνική πρόνοια.

• Η ισχνή και ουσιαστικά αμελητέα μείωση του ποσοστού της ανεργίας, αφορά σε “θέσεις εργασίας” ελαστικής τετράωρης εργασίας στις οποίες οι εργαζόμενοι δουλεύουν οκτάωρο και πληρώνονται με καθυστέρηση δύο και τριών μηνών. Φυσικά λοιπόν, και θα υπάρξει έστω και ελάχιστη μείωση της ανεργίας όταν οικοδομείται ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, εντός του οποίου οι εργοδότες μπορούν να εκμεταλλεύονται εργαζόμενους που πληρώνονται με  ψίχουλα-όταν πληρώνονται- περισσότερες ώρες από αυτές που αναφέρει η σύμβαση, κραδαίνοντας την απειλή της απόλυσης. Η κυβέρνηση της αριστεράς τα κατάφερε λοιπόν, ονόμασε τους είλωτες, εργαζόμενους, εμφανίζοντας μια λαθροχειρία ως θαύμα.

Περαιτέρω, ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του, ενώ περιφέρονται στα συστημικά μέσα ενημέρωσης διαφημίζοντας τις αλλεπάλληλες κυβερνητικές “επιτυχίες” την ίδια στιγμή έχουν συμφωνήσει με τους δανειστές-θεσμούς  τα εξής :

• Δραματική μείωση των συντάξεων ως αποτέλεσμα της κατάργησης της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς, που θα συντρίψει τον κόσμο της  εργασίας, σε μια χώρα όπου ολόκληρες οικογένειες ζουν στα όρια τη εξαθλίωσης από μια σύνταξη.

• Κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ώστε τα καταστήματα να είναι ανοικτά όλες τις Κυριακές του χρόνου,προκειμένου να “τονωθεί  η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας” όπως θα έλεγε και ο οικονομολόγος Τσακαλώτος.

• Άρση του δικαιώματος veto από το υπουργείο εργασίας αναφορικά με τις ομαδικές απολύσεις, με αποτέλεσμα αυτές να τίθενται σε εφαρμογή ουσιαστικά από το παράθυρο, έστω και αν τυπικά δεν θα ισχύουν. Άλλη μια επιτυχία της κυβέρνησης της αριστεράς.

• Υλοποίηση του “master plan ξεπουλήματος” από το ΤΑΙΠΕΔ της δημόσιας περιουσίας που περιλαμβάνει : το 17% της ΔΕΗ του 35% των ΕΛΠΕ, του 30% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών,του 30% της ΔΕΠΑ, του 67% του Λιμένα Θεσσαλονίκης, του 100% της ΕΛΒΟ. Πρόκειται όπως είναι φανερό, για την υλοποίηση των διαχρονικών επιδιώξεων του κεφαλαίου που επιτέλους γίνονται πραγματικότητα, από την αριστερή κυβέρνηση του Τσίπρα.

Το ότι ο Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός έλεγε “Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι επιστροφή στην φεουδαρχία” μάλλον δεν ισχύει πια, καθώς δεν πρόκειται για ξεπούλημα όπως θα υποστηρίξουν οι κυβερνητικοί και οι θυρωροί τους στα κρατικά και κομματικά πόστα, αλλά για υγιές επιχειρηματικό πλάνο. Εξάλλου και οι “θεωρητικοί” του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν εύκολα να υποστηρίξουν, ότι το συγκεκριμένο ξεπούλημα δεν είναι μετάβαση στην φεουδαρχία, αλλά στην εποχή του μετά-καπιταλισμού παριστάνοντας με επιτυχία τους μετά-αριστερούς, ξερνώντας ασυνάρτητες μετά-θεωρητικές ανοησίες.

Σε όλα αυτά απαντάει εκπληκτικά ο Καλογερόπουλος στον Τσίπρα και στην κυβερνητική παρέα του, στην αξέχαστη ταινία “Μάθε παιδί μου γράμματα” του Θόδωρου Μαραγκού.

Ουσιαστικά  η κυβέρνηση του Τσίπρα υλοποιεί το τέταρτο μνημόνιο, ενώ έχει το θράσος να εμφανίζει την διάλυση της ζωής των εργαζόμενων ως το “εξιτήριο από τα μνημόνια” όπως υποστήριξε ο ίδιος ο Τσίπρας στην χθεσινή του συνέντευξη. Την ίδια στιγμή το κακογραμμένο παραμύθι της διευθέτησης του χρέους είναι ακόμη ένα ψεύδος, δεδομένου ότι για να πραγματοποιηθεί η επιμήκυνση του και όχι η διαγραφή του, βασική προϋπόθεση είναι η επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% -δηλαδή συμπίεση της εργατικής δύναμης στα όρια της βιολογικής εξαθλίωσης- και εφαρμογή όλων των μέτρων που περιλαμβάνονται στο τέταρτο μνημόνιο. Ακόμη δηλαδή και αν η ελληνική αστική τάξη επιτύχει καλύτερους όρους αποπληρωμής των δανείων της, αυτό για τους εργαζόμενους δεν θα σημαίνει τίποτε άλλο,παρά την υλοποίηση ενός “ατελεύτητου συμβολαίου θανάτου”.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ακόμη κρίκος στην μακρά αλυσίδα των αστικών κυβερνήσεων της μνημονιακής περιόδου που επισφραγίζει με την υπογραφή του τέταρτου μνημονίου, την ευόδωση των διαχρονικών επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης και των διεθνών κεφαλαίων που προσβλέπουν στο  νέο “Ελληνικό Ελ Ντοράντο”.

Αυτή είναι αλήθεια. Η μόνη αλήθεια. Φυσικά κανείς δεν περιμένει να την παραδεχθεί ούτε ο Τσίπρας ούτε τα “αναρριχητικά φυτά” που προσβλέπουν στην μακροημέρευση του. Ωστόσο ο κόσμος της εργασίας που δεν είναι μπουκωμένος με τα κονδύλια του καπιταλιστικού καθεστώτος των μνημονίων και δεν φορά τους παραμορφωτικούς φακούς της “κυβέρνησης της αριστεράς”, ο κόσμος που περπατά στο περιθώριο της ζωής και της ιστορίας, είναι η μόνη ελπίδα για αυτόν τον τόπο, -και έτσι η αλλιώς- θα γίνει ο εφιάλτης των έμμισθων προπαγανδιστών του αστικού συστήματος  εξουσίας, που έχουν καπηλευθεί την αριστερά και την ιστορία της και έχουν εξαπατήσει με τον πιο χυδαίο τρόπο την εργατική τάξη.

Οι γελωτοποιοί της αριστεράς και οι αυλικοί του καπιταλιστικού καθεστώτος, ας παραμένουν ανήσυχοι. Η ιστορία δεν έχει ακόμη τελεσιδικήσει…

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Πηγή The Radical Marxism Project 

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

 ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Στο περιθώριο των μεγάλων, κατά την ειδησεογραφία,  πολιτικών γεγονότων – η σερνάμενη αξιολόγηση στα καθ’ ημάς, και οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία- δυο στιγμιότυπα από διαφορετικά κοινωνικά πεδία καθρεφτίζουν την κατεύθυνση της  κυρίαρχης ιδεολογίας.

Στο τηλεριάλιτι του Survivore  που  φτάνει σε θεαματικότητα και το 80%,  ο Γ. Αγγελόπουλος, ένας από τους συμμετέχοντες τραγουδά τη «μπαλάντα του κυρ-Μέντιου», και  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναγνωρίζεται περισσότερο σαν τραγούδι του Ν. Σφακιανάκη, ένα τραγούδι με νόημα, που έκανε τα κορίτσια να παραληρούν στο πάθος και το σεξ απήλ του παίκτη που το τραγούδησε, όπως σχολιάζεται στο διαδίκτυο.  Στην πρωινή εκπομπή  του Γ. Παπαδάκη ο Μ. Βορίδης αρνείται ιδεολογική συγγένεια με τη Μαρί Λεπέν γιατί «έχει ένα πρόγραμμα διευρυμένης ρύθμισης της αγοράς, μεγάλης κρατικής παρέμβασης, μεγάλης σοσιαλιστικής ή σοσιαλίζουσας πολιτικής στα οικονομικά» με το οποίο αυτός δεν συμφωνεί. Κι είναι αυτά δυο στιγμιότυπα ενδεικτικά του τρόπου που η κυρίαρχη εξουσία πετυχαίνει την υποδούλωση του λαϊκού υποσυνείδητου, ώστε όλοι να σκεφτόμαστε με όρους της κυρίαρχης εξουσίας, και  εγκλωβισμένοι να συναινούμε στις αποφάσεις της.

                Η αποσπασματικότητα, η έλλειψη χρονικής προοπτικής που αφαιρεί το ιστορικό βάθος αλλοιώνει τη σημασία και του ποιήματος και της κριτικής στη Λεπέν. Κι έτσι η σάτιρα   του Κ. Βάρναλη για τον δουλευτή λαό, θύμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που δέχεται υπομονετικά και αδιαμαρτύρητα, χάνει το συμβολισμό της εκπίπτοντας σε τραγούδι που στοχοποιεί την άλλη ομάδα των παικτών του τηλεριάλιτι. Κι έτσι για άλλη μια φορά ο φασισμός απλοποιώντας και παραποιώντας την πολιτική του ακούγεται να ταυτίζεται με το σοσιαλισμό σε μια νέα εκδοχή συνάντησης των δυο άκρων κατά Βορίδη, που βέβαια απαξιώνει και συκοφαντεί τον ίδιο το σοσιαλισμό. Οι διαδικασίες κοινωνικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης περιλαμβάνουν και τα ριάλιτι και δήθεν αιρετικούς, φιλικούς μεν στην αστική διακυβέρνηση, λόγους.

               Αν η λαϊκή συναίνεση είναι αναγκαία για την εξουσία, αναγκαίοι κυρίως είναι και οι μηχανισμοί παραγωγής της συναίνεσης, παραδοσιακοί όπως η πολιτική, η τέχνη κι εκπαίδευση ή και σύγχρονοι όπως ΜΜΕ. Η ιστορική οπτική, η καλλιτεχνική παραγωγή  και ο τρόπος που διαχέονται από τα ΜΜΕ σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι παραδείγματα μηχανισμών που παράγουν τη συναίνεση. Την αντανάκλαση της μεταλλαγής του ίδιου καπιταλισμού, που παλιότερα επέβαλε  με απαγορεύσεις και μέσα αστυνομικά τις επιλογές του, συναντούμε στην καλλιτεχνική και κάθε είδους πνευματική παραγωγή της κυρίαρχης τάξης που έχει αλώσει το πνεύμα της εργατικής τάξης. Και μ’  αυτήν την οπτική, περιφρονημένες από τη διανόηση τηλεπαραγωγές και απαξιωμένοι πολιτικοί από  ένα μεγάλο μέρος «αριστερών» πολιτικών διασταυρώνονται με δημοκρατικούς κι αριστερούς διανοούμενους της εποχής μας.

               Στην εποχή μας οι μορφές της μορφωτικής, πνευματικής, θεσμικής και ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης ακυρώνουν, με βελούδινο τρόπο, εσωτερικεύοντας τους αστικούς κανόνες της πολιτικής,  τη συσπείρωση των λαϊκών στρωμάτων όχι τόσο εξαιτίας της άγνοιας των προβλημάτων τους, αλλά της αδυναμίας στόχευσης της αιτίας τους και αντίδρασής τους σ’ αυτή. Αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με νέους τρόπους, η κυρίαρχη εξουσία επεμβαίνει και στη συλλογική μνήμη, υποβάλλοντας τη δική της λογική σε λαϊκές παραδόσεις και αφηγήσεις. Η ιστορία συγκροτείται από σπαράγματα ενώ με την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και κάθε είδους θέαμα ενισχύεται και το φαντασιακό ως μέρος της πραγματικότητας, ταυτίζοντάς το μερικές φορές μαζί της.

 Κι έρχεται στο μυαλό η θεατρική παράσταση του Γ. Κοτανίδη για τον Ν. Ζαχαριάδη "Ομπίντα", όχι γιατί ταυτίζεται με τα δυο προηγούμενα στιγμιότυπα της επικαιρότητας, αλλά γιατί και σ’ αυτήν την παράσταση αναγνωρίζονται στοιχεία απώλειας της ιστορικότητας, μ’ έναν τρόπο βέβαια διαφορετικό ακόμα κι αν δεν ήταν επιδιωκόμενο.  Εξάλλου, το είδος του αστικού θεάτρου και μόνο με τη φόρμα του προσδιορίζει και την οπτική του στα ιστορικά γεγονότα. Δηλωμένος στόχος του συγκεκριμένου έργου ήταν να αναδειχτεί η τραγικότητα του Ν. Ζαχαριάδη.

Στην αρχαία τραγωδία η τραγικότητα προσδιοριζόταν στη σύγκρουση με υπέρτερες δυνάμεις –πέρα απ’ αυτές της πολιτείας, θεός ή μοίρα θα λέγαμε σ’ ένα σύμπαν που δεν ελεγχόταν- του τραγικού ήρωα, ο οποίος δεν είχε όμως να κάμει με τους ατομικούς χαρακτήρες του αστικού θεάτρου, αλλά με ανθρώπους που είναι φορείς της υπόθεσης που αυτή ενδιαφέρει κυρίως και πρωτίστως. Στην αρχαία τραγωδία ενδιέφερε  η κίνηση της υπόθεσης, το όνομα και η ιδιότητα του ήρωα, όχι οι εσωτερικές διεργασίες της ψυχής του. Στο αστικό θέατρο ενδιαφέρουν  τα προσωπικά χαρακτηριστικά, προσπαθούμε να τον δούμε από τα μέσα, να δούμε την «ψυχή του» κι επομένως τα διαδραματιζόμενα εκτός θεάτρου,  ο τρόπος που τα ιστορικά στοιχεία προσλαμβάνονται από τον θεατή εξαρτώνται πλήρως από  την περιρρέουσα σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα που καθοδηγείται από το κείμενο. Η σύγκρουση λοιπόν γίνεται ανάμεσα στον προσωπικό ήρωα, τον οποίο το θέατρο αναδεικνύει σε πρωταγωνιστή του, και σε ό,τι περιορίζει την δική του ελευθερία, που τελικά τον συντρίβει. Στο αστικό καθεστώς και μάλιστα της σύγχρονης εποχής μας όπου η υποκειμενικότητα ανακηρύσσεται κυρίαρχη, η πλοκή καθορίζεται με κέντρο το άτομο και οι  υπέρτερες δυνάμεις ταυτίζονται με μαζικά κινήματα και το κοινωνικό σύνολο ευρύτερα. Αυτό, η ανάδειξη της υποκειμενικότητας, που ήταν απελευθέρωση του ατόμου στην αυγή του αστισμού, στο σύγχρονο αστικό θέατρο καταντά στείρος ατομικισμός, σαν να  μπορούσε το άτομο να ζήσει έξω από την κοινωνία. Κι επειδή στο θέατρο, αντίθετα με τον κινηματογράφο που μπορεί να σε εκτινάξει στο χρόνο, η υπόθεση δεν μπορεί παρά να περιοριστεί σ’ ένα συμβάν, γιατί ακόμα και οι παρεμβολές άλλων μορφών όπως βίντεο κλπ. είναι συμπληρωματικά αλλά όχι καθοριστικά για τη θεατρική εξέλιξη, η τραγικότητα περιορίζεται σε προσωπικά διλήμματα. Έτσι, εκόντες άκοντες, ακόμα και  ιστορικά πρόσωπα της εμβέλειας ενός Ν. Ζαχαριάδη παρουσιάζονται ως θύματα της ιστορίας, ενώ  αυτό το ίδιο πρόσωπο διαμορφώνει καθοριστικά την ιστορία, για να μην πούμε για τον απόντα ρόλο των λαϊκών μαζών.  Αν λοιπόν και μια τέτοια παράσταση θεωρείται ότι διασταυρώνεται με στιγμιότυπα όπως αυτά με το survivore  ή το λόγο του Βορίδη είναι γιατί χάνεται κι εδώ το ιστορικό πλαίσιο, όσο κι αν αυτό εμφανίζεται με βίντεο, ντοκουμέντα κλπ. Μέσα σ’ αυτό το συγκεκριμένο σύστημα αναπαράστασης που από τη φύση του είναι φορέας της αστικής αντίληψης της κοινωνίας χάνει την ιστορικότητά του ο συγκεκριμένος ήρωας.

Βέβαια από ένα θεατρικό έργο δεν έχει κανείς την απαίτηση της ιστορικής ακρίβειας. Εξάλλου ο ήρωας του έργου δεν είναι ο πραγματικός Ζαχαριάδης αλλά μια περσόνα του κατά Κοτανίδη, πράγμα που θα λέγαμε είναι θεμιτό στα πλαίσια του αστικού θεάτρου. Συγχρόνως όμως δείχνεται  η δυναμική του αστικού καθεστώτος στην πολιτική μας διαπαιδαγώγηση με όλες τις πολιτιστικές μορφές.  Aπό τηλεριάλιτυ μέχρι θέατρο και φυσικά τον κινηματογράφο με τη μεγάλη του λαϊκή απήχηση, όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί τίθενται στην υπηρεσία της αποφυγής της ιστορικού τρόπου σκέψης. Στο συγκεκριμένο έργο η ανάδειξη της  τραγικότητας της περσόνας του Ν. Ζαχαριάδη εντοπίζεται στη σύγκρουση με τις υπέρτερες δυνάμεις που θέλουν να τον συντρίψουν, αυτόν και κάθε προσωπικότητα,  το κόμμα, το ΚΚΕ, μέσα από το οποίο όμως διαμορφώθηκε και διαμόρφωσε ο πραγματικός Ζαχαριάδης.

Κι έτσι και η τέχνη δεν υποδεικνύει παρά δρόμους μοναχικούς και προσωπικής επιβολής, εκθειάζοντας τον αναρχούμενο ατομισμό, την έλλειψη ιστορικής προοπτικής, κι ακόμα κι αν δεν είναι στις προθέσεις της, όμως εξαφανίζει την ελπίδα αποτρέποντας από τη συλλογική δράση.  

Κι έτσι μαθαίνουμε πως η πραγματικότητα είναι έξω από τη διαλεκτική των κοινωνικών σχέσεων, το άτομο τίθεται αντιμέτωπο με την ομάδα, ανήμπορο ν’ αντιδράσει, γιατί μόνο τη συντριβή του θα φέρουν οι οργανωμένοι αγώνες –δεν είναι σύμπτωση που τα τελευταία χρόνια μ’ όλους τους τρόπους απαξιώνεται το κόμμα της εργατικής τάξης που την οργανώνει, το ΚΚΕ.

Βενεζουέλα. Η μαρξιστική θέση

 Βενεζουέλα. Η μαρξιστική θέση

«Αποδεικνύεται δηλαδή ότι στο πλαίσιο μιας αστικής διαχείρισης, ακόμα και ορισμένα θετικά μέτρα που μπορούν να παρθούν προς όφελος εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, είναι φτερό στον άνεμο στο βαθμό που δεν συνδέονται με την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της αστικής εξουσίας. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τη διαχείριση που ακολουθείται».

Όσοι θεοποιούν τον Μαδούρο και τη μερίδα της αστικής τάξης που είναι στην πολιτική εξουσία δεν έχουν καταλάβει, ούτε για την Βενεζουέλα ούτε για την Ελλάδα, ότι όσο δεν ανατρέπεται το καπιταλιστικό σύστημα ο «καλός καπιταλισμός» είναι μια καλή αυταπάτη για την μακροημέρευση του!

Κάνουν λάθος το ΚΚΕ και το ΚΚΒ που το λένε; 

Ωστόσο οι κομμουνιστές στέκονται πρωτοπόροι στη μάχη κατά των ιμπεριαλιστών και των μονοπωλητών της Βενεζουέλας που επιβουλεύονται τον πλούτο της, χωρίς να ξεχνούν ότι τελικά μόνο με την ανατροπή όλων των αστικών εξουσιών ανεξαρτήτως μορφής και αντιθέσεων μεταξύ τους, ο λαός θα γίνει αφέντης στον τόπο του. Αυτή τη διαλεκτική σχέση δεν μπορούν να καταλάβουν μικροαστοί και «αριστεροί» οπορτουνιστές. 

Μήπως μπορούν οι εδώ οπορτουνιστές να μας πουν γιατί ο Μαδούρο αποκλείει το ΚΚΒ από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο; 

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση

Βενεζουέλα, Ριζοσπάστης, 25/4/2017 

Το ΚΚΕ, η Βενεζουέλα και αυτοτελής πολιτική της εργατικής τάξης

Ανησυχίες και κυνισμός από ΔΝΤ - Παγκόσμια Τράπεζα

Ανησυχίες και κυνισμός από ΔΝΤ - Παγκόσμια Τράπεζα

Τις ανησυχίες των αστικών επιτελείων σε παγκόσμιο επίπεδο κατέγραψε η εξαμηνιαία Σύνοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας την προηγούμενη βδομάδα στην Ουάσιγκτον, με τη συμμετοχή κεντρικών τραπεζιτών και των υπουργών Οικονομικών των κρατών - μελών. Οι ανησυχίες αυτές εντείνονται από το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, όπου σημειώνεται, δεν έχει δυναμική και ο κίνδυνος μιας νέας κρίσης δεν έχει αποφευχθεί. Αυτό αποτυπώνεται και στο κοινό ανακοινωθέν των δύο διακρατικών οργανισμών του κεφαλαίου, όπου δεν κρύβονται επίσης οι σφοδρές αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Ετσι, στην κοινή ανακοίνωση επισημαίνεται ότι η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας κινδυνεύει από την «αυξημένη αβεβαιότητα, την κληρονομιά που άφησε η κρίση, τα υψηλά επίπεδα χρέους, την αδύναμη αύξηση της παραγωγικότητας και τις αρνητικές δημογραφικές τάσεις στις προηγμένες οικονομίες, ενώ οι εγχώριες ανισορροπίες, πιο έντονες από το αναμενόμενο, και οι αρνητικές δευτερογενείς επιδράσεις από την παγκόσμια αβεβαιότητα, θέτουν προκλήσεις για ορισμένες αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμενες χώρες».

***

Το ...γιατροσόφι που προτείνουν για την αντιμετώπιση, τάχα, αυτών των κινδύνων, είναι η «βιώσιμη ανάπτυξη, που θα ξεπερνάει τις χρηματοπιστωτικές αβεβαιότητες, θα δημιουργεί δουλειές και οικονομικές ευκαιρίες για όλους» και η «μείωση της ανισότητας για να εξασφαλιστεί μια μακράς πνοής βιώσιμη ανάπτυξη». Αναφέρουν επίσης ότι «οι τεχνολογικές αλλαγές, το εμπόριο, οι χρηματοδοτικές ροές και η οικονομική ολοκλήρωση βοήθησαν τα εισοδήματα και μείωσαν τις οικονομικές διαφορές, ωστόσο αυτά τα κέρδη δεν μοιράστηκαν σωστά μεταξύ των κρατών» και χρειάζεται «να μειωθεί η φτώχεια και να διασφαλιστεί ότι τα κέρδη της διεθνούς οικονομικής ολοκλήρωσης μοιράζονται σε πιο ευρεία βάση».
Πρόκειται για διακηρύξεις κενές περιεχομένου, που συσκοτίζουν την αγιάτρευτη ανισομετρία στον καπιταλισμό, τις πραγματικές αιτίες των κρίσεων και ταυτόχρονα καλλιεργούν αυταπάτες στους λαούς ότι το βάρβαρο σύστημα που τους εκμεταλλεύεται και τους εξοντώνει, μπορεί με ορισμένες ρυθμίσεις και καλύτερες «συνεννοήσεις» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη να γίνει περισσότερο «δίκαιο» και φιλολαϊκό.

***

Από το ανακοινωθέν δεν περνάει επίσης απαρατήρητο ότι απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην καταπολέμηση του «προστατευτισμού» στο εμπόριο, κάτι που γενικά διατυπωνόταν τις προηγούμενες φορές και καταγράφηκε και στο πρόσφατο Φόρουμ του Νταβός. Στην εξέλιξη αυτή είναι φανερή η παρέμβαση των ΗΠΑ, όπως είχε κάνει και στο τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου των υπουργών Οικονομικών του G20. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Τραμπ, για την υπεράσπιση των αμερικανικών μονοπωλίων, προωθεί μέτρα προστατευτισμού, επανεξετάζει διεθνείς συνθήκες ή και αποχωρεί από κάποιες, όπως τη Διειρηνική Συμφωνία Εμπορίου (ΤPP).
Η απαλοιφή των «συστάσεων» περί προστατευτισμού ερμηνεύεται ως προσπάθεια συμβιβασμού με άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, που δεν αναιρεί όμως τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται και εκφράζονται και με στρατιωτικά μέσα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μέχρι την Ουκρανία, τα Βαλκάνια, την Κορεατική Χερσόνησο και την Αρκτική.

***

Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι προτάσεις που κατατίθενται για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ορμητικότερης καπιταλιστικής ανάκαμψης. Προτείνεται για παράδειγμα να δοθεί προτεραιότητα «στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν περιορισμένοι πόροι, περιλαμβανομένων και των υποδομών» (βλ. προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων σε στρατηγικούς τομείς, όπου το αστικό κράτος διατηρεί ακόμα κάποιες θέσεις), στην «ενίσχυση της εσωτερικής κινητικότητας και ευελιξίας» (βλ. ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργατών, ακόμα πιο ευέλικτη εκμετάλλευσή τους, με επέκταση των ξεχαρβαλωμένων εργασιακών σχέσεων).
Ζητούν «πιο αποτελεσματικές πολιτικές για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη διοίκηση» (βλ. πιο αποτελεσματική λειτουργία θεσμών της αστικής εξουσίας στη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης) και χαιρετίζουν «τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη διαφάνεια στα οικονομικά, στην προσπάθεια να γίνει καλύτερη διαχείριση των περιορισμένων πόρων». Συνολικά, πρόκειται για μέτρα και πολιτικές που βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση, για να αυξάνει η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Τέλος, κάνουν λόγο «για στήριξη της ανάπτυξης σε χώρες με αστάθεια, συγκρούσεις και βία, όπως και στην ανάπτυξη μικρών χωρών», καθώς και «στήριξη χωρών, κοινοτήτων και προσφύγων που έχουν υποστεί λιμοκτονία, ή βίαιο εκτοπισμό, σε συνεργασία με τον ΟΗΕ». Πρόκειται για υποκρισία και κυνισμό από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κράτη, που με τις επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς τους προκαλούν φτώχεια και προσφυγιά, τα οποία αξιοποιούν στη συνέχεια ως άλλοθι για να προωθήσουν παραπέρα τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια σε περιοχές του πλανήτη με μεγάλο γεωπολιτικό ενδιαφέρον...

Δ. Κ.

Εμπρός για γενική απεργία!

Εμπρός για γενική απεργία!

Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει ο νέος γύρος της διαπραγμάτευσης με τα τεχνικά κλιμάκια για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», και οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν ότι τα μέτρα που περιέχονται στο «επικαιροποιημένο» μνημόνιο με το κουαρτέτο είναι πραγματικά κόλαφος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Ανάμεσα στα πολλά που περιλαμβάνει το μνημόνιο και αναμένεται τις επόμενες μέρες να έρθουν προς ψήφιση στη Βουλή, είναι η παραπέρα μείωση των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων με την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», η κατάργηση της λεγόμενης «διοικητικής έγκρισης» (υπουργικό βέτο) στις ομαδικές απολύσεις και η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Το αντιλαϊκό πακέτο συμπληρώνουν τα αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα και η συρρίκνωση του αφορολόγητου, η ρητή επισήμανση ότι το αντεργατικό πλαίσιο θα παραμείνει ως έχει μέχρι το τέλος του προγράμματος, χωρίς να ομολογείται τι θα το διαδεχθεί, και η παραπέρα «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, με την πώληση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ να τίθεται ψηλά στη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων για το επόμενο διάστημα.
Είναι μάλλον περιττό να περιγράψει κανείς τι θα σημάνει η εφαρμογή αυτών των μέτρων, και όλων όσα δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά, για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που έχουν υποστεί αλλεπάλληλες μειώσεις στο εισόδημά τους. Σ' αυτούς περιλαμβάνονται και οι συνταξιούχοι, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευε για καιρό ότι δεν θα μειώσει άλλο τις συντάξεις τους, πράγμα που κάνει με την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», ενώ απώλειες θα έχουν και από τη μείωση του αφορολόγητου, όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Η κατάργηση του υπουργικού «βέτο» στις ομαδικές απολύσεις είναι συνέχεια των αλλαγών που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση στη σχετική νομοθεσία, αναβαθμίζοντας το ρόλο του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας για να διευκολύνει τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρηματικών ομίλων. Αν και η κυβέρνηση εμφανίζεται να πανηγυρίζει ότι δεν θα αυξηθεί το ανώτερο όριο των απολύσεων ανά μήνα που προβλέπει ο νόμος, η διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων αποτελεί σίγουρα πιο αποδοτικό μέτρο για τη μεγαλοεργοδοσία.
Από την άλλη, η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι μποναμάς για τις μεγαλοεπιχειρήσεις του εμπορίου, που θα αυξήσει την ευελιξία και την απλήρωτη εργασία για τους εμποροϋπάλληλους, ενώ ταυτόχρονα θα επιφέρει συντριπτικό χτύπημα στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, που με προσωπική - οικογενειακή δουλειά και χίλιες δυσκολίες προσπαθούν να κρατήσουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους.
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των Συμβάσεων και των μισθών, η κυβέρνηση επενδύει πολλά στην προσπάθεια να κοροϊδέψει το λαό και να διευκολύνει την κατοχύρωση και τη διεύρυνση του πλαισίου που διαμορφώθηκε με προηγούμενους αντεργατικούς νόμους.
Για παράδειγμα, επιχαίρει για το γεγονός ότι η σημερινή αθλιότητα διατηρείται τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2018, και διαρρέει αυθαίρετα ότι ακολουθεί η αποκατάσταση της επεκτασιμότητας των Συμβάσεων και της αρχής της καλύτερης ρύθμισης, όταν η τάση που καταγράφεται πανευρωπαϊκά είναι εντελώς αντίθετη, με ενίσχυση των επιχειρησιακών και ατομικών Συμβάσεων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπολογίζοντας την αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις και τις επισφάλειες που προκύπτουν για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, η κυβέρνηση ετοιμάζει «σαφάρι» για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, με κατασχέσεις λογαριασμών και απειλές για πλειστηριασμούς.
Για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η αντιλαϊκή επίθεση δυναμώνει. Γι' αυτό οι μέρες που απομένουν μέχρι την Πρωτομαγιά χρειάζεται να αξιοποιηθούν όχι μόνο για την επιτυχία του ταξικού γιορτασμού και των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, αλλά και για τη δημιουργία προϋποθέσεων για αποφασιστική συνέχεια με πανεργατική γενική απεργία.