Βίντεο από το 1993 για το ποια είναι πραγματικά η Χ.Α.

Βίντεο από το 1993 για το ποια είναι πραγματικά η Χ.Α.

 

ΠΗΓΗ: REDFLYPLANET

Τα θρασύμια

Τα θρασύμια

Αν αναρωτιέστε το που βρίσκουν το θράσος, αυτοί που ζήταγαν «διεθνή παρέμβαση για την πτώση του “καθεστώτος” Άσαντ»*, να ανεβαίνουν στα κεραμίδια όταν αυτή γίνεται πραγματικότητα**, αναλογιστείτε πως πρόκειται για τους ίδιους πολιτικούς χώρους που στην δεκαετία του ’80 προέβαλαν ως πρότυπο εργατικού κινήματος την «αλληλεγγύη» του Βαλέσα, και πανηγύριζαν στην δολοφονία του Τσαουσέσκου***.

 Για τους ίδιους πολιτικούς χώρους, που η μόνη «επέμβαση» στην οποία αντιτάχθηκαν ποτέ χωρίς αστερίσκους και «ναι-μεν-αλλά», ήταν αυτή της ΕΣΣΔ στο ...Αφγανιστάν!

Σε αυτούς που αποκαλούν τις Λαϊκές δημοκρατίες «καθεστώτα» ακόμη και σήμερα.
Στον Άσαντ θα κωλώσουνε;
Για αυτούς τους «αριστερούς», και αυτήν την «αριστερά» μιλάμε.
Να τους χαίρονται...
_____________
 *Βλέπε εδώ και εδώ, δειγματοληπτικά μόνο
**Εδώ και εδώ, και πάλι δειγματοληπτικά.
***Παρά το γεγονός πως το ΚΚ Ρουμανίας διατηρούσε τις καλύτερες των σχέσεων με το ΚΚΕ εσωτερικού. Για τέτοια υποκρισία μιλάμε...
Δες και εδώ:

«...Το ΚΚΕ (εσ.) μπορούσε να υπολογίζει στη διακριτική ανοχή [sic]της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου, που για λόγους της δικής του αντιπαράθεσης με τη Σοβιετική Ένωση άφηνε ελεύθερο πεδίο για πολιτική λειτουργία...»

Η "ακαδημία" του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο

Η "ακαδημία" του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο

Το 1948 και ενώ ο Εμφύλιος μαίνονταν οξύτατος, η Προσωρινή Κυβέρνηση του βουνού αποφάσισε να λειτουργήσει "παιδαγωγικά διδασκαλεία" σε όλες τις ελεγχόμενες περιοχές του. Το πρόβλημα της εξαναγκαστικής εγκατάλειψης των χωριών και του μαζικού εγκλεισμού χιλιάδων παιδιών στις "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης, αλλά και η αποστολή 18.892 προσφύγων για φιλοξενία στα σοσιαλιστικά κράτη, είχε ως αντίκτυπό του, ανάμεσα στα άλλα, την έλλειψη ειδικοτήτων και διδακτικού προσωπικού που ήταν απαραίτητο για την αναδιοργάνωση του υπό δημιουργία αντάρτικου κράτους. Η διάρθρωση και η λειτουργία των διδασκαλείων αυτών θα γίνονταν στα πρότυπα των διαδασκαλείων της ΠΕΕΑ.

Στην Πελοπόννησο, στις ελεύθερες περιοχές λειτούργησε το ένα και μοναδικό τέτοιο λαϊκό διδασκαλείο. Το λαϊκό διδασκαλείο της Πελοποννήσου, που οι ντόπιοι αποκαλούσαν "Ακαδημία" λειτούργησε στο χωριό Κοντοβάζαινα Αρκαδίας σε δύο φάσεις: την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου του 1948 και του Οκτώβρη-Νοέμβρη του ίδιου έτους. Οι σπουδαστές συνολικά ήταν 75 και οι απόφοιτοι της πρώτης φουρνιάς πρόλαβαν να διοριστούν και να διδάξουν για ένα τρίμηνο πριν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού αναγκάσουν το διδασκαλείο σε εγκατάλειψη. Η διευθυντική τριάδα της Σχολής αποτελούνταν από τους εκπαιδευτικούς Πάνο Γεωργόπουλο (διευθυντής, υπεύθυνος για τη λαϊκή παιδεία Πελοποννήσου), Γιώργη Κολίντζα (εκπρόσωπος της λαϊκής παιδείας του νομού Αρκαδίας) και την Γωγώ Μαντά-Παπαιωάννου (επιθεωρήτριας των δημοτικών σχολείων του νομού Αρκαδίας). Εκτός από τους μόνιμους καθηγητές, στο διδασκαλείο έκαναν εμβόλιμες διαλέξεις και άλλοι καθηγητές και δημοσιογράφοι. Τα μαθήματα είχαν τη μορφή ταχύρρυθμης εκπαίδευσης πάνω στις θεμελιώδεις ενότητες της εκπαιδευτικής πράξης, όπως ήταν: τα παιδαγωγικά, η διδακτική, η ψυχολογία, αλλά συνάμα δένονταν και με τις κοινωνικές επιστήμες, όπως ήταν η Ιστορία και η Φιλοσοφία. Η παιδαγωγική σκέψη του Γ. Κολίντζα, που δίδασκε τα πρώτα μαθήματα, ήταν στα αντιαυταρχικά πρότυπα του "σχολείου εργασίας", με "σεβασμό στο μαθητή", ενθάρρυνση του "διαλόγου" και της "αυτενέργειας", σε ένα "δημοκρατικό εκπαιδευτικό περιβάλλον". Στο μάθημα της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας, ο Π Γεωργοπουλος χρησιμοποιούσε σημειώσεις από τα αντίστοιχα μαθήματα που είχε παρακολουθήσει στην εξορία, και ιδιαίτερα τα μαθήματα Ιστορίας από την ανολοκλήρωτη μελέτη του Γ. Ζεύγου για τον κοινωνικό χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821.

Στο πρόγραμμα σπουδών του διδασκαλείου υπήρχαν σαφώς και μαθήματα πολιτικής επικαιρότητας, τα "λαικοδημοκρατικα", όπου γίνονταν ανάλυση για τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης της χώρας με βάση το περιοδικό Ανταίος, με τη μελέτη του Δ. Μπάτση, για την ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας και του Ν Κιτσίκη για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Τα μαθήματα υγιεινής και τα "κατασκηνωτικά" βρήκαν άμεση αφαρμογή το ίδιο καλοκαίρι με την οργάνωση παιδικών κατασκηνώσεων στην Κοντοβάζαινα για παιδιά 7-13 ετών. Στα γύρω σχολεία γίνονταν και οι πρακτικές ασκήσεις φοιτητών, μέσα σε ένα κλίμα συνεχών μετακινήσεων, όπου η σπουδαστική ομάδα λειτουργούσε με όλους τους κανόνες ενός αντάρτικου τμήματος, δίνοντας μάχες γύρω από το κάθε κατάλυμα. Οι δυσκολίες αλλά και η αποφασιστικότητα των σπουδαστών αποτυπώνονται στο ημερολόγιο του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, σπουδαστή της δεύτερης φάσης της "Ακαδημίας":

"3.12.48 (Βάχλια): Σήμερα έκαμα διδασκαλία στα μαθηματικά, που δεν πήγε και τόσο καλά. Στην κριτική που μου έκαμαν το απόγευμα, είπαν πως μπορούσα να διδάξω καλύτερα αν ήμουν προετοιμασμένος...8.12.48: Βρισκόμαστε στη Στρέζοβα. Μάθημα δεν έχει σήμερα....9.12.48: Βρισκόμαστε στο χωριό Συριάμου. Δεν έχει ούτε μαγαζί κανένα ούτε σχολείο. Μάθημα κάνουν τα παιδιά στη μικρή εκκλησία... Έπειτα από 2 μίση ώρες δρόμο, αφού σταματήσαμε στο Πήδημα, που είναι το γεφύρι του Λάδωνος και κάναμε μάθημα για το Λάδωνα και τις υδατοπτώσεις, φτάσαμε στη Βάχλια...11.12.48 Σήμερα έκαμα διδασκαλία στα παιδιά του άλλου μαχαλά. Έκαμα υγιεινή. Το βράδυ στην κριτική είπαν πως η διδασκαλία μου ήταν καλύτερη από όλες τις άλλες, για΄τι ακολούθησα καλή μέθοδο, είχα καλό ύφος κλπ....14.12.48: Σήμερα πήγα στο Βυζικι και δίδαξα πρώτη αρίθμηση. Η διδασκαλία μου πέτυχε. Πολύ καλά... 16.12.48: Σήμερα δίδαξα στα Τρόπαια ανάγνωση στην Ε' και ΣΤ' τάξη. Δεν ξέρω πως πήγε γιατί δεν μου έγινε κριτική. Πάντως ούτε καλά ούτε άσχημα..."

Στο αυστηρά ελεγχόμενο καθημερινό προγραμμάτων μαθημάτων, οι ελεύθερες ώρες ήταν και πάλι χρόνος μελέτης, αυτομόρφωσης και ψυχαγωγίας, όπου καλούνταν και οι κάτοικοι του χωριού να παρακολουθήσουν τα σκετσάκια, την απαγγελία ποιημάτων και τα τραγούδια των σπουδαστών. Οι ανταλλαγές απόψεων των "νεοφώτιστων" δασκάλων δε γίνονταν μόνο στα πλαίσια της σχολής, αλλά και σε συνέδρια, όπως αυτό που πραγματοποιήθηκε στις 28-29 Νοεμβρίου του 1948 στο χωριό Βάχλια Αρκαδίας. Μερικά από τα θέματα αφορούσαν τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τις μεθόδους διδασκαλίας, την οργάνωση του λαϊκού σχολείου κλπ.

Το λαικό διδασκαλίο Πελοποννήσου έπαψε τη λειτουργία του στις αρχές του 1949 λόγω των εκτεταμένων πια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Εθνικού Στρατού. Αποτέλεσε και αποτελεί μοναδικό παράδειγμα της εμφυλιακής  προσπάθειας διαπαιδαγώγισης από τα αντάρτικα τμήματα προς τον ελληνικό λαό.

Νορβηγία: Το καπιταλιστικό «πρότυπο» ξεθώριασε…

Νορβηγία: Το καπιταλιστικό «πρότυπο» ξεθώριασε…

Στις 9 τού Σεπτέμβρη γίνονται βουλευτικές εκλογές στην Νορβηγία, η οποία είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο και χτισμένη με βάση τα σκανδιναβικά σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα τού διευρυμένου αποκαλούμενου κράτους πρόνοιας, πάντα μέσα στα όρια πού επιτρέπει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο πλούτος βέβαια δεν ανήκει σε όλους. Υπάρχουν συσσωρευμένα κεφάλαια των μονοπωλίων ενώ ορμητικά η ζωή της εργατικής τάξης επιδεινώνεται.
Η Νορβηγία έχει επιλέξει με βάση πάντα τα συμφέροντα της νορβηγικής αστικής τάξης να είναι μέλος στο ΝΑΤΟ, και με δημοψηφίσματα του 1974 και 1992 να βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οικονομία της Νορβηγίας στηρίζεται κύρια στην αλιεία, τον εφοπλιστικό και ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, την πολεμική βιομηχανία και από το 1970 στην εξόρυξη πετρελαίου πού αποτελεί σήμερα και την μεγαλύτερη πηγή εσόδων. Η Νορβηγία κατέχει την 7η θέση μεταξύ των χωρών πού εξάγουν πετρέλαιο και τα έσοδα από τις εξαγωγές καλύπτουν πάνω από το 1/3 των συνολικών εσόδων της χώρας.
Εκτός ΕΕ, αλλά με όρους κεφαλαίου
Αν και εκτός ΕΕ όμως, τόσο οι φιλελεύθερες όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν φροντίσει για λογαριασμό του κεφαλαίου, να υπογράψουν και να προσαρμόσουν ανάλογα την οδηγία EØS(Ευρωπαϊκός Χώρος Οικονομικής Συνεργασίας),με βάση την οποία οι αποφάσεις της ΕΕ για την εσωτερική αγορά ισχύουν και για τις 3 χώρες μέλη της EFTA(Ευρωπαϊκή Ένωση Ελεύθερου Εμπορίου), Νορβηγία, Ισλανδία και Λιχτενστάιν. Έτσι οι αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ, οι διευκολύνσεις για τις επενδύσεις κεφαλαίων και γενικότερα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις νομοθετούνται και στην Νορβηγία με μοναδικό στόχο την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Στην Νορβηγία οι εταιρίες που απασχολούν προσωπικό από ξένες χώρες χωρίς συλλογικές συμβάσεις και με πολύ χαμηλές αμοιβές αυξήθηκαν τα τελευταία 3 χρόνια από 15% σε 309%. Οι Νορβηγοί εργάτες στέλνονται στα ταμεία ανεργίας και απειλούνται έμμεσα ότι για να ξαναμπούν στην αγορά εργασίας θα πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικοί με τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους ασιάτες ή τους ανατολικοευρωπαίους που εισάγονται από τα δουλεμπορικά γραφεία. Δηλαδή με καπιταλισμό, είτε εντός είτε εκτός ΕΕ τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά προβλήματα. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Στόλτενμπεργκ που κυβερνάει στη Νορβηγία τις 2 τελευταίες τετραετίες, εκμεταλλευόμενη την καπιταλιστική κρίση πού επηρεάζει και την οικονομία της Νορβηγίας, εφαρμόζει ακριβώς την αντιλαϊκή πολιτική και παίρνει όλα εκείνα τα αντεργατικά μέτρα που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων στη χώρα και χρησιμοποιεί σαν άλλοθι την ΕΕ: «Ναι μεν εμείς δεν θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να πάμε και κόντρα στις αποφάσεις της ΕΕ». Αγνοώντας ακόμα και τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων όπου ο λαός έχει απορρίψει την ΕΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δίκη πού έγινε τον Γενάρη 2012 στο νορβηγικό εργατοδικείο μεταξύ νορβηγικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών(ΓΣΕ) από τη μια, που απαιτούσε να ισχύουν παντού στη Νορβηγία οι συλλογικές συμβάσεις και ενός συλλόγου εργοδοτών από την άλλη που απαιτούσε την κατάργησή τους. Την υπόθεση ξεκίνησε η Ένωση Εφοπλιστών για να εξασφαλίσει το δικαίωμα εισαγωγής ξένων φτηνών εργατών στα νορβηγικά ναυπηγεία. Η δικαστική απόφαση δικαίωσε σε πρώτη φάση την νορβηγική ΓΣΕ, όμως οι εφοπλιστές μετά από ένσταση πέτυχαν να γίνει νέα δίκη στο δικαστήριο της EFTA που εδρεύει στο Λουξεμβούργο και να δικαιωθούν. Ό,τι δηλαδή έγινε και με την παλαιότερη ανάλογη σουηδική υπόθεση Λαβάλ. Μετά από αυτή την αντεργατική εξέλιξη η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του σοσιαλδημοκρατικού κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού προσποιούνταν τις απατημένες συζύγους. Τάχα οι ίδιοι δεν ήθελαν αλλά έτσι επέβαλαν οι διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας. Έτσι τα μεροκάματα στα ναυπηγεία έπεσαν κατακόρυφα και οι περισσότεροι Νορβηγοί εργαζόμενοι πού είχαν καλές συμβάσεις αντικαταστάθηκαν με κακοπληρωμένους ασιάτες εργάτες.
Δύο μπλοκ… μια πολιτική υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης
Οι εκλογές θα γίνουν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι εξαγγελίες και τα μέτρα της κυβέρνησης που παίρνονται καθημερινά σε όλους τους τομείς, όπως η άνοδος των ορίων συνταξιοδότησης στα 67, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, οι αντεργατικές συμφωνίες ΓΣΕ - ΣΕΒ, οι απανωτές παρεμβάσεις βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών, αποδεικνύουν ότι δε θα υπάρξει η παραμικρή ύφεση στον αντιλαϊκό κυκλώνα, αντίθετα η ένταση θα δυναμώνει συνεχώς. Η αντιλαϊκή επίθεση είναι συνολική ,καλά προσχεδιασμένη και πλήττει το σύνολο της ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Οι τιμές του ρεύματος μετά από σειρά ιδιωτικοποιήσεων της ενέργειας έχουν αυξηθεί κατά 350%. Η αλιεία μαραζώνει λόγω των ευρωενωσιακών ποσοστώσεων και οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τις παράκτιες περιοχές. Τα νοίκια παρουσιάζουν τρελές αυξήσεις και τα ελαστικά ωράρια είναι πραγματικότητα. Ο αστικός τύπος έχει αναλάβει εργολαβία να πείσει ότι οι Νορβηγοί γενικά χάρη των εσόδων από το πετρέλαιο, καταναλώνουν περισσότερο από όσο αντέχει η οικονομία , δουλεύουν όλο και λιγότερο και κάνουν τακτικά διακοπές εκμεταλλευόμενοι το κράτος πρόνοιας που πρέπει να περιοριστεί, για να είναι η χώρα ανταγωνιστική.
Η Νορβηγία ακόμα έχει ενεργότατη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Νορβηγοί ήταν οι πρώτοι πιλότοι που βομβάρδισαν την Λιβύη και σήμερα προετοιμάζονται για να παίξουν πρωτεύοντα ρόλο στο ξαναμοίρασμα της αρκτικής. Σύμφωνα με πρόσφατες αποκαλύψεις του νορβηγικού τύπου, η περιοχή Svalbard στη βορειοδυτική Νορβηγία είναι γεμάτη από κατασκοπευτικά ραντάρ που μπορούν να συλλάβουν την οποιαδήποτε κίνηση ,ιδιαίτερα από την μεριά της Ρωσίας.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο μπλοκ (το «κόκκινο» που αποτελείται από συνεργασία σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών και το μπλε πού αποτελείται από συνεργασία φιλελεύθερων και συντηρητικών κομμάτων) πού διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία και μονοπωλούν την προεκλογική δραστηριότητα, έχει έντονα στοιχεία από την επίδραση του ανταγωνισμού των μονοπωλίων, π.χ. για τις αγορές εξοπλιστικών προγραμμάτων τα πετρέλαια και για άλλα ζητήματα όπως το υπέδαφος της αρκτικής- επιλογές που αφορούν συγκεκριμένα μονοπωλιακά συμφέροντα. Γι’ αυτό το λόγο εμφανίζεται οξύτερος στη μορφή, μεγαλώνοντας τον κίνδυνο να παγιδευτεί η δυσαρέσκεια λαϊκών δυνάμεων στα αστικά κυβερνητικά κόμματα. Με δηλώσεις στελεχών τους, έχουν κάνει και οι δύο ξεκάθαρο ότι θέλουν αμέσως μετά τις εκλογές να περάσουν πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην τοπική διοίκηση αλά Καλλικράτης με σημαντική μείωση του αριθμού των δήμων και μοίρασμα της χώρας σε μεγάλες περιφέρειες, και να τεμαχίσουν το αποθεματικό ταμείο της εταιρίας πετρελαίου «STATOIL» το οποίο σήμερα έχει περιουσία 720 δισ. δολάρια, με σκοπό την σταδιακή του παράδοσή σε ιδιώτες. Σήμερα το 82% των μετοχών της «STATOIL» ανήκουν στο κράτος.
Με βάση τα τελευταία γκάλοπ οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες μεταξύ των δύο μπλοκ ,οπότε η αστική τάξη δεν έχει λόγους να ανησυχεί.
Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, πιστός στην αποστολή του
Οι εργατοπατέρες του εργοδοτικού συνδικαλισμού έχουν ενεργή ανάμειξη στον προεκλογικό αγώνα. Ενώ μέσα από την καθημερινή τους δράση και την ενεργή συμμετοχή τους στην ΣΕΣ κάνουν προσπάθειες για να ξαναζωντανέψουν παλιές θεωρίες για την αναγκαιότητα ανεξαρτησίας και ουδετερότητας των συνδικάτων με μοναδικό στόχο το χτύπημα της ΠΣΟ.
Προβάλλουν διεκδικήσεις μόνο για ένα καλύτερο μεροκάματο και μέχρι εκεί ενώ χρησιμοποιούν εκατομμύρια από τις συνδρομές των εργαζομένων για λογαριασμό του «κόκκινου μπλοκ» για να εγκλωβίσουν άλλη μια φορά τα λαϊκά στρώματα στην λογική του μικρότερου κακού, προτείνοντας σαν μοναδική επιλογή στην εποχή της οξυμένης κρίσης, την επανεκλογή της κεντροαριστερής «κόκκινης κυβέρνησης» του σημερινού σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Στόλτενμπεργκ.
Ο υπεύθυνος της ΓΣΕ Νορβηγίας για τον εκλογικό αγώνα Øyvind Hansen, ξεκαθαρίζει ότι στρατηγικός στόχος της Συνομοσπονδίας είναι, μέχρι την μέρα των εκλογών να μετατοπιστούν 100.000 ψηφοφόροι ώστε να ψηφίσουν κάποιο από τα αποκαλούμενα ως εργατικά κόμματα, δηλαδή σοσιαλδημοκράτες ή οπορτουνιστές για να εξασφαλιστεί άλλη μια τετραετία, με κόκκινη κυβέρνηση.
«Εκπροσωπούμε δηλώνει στην εφημερίδα "klassekampen", 900.000 οργανωμένα μέλη και αυτό μάς δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε αποφασιστικό ρόλο. Πρέπει να επαναφέρουμε τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους πού σκέπτονται να ψηφίσουν δεξιά στο κόκκινο μπλοκ. Έχουμε πείρα και από προηγούμενους εκλογικούς αγώνες αλλά το μεγάλο μας όπλο είναι το ότι έχουμε αυτιά και μάτια μέσα στους χώρους δουλειάς και παρακολουθούμε τις ανησυχίες των εργαζομένων. Πρέπει να τους πείσουμε ότι έχουν συμφέρον από το να ψηφίσουν εργατικά κόμματα. Θα χτυπήσουμε πόρτα την πόρτα να πείσουμε τον κόσμο να πάει να ψηφίσει. Στην Συνομοσπονδία μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά ζητήματα αλλά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα είμαστε ενωμένοι. Και αυτό μας δίνει την βεβαιότητα ότι θα κερδίσουμε τις εκλογές.
Μοναδική επιλογή για τους εργαζόμενους η στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος (NKP).
Για τον Nορβηγό εργαζόμενο ένα είναι το ερώτημα πού δεν απαντιέται από τα μπλοκ που θέλουν ανεξαρτήτως χρώματος να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες για να διαχειριστούν ανεμπόδιστοι άλλη μια τετραετία το αστικό σύστημα :
Γιατί στο 2013 στην θεωρούμενη ως πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, ενώ αυξάνεται ο πλούτος που παράγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, χειροτερεύει η ζωή των εργατικών– λαϊκών οικογενειών; Γιατί δεν ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και όλο και περισσότεροι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα αντιμετωπίζοντας μια αβάσταχτη καθημερινή πίεση; Γιατί ανοίγει καθημερινά η ψαλίδα φτωχών-πλουσίων;
Ο αρνητικός συσχετισμός εκφράζεται και στους  άνισους όρους που δίνουν την εκλογική μάχη οι Nορβηγοί κομμουνιστές, στο γνωστό σκανδιναβικό άκρως αντικομουνιστικό κλίμα, κατεβαίνοντας τόσο στις βουλευτικές όσο και τις τοπικές εκλογές με συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων ενάντια στην αντεργατική πολιτική και προβάλλοντας σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα κριτήρια ψήφου υπέρ των εργαζομένων, και ενάντια στην δικτατορία των μονοπωλίων και τον καπιταλισμό για το σοσιαλισμό.
Δεν αρκεί το οπορτουνιστικό δίλημμα εκτός ΕΕ χωρίς ανατροπή της αστικής εξουσίας
Οι εξελίξεις στη Νορβηγία απαντούν ακόμα στα οπορτουνιστικά διλήμματα πού καλλιεργούνται και στη χώρα μας ,και μιλούν για έξοδο από την ΕΕ χωρίς να είναι απαραίτητος ο όρος της Λαϊκής Εξουσίας και επιβεβαιώνουν την στρατηγική του ΚΚΕ, δηλαδή ότι αποτελεί μονόδρομο η έξοδος από την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Καμιά μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων ούτε μέσα αλλά ούτε και έξω από την ΕΕ. Καμιά μορφή διαχείρισης στον καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ακόμα και αν η χώρα έχει μεγάλα έσοδα όπως η Νορβηγία και δεν χρειάζεται δάνεια. Οι καπιταλιστές θα μοιράζονται τον πλούτο και οι εργάτες θα είναι τα θύματα που θα οδηγούνται σταδιακά, αργά η γρηγορότερα στην σχετική ή ακόμα και την απόλυτη εξαθλίωση.
Πάνος Απέργης

"Αριστερής" και "ανεξάρτητης" δημοσιογραφίας συνέχεια #2

"Αριστερής" και "ανεξάρτητης" δημοσιογραφίας συνέχεια #2

Τον καμαρώνει η Ρένα και η πρεσβεία

Και πάλι από τον Βαξεβάνη που δεν κρατιέται αυτές τις ημέρες!
Με τέτοιους "αριστερούς" και "ανεξάρτητους", θα χάσουν το ψωμί τους οι"ενσωματωμένοι"...

Μας πληροφορεί λοιπόν ο "μαχητικός" και "ανεξάρτητος" δημοσιογράφος" με χτυπητό (κιόλας) τίτλο:

Σοκάρει το βίντεο από την επίθεση με χημικά που ανακάλυψε το CNN 

Τι δεν μας "πληροφορεί" τώρα:

Δεν μας πληροφορεί για το ποιοι τα έριξαν τα ρημάδια τα χημικά, αλλά αφήνει να εννοηθεί πως ευθύνεται η Συριακή κυβέρνηση (αναμετάδοση από CNN βλέπετε)
 Το γεγονός πως η μόνη μέχρι στιγμής σχετικά αξιόπιστη αναφορά για χρήση χημικών δεν αφορά την Συριακή κυβέρνηση αλλά τους αντιπάλους της, δεν φαίνεται να κρίνεται πως έχει θέση στο "ανεξάρτητο ρεπορτάζ"...
Α, να  μην ξεχάσω πως στο τέλος του "ρεπορτάζ" (για όποιον φτάσει μέχρι εκεί) φιλοτιμείται να μας "πληροφορήσει" πως:

"Το CNN, το οποίο μεταδίδει κατ΄αποκλειστικότητα τις φρικιαστικές εικόνες υπογραμμίζει ότι δεν έχει καταφέρει να επιβεβαιώσει τη γνησιότητα του υλικού."*

Δηλαδή πως  όχι μόνο δεν ξέρουμε ποιός τα έριξε, αλλά και εάν πέσανε καν!
Άλαλα τα χείλη των ασεβών...
__________
*Έχω κρατήσει το μέγεθος των γραμματοσειρών του πρωτότυπου

 

Πίσω απ' την αστική διαπάλη για το νέο δάνειο

Πίσω απ' την αστική διαπάλη για το νέο δάνειο

Η διαπάλη σχετικά με τη διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους εξακολουθεί να προβάλλεται απ' τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σαν η «μητέρα των μαχών» για τη διασφάλιση της λαϊκής ευημερίας. Με επίκεντρο το προεκλογικό σκηνικό της Γερμανίας, προβάλλεται το δίλημμα μεταξύ δύο βασικών αστικών επιλογών:

Απ' τη μια η πρόταση της κυβέρνησης Μέρκελ που περιλαμβάνει παράταση του χρόνου εξόφλησης των σημερινών δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας καθώς και νέο δάνειο που θα συνοδευθεί με νέο αντιλαϊκό μνημόνιο. Η ελληνική κυβέρνηση συμπλέει με τη συγκεκριμένη πρόταση της Γερμανίας, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και την εξωραΐζει με την υπόσχεση μιας διαπραγμάτευσης αφού επιτευχθεί το περιβόητο ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα. Υπόσχεται ήδη «κοινωνικό μέρισμα» με ελάφρυνση της θέσης κάποιων ομάδων ακραίας φτώχειας, όπως οι χαμηλοσυνταξιούχοι.

Απ' την άλλη, έχει κατατεθεί η πρόταση του ΔΝΤ που ζητά «κούρεμα» του σημερινού υπέρογκου ελληνικού χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμη η διαχείρισή του. Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αλλά και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία προτείνουν ένα νέο αναπτυξιακό «σχέδιο Μάρσαλ» και μια σχετική χαλάρωση της σημερινής αυστηρά περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής για να ανακάμψει πιο γρήγορα η ελληνική καπιταλιστική οικονομία.

Τη δεύτερη επιλογή προκρίνει η ηγεσία του ΣΕΒ που επισημαίνει ότι «η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή υπονομεύει κάθε προοπτική ανάπτυξης» και ζητά μεγαλύτερο περιθώριο για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Ο ΣΕΒ τονίζει επίσης ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μέρος του συνολικού προβλήματος της ΕΕ και ότι χρειάζεται «συνολική ευρωπαϊκή λύση». Στην ίδια κατεύθυνση, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι μια δική του μελλοντική κυβέρνηση θα προκαλέσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ όπου θα απαιτήσει και θα πετύχει «κούρεμα» μέρους του ελληνικού χρέους, με τη στήριξη δυνάμεων του Ευρωπαϊκού Νότου.

Διαφορές στο αστικό στρατόπεδο

Οι δύο βασικές προτάσεις αστικής διαχείρισης παρουσιάζουν ουσιαστικές διαφορές. Η διαπάλη τους αντανακλά την αυξανομένη συνολική δυσκολία της αστικής πολιτικής να διαχειριστεί την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Η όποια επιλογή διαχείρισης και ο όποιος προσωρινός συμβιβασμός δεν αφορούν στενά την ελληνική περίπτωση αλλά τη συνολική αντιμετώπιση των μεγάλων κρατικών χρεών της Ευρωζώνης, όπως της Ισπανίας και της Ιταλίας. Επομένως, θα επιδράσει στο συσχετισμό δύναμης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, στη διατήρηση της γερμανικής ηγεμονίας στην ΕΕ, στο μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης.

Οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Γαλλίας ζητούν έμμεσα και άμεσα να επωμισθεί η γερμανική άρχουσα τάξη μεγαλύτερα βάρη στην αναγκαία απαξίωση κεφαλαίου των υπερχρεωμένων κρατών, αφού αποτελεί το μεγάλο κερδισμένο απ' την συγκρότηση της Ευρωζώνης.

Η σημερινή κατάσταση της Ευρωζώνης οδηγεί σε ροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία, προνομιακούς όρους δανεισμού με πτώση επιτοκίων των γερμανικών κρατικών ομολόγων της, βελτίωση της ανταγωνιστικής της θέσης συγκριτικά με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία. Απ' την άλλη, καθιστά επισφαλείς τις σημαντικές σημερινές εξαγωγικές επιδόσεις της Γερμανίας στην Ευρωζώνη.

Ενα «κούρεμα» των διακρατικών δανείων προς την Ελλάδα (το οποίο εκτός του ΔΝΤ υποστηρίζει και το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο των μεγάλων πολυεθνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων) επιβαρύνει τόσο άμεσα τη Γερμανία, όσο και έμμεσα, στο βαθμό που σταδιακά την καθιστά εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης. Θα επιδράσει επίσης στην ισχύ του ευρώ ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος στον ανταγωνισμό του με το δολάριο.

Ταυτόχρονα, μια σχετική χαλάρωση της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής θα επιτρέψει μεγαλύτερες κρατικές ενισχύσεις για εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους των υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα, αλλά και για την ίδια τη Γαλλία. Αυτές οι ενισχύσεις καθώς και μια σχετική τόνωση της εσωτερικής κατανάλωσης μπορούν να συμβάλουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας μονοπωλιακών ομίλων αυτών των κρατών.

Η επιθυμία για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης και για μεγαλύτερο περιθώριο αυτοτελών ελιγμών δεν αναιρεί την επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για παραμονή στην ΕΕ. Η ΕΚΤ παραμένει το βασικό στήριγμα των μεγαλομετόχων των εγχώριων τραπεζών. Η ένταξη στην ΕΕ και οι κοινοτικές ενισχύσεις εξυπηρετούν τους δυναμικούς εγχώριους ομίλους για τη δράση τους στην ευρύτερη περιοχή. Η αστική τάξη γνωρίζει επίσης καλά ότι όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται απ' την ανισομετρία, την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου. Ωστόσο, η αστική τάξη προβληματίζεται απ' τη σχετική επιδείνωση της διεθνούς θέσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας μετά την εκδήλωση της κρίσης. Τμήματα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που συνδέονται με ΗΠΑ, Βρετανία φαίνεται να στηρίζουν την αμφισβήτηση των επιλογών της γερμανικής κυβέρνησης.

Η συγκεκριμένη διαπάλη στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης κάθε αστικού κράτους, στην Ευρωζώνη συνολικά, και ο γενικότερος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων δεν αφορά την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.

Ολα τα μέρη της αστικής διαπραγμάτευσης βρίσκονται στην απέναντι αντιλαϊκή όχθη. Σε σχέση με την εργατική τάξη, το λαό, οι διαφορές τους περιορίζονται στους όρους, στους τρόπους, στους ρυθμούς που θα συνεχισθεί η σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων, μέσα στα τείχη του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ο μύθος της φιλολαϊκής διαπραγμάτευσης και ο δρόμος της ανατροπής

Οσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, φιλολαϊκή διέξοδος απ' την κρίση, πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Είτε επιταχύνουμε, είτε επιβραδύνουμε, είτε αλλάξουμε λωρίδα κυκλοφορίας θα καταλήξουμε στο ίδιο αποτέλεσμα: Νέες θυσίες για το λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης, στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Οποιος αποδέχεται και θέτει ως στόχους τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και την επίτευξη ψηλού ρυθμού ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν μπορεί να αντιταχθεί ουσιαστικά στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για φθηνότερη εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Η κριτική του οπορτουνιστικού ρεύματος (Σταθάκης, Μηλιός, Λαπαβίτσας, Βεργόπουλος κ.ά.) ότι η κυβερνητική πολιτική δεν ανοίγει «το δρόμο της ανάπτυξης», επιχειρεί να εγκλωβίσει το λαϊκό κίνημα στη μάταιη αναζήτηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους, που θα ωφελεί ταυτόχρονα το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.

Συγκαλύπτει ότι η αύξηση των κερδών των μονοπωλίων δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη διευρυνόμενη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό και όλος ο διεθνής θίασος της αστικής διαπραγμάτευσης για το μέλλον του ελληνικού χρέους, η Λαγκάρντ του ΔΝΤ, ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουγκ συνιστούν και στηρίζουν την επιτάχυνση και ολοκλήρωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα, παρά τις διαφορές τους.

Πρόκειται για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που συμφωνήθηκαν και δρομολογήθηκαν για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2009. Κατευθύνσεις και δεσμεύσεις που αφορούν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και όχι μόνο τα υπερχρεωμένα. Οποια διαπραγμάτευση και αν επιχειρήσει μια αστική κυβέρνηση για τη δανειακή σύμβαση, αυτή δεν μπορεί να αναιρέσει την πολιτική μνημονίου διαρκείας, τις δεσμεύσεις της στρατηγικής ΕΕ 2020, του Συμφώνου Σταθερότητας που αφορούν όλα τα κράτη - μέλη. Τα νέα κοινοτικά σχέδια για «γνήσια Οικονομική και Νομισματική Ενωση» με θέσπιση Μέσου Σύγκλισης και Ανταγωνιστικότητας, προβλέπουν μάλιστα πιο αυστηρά συστήματα ελέγχου της κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης, των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην αγορά εργασίας, στο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα, στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Η διόγκωση του κρατικού χρέους δεν ήταν η αιτία, αλλά το εφαλτήριο για να επιταχυνθούν αυτές οι αντιλαϊκές αλλαγές στην Ελλάδα.

Καμιά επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ δεν μπορεί να καταργήσει την αιτία της περιοδικής εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Ούτε θα ακυρώσει τις κοινοτικές ποσοστώσεις και την ανταγωνιστική πίεση στην εγχώρια παραγωγή, με τα γνωστά αποτελέσματα στη μεταποίηση και στον αγροτικό τομέα.

Γι' αυτό και ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την ικανότητα διαπραγμάτευσης για τη διαχείριση του κρατικού χρέους.

Το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα» δε θα φέρει καλύτερες μέρες για το λαό, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση. Η επίτευξη του στόχου περνά μέσα απ' τη σφαγή των δαπανών κοινωνικής πολιτικής, την άθλια κατάσταση στην υγεία και την εκπαίδευση, τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα εφιαλτικά ύψη της ανεργίας. Οδηγεί όπως και το «κούρεμα» σε μια ακόμα χειρότερη επόμενη μέρα για το λαό, με νέα μνημόνια και θυσίες χωρίς ημερομηνία λήξης. Τα όποια ψίχουλα για ομάδες της ακραίας φτώχειας θα διασφαλίζονται με την αφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. Ενώ θα παρουσιάζονται ως κοινωνική πολιτική τα σκλαβοπάζαρα της «κοινωφελούς εργασίας» των ανέργων με 400 ευρώ μισθό.

Ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, να πληρώσει ο λαός ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους για το οποίο δεν ευθύνεται, ούτε ωφελήθηκε απ' τη δημιουργία του. Η συμμαχία του ευρωπαϊκού Νότου που προτείνει για την επαναδιαπραγμάτευση, αποσιωπά τις συστάσεις των Γάλλων και Ιταλών αστών πολιτικών για επιτάχυνση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα καθώς και την κατεδάφιση των λαϊκών δικαιωμάτων σ' αυτές τις χώρες.

Η επόμενη μέρα που υπόσχεται περιλαμβάνει νέα κρατική στήριξη των υγειών επιχειρηματιών (που θα εφαρμόζουν την αστική νομοθεσία) και την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν... Δηλαδή πότε; Μόλις οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» των αδελφών πολιτικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέψουν τη διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ σε Ευρώπη των εργαζόμενων, δηλαδή ποτέ.

Ο εγκλωβισμός του λαού στην επιλογή του «μικρότερου κακού» μεταξύ των προτάσεων κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Διαλέγοντας το πώς, πότε και πόσα ακόμα θα θυσιάσει, θα οδηγείται από ήττα σε ήττα, σε πορεία επιδείνωσης δίχως τέλος. Αυτός είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε με νέο δάνειο, είτε με «κούρεμα», είτε με φανερή παρουσία της τρόικας, είτε με εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ χωρίς τρόικα.

Φιλολαϊκή διέξοδος απ' τη βαθιά καπιταλιστική κρίση υπάρχει μόνο σε τροχιά αναμέτρησης και ανατροπής με τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων. Οργανώνοντας την ανασύνταξη του κινήματος, την αλλαγή συσχετισμού σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά. Με πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ιμπεριαλιστές και η Συρία

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ιμπεριαλιστές και η Συρία

Οι λεγόμενοι «αντικαθεστωτικοί» της Συρίας, συναντούν τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ (που αλλού;) στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη! Ολοι οι (κατά τον ΣΥΡΙΖΑ) «εκδημοκρατιστές», στο ίδιο τραπέζι...

Με δηλώσεις του τις προηγούμενες μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να αποτραπεί η επέμβαση στη Συρία και να μη συμμετάσχει η Ελλάδα σ' αυτή. Στις ανακοινώσεις του, όμως, και στις δημόσιες παρεμβάσεις των στελεχών του, υπάρχουν αποχρώσεις που δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν μπορεί παρά να πατά σε δυο βάρκες, αφού στον πυρήνα της στρατηγικής του βρίσκεται η διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννάει τον πόλεμο.

Ορισμένα παραδείγματα: Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, στις 27/8/2013, αναφέρεται: «Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την κατηγορηματική του αντίθεση σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία (...) Αυτό που αποτελεί ζητούμενο είναι η πολιτική επίλυση του ζητήματος με ειρηνικό τρόπο, η ουσιαστική παρέμβαση του ΟΗΕ στις εξελίξεις με στόχο την άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών».

Αυτά τα λέει σήμερα. Τι έλεγε όμως πριν από λίγο καιρό, όταν οι λεγόμενοι «αντικαθεστωτικοί» εκκολάπτονταν με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η εξωτερική επέμβαση στη Συριά, έστω κι αν δεν είχε πάρει ακόμα το χαρακτήρα της ανοιχτής στρατιωτικής εμπλοκής; Ανατρέχουμε σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, της 1/8/2001, για τις εξελίξεις στη Συρία:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει σήμερα να εκφράσει την οργή του για την δολοφονική επίθεση του δικτατορικού καθεστώτος του Μπασάρ αλ Ασαντ εναντίον των εξεγερμένων πολιτών της μαρτυρικής πόλης Χάμα. Η συριακή χούντα βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και παιδιά, στερώντας από τον πληθυσμό νερό, τροφή και ηλεκτρικό, αντιμετωπίζει πλέον με μεθόδους γενοκτονίας την πολύμηνη ηρωική εξέγερση του συριακού λαού για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Μια εξέγερση που αποτελεί βασικό κρίκο στην αλυσίδα των αραβικών εξεγέρσεων που ξεκίνησαν τον περασμένο Δεκέμβρη από την Τυνησία και εξαπλώνονται τώρα έως και το κράτος του Ισραήλ.

Στο πλαίσιο πάντα των αρχών του διεθνούς δικαίου (...) συντονιζόμαστε με τον εξεγερμένο λαό της Συρίας, ζητώντας μαζί του εδώ και τώρα την παραίτηση τη αιματοβαμμένου καθεστώτος».

Διευκρινίζοντας ακόμα παραπέρα τη θέση τους, την ίδια μέρα, η Ρένα Δούρου, υπεύθυνη τότε της Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα υπεύθυνη του τομέα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε σε δήλωσή της: «Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της "άνοιξης της Συρίας" (...) η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά σιωπά (...) ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης». Λίγες μέρες αργότερα, στις 19/8/2011, η ίδια επανήλθε για να δηλώσει: «(...) Η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα ενιαίο διπλωματικό μέτωπο, που θα δώσει στον πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έλθει η ώρα των τίτλων του τέλους».

Ζητούσε, δηλαδή, από την ΕΕ και τους άλλους διεθνείς οργανισμούς των ιμπεριαλιστών, να αναλάβουν δράση εναντίον της συριακής κυβέρνησης και να στηρίξουν με κάθε μέσο τη συριακή αντιπολίτευση, δηλαδή τους λεγόμενους «αντικαθεστωτικούς», τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ, μαζί με την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, στήριζαν ανοιχτά και εξόπλιζαν διάφορες μισθοφορικές ομάδες, που καμία σχέση δεν έχουν με το συριακό λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούσε στην ουσία τα ίδια προσχήματα, που επικαλούνται σήμερα οι ιμπεριαλιστές για τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Υιοθετούσε τα επιχειρήματα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι οποίοι ενοχοποιούν τη συριακή κυβέρνηση, προκειμένου να εξαπολύσουν μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στο όνομα δήθεν της προστασίας του συριακού λαού, όπως έκαναν στο παρελθόν στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Αθώα του αίματος η αστική τάξη

Ακόμα και τώρα, όμως, που όλα τα παραπάνω αποκαλύπτονται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αλείβει βούτυρο στο ψωμί της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών, τους οποίους μάλιστα αναγορεύει σε δύναμη «εκδημοκρατισμού» της Συρίας! Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος το περασμένο Σάββατο, 31/8/2013:

«Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου δεν έχουν άλλο τρόπο να πιέσουν για τον εκδημοκρατισμό της Συρίας, εκτός από τους βομβαρδισμούς.Να αναλάβουμε λοιπόν διεθνείς πρωτοβουλίες για Διεθνείς διασκέψεις για την πολιτική επίλυση. Να γίνουμε γέφυρα ειρήνης ανάμεσα στους λαούς και όχι προγεφύρωμα πολεμικών επιχειρήσεων της στρατιωτικής μηχανής των ισχυρών».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξωραΐζει στην πραγματικότητα τους ιμπεριαλιστές, παρουσιάζοντας την απόφασή τους να χτυπήσουν τη Συρία σαν μέσο για τον «εκδημοκρατισμό» της, για τον οποίο όμως, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχουν εξαντληθεί όλα τα πολιτικά μέσα πίεσης. Θεωρεί, δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν καθήκον να επεμβαίνουν για να «εκδημοκρατίσουν» χώρες όπως η Συρία, αλλά διαφωνεί ότι αυτό πρέπει να γίνει στην παρούσα φάση με άμεση στρατιωτική επέμβαση.

Με τον ίδιο τρόπο που πάει να μετριάσει τις ευθύνες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πάει να βγάλει λάδι και την ντόπια αστική τάξη για την επιλογή της να συμμετάσχει στον επικείμενο πόλεμο. Είπε ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια ομιλία: «Σε όλες τις κυρίαρχες χώρες, το κοινοβούλιο ή ακόμα και ο λαός έχουν τον τελευταίο λόγο για κρίσιμες αποφάσεις (...)Η χώρα μας όμως στερείται κυριαρχίας.(Ο λαός) δεν θέλει την Ελλάδα πρόθυμο σύμμαχο σε πολεμικές επιχειρήσεις στη γειτονιά μας,πόσο δε μάλλον σε επιχειρήσεις που στερούνται διεθνούς νομιμοποίησης, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Ο λαός μας θέλει την Ελλάδα πρωταγωνιστή της Ειρήνης στην ευαίσθητη περιοχή μας, και σταθερό εκφραστή του Διεθνούς Δικαίου (...)Αντί να παίζει (η κυβέρνηση) το θλιβερό ρόλο του πρόθυμου και υπάκουου μαθητή προς πάσα κατεύθυνση,καλό θα ήταν να αφουγκραστεί τα αισθήματα του Ελληνικού λαού και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την κυβέρνηση σαν να σέρνεται από τους ιμπεριαλιστές σύμμαχους της στον πόλεμο, επειδή είναι «άβουλη» και υποτελής. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και στις επεμβάσεις τους για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης. Για τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή και για την αναβάθμιση του ρόλου της έναντι άλλων περιφερειακών ανταγωνιστών, όπως η Τουρκία, ετοιμάζεται τώρα να εμπλακεί ενεργά στην επίθεση στη Συρία.

Σε όλη του την ομιλία, ο Αλ. Τσίπρας δε βρήκε μια λέξη να πει για την ντόπια πλουτοκρατία, τα συμφέροντα της οποίας επιβάλλουν τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Την αθώωσε πλήρως, επειδή τις δικές της υποθέσεις θέλει να διαχειριστεί κι αυτός σαν κυβέρνηση.

Τι λέει και τι εννοεί;

Ο καημός του ΣΥΡΙΖΑ για τον «εκδημοκρατισμό» της Συρίας και άλλων χωρών, με παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δεν είναι τωρινός. Σε ανακοίνωσή του στις 26/8/2013, ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε την κυβέρνηση «να διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό ότι όχι μόνο θα αρνηθεί τη χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας για μια επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Συρία, αλλά ότι θα αντιταχθεί σε κάθε σχέδιο για στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή».

Εκτιμούσε ακόμα ότι «ένας νέος πόλεμος στην πολύπαθη Μέση Ανατολή θα έχει καταστροφικές συνέπειες, ενώ σε καμία περίπτωση δεν διασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας. Αυτό που αποτελεί ζητούμενο είναι η πολιτική επίλυση του ζητήματος με ειρηνικό τρόπο, η ουσιαστική παρέμβαση του ΟΗΕ στις εξελίξεις με στόχο την άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών, η διασφάλιση των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του συριακού λαού (...)».

Ο πόλεμος στη Συρία, ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δε διασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας στην περιοχή. Ποια είναι αυτά; Γιατί ποιον ανησυχεί; Το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης σίγουρα δεν είναι ίδιο με αυτό του λαού. Η ντόπια αστική τάξη ήταν πάντα επιθετική απέναντι σε άλλους λαούς και το ίδιο κάνει και τώρα, βαθαίνοντας τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει, επίσης, εκλογές στη Συρία, προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοκρατία. Μήπως τα ίδια δεν έλεγε και για την Αίγυπτο, υμνώντας τότε την «Αραβική άνοιξη»; Μήπως και εκεί δεν έγιναν εκλογές, που ανέδειξαν συντριπτικά τον Μούρσι; Μήπως εκείνος ο «θρίαμβος της δημοκρατίας» τερμάτισε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Αίγυπτο και τις άλλες χώρες της Β. Αφρικής; Η απάντηση είναι «όχι».

Μια ακόμα επισήμανση: Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεσπαθώνει ενάντια στο ΝΑΤΟ και καλεί την κυβέρνηση να μην παραχωρήσει τη βάση της Σούδας, υπονοώντας ότι αν ήταν ο ίδιος στην κυβέρνηση, θα έβαζε τέτοια εμπόδια στον πόλεμο. Δεν έχουμε καμιά διάθεση να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις του. Θυμίζουμε όμως τα παρακάτω, για να προβληματιστεί ο λαός για το τι λέει και το τι πραγματικά εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οταν ο Αλ. Τσίπρας μίλησε στο περίφημο ινστιτούτο Brookings στις ΗΠΑ, εξέφρασε την άποψη ότι μια χώρα «πρέπει να έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική». Τα ίδια είπε και στη συνάντηση που είχε στη συνέχεια με Αμερικανούς αξιωματούχους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τους οποίους διαβεβαίωσε ότι «θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι σε θέση να παίζει ρόλο σταθεροποιητικό στην περιοχή. Να έχει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην εξωτερική πολιτική ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα». Τα περί σταθερότητας αναμασά τώρα και ο Αντ. Σαμαράς...

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, οι (φιλο-ΣΥΡΙΖαίοι) οικονομολόγοι Βαρουφάκης και Γκαλμπρέιθ, συνάδελφοι σε αμερικανικό πανεπιστήμιο -ο δεύτερος μάλιστα και στέλεχος του Levy Institute, το οποίο φιλοξένησε τον Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ-, με άρθρο που συνέγραψαν στους (αμερικανικούς) «New York Times», έγραψαν ότι «αν ο Α. Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός δεν θα απειληθούν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ», αφού «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή να διώξει τις αμερικανικές βάσεις (...) Ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να ξεκινήσει διαμάχες με τις ΗΠΑ»...

Συμπέρασμα: Οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επιζήμιες για το λαό και το κίνημα. Η καλύτερη προσφορά στο συριακό λαό, είναι να δυναμώσει ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός αγώνας στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων που γεννά πολέμους και ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο. Οι προτροπές στο λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή για να τον σώσει, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή και τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, είναι μάθημα υποταγής, βγαλμένο από τα εγχειρίδια των αστών.

Κλιμάκωση της όξυνσης των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο

Κλιμάκωση της όξυνσης των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο

Είναι γεγονός ότι με οι τελευταίες παρεμβάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για τη Συρία, αλλά και τα όσα διεμείφθησαν στη Σύνοδο του «G20» στο συγκεκριμένο ζήτημα, αποκαλύπτουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί, τροφοδοτώντας αναλύσεις ιδιαίτερα για την τακτική της Ρωσίας απέναντι στις ΗΠΑ, που επιμένουν για στρατιωτική επέμβαση. Βεβαίως αστοί αναλυτές και διάφορα αστικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για δυσκολίες των ΗΠΑ να πείσουν με στοιχεία για την αναγκαιότητα της επέμβασης. Την προπερασμένη βδομάδα υπήρξαν επίσης αναλύσεις στα ντόπια και τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, ως προς τις επιδιώξεις των ΗΠΑ με τη συγκεκριμένη στρατιωτική επίθεση, εκφράζοντας ερωτηματικά για την εμφανιζόμενη αναβολή της. Πρόβαλαν ταυτόχρονα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων στις ΗΠΑ που αποκάλυπταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού τους αντιδρά στον πόλεμο και ταυτόχρονα τη δημοκρατική τάχα ευαισθησία του Μπ. Ομπάμα να απευθυνθεί και στο Κογκρέσο.

Οι αναλύσεις των αστών δημοσιολόγων επικεντρώνονται λοιπόν στους στόχους των ΗΠΑ, εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι η επέμβαση δεν πρόκειται να συμβάλλει στον τερματισμό του πολέμου στο εσωτερικό της Συρίας, ενώ θα δημιουργήσει γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, με δεδομένο ότι εμπλέκονται και κράτη της περιοχής (Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ, Λίβανος). Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει έτοιμη, εναλλακτική στο καθεστώς Ασαντ, λύση, ενώ ενισχύονται «ακραίες ισλαμιστικές δυνάμεις» παρακλάδια της «Αλ Κάιντα» όπως η «Αλ Νούσρια», τις οποίες θεωρούν εχθρικές.

Με αφορμή τη Σύνοδο του «G20» οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας, σχετικά με τα προσχήματα για τα χημικά, αλλά και τη δράση με τους αντικαθεστωτικούς του παρακλαδιού της «Αλ Κάιντα», «Αλ Νούσρια», σε σημείο που να οδηγηθεί ο Πούτιν να πει δημόσια ότι ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών ψεύδεται και για την επιμονή του ότι τα χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς Ασαντ (δεν έχει όντως παρουσιάσει κανένα στοιχείο ως προς αυτό), αλλά και για την «Αλ Νούσρια» ως παρακλάδι της «Αλ Κάϊντα» για την οποία επιβεβαιώθηκε από άλλον Αμερικανό αξιωματούχο ότι οι υπηρεσίες τους το έχουν επιβεβαιώσει, ενώ ο Κέρι έλεγε τα αντίθετα.

Ετσι και αλλιώς τα προσχήματα έχουν εκπέσει ως ψεύτικα, ενώ υπάρχουν στοιχεία ότι τέτοια όπλα έχουν χρησιμοποιήσει οι αντικαθεστωτικοί Σύροι, το επιβεβαίωσε και η δική τους Κάρλα Ντελ Πόντε, αυτή που καταδίκασε τον Μιλόσεβιτς, αλλά και τα στοιχεία που έχει καταθέσει η Ρωσία στον ΟΗΕ.

Αλλά τα χημικά είναι η αφορμή για τις ΗΠΑ να επέμβουν. Το ίδιο έκαναν και στο Ιράκ, παρόλο που και τότε έδωσαν ψεύτικα στοιχεία για εργοστάσια κατασκευής χημικών όπλων, τέτοιες φωτογραφίες έδειχνε τότε ο Πάουελ, και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια δεν υπήρχαν... Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό ζήτημα ως αιτία πολέμου. Ο πόλεμος ως συνέχεια της πολιτικής με άλλα, στρατιωτικά μέσα, πάει να λύσει τους ανταγωνισμούς που οξύνονται για το ποια χώρα, ποιο κέντρο, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα βγει πιο κερδισμένο στην περιοχή και γενικότερα στη διεθνή αγορά, σε βάρος των ανταγωνιστών του. Που σε συνδυασμό με τις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και στο βαθμό που δεν αντιμετωπιστούν με συμβιβασμούς λύνονται με ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτή η ιστορική εμπειρία, είναι χρήσιμη στις σύγχρονες συνθήκες για να βγάζουν οι λαοί συμπεράσματα. Στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πρέπει να ανιχνεύουμε τις πραγματικές αιτίες τους και όχι τα προσχήματα με τα οποία τους σχεδιάζουν και τους εξαπολύουν. Επομένως στην καπιταλιστική οικονομία και στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων πρέπει να ανιχνεύουμε τις πραγματικές αιτίες των πολέμων και τους στόχους αυτών που τους εξαπολύουν.

Οι τελευταίες εξελίξεις

Μέσα στη βδομάδα υπήρξαν οι εξής εξελίξεις: Οι ΗΠΑ, που μιλούσαν για ολιγοήμερο χτύπημα, κάνουν προετοιμασία ένα τουλάχιστον τρίμηνο. Την Πέμπτη, επίσης, στο πρακτορείο ειδήσεων «Ιντερφάξ», με πηγές στο γενικό επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας δημοσιεύτηκε ότι τα ρωσικά πολεμικά σκάφη στη Μεσόγειο «έχουν την ικανότητα να αντιδράσουν σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύρραξης στη Συρία. Αυτά (τα σκάφη) μπορούν, εάν κριθεί αναγκαίο, μαζί με τα υποβρύχιά μας, να επηρεάσουν στο εξής την στρατιωτική κατάσταση»... Αμέσως μετά, τρία ρωσικά πολεμικά πλοία έφυγαν για την περιοχή. Πρόκειται για το πλοίο ηλεκτρονικού πολέμου «SSV-201 Priazovie», που συνοδεύεται από τα αποβατικά «Minsk» και «Novotcherkassk». Ο υφυπουργός Αμυνας της Ρωσίας, Ανατόλι Αντόνοφ, είπε ότι η ενίσχυση της ρωσικής στρατιωτικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο είναι «νόμιμη, φυσική και προβλεπόμενη αντίδραση στην εξελισσόμενη κατάσταση στην περιοχή, τα ρωσικά πλοία είναι εγγύηση περιφερειακής σταθερότητας, μια προσπάθεια να αποτρέψουμε άλλες δυνάμεις που είναι έτοιμες να εξαπολύσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή»... Εχουμε επομένως ενίσχυση της πολεμικής παρουσίας της Ρωσίας «ως δύναμη αποτροπής». Το τι σημαίνει δύναμη αποτροπής είναι κατανοητό... Το Ιράν επίσης έκανε δηλώσεις ότι αν χτυπήσουν οι ΗΠΑ, θα δεχτούν μεγάλο χτύπημα οι ίδιες.

Πράγματι όλα αυτά τα δεδομένα βρίσκονται μέσα στο πεδίο της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Που είναι πεδίο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ΗΠΑ επεμβαίνουν γιατί η περιοχή έχει γεωστρατηγική σημασία, τόσο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και για τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, αλλά, αλλά και στη βόρεια Αφρική.

Αλλωστε είναι γενικότερη η εκτίμηση και αστών αναλυτών ότι αν χτυπήσουν οι ΗΠΑ στη Συρία, θα δημιουργήσουν μεγάλη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, γιατί αφενός συγκρούονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και των Ρωσίας, Κίνα, των BRICS γενικόώτερα, αλλά και άλλων κρατών της περιοχής όπως Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ, κατά του Ασαντ μαζί με τους Δυτικούς συμμάχους - Λίβανος, Ιράν υπέρ του Ασαντ, και Ρωσίας - Κίνας. Είναι γεγονός επίσης ότι τους αντικαθεστωτικούς τους οργάνωσαν και τους εξοπλίζουν Βρετανία, Γαλλία (υπάρχουν και δυνάμεις τους στη Συρία ενάντια στον Ασαντ), αλλά και Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ενώ συμβάλλει και το Ισραήλ και φυσικά οι ΗΠΑ. Βεβαίως κράτη όπως η Ρωσία και η Κίνα που προβάλλουν την ανάγκη της πολιτικής λύσης στη Συρία, με τη «Γενεύη 2», με τον Ασαντ και τους αντικαθεστωτικούς στο τραπέζι, γι' αυτό που ενδιαφέρονται είναι τα συμφέροντά τους στην περιοχή, με όποια πολιτική λύση μπορεί να τους τα εξασφαλίσει.

Μπλεγμένο κουβάρι

Για παράδειγμα, μια γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, πολύ περισσότερο ανατροπή του καθεστώτος του Ασαντ, αποδυναμώνει το Ιράν, ενισχύει το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, αποδυναμώνει δηλαδή τη βασική πηγή τροφοδοσίας με ενέργεια της Κίνας. Ταυτόχρονα αποδυναμώνει ερείσματα της Ρωσίας στην περιοχή (Συρία, Ιράν), ενώ ενισχύονται οι άλλες πετρελαιοπαραγωγικές δυνάμεις (Κατάρ, Σαουδική Αραβία). Δεν είναι τυχαίο ότι τους «αντικαθεστωτικούς» της Συρίας ενισχύουν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία, όπως επίσης ότι ενισχύονται καθολικά από κράτη όπως η Βρετανία και η Γαλλία, δυνάμεις των οποίων δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, όπως και στη Λιβύη, καθώς και οι ΗΠΑ επίσης έχουν ενισχύσει εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο τη δράση της CIA στο εσωτερικό της Συρίας.

Η εξαπόλυση του πολέμου όταν γίνει από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Δύσης - δηλαδή ΗΠΑ, Γαλλίας, και η Βρετανία θα ήθελε αλλά το Κοινοβούλιό της αποφάσισε μη συμμετοχή (δεν ξέρουμε πώς θα συμβάλλει μετά την απόφαση του Κοινοβουλίου της, έχει όμως τις βάσεις στην Κύπρο) - έχει σχέση με την όξυνση των ανταγωνισμών των μονοπωλίων στην περιοχή και το στρίμωγμα, την υπονόμευση των ισχυρών αντιπάλων τους, της Ρωσίας και Κίνας, αφού πασχίζει να τους αφαιρέσει ζωτικό χώρο σε μια περιοχή πέρασμα από τη Μεσόγειο στην Ασία και για την Κίνα μια βασική πηγή ενέργειας. Να θυμίσουμε εδώ ότι με τον πόλεμο στη Λιβύη, Κίνα και Ρωσία βγήκαν χαμένες, άλλωστε εξαπολύθηκε όταν ο Καντάφι συμφώνησε με τους δικούς τους επιχειρηματικούς ομίλους μεγάλα συμβόλαια για εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου, μειώνοντας τη δράση των μονοπωλίων κρατών της Ευρώπης και βεβαίως των ΗΠΑ. Επομένως ΗΠΑ και χώρες της ΕΕ στοχεύουν -στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών- στην υπονόμευση των αντιπάλων τους.

Ταυτόχρονα μια στρατιωτική επέμβαση θα αυξήσει την τιμή του πετρελαίου, δυσκολεύοντας περισσότερο τις καπιταλιστικές οικονομίες που έχουν ως βασική πηγή ενέργειας τη Μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που εμφανίζονται σημάδια κάμψης στην οικονομία της Κίνας, και κρίσης στις άλλες λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας, στην Τουρκία, σημειώνεται επίσης φυγή κεφαλαίων απ' αυτά τα κράτη τόσο προς τις ΗΠΑ, όσο και προς την ΕΕ. Επίσης οι ΗΠΑ, λέγεται, ότι με τους σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες λύνουν τις ενεργειακές ανάγκες της οικονομίας τους, ενώ θα κάνουν και εξαγωγές.

Καμιά εμπλοκή

Επομένως η εκτίμησή μας για τους κινδύνους πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου γίνεται ακόμη πιο φανερή. Και η Ελλάδα θα εμπλακεί τουλάχιστον λόγω της βάσης στη Σούδα, αλλά και άλλων στρατιωτικών υποδομών, ενώ προπαγανδίζει αυτή την αναγκαιότητα συσχετίζοντάς την με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τη γεωστρατηγική της σημασία. Επιδιώκει να αναβαθμίσει τη σημασία της συγκρότησης του άξονα στρατηγικής συνεργασίας Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου με αιχμή τη θαλάσσια οδό μεταφοράς Ενέργειας προς την ΕΕ, αλλά και τα ενεργειακά κοιτάσματα στην ελληνική ΑΟΖ. Δεν είναι τυχαία η επίσκεψη του Ευ. Βενιζέλου στην Αίγυπτο και η συζήτηση για τις ΑΟΖ. Και, σ' αυτά τα πλαίσια, να αναβαθμίσει και την ευρωατλαντική της σχέση μετά και την υπογραφή συμφωνίας για τον ενεργειακό αγωγό ΤΑΡ. Οπως επίσης και τα «Ευρωπαϊκά Εργα Κοινού Ενδιαφέροντος» όπως το προτεινόμενο σχέδιο αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει Κύπρο - Κρήτη - ηπειρωτική Ελλάδα (EAST MED PIPELINE) καθώς και το προτεινόμενο καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που θα ξεκινά από το Ισραήλ και θα ακολουθεί παρόμοια διαδρομή (Euro Asia Interconnector).

Αλλωστε τα αστικά ΜΜΕ, διάφοροι αναλυτές, πρόβαλαν ως ευκαιρία την υπόθεση της Συρίας, για να αναβαθμιστεί η αστική τάξη της Ελλάδας στην περιοχή, προσδοκώντας οφέλη από μια ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση, έναντι των ανταγωνιστών της (βλέπε Τουρκία). Ο λαός να επαγρυπνεί καταδικάζοντας τον πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας, κόντρα στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, αλλά και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κράτη, που ανταγωνίζονται στην περιοχή.

Το ΚΚΕ με συνέπεια και σταθερότητα τοποθετήθηκε για τις εξελίξεις στη Συρία και ξεκαθάρισε από την αρχή, το 2011, ότι παρά τις διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις με το συριακό καθεστώς, παρά την κριτική που ασκεί στην πολιτική του, αναδεικνύει ένα κρίσιμο ζήτημα: Οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της και συνεπώς καταδικάζουμε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στο εσωτερικό της χώρας αυτής και κάθε χώρας. Και καλεί τον ελληνικό λαό να αντιδράσει αποφασιστικά, να καταδικάσει κάθε συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».