Ύμνος στην ελευθερία

 Ύμνος στην ελευθερία

Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει σήμερα ένα παλιότερο κείμενό της, με αφορμή και την γιορτή της Ελευθερίας, μες στη βδομάδα που έρχεται.

Ελευθερία για το μαρξισμό είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας. Όταν λέμε πχ ότι ο σύντροφος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα να γίνει εξόρμηση ριζοσπάστη, πάει να πει ότι δεν έχει καταλάβει πως είναι ελεύθερος να διακινήσει το ρίζο στη σχολή του και στον χώρο δουλειάς του.

Κάθε εξόρμηση είναι ένας μικρός ύμνος στη συνείδηση της αναγκαιότητας. Χαίρε, ω χαίρε στα (είναι τα αρχικά της, μην τη γράφουμε συνέχεια ολόκληρη). Ή όπως θα έλεγε κι ο ποιητής, δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, έχω συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα.

Αν και η πραγματικότητα διαφέρει ελαφρώς. Καμία ελπίδα για το μέλλον, σκέτος φόβος για το παρόν που ζούμε. Κι ακόμα πιο αβέβαιο παρελθόν γιατί οι νικητές ξαναγράφουν την ιστορία και τη φέρνουν στα μέτρα τους.

Έτσι βέβαια, πετώντας τσιτάτα που δεν πολυκαταλαβαίνουμε και δεν ξέρουμε να εξηγήσουμε πολύ καλά, καταλήγουμε σε μια μαρξίζουσα καρικατούρα. Το τσιτάτο αυτό όμως έχει ουσία κι εννοεί ότι η ελευθερία δε μπορεί να είναι μια αφηρημένηαπελευθέρωση από κάθε ανάγκη κι υλικό νόμο. Έχει πάντα συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Δεν είμαστε σκλάβοι του νόμου της βαρύτητας, σκλαβωμένοι για πάντα στη γη. Ελευθερία δεν είναι να καταργήσουμε το νόμο της βαρύτητας, αλλά να συνειδητοποιήσουμε τους νόμους της πραγματικότητας και να τους αξιοποιήσουμε για να μπορέσουμε να πετάξουμε.

Ελευθερία δεν είναι να καταργήσουμε το αίσθημα της πείνας, αλλά την πείνα που σκοτώνει τους λαούς του τρίτου κόσμου. Να μπορέσουμε να την κορέσουμε, χωρίς να την φετιχοποιήσουμε και να γίνουμε κοιλιόδουλοι.

Η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα. Δεν είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη που περίμενε να συγχαρεί τον Τζέφρυ επειδή βγήκε ο Καμίνης (ου-ου, ου-ου). Δεν είναι κανένα αγριογούρουνο αστικό κι αφηρημένο. Ούτε κάνα αναρχικό γουρούνι που παίζει κλεφτοπόλεμο με τους μπαγουδο και δανείζεται την αστική λογική περί ελευθερίας που δε συμβαδίζει τάχα με την ισότητα.

Είναι η γνωστή, εμβριθής ανάλυση που λέει ότι ο καπιταλισμός είναι μια κοινωνία με ελευθερία, αλλά χωρίς ισότητα κι ο σοσιαλισμός ακριβώς το αντίθετο. Ποια ακριβώς είναι όμως η ελευθερία στον καπιταλισμό; Η αφηρημένη ελευθερία να είμαστε όλοι ίσοι. Να κοιμόμαστε όλοι κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό, άλλος στο κρεβάτι του κι άλλος κάτω από μια γέφυρα.

Τυπικά όλοι είναι ελεύθεροι να κάνουν κάτι. Πόσοι έχουν όμως την πραγματικά τη δυνατότητα να το κάνουν; Αυτό μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό με τον διαχωρισμό που κάνει ο έριχ φρομ μεταξύ των εννοιών ελευθερία από κι ελευθερία για να.

Ο καπιταλισμός καταργεί τα δεσμά του δουλοπάροικου στη φεουδαρχία κι όσα άλλα συνδέονται με αυτήν στο πολιτικό εποικοδόμημα. Ο προλετάριος είναι ελεύθερος να πεθάνει της πείνας αν δεν πουλήσει την εργατική του δύναμη. Ή στην καλύτερη να αποκτήσει κεφάλαιο και να εκβιάζει αυτός άλλους προλετάριους για να τους εκμεταλλεύεται.

Είμαστε τυπικά ελεύθεροι να εκφέρουμε μια γνώμη, που μας διαμορφώνουν ανελεύθερα και την χειραγωγούν. Είμαστε ελεύθεροι να εκφέρουμε δημόσια τη δική μας, αρκεί να μη θελήσουμε να την κάνουμε πράξη, ή να πείσουμε τους συναδέλφους μας για αυτήν

Είμαστε ελεύθεροι να αγοράσουμε τα πάντα και βασικά να τα κοιτάμε απ’ έξω, πίσω από τη βιτρίνα, όπως το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Δε θέλουμε ισοπέδωση κι έλλειψη επιλογών στο τι θα φορέσουμε. Έχουμε ελευθερία. Καταλήγουμε έτσι ελεύθεροι και πανομοιότυποι, ευτυχισμένοι καταναλωτές, βγαλμένοι όλοι από το ίδιο καλούπι. Ναι, αλλά ήταν επιλογή μας.

Ακόμη κι αυτό το ελευθερία από είναι πολύ σχετικό, τη στιγμή που η καπιταλιστική βαρβαρότητα μας επιστρέφει στο μεσαίωνα. Κι όχι μόνο στον χώρο δουλειάς, όπου το επόμενο βήμα θα είναι να γίνουμε δουλοπάροικοι, ή στη λογοκρισία και στα πολιτικά δικαιώματα. Αλλά και σε πιο απλά πράγματα, όπως ο έρωτας.

Τι πάει να πει ελεύθερος έρωτας; ρωτούσε ο σύντροφος με το μουσάκι. Απαλλαγμένος από τι ακριβώς; Από την οικονομική αναγκαιότητα πχ; Κανείς δε θα διαφωνήσει, αλλά είναι πράγματι έτσι; Μπορούν σήμερα τα ζευγάρια να ανοίξουν σπίτι και οικογένεια, αν το θελήσουν;

Η αστική αντίληψη μπερδεύει το δεσμό με τα δεσμά κι ο αστικός τρόπος ζωής τα διαλύει αμφότερα για να στήσει άλλα [δεσμά], καινούρια κι αδιόρατα. Η ευθυνοφοβία για μια σταθερή σχέση κι η ανασφάλεια δεν είναι ελευθερία. Είναι ελευθερία από τον άλλον, ο οποίος νοείται ως εμπόδιο που την περιορίζει. Για τους αστούς η ελευθερία μας τελειώνει (αντί να διευρύνεται) εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Η κόλασή μας είναι οι άλλοι, όπως έλεγε κι ο Σαρτρ.

Το ΔΝΤ και ιστορίες για αγρίους...

Το ΔΝΤ και ιστορίες για αγρίους...

Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου μπορούν να προωθηθούν παίζοντας ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες και αντιθέσεις

Eurokinissi

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση σήκωσε το ζήτημα της παραμονής ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα για προπαγανδιστικούς λόγους. Δηλαδή, για να ρίξει «στάχτη στα μάτια του λαού», της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ότι ένα πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ θα σήμαινε ελάφρυνση του λαού, λιγότερο επώδυνα μέτρα, καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης, αφού θα βρισκόταν εκτός του τραπεζιού ένας παράγοντας με σκληρές νεοφιλελεύθερες θέσεις.

Η πραγματικότητα βρίσκεται, βεβαίως, πολύ μακριά απ' όλα αυτά. Δεν είναι οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του ΔΝΤ ή του Σόιμπλε που επιβάλλουν έναν (ακόμα) νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης. Είναι οι ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης που απαιτούν παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης, άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, περικοπές κρατικών δαπανών. Απαιτήσεις διατυπωμένες από τους εγχώριους κύκλους του κεφαλαίου, οι οποίοι ταυτόχρονα διαμαρτύρονται ότι η αυστηρή εντός ΕΕ περιοριστική πολιτική δημιουργεί ασφυξία στην αγορά, εξασφαλίζει μικρή ρευστότητα, δεν επιτρέπει στο κράτος να στηρίξει γενναιόδωρα τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Από τους ίδιους που ευελπιστούν σε μια ρύθμιση του χρέους που θα επιτρέψει να διοχετευτεί χρήμα στη στήριξη των επενδυτικών σχεδίων, στην πραγματική όπως λένε οικονομία, και γι' αυτό άλλωστε χαιρετίζουν τις θέσεις του ΔΝΤ για την ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους.
Είναι, λοιπόν, η διαμόρφωση προϋποθέσεων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι η στήριξη με κρατικά μέτρα της προσπάθειας της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα να βγει από την κρίση, να ξαναζωντανέψει το ενδιαφέρον τους για επενδύσεις, για επέκταση της παραγωγικής και γενικότερα οικονομικής δραστηριότητας που απαιτούν όρους που θα εξασφαλίζουν το μέγιστο δυνατό ποσοστό κέρδους. Και ένας τέτοιος βασικός όρος είναι η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και με μέτρα που συντελούν στο φτήνεμά της. Ας τελειώνει, λοιπόν, το παραμύθι. Η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει τσάκισμα του λαού, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αυτή είναι η ουσία.

Ομως, τίθεται το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση άνοιξε αυτό το ζήτημα; Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την αντιπαράθεση για το ρόλο του ΔΝΤ;

Ορισμένες «εύκολες» και διαδεδομένες ερμηνείες δεν είναι πειστικές.
Για παράδειγμα, από διάφορα αστικά επιτελεία αναδεικνύεται μόνο η προπαγανδιστική πλευρά του θέματος, δηλαδή ότι η κυβέρνηση σηκώνει από τη μια αυτό το ζήτημα για να μπορέσει από την άλλη να προωθήσει πιο αποφασιστικά και χωρίς ταλαντεύσεις στις κοινοβουλευτικές ομάδες σκληρά αντιλαϊκά μέτρα π.χ. στο Ασφαλιστικό.
Αλλοι λένε πως η κυβέρνηση το ξαναγυρνά στο αντιμνημονιακό, γιατί βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο.
Αλλοι πως το ζήτημα εκφράζει κόντρα για το ποιος θα ελέγχει το περίφημο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλοι επικεντρώνουν στο ότι ο Σόιμπλε και οι Γερμανοί θέλουν οπωσδήποτε το ΔΝΤ μέσα στο πρόγραμμα, γιατί αποτελεί μη πολιτικό παράγοντα με υψηλές τεχνοκρατικές ικανότητες κ.λπ.
Ανεξάρτητα, αν ορισμένες από αυτές τις πλευρές αγγίζουν πτυχές της πραγματικότητας, δεν δίνουν ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε. Πολύ περισσότερο, που ορισμένες τεκμηριώνονται στη βάση παραδοχών εκτός πραγματικότητας. Π.χ. το ΔΝΤ δεν είναι ένας απολίτικος παράγοντας. Οπως κάθε ιμπεριαλιστικός οργανισμός εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστικών δυνάμεων που κυριαρχούν στο εσωτερικό του. Θυμίζουμε την παρέμβαση του ΔΝΤ για το ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, με έκθεσή του που δημοσιεύτηκε - όλως τυχαίως - την «κατάλληλη στιγμή», δηλαδή κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και αξιοποιήθηκε στην αντιπαράθεση της ελληνικής κυβέρνησης με τη Γερμανία και τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Ηταν σαφής παρέμβαση που ταίριαζε με τις ανάλογες απόψεις των ΗΠΑ στο ζήτημα, συντελώντας στην άσκηση αμερικανικής πίεσης προς τη Γερμανία για αυτό το θέμα. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κρίση έχουν γίνει με γνώμονα τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που αποτελεί το ισχυρότερο κράτος μέσα στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό. Χρειάζεται να θυμίσουμε, επίσης, ότι οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην κρίση στην ΕΕ και στην Ελλάδα απ' την αρχή, επικρίνοντας τη διαχείριση που ακολουθεί η ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία.

Η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας καθώς και οι συμμαχίες και αντιθέσεις με άλλα κράτη της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.) για την ηγεμονία στην ΕΕ βεβαίως αξιοποιούν την Ελλάδα, όμως συνδέονται με μια «βεντάλια» πολύ σοβαρών θεμάτων όπως:

• Η πορεία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ για τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTΙP). Δηλαδή, η αμερικάνικη πρόταση διαμόρφωσης ενός Οικονομικού ΝΑΤΟ με απάλειψη περιορισμών που δυσκολεύουν σήμερα την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων σε διάφορους κλάδους της οικονομίας ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Μια προοπτική, που προκαλεί αντιδράσεις από μερίδες των αστικών τάξεων της Γερμανίας και της Γαλλίας.
• Η παρέμβαση των ΗΠΑ στην ενεργειακή σχέση ΕΕ - Ρωσίας, με αφορμή το Ουκρανικό, και σε συνδυασμό με τις αντιπαραθέσεις που υπάρχουν εντός της ΕΕ σχετικά με την περιβόητη Ενεργειακή Ενωση.
• Η συμμετοχή κρατών της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Βρετανία στην Ασιατική Τράπεζα Υποδομών που έχει φτιάξει η Κίνα και στην οποία αντιδρούν οι ΗΠΑ, προτάσσοντας την Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού με τη στήριξη της Ιαπωνίας και τη συμμετοχή 12 ασιατικών κρατών.
• Οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και οι αυτοτελείς κινήσεις Γερμανίας και Γαλλίας, που δείχνουν προσπάθειες αναζήτησης ηγεμονικού ρόλου σε σχέδια στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστική η στάση της Γερμανίας με αφορμή το Προσφυγικό και η προσπάθεια ενίσχυσης της στρατιωτικής παρουσίας της ΕΕ στην περιοχή, μέσω δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης υπό την αιγίδα της FRONTEX, καθώς και η στήριξη της Γερμανίας στην Τουρκία. Οι κινήσεις της Γαλλίας, μετά την επίθεση στο Παρίσι, για ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου σε ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, επικαλούμενη άρθρο της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οι ΝΑΤΟικές αποφάσεις για την ασφάλεια της Τουρκίας. Ολα αυτά φανερώνουν έναν ανταγωνισμό εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου για το ποιος και με ποιους θα βάλει τη σφραγίδα του στην περιοχή.

Στα παραπάνω, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης:

Σχετικά με την ανάγκη διατήρησης ή χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, ζήτημα που θέτουν Γαλλία, Ιταλία σε αντιπαράθεση με Γερμανία κ.ά. Η Γαλλία, θυμίζουμε ότι, από τα πρώτα πράγματα που έθεσε μετά την επίθεση στο Παρίσι είναι πως μπροστά στο Σύμφωνο Σταθερότητας και την ασφάλεια επιλέγει την ασφάλεια.
Σχετικά με τη διαδικασία εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θυμίζουμε την έκθεση των 5 προέδρων των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΕΚΤ (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς), που αφορά την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ». Προτείνονται βήματα για εφαρμογή ενιαίας δημοσιονομικής πολιτικής, ενιαίου χρηματοπιστωτικού συστήματος, βήματα ενιαίας εξωτερικής εκπροσώπησης του Ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο, συζητείται και το ζήτημα της ενιαίας εκπροσώπησης της ΕΕ στο ΔΝΤ, αλλά και το ζήτημα της Τραπεζικής Ενωσης.
Σχετικά με τη λεγόμενη «διαχείριση» του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού ζητήματος, τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, που θέτουν σε αμφισβήτηση την εφαρμογή της Συνθήκης του Σένγκεν αφορούν την κατανομή εργατικού δυναμικού στα κράτη της ΕΕ, αλλά και τα γεωπολιτικά σχέδια των διαφόρων κρατών - μελών.
Ολα τα προηγούμενα κάνουν φανερό ότι οι εύκολες απαντήσεις και η ανάδειξη ορισμένων πλευρών αυτής της αντιπαράθεσης για το ρόλο του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα δεν πείθουν. Παρ' όλο που δεν μπορούμε να ξέρουμε τις βαθύτερες αιτίες αυτής της αντιπαράθεσης, είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και γεωπολιτικής αναβάθμισης, αξιοποιώντας τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ μπορούν να προωθηθούν παίζοντας ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες και αντιθέσεις. Ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι δίκιο, αν επιβεβαιωθούν ή διαψευστούν αστικές ανησυχίες για τέτοιου είδους επιλογές, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για, έτσι ή αλλιώς, επιλογές που πάντα πληρώνει ο λαός στον οποίο σερβίρουν το ψέμα ότι παλεύουν για λογαριασμό του, την ώρα που κατακρεουργούν όσα δικαιώματα του έχουν απομείνει.

Χ.

Για να είμαστε όμως ανταγωνιστικοί, πρέπει να γίνουμε… Μπαγκλαντές!

 Για να είμαστε όμως ανταγωνιστικοί, πρέπει να  Δια Χειρός Αλιθέρση


Όλες οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον της τελευταίας πενταετίας, ισχυρίζονται ότι η λύση στο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα δοθεί μέσα από την ανάπτυξη. Για να πετύχουμε όμως αυτήν την πολυπόθητη ανάπτυξη, όπως πάλι οι ίδιοι ισχυρίζονται, πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δηλαδή να μειώσουμε το κόστος παραγωγής στο ελάχιστο και βέβαια πιο κάτω από τους άλλους ανταγωνιστές.

Αυτό, όμως, μπορεί να συμβεί προφανώς μόνον, όταν μειωθούν οι αμοιβές των εργαζόμενων στο ελάχιστο, όταν καταργηθεί η ασφάλεια που πρέπει να πληρώνει ο εργοδότης γι αυτούς, όταν μειωθούν κι άλλο οι φόροι των εργοδοτών, όταν ευτελιστούν κι  άλλο οι συνθήκες εργασίας, όταν οι εργαζόμενοι αποκτήσουν … δικαιώματα δούλου!

Για να γίνουμε λοιπόν ανταγωνιστικοί, πρέπει να δημιουργήσουμε συνθήκες, αν όχι χειρότερες, τις ίδιες μ’ αυτές που επικρατούν πχ στο Μπαγκλαντές και σ’ άλλες τριτοκοσμικές χώρες, όπου η… ανάπτυξη πραγματικά θριαμβεύει, μόνο που οι εργαζόμενοι-δούλοι δεν έχουν χρόνο να τη… δουν!

Από τα στοιχεία που βγαίνουν στη δημοσιότητα απ’ τις χώρες που θέλουμε να ανταγωνιστούμε προκύπτει ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός από μεριάς των κυβερνήσεων αυτών των χωρών προς τους εργοδότες, που χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους-δούλους κυριολεκτικά ως αντικείμενα (res), εκεί όπου ανήλικα παιδιά εργάζονται στις συνθήκες που δείχνουν οι φωτογραφίες, ακόμη και με 10 ευρώ το μήνα, ράβοντας ρούχα που κατακλύζουν τις αγορές Ανατολής και Δύσης.



Mr. Claudio Montesano
Mr. Claudio Montesano


Ο φωτογράφος Claudio Montesano Casillias κατάφερε να «τρυπώσει» σε ένα από τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στη Ντάκα, καταγράφοντας τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Σε ένα μικρό δωμάτιο μπορεί να υπάρχουν μέχρι και… 15 ραπτομηχανές!

Έξοδοι κινδύνου και πυρασφάλεια δεν υπάρχουν, καθώς οι εγκαταστάσεις δεν υπόκεινται σε ελέγχους ασφαλείας και συχνά σημειώνονται πολύνεκρα δυστυχήματα, όπως αυτό στο εργοστάσιο Rana Plaza, το οποίο κατέρρευσε, παρασύροντας στο θάνατο πάνω από 1.100 ανθρώπους.
«Μέσα σ’ αυτά τα εργοστάσια ρούχων οι εργαζόμενοι δουλεύουν από τις έξι το πρωί έως τις έξι το απόγευμα για τον κατώτατο μισθό. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτά τα εργοστάσια κοιμούνται μέσα σ’ αυτά ή νοικιάζουν δωμάτια δίπλα σ’ αυτά. Έρχονται από τα χωριά στις πόλεις αναζητώντας μια απασχόληση και ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή», είπε ο Claudio Montesano Casillias στη Daily Mail.

Η βιομηχανία ρούχων, στην οποία απασχολούνται περίπου τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, αποτελεί την ατμομηχανή της οικονομίας του Μπαγκλαντές ,με εξαγωγές που ανέρχονται σε 25 δισ. ετησίως.

Προϋπόθεση λοιπόν της ανάπτυξης η μεγιστοποίηση των κερδών των… επενδυτών και η άγρια εκμετάλλευση των ιθαγενών! Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Ας μας πουν λοιπόν οι σημερινοί κυβερνώντες ξέρουν άλλο τρόπο για να γίνουμε ανταγωνιστικοί για να πετύχουμε την ανάπτυξη; Γιατί, όπως πλέον έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα, ανάπτυξη τύπου Μπαγκλαντές κι αυτοί ονειρεύονται!

ΥΓ. Το πρόβλημα δεν είναι επομένως ηθικό, όπως παρουσιάζεται, γι αυτούς που φορούν τα τζιν και τα ρούχα που κατασκευάζονται μ΄ αυτό τον τρόπο. Το πρόβλημα είναι η άγρια εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων-res, η οποία και συνειδητά αποσιωπάται, απ’ αυτούς που τους φταίνε τα… Τζην και όχι ο ευτελισμός των ανθρώπων!

Αναρτήθηκε από ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ 

Η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση στην Ικαρία

 Η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση στην Ικαρία

Η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης ξεκινά στο νησί με την κατάληψή του, το 1941, από τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής. Είναι από εκεί που θα πιάσουμε το νήμα της Ιστορίας της κατοχικής Ικαρίας και θα αναφερθούμε στον αγώνα του ικαριώτικου λαού ενάντια στον κατακτητή.

Η ίδρυση του ΕΑΜ

Σφραγίδα ΕΑΜ Ικαρίας - Αρχείο Χ. Μαλαχία

Την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη του 1941, στο χωριό Πετροπούλι της Ικαρίας, στο σπίτι του Στέλιου Βιορρέ, συναντήθηκαν με άκρα μυστικότητα έξι μέλη του ΚΚΕ για να θέσουν τα θεμέλια των πρώτων ΕΑΜικών οργανώσεων του νησιού. Ήταν οι Σίμος Γεράκης, Πέτρος Ανδριώτης, Στέλιος Βιορρές, Στέφανος Μαυρογιώργης, Θεολόγος Κρόκος και ο Χρήστος Μάκκας. 

Ο Σίμος Γεράκης είχε φέρει την είδηση για την δημιουργία του ΕΑΜ από τον Οκτώβρη στις οργανώσεις του νησιού, κι αμέσως μετά την συνάντηση στο σπίτι του Βιορρέ δημιουργήθηκε η πρώτη επιτροπή του ΕΑΜ στον Άγιο Κήρυκο, πρωτεύουσα του νησιού. Σε αυτήν συμμετείχαν οι Πελοπίδας Λομβαρδάς, ο δικηγόρος Γεώργιος Οικονόμου, ο φαρμακοποιός Γιάννης Αδάμος, ο προϊστάμενος των ΤΤΤ Γιάννης Πάστης, ο ειρηνοδίκης Χρήστος Θάνος, οι καθηγητές Γιάννης Τσαντές, Γιώργος Κατσής, Ανδρέας Γουσέτης και Χρυσόστομος Φουντούλης. Επίσης συμμετείχαν οι Κώστας Παπαγιάννης, Γιώργος Πασβάνης, Γιάννης Τσερμέγκας, Γιώργος Θεοδωράκης, Ηλίας Τσουρής, Φίλιππος Καραπέτης και άλλοι πολλοί. 

Στις Ράχες η πρώτη οργάνωση φέρει το όνομα "Εθνικοαπελευθερωτική Οργάνωση" και η ίδρυσή της χρονολογείται πριν το ΕΑΜ. Μετέπειτα η οργάνωση αυτή περνά στο ΕΑΜ και κατόπιν συνεννοήσεων τα τρία διαμερίσματα του νησιού (Άγιος Κήρυκος, Μεσαριά και Ράχες) αποκτούν το κάθε ένα το δικό του ΕΑΜικό παράρτημα και εκλέγει αντιπροσώπους. Από τον Άγιο Κήρυκο εκλέγεται ο Γιάννης Τσερμέγκας, από τη Μεσαριά ο Σίμος Γεράκης και από τις Ράχες ο  Χρήστος Μάκκας. Έτσι σχηματίζεται και η ΚΕ του ΕΑΜ Ικαρίας.

Η συντριπτική πλειονότητα των Ικαριωτών πίστεψε στον αγώνα του ΕΑΜ και εντάχθηκε ενεργά σε αυτό. Η οργάνωση του ΕΑΜ Ικαρίας σύντομα θα ξεκινήσει την κυκλοφορία δελτίου ειδήσεων με το οποίο γίνεται και η πληροφόρηση του ικαριώτικου λαού για τα γεγονότα του μετώπου του πολέμου. Η διακίνησή του γίνονταν σχεδόν σε όλα τα χωριά του νησιού. Τα νέα από το εξωτερικό μαθαίνονταν μέσω ενός κρυφού ραδιοφώνου που βρίσκονταν στην περιοχή της Μεσαριάς και μετέπειτα μεταφέρθηκε στο χωριό Φραντάτο. Το ραδιόφωνο αγοράστηκε από τον ιδιώτη Χρήστο Τουρβά. Το δελτίου ειδήσεων δακτυλογραφούνταν σε γραφομηχανή και τυπώνονταν σε πολύγραφο. Φορές που έλλειπαν τα μέσα, το δελτίο έβγαινε και χειρόγραφο. 

Το ραδιόφωνο του ΕΑΜ που βαφτίστηκε "Παντελής" δούλευε με μπαταρίες που για το γέμισμά τους χρησιμοποιούνταν ένα σταθερό ποδήλατο και όταν η Ηλεκτρική του νησιού δούλευε, βοηθούσε στο γέμισμα των μπαταριών και ο Δρόσος που εργάζονταν εκεί. 

Η δράση του ΕΑΜ

Από τις αρχές της Κατοχής έρχονταν στην Ικαρία διάφοροι Έλληνες και Άγγλοι αξιωματικοί οι οποίοι προσπαθούσαν να περάσουν στην Τουρκία. Τους περισσότερους τους φυγάδευε το ΕΑΜ μέσω μικρών καϊκιών. Πολλοί Άγγλοι αξιωματικοί πέρασαν προς το τέλος της Κατοχής και αυτό δεν είναι κάτι που θεωρούμε ότι είναι άσχετο με την μετέπειτα στάση της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα. Παράλληλα, οι οργανώσεις του ΕΑΜ Αγίου Κηρύκου φρόντισαν και έκρυψαν και ορισμένους Νεοζηλανδούς στρατιώτες που είχαν ξεμείνει στη χώρα από την κατάρρευση του μετώπου και προσπαθούσαν να περάσουν στην Τουρκία. 

Το ΕΑΜ Ικαρίας οργάνωσε τρία μεγάλα πανικαριωτικά συλλαλητήρια στον Άγιο Κήρυκο, τις Ράχες και τον Εύδηλο. Η συμμετοχή των κατοίκων ήταν μεγάλη και έντονη μαχητικότητα επέδειξαν οι γυναίκες του νησιού. Το ΕΑΜ διαμαρτύρονταν για το σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα. Την επόμενη του συλλαλητηρίου, κατέφθασε στον Άγιο Κήρυκο πλοίο με αλεύρι για το νησί. 

Η δημιουργία του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ

Το Σάββατο 10 Μαΐου 1941, η Ικαρία περνά στην κατοχή της Ιταλίας. Στον Άγιο Κήρυκο καταφθάνει μια ιταλική τορπιλάκατος που θα φέρει 10-15 στρατιώτες και τον διοικητή τους Peterdi. Οι Ιταλοί παίρνουν ως διοικητήριο το σημερινό κτίριο της Alpha Bank και μετατρέπουν σε αποθήκες το καφενείο Casino και το Δημοτικό Σχολείο. Εκτός από τον Άγιο Κήρυκο, οι Ιταλοί τοποθετούν φρουρές στο Φάρο, το Περδίκι, το Λιβάδι, τον Εύδηλο, το Καραβόσταμο, τον Χριστό Ραχών, τον Άγιο Πολύκαρπο, τον Αρμενιστή και τον κάβο του Πάπα. 

Εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής της Ικαρίας συμπεριφέρονταν πολύ ήπια στον ντόπιο πληθυσμό και ως την ανάληψη της διοίκησης από τους Γερμανούς το 1943, στο νησί δεν έγινε καμιά εκτέλεση, έγιναν όμως ορισμένες πρόσκαιρες φυλακίσεις. Πολλοί συγγραφείς αποδίδουν αυτή τη συμπεριφορά στο ότι οι περισσότεροι Ιταλοί της μεραρχίας "Κούνεο" ήταν αντιφασίστες, όμως δεν είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε κάτι τέτοιο. 

Στις 9 με 10 Σεπτέμβρη 1943 στο νησί εμφανίζονται και οι πρώτες δυνάμεις του ΕΛΑΣ Ικαρίας. Πρόκειται για μικρές ανταρτομάδες οπλισμένες κυρίως με παλιά τουφέκια ή κυνηγετικά όπλα. Επικεφαλής του ΕΛΑΣ Ικαρίας τέθηκε ο γιατρός Σταύρος Σταυρινάδης. Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, ο ΕΛΑΣ Ικαρίας συνέλαβε τις ιταλικές φρουρές Ευδήλου και Ραχών και τις αφόπλισε. Οι Ιταλοί αρχικά απομονώθηκαν στο σπίτι που έμεναν στις Ράχες και ο ΕΛΑΣ έριξε μια-δυο ριπές με ένα ιταλικό πολυβόλο που οι αντάρτες είχαν πάρει νωρίτερα από τη φρουρά του Ευδήλου. Ο πολυβολητής ήταν ο Αχιλλέας Λέμπερος. Μετά από διαπραγματεύσεις που κράτησαν αρκετή ώρα, οι Ιταλοί παραδόθηκαν και στις Ράχες. Το μεσημέρι οι ΕΛΑΣίτες έφαγαν στο σπίτι του Σταμάτη Μαλαχία και μετά αποχώρησαν για τον Άγιο Κήρυκο. Τα νέα πρέπει να είχαν φθάσει στις ιταλικές αρχές, γιατί προς το απόγευμα ένα μικρό ιταλικό αεροπλάνο έριξε 5-6 βόμβες στα υψώματα γύρω από τις Ράχες, χωρίς να χτυπήσει κανέναν. Το ίδιο αεροπλάνο έριξε βόμβες στον Εύδηλο και στον Άγιο Κήρυκο και πάλι χωρίς θύματα.

Παράλληλα με τον ΕΛΑΣ στις 2 Φλεβάρη του 1943, ξεκινά να δημιουργείται και η ΕΠΟΝ Ικαρίας, για να αναπτυχθεί πληρέστερα την άνοιξη του 1944. Από τους πρώτους ΕΠΟΝίτες της Ικαρίας υπήρξαν οι Μανώλης Μωραΐτης, Γιάννης Λιάρης, Γιάννης Κούβδος και Γιάννης Μαυρογιώργης. Φυσικά, και στο ΕΑΜ υπήρχε οργανωμένη πληθώρα νέων Ικαριωτών. 

Η πολιορκία του Αγίου Κηρύκου

Στις 10 Σεπτέμβρη 1943 και μετά τον αφοπλισμό των ιταλικών φρουρών Ευδήλου και Ραχών, όλες οι ομάδες του ΕΛΑΣ Ικαρίας μαζεύονται στο χωριό Μαυράτο. Οι Ιταλοί στον Άγιο Κήρυκο έχουν οχυρωθεί στο Διοικητήριό τους. Ο ΕΛΑΣ κρίνει σκόπιμο να μην επιτεθεί κατά μέτωπο στους Ιταλούς και υπάρξουν θύματα. Περικυκλώνει όμως τον Άγιο Κήρυκο και τις ιταλικές θέσεις. Ξεκινούν διαπραγματεύσεις.

Τελικά οι Ιταλοί αποφασίζουν να παραδώσουν τα όπλα τους στον ΕΛΑΣ και αν και κρατούν το Διοικητήριό τους, παραδίδουν όλη τη διοίκηση του νησιού στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. 

Το νησί στη διοίκηση του ΕΑΜ

Το ΕΑΜ μετά την παράδοση των Ιταλών διευρύνει και ενισχύει τις επιτροπές και τις δομές λαϊκής αυτοδιοίκησης που είχε αναπτύξει στο νησί. 

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1943, στο νησί φθάνει μια ιταλική τορπιλάκατος που μεταφέρει τον Άγγλο συνταγματάρχη Πόσσον με τον υπασπιστή του, τον πλοίαρχο Λεβίδη και τον Γιώργο Πασβάνη, γραμματέα του ΕΑΜ στο Βαθύ της Σάμου. Οι νεοαφιχθέντες ζητούν να μιλήσουν με το ΕΑΜ του νησιού και τους προϊσταμένους των δημοσίων υπηρεσιών. Μετά από πολύωρες συζητήσεις το πλοίο φεύγει αφήνοντας πίσω τον Πασβάνη. 

Σύλληψη συνεργάτη του κατακτητή

Στα τέλη του Σεπτέμβρη του 1943, ο ΕΛΑΣ Ικαρίας συλλαμβάνει ένοπλο τον γιατρό και συνεργάτη των Ιταλών Αμάξη Φίλιππο. Τον αφοπλίζουν και τον προφυλακίζουν. Το λαϊκό δικαστήριο του Αγίου Κηρύκου αποφασίζει την φυλάκισή του και ο Αμάξης φυλακίζεται. 

Η πρώτη άφιξη των Γερμανών στο νησί 

Στις 18 Νοεμβρίου 1943, ημέρα Τετάρτη, στη μιάμιση το μεσημέρι, κατέπλευσαν στον Άγιο Κήρυκο 4 γερμανικά πλοία. Οι ΕΛΑΣίτες και ορισμένοι Άγγλοι πράκτορες στο νησί κατέφυγαν στο βουνό. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τον Άγιο Κήρυκο και δίνουν δύο ώρες καιρό στους Ιταλούς να αποφασίσουν εάν θα πάνε μαζί τους ή όχι. Τελικά σχεδόν όλοι οι Ιταλοί της "Κούνεο" αποφασίζουν να παραδοθούν στους Γερμανούς (μια ομάδα 80 Ιταλών την παρέλαβε το ΕΑΜ και τη φυγάδευσε στην Τουρκία, εκτός από 6 γιατρούς που έμειναν με τον ΕΛΑΣ Σάμου). Από εκεί μεταφέρονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γιουγκοσλαβία, από όπου για καλή τους τύχη θα απελευθερωθούν από τους παρτιζάνους του Τίτο. Παράλληλα, οι Γερμανοί απελευθερώνουν και τον Φίλιππο Αμάξη. 

Πριν φύγουν οι Γερμανοί ανατίναξαν το κτίριο της ιταλικής διοίκησης και μια αποθήκη τροφίμων των Άγγλων. Από το ωστικό κύμα καταστράφηκαν όλες οι βάρκες του λιμανιού που βρίσκονταν τραβηγμένες στη στεριά. 

Από τις 18 Νοεμβρίου έως και τον Ιανουάριο του 1944 ο ΕΛΑΣ Ικαρίας έμεινε αποτραβηγμένος στη Μεσαριά. Ο κόσμος ζούσε με μια διαρκή αγωνία και αβεβαιότητα για το τι θα του ξημερώσει η επόμενη ημέρα. 

Αποχώρηση των Γερμανών το 1943 - Η ανατίναξη του ιταλικού Διοικητηρίου
Αρχείο Χ. Μαλαχία

 Άφιξη Γερμανών και Ιταλών φασιστών στο νησί 

Στις αρχές του Γενάρη του 1944, ένα γερμανικό πλοίο αράζει στο λιμάνι του Αγίου Κήρυκου. Οι Γερμανοί μένουν λίγες ώρες και συναντιόνται με τον γιατρό Αμάξη. Έδωσαν εντολή στον αστυνόμο, υπαξιωματικό της Χωροφυλακής Ευάγγελο Μαυρούδη, να βρει το πιστόλι του Αμάξη που του το είχαν πάρει οι αντάρτες και μετά έφυγαν ξανά με το πλοίο. 

Στις 16 του Γενάρη ήρθε ξανά στο Άγιο Κήρυκο ένα πλοίο με έναν λόγο Ιταλών μελανοχιτώνων. Εξαπέλυσαν τρομοκρατία στην περιοχή του Αγίου συλλαμβάνοντας 6 πολίτες, δέρνοντας και σπάζοντας παράθυρα. Οι συλλήψεις έγιναν με βάση έναν κατάλογο που πιθανόν να τους είχε φτιάξει ο Αμάξης. Τελικά φυλακίζουν τους 5 και αφήνουν τον Αργύρη Μωραΐτη. 

Αργότερα ο διοικητής τους δήλωσε ότι οι 5 θα εκτελεστούν αν δεν επιστραφεί από τον ΕΛΑΣ το όπλο του Αμάξη. Άνοιξαν μάλιστα και τους τάφους τους. 

Ο ΕΛΑΣ σε μερικές ώρες έστειλε μια μικρή επιτροπή στελεχών του. Σε αυτή ήταν ο Γιώργης Οικονόμου, ο Γιάννης Αδάμος και ο Πελοπίδας Λομβαρδάς. Η επιτροπή παρέδωσε στους Ιταλούς ορισμένα όπλα και αυτοί άφησαν τους 5 συλληφθέντες.

Οι Ιταλοί έφυγαν από το νησί στις 8 Φλεβάρη του 1944. 

Εποχή "Καπετάν Κώστα"

Από το Μάρτη του 1944 άρχισαν να έρχονται στο νησί κατά διαστήματα Γερμανοί που είχαν βάσεις στα Δωδεκάνησα. Αυτή την εποχή έμεινε γνωστός στο νησί ο "Καπετάν Κώστας". Ήταν ένας Γερμανός αξιωματικός της Γκεστάπο που ήξερε καλά ελληνικά με σμυρνέικη προφορά και αυτοαποκαλούνταν "Καπετάν Κώστας".

Οι Γερμανοί του "Καπετάν Κώστα"πλιατσικολογούσαν, έδερναν και έκλεβαν τους νησιώτες. Έμεναν 2-3 μέρες συλλαμβάνοντας ορισμένους νησιώτες για να μην τους επιτεθεί ο ΕΛΑΣ και αφού πλιατσικολογούσαν έφευγαν. Έκαψαν το καΐκι του Νικόλαου Κονταξόπουλου, έδειραν τη Σταματία Κονταξοπούλου και στις αρχές του Ιούνη στοχοποίησαν τα σπίτια ορισμένων επιφανών ΕΛΑΣιτών του νησιού. Έκαψαν το σπίτι του Γιάννη Τσερμέγκα στο Μαυράτο, του Πασβάνη στον Οξέ, της Ευθαλίας Μαρίκη στο Μαυρικάτο, του Φίλιππου Καραπέτη στο Περδίκι και του Πέτρου Φανταούτσου στο Πλωμάρι. 

Τελικά στα τέλη του καλοκαιριού του 1944 οι επιδρομές σταμάτησαν. 

Σύλληψη και εκτέλεση του Φίλιππου Αμάξη

Στις 31 Αυγούστου με 1 Σεπτεμβρίου 1944, το πρωί, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ συνέλαβαν στην πλατεία του Αγίου Κηρύκου, στο ζαχαροπλαστείο του Βαγγέλη Μωραΐτη τον δοσίλογο γιατρό Φίλιππο Αν. Αμάξη, 62 ετών. Τον μετέφεραν στη Φάρδη, λίγο πριν αρχίσει ο κατήφορος για τον Άρη ποταμό. Εκεί τον εκτέλεσαν. Μερικές μέρες μετά οι συγγενείς του βρήκαν τον τάφο του λίγα μέτρα κάτω από το μονοπάτι. Τον κήδεψαν στον Άγιο Κήρυκο στις 5 ή 6 Σεπτεμβρίου. 

Για την εκτέλεσή του το μεταβαρκιζιανό κράτος έκανε δεκάδες ανακρίσεις δημοκρατικών πολιτών και στελεχών του ΕΑΜ. Έως σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό το όνομα του ΕΛΑΣίτη που τον σκότωσε.

Απελευθέρωση

Ο ΕΛΑΣ Ικαρίας, στο τέλος του καλοκαιριού του 1944 συγκροτήθηκε σε τάγμα τριών λόχων (Άγιος Κήρυκος, Εύδηλος, Ράχες). Όλες οι δομές διοίκησης είχαν περάσει στο ΕΑΜ και οι λαϊκές επιτροπές του επικρατούσαν σε όλο το νησί. 

Στις 25 Μαρ΄τιου 1945 ήρθε στο νησί ο νομάρχης Σάμου Γεώργιος Γρηγορίου με λίγους χωροφύλακες και κάμποσους Ιερολοχίτες. Από εκεί ξεκινά η μαύρη περίοδος βίας και τρομοκρατίας για το νησί.


Πηγή: Γιώργος Λομβαρδάς, Αντιστασιακή Προοδευτική Ικαρία, Αλφειός, Αθήνα 2015

Όλοι στο συλλαλητήριο που καλεί το ΠΑΜΕ 15 Δεκέμβρη

 Όλοι στο συλλαλητήριο που καλεί το ΠΑΜΕ 15 Δεκέμβρη

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζοντας την απαράδεκτη διαδικασία του «κατεπείγοντος», ικανοποιώντας τις απαιτήσεις της ΕΕ, των δανειστών και της ντόπιας πλουτοκρατίας, φέρνει στη Βουλή τη δεύτερη δόση των προαπαιτούμενων. Μέσα σε αυτά είναι το "νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων", που θα έχει ισχύ από την 1/1/2016, η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, η παράδοση των κόκκινων δανείων στα κοράκια των χρηματαγορών.

Η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και η ΕΕ πέρα από το βαθύ πλήγμα που προσπαθούν να επιφέρουν αυτήν την περίοδο στον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης με νέες μειώσεις στις συντάξεις, αυξήσεις στα όρια ηλικίας, τσεκούρι στις παροχές υγείας και   πρόνοιας,   έχουν   διαμορφώσει   την   ευρύτερη   τακτική   τους,   τους αντιλαϊκούς και αντεργατικούς σχεδιασμούς τους, για τη συνέχεια.

Καμιά συναίνεση στη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας! Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή!

Τα καθημερινά χτυπήματα στη ζωή της εργατικής-λαϊκής οικογένειας πληθαίνουν, με τους πλειστηριασμούς κατοικιών, το τσεκούρι στα επιδόματα θέρμανσης, τις συνεχείς περικοπές δικαιούχων-ανέργων και των ποσών των συνολικών επιδομάτων ανεργίας σε περίοδο εκτεταμένης ανεργίας.

Τα μέτρα που φέρνουν πρέπει να συναντήσουν τοίχο από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους, να απαντήσουν στη νέα προσπάθεια τρομοκράτησης του εργαζόμενου λαού με παλιά και νέα διλήμματα για την ΕΕ, με εκβιασμούς για την πολιτική αστάθεια, σε συνθήκες που κορυφώνεται η εργοδοτική τρομοκρατία σε κάθε κλάδο.

Οργανώνουμε την αγωνιστική κλιμάκωση

χωρίς να χάσουμε λεπτό!

 Το ΠΑΜΕ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία και τις γυναίκες, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους να δυναμώσουμε τον αγώνα ενάντια στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς  κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!


Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, έδωσαν απάντηση στην κυβερνητική επιχείρηση εξαπάτησης που επιδιώκει να εμφανίσει τους εργαζόμενους συνένοχους στο σφαγιασμό των δικαιωμάτων τους, στο κλίμα συναίνεσης των κομμάτων που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο.

Το ΠΑΜΕ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά κέντρα, να πάρουν απόφαση για νέα απεργία τον Γενάρη για το ασφαλιστικό, για να μην περάσουν οι αντιασφαλιστικοί σχεδιασμοί.

Αυτά σημαίνουν ένταση των συλλογικών διαδικασιών με συζητήσεις στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, συσκέψεις, πλατιές συνεδριάσεις των ΔΣ, γενικές συνελεύσεις. Να δυναμώσει η ενημέρωση για το κοινωνικοασφαλιστικό παντού! Να μην περάσει η σιωπή, η συνενοχή στο έγκλημα που προετοιμάζουν!

Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη!

Να στηριχθούν οι αγώνες σε κλάδους, εργοστάσια, τόπους δουλειάς, ενάντια στις απολύσεις που πολλαπλασιάζονται, την καταβολή δεδουλευμένων καθώς χιλιάδες εργάτες παραμένουν απλήρωτοι για μήνες, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Στηρίζουμε τους αγώνες και την πανελλαδική κινητοποίηση των εργαζόμενων στα 5μηνα προγράμματα, τις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων σε όλη τη χώρα, τα αγωνιστικά μπλόκα των αγροτών.

Χρειάζεται να αποκαλυφθεί ο επιζήμιος ρόλος των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι η ώρα περισσότεροι εργαζόμενοι, τίμιοι συνδικαλιστές να βοηθήσουν να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό έλεγχο.

Το ΠΑΜΕ αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και καλεί σε αποφασιστική αναμέτρηση, συμπόρευση σε σκληρό αγώνα για το μεγάλο μέτωπο της κοινωνικής ασφάλισης.

Η παρεμπόδιση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ απαιτεί σήμερα απ’ όλους τους εργαζόμενους συμμετοχή στην οργάνωση του αγώνα, κοινωνική συμμαχία και κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα, απαιτεί να δυναμώσει η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Όλοι στο συλλαλητήριο που καλεί το ΠΑΜΕ

15 Δεκέμβρη, στις 18.00, στην ΟΜΟΝΟΙΑ

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ Η κρίση, η διαχείρισή της και οι δραστικές περικοπές στους εργαζόμενους

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

Η κρίση, η διαχείρισή της και οι δραστικές περικοπές στους εργαζόμενους

Η «Microsoft» εξαγόρασε τη «Nokia», αλλά έκλεισε παραγωγικές μονάδες στη Φινλανδία πετώντας εργαζόμενους στην ανεργία

Στη Φινλανδία θα γίνει συζήτηση το 2016 για το ζήτημα εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Αυτό ανακοινώθηκε επίσημα μετά την κατάθεση 50.000 υπογραφών «από πολίτες που επιθυμούν να διεξαχθεί αυτή η συζήτηση στη Βουλή» - αυτός είναι και ο αριθμός που χρειάζεται για να γίνει αυτή η συζήτηση - ουσιαστικά από ανθρώπους που θέλουν την έξοδο από την Ευρωζώνη. Αυτό που ζητάνε είναι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Φινλανδίας στην ΟΝΕ. Αυτό βεβαίως μπορεί να γίνει μόνο αφού η Βουλή ψηφίσει υπέρ του δημοψηφίσματος. Το θέμα φαίνεται ότι εκφράζει μεγάλο βαθμό δυσαρέσκειας των Φινλανδών από τις εξελίξεις στην οικονομία της χώρας. Ο Φινλανδός ευρωβουλευτής Πάαβο Βαϊρίνεν, που ξεκίνησε τη διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών, έχει δηλώσει ότι από το 2008, χρονιά που ξεκίνησε η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, η οικονομία της Φινλανδίας, δηλαδή το ΑΕΠ, έχει μειωθεί κατά 6%.
Τα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ δεν διευκρινίζουν αν η δυσαρέσκεια των Φινλανδών, και ιδιαίτερα αυτών που υπογράφοντας ζητούν την έξοδο από την Ευρωζώνη, εκφράζεται από τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα ή τμήματα των μεσαίων στρωμάτων και της αστικής τάξης που πλήττονται από την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της από την κυβέρνηση της χώρας, ή δε βοηθιούνται να ανακάμψουν, ή ακόμη που εκτιμούν ότι με εθνικό νόμισμα και άλλες συμμαχίες εκτός Ευρωζώνης υπηρετούνται αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους. Για παράδειγμα, η Φινλανδία είχε οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία οι οποίες χτυπήθηκαν λόγω των εκατέρωθεν - ΕΕ και Ρωσίας - οικονομικών κυρώσεων, με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία και τους ανταγωνισμούς που εκφράζονται με επίκεντρο αυτήν την κρίση.

Η οικονομική κρίση

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τις εξελίξεις στην οικονομία της Φινλανδίας.
Στη Φινλανδία έχει εκδηλωθεί καπιταλιστική οικονομική κρίση εδώ και πάνω από τρία χρόνια. Και μάλιστα έχουν χτυπηθεί κλάδοι της βιομηχανίας που στήριζαν την οικονομία της, όπως οι χαρτοβιομηχανίες, η βιομηχανία ξυλείας, αλλά και η βιομηχανία της πληροφορικής και ιδιαίτερα του διεθνικού μονοπωλίου γνωστού από την κινητή τηλεφωνία «Nokia», ναυαρχίδας της βιομηχανίας της, αφού έφτασε να παράγει το 10% του ΑΕΠ της χώρας, με κατάληξη την εξαγορά της από τη «Microsoft». Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν σε μαζική ανεργία πολλές βιομηχανικές περιοχές, αφού έγιναν απολύσεις, έκλεισαν εργοστάσια ξυλείας και χαρτοβιομηχανίας, ενώ η «Microsoft» έκλεισε τις μη κερδοφόρες μονάδες της «Nokia», σε περιοχές όπου η οικονομία στηριζόταν αποκλειστικά από την εταιρεία κινητών.
Την κρίση όξυνε επίσης η επιβολή κυρώσεων από τις ΗΠΑ και την ΕΕ στη Ρωσία, με την οποία η Φινλανδία έχει σύνορα μήκους 1.340 χιλιομέτρων και εκτεταμένες οικονομικές συναλλαγές, αλλά και η Ρωσία έχει πάρει αντίμετρα, ενώ και η ρωσική καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε κρίση. Αυτά επιδρούν αρνητικά στην οικονομία της Φινλανδίας.
Η Φινλανδία είχε ταχθεί κατά της επιβολής κυρώσεων στη Ρωσία για το ζήτημα της Ουκρανίας. Ομως, έχει υποχρεωθεί να τηρεί τις ευρωπαϊκές κυρώσεις και αυτό την έχει φέρει σε δύσκολη θέση. Για παράδειγμα, τον Ιούλη του 2015 η κυβέρνηση απαγόρευσε την είσοδο του προέδρου της ρωσικής Βουλής στη χώρα και συνολικά την είσοδο της ρωσικής αποστολής και τη συμμετοχή της στη συνεδρίαση του ΟΑΣΕ για τη 40ή επέτειο της υπογραφής της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι. Αυτό προκάλεσε οξύ πρόβλημα στις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος τέτοιων προβλημάτων θυμίζουμε ότι το 70% περίπου της Ενέργειας που καταναλώνει η Φινλανδία το προμηθεύεται από τη Ρωσία. Σχεδόν όλη η ποσότητα αργού πετρελαίου, άνθρακα και φυσικού αερίου εισάγεται από τη Ρωσία. Ο τουρισμός στο Ελσίνκι τροφοδοτείται κυρίως από Ρώσους. Επίσης, στη Ρωσία δραστηριοποιούνται φινλανδικές επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, ο όμιλος «Stockmann» λειτουργεί πολλά υποκαταστήματα, ενώ οι φινλανδικές βιομηχανίες ξυλείας εισάγουν σημαντικές πρώτες ύλες από τη Ρωσία.
Μετά απ' όλ' αυτά γίνεται κατανοητό ότι υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου στη Φινλανδία, όπως π.χ. αυτά που τα συμφέροντά τους πραγματοποιούνται μέσω των σχέσεων με τη Ρωσία, που αντιδρούν στη συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι στη Φινλανδία αντιλαμβάνονται την τωρινή οικονομική κρίση ως χειρότερη από εκείνη της δεκαετίας του 1990.
Στις 28 Ιούλη 2015 αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «newpost.gr» και σε άλλα αστικά ΜΜΕ άρθρο της «Le Monde» για τη Φινλανδία, με την εξής αναφορά: «Σήμερα, η "Nokia" δεν έχει πλέον το ίδιο πεδίο δράσης, ο κύκλος εργασιών της ανήλθε στα 12,73 δισ. ευρώ στα τέλη του 2014, έναντι 29,2 δισ. ευρώ στα τέλη του 2004, και οι ρωσικές κυρώσεις καταπόντισαν την οικονομία της εξαγωγικής χώρας. Η χώρα είναι αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη περίοδο ύφεσης στην ιστορία της, με τρία συνεχή χρόνια χωρίς ανάπτυξη».

Η διαχείριση...

Εγραφε επίσης: «Το κυβερνητικό πρόγραμμα που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Μαΐου (σ.σ. 2015) έχει θέσει ως στόχο την εξοικονόμηση 10 δισ. ευρώ έως το 2030. Ολοι οι τομείς θα επηρεαστούν από αυτά τα μέτρα λιτότητας, από την Υγεία μέχρι τη Διοίκηση, την Εκπαίδευση και την ανθρωπιστική βοήθεια».
Στο ίδιο άρθρο της «Le Monde» σε σχέση με την οικονομία της Φινλανδίας αναφέρεται: «Στο υπουργείο Οικονομικών αναγνωρίζουν ότι το σημερινό επίπεδο του χρέους δεν προκαλεί ακόμη ανησυχία, αλλά θα μπορούσε να προκαλέσει στο μέλλον: Το πρόβλημα είναι μάλλον ο τρόπος με τον οποίο το χρέος αυξάνεται και οφείλουμε να λάβουμε μέτρα για να το αποτρέψουμε αυτό (...) Η ήδη μεγάλη μείωση των κοινωνικών δαπανών είχε περιορισμένο αντίκτυπο στο ρυθμό ανάπτυξής μας και την ανεργία που μειωνόταν (σ.σ. τώρα η ανεργία αυξήθηκε στο πρωτόγνωρο για τη Φινλανδία ποσοστό του 11%). Πριν από το 1995 και την εισαγωγή του ευρώ, η χώρα είχε προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματός της για να ενισχύσει τις εξαγωγές». Είχαν πάρει, λοιπόν, όλα τα μέτρα ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά επανήλθε η κρίση, μετά το ξεπέρασμα της προηγούμενης τη δεκαετία του 1990.
Ταυτόχρονα, το κρατικό χρέος της Φινλανδίας αυξήθηκε σημαντικά, από 32,7% του ΑΕΠ το 2008 στο 59,3% το 2014. Σε έξι χρόνια, το ύψος του σχεδόν διπλασιάστηκε και από 63 δισ. ευρώ έφτασε στα 121 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση κάνει επίσης δραστικές περικοπές για εξοικονόμηση κρατικού χρήματος ώστε να μπορεί να αποπληρώνει το κρατικό χρέος. Περικοπές που έχουν δραματικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους, αφού έχουν σχέση με τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Εκπαίδευση.
Φαίνεται όμως ότι όλ' αυτά τα μέτρα δεν αρκούν για την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση. Αλλωστε, η διαχείρισή της απαιτεί και μέτρα που να ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα, μέτρα που να αυξάνουν το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου.
Σε ρεπορτάζ αστικών ΜΜΕ τον Ιούλη του 2015 αναφέρονταν περίπου τα εξής: Η οικονομία της Φινλανδίας, την οποία η κυβέρνησή της διαχειρίζεται με πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας συμφωνώντας με την αυστηρή γραμμή της Γερμανίας, καλείται να θέσει σε εφαρμογή αυτή τη σκληρή οικονομική πολιτική. Ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας, Γιούχα Σιπίλα, πρόκειται να παρουσιάσει σχέδιο για τη μείωση των μισθών κατά 5% έως το 2019 καθώς θεωρείται η μοναδική λύση προκειμένου να βρεθεί διέξοδος στο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της χώρας. Διαφορετικά, θα αναγκαστεί η χώρα να ζητήσει πακέτο διάσωσης 1,5 δισ. ευρώ. Εκτός από την κατάρρευση του ομίλου τεχνολογίας «Νokia Oyj», το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Πελέρβο στο Ελσίνκι προβλέπει ότι η παραγωγή στον κλάδο χαρτοπολτού θα υποχωρήσει κατά 6% - 7% το 2015 και κατά 4% - 5% το 2016.

Ο στόχος των 800 ευρώ...

Βεβαίως, τώρα, η κυβέρνηση της Φινλανδίας ετοιμάζεται να πάρει άλλα μέτρα διευκόλυνσης των καπιταλιστών στη μισθολογική πολιτική. Ετσι, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Independent», η κυβέρνηση ετοιμάζει σχέδιο για «εθνικό μισθό» 800 ευρώ το μήνα σε όλους, εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους. Ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε: «Για εμένα, η παροχή βασικού εισοδήματος σε όλους σημαίνει απλοποίηση του συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Ασφάλισης». Θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί να δίνεται και στους εργαζόμενους; Στους εργαζόμενους θα δίνεται ως κρατικό επίδομα γιατί η εφαρμογή του προϋποθέτει να κοπούν παροχές που έχουν αυτή τη στιγμή, όπως π.χ. επιδόματα που δίνονται μέσω μισθών, άλλα επιδόματα, όπως ανεργίας, στέγασης, ΑμΕΑ, παροχές σε μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά και παροχές στον τομέα της Υγείας. Υπάρχουν φωνές στη Φινλανδία που μιλούν για κατάργηση του «σκανδιναβικού μοντέλου Πρόνοιας», με έναν πλάγιο όσο και ελκυστικό τρόπο.
Η πρόταση λένε ότι έχει ως στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας, διευκολύνοντας τους ανέργους να δεχθούν δουλειές με χαμηλό εισόδημα. Αλλά αυτή η πολιτική απαλλάσσει τους καπιταλιστές από ένα μεγάλο μέρος των μισθών, δηλαδή πληρώνουν λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς, άρα αυξάνεται το ποσοστό κέρδους τους. Ομως, η κρατική αυτή παροχή πληρώνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, από τα φορολογικά έσοδα δηλαδή, άρα τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι, ενώ το κράτος θα έχει οικονομικό όφελος από τις περικοπές σε τομείς όπως η Υγεία και τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα.
Το επιχείρημα ότι θα βρουν δουλειά άνεργοι με μικρότερο μισθό απ' αυτό των Συλλογικών Συμβάσεων, σημαίνει ότι τα 800 ευρώ είναι μοχλός συμπίεσης των μισθών έως αυτό το ύψος. Αλλά όσο υπάρχει καπιταλιστική κρίση, άρα και αδυναμία αύξησης της παραγωγής εμπορευμάτων και υπηρεσιών, οι επιχειρηματικοί όμιλοι δε χρειάζονται επιπλέον εργατικά χέρια, ίσα ίσα, το αντίθετο, αναδιοργανώνουν την παραγωγή έτσι που να εντατικοποιούν τη δουλειά απολύοντας εργαζόμενους. Αν υπάρξουν κάποιες προσλήψεις αυτό γίνεται σε κλάδους και επιχειρήσεις που μπορούν να λειτουργούν με μερική απασχόληση ή με ευέλικτες μορφές εργασίας, άρα όχι σταθερή δουλειά με πλήρη ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, επομένως και με μισθούς - φιλοδωρήματα.
Για να υπάρχει ένα σχετικό μέτρο σύγκρισης ως προς το όφελος της εργοδοσίας στη Φινλανδία με την κρατική παροχή των 800 ευρώ στους μισθούς, ας δούμε ένα παράδειγμα. Η Φινλανδία ζήτησε το 2014 από την Ελλάδα, μέσω ΟΑΕΔ, να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές. Ο ΟΑΕΔ αναφέρει ότι σύμφωνα με τις Συλλογικές Συμβάσεις ο βασικός (σ.σ. κατώτατος) μισθός στη Φινλανδία, για νοσηλευτές είναι 1.935,44 ευρώ το μήνα, για 40 ώρες δουλειάς τη βδομάδα. Δηλαδή, σε έναν κατώτατο μισθό 1.935 ευρώ η εργοδοσία, απαλλασσόμενη από τα 800 ευρώ, έχει όφελος 41,34%.

***

Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν αυτό που το ΚΚΕ λέει από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης και στην Ελλάδα. Οτι δηλαδή η πολιτική διαχείρισής της από τις κυβερνήσεις, σε όλα τα κράτη, είναι η ίδια, ρίχνει όλες τις συνέπειες στις πλάτες των εργαζομένων. Οτι αυτή η πολιτική ενισχύει την κερδοφορία του κεφαλαίου τσακίζοντας την τιμή της εργατικής δύναμης σε μισθούς, ασφαλιστικά δικαιώματα, άλλες παροχές, αλλά και στον εργάσιμο χρόνο. Οτι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος στα πλαίσια του καπιταλισμού, παρά μόνο στην ανατροπή του, στην εγκαθίδρυση εργατικής, λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Λ.

ΓΑΛΛΙΑ Οταν το κεφάλαιο ψάχνει τους ικανότερους υπηρέτες του...

ΓΑΛΛΙΑ

Οταν το κεφάλαιο ψάχνει τους ικανότερους υπηρέτες του...

• Σήμερα ο β' γύρος των περιφερειακών εκλογών
• Η ενίσχυση του «Εθνικού Μετώπου» συνδέεται με την προσπάθεια της αστικής τάξης να βρει εναλλακτικές υπεράσπισης της θέσης της

Η γαλλική αστική τάξη ψάχνει κι άλλους, άφθαρτους και ικανούς εκπροσώπους (φωτ. από την τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του FN)

Τη βδομάδα που μεσολάβησε από τον α' γύρο των περιφερειακών εκλογών επιβεβαιώθηκε ότι το γαλλικό κεφάλαιο έχει ανασκουμπωθεί για τα καλά, προκειμένου το επόμενο διάστημα, αφενός να κλιμακώσει την ολομέτωπη επίθεση στα λαϊκά - εργατικά στρώματα, αφετέρου να εξετάσει όλες τις πιθανές εναλλακτικές που μπορεί να αξιοποιήσει στον ανταγωνισμό του με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η «πρωτιά» που σημείωσε το «Εθνικό Μέτωπο» (Front National - FN) στις 6 από τις 13 Περιφέρειες της χώρας χαρακτηρίστηκε «σοκ» και τροφοδότησε πλήθος αναλύσεων για μια «ακραία πολιτική δύναμη», από την οποία «κινδυνεύει η δημοκρατία», έτσι ώστε να αποσιωπηθoύν δυο βασικά ζητήματα: Και το ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια το FN ενισχύθηκε με τη συστηματική στήριξη και των «συντηρητικών», «δεξιών» (που σήμερα εκφράζουν πρώτα οι «Ρεπουμπλικάνοι» του Ν. Σαρκοζί) και των «προοδευτικών», «αριστερών» (όπου κυριαρχεί το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα, «Parti Socialiste» - PS) και το ότι οι θέσεις του FN ούτε καινούριες είναι ούτε πρωτόγνωρες, αντίθετα εκφράζουν τον προβληματισμό όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της αστικής τάξης, για αυτό άλλωστε και παραλλαγές τους αποτελούν πλέον και προτεραιότητες τόσο του PS όσο και των Ρεπουμπλικάνων («Les Republicains» - LR).
Ολες οι υπόλοιπες (πλην FN) «δημοκρατικές» δυνάμεις επικέντρωσαν όλη την προεκλογική τους δράση και κριτική στην «ανάγκη» να δημιουργηθεί «φράγμα στο FN», με το PS να αποσύρει εντελώς τους υποψηφίους του σε ορισμένες περιφέρειες, καλώντας σε υπερψήφιση των LR. Στην ίδια «κατά των άκρων» τακτική κινήθηκε και το «Μέτωπο της Αριστεράς» (Front de Gauche - FG), αν και η ηγεσία του προσπάθησε να κρυφτεί με τεχνάσματα του τύπου «στηρίζουμε τους αντιπάλους του FN με τον όρο ότι υπάρχει διαφορά».

Συμφωνούν στα νέα αντιλαϊκά μέτρα

Κι ενώ όλες τις προηγούμενες μέρες οι «δημοκρατικές» αστικές εφημερίδες κυκλοφορούσαν με πρωτοσέλιδα που εικόνιζαν το σήμα του FN να στέκεται απειλητικά πάνω από τη Γαλλική Δημοκρατία, έμενε στο απυρόβλητο όλη η ατζέντα που έχει ήδη συμφωνηθεί για το πώς θα ξεδιπλωθεί μια άγρια αντιλαϊκή καταιγίδα το επόμενο διάστημα:

• Η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα εφαρμοστούν απαρέγκλιτα όλα τα μέτρα που απαιτεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας (ιδιωτικοποιήσεις, νέες αντεργατικές ανατροπές, μείωση δημόσιων δαπανών κ.τ.λ.).
• Το παζάρεμα των ευρωενωσιακών κανόνων «δημοσιονομικής προσαρμογής», το οποίο προτάσσουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις (και δεν αφορά κανενός είδους ανακοπή της αντιλαϊκής καταιγίδας, αλλά μόνο τη μεγαλύτερη ευελιξία στήριξης του ντόπιου κεφαλαίου) θα «στριμώξει» ακόμα περισσότερο το λαό στις Συμπληγάδες των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως εκδηλώνονται και εντός ΕΕ.
• Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που τέθηκε σε εφαρμογή μετά το μακελειό της 13ης Νοέμβρη και γρήγορα επεκτάθηκε στους τρεις μήνες, ήδη συζητιέται να επεκταθεί ξανά, στους έξι μήνες, παρατείνοντας την αστυνομοκρατία, την «αξιοποίηση» του στρατού για την «εσωτερική ασφάλεια» και μια σειρά μέτρων καταστολής που επιτρέπουν μέχρι και τη διάλυση οργανώσεων, τη σύλληψη ή τον περιορισμό κατ' οίκον ατόμων για τα οποία μπορεί απλά να υπάρχει η «υπόνοια» σύνδεσής τους με «τρομοκρατική ενέργεια».
• Η συμμετοχή της χώρας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μέση Ανατολή διευρύνεται με όλους τους τρόπους, παράλληλα με μια ιδεολογικοπολιτική επιχείρηση που εμφανίζει τους βομβαρδισμούς σε Συρία και Ιράκ ως μέσο «αντιμετώπισης των τρομοκρατών» (τους οποίους βέβαια τους έστησαν οι ίδιοι που σήμερα τους αντιπαλεύουν).

Σε όλα τα παραπάνω συμφωνούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις: Σοσιαλιστές, ρεπουμπλικάνοι, ακροδεξιοί αλλά και οπορτουνιστές, αφού και οι όποιες διαφωνίες διατυπώνονται αφορούν επιμέρους πλευρές ή διαδικαστικά ζητήματα και αφού όλοι τους ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, αυτή της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου που θέλουν να πείσουν το γαλλικό λαό ότι πρέπει να θεωρεί και δικά του συμφέροντα. Για αυτό και, ενώ η νέα θύελλα έχει ήδη σχεδιαστεί, όλη την περασμένη βδομάδα η συζήτηση επικεντρώθηκε στο αν το πάνω χέρι στις περιφέρειες θα το έχει το FN ή οι εκλογικοί του αντίπαλοι και όχι στο ότι στην ουσία ο διαχωρισμός τους είναι κάλπικος από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Για να πειστεί ο λαός ότι έξω από τις «εναλλακτικές» που το κεφάλαιο του προσφέρει να διαλέξει, δεν υπάρχει καμιά επιλογή.

Η πλουτοκρατία ζητά «προσαρμογή»

Τα αποτελέσματα των εκλογών εκφράζουν διεργασίες ως προς τις επιλογές της γαλλικής πλουτοκρατίας. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του Ολάντ να «στραφεί» και στη Ρωσία για τη συγκρότηση ενός «κοινού» διεθνούς «μετώπου κατά της τρομοκρατίας» (χωρίς να επιτρέπονται φυσικά βιαστικές ή απόλυτες εκτιμήσεις). Οπως καθόλου τυχαία δεν ήταν η επιλογή και των LR και του FN, αμέσως μετά το μακελειό της 13ης Νοέμβρη, να θέσουν θέμα «αναπροσαρμογής της εξωτερικής πολιτικής». Το γαλλικό κεφάλαιο μετρά σημαντικές απώλειες από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και την ένταση της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, μελετά λοιπόν τις επιλογές που έχει για να υπερασπιστεί τη θέση και τη δύναμή του. Ακριβώς σε αυτήν τη βάση ανεβαίνει η επιρροή του FN, ως αποτέλεσμα της στήριξης σημαντικών μερίδων του γαλλικού κεφαλαίου.
Ο «οικονομικός πατριωτισμός», για τον οποίο μιλά το FN, εξηγώντας ότι πρέπει να στηριχτούν οι γαλλικές εταιρείες έναντι των «ξένων», δε συνδέεται παρά με το «καμπανάκι» που χτυπά η γαλλική πλουτοκρατία για την ανάγκη θωράκισής της απέναντι σε αντίπαλους μονοπωλιακούς ομίλους που τα τελευταία χρόνια μεγάλωσαν το προβάδισμα από τις δικές της επιδόσεις. Βεβαίως, δε μοιράζονται όλα τα τμήματα της αστικής τάξης τις ίδιες γνώμες για το πώς θα βγει από το τούνελ της οικονομικής στασιμότητας. Ομως αυτές οι διαφωνίες σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απασχολούν το λαό, αφού είναι διαφωνίες ως προς τον τρόπο που θα συνεχιστεί η σφαγή του.
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα του β' γύρου, το FN έχει ήδη αναλάβει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του γαλλικού κεφαλαίου. Πάντως, τις τελευταίες μέρες πύκνωσαν στο γαλλικό Τύπο τα δημοσιεύματα για τη στήριξη που διάφοροι επιχειρηματίες εκφράζουν ανοιχτά στο FN. Μάλιστα, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν παινεύεται επειδή σε πολλές περιφέρειες ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων του είναι επιχειρηματίες.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιστολή που έστειλε στη Λεπέν ο επικεφαλής του ομίλου «Μποντουέλ» (παράγει και εμπορεύεται επεξεργασμένα τρόφιμα με 58 μονάδες σε Ευρώπη και Αμερική) Κριστόφ Μποντουέλ, για να διευκρινίσει ότι «η οικογένεια Μποντουέλ την οποία εκπροσωπώ ...δε μοιράζεται σε καμία περίπτωση κρίσεις που πρόσφατα διατύπωσε ο Μπρουνό Μποντουέλ» (σ.σ. πρώην επικεφαλής του ομίλου που στρατεύτηκε στον «αγώνα κατά του FN»), σπεύδοντας προφανώς να ξεκαθαρίσει ότι το πρόγραμμα του FN δεν προκαλεί καμιά αποστροφή σε μερίδες του επιχειρηματικού κόσμου.
Τον περασμένο Αύγουστο, είχε συζητηθεί έντονα η δήλωση του Σαρλ Μπεγκμπεντέρ, ιδιοκτήτη του ομίλου «Agrogeneration» (δραστηριοποιείται στον κλάδο των τροφίμων, με μεγάλη παρουσία στην Ουκρανία), πρώην μεγαλοστελέχους ισχυρών εταιρειών όπως η «Poweo» (Ενέργεια), με «θητεία» ως στέλεχος στην «Paribas», στην «Credit Suisse» κ.τ.λ., αλλά και πρώην υποψηφίου προέδρου της MEDEF, πρώην εθνικού γραμματέα του UMP (το κόμμα του Σαρκοζί που πρόσφατα μετεξελίχτηκε σε «Les Republicains»), ο οποίος είχε πει: «Δε θα δίσταζα ούτε ένα δευτερόλεπτο και δε θα είχα κανέναν ενδοιασμό να στηρίξω το FN». Αν και ο Μπεγκμπεντέρ προσπάθησε μετά να ανασκευάσει δηλώνοντας ότι στηρίζει την πολιτική οικογένεια από την οποία προέρχεται, η δήλωσή του ήταν χαρακτηριστική.

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ Το εκλογικό αποτέλεσμα όχημα για επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Το εκλογικό αποτέλεσμα όχημα για επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα

Μέλη του PSUV προσέρχονται στην Ολομέλεια του Συνεδρίου τους για την εκτίμηση του αρνητικού αποτελέσματος

Οι βουλευτικές εκλογές στη Βενεζουέλα της περασμένης Κυριακής και τα αποτελέσματά τους, με τη νίκη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που εκφράζουν τμήματα της αστικής τάξης που εναντιώθηκαν στην 17χρονη «τσαβική» διακυβέρνηση, με τη στήριξη των ΗΠΑ και άλλων κρατών, έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα στη χώρα, που επηρεάζουν και την ευρύτερη περιοχή. Είναι η πρώτη φορά που «αντι-τσαβικός» συνασπισμός, αποτελούμενος βασικά από αντιδραστικές δυνάμεις, κέρδισε εκλογές μετά από 16 χρόνια από την έναρξη της λεγόμενης Μπολιβαριανής Διαδικασίας που εγκαινίασε το 1998 (1999 έγινε Πρόεδρος) ο ιστορικός πλέον ηγέτης Ούγκο Τσάβες Φρίας (πέθανε το 2013 χτυπημένος από τον καρκίνο). Και τώρα έγινε με συντριπτικό τρόπο. Ετσι, η συμμαχία των 21 κομμάτων, ένα συνονθύλευμα «κεντροδεξιών» και «κεντροαριστερών» κομμάτων με την επωνυμία «Τραπέζι Δημοκρατικής Ενότητας» (MUD) πήρε το 56,2% των ψήφων ή 7.707.422 και αντίστοιχα το 67,07% της Βουλής των 167 εδρών, δηλαδή τα 2/3 ή 112 έδρες. Ενώ η εκλογική συμμαχία «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλος - Σιμόν Μπολίβαρ» (GPP - SB) (όπου κυρίαρχο είναι το κυβερνών διαταξικό Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PSUV) και συμμετέχουν δεκάδες κόμματα που στηρίζουν τη λεγόμενη Μπολιβαριανή Διαδικασία και το ΚΚ Βενεζουέλας, (το οποίο στηρίζει κριτικά τη διαδικασία) πήρε το 40,8% ή 5.599.025 ψήφους και αντίστοιχα το 32,93% των εδρών ή 55 έδρες.

Η συμμετοχή κινήθηκε στο 75%, ενώ το εκλογικό σύστημα είναι ένα μεικτό σύστημα ενισχυμένης και απλής αναλογικής, ενώ το μοντέλο διοίκησης είναι προεδρικό, και η θητεία του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο και προέδρου του ΕΣΚΒ (PSUV) λήγει κανονικά το Μάη του 2019.
Επίσης, αξίζει τον κόπο να δούμε την κατανομή στη νέα Βουλή που αναλαμβάνει καθήκοντα στις 5 Γενάρη του 2016. Από τo MUD το «Πρώτα Δικαιοσύνη» έχει 33 έδρες, η «Δημοκρατική Δράση», 25, το «Νέα Εποχή» 18, και ακολουθούν άλλα με μικρότερη εκπροσώπηση, ενώ στηρίζουν και οι 3 βουλευτές από τις ινδιάνικες φυλές.
Από τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλο»: Το PSUV παίρνει 52, το ΚΚ Βενεζουέλας, 2 και η «Ρεπουμπλικανική Πρωτοπορία», 1.

Τι αλλάζει;

Η πλειοψηφία των 2/3 που έχει η αντιδραστική αντιπολίτευση, που αυτοχαρακτηρίζεται ως σοσιαλδημοκρατική και κεντρώα και ότι δήθεν δεν θέλει «αναμέτρηση και εκδίκηση», ανοίγει το δρόμο με βάση το σύνταγμα να ζητήσει αναθεώρηση νόμων, συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, διεξαγωγή δημοψηφίσματος (αν καταθέσει συνολικά τουλάχιστον 4 εκατομμύρια υπογραφές) ακόμα και πρόταση αποπομπής υπουργών ή και του Προέδρου. Το ποια τελικά τακτική θα ακολουθήσει δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Το σίγουρο είναι ότι αντλεί διδάγματα από παλιότερες τακτικές της, της ανοιχτής στήριξης δηλ. του πραξικοπήματος κατά του Προέδρου Τσάβες και της κυβέρνησής του, που ανατράπηκε από τη λαϊκή κινητοποίηση το 2002, και που τη στιγμάτισε για χρόνια, χάνοντας ερείσματα στο λαό, ιδιαίτερα στα πιο φτωχά στρώματα που στήριζαν την «Μπολιβαριανή Διακυβέρνηση».
Οι διαθέσεις της αντιπολίτευσης, όπως αποτυπώνονται στις αστικές εφημερίδες, είναι αντιφατικές. Αλλοι προτάσσουν το «ξήλωμα» νόμων, την απαίτηση για απελευθέρωση φυλακισμένων αστών πολιτικών που χαρακτηρίζονται «πολιτικοί κρατούμενοι», όπως ο Λεοπόλντο Λόπες, που έχει καταδικαστεί σε 14 χρόνια φυλακή για οργάνωση εγκληματικών ενεργειών (που το 2014 οδήγησαν στο θάνατο δεκάδες ανθρώπους σε συγκεντρώσεις δημιουργίας χάους). Αλλοι προτάσσουν την ανάγκη αλλαγής του «οικονομικού μοντέλου» και των συμμαχιών της χώρας, ακυρώνοντας τις στενές σχέσεις με την Κούβα και επαναπροσανατολίζοντας στη στενότερη συμμαχία με τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και απόψεις για «εθνική συνεννόηση», «συμβιβασμούς» και «διατήρηση» των λεγόμενων «κοινωνικών προγραμμάτων».
Αυτήν τη στιγμή, είναι δύσκολο να προβλεφτεί ποια τακτική θα ακολουθηθεί, αν και πιο πιθανός δείχνει ένας συνδυασμός που θα μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, με προσπάθεια και απόσπασης της λαϊκής συναίνεσης. Το σίγουρο είναι ότι μια σειρά παροχές προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα που είχαν διαμορφωθεί σε όλη τη 17χρονη διακυβέρνηση μπαίνουν στο στόχαστρο.
Ενδεικτική, πάντως, της αντιπαράθεσης που αναμένεται είναι και η πρώτη αντίδραση της Ενωσης των Βιομηχάνων και Μεγαλεμπόρων (FEDECAMARAS) (αυτών που το 2002 πρωτοστάτησαν στο πραξικόπημα κατά του Τσάβες, τότε είχαν ορίσει και τον Πρόεδρό τους Π. Καρμόνα «μεταβατικό πρόεδρο»), η οποία ζήτησε κατάργηση του λεγόμενου Οργανικού Εργατικού Νόμου, που εξασφαλίζει κάποια στοιχειώδη προστασία στους εργαζομένους.
Βεβαίως, τη νίκη της αντίδρασης στη Βενεζουέλα χαιρέτισαν εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών χωρών και οργανισμών, από τις ΗΠΑ και την Ισπανία έως την ΕΕ που χαρακτήρισαν ως «ιστορική αλλαγή». Από την άλλη, η καπιταλιστική Ρωσία που έχει αναπτύξει σχέσεις με τη Λατινική Αμερική, κάλεσε να υπάρξει εθνική συνεννόηση και να μην υπάρξει εμφύλια διαμάχη.

«Μούδιασμα» στο «Μπολιβαριανό στρατόπεδο»

Ο Πρόεδρος της χώρας, Νικολάς Μαδούρο, από την πρώτη στιγμή αναγνώρισε την ήττα, λέγοντας ότι «ηττηθήκαμε από τον οικονομικό πόλεμο» και ότι «η επανάσταση περνάει σε ένα άλλο στάδιο και πρέπει να καταφύγουμε στις κατακόμβες και να ξαναγεννηθούμε», ενώ «χαρακτήρισε το αποτέλεσμα συγκυριακό», αλλά και «νίκη της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα».
Το PSUV προχώρησε την Πέμπτη σε έκτακτη Ολομέλεια του 3ου Εθνικού Συνεδρίου που ονομάζει και «διαρκές», για να υπάρξει γρήγορα μια διαδικασία ανανέωσης του πολιτικού λόγου και της δράσης του κόμματος και της κυβέρνησης. Ο Μαδούρο ζήτησε την παραίτηση των υπουργών της κυβέρνησης, ανακοίνωσε ότι και οι παραιτήσεις των στελεχών της ηγεσίας του κόμματος τέθηκαν στη διάθεσή του, σε μια προσπάθεια βαθιάς ανανέωσης σε όλες τις βαθμίδες του κόμματος. Ταυτόχρονα, ζήτησε «επαναστατική πειθαρχία» και «διόρθωση, επανεκτίμηση αποφάσεων, επανεκκίνηση της δράσης, αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, άμεση επαφή με τον κόσμο, βαθιά γνώση των καθημερινών προβλημάτων, βελτίωση του τρόπου προπαγάνδας των ιδεών και της πολιτικής του κόμματος». Ανακοίνωσε ότι η ανανεωμένη κυβέρνησή του θα είναι «κυβέρνηση στο δρόμο για την υπεράσπιση του λαού και των κατακτήσεων της επανάστασης» και ότι θα ενεργοποιηθούν οι λεγόμενες «Μονάδες Μάχης Μπολίβαρ - Τσάβες».
Βεβαίως, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο όρος «επανάσταση» δεν αποδίδει την πολιτική αλλαγή που είχε συντελεστεί στη Βενεζουέλα τα 17 χρόνια Μπολιβαριανής Διακυβέρνησης. Οι εθνικοποιήσεις, τα προγράμματα άμβλυνσης της οξυμένης φτώχειας, (αναλφαβητισμός, έλλειψη υποδομών Υγείας, Παιδείας με τη βοήθεια της Κούβας, λαϊκές κατοικίες, διατροφή με επιδοτούμενα προγράμματα σε φτωχογειτονιές, παροχή χαμηλότοκων δανείων, γη σε άκληρους αγρότες κ.λπ.) που σε μεγάλο βαθμό υλοποιούνταν μέσω οργάνωσης εθελοντικής εργασίας, οι αστικοί εκσυγχρονισμοί, η επαναδιαπραγμάτευση των διεθνών σχέσεων σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο δε συνιστούν καμιά κοινωνικο-οικονομική ανατροπή. Οι βασικοί κλάδοι της οικονομίας παρέμειναν στα χέρια του κεφαλαίου, ενώ στο όνομα της ύπαρξης πατριωτικής αστικής τάξης, διαμορφώθηκαν και οι «Μπολιβαριανοί» επιχειρηματίες.
Το ΑΕΠ της Βενεζουέλας συρρικνώθηκε 3% - 4% το 2014, τάση που συνεχίστηκε και το 2015, σηματοδοτώντας καπιταλιστική οικονομική κρίση που οδήγησε σε όξυνση των λαϊκών προβλημάτων. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε και εξαιτίας του οικονομικού πολέμου που διεξήγαγαν μια σειρά μονοπώλια της χώρας ιδιαίτερα στη βιομηχανία της διατροφικής αλυσίδας που αντετίθεντο στη διακυβέρνηση Μαδούρο. Στην αρνητική οικονομική κατάσταση επέδρασε και η πτώση των τιμών στο πετρέλαιο. Ταυτόχρονα, δυσαρέσκεια συσσωρευόταν και εξαιτίας φαινομένων διαφθοράς στην κρατική διοίκηση. Η αντιδραστική αντιπολίτευση εκμεταλλεύτηκε, βεβαίως, όλα αυτά τα στοιχεία, προκειμένου να ενισχύσει την παρέμβασή της ενάντια στην κυβέρνηση Μαδούρο, αξιοποιώντας και τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ.

Επισημάνσεις από το ΚΚ Βενεζουέλας και ταξικές δυνάμεις

Ολα αυτά τα χρόνια, οι κομμουνιστές της χώρας (η ΚΕ του ΚΚ Βενεζουέλας συνεδριάζει - χτες και σήμερα - για την αναλυτική εκτίμηση του αρνητικού αποτελέσματος) είχαν κάνει επισημάνσεις για τα ανησυχητικά φαινόμενα στους χώρους δουλειάς, όπου οξύνεται η ταξική σύγκρουση. Δεν έλειψαν οι δολοφονίες πρωτοπόρων συνδικαλιστών εργατών και αγροτών, οι σκληροί αγώνες όπως στη μεταλλουργία της «Σιδόρ» σε άλλες πολυεθνικές, αλλά και οι καταγγελίες για τη στάση του υπουργείου Εργασίας, που παρά τη νομοθεσία, συχνά δεν υπερασπιζόταν τα δίκαια αιτήματα των εργατών, ειδικά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Η Ταξική Τάση των Εργαζομένων «Κρουζ Βιγιέγκας», όπου δραστηριοποιούνται οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, είχε πολλές φορές καταγγείλει την παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων από πολυεθνικές π.χ. στα ανατολικά της λεκάνης της λίμνης Μαρακαΐμπο, στο Ανσοάτεγκι και το Μόναγας, όπως οι «Weatherford America», «Baker Hugues», «BJ», «Halliburton», «Schlumberger» και «Pride», εταιρείες που υποτίθεται βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της κρατικής πετρελαϊκής PDVSA. Γινόταν λόγος για μη τήρηση Συλλογικών Συμβάσεων, συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας. Αντίστοιχες καταγγελίες είχαν γίνει και για δεκάδες άλλες εταιρείες σε πολλούς κλάδους.
Επίσης, το ΚΚ Βενεζουέλας σήμερα καλεί σε συλλογική ηγεσία της «Μπολιβαριανής επανάστασης» όπως τη λένε. Το ίδιο δήλωσε σε πνεύμα αυτοκριτικής ότι αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί, ότι θα συνεχίσει να εκπληρώνει την ιστορική του αποστολή, παλεύοντας για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού και επιμένει στην ανάγκη του δυναμώματος της οργάνωσης της εργατικής τάξης, των αγροτών, του λαϊκού κινήματος για την ένταση της ταξικής σύγκρουσης, έως τη συνολική ρήξη με τον καπιταλισμό για την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και το σοσιαλισμό, που μπορεί να θέσει τον τεράστιο πλούτο της χώρας στην υπηρεσία της ευημερίας του λαού.

ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ Παγετώνες αζώτου πάνω σε πάγο νερού!

ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ

Παγετώνες αζώτου πάνω σε πάγο νερού!

Κρατήρες από πρόσκρουση μετεωριτών ανοίγουν «παράθυρο» στους επιστήμονες, για να ρίξουν μια ματιά λίγο κάτω από τον πάγο της επιφάνειας του Πλούτωνα. Ως μέτρο για το μέγεθος των κρατήρων με την μπλε γραμμή πάνω αριστερά εμφανίζεται το φαινόμενο μήκους 6 μιλίων (περίπου 10 χλμ.)

NASA/JHUAPL/SwRI

Συνεχίζεται η ροή φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης από τη διαστημοσυσκευή «Νέοι Ορίζοντες» προς τη Γη και κάθε νέα φωτογραφία αποκαλύπτει περισσότερα από τα μυστικά του νάνου πλανήτη Πλούτωνα, κοντά από τον οποίο πέρασε το σκάφος στις 14 Ιούλη. Οι τελευταίες από τις αποθηκευμένες στην ψηφιακή μνήμη του σκάφους φωτογραφίες αναμένεται να φτάσουν προς το τέλος του 2016. Τέτοιος είναι ο όγκος τους και τόσο αργή η ταχύτητα μετάδοσής τους, που επιβάλλεται, λόγω της απόστασης των 5 και πλέον δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, που απέχει σήμερα το «Νέοι Ορίζοντες», καθώς κατευθύνεται προς τη ζώνη Κούιπερ, στα άκρα του ηλιακού συστήματος.
Σε μερικές από τις νέες φωτογραφίες φαίνονται με λεπτομέρεια (κάθε εικονοστοιχείο αντιστοιχεί σε επιφάνεια 80 επί 80 μέτρων) τα βουνά από πάγο νερού στα οποία δόθηκε το προσωρινό όνομα «όρη αλ-Ιντρίσι». Τα βουνά αυτά συνορεύουν με τη λεία Πεδιάδα Σπούτνικ, δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση. Τα συντρίμμια που περιβάλλουν τα βουνά κάνουν πολύ πιθανό τα αλ-Ιντρίσι να είναι τεράστια κομμάτια πάγου, που στις θερμοκρασίες του Πλούτωνα είναι ιδιαίτερα σκληρά και τα οποία έχουν με κάποιο τρόπο αναποδογυρίσει και κυλίσει μέχρι τις σημερινές θέσεις τους. Αντίθετα, οι πεδιάδες του Πλούτωνα φαίνεται να καλύπτονται από πολύ πιο μαλακό πάγο αζώτου. Παγετώνες από πάγο αζώτου φαίνεται να ρέουν σε ορισμένες κοιλάδες μεταξύ των βουνών από πάγο νερού!

Παγετώνες πιθανότατα αζώτου ρέουν ανάμεσα σε βουνά που οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αποτελούνται από πάγο νερού. Η αντίθεση με τη σχετικά λεία Πεδιάδα Σπούτνικ είναι έντονη

NASA/JHUAPL/SwRI

Αλλες φωτογραφίες δείχνουν σε υψηλή ανάλυση τους κρατήρες που δημιούργησαν πτώσεις μετεωριτών. Χάρη σ' αυτές, οι επιστήμονες μπορούν να «δουν» κάτω από το επιφανειακό στρώμα πάγου και να βγάλουν ορισμένα συμπεράσματα για το υπέδαφος, τουλάχιστον σε βάθος μερικών εκατοντάδων μέτρων. Βλέποντας στο εσωτερικό του πλανήτη μπορούν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα για τη γεωλογική ιστορία του Πλούτωνα. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι έντονη η διαστρωμάτωση του υπεδάφους στις πλαγιές των κρατήρων.
Να σημειωθεί ότι φωτογραφίες αυτής της ποιότητας για τον Αρη και την Αφροδίτη, τους κοντινότερους πλανήτες στη Γη, έγιναν διαθέσιμες ολόκληρες δεκαετίες μετά την πρώτη προσέγγιση διαστημικού σκάφους.

Σε αναζήτηση των βαρυτικών κυμάτων του Αϊνστάιν

Σε αναζήτηση των βαρυτικών κυμάτων του Αϊνστάιν

Η εκτόξευση της διαστημοσυσκευής LISA Pathfinder, με πύραυλο Vega, από το διαστημοδρόμιο Κουρού, στη Γαλλική Γουιάνα

Associated Press

Ενα εργαστήριο φυσικής ταξιδεύει ήδη στο Διάστημα για να εξετάσει μια από τις προβλέψεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Πρόκειται για τη συσκευή LISA Pathfinder, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), που εκτοξεύτηκε πριν από λίγες μέρες από το διαστημοδρόμιο στο Κουρού, της Γαλλικής Γουιάνας, με πύραυλο Vega.
Τα βαρυτικά κύματα είναι κυματισμοί στον ιστό του χωροχρόνου, των οποίων την ύπαρξη προβλέπει η γενική σχετικότητα. Οι κυματισμοί αυτοί, που προκαλούνται από σώματα μεγάλης μάζας που επιταχύνονται, δεν έχουν ανιχνευτεί μέχρι τώρα επειδή είναι πολύ μικροσκοπικοί. Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι μαύρες τρύπες που περιστρέφονται η μια γύρω από την άλλη θα προκαλούσαν την επιμήκυνση ενός χάρακα μήκους ενός χιλιομέτρου, ελαφρώς λιγότερο από το μέγεθος ενός ατόμου!..
Η αποστολή LISA Pathfinder θα είναι μια δοκιμή για την εξαιρετική τεχνολογία που χρειάζεται για την παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων στο Διάστημα. Αποτελείται από ένα ζευγάρι πανομοιότυπων κύβων χρυσού - πλατίνας, με ακμή 46 χιλιοστών, που απέχουν μεταξύ τους 38 εκατοστά και θα είναι πλήρως απομονωμένοι από οποιεσδήποτε εξωτερικές και εσωτερικές δυνάμεις ασκούνται πάνω τους, με εξαίρεση τη βαρύτητα. Η αποστολή θα βάλει αυτούς τους κύβους στην πιο καθαρή κατάσταση ελεύθερης πτώσης (φαινομενική έλλειψη βαρύτητας) που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στο Διάστημα και θα παρατηρήσει τις σχετικές θέσεις τους με εκπληκτική ακρίβεια. Αποστολές σαν αυτή θα είναι πολύ σημαντικές σε συνδυασμό με τα επίγεια εργαστήρια που αναζητούν τα βαρυτικά κύματα, αυτούς τους διαφεύγοντες της προσοχής κοσμικούς αγγελιοφόρους. Τα διαστημικά και τα επίγεια πειράματα είναι ευαίσθητα σε διαφορετικού τύπου βαρυτικά κύματα και γι' αυτό αλληλοσυμπληρώνονται.

Αποστολή - πιλότος

Καλλιτεχνική απεικόνιση του πειράματος ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων. Μέσα σε δύο κυλίνδρους υπό κενό, βρίσκονται δύο κύβοι από χρυσό. Η LISA θα παρακολουθεί τους δύο κύβους με υψηλής ακρίβειας συμβολόμετρο λέιζερ, καθώς αυτοί θα μπαίνουν σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης (φαινομενική μηδενική βαρύτητα). Το όργανο βρίσκεται ανάμεσα στους δύο κυλίνδρους και διαθέτει 22 κάτοπτρα και θα μπορεί να καταγράφει την παραμικρή αλλαγή θέσης ή προσανατολισμού των κύβων, χωρίς να τους ακουμπά

Από τη μέρα της τοποθέτησής του σε χαμηλή τροχιά, το σκάφος της αποστολής LISA Pathfinder με αλλεπάλληλες πυροδοτήσεις του κινητήρα του την κατάλληλη στιγμή σταδιακά ανεβάζει την τροχιά του. Η τελική πυροδότηση θα το ωθήσει προς τον τελικό του προορισμό, το σημείο Λαγκράντζ 1 (L1), γύρω στο 1,5 εκατομμύριο χιλιόμετρα μακριά από τη Γη προς τη μεριά του Ηλιου. Αυτό είναι ένα από τα 5 σημεία βαρυτικής ισορροπίας μεταξύ ενός άστρου και ενός πλανήτη, όπου οι βαρυτικές έλξεις εξισορροπούνται και ένα σκάφος που θα φτάσει εκεί, υπόκειται σε μηδενική συνισταμένη βαρυτική δύναμη. Οταν το LISA Pathfinder φτάσει στο L1 γύρω στα μέσα Φλεβάρη του 2016, θα αρχίσει την εξάμηνη επιστημονική αποστολή του. Τότε, όλοι οι μηχανισμοί που συγκρατούν τους δύο κύβους θα ξεκλειδώσουν και οι κύβοι δεν θα βρίσκονται πια σε μηχανική επαφή με το σκάφος. Ενα πολύπλοκο σύστημα ακτίνων λέιζερ που θα ανακλώνται πάνω τους θα μετρά πόσο κοντά είναι στην κατάσταση απόλυτης ελεύθερης πτώσης, με ακρίβεια ενός δισεκατομμυριοστού του χιλιοστού! Πείραμα τέτοιας ακρίβειας δεν έχει ξαναγίνει στο Διάστημα.
Το ίδιο το σκάφος θα είναι ενεργό στοιχείο του πειράματος, καθώς 10 φορές το δευτερόλεπτο θα πυροδοτεί ειδικούς μικροπροωθητήρες (ωστικής δύναμης μερικών νανονιούτον), ώστε να αποφεύγει την επαφή των κύβων με το εσωτερικό του (τους κυλίνδρους κενού μέσα στους οποίους βρίσκονται οι κύβοι), προστατεύοντάς τους έτσι από οποιεσδήποτε δυνάμεις θα τους εμπόδιζαν να κινηθούν αποκλειστικά υπό την επίδραση της βαρύτητας.

Αν αυτό το ακραίας ακρίβειας πείραμα έχει επιτυχία, όχι με την έννοια οπωσδήποτε του εντοπισμού βαρυτικών κυμάτων, αλλά της απόδειξης ότι μπορούν να γίνουν στο Διάστημα τέτοιες λεπτομερείς μετρήσεις, τότε θα κατασκευαστεί ένα μεγάλης κλίμακας και μακράς διάρκειας ζωής διαστημικό παρατηρητήριο, ικανό να ανιχνεύσει τα ανεπαίσθητα βαρυτικά κύματα. Η αποστολή - πιλότος LISA Pathfinder μπορεί να ανοίξει ένα νέο «παράθυρο» για την παρατήρηση του σύμπαντος.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: http://sci.esa.int/lisa-pathfinder, www.nasa.gov

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ Η απεργία του ΠΣΑΠ, η ΕΠΟ και η πραγματικότητα

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Η απεργία του ΠΣΑΠ, η ΕΠΟ και η πραγματικότητα

Εκτός μιας ελίτ η πλειοψηφία των παικτών αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, υπογραμμίζει ο ΠΣΑΠ

Eurokinissi

Ιδιαίτερα κρίσιμη βδομάδα στα εσωτερικά ποδοσφαιρικά δρώμενα αναμένεται να είναι αυτή που αρχίζει σήμερα καθώς με νεότερη ανακοίνωσή του, προχτές, Παρασκευή 11 Δεκέμβρη, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) έκανε γνωστό ότι θα προχωρήσει στην απεργία που εξήγγειλε τη Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Σύμφωνα με την αρχική ανακοίνωση, ο ΠΣΑΠ προχωρά στην κίνηση αυτή αρχής γενομένης από την 3η αγωνιστική του Κυπέλλου (15 - 17 Δεκέμβρη) αφού οι αρμόδιοι φορείς, ΕΠΟ, Super League, Football League, δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα καμία κίνηση για να τηρηθούν οι συμφωνίες που έχουν υπάρξει για σημαντικά ζητήματα που αφορούν τους παίκτες. Το γεγονός ότι σε όλη τη βδομάδα που πέρασε δεν υπήρξε αντίδραση από τις Λίγκες των ομάδων στα αιτήματα του Συνδέσμου των παικτών, ενώ η ΕΠΟ επέλεξε ουσιαστικά τη γραμμή υπεράσπισης των ΠΑΕ, οδήγησε τον ΠΣΑΠ να εκδώσει τη νέα ανακοίνωση που κάνει λόγο για πραγματοποίηση της απεργίας.
Το όλο θέμα που αναδείχθηκε μέσω της απόφασης του συνδικαλιστικού οργάνου των παικτών και ασχέτως της κατάληξής του έχει πολλές διαστάσεις. Που έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το τι επικρατεί πίσω απ' τη βιτρίνα του. Μέσω των διαφόρων συμβάντων έρχονται στην επιφάνεια μια σειρά από σημαντικά ζητήματα. Οπως το ποιος τελικά πληρώνει το... μάρμαρο από τη μάχη συμφερόντων και τα επιχειρηματικά τερτίπια που ξετυλίγονται στο οικοδόμημα του επαγγελματικού αθλητισμού, το τι ενδιαφέρει πραγματικά τους αρμοδίους κ.ά.

Στις λογικές της εμπορευματοποίησης η αιτία των προβλημάτων

Ο ΠΣΑΠ πήρε την απόφαση για απεργία επειδή, όπως τονίζει, η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές έχει ξεπεράσει τα όρια. Οπως κατήγγειλε ο ΠΣΑΠ, μέχρι τώρα από πλευράς ΕΠΟ, Super League, Football League δεν έχουν τηρηθεί οι συμφωνίες στις οποίες είχαν καταλήξει οι δύο πλευρές για μια σειρά σημαντικά ζητήματα που αφορούν τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Ζητήματα που, όπως αναφέρει ο Σύνδεσμος, αγγίζουν τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, τους οποίους χαρακτηριστικά ονομάζει «επαγγελματίες των 491 ευρώ» και τους έχουν ωθήσει στα όριά τους. Ενα απ' αυτά, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «είναι η αθέτηση από την ΕΠΟ και τις Λίγκες των ΠΑΕ της δημιουργίας ενός εγγυητικού ταμείου το οποίο θα χρησιμεύσει για τη μερική αποζημίωση των ποδοσφαιριστών των ομάδων που, για αγωνιστικούς ή οικονομικούς λόγους, πέφτουν από τα επαγγελματικά στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, με συνέπεια να μένουν εκτεθειμένοι αυτοί και οι οικογένειές τους, καθώς χάνουν πλέον τα δεδουλευμένα χρήματα τα οποία προβλέπονται από τα συμβόλαιά τους». Ας σημειωθεί, μάλιστα, ότι το φαινόμενο διάλυσης ΠΑΕ με υποβιβασμό της σε ερασιτεχνική κατηγορία προκειμένου να διαγραφούν χρέη, τα τελευταία χρόνια, έχει ενταθεί. Μάλιστα, ο ΠΣΑΠ καταγγέλλει ότι παρά το γεγονός ότι ΕΠΟ, Super League, Football League είχαν συμφωνήσει προ διετίας σε μνημόνιο κατανόησης, μέχρι τώρα δεν έχουν κάνει καμία ενέργεια.
Βέβαια, αυτό δεν είναι το μοναδικό ζήτημα καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει αρκετές καταγγελίες παικτών είτε για μη καταβολή δεδουλευμένων είτε ακόμα και για απειλές εξώσεων από τα σπίτια τους, ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας των επιχειρηματιών - ιδιοκτητών των ομάδων, που σκοπό έχουν μόνο το δικό τους κέρδος. Επίσης, αρκετά προβληματική είναι η κατάσταση στα ασφαλιστικά ζητήματα. Την ίδια στιγμή, ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση για τους παίκτες της β' κατηγορίας. Σε άλλες περιπτώσεις οι παίκτες έχουν μείνει στον... αέρα όταν ο επιχειρηματίας αποφασίζει να κάνει τη δική του... αποεπένδυση όταν τα προσδοκώμενα κέρδη δεν έρχονται και μάλιστα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων, χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια για τις υποχρεώσεις που αφήνει. Για τα προβλήματα η αιτία δεν είναι άλλη από τις λογικές της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου.

ΕΠΟ: Απεργοσπαστικές τακτικές για να προστατεύσει το «προϊόν»

Το ρόλο του ...Δούρειου Ιππου, και μάλιστα τη στιγμή που και η ίδια φέρει τις δικές της ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί, φαίνεται να επέλεξε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία απέναντι στην απόφαση του Συνδέσμου ποδοσφαιριστών για απεργία από τα μέσα της ερχόμενης βδομάδας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διαρροές, προχτές, από κύκλους της ΕΠΟ, ο ορισμός των διαιτητών για τους αγώνες της 3ης αγωνιστικής του Κυπέλλου, που ο ΠΣΑΠ είχε ορίσει ως έναρξη των κινητοποιήσεων, θα γίνει κανονικά και όσες ομάδες δεν προσέλθουν να αγωνιστούν θα υποστούν τις ανάλογες κυρώσεις, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα άρθρα 21 και 42. Αυτά προβλέπουν αυστηρές ποινές, που έχουν να κάνουν με το μηδενισμό της ομάδας που δεν κατέβηκε, αφαίρεση 3 βαθμών από το νυν πρωτάθλημα και άλλων 3 βαθμών από το νέο πρωτάθλημα, χρηματικό πρόστιμο κ.τ.λ.
Ουσιαστικά, η Ομοσπονδία λειτούργησε ως «απεργοσπαστικός» μηχανισμός προκειμένου να προστατεύσει το «προϊόν» της, όπως είναι το Κύπελλο (διοργανώτρια αρχή είναι η ΕΠΟ), θεσμός ο οποίος μάλιστα τα τελευταία χρόνια δεν πουλάει, παρά τις όποιες καινοτομίες (βλ. δημιουργία φάσης ομίλων), ενώ έχει υποστεί και αρκετά πλήγματα που αγγίζουν και την ίδια την Ομοσπονδία (δικαστική διαμάχη με «Forthnet» για τηλεοπτικά δικαιώματα). Μάλιστα, χαρακτηριστικό είναι και το κριτήριο της Ομοσπονδίας: Το γεγονός ότι αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται ο διαγωνισμός για τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης για την τριετία 2016 - 2018 οδηγεί την ΕΠΟ να θεωρεί ότι έτσι το «προϊόν» δέχεται ένα νέο πλήγμα. Η Ομοσπονδία με τις αποφάσεις της έδειξε τη δυσαρέσκεια για την απεργία, ανοίγοντας το δρόμο στις ΠΑΕ της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας να εξασκήσουν μεγαλύτερη πίεση στους ποδοσφαιριστές εάν εφαρμόσουν την απόφαση του συνδικαλιστικού τους οργάνου. Η οποιαδήποτε συνέπεια υποστεί η ΠΑΕ είναι προφανές ότι με τον άλφα ή βήτα τρόπο από τον επιχειρηματία - ιδιοκτήτη θα μετακυληθεί στους παίκτες προκειμένου να πληρώσουν αυτοί τη χασούρα.
Από την άλλη, η ΕΠΟ δείχνει με τη στάση της να αφήνει στο περιθώριο τους ίδιους τους παίκτες, παρά το γεγονός ότι και η ίδια είναι έκθετη αφού πριν από 2 χρόνια είχε συμφωνήσει στη δημιουργία του εγγυητικού ταμείου.

Οι δυο όψεις του νομίσματος

Μετά την εφ' όρου ζωής συμφωνία με αμερικανική αθλητική πολυεθνική, ο παίκτης του μπάσκετ Λεμπρόν Τζέιμς είναι επόμενο να ...κοιτάει ψηλά

Associated Press

Ολα τα παραπάνω μπορεί να αποτελούν παραδείγματα της ελληνικής πραγματικότητας, ωστόσο ούτε ξεκομμένα ούτε μεμονωμένα περιστατικά μπορούν να θεωρηθούν. Αλλωστε τα τελευταία χρόνια, αντίστοιχα περιστατικά με τους παίκτες να κατεβαίνουν σε απεργία υπάρχουν και αλλού. Πριν μερικά χρόνια στο ισπανικό πρωτάθλημα, που θεωρείται από τα ακριβότερα της Ευρώπης (αποτελώντας μαζί με το αγγλικό τη βιτρίνα της εμπορευματοποίησης), η Ενωση των παικτών είχε προκηρύξει απεργία εξαιτίας της αδιαφορίας της Λίγκας των ομάδων να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση εργασίας. Κάτι ανάλογο συνέβη μετέπειτα και στην Ιταλία, με αφορμή ζητήματα που είχαν να κάνουν με τη μείωση της ενίσχυσης από πλευράς ομάδων στο ταμείο αλληλεγγύης του συνδέσμου, ή την κατάσταση των παικτών που αναγκάζονται να προπονούνται μόνοι τους όταν «κόβονται» από τις ομάδες τους, ενώ έχουν συμβόλαιο. Απ' την άλλη, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά, κάποιοι παίκτες υπογράφουν συμβόλαια εφ' όρου ζωής με πολυεθνικές, τα έσοδα των οποίων τόσο από τέτοιου είδους συμφωνίες όσο και από συμβόλαια φτάνουν ποσά αστρονομικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια ολοένα και πληθαίνουν οι αθλητές που καταλαμβάνουν μια θέση στις περίφημες λίστες με τους πλουσιότερους του κόσμου, που κατά καιρούς δημοσιεύονται από επιχειρηματικά περιοδικά.
Ωστόσο και αυτή η αντίθεση δεν είναι τυχαία. Αντίθετα τα όσα συμβαίνουν είναι συνεπάκολουθα των όσων επιβάλλουν οι λογικές του οικοδομήματος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, το οποίο ενταγμένο στις γενικότερες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μέσα από το κυνήγι του κέρδους δημιουργεί τις δικές του ανισομετρίες. Ανεξάρτητα από συμφωνίες, προσωρινές ή πιο μόνιμες, ή την ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων, το σίγουρο είναι ότι στο οικοδόμημα αυτοί που θα χαίρονται τα οφέλη είναι τα... μεγάλα ψάρια της λίμνης.