γυρεύει ο "Stoiximan" στο Ρίο;

 γυρεύει ο "Stoiximan" στο Ρίο;

Κατά γενική ομολογία- πολύ περισσότερο, κατά την ομολογία των ειδικών- το στοίχημα είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες εξαχρείωσης του αθλητισμού και μία από τις μεγαλύτερες εστίες ξεπλύματος μαύρου χρήματος, προερχόμενου από το εμπόριο ναρκωτικών, το trafficing και το εμπόριο όπλων. Από τη στιγμή που το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, η επίδοση ενός αθλητή στο στίβο, ακόμα και ο ενδεχόμενος τραυματισμός του, γίνονται αντικείμενο του τζόγου δεν υπάρχουν περιθώρια για «ευ αγωνίζεσθαι» και άλλα τέτοια φληναφήματα των αθλητικών αρχών. Και όλα αυτά, με την άδεια και προστασία του κράτους.

Τα τελευταία, μάλιστα, χρόνια έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο τα κρούσματα στημένων αγώνων, από το αποτέλεσμα των οποίων «κάποιοι» έβγαλαν από το στόχημα πολλά δισεκατομμύρια, έχοντας «λαδώσει» αθλητές, προπονητές, διαιτητές, αθλητικούς παράγοντες…

Ακόμα και η ίδια η (αμαρτωλή) UEFA υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με το θέμα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί η ασυδοσία των μηχανισμών του τζόγου οδηγούσε στην απαξίωση του «προϊόντος», δηλαδή του ποδοσφαίρου, τον έλεγχο του οποίου διεκδικεί η UEFA.

Εξάλλου, ο αθλητικός στοιχηματισμός, που υπήρχε εδώ και δεκαετίες, άρχισε να παίρνει τη σημερινή του μορφή και το σημερινό του περιεχόμενο, εκ παραλλήλου με την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού.

Έτσι, το στοίχημα έγινε μια μεγάλη πληγή, όπως και το ντόπινγκ, στο σώμα του πολύπαθου αθλητισμού. 

Τα τελευταία χρόνια επικράτησε, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς, η πολιτική νομιμοποίησης του αθλητικού τζόγου και των εταιρειών που ασχολούνται με αυτόν. Οι εταιρείες του αθλητικού στοιχήματος λειτουργούν πλέον νόμιμα και στη χώρα μας και εμφανίζονται τώρα ως χρηματοδότες και χορηγοί αθλητικών ομάδων, μεμονωμένων αθλητών, αθλητικών διοργανώσεων, ομοσπονδιών εθνικής και παγκόσμιας εμβέλειας.

Καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της «διαπλοκής» που προκύπτει από την εξέλιξη αυτή, αφού μια εταιρεία αθλητικού στοιχήματος που «σπονσονάρει» μια ομάδα, ή έναν αθλητή, μπορεί να επηρεάσει την απόδοση τους, ώστε κάποιοι πελάτες της (οι στοιχηματίζοντες) να έχουν το μέγιστο κέρδος…

Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε μια διαφήμιση, αυτών των ημερών, στην οποία αναφέρεται ότι η εταιρεία αθλητικού στοιχήματος, «Stoiximan», συμφερόντων Μπόμπολα, είναι χορηγός Ελλήνων αθλητών, αλλά και της εθνικής ομάδας πόλο, που παίρνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Η ίδια εταιρεία εξάλλου είναι και χορηγός της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας…

«Ο αιματοβαμμένος δρόμος του Ιμπεριαλισμού» (VIDEO)

 «Ο αιματοβαμμένος δρόμος του Ιμπεριαλισμού» (VIDEO)

Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο με τίτλο «71 Χρόνια απ τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι: Ο αιματοβαμμένος δρόμος του Ιμπεριαλισμού» ετοίμασε η Επιτροπή Ειρήνης Ηρακλείου Κρήτης.

Μέσα από το βίντεο, η Επιτροπή Ειρήνης θέλησε να δείξει ότι από το 1948 μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κενό στο χρόνο που να μην έχει σημαδευτεί από κάποια ΝΑΤΟική δράση ενάντια στους λαούς

902

Για το θάνατο του Αντώνη Κακαρά

 Για το θάνατο του Αντώνη Κακαρά

Για τον εκλιπόντα Αντώνη Κακαρά, θα μπορούσε να πει πολλά κανείς. Αρκεί να τον δει και να τον κρίνει ως σύμμαχο (ή κομμουνίζοντα, που θα έλεγε κι ο Σεχτάρ) κι όχι ως ολοκληρωμένο, διαμορφωμένο κομμουνιστή (μια ιδιότητα που δεν ξέρω πόσοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν για τον εαυτό τους ότι την έχουν). Από την άλλη πάλι, είναι προτιμότερο να αφήνεις το ίδιο το έργο κάποιου να μιλάει για τον εαυτό του. Κι αυτό θα κάνω παρακάτω, παίρνοντας στοιχεία από το προσωπικό ιστολόγιο που διατηρούσε ο Α.Κ.

Ξεκινάμε με το σύντομο βιογραφικό, διανθισμένο με κάποιους δικούς του αστεϊσμούς, που μπορεί να βρει κανείς εκεί.

Ο Αντώνης Κακαράς (Γραβιά 1945) είναι (σ.σ.: ήταν) διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης (εδέησε στα εξήντα του… άγνωστο γιατί το επιδίωξε και παραδόξως το κατάφερε). Υπηρέτησε ως αξιωματικός του ναυτικού από το ’62 μέχρι το ‘90 (με σημαντικές αποτυχίες είναι η αλήθεια, που κατά τα φαινόμενα και τον πτόησαν και τον καθιέρωσαν ως «απροσάρμοστο» εν γένει) ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αποτάχθηκε, καταδικάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές για ενάμιση χρόνο για «Προσβολή Στρατού και περιύβριση Αρχής«… (επιτυχίες που μάλλον του άφησαν αναπάντητες απορίες).

Από το 1990 λοιπόν, μέχρι το 2000 εργάσθηκε (άλλη μια μεγάλη αποτυχία αυτή) στην εμπορική ναυτιλία και στη συνέχεια μέχρι το 2010 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Χίο (ως συνεργάτης βάσει του Ν 407… τρομάρα του).

Στις αρχές τις νέας χιλιετίας (άγνωστο τι τον τσίμπησε αφού) προχώρησε σε αλλεπάλληλους εμβολισμούς της ελληνικής γλώσσας, χρησιμοποιώντας μάλιστα μιαν ιδιότυπη τεχνική (πόρρω απέχουσα της Τέχνης) του Λόγου, παριστάνοντας τον συγγραφέα!! Ως εκ τούτων, ταλαιπωρεί (ευτυχώς ελάχιστους) αναγνώστες με βιβλία, όπου καταχωρεί ό,τι του κατεβάσει η κούτρα και οι κούτρες άλλων, επίσης απροσάρμοστων, όπως ο Σάββας ο νεροκράτης, ο Παχώμιος και ένιοι πιο αποδεκτοί από την ημιθανή κοινωνία μας. Το γεγονός πως βρέθηκε ένας σοβαρός εκδότης και επιμένει να βγάζει τα βιβλία του, αποτελεί μία από τις απορίες που δεν εκφράζει στον ίδιον (τον εκδότη).

Έργα του είναι:

–Το Πολεμικό Ναυτικό στη Δικτατορία 1967-1974, (Ιστοριογραφία σε ξερή, στρατιωτική γλώσσα ενός γραφειοκράτη), Γνώση, Αθήνα 1993,

–Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, (τρίτομη ιστοριογραφία, εκλαϊκευμένο αποτέλεσμα – έτσι ισχυρίζεται- του διδακτορικού του), Παπαζήση Αθήνα 2006,

–Όξω Απ’ τ’ Αμπέλια ρεεε, (μάλλον μωσαϊκό αφήγημα του χωριού, της πόλης κ.λ.π.) , Παπαζήση, Αθήνα 2008

–Off Shore Αγάπη μου (Έργα και Ημέρες της Φαμίλιας ‘’D’’), (Μυθιστόρημα ενδομεγαλοταξικών συγκρούσεων), Παπαζήση, Αθήνα 2008,

– Αλιώρι, το κονάκι των χοίρων, (Μυθιστόρημα πλήθους εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2009

– Η λίστα του τσαγκάρη, (Μυθιστόρημα και άλλων εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2010

–Οι φρουροί της συκαμινιάς, (Διηγήματα να φαν κι οι κότες), Παπαζήση, Αθήνα 2011

–Όταν γαβγίζει ο ντουνιάς, (Ά ρε Θεέ πλουτοκράτη κι εσύ!!), (Μυθιστόρημα και λοιπών διεθνών πλέον αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2012

– Ο Αρτέμης ο Λέλεκας ανάμεσα σε ανθρώπους και άλλα ζώα, (Μυθιστόρημα μελλοντολογικής προσέγγισης), Παπαζήση, Αθήνα 2013

– Η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα, (Μυθιστόρημα και φλογερές, αποκρουστικές αληθινές φαντασιοπληξίες), Παπαζήση, Αθήνα 2014

–Το γηροκομείο του παραδείσου, (Διηγήματα, εξ ων μερικά βωμολοχικά, και άλλα σεμνά και κοινωνικοϊστορικού χαρακτήρα), Παπαζήση, Αθήνα 2015

-Άλλα περίεργα διηγήματα, άρθρα και συζητήσεις/ συνεντεύξεις επί διαφόρων επιστητών, όπως εμφανίζονται εδώ ( kakaras.wordpress.com ) αλλά και αλλού στο συμπαθές διαδίκτυο.. έξω οι υπερφίαλες και μεγαλόστομες δηλώσεις/κρίσεις στα επίσης συμπαθέστατα δίκτυα ως το φλύαρο facebook αλλά και το σεμνότερο, λιγόλογο tweeter.

Με ακόμα λιγότερα λόγια, ο άνθρωπος τα έχει πάρει στο κρανίο… ψυχραιμία λοιπόν… δεν είναι ανάγκη να εκδηλώσετε αυτοκαταστροφικές τάσεις διαβάζοντας τα προϊόντα του κυρίου αυτού! Μην τρελαθούμε κιόλας!

Το πιο σημαντικό είναι να σκεφτούμε πού βρισκόταν κι εργαζόταν ο Κακαράς (γιατί αυτά είναι που σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν αντίστοιχα και τη συνείδησή μας) και πόσο σημαντικό ήταν για το Κόμμα ένας σύμμαχος σε ένα τέτοιο σημαντικό (κι όχι ιδιαίτερα ευνοϊκό προφανώς από την άποψη των συσχετισμών) πεδίο. Συναφές με τα παραπάνω είναι και μια παρατήρηση που έκανε η Νάντια Βαλαβάνη σε μια αποστροφή της εισήγησής της, κατά τη διάρκεια μιας βιβλιοπαρουσίασης από το έργο του Κακαρά.

Από το τρίτο βιβλίο κρατώ ιδιαίτερα τη νοσταλγική, κρυπτογραφική αναφορά του συγγραφέα στην «παράνομη» οργανωτική και πολιτική δραστηριότητα των κομμουνιστικών πυρήνων στα στρατιωτικά σώματα, κι ιδιαίτερα στο ναυτικό, ανάμεσα στους μόνιμους αξιωματικούς κατά την περίοδο των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων – μια δράση που είχε τις ρίζες της στη ριζοσπαστικοποίηση που προκάλεσαν τα κινήματα του ναυτικού αλλά και το γενικότερο αντιδικτατορικό κίνημα των τελευταίων χρόνων. Πρόκειται για την πρώτη δημόσια, αν δεν κάνω λάθος, αναφορά. Μένει, όσο είναι ακόμα καιρός, να καταγραφεί η ιστορία της, έστω κι αν δε μπορεί ακόμα να δημοσιοποιηθεί. Και γιατί να μην αποτελέσει αυτή η καταγραφή έναν καινούργιο τομέα δραστηριότητας για τον συγγραφέα;

Απ' όσο ξέρω, ο Κακαράς δεν ασχολήθηκε (ή δεν πρόλαβε να το κάνει) επισταμένα με την καταγραφή αυτών των ζητημάτων. Άφησε όμως ένα άλλο σημαντικό κι άκρως ενδιαφέρον τρίτομο έργο, όπου εξετάζει διάφορα ζητήματα και πτυχές για τη λειτουργία του στρατού και το ρόλο που έπαιξε σε κρίσιμες ιστορικές πτυχές (εμφύλιο, δικτατορία, κτλ). Σε αυτόν το σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε μια παρουσίαση του βιβλίου, ενώ παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από συνέντευξη ενός αξιωματικού, που πήγε αμέριμνος να παρακολουθήσει μια σοβιετική ταινία...

«1964… Πάω με στολή να παρακολουθήσω το έργο «Θωρηκτό Ποτέμκιν» στο Ιντεάλ, γιατί θεώρησα ότι ήταν μια ναυτική… αξιωματικός κι εγώ, έτσι κάπως το θεώρησα. Μέσα σε λίγη ώρα ένιωσα ότι ο κόσμος πήγε να με φάει μέσα εκεί και μετά αναρωτιόμουν: Μα γιατί; Μα και εγώ έτσι θα ήμουν, ο αξιωματικός αμύνεται της πατρίδας και της κοινωνίας, των δημοκρατικών αρχών… Δεν καταλάβαινα δηλαδή ότι κάποιοι καταπατούσανε δεν ξέρω τι. Θεωρούσα ότι ο αξιωματικός είναι κάτι πάρα πολύ καλό, ακόμα και για τους ανθρώπους γύρω του…»

Αν έχετε χρόνο, μπορείτε να διαβάσετε επίσης τρία διηγήματα του Κακαρά, για να αποκτήσετε προσωπική άποψη για τη λογοτεχνική του πένα:

Πρωτομαγιά

Πλατεία

Το Πενηντάφυλλο

κι ένα τροποποιημένο απόσπασμα από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του, που αναφέρεται στην περίοδο της χούντας και το Πολυτεχνείο.

Αλλά για την ίδια περίοδο, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα πολιτικό κείμενο που έγραψε (πιθανότατα το τελευταίο που δημοσίευσε) για το απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τους λόγους που δεν αντέδρασαν οι ένοπλες δυνάμεις.

Καθώς και δύο ακόμα άρθρα, για την ανταρσία του αντιτορπιλικού βέλους, και το φάκελο της Κύπρου, που δεν άνοιξε ποτέ επί της ουσίας.

Κι εξυπακούεται πως αν σας τραβήξουν το ενδιαφέρον, μπορείτε να συνεχίσετε την περιήγηση στο ιστολόγιό του και να δείτε κι άλλα ενδιαφέροντα κείμενα που φιλοξένησε, όσο ανανεωνόταν και τα οποία είναι ένα είδος παρακαταθήκης που αφήνει πίσω του.

9

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ... και τα ψίχουλα για παρηγοριά

«Ανάγκα και θεοί πείθονται», αλλά ο Γ. Δραγασάκης υπερέβη τα εσκαμμένα. Είναι αναντίρρητα μεγάλη η ανάγκη της κυβέρνησης να πείσει το λαό ότι, κόντρα στην πραγματικότητα που βιώνει, υπάρχει και μια άλλη ελπιδοφόρα και φιλολαϊκή προοπτική, αλλά απ' το σημείο αυτό έως το να παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο υπάρχει χάσμα απροσμέτρητο.

Στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ισχυρίζεται ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα ωφελήσει το λαό, που στο μεταξύ σφαγιάζεται για την επίτευξή της, λέγοντας ότι «σε όλον τον κόσμο οι οικονομίες που ανακάμπτουν είναι αυτές που δημιουργούν απασχόληση, αυξάνουν τις επενδύσεις και βελτιώνουν το διαθέσιμο εισόδημα». Προσπαθώντας, μάλιστα, να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του επικαλείται «τα ειδικά προγράμματα εγγυημένης, μισθωτής εργασίας 6 - 12 μηνών, στα οποία προβλέπονται 90.000 θέσεις και τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, στα οποία αντιστοιχούν 42.000 θέσεις, συνολικά δηλαδή 132.000 θέσεις για το 2016». Τα προγράμματα, δηλαδή, ανακύκλωσης ανέργων. Βεβαίως, οι άνεργοι είναι 1,5 εκατομμύριο. Αρα, σταγόνα στον ωκεανό οι κυβερνητικές λύσεις στην ανεργία.

Ισχυρίζεται ακόμα ότι «σήμερα συντελείται αθόρυβα ένας βαθύς μετασχηματισμός. Τα αιτήματα ατόμων ή ομάδων δεν αγνοούνται, αλλά αξιοποιούνται ως ερεθίσματα ή ως αφορμές για να θεσμοθετηθούν καθολικές λύσεις». Σε τι συνίσταται αυτός ο μετασχηματισμός; Απαντά ο Γ. Δραγασάκης: «Η πρόσβαση των ανασφάλιστων πολιτών στο δημόσιο σύστημα Υγείας, η ανάπτυξη του δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στη γειτονιά, η ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς από τους άνεργους, το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, η απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών».

Εν ολίγοις, πίσω απ' τα μεγάλα λόγια με τα οποία η κυβέρνηση χτίζει ανώγια και κατώγια, κρύβεται πάντα η διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Τίποτα περισσότερο απ' αυτό.

Η παγίδα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης»

Η παγίδα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης»

Ολο και πυκνώνουν στον αστικό Τύπο τα δημοσιεύματα περί μεγαλύτερης αξιοποίησης του «γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος της χώρας», στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στην Τουρκία και το αποτυχημένο πραξικόπημα που έφερε «εκ βάθρων αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού» μετά τις εκκαθαρίσεις που γίνονται. Ετσι, για παράδειγμα, προβάλλεται ανοιχτά η άποψη περί αναβάθμισης της ΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας έναντι της αντίστοιχης του Ιντσιρλίκ. Λένε χαρακτηριστικά: «Αν μάλιστα η Ελλάδα επιθυμούσε πράγματι να κεφαλαιοποιήσει το γεωγραφικό της πλεονέκτημα και αποκτήσει μεγαλύτερο στρατηγικό βάρος, αναλυτές τονίζουν ότι η βάση της Σούδας στην Κρήτη θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική λύση στην μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους. Και αυτό, καθώς η αξιοπιστία της τουρκικής βάσης του Ιντσιρλίκ έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα μετά το πραξικόπημα, αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να επανεξετάζουν τις επιλογές τους».

***

Βεβαίως, αυτές οι ...προτάσεις - κινήσεις δεν έρχονται από το πουθενά. «Πατάνε» στη στάση που τηρούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις στη χώρα μας και συνεχίζει επάξια και η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό επιβεβαιώνουν οι καθημερινές ...προσφορές της Σούδας, της Καλαμάτας και της Καρπάθου, που κάνει ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος. Το επιβεβαιώνει και η στάση της κυβέρνησης στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλη στη Βαρσοβία, όπου ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, σημείωσε με έμφαση: «Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ασταθές περιβάλλον ασφαλείας, είναι απαραίτητο το ΝΑΤΟ να προσαρμόζεται προκειμένου να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει το πλήρες φάσμα των προκλήσεων στην ευρύτερη περιοχή, αλλά - κυρίως - τις ανησυχίες των μελών του (...) Η Συμμαχική ασφάλεια είναι, άλλωστε, αδιαίρετη: Είτε ισχύει στην ολότητά της για τον κάθε έναν Σύμμαχο, είτε δεν υφίσταται καθόλου» και πρόσθετε: «Μπορεί να μη συμφωνούμε με όλα τα επιχειρήματα Συμμάχων μας για το πώς να αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία και τη στάση της. Αλλά επιδεικνύουμε αλληλεγγύη στις ανησυχίες των Συμμάχων μας, όπως οφείλουμε. Αναμένουμε, όμως, να υπάρξει αλληλεγγύη και για τις δικές μας ανησυχίες ασφαλείας».
Ετσι έβαλε το ΝΑΤΟ εγγυητή της ελληνικής κυριαρχίας, δηλαδή το «λύκο να ...φυλάει τα πρόβατα» και αναγνώρισε ότι το λεγόμενο Rapid Action Plan (το σχέδιο άμεσης δράσης) στο ανατολικό τμήμα της Συμμαχίας (βλέπε δράση κοντά στα ρωσικά σύνορα και στη Μεσόγειο με το πρόσχημα της τρομοκρατίας) ως σημαντικό για «την ενδυνάμωση της ετοιμότητας και της ικανότητας ανταπόκρισης και ευελιξίας» της λυκοσυμμαχίας. Μάλιστα, η ελληνική κυβέρνηση επανέλαβε, για άλλη μια φορά, ότι διαθέτει σε κάθε περίπτωση το σύνολο των ΝΑΤΟικών βάσεων με πρώτη αυτή της Σούδας, αλλά και άλλες υποδομές στην Κάρπαθο, στο Καστέλι Ηρακλείου και στην Καλαμάτα, όπου μπορούν να εφοδιάζονται τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη, που συμμετέχουν στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

***

Είναι έτσι φανερό ότι η χώρα μας, με ευθύνη και της σημερινής κυβέρνησης, συμμετέχει ήδη ως τα μπούνια σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και θέλει να διευρύνει το ρόλο της, με στόχο να κερδίσει θέσεις το εγχώριο κεφάλαιο στον ανταγωνισμό του με άλλα πιο ισχυρά, πάνω στην καταστροφή και εξαθλίωση που αφήνουν τα όπλα και οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών. Αυτό το νόημα έχει η λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» για τη διεκδίκηση πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς και ...κερδών από την ανοικοδόμηση. Μόνο που σε αυτόν το δρόμο ελλοχεύουν νέοι κίνδυνοι για το λαό μας. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο με τις εξελίξεις στην Τουρκία, που ήταν έκφραση σφοδρών ενδοαστικών αντιθέσεων που συνδέονται με ανταγωνισμούς ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, με τη σχεδιαζόμενη γενικευμένη νέα επέμβαση στη Λιβύη, με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με την αύξηση της στρατιωτικοποίησης στην Ανατολική Ευρώπη στον ανταγωνισμό με την καπιταλιστική Ρωσία. Ο εγκλωβισμός του λαού μας - όπως επιδιώκει να επιτύχει και η σημερινή κυβέρνηση - αλλά και των άλλων λαών σε αυτά τα εγκληματικά σχέδια των ΝΑΤΟ και ΕΕ, μόνο νέους κινδύνους εγκυμονεί.

***

Οι λαοί έχουν να κερδίσουν μόνο αν συνειδητοποιήσουν ότι τα δικά τους συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα από αυτά των εκμεταλλευτών τους. Γι' αυτό απαιτείται δυνάμωμα της οργανωμένης πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες του, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, στις διακρατικές ενώσεις του και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Αυτός ο αγώνας, για να μπει φρένο στο νέο μακελειό που ετοιμάζεται, μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνο αν συνδυάζεται με την πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ, ΕΕ και κάθε λυκοσυμμαχία.

Κάλπικη αντιπαράθεση

Κάλπικη αντιπαράθεση

Με φόντο την προσεχή κατάθεση και την αναμενόμενη έγκριση από τη Βουλή της σύμβασης παραχώρησης της περιοχής - φιλέτου στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, σε συνδυασμό με τις άλλες προαπαιτούμενες κυβερνητικές παρεμβάσεις, όπως η συγκρότηση και λειτουργία του νέου υπερταμείου για τις ιδιωτικοποιήσεις, εξελίσσεται η κάλπικη αντιπαράθεση ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τη ΝΔ, με τη συμβολή, βέβαια, και των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης.
Και, βέβαια, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις μέρες αυτές, για μια ακόμη φορά, στήνεται η γνώριμη αντιλαϊκή διελκυστίνδα, αυτήν τη φορά με άξονα το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Από τη μια πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση «κατηγορεί» τους κυβερνώντες για τα υποτιθέμενα προσκόμματα που βάζουν στους ιδιώτες επενδυτές, σχετικά με τους όρους εκχώρησης της περιοχής - φιλέτο στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, αποδίδοντας στο υπουργείο Πολιτισμού την «πρόθεση να κηρύξει ως αρχαιολογικό χώρο σχεδόν ολόκληρη την έκταση του Ελληνικού». Από την άλλη, η συγκυβέρνηση σπεύδει να ανταπαντήσει πως «δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα στην εξέλιξη της επένδυσης του Ελληνικού ούτε στρέφεται ενάντιά της» και ακόμη ότι είναι καθ' όλα εντάξει με τις συμβατικές υποχρεώσεις που έχει δεσμευθεί να αναλάβει απέναντι στους ιδιώτες.
Η κάλπικη διαπάλη έχει και συνέχεια γύρω από τους τρόπους περαιτέρω ιδιωτικοποίησης άλλων νευραλγικών επιχειρήσεων, όπως της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ, στις οποίες η συγκυβέρνηση επιχειρεί να ανακαλύψει «διαφορές» με τις προκάτοχες κυβερνήσεις, ενώ ταυτόχρονα στο επόμενο διάστημα εξαπολύει νέο μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, σε συνδυασμό πάντα και με άλλες παρεμβάσεις που στοχεύουν στην προσέλκυση κερδοφόρων καπιταλιστικών επενδύσεων. Σε αυτό το επίπεδο, αναδείχνονται οι στρατηγικού χαρακτήρα συγκλίσεις ανάμεσα στη συγκυβέρνηση, στη ΝΔ και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, με βάση και το τρίτο μνημόνιο, που συνυπέγραψαν, αλλά και πέραν αυτού. Σε ό,τι αφορά τη ΔΕΗ, την Ενέργεια και την πολιτική απελευθέρωσης σε όφελος του κεφαλαίου, με την οποία συμφωνεί και την εφαρμόζει, πέρα από τα νέα μετοχικά πακέτα που προορίζονται για τους ιδιώτες, η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, εστιάζει και στις επιχειρηματικές συμπράξεις με ιδιωτικά κεφάλαια. «Νέοι ενεργειακοί τομείς, πρόσθετα κεφάλαια, αυτόνομα σχήματα με πολλαπλασιαστικά οφέλη, ανταλλαγή τεχνογνωσίας, διεθνείς συμμαχίες, παρουσία σε άλλες χώρες εντός της διασυνδεδεμένης ευρωπαϊκής αγοράς και όχι μόνο», είναι ο άξονας της πολιτικής που διαφημίζει η συγκυβέρνηση, σε όφελος των μονοπωλίων του ενεργειακού κλάδου, των σημερινών και μελλοντικών μεγαλομετόχων και «επενδυτών».
Η συγκυβέρνηση, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και τα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου συμπλέουν σε στρατηγική κατεύθυνση, στην ανάγκη των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για την «επόμενη μέρα» για τη διευρυμένη αναπαραγωγή κερδών, στη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, στην προσέλκυση στην Ελλάδα και ξένων επενδύσεων, στις συνθήκες χρηματοδότησης μέσα από νέα εργαλεία και μηχανισμούς, στην απορρόφηση των κεφαλαίων που προβλέπονται στο νέο ΕΣΠΑ κ.ά.
Ο καβγάς μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι υπαρκτός σε ό,τι αφορά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, για το ποιος θα κατοχυρωθεί ως ικανότερος διαχειριστής της εξουσίας και των συμφερόντων της αστικής τάξης, σχετίζεται με την επίσης υπαρκτή διαπάλη μεταξύ διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικός για το λαό και ξένος προς τα συμφέροντά του. Απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου, μοναδική διέξοδος και λύση για τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε κατεύθυνση συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.