Καρλ Μαρξ Η ιστορική τάση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης

Πού οδηγεί η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου, δηλαδή, η ιστορική γέννησή του; Εφόσον δεν πρόκειται για την άμεση μετατροπή δούλων και δουλοπάροικων σε μισθωτούς εργάτες, δηλαδή για απλή αλλαγή στη μορφή, σημαίνει μονάχα την απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών, δηλ. τη διάλυση της ατομικής ιδιοχτησίας που στηρίζεται στην προσωπική εργασία.

Η ατομική ιδιοχτησία σαν αντίθεση στην κοινωνική, συλλογική ιδιοχτησία, υπάρχει μονάχα εκεί όπου τα μέσα εργασίας και οι εξωτερικοί όροι της εργασίας ανήκουν σε ιδιώτες. Ανάλογα όμως με το αν οι ιδιώτες είναι εργάτες ή μη εργάτες, έχει και η ατομική ιδιοχτησία έναν άλλο χαρακτήρα. Οι ατελείωτες αποχρώσεις, που παρουσιάζει στην πρώτη ματιά, αντανακλούν μονάχα τις μέσες καταστάσεις που βρίσκονται ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα.

Η ατομική ιδιοχτησία του εργάτη στα μέσα της παραγωγής είναι η βάση της μικρής επιχείρησης, η μικρή επιχείρηση είναι ο απαραίτητος όρος για την εξέλιξη της κοινωνικής παραγωγής και της ελεύθερης ατομικότητας του ίδιου του εργάτη. Βέβαια, αυτός ο τρόπος της παραγωγής υπάρχει και μέσα στη δουλεία, στη δουλοπαροικία και σ' άλλες σχέσεις εξάρτησης. Ανθίζει όμως, αναπτύσσει όλη του την ενεργητικότητα, αποχτά την ταιριαστή κλασική μορφή μονάχα εκεί όπου ο εργάτης είναι ελεύθερος ατομικός ιδιοχτήτης των όρων της εργασίας του που τους χειρίζεται ο ίδιος, όπου ο αγρότης είναι ο ελεύθερος ατομικός ιδιοχτήτης του χωραφιού που καλλιεργεί κι εκεί που ο χειροτέχνης είναι ιδιοχτήτης του εργαλείου - αριστοτέχνης χειριστής του.

Αυτός ο τρόπος παραγωγής προϋποθέτει το κομμάτιασμα της γης και των άλλων μέσων παραγωγής. Όπως αποκλείει τη συγκέντρωση των τελευταίων, έτσι αποκλείει και τη συνεργασία, τον καταμερισμό της εργασίας μέσα στα ίδια τα προτσές της παραγωγής, αποκλείει την κοινωνική κυριαρχία και ρύθμιση της φύσης, την ελεύθερη ανάπτυξη των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων. Συμβιβάζεται μονάχα με τους στενούς αυτοφυείς περιορισμούς της παραγωγής και της κοινωνίας. Το να θέλουμε να τον διαιωνίσουμε, θα σήμαινε, όπως λέει με το δίκιο του ο Πέκερ, «να θεσπίσουμε τη γενική μετριότητα». Σε έναν ορισμένο βαθμό ανάπτυξης δημιουργεί ο ίδιος τα υλικά μέσα της καταστροφής του. Από τη στιγμή αυτή στους κόλπους της κοινωνίας μπαίνουν σε κίνηση δυνάμεις και πάθη που αισθάνονται τον εαυτό τους δεσμευμένο από την κοινωνία. Πρέπει να καταστραφεί αυτός ο τρόπος παραγωγής, και θα καταστραφεί. Η καταστροφή της, δηλ. η μετατροπή των ατομικών και κομματιασμένων μέσων παραγωγής σε κοινωνικά συγκεντρωμένα, επομένως η μετατροπή της μικροσκοπικής ιδιοχτησίας των πολλών σε μαζική ιδιοχτησία των λίγων, δηλ. η απαλλοτρίωση της μεγάλης μάζας του λαού από τη γη, τα μέσα συντήρησης και τα εργαλεία δουλιάς, αυτή η φοβερή και δύσκολη απαλλοτρίωση της μάζας του λαού αποτελεί την προϊστορία του κεφαλαίου. Περιλαβαίνει μια σειρά μεθόδους βίας, από τις οποίες παρουσιάσαμε μονάχα τις μεθόδους εκείνες που άφησαν εποχή σαν μέθοδοι της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου. Η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών πραγματοποιείται με τον πιο αμείλιχτο βανδαλισμό και με κίνητρο τα πιο άνομα, τα πιο βρωμερά και τα πιο μικρόπρεπα απεχθή πάθη. Η ατομική ιδιοχτησία, που αποχτήθηκε με τη δουλειά και που στηρίζεται σαν να λέμε στη σύμφυση του μεμονωμένου, ανεξάρτητα εργαζόμενου ατόμου με τους όρους της δουλιάς του, παραμερίζεται από την κεφαλαιοκρατική ατομική ιδιοχτησία, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας.

Από τη στιγμή που αυτό το προτσές της μετατροπής έχει αποσυνθέσει αρκετά σε βάθος και έκταση την παλιά κοινωνία, από τη στιγμή που οι εργάτες έχουν μετατραπεί σε προλετάριους και οι όροι της δουλειάς τους σε κεφάλαιο, από τη στιγμή που ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής στέκεται στα δικά του τα πόδια, από τη στιγμή αυτή αποχτούν μια νέα μορφή η παραπέρα κοινωνικοποίηση της εργασίας και η παραπέρα μετατροπή της γης και των άλλων μέσων παραγωγής σε μέσα παραγωγής που τα εκμεταλλεύονται κοινωνικά, δηλαδή σε κοινά μέσα παραγωγής, επομένως αποχτάει νέα μορφή και η παραπέρα απαλλοτρίωση, των ατομικών ιδιοχτητών. Αυτός που είναι τώρα ν' απαλλοτριωθεί δεν είναι πια ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο κεφαλαιοκράτης που εκμεταλλεύεται πολλούς εργάτες.

Η απαλλοτρίωση αυτή συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, με τη συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Κάθε κεφαλαιοκράτης σκοτώνει πολλούς άλλους κεφαλαιοκράτες. Χέρι - χέρι μ' αυτή τη συγκεντροποίηση, δηλ. με την απαλλοτρίωση πολλών κεφαλαιοκρατών από λίγους, αναπτύσσεται σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα η συνεργατική μορφή του προτσές της εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση της γης, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα από κοινού, η οικονομία σ' όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποίησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης, κοινωνικής εργασίας, η περιπλοκή όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί μ' αυτό, ο διεθνής χαρακτήρας του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος. Μαζί με τη διαρκή ελάττωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου, που σφετερίζονται και μονοπωλούν όλα τα οφέλη αυτού του προτσές μετατροπής, αυξάνει η μάζα της αθλιότητας, της καταπίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, της εκμετάλλευσης, αλλά αυξάνει μαζί και η αγανάχτηση της εργατικής τάξης, που διαρκώς πληθαίνει και που διαπαιδαγωγείται, συνενώνεται και οργανώνεται απ' αυτό τον ίδιο το μηχανισμό του κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής. Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω απ' αυτό. Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φτάνουν σε ένα σημείο, όπου δε συμβιβάζονται με το κεφαλαιοκρατικό τους περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σιμώνει το τέλος της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοχτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος ιδιοποίησης, που προέρχεται από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, άρα και η κεφαλαιοκρατική ατομική ιδιοχτησία, αποτελεί την πρώτη άρνηση της ατομικής ιδιοχτησίας που βασίζεται στην προσωπική εργασία. Μα η κεφαλαιοκρατική παραγωγή παράγει με την αναγκαιότητα φυσικού προτσές την ίδια της την άρνηση. Πρόκειται για άρνηση της άρνησης. Η άρνηση αυτή δεν αποκαθιστά ξανά την ατομική ιδιοχτησία, αποκαθιστά όμως την προσωπική ιδιοχτησία πάνω στη βάση της κατάχτησης της κεφαλαιοκρατικής εποχής της συνεργασίας και της κοινής ιδιοχτησίας της γης και των μέσων παραγωγής που τα παράγει η εργασία.

Η μετατροπή της κομματιασμένης ατομικής ιδιοχτησίας που βασίζεται στην προσωπική εργασία των ατόμων, σε κεφαλαιοκρατική ατομική ιδιοχτησία, είναι φυσικά ένα προτσές, ασύγκριτα πιο μακρόχρονο, σκληρό και δύσκολο από τη μετατροπή σε κοινωνική ιδιοχτησία της κεφαλαιοκρατικής ιδιοχτησίας που βασίζεται πραγματικά κιόλας πάνω σε κοινωνικό τρόπο παραγωγής. Εκεί επρόκειτο για την απαλλοτρίωση της λαϊκής μάζας από λίγους σφετεριστές, εδώ πρόκειται για την απαλλοτρίωση λίγων σφετεριστών από τη λαϊκή μάζα[1] .

Κ. Μαρξ Φ. Ενγκελς, Διαλεχτά Εργα, τ. 1ος σελ. 544-547

[1] «Η περίοδος της βιομηχανίας, που η αστική τάξη είναι ο άβουλος και παθητικός της φορέας, βάζει στη θέση της απομόνωσης των εργατών με το συναγωνισμό, την επαναστατική τους συνένωση με την οργάνωση. Έτσι, με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας αφαιρείται κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης το έδαφος που πάνω στη βάση του παράγει και ιδιοποιείται τα προϊόντα. Πριν απ' όλα, η αστική τάξη παράγει τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευγες... Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορος, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ' τον αφανισμό... είναι αντιδραστικές γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας». (Καρλ Μαρξ και Φ. Ενγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού του Κόμματος, Λονδίνο 1847, σελ. 9-11). [Σημείωση του Μαρξ]

Στιγμές χαλάρωσης

Χτες το απόγευμα, καθώς με μια συνηθισμένη διαδικτυακή βόλτα προσπαθούσα να χαλαρώσω μετά από μια ιδιαίτερα έντονη και κουραστική ημέρα δουλειάς, πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου μια σκέψη συμπάθειας για τους κυβερνητικούς βουλευτές και, γενικά, για το προσωπικό που υπηρετεί την αστική τάξη από θέσεις εξουσίας. Φευγαλέα (το ξαναλέω και το τονίζω!) αισθάνθηκα κάτι σαν λύπηση για όλους αυτούς που παλεύουν να αλλάξουν χρώμα στο μαύρο, προκειμένου να μας πείσουν με το ζόρι ότι, έστω και με τεράστιες δυσκολίες, όλα πάνε καλά και θα πάε ακόμη καλύτερα. Είναι όντως αξιολύπητοι, καθώς αραδιάζουν νούμερα, τα ανακατεύουν, τα γιαχνίζουν και τα σερβίρουν νομίζοντας ότι κάτι καταφέρνουν. Δεν καταλαβαίνουν οι τλήμονες αριθμολάγνοι ότι η ευημερία των αριθμών τους ελάχιστα απασχολεί τον λαό.

Μάργκαρετ Θάτσερ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η τελευταία τους συνάντηση έγινε στις 13/11/1990.
Την επόμενη μέρα, σε εσωκομματικές εκλογές, η Θάτσερ έχασε την ηγεσία τού κόμματός της.

Οι προηγούμενοι έβλεπαν στους αριθμούς μια ιστορία επιτυχίας, ένα σαξές στόρυ, όπως το έλεγαν. Οι τωρινοί βλέπουν πλεονάσματα και ανάπτυξη εκεί όπου κάποτε υπήρχαν ελλείμματα και ύφεση. Κανένας τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο λαός δεν κοιτάζει τα νούμερα για να δει επιτυχίες και ανάπτυξη. Κοιτάζει, πρώτα-πρώτα, την τσέπη του. Κοιτάζει το καλάθι τού σουπερμάρκετ, που δεν λέει να γεμίσει με τα χρειώδη, παρ' ότι το σχετικό κονδύλι τού οικογενειακού προϋπολογισμού έχει ήδη εξαντληθεί. Κοιτάζει την τσέπη του και υπολογίζει με τρόμο τις ημέρες που απομένουν ώσπου να βγει κι αυτός ο μήνας. "Ρε συ Θόδωρε", μου είπε προ καιρού κάποιος, "πάει ο μήνας 25-26 και λέω Παναγία μου να πέσω για ύπνο κι όταν ξυπνήσω να έχει πάει πρώτη του άλλου, για να έχει μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα". Άιντε τώρα να μιλήσεις σ' αυτόν τον άνθρωπο για διαπραγματεύσεις, κλεισίματα αξιολογήσεων και ρυθμίσεις χρέους. Θα σου πει ένα μεγαλοπρεπές "δεν μας χέζεις, ρε Ευκλείδη", και θά 'χει και δίκιο.

Αλήθεια, ποιός "ευήμερος" αριθμός αποτυπώνει την κατάντια να κλέβονται ιατρικά μηχανήματα από τα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν πλέον φύλακες; Ποιός "ευήμερος" αριθμός δικαιολογεί την υφαρπαγή τής αξιοπρέπειας των ηλικιωμένων, που βλέπουν την σύνταξή τους να εξαχνώνεται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός κόβει τα φτερά νέων ανθρώπων και τους απαγορεύει να ονειρεύονται; Ποιός "ευήμερος" αριθμός καταγράφει την θλίψη από την εγκατάλειψη και την κατάρρευση που υποδηλώνουν τα διαλυμένα πεζοδρόμια στις γειτονιές, οι μισοκατεστραμμένοι κάδοι σκουπιδιών που όσο πάνε και λιγοστεύουν κι αυτοί, τα όλο και περισσότερα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολειό τους ή τους γονείς που σιγολυώνουν μέρα με τη μέρα επειδή δεν μπορούν να συντηρήσουν την οικογένειά τους; Εκτός αν ανάπτυξη σημαίνει ένα απορρυθμισμένο κράτος, που νοιάζεται κυρίως για το μπιρ-παρά ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και για τα ματωμένα "πρωτογενή πλεονάσματα", σε βάρος των πολιτών του και προς εξασφάλιση των δανειστών του...


Κι ενώ ο νους μου ταξίδευε σε τέτοια μίζερα μονοπάτια, νά 'σου και οι νεώτερες ειδήσεις από το τελευταίο ταξίδι του επίτιμου. Δεν το ήθελα αλλά δεν κατάφερα να αποφύγω την γέννηση ενός ερωτήματος στο μυαλό μου: πώς θα καταγράψει η ιστορία τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Ως μεγάλο και οραματιστή πολιτικό ή ως αποστάτη και Εφιάλτη; Ως εκείνον που μπορούσε να πάει την Ελλάδα μπροστά και δεν τον άφησαν ή ως τον γελωτοποιό τού "0+0=14%"; Ως κυβερνήτη που έκανε ό,τι νόμζε σωστό χωρίς να λογαριάζει πολιτικό κόστος ή ως "πολιτικό κτήνος", όπως τον χαρακτήριζε τότε ο Τράγκας; Ως γκαντέμη; Ως τον άνθρωπο που πριν 25 χρόνια προφήτεψε ότι σε δέκα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει το όνομα Μακεδονία; Άγνωστο. Προσωπικά, τον έχω καταγράψει ως εκείνον που μου κούναγε το δάχτυλο στα μούτρα, κατηγορώντας με ότι κατέστρεψα τον τόπο επειδή κατανάλωνα περισσότερα από όσα παρήγαγα. Ένα δάχτυλο εκείνος, πέντε εγώ εις απάντησιν.

Άκου, φίλε μου! Κατέστρεψα τον τόπο εγώ, που ποτέ δεν έβαλα στην τσέπη μου κάτι περισσότερο από την αμοιβή της εργασίας μου; Κι αυτήν κουτσουρεμένη κατά την υπεραξία της (μη με κοιτάτε στραβά, ο παππούς Κάρολος μου το είπε) και φορολογημένη μονά και διπλά κατά το υπόλοιπό της; Κι άιντε να δεχτώ ότι έχω κι εγώ μερίδιο στην ευθύνη, μιας και τόλμησα να αγοράσω καινούργιο αμάξι 1100 κυβικά το 2002 (αυτό που έχω ακόμη, δηλαδή). Εκείνος που βρέθηκε επί 58 ολόκληρα χρόνια στο γκουβέρνο, από το 1946 μέχρι το 2004, δεν έχει καμμιά ευθύνη; Όλα τα στραβά ψωμιά η νύφη τα έφτιαξε; Η πεθερά κανένα;

Έφυγε ο επίτιμος και μας άφησε στην πόρτα τον γυιο του. Έφυγε ο γέρος της δημοκρατίας και μας παρέδωσε στον γυιο του κι εκείνος στον δικό του γυιο. Έφυγε ο εθνάρχης και μας έρριξε στα χέρια τού ανηψιού του. Σόι πάει το βασίλειο, σάμπως τα αξιώματα να είναι φτιαγμένα για να παραδίδονται κι όχι για να κερδίζονται. Μια φορά είπαμε ως λαός να διαλέξουμε κάτι καινούργιο αλλά, μόλις ανοίξαμε τα μάτια, είδαμε τα ίδια, γνωστά πρόσωπα να μας κοιτάζουν χαμογελαστά, καθισμένα στις ίδιες καρέκλες. Τό 'χουμε ως λαός, ρε παιδί μου: είμαστε κολλημένοι στην παράδοση. Πάσχουμε από προγονολατρεία. Δεν μας αγγίζει ο βολταιρικός αφορισμός "αν έχεις ικανότητες, δεν έχεις ανάγκη από προγόνους". Εμείς εκεί: αφού είναι από σόι, μας κάνει μια χαρά. Κάνει και για δήμαρχος και για περιφερειάρχης και -γιατί όχι;- για πρωθυπουργός.

Έπειτα, είναι και το άλλο. Αφού "η Ελλάς προώρισται να ζήση", θα ζήσει και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν τα κάνει ρόιδο ο Μάκης, θα φέρουμε τον Τάκη. Κι αν τα μουσκέψει κι αυτός, θα βγάλουμε τον Σάκη. Κι ύστερα τον Λάκη. Ίσως και τον Πάκη. Ακόμα και τον Δάκη. Δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να μας σώσει, εφ' όσον έτσι "προώρισται". Βέβαια, θα μπορούσαμε να είμαστε παντοδύναμοι ως λαός, αν είχαμε ακούσει τον Άλφρεντ Τέννυσον που ισχυριζόταν ότι για την παντοδυναμία αρκούν τρία και μόνο πράγματα: αυτοσεβασμός, αυτογνωσία και αυτοκυριαρχία. Δυστυχώς, εμείς το "αυτο-" δεν το μάθαμε ποτέ. Περιμένουμε την εξ ύψους σωτηρία διά χειρός κάποιου -άκη. Ακόμη και του Μητσοτάκη...

Λίγο πριν την αποστασία: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Στέφανος Στεφανόπουλος, Γεώργιος Παπανδρέου

Κάπου εδώ άρχισα να συνέρχομαι και να αναδύομαι από τον βυθό με μια αίσθηση στυφάδας. Ωραίο τρόπο βρήκα να χαλαρώσω... Να μένει το βύσσινο! Καλύτερα στην τσίτα.

Μίλα μου βρώμικα

Η αλήθεια είναι πως περίμενα περισσότερα βρώμικα σχόλια για το 89' με αφορμή το θάνατο του Μητσοτάκη, του στιλ "τρώνε μαζί με το Χαρίλαο ντολμαδάκια στις γειτονιές των αγγέλων". Αλλά αυτά παραδόξως ήταν λιγοστά (δες ως εξαίρεση στον κανόνα ένα κείμενο του Καρτερού, που τα έγραψε σχεδόν στα σοβαρά, αλλά για καλό κι ένα ωραίο ξέπλυμα στο πλυντήριο της ΕφΣυν από τον άνθρωπο των ειδικών αποστολών). Και δεν είναι τυχαίο ίσως. Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για τα παλιά δεξιά λάθη του ΚΚΕ από το σύγχρονο αριστεροχώρι, που πάτησε συνειδητά και ολόψυχα την μπανανόφλουδα της ΠΦΑ; Με τι σκεπτικό και ποιο... ηθικό πλεονέκτημα, που θα έλεγε κι ο Καρτερός;

Εξάλλου, το κόμμα έβγαλε χρήσιμα διδάγματα, φροντίζοντας να απομακρυνθεί στην πράξη από τη λογική που οδήγησε σε αυτές τις τακτικές επιλογές. Τα υπολείμματα από τα ντολμαδάκια (σημειολογικό υπονοούμενο περί γιαλαντζί αριστεράς) στα δόντια είναι ευκρινή, και θα χτυπούσαν άσχημα στο μάτι, αν υπήρχαν ακόμα και δεν είχε γίνει καθαρισμός από την εποχή της κάθαρσης.
Αλλά... αστραφτερή οδοντοστοιχία, αστραπές δε φοβάται. Καθαρά πράγματα...

Τι μένει λοιπόν σε όσους έχουν έτοιμο το συμπέρασμα "ναι αλλά το ΚΚΕ..."; Να λυγίσουν από την ανάποδη το κλαδί και να πιάσουν την ιστορία για την ηγεσία που τσαλαπατά την ιστορία του κόμματος και τα σύμβολά της -που αυτοί θεωρητικά τα έχουν "εικόνισμα", για να θυμηθούμε ένα ιστορικό τσιτάτο του Χαρίλαου. Κι έτσι καταλήγουμε σε κωμικοτραγικά λογικά (;) σχήματα και αφηγήσεις του στυλ:

Ανάθεμα στο ΚΚΕ που προδίδει την ιστορία του ΕΑΜ, το οποίο μας πρόδωσε στη Βάρκιζα.
Ανάθεμα στους επάρατους σταλινικούς που ξεπούλησαν την παράδοση των Λαϊκών Μετώπων, που μας είχαν ξεπουλήσει στην αστική τάξη.
Ανάθεμα και στην ηγεσία που αποκαθήλωσε το Χαρίλαο (ως εικόνισμα) ο οποίος βέβαια ευθύνεται για την πατάτα (και τα ντολμαδάκια) του 89'.

Το ζήτημα δεν είναι φυσικά να σταθούμε σε προδοσίες και πρόσωπα, αλλά να κρίνουμε σφαιρικά τις αιτίες και συνολικά την πορεία που οδήγησε στην κρίση του 89-91. Αυτή τη δύσκολη (αυτο)κριτική μόνο το κόμμα επιχειρεί να την κάνει, αναλύοντας τα προβλήματα στη στρατηγική του, τη στάση του στο ζήτημα της κυβέρνησης -κι αυτό ακριβώς είναι που ξεσηκώνει τις υστερικές αντιδράσεις των... "εικονισματομάχων". Αν δεν το κάνουμε αυτό, το 89' προκύπτει ξαφνικά, μεταφυσικά, σαν κεραυνός εν αιθρία: ("Α, ένα 89! Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;"). Και τα προβλήματα αυτά αποτυπώνονται ακόμα και στην αριστερή κριτική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) της περιόδου, που μιλούσε πχ για το φως της Περεστρόικα και το σκοτάδι των νεοσταλινικών μεθόδων -ακόμα και σε κάποια σημαντικά κείμενα του Κάππου, που βάλλει μεν από θέση αρχής κατά του κυβερνητισμού, αλλά αφήνει ανοιχτά κάποια παραθυράκια για σχηματισμό άλλου τύπου κυβέρνησης.

Το πρόβλημα δεν ήταν ασφαλώς η αριστερή κριτική, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκε και τα σημεία στα οποία εστίασε: το 89' αντιμετωπίστηκε ξεκομμένα από την προγενέστερη περίοδο και ως προδοσία, επειδή κάναμε τον "ιστορικό συμβιβασμό" και την κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ και όχι για τις επεξεργασίες του 12ου συνεδρίου, τη συγκρότηση του (ενιαίου) Συνασπισμού και την αρχική αμηχανία απέναντι στο ΠαΣοΚ -όπου το αριστεροχώρι έπεσε στο "δις εξαμαρτείν".
Το ΝΑΡ ήταν στην καλύτερη περίπτωση η τιμωρία του κόμματος και το τίμημα που πλήρωσε για τα δεξιά του λάθη-απόκλιση. Αλλά η τιμωρία για ένα λάθος δεν είναι αυτομάτως σωστή και δικαιωμένη ως ανεξάρτητη πολιτική επιλογή.

Βέβαια το βασικό δεν είναι τι θα πεις στους άλλους και πώς θα τους αντιμετωπίσεις. Στον Πασόκο που μιλάει με ύφος για το "βρώμικο 89", λες πολύ απλά πως εμείς απλώς το ξεβρομίσαμε και γίναμε δυστυχώς η κολυμβήθρα που ξέπλυνε τις δικές τους βρομιές. Και αν είναι κάποιος αριστεροχωριανός -που δε φροντίζει καν λεκτικά να διαφοροποιήσει τη σπόντα του περί "βρόμικου 89", παίζεις με τις αντιφάσεις του κι αντιστρέφεις τα ερωτήματα για το σήμερα.

Το βασικό όμως είναι τι θα πούμε εμείς στον εαυτό μας. Και να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε κάποιες επιλογές στο ιστορικό τους πλαίσιο, για να καταλάβουμε τα λάθη μας και να τα αποφύγουμε, όχι για να τα δικαιολογήσουμε.

Η αλήθεια είναι πως στη δεδομένη χρονική στιγμή, είτε έτσι είτε αλλιώς, μας την είχαν στημένη και μας περίμεναν στη γωνία. Αν δεν μπαίναμε σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, θα ευθυνόμασταν για τη συγκάλυψη των πράσινων σκανδάλων και για την... ακυβερνησία που έφεραν τα πιο αναλογικά (όπως λέμε πιο έγκυος) εκλογικά συστήματα. Μπρος (αστικός) γκρεμός και πίσω (νεο-αριστερό) ρεύμα. Η μόνη διέξοδος από αυτόν το φαύλο κύκλο, θα ήταν ένας διαφορετικός πολιτικός λόγος -και βασικά λογική- με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό, που δε θα την απασχολούσε τι είδους κυβέρνηση θα έχει ο τόπος. Κι αυτό επί της ουσίας, ήταν κάτι που το βρήκαμε μπροστά μας το 2012.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης πως τα συγκρατημένα εγκώμια των Συριζαίων προς τον πολιτικό αντίπαλο Μητσοτάκη, του αναγνωρίζουν ότι έσπασε το ταμπού της εισόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία, που κατά κάποιον τρόπο λείανε το έδαφος για τη σημερινή ΔΦΑ.

Από μια άλλη άποψη, προσωπικά μπορώ να καταλάβω όσους κατάπιαν μεν την πρώτη κυβέρνηση Τζανετάκη, για να μην παραγραφούν τα σκάνδαλα, αλλά διαχώρισαν τη θέση τους από τη δεύτερη οικουμενική του Ζολώτα, όπου δε συνέτρεχε τέτοιος λόγος. Υπήρχε παρόλα αυτά μια... συνέπεια στο σκεπτικό της συμμετοχής σε μία (ακόμα) οικουμενική, χωρίς εκδικητικούς αποκλεισμούς -την οποία το ΠαΣοΚ δέχτηκε τέσσερις μόλις μήνες αφού απέρριπτε την ίδια πρόταση από... "θέση αρχής". Το λάθος ήταν στο βασικό σκεπτικό, όχι στις λεπτομέρειες.

Μιας και μιλήσαμε όμως για "θέση αρχής", ένα τελευταίο εντυπωσιακό στοιχείο είναι οι υπουργικές θέσεις που (δεν) πήρε το ΚΚΕ σε αυτές τις κυβερνήσεις, με βάση και τους εκλογικούς συσχετισμούς. Τα υπουργικά πόστα τα έπιασαν παράγοντες της "ανανεωτικής αριστεράς", όπως ο Κουβέλης και ο Κωνσταντόπουλος, ενώ το μόνο κομματικό στέλεχος που συμμετείχε σε μια υπουργική επιτροπή εν είδει τρόικας, ήταν ο Δραγασάκης, που σήμερα βρίσκεται στο Συνασπισμό. Που πάει να πει πως το κόμμα δεν "ξεπουλήθηκε" το 89' για να γλυκαθεί με τα υπουργικά πόστα και κυβερνητικές ευθύνες. Δεν ήταν έγκλημα-προδοσία, αλλά κάτι χειρότερο: ήταν λάθος. Ακόμα και στα λάθη του, όμως, το ΚΚΕ κράτησε τις αρχές του... 

Έρχονται πιο δύσκολα πράγματα για το τόπο…

      

«Έρχονται πιο δύσκολα πράγματα για τον τόπο γι’ αυτό πρέπει οι πολιτικοί να συνεννοηθούν»!

Αυτό είπε ο Δήμος πριν από λίγο με αφορμή την κηδεία του Μητσοτάκη, τα γιουχαΐσματα προς τον πρωθυπουργό κατά την προσέλευσή του στην νεκρώσιμη ακολουθία και την καταδίκη των αποδοκιμασιών από την ΝΔ.

Το φέρετρο του Μητσοτάκη ένωσε την αντιλαϊκή πολιτική, αυτούς που την ασκούν και αυτούς που την προπαγανδίζουν και την υπερασπίζονται! Μπροστά στο φέρετρο του Μητσοτάκη ξεσπάθωσαν όλοι οι υπερασπιστές της σφαγής του λαού για το πόσο αναγκαία είναι ο βασανισμός και η σφαγή του λαού, για το θάρρος με το οποίο ο Μητσοτάκης ασκούσε την αντιλαϊκή πολιτική χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος και για το ότι όσοι ασκούν σήμερα εξουσία θα πρέπει να μιμηθούν τον Μητσοτάκη!

Ο Δήμος συμπλήρωσε ότι δεν έρχονται χρόνια δύσκολα μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Το ερώτημα προς τον Δήμο, τον κύριο αντιπρόεδρο, προς τους μεγάλους δημοσιογράφους της χαζοχαρούμενης ημέρας που συμφωνούσαν μαζί του και που επαύξαναν, το ερώτημα προς όλους τους Δήμους είναι το πώς είναι δυνατόν το 2017 με τόσο εξελιγμένη επιστήμη με τόσο ανεπτυγμένα τεχνικά μέσα και εργαλεία να έρχονται πιο δύσκολα πράγματα για την Ελλάδα και τον κόσμο;! Πώς είναι δυνατόν το 2017 και ενώ παράγεται αμύθητος πλούτος, μεγάλο μέρος του λαού να ζει στην ανέχεια και στην εξαθλίωση;! Πώς είναι δυνατόν το 2017  με τα μαύρα αφεντικά να ξεχειλίζουν από τον πλούτο και 30.000 παιδιά να πεθαίνουν στον κόσμο από την πείνα;! Πώς είναι δυνατόν κύριοι Δήμοι την ώρα που υπάρχει αμύθητος πλούτος να ζητάτε από τον κόσμο να σκύψει κι άλλο το κεφάλι και να ζήσει με τόσα χρήματα το μήνα που τα παιδιά σας αν τους τα δώσετε για χαρτζιλίκι θα σας τα πετάξουν στα μούτρα θεωρώντας τα λίγα;!

Άξιος ο μισθός σας κύριοι Δήμοι που τρομοκρατείτε την συνείδηση του κόσμου για τα χειρότερα που έρχονται, ώστε να αισθάνεται ευχαριστημένος και μόνο που αναπνέει! Άξιος ο μισθός σας που, ενώ παρουσιάζεται την χλιδή και ζείτε οι ίδιοι μέσα σ’ αυτήν, προσπαθείτε να πείσετε τον κόσμο ότι εκείνος πρέπει να ζει με ένα κομμάτι ψωμί! Άξιος ο μισθός σας κύριοι Δήμοι, γιατί κάνετε ότι δεν μπορεί να κάνει ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης και μάλιστα το κάνετε καθημερινά! Τρομοκρατείτε τον κόσμο να δεχθεί νέες βαρβαρότητες και μάλιστα χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη! Άξιος ο μισθός σας!

Για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, πέρα από τις διαφωνίες που έχουμε με τον Δήμο, τους Δήμους και τα παιδιά της χαζοχαρούμενης ημέρας δηλώνουμε υπεύθυνα ότι τους αγαπάμε βαθύτατα και ευχόμαστε ο Θεός να μας κόβει μέρες και να τους τα δίνει χρόνια ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους! Την δήλωση αυτή δεν την κάνουμε επειδή φοβόμαστε, αλλά από ανάγκη να εκφράσουμε την αγάπη μας στα παιδιά! Οπωσδήποτε δεν θα κρύψουμε ότι δεν θα θέλαμε να βρεθούμε διωκόμενοι για έκφραση μίσους όπως ο Φιλιππάκης!

Αγαπάμε και σεβόμαστε χαζοχαρούμενη ημέρα γιατί σε μια «ανάλαφρη» και «δροσερή» πρωινή εκπομπή εκβιάζουν τόσο την συνείδηση του λαού να αποδεχτεί την αντιλαϊκή βαρβαρότητα όσο δεν την εκβιάζουν όλα τ’ άλλα κανάλια μαζί! Μπράβο στα παιδιά της χαζοχαρούμενης ημέρας και ιδιαιτέρως στον Δήμο, που μας εκβιάζουν με σημαία τους τον Μητσοτάκη και απαιτούν από εμάς να τον κάνουμε και δικιά μας σημαία!

Χαρίδημος Πένσας

Εμφύλιος στην Κρήτη και Μητσοτάκης: Ευτυχώς κάποιοι έχουμε ρίζα αίματος

ΟΧΙ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν "υπήρξεν ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής" Και ΟΧΙ, " όποια αντίθεση και αν έχεις μαζί του, δεν "οφείλεις να του το αναγνωρίσεις." Απλώς γιατί πρόκειται περί ψεύδους, περί επιμελώς κατασκευασμένου αφηγήματος του ιδίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που πλείστα ιστορικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες αγωνιστών της Αντίστασης το έχουν καταρρίψει.
Το απόσπασμα περί πρωτουργού χάρη στον οποίο απεφεύχθη ο εμφύλιος στη Κρήτη, είναι από την επιστολή που προσκόμισε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο Μανώλης Γλέζος, σε μια επίσκεψη "υψηλού πολιτικού πολιτισμού" όπως τη χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ.

Να μην γνωρίζει ο Μανώλης Γλέζος την ιστορική αλήθεια; Δεν μπορώ να το διανοηθώ...Δεν γνωρίζει για το κεφάλι του καπετάν Ποδιά και ποιοί το περιέφεραν στους δρόμους; Πόσο μάλλον που πρόσφατα το θέμα ανακινήθηκε με την "αιφνίδια" επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Δημήτρη Κουτσούμπα και το δώρο του προς τα αρχεία του ΚΚΕ. Δώρο, που δεν ήταν άλλο από την περίφημη συμφωνία του Θερίσου, το 1943, μεταξύ του ΕΑΜ και της ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κρήτης) που φέρει υποτίθεται και την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και με την οποία υποτίθεται μπήκαν οι ΄βάσεις για να αποφευχθεί ο εμφύλιος.
Ευτυχώς κάποιοι αντιδράσαμε τότε και άνοιξε πάλι η συζήτηση. Κάποιοι που έχουμε ρίζα αίματος σε αυτή την υπόθεση. Κι επειδή ο Κων, Μητσοτάκης έφτασε τα 99, αλλά ο θείος μου ο Στέφανος Σκαράκης, μόνο τα 19, έχω χρέος να μην σωπαίνω. Παραδομένος από τους Γυπαραίους συνεργάτες του Μητσοτάκη, στους Γερμανούς, ο επονίτης αδελφός της μάνας μου, εκτελέστηκε στην Αγιά το 1944. Μετά τη συμφωνία του Θερίσου δηλαδή. Μόνο 19 χρονώ. Δεν είχε κουπόνι για να τρώει σε τρία συσσίτια, είχε μπογιά για συνθήματα κατά των Γερμανών. Τον παρέδωσαν δεμένο ως "Μεγκάλο κουμμουνιστή", όπως είπε ο Γερμανός διοικητής στον παππού μου που έπεσε στα πόδια του.
Ο θείος μου είναι ένα μικρό δρομάκι στη Νέα Χώρα και μια φωτογραφία στην τραπεζαρία του σπιτιού μας. Δεν κηδεύτηκε με τιμές, δεν κηδεύτηκε καν: Στο αφρόντιστο μνημείο στην Αγιά, στοιβαγμένα τα οστά όλων μαζί των εκτελεσμένων. Θα με στοιχειώνει σε όλη τη ζωή μου, το βογγητό της γιαγιάς μου, ανάμεσα στα κόκκαλα εκεί, μια μέρα που την πήγαμε ν' ανάψει το καντήλι: "Αχ παιδάκι μου και νάξερα ποιο είναι το κεφαλάκι σου, να το φιλήσω"...
Υ.Γ. Ο θείος μου Στέφανος Σκαράκης είναι ο ήρωας του βιβλίου της Μάρως Δούκα "το δίκιο είναι ζόρικο πολύ". Οποιος θέλει να μάθει αλήθειες για το ρόλο του Μητσοτάκη την περίοδο εκείνη, για τον αποκλεισμό του ΕΛΑΣ και την εξόντωσή του από την ανίερη συμμαχία Αγγλων- Γερμανών- Γυπαραίων, ας το διαβάσει. Οποιος θέλει να μάθει γιατί οι Γερμανοί έφυγαν από τα Χανιά 5 μήνες αργότερα απο την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας ας το διαβάσει.
Οποιος θέλει να μάθει αν όντως "απεφεύχθη" ο εμφύλιος στην Κρήτη, ας διαβάσει το τρίτο της τριλογίας της Μάρως Δούκα,"Ελα να πούμε ψέμματα". Ας δει το συγκλονιστικό ντοκυμανταίρ "Αλλος δρόμος δεν υπήρχε" πάνω στο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή. Πολύ πρόσφατο (10-4) και το εξαιρετικό αφιέρωμα του Μάριου Διονέλλη στην ΕΦ ΣΥΝ με τίτλο "οταν ο Κυριάκος εξαφάνισε τον εμφύλιο στην Κρήτη" και με αφορμή το "δώρο" του Κυριάκου στο ΚΚΕ,...
Το κείμενο αναρτήθηκε στο Facebook

«Έξω η πολιτική από το σχολείο!» – Ο ρόλος του δασκάλου

  

Από herko στο Ιούν 1, 2017 Κοινωνία

Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //

Όπως ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ, το δικαστήριο επέβαλε ποινή 80 ημερών κοινωνικής εργασίας σε μαθητές Γυμνασίου του Ρέθυμνου.   Ο λόγος;  Κατέλαβαν το κτίριο όπου στεγάζεται το Γυμνάσιο τους , γιατί ήθελαν με αυτό τον τρόπο να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα τους στη μόρφωση.  Ο διευθυντής του σχολείου κάλεσε τον εισαγγελέα  και έδωσε  στην αστυνομία τα ονόματα των μαθητών του, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Η αλήθεια είναι ότι  το σχολείο, πριν το κλείσουν οι μαθητές , το «έκλεισε» η κυβέρνηση αρνούμενη να διορίσει δασκάλους.  Και το Υπουργείο, ως Πόντιος Πιλάτος,  έρχεται σήμερα και «νίπτει τας χείρας του».  Διαμαρτύρονται  μάλιστα οι κυβερνώντες  για τις ενέργειες του Διευθυντή. Πού πατάει όμως η ενέργεια του; Γιατί δεν αποφασίζει η κυβέρνηση της «Αριστεράς» να καταργήσει  με ένα νόμο τις διώξεις;  Γιατί  διατηρεί το νομικό πλαίσιο;  Γιατί επιμένει να διατηρεί δηλαδή το καθεστώς αυταρχισμού και ποινικοποίησης του αγώνα των μαθητών;
Θα θέλαμε με την ευκαιρία να βάλουμε  ένα ερώτημα, παλιό αλλά τόσο επίκαιρο : Το σχολείο και η εκπαίδευση γενικότερα  συνδέεται με την πολιτική;  Η δική μας απάντηση είναι:  Ναι, στα σχολεία γίνεται πολιτική. Είναι η πολιτική της αστικής τάξης, που δυστυχώς  για να περάσει βάζουν πλάτη και αυτοί που θα έπρεπε να είναι με το μέρος των μαθητών και των γονιών τους. Όλοι αυτοί  που κόπτονται μήπως κάποιοι μαθητές αναμειχθούν με «τα πολιτικά»,  μήπως μεταφέρουν αγωνιστικές πρακτικές στο σχολείο και «μιάνουν» το σύνολο των συμμαθητών τους και την εκπαίδευση. Αυτοί που φωνάζουν: «Έξω η πολιτική από το σχολείο!». Ο δάσκαλος, ναι, είναι φορέας πολιτικής. Γιατί πολιτική είναι και το αναλυτικό πρόγραμμα και το σχολικό βιβλίο που διαστρεβλώνει την αλήθεια, πολιτική είναι  τα εκπαιδευτικά προγράμματα της ΕΕ  και ό,τι αντιδραστικό ιδεολόγημα περνάει μέσα στο σχολείο.
Ο αγωνιστής και ριζοσπάστης δάσκαλος  όμως, αυτός που θέλει να διδάξει πραγματικά τα παιδιά, στέκεται δίπλα τους και συμπαρατάσσεται  στον αγώνα τους για την κατοχύρωση του δικαιώματός τους στη μόρφωση. Διδάσκει αγωνιστικότητα και αξιοπρέπεια με το παράδειγμά του.  Όταν η Ρ. Ιμβριώτη ήταν γυμνασιάρχης στο Κιλκίς, αγρότες  έφηβοι ακόμα, μαθητές στο Γυμνάσιο στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οργανώνονταν  στο αγροτικό και κομμουνιστικό κίνημα (ΟΚΝΕ). Το κράτος τους έδιωχνε από το σχολείο τότε κι  εκείνη στάθηκε σύμμαχος των μαθητών της και τους υπερασπίστηκε.  
Ας θυμηθούμε, κλείνοντας,  τα λόγια των μεγάλων Παιδαγωγών  που πρέπει να ακολουθούν κι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί,  όσοι θέλουν να λέγονται Δάσκαλοι και Παιδαγωγοί.
 « Ο δάσκαλος δεν είναι μόνο γράμματα, είναι περισσότερο από όλα ο ίδιος παράδειγμα αγωνιστικό και αποφασιστικό με τη δράση του, με το βίο και την πολιτεία του για τους μαθητές του». Ρ. ΙΜΒΡΙΩΤΗ
«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ψυχικά ανήμπορος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους» Δ. ΓΛΗΝΟΣ
« Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους . Μα για να φτιάξουμε ανθρώπους πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους. Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε».  Ρ. ΙΜΒΡΙΩΤΗ

Το …”ευγενικό πήδημα”

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Η Σούδα θα στηρίξει το Νατοϊκό Πήδημα στη Ρουμανία. Οπότε υπόσχομαι αναλυτικό ρεπορτάζ για την απάντηση που θα λάβουμε ως κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ στην ερώτηση που καταθέσαμε για την απεμπλοκή της χώρας μας από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Λιάνα Κανέλλη

Θα μπλέξω με τον τίτλο. Είναι όμως ακριβέστερος σ’ ό,τι αφορά την εθνική κυριαρχία από την επίσημη προγραμματισμένη νατοϊκή άσκηση δράκουλα που θα ξεχυθεί στα ρουμάνικα εδάφη ως ευγενικό άλμα (NOBLE JUMB 2017). Άγγλοι, Γερμανοί, Νορβηγοί και Πολωνοί, Ισπανοί και Αλβανοί και Κατωχωρίτες στρατιώτες με συντονισμό σιτσιλιάνικο, θα πλημμυρίσουν με σιγουριά κι ελπίδα την ηρωική Αλεξανδρούπολη μέρες τετάρτου μνημονίου. Δεν είναι Πήδημα. Είναι τιμή να γίνεται η χώρα προθάλαμος πολεμικού εργαστηρίου ώστε να αξιολογηθεί το προσωπικό, ο εξοπλισμός κι η υπηρεσιακή δυνατότητα τεσσάρων χιλιάδων στρατιωτών και των επιτελείων τους. Το νατοϊκό ιμπεριαλιστικό Πήδημα-άλμα απαιτεί χρήση ελληνικής στεριάς, θάλασσας, και εναέριου χώρου αφού έχουμε συμφωνήσει με τον ευρωνατοϊκό στρατοφύλακα να του παρέχουμε “υπηρεσίες φιλοξενούσας χώρας”. Τώρα για το χώρα έχω πρόβλημα διευκρίνησης του όρου. Μετά τη συμφωνία από το θερινό τμήμα της Βουλής τον Αύγουστο του 2009 , που κατεπειγόντως υπέγραψε η Ελληνική Δημοκρατία με το SHAPE (ΝΔ συν ΠΑΣΟΚ με Supreme Headquarters Allied Powers Europe) ο όρος πήδημα είναι απολύτως διευκρινισμένος. Το SHAPE, που αν δεν ήταν αρκτικόλεξο σημαίνει και σχήμα-μορφή του νατοϊκού δράκου, έχει έκτοτε νομική κάλυψη, όχι απλώς να περνάει απ’ τη χώρα, συν γυναιξί και τέκνοις, αλλά και να εμπλέκεται σε τυχόν κρίσεις και έκτακτες καταστάσεις, πράγμα που δεν άλλαξε ούτε με την πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, ούτε με τη χιλιοστή φορά αριστερά που κομπάζει ότι ενέχει θέση μανδηλακίου στο τσεπάκι του σακακιού των ΑΝΕΛ. Κι έτσι το Πήδημα έγινε “ευγενικό Πήδημα”.
Η επιλογή του όρου Πήδημα γι αυτή την άσκηση έχει σημειολογική αξία, τουλάχιστον facebook. Γιατί το ΝΑΤΟ ήταν και θα είναι πάντα ένα μεγάλο άλμα-Πήδημα επεμβάσεων κι αιματοκυλίσματος λαών και καλή άσκηση για τα νιάτα μας τα ένστολα, φαντάρους, υπαξιωματικούς κι αξιωματικούς που μαθαίνουν κι από δεξιά κι απ’ αριστερά, τι εστί πολεμικό βερίκοκο, ήδη συμμετέχοντας σε δεκατρείς νατοϊκές αποστολές.
Τα παλιά τα χρόνια ένα πλοίο έφτανε στο Σαρωνικό κι οι αριστεροί προοδευτικάριοι ηρακλείς του αστικού στέμματος σκιτσογραφούσαν και γκάριζαν “κορίτσια ο στόλος”. Τώρα οι προπομποί που φτάνουν στην Αλεξανδρούπολη, ο δε κύριος κορμός των Βρετανών που θα στρατωνιστούν σε στρατόπεδο της περιοχής , και μετά δια του Ορμυνίου θα εκστρατεύσουν προς Βουλγαρία, τα αλβανικά τροχοφόρα και οι Ισπανοί κονκισταδόρες που θα αποβιβαστούν έχοντας αφήσει τα logistics στη Νάπολη, αντιμετωπίζονται σοβαρά και χωρίς χαρακτηρισμούς ειρωνικού “μίσους”. Αλλά όταν βλέπεις στα κείμενα αυτών των ημερών για το ρουμάνικο Πήδημα 2017 , ότι η Ελλάδα παρέχει “υπηρεσίες φιλοξενούντος έθνους” τόσο κατά τη φάση ανάπτυξης των νατοϊκών δυνάμεων όσο και κατά την αναδίπλωση τους, μεταξύ αυτών φορτοεκφόρτωση μέσων και προσωπικού, καταλύματα, συνοδεία και ασφάλεια κατά την είσοδο, διέλευση και έξοδό τους από το εθνικό μας πετσί, ανατριχιάζεις. Αισθαντικό Πήδημα. Όχι αισθητό. Το “φιλοξενούν έθνος” χαίρει διεθνούς αναγνώρισης ως “ιδιαίτερα αξιόπιστος σύμμαχος”. Απ’ τα φιλόξενα κορίτσια μόνον του στόλου, στο φιλόξενο έθνος που αξιόπιστα θα ξεχρεώνει μέχρι το 2060 αυτά και τ’ άλλα κερατιάτικα και αριστερώς αξιόπιστα….
Περιμένω να δω ρεπορτάζ και εκτός εκπομπής των Ενόπλων Δυνάμεων για την τόνωση της τοπικής αγοράς απ’ το πέρασμα των νατοϊκών παίδων, ζουμερά και ζωντανά πλάνα απ’ τις ασκήσεις στις ρουμάνικες πεδιάδες, ένα νατοϊκό survivor με ζουμ στη γαλανόλευκη. Το θέαμα που πάει δηλαδή πακετάκι με τη μοδέρνα κουραμάνα (υποθέτω ότι υπάρχει άλλη λέξη πια, σ’ όλες τις γλώσσες ίδια, για υγιεινές μπάρες στρατιωτικής διατροφής ). Μην το ξεχάσω. Κι η Σούδα θα στηρίξει την Αλεξανδρούπολη και το ρουμάνικο Πήδημα κι άλλα ωραία τέτοια εθνικά μέρη. Οπότε υπόσχομαι αναλυτικό ρεπορτάζ για την απάντηση που θα λάβουμε ως κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ στην ερώτηση που καταθέσαμε, σύσσωμη η ομάδα, για την απεμπλοκή της χώρας μας από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Ανοιχτή επιστολή φαντάρων από το Καστελόριζο

Ανοιχτή επιστολή φαντάρων από το Καστελόριζο

Με ανοιχτή επιστολή, στρατιώτες που υπηρετούν στο Καστελόριζο διαμαρτύρονται για τη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη ΝΑΤΟική άσκηση «Noble Jump». Η επιστολή έχει ως εξής:
«Εμείς, στρατιώτες που υπηρετούμε τη θητεία μας στο νοτιοανατολικότερο άκρο της χώρας, στο Καστελόριζο, εκφράζουμε την ανησυχία μας με αφορμή τη ΝΑΤΟική άσκηση "Noble Jump" που θα πραγματοποιηθεί στη Ρουμανία. Στα πλαίσια της άσκησης παραχωρούνται εδάφη της πατρίδας μας για τη διέλευση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων (από την Αλβανία, την Ιταλία, τη Μ. Βρετανία και άλλων χωρών), αλλά και στρατιώτες και στρατιωτικές εγκαταστάσεις για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την άσκηση του ΝΑΤΟ. Αυτά στην πράξη σημαίνουν ότι υπονομεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού και της χώρας και εντάσσουν τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ σε βάρος των λαών.
Μοναδική αποστολή των στρατιωτών που υπηρετούμε τη θητεία μας είναι η υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας μας. Το ΝΑΤΟ από την άλλη δεν αναγνωρίζει τα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας, η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο έχει πάει χέρι - χέρι με την αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας.
Γι' αυτούς τους λόγους διαμαρτυρόμαστε για τη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη ΝΑΤΟική άσκηση "Noble Jump" και απαιτούμε να επιστρέψουν όλοι οι Ελληνες στρατιωτικοί που βρίσκονται σε αποστολές εκτός συνόρων».

Να βρουν το λαό απέναντι

Να βρουν το λαό απέναντι

Σε Κρήτη και Αλεξανδρούπολη αντήχησε τις προηγούμενες μέρες το σύνθημα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», δίνοντας ηχηρή απάντηση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή, με την ενεργό συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, σπρώχνει το λαό σε επικίνδυνες ατραπούς.
Η μαζική παγκρήτια κινητοποίηση στη βάση της Σούδας, οι κινητοποιήσεις στον Εβρο, ενάντια στη διέλευση ΝΑΤΟικών δυνάμεων που συμμετέχουν σε άσκηση στη Ρουμανία, οι διαμαρτυρίες Ελλήνων φαντάρων για τις διευκολύνσεις που παρέχει η κυβέρνηση σε ΝΑΤΟικά στρατεύματα, η οργάνωση από το ΠΑΜΕ αντιιμπεριαλιστικών εκδηλώσεων στις 24 και 25 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη, είναι πρωτοβουλίες που εκφράζουν την εναντίωση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε σχεδιασμούς εχθρικούς προς τα συμφέροντά τους.
Αναδεικνύουν ταυτόχρονα την ανάγκη να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας.
Οι ίδιες οι εξελίξεις καθιστούν αυτή την ανάγκη επιτακτική, καθώς ο αέρας «μυρίζει μπαρούτι» από την Ουκρανία, τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια και το Αιγαίο έως την Ανατολική Μεσόγειο, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, διαγράφοντας ένα τεράστιο πεδίο εκδήλωσης σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, με επίκεντρο τους δρόμους της Ενέργειας και του παγκόσμιου εμπορίου.
Η κυβέρνηση, υπηρετώντας το στόχο ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, επιδιώκει τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας στην ευρύτερη περιοχή, ανταγωνιστικά προς άλλα κράτη και ιδιαίτερα προς την Τουρκία, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια και στη νοτιοανατολική πτέρυγα δράσης του ΝΑΤΟ. Μ' αυτόν το στόχο διαπραγματεύεται την επέκταση του ρόλου της βάσης της Σούδας και ταυτόχρονα παρέχει διευκολύνσεις στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ, όπως τώρα, με τη διέλευση στρατιωτικών δυνάμεων που συμμετέχουν σε άσκηση στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.
Είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει να εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και ότι πρόθεσή της είναι να εμπλακεί ακόμα πιο ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Στην ίδια ομιλία, ο Αλ. Τσίπρας χαιρέτισε το ΝΑΤΟικό δόγμα της «συλλογικής άμυνας και αποτροπής» απέναντι στη Ρωσία, που σε συνδυασμό με την ενεργότερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη Συρία αυξάνει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, δημιουργώντας υπόστρωμα για νέες εντάσεις.
Απέναντι σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να αντιτάξει την αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς της περιοχής. Να δυναμώσει η πάλη για άμεση απεμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από όλες τις επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα, να κλείσουν όλες οι βάσεις και οι ξένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο και τα Βαλκάνια, καμιά συμμετοχή σε στρατιωτικοπολιτική συμμαχία των καπιταλιστών.
Τα αντιλαϊκά μέτρα που τσακίζουν το λαό και η εμπλοκή σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι οι δύο όψεις της βαρβαρότητας του κεφαλαίου, που δεν διορθώνεται, δεν μερεμετίζεται, αλλά πρέπει να ανατραπεί, για να απαλλαγούν οι λαοί από εκμετάλλευση, φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά.

Μεγάλες οι κυβερνητικές ευθύνες και δεν κρύβονται...

Μεγάλες οι κυβερνητικές ευθύνες και δεν κρύβονται...

Το πρόσφατο γεγονός της καταδίκης τριών ανήλικων μαθητών Γυμνασίου από το Ρέθυμνο σε 80 ώρες κοινωνικής εργασίας, για την κατάληψη που έγινε στο σχολείο τους στην αρχή της χρονιάς, προκαλεί εύλογη αγανάκτηση και έντονες αντιδράσεις. Πόσο μάλλον που δεν είναι ούτε το πρώτο (και όπως φαίνεται ούτε το τελευταίο) κρούσμα αυταρχισμού του τελευταίου χρονικού διαστήματος, απέναντι σε μαθητές που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους στο σχολείο και στη ζωή. Μόλις πριν μερικούς μήνες, τον Οκτώβρη του 2016, άλλοι πέντε ανήλικοι μαθητές του Γυμνασίου Μαλακοπής στη Θεσσαλονίκη καταδικάστηκαν με την ποινή της επίπληξης για κινητοποιήσεις του προηγούμενου φθινοπώρου. Ταυτόχρονα, ο κατάλογος των διώξεων μαθητών που σέρνονται στα δικαστήρια, των μαθητών που βρίσκονται αντιμέτωποι με εισαγγελείς και αστυνομία για τις κινητοποιήσεις τους, είναι μακρύς, άνοιξε εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια και συνεχίζεται αμείωτος μέχρι και σήμερα. Πιάνοντας το νήμα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετράμε ένα σωρό κρούσματα αυταρχισμού και προσπάθειες τρομοκράτησης μαθητών που κινητοποιούνται και τώρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Τις κλούβες που έστειλαν έξω από σχολεία της Λαμίας για να συλλάβουν μαθητές που περιφρουρούσαν την κινητοποίηση που είχαν αποφασίσει, την προσπάθεια ποινικοποίησης των μαθητικών αγώνων στην Κεφαλονιά, στα Γρεβενά και στο Ηράκλειο της Κρήτης και τις καταδικαστικές αποφάσεις για δεκαπεντάχρονα παιδιά στη Θεσσαλονίκη και το Ρέθυμνο.

***

Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για όλα αυτά είναι τεράστιες. Η κατάργηση πέρσι της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που ποινικοποιούσε τις μαθητικές καταλήψεις αποδείχτηκε «προπέτασμα καπνού», καθώς με διάφορους άλλους τρόπους συνεχίζεται ακάθεκτη η πολιτική αυταρχισμού και τρομοκράτησης των μαθητών που τολμούν να σηκώνουν κεφάλι και να διεκδικούν. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ σε μια πρώτη αντίδραση για τους μαθητές του Ρεθύμνου, το υπουργείο Παιδείας έκανε λόγο για ανάγκη επανεξέτασης του Ποινικού Κώδικα προκειμένου να αποφεύγονται τέτοιες εξελίξεις, σε λίγες μόλις ώρες «τα μάζεψε», δείχνοντας αν μη τι άλλο την πρόθεση της κυβέρνησης να διατηρήσει στη μια ή την άλλη μορφή του το νομοθετικό πλαίσιο ποινικοποίησης των μαθητικών αγώνων. Σε κάθε περίπτωση, ο αυταρχισμός και η καταστολή πάνε χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική του σφαγιασμού των δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας, με το σχολείο της αμορφωσιάς και των ελλείψεων.

***

Είναι πράγματι πρωτοφανές να επιβάλλεται ποινή κοινωνικής εργασίας σε ανήλικους που διεκδικούν τα δίκια τους. Ομως, είναι άκρως υποκριτικό και το γεγονός ότι βγαίνουν διάφοροι - ανάμεσά τους και το υπουργείο Παιδείας - που καταγγέλλουν αυτήν την απόφαση λόγω της βαριάς ποινής, αφήνοντας να εννοηθεί ότι με μια ελαφρύτερη ποινή δεν θα υπήρχε πρόβλημα (γι' αυτό εξάλλου δεν είπαν κουβέντα και για την καταδίκη των μαθητών της Θεσσαλονίκης), νομιμοποιώντας δηλαδή το να περνούν τις πόρτες των δικαστηρίων οι μαθητές που αγωνίζονται. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι με την ίδια αντιδραστική νομοθεσία που δικάζει και καταδικάζει αγωνιζόμενους μαθητές, σέρνονται στα δικαστήρια και οι γονείς τους για... «παραμέληση εποπτείας ανηλίκων»! Με βάση όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι και αυτή η κυβέρνηση, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, αξιοποιεί όλο το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο απέναντι στις μαθητικές κινητοποιήσεις. Αλλωστε, φαίνεται πως υπάρχουν πρόθυμοι δικαστές, αλλά και διευθυντές - παιδονόμοι που γίνονται καταδότες των μαθητών τους!

***

Ομως οι μαθητές έχουν δείξει στην πράξη ότι η τρομοκρατία δεν περνάει. Παρά τις δίκες και τις καταδίκες, χρόνια τώρα, απαντούν συλλογικά κι αγωνιστικά γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Οι ίδιοι οι μαθητές αχρήστευσαν στην πράξη την ΠΝΠ που χαρακτήριζε την κατάληψη ιδιώνυμο αδίκημα (και η οποία είχε γίνει νόμος από το 2001), πολύ πριν την καταργήσει η κυβέρνηση, επιλέγοντας - όποτε το εκτιμούσαν - και αυτή τη μορφή πάλης για να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Και σ' αυτόν το δρόμο έχουν στο πλευρό τους τις δυνάμεις πρωτοπόρων αγωνιστών στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς, που γνωρίζουν ότι ο αγώνας είναι μάθημα ζωής για τα παιδιά τους. Μ' αυτό το πνεύμα μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει και τώρα να σταθούν, ορθώνοντας τείχος στον αυταρχισμό. Να απαιτήσουν να παρθεί πίσω η απαράδεκτη απόφαση της επιβολής ποινής «αναμορφωτικών μέτρων» στους μαθητές του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου και όλες οι ανάλογες καταδικαστικές αποφάσεις. Να απαιτήσουν να παύσει κάθε προσπάθεια καταστολής και ποινικοποίησης μαθητικών αγώνων, να διεκδικήσουν να καταργηθεί όλο το σχετικό αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο.