Ο "οδοστρωτήρας" Γενς Σπαν

 Ο "οδοστρωτήρας" Γενς Σπαν

Τον Γενς Σπαν (Jens Spahn) ίσως να μη τον γνωρίζετε αλλά καλό είναι να τον μάθετε επειδή μάλλον θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Μιλάμε για τον αναπληρωτή υπουργό οικονομικών τής Γερμανίας, ο οποίος μπορεί να είναι μόλις 36 ετών αλλά θεωρείται από τους ταχέως ανερχόμενους πολιτικούς. Ήδη του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι "οδοστρωτήρας" ενώ τον αποκαλούν και "Herr Mut", δηλαδή "Κύριος Θάρρος", επειδή το 2013 τόλμησε να μιλήσει δημόσια για την ομοφυλοφιλία του.

Ο Σπαν είναι ένας ακραιφνής νεοφιλελεύθερος που δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του ακόμη και για την καγκελλαρία, κάτι που τον κάνει εξαιρετικά συμπαθή στον Σώυμπλε, ο οποίος τον θεωρεί ως δεξί του χέρι. Για το πολιτικό του μέλλον επενδύει πολλά στις ακραία συντηρητικές του ιδέες. Έχει ταχθεί υπέρ της απαγόρευσης της μπούργκας και της μαντήλας σε δημόσιους χώρους, θεωρεί τους μουσουλμάνους επικίνδυνους για την γερμανική κοινωνία επειδή "έχουν μεγαλώσει σε κοινωνίες στις οποίες ο άνδρας μετράει περισσότερο από τη γυναίκα και ο αντισημιτισμός και η ομοφοβία ανήκουν στην καθημερινότητα", υποστηρίζει ότι οι μετανάστες προκαλούν "διαταραχή του κράτους μας", ζητάει "περισσότερη τάξη και ασφάλεια" και δεν διστάζει να κάνει λόγο για "κακώς εννοούμενη ανοχή". Αυτές οι θέσεις, σε συνδυασμό με τις άριστες σχέσεις που διατηρεί με τα ΜΜΕ, τον κάνουν αρεστό σε όλο και περισσότερους γερμανούς. Βέβαια, για να δημιουργηθούν αυτές οι άριστες σχέσεις με τα ΜΜΕ, έχει βάλει το χεράκι του και ο σύντροφός του, ο οποίος είναι δημοσιογράφος στο κοσμικό περιοδικό Bunte, έκδοση του πανίσχυρου εκδοτικού ομίλου Burda.

Βόλφγκανγκ Σώυμπλε και Γενς Σπαν στα έδρανα της βουλής

Τις προάλλες, λοιπόν, ο χερ Σπαν έδωσε μια συνέντευξη στο κρατικό γερμανικό ραδιόφωνο DLF, στην οποία αναφέρθηκε εκτενώς και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ιστότοπο του DLF, ο γερμανός αναπληρωτής υπουργός οικονομικών είπε τα εξής ενδιαφέροντα:

Είναι πολύ πιθανό να υπάρξει συμφωνία με το ΔΝΤ, η οποία να μην απαιτεί κανένα κούρεμα. Τελικά, αυτό που προέχει τώρα δεν είναι το χρέος αλλά το πώς θα έρθει η ανάπτυξη. Η Γερμανία θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Βεβαίως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει υλοποιήσει περισσότερες μεταρρυθμίσεις απ' ό,τι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί. Όμως, κάθε συζήτηση για κούρεμα θα εκλαμβανόταν ως άδικη από χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Πραγματικός οδοστρωτήρας! Το νεοσυντηρητικό δεξί χέρι τού Σώυμπλε αποδίδει εύσημα στην αριστερή κυβέρνησή μας και αδειάζει πολλούς. Πρώτα-πρώτα, αδειάζει όσους επιμένουν εθελοτυφλώντας να μιλούν για "σκληρές διαπραγματεύσεις", για "εκβιασμούς", για "αντιστάσεις" και για "κόκκινες γραμμές", δίχως να καταλαβαίνουν πως η ντεμέκ αριστεροσύνη τού Τσίπρα και της παρέας του έχει καταντήσει φερετζές που προσπαθεί -πλην ανεπιτυχώς- να κρύψει την αδήριτη πραγματικότητα της πιστής και αταλάντευτης υπακοής τους στα κελεύσματα του κεφαλαίου.

Δεύτερον, αδειάζει τους "παραιτηθείτε", τους "φύγετε" και όλα τα άλλα φυτά που συνιστούν την αντιπολιτευτική πανίδα, από την Νέα Δημοκρατία ως την Ένωση Κεντρώων κι από την Πασοκική Συμπαράταξη ως το Ποτάμι. Όλοι αυτοί στηρίζουν την αντιπολιτευτική τους ρητορεία λίγο-πολύ στην ίδια βάση: φύγετε εσείς που δεν τα κάνετε καλά, να αναλάβουμε εμείς που τα κάνουμε καλύτερα. Ο Σπαν διατυπώνει επίσημα ακόμη μια φορά την άποψη των Βρυξελλών, αυτό δηλαδή που καταλαβαίνουν όλοι όσοι διαθέτουν κοινό νου: ο ΣυΡιζΑ κάνει μια χαρά την δουλειά μας και τα καταφέρνει καλύτερα από τους προηγούμενους, άρα δεν υπάρχει λόγος για οποιαδήποτε αλλαγή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συνέντευξη Σπαν δόθηκε λίγο πριν ανοίξει ο νέος κύκλος "διαπραγματεύσεων" της κυβέρνησης με τους "θεσμούς". Ας θυμηθούμε ότι η κυβερνητική προπαγάνδα υποστηρίζει δυο πράγματα: αφ' ενός μεν ότι είμαστε διατεθειμένοι κάτι να παραχωρήσουμε προκειμένου να ανοίξει η κουβέντα για ελάφρυνση του χρέους, αφ' ετέρου δε πως όποια νέα μέτρα κι αν ληφθούν, θα είναι "δημοσιονομικά ουδέτερα". Ο γερμανός τα ξεκόβει και τα δυο με μια φράση: "αυτό που προέχει τώρα δεν είναι το χρέος αλλά το πώς θα έρθει η ανάπτυξη". Σε ελεύθερη μετάφραση: ξεχάστε το κούρεμα και μαζέψτε κανένα φράγκο για να ενισχύσετε τους επενδυτές.

Εδώ αξίζει τον κόπο να ανατρέξω λίγο στις σημειώσεις μου. Στις 13 Αυγούστου 2015 (τότε που υπογράφαμε το τρίτο μας μνημόνιο), σε μια άλλη ραδιοφωνική του συνέντευξη στο DLF, ο Γενς Σπαν είχε πει περίπου τα ίδια: "Ένα λεγόμενο κούρεμα, όπου θα αποποιηθείς μέρος του χρέους, δεν είναι νόμιμο αλλά κάτω από τον όρο ελάφρυνση χρέους μπορείς επίσης να συζητήσεις την επέκταση ωρίμανσης, την οριοθέτηση μιας περιόδου χωρίς πληρωμές τόκων ή δόσεις αποπληρωμής και μπορούμε να το συζητήσουμε αυτό, αυτό το λέγαμε από ανέκαθεν". Και είχε συμπληρώσει με νόημα: "Ολόκληρη η γερμανική κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει καταφέρει να κάνει μια καλή συμφωνία. Υπάρχει μια εποικοδομητική προσέγγιση, μια βούληση για μεταρρυθμίσεις, υπάρχει μια συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει αν θέλει να παραμείνει στην ευρωζώνη".

Ο διάσημος αφορισμός τού Τζιάννι Ανιέλλι (από την Corriere della sera, 17/6/1996, σελ. 5).

Δεν μπορώ να κλείσω τούτο το κείμενο δίχως να σημειώσω την ευαισθησία που έχει ο Σπαν (και, κατ' επέκταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση) στις... αδικίες. Πάνω απ' όλα η δικαιοσύνη! Κι όπως φαίνεται, δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο αν (ξανα)περικοπούν οι συντάξεις, μόνο αν (ξανα)μειωθεί το αφορολόγητο, μόνο αν (ξανα)αποδομηθούν τα εργασιακά κεκτημένα, μόνο αν (ξανα)δοθούν κίνητρα, χρήμα και απαλλαγές στο κεφάλαιο, μόνο αν (ξανα)ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, μόνο αν (ξανα)πέσει τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες για να (ξανα)αβγατίσει το πρωτογενές πλεόνασμα.

Όσο για τον Μητσοτάκη και την δική του παρέα, που βιάζονται να αναλάβουν την εξουσία για να διορθώσουν τα "κακώς κείμενα", ας κάνουν λίγο κράτει. Καλό είναι να έχουν κατά νου τόσο την θετική άποψη του Γενς Σπαν για την σημερινή κυβέρνηση όσο και τον γνωστό αφορισμό τού Τζιάννι Ανιέλλι για τις "αριστερές" κυβερνήσεις γενικώτερα: "Ορισμένες μεταρρυθμίσεις τις κάνει καλύτερα η αριστερά. Αν έχουν κόστος σε κοινωνικό επίπεδο, τα καταφέρνει καλύτερα από μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς".

Κοινωνικοποίηση κι αυτοδιαχείριση

 Κοινωνικοποίηση κι αυτοδιαχείριση

Ξεκινώντας με τη διασαφήνιση των όρων, νομίζω πως αρχικά πρέπει να συμφωνήσουμε -ή και όχι- πως η "εθνικοποίηση" ως έννοια βασικά ταυτίζεται με την κρατικοποίηση. Έχω υπόψη μου ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, το σύνθημα της εθνικοποίησης της γης, ως θέση των μπολσεβίκων, που αναγκάστηκαν τελικά να υποχωρήσουν και να δεχτούν τη θέση των εσέρων για αναδιανομή της γης στους άπορους αγρότες (το οποίο διαιώνιζε την ιδιωτική ιδιοκτησία και απλώς μετατόπιζε χρονικά τη σύγκρουση με τα αστικά στρώματα της υπαίθρου).

Το αγροτικό ζήτημα όμως, έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καθώς προωθήθηκε τελικά η κολεκτιβοποίηση, δηλ η δημιουργία αγροτικών συνεταιρισμών ως μεταβατικής μορφής, και δευτερευόντως τα σοβχόζ (δηλ οι κρατικοί συνεταιρισμοί). Κάτι που δεν είναι προφανώς άσχετο με το μέσο παραγωγής -τη γη- και τη φύση του, πχ σε σχέση με τον κοινωνικό χαρακτήρα των βιομηχανικών μονοπωλίων.

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να διευκρινιστεί, γιατί έχουμε ταλαιπωρηθεί πολύ από τη σχετική σύγχυση, που διεισδύει ενίοτε και στις γραμμές μας, είναι η κρατικοποίηση που συναρτάται άμεσα από τον τύπο του κράτους στον οποίο αναφέρεται.
Σε αυτήν ακριβώς πατάει η ρετσινιά του κρατισμού, που επιχειρούν να μας κολλήσουν οι φιλελέδες -και διάφορα ιδεολογικά αδελφάκια τους, με πιο "ριζοσπαστικό" πρόσωπο- αδυνατώντας βασικά να ξεχωρίσουν -ή μάλλον συγχέοντας σκόπιμα- δυο λογιών άχυρα: το δημόσιο τομέα μιας καπιταλιστικής χώρας και την κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μιας σοσιαλιστικής χώρας.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο, να φαίνονται ως αντίπαλοι του κράτους, μη σου πω κι αντιεξουσιαστές (σαν τον αναρχικό τραπεζίτη του Πεσόα και τον αντιεξουσιαστή ΓΑΠ, ενώ αποτελούν το πιο σάπιο, κρατικοδίαιτο κομμάτι της κοινωνίας.

Βρίσκουν όμως κατά καιρούς πάτημα και σε δικά "μας" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ολισθήματα κι αδυναμίες. Γιατί, όσο σωστό κι απαραίτητο είναι να υπερασπιζόμαστε σήμερα το δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα κάποιων αγαθών, υπηρεσιών κτλ, τόσο λανθασμένη είναι η λογική πως η κρατικοποίηση ορισμένων παραγωγικών τομέων μας προσεγγίζει στο στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Μια λογική που διαπερνά σαν κόκκινο νήμα διάφορα μεταβατικά προγράμματα των καιρών μας, εφευρίσκοντας ένα... δυαδικό σύστημα, μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού (δηλ στάδιο).

Αυτά περιγράφουν σε γενικές γραμμές το δίπολο (νεο)φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας (παρά τα αδιέξοδα και την κρίση ταυτότητας ιδίως της τελευταίας) που εγκλωβίζει δυστυχώς ως τις μέρες μας κόμματα κι οργανώσεις ανά την υφήλιο, που αυτοπροσδιορίζονται μεν ως κομμουνιστικά, αλλά επιμένουν να μην αφομοιώνουν τα διδάγματα της ιστορικής πείρας για τις διάφορες φάσεις ανάπτυξης του καπιταλισμού και τις επακόλουθες, ευέλικτες μετατοπίσεις των διάφορων αστικών, πολιτικών πόλων: από τη σοσιαλμανία του Καραμανλή, μέχρι τη νεοφιλελεύθερη "μετάλλαξη" της σοσιαλδημοκρατίας και τις συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) που υπερβαίνουν αυτό το δίπολο.

Το ωραίο της υπόθεσης όμως είναι η απόπειρα σοσιαλδημοκρατικής καταγγελίας του κρατισμού, που συναντά το αναρχικό όραμα της αυτοδιαχείρισης των επιχειρήσεων, που δρουν με περισσότερη ελευθερία, χωρίς τις νόρμες και το ασφυκτικό πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού (που είναι βασική παραγωγική σχέση του σοσιαλισμού).
Παρεμπιπτόντως, αν κάποιοι αναρχικοί αγανακτούν με το παραπάνω "τσουβάλιασμα", μπορούν να αναλογιστούν (αν)αρχικά γιατί επιμένουν να βάζουν όλους τους τύπους κρατών (εργατικό, αστικό, κοκ) στο ίδιο τσουβάλι.

Στη δική μας χώρα, η ελληνική ιδιαιτερότητα εκφράστηκε μεταξύ άλλων και με μια "ιδιαίτερη" μορφή σοσιαλδημοκρατίας -το ΠαΣοΚ- που απέρριπτε αρχικά την ένταξη στη Σοσιαλιστική Διεθνή, καταγγέλλοντας το ρεφορμισμό της -sic. Ένα "κίνημα" που δεν περιορίστηκε στον κλασικού τύπου εκφυλισμό του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου τομέα, των συνεταιρισμών, κτλ, αλλά πρόβαλλε έναν κατά φαντασία σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Ο οποίος σε αντίθεση με το "κρατικό μοντέλο" του υπαρκτού, έβαζε ως στόχο την κοινωνικοποίηση (των προβληματικών, που τις παρέδωσε ξανά στο κεφάλαιο, καθαρές από χρέη) κι όχι απλώς την κρατικοποίηση.

Μια "κοινωνικοποίηση" που στο σχετικό νομοσχέδιο επιχείρησε να κατοχυρώσει τον ασφυκτικό (μη κρατικό υποτίθεται) περιορισμό κι έλεγχο των απεργιών.
Και δεν είναι τυχαίο πως έδενε με το σύνθημα της αυτοδιαχείρισης και δανειζόταν πολλά στοιχεία από τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και το δικό της "αδέσμευτο" τρίτο δρόμο προς τον καπιταλισμό.
Δεν είναι τυχαίο επίσης πως στη Σοβιετική Ένωση, το σύνθημα της αυτοδιαχείρισης λειτούργησε ως μοχλός για τη μεγαλύτερη αυτονόμηση των επιχειρήσεων -δηλ του κεφαλαίου- και την επιτάχυνση της διαδικασίας της παλινόρθωσης.

Την αυτοδιαχείριση πολλοί αγάπησαν, το σοσιαλισμό κανείς τους.
Στο σοσιαλισμό το κράτος (η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλ η εργατική τάξη) απαλλοτριώνει τα μέσα παραγωγής εξ ονόματος της κοινωνίας -με την οποία δεν ταυτίζεται, και ούτε μπορεί να γίνει αυτό μονομιάς, γιατί τότε θα εξέλιπε η ιστορική αναγκαιότητα του κράτους και θα το καταργούσαμε εξ αρχής.

Η αυτοδιαχείριση μιας επιχείρησης ως στόχος, χωρίς τα παραπάνω -πόσο μάλλον απέναντί τους- είναι καταδικασμένη να καταλήξει στην αναγέννηση του στενού ιδιωτικού πνεύματος, ακόμα κι αν το ντύσουμε με ωραίες φράσεις ή τη μορφή ενός "συλλογικού εγωισμού", και σε ένα βάθος χρόνου στην καπιταλιστική παλινόρθωση.

Μένει ανοιχτό ως ζήτημα η σχέση μεταξύ κρατικοποίησης και κοινωνικοποίησης, που ήταν και ο βασικός λόγος για να γραφτεί αυτό το κείμενο -που για αλλού αυτό ξεκίνησε, αλλά ξεστράτισε στην πορεία κι αλλού η ζωή το βρήκε.

Συγκέντρωση σήμερα ενάντια στα αντιλαϊκά παζάρια κυβέρνησης - κουαρτέτου Στο ξενοδοχείο «Hilton» στις 6.30 μ.μ.

Συγκέντρωση σήμερα ενάντια στα αντιλαϊκά παζάρια κυβέρνησης - κουαρτέτου

Στο ξενοδοχείο «Hilton» στις 6.30 μ.μ.

Eurokinissi

Σε συγκέντρωση, σήμερα Τετάρτη, στις 6.30 μ.μ., στο χώρο των αντιλαϊκών παζαριών μεταξύ της κυβέρνησης και του κουαρτέτου, στο ξενοδοχείο «Hilton», καλεί τους εργαζόμενους της Αττικής το ΠΑΜΕ.
Αναλυτικά, στο κάλεσμά του τονίζει τα εξής:
«Κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ - ΣΕΒ ετοιμάζουν νέα επίθεση με νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, με κατάργηση όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, με νέα φοροληστεία. Ολα αυτά θα προστεθούν πάνω στα προηγούμενα μέτρα, οδηγώντας την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε απόγνωση.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να εξαπατήσει για άλλη μια φορά προβάλλοντας δήθεν αντίμετρα στα μέτρα, παρουσιάζοντάς τα ουδέτερα, όπως έλεγε και με το Ασφαλιστικό ότι δε θα μειώνονταν οι συντάξεις.
Κανείς δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα!
Καμία ανοχή στα ψέματα της κυβέρνησης.
Καμία ανοχή στα παιχνίδια των διαπραγματεύσεων, στα νέα βάρβαρα μέτρα!
Να οργανώσουμε την αντεπίθεση απέναντι στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.
Ολοι στον αγώνα. Να δείξουμε τη δύναμή μας.
Να απαιτήσουμε τις απώλειές μας, τις πραγματικές μας ανάγκες.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους σε συγκέντρωση, την Τετάρτη 1/3, στο χώρο των "διαπραγματεύσεων".
Ολες και όλοι στο "Ηilton" στις 6.30 μ.μ.».

• Στη σημερινή συγκέντρωση καλούν επίσης με ανακοινώσεις τους η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ και η ΟΒΣΑ.

Το παραμύθι της «μετα-λιτότητας»

Το παραμύθι της «μετα-λιτότητας»

Ενα από τα βασικά «συστατικά» της κυβερνητικής επιχείρησης εξαπάτησης, που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες, είναι η προσπάθεια να παρουσιαστούν τα «αντισταθμίσματα», τα οποία διαπραγματεύεται η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, ως «αναπτυξιακά μέτρα», υπέρ τάχα του λαού, και ως απόδειξη ότι μπαίνουμε πλέον στην «εποχή της μετα-λιτότητας».
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβερνητική προπαγάνδα περιστρέφεται γύρω από το περιβόητο «Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης», που θα περιλαμβάνει 13 περιφερειακά σχέδια και σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη έχει ως «βασική παραδοχή» ότι «απαιτούνται δομικές αλλαγές στη διάρθρωση της οικονομίας», με «δεδομένο» ότι «η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, ως κύρια πολιτική για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, δεν επέφερε θετικά αποτελέσματα σε σχέση με τις επενδύσεις, αλλά ούτε και σε σχέση με τις εξαγωγές».
Το ζητούμενο, σύμφωνα πάντα με το κυβερνητικό αφήγημα, είναι «η μετάβαση της χώρας σε μια οικονομία που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλότερης προστιθέμενης αξίας, η οποία θα προσελκύει άμεσες ξένες επενδύσεις».
Στην πραγματικότητα, προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι με τα μέτρα που ετοιμάζονται τώρα να νομοθετήσουν, τελειώνει τάχα η εποχή των περικοπών και της λιτότητας και ότι ξεκινάει μια νέα περίοδος «αναπτυξιακών αναδιαρθρώσεων» στο κράτος, στην οικονομία και στην κοινωνία, απ' όπου έχουν να κερδίσουν όλοι.
Και μόνο το γεγονός ότι η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ προβλέπει τη νομοθέτηση νέων αντιλαϊκών μέτρων με ορίζοντα πολύ πέρα από το 2019, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι «τελειώνει η λιτότητα», αποδεικνύει ότι στη «συνταγή» διαχείρισης της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά «ξένο σώμα» είναι τα μέτρα που τσακίζουν περαιτέρω την τιμή της εργατικής δύναμης και επιχειρούν, ταυτόχρονα, να απαξιώσουν παραπέρα τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που λειτουργούν ως «βαρίδι» για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Σε κάθε περίπτωση, το όποιο «τέλος της λιτότητας» αφορά το εγχώριο κεφάλαιο, που αναζητά νέο ζεστό χρήμα, φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, και όχι βέβαια το λαό, που θα συνεχίσει να φορτώνεται τα σπασμένα για να «βγαίνουν» τα ματωμένα πλεονάσματα και οι υπόλοιποι αντιλαϊκοί στόχοι.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι εκείνο που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως «αναπτυξιακό μοντέλο» υπέρ του λαού, σηματοδοτεί την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Αλλωστε, η «υψηλή προστιθέμενη αξία» για το κεφάλαιο, που λέει η κυβέρνηση, αλλά και η αύξηση της παραγωγικότητας, ως βασικό στοιχείο της «ανταγωνιστικότητας» και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, έχουν ως προϋπόθεση το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Εξάλλου, και η προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων δεν θα γίνει στο κενό, αλλά στο έδαφος που διαμορφώνουν η ισοπέδωση εργατικών - συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, οι νέες προκλητικές φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις του αστικού κράτους προς το κεφάλαιο, όπως αποτυπώνονται από βδομάδα σε βδομάδα στα σχετικά δελτία του ΣΕΒ.
Ο προσανατολισμός στην «ενίσχυση των συνεργασιών των επιχειρήσεων», σε μέτρα δηλαδή διευκόλυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ως προϋπόθεση για ένα νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης, σημαίνει ταυτόχρονα ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Τέλος, ο «εξαγωγικός προσανατολισμός» μιας τέτοιας ανάπτυξης αποτυπώνει ότι κάθε άλλο παρά η κάλυψη των λαϊκών αναγκών μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο των διαφόρων εκδοχών της αστικής διαχείρισης.
Οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες έτσι κι αλλιώς δε «χωράνε» σε καμία από τις εκδοχές και τα σχέδια για την καπιταλιστική ανάκαμψη, που περνάει απαραίτητα μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης και την ισοπέδωση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Οι μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελος της εργατικής τάξης μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με πάλη για να περάσουν ο τεράστιος πλούτος που παράγει, τα μέσα παραγωγής και η εξουσία στα δικά της χέρια.

Με αφορμή την αθώωση του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας

Με αφορμή την αθώωση του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας

Με αφορμή την αθωωτική απόφαση για τον δήμαρχο Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, αξίζει να σταθούμε σε ένα βασικό ζήτημα: Οτι με τη λαϊκή κινητοποίηση, που εκφράστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, με αφορμή την πολιτική στάση του δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας, μπορεί να ακυρώνονται η δράση και οι ενέργειες της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η εργατική - λαϊκή κινητοποίηση έχει μεγάλες δυνατότητες στο να βάζει εμπόδια στη δράση των φασιστοειδών. Το να μην παραχωρηθεί - μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου - χώρος στους φασίστες για να στάζουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο ή το να μη δοθούν στοιχεία στους χρυσαυγίτες για το πόσα παιδιά μεταναστών φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς, είναι μία συνεπής πολιτική επιλογή της διοίκησης του δήμου, που έρχεται ως συνέχεια της συνολικότερης ταξικής πολιτικής στάσης της απέναντι σε οτιδήποτε χτυπά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, της προσπάθειας να στηρίξει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση. Αυτό είναι το ουσιαστικό που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Οσα έγιναν, λοιπόν, είναι απόρροια της συνολικής στάσης υπεράσπισης των εργαζομένων, στήριξης των προσπαθειών και της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αξίζει να θυμίσουμε ορισμένες πρωτοβουλίες της μέχρι τώρα θητείας της διοίκησης του δήμου.

* * *

Ο Δήμος Πάτρας οργάνωσε τον Απρίλη του 2016 τη μεγάλη πορεία κατά της ανεργίας. Οκτώ μέρες πορείας αγώνα 220 χιλιομέτρων, από Πάτρα έως Αθήνα, με σύνθημα «Δουλειά για όλους, δουλειά με δικαιώματα». Που για να γίνει πράξη, κινητοποιήθηκαν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σωματεία, συνδικάτα, φορείς, έγιναν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, συναντήσεις με φορείς, επισκέψεις σε χώρους δουλειάς. Ακόμα, πήρε σημαντικές πρωτοβουλίες για μεγάλες κινητοποιήσεις, ώστε να γίνει πράξη η παραχώρηση της λιμενικής ζώνης, του θαλάσσιου μετώπου της Πάτρας για χρήση από το λαό της πόλης και να φύγει από την ιδιοκτησία του ΤΑΙΠΕΔ, να εξαιρεθεί από το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, να μην παραχωρηθεί σε επιχειρηματίες.
Αλλο παράδειγμα: Ο δήμος με συνεχείς παρεμβάσεις ζήτησε και ζητά κονδύλια από την κεντρική διοίκηση για να μη σταματήσουν να παρέχονται υπηρεσίες στους δημότες, να μπορούν να γίνουν προσλήψεις προσωπικού, να γίνουν έργα υποδομής ζωτικής σημασίας, όπως αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, διαχείρισης απορριμμάτων. Οργάνωσε κινητοποιήσεις, ακόμα και στην Αθήνα, για να μην απολυθούν συμβασιούχοι, κόντρα στους νόμους και τις αποφάσεις των αστικών κυβερνήσεων. Μάλιστα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έγινε παμπατραϊκή κινητοποίηση τον περασμένο Δεκέμβρη, ενώ είχαν προηγηθεί πολλές άλλες για τον ίδιο λόγο. Επίσης, ο Δήμος Πάτρας οργάνωσε και οργανώνει κινητοποιήσεις για το θέμα της κάλυψης όλων των αναγκών των λαϊκών οικογενειών, για φιλοξενία των παιδιών τους σε παιδικούς σταθμούς. Πολλές ήταν οι συναντήσεις με τους γονείς των παιδιών που φιλοξενούνται στο Δημοτικό Βρεφοκομείο και τους παιδικούς σταθμούς του δήμου καθώς και με γονείς τα παιδιά των οποίων έχουν αποκλειστεί από τους παιδικούς σταθμούς, με στόχο από κοινού να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμα που τους στερούσαν προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και η σημερινή ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία επέβαλε ακόμα χειρότερους όρους για να μπορέσει να πάει ένα παιδί σε παιδικό σταθμό.

* * *

Ολα τα παραπάνω τι συνιστούν; Συνιστούν ένα συνολικό πλαίσιο πολιτικής στάσης που δεν μπορεί παρά να οδηγεί και σε αντιπαράθεση με τους χρυσαυγίτες, που εχθρεύονται ανοιχτά το εργατικό - λαϊκό κίνημα, συγκροτούν τάγματα εφόδου ενάντια σε συνδικαλιστές, δουλεύουν για τη διάσπαση των εργαζομένων με βάση το χρώμα, την καταγωγή και τη θρησκεία, επιδιώκουν την υποταγή τους στα συμφέροντα του κεφαλαίου, φτιάχνοντας μέχρι και δουλεμπορικά γραφεία. Δεν μπορεί, λοιπόν, να λες ότι βρίσκεσαι στο πλευρό του εργατικού-λαϊκού κινήματος - και μάλιστα με έργα και όχι με λόγια - και να μην προσπαθείς ταυτόχρονα για την απομόνωση των φασιστών. Η στάση του κομμουνιστή δημάρχου δεν έχει καμία σχέση με όσους «όψιμους αντιφασίστες» πίσω από την καταγγελία της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να συγκαλύψουν την ανοχή τους στο σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα που γεννάνε και τρέφουν τις ναζιστικές - φασιστικές δυνάμεις. Είναι μία συνειδητή πολιτική επιλογή που μάλιστα έρχεται κόντρα στο ίδιο το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, που έβαλαν το λιθαράκι τους για να κάτσει στο εδώλιο ο Κώστας Πελετίδης και που φροντίζουν οποτεδήποτε η διοίκηση του Δήμου Πάτρας επιχειρεί να πάρει μια απόφαση υπέρ των συμφερόντων των λαϊκών οικογενειών, να την σταματήσουν γιατί δεν... προβλέπεται από την αστική νομοθεσία. Είναι μια πολιτική επιλογή κόντρα σε λογικές ουδετερότητας και, πολύ περισσότερο, σε λογικές που οδηγούν στο να νομιμοποιούν στη συνείδηση του λαού τους φασίστες με φωτογραφήσεις στο Καστελόριζο ή με δηλώσεις του τύπου «πρέπει να προτιμήσουμε τη σύγκλιση με τη Χρυσή Αυγή»...