σήμερα.
Είναι εφικτό σήμερα σοσιαλισμός σε μια χώρα;
Πριν προχωρήσω στην ανάπτυξη των απόψεών μου για τις Θέσεις της ΚΕ, κρίνω σκόπιμο να κάνω δύο επισημάνσεις. Η διαφορετική άποψη στα πλαίσια της ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ του Κόμματος ουδέποτε καταδιώχτηκε, κριτική μπορεί να δέχτηκε, αλλά κανείς και ποτέ δεν καταδίωξε συντρόφους - φορείς των όποιων διαφορετικών απόψεων ή προσεγγίσεων στο ένα ή το άλλο ζήτημα. Κι αν στην 83χρονη ιστορία του ΚΚΕ υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις, που οφείλονταν στις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε το Κόμμα, κατά περιόδους, προχώρησε σε πλήρη αποκατάσταση και αναγνώριση των λαθεμένων εκτιμήσεών του, για μέλη και στελέχη. Οι απόψεις, θέσεις, προτάσεις που το κάθε μέλος ή στέλεχος του Κόμματος έχει την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να καταθέτει, γίνεται στα όργανα, από τη συνέλευση της ΚΟΒ ως το Συνέδριο. Εκεί ο κάθε σύντροφος προσπαθεί να πείσει για την ορθότητα των απόψεών του. Αν τελικά δεν καταφέρει να πείσει, αν η άποψή του «μειοψηφήσει», είναι υποχρεωμένος να εφαρμόζει την απόφαση της πλειοψηφίας και όχι με την πρώτη ευκαιρία να επαναφέρει την άποψή του με ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ και αντικαταστατικό τρόπο, δημοσιοποιώντας την εδώ και εκεί, θεωρώντας ότι αυτή είναι η σωστή, θεωρώντας ότι έτσι υπερασπίζεται δήθεν το Κόμμα, θεωρώντας τον εαυτό του περισσότερο κομμουνιστή από άλλους.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να κάνω διάλεξη για το καταστατικό, ούτε το θεματοφύλακα παριστάνω, αλλά κάνω την επισήμανση αυτή, διότι οι πρόσφατα διαγραμμένοι σύντροφοι σε λάθος, πράγματι, κόμμα εντάχθηκαν! Το να καλύπτεις ενδεχόμενα προσωπικές σου αντιθέσεις με την ηγεσία του κόμματος ντύνοντάς τις με ιδεολογικό, πολιτικό περιεχόμενο, είναι το λιγότερο ανέντιμο. Η ηγεσία του Κόμματος αρέσει δεν αρέσει είναι αυτή που εκλέχτηκε από το 15ο Συνέδριο. Αν δεν έκανε σωστά τη δουλιά της, αν οι θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο βλάπτουν το κόμμα, ε! τότε να αλλάξουμε και ηγεσία και θέσεις, αλλά στα πλαίσια του Συνεδρίου και όχι μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, τον αστικό Τύπο, τις διαλέξεις, παρέα με χτεσινούς υβριστές και νυν υπερασπιστές!
Δεύτερη επισήμανση. Από το κείμενο των Θέσεων απουσιάζει η αυτοκριτική της ΚΕ, όσον αφορά τα ζητήματα των καταστατικών παραβιάσεων, που σωστά οδήγησε στις πρόσφατες διαγραφές. Η ΚΕ δεν αποφάσισε να τεθούν επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής και Ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του Κόμματος πρώην σύντροφοι - φορείς των διαφορετικών απόψεων; Δε γνώριζε άραγε ότι αυτές οι απόψεις - ενώ υπήρχαν ενδείξεις - ότι αργά ή γρήγορα οι απόψεις αυτές θα αποτελούσαν «πλατφόρμα», δίνοντας όπλα για να χτυπηθεί το κόμμα; «Πλατφόρμα», που αντικειμενικά θέλει να μετατρέψει το Κόμμα σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν υπάρχουν όρια μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού.
Με τις Θέσεις της ΚΕ συμφωνώ, ωστόσο σε δύο σημεία θέλω να εκθέσω τον προβληματισμό μου. Το ένα έχει να κάνει με το ζήτημα των συμμαχιών και το άλλο, κατά πόσο είναι εφικτό σήμερα, σοσιαλισμός σε μια χώρα. Το ζήτημα των συμμαχιών είναι θεμελιακό για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι αυτονόητο ότι δίχως την ανάπτυξη κοινωνικών συμμαχιών είναι αντικειμενικά δύσκολο -ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες- η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να καταλάβουν την εξουσία. Το Κόμμα στην 83χρονη ιστορία του έχει πλούσια πείρα, θετική και αρνητική. Η τελευταία όμως έχει σημαδέψει το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα. Η συμμαχία με τους φιλελεύθερους το Φλεβάρη του 1936 που πήρε τη μορφή συμφώνου (Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα), είχε σαν αποτέλεσμα, αφού οι 15 βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου ψήφισαν για την εκλογή του Σοφούλη, προέδρου της Βουλής, τα βασικά και ουσιώδη που είχαν συμφωνηθεί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ και 11 χρόνια αργότερα ο Σοφούλης, σαν εκφραστής του μοναρχοφασισμού, μας κτύπησε αλύπητα.
Το 1944 έχοντας στην ουσία την εξουσία στα χέρια μας, μέσω του ΕΑΜ, με τις συμφωνίες Λιβάνου και Γκαζέρτας την παραδώσαμε στον Παπανδρέου και τους Εγγλέζους, για να μας πετσοκόψουν αργότερα.
Και φτάνοντας στο 1989, όπου η θέση για συμπαράταξη της Αριστεράς μετατρέπεται σε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». Αποτέλεσμα, κόντεψε να διαλυθεί το Κόμμα και όσοι αντιδρούσαμε τότε, οι Ανδρουλάκηδες μας έβλεπαν με μισό μάτι. Στέκομαι στα παραπάνω παραδείγματα, όχι γιατί είμαι αντίθετος στις συμμαχίες, αλλά χίλιες φορές να μη γίνει κανενός είδους συμμαχία είτε σε κοινωνικό είτε σε πολιτικό επίπεδο, ιδίως στο τελευταίο, αν είναι να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του Κόμματος, αν είναι στο όνομα να μη διαλυθεί η συμμαχία να γίνουν υποχωρήσεις σε θεμελιακά για το κόμμα ζητήματα. Ενδεχόμενα εδώ να τεθεί το ερώτημα ότι με τις λογικές της καχυποψίας και έμμονων ιδεών, Μέτωπο δεν κτίζεται. Ναι θα απαντήσω. Ετσι είναι. Ομως δε βλάπτει να έχουμε τα μάτια μας ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ στο βάθος του χρόνου, διότι όσο αναπτύσσεται το Μέτωπο, τόσο και περισσότεροι θα μας «αγαπούν»!
Οσον αφορά τώρα το δεύτερο σημείο που προβληματίζομαι.
Οι Θέσεις αναφέρουν ότι ο Αγώνας του Μετώπου δεν οδηγεί αναπόφευκτα στο σοσιαλισμό. Ωστόσο, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συγκυρίες ενδεχόμενα μπορεί να συντελέσει προς το σοσιαλισμό.
Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ζήτημα, κατά πόσο είναι σήμερα εφικτό, ο σοσιαλισμός σε μια χώρα οι θέσεις προς τα εκεί προσανατολίζουν - παίρνοντας υπ' όψη τη γεωπολιτική σημασία της χώρας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Νομίζω ότι το Κόμμα, το συνέδριο πρέπει να απαντήσουν πειστικότερα στο ζήτημα αυτό. Η άποψή μου είναι ότι είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, εκτός εάν βρούμε κοινή γλώσσα με άλλα κομμουνιστικά κόμματα και λέω κοινή γλώσσα, όσον αφορά το ζήτημα εξουσίας, προχωρώντας ταυτόχρονα στη δημιουργία ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ και επεξεργασίας τρόπων, μορφών πάλης, με αυτά τα κομμουνιστικά κόμματα. Μια νέα Διεθνής, π.χ. ώστε αν θεωρηθεί ότι η χώρα μας αποτελεί αδύνατο κρίκο στο σύστημα, να μπορέσει να στεριώσει ο σοσιαλισμός και ταυτόχρονα να υπάρξει αλυσιδωτή αντίδραση ενδεχόμενα και σε άλλες χώρες, όπου θα έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας για επαναστατική κατάσταση. Τέλος, θέλω να θίξω ένα ακόμα ζήτημα. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο των Θέσεων μπαίνει το ερώτημα πώς και με ποια κριτήρια θα αναζητήσουμε διεθνείς συμμαχίες για κοινή δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Πιστεύω ότι επιβάλλεται η ανάπτυξη σχέσεων του Κόμματος με τις ηγεσίες των χωρών «τρομοκράτες», καθώς και με αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, που ενώ έχουν θρησκευτική βάση έχουν αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, όπως τα διάφορα κινήματα στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, ανεξάρτητα αν δε συμφωνούμε με την πρακτική τους. Να σημειώσω εδώ ότι το Ισλάμ και ιδιαίτερα οι «Σχισματικοί» Σιίτες δεν αποτελούν θρησκεία, με την έννοια άλλων θρησκειών αλλά κοινωνικό, κατά μια έννοια, κίνημα με θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Ετσι η δημιουργία π.χ. ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου και με την ύπαρξη ενιαίου κέντρου καθοδήγησης των κομμουνιστικών κομμάτων, παράλληλα με το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, ανοίγει ο δρόμος για τη συντριβή του ιμπεριαλισμού γενικά και ειδικά για τη συντριβή της εγχώριας Λούμπεν μεταπρατικής αστικής τάξης της χώρας!
ΜΑΝ. ΠΕΡΡΑΚΗΣ
ΚΟΒ ΕΛΠΕ
Αχτίδα Ενέργειας ΚΟΑ
Υ.Γ. Προς ανησυχούντες νυν και τέως συντρόφους. Από πού, άραγε, προκύπτει ότι το ΠΑΜΕ διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης; Επειδή έτσι εκτιμούν οι ευρωκατώτεροι υπάλληλοι της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ;
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
11/11/2000
-- Εμπρός στο δρόμο του μαρξισμού - λενινισμού
31/10/2000
-- Συνεχής επαγρύπνηση απέναντι στον οπορτουνισμό
12/5/1996
-- } 030596r.418
3/5/1996
-- ΑΤΙΤΛΟ
26/4/1996
-- 230496r.267
