Το FARC απαντά στον Πέρεθ: “Οι πλούσιοι να ρίχνουν ψίχουλα στους φτωχούς, αυτό είναι η Σούπερ Λίγκα”

 

Τις προάλλες, ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης Φλορεντίνο Πέρεθ έδωσε μια συνέντευξη -πριν ακόμα διαφανεί το ναυάγιο του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας, όπου ανέδειξε το μεγαλύτερο ίσως προτερημά του: την ωμή, κυνική ειλικρίνειά του, σε ό,τι έχει να κάνει με τις επιχειρήσεις του -και η Ρεάλ είναι ασφαλώς μία από αυτές.

Μεταξύ άλλων είπε:

Όταν δεν έχεις κανένα εισόδημα, πέρα από τα τηλεοπτικά, η λύση είναι περισσότεροι ανταγωνιστικοί αγώνες στη σεζόν, με όλους τους μεγάλους συλλόγους.

Η πανδημία μας οδήγησε σε μια κατάσταση, που δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο και επιτάχυνες τις διαδικασίες. Το ποδόσφαιρο πρέπει να εξελιχθεί, όπως οι εταιρείες, οι άνθρωποι, οι νοοτροπίες.

Έχουμε οπαδούς στην Κίνα, στη Σιγγαπούρη, σε όλο τον πλανήτη. Αυτός μας δίνει τα χρήματα, δεν έρχονται από άλλη διοργάνωση. Και αυτά τα χρήματα είναι για όλους, είναι μια πυραμίδα. Αν έχουμε εμείς στην κορυφή χρήματα, ρέουν προς όλους, με μεταγραφές παικτών κτλ. Αν δεν υπάρχουν έσοδα όμως, η πυραμίδα δεν υφίσταται.

Δεν είναι μια λίγκα πλουσίων, αλλά μια λίγκα που θέλει να σώσει το ποδόσφαιρο. Δε γίνεται να λένε ότι θα γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…

Ασφαλώς, δεν είναι απολύτως ειλικρινής όταν λέει πως θέλει να σώσει το ποδόσφαιρο και πως η Ρεάλ δεν ανήκει στον ίδιο αλλά στα μέλη του Συλλόγου. Μπορεί και να μη λέει ψέματα, όμως. Δεν είναι ο μόνος που ταυτίζει το “καλό του αθλήματος” με την τύχη των συλλόγων και του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που πλήττεται άμεσα από την πανδημία και την κρίση και αναζητεί απεγνωσμένα νέες πηγές εσόδων. Οι ομάδες που προχώρησαν στη θνησιγενή Σούπερ Λίγκα (που μπορεί να επανέλθει ανά πάσα στιγμή στο προσκήνιο, ακόμα και με άλλο μανδύα) δεν προδίδουν ακριβώς την ψυχή του αθλήματος, υπηρετούν απλώς τις αξίες της επαγγελματικής εκδοχής του. Και ακολουθούν τον γενικό κανόνα που κινεί την καπιταλιστική κοινωνία: το μέγιστο κέρδος.

Η περιγραφή που δίνει ο Πέρεθ για το ποδοσφαιρικό σύστημα δεν είναι ένα νέο ιδεολόγημα που δεν έχουμε ακούσει. Παραδέχεται πως υπάρχει η δομή μιας πυραμίδας, αντί να μιλήσει όμως για ανισότητες, ισχυρίζεται πως όταν υπάρχουν κέρδη για τους ισχυρούς, τότε “ρέουν” χρήματα και οφέλη και προς τους πιο “ταπεινούς” συλλόγους, κατά συνέπεια βγαίνουν όλοι ωφελημένοι. Είναι ακριβώς η θεωρία της “πίτας” της οικονομίας και το φιλελεύθερο ιδεολόγημα πως αν μεγαλώσει, θα έχουμε μεγαλύτερη ευημερία για το σύνολο του πληθυσμού -και όχι μόνο για τους καπιταλιστές που κερδίζουν από αυτή την υπόθεση.

Το Κόμμα των Κοινοτήτων στην Κολομβία -που είναι ο πολιτικός βραχίονας του πάλαι ποτέ ένοπλου αντάρτικου των FARC στην Κολομβία, σχολίασε αυτή την αποστροφή του Πέρεθ, ως εξής:

Ο Πέρεθ λέει πως το ποδόσφαιρο είναι μια πυραμίδα και πως στο βαθμό που πάνε καλά τα πράγματα για τις πλούσιες ομάδες, θα ρίχνουν μερικά ψίχουλα στους φτωχούς και έτσι όλοι θα είξναι χαρούμενοι. Εξήγησε με ωμή ειλικρίνεια τι είναι μια “Σούπερ Λίγκα”, που δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο.

Ο αθλητισμός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Όσοι ενδιαφέρονται να σώσουν την ψυχή του αθλήματος δεν έχουν παρά ένα μόνο δρόμο: να παλέψουν για μια άλλη κοινωνία, όπου το χρήμα δε θα λερώνει τις φανέλες, το φίλαθλο συναίσθημα και τις ανθρώπινες σχέσεις εν γένει. Κι είναι περιττό να πούμε πως ο αγώνας αυτός δε δικαιώθηκε με την (προσωρινή;) ματαίωση του σχεδίου για την ESL.

Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, μια περιττή διαδρομή….

 

«E ρίχνω και καμιά κλεφτή ματιά στον υπολογιστή κάπου εκεί γύρω στις 11 το βράδυ – μπορεί να είναι κάτι επείγον». Κάπως έτσι συζητάμε χρόνια τώρα όσοι βλέπουμε τον επαγγελματικό μας λογαριασμό στην οθόνη του κινητού. Κάπως έτσι επιβιώνουμε εργασιακά, θέλοντας και μη. Μάλλον ήρθε η ώρα να θεσμοθετηθεί αυτή η κατά τα άλλα αθώα και ταυτόχρονα βολική πράξη στην καθημερινότητα μας.

Τηλεργασία λοιπόν, προκειμένου να βρισκόμαστε στο νέο «εργασιακό μας περιβάλλον» 24 ώρες το 24ωρο!

Δουλειά απ το σπίτι, τι καλά! Έτσι έλεγαν μερικοί, στην αρχή τουλάχιστον. Σπίτι. Εκεί που όλα φαντάζουν τόσο οικεία, άνετα, βολικά, χρηστικά και όμορφα. Λίγο το έχεις να δουλεύεις φορώντας μόνο το βρακί σου; Ποιος θα σε δει να σε παρεξηγήσει; Μικρό πράγμα είναι να ξυπνάς το πρωί και τσουπ να βρίσκεσαι στη δουλειά σου;

Εντάξει δε λέω, αν απαντάς πρώτος στο e–mail του προϊστάμενου – διευθυντή σου στις 10 το βράδυ θα το δουν. Θα σε δουν, κι ας έχουν ξεχάσει τη φάτσα σου οι προϊστάμενοι. Θα διαπιστώσουν πως απαντάς ό, τι ώρα να ‘ναι, όπου και αν είσαι. Απ‘ την άλλη και φάσκελο να ρίξεις την ώρα που σε πιέζουν ζητώντας σου να απαντήσεις μέσα στο επόμενο λεπτό, πολύ απλά δεν θα σε δει κανείς! Ακόμη και η κλασική έκφραση «αυτός ξύνει τα τέτοια του στη δουλειά» θα χάσει κάθε της νόημα , γιατί πολύ απλά δεν θα σε βλέπει κανείς.

Όλα καλά λοιπόν, αν λείπανε κι εκείνα τα Web Meetings που πληθαίνουν καθημερινά, τα νέα σου εργασιακά δεδομένα θα φάνταζαν “ιδανικά“!

Θαρρείς πως τη γλύτωσες ε; Κάθε άλλο σε πληροφορώ! Θα σε αξιολογήσουν για παράδειγμα ως εξής : Ο Κώστας απαντάει στο e–mail στις 11 το βράδυ, ενώ η Μαρία η απαράδεκτη μετά τις 5 το απόγευμα το «κλείνει το μαγαζί». Θα σου ζητήσουν δύο και τρεις φορές περισσότερα από όσα έκανες πριν , χωρίς να δουν τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια σου κατά πρόσωπο. Θα σου την πέσουν δέκα προϊστάμενοι κανονικά, χωρίς να βλέπουν αν «πήζεις» στη δουλειά .

Άσε που μπορεί να καταργήσουν άλλες δύο θέσεις εργασίας και να σε φορτώσουν περισσότερη κι ακόμη περισσότερη δουλειά. Χαμπάρι δεν θα πάρεις. Ποιος έφυγε, ποιος ήρθε, ποιος είναι, ποιος δεν είναι, ποιος αναγκάζεται να δουλεύει με πυρετό;

Κι ακόμη ένα πιθανό «σενάριο»: Μιας και δουλεύεις τόσο καιρό από απόσταση , τι την θες τη Σύμβαση Αορίστου με απασχόληση Οκταώρου; Έλα τώρα, όλα αυτά ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα, τον εικοστό! Δυο δεκαετίες τώρα ζούμε στον 21ο κι εσύ χαμπάρι δεν πήρες!

Βγάλε μπλοκάκι, είσαι «ελεύθερος» επαγγελματίας πλέον(!) Με έδρα το σπίτι σου, ΑΦΜ , κωδικό επαγγέλματος, ΚΑΔ, αυτασφάλιση, προαιρετικό επικουρικό σε Ιδιωτική ασφαλιστική. Έτσι για τον ατομισμό και τον ατομικό σου «κουμπαρά», όλα αυτά είναι απαραίτητα.

Όσο για ανταμοιβή – τον μισθό όπως τον λέγαμε – κοίτα δίπλα σου 650 € μικτά για 10ωρη απασχόληση, με την συγκατάθεση του εργαζόμενου παρακαλώ! Εντάξει ένα «Επίδομα εργασίας» είναι για όσους επιβάλλεται η φυσική παρουσία, ενώ εσύ θα είσαι πολύ καλύτερα !

Άσε που το «δελτίο παροχής υπηρεσιών» θα αφορά ένα ευμετάβλητο ποσό, διαφορετικό από μήνα σε μήνα. Τον ένα μήνα 1500 € , τον άλλο – αν δεν αποδώσεις – μπορεί να γίνει και 500άρικο , όσο θες θα δουλεύεις στην τελική !

Πως το είπες αυτό; 13οκαι 14ομισθό; Έλα τώρα, μην λες ΤΑ ανέκδοτα του 20ου αιώνα. Πες μου όμως τώρα πώς θα φέτος πας διακοπές– αν πας; Θα πας με το laptop και το κινητό για προσκεφάλι. Ε εντάξει, εκεί θα φοράς και το μαγιό σου , «ίδια φάση» με το βρακί στο σπίτι θα είναι άλλωστε.

Ιστορίες από το μέλλον θα μου απαντήσεις. Δεν θα το έλεγα! Ιστορίες και υποθέσεις πραγματικές που – ελέω πανδημίας- κατακλύζουν την καθημερινότητα κυριαρχώντας στη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων.

Ήδη πολλές πολυεθνικές και όχι μόνο , το ανακοίνωσαν στους υπαλλήλους τους. Η τηλεργασία δεν αφορά την πανδημία και τα μέτρα προστασίας από αυτήν. Ήρθε στη ζωή σας για να μείνει! Μόνο που στη «ζωή» χιλιάδων επιχειρηματιών και των επιχειρήσεων τους το «αποτύπωμα» θα είναι εντελώς διαφορετικό: Ήδη εγκαταλείπουν κτηριακές εγκαταστάσεις , απαλλάσσονται από ενοίκια, πάγια έξοδα, ρεύματα για θέρμανση – ψύξη, κοινόχρηστα, αναλογίες σε δημοτικά τέλη, αυτοκίνητα, μετακινήσεις, καύσιμα, ασφαλιστικές εισφορές και τόσα άλλα.

Στην Μ.Βρετανία έναν ακόμη “καπιταλιστικό παράδεισο” εκτός Ε.Ε πλέον (όχι πως έχει καμιά σημασία για τους εργαζόμενους το γεγονός αυτό) υπογράφονται συμβάσεις μηδενικού χρόνου εργασίας . Πρόκειται ακριβώς για ανεξέλεγκτο ωράριο τηλεργασίας. Γι‘ αυτό και αναφέρονται στον λεγόμενο «μηδενικό χρόνο απασχόλησης»! 

Στην ΜΕΚΚΑ του Καπιταλισμού, ήτοι στις χρεωκοπημένες ΗΠΑ, ισχύει ήδη το «Work from everywhere» ως η επικρατέστερη μορφή τηλεργασίας. Έτσι θεσμοθετείται παντού η κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στον εργάσιμο και τον ελεύθερο χρόνο οριστικά και αμετάκλητα.

Τεμπέληδες – οπισθοδρομικοί Μαρξιστές!

Αμετανόητοι οπαδοί του δημοσίου (που εκείνοι βέβαια κατέστρεψαν και καταστρέφουν), θα αναφωνήσουν τα παιδιά των αρίστων , τα σύγχρονα απότοκα της Θάτσερ! Κάτι τύποι «αδούλευτοι» γιατί δεν δούλεψαν ποτέ, κάτι μεταμοντέρνοι που δηλώνουν οπαδοί της «ελεύθερης» αγοραίας οικονομίας , γι’ αυτό και ιδεοληπτικά φανατικοί Αντικομμουνιστές.

Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη γιατί μάλλον δεν έχει γίνει από όλους κατανοητό: Ο Μαρξισμός είναι υπέρ του πλούτου , όχι υπέρ της ολιγάρκειας! Υπέρ του πλούτου για όλους όμως, όχι για ελάχιστους! Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο στον κόσμο που ζούμε από την συσσώρευση του πλούτου σε λίγους , σε μιά ελάχιστη μειοψηφία .

Οι Μαρξιστές δεν είναι υπέρ της καταλήστευσης του πεπερασμένου φυσικού πλούτου του πλανήτη, αλλά της απόλυτα ισορροπημένης αξιοποίησης του.

Οι Κομμουνιστές δεν αναγνωρίζουν την εμπορευματική παραγωγή που έχει σαν αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Αναγνωρίζουν σε κάθε τι που παράγεται την αξία που έχει προκειμένου να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες . Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό!

Ας πάμε όμως λίγο παρακάτω, στους υποτιθέμενους δημοκρατικούς θεσμούς. (Ε όλο και κάποιος αποφασίζει – θεσμοθετεί «δημοκρατικά» όλα αυτά):

Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ευρώπη των λαών» , Διεθνές Νομισματικό Ταμείο , Κυβερνήσεις , «Επιτελικά Κράτη»….Πρόκειται πολύ απλά για «επιτροπές εκατομυριούχων» που αυτοαποκαλούνται όργανα διοίκησης και είναι υποτίθεται «ουδέτεροι θεσμοί». Αυτή η «ταξική ουδετερότητα», που στις μέρες μας , έχει μετατραπεί σε υπερεθνική ταξική μεροληψία του κερατά. Στην πραγματικότητα οι «θεσμοί μας» ανήκουν στις πολυεθνικές , στα λόμπυ και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Για αυτούς υπάρχουν και μόνο!

Οι «θεσμοί» αυτοί δεν μετασχηματίζονται και δεν «κατακτώνται», όπως διατείνονται οι εγχώριοι “ευκαιριοκράτες” της σοσιαλδημοκρατίας (Σύριζα – ΚΙΝΑΛ – Μερα 25) που τους υπηρετούν άλλωστε περισσότερο πιστά από ποτέ! Αυτές οι «επιτροπές εκατομμυριούχων» είναι που διαθέτουν στρατούς , δυνάμεις καταστολής , πρωθυπουργούς , Χρυσοχοϊδηδες καλοπλήρωμένα στελέχη, γραβατωμένους κανίβαλους και πληθώρα θλιβερών Homo economicus τύπου Φοντερλάινεν.

Διαθέτουν ακόμη και παπαδαριό που ξεπλένει αμαρτίες σε τούτη τη ζωή παραπέμποντας στην επόμενη. Και φυσικά , όπως πάντα , πληρωμένη δημοσιογραφία για να παραπληροφορεί , να «ενημερώνει» παρουσιάζοντας την πραγματικότητα που ζούμε, όπως ακριβώς δεν είναι.

Και δυό τελευταία λόγια για τους «Νέους φτωχοδιάβολους με τα laptop» αυτού του κόσμου. Όλους εμάς που στην τωρινή και όχι σε μια μακρινή η δυστοπική πραγματικότητα, εργαζόμαστε, παράγουμε, δημιουργούμε ως μοναδικοί δημιουργοί.

Η υπόθεση με τα νέα αυτά εργασιακά δεδομένα δεν είναι καινούρια. Είναι όμως ραγδαία ανατρεπτική για την ίδια τη ζωή μας μιας και αυτή τη φορά δεν αφορά μόνο στα εργασιακά μας. Καταργεί κεκτημένα , απανθρωπίζει την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας, όλη μας τη ζωή.

Κάποιοι νομίζουν πως αυτό το «παιχνίδι στην έδρα μας», στο σπίτι, στον ελεύθερο χρόνο μας , στην εκτός δουλειάς ύπαρξή μας, θα μετατραπεί σε έναν υγιεινό περίπατο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου. πριν απ όλα για τους ίδιους. Μπορεί για εμάς να είναι μια νέα πρωτόγνωρη δοκιμασία, και έτσι είναι. Μπορεί για αρκετούς νέους να είναι το μοναδικό εργασιακό καθεστώς που γνωρίζουν. Ένα καθεστώς εγκλεισμού , καταπίεσης , αντικοινωνικότητας, απομόνωσης και αποξένωσης Ένα καθεστώς απολύτως αντιερωτικό με τελικούς στόχους την υπερ-εκμετάλλευση , τον ατομισμό και το έλλειμμα κάθε συλλογικότητας.

Όλα αυτά όμως αντιστρατεύονται την ανθρώπινη φύση κι αν συνδυαστούν με το «αίμα που βράζει» , τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό!Άλλωστε το να πιστεύει κανείς στον εαυτό του, στην μοναδικότητα του ως «δημιουργού» δεν τον μετατρέπει απαραίτητα σε ατομιστή, ούτε καταστρέφει τις γενετήσιες ορμές του! Το αντίθετο θα έλεγα , τον γεμίζει αυτοεκτίμηση , αυτοπεποίθηση και δυναμισμό να κατακτήσει τη γνώση , την αλήθεια, τον κόσμο ολόκληρο!

Κάποιοι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ιδιαίτερα οι νέοι βρίσκουν τρόπους να συνεννοηθούν, να συντονιστούν και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να «σκαρώσουν»! Το μόνο βέβαιο είναι πως θα καταλήξουν μέσα από τις δικές τους διαδρομές στην ανάγκη της οργάνωσης της διεκδίκησης και του αγώνα.

Ας προσέξουν λοιπόν οι φαινομενικά – παροδικά κυρίαρχοι αυτού του κόσμου γιατί τα laptop και τα κινητά μπορεί να βρεθούν «μόνα στο σπίτι»!

Κι όλοι εμείς παλιοί και νέοι να βρεθούμε στον «μεγάλο περίδρομο» της Αθήνας «παρενοχλώντας» τον Χρυσοχοϊδη και την έννομη τάξη του, κάνοντας τις δικές μας αταξίες,

Μέχρι τη «μεγάλη μας αταξία» θα χρειαστούμε λίγο ακόμη –ιστορικό – χρόνο!

Π.Α. Λαζαρίδης

Ολες οι κυβερνήσεις λήστεψαν τον ιδρώτα και τα λεφτά των εργαζομένων μέσα από τα ασφαλιστικά ταμεία

 

 (VIDEO)

• 
  
  

Στη λαϊκή ρήση «φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης» παρέπεμψε σχετικά με τη στάση της κυβέρνησης και του υπουργού Εργασίας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, μιλώντας επί της τροπολογίας που ιδιωτικοποιεί τον τομέα απονομής των συντάξεων και κατέθεσε το υπ. Εργασίας στο νομοσχέδιο του υπ. Δικαιοσύνης, στον Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων.

Όπου κλέφτης είναι όλες οι κυβερνήσεις που καταλήστευσαν εδώ και χρόνια τον ιδρώτα, τα λεφτά και το αίμα του λαού και των εργαζομένων, τζογάρισαν τα αποθεματικά στο χρηματιστήριο, λήστεψαν σε μια νύχτα δισεκατομμύρια χρήματα του λαού με το PSI, τσάκισαν τις συντάξεις και τους μισθούς για να χρηματοδοτούν τα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Όπου νοικοκύρης, συνέχισε ο Θ. Παφίλης, είναι ο λαός, οι εργαζόμενοι, γενιές ολόκληρες που δούλεψαν και πλήρωναν μια ζωή τις εισφορές τους για να στηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, τον κοινωνικό χαρακτήρα των οποίων κατεδαφίζουν βήμα - βήμα, όλες οι κυβερνήσεις.

Ο κομμουνιστής βουλευτής επισήμανε ότι με τη συγκεκριμένη τροπολογία, που στην πραγματικότητα είναι σαν ολόκληρο νομοσχέδιο, η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί την απόδοση των συντάξεων προς όφελος των δικηγορικών και λογιστικών γραφείων.

Σχολιάζοντας το επιχείρημα της κυβέρνησης που δεν προσλαμβάνει μόνιμους εργαζόμενους γιατί στο μέλλον δεν θα χρειάζονται, επισήμανε το παράδειγμα της Υγείας, όπου η έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών αποδείχθηκε θανατηφόρο για την πλειοψηφία του λαού εν μέσω πανδημίας.

Κατήγγειλε την πολιτική επιλογή της κυβέρνησης να θεωρεί κόστος ό,τι αφορά τις λαϊκές ανάγκες και να προτιμά να πεθαίνει κόσμος αντί να προσλάβει προσωπικό στα νοσοκομεία ενώ με αυτή την πολιτική θησαυρίζει το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Για τον Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων

Όσον αφορά το νομοσχέδιο του υπ. Δικαιοσύνης, υπογράμμισε ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αφού καθιστά τη δικαιοσύνη πιο φιλική στους επενδυτές, εχθρική και απρόσιτη για το λαό.

Υπενθύμισε ότι ήδη η νομοθεσία και της σημερινής και προηγούμενων κυβερνήσεων εξυπηρετεί αυτό το στόχο όπως τα ταχύρρυθμα τμήματα, τα τμήματα πολυτελείας στα δικαστήρια, που ουσιαστικά «σκουπίζουν» ό,τι εμπόδιο υπάρχει στη δράση των επενδυτών. Επικαλέστηκε, μάλιστα, την έκθεση Πισσαρίδη όπου ξεκάθαρα αναφέρεται ότι η δικαιοσύνη «πρέπει να μετατραπεί από παράγοντα αβεβαιότητας σε παράγοντα εμπιστοσύνης των επενδυτών».

Δεν κάνετε το ίδιο για τις λαϊκές υποθέσεις, σημείωσε ο Θ. Παφίλης φέρνοντας ως παράδειγμα την πολύχρονη αναμονή των εργαζομένων που διεκδικούν δεδουλευμένα ή αποζημιώσεις.

Σημείωσε πως η δικαιοσύνη είναι ταχύτατη, στην κήρυξη παράνομων απεργιών και υπενθύμισε ότι εν μέσω καραντίνας, άνοιξαν τα δικαστήρια για να βγάλουν παράνομες και καταχρηστικές τρεις απεργίες εργαζομένων.

Η δικαιοσύνη δεν είναι ουδέτερη, ούτε ανεξάρτητη από τους αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίζονται και τη σκληρή ταξική πολιτική που εφαρμόζεται, σημείωσε.

Τέλος, αναφέρθηκε στην αξιολόγηση των δικαστικών υπαλλήλων που προωθεί ο Κώδικας και δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πλήρης συμμόρφωσή τους με την ασκούμενη πολιτική ενώ στηλίτευσε και τη στάση των άλλων κομμάτων που αναλώνονται σε επιδερμική κριτική, χωρίς να αγγίζουν την ουσία του νομοσχεδίου.

6 Μάη απεργούμε!

Εργαζόμενοι και σωματεία ετοιμάζουν πυρετωδώς την Πρωτομαγιάτικη Απεργία την Πέμπτη 6 Μάη! 101 χρόνια από την κατάκτηση του οκταώρου στην Ελλάδα και ενώ η τεχνολογική ανάπτυξη έχει ανοίξει τον δρόμο για περαιτέρω μείωση του εργάσιμου χρόνου, η κυβέρνηση μας γυρνάει κυριολεκτικά 100 και πλέον χρόνια πίσω!

Ο λόγος για το εργασιακό νομοσχέδιο, γνήσιο τέκνο των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών», που όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις υπηρέτησαν. Βασική πλευρά του είναι η «δυνατότητα» 10ωρης απασχόλησης μέχρι και για 6 μήνες, με αντάλλαγμα κάποια ρεπό ή μειωμένο χρόνο εργασίας αργότερα.

* * *

Τα κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να μας εξαπατήσουν, προβάλλοντας τη δυνατότητα εργασίας 10ωρο - 4ήμερο. Αυτό που «ξεχνούν» να αναφέρουν είναι ότι ο υπολογισμός του εργάσιμου χρόνου θα γίνεται σε ορίζοντα 6μήνου. Αρα «ξεχνούν» να πουν ότι ο εργαζόμενος θα «μπορεί να επιλέξει», δηλαδή θα αναγκάζεται να δουλεύει μέχρι και σχεδόν τη μισή χρονιά με συνεχόμενα 10ωρα χωρίς καν υπερωριακή προσαύξηση μισθού.

Αυτό θα επιφέρει απώλεια εργατικού εισοδήματος περίπου 14% από τις απλήρωτες υπερωρίες, ενώ το όφελος για τους εργοδότες είναι πολλαπλάσιο, καθώς εξοικονομούν και τις ασφαλιστικές εισφορές. Ταυτόχρονα, προβλέπεται αύξηση των υπερωριών από 96 (μεταποίηση) και 120 (υπηρεσίες) στις 150 τον χρόνο. Αρα και τα ρεπό, που υποτίθεται θα δίνονται ως αντάλλαγμα, θα εξανεμίζονται από τις αυξημένες πλέον υπερωρίες.

Το χτύπημα στον σταθερό χρόνο εργασίας επιφέρει ακόμα πιο βαριές συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, όπως η πλήρης απορρύθμιση της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής, του ελεύθερου χρόνου για άλλες υποχρεώσεις και ενδιαφέροντα, η συσσωρευμένη σωματική και ψυχολογική φθορά από τα συνεχόμενα 10ωρα που κανένα ρεπό (πιθανόν ύστερα από πολλές βδομάδες εξαντλητικής δουλειάς) δεν μπορεί να αποκαταστήσει. Επίσης, συνυπάρχει η αύξηση της πιθανότητας εργατικών ατυχημάτων λόγω κόπωσης.

* * *

Ολα αυτά παρουσιάζονται ως προαιρετικά και μόνο με τη συμφωνία του εργαζομένου. Κυκλοφορεί ένα πολύ εύστοχο αστειάκι που περιγράφει επακριβώς την πραγματικότητα: «Αν θες δουλεύεις 10ωρο, αν δεν θες παίρνουν άλλον και το δουλεύει αυτός». Η σχέση εργοδότη - εργαζόμενου εκ φύσεως δεν είναι ούτε ίση ούτε ακριβώς ελεύθερη.

Απαιτούμε το νομοσχέδιο να μην κατατεθεί! Αρκεί να σκεφτούμε ότι σήμερα που θεωρητικά είναι κατοχυρωμένο το 8ωρο, καταστρατηγείται. Αν ο πήχης από τις 8 σκαρφαλώσει στις 10 ώρες, τι έχει να γίνει; Πριν από 101 χρόνια οι εργαζόμενοι με την ενότητά τους έκαναν αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο! Ο μόνος δοκιμασμένος δρόμος είναι ο ταξικός, συλλογικός, οργανωμένος αγώνας για Συλλογικές Συμβάσεις που θα κατοχυρώνουν σταθερό εργάσιμο χρόνο με μείωση του ωραρίου και αύξηση των αποδοχών.

Εναν χρόνο τώρα, οι εργοδότες μετρούν τα κέρδη τους και εμείς τους νεκρούς μας. Ας βαδίσουμε στον δρόμο της ανατροπής. 6 Μάη απεργούμε!

(Αναδημοσιεύεται από «Τα Νέα»)

Κώστας ΔΡΑΚΟΣ
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών

Αλλος χορταίνει, άλλος πληρώνει

Νέα κύματα ευφορίας στα ισχυρότερα μονοπώλια της ΕΕ προκάλεσε η προχτεσινή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας να εγκρίνει το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, ανοίγοντας τον δρόμο για προκαταβολικές εκταμιεύσεις κονδυλίων από τα τέλη του καλοκαιριού.

Στον απόηχο αυτής της εξέλιξης, κυβερνητικά στελέχη και παράγοντες της «αγοράς» ανανεώνουν τις προβλέψεις και τους πανηγυρισμούς για «θεαματική συμβολή του ταμείου στην ανάκαμψη της οικονομίας», επισημαίνοντας το μεγάλο «επενδυτικό ενδιαφέρον» που υπάρχει για τη χώρα μας. Ο λαός, όμως, δεν έχει κανέναν λόγο να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό τους...

Οση «ανάπτυξη» κι αν του τάξουν, όσο κι αν προσπαθούν να τον πείσουν ότι «η πανδημία φεύγει, η ανάπτυξη έρχεται», ξέρει καλά ότι από τον κορονοϊό και τις συνέπειές του δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα.

Οι τεράστιες ελλείψεις στο σύστημα της Υγείας παραμένουν και η κρατική ευθύνη συνεχίζει να εξαντλείται στην ...υπενθύμιση της ατομικής. Ο εμβολιασμός προχωράει αργά και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αντοχή των σημερινών εμβολίων στις μελλοντικές μεταλλάξεις.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αφού το «άνοιγμα» της οικονομίας γίνεται, για άλλη μια φορά, με τα πρωτόκολλα της κερδοφορίας του κεφαλαίου, χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους, τον λαό, τους επισκέπτες από το εξωτερικό.

Μέσα στην πανδημία, ο λαός έχει τη δυνατότητα να γίνει πιο «σοφός». Το παρελθόν αποδεικνύει ότι η ανάπτυξη για τα κέρδη των ομίλων (η καπιταλιστική δηλαδή ανάπτυξη) δεν του εξασφάλισε σύστημα Υγείας δημόσιο και δωρεάν, ικανό να τον προστατέψει και να τον φροντίσει σε κανονικές και έκτακτες συνθήκες. Το αντίθετο, μέσα σε αυτές τις συνθήκες οδηγηθήκαμε στο σημερινό χάλι, να πεθαίνουν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ και οι ιδιωτικές κλινικές να θησαυρίζουν απρόσκοπτα.

Το Ταμείο Ανάκαμψης και οι «πράσινες επενδύσεις» δεν είναι η απάντηση ούτε στην αγωνία χιλιάδων εργαζομένων και αυτοαπασχολουμένων, για το αν θα έχουν αύριο μεροκάματο και δουλειά.

Οι προβλέψεις μιλάνε για εκατοντάδες χιλιάδες «λουκέτα», όταν αρθούν και τα υποτυπώδη μέτρα συγκράτησης της ανεργίας και των εισοδημάτων. Εξάλλου, η κρίση έχει βαθύτερες αιτίες όσο και αν η πανδημία επέδρασε καταλυτικά στην εκδήλωσή της.

Οι 200.000 θέσεις εργασίας σε έξι χρόνια που υπόσχεται η κυβέρνηση από τις επενδύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης είναι σταγόνα στον ωκεανό.

Ακόμα κι αν οι προβλέψεις της επαληθευτούν, μιλάμε για βραχύχρονες, ανακυκλούμενες και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, με τους αντεργατικούς νόμους, που τώρα επεκτείνονται, ως προϋπόθεση για την εκταμίευση κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η μείωση κατά 2,5% στον μέσο μισθό, οι απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές, η επέκταση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, είναι «κεκτημένα» της πανδημίας και της κρίσης, που το κεφάλαιο δεν πρόκειται να απεμπολήσει. Αντίθετα, θα επιδιώξει να τα κατοχυρώσει και να τα επεκτείνει.

Και στο τέλος, ο λαός θα πληρώσει - με νέους φόρους, μέτρα και περικοπές - και τον λογαριασμό του Ταμείου Ανάκαμψης και των 32 δισ. ευρώ που θα ξεκοκαλίσουν τα «πράσινα» και «ψηφιακά» μονοπώλια.

Απάντηση σε όλα αυτά βεβαίως δεν αποτελεί η ξαναζεσταμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ με «αντινεοφιλελεύθερες κορόνες» να πείσει ότι βρήκε τελικά (sic) τη συνταγή για να ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού. Πολύ απλά, γιατί καμιά τέτοια συνταγή δεν υπάρχει. Το απέδειξε και η προηγούμενη μνημονιακή κυβερνητική θητεία του, αλλά και γιατί αυτό που εξαγγέλλει σήμερα, στην ουσία είναι η υλοποίηση των ίδιων στρατηγικών στόχων, που απαιτούν νέες θυσίες από τον λαό, αλλά με περισσότερη «κοινωνική συνοχή» για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Διέξοδο για τον λαό μπορεί να δώσει μόνο η οργανωμένη πάλη, ο αγώνας για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή. Αυτή είναι η απάντηση στις αγωνίες του σήμερα, που μπορεί να ανοίξει ελπιδοφόρα προοπτική για το αύριο.