(Πολ)ποτ πουρί

 (Πολ)ποτ πουρί

Ήξερες εσύ σφε αναγνώστη ότι ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν κομμουνιστής; Α, το ήξερες. Πάλι καλά, γιατί αν περίμενες να το μάθεις από την πρωθυπουργική ομιλία χτες στην Αμαλιάδα, ακόμα θα περίμενες τη Δευτέρα Παρουσία -που δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά να περιμένεις να δεις πασόκο με τσίπα. Ο (δεν έχει τσίπα) Τσίπρας ευχαρίστησε στην ομιλία του ακόμα και την εκκλησία (έχει πάρει το κολάι και την αναφέρει παντού) για τη συμβολή της στη δημιουργία του μουσείου, και γενικώς τους πάντες πλην Λακεδαιμονίων, δηλ το κόμμα του Μπελογιάννη.

Μήπως ήξερες όμως σύντροφε ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για τη δημοκρατική ομαλότητα; Ε πώς, αφού το είπε ο Τσίπρας.

Σιγά μη θυσιάστηκε και για την ανάπτυξη, σε ακούω να λες Γιάννη Α-γιάννη. Κι εγώ που νόμιζα πως τον εκτέλεσαν ακριβώς για να στεριώσουν τη δική τους, αστική δημοκρατική ομαλότητα, που έπρεπε να ισοπεδώσει κάθε αντίσταση κι όποιο κεφάλι δεν ήταν σκυμμένο και προεξείχε... Μόνο έτσι, μόνο με τσακισμένο το λαό και τους αγώνες του, μπορούσαν να στήσουν στις πλάτες του το οικονομικό, αναπτυξιακό τους θαύμα, μεταπολεμικά...

Πολύ καλή ήταν η πρωθύστερη απάντηση για τους ριψάσπιδες του κομμουνιστικού κινήματος που πλασάρουν το συμβιβασμό ως επανάσταση. Αλλά ακόμα κι ο -απών χτες- υιός Μπελογιάννης, που έχει πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του πως θα ψήφιζε με βαριά καρδιά του Σύριζα για να μη βγει ο Μητσοτάκης, είχε μια "καλή κουβέντα" για την κυβέρνηση στο χαιρετισμό που έστειλε να διαβαστεί: ευτυχώς που δε ζει ο πατέρας μου σήμερα να δει την υποδούλωση...

Εν τω μεταξύ το ΑΒ ανάφερε , χτες τον Μπελογιάννη ως "πρώην στέλεχος του ΚΚΕ"... Λες και είχε διαγραφεί ποτέ από το κόμμα. Αλλά εντάξει, αφού νυν δεν είναι, πώς να το πουν; Με την ίδια λογική βέβαια κι ο Λένιν είναι πρώην στέλεχος των μπολσεβίκων -κι ας μην υπάρχει σήμερα ΚΚΣΕ*

Μαζί με το παραπάνω, μπορούμε να προσθέσουμε στο πάνθεο με τις μουσμουλιές και τα/τους εξής:

-Τους φιλελέ μοναρχοφασίστες που απορούσαν γιατί πρέπει να τιμάει η ελληνική βουλή κάποιον που έχει καταδικαστεί ως κατάσκοπος της πατρίδας του (αυτοί τουλάχιστον είναι ειλικρινείς και ας μην έχουν την κριτική ικανότητα να ξεχωρίσουν τους κομμουνιστές -πχ τον Μπελογιάννη- από ένα Συριζαίο, σαν τον Τσίπρα.

-τους ριψάσπιδες που συμπληρώνουν ιδανικά την παραπάνω κατηγορία και τιμούν ως ήρωα τον Μπελογιάννη, για να θάψουν το κόμμα του. Κακή ώρα όπως ο Δ. Φύσσας (καμία πολιτική σχέση με τον Παύλο) που έχει γράψει μεταξύ άλλων το χυδαία αντικομμουνιστικό μυθιστόρημα "Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος". Και τον Τάκη Λαζαρίδη, που τον επικαλείται στην κατακλείδα του ο Φύσσας, και μπορεί να μας απασχολήσει σε προσεχή ανάρτηση. 

-το είδος των απολίτικων (;) που δεν μπορούν να βλέπουν κόμματα να μαλώνουν για την πολιτική κληρονομιά που άφησε ως παρακαταθήκη ο Μπελογιάννης και για το ποιος έχει δικαίωμα -και ποιος όχι- να τον τιμά.

-τη δημοσιογράφο της ΕΤ-3 που είχε καλεσμένο τον Γκικόπουλο (τον ερασιτέχνη που υποδύθηκε το ρόλο του Μπελογιάννη στην ταινία του Τζίμα "ο άνθρωπος με το γαρίφαλο"), τον ρώτησε ρητορικά πού θα βρισκόταν πολιτικά ο Μπελογιάννης σήμερα, αν ζούσε, και έφριξε όταν ο Γκικόπουλος της απάντησε πολύ φυσιολογικά "στο ΚΚΕ", γιατί δε θα μπορούσε να τον φανταστεί κάπου αλλού εκτός από το κόμμα με το οποίο συνδέθηκε.

-τους αριστεροχωριάτες στα social media που κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και κριτικάρουν το ΚΚΕ που βρέθηκε στην ίδια εκδήλωση μαζί με τον Τσίπρα, που ήθελε να αντλήσει πολιτική υπεραξία και να πουλήσει λεζάντα. Και να στο λέει αυτό -ότι του κάνεις αβάντα δηλ- ποιος; Οι ΛΑΕτζήδες...

Που είχαν όμως κι άλλη μεγάλη στιγμή. Δεν εννοώ την κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν με αφορμή την επίσκεψη Τσίπρα στα εγκαίνια του μουσείου, μαζί με Ανταρσυα και ΕΕΚ (!;). Αλλά ένα κομμάτι της Ίσκρα για τη συνάντηση του Πούτιν με τη Λεπέν, που θρηνούσε για το λάθος του Ρώσου ηγέτη...

Κι ύστερα κάποιοι (που φλερτάρουν συστηματικά με το Λαφαζάνη) θεωρούν άδικη την κριτική του ΚΚΕ στον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ, ότι επιλέγει συμμαχία με συγκεκριμένο ιμπεριαλιστή, κοκ. Το τσουβάλιασμα με τους ακροδεξιούς όμως μόνοι τους το επιλέγουν, δεν το κάνει κάποιος άλλος.

Μπορείτε επίσης να δείτε την αναφορά στο σημερινό πρωτοσέλιδο των Νέων (κάτω δεξιά) και ένα θέμα του News247 για τα μαθήματα ιστορίας του Κουτσούμπα στον Τσίπρα.

* * *

Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το 20ό Συνέδριο (και τη μυστική έκθεση που θα μοιράσει την τελευταία μέρα στους συνέδρους ο ΓΓ -που να μου το θυμηθείς, θα το χρησιμοποιήσουν πολλοί ως πρωταπριλιάτικο αστείο), τα δεκάδες χαιρετιστήρια μηνύματα που φτάνουν από κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα όλου του κόσμου είναι μια ευκαιρία να φρεσκάρει ή να εμπλουτίσει κανείς τις γνώσεις του για την κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και παράλληλα να του γεννηθούν νέες απορίες.

Μπορεί να δει πχ ΚΚ από εξωτικά μέρη όπως τη Σουαζιλάνδη! Ή από πολιτικά (μιλώντας) εξωτικά μέρη, όπως το Πουέρτο Ρίκο και το Λουξεμβούργο που κανονικά θα είχε λιγότερες πιθανότητες και από το Λέτσοβο να έχει κομμουνιστές και μάλιστα κόμμα ολόκληρο κι όχι μια οργάνωση βάσης.

Μπορεί να δει ονόματα που θα του τραβήξουν την προσοχή, όπως το ΚΚ Μακεδονίας, και το ΚΚΣΕ* που ζει και βασιλεύει σα μεγαλέξανδρος και έχει μάλιστα και τμήμα του στη Λευκορωσία! Ή όπως η 5η συνάντηση ΚΚ της Κ. Αμερικής και του Παναμά, που όμως δεν περιλαμβάνει το Κόμμα Λαϊκής Πρωτοπορίας της Κόστα Ρίκα, με το πρωτότυπο σήμα-έμβλημα.

Τα εξίσου αξιοπερίεργα σήματα του ΚΚ Βοημίας-Μοραβίας (με το κερασάκι) και του ΚΚ Σλοβακίας όπου πιθανότατα έχουν απαγορευτεί τα κομμουνιστικά σύμβολα και επιστρατεύουν τη φαντασία, για να ξεπεράσουν το σκόπελο.

Τον ήλιο (που δεν ανατέλλει ούτε πρασινίζει) στο σήμα του Σουδανικού ΚΚ και του Ρουμάνικου Σοσιαλιστικού Κόμματος, που δεν πρέπει να συγχέεται με το Ρουμανικό ΚΚ - ΧΧΙ αιώνα, που δεν έχει εντάξει απλά τον εικοστό πρώτο αιώνα στο όνομά του, αλλά το έχει βάλει με λατινικούς χαρακτήρες. Και δεν πρέπει να συγχέεται με τη σειρά του με το κόμμα των κοινοτήτων της Ρουμανίας.

Περιττό να πω ότι η ίδια απορία υπάρχει και σε μια σειρά άλλες χώρες, όπως στις ΗΠΑ, όπου το ΚΚ είναι -κάτι σαν- συνιστώσα των Δημοκρατικών, και οι κομμουνιστές είναι αμελητέα δύναμη, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι χωριστά στο Κόμμα Κομμουνιστών ΗΠΑ (που προβάλλει σταθερά τη γραμμή τι Τραμπ, τι Κλίντον, όλοι οι σκύλοι μια γενιά) και το δίκτυο κομμουνιστικών οργανώσεων των ΗΠΑ.

Μπορεί επίσης να μη βγάλει νόημα από την αραβική γραφή στα σήματα κομμάτων όπως το Αιγυπτιακό ΚΚ, κυριλλική γραφή -μαζί με το χάρτη της χώρας- στο Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζαχστάν, κοκ. Αλλά το πιο ουσιαστικό είναι να διαβάσει προσεκτικά τα χαιρετιστήρια μηνύματα όλων των κομμάτων, για να διακρίνει πίσω από τις γραμμές την πολιτική τους γραμμή.

Πχ όπως στο ΚΚ Κούβας, που υπόσχεται πως η επανάσταση θα νικήσει ενάντια σε οποιαδήποτε αντιξοότητα και εκστρατεία, και το Πορτογαλικό ΚΚ, που προβάλλει ένα αντι-ιμπεριαλιστικό σκεπτικό για να αιτιολογήσει τη στάση του και τη στήριξη μιας κυβέρνησης μειοψηφίας -όπως τη χαρακτηρίζει- του αντίστοιχου, πορτογαλικού ΠαΣοΚ, και όχι μιας κυβέρνησης συνεργασίας, όπου συμμετέχουν οι κομμουνιστές, ή μιας "αριστερής κυβέρνησης", όπως παρουσιάζεται από κάποιους.

Αλλά περισσότερα για αυτά, εν καιρώ...

Περαστικά ναζιστάκο

 Περαστικά ναζιστάκο

Μαρτίου 28, 2017

Αυτός στη φωτογραφία είναι ο χρυσαυγίτης βουλευτής Ηλιόπουλος. Ποζάρει με τατουάζ το «Sieg Heil!» (σσ: «Ζήτω η νίκη»). Πρόκειται για σύνθημα τόσο ναζιστικό και τόσο εθνικοσοσιαλιστικό που αποτελούσε τον καθεαυτό χαιρετισμό των Ναζί που καθιερώθηκε από τον Χίτλερ και απαγορεύτηκε στη Γερμανία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις παραγράφους 86 και 130 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα. Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

Αυτός είναι ο Μιχαλολιάκος. Ναζισταράς κανονικός, δηλαδή.

Αυτή είναι η Χρυσή Αυγή. Τότε που δεν κρυβόταν πίσω από το δάκτυλό της. Η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 132, Μάιος – Ιούνιος 2007) που ξεχειλίζει από τη λατρεία της για το Χίτλερ και το ναζισμό. Η Χρυσή Αυγή με τους «ήρωές της», όπως ο λατρεμένος της, ο ναζί εγκληματίας Ρούντολφ Ες, που  «κοσμούσε» το εξώφυλλό της (Ιούλιος 2006). Ναζισταράδες κανονικοί, δηλαδή.

Ε, λοιπόν, ο ναζισταράς Ηλιόπουλος, δήλωσε στη Βουλή ότι αυτός και τα υπόλοιπα ελληνόφωνα ταγματασφαλιτοειδή θα πάνε στην Αμαλιάδα και θα γκρεμίσουν το Μουσείο Μπελογιάννη:

«…εμείς το σπίτι του θα το γκρεμίσουμε για να μην θυμίζει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όταν θα έρθει η ώρα. Θα δείτε το Μουσείο Μπελογιάννη τι θα γίνει, όταν θα έρθει η Χρυσή Αυγή στα πράγματα», ήταν τα λόγια του απογόνου των δολοφόνων του Μπελογιάννη.

Βέβαια, δεν είπε κάτι διαφορετικό το ναζιστόμουτρο από αυτά που έκαναν και οι πρόγονοί του. Από εκεί το πήρε το μάθημα. Όπως τα αδέρφια του των Ες-Ες. Κι αυτοί πήγαιναν στα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδας και έκαιγαν, γκρέμισαν και δολοφονούσαν.

Βλακεία; Θρασύτητα; Θρασυδειλία; Προφανώς. Αλλά και κάτι ακόμα. Ομολογία. Ομολογία ότι, όντως, ο Μπελογιάννης ζει, τους στοιχειώνει και τους κάνει να αφρίζουν. 

Περαστικά.

Από το Δόγμα Τρούμαν στο Σχέδιο Containment

 Από το Δόγμα Τρούμαν στο Σχέδιο Containment

Χτες, είδαμε αυτούσιο το διάγγελμα του Τρούμαν με το περίφημο Δόγμα του, δίχως σχόλια. Μόνη σημείωσή μας ήταν ότι, σύμφωνα με την πλειοψηφία των ιστορικών, αυτό το διάγγελμα απετέλεσε την απαρχή τού Ψυχρού Πολέμου. Νομίζω, όμως, πως η δουλειά μας θα μείνει μισή αν δεν προσθέσουμε μερικές ιστορικές πληροφορίες και δυο-τρία σχόλια.

Ας θυμηθούμε ότι το Δόγμα εξαγγέλθηκε στις 12 Μαρτίου 1947. Στις πολιτικές κουίντες των ΗΠΑ επικρατεί αναβρασμός και ανησυχία γιατί τα μηνύματα που έρχονται απ' έξω δεν είναι καθόλου καλά. Η Ευρώπη έχει μόλις βγει από έναν ιδιαίτερα βαρύ χειμώνα, τον βαρύτερο από τις αρχές τού αιώνα, γεγονός που προμηνούσε αυξημένη πείνα σε μια καθημαγμένη ήπειρο, η οποία ήδη πεινούσε λόγω του καταστροφικού πολέμου που είχε βιώσει. Κι επειδή "το στομάχι είναι η φωνή των λαών", η Ουάσιγκτον φοβάται ότι οι πεινασμένοι ευρωπαίοι θα κάνουν καμμιά κουτουράδα, την οποία και θα εκμεταλλευτούν αλλά και θα υποθάλψουν οι σοβιετικοί. Ήδη, οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στις ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως σε Γαλλία και Ιταλία) δείχνουν έντονη ενίσχυση των κομμουνιστικών κομμάτων.

Σύσκεψη στον Λευκό Οίκο υπό τον Χάρρυ Τρούμαν (αριστερά). Δεύτερος από δεξιά ο Τζωρτζ Κένναν (1947). (*)

Οι πολιτειακοί σπεύδουν να χαράξουν σχέδιο αντίδρασης στην διαφαινόμενη σοβιετική απειλή. Το βάρος πέφτει στις πλάτες τού έμπειρου διπλωμάτη Τζωρτζ Κένναν, διευθυντή πολιτικού σχεδιασμού στο υπουργείο εξωτερικών. Τον Φεβρουάριο του 1946, όταν υπηρετούσε ακόμη στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μόσχα, ο Κένναν έστειλε στην Ουάσιγκτον το περίφημο "Μακρύ Τηλεγράφημά" του, όπου έκανε για πρώτη φορά λόγο περί ενός σχεδίου περιορισμού τής σοβιετικής επιρροής. Τώρα ο Κένναν αναπτύσσει αυτό το σχέδιο, το οποίο παίρνει την ονομασία Containment (= Περιορισμός). Σύμφωνα με τα στοιχεία που συλλέγει και μελετά ο Κένναν, τον μεγαλύτερο κίνδυνο διάβρωσης από τον κομμουνισμό διατρέχουν οι χώρες τής κεντρικής Ευρώπης και η Μεγάλη Βρεττανία. Έτσι, το σχέδιο Containment καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να συνδράμουν όσο το δυνατόν συντομώτερα τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών, βοηθώντας τις οικονομίες τους να ανακάμψουν γρήγορα ώστε να αποκρούσουν το φάσμα τής πείνας και της εξαθλίωσης που πλανιόταν πάνω από τους λαούς τους.

Παράλληλα, στο Στέιτ Ντηπάρτμεντ φτάνουν άλλα δυο ανησυχητικά μηνύματα. Και τα δυο στις 21 Φεβρουαρίου 1947. Το πρώτο προέρχεται από το Φόρεϊν Όφφις και ενημερώνει την Ουάσιγκτον ότι στις 31 Μαρτίου η Μεγάλη Βρεττανία θα διακόψει κάθε βοήθεια προς την Ελλάδα, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί η ίδια. Η αλήθεια είναι ότι οι βρεττανοί πάλευαν από καιρό να μοιραστούν με τους πολιτειακούς τις δουλειές στην ανατολική Μεσόγειο αλλά τα γεράκια δεν βιάζονταν να βοηθήσουν τον λέοντα που ξεψυχούσε: γιατί να συνεταιριστούν αφού ήταν ζήτημα χρόνου να τα κληρονομήσουν όλα;

Το δεύτερο μήνυμα έχει ως αποστολέα τον Λόυ Χέντερσον, διευθυντή του Γραφείου Υποθέσεων Εγγύς Ανατολής. Πρόκειται για μια έκθεση τόσο σοβαρή ώστε ο υφυπουργός εξωτερικών Ντην Άτσεσον σπεύδει να την παραδώσει ο ίδιος στον υπουργό Τζωρτζ Μάρσαλ κι εκείνος την πάει γραμμή στον πρόεδρο Τρούμαν. Ο Χέντερσον είχε καιρό που ανησυχούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα, εκτιμώντας ότι "στην Ελλάδα γίνεται ένα πείραμα που παρατηρούν όλοι οι λαοί του κόσμου, για να βεβαιωθούν κατά πόσο η αποφασιστικότητα των δυτικών δυνάμεων να αντισταθούν στην επίθεση είναι ανάλογη με την αποφασιστικότητα του διεθνούς κομμουνισμού να κατακτήσει νέα εδάφη και νέες βάσεις για παραπέρα επίθεση". Σε τούτη την έκθεση, όμως, είναι κατηγορηματικός: αν η Ελλάδα δεν έπαιρνε αμέσως βοήθεια, η κυβέρνηση θα ανατρεπόταν από τους κομμουνιστές και οι ΗΠΑ θα αντιμετώπιζαν σοβαρό κίνδυνο να χάσουν την επιρροή τους σε όλη την ανατολική Μεσόγειο.

Με αυτά τα δεδομένα, η εξαγγελία τού "Δόγματος Τρούμαν" ήταν ζήτημα χρόνου. Όμως, παρ' ότι ο Τρούμαν έκανε λόγο μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, σύντομα το πλάνο άνοιξε και στον στόχο τής "ανοικοδόμησης" και "ανασυγκρότησης" μπήκαν όλες οι μη κομμουνιστικές ευρωπαϊκές χώρες. Η ροή χρήματος συνεχίστηκε απρόσκοπτα ως τα τέλη Ιουνίου 1950, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Κορέα και οι ΗΠΑ άρχισαν να κόβουν κονδύλια για να ενισχύσουν τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες. Φυσικά, οι περικοπές αυξήθηκαν όταν κατά τον Νοέμβριο μπήκε και η Κίνα στον πόλεμο.

Στο μεταξύ, οι σοβιετικοί συνεχίζουν την προσπάθειά τους να αποκτήσουν πρόσβαση στην Μεσόγειο και στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής ενώ δεν κρύβουν την επιδίωξή τους να αλλάξει το καθεστώς των Δαρδανελλίων. Στα πλαίσια αυτά, η σοβιετική διπλωματία ενισχύει τις αποσχιστικές τάσεις των αζέρων και των κούρδων ενώ στο Ιράν βοηθάει το κομμουνιστικό κόμμα Τουντέχ, που παρουσιάζει αξιοθαύμαστη άνοδο και έντονη δραστηριότητα μετά την αποχώρηση των βρεττανών. Όλα αυτά προκαλούν εξαιρετική ανησυχία και εκνευρισμό στις ΗΠΑ. Έτσι, η Ουάσιγκτον σπεύδει να εντάξει την Ελλάδα και την Τουρκία στο Γραφείο Υποθέσεων Μέσης Ανατολής, στο οποίο υπάγεται ήδη το Ιράν και να δρομολογήσει την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ και στις τρεις χώρες.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, με βάση το Δόγμα Τρούμαν και όχημα το Σχέδιο Μάρσαλ, υλοποιήθηκε το σχέδιο Containment του Τζωρτζ Κένναν. Τώρα, πλέον, ένα ανασχετικό τής σοβιετικής επέκτασης δίχτυ είναι απλωμένο από το Ιράν μέχρι την Δυτική Γερμανία, καλύπτοντας ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Η "καραντίνα" που ήθελε να επιβάλει ο Ρούζβελτ το 1937 σε Γερμανία και Ιαπωνία, εν τέλει επιβλήθηκε από τον Τρούμαν στην Σοβιετική Ένωση.

Μόσχα, 10/11/1986: Αναμνηστική φωτογραφία αρχηγών κρατών από συνεδρίαση της CoMEcon. (**)

Επίλογος. Τα εκατομμύρια δολλαρίων τού Σχεδίου Μάρσαλ έμοιαζαν με μάννα εξ ουρανού για τους εξουθενωμένους από τον πόλεμο ευρωπαίους. Μάλιστα δε, στην πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία (OEEC), η οποία διαχειριζόταν το Σχέδιο, εκδήλωσαν ενδιαφέρον να παραστούν και η Πολωνία με την Τσεχοσλοβακία αλλά επενέβησαν οι σοβιετικοί και τις απέτρεψαν. Τον Ιανουάριο του 1949, ως απάντηση στο Σχέδιο Μάρσαλ και την OEEC, με πρωτοβουλία τής ΕΣΣΔ ιδρύθηκε το Συμβούλιο Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (СЭВ αλλά γνωστό ως CoMEcon) για τις σοσιαλιστικές χώρες.

-------------------------------------------------------
(*) Μεταξύ Τρούμαν και Κένναν κάθεται ο Ρόμπερτ Αμπερκρόμπη Λόβετ, υφυπουργός εξωτερικών και κατοπινός υπουργός άμυνας, ο οποίος θεωρείται από τους πρωτεργάτες τής ίδρυσης του ΝΑΤΟ. Άκρη δεξιά ο Τσαρλς "Τσιπ" Μπόλεν, συνεργάτης του Κένναν στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μόσχα και κατοπινός πρέσβυς στην ΕΣΣΔ. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, αλλά με το μεσαίο αρχικό του Λόβετ να αναγράφεται εσφαλμένα ως "Μ." (Ο Ρόμπερτ Μορς Λόβετ ήταν ο πρώην κυβερνήτης των Παρθένων Νήσων που το 1943 κατηγορήθηκε ως φιλοκομμουνιστής αλλά αθωώθηκε μετά από τριετείς δικαστικούς αγώνες).

(**) Από αριστερά: Γιάνος Κάνταρ (Ουγγαρία), Νικολάε Τσαουσέσκου (Ρουμανία), Έριχ Χόνεκερ (Γερμανική ΛΔ), Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (ΕΣΣΔ), Τρούονγκ Τσινχ (Βιετνάμ), Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι (Πολωνία), Φιντέλ Κάστρο (Κούβα), Τοντόρ Ζίβκοβ (Βουλγαρία), Γκούσταβ Χούζακ (Τσεχοσλοβακία), Τζάμπυν Μπάτμουνχ (Μογγολία).

πρωην ΄΄Κ΄΄..ΚΕεσ,ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ νυν ΣΥΡΙΖΑ,ΛΑΕ και Α.Ε.

Οι Μιχάλης Κύρκος,Αντώνης Μπριλάκης, Πότης Παρασκευόπουλος, Γιάννης Φιλίνης και άλλοι....

Δεν ηθελαν το Ν.Μπελογιαννη βουλευτη

Διακυβεύματα και... μασκαρέματα

Διακυβεύματα και... μασκαρέματα

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει πρωτοφανείς προκλήσεις, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στο εσωτερικό της: Περιφερειακές συρράξεις, τρομοκρατία, αυξανόμενες μεταναστευτικές πιέσεις, προστατευτισμός, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες (...) Η ενότητα είναι αναγκαιότητα, αλλά και ελεύθερη επιλογή μας. Το κάθε κράτος, μόνο του, θα είχε περιθωριοποιηθεί από την παγκόσμια δυναμική. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να επηρεάσουμε τη δυναμική αυτή και να προστατεύσουμε τα κοινά μας συμφέροντα και αξίες (...)».
Το παραπάνω απόσπασμα από τη «διακήρυξη της Ρώμης», που υπογράφτηκε το Σάββατο στα 60χρονα της ιμπεριαλιστικής ένωσης, είναι παραπάνω από ενδεικτικό για τους λόγους που τα καπιταλιστικά κράτη που τη συγκροτούν, παλεύουν, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση, μέσα σε συνθήκες που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η καπιταλιστική ανισομετρία δυναμώνουν τις φυγόκεντρες τάσεις, για να εξασφαλίσουν τη συνοχή της.
Εκείνο που - ακόμα - τους ενώνει, παρά τις μεγάλες διαφορές και τους ανταγωνισμούς, που έγιναν ακόμα μεγαλύτεροι στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και σήμερα στην προσπάθεια να φορτώσουν ο ένας στον άλλο το «μουντζούρη» της απαξίωσης κεφαλαίων ώστε να πάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία, είναι η αναζήτηση κοινού συμφέροντος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Αλλωστε, ολόκληρη η «διακήρυξη της Ρώμης» ασχολείται με το ζήτημα αυτό, τη θωράκιση δηλαδή της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, απέναντι στα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είτε η θωράκιση αυτή αφορά τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», την «ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης» και τη διασφάλιση του «ενεργειακού εφοδιασμού» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είτε το σχετιζόμενο με αυτά ζήτημα της αναβάθμισης της παρουσίας της ΕΕ στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται στην περιοχή, με επίκεντρο το μοίρασμα πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, κρίσιμων «πόστων».

***

Δεν είναι τυχαίο ότι, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, στη «διακήρυξη της Ρώμης» ιεραρχούνται ψηλά τα ζητήματα της λεγόμενης «Ασφάλειας» και «Αμυνας», με τους ηγέτες της ΕΕ να δεσμεύονται ότι θα επιταχύνουν την προσπάθεια αναβάθμισης των κατασταλτικών και στρατιωτικών μηχανισμών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, λέγοντας ότι στοχεύουν σε «μια ισχυρότερη Ευρώπη στην παγκόσμια σκηνή: Μια Ενωση που (...) θα προάγει τη σταθερότητα και την ευημερία στην άμεση γειτονιά της ανατολικά και νότια, αλλά και στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και παγκοσμίως. Μια Ενωση έτοιμη να αναλάβει περισσότερες ευθύνες και να συνδράμει για τη δημιουργία μιας περισσότερο ανταγωνιστικής και ολοκληρωμένης αμυντικής βιομηχανίας. Μια Ενωση που θα δεσμεύεται να ενισχύει την κοινή της ασφάλεια και άμυνα, και σε συνεργασία και συμπληρωματικά με τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου...».
Ούτε, άλλωστε, είναι τυχαίες στην ίδια κατεύθυνση οι παρεμβάσεις όπως αυτή του σοσιαλδημοκράτη ΥΠΕΞ της Γερμανίας, Ζ. Γκάμπριελ (στο «Βήμα»), πως «μια οπισθοδρόμηση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν την επιθυμούμε. Αυτό επιτάσσει και η κοινή γεωπολιτική λογική. Ο κόσμος μας έχει γίνει ασταθής. Αν θέλουμε η φωνή μας να διατηρήσει τη δύναμη και την επιρροή της, τότε δεν πρέπει να φυλλορροούμε. Θέλουμε να συνεργαστούμε πολύ στενότερα στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της πολιτικής ασφάλειας και της άμυνας στην Ευρώπη, γιατί μελλοντικά θα κληθούμε να αναλάβουμε περισσότερη ευθύνη». Εφερε δε ως παραδείγματα τους ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια και τη «σταθερότητα στην περιοχή της Νότιας Μεσογείου (που) μας αφορά άμεσα. Εκεί απαιτείται δράση εκ μέρους της Ευρώπης - και για το δικό μας συμφέρον».
Εξίσου αποκαλυπτικά είναι τα λεγόμενα και του Α. Ταγιάνι, προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο οποίος δήλωσε (στην «Καθημερινή») πως «κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν διαθέτει από μόνο του την ισχύ να διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία». Κάνοντας - ανάμεσα στα άλλα - και εκείνος λόγο (υπό το φως και των σχετικών πρόσφατων αποφάσεων της ΕΕ) για το ότι «...απαιτείται κοινή στρατηγική που θα εστιάζεται στην ανάπτυξη της Αφρικής (...) Ενα σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική», αποτυπώνοντας το «ενδιαφέρον» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να πατήσουν πιο αποφασιστικά πόδι, σε σύγκρουση με άλλα καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα και αξιοποιώντας διάφορα προσχήματα, στην ήπειρο που θεωρείται όχι μόνο «χρυσωρυχείο» πρώτων υλών, αλλά και πεδίο κερδοφόρας διοχέτευσης των τεράστιων υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων.

***

Στο φως των παραπάνω πραγματικών «διακυβευμάτων» για την ιμπεριαλιστική ένωση, μοιάζει ως κακόγουστο και προκλητικό για το λαό αστείο η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι η ΕΕ μπορεί τάχα να απαρνηθεί το χαρακτήρα της ως ένωσης του κεφαλαίου για να υποστηρίξει... τα δικαιώματα της εργατικής τάξης που εκμεταλλεύεται, αλλά και ότι η υπογραφή της στη διακήρυξη μπήκε αφού πρώτα ο πρωθυπουργός «χτύπησε το χέρι στο τραπέζι» και ζήτησε να γίνει ρητή αναφορά στην «κοινωνική Ευρώπη» και στην καταπολέμηση της ανεργίας, ως τάχα «χαρτί» για τη διαπραγμάτευση και ενάντια στις «παράλογες απαιτήσεις» του ΔΝΤ για τα Εργασιακά.
Κακόγουστο αστείο όχι μόνο γιατί η «ανταγωνιστικότητα» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα περνάει απαραίτητα μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης όλης της Ευρώπης. Αλλά και γιατί δεν μπορεί να κρυφτεί ότι η «πρεμούρα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη συνοχή της ΕΕ και για να παραμείνει η Ελλάδα στο «σκληρό πυρήνα» της ιμπεριαλιστικής ένωσης δεν αφορά το λαό, που θα συνεχίσει να ματώνει μεταφορικά ή ακόμα και κυριολεκτικά για να πιάνονται οι στόχοι των καπιταλιστών, αλλά την αστική τάξη της χώρας που βλέπει τους στρατηγικούς της στόχους (π.χ. προσέλκυση κεφαλαίων, ανάδειξη της Ελλάδας σε «ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο», «εξαγωγικός προσανατολισμός» κ.ο.κ.) να περνάνε μέσα από τη διατήρηση και αναβάθμιση της θέσης της στην ιμπεριαλιστική ένωση.
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορεί να περιμένουν τίποτα από τα παζάρια, τις εύθραυστες ισορροπίες και τα διάφορα σενάρια για το μέλλον των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Αντίθετα, πρέπει να αξιοποιήσουν τις δυσκολίες και τους ανταγωνισμούς στο αστικό στρατόπεδο, δυναμώνοντας την ενιαία πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, βαδίζοντας μαζί με τους κομμουνιστές στο μόνο δρόμο που οδηγεί στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών: Αυτόν της εργατικής εξουσίας.

Η ΕΕ δεν ήταν ποτέ, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει των λαών

Η ΕΕ δεν ήταν ποτέ, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει των λαών

Αρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική»

Η 60ή επέτειος ίδρυσης της ΕOK και στη συνέχεια της EE, γιορτάζεται από τους ιδρυτές της, που είναι τα καπιταλιστικά κράτη - μέλη, τα μονοπώλια των ευρωπαϊκών χωρών. Γιατί η ΕΕ είναι δικό τους δημιούργημα για τα δικά τους συμφέροντα. Δεν γιορτάζεται από τους λαούς των κρατών - μελών της, γιατί η ΕΕ δεν ήταν ποτέ, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ΕΕ των λαών. Στο ερώτημα ποιος ωφελήθηκε, οι λαοί ή τα μονοπώλια, απαντούν τα εκατομμύρια των ανέργων, των φτωχών, των αστέγων, των ξεριζωμένων, των ανθρώπων που πρέπει να ζήσουν με λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα. Απαντούν όμως και οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, της Μ. Ανατολής, της Β. Αφρικής εναντίον των οποίων η ΕΕ εξαπέλυσε πολέμους κι επεμβάσεις μαζί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ. Και στη χώρα μας ο μεγάλος ωφελημένος ήταν το κεφάλαιο, το οποίο θωράκισε την πολιτική εξουσία του, βρήκε νέες αγορές, ιδιαίτερα στις βαλκανικές χώρες. Το γεγονός αυτό δεν αναιρείται από την εκδήλωση της κρίσης, η οποία επιδείνωσε τη θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας ότι η συνοχή της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα δοκιμαστεί περισσότερο το επόμενο διάστημα, μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές, όχι μόνο αποπομπής χωρών αλλά και ΕΕ - Ευρωζώνης διαφορετικών ταχυτήτων κ.λπ.

Το ΚΚΕ, από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, αποκάλυψε στο λαό τους στόχους, τις επιδιώξεις της, προειδοποίησε για το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, αντιπάλεψε τις αντιλαϊκές - αντεργατικές πολιτικές της, κόντρα στους μύθους της σύγκλισης και της αλληλεγγύης, του μονόδρομου, του «μπαμπούλα» της απομόνωσης που πρόβαλλαν τότε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αλλά και των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Σήμερα, τη θέση αυτών των χρεοκοπημένων στα μάτια των λαών μύθων, παίρνουν νέοι παραλλαγμένοι, όπως η «επιστροφή της ΕΕ στις ρίζες της, απ' τις οποίες» - δήθεν - «ξεστράτισε». Στη νέα εξαπάτηση πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Το ΚΚΕ προβάλλει το μόνο φιλολαϊκό δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ, για ανάπτυξη σε όφελος του λαού, με την εργατική τάξη στην εξουσία. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ εκφράζει, δίνει διέξοδο στη λαϊκή δυσαρέσκεια που δυναμώνει απέναντι στην ΕΕ. Αχρηστεύει τις παγίδες που στήνουν τμήματα του κεφαλαίου που καλούν το λαό να παλέψει κάτω από τις δικές του σημαίες.

Σοβαρά ερωτήματα

Σοβαρά ερωτήματα

Η «παρέλαση» υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στις ΗΠΑ συνεχίζεται. Ο υπουργός Αμυνας μετέβη παραμονές της 25ης Μαρτίου για διαβουλεύσεις με τον Αμερικανό ομόλογό του. Ηταν η δεύτερη επίσκεψή του εκεί, απ' όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Τραμπ. Προηγήθηκε, λίγες μέρες νωρίτερα, η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών για αντίστοιχες επαφές.
Ο ΥΠΕΞ γνωστοποιούσε προηγουμένως ότι επαφές με το επιτελείο Τραμπ είχαν αναζητηθεί πολύ πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Επίσης, ο Ν. Παππάς, μετά την παρουσία του στην ορκωμοσία Τραμπ, βρίσκεται ξανά αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, με την ιδιότητα του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής.
Απ' όσες, λίγες και αποσπασματικές, δηλώσεις γίνονται και απ' όσες πληροφορίες διαρρέονται επιλεκτικά στον Τύπο, προκύπτει ότι αυτές οι συναντήσεις αφορούν συγκεκριμένα μέτρα εμβάθυνσης της ελληνικής εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που προσδοκούν επενδυτικές ευκαιρίες και κέρδη από την ανάδειξή της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο στην ευρύτερη περιοχή.
Με δεδομένη την απουσία οποιασδήποτε επίσημης ενημέρωσης, απ' όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τις επισκέψεις Ελλήνων υπουργών στις ΗΠΑ, προκύπτουν πολλά και σοβαρά ερωτήματα. Για παράδειγμα, γράφεται ότι η ελληνική κυβέρνηση συναινεί για επέκταση της αμερικανικής αεροναυτικής βάσης της Σούδας, αλλά και της συμφωνίας που ρυθμίζει τη λειτουργία της, για 5 έως 10 χρόνια (μέχρι τώρα η ανανέωση γινόταν σε ετήσια βάση).
Αναφέρεται, επίσης, σε δημοσιεύματα ότι η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τις ΗΠΑ να συνοδεύουν πλοία του Πολεμικού Ναυτικού αμερικανικά αεροπλανοφόρα που επιχειρούν στην περιοχή, παίρνοντας ακόμα πιο ενεργά μέρος στην υλοποίηση πολεμικών επιχειρήσεων, σε ένα περιβάλλον όπου οξύνονται ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.
Το σενάριο αυτό «δένει» με τις δηλώσεις που είχε κάνει ο Ελληνας Α/ΓΕΝ πριν από λίγες μέρες σε αμερικανικό στρατιωτικό περιοδικό, ότι το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) της Ελλάδας θα μπορούσε να συμβάλλει στην «εξοικονόμηση πόρων» του αμερικανικού ΠΝ, ώστε να μπορούν οι ΗΠΑ να διαθέτουν ναυτικές δυνάμεις σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπου διατηρούν στρατηγικά ενδιαφέροντα και επιδιώξεις.
Μόλις πρόσφατα, γράφτηκε επίσης ότι η Αγκυρα έχει προτείνει αρμοδίως στην Αθήνα ένα σχέδιο συμφωνίας για «μια ίση και δίκαιη μοιρασιά» σε όλα τα θέματα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντιπαραθέσεις, από τη Θράκη μέχρι το Αιγαίο, την ΑΟΖ και το Κυπριακό. Ο αρμόδιος ΥΠΕΞ, ωστόσο, ισχυρίζεται ότι τα Ελληνοτουρκικά και το Αιγαίο ήταν εκτός ατζέντας στις επαφές που είχε με τα στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ στις ΗΠΑ.
Η στάση της κυβέρνησης, να μην ενημερώνει για το περιεχόμενο και τις αποφάσεις των επαφών της στις ΗΠΑ, επιβεβαιώνει το επικίνδυνο για το λαό περιεχόμενο αυτών των επαφών και των συνεννοήσεων. Το ίδιο γινόταν και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), όταν οι υπουργοί τους επέστρεφαν από τέτοια ταξίδια και ο λαός μάθαινε τα αποτελέσματά τους βλέποντας μπροστά στα μάτια του να εξελίσσονται τα σχέδια βαθύτερης εμπλοκής και συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και αποστολές.
Απ' αυτή τη σκοπιά, το αίτημα του ΚΚΕ να συγκληθεί άμεσα η Επιτροπή Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, προκειμένου η κυβέρνηση να ενημερώσει το λαό χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές για τις επαφές της στις ΗΠΑ, είναι επιτακτικό και επίκαιρο.
Προπάντων, όμως, χρειάζεται να εντείνει ο λαός την επαγρύπνηση και την κινητοποίησή του, απέναντι στα κρυφά και φανερά σχέδια που εξυφαίνονται στις πλάτες του από την κυβέρνηση, με τη στήριξη όλων των αστικών κομμάτων, που δεν αμφισβητούν τη στρατηγική επιλογή της παραπέρα εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όσο κι αν τώρα εμφανίζονται να κατηγορούν την κυβέρνηση για «μυστικοπάθεια» και «αδιαφάνεια».