"Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

 "Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

Βοηθούντως του Θεού...και του ΓΑΠ

Η Αλήθεια είναι ότι πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που το πληκτρολόγιο και η πένα μας κατέγραφαν τις σκέψεις μας, ωστόσο οι εξελίξεις τρέχουν με διαστημικές ταχύτητες και η αίσθηση η οποία αναδύεται είναι ο τρόμος που φέρνουν οι προσχεδιασμένες εξελίξεις όχι μόνο για την περιοχή αλλά και την ΕΕ(της οποίας είμαστε "περήφανο" μέλος), σηματοδοτούνται από την μήτρα όλων των συνθηκών που δεν είναι άλλη από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Πριν ξεκινήσουμε να σημειώσουμε ότι η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού (όχι μόνο στη χώρα μας) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, (να μην ξεχνάμε ότι η πολιτική είναι βραχίωνας της οικονομίας) και αυτό οφείλεται στο γεγονός των τρομακτικών ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εξελίσσονται και στο επίπεδο της αστικής τάξης της χώρας μας(και όχι μόνο αυτής) που συνεχίζει να βρίσκεται σε ενδιάμεση θέση εξάρτησης, όμως σήμερα αυτές είναι περισσότερες από ποτέ άλλοτε και είναι σε εναλλαγή πόστων και ρόλων σε μια φάση συνεχούς εξέλιξης. Μερίδες της αστική τάξης όπως οι εφοπλιστές που μπαλάντζαραν ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν αποκούμπι στο δεύτερο με στήριξη μερίδας ψηφοφόρων της πρώτης στην περιφέρεια Αττικής το νο2 του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο η αναδιάρθρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης συνεχίζεται στην τελική της φάση, τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και μερίδα της Χρ. Αυγής με κάμποσους "ανεξάρτητους" (άκρο-μέσο/δεξιούς που έλεγε και (η μακράν της δεύτερης) σπουδαιότερη πολιτική φυσιογνωμία από τη μεταπολίτευση και μετά η Αλέκα Παπαρήγα), θα κρατήσουν για κανένα 6μηνο που θα πραγματοποιηθεί και η πιο δύσκολη φάση καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη χώρα, η εφαρμογή των όσων πέρασε κυρίως η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τα εν λόγω σκληρά μέτρα (που θα ολοκληρώσουν την φάση ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς, τη φάση ξεπουλήματος, λιμανιών, αεροδρομίων, τραίνων, ναυτικών και αεροπορικών βάσεων, τραπεζών, ακτοπλοϊκών και σιδηροδρομικών γραμμών, δήμων, νοσοκομείων, Δημόσιας Διοίκησης, μέσων μεταφοράς, ενέργειας, ανακύκλωσης, απορριμάτων, υδροφόρου ορίζοντα και τηλεπικοινωνιακών μέσων, της έναρξης της συγχώνευσης των ασφαλιστικών ταμείων με σκοπό μέχρι το 2017 να μείνουν ο ΟΓΑ και όλα τα άλλα σε ένα), θα χρειαστούν και κυβέρνηση με πυγμή που μόνο το παρακράτος και οι μπράβοι της νύχτας διαθέτουν και από αυτά αναδύεται η μπόχα της Χρυσής Αυγής ως κυβερνητικός εταίρος(μερίδα της) από το μήνα Νοέμβρη του 2014.
Και μπορεί η κυβέρνηση να είναι στα τελευταία της, ωστόσο όπως λέει και ο λαός "όταν ψοφά ο γάιδαρος καυλώνει" με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή προετοιμάζει και τον επόμενο ένοικο του Μαξίμου που ο ΓΑΠ, ο Πάπας, τοBrookings, αλλά και δια του Γούδη, μερίδα της Χ.Α στις δημοτικές εκλογές με την τότε γνωστή ανοικτή του επιστολή έγραφε «ούτε εσείς είστε κομμουνιστές,ούτε εμείς είμαστε φασίστες»...
Δηλαδή αργά και σταθερά "Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

"Γιώργο γερά να φύγει η Δεξιά": 1η του Σεπτέμβρη του 2014, στην επέτειο του ΠΑΣΟΚ και όταν στο βήμα ήταν ο υπουργός εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευαγγ. Βενιζέλος οι συγκεντρωμένοι φώναζαν εν χορώ ρυθμικά το όνομα του ΓΑΠ και το σύνθημα «Γιώργο γερά να πέσει η Δεξιά», που αν μη τι άλλο άνοιγε το δρόμο παραδίδοντας αμαχητί στον μέχρι τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα τη σκυτάλη του επερχόμενου πρωθυπουργού.
Αν πριν ένα περίπου χρόνο γράφαμε και λέγαμε "ότι τις ευρωεκλογές θα τις πάρει ΣΥΡΙΖΑ αλλά τις εκλογές η ΝΔ όποτε και αν γίνουν αυτές και θα συγκυβερνήσει με αυτόν", αυτό όμως ίσχυε μέχρι την 1η/9/2014 γιατί από τότε και μετά η πλειοψηφία της αστικής τάξης της χώρας, αλλά και το μονοπωλιακό κεφάλαιο άναψε το πράσινο φως για το μέγαρο Μαξίμου στον Αλ-Τσι και η αφορμή, όχι όμως η αιτία ήταν ο ΕΝΦΙΑ.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ οι ευρωεκλογές δεν έπαιξαν κανένα απολύτως ρόλο για το τι μέλει γενέσθαι, [τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι περιφερειακές όπου το δυαδικό σχήμα ΠΑΣΟΚ(του ΓΑΠ) και ο ΣΥΡΙΖΑ(χωρίς την αριστερή πλατφόρμα) πήραν τουλάχιστον τις πλέον σημαντικές περιφέρειες (με τις πιο σημαντικές εκλογές), και τους τουλάχιστον πλέον σημαντικούς δήμους όπου η σύμπραξη μερίδας της Χ.Αυγής(απογοητευμένοι ΠΑΣΟΚκοι με ακροδεξιά ιδιοσυγκρασία και μικροαστική συνείδηση τύπου Ανδ. Παπανδρέου), έδωσαν δήμους και περιφέρειες σημαντικούς στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που θα είναι στην επόμενη ΕΕ του 2020, γιατί σε αυτήν δε θα είναι η μισή Ελλάδα πλην κάποιων σημαντικών για το μονοπωλιακό κεφάλαιο υποδομών.
Είναι αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει για κάνα τρίμηνο, ακόμα και τα σημερινά του συνθήματα θα προσαρμοστούν στις ανάγκες των καιρών όταν θα γίνουν οι εκλογές και θα θυμίζουν κάτι από 1981, 1993, 2009 αλλά δεν θα έχουν τίποτα το κοινό με καμία από τις 3 περιόδους που επίσης καμία από αυτές δεν έμοιαζε με την προηγούμενη, με κοινό παρονομαστή όμως τι άλλο τη φυγή της "επάρατου" που έλεγε ειρωνικά και ο μακαρίτης ο καπετάν Γιώτης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτό που εδώ και καιρό ορισμένοι(όχι τυχαία) ονομάζουν "νέα μεταπολίτευση", που δε θα μπορεί να δώσει τίποτα(δε θα θέλει κι όλας), ωστόσο θα παγιώσει τη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, θα αναπτύξει με επιμέλεια και φροντίδα και χωρίς τις λαϊκές αντιδράσεις ότι του ζητήσει το μονοπωλιακό κεφάλαιο και θα ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις μερίδας της αστικής τάξης που θα είναι με τα Αμερικάνικα μονοπώλια και με μερίδα της αστική τάξης που θα συμμαχεί με τα Σινό-Ρωσικά και το BRICK.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μαζί με τη ΝΔ εκφραστές του νέου δίπολου και αυτό εγκρίθηκε πια μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, (λίγο Φραγκφούρτη, λίγο Ζίζεκ, λίγο ΜΚΟ, πολύ ΗΠΑ, λιγότερο BRICK και πολύ νέα ΕΕ των περιφερειών). Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να κάτσει τουλάχιστον μια 6ετία, να παγιώσει τις κυοφορούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και να προετοιμάσει το διάδοχο δίπολο, Καραμανλικούς και Παπανδρεϊκούς που ήταν είναι και θα παραμείνουν το επίσημο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης!!!
Οι περιφέρειες και οι δήμοι που θα μείνουν στην νέα ΕΕ θα έχουν αυτοτελή κυβέρνηση και θα διασυνδέονται είτε ομοσπονδιακά, είτε συνομοσπονδιακά με το κεντρικό κράτος που θα είναι σε άλλες η Αθήνα, σε άλλες το Στρασβούργο και σε άλλες και οι δύο μαζί. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο θα πρέπει να υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν θα είναι αμιγώς φιλοευρωπαϊκή, αλλά κυρίως φιλοαμερικάνικη και θα συνδιαλέγεται με όλους τους άλλους, μέχρι την επόμενη καπιταλιστική κρίση και τον επόμενο πόλεμο, που θα βλέπουμε να εξελίσσεται δυο με τρεις φορές τη δεκαετία, σε μεγάλους περιφερειακούς και θα συντηρείται για καμία 3-ετία από τούδε και στο εξής. Κατά τη γνώμη μας, με αφορμή την Ουκρανία και τα εντός της ΕΕ αποασχιστικά δημοψηφίσματα μεγάλων περιφερειών από την χώρα τους προωθούν και τον αντικομμουνισμό και τη διαμάχη του μεικτού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται θα δημιουργήσουν και θύλακες εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων στο εσωτερικό των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ, αλλά στην πρώτη φάση δεν θα έχει σχέση με την πολιτική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά ανάμεσα στο μεικτό τρόπο καπιταλιστικής παραγωγής και τον μονεταριστικό(όπως λένε και οι φίλοι μας οι οπορτουνιστές)...

Οι δρόμοι της φωτιάς, στο μεταβατικό διαμετακομιστικό κέντρο 1992-2021:

Η σχεδιαζόμενη νέα Ευρωζώνη

Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου με την συνθηματολογία του τότε ΠΑΣΟΚ που είχε κάτι από το αντιδεξιό σύνδρομο της εποχής, κάτι από το μικροαστικό σοσιαλισμό του 19ου αιώνα, κάτι από την αυτοδιαχείριση του Τίτο, κάτι από τους "ανένταχτους" της εποχής, αλλά και κάτι από τα Μουσολινικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του Μιτεράν και Γκονζάλες, αλλά και του Σουηδού Όλαφ Πάλμε, τα είχε όλα και σύμφερε, μέχρι να γίνει ο οδηγός της νέας φάσης ανάπτυξης που κατηγόρησε και ο ίδιος στη σύνοδο κορυφής των Καννών το 1995(δείτε το βίντεο στο σχετικό σύνδεσμο), έχοντας όμως κάνει τα πάντα προετοιμάζοντας το έδαφος με την πολιτική του όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ο σχεδιασμός του κεφαλαίου από την εποχή της συνθήκης του Μαάστριχτ μέχρι το 2021 είναι συγκεκριμένος, περισσότερη ανισσομετρία, περισσότερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης χωρίς δικαιώματα, περισσότερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, εκμηδενισμό των μεσσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού με σκοπό τα κεφάλαια να κινούνται αδιατάρακτα, ανεμπόδιστα και χωρίς να καθυστερούν την επόμενη φάση της κερδοφορίας.
1)Δεν είμαστε συνομοσιολόγοι, μελλοντολόγοι και πάσης φύσης "κομπογιαννίτες", δεν εμπλεκόμαστε καθόλου με τέτοιου είδους αντιεπιστημονικά σχήματα και μεταφυσικές μπουρδολογίες που είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό, η ανάλυση μας στηρίζεται σε αποφάσεις. σχεδιασμούς,συμφωνίες και συνθήκες που είναι αποφασισμένα και επικαιροποιημένα από το 1991 και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να επανα-επικαιροποιούνται συνεχώς σε κάθε συμβούλιο υπουργών της ΕΕ.
2)Κανένας σχεδιασμός δεν μπαίνει σε εφαρμογή όταν ο λαϊκός(κυρίως εργατικός) παράγοντας δεν το θέλει.
3)Η αρχή κάθε εποικοδομήματος είναι οι σχέσεις παραγωγής και οι αναδιαρθρώσεις τις μέσα στον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής, γι αυτό τα περιθώρια (περί) εκδημοκρατισμού μέσα στον ΚΜΚ(ανώτατη ιμπεριαλιστική βαθμίδα κατά το μεγάλο Λένιν, όπου τα μονοπώλια γίνονται κράτος), είναι σκέτες χίμαιρες και μάλιστα σε χειμερία νάρκη.
4)Κάθε ελπίδα σε μεγάλο ηγέτη, σε κινήματα τύπου "πατάτας" και "φιλανθρωπικού" τύπου ανεφοδιασμούς τα θεωρούμε σχεδιασμό του ίδιου του συστήματος για εκτόνωση της βαλβίδας ασφαλείας, χωρίς καμία πρακτική λύση και καμία προοπτική για τον λαϊκό παράγοντα. Φυσικά στον ίδιο παρονομαστή βάζουμε και τις λύσεις τύπου Αργεντινή που αξιοποίησαν μέσα στον καπιταλισμό την εργατική συνεταιριστικού τύπου ιδιοκτησία (αυτοδιαχείριση), που ήταν, είναι και θα είναι καραμπινάτος καπιταλισμός(αυτά τα είχε εξηγήσει προ πολλού ο Λένιν) και δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό.
5)Στην παρούσα φάση εντός ΕΕ, φτιάχνονται τα δυο στρατόπεδα χρηματοδοτούμενα απ΄τα πάνω(δηλαδή απ΄τα μονοπώλια, όπως έγινε προ του ΒΠΠ', δείτε και το blog redflecteur με το ολόφρεσκο e-book που μπορείτεκαι να το κατεβάσετε από εκεί), με τις ανάλογες γεωπολιτικές "διαφορές". Να σημειώσουμε ότι ο όρος γεωπολιτική και γεωστρατηγική είναι η ιδεολογική και πολιτική έκφραση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού στο εδαφικό διαμοίρασμα του κόσμου.

Ειδικές οικονομικές ζώνες 

για μεταφορά κεφαλαίων, εμπορευμάτων, τηλ/επικοινωνιών, ενέργειας μέχρι το 2021

Και τα δυο στρατόπεδα είναι αντικομμουνιστικά και χρηματοδοτούμενα από τμήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το πρώτο λειτουργεί ως το σπέρμα της αναδιάρθρωσης του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής και το δεύτερο ως το υπόλειμμα της προηγούμενης φάσης. Το δεύτερο έχει οπαδούς και εκφραστές και απ' τα πάνω(ρόλος των εγχώριων και πολλαπλώς εξαρτημένων) αστικών τάξεων τους και του ανάλογου πολιτικού τους προσωπικού και απ΄τα κάτω όπου εκφράζεται από τα υπολείμματα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας(που στην Ελλάδα εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ του 2012, το ΠΑΣΟΚ του 1981-93 και από μεγάλο τμήμα φασιστικών κομμάτων και ομάδων.
Το μεγάλο στρατόπεδο είναι το πρώτο δηλαδή αυτό (του φιλελεύθερου, κεντρώου, αριστερόστροφου) κοσμοπολιτισμού, που αποκαλούν και δημοκρατικό τόξο, εκφράζει την ΕΕ των περιφερειών, [όπου η ΕΕ μέσω Ευρωπαϊκών Κομμάτων (και Ευρωομάδων) χρηματοδοτεί αδρά ως τη νέα φάση της ΕΕ στα πλαίσια των αναγκαίων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων], και απ' την άλλη είναι το δεύτερο και μικρότερο στρατόπεδο αυτού που ονοματίζεται και ως Ευρωσκεπτικισμός. Ο εν λόγω στη βάση του είναι καραμπινάτος φασισμός αναμεμειγμένος με ολίγο μικροαστικό σοσιαλισμό του μεικτού κράτους και "πατριωτικού τύπου" αριστερές τύπου Μιχ. Χαραλαμπίδη, Καραμπελια κοκ και στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει βρει την απόλυτη έκφραση του σε μαζικό πόλο πάνω από το 3%.
Ο Ευρωσκεπτικισμός είναι ένας ιδεολογικός αχταρμάς που μέσα του χωνεύει όλη την προηγούμενη φάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής(μεικτός τρόπος παραγωγής, δηλαδή την παλιά μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία) αλλά και την "διαφοροποίηση" του στο πεδίο του εποικοδομήματος για την "αυτοδιάθεση" των Ευρωπαϊκών περιφερειών που θα λογοδοτούν στις Βρυξέλλες και όχι στο παλιό και ταυτόχρονα τόσο νέο "έθνος-κράτος", (που υπάρχει εδώ και ένα μισή αιώνα, είτε με ομοσπονδιακά, είτε με συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα θέλει να συγκρατήσει ως ανάχωμα προς τα κόμματα νέου τύπου τις λαϊκές μάζες.
Πριν όμως προχωρήσουμε παρακάτω ας δούμε τι έλεγε ο τέταρτος από τους κλασσικούς του Μαρξισμού Λενινισμού, ο Ιωσήφ Στάλιν σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του επιστημονικού κομμουνισμού το - Εθνικό ζήτημα - για να γίνουν πολλά από τα παραπάνω κατανοητά.
Και στα δύο στρατόπεδα ο αντικομουνισμός είναι ο κοινός παρονομαστής όπως και ο χρηματοδότης που είναι τα ίδια τα μονοπώλια της ΕΕ. Όμως τα μοντέλα αναδιάρθρωσης δοκιμάζονται και εκτός της ΕΕ όπως στην Ουκρανία για παράδειγμα όπου με ετεροβαρή τρόπο συγκρούεται το παλιό και το νέο μοντέλο.
Στο δυτικό(φασιστοκρατούμενο) κομμάτι και στο ανατολικό κομμάτι(το λεγόμενο Ρωσόφωνο), υπάρχουν διάσπαρτοι κομμουνιστές που αποτελούν και την πλειοψηφία του πληθυσμού, (δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις τσιμπάνε το διόλου ευκαταφρόνητο 43% πριν τις βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε ο Ποροσένκο) και που αντικειμενικά είναι ένα κόμμα που όταν δεν είναι ήμι παράνομο όπως τώρα, ήταν και παραμένει σχετικά αγκιστρωμένο σε σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις απότοκες αυτών που προέκυψαν από το 1956 και μετά και είχαν παρεισφρήσει στο ΚΚΣΕ. Εκεί σε αυτή χώρα σήμερα, δοκιμάζονται πολλά αλλά με ένα ετεροβαρή τρόπο. Το δυτικό κομμάτι στο πεδίο της οικονομίας είναι με την ΕΕ, αλλά στο πεδίο του κράτους διαλέγετε ακόμα και σήμερα η Σοβιετική Περίοδος η το "κράτος πρόνοιας" στην χειρότερη περίπτωση. Στο δε ανατολικό τμήμα της χώρας στο πεδίο της οικονομίας επιλέγεται ο μεικτός καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και στο πεδίο του κράτους οι αυτόνομες περιφέρειες που είναι ΕΕνωσιακό φρούτο.
Όλη η ιστορία φυσικά δε θα μείνει στην Ουκρανία, αλλά θα μετακυλήσει και στην ΕΕ και ακόμα τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει, εξάλλου γι αυτά είχε γ΄ραψει ο μέγιστος Λένιν πριν ένα αιώνα.
«Οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης στις συνθήκες τού καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον “το εθνικό εισόδημα” μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: “ανάλογα με το κεφάλαιο” (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια “δίκαιη” μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά “σύμφωνα με τη δύναμη”. Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία τής οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871 η Γερμανία δυνάμωσε 3-4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις τής ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική. Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών…. με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ’ ότι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες τής Αμερικής η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες τού καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη».
Ο Λένιν Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών τηςΕυρώπης

Αντί Επιλόγου.
Όπως λένε όλες οι σχολές οικονομολόγων της καπιταλιστικής ανατροφοδότησης και συντήρησης "όταν πίτα ήταν μεγάλη το σύστημα μπορούσε να δίνει και όλο και μεγαλύτερα ανταλλάγματα", καλύτερους μισθούς κοκ.
Να σημειώσουμε καταρχήν ότι η ανεργία είναι και μηχανισμός χειραγώγησης της κοινωνικής συνείδησης και μέρος της ανισσομετρίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Να σημειώσουμε επίσης ότι σε συνθήκες κρίσης "η πίτα" των καπιταλιστών έχει σμικρυνθεί, η έχει έρθει στην κανονική της διάμετρο και τα λιμνάζοντα κεφάλαια όλο και περισσότερο πρέπει να κουρεύονται για να κινηθεί ξανά η κερδοφορία του κεφαλαίου στην επόμενη φάση της παραγωγής.
Να σημειώσουμε τέλος ότι ο καπιταλιστής θεωρεί ότι όταν πληρώνει, πληρώνει απ΄ την τσέπη του, κάνει "δωράκια" γιατί κατέχει τα μέσα παραγωγής μειώνοντας το ποσοστό κερδοφορίας του και ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει τη δυνατότητα διεύθυνσης της παραγωγής, ότι όσο κερδίζουν αυτοί , τόσο μειώνονται και τα δεινά της εργατικής τάξης και των φυσικών της συμμάχων. Το κεφάλαιο δε δέχεται με τίποτα ότι όσο καλύτερα πληρώνεται ένας εργάτης, (μισθωτός) ακόμα και εκτελεστικής και πνευματικής φυσιογνωμίας, τόσο το ποσοστό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης αυξάνεται, τόσο η εκμετάλλευση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και σε προηγούμενες φάσεις κερδοφορίας που δε θα ξαναέρθουν στο βαθμό που είχαν έρθει κατά το παρελθόν, τόσο η εξαθλίωση θα αυξάνεται, τόσο οι αντιθέσεις του συστήματος θα οξύνονται όλο και περισσότερο, τόσο ότι έχει μαζέψει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της για να συντηρηθεί αυτό θα αφαιμάζεται από τούδε και στο εξής.
Όπως η επίθεση του κεφαλαίου είναι ενιαία και με βαθιά ταξική συνείδηση (ότι τα πάντα της ανήκουν) παρά τις αντιθέσεις που ενυπάρχουν στο εσωτερικό της, έτσι πρέπει και η αντεπίθεση πρέπει να είναι ενιαία και απ' τα κάτω, όσο δε γίνεται αυτό τόσο το κεφάλαιο θα συνθλίβει στο διάβα της ότι βρει μπροστά της και στη φάση αυτή θα συνθλιβούν και τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου και συμμαχία με τέτοιου είδους τμήματα ούτε χρειάζεται, ούτε προκρίνεται, και η θεωρία των δύο σταδίων πάει περίπατο αν όχι στον κάλαθο των αχρήστων.
Θα ζητηθούν νέες θυσίες από το λαό, για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, για να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Η πραγματικότητα της επιδείνωσης της ζωής πλατιών λαϊκών στρωμάτων εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, σε κράτη της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή υπογραμμίζει αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια.
Τέτοιες θέσεις, όπως οι παραπάνω, προωθούν ορισμένες πρώην συνιστώσες και σημερινά «ρεύματα» του ΣΥΡΙΖΑ, το «σχέδιο Β» του Αλαβάνου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και αστικές πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε προοδευτικές, ούτε ριζοσπαστικές.
Είναι αυταπάτη σήμερα, μετά από τόση εμπειρία, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να γίνει «σκαλοπάτι» για τη ριζική αλλαγή της κατάστασης η «έξοδος από το ευρώ», η «σκέτη αποδέσμευση», χωρίς άλλες προϋποθέσεις, χωρίς ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στρατηγική σύγκρουσης, χωρίς το κυριότερο: Την πάλη για να περάσουν τα εργαλεία της ανάπτυξης, της οικονομίας, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, στη δική του εξουσία.
Είναι πολιτική που αποσυνδέει την αντιπαράθεση με την ΕΕ από την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, αφήνει στο απυρόβλητο την εγχώρια καπιταλιστική τάξη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση.
Αυτά από τη διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές, που ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα που εξελίσσονται συνεχώς, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ που αυτή τη στιγμή είναι ο κυρίαρχος της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας γιατί εκπληρώνει και τη βασική συνθήκη της σοσιαλδημοκρατίας που είναι αυτή:"Η Νέα σοσιαλδημοκρατία που δεν έχει σχέση με την παλαιά προετοιμάζεται εδώ και μια εικοσαετία στην ΕΕ και θα είναι αυτή που σε σχέση με την παλαιότερη(που κατέστρεψε τη πολιτικό συνδικαλιστική πάλη και έσπειρε την σύγχυση με το μεικτό κράτος στρώνοντας το υπέδαφος για την ολοκλήρωση του ΚΜΚ στον τρόπο παραγωγής),να σπρώχνει ένα τρόπο διαχείρισης με βάση τα ΣΔΙΤ και τις εργολαβίες παντού στο πεδίο της οικονομίας ακόμα και στην καταστολή και στα στρατεύματα που θα είναι ιδιωτικές εταιρείες παντού σε όλες τις οικονομικές ζώνες που θα είναι και τα νέα κράτη μιας και θα παίζουν με αυτούς τους όρους.Σήμερα δε χρειάζεται να φτιάξει τις υποδομές για τα μονοπώλια και να κρατήσει τη διαχείριση του εποικοδομήματος και της καταστολής, αυτά ολοκληρώθηκαν και δεν υπάρχει η ανάγκη στον τρόπο παραγωγής καμία ύπαρξη κράτους “επιχειρηματία”(που λέει και ο Ανδριανόπουλος) διότι επιβραδύνει την επιχειρηματικότητα,την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την ανισόμετρη ανάπτυξη και την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, δηλαδή δεν ολοκληρώνει τον ΚΜΚ."

Πηγη

«Ποιος κλείνει τα εργοστάσια»

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ 40ό ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»*

Παρουσίαση συλλογικής εργασίας με 

θέμα: «Ποιος  κλείνει  τα  εργοστάσια»

Στο Εργατικό Στέκι του Φεστιβάλ παρουσιάστηκε συλλογική εργασία από την Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΝΕ, με θέμα «Ποιος κλείνει τα εργοστάσια», από την Νεκταρία Ζούλα, Γραμματέα της ΟΒ Βιομηχανίας. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρθηκε:

«Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται ο καπιταλισμός επιβάλλει το κλείσιμο ορισμένων εργοστασίων για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία της αστικής τάξης, πράγμα το οποίο διευκολύνεται κι από νόμους που έχουν ψηφιστεί, ώστε όλο αυτό να γίνεται πιο εύκολο για την αστική τάξη. 

Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί το πώς αξιοποιείται αυτή η κατάσταση από το ίδιο το κεφάλαιο, ώστε να ενισχύσει τα συμφέροντά του και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους.

Η ανεργία που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα αξιοποιείται 

από τους καπιταλιστές σαν μοχλός πίεσης προς τους εργαζόμενους.  

Με τις στρατιές ανέργων εκβιάζουν τους εργαζόμενους να δεχτούν μειώσεις μισθών, ατομικές συμβάσεις, κομμένα επιδόματα, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια. Καταφέρνουν να είναι τρομοκρατημένοι, να φοβούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους (...)

Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για ανοιχτά εργοστάσια.  

Για να έχει σταθερά δουλειά ο εργάτης πρέπει να υπάρχει σταθερά παραγωγή. 

Να απαντά δηλαδή μία μονάδα ή ένας κλάδος στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες ενός λαού και να παίρνονται όλα τα μέτρα για την ικανοποίησή τους. 

Να διασφαλίζονται εργοστάσια, μηχανήματα, το απαραίτητο προσωπικό, η απαραίτητη τεχνογνωσία. Να δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, που αποτελούν προϋπόθεση και για την εξασφάλιση των ειδών κατανάλωσης που χρειάζεται ένας λαός. 

Να υπάρχει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού κάθε χώρας (πληθυσμιακή κατανομή, γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κλιματολογικές συνθήκες κ.τ.λ.)».

 Από εργοστάσια που τα έκλεισαν οι εργοδότες ή έκαναν απολύσεις ή δεν πλήρωναν τους εργαζόμενους, την εμπειρία και τους αγώνες τους, μετέφεραν εργάτες, με παρεμβάσεις τους... (ΕΔΩ)

Από τη στήλη  "ΝΕΟΛΑΙΑ"  του Ριζοσπάστη.

όλοι χάνουν μέσα στην κρίση;

 Το μεγάλο ξεκαθάρισμα

Την ώρα που η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δώσει την… ύστατη μάχη απέναντι σε τρόικα και δανειστές για να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια και την κρίση, η χώρα βουλιάζει.

Από τη λεγόμενη "ραχοκοκαλιά" της οικονομίας (τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που τόσα έχουν ειπωθεί από τα κυβερνητικά χείλη για την "σωτηρία" τους) δεν έχει μείνει ούτε κοκαλάκι. Το ένα λουκέτο διαδέχεται το άλλο και χιλιάδες εργαζόμενοι σ' αυτές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν απολυθεί, όταν, την ίδια στιγμή, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κάνουν πάρτυ.


Τα στοιχεία της έρευνας Ανάπτυξη για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις στην Ελλάδα (την οποία συνέταξαν η ΓΣΕΒΕΕ, η ΕΣΕΕ, η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων, ο ΣΕΤΕ και η Ομάδα Δράσης για την Ελλάδα) αποκαλύπτουν την πορεία προς τον γκρεμό εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων στη διάρκεια της κρίσης. Συγκεκριμμένα:

1. Από το 2010 έως το τέλος του 2013 (σε τέσσερα μόλις χρόνια) ο αριθμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων συρρικνώθηκε από τις 745.677 στις 531.059. Δηλαδή, έκλεισαν 214.618 επιχειρήσεις.

2. Στο ίδιο χρονικό διάστημα ο αριθμός των εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μειώθηκε από τα 2.150.438 το 2010 σε 1.426.840 το 2013. Αυτό σημαίνει 723.598 χαμένες θέσεις εργασίας.

3. Εξαιτίας της παραπάνω συρρίκνωσης, χάνονται από το ΑΕΠ 19 δις ευρώ (η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία μειώθηκε από τα 55 δις ευρώ το 2010 στα 34 δις ευρώ στα τέλη του 2013).

Έχει ιδιαίτερη αξία να παρατηρήσουμε ότι το 2013 ήταν η χρονιά της απόλυτης καταστροφής για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Την χρονιά, δηλαδή, που η κυβέρνηση πανηγύριζε για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, ως πρώτου βήματος για την επιστροφή στην "ανάπτυξη", αυτό που στην πραγματικότητα συνέβαινε ήταν να μπαίνει το ένα λουκέτο μετά το άλλο. Τα στοιχεία κατ’ έτος είναι αποκαλυπτικά:
– Το 2010/2011 υπήρχαν 745.677 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και απασχολούσαν 2.150.438 εργαζόμενους.
– Το 2012 ο αριθμός των επιχειρήσεων μειώθηκε στις 727.883 και των εργαζομένων σε 1.998.453.

Αν τα παραπάνω φαίνονται λογικά για περίοδο κρίσης, περιμένετε την συνέχεια.

Το 2013 ήταν η χρονιά του "μεγάλου ξεκαθαρίσματος". Οι επιχειρήσεις μειώθηκαν στις 531.059 και οι εργαζόμενοι στους 1.426.840. Δηλαδή, μέσα σε έναν μόλις χρόνο, έκλεισαν 196.824 επιχειρήσεις και έχασαν τη δουλειά τους 571.613 εργαζόμενοι. Ποσοστιαία, αυτό μεταφράζεται σε μείωση κατά 27% (περισσότερες από μία στις τέσσερις) των επιχειρήσεων και 28,6% των εργαζομένων! Ό,τι, δηλαδή, συνέβη στους αγρότες με την ΚΑΠ, γίνεται τώρα με τους μικρομεσαίους: ένα πραγματικό ξεκλήρισμα. Αυτό, που θεωρητικά αποκαλείται "συγκέντρωση" ή "συγκεντροποίηση", συμβαίνει πλέον στην πράξη, με δραματικά αποτελέσματα.


Την ίδια ακριβώς περίοδο που οι μικρές επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο η μία μετά την άλλη, οι πολυεθνικές είδαν ανάκαμψη των κερδών τους ή, έστω, σταθεροποίηση σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Όσον αφορά τους τζίρους, καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Τα νούμερα των κύκλων εργασιών τους είναι, το λιγότερο, δυσθεώρητα. Στον παρακάτω πίνακα (Πηγή: Ημερησία, 14 Ιουνίου 2014) διακρίνονται ο κύκλος εργασιών και τα καθαρά αποτελέσματα προ φόρων, όπως δημοσιεύτηκαν στους ισολογισμούς των εταιρειών:

(Πηγή: "Ημερησία", 14/06/2014)

Είναι ενδεικτικό ότι πάνω από τις μισές κατάφεραν να αυξήσουν πωλήσεις και κέρδη. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δεν είναι λίγες οι πολυεθνικές που ετοιμάζονται για νέες επενδύσεις και, κατά συνέπεια, μεγαλύτερο τζίρο.

Αυτά, όσον αφορά τις ξένες πολυεθνικές. Υπάρχουν όμως και οι ελληνικοί κολοσσοί που κερδίζουν μέσα στην κρίση. Η ΕΛΛΑΚΤΩΡ (συμφερόντων Μπόμπολα) και η ΜΕΤΚΑ (συμφερόντων Μυτιληναίου) βρέθηκαν το 2014 στη δεύτερη εκατοντάδα των 500 μεγαλύτερων πολυεθνικών κατασκευαστικών του πλανήτη, σύμφωνα με την κατάταξη του περιοδικού Engineering News-Record. Συγκεκριμένα, η ΜΕΤΚΑ κατατάσσεται στην 112η θέση (έναντι 123ης το 2013) και η ΕΛΛΑΚΤΩΡ στην 156η θέση (έναντι 163η το 2013). Ο διεθνοποιημένος κύκλος εργασιών τού 2013 ανήλθε για την ΜΕΤΚΑ στα 737,7 εκατ. δολλάρια και για την ΕΛΛΑΚΤΩΡ στα 419,2 εκατ. δολλάρια (Πηγή: capital.gr).

Μία διευκρίνιση: οι δύο αυτές εταιρείες είναι κατασκευαστικές. Και το σημειώνουμε αυτό διότι αν έναν κλάδο χτύπησε ανελέητα η κρίση στην Ελλάδα, αυτός είναι η οικοδομή, δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους οικοδόμους και οδηγώντας στο λουκέτο χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους της οικοδομής.

Είπε κανείς ότι όλοι χάνουν μέσα στην κρίση;

Λάκης: Σταθερά αντιΚΚΕ!

 Λάκης: Σταθερά αντιΚΚΕ!

"Που είναι το ΚΚΕ"; φώναξε  με "ειλικρινή" αγωνία ο πάνσοφος καλοπληρωμένος Λάκης από την πρώτη κιόλας  φετινή του εκπομπή, δείχνοντας για άλλη μια φορά ποιος είναι ο στόχος του και ποιο το αφεντικό του.
Έφτιαξε μάλιστα κι ένα γελοίο αλλά πονηρό βιντεάκι όπου αναζητούσε με ...SILVER ALERT το ΚΚΕ!
Στο προβοκατόρικο βιντεάκι,ακόμη  και το απλησίαστο για οποιοδήποτε άλλο κόμμα γεγονός της 96χρονης ιστορίας, ζωής και δράσης του ΚΚΕ, περνούσε ως αρνητικό αφήνοντας τη στάμπα του γερασμένου.

Βέβαια από τη δική του πλευρά σωστά αναρωτήθηκε ο Λάκης.
Πράγματι είναι λίγο... ή μάλλον πολύ δύσκολο να ακουστεί η φωνή των κομμουνιστών στα χλιδάτα σκάφη και τα πάρτυ στις επαύλεις. Αλλού έπρεπε να συχνάζει ο Λάκης αν ήθελε πράγματι να ακούσει τη φωνή του ΚΚΕ αλλά θα ήταν λίγο δύσκολο για τις πλούσιες πια συνήθειες του.

Αυτό που μας κάνει εντύπωση όμως είναι και η επιλογή της χρονικής στιγμής του πεσίματος.
Μόνο 3 μέρες πριν, το ΚΚΕ είχε κάνει μια πολύ μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στο Ίλιον, με πολλές δεκάδες χιλιάδες λαού, με αίτημα όχι απλά την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά το ξερίζωμα αυτού του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος. Μόνο που στα κανάλια που παρακολουθεί ο Λαζόπουλος τέτοιες αναφορές απαγορεύονται δια ροπάλου.

Μήπως όμως μπορεί να μας πει ο ταλαντούχος κατά τα άλλα Λάκης ποιο άλλο κόμμα έκανε ανάλογη συγκέντρωση κινητοποίηση τον τελευταίο καιρό;  Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και "κυβέρνηση εν αναμονή",  με τον οποίο για ευνόητους λόγος αγκαλιάζεται;
Μήπως επίσης μπορεί να ρίξει μια ματιά και να δεί, πως ακόμη και το κατακαλόκαιρο, δεν πέρασε βδομάδα χωρίς να κάνει το ΚΚΕ οι φίλοι και τα μέλη του κάποια μεγάλη κινητοποίηση, ξεπερνώντας πάντα τις δυνάμεις του, άλλοτε για τα δικά μας εσωτερικά σοβαρά ζητήματα, άλλοτε για τον κίνδυνο πολέμου με αφορμή την Ουκρανία, άλλοτε για τη σφαγή στη Γάζα αλλά και για ό,τι άλλο συνέβαινε.

 Που όμως περίμενε ν'ακούσει για όλα αυτά; Πάντως όχι στις παρέες του...

Είναι απίστευτο το πόσες χυδαιότητες πρόλαβε να χωρέσει στις 2-3 φράσεις της αναφοράς του ο ταλαντούχος, που ...συμπάσχει, τηλεοπτικά πάντα,  με το λαό κρατώντας όμως απόσταση ασφαλείας από τη φτώχεια του... και μαζί από την αλήθεια.
Μέχρι την κυβέρνηση του '89 θυμήθηκε, ξεχνώντας φυσικά να αναφέρει τις κρίσιμες λεπτομέρειες, λέγοντας προβοκατόρικα: "Δεν είναι βέβαια συγκυβέρνηση όπως το '89 το ΚΚΕ αλλά είναι μια αόρατη συγκυβέρνηση..."!!! Ποιο αντικομμουνιστής πηδάς στο γκρεμό....

Μόνο που ξεχνάει πως το ΚΚΕ μετράει στα μέλη του χιλιάδες απολυμένους που έχασαν τη δουλειά τους αυτά τα χρόνια στον αγώνα για την ανατροπή όχι μόνο των κυβερνήσεων των μνημονίων αλλά συνολικά της πολιτικής που τσακίζει το λαό παλεύοντας για έναν κόσμο καλύτερο.
Μόνο που το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που  δείχνει στην πράξη την αγωνία του για τους αγώνες και το λαικό κίνημα συνολικά, δίνοντάς του κυριολεκτικά  αίμα και ρεύμα και ζωή, κι απλώνοντας χέρι βοήθειας σε όποιους εργαζόμενους σηκωθούν να παλέψουν χωρίς να ρωτάει τι ψήφισαν ή τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.
Μόνο που το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δε μασαει τα λόγια του σε ό,τι αφορά τις πραγματικές αιτίες της λεηλασίας του λαού, ξεσκεπάζοντας με όποιο τρόπο μπορεί και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και  τις κυβερνήσεις που στηρίζουν και στηρίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς αυτούς μηχανισμούς, πράγμα που φυσικά αποφεύγει προσεκτικά και ο ίδιος παρά τον άπειρο τηλεοπτικό χρόνο που εχει στη διάθεσή του.

Όμως όλα αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα για πλούσιους και ...καταξιωμένους αγαπημένους των καναλιών καλλιτέχνες σαν το Λάκη Λαζόπουλο, που σιγά-σιγά αλλά σταθερά χάνει την επαφή του με το λαό και το ρίχνει στο φθηνό καλαμπούρι και τα άδεια αστειάκια χωρίς κανένα στόχο.

Ας αφήσει λοιπόν το ΚΚΕ στους δρόμους του κι ας βρει κάτι άλλο πιο ελαφρύ κι ανώδυνο για να παίξει.
Στην κόντρα με την ιστορία και την αλήθεια κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να βγει κερδισμένος.
Όσο ταλαντούχος κι όσο επιτυχημένος κι αν είναι.

R.P. Dutt-Τα μικρόβια του φασισμού στη σοσιαλδημοκρατία

 R.P. Dutt-Τα μικρόβια του φασισμού στη σοσιαλδημοκρατία

Έμπερτ και Νόσκε επιθεωρούν τα στρατεύματα. Μόναχο, 1919.

R.P. Dutt

Τα μικρόβια του φασισμού στη σοσιαλδημοκρατία

Από το Φασισμός και κοινωνική επανάσταση

[...] η μεταπολεμική περίοδος είναι η εποχή που η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία μετατρέπεται σε πραγματικά γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού. Η σοσιαλδημοκρατία ανέκυψε από τον πόλεμο με δύο πολύ εμφανή χαρακτηριστικά: πρώτον, τη στενή ταύτιση κάθε κόμματος με το "εθνικό", δηλαδή ιμπεριαλιστικό, κράτος και την άρνηση κάθε μορφής διεθνισμού εκτός του επίσημου "διαύλου επικοινωνίας" σε ανώτατο επίπεδο· δεύτερον, την ταξική συνεργασία, με τη μορφή των υπουργικών συμμαχιών και των συνδικαλιστικών συνεργασιών, για τη συμβολή στην επίτευξη της καπιταλιστικής ευμάρειας ως τον απαραίτητο όρο για την ευημερία της εργατικής τάξης. Θα καταστεί εμφανές ότι αυτές οι βασικές αρχές ήδη εγγίζουν εκείνες του "εθνικοσοσιαλισμού."

Η σοσιαλδημοκρατία, μετά τον πόλεμο, ήρθε αντιμέτωπη με δύο στόχους: πρώτον, να νικήσει την επανάσταση της εργατικής τάξης· δεύτερον, να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της κατακερματισμένης καπιταλιστικής δομής. Ο πρώτος έφερε την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία σε στενή συμμαχία με τους αντιδραστικούς στρατοκρατικούς κύκλους της Λευκής Φρουράς και την εκπαίδευσε να αναλαμβάνει την κυβερνητική ευθύνη στις δολοφονίες των μαχητικών εργατών. Ο δεύτερος στόχος της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, όταν έκλεισε η περίοδος των εμφυλίων που ξέσπασαν αμέσως μετά τον πόλεμο, απαίτησε την πιο στενή συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάατων με το μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Η συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας με τον καπιταλισμό, κατά την περίοδο της ανοικοδόμησης και σταθεροποίησης, απαίτησε την ανάπτυξη μιας αντίστοιχης νέας ιδεολογίας. Η κυρίαρχη ιδεολογία από την εποχή του πολέμου, για τον "εθνικό κίνδυνο" και την αναγκαία ενότητα για την αντιμετώπιση του "κοινού εχθρού", δεν εξυπηρετούσε πλέον εν καιρώ ειρήνης. Στην περίοδο της ανοικοδόμησης και της σταθερότητας, ήταν αναγκαία η δημιουργία μιας νέας θεωρητικής βάσης. Η κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως υποστήριζαν, δεν ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης· η εργατική τάξη απαιτούσε έναν ακμάζοντα καπιταλισμό ως βάση για την άνοδο του σοσιαλισμού· "δεν έχει νόημα να κοινωνικοποιείς τη μιζέρια" δήλωνε ο Κάουτσκι, καταδεικνύοντας την "οικονομική καταστροφή" της Ρωσίας ως προειδοποίηση των συνεπειών που θα είχε ο άλλος δρόμος. Ο καπιταλισμός δεν είχε ακόμα εξαντλήσει τα όρια της ανάπτυξής του· είχε μπροστά του ακόμα την εξέλιξη προς μια νέα ανθηρή περίοδο του "οργανωμένου καπιταλισμού"· αυτός ήταν ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Καθήκον των εργατών ήταν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του καπιταλισμού, στην αύξηση της παραγωγής και στην ανάπτυξη του νέου εξορθολογισμένου "οργανωμένου καπιταλισμού", με αυξανόμενη συμμετοχή σε οικονομικό επίπεδο μέσω των συνδικάτων ("οικονομική δημοκρατία", Μοδισμός) και σε πολιτικό με την είσοδο της σοσιαλδημοκρατίας στην κυβέρνηση· αυτός ήταν ο πραγματικός δρόμος ανάπτυξης, εν αντιθέσει με τις "καταστροφικές" πολιτικές του κομμουνισμού. Κατά την περίοδο της σταθεροποίησης, του εξορθολογισμού και της βραχύβιας διετούς άνθησης μετακύ 1927-1929, αυτή η νέα ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας έφτασε στο απόγειό της.

Ο μαρξισμός άρχισε, λίγο ως πολύ, να εξοστρατκίζεται ανοιχτά, κυρίως από την ηγεσία των συνδικάτων, αν και επισήμως παρέμενε στο πρόγραμμά τους. Ο Τάρνοφ, κορυφαίος Γερμανός συνδικαλιστής θεωρητικός, υποστήριξε ρητά στο συνέδριο της Γερμανικής Ομοσπονδίας Εργατών Συνδικάτων στο Μπρέσλαου ότι:

"Ο μαρξισμός, ως η κορυφαία ιδεολογία του κινήματος της εργατικής τάξης, έχει ξεπεραστεί. Όμως, το πραγματικά ισχυρό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αντίστοιχη ιδεολογία και συνεπώς εμείς, οι ηγέτες των συνδικάτων, πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούργια."

Η ουσία της "καινούργιας ιδεολογίας" ήταν, στην πραγματικότητα, η πάλαι ποτέ προμαρξιστική (αρχικά φιλελεύθερη, αργότερα φαβιανή και τελικά φασιστική) θεωρία της ταύτισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με εκείνα του καπιταλισμού. Όπως δήλωσε ακόμα ένας κορυφαίος θεωρητικός των γερμανικών συνδικάτων:

"Δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανέναν ότι η εργατική τάξη είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος, η καταστροφή του οποίου σημαίνει και τη δική της καταστροφή· συνεπώς, το μεγάλο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να επιτύχει, με τον καθορισμό της θέσης στο εν λόγω σύστημα, την καλυτέρευση της συνολικής κοινωνικής δομής, η οποία, επίσης, αντιστοιχεί στην καλύτερευση της δικής της κοινωνικής κατάστασης."

Τον ίδιο τρόπο σκέψης εξέφρασε το Γενικό Συμβούλιο τη Ομοσπονδίας Βρετανικών Συνδικάτων στην αναφορά του, στο συνέδριο του Σουόνσι, το 1928, υποστηρίζοντας την τρίτη (τη γραμμή του Μοδισμού υπέρ της συνεργασίας με τον καπιταλισμό) ως την καλύτερη:

"Η τρίτη προοπτική σημαίνει για το συνδικαλιστικό κίνημα την τολμηρή παραδοχή ότι δεν το απασχολεί μόνο η ευημερία της βιομηχανίας, αλλά ότι θα αρθρώσει λόγο για την πορεία που αυτή ακολουθεί, ώστε να ασκήσει επιρροή στις νέες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα. Η καταληκτική πολιτική του κινήματος μπορεί να φανεί πολύ πιο χρήσιμη σε μια αποδοτική βιομηχανία από ό,τι σε μια παρατημένη και τα συνδικάτα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους για να προωθήσουν και να καθοδηγήσουν την επιστημονική αναδιοργάνωση της βιομηχανίας, καθώς και να αποκτήσουν υλικά πλεονεκτήματα από την εν λόγω διαδικασία."

[...]

Κάθε εξέλιξη στην οργάνωση και την ενίσχυση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της δικτατορίας του χαιρετίζεται, συνεπώς, ως έλευση του "σοσιαλισμού." Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στήριξη του Εργατικού Κόμματος στη "δημόσια επιχείρηση" (καπιταλιστικό τραστ με κρατική προστασία, με εγγυημένα μερίσματα στους μετόχους) ως μορφή σύγχρονου σοσιαλισμού, δείγμα της οποίας αποτελεί το Διάταγμα για τη Μεταφορά Επιβατών στο Λονδίνο, το οποίο εισήγαγε η κυβέρνηση των Εργατικών και υλοποίησε η κυβέρνηση των Συντηρητικών, ενώ επιδοκιμάστηκε από το Εργατικό Κόμμα ως θρίαμβος του "σοσιαλισμού".

[...]

Η παγκόσμια οικονομική κρίση κατάφερε βαρύ χτύπημα στη συγκεκριμένη ιδεολογία. Ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία προσαρμόστηκε στην κρίση, διευρύνοντας τις θεωρίες της. Ήταν αναγκαίο τώρα, δήλωνε, να "σωθεί" ο καπιταλισμός από την απειλή του χάους και της προλεταριακής επανάστασης. Το συνέδριο του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Λειψία, το 1931, έδωσε το σύνθημα: "Πρέπει να γίνουμε οι γιατροί του πάσχοντος καπιταλισμού." Ο Βαντερβέλντε, πρόεδρος της Δεύτερης Διεθνούς, διακήρυξε στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Βελγίου, το 1932:

"Το καπιταλιστικό σύστημα εμφανίζει ρωγμές σε όλες τις πλευρές του. Μπορεί να σωθεί μόνο με σοβαρά και επείγοντα μέτρα. Βρισκόμαστε στην ενδέκατη ώρα. Φροντίστε το προλεταριάτο να μη γκρεμίσει, ως άλλος Σαμψών, τις κολόνες του ναού." (Ε. Βαντερβέλντε, Le Peuple, 7 Μάη 1932).

Μάλιστα, ο Γάλλος σοσιαλιστής, Μοντέλ, είχε ήδη διακηρύξει, πριν την κρίση (République Sociale, 15 Νοέμβρη 1928): "Το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα παρουσιαστεί ως το μοναδικό ικανό να σώσει την αστική κοινωνία".

Με το σύνολο αυτής της τακτικής και προπαγάνδας καθίσταται εφανές ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα προετοίμαζε και προλείανε, στην πράξη, το δρόμο για την έλευση του φασισμού και των αντιλήψεών του.

[...]

Η σοσιαλδημοκρατία, συνεπώς, προετοίμασε ιδεολογικά το δρόμο για το φασισμό: κατ' αρχήν, εγκαταλείποντας ή αλλοιώνοντας το μαρξισμό· δεύτερον, αρνούμενη το διεθνισμό και προσδένοντας τους εργάτες στην υπηρεσία του "δικού τους" ιμπεριαλιστικού κράτους· τρίτον, πολεμώντας τον κομμουνισμό και την προλεταριακή επανάσταση· τέταρτον, παραποιώντας το "σοσιαλισμό" ή χρησιμοποιώντας αορίστως "σοσιαλιστικές" φράσεις ("η νέα κοινωνική ευταξία", η "κοινοπολιτεία", η "βιομηχανία ως δημόσια υπηρεσία" κλπ) για να καλύψει το μονοπωλιακό καπιταλισμό· πέμπτον, υπερασπίζοντας την ταξική συνεργασία και την ενσωμάτωση των οργανώσεων της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό κράτος. Όλα αυτά παρέχουν την ιδεολογική βάση και τα θεμέλια του φασισμού, ο οποίος αντιπροσωπεύει το τελικό στάδιο της πολιτικής που επιζητά την πλήρη αφομοίωση της εργατικής τάξης, δεμένης χειροπόδαρα, στον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος. Το σύνολο αυτής της προπαγάνδας και τακτικής που ακολούθησε η σοσιαλδημοκρατία έσπειρε σύγχυση, αποδυνάμωσε και τσάκισε την ταξικά συνειδητή σοσιαλιστική θεώρηση όλων εκείνων των εργατών που επηρέαζε, εμπόδισε τη διάδοση της επαναστατικής μαρξιστικής αντίληψης, εξέθρεψε φασισιτκές εν μέρει ιδέες περί εθνικισμού, ιμπεριαλισμού και ταξικής συνεργασίας, και συνεπώς άφησε τις μάζες να γίνουν εύκολη λεία για το φασισμό.

«Πέρα και πάνω από δεσμεύσεις... »

«Πέρα και πάνω από δεσμεύσεις... »

Τη συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ ακολούθησαν αναλύσεις εγχώριων αστικών επιτελείων περί «ελληνικού σχεδίου εξόδου από το μνημόνιο και την τρόικα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, σταθερός στην αγωνία του να κατοχυρωθεί ως ικανότερος διαπραγματευτής των συμφερόντων των ντόπιων μονοπωλίων, έκανε λόγο για «επιστροφή Σαμαρά με άδεια χέρια» και διατράνωσε ότι μόνο με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει «η επάνοδος της χώρας στην "κανονικότητα και τη φυσιολογική πολιτική ζωή"»...
Το «ζουμί» της υπόθεσης, βέβαια, η αδιαπραγμάτευτη για όλες τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής για λογαριασμό του κεφαλαίου, πέρασε πίσω από τις γραμμές αυτής της κάλπικης για το λαό αντιπαράθεσης. Κι ας αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις αναφορές του πρωθυπουργού ότι «δεν υπάρχει γυρισμός», ότι «τις μεταρρυθμίσεις που βοηθούν την Ελλάδα να γίνει ανταγωνιστική (...) πρέπει να τις συνεχίσουμε και να τις ολοκληρώσουμε πέρα και πάνω από δεσμεύσεις»...
Τα χτεσινά πρωτοσέλιδα, μάλιστα, έσπευσαν να καμουφλάρουν ως «πιο ήπια» τα αντιλαϊκά μέτρα του επόμενου διαστήματος, σημειώνοντας ότι «η Βουλή θα χρειαστεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, που θα αφορούν όμως μόνο μεταρρυθμίσεις, όχι περικοπές».
Στην πραγματικότητα, όμως, οι προωθούμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» σημαίνουν νέα βαριά πλήγματα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στο έδαφος μάλιστα της αντιλαϊκής επίθεσης της προηγούμενης φάσης.
Μια ματιά στο πακέτο των «αναδιαρθρώσεων» που ιεραρχεί ψηλά το κεφάλαιο για το επόμενο διάστημα και συζητιούνται τόσο στα αλλεπάλληλα διαβούλια της συγκυβέρνησης (και όχι μόνο...) με τον ΣΕΒ, όσο και στα παζάρια με την τρόικα, είναι διαφωτιστική. Στο τραπέζι μπαίνουν θέματα όπως οι ομαδικές απολύσεις και η «αξιολόγηση» των ήδη υφιστάμενων συμφωνιών κυβέρνησης και «κοινωνικών εταίρων», με τις οποίες ουσιαστικά έχει ανοίξει ο δρόμος για την «απελευθέρωσή» τους.
Ηδη έχει εξαγγελθεί η ετοιμασία νέας μείωσης στις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, ύψους 1 - 1,5%, η οποία θα προστεθεί στις προηγούμενες μειώσεις ύψους 5%, σε μια εξέλιξη που θα πάει «πακέτο» με «νέο Ασφαλιστικό» - καρμανιόλα. Στις αντεργατικές προτεραιότητες βρίσκονται και οι σχεδιασμοί για επιβολή επιπλέον εμποδίων στη συνδικαλιστική δράση και ειδικά στην προκήρυξη απεργιακής κινητοποίησης.
Αντίστοιχα, στις πλάτες του λαού θα φορτωθούν και πάλι τα «σπασμένα» σειράς παρεμβάσεων που ιεραρχεί το κεφάλαιο, όπως η διαχείριση των «κόκκινων» στεγαστικών και επιχειρηματικών δανείων, με γνώμονα τα συμφέροντα των τραπεζικών και συνολικότερα των μονοπωλιακών ομίλων, η μείωση του «ενεργειακού κόστους» των βιομηχάνων κ.ο.κ.
Ταυτόχρονα, οι προωθούμενες «μεταρρυθμίσεις» θα προστεθούν στην αντιλαϊκή φοροληστεία και τις περικοπές του προηγούμενου διαστήματος, καθώς οι περιβόητες «διορθώσεις» και «ελαφρύνσεις» αφορούν πρώτα και κύρια τη «ρευστότητα» των εγχώριων μονοπωλίων. Κι εδώ πάμπολλα τα παραδείγματα: Το «έκτακτο» χαράτσι στη λαϊκή στέγη όχι μόνο μονιμοποιήθηκε, αλλά επεκτάθηκε και σε κάθε σπιθαμή της μικρής ακίνητης περιουσίας. Διαφημίζεται η προωθούμενη «μείωση» της «εισφοράς αλληλεγγύης», όταν στην πραγματικότητα παρατείνεται η επιβολή και αυτού του «έκτακτου» χαρατσιού. Οσο για τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης, με την προωθούμενη «μείωση», θα φτάσει να είναι «μόνο» 11 φορές υψηλότερος από το 2010...
Και πώς αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη αυτήν την αντιλαϊκή λαίλαπα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Μιλάει για «άδεια χέρια», για κυβέρνηση «ξένη προς την έννοια της διαπραγμάτευσης»... Λογικό, μιας και κινείται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο. Οπως από τη ΔΕΘ έκανε σαφές ότι δεν πρόκειται να αγγίξει τον πυρήνα των δεκάδων αντιλαϊκών νόμων της προηγούμενης φάσης, έτσι και τώρα επιχειρεί να αποπροσανατολίσει από την ουσία της συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής.
Υπάρχει πλέον πείρα, η συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ επιβεβαιώνει αυτό που μόνο το ΚΚΕ έχει επανειλημμένως αναδείξει όλα αυτά τα χρόνια: Ακόμη κι αν φύγει το ΔΝΤ, ακόμη κι αν το μνημόνιο τελειώσει, τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχιστούν, γιατί αυτό απαιτούν η στρατηγική του κεφαλαίου, οι κατευθύνσεις της ΕΕ.