Εσύ ξέρεις πόσες χώρες βομβαρδίζουν σήμερα οι ΗΠΑ;

Δημοσιογράφοι της αμερικανικής ηλεκτρονικής έκδοσης Fusion ρωτούν περαστικούς αν γνωρίζουν πόσες χώρες βομβαρδίζουν οι ΗΠΑ καθώς ο Ομπάμα εγκαταλείπει την προεδρία.

Στη συνέχεια παρουσιάζουν (με σχετική επάρκεια) τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχει διατάξει ο νομπελίστας της ειρήνης από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του μέχρι τις ημέρες μας.
Κάνε και εσύ το τεστ.

Όπως είχαμε εξηγήσει και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα: O Ομπάμα πραγματοποίησε περισσότερους πολέμους ακόμη και από τον Τζορτζ Μπους βομβαρδίζοντας περιοχές στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Υεμένη, τη Σομαλία, τη Λιβύη και τη Συρία.
Αθροιστικά, στην οκταετία του, ξόδεψε 816 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από τον Μπους για να διατηρεί μονάδες ειδικών επιχειρήσεων σε 133 χώρες – δηλαδή στο 70% του πλανήτη. Παράλληλα τελειοποίησε τις μεθόδους εξόντωσης αμάχων με drones επιτρέποντας σε πιλότους που ζουν στις ΗΠΑ να αφανίζουν ολόκληρες οικογένειες στο Αφγανιστάν. Κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα και ενορχήστρωσε την ανατροπή της κυβέρνησης στην Ουκρανία.
* Στο αρχικό άρθρο αναφερόταν εκ παραδρομής η Σενεγάλη αντί της Σομαλίας

Θυμός

 Θυμός

"(...) Έχεις 10.000 ανθρώπους και κατόρθωσες κάπως να βολέψεις 9.000 και σου μείνανε χίλιοι σε σκηνές (…) Προσπαθείς να κάνεις δέκα, θα καταφέρεις τα οχτώ, δυστυχώς..."

Αυτά είπε σε τηλεοπτικό παράθυρο ο υπεύθυνος συντονισμού για το προσφυγικό Γιώργος Κυρίτσης, με το ανάλογο θλιμμένο ύφος. Πώς να μη θυμώσεις, να μην εκραγείς ακούγοντάς τον; Προσπάθησαν οι καημένοι "κάπως να βολέψουν" τους ανθρώπους που κινδύνευαν να πεθάνουν από το κρύο αλλά δεν το κατάφεραν πλήρως, "δυστυχώς". Και τώρα, τί υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε εμείς, κύριε Κυρίτση; Να δείξουμε κατανόηση; Να κουνήσουμε το κεφάλι με συγκατάβαση; Να νιώσουμε ικανοποιημένοι που "βολέψατε" έστω τους περισσότερους; Να συγκινηθούμε μήπως;

Λέσβος, Μόρια, 2017: Άνθρωποι που περιμένουν να βολευτούν... κάπως... δυστυχώς...

Ε, όχι, κύριε Κυρίτση! Δεν νιώθουμε ούτε κατανόηση ούτε ικανοποίηση ούτε συγκίνηση. Αηδία νιώθουμε. Οι άνθρωποι, κύριε Κυρίτση, δεν είναι πραμάτεια. Δεν βολεύονται -και, μάλιστα, "κάπως"- στο πατάρι, στο κάτω ράφι ή στην αποθήκη. Εδώ, μωρέ, δεν βολεύονται τα δέντρα με λιγώτερο ουρανό και θα βολευτούν οι άνθρωποι με δυο κουβέρτες στο χιόνι;

Χώνεψέ το, κύριε Κυρίτση: δεν είναι κατόρθωμα "κάπως να βολέψεις" εννιά στους δέκα χιλιάδες. Είναι σκέτη αποτυχία. Καραμπινάτη αποτυχία. Και, μάλιστα, ολότελα ασυγχώρητη γιατί αυτή την κακοκαιρία την περιμέναμε από καιρό. Εις τι ακριβώς συνίσταται αυτό το "κατόρθωμα"; Ποιός τσομπάνος με δέκα χιλιάδες πρόβατα θα αισθανόταν ευχαριστημένος αν έχανε όχι χίλια αλλά δέκα ζωντανά επειδή δεν μπόρεσε να τα προφυλάξει από το κρύο; Κι εδώ δεν μιλάμε για πρόβατα, κύριε Κυρίτση. Μιλάμε για ανθρώπους.

Αν έχεις αντίρρηση κι επιμένεις να ρωτάς τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, να στο πω ευθέως: να κόψεις τον σβέρκο σου! Κι εσύ κι ο κύριος Μουζάλας. Έπρεπε να είχατε κόψει και τον σβέρκο σας και τον λαιμό σας να βρείτε λύση. Σε διαβεβαιώνω ότι λύσεις υπάρχουν αλλά το "αριστερό" σας μυαλό αδυνατεί να τις συλλάβει.

Τι πάει να πει, μωρέ, αρνούνται οι ξενοδόχοι ν' ανοίξουν τα ξενοδοχεία τους; Ας δεχτούμε ότι τους παρακαλέσατε να τα διαθέσουν για να προφυλαχτεί ο κόσμος απ' την παγωνιά και σας αρνήθηκαν. Ε, και; Να τα επιτάξετε! Κάτι λιμενεργάτες, κάτι φορτηγατζήδες, κάτι σκουπιδιάρηδες και κάτι καθηγητές ξέρετε να τους επιστρατεύετε, έτσι; Να μάθετε να επιστρατεύετε και ξενοδόχους, λοιπόν! Και εφοπλιστές! Και παπάδες!

Ναι, ρε σεις! Να τους επιστρατεύσετε όλους! Να μάθουν οι ξενοδόχοι ότι η πολιτεία δεν είναι μόνο για να μοιράζει επιδότήσεις από τα ΕΣΠΑ αλλά, άμα λάχει, είναι και για να χρησιμοποιεί το επιδοτημένο ξενοδοχείο προκειμένου να λύσει ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα. Να μάθουν οι εφοπλιστές ότι το κράτος δεν υπάρχει μόνο για να μοιράζει δεκάδες εκατομμυρίων κάθε χρόνο για επιδοτήσεις σαπιοκάραβων που δήθεν εξυπηρετούν άγονες γραμμές αλλά, όταν χρειαστεί, κάνει αισθητή την παρουσία του επιτάσσοντας τον επιδοτημένο στόλο για να σώσει ανθρώπινες ζωές. Να μάθουν οι παπάδες ότι μια κυβέρνηση δεν θεωρεί φιλανθρωπικό έργο ούτε τους μεγάλους πολυελαίους ούτε το στήσιμο μη κυβερνητικών παραμάγαζων αλλά την διάθεση των ναών και των πάσης φύσεως κτηρίων της εκκλησίας προς ανακούφιση όσων έχουν ανάγκη. Αλλά, θα μου πεις, για να τα μάθουν αυτοί όλα τούτα, πρέπει πρώτα να τα μάθετε εσείς οι ίδιοι... Αυτό είναι όντως πρόβλημα.

Αμ, οι άλλοι, στον δήμο αθηναίων; Θα κάνουν -λένε- ΕΔΕ και ξερω 'γω τι άλλο για να τιμωρήσουν τον υπάλληλο που τόλμησε να φύγει από την δουλειά του μόλις σχόλασε και δεν κράτησε ανοιχτό το κατάστημα φιλοξενίας αστέγων όλο το βράδυ. Σοβαρά, ρε σεις; Τα πιστεύετε αυτά ή τα λέτε μόνο και μόνο για να πουλάτε μούρη στα κανάλια;

Αφήστε κατά μέρος την παρελκυστική συζήτηση για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να δείξει ανθρωπιά ο υπάλληλος. Ούτε έχει σημασία το τι θα έκανα εγώ στην θέση του. Εδώ δεν είμαστε εξομολόγοι, να χορηγούμε άφεση αμαρτιών. Εγώ μπορεί να έπαιρνα τον άστεγο να τον φιλοξενήσω σπίτι μου, μπορεί και να τον έβριζα που μου καθυστερούσε την αναχώρηση. Εδώ μιλάμε για κοινωνική πολιτική. Κι όταν κάνεις κοινωνική πολιτική, κάνεις κοινωνική πολιτική! Δεν απευθύνεσαι στα αισθήματα των ανθρώπων. Αν πρέπει να κάνετε ΕΔΕ, να την κάνετε για να αναζητήσετε ευθύνες όχι από τον υπάλληλο που έφυγε στην ώρα του αλλά από εκείνους που έπρεπε να έχουν φροντίσει να υπάρχει κι άλλος υπάλληλος, διαθέσιμος για την νυχτερινή βάρδια.

Α, κάτι ακόμη! Για να έχετε απαίτηση από κάποιον που δούλεψε το οχτάωρό του να κάνει άλλο ένα οχτάωρο συνεχόμενο (και, μάλιστα, νυχτερινό), να πάρετε πίσω τις εγκυκλίους που απαγορεύουν ή πετσοκόβουν τις αμοιβές για υπερωριακή απασχόληση. Κοινωνική πολιτική με απλήρωτη εργασία δεν γίνεται! Το ξέρω ότι σας καλόμαθε η Γιάννα με τους ηλίθιους εθελοντές της το 2004 αλλά πρέπει κάποτε να αλλάξετε πλευρό.

Παλιό Φάληρο, 2017: Υπεύθυνοι για την εικόνα είναι οι υπάλληλοι που σχολάνε στην ώρα τους.

Παραδέχομαι ότι είμαι θυμωμένος. Όχι δηλαδή πως είχα ποτέ ψευδαισθήσεις για την αριστεροσύνη τού Κυρίτση και του Μουζάλα ή για την προοδευτικότητα του Καμίνη. Ο θυμός μου δεν έχει σχέση με αυτούς. Είμαι θυμωμένος με όλους όσους δεν θυμώνουν με όλα τούτα. Κι είναι πολλοί, γαμώτο...

ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΥΣΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΥΣΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Η μοιρολατρική  αποδοχή ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος έγινε προσπάθεια να ξεχαστεί από  την σκηνοθετημένη χαρά  των γιορτινών ημερών.

Οι φευγαλέες  όμως ευχάριστες δραστηριότητες που  δεν είναι  τίποτε άλλο από μια προσπάθεια  απόλαυσης της στιγμής, να αδράξει κανείς αυτό που πιθανόν να είναι μια από τις τελευταίες ευκαιρίες ευχαρίστησης πριν επιστρέψει και πάλι στη θλιβερή πραγματικότητα, έναν ολόκληρο κόσμο δεν τον αφορούν. Έναν ολόκληρο κόσμο που δεν φαίνεται πουθενά, δεν έχει πρόσωπο,  χωρίς δουλειά, χωρίς στήριξη από πουθενά, που πορεύεται με ελεημοσύνες των άλλων χωρίς ελπίδα. Οι σύντομες ψευδαισθήσεις που  τρέφουμε ακόμα για το μέλλον,  γι’  αυτούς έχουν τελειώσει, ζώντας στην απόλυτη ένδεια κι απελπισία.

Κι είναι κι  ένας άλλος κόσμος που γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίζεται  στα ΜΜΕ, που μεταχειρίζεται τις ιδέες για να ξεφεύγει από τις ευθύνες και τους κινδύνους της κοινωνικής δράσης. Ένας κόσμος που δηλώνει πως θέλει πολύ να αφιερωθεί  στην υπόθεση των κατατρεγμένων της κοινωνίας, αλλά με τον όρο να μη χάσει διόλου την τιμητική του θέση, να παραμείνει, ή να νομίζει ότι είναι, η προνομιούχα εκλεχτή τάξη που επιβάλλει τους όρους ζωής ή θανάτου στον άλλο αόρατο κόσμο. Ένας κόσμος όπου πλεονάζουν οι αυθεντίες, κι ας μη το ομολογούν,  που λειτουργούν  κάτω από μια δήθεν ριζοσπαστική πρόσοψη, που δεν είναι παρά φερέφωνα της άρχουσας τάξης, ακόμα και με την μεταμφίεση της προοδευτικότητας.

Μέρες πριν, με την ευκαιρία της απονομής της λεγόμενης 13^ης σύνταξης οι αλιεύσεις στο διαδίκτυο αντιδράσεων γι’  αυτό το ζήτημα  είναι ενδεικτικές των αντιλήψεων που κάτω από το μύθο μιας δημοκρατίας της ισότητας στο νόμο και στις ευκαιρίες αρνούνται, αν και δεν διατυπώνεται ρητά,  ως αυθάδεις τις απαιτήσεις για κοινωνική ισότητα των φτωχών προλετάριων, που αν γίνονται δεκτοί σ’ αυτήν είναι προτιμότερο να κρατούνται στη σχετική τους απόσταση. Καθηγητές πανεπιστημίου (π.χ. Αριστείδης Χατζής, Απ. Δοξιάδης) εμφανίζονται αρνητικοί σ’ αυτήν την παροχή όχι γιατί πρόκειται για ελεημοσύνη που εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες μιας κυβέρνησης που με αριστερό προσωπείο εξυπηρετεί την πολιτική της άρχουσας τάξης  μέχρι κεραίας. Η  διαφωνία τους εστιάζεται  είτε γιατί στη χώρα μας οι δαπάνες σύνταξης σπάνε, κατά τους ισχυρισμούς τους, κάθε παγκόσμιο ρεκόρ είτε γιατί θα έπρεπε μ’  αυτά τα χρήματα να αποπληρωθούν από τα δημόσιο μέρος των χρεών του στο ιδιωτικό τομέα, εμφανιζόμενοι ως υποστηρικτές των νέων ανέργων και των εργαζομένων που οι επιχειρήσεις τους χρωστάνε τα δεδουλευμένα. Είναι που στην σκέψη όλων αυτών των δημοκρατών καπιταλιστών η εξασφάλιση της επιβίωσης των ανθρώπων και το κέρδος δεν μπορεί να  έρχονται σε αντίθεση, εφόσον πάντα το κέρδος προκρίνεται. Η καταπολέμηση της φτώχειας δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχουν κέρδη που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.

 Η έπαρση όλου αυτού του κόσμου για τη δυτική κοινωνία που θεωρείται νομικώς και πολιτικώς ίση αλλά είναι οικονομικά και κοινωνικά ιεραρχική δεν του επιτρέπει βέβαια  να παραδέχεται ότι ένας ολόκληρος κόσμος εξαθλιώνεται. Δεν θέλουν όλοι αυτοί οι δημοκράτες να δείχνουν από τη μια  πως δεν νοιάζονται για αυτούς τους εξαθλιωμένους, αλλά πολύ περισσότερο από την άλλη δεν θέλουν ή δεν τους συμφέρει να εκτίθενται υπερασπίζοντάς τους. Κι έτσι  τελικά επικρατεί η αντίληψη πως οι άνεργοι και πολύ περισσότερο οι εξαθλιωμένοι είναι θύματα μιας  προσωπικής ανικανότητας, που καθιστά τους ίδιους υπεύθυνους, και  μιας φυσικής ανισότητας  και γι’  αυτό ακατανίκητης εξίσου με τις θεομηνίες κι άλλες φυσικές καταστροφές.

Γιατί πάντα  η ηθικολογούσα υποκρισία που επιδεικνύει λύπη για την αθλιότητα του αδυνάτου και η δημαγωγική υπεραπλούστευση της ρητορικής της κυρίαρχης τάξης και των παρατρεχάμενων της ενδύεται τον επιστημονικό ή πολιτικό λόγο για να πείσει.  Αποπολιτικοποιεί τα κοινωνικά και θέτει με προσωπικούς όρους τα πολιτικά προβλήματα.

Σ’ αυτόν τον αόρατο κόσμο, τον αφανή και εξαθλιωμένο περιλαμβάνονται  και οι πρόσφυγες και μετανάστες που έρχονται στο  προσκήνιο μόνο γιατί είναι τόσο  πολλοί και τους  χρησιμοποιούν  στο πιγκ πογκ της πολιτικής.  

Και  εξαπολύει ο τομεάρχης της Ν.Δ Μ. Βαρβιτσιώτης  επίθεση στην κυβέρνηση και τον υπουργό Γ. Μουζάλα κάνοντας λόγο για «άθλιες συνθήκες» στον άτυπο προσφυγικό καταυλισμό στο χώρο του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, και  ξεσηκώνεται στα ΜΜΕ γενική  κατακραυγή για το βίντεο με σκηνές προσφύγων  θαμμένες στο χιόνι, και  Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε τουίτερ τους αναρωτιούνται ποιο στοίχημα κερδήθηκε «μετά από ένα χρόνο και αρκετά εκατομμύρια» και ο υπουργός Γ. Μουζάλας υπογραμμίζει ότι ««κανείς δεν έχει πεθάνει από το ψύχος»

Όλων οι ρόλοι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του καπιταλισμού για κέρδος, επενδύσεις, κυριαρχία, μετατρέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αδυναμία κι εξαθλίωση σε πηγή κέρδους παντός είδους.

Τι εννοούμε διακυβερνητικό χαρακτήρα της ΕΕ;

Τι εννοούμε διακυβερνητικό χαρακτήρα της ΕΕ;

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ στη Θέση 18, όπου γίνεται αναφορά στο Brexit και τις διαπραγματεύσεις για την υλοποίησή του, αναφέρεται:
«Απ' ό,τι φαίνεται, πάντως, η γενική κατεύθυνση των διαπραγματεύσεων θα είναι η διατήρηση "στενής σχέσης" με την ΕΕ. Πάνω σε αυτό το έδαφος περιπλέκονται τα διλήμματα της αστικής πολιτικής στη Γερμανία και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ. Καταρχάς, η κυρίαρχη γραμμή της γερμανικής αστικής τάξης κινείται ανάμεσα στη διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα των αποφάσεων της ΕΕ και στην επιβολή στην πράξη της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, των πολλών ομόκεντρων κύκλων με εφαρμογή αυστηρών κανόνων στη δημοσιονομική πολιτική. Ωστόσο, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία συμπλέει σε μεγάλο βαθμό με τις προτάσεις εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης που εκπορεύονται από την πλευρά της Γαλλίας και της Ιταλίας».

Η ΕΕ είναι συμμαχία καπιταλιστικών κρατών. Ο διακυβερνητικός χαρακτήρας της εκφράζει πως η ΕΕ αποτελεί ένα πεδίο «συνεννόησης» των ξεχωριστών αστικών τάξεων, όπως εκφράζονται απ' τις ξεχωριστές κυβερνήσεις. Η αστική εξουσία βρίσκεται σε κάθε κράτος - μέλος, τη διαχειρίζεται η αστική κυβέρνηση κάθε κράτους - μέλους και μεταξύ τους οι κυβερνήσεις συνεννοούνται σε επίπεδο ΕΕ για διάφορα θέματα, με γνώμονα τη διασφάλιση της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε κάθε κράτος. Φυσικά, πλευρά της συνεννόησης μπορεί να είναι και η συνειδητή εκχώρηση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας που γίνεται με στόχο την αυξημένη κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» εκφράζει μια σταδιακή μετακίνηση πλευρών της αστικής εξουσίας σε επίπεδο ΕΕ, με τις αστικές κυβερνήσεις να αποτελούν εργαλεία υλοποίησης της πολιτικής που αποφασίζεται και σχεδιάζεται σε επίπεδο Ενωσης. Πρόκειται για μια όλο και πιο μόνιμη μεταφορά πλευρών της εθνικής κυριαρχίας στα όργανα της ΕΕ. Πλευρά αυτής της ολοκλήρωσης είναι η ένταξη στην ΟΝΕ, που μετέφερε σημαντικό τμήμα της νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ και αποδυνάμωσε τα αστικά κράτη. Ωστόσο, η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» αντιφάσκει με το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου διενεργείται κυρίως στο πλαίσιο της εθνοκρατικής συγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας και με την ανισόμετρη ανάπτυξη των ξεχωριστών καπιταλιστικών οικονομιών, που εμποδίζει μια μόνιμη σύνδεση των διαφορετικών καπιταλιστικών οικονομιών σε ένα υπερμονοπώλιο, σε ένα υπερκράτος, σε μια μόνιμη σταθερή συμμαχία και «ένωση». Το γεγονός αυτό γίνεται ακόμα πιο ορατό στις σημερινές συνθήκες, όπου οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε κάθε κράτος - μέλος είχαν ως αποτέλεσμα να βαθύνουν οι διαφορές, να μεγαλώσει η απόσταση ανάμεσα σε διαφορετικά καπιταλιστικά κράτη και κατά συνέπεια να οξυνθούν οι αντιθέσεις. Με αφορμή το περίφημο πόρισμα των προέδρων των 5 βασικών θεσμών της ΕΕ (Γιούρογκρουπ, Κομισιόν, Ευρωκοινοβούλιο, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) το καλοκαίρι του 2015, που ουσιαστικά προτάσσουν ως απάντηση στα προβλήματα και τις αντιφάσεις της ΕΕ μέτρα «εμβάθυνσης» της διαδικασίας, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Γερμανία, δυνάμωσε η διαπάλη για τις προοπτικές της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Η άρχουσα τάξη κάθε αστικού κράτους αποφασίζει κάθε φορά πώς κινείται, με γνώμονα την κερδοφορία της. Φυσικά, τα συμφέροντα διαφορετικών μερίδων της άρχουσας τάξης δεν ταυτίζονται πάντα ενώ συχνά μεταβάλλονται και στο χρόνο. Ετσι, ουσιαστικά, στο εσωτερικό των αστικών κρατών της ΕΕ διεξάγεται διαπάλη σε σχέση με το χαρακτήρα και την προοπτική της ΕΕ καθώς και τη θέση του κάθε αστικού κράτους σε αυτήν.

Ενδοαστική διαπάλη γύρω από τη νομισματική πολιτική

Ενδοαστική διαπάλη γύρω από τη νομισματική πολιτική

Με κεντρικό ζητούμενο την τόνωση των νέων κερδοφόρων επενδύσεων στην Ευρωζώνη, συνεχίζεται η ενδοκαπιταλιστική διαπάλη γύρω από την αναλογία στο μείγμα της νομισματικής πολιτικής που εφαρμόζει στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Το ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή την ενίσχυση του επίσημου πληθωρισμού στην Ευρωζώνη στο 1,1% το Δεκέμβρη του 2016, από 0,6% το Νοέμβρη και 0,2% το Δεκέμβρη του 2015, σύμφωνα με προσωρινά στοιχεία που ανακοίνωσε η Γιούροστατ. Σε κάθε περίπτωση, η άνοδος του πληθωρισμού δεν αποτελεί επαρκή ένδειξη ούτε για την τόνωση των επενδύσεων ούτε βέβαια για την ανάκαμψη της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας. Επιπλέον, παρά την πρόσφατη άνοδο, ο πληθωρισμός παραμένει πολύ χαμηλότερα από το στόχο της τάξης του 2% που έχει θέσει η ΕΚΤ.

***

Την ίδια ώρα, παρά τη διοχέτευση πακτωλού κεφαλαίων μέσω των προγραμμάτων «νομισματικής χαλάρωσης» από την πλευρά της ΕΚΤ, τις ενισχύσεις από το λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ» και τους άλλους μηχανισμούς ενίσχυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, οι νέες επενδύσεις στην ΕΕ παραμένουν ακόμη και σήμερα σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά που εμφανίζονταν πριν από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Με βάση τα επίσημα στοιχεία, οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στην ΕΕ διαμορφώθηκαν το 2015 στο 19,2% του ΑΕΠ, σχεδόν 3 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από το 2007, ενώ σε ορισμένα κράτη η κατρακύλα ήταν ακόμη εντονότερη.
Σε αυτό το φόντο, η Ενωση των Γερμανικών Τραπεζών (BdB) σε μια «ισορροπημένη» ανακοίνωση, επισήμανε ότι «τα χαμηλά επιτόκια είναι τεράστιο πρόβλημα για τις τράπεζες αλλά η στροφή σε ό,τι αφορά τα επιτόκια της ΕΚΤ θα πρέπει να εφαρμοστεί προσεκτικά». Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου ΙFO τόνισε πως «το άλμα του πληθωρισμού αποτελεί ένα μήνυμα για έξοδο από την επεκτατική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ». Σε αντίστοιχες επισημάνσεις προχώρησε και ο επικεφαλής του Κέντρου Προγνώσεων του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας (IfW) του Κιέλου, ζητώντας από την ΕΚΤ την «εγκατάλειψη της ακραίας επεκτατικής νομισματικής πολιτικής», επειδή «κανείς δεν βλέπει καμιά αναγκαιότητά της».
Παράλληλα, ο συμπρόεδρος του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), Γ. Μόιτεν, σε χτεσινή συνέντευξή του στο «Ρόιτερς», τόνισε ότι το ευρώ είναι πολύ ισχυρό για τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ για τη Γερμανία και για αρκετές άλλες είναι πολύ αδύναμο. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ευρωζώνη θα πρέπει να χωριστεί σε δύο ομάδες, με έναν πιο ισχυρό πυρήνα γύρω από τη Γερμανία και μια πιο αδύναμη ομάδα, στην οποία θα περιλαμβάνεται και η Γαλλία, προσθέτοντας ότι η Ελλάδα είναι τόσο αδύναμη που καμία άλλη χώρα δεν επιθυμεί να έχει το ίδιο νόμισμα με εκείνη.

***

Σε κάθε περίπτωση, οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί εκδηλώνονται στο έδαφος των χαμηλών ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης στην ΕΕ, της εντεινόμενης ανισομετρίας μεταξύ των κρατών - μελών, ενώ, βέβαια, στο επίκεντρο βρίσκονται και τα επιμέρους συμφέροντα τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Σύμφωνα με την πρόσφατη «ενδιάμεση έκθεση» της Τράπεζας της Ελλάδας, στους παράγοντες που συνέβαλαν στην υποτονικότητα των επενδύσεων αναφέρονται οι αρνητικές εξελίξεις σε κλάδους όπου είχαν συσσωρευτεί «σημαντικές ανισορροπίες» (π.χ. κατασκευές σε Ισπανία, Ιρλανδία κ.ά.), στο τραπεζικό σύστημα, τα προγράμματα «δημοσιονομικής εξυγίανσης», που είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των δημόσιων επενδύσεων, «ο κατακερματισμός της αγοράς κεφαλαίων», που δυσχεραίνει τη χρηματοδότηση ιδιωτικών επιχειρήσεων σε ορισμένα κράτη - μέλη, καθώς επίσης και «το υψηλό επίπεδο αβεβαιότητας σχετικά με την πορεία της οικονομίας και την οικονομική πολιτική».

***

Σε αυτό το φόντο, εκδηλώνονται και οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί γύρω από τα ανοιχτά ζητήματα, που αφορούν στην περαιτέρω «εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης» (ΟΝΕ). Για παράδειγμα, το ζήτημα της «τραπεζικής ένωσης» «σκαλώνει» στον τρόπο δημιουργίας του ενιαίου ταμείου εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων, δηλαδή γύρω από τον επιμερισμό της χασούρας σε περιπτώσεις νέων κλυδωνισμών στις τράπεζες της Ευρωζώνης.
Το αντιλαϊκό πεδίο συμπληρώνεται από τις συζητήσεις και τις διεργασίες για τη δημιουργία «νομισματικού ταμείου» ως μηχανισμού στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με ενδεχόμενη «αναβάθμιση» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), που άλλωστε αποτελεί «βασικό παίχτη» στην υπόθεση διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους. Παράλληλα, το επόμενο διάστημα αναμένεται να αναθερμανθεί και η συζήτηση γύρω από την καθιέρωση «μόνιμου προέδρου» στο συμβούλιο Γιούρογκρουπ, με αφορμή το ενδεχόμενο εκλογικής αποτυχίας του «Εργατικού Κόμματος Ολλανδίας», στο οποίο ανήκει ο σημερινός επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ.
Τα ζητήματα της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ αναμένεται να επανεξεταστούν στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου που προγραμματίζεται για τον ερχόμενο Μάρτη. Στην εν λόγω συνεδρίαση ενδέχεται να εξεταστεί και το ζήτημα της ένταξης ελληνικών ομολόγων στα όποια προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης», έτσι ώστε να ανοίξουν οι «κρουνοί» της φτηνής χρηματοδότησης προς τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους. Αυτό, με τη σειρά του, έχει ως όρο και προϋπόθεση το «κλείσιμο» της δεύτερης «αξιολόγησης» και βέβαια την επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σε αυτήν.
Σε κάθε περίπτωση, η αποκατάσταση της λεγόμενης «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης» και η δυνατότητα επαναπρόσβασης του ελληνικού κράτους στις διεθνείς χρηματαγορές για νέα δάνεια απαιτούν τη διασφάλιση της αντιλαϊκής πολιτικής με μόνιμα μέτρα και για την περίοδο μετά το 2018.

Επαγρύπνηση για το Κυπριακό

Επαγρύπνηση για το Κυπριακό

«Συναίνεση», «συνεννόηση», «σύμπνοια» και «εθνική γραμμή» είναι μερικές από τις φράσεις που κυριάρχησαν στις κυβερνητικές δηλώσεις και τα δημοσιεύματα, μετά τις προχτεσινές συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς, με θέμα τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Οσο κι αν επιμένει η κυβέρνηση ότι στηρίζει μια «δίκαιη και βιώσιμη» λύση του Κυπριακού, χωρίς ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις, αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι το σχέδιο πάνω στο οποίο γίνεται σήμερα η συζήτηση για τη διευθέτηση του Κυπριακού είναι διχοτομικό. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, συγκλίνει με το «σχέδιο Ανάν», που απορρίφθηκε από τους Ελληνοκύπριους το 2004.
Οπως δεν αναιρείται από τις κυβερνητικές διακηρύξεις το γεγονός ότι στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό εκφράζονται ευρύτεροι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, στις οποίες η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη. Αντίθετα, συμμετέχει ενεργά, επιδιώκοντας να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.
Η διαπραγμάτευση, που συνεχίστηκε χτες για δεύτερη μέρα στη Γενεύη, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολυεπίπεδου παζαριού, όπου όλοι οι παίχτες προσέρχονται με τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους, μέσα σ' ένα εκρηκτικό ούτως ή άλλως περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Είναι αποκαλυπτικά τα δημοσιεύματα στον Τύπο, που κάνουν λόγο για εντατική δραστηριοποίηση της Μ. Βρετανίας τις τελευταίες μέρες στο παρασκήνιο, προκειμένου να υπάρξει συμφωνία για το Κυπριακό, με την προϋπόθεση όμως ότι θα διασφαλιστεί η συνέχιση της στρατιωτικής της παρουσίας στο νησί, με τις βάσεις που διαθέτει, έστω κι αν γενναιόδωρα τάχα εμφανίζεται να παραχωρεί ένα μέρος των εδαφών που τώρα καταλαμβάνουν οι βρετανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, για να «χρυσώσει το χάπι».
Το ίδιο ισχύει και με το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Οπως γράφτηκε, χωρίς να διαψευστεί, στο τραπέζι βρίσκεται μεταξύ άλλων η πρόταση για αντικατάσταση των σημερινών στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου από έναν πολυεθνικό στρατό, υπό ΝΑΤΟική ενδεχομένως διοίκηση, που θα επιβληθεί σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους με το μανδύα της «δύναμης του ΟΗΕ».
Η εκτίμηση στην οποία συγκλίνουν οι περισσότεροι, είναι ότι στην παρούσα φάση δεν πρόκειται να υπάρξει κατάληξη. Από αυτήν τη σκοπιά, το πιθανότερο είναι στη Γενεύη να καταγραφούν οι διαφορετικές απόψεις πάνω σε βασικές πτυχές του Κυπριακού και η διαδικασία να συνεχιστεί, μέχρι σε κάποιο επόμενο στάδιο να «ωριμάσουν» οι γενικότερες προϋποθέσεις για συμφωνία ή κάποια άλλη «λύση».
Το βέβαιο είναι, όμως, ότι στη βάση του σχεδίου που τώρα συζητιέται και μέσα στο σύνθετο περιβάλλον που διαμορφώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις, «δίκαιη και βιώσιμη» λύση για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, επ' ωφελεία και των άλλων λαών της περιοχής, δεν μπορεί να υπάρξει, όποτε κι αν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση, όπως κι αν διαμορφωθεί το περιεχόμενο της τελικής συμφωνίας.
Το σπέρμα της διχοτόμησης υπάρχει σε κάθε σχέδιο που δεν αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Που δεν περιλαμβάνει τον όρο της άμεσης αποχώρησης όλων των κατοχικών δυνάμεων και της κατάργησης του καθεστώτος των εγγυήσεων. Λύση προς όφελος του κυπριακού λαού σημαίνει ένα κράτος, ενιαίο, βιώσιμο, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις, εγγυητές και προστάτες.
Είναι φανερό ότι και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, όλα τα αστικά κόμματα στηρίζουν «λύσεις» εντός των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών. Γι' αυτό απαιτείται σήμερα η μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση από το λαό της Ελλάδας και της Κύπρου, μπροστά στα σχέδια που εξυφαίνονται πίσω από κλειστές πόρτες στη Γενεύη.