Η μεγάλη πορεία

 Η μεγάλη πορεία

Που δεν ήταν του Μάο, ούτε (μόνο) του Πελετίδη, αλλά όλου του κόσμου που την αγκάλιασε και την έκανε δική του υπόθεση.

Ναι, αλλά δεν είναι λίγο παλιομοδίτικο μέσο, από τα χρόνια του Λαμπράκη και της ΕΔΥΕ (που υπάρχει ακόμα, αλλά και το όνομά της ακόμα παραπέμπει σε άλλες εποχές, με τελείως διαφορετικό διεθνή συσχετισμό); Και τι είναι σύγχρονο και της μόδας δηλαδή; Να κάθεσαι στον καναπέ και να κάνεις αφ' υψηλού κριτική από το πληκτρολόγιό σου; Ό,τι έκαναν δηλ οι υποτιθέμενοι αμύντορες της "παλιάς γραμμής", που ειρωνεύονταν τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας.

-Δεν μπορώ άλλο, θα γίνω ΝΔ, να μην χρειάζεται να τρέχω πουθενά, όπως έλεγε γελώντας ιδρωμένη μια σφισσα. Ή έστω ΛαΕ, να τρέχει με τη σημαία της, μόλις δει τηλεοπτικές κάμερες, για να πάρει τα λεπτά δημοσιότητας που (δεν) της αντιστοιχούν.

Ε ναι λοιπόν, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία, δωρεάν μπουκαλάκια νερό από το δήμο Χαϊδαρίου και μπόλικο ξεποδάριασμα. Και ιδρώτα και Ρεξόνα και αγώνα. Αλλά δε θα μυρίζει ποδαρίλα, όπως κάτι διαδικτυακοί υπόνομοι. Και δε θα έρθει μόνο του, νέτο-σκέτο, στο πιάτο μας, αν δεν κινήσουμε εμείς να το βρούμε. Και μόνο όσοι κινήσουν, μπορούν να νικήσουν (κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει). Μόνο αυτοί που κινούνται και δε μένουν στάσιμοι στον καναπέ ή τις ιδεολογικές εμμονές τους, δικαιούνται να κάνουν λάθη, πατώντας πχ καμιά φορά τη γραμμή. Όπως γινόταν δηλαδή χτες στην πορεία από το Χαϊδάρι, που ένας Πατρινός σφος έτρεχε πάνω κάτω, κατά μήκος των μπλοκ, για να παραμείνουμε στις δικές μας λωρίδες κυκλοφορίας και να μην έχουμε κανένα ατύχημα: τη γραμμή σύντροφοι, μην πατάτε τη γραμμή.
Είτε από τη μία είτε από την άλλη λωρίδα όμως, η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος.

Η κε του μπλοκ έπιασε την πορεία από το Χαϊδάρι, στην υποδοχή της και τα τελευταία της χιλιόμετρα, που ήταν μάλλον και τα πιο εύκολα, καθώς ο ενθουσιασμός έσβηνε την κούραση και τα χιλιόμετρα από το κοντέρ, οι θερμές αντιδράσεις του κόσμου έδιναν φτερά στα πόδια κι οι πεζοπόροι ένιωθαν πως έχουν τη δύναμη να πάρουν ποδαράτα και την επιστροφή για την Πάτρα, συναντώντας ξανά όλους τους φίλους που έκαναν στη διαδρομή. Ή εναλλακτικά να συνεχίσουμε για Βρυξέλλες, όπως (αντι)πρότεινε για να τρολάρει η δημοτική παράταξη του Σύριζα στην Πάτρα, πιστεύοντας πως λέει κάτι πραγματικά έξυπνο κι αποστομωτικό.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, αύριο θα ανέβει στο μπλοκ ένα μικρό κείμενο που συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και επεισόδια από την τελική ευθεία της πορείας -αν και όσοι την έπιασαν από την αρχή, θα είχαν σαφώς περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν (μπορείτε εδώ να διαβάσετε ένα άλλο κείμενο αποτίμησης). Σήμερα θα σταθούμε λίγο ακόμα στη σημασία και τον απόηχο της μαραθώνιας πορείας. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που δεν πρέπει να έχει ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας -και όχι μόνο- ή στον αιώνα μας συνολικά.

Ο Πελετίδης είπε στο Σύνταγμα πως ο δήμος δε διοργάνωσε τη μαραθώνια πορεία, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει ή γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να παραδώσει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας στις αρχές και το κοινοβούλιο. Έκαναν την πορεία για να αναδείξουν ένα από τα πιο καυτά μέτωπα, που αγγίζει κάθε λαϊκό σπίτι, να αφυπνίσουν τον κόσμο με έναν πρωτότυπο τρόπο, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τη μίζερη ρουτίνα του, και κεντρίζει το ενδιαφέρον του. Και μεταξύ άλλων, για να θέσει προ των ευθυνών τους κάτι αριστερούς ευαίσθητους που περιορίζονται σε γενικές διακηρύξεις συμπάθειας προς τους άνεργους και γενικές διαπιστώσεις για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας, χωρίς να ξεκαθαρίζουν με ποιο στρατόπεδο συντάσσονται. Τώρα που το κόμμα καταθέτει πρόταση νόμου με τις προτάσεις του Δήμου Πάτρας, θα αποδείξει ο καθένας πόσο ειλικρινής και έμπρακτη είναι η συμπάθειά του, ή αν μένει τελικά στο τσάι και συμπάθεια.

Κάποιοι λένε πως το πρόβλημα της ανεργίας δε λύνεται με πορείες και συμβολικές κινήσεις. Όπως δε λύνεται και με διαδικτυακές κορόνες κι αναλύσεις -πχ σαν κι αυτή που διαβάζετε. Λύνεται μόνο όταν ενώσουν μυριάδες τη φωνή τους και κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Κι όταν καταφέρουν να τραβήξουν μαζί τους όσους έστεκαν μέχρι χτες απαθείς κι αδιάφοροι. Καλή ώρα σαν τους κατοίκους μερικών περιοχών από τις οποίες πέρασε η πορεία, ρίχνοντας το σπόρο της σε πόλεις και χωριά με συντριπτικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, για να σπάσει το τείχος της προκατάληψης, αλλά και της δικής τους απομόνωσης. Γιατί είναι ξεχασμένοι κι από το θεό, κι ας βρίσκονται μόλις σε απόσταση μερικών λεπτών από την πρωτεύουσα. Κάτι που φαίνεται ακόμα κι απ' την τραγική εικόνα της εθνικής οδού, που συνδέει την Αττική με το τρίτο αστικό κέντρο της Ελλάδας, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα.

Η μαραθώνια πορεία που κορυφώθηκε κι ολοκληρώθηκε χτες ήταν μια γενική εξέταση (τσεκ απ) για τη φυσική κατάσταση του κινήματος. Προφανώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι και σκληραγωγημένοι, για να βγάλουμε τρέχοντας τον ανήφορο που έχουμε μπροστά μας. Αλλά δεν είμαστε και στον πάτο, όπως οι διάφοροι Σίσσυφοι που τρέφονται με φρούδες ελπίδες και ξεκινάνε πάντα από το μηδέν -για να μείνουν εκεί. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό, κανένα μεγαλύτερο αποκούμπι από το σύντροφο δίπλα σου, το σταθερό του βήμα, την παρουσία του που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις και να μην τα/τον παρατήσεις ποτέ.

Μπροστά μας είναι η μάχη της επικείμενης 48ωρης απεργίας. Και η ψυχολογία των συντρόφων είναι σαφώς ανεβασμένη μετά απ' όσα προηγήθηκαν την τελευταία βδομάδα. Σαν το ηθικό των πεζοπόρων χτες, στην τελική ευθεία προς το Σύνταγμα. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό.

Στον απόηχο μιας πορείας

 Στον απόηχο μιας πορείας

Και τώρα που χαμήλωσαν οι προβολείς κι οι οδοιπόροι των οκτώ ημερών και των διακοσίων τριάντα χιλιομέτρων επέστρεψαν στα σπίτια τους για να ασχοληθούν με τα πληγιασμένα τους πόδια, έφτασε η στιγμή να απαντήσουμε σε ένα αμείλικτο ερώτημα, το οποίο δεν βγαίνει μόνο από τα χείλη των γύρω μας αλλά γεννιέται και μέσα μας: "και τί έγινε;"

Και τί έγινε, λοιπόν; Τόση ταλαιπωρία και τόσος θόρυβος τί έβγαλαν; Μήγαρις από σήμερα θα καλυτερέψει η ζωή των ανέργων, για τους οποίους έγινε η πορεία; Μπας και συγκινηθεί η κυβέρνηση και αρχίσει να μοιράζει δουλειές (όπως έγραψε κάποιος σχολιαστής πριν μια βδομάδα); Όχι, βέβαια. Ε, τότε; Για ποιόν λόγο περπατήσαμε διακόσια τριάντα χιλιόμετρα σε οκτώ μέρες;

Παντού απλός κόσμος έβγαινε στον δρόμο να υποδεχτεί και να χειροκροτήσει τους οδοιπόρους.     [Eδώ: Κιάτο]

Πρώτα-πρώτα, βγήκαν οι απογοητευμένοι από το καβούκι τους, όπως έλεγε ο δήμαρχος. Νικήθηκε η μοιρολατρία, το "δεν γίνεται τίποτε". Και νικήθηκε βήμα το βήμα, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο. Με κάθε στάλα ιδρώτα και με κάθε καινούργια φουσκάλα που έβγαινε σε κάποιο πέλμα, το "δεν γίνεται τίποτε" μεταλλάχτηκε σε "μακάρι να γίνει κάτι", άλλαξε σε "μπορεί να γίνει κάτι" και φούσκωσε στο ελπιδοφόρο "ρε, λες να γίνει κάτι;", ώσπου την Κυριακή το απόγευμα ξεχείλισε στο ουρανόμηκες σύνθημα "τίποτε δεν γίνεται αν μένεις θεατής, όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς".

Το δεύτερο μεγάλο επίτευγμα αυτής της πορείας είναι ότι, απ' όπου περνούσε, ένωνε στο ρεύμα της τον απλό κόσμο, άνεργους κι εργαζόμενους, από δεκάδες χωριά και πόλεις τριών νομών. Στην κοίτη της συναντήθηκαν οι τριάντα χιλιάδες άνεργοι της Πάτρας, οι μαραζωμένοι αγρότες τής Αιγιαλείας, οι ξεχασμένοι χωρικοί τής Κορινθίας, οι εκατοντάδες απολυμένοι των κλειστών εργοστασίων τής Αττικής, Κι έτσι, ο καθένας απ' όλους αυτούς ένιωσε πως δεν είναι μόνος του. Κι όλοι μαζί είχαν μια μοναδική ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν ότι τα μεγάλα ποτάμια δεν φτιάχνονται από τις μεγάλες πηγές αλλά από το πόσοι και πόσο μεγάλοι παραπόταμοι χύνονται μέσα τους.

Το τρίτο -μα όχι λιγώτερο σημαντικό- που πέτυχε η πορεία, ήταν ότι έδωσε μπόι και σε όσους βρέθηκαν στον δρόμο της αλλά δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος σ' αυτήν. Γιατί πραγματικά πήραν μπόι η γιαγιά που βγήκε να προσφέρει μια χούφτα καραμέλλες στους οδοιπόρους, ο παππούς που σήκωσε το χέρι του σε γροθιά, οι εργαζόμενοι στα μικρομάγαζα που έβγαιναν στον δρόμο για να χειροκροτήσουν, οι λογής-λογής απλοί άνθρωποι που χαμογέλασαν ικανοποιημένοι βλέποντας πως υπάρχουν κάποιοι που νοιάζονται και παλεύουν...

Τέταρτο θετικό που βγήκε απ' αυτό το εγχείρημα είναι ότι ο κόσμος άκουσε τις σωστές βάσεις τού προβλήματος των ανέργων. Η δίψα για δουλειά εκφράστηκε ως "θέλουμε δουλειά με δικαιώματα και σωστή αμοιβή". Γιατί αυτό είναι δουλειά. Δεν είναι ούτε τα voucher ούτε τα τρίωρα και τα τετράωρα ούτε οι λογής-λογής εφευρέσεις τής ελαστικής απασχόλησης, σαν τα mini jobs, τα zero hour contract ή τα on call contract, τα οποία έρχονται οσονούπω και στον τόπο μας. Δουλειά είναι όταν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια απ' αυτήν, όχι όταν οι αποδοχές που σου προσφέρει δεν φτάνουν ούτε για τα τσιγάρα σου.

Κυριακή 10/4/2016, απόγευμα: Το ποτάμι της πορείας πλησιάζει στο Σύνταγμα.

Κατά την άποψή μου, αυτά ήσαν τα τέσσερα σημαντικώτερα επιτεύγματα της πορείας. Κοντά σ' αυτά, όμως, υπήρξαν και άλλα, ίσως δευτερεύοντα μα που το καθένα έχει την σημασία του, όπως:

- Αποστομώθηκαν οι υπηρέτες τής αστικής εξουσίας, οι οποίοι δεν έπαψαν στιγμή να πολεμούν την πρωτοβουλία τής δημοτικής αρχής. Άρχισαν με το ειρωνικό "και γιατί να πάμε μέχρι την Αθήνα κι όχι μέχρι τις Βρυξέλλες;" για να καταλήξουν στην επίσημα διατυπωμένη άρνησή τους να στηρίξουν την πορεία. Μια άρνηση που έφερε ρήξη στις γραμμές τους, καθώς οι περισσότεροι οπαδοί τους τους γύρισαν την πλάτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στήριξη της πορείας από το ΜΕΤΑ, την συνδικαλιστική παράταξη του ΣυΡιζΑ.

- Ξεβρακώθηκαν για άλλη μια φορά τα αστικά ΜΜΕ, για τα οποία η πορεία σχεδόν δεν υπήρξε. Στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία, οι σχετικές αναφορές ήσαν κατά κανόνα ανύπαρκτες ενώ οι ελάχιστες που έγιναν δεν ξεπερνούσαν σε διάρκεια τα λίγα δευτερόλεπτα. Χαρακτηριστικά, χτες το απόγευμα, με την πορεία να έχει ήδη φτάσει στο Σύνταγμα, στους ενημερωτικούς ιστότοπους δεν υπήρχε καμμιά αναφορά (εκτός από λίγες γραμμές στο in.gr, που κι αυτό είδε μόνο μια συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αμαλίας!), ενώ υπήρχαν κατεβατά για την πορεία στον Πειραιά και για τα επεισόδια στην Ειδομένη.

- Εισέπραξαν την απάντηση που τους άρμοζε όσοι επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την πορεία σε κομματικό σώου τού δημάρχου και του ΚΚΕ. Η πλατειά συμμετοχή έδειξε ότι ο απλός λαός καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα κάποιοι νομίζουν. Κι αυτή η πλατειά συμμετοχή είναι που ανάγκασε την αναπληρωτή υπουργό παιδείας Σία Αντωνοπούλου να δηλώσει: "κύριε Πελετίδη κι εμείς από το λαϊκό ποτάμι προερχόμαστε", παραβλέποντας πως η προέλευση του καθενός δεν έχει σχέση με το πού βρίσκεται τώρα.

Το ποτάμι έχει εκβάλει στην Πλατεία Συντάγματος. Στο βήμα ο δήμαρχος πατρέων Κώστας Πελετίδης.
Για τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης είναι απλώς Κυριακή 10/4/2016.

Αν και θα μπορούσα, δεν θα προσθέσω περισσότερα. Θα κλείσω με κάτι που εμείς οι πατρινοί δεν περιμέναμε αυτή την πορεία για να το μάθουμε. Δεν περιμέναμε αυτή την πορεία για να μάθουμε τον δήμαρχό μας και να πούμε αυτό που ακούστηκε πάμπολλες φορές κατά την διάρκεια αυτού του οκταήμερου: μπράβο, δήμαρχε! Αυτό μπορεί να το είπαν για πρώτη φορά οι κάτοικοι του Δερβενιού ή των Αγίων Θεοδώρων αλλά εμείς το έχουμε πει πολλές φορές ως τώρα. Το είπαμε όταν η δημοτική αρχή εξασφάλιζε κολατσιό για τα παιδιά που πάνε σχολείο, όταν έφτιαχνε καινούργιους παιδικούς σταθμούς, όταν έστηνε συσσίτια για τους άπορους (κάνοντας, μάλιστα, κατ' οίκον διανομή στους ανήμπορους να μετακινηθούν), όταν σύστηνε κοινωνικά φροντιστήρια για τους φτωχούς μαθητές, όταν αρνιόταν να δώσει τα αποθεματικά της στους δανειστές, όταν απέρριπτε την κυβερνητική πρόταση για εμπορική εκμετάλλευση του παραλιακού μετώπου της πόλης, όταν..., όταν...

Και, βέβαια, δεν είπαμε "μπράβο, δήμαρχε!" ούτε όταν τον βλέπαμε να διανυκτερεύει μαζί με τους άλλους οδοιπόρους στα διάφορα κλειστά γυμναστήρια της διαδρομής και να κοιμάται κατάχαμα σε υπνόσακκο όπως όλοι, αφού κανείς δεν περίμενε να κάνει κάτι διαφορετικό. Έκπληξη θα ήταν αν πήγαινε σε ξενοδοχείο.

Ειναι ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ...μαλάκα

 Ειναι ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ...μαλάκα

απο το Σφυροδρέπανο



Ας δούμε μερικές αξιωματικές φράσεις για το μαλάκα της εβδομάδας, το Νίκο Κοτζιά.

Το να είσαι Κοτζιάς, προϋποθέτει βασικά να είσαι μαλάκας, αλλά είναι χειρότερη βρισιά, μετεξέλιξη της συγκεκριμένης έννοιας και της ποιότητάς της.

Όποιος το λέει πρώτος είναι, ειδικά αν είναι ταυτόχρονα και Κοτζιάς. Αλλά έχει ανάγκη να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν είναι. Σαν το Σπύρο στους Απαράδεκτους που μπλόκαρε άσχημα και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει μόλις τον έλεγαν έτσι.
Δεν είμαι μαλάκααααας...



Υπαρξιακή αγωνία, όχι αστεία..

Ο Κοτζιάς είναι ο μαλάκας από το ηλίθιο ανέκδοτο με τον τύπο που πηγαίνει στο τσίρκο ανυποψίαστος, πέφτει ο προβολέας πάνω του, τον παρουσιάζουν, "κυρίες και κύριοι, ο μαλάκας", θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί, δεν ξέρει τι να απαντήσει, αλλά πηγαίνει, σπουδάζει κάτι, για να είναι ετοιμόλογος, και μετά από όλα αυτά το βασικό του επιχείρημα είναι κάτι σαν:
-Μαλάκας είσαι και φαίνεσαι...
Η πλάκα είναι πως τον Κοτζιά δεν τον έβρισε κανείς για να κλειδώσει, οπότε είναι απλώς μαλάκας, χωρίς ελαφρυντικό, από άποψη. Κι εξίσου μαλακίες είναι ο πολιτικός του λόγος και τα επιχειρήματά του.

Ο χοντρομαλάκας. Ο σοφιστικέ μαλάκας. Πολλά κιλά μαλάκας
Ή αλλιώς Νίκος Κοτζιάς. Τρεις μαλάκες σε έναν.

Ο Κοτζιάς είναι τόσο μαλάκας που τραγουδάει επί σκηνής με τους υπουργούς του ΝΑΤΟ we are the world. Ναι αλλά ποιος κόσμος; Ο παλιός κόσμος της εκμετάλλευσης που σαπίζει.
Μάλλον όχι. Ο Κοτζιάς είναι τόσο μαλάκας που έφυγε το 89' από το κόμμα, ντεμέκ από τα αριστερά, για να πάει μέσω Ναρ στο ΠαΣοΚ, και την ίδια στιγμή εξυμνούσε το πνεύμα της Περεστρόικα ενάντια στις σταλινικές μεθόδους της ηγεσίας.
Ή μάλλον όχι. Είναι τόσο μαλάκας που ως μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ έγραφε πως το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού μπορεί να λυθεί με άλλους τρόπους, πέρα από τη μείωση των μισθών και του εργατικού κόστους. Την ίδια μαλακία δηλ με την οποία μας πρήζει ακόμα και σήμερα το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, ανεξαρτήτως απόχρωσης, νεοφιλελέρες και σοσιαλδημοκράτες.

Ο Κοτζιάς παίρνει την πιο γνωστή ελληνική λέξη με τρία άλφα και την εξυψώνει για να γίνει μαλάκας πρώτης (ΑΑΑ) ποιότητας.
Ο Κοτζιάς είναι απλά και (κάθε άλλο παρά) ταπεινά μαλάκας. Κι αν είχε χιούμορ ο φοιτητής που τον αποστόμωσε, θα έπρεπε να του απαντήσει: είναι ο ιμπεριαλισμός ηλίθιε. Και να χωριστεί στα δύο το αμφιθέατρο και να φωνάζει η μία πτέρυγα στην άλλη.
-Είναι μαλάκας; -Ναι. -Είναι μαλάκας; -Ναι.
Είναι μαλάκας οέο είναι μαλάκας, είναι μαλάκας...

Ο Κοτζιάς είναι το είδος του μαλάκα, που αφού εξαργύρωσε το όποιο αγωνιστικό παρελθόν του, το επικαλείται για να βγει λάδι και μεγάλος αγωνιστής: η πορεία μου στο κίνημα ως αγωνιστής δε μου αφήνει περιθώρια παρά να σας πω: σκάσε μαλάκα...
Σώπα δάσκαλε, σώπα μαλάκα να ακούσουμε το παιδί.
(
Το μόνο πρόβλημα είναι πως ο Κοτζιάς δεν είναι απλός χειρώνακτας μαλάκας που αυτοϊκανοποιείται αλλά κυκλοφορεί με παλλόμενα πέη, αυτός κι οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση, για να μας τα χώσουν σε ανύποπτο χρόνο. Κι είναι σαν την κρίση, που είναι ένα τεράστιο παλούκι που οι αστοί το έχουν χωμένο στα πισινά τους και θέλουν να το βάλουν στα δικά μας.
Το ερώτημα είναι αν θα τους αφήσουμε να το κάνουν, διεκδικώντας απλά λίγη βαζελίνη για πιο ήπια προσαρμογή, ή θα αντιδράσουμε και θα πάψουμε να κάνουμε το μαλάκα, και να κλειδώνουμε σαν το Σπύρο Παπαδόπουλο. Που ήταν παλιά στο Πολυτεχνείο αλλά μετά τα ξεπούλησε όλα κι έγινε πολλά κιλά μαλάκας κι αυτός. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία


(εκλιπαρούμε την συγχώρεση απο την ΚΕ του "Σφυροδρέπανου" για την μικρη  αλλαγή τίτλου) 

Οι «βέλτιστες πρακτικές», η Γαλλία και η πείρα από άλλες χώρες

Οι «βέλτιστες πρακτικές», η Γαλλία και η πείρα από άλλες χώρες

Χιλιάδες εργαζόμενοι στη Γερμανία δουλεύουν με τα λεγόμενα «mini jobs», μια από τις πιο διαδεδομένες μορφές ευέλικτης εργασίας στη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ

Η «μεταρρύθμιση» του λεγόμενου «κώδικα εργασίας» στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και η επιχειρηματολογία που τη συνοδεύει, μας δίνουν την ευκαιρία να επανέλθουμε στο ζήτημα των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ, τις οποίες επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση για να προετοιμάσει τις ανατροπές που σχεδιάζει στα Εργασιακά.
Θυμίζουμε ότι η αλλαγή της νομοθεσίας για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και Συμβάσεις, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ώστε να μπουν περισσότερα εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας, είναι ορισμένα από εκείνα που θα δρομολογήσει το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση στη βάση του τρίτου μνημονίου.
Πέρα από το μνημόνιο, η κατεύθυνση στην οποία σκοπεύει να νομοθετήσει η κυβέρνηση καταγράφεται με χαρακτηριστική σαφήνεια στη δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης στις 12 Ιούλη 2015, που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή στις 15 Ιούλη και είναι ήδη ο νόμος 4344 του κράτους.
Σ' αυτήν αναφέρεται επί λέξει η δέσμευση της κυβέρνησης «όσον αφορά τις αγορές εργασίας, να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. Κατόπιν της επανεξέτασης αυτής, οι πολιτικές για την αγορά εργασίας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές, θα πρέπει δε να μη συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς».
Επομένως, σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά, η λέξη - κλειδί στην προπαγάνδα της κυβέρνησης είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» και κάτω από αυτόν τον μανδύα πάει να σκεπάσει τα όσα αντιδραστικά σχεδιάζει. Για την εισήγηση των νέων ανατροπών, κυβέρνηση και κουαρτέτο έχουν συγκροτήσει και μια «επιτροπή εμπειρογνωμόνων», η οποία προβλεπόταν να συνεδριάσει για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες την περασμένη Τετάρτη, ωστόσο η συνεδρίαση πήρε μια μικρή αναβολή.
Σ' αυτό το σημείωμα δεν θα ασχοληθούμε τόσο με το υπόβαθρο των αντεργατικών ανατροπών, που περιγράφεται με σαφήνεια στη Στρατηγική της Λισαβόνας και επαναλαμβάνεται ακέραιο στη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Για όλα αυτά, υπάρχει αναλυτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 26/7/2015 (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8533329).

Η περίπτωση της Γαλλίας

Ας επιστρέψουμε στο παράδειγμα της Γαλλίας και ας δούμε τα βασικά μέτρα που περιέχονται στη μεταρρύθμιση του «κώδικα εργασίας». Μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση Ολάντ προωθεί τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με τρόπο τέτοιο ώστε ο εργοδότης να μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο μέχρι 10 ώρες τη μέρα και κατόπιν συμφωνίας με την επιχείρηση μέχρι και 12 ώρες.
Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας παραμένει τυπικά στις 35 ώρες, όμως ορίζονται ως μέγιστο όριο οι 48 ώρες τη βδομάδα, που μπορούν να γίνουν 60 μετά από έγκριση της διοίκησης και να υπολογίζονται στο τρίμηνο. Συμπληρωματικά στα παραπάνω, η προσαύξηση του μισθού για τις υπερωρίες μειώνεται.
Σε ό,τι αφορά τις Συμβάσεις Εργασίας, στο εξής, με μια επιχειρησιακή συμφωνία, οι κανόνες της κλαδικής θα μπορούν να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στις ανάγκες της επιχείρησης. Παράλληλα, εισάγονται νέοι, ελαστικότεροι όροι για τις απολύσεις. Η εταιρεία θα μπορεί να επικαλεστεί «σημαντική έλλειψη ρευστότητας» ή «εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας», ενώ για εργαζόμενους πάνω από 20 χρόνια, οι αποζημιώσεις δεν θα ξεπερνούν τους 15 μισθούς.
Τα μέτρα αυτά έρχονται να προστεθούν σε άλλα που έχουν πάρει έως τώρα η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις στη Γαλλία και τα οποία έχουν σαν αποτέλεσμα σήμερα η μερική απασχόληση να αγγίζει το 18%, ενώ πολύ λιγότερες από τις μισές προσλήψεις που γίνονται κάθε μήνα αφορούν σε μόνιμες θέσεις εργασίας.
Στο όνομα, εξάλλου, της αντιμετώπισης της ανεργίας, εφαρμόζονται μέτρα που επιτρέπουν στους εργοδότες να απασχολούν μέχρι τρία χρόνια, με συμβάσεις μαθητείας, νέους 16 έως 25 ετών, οι οποίοι αμείβονται με μισθό ίσο με το 25% έως και το 78% του κατώτατου. Ακόμα, επιτρέπεται να απασχολούν μέσω «συμβολαίων επαγγελματικής κατάρτισης» νέους 16 - 25 ετών που δεν έχουν προσόντα ή και άνω των 25, για 6 έως 21 μήνες, πληρώνοντας με το 55% έως 85% του κατώτατου μισθού.
Σε όλα αυτά, εύκολα αναγνωρίζει κανείς μέτρα που είτε νομοθετήθηκαν, είτε σχεδιάζονται τώρα και στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η μείωση της αποζημίωσης για υπερωρίες και σε περίπτωση απόλυσης, καθώς και η κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών Συμβάσεων, έχουν θεσμοθετηθεί με αλλεπάλληλους νόμους τα τελευταία χρόνια. Οσο για τη μεγαλύτερη ευελιξία στις απολύσεις, αυτή συζητιέται τώρα, αν και έχουν ήδη γίνει βήματα με προηγούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις.
Σημειώνουμε επίσης τα εξής: Η γαλλική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι αναγκαίες για να μειωθεί η ανεργία (είναι περίπου στο 10%) και να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Γι' αυτό το τελευταίο, επικαλείται το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών όπου εφαρμόστηκαν τέτοια μέτρα και απέδωσαν. Επικαλείται δηλαδή κι αυτή τις «βέλτιστες πρακτικές».

Τι συμβαίνει στη Γερμανία;

Αξίζει επομένως τον κόπο να ρίξουμε ξανά μια ματιά στις μεταρρυθμίσεις που έχουν ενσωματώσει άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ σε ό,τι αφορά την εργατική τους νομοθεσία, για να σχηματίσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το τι σημαίνει «βέλτιστες πρακτικές» και γιατί αυτές είναι τέτοιες μόνο για το κεφάλαιο και χείριστες για τους εργαζόμενους και το λαό. Ξεχωρίζουμε παρακάτω το παράδειγμα της Γερμανίας και της Μεγάλης Βρετανίας.
Στη Γερμανία, την ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης διευρύνονται συνεχώς. Οι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης το 1997 ανέρχονταν στο 82,5% επί του συνόλου και σήμερα έχουν πέσει στο 57%. Κατά την ίδια περίοδο αυξήθηκαν οι νέες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή εργασία κ.ά.) φτάνοντας στο 43%, από 17,5% που ήταν το 1997.
Διαδεδομένη μορφή ελαστικής απασχόλησης είναι τα λεγόμενα «mini jobs» ή «οριακή απασχόληση», που αμείβεται έως 450 ευρώ το μήνα. Με αυτή τη μορφή απασχολούνται περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο, τη συντήρηση και επισκευή μηχανοκίνητων οχημάτων και μοτοσικλετών, ξενοδοχεία και υπηρεσίες εστίασης, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινωνική μέριμνα.
Μια ακόμη διαδεδομένη μορφή ευελιξίας είναι η «εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα» (Arbeit auf Abfuf). Ο εργαζόμενος δεν ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί και δεν έχει κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (Υγεία, Ασφάλιση). Οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται από 100 έως 300 ευρώ. Η πλειονότητά τους έχει απολαβές περίπου 150 ευρώ το μήνα, τις οποίες συμπληρώνει το κράτος με κάποιο επίδομα ανεργίας.
Η έννοια του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει, ενώ από πέρυσι υποτίθεται ότι ισχύει το κατώτατο ωρομίσθιο, των 8,50 ευρώ ανά ώρα, όχι όμως για όλους. Από αυτό εξαιρούνται οι νέοι κάτω από 18 ετών, οι εκπαιδευόμενοι, οι μακροχρόνια άνεργοι κατά τους πρώτους έξι μήνες μετά την πρόσληψή τους, όσοι κάνουν πρακτική έως τρεις μήνες. Εξαιρούνται ακόμα κλάδοι στους οποίους οι Συλλογικές Συμβάσεις προβλέπουν κατώτατο ωρομίσθιο χαμηλότερο από τα 8,50 ευρώ.
Επίσης, κάνει θραύση η λεγόμενη «ενοικιαζόμενη εργασία», μέσω εργολαβικών και δουλεμπορικών γραφείων, που είναι χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Ακόμα επεκτείνεται η λεγόμενη δουλειά με το «μπλοκάκι», που υποκρύπτει σχέσεις μισθωτής εργασίας.

Ιδια κατάσταση στη Μ. Βρετανία

Στη Βρετανία, τα τελευταία χρόνια, οι επίσημες στατιστικές εμφανίζουν τους αυτοαπασχολούμενους στα 4,5 εκατομμύρια, αλλά τα 2/3 απ' αυτούς είναι ουσιαστικά εργαζόμενοι με μπλοκάκι. Πάνω από 8 εκατομμύρια δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Σύνηθες φαινόμενο αποτελούν οι λεγόμενες συμβάσεις «μηδενικών ωρών» (zero hour contracts), στις οποίες δεν καθορίζεται εκ των προτέρων το ωράριο εργασίας, αλλά το πότε και πόσο θα απασχοληθεί ο εργαζόμενος εξαρτάται από τις ανάγκες της επιχείρησης και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε. Με άλλα λόγια, ο εργαζόμενος είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος στον εργοδότη.
Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών τριπλασιάστηκαν το 2014 και ανέρχονται στα 1,4 εκατομμύρια, ενώ τα συνδικάτα εκτιμούν ότι αφορούν 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Η συντριπτική πλειοψηφία των κακοπληρωμένων συμβασιούχων είναι γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι, ενώ με αυτή τη μορφή απασχολούνται κυρίως οι εργαζόμενοι στις αλυσίδες λιανικής πώλησης και ταχυφαγείων.
Αυτού του είδους η μορφή εργασίας απαντάται και σε άλλες χώρες, όπως στην Ιρλανδία, την Ολλανδία και όπως ήδη είπαμε στη Γερμανία, με διαφορετικά ονόματα. Ετσι, ανάλογα με τα zero hour contracts είναι τα low hour contracts, τα on call contracts κ.ά.

Κεντρικό μέτωπο πάλης

Επομένως, να ποιες είναι οι βέλτιστες πρακτικές, στη βάση των οποίων η κυβέρνηση ετοιμάζεται να συμπληρώσει και να επεκτείνει το αντεργατικό πλαίσιο στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα, έχουν να παραδειγματιστούν από τις δικές τους «βέλτιστες πρακτικές» για την απόκρουση αυτών των μέτρων, που δεν είναι άλλες από την οργάνωση του αγώνα, την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης που προϋποθέτει θυσίες χωρίς τέλος.
Τα Εργασιακά είναι το επόμενο κεφάλαιο που θα ανοίξει στο πλαίσιο της «αξιολόγησης» και είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει άμεσα να φέρει τις νέες ανατροπές. Από αυτή τη σκοπιά, η ενημέρωση και η κινητοποίηση για να μην περάσουν τα σχέδια κυβέρνησης - εργοδοσίας είναι βασικό στοιχείο της προετοιμασίας για τη 48ωρη απεργία, της συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα.

Η «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους

Η «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους

«Αξιολόγηση» και διευθέτηση του χρέους ωφελούν το κεφάλαιο

Ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης, στο πλαίσιο της ομιλίας του στο Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ στο Βερολίνο, διαβεβαίωσε τους «επενδυτές» ότι το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό θα «περάσει» χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αναφερόμενος προφανώς στην κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε δελτίο Τύπου του «Ecomomist» (διοργανωτής του φόρουμ), ο Γ. Σταθάκης, αναφερόμενος στη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόνισε: «Το χρέος είναι βιώσιμο μέχρι το 2022, μετά τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου, αλλά μία μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους μετά από το 2022 απαιτεί ένα νέο κύκλο συζητήσεων, που επίσης περιλαμβάνεται στην άμεση ατζέντα». Σε αυτό το πλαίσιο, επιβεβαιώνεται ότι η συζήτηση για την όποια «ελάφρυνση» από τα κράτη της Ευρωζώνης, κατά βάση, έχει σχέση με την περίοδο μετά το 2022, δηλαδή μετά τη λήξη της 10ετούς «περιόδου χάριτος» που αποφασίστηκε (αποκλειστικά με τα κράτη της Ευρωζώνης) μετά την αναδιάρθρωση και το «κούρεμα» το 2012.
«Η βασική ιδέα είναι να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, να έχει ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των δημοσιονομικών και άλλων μεγάλων μεταρρυθμίσεων και να επιτραπεί χώρος για το άλλο μέρος της συμφωνίας, που σχετίζεται με τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Γ. Σταθάκης.
Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, μιλώντας στο «news247», σημειώνει: «Εάν καταφέρουμε να κλείσουμε αυτήν την πρώτη αξιολόγηση μέχρι το τέλος του Απρίλη και πάρουμε κάτι για το χρέος και φανεί στους πολίτες και στους οικονομικούς παράγοντες ότι κάτι άλλαξε στη σελίδα αυτής της χώρας, τότε νομίζω ότι θα έχει τελειώσει αυτή η κρίση στο χειρότερό της. Από 'κει και πέρα, μετά, μπορούμε να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη». Σε ερώτηση για τις εξελίξεις μετά τα «Wikileaks», δήλωσε ότι «από την απάντηση της Λαγκάρντ στον πρωθυπουργό, πληροφορηθήκαμε ότι το ΔΝΤ επιθυμεί ό,τι και η ελληνική κυβέρνηση: Την ολοκλήρωση της αξιολόγησης σύντομα. Μένει να το αποδείξει»...

Και ο ΣΕΒ στην ίδια ρότα

Στο ίδιο μήκος κινείται και η παρέμβαση από την πλευρά του ΣΕΒ: «Υπάρχει ένα πρόβλημα συσσώρευσης δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους στην τριετία 2022 - 2024, που μπορεί, όμως, να εξομαλυνθεί μέσω έκδοσης κατάλληλων χρηματοοικονομικών εργαλείων στην αγορά, έτσι ώστε οι δαπάνες αυτές να ανακατανεμηθούν σε μελλοντικές περιόδους. Ολα τα υπόλοιπα περί πρόωρης και δραστικής μείωσης του χρέους για να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε με δανεικά, είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά εντός της Ευρωζώνης».
Αυτό επισημαίνει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του, αποκαλύπτοντας ότι εξετάζονται «εναλλακτικοί» τρόποι για την αναχρηματοδότηση του κρατικού χρέους, χωρίς να τους προσδιορίζει. Σε αυτό το πλαίσιο, φαίνεται να «δείχνει» στην έκδοση παράγωγων χρηματοοικονομικών εργαλείων, τα οποία με τη σειρά τους θα υπόσχονται κέρδη στους τραπεζίτες και άλλους τυχόν ενδιαφερόμενους «επενδυτές».

Οι ανταγωνισμοί πίσω από τη βιτρίνα...

Οι ανταγωνισμοί πίσω από τη βιτρίνα...

Οι «διαρροές» συνομιλιών μεταξύ στελεχών του ΔΝΤ που σχετίζονται με το «ελληνικό πρόγραμμα», η χρονική στιγμή που αυτές δημοσιοποιήθηκαν, όπως και οι αντιδράσεις και οι τοποθετήσεις που τις ακολούθησαν αποτυπώνουν ανάγλυφα τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων και ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ταυτόχρονα, έδειξαν και τη σύγκλιση όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων στη σφαγή του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των λαών. Μέσα στην όλη «φαγωμάρα» τους, δεν υπήρξε ούτε ένα ισχυρό καπιταλιστικό κέντρο ούτε ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός που να μην επανέλαβε την «ανάγκη» επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων.

Οπως ακριβώς ίσχυε και με τις «κόντρες» που έβγαιναν στην επιφάνεια κατά την περίοδο των δύο προηγούμενων μνημονίων, έτσι και αυτοί οι ανταγωνισμοί ξεπερνούν κατά πολύ την περίπτωση της Ελλάδας, αφορούν κατά βάση ευρύτερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, όπου το «πάνω χέρι» έχουν ΗΠΑ και Γερμανία αντίστοιχα, αλλά και αντιθέσεις στο εσωτερικό των εν λόγω ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών. Οσον αφορά το ίδιο το «ελληνικό πρόγραμμα», οι ανταγωνισμοί δεν αφορούν μόνο το ζήτημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους, αλλά και μια σειρά άλλων πλευρών, οι οποίες κατά βάση σχετίζονται με τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και τη σημασία της για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Οι «διαρροές» ήρθαν στο φως της δημοσιότητας ενώ συζητιέται στα «γεμάτα» πλέον το θέμα της συμμετοχής ή μη του ΔΝΤ στο «ελληνικό πρόγραμμα», ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με το ρόλο που θα έχει το ΔΝΤ - και κατ' επέκταση οι ΗΠΑ - συνολικά στην «επόμενη μέρα» της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Αντίστοιχα, η διαμάχη για το «μείγμα» της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην Ελλάδα δεν αφορά το αν «βγαίνουν» ή «δε βγαίνουν» τα μέτρα. Στην πραγματικότητα, η αντιμετώπιση της «ελληνικής διαπραγμάτευσης» αποτελεί αντικειμενικά «παράδειγμα» και «πείραμα» για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Κι όλα αυτά σε συνθήκες συνεχούς υποβάθμισης των προβλέψεων όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών για τους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, σε συνθήκες που διαπιστώνονται εντεινόμενες «αβεβαιότητες» και «κίνδυνοι», ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Το φόντο των ανταγωνισμών...

Χαρακτηριστικές για όλα τα παραπάνω είναι οι επισημάνσεις της επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, σε ομιλία της την περασμένη Τρίτη στη Φρανκφούρτη, σε εκδήλωση της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, ελάχιστες μέρες μετά τις «διαρροές» των συνομιλιών στελεχών του Ταμείου και λίγο πριν από την επίσημη δημοσίευση των προβλέψεων του ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία.
«Η ανάκαμψη παραμένει πολύ αργή, πολύ εύθραυστη και τα ρίσκα για τη διάρκειά της αυξάνονται», τόνισε η Κρ. Λαγκάρντ, υπογραμμίζοντας ότι «ο κίνδυνος εγκλωβισμού σε αυτό που έχω αποκαλέσει "νέα μετριότητα" έχει αυξηθεί».
«Οι παγκόσμιες προοπτικές έχουν εξασθενήσει περαιτέρω τους τελευταίους έξι μήνες», πρόσθεσε. «Για πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες, η ανάκαμψη αποδεικνύεται πιο μέτρια από ό,τι αναμενόταν», τόνισε, κάνοντας μεταξύ άλλων λόγο για «στάσιμη ανάπτυξη» στις ΗΠΑ, εξαιτίας και του «ισχυρού» δολαρίου, για χαμηλές επενδύσεις και υψηλή ανεργία στην Ευρωζώνη, καθώς και για ανάπτυξη πιο αδύναμη του αναμενομένου στην Ιαπωνία.
Την ίδια μέρα, και πάλι από γερμανικό έδαφος, ο γγ του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, παρουσιάζοντας στο Βερολίνο την έκθεση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού για τη γερμανική οικονομία, έκανε μεν λόγο για «εντυπωσιακά επιτεύγματα», σημειώνοντας την «ανάκαμψη από την πιο σοβαρή οικονομική κρίση της εποχής μας, παρά τη συνεχιζόμενη παγκόσμια οικονομική αναταραχή», ωστόσο έσπευσε να προσθέσει ότι «δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταρέσκεια. Η Γερμανία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια σειρά από βασικές προκλήσεις». Συνδέοντας μια σειρά προβλημάτων και με την αδύναμη ζήτηση στις χώρες της Ευρωζώνης, «φωτογράφισε» την κριτική που ασκείται στη Γερμανία εντός και εκτός της Ευρωζώνης για τα υψηλά πλεονάσματα του εμπορικού της ισοζυγίου και την «απροθυμία» της γερμανικής αστικής τάξης να μοιραστεί, ουσιαστικά, μέρος της «χασούρας» άλλων καπιταλιστικών κέντρων.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μ. Ντράγκι, στον πρόλογο της Ετήσιας Εκθεσης της ΕΚΤ που δόθηκε προχτές στη δημοσιότητα.
«Το 2016 θα είναι για την ΕΚΤ ένα έτος εξίσου σημαντικών προκλήσεων», σημειώνει, «αντιμετωπίζουμε αβεβαιότητα ως προς τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές (...) Αντιμετωπίζουμε επίσης ερωτηματικά για το πού οδεύει η Ευρώπη και για την ανθεκτικότητά της σε νέες διαταραχές».
Ο Μ. Ντράγκι αναφέρθηκε, ως παράδειγμα, στις εξελίξεις μέχρι την υπογραφή του 3ου μνημονίου με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σημειώνοντας ότι «αυτό το επεισόδιο κατέδειξε ότι η ζώνη του ευρώ ήταν εύθραυστη και επιβεβαίωσε εκ νέου την ανάγκη να ολοκληρωθεί η Νομισματική Ενωση. Προς τον σκοπό αυτό, τον Ιούνιο του 2015, ως ένας από τους "Πέντε Προέδρους", συνέβαλα στη σύνταξη έκθεσης η οποία περιέχει συγκεκριμένες προτάσεις για την περαιτέρω μεταρρύθμιση της θεσμικής αρχιτεκτονικής της ζώνης του ευρώ».
Η έκθεση για την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ», στην οποία αναφέρεται ο Μ. Ντράγκι και η οποία υπογράφεται από τους 5 προέδρους των οργάνων της ΕΕ και της ΕΚΤ (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς), προτείνει μέτρα ενίσχυσης της ενοποίησης (ενιαία δημοσιονομική πολιτική, κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα, κοινή εκπροσώπηση στο ΔΝΤ, ανεξάρτητη αξιολόγηση από ευρωπαϊκό μηχανισμό των κρατικών προϋπολογισμών κ.ά.) καθώς και ένταση των μνημονίων διαρκείας σε βάρος όλων των λαών της ΕΕ.
Στο πνεύμα της έκθεσης υπάρχει η λογική των διαφορετικών ταχυτήτων ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Στην πορεία ενοποίησης θα συμμετέχουν όσες χώρες θέλουν και μπορούν να ακολουθήσουν τους πιο αυστηρούς όρους. Γεγονός που επιβεβαίωσε ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Bild».
Τα σενάρια βέβαια για το πώς ακριβώς θα προχωρήσει αυτή η «εμβάθυνση» της ΕΕ και της Ευρωζώνης, πάνε κι έρχονται, διαφορετικά και αντιμαχόμενα μεταξύ τους, αντανακλώντας τις αντιθέσεις σε μια ένωση καπιταλιστικών κρατών διαφορετικής οικονομικής ισχύος, με βασικούς φορείς της αντιπαράθεσης τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Βρετανία, αλλά και με έντονες διαιρέσεις στο εσωτερικό των αστικών τάξεων καθεμιάς από αυτές τις χώρες.
Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις, βέβαια, παρεμβαίνουν και ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα εκτός ΕΕ, με πρώτο και κύριο τις ΗΠΑ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις περιβόητες «διαρροές» των συνομιλιών των στελεχών του ΔΝΤ, γινόταν ειδική αναφορά στη διασύνδεση της «ελληνικής διαπραγμάτευσης» με το βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιούνη για το λεγόμενο «Brexit», για την παραμονή ή μη δηλαδή της Βρετανίας στην ΕΕ...

Συγκλίσεις, αποκλίσεις και η αποκωδικοποίηση

Υπό το πρίσμα αυτών των ανταγωνισμών, μπορούν να ιδωθούν και οι πιο άμεσες «αντιδράσεις» διαφόρων παραγόντων στις «διαρροές» των συνομιλιών των στελεχών του ΔΝΤ.
Είναι χαρακτηριστική π.χ. η πρεμούρα του Ιταλού επικεφαλής της ευρωομάδας των σοσιαλδημοκρατών, Τζ. Πιτέλα, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι «αν επιβεβαιωθεί η πρόσφατη είδηση σχετικά με τη διαρροή του ΔΝΤ, αυτό θα θέσει και πάλι υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία και το κύρος του»... προειδοποιώντας ότι καθυστερήσεις στη συμφωνία εξαιτίας του ΔΝΤ θα σημάνουν αποσταθεροποίηση της ΕΕ, συνδέοντας το ζήτημα με το βρετανικό δημοψήφισμα.
Παρέμβαση άκρως στοιχισμένη με τις επιδιώξεις της ιταλικής αστικής τάξης για «χαλάρωση» στο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία μπορεί να δώσει περισσότερα περιθώρια κρατικής στήριξης του ιταλικού κεφαλαίου.
Η δε ελληνική κυβέρνηση έθεσε με δηλώσεις της θέμα αντικατάστασης του ΔΝΤ στα «προγράμματα στήριξης» από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), αναπαράγοντας μια θέση που έχει προηγουμένως καταθέσει ως επίσημη πρόταση η ιταλική κυβέρνηση. Για «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο» έχει κάνει λόγο στο πρόσφατο παρελθόν ακόμα και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, ωστόσο η φαινομενική σύγκλιση αυτών των προτάσεων κρύβει από κάτω της τεράστιους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς για τους όρους με τους οποίους θα προωθηθεί μια τέτοια διαδικασία, άρα και για το ποια τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν ωφελημένα από αυτήν.
Αντίστοιχα, μόνο ως επιφανειακή πρέπει να κατανοηθεί και η εμφανιζόμενη σύγκλιση ανάμεσα στην τοποθέτηση του επικεφαλής της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, Γ. Βάιντμαν, σε ομιλία του στην προαναφερθείσα εκδήλωση στη Φρανκφούρτη, ότι το ΔΝΤ αποτελεί «αναγκαία συνιστώσα» σε κάθε πρόγραμμα στήριξης στην Ευρωζώνη, και την τοποθέτηση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, κατά την τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Αλ. Τσίπρα, ότι «το ΔΝΤ είναι οπωσδήποτε μέρος της λύσης».
Το ζήτημα και εδώ είναι με ποιους όρους θα αποτελέσουν το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ... «συνιστώσες» στο μέλλον της Ευρωζώνης.

Οι προεκτάσεις του «ελληνικού προγράμματος»

Επιστρέφοντας ειδικά στο «ελληνικό πρόγραμμα», η διαχείριση του κρατικού χρέους είναι προφανώς ζήτημα πρώτης γραμμής στην ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη. Τόσο το ΔΝΤ όσο και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μετά και την υπόθεση των «διαρροών», υπενθύμισαν στην πλευρά της Ευρωζώνης τη «δέσμευσή» της για «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους.
Η πλευρά της ΕΕ εμφανίζεται να αντιδρά, καθώς αυτό που θα «αναδιαρθρωθεί» δεν είναι το χρέος στο ΔΝΤ, αλλά το χρέος προς τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης που έχουν δανείσει το ελληνικό κράτος (που είναι και το μεγαλύτερο μέρος του χρέους).
Πέρα από αυτό, όμως, «υπερχρεωμένη» χώρα στην Ευρωζώνη δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά και άλλες ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως η Ιταλία, η Γαλλία. Η διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, λοιπόν, αντικειμενικά λειτουργεί ως «προηγούμενο» για τη «διευθέτηση» του ζητήματος συνολικότερα στην ΕΕ...
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το «ελληνικό πρόγραμμα», βέβαια, δεν περιορίζονται στο ζήτημα του χρέους αλλά έχουν να κάνουν και με τη γεωστρατηγική θέση της χώρας.
Καθόλου τυχαία, στο επίκεντρο των ανταγωνισμών μπαίνει η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης μιας σειράς στρατηγικής σημασίας υποδομών. Μόλις προχτές είχαμε τις κυβερνητικές φιέστες για την υπογραφή με την κινεζική COSCO της συμφωνίας ολοκλήρωσης της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, η γερμανική FRAPORT κάνει ανακοινώσεις για τις επενδύσεις της στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια τα οποία ανέλαβε προς «αξιοποίηση», σε εξέλιξη βρίσκονται διαγωνισμοί και διεργασίες για τον ΟΛΘ και τα άλλα μεγάλα λιμάνια της χώρας, για την ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου, μεταξύ άλλων με ενδιαφέρον από ρωσικούς, γαλλικούς και ιταλικούς ομίλους, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων βρέθηκε στο επίκεντρο του Ελληνογερμανικού Επιχειρηματικού Φόρουμ που διοργάνωσε την περασμένη βδομάδα στο Βερολίνο ο «Economist»...
Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στην πρώτη επικοινωνία του Αλ. Τσίπρα με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, μετά την υπόθεση των «διαρροών», έγινε ειδική μνεία στους αγωγούς φυσικού αερίου ΤΑΡ και IGB, κομμάτια του παζλ των ενεργειακών σχεδίων των ΗΠΑ για την Ευρώπη, τα οποία έρχονται σε αντίθεση τόσο με τα ρωσικά σχέδια όσο και με την επιδίωξη της Γερμανίας μέσω του αγωγού «Nord Stream 2» να κρατήσει για τον εαυτό της την προνομιακή θέση του βασικού προμηθευτή ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη...
Χαρακτηριστική, εξάλλου, είναι και η τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, στο Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ ότι «το μέλλον και οι προοπτικές της Ελλάδας συνδέονται με τα ευρύτερα γεωπολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης».
Αντίστοιχα, για τη στάση των ΗΠΑ, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η επισήμανση του Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα, κατά την εκδήλωση της περασμένης βδομάδας στο Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου, ότι η Ελλάδα είναι σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ...

«Μπουκέτο» μνημονίων προσφορά στο κεφάλαιο

«Μπουκέτο» μνημονίων προσφορά στο κεφάλαιο

Σε εξέλιξη τα αντιλαϊκά παζάρια για το κλείδωμα της πρώτης «αξιολόγησης»

Η εκπρόσωπος του ΔΝΤ στο κουαρτέτο Ντ. Βελκουλέσκου

Με φόντο τις ισορροπίες και τους πρόσκαιρους συμβιβασμούς ανάμεσα στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, με την εμπλοκή και των ΗΠΑ, εξελίσσονται τα αντιλαϊκά παζάρια για το κλείδωμα της πρώτης «αξιολόγησης» του μνημονίου, με χαρακτηριστικό γεγονός την αποτύπωση της μέχρι τώρα «προόδου» σε δυο ξεχωριστά «προσύμφωνα» συνεργασίας, ένα με την πλευρά της Ευρωζώνης και ένα με αυτήν του ΔΝΤ, τα οποία στη συνέχεια αναμένεται να «συμπτυχθούν» σε ενιαίο κείμενο - συμφωνία, κάτω από δύο μνημόνια, με την κάθε πλευρά.
Τα παζάρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τα υψηλόβαθμα κλιμάκια του κουαρτέτου αναμένεται να συνεχιστούν στην Αθήνα και τις επόμενες μέρες με ατζέντα την κατακρεούργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, την απογείωση της φοροληστείας απέναντι στα λαϊκά στρώματα και βέβαια το μπαράζ από τις αναδιαρθρώσεις που κρίνονται απαραίτητες για την ανάκαμψη του εγχώριου κεφαλαίου (κόκκινα δάνεια, Ενέργεια, νέος αναπτυξιακός νόμος - «παραγωγικό πρότυπο» και σειρά από άλλα). Η επόμενη φάση θα «παιχτεί» στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ (15-17/4) στην Ουάσιγκτον, όπου θα συζητηθεί το «γεφύρωμα» ανάμεσα στα δύο προσύμφωνα, σε συνδυασμό με τους τρόπους ελάφρυνσης του κρατικού χρέους.

Σύνθετες αντιλαϊκές διεργασίες

Η κυρίαρχη άποψη «κλειδώνει» στην ανάγκη συμμετοχής και του ΔΝΤ στο αντιλαϊκό πρόγραμμα και τις διεργασίες στην Ελλάδα. Το ζήτημα αυτό ήταν στην ατζέντα συνάντησης ανάμεσα στη Γερμανίδα καγκελάριο, Αγκελα Μέρκελ, και την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, στο Βερολίνο.
«Παραμένουμε υπέρ της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα», υποστήριξε χαρακτηριστικά η Α. Mέρκελ, προσθέτοντας πως το ΔΝΤ συμμετέχει στην «αξιολόγηση» του προγράμματος. «Θέλουμε να ολοκληρωθεί γρήγορα η αξιολόγηση», σημείωσε. Η ίδια κατέστησε εκ νέου σαφές ότι η γερμανική κυβέρνηση συνεχίζει να τάσσεται κατά της διαγραφής του ελληνικού κρατικού χρέους. «Διαγραφή χρέους δεν είναι δυνατή σε νομική βάση», υποστήριξε, προσθέτοντας ότι για την αντιμετώπιση του ζητήματος «υπάρχουν διάφορα εργαλεία» (όπως η επιμήκυνση των αποπληρωμών κ.ά.).
«Είμαστε δεσμευμένοι, συνεργαζόμαστε, είχαμε μία πραγματικά καλή συζήτηση με την καγκελάριο και είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να βοηθάμε», δήλωσε η Κρ. Λαγκάρντ, η οποία πριν από τη συνάντηση με τη Μέρκελ, χαρακτηριστικά τόνισε: «Θέλουμε διατηρήσιμα μέτρα, που θα διαρκέσουν πολύ μετά την αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα...».
«Σαφώς, δεν είμαστε εκεί που θέλουμε να είμαστε και ιδιαίτερα εκεί που πρέπει να είναι η Ελλάδα για να είναι σταθερή», πρόσθεσε. Σε επόμενες δηλώσεις από την Λαγκάρντ, έγινε εμφανής η επίτευξη του συμβιβασμού με την κυβέρνηση της Γερμανίας και την Ευρωζώνη. «Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στο Ασφαλιστικό, η Ευρώπη πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στην ελάφρυνση του χρέους», δήλωσε η επικεφαλής του ΔΝΤ. Χωρίς να αναφερθεί στο ενδεχόμενο «κουρέματος», σημείωσε ότι θα μπορούσαν να επεκταθούν οι ωριμάνσεις και να μειωθούν τα επιτόκια των δανείων από την Ευρωζώνη...
«Το ΔΝΤ είναι οπωσδήποτε μέρος της λύσης», είναι το μήνυμα που απέστειλε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Κατά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε προχτές με τον Αλ. Τσίπρα, συμφώνησαν στην ανάγκη να «υπάρξει συνεχής και ταχεία πρόοδος» στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, αναφέρει η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, που επαναβεβαιώνει τη θέση για «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους.

Η συμμετοχή του ΔΝΤ και το τίμημα

Την ίδια ώρα, και με «κλειδωμένη» τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ανοιχτό παραμένει το ζήτημα της συμβολής του στη χρηματοδοτική στήριξη προς το ελληνικό κράτος, ιδιαίτερα στην περίπτωση μεγάλων διαφορών σε ό,τι αφορά τις εκτιμήσεις γύρω από τη διαμόρφωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Σε αυτό το επίπεδο, είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση από τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Αυστρίας (και μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ), Ε. Νοβότνι: «Μιλώντας με οικονομικούς όρους, το ΔΝΤ δεν είναι πλέον αναγκαίο για τη σταθεροποίηση της οικονομίας της Ελλάδας. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να το λύσουν μόνοι τους». Η συγκεκριμένη αναφορά εστιάζει στο χρηματοδοτικό σκέλος του «προγράμματος», που μπορεί να καλυφθεί από τα κεφάλαια και τους μηχανισμούς στήριξης αποκλειστικά της Ευρωζώνης. Ωστόσο, αφήνει μετέωρο το ενδεχόμενο για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, για λόγους πέρα από τους «οικονομικούς», όπως π.χ. οι γεωπολιτικές εξελίξεις, οι συμφωνίες ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα κ.ά.
Σε κάθε περίπτωση, η συμμετοχή του ΔΝΤ, συνεπάγεται την υπογραφή συμπληρωματικού - «ειδικού» μνημονίου» ακόμη και χωρίς χρηματοπιστωτική στήριξη, από τη δική του πλευρά, προς το ελληνικό κράτος, που φαίνεται να βρίσκεται στα υπό εξέταση σενάρια.
Την ίδια ώρα, στο πλαίσιο της γνωστής διαπραγματευτικής πρακτικής, που εκ των πραγμάτων δίνει άλλοθι στη συγκυβέρνηση να προχωρήσει, αξιωματούχος της Ευρωζώνης, σύμφωνα με το πρακτορείο ΜΝΙ, κλιμακώνοντας τους εκβιασμούς είπε ότι οι πιθανότητες για ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» μέσα στον Απρίλη «είναι πολύ, πολύ μικρές». Αλλος αξιωματούχος της Ευρωζώνης σημείωσε πως «οι αποφάσεις βρίσκονται τώρα στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, είτε υπάρξει απόφαση σε ένα συνολικό πακέτο μεταρρυθμίσεων έως την Κυριακή το βράδυ, είτε όχι». Ο ίδιος ανέφερε ότι, αν υπάρξει συμφωνία τα επόμενα εικοσιτετράωρα, τότε η επόμενη εκταμίευση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αρχές Ιούνη.

Εγρήγορση, σχέδιο και αποφασιστικότητα για τη 48ωρη απεργία

Εγρήγορση, σχέδιο και αποφασιστικότητα για τη 48ωρη απεργία

Εγρήγορση, σχέδιο, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα να δοθεί μαζική απεργιακή απάντηση, ακόμα κι αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να αιφνιδιάσει και να καταθέσει τα αντιλαϊκά της νομοσχέδια τις μέρες του Πάσχα, είναι τα στοιχεία που πρέπει να κυριαρχήσουν τώρα που οι εξελίξεις «τρέχουν» σε όλα τα μέτωπα: Στη διαπραγμάτευση, στο Προσφυγικό, στις διεθνείς εξελίξεις.
Κάθε ένα από τα θέματα που αναδεικνύει στις σελίδες του ο σημερινός «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» είναι και ένας ξεχωριστός λόγος, για να συμμετάσχει κανείς στην προετοιμασία της 48ωρης γενικής απεργίας, να παλέψει για την επιτυχία της, ώστε να αφήσει πραγματικά το χνάρι της στις εξελίξεις.
Οι δυσκολίες είναι γνωστές και η αναμέτρηση μαζί τους μεγαλώνει την ευθύνη. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει «μαγική εικόνα» σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, για να ενσωματώσει λαϊκές αντιδράσεις, αλλά και για να κουράσει, να αιφνιδιάσει, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Ούτε βέβαια η ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας, που προπαγανδίζει ανοιχτά στους χώρους δουλειάς το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και εκβιάζει τη συστράτευση των εργαζομένων.

Η διαπραγμάτευση

Η πολυθρύλητη διαπραγμάτευση, την οποία η κυβέρνηση παρουσίαζε σαν πεδίο αντιπαράθεσης με τους εκπροσώπους του κουαρτέτου, προκειμένου να διασφαλίσει το «μικρότερο κακό» για τους εργαζόμενους και το λαό, αποδείχτηκε - όπως και οι προηγούμενες - γήπεδο εχθρικό για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Η κατάληξή της συνοδεύεται με μέτρα - φωτιά σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, τα οποία δεν προστίθενται μόνο στα προηγούμενα, αλλά ανοίγουν το δρόμο για τα επόμενα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Ασφαλιστικό, που είναι η αιχμή στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας. Το «νέο μοντέλο» που καταλήγουν κυβέρνηση - κουαρτέτο οδηγεί σε νέες περικοπές σε συντάξεις και παροχές, σε αύξηση εισφορών και σε πλήρη φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας των χαμηλοσυνταξιούχων. Πλήττει ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, τους περιπλανώμενους ανάμεσα στην ευέλικτη εργασία και στο λυκόφως της ανεργίας.
Ομως, τα μέτρα αυτά δεν είναι ουρανοκατέβατα. Συμπληρώνουν προηγούμενες αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις και γι' αυτό τα αστικά κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν έχουν να αρθρώσουν ούτε ένα επιχείρημα ουσίας απέναντι στο σχέδιο που υπερασπίζεται και προωθεί η κυβέρνηση. Η κριτική τους περιορίζεται σε συγκρίσεις με δικούς τους προηγούμενους νόμους και το μόνο που επιβεβαιώνει είναι ότι κάθε επόμενη «μεταρρύθμιση» κάνει χειρότερα τα πράγματα για το λαό, φέρνει ακόμα σκληρότερα μέτρα.

Μέτωπο στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες

Γερό πάτημα για κλιμάκωση του αγώνα και για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν περιοριστεί κι άλλο η επίδραση της γραμμής που υπηρετεί η συνδικαλιστική πλειοψηφία στο κίνημα, η ικανότητά της να χειραγωγεί και να υπονομεύει. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και των μεγαλύτερων Ομοσπονδιών του Δημοσίου ξεδίπλωσαν όλον τον υπονομευτικό τους ρόλο απέναντι στην πρόσφατη δημοσιοϋπαλληλική απεργία. Η σχετική αρθρογραφία στο σημερινό «Ριζοσπάστη» είναι αποκαλυπτική.
Το ίδιο ισχύει και για την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μέσα στον ορυμαγδό των μέτρων, έναν καημό έχει: Οτι η κυβέρνηση την υποβαθμίζει στην κλίμακα των «κοινωνικών εταίρων», επιλέγοντας να συνδιαλέγεται και να συνεννοείται απευθείας με την εργοδοσία. Μοιράζεται μαζί με το κεφάλαιο και τα κόμματά του το στόχο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Καμιά σχέση δεν έχουν τα βάσανα και οι αγωνίες των εργαζομένων και του λαού με αυτές τις ξεπεσμένες πλειοψηφίες. Η αποκάλυψή τους παντού, η όξυνση της αντιπαράθεσης μαζί τους, βοηθάνε να συνειδητοποιείται καλύτερα ο ρόλος τους και να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την επιρροή τους. Εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, που αντιλαμβάνονται την ανάγκη της ανασύνταξης του κινήματος και μέσα από την επαφή τους με το ΠΑΜΕ πείθονται ολοένα και περισσότερο γι' αυτή.

Το Προσφυγικό

Το Προσφυγικό είναι ένα ακόμα μέτωπο όπου χρειάζεται να ανέβει η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, μπροστά και στην απεργία. Με την πολιτική τους, κυβέρνηση και ΕΕ δημιουργούν προϋποθέσεις εγκλωβισμού χιλιάδων ξεριζωμένων στην Ελλάδα και όσο αυτό συνειδητοποιείται από τους ίδιους, η απελπισία και τα αδιέξοδα μεγαλώνουν.
Σήμερα, η έκφραση της αλληλεγγύης είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται επαφή, συζήτηση, έμπρακτη βοήθεια στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους να πιέσουν για να ανοίξει ο δρόμος προς τις χώρες προορισμού, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα, να πάψουν να τους εκμεταλλεύονται τα κάθε λογής κυκλώματα.
Χρειάζεται, παράλληλα, επίμονη διαφωτιστική δουλειά στους χώρους εργασίας, όπου στις συζητήσεις το ζήτημα του Προσφυγικού είναι κυρίαρχο. Να κατανοείται η προσφυγιά ως άμεση συνέπεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται για τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων. Εχει, δηλαδή, την ίδια ρίζα και την ίδια αιτία με την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του, να ξαναμοιραστεί η πίτα στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Χρειάζεται, επίσης, ένταση της δουλειάς ενάντια στο ρατσισμό, που καλλιεργείται φανερά και κρυφά, άλλοτε από την εργοδοσία, που δείχνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως τους υπαίτιους για την «κακοδαιμονία» των Ελλήνων εργαζομένων, όταν την ίδια ώρα ξερογλείφεται να τους αξιοποιήσει, για να συρρικνώσει συνολικά το λεγόμενο κόστος εργασίας Ελλήνων και μεταναστών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να απαντηθεί από τα συνδικάτα κάθε προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να σπείρει το μίσος και το ρατσισμό, αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί που της προσφέρει απλόχερα το κεφάλαιο.

Καθημερινή μάχη

Η βδομάδα που πέρασε ήταν πυκνή σε κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις, για όλα τα θέματα που απασχολούν την εργατική τάξη: Ασφαλιστικό, ανεργία, απολύσεις, απληρωσιά, Προσφυγικό. Τα συνδικάτα πολιόρκησαν κυριολεκτικά το υπουργείο Εργασίας, δεκάδες άλλες δραστηριότητες οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα. Σήμερα το απόγευμα, χιλιάδες λαού θα υποδεχτούν στο Σύνταγμα τους οδοιπόρους από την Πάτρα, που διήνυσαν πάνω από 200 χιλιόμετρα στην πορεία κατά της ανεργίας, σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο.
Οι πρωτοβουλίες Συνδικάτων, Ομοσπονδιών και Επιτροπών Αγώνα χρειάζεται να ενταθούν, να συμβάλουν στην καλύτερη οργάνωση της απεργίας και στη δημιουργία απεργιακού κλίματος σε κλάδους και τόπους δουλειάς. Καμιά αφορμή για κινητοποίηση δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Να αισθάνονται κυβέρνηση και εργοδοσία την πίεση καθημερινά στο σβέρκο τους.
Με εξορμήσεις, περιοδείες, συγκεντρώσεις, Γενικές Συνελεύσεις, δουλειά από τα κάτω με ευθύνη κάθε σωματείου στον κλάδο και το χώρο, πρέπει να ανέβουν οι στροφές στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας, για την επιτυχία των απεργιακών συγκεντρώσεων που θα κάνει το ΠΑΜΕ σε κάθε πόλη την πρώτη μέρα της απεργίας και των περιφερειακών συγκεντρώσεων που οργανώνει τη δεύτερη μέρα.

Η συνέχεια

Ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με αιχμή το Ασφαλιστικό και τα άλλα μέτρα της κυβέρνησης, δεν είναι «μια κι έξω», δεν τελειώνει ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί η ψηφοφορία στη Βουλή, όποτε κι αν γίνει. Η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την πολιτική του χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σκληρή δουλειά και συγκέντρωση ολοένα και περισσότερων δυνάμεων μέσα από κάθε μάχη. Χρειάζεται σταθερό τιμόνι στο στόχο της ανασύνταξης, στην οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Οι μέρες που διανύουμε συμπίπτουν με τη συμπλήρωση 130 χρόνων από την εξέγερση του Σικάγου, την Πρωτομαγιά του 1886. Δικαιώματα που απέσπασε η εργατική τάξη μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, όπως το οκτάωρο, παίρνονται σωρηδόν πίσω. Αν δεν υπάρξει καθοριστική παρέμβαση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οι επόμενες γενιές θα γνωρίσουν το πιο άγριο, το πιο σάπιο πρόσωπο του καπιταλισμού.
Δίνουμε τη μάχη για την οργάνωση της 48ωρης απεργίας, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά. Βάζοντας στο προσκήνιο των αγώνων διεκδικήσεις με βάση την εποχή μας, τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού.