Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης


Σύμφωνα με όσα είπαμε στο 2ο Μέρος βγαίνει από μόνη της η σχέση των κομμουνιστών προς τα συγκροτημένα πια εργατικά κόμματα, δηλαδή η σχέση τους προς τους χαρτιστές στην Αγγλία και τους αγροτικούς μεταρρυθμιστές στη Βόρεια Αμερική. 


Αγωνίζονται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών και συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά στο σημερινό κίνημα εκπροσωπούν ταυτόχρονα και τo μέλλον του κινήματος. Στη Γαλλία, οι κομμουνιστές τάσσονται με το σοσιαλιστικό-δημοκρατικό κόμμα[1] ενάντια στη συντηρητική και ριζοσπαστική αστική τάξη, χωρίς όμως να παραιτηθούν από τo δικαίωμα να κριτικάρουν τις φράσεις και τις αυταπάτες που έχουν την προέλευσή τους στην επαναστατική παράδοση. 


Στην Ελβετία υποστηρίζουν τους ριζοσπάστες, χωρίς να παραγνωρίζουν ότι αυτό τo κόμμα αποτελείται από αντιφατικά στοιχεία, εν μέρει από δημοκράτες σοσιαλιστές με τη γαλλική έννοια, και εν μέρει από αστούς ριζοσπάστες. 


Ανάμεσα στους Πολωνούς οι κομμουνιστές υποστηρίζουν το κόμμα που θεωρεί την αγροτική επανάσταση σαν προϋπόθεση της εθνικής απελευθέρωσης, δηλαδή το κόμμα που το 1846[2] προκάλεσε την εξέγερση της Κρακοβίας. 


Στη Γερμανία, κάθε φορά που η αστική τάξη εκδηλώνεται επαναστατικά, το κομμουνιστικό κόμμα παλεύει μαζί με την αστική τάξη ενάντια στην απόλυτη μοναρχία, ενάντια στη φεουδαρχική γαιοκτησία και το μικροαστισμό. 


Όμως ούτε στιγμή δεν παραμελεί το κομμουνιστικό κόμμα να καλλιεργεί στους εργάτες μια όσο το δυνατό πιο καθαρή συνείδηση σχετικά με την εχθρική αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, για να μπορούν οι γερμανοί εργάτες να στρέψουν αμέσως ενάντια στην αστική τάξη σαν ισάριθμα όπλα τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, που η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να πραγματοποιήσει με την κυριαρχία της, έτσι που, αμέσως μετά την ανατροπή των αντιδραστικών τάξεων στη Γερμανία, ν' αρχίσει αγώνας ενάντια στην ίδια την αστική τάξη. 


Οι κομμουνιστές στρέφουν την κύρια προσοχή τους στη Γερμανία, γιατί η Γερμανία βρίσκεται στις παραμονές μιας αστικής επανάστασης και γιατί αυτή την ανατροπή την πραγματοποιεί μέσα σε πιο προχωρημένες συνθήκες του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικά και μ' ένα προλεταριάτο πολύ πιο αναπτυγμένο από την Αγγλία του l7ου και τη Γαλλία του l8ου αιώνα. Η γερμανική αστική επανάσταση, επομένως, μπορεί να είναι μονάχα το άμεσο προοίμιο μιας προλεταριακής επανάστασης. 


Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση. 


Σε όλα αυτά τα κινήματα προβάλλουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας, οποιαδήποτε μορφή, περισσότερο ή λιγότερο εξελιγμένη, κι αν έχει πάρει, σαν το βασικό ζήτημα του κινήματος. 


Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών. 


Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. 


Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. 
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Σημειώσεις


1) Το κόμμα που τότε αντιπροσωπευόταν από τον Λεντρί-Ρολέν στο Κοινοβούλιο, τον Λουί Μπλαν στη φιλολογία και στον καθημερινό τύπο από την εφημερίδα Reforme. Το όνομα "σοσιαλδημοκρατία" σήμαινε τότε για τους ανάδοχους του ένα τμήμα του δημοκρατικού ή ρεπουμπλικάνικου κόμματος με λίγο-πολύ σοσιαλιστικό χρώμα. (Σημείωση του Ένγκελς στην αγγλική έκδοση του 1888). 


Το κόμμα που λεγόταν τότε σοσιαλιστικό-δημοκρατικό κόμμα στη Γαλλία ήταν κόμμα που αντιπροσωπευόταν στην πολιτική από τον Λεντρί Ρολέν και στα γράμματα από τον Λουί Μπλαν. Ήταν δηλαδή πέρα για πέρα διαφορετικό από τη σημερινή γερμανική σοσιαλδημοκρατία. (Σημείωση του Ένγκελς στη γερμανική έκδοση του 1890). 


2) Πολωνοί επαναστάτες δημοκράτες ξεσηκώθηκαν στις 22 Φλεβάρη 1846 στην Κρακοβία, που μετά το 1815 είχε περάσει κάτω από τον κοινό έλεγχο της Αυστρίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας, σχημάτισαν εθνική κυβέρνηση και εξέδωσαν ένα μανιφέστο για την κατάργηση των φεουδαρχικών βαρών. Η εξέγερση κατεστάλη στις αρχές Μάρτη του 1846 (...) (σημ. γερμ. σύντ.). 


Σύμφωνα με την τελευταία έκδοση του 1890 που επιμελήθηκε ο Ένγκελς. 


Γράφτηκε από τον Κ. Μαρξ και τον Φ. Ένγκελς στην περίοδο από το Δεκέμβρη του 1847 ως το Γενάρη του 1848. 


Πρώτη φορά τυπώθηκε το Φλεβάρη/Μάρτη του 1848 στο Λονδίνο. 


 Marx-Engels-Werke, τομ. 4, σελ. 459-493.

Προλετάριοι και κομμουνιστές

Προλετάριοι και κομμουνιστές

Ποια είναι η σχέση των κομμουνιστών προς τους προλετάριους γενικά;

Οι κομμουνιστές δεν αποτελούν κανένα ιδιαίτερο κόμμα απέναντι στ' άλλα εργατικά κόμματα.

Δεν έχουν συμφέροντα που ξεχωρίζουν από τα συμφέροντα του προλεταριάτου στο σύνολο του.

Δεν διακηρύσσουν κάποιες ιδιαίτερες[¹] αρχές, που σύμφωνα μ' αυτές θα ήθελαν να πλάσουν το προλεταριακό κίνημα.

Οι κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα προλεταριακά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων τονίζουν και προβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ' όλο το προλεταριάτο κι ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολο του.

Στην πράξη, λοιπόν, οι κομμουνιστές είναι το πιο αποφασιστικό τμήμα των εργατικών κομμάτων όλων των χωρών, το τμήμα που τα κινεί πάντα προς τα μπρος. Θεωρητικά, πλεονεκτούν από την υπόλοιπη μάζα του προλεταριάτου με τη σωστή αντίληψη για τις συνθήκες, την πορεία και τα γενικά αποτελέσματα του προλεταριακού κινήματος.

Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ο ίδιος με το σκοπό όλων των άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο.

Οι θεωρητικές θέσεις των κομμουνιστών δεν στηρίζονται καθόλου σε ιδέες, σε αρχές, που εφευρέθηκαν ή ανακαλύφθηκαν από τούτον ή εκείνον τον αναμορφωτή του κόσμου.

Οι θέσεις τους αποτελούν μονάχα τη γενική έκφραση πραγματικών σχέσεων της υπάρχουσας πάλης των τάξεων, της ιστορικής κίνησης που συντελείται μπρος στα μάτια μας. Η κατάργηση των μέχρι τώρα σχέσεων ιδιοκτησίας δεν αποτελεί καθόλου ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του κομμουνισμού.

Όλες οι σχέσεις ιδιοκτησίας υπόκεινταν σε μια συνεχή ιστορική αλλαγή, σε μια συνεχή ιστορική μεταβολή.

Η γαλλική επανάσταση, για παράδειγμα, κατάργησε τη φεουδαρχική ιδιοκτησία προς όφελος της αστικής ιδιοκτησίας.

Αυτό που χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό δεν είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας γενικά, αλλά η κατάργηση της αστικής ιδιοκτησίας.

Η σύγχρονη, όμως, αστική ατομική ιδιοκτησία είναι η τελευταία, η πληρέστερη έκφραση της παραγωγής και ιδιοποίησης των προϊόντων, που στηρίζεται σε ταξικές αντιθέσεις, στην εκμετάλλευση τον ενός απ' τον άλλο[²].

Μ' αυτή την έννοια, οι κομμουνιστές μπορούν να συνοψίσουν τη θεωρία τους σ' αυτή τη μοναδική διατύπωση: κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.

Μας κατηγόρησαν εμάς τους κομμουνιστές, πως θέλουμε να καταργήσουμε την ιδιοκτησία που αποκτήθηκε με την προσωπική δουλειά, με την ατομική εργασία, την ιδιοκτησία που αποτελεί τη βάση κάθε προσωπικής ελευθερίας, δραστηριότητας και αυτοτέλειας.

Την ιδιοκτησία που είναι προϊόν δουλειάς, που αποκτήθηκε και κερδήθηκε με την προσωπική εργασία! Μήπως μιλάτε για τη μικροαστική, τη μικροαγροτική ιδιοκτησία που είναι προγενέστερη από την αστική ιδιοκτησία; Αυτή δεν χρειάζεται να την καταργήσουμε εμείς, αυτή την κατάργησε και την καταργεί καθημερινά η ανάπτυξη της βιομηχανίας.

'Η μήπως μιλάτε για τη σύγχρονη αστική ατομική ιδιοκτησία;

Αλλά μήπως η μισθωτή εργασία, η εργασία του προλεταριάτου, του δημιουργεί ιδιοκτησία; Καθόλου. Δημιουργεί το κεφάλαιο, δηλαδή την ιδιοκτησία που εκμεταλλεύεται τη μισθωτή εργασία και που μπορεί να αυξάνει μόνο με τον όρο ότι θα παράγει καινούργια μισθωτή εργασία, για να την εκμεταλλεύεται και πάλι. Στην τωρινή της μορφή, η ιδιοκτησία κινείται μέσα στην αντίθεση του κεφαλαίου και της μισθωτής εργασίας. Ας εξετάσουμε τις δύο πλευρές αυτής της αντίθεσης.

Το να είσαι καπιταλιστής δεν σημαίνει να κατέχεις μονάχα μια καθαρά προσωπική θέση, αλλά μια κοινωνική θέση στην παραγωγή. Το κεφάλαιο είναι συλλογικό προϊόν και μπορεί να μπει σε κίνηση μονάχα με την κοινή δράση πολλών μελών και, σε τελευταία ανάλυση μάλιστα, μονάχα με την κοινή δράση όλων των μελών της κοινωνίας.

Το κεφάλαιο, λοιπόν, δεν είναι μια προσωπική δύναμη, αλλά μια κοινωνική δύναμη.

Αν λοιπόν το κεφάλαιο μεταβληθεί σε κοινή ιδιοκτησία, που θα ανήκει σ' όλα τα μέλη της κοινωνίας, τότε δεν μετατρέπεται μια προσωπική ιδιοκτησία σε κοινωνική. Μεταβάλλεται μονάχα ο κοινωνικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας. Χάνει τον ταξικό της χαρακτήρα.

Ας έρθουμε στη μισθωτή εργασία.

Η μέση τιμή της μισθωτής εργασίας είναι το κατώτατο όριο του μισθού της εργασίας, δηλαδή του ποσού των μέσων συντήρησης που είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί ο εργάτης στη ζωή σαν εργάτης. Αυτό λοιπόν που ιδιοποιείται ο εργάτης με τη δραστηριότητά του, τον φτάνει ίσα-ίσα για να αναπαράγει μονάχα τη γυμνή ύπαρξή του. Με κανέναν τρόπο δεν θέλουμε να καταργήσουμε αυτή την προσωπική ιδιοποίηση των προϊόντων της εργασίας, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή της άμεσης ζωής, μια ιδιοποίηση, που δεν αφήνει κανένα καθαρό κέρδος που θα μπορούσε να δώσει δικαίωμα πάνω σε ξένη δουλειά. Θέλουμε μονάχα να εξαλείψουμε τον άθλιο χαρακτήρα αυτής της ιδιοποίησης, όπου ο εργάτης ζει μόνο για να αυξάνει το κεφάλαιο και ζει μόνο όσο το απαιτούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Στην αστική κοινωνία η ζωντανή δουλειά είναι μονάχα ένα μέσο για να αυξάνει η συσσωρευμένη εργασία. Στην κομμουνιστική κοινωνία η συσσωρευμένη εργασία είναι μονάχα ένα μέσο για να διευρύνει, να πλουτίζει και να προάγει τη ζωή των εργατών.

Στην αστική κοινωνία, λοιπόν, το παρελθόν κυριαρχεί πάνω στο παρόν. Στην κομμουνιστική κοινωνία το παρόν κυριαρχεί πάνω στο παρελθόν. Στην αστική κοινωνία το κεφάλαιο είναι αυτοτελές και προσωπικό, ενώ το άτομο που δρα είναι χωρίς αυτοτέλεια και χωρίς προσωπικότητα.

Και την κατάργηση αυτής της κατάστασης η αστική τάξη την ονομάζει κατάργηση της προσωπικότητας και της ελευθερίας! Και με το δίκιο της. Γιατί πρόκειται ουσιαστικά για την κατάργηση της αστικής προσωπικότητας, της αστικής αυτοτέλειας και της αστικής ελευθερίας.

Με τη λέξη ελευθερία εννοούν, μέσα στις τωρινές συνθήκες των αστικών σχέσεων παραγωγής, τo ελεύθερο εμπόριο, την ελεύθερη αγορά και πώληση.

Αν όμως εξαφανιστεί το εμπόριο, εξαφανίζεται μαζί και το ελεύθερο εμπόριο. Οι φλυαρίες για ελεύθερο εμπόριο, καθώς και τα παχιά λόγια της αστικής μας τάξης για ελευθερία, έχουν γενικά κάποιο νόημα όταν πρόκειται για το δεσμευμένο εμπόριο, για τον υποδουλωμένο αστό του μεσαίωνα, δεν έχουν όμως κανένα νόημα όταν πρόκειται για την κομμουνιστική κατάργηση του εμπορίου, για την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής και για την κατάργηση ης ίδιας της αστικής τάξης.

Σας πιάνει τρόμος γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Όμως στη σημερινή σας κοινωνία, η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα τωv μελών της. Και υπάρχει ίσα-ίσα, γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας.

Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δική σας ιδιοκτησία. Ναι, πραγματικά αυτό θέλουμε.

Από τη στιγμή που η εργασία δεν θα μπορεί πια να μετατρέπεται σε κεφάλαιο, σε χρήμα, σε γαιοπρόσοδο, με μια λέξη, σε κοινωνική δύναμη που μπορεί να μονοπωληθεί, δηλαδή από τη στιγμή που η προσωπική ιδιοκτησία δεν θα μπορεί πια να μεταβάλλεται σε αστική ιδιοκτησία, απ' αυτήν τη στιγμή διακηρύχνετε ότι καταργείται το άτομο.

Ομολογείτε, λοιπόν, πως με τη λέξη άτομο δεν εννοείτε παρά μονάχα τον αστό, μονάχα τον αστό ιδιοκτήτη. Κι αυτό το άτομο πρέπει πραγματικά να εξαλειφθεί.

Ο κομμουνισμός δεν αφαιρεί από κανέναν τη δυνατότητα να ιδιοποιείται κοινωνικά προϊόντα. Αφαιρεί μόνο τη δυνατότητα να υποδουλώνει με την ιδιοποίηση αυτή ξένη εργασία.

Αντέταξαν ότι με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας θα σταματήσει κάθε δραστηριότητα και ότι θα επικρατήσει μια γενική τεμπελιά.

Αν ήταν έτσι, τότε από πολύν καιρό η αστική κοινωνία θα είχε καταστραφεί από την αδράνεια, αφού αυτοί που δουλεύουν σ' αυτήν δεν κερδίζουν τίποτα, κι αυτοί που κερδίζουν δεν δουλεύουν. Όλος αυτός ο συλλογισμός καταλήγει στην ταυτολογία ότι δεν θα υπάρχει πια μισθωτή εργασία, μόλις θα παύσει να υπάρχει πια κεφάλαιο.

Όλες οι αντιρρήσεις που στρέφονται ενάντια στον κομμουνιστικό τρόπο ιδιοποίησης και παραγωγής των υλικών προϊόντων, επεκτάθηκαν επίσης και ενάντια στην ιδιοποίηση και την παραγωγή των προϊόντων της πνευματικής εργασίας. Όπως για τον αστό η κατάργηση της ταξικής ιδιοκτησίας σημαίνει την κατάργηση της ίδιας της παραγωγής, έτσι και η κατάργηση της ταξικής μόρφωσης είναι γι' αυτόν ταυτόσημη με την κατάργηση της μόρφωσης γενικά.

Η μόρφωση, που ο αστός κλαίει το χαμό της, σημαίνει για την τεράστια πλειοψηφία τη μετατροπή της σε εξάρτημα της μηχανής.

Μη λογομαχείτε όμως μαζί μας, αναμετρώντας την κατάργηση της αστικής ιδιοκτησίας με τις αστικές σας αντιλήψεις για ελευθερία, μόρφωση, δίκαιο κλπ. Οι ίδιες οι ιδέες σας είναι προϊόντα των αστικών σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας, όπως και το δίκαιό σας είναι η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας.

Μαζί μ' όλες τις κυρίαρχες τάξεις που εξαφανίστηκαν συμμερίζεστε κι εσείς τη συμφεροντολογική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία μετατρέπετε τις σχέσεις σας παραγωγής και ιδιοκτησίας, από σχέσεις ιστορικές και παροδικές μέσα στην πορεία της παραγωγής, σε αιώνιους φυσικούς και λογικούς νόμους. Αυτό που παραδέχεστε για την αρχαία ιδιοκτησία, αυτό που παραδέχεστε για τη φεουδαρχική ιδιοκτησία δεν μπορείτε πια να το παραδεχτείτε για την αστική ιδιοκτησία.

Κατάργηση της οικογένειας! Ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες αγανακτούν γι' αυτή την επαίσχυντη πρόθεση των κομμουνιστών.

Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία.

Η αστική οικογένεια εξαλείφεται φυσικά μαζί με την εξάλειψη αυτού του συμπληρώματος της, και τα δύο εξαφανίζονται μαζί με την εξαφάνιση του κεφαλαίου.

Μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση των παιδιών απ' τους γονείς τους; Το ομολογούμε αυτό το έγκλημα.

Μας λέτε, όμως, ότι καταργούμε τις πιο προσφιλείς σχέσεις, αντικαθιστώντας τη διαπαιδαγώγηση στο σπίτι με την κοινωνική διαπαιδαγώγηση.

Και μήπως και η δική σας διαπαιδαγώγηση δεν καθορίζεται από την κοινωνία; Μήπως δεν καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ανατρέφετε τα παιδιά σας με την άμεση ή έμμεση ανάμειξη της κοινωνίας, με το σχολείο κλπ.; Την επίδραση της κοινωνίας στη διαπαιδαγώγηση δεν την εφευρίσκουν οι κομμουνιστές· αυτοί μόνο το χαρακτήρα της αλλάζουν, αποσπούν τη διαπαιδαγώγηση από την επίδραση της κυρίαρχης τάξης.

Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά εμπορικά είδη και όργανα εργασίας.

Μα εσείς οι κομμουνιστές θέλετε να φέρετε την κοινοκτημοσύνη των γυναικών, φωνάζει "εν χορώ" ολόκληρη η αστική τάξη.

Ο αστός βλέπει στη γυναίκα του ένα απλό εργαλείο παραγωγής. Ακούει να λένε πως τα εργαλεία παραγωγής πρόκειται να τα εκμεταλλεύονται από κοινού και φυσικά δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο, παρά ότι η μοίρα της κοινοκτημοσύνης θα βρει και τις γυναίκες.

Δεν υποπτεύεται καν πως πρόκειται ακριβώς να καταργηθεί η θέση της γυναίκας σαν απλό εργαλείο παραγωγής.

Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από την υπερηθική φρίκη που προκαλεί στους αστούς μας η δήθεν επίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών από τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν έχουν ανάγκη να καθιερώσουν την κοινοκτημοσύνη των γυναικών: αυτή υπήρχε σχεδόν πάντα.

Οι αστοί μας, μη όντας ευχαριστημένοι απ' το γεγονός ότι έχουν στη διάθεσή τους τις γυναίκες και τις κόρες των προλετάριών τους, χωρίς καν να γίνεται λόγος για την επίσημη πορνεία, βρίσκουν μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να ξελογιάζουν ο ένας τη γυναίκα του άλλου.

Ο αστικός γάμος είναι στην πραγματικότητα η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών. Το πολύ-πολύ θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ότι στη θέση μιας υποκριτικά καλυμμένης κοινοκτημοσύνης των γυναικών θέλουν να βάλουν μια επίσημη, ανοιχτόκαρδη κοινοκτημοσύνη. ’λλωστε είναι αυτονόητο πως με την κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής εξαφανίζεται και η κοινοκτημοσύνη των γυναικών που απορρέει από αυτές, δηλαδή η επίσημη και η ανεπίσημη πορνεία.

Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα.

Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη[³], να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.

Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν.

Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του.

Στο βαθμό που θα καταργείται η εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο, θα καταργείται και η εκμετάλλευση του ενός έθνους από το άλλο.

Μαζί με την εξάλειψη της αντίθεσης των τάξεων στο εσωτερικό των εθνών, εξαλείφεται και η εχθρική στάση των εθνών μεταξύ τους.

Οι κατηγορίες ενάντια στον κομμουνισμό που γίνονται γενικά από θρησκευτική, φιλοσοφική και ιδεολογική σκοπιά δεν αξίζουν να συζητηθούν διεξοδικά.

Χρειάζεται μήπως μεγάλη νοημοσύνη για να καταλάβει κανείς ότι μαζί με τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων, μαζί με τις κοινωνικές τους σχέσεις, με την κοινωνική τους ύπαρξη, αλλάζουν και οι παραστάσεις, οι αντιλήψεις και οι έννοιές τους, με μια λέξη αλλάζει και η συνείδησή τους;

Τι άλλο αποδείχνει η ιστορία των ιδεών, παρά ότι η πνευματική παραγωγή μεταβάλλεται μαζί με την υλική παραγωγή; Οι κυρίαρχες ιδέες μιας εποχής ήταν πάντα μονάχα οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης.

Μιλάνε για ιδέες που επαναστατικοποιούν μια ολόκληρη κοινωνία. Μ' αυτό εκφράζουν μονάχα το γεγονός, ότι μέσα στην παλιά κοινωνία σχηματίστηκαν τα στοιχεία μιας νέας, ότι με τη διάλυση των παλιών συνθηκών ζωής συμβαδίζει η διάλυση των παλιών ιδεών.

Όταν ο αρχαίος κόσμος βρισκόταν στη δύση του, οι παλιές θρησκείες νικήθηκαν από τη χριστιανική θρησκεία. Όταν το 18ο αιώνα οι χριστιανικές ιδέες υπέκυψαν στις ιδέες του διαφωτισμού, η φεουδαρχική κοινωνία πάλευε για ζωή και θάνατο με την αστική τάξη που ήταν τότε επαναστατική. Οι ιδέες της ελευθερίας της συνείδησης και της θρησκείας εκφράζανε μονάχα την κυριαρχία του ελεύθερου συναγωνισμού στο πεδίο της γνώσης[⁴].

"Αλλά", θα μας πουν, "οι θρησκευτικές, ηθικές, φιλοσοφικές, πολιτικές, νομικές ιδέες κλπ. έχουν βέβαια αλλάζει μέσα στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης. Όμως, η θρησκεία, η ηθική, η φιλοσοφία, η πολιτική, το δίκαιο διατηρούνται πάντα μέσα σ' αυτή την αλλαγή.

Υπάρχουν ακόμα αιώνιες αλήθειες, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη κλπ., που είναι κοινές σ' όλες τις κοινωνικές καταστάσεις. Ο κομμουνισμός όμως καταργεί τις αιώνιες αλήθειες, καταργεί τη θρησκεία, την ηθική, αντί να ανανεώσει τη μορφή τους, αντιφάσκει επομένως με όλες τις προηγούμενες ιστορικές εξελίξεις."

Σε τι συνοψίζεται αυτή η κατηγορία; Η ιστορία όλης της ως τώρα κοινωνίας κινήθηκε μέσα σε ταξικές αντιθέσεις, που στις διάφορες εποχές διαμορφώνονταν διαφορετικά.

Όμως, οποιαδήποτε μορφή κι αν πήραν, η εκμετάλλευση του ενός μέρους της κοινωνίας από το άλλο είναι ένα γεγονός κοινό σ' όλους τους προηγούμενους αιώνες. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η κοινωνική συνείδηση όλων των αιώνων, σε πείσμα κάθε διαφοράς και ποικιλομορφίας, κινείται μέσα σε ορισμένες κοινές μορφές, σε μορφές συνείδησης, που θα διαλυθούν ολοκληρωτικά μονάχα με την πλήρη εξαφάνιση της ταξικής αντίθεσης.

Η κομμουνιστική επανάσταση αποτελεί την πιο ριζική ρήξη με τις πατροπαράδοτες σχέσεις ιδιοκτησίας. Δεν είναι καθόλου περίεργο που στην πορεία της ανάπτυξής της ξεκόβει με τον πιο ριζικό τρόπο με τις πατροπαράδοτες ιδέες.

Όμως ας αφήσουμε τώρα τις αντιρρήσεις της αστικής τάξης ενάντια στον κομμουνισμό.

Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας.

Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για ν' αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή τoυ προλεταριάτου που είναι οργανωμένο σαν κυρίαρχη τάξη, και να αυξήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τη μάζα των παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτό, φυσικά, στην αρχή μπορεί να γίνει μονάχα με δεσποτικές επεμβάσεις στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας και στις αστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή με μέτρα που οικονομικά φαίνονται ανεπαρκή και αστήρικτα, αλλά που στην πορεία τον κινήματος ξεπερνούν τον εαυτό τους και γίνονται αναπόφευκτα το μέσο για να ανατραπεί ολόκληρος ο τρόπος παραγωγής.

Αυτά τα μέτρα, φυσικά, θα είναι διαφορετικά ανάλογα με τις διάφορες χώρες.

Ωστόσο, για τις πιο προχωρημένες χώρες θα μπορούν να μπουν σε εφαρμογή, σχεδόν παντού, τα παρακάτω μέτρα:

1. Απαλλοτρίωση της γαιοκτησίας και χρησιμοποίηση της γαιοπροσόδου, για να αντιμετωπιστούν οι κρατικές δαπάνες.
2. Γερή προοδευτική φορολογία.
3. Κατάργηση του κληρονομικού δικαίου.
4. Κατάσχεση της περιουσίας όλων των φυγάδων και των στασιαστών.
5. Συγκέντρωση της πίστης στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας, που τα κεφάλαιά της θα ανήκουν στο κράτος και που θα έχει το αποκλειστικό μονοπώλιο.
6. Συγκέντρωση στα χέρια του κράτους όλων των μέσων μεταφοράς.
7. Αύξηση του αριθμού των εθνικών εργοστασίων και των εργαλείων παραγωγής. Εκχέρσωση και βελτίωση των γαιών, σύμφωνα μ' ένα γενικό σχέδιο.
8. Ίση υποχρεωτική δουλειά για όλους. Οργάνωση βιομηχανικών στρατών, ιδιαίτερα για τη γεωργία.
9. Συνδυασμός της γεωργίας και της βιομηχανίας. Μέτρα που τείνουν στο να εξαφανίσουν βαθμιαία τη διαφορά[⁵] ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο.
10. Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Κατάργηση της δουλειάς των παιδιών στα εργοστάσια με τη σημερινή της μορφή. Συνδυασμός της εκπαίδευσης με την υλική παραγωγή κλπ. κλπ.

Όταν στην πορεία της εξέλιξης θα έχουν εξαφανιστεί οι ταξικές διαφορές, κι όταν θα έχει συγκεντρωθεί όλη η παραγωγή στα χέρια των οργανωμένων ατόμων, τότε η δημόσια εξουσία θα χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα. Η πολιτική εξουσία στην ουσία της είναι η οργανωμένη βία μιας τάξης για την καταπίεση μιας άλλης. Όταν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στην αστική τάξη συγκροτείται αναγκαστικά σε τάξη, όταν γίνεται με μια επανάσταση κυρίαρχη τάξη και σαν κυρίαρχη τάξη καταργεί βίαια τις παλιές σχέσεις παραγωγής, τότε μαζί μ' αυτές τις σχέσεις παραγωγής καταργεί τους όρους ύπαρξης της ταξικής αντίθεσης, τις τάξεις γενικά[⁶] και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρχία σαν τάξη.

Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.

---

Σημειώσεις

1) Στην έκδοση του 1888 "αιρετικές" (σημ. γερμ. σύντ.).

2) Στην έκδοση του 1888 "εκμετάλλευση της πλειοψηφίας από τη μειοψηφία" (σημ. γερμ. σύντ.).

3) Στην έκδοση του 1888 "να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους" (σημ. γερμ. σύντ.).

4) Στην έκδοση του 1848 "της συνείδησης" (σημ. γερμ. σύντ.).

5) Στην έκδοση του 1848 "αντίθεση" (σημ. γερμ. σύντ.).

6) Στην έκδοση του 1848 "των τάξεων γενικά" (σημ. γερμ. σύντ.).

Νεα Δημοκρατία εσωτερικού χώρου ...

Νεα Δημοκρατία εσωτερικού χώρου ... 

 Δεν έχει φέτος ανοιχτές προεκλογικές ομιλίες για την ΝΔ. Το κόμμα που αναμένεται πως θα λάβει το μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό, δεν έχει καν την απαραίτητη λαϊκή αποδοχή, ώστε να βγει έξω στους δρόμους και τις πλατείες, και να βγάλει έναν λόγο, μια ομιλία ... να μας εκθέσει το πρόγραμμα και τους προβληματισμούς του βρε αδερφέ ...


 Σύμφωνα με τον γραμματέα του κόμματος, Ανδρέα Λυκουρέντζο, ο οποίος μίλησε στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ... «στη ΝΔ σχεδιάζουμε την εκλογική μας εκστρατεία στο "πνεύμα", μικρές συγκεντρώσεις, μεγαλύτερη επικοινωνία με τους πολίτες με ψυχραιμία, με νηφαλιότητα και να αποκρούσουμε τις όποιες ακραίες συμπεριφορές, που, ενδεχομένως, σχεδιάζονται από ορισμένους κύκλους να εκδηλωθούν, να ναρκοθετήσουν την ομαλή πορεία της χώρας προς τις εκλογές».




 Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, θα κάνουν φέτος προεκλογική εκστρατεία απο τα γραφεία τους καθώς προβλέπεται άστατος καιρός. Για πρώτη φορά στην ιστορία του νεοελληνκού κράτους, θα βγάλουμε πρωθυπουργό που δεν θα έχει τα κότσια να βγει σε ένα μπαλκόνι και να πει έστω δυο τρεις παπαριές, σε αυτούς που ... τελοσπάντων ... θα τον ψηφίσουν.


 Αυτοί βέβαια που θα λυπηθούν περισσότερο απο αυτήν την εξέλιξη, είναι οι ιδιοκτήτες λεωφορείων, που τα προηγούμενα χρόνια μετέφεραν τα μέλη των δυο αυτών αστικών κομμάτων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ώστε να "φτιάχνουν" τις συγκεντρώσεις τους ...
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly  

Προεκλογικές δηλώσεις απο το ελληνικό κεφάλαιο

Προεκλογικές δηλώσεις απο το ελληνικό κεφάλαιο 



 Άμεση προεκλογική παρέμβαση έκανε σήμερα η ελληνική αστική τάξη και το ελληνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, μέσω του εκπροσώπου της, βιομήχανο και πρόεδρο του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλο, ο οποίος φυσικά και έδωσε την στήριξή του στα δικά του, παλαιά και καινούργια αστικά κόμματα, τα οποία τάσσονται υπέρ της Ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας καλώντας παράλληλα την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους "να αποδοκιμάσει τα κόμματα της σταλινικής και μηδενιστικής αριστεράς που οδηγούν τη χώρα έξω απ΄ την Ευρώπη".


 Δήλωσε επίσης πως "Είναι η ώρα να μιλήσει ο λαός, πέρα από τις στενές κομματικές επιλογές οι επερχόμενες εκλογές έχουν το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Όχι υπέρ ή κατά του μνημονίου όπως θα ήθελαν μερικοί. Το πραγματικό διακύβευμα είναι Ευρώπη ή χάος. Μέσα στην Ευρώπη η δοκιμασία που περνάμε μπορεί να ξεπεραστεί, έξω από την Ευρώπη η φτώχεια θα είναι οριστική."


 Τι να πει ο άνθρωπος, τα συμφέροντα της τάξης του υπερασπίζεται και πολύ καλά κάνει. Για αυτόν το δίλημμα είναι πράγματι ... Ευρώπη, καπιταλισμός, αστική εξουσία και κέρδη ή το χάος. Όταν λέει πως έξω απο την Ευρώπη η φτώχεια θα είναι οριστική, εννοεί την χρεωκοπία της τάξης του, την χρεωκοπία των μονοπωλίων που κρατούν δέσμια την χώρα και όχι την φτώχεια του ήδη χρεωκοπημένου ελληνικού λαού.




 Αντίθετα όμως, για τους εργαζόμενους στους οποίους απευθύνεται ο πρόεδρος του Σύνδεσμου Βιομηχάνων, το δίλημμα είναι αντίστροφο και συνοψίζεται ως εξής ... φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση ή αποδεσμευση απο την Ευρωπαϊκή Ένωση, σοσιαλισμός και λαϊκή εξουσία. Κάτι το οποίο φυσικά σημαίνει πως το κηφηναριό των Δασκαλόπουλων, εκτός από ότι θα πρέπει να δουλέψει για πρώτη φορά στην ζωή τους, θα βρεθούν απο κυρίαρχη τάξη και εξουσιαστές, στην θέση του εξουσιαζόμενου απο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Εαν βέβαια γλιτώσουν απο τα χέρια των εργατών, που έκλεβαν τόσα χρόνια ...




Σε ανακοίνωση του το ΚΚΕ αναφέρει :


Χάος είναι η πείνα και η ανεργία που φέρνει η παρασιτική τάξη του κ. Δασκαλόπουλου μαζί με την ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η τρομοκρατία που ασκούν, οι μισθοί των 300€ και η επίθεση εναντίον των ναυτεργατών και όχι ο λαός και ο αγώνας του ενάντια στη βαρβαρότητα. Το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές είναι να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ και να είναι όσο το δυνατό πιο ασταθής η κυβέρνηση που θα προκύψει, άρα και πιο ασταθή τα πολιτικά στηρίγματα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών. 
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly  

(και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι)

Η μια όψη είναι τα όσα έγιναν προχτές στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η άλλη όψη είναι τα όσα είχαν γίνει πέρσι στο Καραϊσκάκη, αντιπρόπερσι στη Λαυρίου, παραπρόπερσι σε αγώνα... βόλεϊ στη Λαμία κ.ο.κ.

Πρόκειται για τις πολλές όψεις

της ίδιας αθλιότητας,

της ίδιας εξαχρείωσης,

της ίδιας ατομικής και οπαδικής αλλοτρίωσης,

της ίδιας επιχειρηματικής μπίζνας

που ονομάζεται «επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

*

Το «επαγγελματικό ποδόσφαιρο» δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται - μέσα και έξω από τα γήπεδα - σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και τις μεθόδους που επικρατούν σε μια κοινωνία που έχει ως θεότητα τον «ανταγωνισμό»,

σε μια κοινωνία που ως βασικός της νόμος διδάσκεται η πάση θυσία «επικράτηση» του ενός εις βάρος του άλλου με συνέπεια την - κατά Λοκ - μετατροπή του ανθρώπου σε «λύκο για τον άνθρωπο».

*

Αυτή η κοινωνία, που στα γήπεδά της παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των VIP και των μεγαλομετόχων που τις κατέχουν, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από

τους ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες - προέδρους,

τους αντιπαρατιθέμενους τραπεζίτες - προέδρους

τους «εμπόλεμους» εφοπλιστές - προέδρους,

τους ασυμφιλίωτους βιομηχάνους - προέδρους και

τους θαμώνες - προέδρους (ενίοτε) του Κορυδαλλού.

*

Το πρώτο θύμα τούτης της αδυσώπητης αρένας συμφερόντων και ανταγωνισμών είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφ' ης στιγμής η μπάλα ελέγχεται και ποδηγετείται από τους πετρελαιάδες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους και τους θαμώνες - ενίοτε - του Κορυδαλλού.

*

Δικό τους είναι, λοιπόν, το σάπιο αυτό «εμπόρευμα» που παράγεται μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Σάρκα εκ της σαρκός τους.

Γέννημα κατ' εικόνα και καθ 'ομοίωση των «αφεντικών» του.

Αυτού του ποδοσφαίρου που βρωμάει

(και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι)

η «βιτρίνα» του κάθε τρεις και λίγο θρυμματίζεται. Χάσκοντας, τελικά, το θέαμα της χρεοκοπίας - ποιων άλλων; - των «αφεντικών» του

ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ~ΑΡΓΥΡΗΣ 5-0 !! .. ΝΑ ΠΩΣ ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ VIDEO

ΚΑΨΗΔΟΠΡΕΤΕΝΤΕΡΙΔΕΣ

Ο Μανώλης Καψής του Mega εμφανίστηκε την περασμένη Παρασκευή το βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού για να διατρανώσει ότι τάσσεται υπέρ της έκθεσης του ΔΝΤ, η οποία εισηγείται να φτάσει ο βασικός μισθός στην Ελλάδα στα επίπεδα εκείνου της Κροατίας.

Τώρα που «τέλειωσαν τα δανεικά», κατά τον γλαφυρό τόνο του κ. Καψή, οι εργαζόμενοι πρέπει να ζουν με μισθούς με 300 ευρώ το μήνα…

(σ.σ.: τα ίδια είχε πει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και αδελφός του, ο Παντελής Καψής, πάλι σε εκπομπή του Mega, όταν και δήλωσε ότι δεν ξέρει κάποια άλλη λύση για τη «σωτηρία» της χώρας από το να πάνε οι μισθοί στα 300 ευρώ..).

*

Κατόπιν τούτων, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:

*
1ο) Η «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης αποτελεί παρακολούθημα της γενικότερης καπιταλιστικής «φούσκας». Στον κόσμο που υπηρετεί ο Καψής και όταν φουσκώνει και όταν σκάει η «φούσκα», οι εργαζόμενοι την πληρώνουν.
*
2ο) Επειδή η «πιάτσα» είναι δεδομένη και το τι μισθοί «παίζουν» στη «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης είναι γνωστό, τον Καψή τον κόβουμε να καθαρίζει για το θεάρεστο έργο της ενημέρωσης που επιτελεί περί τα 10 με 12 χιλιάρικα τον μήνα, ήτοι μεικτά περί τα 150 χιλιάρικα το χρόνο.

*
3ο) Επί τρία χρόνια, λοιπόν, που ο ελληνικός λαός, ο λαός των εργαζομένων, υφίσταται τους «πανωλεθριάμβους» των μνημονίων για τους οποίους πανηγυρίζει ο Καψής, ο ίδιος πρέπει να έχει καβαντζώσει προ φόρων περί τα 400 – 450 χιλιάρικα.

Μάλιστα, δεν αποκλείουμε ως συνετός φορολογούμενος πολίτης να εισπράττει καιεπιστροφές φόρου.

*
4ο) Ενας εργαζόμενος με βασικό τα 590 ευρώ μεικτά το μήνα για να πάρει τα λεφτά που παίρνει ο Καψής σε ένα μήνα θέλει… 20 μήνες, για να πάρει τα λεφτά που παίρνει ο Καψής σε ένα χρόνο θέλει… 18 χρόνια και για να πάρει τα λεφτά που έχει πάρει ο Καψής αυτά τα τρία χρόνια της λαϊκής λεηλασίας πρέπει να δουλεύει και… μετά θάνατο.
*
5ο) Δεν ξέρουμε πόσο σπουδαίο θεωρεί τον εαυτό του ο Καψής (προφανώς πολύ σπουδαίο) για να πιστεύει ότι, ενώ αυτός ζει με το παντεσπάνι του, οι άλλοι πρέπει να ζουν με τοξεροκόμματο και να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν καν αυτό το ξεροκόμματο.

Ξέρουμε, όμως, ότι σε αυτήν τη χώρα, είναι πολύ προσοδοφόρο για κάποιους να βγαίνουν στα κανάλια και να προπαγανδίζουν - έναντι αδρότατης αμοιβής – ότι οι άλλοι πρέπει να ζουν με τρεις κι εξήντα.

*
6ο) και τελευταίο: Ο Καψής μπορεί να ισχυριστεί ότι τα όσα λέει δεν συνιστούν διατεταγμένη προπαγάνδα, αλλά την αυθεντική και ειλικρινή άποψή του για το πώς θα «σωθεί» η χώρα.Δικαίωμά του. Δικαίωμά του να πιστεύει ότι «σωτηρία» της Ελλάδας σημαίνει οι άνθρωποί της, εμείς και τα παιδιά μας, δηλαδή, να ζούμε με 300 ευρώ το μήνα.

Αν όμως αυτή είναι όντως η άποψή του, τότε ας κοπιάσει να την εφαρμόσει ως καλός πατριώτης που είναι πρώτα στον εαυτό του:

Να παραιτηθεί από τον παχυλό μισθό του (σ.σ.: θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τον καταθέτει στο λογαριασμό του… Πετσάλνικου) και να αρχίσει – συμβάλλοντας έτσι πρώτος αυτός στη «σωτηρία» της χώρας – να ζει ο ίδιος με 300 ευρώ το μήνα.

*

ΥΓ: Ως στήλη και ως άνθρωποι δεσμευόμαστε ότι εφόσον το πράξει, εμείς θα διοργανώσουμε έρανο για να του εξασφαλίσουμε κι άλλα 300 μηνιαίως…

Νίκος Μπογιόπουλος

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

: � e t Ъ ��� xt-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgb(255, 251, 249); ">*

ΥΓ: Ως στήλη και ως άνθρωποι δεσμευόμαστε ότι εφόσον το πράξει, εμείς θα διοργανώσουμε έρανο για να του εξασφαλίσουμε κι άλλα 300 μηνιαίως…

Αυτό που φοβίζει τα μονοπώλια είναι η δύναμη του ΚΚΕ

Αυτό που φοβίζει τα μονοπώλια είναι η δύναμη του ΚΚΕ

Η ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στο Ηράκλειο Κρήτης

Icon

Με μεγάλη συγκέντρωση στο Ηράκλειο, ολοκληρώθηκε η διήμερη περιοδεία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, που άρχισε το Σάββατο με συγκέντρωση στα Χανιά. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα την ομιλία στο Ηράκλειο.

«Είναι ολοφάνερο πλέον ότι έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο. Εμείς οι κομμουνιστές οφείλουμε σ' αυτό το διάστημα να παλέψουμε ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, δεν έχουμε την πολυτέλεια των προηγούμενων εκλογικών αγώνων, όπου κυρίως ενδιαφερόμασταν και πολύ καλά κάναμε να ανοίγουμε έναν ειδικό διάλογο με το λαό, με κείνους που είχαμε επικοινωνήσει στους αγώνες, να αποδώσουμε το νόημα της ψήφου στο ΚΚΕ, να τους τα λέμε με υπευθυνότητα την άλλη μέρα από τις εκλογές. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Υποχρεωμένοι να φτάσουμε στις κάλπες με αγώνες

Μέχρι την Κυριακή που θα ανοίξουν οι κάλπες η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ θα υλοποιεί συνεχώς μέτρα. Δεν πρόκειται να σταματήσει καθόλου. Μπορεί να μη χρειάζεται να τα αποφασίσει στη Βουλή, θα αποφασίζονται σε Υπουργικά Συμβούλια, αλλά θα παίρνει μέτρα. Αυτό άλλωστε τους υποχρεώνει από τις δεσμεύσεις τους μέχρι σήμερα και είναι και η "επιταγή" όπως λένε και της ΕΕ. Είναι πολύ φυσικό μέχρι τη μάχη των εκλογών παράλληλα να ξεσπάνε αγώνες, να πρωτοστατούμε κι εμείς σ' αυτούς. Ξαναλέω, γιατί θα εφαρμόζονται και μέτρα για πρώτη φορά κι εμείς δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε και δεν μπορούμε μόνο να συζητάμε με το λαό για την ψήφο - βεβαίως πρέπει να το κάνουμε - αλλά δεν πρέπει να υπάρχει κατηγορία εργαζομένων που δε μας βρίσκει δίπλα τους μαζί στους αγώνες. Ακόμα, αν θέλετε, κι όταν ξεσπάνε κάποιες κινητοποιήσεις που μπορεί να μην έχουν ολοκληρωμένα αιτήματα, σε ορισμένες περιπτώσεις τα αιτήματά τους να αποπροσανατολίζουν κιόλας. Παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε κοντά στον εργάτη, στον υπάλληλο, στον μικρό παραγωγό αγρότη και τον μικρομαγαζάτορα. Γιατί, όπως ξέρετε, εμείς έχουμε τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή, δε μιλάμε γενικά και αφηρημένα για το λαό, δε λέμε γενικά και αφηρημένα "όλοι υποφέρουν". Εμείς δεν είμαστε στο πλευρό όλων ανεξέλεγκτα. Είμαστε όμως στο πλευρό της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτούς που εμείς προσδιορίζουμε πολύ καθαρά εργατική τάξη ανεξάρτητα υπό ποιες μορφές εργασίας δουλεύουν, ανεξάρτητα αν είναι στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, στις πρώην ΔΕΚΟ, στις τράπεζες κ.λπ. - εδώ εξαιρούμε διευθυντικά κι ανώτερα στελέχη, είναι κατανοητό. Είμαστε με τους μικρομαγαζάτορες, μικρεμπόρους, μικρούς επαγγελματίες που νιώθουν στο σβέρκο τους την πίεση μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων και μονοπωλίων και είμαστε με τους φτωχούς μικροπαραγωγούς αγρότες. Μάλιστα, δεχτήκαμε και μια πρόκληση εδώ στην Κρήτη από την κ. Μπακογιάννη, αλλά και την ηγεσία ορισμένων συνδικαλιστικών φορέων αγροτών. Μας καλούν να ζητήσουμε από τους ναυτεργάτες να μην κάνουν απεργία Δευτέρα και Τρίτη, να μην κάνουν κυλιόμενες απεργίες γιατί έτσι, λένε, θα καταστραφεί η αγροτιά της Κρήτης, που δε θα μπορεί να κάνει εξαγωγές προϊόντων σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης.

Αγώνες που απαντούν στην ολομέτωπη επίθεση

Από τη συγκέντρωση στα Χανιά

ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ

Με την ευκαιρία να υπογραμμίσουμε τι λέει το ΚΚΕ: Η επίθεση που δέχεται σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία είναι ταυτόχρονη, ενιαία, ολομέτωπη και ίδια σε όλους. Σε όλους μειώθηκαν οι μισθοί. Σε όλους μειώθηκαν οι συντάξεις, σε όλους ακριβαίνει η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αφορά πάρα πολλούς το 500 και 400 ευρώ κατώτατος μισθός. Οι άνεργοι είναι 1,5 εκατομμύριο. Για να μην πούμε ότι οι άνεργοι δεν είναι μόνο οι συνήθεις άνεργοι, οι εργατοϋπάλληλοι που καταγράφονται, αν καταγράφονται όλοι, που δεν καταγράφονται. Ανεργος είναι ο μικροεπαγγελματίας που κλείνει το μαγαζί του γιατί δεν τον συμφέρει να το έχει ανοιχτό. Ανεργος είναι και ο μικροπαραγωγός, ο οποίος αποθαρρύνεται να καλλιεργεί γιατί περισσότερο του κοστίζει το προϊόν που καλλιεργεί από αυτό που θα εισπράξει από τον έμπορο, ακόμα κι απ' τη λιανική πώληση, λόγω του μεγάλου κόστους παραγωγής που έχουν οι μικροπαραγωγοί αγρότες.

Οταν λοιπόν η επίθεση είναι ενιαία και ολομέτωπη - γενικά πάντα ήταν αλλά δε γινόταν ταυτόχρονα, σήμερα δεν υπάρχει μέτρο που δεν αφορά όλους - η θέση λοιπόν του ΚΚΕ είναι αν υπάρχει εμπειρία κι αν μιλάμε για φτωχούς παραγωγούς, όχι για τους μεγάλους, τότε είναι αδύνατον η απεργία ενός κλάδου να στρέφεται εναντίον ενός άλλου. Βεβαίως, μια απεργία στα μέσα μεταφοράς μας δυσκολεύει να πάρουμε το λεωφορείο, αλλά αυτό θα δούμε; Οταν αυτή τη στιγμή μπροστά μας υπάρχει καταιγίδα - είμαστε στη μέση των μέτρων, δεν υπάρχει τέλος στα μέτρα που προγραμματίζουν να πάρουν - μπορούμε να σκεφτούμε τέτοιο πράγμα; Ισα ίσα εμείς λέμε όλοι για έναν και ένας για όλους. Με κάθε τρόπο πρέπει να εκδηλώνεται η αλληλεγγύη. Και μακάρι να φτάσουμε σε μεγάλες πανεργατικές πολιτικές απεργίες.

ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ

Αυτοί οι οποίοι χάνουν από τις απεργίες είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων και έχουν τη δυνατότητα να τις εξάγουν στο εξωτερικό, αυτοί χάνουν, αλλά δεν πρόκειται να φτωχύνουν από μια απεργία 24 ωρών. Χάνουν οι εφοπλιστές για τα κόμιστρα. Και εν πάση περιπτώσει, όταν ο λαός είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί για να ζήσει καλύτερα δεν μπορεί να υπολογίζει το κόστος μιας απεργίας ή το κόστος της δυνατότητας να κυκλοφορήσει σε ένα δρόμο όπου γίνεται μια πορεία κι αυτοί οι οποίοι φωνάζουν για τις απεργίες, αν πάρετε σαν παράδειγμα την κυρία Μπακογιάννη, όχι σαν πρόσωπο, τι εκπροσωπεί, τους βιοπαλαιστές της Κρήτης, τους εργατοϋπάλληλους, τους φτωχούς αγρότες; Είχε το θράσος η κυρία Μπακογιάννη να ζητήσει από το ΚΚΕ να παρέμβει να σταματήσει η απεργία, η οποία μάλιστα έχει εξαγγελθεί από μια Ομοσπονδία, την ΠΝΟ, η οποία στην πλειοψηφία της απαρτίζεται από εκλεγμένους μέσω των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Βεβαίως, εμείς είμαστε ο μοχλός πίεσης μέσα στην Ομοσπονδία κι αν θέλετε αν η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία αυτή ήταν κομμουνιστές και ριζοσπάστες, θα υπήρχαν πολύ πιο ριζοσπαστικά αιτήματα, αλλά εμείς δεν τα μετράμε έτσι τα πράγματα. Κι αλίμονο να βγαίνει το ΚΚΕ και να ζητάει να σταματήσουν οι αγώνες. Ενα τέτοιο ΚΚΕ δεν το χρειάζεται ο τόπος.

Βάζουν στο λαό τρομοκρατικά διλήμματα

Από τη συγκέντρωση στο Ηράκλειο

ΡΙΖΟΠΣΑΣΤΗΣ

Είμαστε λοιπόν μπροστά τις εκλογές. Και θα 'χετε ακούσει τι είναι το "διακύβευμα" - τώρα είναι καινούρια έκφραση το "διακύβευμα"... Θα σας διαβάσω την τελική κατάληξη του κυρίου άρθρου του "Βήματος". Το "Βήμα", όπως ξέρετε, είναι μια ιστορική εφημερίδα και μπορώ να πω ότι δεν είναι ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη ΝΔ. Μπορεί για τον περισσότερο χρόνο να αγαπάει το ΠΑΣΟΚ αλλά πάνω απ' όλα αγαπάει το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι η εφημερίδα κύρια που κάθε φορά, και με το καρότο και με το μαστίγιο, είναι γι' αυτό το σύστημα. Επομένως όταν ο ταξικός αντίπαλος βάζει ορισμένα ζητήματα έχουν αξία. Εμείς δε μελετάμε μόνο αυτά που εμείς γράφουμε, ή αυτά που θέλουμε να μελετήσουμε, μελετάμε πάρα πολύ καλά τον ταξικό αντίπαλο απέξω και ανακατωτά και δεν του παραφράζουμε αυτά που λέει, να τα ερμηνεύουμε αλλιώς. Τα ερμηνεύουμε όπως τα λέει ο ταξικός αντίπαλος. Λέει λοιπόν "η ψήφος στις προσεχείς εκλογές είναι συνάρτηση της επιλογής με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση που θα φέρει κοινωνική αναταραχή και την επανάσταση". Αυτό το δίλημμα που βάζει από μια πρώτη ματιά είναι καθαρά τρομοκρατικό. Θα πάμε στις εκλογές με ένα όργιο τρομοκρατίας. Κι όταν λέμε τρομοκρατία σημαίνει ότι νοθεύεται η λαϊκή ψήφος. Δε θα πάμε με πολιτικό διάλογο με αντίλογο και καυγάδες, θα πάμε με όργιο τρομοκρατίας. Φορείς θα είναι τέτοια συγκροτήματα, θα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους, θα είναι το ΔΝΤ, θα είναι η ΕΕ, θα είναι οι πάντες, θα είναι οι βιομήχανοι, θα είναι οι εφοπλιστές, οι μεγαλοαγρότες, οι αλυσίδες πολυκαταστημάτων κ.ά. Θα παρελάσουν πολλοί οικονομολόγοι καθηγητές πανεπιστημίων οι οποίοι θα λένε αυτά - άλλος με σκληρή γλώσσα, άλλος με χαμόγελο, του αλλουνού θα γυρίζουν τα μάτια από την αγριάδα: "Με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση, την κοινωνική αναταραχή και την επανάσταση".

Την πτώχευση τη ζει ήδη ο λαός

Είναι λοιπόν ένα καθαρά τρομοκρατικό δίλημμα που καλούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη να ξεχάσει τα βάσανά της και δεν είναι συνηθισμένα βάσανα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τέτοια επίθεση η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δεν την έχει ζήσει. Πήραν κατακτήσεις χρόνων με αίμα και θυσίες κατακτημένες, μερικές απ' αυτές ήταν περιφρονημένες, χύθηκε αίμα το '25 για να γίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία το '35, χύθηκε αίμα το '50 για να παρθούν κάποια μέτρα το '60. Ετσι γίνεται συνήθως. Και η επίθεση αυτή δεν έχει τελειωμό. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά όλη την Ευρώπη και τους λαούς των γύρω περιοχών που τους απειλούν με αίμα και τους έχουν οδηγήσει σε αίμα στη γειτονιά μας και στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Θα πάμε λοιπόν με αυτήν την τρομοκρατία.

Ομως, αν δούμε τα πράγματα λίγο ψύχραιμα, το δίλημμα αυτό που θέτει το "Βήμα", η τρομοκρατία, θα είναι το κύριο. Θα δούμε ότι βάζει ένα ερώτημα που αξίζει να το σκεφτούμε. Κάνει όμως και μια λαθροχειρία. Λέει "με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση και την επανάσταση". Η πτώχευση είναι στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Και η λαθροχειρία είναι η εξής: Λέει με την Ευρώπη - εντάξει, δε βάζει εδώ με τους Ελληνες καπιταλιστές, με την αστική τάξη της χώρας μας, την ευρωπαϊκή αστική τάξη και την πτώχευση - αυτό είναι το πρώτο σκέλος, ή, λέει, "κοινωνική αναταραχή". Εμείς λέμε: Κοινωνικούς αγώνες, κοινωνικοπολιτικό παλλαϊκό μέτωπο των εργατών, των αγροτών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, με την πολιτική αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής. `Η, εμείς το λέμε κι αλλιώς: "Με την εξουσία των μονοπωλίων, ή με την εργατική - λαϊκή εξουσία"; Κάνει μια λαθροχειρία, την πτώχευση την βάζει στο δεύτερο σκέλος, αλλά η πτώχευση είναι στο πρώτο. Είναι σ' αυτό που λέει "με την Ευρώπη και το ευρώ" γιατί την πτώχευση ο λαός τη ζει ήδη. Ποιον απειλεί με πτώχευση; Η πορεία άτακτης πτώχευσης του λαού είναι μπροστά και μάλιστα εμείς προσθέτουμε το εξής πράγμα: Θα τα καταφέρει η αστική τάξη της χώρας και οι αστικές κυβερνήσεις να έχουν αυτό που λέμε μελετημένη - συγκροτημένη για ένα τμήμα του κεφαλαίου, ή θα γίνει ανεξέλεγκτη η πτώχευση, καθολική στην Ελλάδα; Κι αυτό δεν έχει κλείσει, ότι με το 50 - 50 το "κούρεμα" τελείωσε. Κι αν δείτε τι γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μ' αυτό το δήθεν πρόγραμμα σωτηρίας της αστικής τάξης και της κερδοφορίας, μάλλον δε θα μπορέσει να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία με το "κούρεμα", ή αν θα χρειαστεί καινούρια δανειακή συνθήκη και καταλαβαίνετε τι είναι. Και μάλιστα για κάθε ένα εκατομμύριο ευρώ που θα δίνουν κάθε μήνα, θα πρέπει να προηγούνται αποφάσεις του Κοινοβουλίου με συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα. Πρώτα θα φτάσουν το μισθό, όπως είπαν, στο επίπεδο Κροατίας - τ' ακούσατε αυτά - Βουλγαρίας, Ρουμανίας, αυτή θα είναι "η Ελλάδα του σκληρού πυρήνα" και της "σύγκλισης των μισθών και του επιπέδου ζωής".

Το πραγματικό δίλημμα

Εν πάση περιπτώσει, έστω παραφρασμένο, έστω νοθευμένο, αυτό το ζήτημα μπαίνει, δεν μπαίνει μόνο εκλογικά, δηλαδή: `Η με την εξουσία των μονοπωλίων ή με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Δεν είναι αποκλειστικό εκλογικό ζήτημα, είναι καθημερινότητα. Είναι το ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει το λαό και να απασχολήσει και κείνους που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που τη θέλουν, φοβούνται, δεν ξέρουν, φοβούνται τη ρήξη, τη σύγκρουση, το βλέπουν σαν κάτι άγνωστο, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πάρουν κι αυτοί μέρος, δεν μπορεί να είναι έργο μιας μειοψηφίας. Ομως αυτό το ερώτημα μπαίνει καθημερινά και βεβαίως και στην κάλπη. Δεν είναι στενά εκλογικό αλλά θα μετρήσει και η κάλπη. Εμείς νιώθουμε πολύ μεγάλη την ευθύνη μας να πείσουμε όσο γίνεται περισσότερους όχι ότι έχουν δίκιο, γιατί το ξέρουν ότι έχουν δίκιο, ούτε ακόμα να τους πείσουμε ότι το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό τους, δεν έλειψε ποτέ από κανέναν μικρό ή μεγάλο αγώνα. Με αυτές τις δυνάμεις που έχουμε και με τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις έχουμε, που σαφώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε και διορθώσουμε, δύσκολα θα βρούμε ανθρώπους μέσα από το λαό, έντιμους, καλοπροαίρετους ανθρώπους που θα πουν ότι το ΚΚΕ δε στάθηκε δίπλα τους. Δε χρειάζεται να τους πείσουμε γι' αυτό. Κάναμε το καθήκον μας και για να 'μαστε κομμουνιστές έπρεπε να το κάνουμε. Αυτό που πρέπει να τους πούμε είναι ότι όταν φτάνουν στην κάλπη, δυστυχώς η λαϊκή συνείδηση πισωγυρίζει εκείνη τη μέρα, στην κάλπη. Και την άλλη μέρα αρχίζει, "οχ", ότι "είμαστε κοψοχέρηδες", γιατί, σκέφτεται εκείνη τη μέρα - όπως τον εκφοβίζουν και τον τρομάζουν - σκέφτεται, "πρέπει εσύ να ψηφίσεις να βγει μια σταθερή κυβέρνηση που να έχει όλον τον χρόνο μπροστά της να μην ξαναγίνουν εκλογές, να μην υπάρχει ακυβερνησία" κ.λπ. Ε, όχι! Τα εργατικά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεφύγουν απ' αυτό για τον εξής λόγο: Γιατί έζησαν σταθερές κυβερνήσεις, έζησαν και περιόδους που δε σχηματίστηκε αυτοδύναμη κυβέρνηση, ξαναγίνονταν εκλογές και τελικά τα μάζευαν και ερχόταν μια σταθερή κυβέρνηση. Και λοιπόν;

Να 'ναι αδύναμη η κυβέρνηση

Μακάρι να μπορούσαμε μέσα από τις εκλογές να ανατραπεί η κυβέρνηση των μονοπωλίων. Αυτό δεν είναι δυνατόν και δεν είναι δυνατόν γιατί δεν έχει προηγηθεί τέτοιο κίνημα που είναι σε θέση να επιβάλει ανατροπές, και στο κάτω κάτω αν δε γίνει ανατροπή συνείδησης, αν δε γίνει ανατροπή συσχετισμού δύναμης μέσα στην κοινωνία, δεν μπορεί να γίνει από την κάλπη. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να ξοφλήσουμε από αντιλαϊκές κυβερνήσεις, τουλάχιστον, για να είμαστε ρεαλιστές, να μην πετάμε στα σύννεφα και να βλέπουμε ροζ όνειρα, ας πάει να βγει μια κυβέρνηση όσο γίνεται πιο αδύναμη. Μειοψηφική. Μπορεί να έχει - γιατί υπάρχει και το πριμ των 50 εδρών - κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά πρέπει να 'ναι μειοψηφία μέσα στο λαό. Και μάλιστα ποτέ δεν είχαμε κυβέρνηση του 51%. Πάντα ήταν κάτω από το 50% και με 38% κάνεις κυβέρνηση. Θα πρέπει να πάθουν μεγάλη συντριβή τα δύο κόμματα και τα εξαπτέρυγά τους, γιατί έχουν και εξαπτέρυγα και τα έχουν για να τα χρησιμοποιήσουν για να κάνουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Φτάνει αυτό; Οχι. Δε φτάνει καθόλου αυτό.

Η σημασία των εκλογών

Υπάρχει και μια δεύτερη προϋπόθεση και θα 'λεγα ότι πρώτη προϋπόθεση για να έχεις μια τέτοια κυβέρνηση, είναι από την κάλπη να βγει όσο γίνεται πιο ισχυρό εκλογικά το ΚΚΕ. Και με αυτήν την έννοια οι εκλογές για το λαό έχουν την εξής σημασία. Να σκεφτεί: τι είναι αυτό που την άλλη μέρα θα δημιουργήσει πανικό στην αστική τάξη της χώρας, στις Βρυξέλλες, στο ΔΝΤ, τι είναι αυτό που θα κάνει μια κυβέρνηση που θα προκύψει - γιατί θα την φτιάξουν την κυβέρνηση, από τώρα την ετοιμάζουν με κοινοβουλευτικούς, με εξωκοινοβουλευτικούς, με τεχνοκράτες, μην κοιτάτε που τσακώνονται μεταξύ τους, από τώρα φτιάχνεται κυβέρνηση με όλα τα σενάρια - τι είναι αυτό, που την άλλη μέρα από τις εκλογές θα κάνει μια κυβέρνηση διστακτική να προχωρήσει μιας κι έξω χειρότερα μέτρα. Που θα την κάνει διστακτική, που θα την κάνει αδύναμη. Που θα καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κουμαντάρει το λαό, όπως τον κουμάνταρε μέχρι σήμερα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια δε σταματάει σε ένα σημείο και δεν προχωράει πιο πέρα... Είναι η δύναμη του ΚΚΕ.

Οι εκλογές αυτή τη σημασία έχουν. Και δε το λέμε όπως το βάζουν άλλα κόμματα, όπως λένε, της "αριστεράς". Δεν πάσχουμε από μικρομεγαλισμό. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν μπορούμε - ας πούμε - να πάρουμε την πλειοψηφία του λαού σ' αυτές τις εκλογές, δεν είναι ηττοπάθεια, είμαστε ρεαλιστές. Γιατί αν είχε συμβεί αυτό, τότε θα είχαν ανατραπεί πολλά πράγματα. Ομως, είναι μπορετό και ρεαλιστικό κι αυτό εξαρτάται από το λαό και είναι μεγαλύτερη η ευθύνη του λαού να διαμορφώσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος όχι γιατί την άλλη μέρα μόνο η δύναμη του ΚΚΕ στο κοινοβούλιο θα τους φοβίσει αλλά γιατί ο λαός την άλλη μέρα θα έχει περισσότερα κουράγια, περισσότερη δυνατότητα, αποφασιστικότητα να παρεμποδίσει όσο γίνεται μέτρα και να τραβήξει για τη ριζική ανατροπή.

Εμείς είμαστε αποφασισμένοι πολύ πιο έμπειροι στον αγώνα, βεβαίως ακούμε τώρα στο τραπέζι των εκλογών πέφτουν κι άλλες προτάσεις ότι "μπορεί να γίνει ένας μεγάλος συνασπισμός της αριστεράς" και "γιατί όχι ότι μπορεί να βγει και μια κυβέρνηση της αριστεράς", "αν το ΚΚΕ δεχτεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ", "αν ο Κουβέλης, η Δημοκρατική Αριστερά δεχτεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ", "αν μαζευτούν κι άλλες δυνάμεις εξωκοινοβουλευτικές" κ.λπ. και τότε "θα δημιουργηθεί μια μεγάλη ελπίδα στο λαό και θα γίνει ένας συνασπισμός που μπορεί να πάρει και την κυβέρνηση και το πριν των 50 εδρών".

Πέρα από το ότι αυτό και αριθμητικά είναι δύσκολο με την έννοια την εξής: Το πριμ των 50 εδρών για να το πάρει ένας συνασπισμός πρέπει ένα από τα κόμματά του να έχει 30%. Ε, δεν είναι εύκολο πράγμα. Αλλιώς, τις παίρνει το δεύτερο κόμμα που μπορεί να έχει 32%. Τα 'χουνε μοντάρει τα εκλογικά συστήματα, ούτως ώστε να είναι εξασφαλισμένοι οι άνθρωποι. Δεν παραχωρούν εκλογικά την εξουσία τους τα μονοπώλια.

Αλλά θα σας διαβάσω κι ένα άλλο απόσπασμα για να μπούμε και στην ουσία της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Πάλι από την εφημερίδα το ΒΗΜΑ. Κάνει μια πρόβλεψη ότι θα υπάρχουν πολλά κόμματα στο κοινοβούλιο. Καλό, λέει, ή κακό είναι; "Το παρελθόν, λέει, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα. Η πολυδιάσπαση του κέντρου μετά την κατοχή και τον εμφύλιο οδήγησε στη μονοκρατορία της συντηρητικής παρατάξεως. Χρειάστηκε το σοκ των εκλογών του '58 που έφεραν την ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να ομονοήσουν τελικώς τα πολλά και διάφορα κόμματα του κέντρου και να ενωθούν στο σχήμα Ενωσης Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου".

Κοροϊδεύουν το λαό

Τι συμπέρασμα βγαίνει από δω, που είναι συμπέρασμα με ιστορικά στοιχεία. Οταν η αστική τάξη δει ότι ένα κόμμα, ας πούμε αριστερό, που δεν είναι και πολύ της συμπάθειάς της περάσει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώνονται όλοι οι άλλοι για να το φάνε. Κι αυτό έγινε, το '61 η ΕΔΑ πήρε 14% από το 28%. Εδώ τι γίνεται τώρα; Θα ενωθούν αμέσως ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και θα κάνουν κυβέρνηση. Μα είναι ενωμένοι τώρα. Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια αντίθεση από τα κεντρώα κόμματα προς τη δεξιά παράταξη, τώρα αυτές οι συζητήσεις έχουν ξεμπερδέψει και μάλιστα με Μπαρόζο, Λαγκάρντ κ.λπ. Μ' ένα τηλεγράφημα θα βρεθούν. Είναι λοιπόν κοροϊδία στο λαό όταν προτείνεται η ενότητα της αριστεράς για να σώσει το λαό από την πείνα. Και για τη σωτηρία μάλιστα εγκαλείται το ΚΚΕ που δεν τη θέλει. Αν υπήρχε δυνατότητα συνεργασίας θα ήμασταν οι πρώτοι που θα την προτείναμε και δε θα μας ενδιέφερε το πριμ των 50 εδρών. Σιγά μη σκάγαμε. Δηλαδή, και να μην υπήρχε το πριμ, δεν είναι αυτό, δεν είναι εκλογικές καρέκλες που προκαλούν τη συνεργασία.

Για να δούμε λοιπόν: Ας πούμε ότι γίνεται μια κυβέρνηση της αριστεράς, πέρα από το ότι δεν πρόκειται να την αφήσουν να γίνει και δε θα την αφήσουν να γίνει με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δε χάνει το σύστημα τον έλεγχο της κατάστασης - και τώρα με δανειακές συνθήκες - από την κάλπη. Αυτά είναι οι αυταπάτες των ευρωκομμουνιστών, των οπορτουνιστών κ.λπ. ότι θα 'ρθει κάποια μέρα που μέσα από την κάλπη θα σου πούνε "περάστε, σου παραδίδουμε την εξουσία, κάνε ό,τι θέλεις και μεις σεβόμαστε τη θέληση του λαού". Σιγά. Πού τη σεβάστηκαν, σε ποια χώρα; Αλλά εν πάση περιπτώσει. Γίνεται μια κυβέρνηση συνεργασίας, τι θα κάνει; Λέει απ' τη μια μεριά: Δε θα αναγνωρίσουμε τη δανειακή συνθήκη. Μάλιστα. Θα καταργήσουμε το μνημόνιο κ.λπ. κ.λπ. Πώς θα τα καταργήσουμε αυτά; Γιατί το θέμα δεν είναι να βγάλεις ένα ψήφισμα. Θα πάμε, λέει, στην ΕΕ και θα διαπραγματευτούμε γιατί οι άλλοι ήταν οσφυκάμπτες, δεν διαπραγματεύονταν. Και μόλις διαπραγματευτούνε, η λυκοσυμμαχία θα τρομοκρατηθεί και θα υποχωρήσει και θα πει "πάρτε τα λεφτά, πάρτε και τα μέτρα πίσω, ανεβάστε τους μισθούς, ανεβάστε τις συντάξεις, όλα λυμένα, μην κάνετε ιδιωτικοποιήσεις, μην πουλάτε λιμάνια αεροδρόμια. Κάντε ό,τι θέλετε". Ποιος το πιστεύει αυτό; Οτι το θέμα της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας είναι θέμα διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαϊκούς καπιταλιστές; γιατί αυτοί κυβερνάνε. Θα χρησιμοποιήσουμε λέει και το ευρωδικαστήριο, γιατί μια σειρά αποφάσεις που παίρνονται εδώ είναι αντισυνταγματικές στην Ελλάδα και είναι, λέει, κόντρα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και κάτι τέτοια. Ξέρετε πώς είναι και το ελληνικό σύνταγμα και οι ευρωπαϊκές συνθήκες. Ολα μιλάνε "για το καλό των λαών". Αλλά για το καλό των λαών κλείνουν εργοστάσια, απολύονται εργάτες, μειώνονται μισθοί, μειώνονται επιδόματα, είναι για το καλό μας, για να μην είμαστε χειρότερα αύριο. Και λένε και διάφορες - με συγχωρείτε - άλλες μπαρούφες . Λένε π.χ. ότι "εμείς θα τονώσουμε την ανάπτυξη και θα μειωθεί η ανεργία". Που σημαίνει το εξής πράγμα: περιμένουν τα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Τα μονοπώλια επενδύουν εκεί που θέλουν, όποτε θέλουν, όσες θέσεις εργασίας θέλουν.

Επενδύουν μόνο για το κέρδος

Ενα παράδειγμα: Τώρα λένε ότι θα κάνουν μεγάλες επενδύσεις σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ενέργεια. Μάλιστα, εδώ στην Κρήτη λένε ότι θα είναι ο χώρος μεγάλος έργων που έχουν σχέση με ηλιακή ενέργεια και τέτοια πράγματα. Και τα στοιχεία, τα οποία δίνουν λένε και το εξής: η Κρήτη μάλιστα συγκεντρώνει πολλά, είναι και η γεωγραφική της θέση και το κλίμα της. Κατ' αρχήν αυτά θα γίνονται για την Γερμανία. Την ηλιακή ενέργεια δε θα την αξιοποιούμε εμείς, θα την κάνουμε εξαγωγή στη Γερμανία και θα την κάνουν οι ιδιωτικές εταιρείες. Δηλαδή, τι έχουν να κερδίσουν οι Κρήτες, ο ελληνικός λαός όταν θα αγοράζει ηλιακή ενέργεια από τον χ - ψ βιομήχανο; Αυτός θα κερδίζει. Αλλά το κυριότερο, λένε, για την κατασκευή των έργων θα χρειαστούν 800 θέσεις εργασίας, για τη μόνιμη λειτουργία των έργων 50! Ολα τα έργα έτσι είναι. 1.000 θέσεις εργασίας για την κατασκευή, 80 για τη λειτουργία. Ενα εργοστάσιο μπορεί να χτιζόταν πέντε χρόνια, Αυτά όλα τα ενεργειακά συστήματα γίνονται σε 6- 8 μήνες. Ερχονται εδώ ολόκληρα τεμάχια από τα έργα και συναρμολογούνται. Οι μόνιμες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν είναι 50 - 80, να πατάς κουμπιά με ηλεκτρονικά συστήματα και να τα διευθύνεις. Αλλωστε, ο ήλιος υπάρχει, δε θα γίνεται παραγωγή ηλιακής ενέργειας, χρησιμοποίησή της, εξαγωγή της θα γίνεται. Αντε να έχουν κι ένα λογιστήριο στην Αθήνα.

Κάποιες επενδύσεις θα γίνουν, δεν μπορεί ο καπιταλισμός να σταματήσει, γιατί άμα δεν κάνει επενδύσεις, δεν θα έχει κερδοφορία, δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που χάνονται. Αλλά, εδώ δεν είπανε ότι θα στηρίξουν τους μικροπαραγωγούς, δεν είπανε ότι θα στηρίξουν κλάδους μεταποίησης, κλάδους τροφίμων, την κτηνοτροφία, τη βιομηχανία. Και δεν θα αναπτύξουν κλάδους, μεμονωμένες επιχειρήσεις θα κάνουν οι καπιταλιστές και θα βγάζουν αυτοί κέρδος. Με μισθούς, με εργασιακές σχέσεις δουλεμπορίου. Αυτό είναι σήμερα ο σύγχρονος καπιταλισμός. Χρησιμοποιεί μορφές και αμοιβές πριν από 50 - 60 χρόνια. Και δεν πρόκειται να επιστρέψουμε και στην πιο μεγάλη ανάκαμψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας, να επιστρέψουμε σ' αυτό που υπήρχε μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια. Επιστροφή δεν υπάρχει.

Αυτά δεν λένε οι περίφημοι της κυβέρνησης της αριστεράς πώς θα τα κάνουν. Θα κάνουμε, λέει, ανάπτυξη. Το θέμα είναι πώς; Τι, με ποιες προϋποθέσεις, με ποια μέσα, με ποια εργαλεία, με ποια σύγκρουση;

Τι λέει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Εμείς λέμε ότι αυτή τη στιγμή το κίνημα, το εργατικό, των αυταπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, ούτως ώστε και κάποια μέτρα να τα παρεμπόδιζε. Δεν μπορεί να φέρει ποθούμενα αποτελέσματα, γιατί στο κάτω κάτω έχεις να αντιμετωπίσεις μια καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και σ' όλη την Ευρώπη και στις ισχυρές χώρες του καπιταλισμού, επομένως έχεις να αντιμετωπίσεις όχι τις επιλογές του πρωθυπουργού ή του τάδε συμβούλου τράπεζας, ή τον σύμβουλο του τραπεζίτη, αλλά της αστικής τάξης στην Ελλάδα και της παγκόσμιας αστικής τάξης. Τι χρειάζεται λοιπόν; Κατ' αρχήν το κίνημα να μαζικοποιηθεί, να οργανωθεί με βάση τον τόπο δουλειάς, το χωράφι, τη γειτονιά, με δοκιμασμένες μορφές οργάνωσης, συνδικάτα ταξικά, να αλλάξει συσχετισμούς και νέες μορφές οργάνωσης. Οι λαϊκές επιτροπές είναι μια νέα μορφή, αύριο μπορείς να βρεις ακόμα πιο αποτελεσματικές. Και να μπει στο δρόμο της αναμέτρησης, της πάλης μ' όλες τις μορφές. Συντεταγμένα, εννοούμε με προγραμματισμό, μελετώντας τα πράγματα, το συσχετισμό δύναμης να τον ανατρέψεις, να τον αλλάξεις, αλλά και πρέπει να έχεις ένα τέλος.

Μιλάμε για εργατική λαϊκή εξουσία

Δεν είναι ο αγώνας για τον αγώνα, δεν είναι η απεργία για την απεργία. Ολα αυτά να ενταχθούν σε ένα σκοπό και ποιος είναι ο σκοπός; Αυτός που λέμε: η εργατική λαϊκή εξουσία. Που σημαίνει, όχι αλλάζει μια κυβέρνηση, αλλά άλλη τάξη στην εξουσία. Θα μου πείτε ναι, άρα αποδέσμευση από την ΕΕ εκ των ων ουκ άνευ, κι απ' το ΝΑΤΟ εμείς προσθέτουμε, αλλά και συ - σου λέει ο απλός άνθρωπος - πώς θα κάνεις την ανάπτυξη; Κοιτάξτε, δε θα αναθέσουμε την ανάπτυξη στα μονοπώλια. Σημαίνει καταργούνται οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων. Καταργείται η καπιταλιστική μονοπωλιακή ιδιοκτησία, δε γίνεται διαφορετικά. Και ο λαός είναι έτοιμος να πάρει στα χέρια του όλον τον πλούτο της χώρας. Μιλάμε για εργατική λαϊκή εξουσία.

Βεβαίως, όταν έχεις στα χέρια σου τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, όλα τα ενεργειακά κέντρα, τον ορυκτό πλούτο της χώρας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, την παραγωγή (αγροτική, γεωργική κτηνοτροφική) μπορείς ακριβώς να προγραμματίσεις, να αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ενώ σήμερα αξιοποιούνται μόνο εκείνες που φέρνουν κερδοφορία. Η μεταποίηση στην Ελλάδα, αυτό που λέμε η κλωστοϋφαντουργία, τα τρόφιμα δεν πρόκειται να αναπτυχθούν γιατί έχουν τις εισαγωγές. Θα απαγορέψεις τις εισαγωγές, θα κάνεις πανεθνικό σχεδιασμό, θα δεις τις περιφερειακές ανισότητες και πάνω απ' όλα θα εγκαταστήσεις αυτό που λέμε μορφές εργατικής λαϊκής εξουσίας από τα κάτω προς τα πάνω. Που σημαίνει ότι σε κάθε παραγωγική επιχείρηση η εργατική συνέλευση ο εργατικός έλεγχος παίρνει μέρος αφού ξέρει το γενικό πλάνο της διαμόρφωσης της παραγωγής στο εργοστάσιο και ελέγχει και διορθώνει και αλλάζει τον διευθυντή και τον πετάει έξω. Η διεύθυνση δεν είναι ιδιοκτήτης της επιχείρησης.

Ο εργατικός λαϊκός έλεγχος, νέα μορφή αν θέλετε κοινοβούλιου, καμιά σχέση με το κοινοβούλιο που υπάρχει σήμερα, οι βουλευτές θα εκλέγονται από τους τόπους δουλειάς, από τα πανεπιστήμια για τους φοιτητές, γι' αυτούς που δε δουλεύουν, από τις οργανώσεις των συνταξιούχων, αφού οι συνταξιούχοι δεν είναι σε συγκεκριμένο τόπο δουλειάς, στο χωριό από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αν υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή που δεν έχουνε μισθωτή εργασία από τις δικές τους οργανώσεις, θα υπάρχει άμεση και έμμεση αντιπροσωπευτικότητα. Οι βουλευτές θα δουλεύουν και το απόγευμα θα ασκούν τα βουλευτικά τους καθήκοντα, με εξαίρεση αυτούς που έχουν πανελλαδική ευθύνη. Και θα ανακαλούνται από το Σώμα που τους εκλέγει. Οχι κάθε 4-5 χρόνια. Εχουμε μελετήσει και την πείρα των σοσιαλιστικών χωρών και τα θετικά, αλλά και τα κουσούρια της πείρας αυτής και ακριβώς αν αυτή η εξουσία δεν είναι εργατική - λαϊκή, εξουσία μπορείς να έχεις, στην πορεία όμως θα αποτύχεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι εμείς λέμε εργατική εξουσία, δε λέμε κυβέρνηση ΚΚΕ. Δε λέμε εξουσία του ΚΚΕ. Βεβαίως, το ΚΚΕ είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης θα είναι η καρδιά της εξουσίας, αλλά η εξουσία πρέπει να είναι της εργατικής τάξης. Και σ' αυτήν την εξουσία πρέπει να υπηρετούνται και να εκφράζονται τα συμφέροντα και των λαϊκών στρωμάτων που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη. Η πείρα του 20ού αιώνα μάς δίνει πολλά. Και θετικά παραδείγματα, αλλά συνειδητοποιεί κανείς και ελλείψεις, αδυναμίες από ένα πρωτόγνωρο πείραμα που ζήσαμε τον 20ό αιώνα.

Ο εργάτης θα χάσει μόνο τον καπιταλιστή

Τι έχει να φοβηθεί δηλαδή ο εργάτης; Τι θα χάσει ο εργάτης; Θα χάσει τον καπιταλιστή του. Τι έχει να φοβηθεί ο φτωχός αγρότης; Θα χάσει τον κίνδυνο να του πάρουν τη γη του οι μεγαλοπαραγωγοί ή να την μετατρέψουν τη γη του σε κάτι άλλο, που να μην μπορεί να παράγει. Τώρα φυτεύουνε όλο φωτοβολταϊκά. Γη καρπερή στην Ελλάδα, καρπερή γη που μπορούμε να έχουμε προϊόντα να μην κάνουμε εισαγωγές και την κάνουνε τώρα φωτοβολταϊκά. Ελεος. Μαθαίναμε ότι η Θεσσαλία ήταν ο σιτοβολώνας της Ελλάδας και τώρα εισάγουμε σιτηρά από τις ΗΠΑ. Κι αυτό που κάνουν οι παραγωγοί που βρίσκουν κάτι εθελοντές και μεταφέρουν τα προϊόντα τους κάπου αλλού, να τα πουλήσουν για να καταργήσουν τους ενδιάμεσους. Βάζουμε υπογραφή, μέσα από αυτή τη διαδικασία θα υπερισχύσουν αργά ή γρήγορα οι μεγάλοι παραγωγοί. Αυτοί δηλαδή που μπορούν και έχουν δίκτυα μεταφοράς και θα πάνε απευθείας στην πώληση και δεν χρειάζονται ενδιάμεσο. Ο μικροπαραγωγός δεν μπορεί να μεταφέρει τα προϊόντα του από την Μακεδονία στην Κρήτη ή από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη. Ο μικρός παραγωγός, να τα φορτώνει, να τα τυποποιεί, να τα πηγαίνει στο πλοίο, να πληρώνει κόμιστρα; Αυτό μπορούν να το κάνουν οι μεγάλοι παραγωγοί. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες που φαίνονται "λαϊκή πρωτοβουλία" κλπ. - και δεν κατηγορούμε τον κόσμο, άμα βρίσκει να αγοράζει κάτι πιο φτηνά καλά κάνει - αλλά μέσα απ' αυτή τη διαδικασία οι ενδιάμεσοι μπορεί να καταργηθούν αλλά θα υπερισχύσουν οι μεγάλοι παραγωγοί, οι καπιταλιστές και τα πολυκαταστήματα. Αλλωστε πολλές αλυσίδες καταστημάτων πηγαίνουν απευθείας στην παραγωγή και αγοράζουν κι έχουν καταργηθεί οι ενδιάμεσοι, γιατί και οι ενδιάμεσοι τους τρώνε ένα μέρος από τα κέρδη τους. Ο καταναλωτής στις συνθήκες του καπιταλισμού καθόλου δεν σημαίνει ότι θα τα παίρνει φτηνότερα. Και να πω και κάτι άλλο. Ακόμα κι αν κάποια προϊόντα φτηνύνουν, όταν οι μισθοί φτάσουν 300 ευρώ, δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε ούτε τα φτηνά προϊόντα, ούτε την πατάτα των 30 λεπτών. Εκτός πια κι αν ζούμε μόνο με πατάτες... `Η, να τρώμε μόνο ρύζι... Θα φτηνύνουν κάποια προϊόντα και θα τρώμε μόνο αυτά. Εδώ, στους παιδικούς σταθμούς, στο λεκανοπέδιο της Αττικής κόψανε το κρέας γιατί δεν έχουν λεφτά. Το κρέας, που οι κανόνες λένε ότι το παιδί το μικρό πρέπει να τρώει κρέας δυο τρεις φορές τη βδομάδα. Το κόψανε. Και δίνουνε φακές, τώρα θα βάλουν πατάτες έτσι κι αλλιώς.

Δεν θα είναι περίπατος

Είναι γεγονός ότι ένα μέρος του λαού καταλαβαίνει ότι αυτό που προτείνουμε εμείς συνεπάγεται οργάνωση, πάλη, αναμέτρηση, ρήξη . Δεν θα είναι ένας περίπατος. Βεβαίως. Και μεις του λέμε: Καλά, εσύ φοβάσαι αυτήν την σύγκρουση. Αυτό που σου επιφυλάσσουν, δεν το φοβάσαι; Γιατί εδώ σου λένε σκύψε το κεφάλι και δέξου τα πάντα. Μα στη δεύτερη περίπτωση - πρώτα πρώτα η κοινωνική αναταραχή που λέει εδώ στο ΒΗΜΑ, η κοινωνική εξέγερση, θα γίνει και στην Ελλάδα και στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Γιατί από τα πράγματα, ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, τώρα περνάει στην πλήρη αντίδραση και επιπλέον τα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε και την διάσπαση της ΕΕ, δεν πρόκειται να μείνει η ΕΕ που ξέραμε. Και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη - μέλη θα μεγαλώσουν και θα ζήσουμε δυστυχώς αν έρθουν έτσι τα πράγματα και τις εμπειρίες πολεμικών αναμετρήσεων στην περιοχή μας που είναι περιοχή των πετρελαίων, του φυσικού αερίου κλπ. Λένε "η λεκάνη της Μεσογείου" - εδώ σας αφορά και σας και όλη την Ελλάδα - έχει, λένε, τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, είναι, λένε, από την άλλη πλευρά (ανατολικό, δυτικό δεν ξέρω πώς τα λένε γεωγραφικά ) είναι πολύ περισσότερα. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε στα Βαλκάνια, ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγινε στη Λιβύη. Πάνε και για διάσπαση της Λιβύης. Θα την χωρίσουν. Θα πάρουν ένα κομμάτι οι Γερμανοί, ένα οι άλλοι και φυσικά και με την ντόπια αστική τάξη, την πόρτα την ανοίγει πάντα η εγχώρια αστική τάξη, δεν έρχονται οι ξένοι να σου πάρουν τα πετρέλαια, οπλίζουν στρατούς εσωτερικούς, την εσωτερική αντίδραση και κάνει δήθεν επανάσταση. Στη Συρία βλέπετε τι γίνεται; Το καθεστώς της Συρίας βεβαίως δεν είναι κομμουνιστικό, αριστερό κλπ. αλλά είναι οι αντιθέσεις μεταξύ τους. Το Ιράν. Η χρησιμοποίηση της Τουρκίας. Η Ελλάδα θα μείνει απ' έξω; Οχι. Με μια κυβέρνηση της "αριστεράς" ή με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ θα μείνει απ' έξω; Οχι δεν θα μείνει απ' έξω, θα μας ζητηθεί να πάρουμε μέρος στον πόλεμο. `Η, και θα δεχτούμε και επίθεση στην Ελλάδα.

Ρεαλιστικός ο δρόμος που προτείνουμε

Επομένως για τον δροόο που προτείνει το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς ο λαός θα κάνει επιλογή: ή θα εξεγερθώ, ή, θα τελειώνω. Είναι όμως σωστό και επιστημονικά και ρεαλιστικά να οργανώσεις αυτήν την αναμέτρηση. Με σχέδιο, με προοπτική, θα έχει ζικ ζακ μπορεί να έχεις και μια αποτυχία, μπορεί να κάνεις κι ένα βήμα πίσω, να ελιχθείς, όλα αυτά μέσα σ' αυτόν τον δρόμο της σύγκρουσης και της ρήξης, θα χρειαστούν όλα αυτά. Αλλά στο κάτω κάτω ο λαός θα αποφασίσει μέχρι πού θα προχωρήσει και μέχρι πού μπορεί να πάει κάθε φάση ανόδου του κινήματος. `Η, αν το κίνημα σε κάποια στιγμή καθυστερήσει να αναπτυχθεί. Θυσία δεν είναι με σταυρωμένα τα χέρια τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου να ζουν - κι εσύ - πολύ χειρότερα απ' ό,τι ζούσαμε πριν 5 - 15 χρόνια; Θυσία δεν είναι να αντιμετωπίζεις ένα αύριο τραγικό; Πιστεύοντας - είτε τρομοκρατημένος είτε πιστεύοντας σε αυταπάτες - ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ετσι κι αλλιώς, λοιπόν, ο λαός θα βρεθεί σε κάποια στιγμή να επιλέξει. Οπως επέλεξε και στην Κατοχή και σε άλλες στιγμές. Αλλά τώρα χρειάζεται να επιλέξει πολύ πιο συνειδητά και ώριμα. Είναι γεγονός ότι εμείς στον λαό λέμε όλη μας την πολιτική πρόταση. Δεν μπορούμε να την κόψουμε σε φέτες, στον ένα να λέμε αυτό που του αρέσει, στον άλλον αυτό που του αρέσει, έτσι κάνουν τ' άλλα κόμματα. Δεν κρύβουμε πού θέλουμε να πάμε.

Εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ

Στην κάλπη (οπωσδήποτε είναι μια μορφή λαϊκής παρέμβασης και δυστυχώς έχει αποδειχτεί η λιγότερο ελεύθερη και η λιγότερο αποτελεσματική, κι άλλωστε να σας πω: αν η αστική τάξη φοβόταν τις εκλογές θα είχε καταργήσει το κάθε τέσσερα χρόνια γενικό εκλογικό δικαίωμα. Σου λέει τα κουμαντάρω τα πράγματα, στην κάλπη, λοιπόν, δεν χρειάζεται κάποιος για να ψηφίσει το ΚΚΕ να είναι αποφασισμένος να παλέψει μέχρι τέλους για την εργατική λαϊκή εξουσία. Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσει σε όλα μαζί μας. Κι αυτοί που μας έχουν ψηφίσει μέχρι τώρα, εμείς δε λέμε μας ψηφίζουν μόνο κομμουνιστές. Μας ψηφίζουν κι άλλοι που δεν είναι κομμουνιστές ή και που διαφωνούν. Ομως θα μας ψηφίσει με το εξής κριτήριο: Μας εμπιστεύεται. Τον προειδοποιήσαμε έγκαιρα, Ο,τι είπαμε έχει γίνει και σε ανύποπτο χρόνο για να μη θυμίσω την συνθηκη του Μάαστριχτ και μια σειρα πραγματα. Μας εμπιστεύεται, γιατι βοηθάμε το λαό να βρίσκει κουράγιο, να παλεύει, να διεκδικεί, γιατί κι αυτές οι κατακτήσεις που έχουμε μέχρι σήμερα, οι ελάχιστες που έχουν μείνει, αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα σαν αυτό που είμαστε εμείς, που είμαστε ΚΚΕ και στα λόγια και στο περιεχόμενο, δεν θα υπήρχαν αυτές οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, που όπως λένε είναι οι περισσότερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει σ' όλη την Ευρώπη.

Επομένως, εμπιστεύεται ότι θα αγωνιστούμε ότι θα είμαστε στο πλευρό του και αυτό σήμερα στις σημερινές συνθήκες είναι αρκετό για ψήφο. Ας κρατήσει τις διαφορές του κι ας τα βρούμε στην πορεία. Αλλωστε μέσα στην κάλπη δεν κρίνεται η επανάσταση. Δεν κρίνεται η ανατροπή, το 'χουμε καθαρό αυτό. Κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να ασκεί όσο το δυνατόν γίνεται μεγαλύτερη πίεση, να αντεπιτίθεται, να διεκδικεί, να περιορίζει. Βεβαίως δεν μπορείς να μείνεις μόνο σε έναν αμυντικό αγώνα, αλλά τουλάχιστον θα σκεφτεί έτσι.

Δοκιμασμένες οι λύσεις της σοσιαλδημοκρατίας

Και να πούμε και κάτι άλλο. Τι είναι αυτό που θα τρομάξει τον αντίπαλο; Μια "ΔΗΜΑΡ", ας πούμε με υψηλό ποσοστό; Δεν θα τον τρομάξει. Γιατί θα συνεργαστούν. Μια Κατσέλη που θα πάρει παραπάνω απ' ό,τι περίμεναν; Θα τους συμμαζέψουν. Ενας ΣΥΡΙΖΑ με ένα ψηλό ποσοστό; Θα τους τρομάξει; Δεν θα τους αρέσει, αυτοί θέλουν τα δύο κόμματα, αλλά σε τελευταία ανάλυση αυτό που θα τους προβληματίσει είναι η δύναμη του ΚΚΕ. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Είναι η δύναμη του ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και στις άλλες δυνάμεις, τους λένε το εξής πράγμα: Εσείς, λέει, είσαστε αντιφατικοί, θέλετε και την ΕΕ, αλλά δεν θέλετε το μνημόνιο. Και αναγνωρίζουν σε μας ότι δεν έχουμε αντιφάσεις στις θέσεις μας, έχουμε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση πάλης η οποία δεν έχει αντιφάσεις. Αυτοί φάσκουν κι αντιφάσκουν. Τη μια λένε να πάμε στη δραχμή, την άλλη λένε να μείνουμε στο ευρώ και βέβαια αυτές οι αντιφάσεις δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η πλάστιγγα θα γύρει σε βάρος του λαού. Δοκιμασμένες τέτοιες κεντροαριστερές και αριστερές λύσεις έχουμε και στην Ευρώπη. Μην ξεχνάτε δοκιμάστηκε η συμμετοχή του ΚΚ Ιταλίας, Γαλλίας και πιο παλιά και στη δεκαετία του '80 και του '90. Πού είναι αυτά τα κόμματα τα οποία συνέπραξαν σε αριστερές όπως έλεγαν κυβερνήσεις; Εξαφανισμένα. Το ΚΚ Γαλλίας για να μαζέψει συνεργάζεται με ένα κομμάτι των σοσιαλιστών για να μπορέσει να βάλει υποψηφιότητα, γιατί εκεί πρέπει να έχεις υπογραφές 500 δημάρχων, σκεφτείτε... για να βάλεις για πρόεδρος. Τους ψήφισαν οι δήμαρχοι της σοσιαλδημοκρατίας για να μπορέσουν να βάλουν υποψηφιότητα γιατί δεν έχουν δύναμη. Αυτά τα κόμματα είχαν την πλειοψηφία της τοπικής αυτοδιοίκησης και στην Ιταλία και στη Γαλλία. Γιατί αυτά τα κόμματα αφού συνεισέφεραν υπέρ των λαών, γιατί αυτά τα κόμματα είναι σχεδόν εξαφανισμένα στο 3% και 4%, κόμματα του 30 και του 25% ...

Ο λαός θα πάρει την εξουσία

Αρα δεν αρκεί σήμερα να λέγεσαι αριστερός, κομμουνιστής, και νάσαι δυνατός. Πρέπει να έχεις στρατηγική πραγματικά υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Διαφορετικά το σύστημα θα σε λιώσει, θα σε χρησιμοποιήσει και θα σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Εμείς, λοιπόν, το λέμε και μια και δυο φορές. Πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και της ΕΕ δεν γινόμαστε. Θα είμαστε αντιπολίτευση όσο ο λαός δεν είναι στην εξουσία. Οταν ο λαός πάρει την εξουσία θα είμαστε στην πρώτη γραμμή. Δεν θέλουμε εμείς να είμαστε στη διακυβέρνηση και ο λαός να είναι έξω από την εξουσία. Αλλο κυβέρνηση κι άλλο εργατική και λαϊκή εξουσία. Η κυβέρνηση δεν σημαίνει εξουσία. Είναι το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, είτε αριστερό είτε σοσιαλδημοκρατικό. Η εξουσία σημαίνει λαϊκή ιδιοκτησία όχι κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μπορεί να έχεις κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να εξουσιάζει ο καπιταλιστής εκεί που δρα. Επομένως αυτά που λένε οτι "το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει", πώς δεν θέλει; Μόνο με αυτόν τον όρο: συγκυβέρνηση όπου εκεί θα είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίζουμε και δανειακές συνθήκες και τα λοιπά - γιατί όταν είσαι στην κυβέρνηση δεν μπορείς την ίδια ώρα να κινητοποιήσεις τον λαό εναντίον της κυβέρνησης που είσαι μέσα - εάν το ΚΚΕ είναι αδύνατο ή είναι σε μια κυβέρνηση τέτοια, τότε το λαϊκό κίνημα θα μείνει ακέφαλο. Το λαϊκό κίνημα δεν θα έχει πολιτικό στήριγμα. Κι αυτό εμείς δεν πρόκειται να το κάνουμε για τίποτα. Αυτός είναι ένας αποφασιστικός λόγος για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Επομένως ο λαός σήμερα να μην τρομοκρατηθεί, να κάνει όπλο του την ψήφο και την κάλπη. Για να μπορεί την άλλη μέρα από καλύτερες θέσεις να αποκρούσει τα νέα μέτρα που έρχονται. Διαφορετικά δεν θα είμαστε εμείς ανεύθυνοι. Δεν έχουμε μόνο εμείς την ευθύνη να πείσουμε. Εχουν και τα εργατικά λαϊκά στρώματα την ευθύνη να πειστούν γιατί σήμερα έχουν πλούσια πείρα. Δίνουμε λοιπόν τη μάχη μαχητικά, με επιχειρήματα, χωρίς σκηνοθετημένους καυγάδες - ξέρετε αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση, με ψυχραιμία, έχουμε πάρα πολλά επιχειρήματα, δεν σκηνοθετούμε αντιπαραθέσεις . Η αντιπαράθεσή μας είναι πολύ βαθιά, είναι ταξική, είναι αντιπαράθεση για την εξουσία και πρέπει εκεί να πείσουμε τους εργαζόμενους και όχι με πλάνα λόγια, με σκηνοθετημένες εκρήξεις, με τη λογική του μάρκετινγκ. Με επιχειρήματα, με ηρεμία και δεν πρόκειται να χάσουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας από το λαό. Ο λαός θα πάρει την εξουσία, πριν απ' όλα η εργατική τάξη, και εκεί θα είμαστε εμείς. Πουθενά αλλού».

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

18/3/2012

 -- Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ

15/11/2011

 -- {1}Πριν η κυβέρνηση κάνει το πρώτο βήμα, το εργατικό κίνημα πρέπει να κάνει δύο βήματα εμπρός