Ευρώ ή δραχμή; Έλα ντε!

Ευρώ ή δραχμή; Έλα ντε! 
Ήμασταν που ήμασταν μπερδεμένοι με το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή", ήρθε κι ο Καρατζατέτοιος να μιλήσει για "ευρωδραχμή" κι έδεσε το γλυκό. Ευρώ, δραχμή ή ευρωδραχμή, λοιπόν; Έλα ντε... Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά πρέπει να αποφασίσουμε γρήγορα, αφού σε λίγες μέρες έρχονται εκλογές και μια λανθασμένη επιλογή μπορεί να οδηγήσει σε υποστολή τής σημαίας μας από τους ευρωιστούς (σύμφωνα με το προεκλογικό σποτάκι-θρίλλερ τής ΝουΔου.


 Πάντως, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί όμιλοι χτυπάνε μανιασμένα τα κουδούνια, επισείοντας απειλές καταστροφής έτσι και η χώρα βγει από το ευρώ. Φυσικά, ασχολούνται με την επαπειλούμενη καταστροφή ΤΟΥΣ και ποσώς νοιάζονται για το πόπολο αλλά ας μη το συζητήσουμε τώρα αυτό. Ας μείνουμε λίγο σε όσα λένε γιατί νομίζω πως είναι αρκετά διαφωτιστικά.


 Στις 9 Μαΐου, λοιπόν, η Citigroup έβγαλε στον αέρα μια έκθεση για την ΔΕΗ. Μην ακούσω χαζές ερωτήσεις του στυλ "τί δουλειά έχει η Citigroup με την ΔΕΗ;", έτσι; Αν δεν έχει η Citigroup δουλειά με την ΔΕΗ, ποιος έχει; Το ελληνικό κράτος ή ο έλληνας καταναλωτής; Ιδιωτική επιχείρηση είναι πλέον η ΔΕΗ, μη το ξεχνάμε. Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω.


 Σ' αυτή την έκθεση, η Citigroup διατηρεί την μετοχή τής ΔΕΗ με την ένδειξη "buy", δηλαδή εξακολουθεί να την προτείνει στους επενδυτές προς αγορά (σημειώστε ότι λίγες μέρες νωρίτερα, η Citigroup είχε υποβιβάσει την μετοχή τού ΟΠΑΠ από "buy" σε "neutral", δηλαδή ουδέτερη). Την ημέρα που δημοσιεύθηκε η έκθεση, η μετοχή τής ΔΕΗ βρισκόταν στο 1,97 €. Η έκθεση της Citigroup έβαζε στόχο τα 3,5 €, τιμή θελκτική για τους υποψήφιους αγοραστές. Ως εδώ όλα καλά. Το θέμα είναι ότι η Citigroup εκτιμά πως μια "δίκαιη τιμή" για την μετοχή τής ΔΕΗ θα ήταν γύρω στα 9,6 €. 


 Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 1,97 τρέχουσα τιμή - 3,5 εκτίμηση - 9,6 δίκαιη τιμή. Από την σύγκριση αυτών των ποσών προκύπτει ότι η μετοχή τής ΔΕΗ αξίζει σήμερα το 20% τής πραγματικής της αξίας επειδή οι επενδυτές εκτιμούν στο 80% τον κίνδυνο να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Σύμφωνα με τους αναλυτές τής Citigroup, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, θα υποχρεωθεί να υποτιμήσει το νέο νόμισμά της σε ποσοστό 50%-70%, γεγονός που θα καταστήσει απαγορευτική για την ΔΕΗ την μετακύλιση του δολλαριακού της κόστους (για πετρέλαιο, φυσικό αέριο και δικαιώματα ρύπων) στους καταναλωτές. Συνέπεια αυτής της εξέλιξης θα είναι -πάντοτε κατά την έκθεση- η συμπίεση της τιμής τής μετοχής.


 Τώρα, θα ρωτήσει κάποιος: "αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί η Citigroup χαρακτηρίζει την μετοχή τής ΔΕΗ ως buy και εκτιμά ότι θα φτάσει τα 3,5 €;" Αυτό γίνεται επειδή οι αναλυτές τής Citigroup υποβιβάζουν την πιθανότητα εξόδου τής χώρας από την ευρωζώνη σε 60%-65%. Και, για να γενικεύσουμε την κουβέντα, κάπως έτσι σκέφτονται όλοι οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων (πρωτογενούς ή δευτερογενούς αγοράς) κάθε είδους (μετοχές, παράγωγα, cds, αντισταθμιστικά κεφάλαια κλπ).


 Με απλά λόγια, για όσους δεν κατάλαβαν, το ζήτημα της παραμονής μας στην ευρωζώνη δεν αποτελεί επιλογή τού ελληνικού λαού αλλά των πάσης φύσεως κεφαλαιακών συμφερόντων. Ας θυμηθούμε ότι τελευταία γίνεται πολλή κουβέντα για το αν και κατά πόσο είναι επαρκώς θωρακισμένη η Ευρώπη για να αντιμετωπίσει πιθανή έξοδο τής Ελλάδας από την ευρωζώνη κλπ. Σε τελική ανάλυση, είναι μάλλον κουτό να ασχολούμαστε με το αν αύριο θα περνάμε καλύτερα ή χειρότερα με κάποιο καινούργιο νόμισμα. Ποιος νοιάζεται; Το θέμα είναι τι συμφέρει τους επενδυτές. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα, από την στιγμή που τις τύχες μας δεν τις καθορίζει η λαϊκή εξουσία. Χαίρετε.

Η κωλοπιλάλα τού Ομπάμα

Η κωλοπιλάλα τού Ομπάμα 
Το σημερινό σημείωμα έρχεται ως φυσική συνέχεια των προηγουμένων, στα οποία ασχοληθήκαμε με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κεντρικός διαχειριστής τού καπιταλισμού, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη πτυχή τού ίδιου θέματος: στην στάση που τηρούν οι Ηνωμένες Πολιτείες (και λοιπές καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ρωσσία) απέναντι στα προβλήματα που ταλανίζουν την Ευρώπη. 


 Όσοι είμαστε "υποψιασμένοι" (άλλοι μας αποκαλούν "κολλημένους" αλλά δεν θα τσακωθούμε τώρα γι' αυτό) πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Ομπάμα χαράσσει την πολιτική του σύμφωνα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των λοιπών πολιτειακών κεφαλαιοκρατών (άλλωστε, γι' αυτό τοποθετήθηκε σ' αυτή την θέση). Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό: τί κωλοπιλάλα έχει πιάσει τον πλανητάρχη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο το ευρώ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση ευρύτερα; Μπορεί να ευθύνεται αποκλειστικά η ισοτιμία ευρώ-δολλαρίου ή πρόκειται για κάτι περισσότερο;


 Αν λάβουμε υπ' όψη μας τα δεδομένα τής παγκοσμιοποίησης, η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Σϋμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς, η έκθεση των πολιτειακών κεφαλαιούχων (ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αλλά και κρατικών οργανισμών) σε επισφαλείς τοποθετήσεις μέσα στην ευρωζώνη, φτάνει τα 4 τρισ. δολλάρια. Όσοι θυμούνται τα τελευταία μας σημειώματα καταλαβαίνουν ότι μιλάμε για ποσό περίπου διπλάσιο από το συνολικό ενεργητικό τής κεντρικής ομοσπονδιακής τράπεζας, της Fed. Επομένως, αν διογκωθεί η κρίση και υπάρξουν έξοδοι χωρών από την ευρωζώνη, οι κεφαλαιοκράτες των ΗΠΑ θα δεχθούν τεράστιο πλήγμα.


 Πράγματι, η διασύνδεση πολιτειακών και ευρωπαϊκών κεφαλαίων είναι τόσο μεγάλη ώστε το ΔΝΤ υπολογίζει ότι μια ευρωπαϊκή ύφεση κατά 2,5% θα προκαλέσει αυτομάτως μείωση στην ανάπτυξη των ΗΠΑ κατά 0,7%. Παράλληλα, έκθεση του ΟΟΣΑ υπολογίζει ότι μια άτακτη χρεωκοπία οποιασδήποτε περιφερειακής χώρας τής ευρωζώνης θα βυθίσει το ΑΕΠ των ΗΠΑ κατά 2% τουλάχιστον.


 Έτσι, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο ότι οργανισμοί στους οποίους οι ΗΠΑ διατηρούν ισχυρή επιρροή (ΟΟΣΑ, G8 κλπ) ζητούν εν χορώ από την Κομμισσιόν να πάρει μέτρα. Είναι χαρακτηριστική η αγωνία τού ΟΟΣΑ, ο οποίος εκτιμά ότι η ευρωζώνη οδεύει ταχύτατα προς βαθειά ύφεση και καλεί τόσο τις κυβερνήσεις όσο και την ΕΚΤ να βρουν σύντομα λύσεις ώστε να αποφευχθεί το ντόμινο, "έστω και αν χρησιμοποιηθούν αντισυμβατικά μέσα".


 Θα έλεγε κάποιος ότι οι εκθέσεις τού ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και άλλων οργανισμών δέχονται πολιτικό επηρεασμό και, επομένως, ενδέχεται τα πορίσματά τους να βγαίνουν "κατά παραγγελία". Όμως, υπάρχουν και άλλες εκτιμήσεις. Π.χ. ο ελβετικός τραπεζικός κολοσσός UBS (Union Bank of Switzerland) υπολογίζει ότι η έκθεση των πολιτειακών τραπεζών σε επισφαλές ενεργητικό ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ανέρχεται στο 22% τής κεφαλαιακής τους επάρκειας, ποσοστό εξαιρετικά υψηλό. Μάλιστα δε, η UBS εκτιμά ότι θα πρέπει να γίνεται λόγος για επικίνδυνη έκθεση πολύ μεγαλύτερη από τα 4 τρισ. δολλάρια που προαναφέραμε, αν συνυπολογιστεί και η έκθεση σε ασφάλιστρα κινδύνου (CDS).


 Όλα αυτά δίνουν καθαρή απάντηση στο ερώτημα που βάλαμε στην αρχή τού κειμένου περί κωλοστριμούρας τού Ομπάμα. Αλλά δεν τρέμει μόνο των Ηνωμένων Πολιτειών το φυλλοκάρδι. Έντονες ανησυχίες έχουν και οι Ρώσσοι, οι οποίοι έχουν διαμηνύσει εδώ και καιρό ότι δεν πρόκειται να πάρουν μέρος σε δημοπρασίες ομολόγων περιεφερειακών χωρών τής ευρωζώνης. Και, βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι κινεζικές τράπεζες ξεπουλάνε από τις αρχές τής χρονιάς τα ευρωπαϊκά ομόλογα που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους.


 Επειδή ξέρω ότι τέτοιας μορφής κείμενα κουράζουν τον αναγνώστη, σταματώ εδώ. Αλλά, πριν κλείσω, θέλω να διατυπώσω μια σκέψη:


 Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό, φαίνεται ότι η χώρα μας έχει τον δικό της σοβαρό ρόλο στην ευστάθεια του διεθνούς κεφαλαίου, όσο κι αν το πρόβλημα τής Ελλάδας φαντάζει σαν παρονυχίδα σε πολλούς. Έτσι προκύπτει ένα απλό ερώτημα: ποια συνιστώσα τού παγκόσμιου καπιταλισμού θα βρεθεί διατεθειμένη να "συζητήσει" με την Ελλάδα (πολύ περισσότερο δε, να κάνει υποχωρήσεις), όταν το βασικό πρόβλημα είναι η ίδια η ύπαρξη τού καπιταλισμού; Να, λοιπόν, γιατί με πιάνουν τα γέλια κάθε φορά που ακούω κάποιους (είτε αιθεροβάμονες είτε εγγενείς ψεύτες) να προσπαθούν να με πείσουν ότι με "πολιτικές καταγγελίες" και "ψιλοκουβεντούλα" θα με γλιτώσουν από τα νύχια τού καπιταλιστικού τέρατος. Είπαμε: πτωχευμένος είμαι, όχι μαλάκας!

Έρχονται δύσκολες μέρες VIDEO

Έρχονται δύσκολες μέρες

Οι Απεργίες στην παρανομία (η πώς εφαρμόζεται στην πράξη η "συμπόνοια" για τις συμβάσεις και τις μειώσεις μισθών)

Οι Απεργίες στην παρανομία (η πώς εφαρμόζεται στην πράξη η "συμπόνοια" για τις συμβάσεις και τις μειώσεις μισθών) 

Tήν ώρα που δεξιοί και "αντιμνημονιακοί" τάζουν "επαναδιαπραγματέυσεις" και "καταγγελίες" και χύνουν δάκρυα στα πάνελ για την μετενέργεια, τους μισθούς και τις απολύσεις,  αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια. Εκεί που πραγματικά ο κόσμος της εργασίας πάει να διεκδικήσει τα αυτονόητα βγαίνει στην παρανομία...... Ένας μικρός πρόλογος για το μετεκλογικό ξύπνημα απο τα μνημονιακά και σοσιαλδημοκρατικά παραμύθια.






 Απόφαση δικαστηρίου για κήρυξη παράνομης της απεργίας των χαλυβουργών 














Απόφαση δικαστηρίου για κήρυξη παράνομης της απεργίας των χαλυβουργών


 Καταγγελία




 Η απόφαση του δικαστηρίου να βγάλει παράνομη την απεργία των χαλυβουργών, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη 7 μήνες τώρα, δεν αποτελεί παρά μια ακόμα επιβεβαίωση του ταξικού χαρακτήρα της δικαιοσύνης. Της δικαιοσύνης που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας της μεγαλοεργοδοσίας. 


 Η συγκεκριμένη δικαστής (κυρία Νικολάου) και οι άλλοι αρμόδιοι δεν είδαν και δεν άκουσαν ότι παράνομα ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας επιχειρεί μείωση των μισθών. 


 Δεν είδαν και δεν άκουσαν ότι παράνομα έχει απολύσει στη διάρκεια της απεργίας δεκάδες απεργούς. 


 Όπως δεν είδαν και δε βλέπουν καθημερινά τις δεκάδες χιλιάδες των εργατών που τους μειώνονται εκβιαστικά οι μισθοί, που είναι απλήρωτοι επί μήνες, που παραβιάζονται τα ωράριά τους. 


 Γελιόνται όσοι στη δικαιοσύνη και στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι θα εμποδίσουν τους αγώνες. Δεκαετίες η δικαιοσύνη στο αστικό σύστημα αποτελεί το ρόλο του νομιμοποιητή της εκμετάλλευσης της καπιταλιστικής εργοδοσίας, αλλά η ταξική πάλη δεν σταμάτησε. Έτσι θα γίνει και τώρα. Το ποτάμι πίσω δε γυρνά. 


ΠΑΜΕ








Παράνομη η απεργία των οδηγών τουριστικών λεωφορείων 


Παράνομη κηρύχθηκε, με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η τετραήμερη απεργία που είχαν εξαγγείλει οι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων, σύμφωνα με ανακοίνωση της Γενικής Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Επιχειρήσεων Τουρισμού (ΓΕΠΟΕΤ). 


 Η απεργία των οδηγών τουριστικών λεωφορείων επρόκειτο να ξεκινήσει από τη Δευτέρα, με αίτημα την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, χωρίς μειώσεις αμοιβών και κατάργηση επιδομάτων.


 Με ανακοίνωσή της η ΓΕΠΟΕΤ καλεί τις Ομοσπονδίες των οδηγών τουριστικών λεωφορείων να επανέλθουν στη διαπραγμάτευση για την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας «προς όφελος τόσο των συμβαλλόμενων μερών, όσο και του ελληνικού τουρισμού και της εθνικής οικονομίας».






 Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ/Nαυτεμπορική
















 Αναρτήθηκε από Praxis red

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ: Η βαρβαρότητα στην Πολωνία

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ: Η βαρβαρότητα στην Πολωνία

Πρωτότυπη διαμαρτυρία πραγματοποίησαν την Τρίτη οι εργαζόμενοι στην Οπερα της Βαρσοβίας ενάντια στη μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 23,5%, κάτι που βάζει σε κίνδυνο την ίδια τη λειτουργία της. Η 70μελής ορχήστρα μπροστά από το υπουργείο Πολιτισμού παρουσίασε μια σειρά έργα σε εκατοντάδες περαστικούς

H καπιταλιστική παλινόρθωση στην Πολωνία, είκοσι χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, έχει αλλάξει τελείως την καθημερινή ζωή του λαού και παρά την προσπάθεια να εμφανιστεί ως μια χώρα με αναπτυσσόμενη και πετυχημένη οικονομία - κάτι που μπορεί να ισχύει για το κεφάλαιο - η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική για την πλειοψηφία των Πολωνών. Κυριαρχεί η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, ενώ ολοένα και αυξάνονται οι άστεγοι.

Μισό εκατομμύριο οι άστεγοι

Τουλάχιστον 500.000 είναι οι άστεγοι στην Πολωνία, σύμφωνα με υπολογισμούς διαφόρων ανθρωπιστικών οργανώσεων της χώρας, παρά τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία που κάνουν αναφορές για 80.000-130.000. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που έχουν μείνει χωρίς δουλειά ή έχουν χαμηλές συντάξεις και μισθούς, και αναγκάζονται να κοιμούνται στις στάσεις των τραμ και του μετρό, ενώ η πλειοψηφία τους καταφεύγουν στα περίχωρα της πρωτεύουσας, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και σε αυτοσχέδια καταλύματα στην ύπαιθρο. Ο μόνος τρόπος για να αυξήσουν το πενιχρό εισόδημά τους - για όσους είναι τυχεροί και έχουν - είναι η πολύωρη συγκέντρωση διάφορων ειδών από τα σκουπίδια (άδειες κονσέρβες, κουτάκια κλπ), τα οποία τα πουλούν σε εταιρείες ανακύκλωσης. Σε κάθε ένα κιλό αντιστοιχούν 4 ζλότι (92 λεπτά του ευρώ).

Εξαιτίας αυτών των συνθηκών και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, το χειμώνα, μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, πέθαναν 50 άνθρωποι, φαινόμενο που εξάλλου «ευδοκιμεί» πλέον και πολλαπλασιάζεται και σε άλλες χώρες όπου ανατράπηκε ο σοσιαλισμός στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.

Για ένα πιάτο φαγητό, αρκετοί Πολωνοί περιμένουν σε ουρές για να λάβουν συσσίτιο

Αύξηση της ανεργίας και των ατομικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου

Από την άλλη, η επίσημη ανεργία τον Απρίλη ξεπερνά το 13%, ενώ το Γενάρη του 1990 ήταν μόλις στο 0,3%! Ο επίσημος κατώτατος μισθός φτάνει τα 347 ευρώ, ωστόσο μετά τις επιβαλλόμενες περικοπές, σήμερα υπολογίζεται στα 250 ευρώ. Εκτιμάται πως σχεδόν 13 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 35% του συνολικού πληθυσμού των 38 εκατομμυρίων ζει σε συνθήκες φτώχειας. Το ποσοστό φτώχειας στα παιδιά κάτω των 18 ετών υπολογίζεται στο 30,8%.

Ολοένα και πληθαίνουν οι ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μέτρο που εφαρμόζεται εξάλλου σε όλες τις χώρες της ΕΕ, καταδικάζοντας στην εργασιακή αβεβαιότητα τους εργαζόμενους και καθιστώντας τους δέσμιους των εργοδοτών τους για την ανανέωση των συμβάσεών τους. Εκτός από τα δύο εκατομμύρια Πολωνών - στην πλειοψηφία τους νέοι - που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, σήμερα στη χώρα σχεδόν το 27% των εργαζομένων είναι αναγκασμένο να εργάζεται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (14%). Κύρια θύματα είναι οι νέοι κάτω των 24 ετών, με το ποσοστό να φτάνει το 85%! Επιπλέον το ποσοστό των εργαζομένων που είναι αναγκασμένο να δεχθεί τις λεγόμενες «ελαστικές μορφές απασχόλησης» ξεπερνά το 30%.

Παρά τα ψεύδη των αστών πολιτικών ότι τέτοιες συμβάσεις είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη και πως οι ίδιοι εργαζόμενοι τις προτιμούν καθώς τους δίνουν περισσότερη «ελευθερία», στην ουσία οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε ομήρους, χωρίς κανένα δικαίωμα, τους κάνουν εργαζόμενους δεύτερης κατηγορίας και φτηνό εργατικό δυναμικό για κάθε χρήση.

Και επιπρόσθετα, πρόσφατα το Κοινοβούλιο της χώρας ενέκρινε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια (από τα 60 για τις γυναίκες και 65 για τους άνδρες). Ετσι από το 2013 η συντάξιμη ηλικία θα αυξάνεται κάθε τέσσερις μήνες κατά ένα μήνα, ώστε να φτάσει το «επιθυμητό» για το κεφάλαιο όριο για τους άνδρες το 2020 και για τις γυναίκες το 2040.

Σε συνθήκες φτώχειας ζει το 35% των Πολωνών, ενώ ολοένα και αυξάνεται ο αριθμός των αστέγων

Και νέα μέτρα λιτότητας ενόψει

Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τασκ, που επανεξελέγη τον Οκτώβρη του 2011, συνεχίζει να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας, εξαγγέλλοντας «θυσίες από όλους» για να «αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης», θυσίες που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το λαό. Εχει ήδη περικόψει θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, έχει «παγώσει» μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, έχει μειώσει τις συντάξεις για τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο και τους οδηγούς φορτηγών με βάση τη νέα νομοθεσία που αποτρέπει την πρόωρη συνταξιοδότηση, ενώ στα «σκαριά» για το επόμενο διάστημα βρίσκονται και νέες απολύσεις και περικοπές στις συντάξεις, χειροτερεύοντας τις συνθήκες διαβίωσης του λαού.

Το εξωτερικό χρέος της χώρας που το 1989 ήταν 20 δισεκατομμύρια δολάρια, σήμερα ξεπερνά τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Η κυβέρνηση σχεδιάζει να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα από το 5,1% του ΑΕΠ το 2011 στο 2,9% φέτος και στο 1% έως το 2015, κάτι που θα φέρει νέα δεινά για την πλειοψηφία του λαού.

ΚΚ Πολωνίας: Στο σοσιαλισμό η λύση

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Πολωνίας, από την αρχή έχει εναντιωθεί σ' αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα και προβάλλει το σύνθημα «επιστροφή στο σοσιαλισμό», στην κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και στη λαϊκή εξουσία ως τη μόνη λύση ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Καλεί το λαό και τους εργαζόμενους να απαιτήσουν την απόσυρση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - ΕΕ και ΝΑΤΟ, να επιλέξουν το δικό τους τρόπο ανάπτυξης. Δηλώνει πεπεισμένο πως το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός που θα βασίζεται στις αρχές του επιστημονικού κομμουνισμού, του Μαρξισμού - Λενινισμού. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο το ΚΚ Πολωνίας επιδιώκει τη μαζικοποίηση του κόμματος, δουλεύοντας δίπλα στο προλεταριάτο και με άλλα προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας, επιχειρώντας να αναπτύξει την ταξική τους συνείδηση. Απορρίπτει τις υποκριτικές εκκλήσεις για τη λεγόμενη «ενότητα της αριστεράς» ως μια προσπάθεια να καλυφθεί το κενό που έχει προκύψει μετά την πτώση των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Θεωρεί σημαντική την ενημέρωση και οργάνωση νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να παλέψουν για έναν καλύτερο κόσμο, μιας και το μέλλον τούς ανήκει.
"Ρ"  03062012

ΣΥΡΙΖΑ:Ο καιροσκοπισμός συναντά την εξουσία VIDEO

ΣΥΡΙΖΑ:Ο καιροσκοπισμός συναντά την εξουσία ...

Rote Fahne

Rote Fahne 

 Ρότε Φάνε* 


 του Ιουλιανού










 O ναζισμός μπορεί να ήταν μια από τις αφορμές όσο αφορά το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όμως η δημιουργία του ανάγετε αμέσως μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην ουσία με την λήξη του στις 11 Νοεμβρίου του 1918 όπου και έληξε ο μεγάλος πόλεμος προκαλώντας απορία στα Γερμανικά στρατεύματα μια και γνώριζαν ότι δεν είχαν υποστεί καμία ήττα.


 Τότε αναπτύχθηκε, από ανώτατους αξιωματικούς, ως δικαιολογία στον στρατό η ιδέα ότι προσδόθηκαν από τους κομμουνιστές και τους Εβραίους στο εσωτερικό της Γερμανίας.


 Στην Γερμανία βέβαια στο όνομα της πατρίδας και της πολεμικής παραγωγής οι εργαζόμενοι είχαν ανύπαρκτους μισθούς τα παιδιά και οι γυναίκες δούλευαν χωρίς ωράρια, και εργασιακά δικαιώματα, στις πολεμικές βιομηχανίες του Ομίλου Κρουπ ο οποίος κατασκεύαζε κανόνια για όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μαζί με την Βρετανική εταιρεία Βίκερς (Vickers), και υποβρύχια στο Κίελο. Ο Όμιλος Κρουπ ήταν και ο κύριος χρηματοδότης του Πανγερμανικού Συνασπισμού, μιας εθνικιστικής ρατσιστικής οργάνωσης.


 Ωστόσο τόσο κατά την διάρκεια του πολέμου όσο και μετά εκατομμύρια Γερμανών ζούσαν μέσα στην πείνα και χιλιάδες πέθαιναν από αυτή. Ταυτόχρονα η φυματίωση και η γρίπη θέριζε.


 Η αφορμή για το ξέσπασμα όμως επαναστατικών γεγονότων δόθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1918 όταν η γερμανική στρατιωτική διοίκηση διέταξε το στόλο να επιτεθεί στους Άγγλους, τη στιγμή που ο πόλεμος είχε φτάσει στο τέλος του και οι αντιμαχόμενοι ήταν ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ετσι τα πληρώματα των πλοίων αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενώ μια αντιπροσωπεία τους πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του.


 Την ίδια ώρα η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων της Γερμανίας είτε με πόλεμο είτε χωρίς αυτόν, η πείνα και οι αρρώστιες, οι κακουχίες, δημιουργούσε δυσαρέσκεια ,πολλές διαμαρτυρίες και σε σκληρές κινητοποιήσεις. Πολλοί εργάτες άρχισαν να αμφισβητούν την «ταξική ειρήνη» που είχε επιβληθεί και με τον πόλεμο, στο όνομα της πατρίδας, μα και με τις πολλές συμφωνίες που υπέγραφε η Σοσιαλδημοκρατία με τους βιομήχανους τύπου Κρουπ.






 Η πόλωση ήταν αναπόφευκτη, αιτία που οδήγησε τους συντηρητικούς και την σοσιαλδημοκρατία σε άμεση συμμαχία.


 Στις 3 του Νοέμβρη του 1918 άρχισε η εξέγερση των ναυτών και εξαθλιωμένων εργατών στο Κίελο του Κρουπ . Μια ομάδα αξιωματικών άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας βαριά 29 ναύτες. Ήταν η αρχή της επανάστασης στη Γερμανία.


 Ταυτόχρονα ξέσπασαν μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτή η κατάσταση που μέρα με τη μέρα φούντωνε όλο και περισσότερο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, έδωσε μεγάλη έκταση στον απεργιακού αγώνα.


 Την επομένη στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να πνίξουν την ανυπακοή των ναυτών και των εργατών. Όμως, πέρασαν με το μέρος των εξεγερμένων ναυτών, ενώ συνενώθηκαν μαζί τους και οι εργάτες. Έτσι, στις 4 του Νοέμβρη του 1918 σχηματίστηκε στο Κίελο το σοβιέτ των εργατών και το σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την επόμενη μέρα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες.


 Στις 9 του Νοέμβρη 1918 χιλιάδες Γερμανοί εργάτες με κόκκινες σημαίες κινήθηκαν προς το κέντρο του Βερολίνου, διεκδικώντας τερματισμό του πολέμου, να φύγει η μοναρχία, ψωμί, ωράρια στην εργασία και ανθρώπινους μισθούς. Η διαδήλωση, με την καθοδήγηση της ομάδας κομμουνιστών «Σπάρτακος» , που προήλθε από διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πλημμύρισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και κινήθηκε προς τους στρατώνες. Οι στρατιώτες συμμάχησαν με τους εργάτες. Έτσι χωρίς αντίσταση καταλήφθηκαν το παλάτι, η Αστυνομία και τα κυβερνητικά κτίρια. Κατά το μεσημέρι το Βερολίνο, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής Γερμανίας, βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών.


 Ο πρωθυπουργός του Ράιχ, πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν την ίδια μέρα ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του κάιζερ Γουλιέλμου και διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες για το διορισμό του Εμπερτ, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στη θέση του πρωθυπουργού. «Σκέφτηκα: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως, όμως, μπορούμε να την πνίξουμε». Αυτά ήταν τα λόγια του Μαξ φον Μπάντεν. Την επόμενη 10-11-1918 ο σοσιαλδημοκράτης Στάιμαν ανακήρυττε την Γερμανία αβασίλευτη Δημοκρατία.


 Ο ηγέτης του «Σπάρτακου», Καρλ Λίμπκνεχτ, όμως ανακήρυξε τη Γερμανία σε «Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και κάλεσε την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς του όλου του κόσμου».




 Η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών πλέον έπρεπε να δράσει για την καταστολή της επανάστασης.




 Πρώτα συναντήθηκε στις 15 Νοεμβρίου με Μπίρζιγκ, Στίνες, Σπρίγκερουμ την ηγετική ομάδα των βιομηχάνων, με και με την αριστοκρατία των γιούνκερ και έπειτα η κυβέρνηση Εμπερτ στην προσπάθειά της να εξαπατήσει τις επαναστατημένες μάζες ,ίδρυσε μια «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής ποιον; Μα τον Καρλ Κάουτσκι. Μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια σηκώθηκε από της εφημερίδες και το ραδιόφωνο, γύρω από την επιτροπή αυτή που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φαινομενική εντύπωση πως η Γερμανία βαδίζει το δρόμο του σοσιαλισμού «παλλαϊκό κράτος» το ονόμαζε, άρα και στην ικανοποίηση των αιτημάτων των επαναστατημένων.




 Ταυτόχρονα οι βιομήχανοι και η αριστοκρατία χρηματοδότησαν ιδιωτικούς στρατούς , ακροδεξιά παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου, των Μέρκερ, Ρόσμπαχ, Λιτσόφ, Επ, Ερχαρντ.




 Ο Ερχαρντ ήταν μαζί με τον Ντρέξλερ ο ιδρυτής του NSDAP, ή αλλιώς του Ναζιστικού κόμματος τον Ιανουάριο του 1919.


 Στις 6 του Δεκέμβρη του 1918 μια τέτοια μισθοφορική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ’ αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ένωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε».


 Στις 7 και στις 8 του Δεκέμβρη οι εργάτες του Βερολίνου οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις. Όμως η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα. Ο Εμπερτ έχοντας υπόψη πως οι εργαζόμενες μάζες συμπαθούν τα Σοβιέτ, πρότειναν ένα σχέδιο, για να διατηρηθεί το σύστημα των Σοβιέτ, συμβάλλοντας έτσι στην παραπλάνηση των εργατών. Πολλοί εργαζόμενοι τον πίστεψαν.


 Ωστόσο στις 14 του Δεκέμβρη η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε μια προγραμματική προκήρυξη «Τι θέλει η Ένωση Σπάρτακου». Η προκήρυξη αυτή έβαζε καθήκον τον αγώνα για την παραπέρα ανάπτυξη της επανάστασης, με σκοπό να νικήσουν η εργατική τάξη και η αγροτιά, να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου και να σχηματιστεί μια ενιαία γερμανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Διατυπώνονταν ακόμη και τα εξής άμεσα αιτήματα: Να εκμηδενιστεί ο πρωσικός μιλιταρισμός, να οργανωθεί πολιτοφυλακή από εργάτες, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, τα ανθρακωρυχεία και η βαριά βιομηχανία, να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν τα χωριστά γερμανικά κράτη, να αφοπλιστούν η αστυνομία, οι αξιωματικοί και όλες οι ένοπλες δυνάμεις των κυρίαρχων τάξεων.




 Όμως δεν έμελλε τα σχέδια αυτά να καρποφορήσουν.




 Τα παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου στις 15-1-1919 δολοφόνησαν Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Κατάρρευση των Σπαρτακιστών . Η γερμανική αστική τάξη με μπροστάρηδες τους σοσιαλδημοκράτες συνέτριψε την επαναστατική εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, και πέτυχε το σκοπό της. Εξασφάλισε τη νίκη στις εκλογές για Εθνοσυνέλευση.


 Ο Λένιν έγραψε: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Λίμπκνεχτ και την Λούξεμπουργκ. Ο Εμπερτ και ο Στάιμαν (…) για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών…»


 Η Κυβέρνηση Εμπερτ αναγνώρισε τον συνδικαλισμό και το οκτάωρο καθώς και το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους άνδρες. Ήταν οι παραχωρήσεις της αστικής τάξης χάρη στην εξέγερση των Σπαρτακιστών, μα και για να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος για την ανασυγκρότηση του τεράστιου στρατοκρατικού μηχανισμού του κοινωνικού καθεστώτος της Γερμανίας.




 Το Σοβιέτ του Μονάχου




 Τα γεγονότα αυτά όμως, οδήγησαν την αριστερά, κομμουνιστές και αναρχικούς, στην ένοπλη πλέον κατάληψη του Μοναχού τον Απρίλιο του 1919 ιδρύοντας την Σοβιετική δημοκρατία του Μονάχου όπου η επίσημη κυβέρνηση του ανεξάρτητου σοσιαλιστή Eisner στήριξε τα συμβούλια των εργατών. Τότε ο Γκουστάβ Νόσκε σοσιαλδημοκράτης υπουργός πολέμου, ανέλαβε το έργο της καταστολής στο Μόναχο μα και κάθε αντίστασης σε ολόκληρη την Γερμανία. Στο Μόναχο έστειλε και τα παρακρατικά σώματα- όπου πράκτορες τους διεισδύσαν καιρό πριν στην πόλη και έσφαξαν τον Eisner- μα και τον στρατό που είχε διαποτιστεί στα πεδία των μαχών με την ιδέα ότι η ήττα ήταν αποτέλεσμα προδοσίας των Εβραίων και των κομμουνιστών.




 Την 1-5-1919 τα στρατεύματα και οι ακροδεξιοί μισθοφόροι άρχισαν την επίθεση τους. Ύστερα από λιγοήμερη μα ηρωική αντίσταση των εργατών οι παρακρατικοί μπήκαν πρώτοι στην πόλη. Ακολούθησε ένα λουτρό αίματος επί δικαίων και αδίκων.


 Και βέβαια θανατώθηκαν όλοι οι ηγέτες όπως ο κομμουνιστής Λεβίν, ή ο αναρχικός φιλόσοφος Γκούσταφ Λαντάουερ μαζί με 10 συντρόφους του, στην φυλακή όμως της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και καθώς περίμεναν την δίκη τους.


 Το γεγονός ότι από τα 7 μέλη του συμβουλίου των εργατών του Μονάχου οι 5 ήταν Εβραίοι έκανε με την κατάλληλη προπαγάνδα στην Βαυαρία, πολλούς να πιστέψουν ότι εβραϊσμός κομμουνισμός και αναρχισμός ήταν ένα. Άλλωστε ο σπόρος στο στράτευμα είχε ριχτεί από την περίοδο της ήττας.


 Και είναι στην Βαυαρία που ο Ερχαρντ και Ντρέξλερ ιδρύουν το ναζιστικό κόμμα. Το έδαφος εκεί προσφέρονταν. Τότε μα ακόμα και σήμερα.




 Το Πραξικόπημα




 Ο βιομήχανος Κρουπ όμως, που ανακατευόταν το στομάχι του με τα οκτάωρα και το δικαίωμα ψήφου, με μπροστάρη τον Παγγερμανικό Συνασπισμό του και υπό την ηγεσία του στρατηγού Luttwitz, στις 13- 3-1920 πραγματοποίησε πραξικόπημα εναντίον της «νόμιμης» κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών και ας τον είχαν υπηρετήσει δουλικά. Μα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Νέες απεργίες νέες αναταραχές και το φάντασμα της Λούξεμπουργκ φάνταζε απειλητικό.


 Στις 17-3-1920 ο Παγγερμανικός Συνασπισμός παρέδιδε την εξουσία ξανά στους σοσιαλδημοκράτες. Και αυτοί την πήραν ευχαριστώντας πίσω και ούτε γάτα ούτε ζημιά.


 Στις εκλογές όμως τον Ιούνιο του 1920 οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν πάνω από το 50% της δύναμης του. Μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνιση της, που είχε ως οδηγό το καθαρό γερμανικό αίμα. Ο βιομήχανος Κρουπ δεν θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ ακόμα. Κατάλαβε ότι η περίοδος της «αναρχοκομμουνιστικης εβραϊκής» ανταρσίας είχε τελειώσει και ένας νέος κόσμος ανέτειλε ο οποίος ήταν ικανός να θρέψει τα κανόνια του.




 (*) Rote Fahne (Η Κόκκινη Σημαία)




 Πηγή: http://parallhlografos.wordpress.com/ Κόκκινη Γωνιά
 Αναρτήθηκε από Praxis red

Οι κόντρες ΗΠΑ-Γερμανίας και οι ελληνικές εκλογές

Οι κόντρες ΗΠΑ-Γερμανίας και οι ελληνικές εκλογές 

Οι κόντρες ΗΠΑ-Γερμανίας και οι ελληνικές εκλογές 






 Καθώς κορυφώνεται η προεκλογική μάχη των κομμάτων ενόψει της 17ης Ιουνίου, οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις ΗΠΑ και Γερμανία, που πρεσβεύουν αντίθετες πολιτικές για την ελεγχόμενη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, διαλέγουν στρατόπεδα.


Η Γερμανία και οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν ενεργά στον προεκλογικό αγώνα, σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα», η πρώτη κάνοντας θόρυβο και οι δεύτερες χρησιμοποιώντας το σωστό μάρκετινγκ.


 Η επιλογή της κυβέρνησης του Βερολίνου είναι προφανής. Τόσο η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος όσο και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, όπως ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έχουν υποδείξει στους Έλληνες να προτιμήσουν ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως, καθώς το ΠΑΣΟΚ πλέον δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, τις ελπίδες της Άνγκελα Μέρκελ και των χωρών που συντάσσονται με την πολιτική της συγκεντρώνει η Νέα Δημοκρατία.


Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το κόμμα που κερδίζει την εύνοια των ΗΠΑ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή της αμερικανικής κυβέρνησης δεν γίνεται σε ιδεολογική βάση. Οι ΗΠΑ θέλουν μια μεταβολή στο πολιτικό σκηνικό υπέρ του κόμματος που έχει επιλέξει την ανοιχτή σύγκρουση με τη Γερμανία, δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με τα «Επίκαιρα», αμερικανικά think tanks και κέντρα αποφάσεων θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «εξελίξιμος» πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος έχοντας ενωπιόν του την προοπτική ανάληψης της εξουσίας θα λειτουργήσει σε πιο ρεαλιστική βάση και θα διατηρήσει μεν την αριστερή φυσιογνωμία, όμως δεν θα παραμείνει σε «αριστερίστικες» λογικές. Οι πηγές αυτές υποστηρίζουν ότι «έχουν γίνει εκτενείς συζητήσεις και επί ελληνικού εδάφους , σχετικά με τη σκοπιμότητα αμερικάνικης προτίμησης και στήριξης σε μια ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου με μοχλό το ΣΥΡΙΖΑ».


Άλλωστε, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δήλωσε πρόσφατα ότι δεν τίθεται θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, στην περίπτωση σχηματισμού μιας αριστερής κυβέρνησης με κύρια δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ.


Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η ευνοϊκή αντιμετώπιση του κ. Τσίπρα από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών.


 Διαβάστε επίσης:


Ο Ομπάμα πιέζει για λύση στο ελληνικό πρόβλημα








Πηγή: newsbomb




 Αναρτήθηκε από Praxis red  

Ο καθένας στον … πάγκο του !

Ο καθένας στον … πάγκο του !

Μπροστά στο φανερό πλέον  αδιέξοδο, να διαχειριστούν την βαθειά καπιταλιστική κρίση, παίρνοντας μονομερώς μέτρα σε βάρος του λαού χωρίς κανένα ορατό αποτέλεσμα, των παραδοσιακών αστικών κομμάτων της χώρας μας,  της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που δικαιολογημένα βέβαια έχουν χάσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (π.χ. ΑΛΦΑ, ΣΚΑΪ, ΑΥΡΙΑΝΗ κλπ.) φαίνεται ότι επιλέγουν για μια μεταβατική περίοδο τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Αξιοποιούν γι’ αυτήν τους την επιλογή, την αγωνιώδη προσδοκία μεγάλου τμήματος του λαού μας για κάτι άμεσο, που δυστυχώς γι’ αυτόν δεν πρόκειται να υπάρξει.
 Άλλωστε, αρκετά στελέχη του (π.χ. Σταθάκης) άρχισαν ήδη στα κανάλια να μιλάνε με άλλη γλώσσα.
 Όπως ότι για να έχουμε απτά αποτελέσματα, θα πρέπει να περάσουν δύο τουλάχιστον χρόνια.
 Στην ουσία, προετοιμάζουν τον λαό μας, για την … ξαναζεσταμένη σούπα περί “καμένης γης” !
Είναι πλέον φανερό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ δεν λειτουργεί μόνο ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το παλαιό φθαρμένο πολιτικό σύστημα (κυρίως βέβαια για το ΠΑΣΟΚ), όχι μόνο ως κυματοθραύστης της λαϊκής αγανάκτησης, αλλά και ως φερέγγυου διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας.
Καμία αυταπάτη μπροστά στα χειρότερα που έρχονται, μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ θα αποτελέσει το λαϊκό εκείνο αντίβαρο, που θα ανακόψει την επερχόμενη βαρβαρότητα και θα δώσει μια άλλη προοπτική για την οριστική αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης.
υ.γ.: η φιλολογία για τα άχαρα ντιμπέϊτ, δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα