Τι να κάνουμε

 Τι να κάνουμε

Την περασμένη εβδομάδα η λέσχη αναιρέσεις διοργάνωσε στα (κάπως μικρά αλλά αρκετά ζεστά) γραφεία της στη θεσσαλονίκη μια βιβλιοπαρουσίαση του μυθιστορήματος του τσερνισέφσκι «τι να κάνουμε» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις μεταίχμιο και μεταφράστηκε μόλις τώρα για πρώτη φορά στη γλώσσα μας, παρά τους παραδοσιακούς δεσμούς του ελληνικού κοινού με τη ρώσικη λογοτεχνία και την χώρα γενικότερα. Πιθανόν γιατί δεν αποτελεί εύκολο ανάγνωσμα και χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη πρόζα με αρκετούς συμβολισμούς, για να υπερκεράσει τη λογοκρισία της φυλακής, όπου και γράφτηκε, όπως μας είπε ο παυλίδης, που ήταν κι ο ομιλητής-εισηγητής της εκδήλωσης. Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει αρκετά επίπεδα διαμεσολάβησης, καθώς βασίζεται σε πρόχειρες σημειώσεις και συνειρμούς απ’ όσα είπε εισηγητικά ο περικλής, που παραδέχτηκε πως υποδεικνύει μια συγκεκριμένη ανάγνωση του βιβλίου, αλλά μας κάλεσε να το διαβάσουμε και να αναμετρηθούμε με το έργο, για να σχηματίσουμε δική μας άποψη. Είναι αυτονόητο πως τυχόν κενά, αστοχίες και λοιπές αβαρίες κατά τη μεταφορά χρεώνονται αποκλειστικά σε μένα.

Ο περικλής έκανε αρχικά μια ξώφαλτση αναφορά στη δική του πρώτη επαφή με το βιβλίο, στη μόσχα του 89’, σε μια δραματική συγκυρία, όπου ανέκυπτε ως υπαρξιακή αγωνία το ερώτημα του βιβλίου: τι να κάνουμε; Κι εν συνεχεία μίλησε για το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου που γράφτηκε το έργο, στα 1962-3, όπου η ριζοσπαστική νεολαία βιώνει έντονα τα αδιέξοδα, την παρακμή και την καταπίεση του τσαρικού καθεστώτος και αναζητεί κάποια απελευθερωτική διέξοδο –το θέμα είναι προς τα ποια κατεύθυνση θα κινηθεί αυτή. Είχε προηγηθεί ένα χρόνο πριν η αγροτική μεταρρύθμιση (από τα πάνω) με την κατάργηση του θεσμού της δουλοπαροικίας, που έδινε μεν νομική ελευθερία στους δουλοπάροικους, αλλά δεν τους έδινε γη, ούτε λεφτά για να την εξαγοράσουν κι επιδείνωνε πολλές φορές την εξάρτησή τους απ’ τους φεουδάρχες και το αγροτικό πρόβλημα –που θα λυθεί μόνο με την οκτωβριανή επανάσταση.

Ο τσερνισέφσκι εμπνέεται από τον αγώνα και τη βιοπάλη του αγροτικού πληθυσμού και τα παντρεύει με τις ανερχόμενες σοσιαλιστικές ιδέες (αρχικά των ουτοπιστών: όουεν, φουριέ, κτλ). Παραμένει συνεπής πολέμιος του καθεστώτος (εξάλλου γράφει το βιβλίο έγκλειστος από το καθεστώς στη φυλακή) αλλά και της φιλελεύθερης αστικής τάξης, που έχει μεταρρυθμιστικές, συμβιβαστικές επιδιώξεις, με τυπικό εκπρόσωπο το λογοτέχνη τουργκένιεφ, που διάκειται αρνητικά στο έργο του τσερνισέφσκι. Ο τελευταίος τάσσεται υπέρ της αγροτικής επανάστασης και μιας προοπτικής 'αγροτικού σοσιαλισμού'. Με αυτήν απευθύνεται και στους ρανασίντσι, αν το έχω σημειώσει καλά, {ένα νέο κοινωνικό μόρφωμα, μια ιδιότυπη ιντελιγκέντσια, που είναι μορφωμένη, αλλά δεν κατέχει υπαλληλικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό κι ασχολείται με ελευθέρια επαγγέλματα} καλώντας τους να κάνουν μια μεγάλη πορεία προς το λαό και να συγχωνευτούν μαζί του.

Περνώντας στο περιεχόμενο του βιβλίου, ο παυλίδης εντόπισε την αξία του (μεταξύ άλλων και) στους χαρακτήρες του, καθώς δίνονται τυπικοί πρωταγωνιστές της εποχής, δηλ της εποχής του δεύτερου επαναστατικού κύματος, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο λένιν, ανάμεσα στο πρώτο κύμα των δεκεμβριστών φιλελεύθερων αριστοκρατών και το τρίτο, που είναι το δικό μας {γαμώ το κέρατό μας…} Το τι να κάνουμε είναι ένα φιλοσοφικό πόνημα, ένα πολιτικό μανιφέστο, δοσμένο με μορφή μυθιστορήματος, που καταπιάνεται με το νόημα της ύπαρξής μας και το πρσοδιορίζει ως αφιέρωση σε ένα μεγάλο ιδανικό, δίπλα στο συμφέρον του λαού, ώστε κανείς ποτέ να μην είναι φτωχός και δυστυχισμένος, όπως λέει η βασική ηρωίδα του, η βέρα πάβλοβνα. Πολλές φορές μάλιστα ο τσερνισέφσκι, παγώνει τη δράση και παρεμβάλλει εκτενείς αφηγήσεις θυμίζοντας σε ένα βαθμό τη μεταγενέστερη μπρεχτική αντίληψη.

Η μητέρα της βέρας, μαρία αλεξέγεβνα, αντιπροσωπεύει την παλιά τάξη πραγμάτων, την ηθική του παλιού κόσμου της αποξένωσης κι είναι εμποτισμένη με ιδιοτέλεια κι εγωισμό, ως αντανάκλαση των κυρίαρχων ηθικών σχέσεων («μόνο οι ανήθικοι ζουν καλά σε αυτό τον κόσμο» λέει σε ένα σημείο). Ο τσερνισέφσκι ωστόσο δεν ηθικολογεί, ούτε θεωρεί πως μπορούσε να υπάρξει άλλη λύση στο παρελθόν. Εκτιμά όμως πως τώρα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι καινούριο, για το νέο άνθρωπο, που συμβολίζει η βέρα.

Ο λιπουχόφ, ένας φοιτητής ιατρικής, παντρεύεται τη βέρα και τη γλιτώνει από ένα οδυνηρό γάμο συμφέροντος στον οποίο θέλει να την εμπλέξει, εν είδει αγοραπωλησίας, η μητέρα της. Οι δυο τους χτίζουν μια σχέση ελευθερίας, ισότητας κι αμοιβαίου σεβασμού. Ενώ η βέρα αναπτύσσεται ως προσωπικότητα συμμετέχοντας ενεργά στη λειτουργία ενός πρότυπου κοινωνικού εργαστηρίου, ενός συνεταιριστικού ραφτάδικου, που έχει και κάποια χαρακτηριστικά κοινόβιου –κάτι που φανερώνει την αντίληψη του τσερνισέφσκι ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται πρωτίστως μέσω της κοινωνικής του δραστηριότητας.

Ο συγγραφέας παρεμβάλλει τέσσερα όνειρα της βέρας και στο τελευταίο μας δίνει το ιδανικό της αγροσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως το αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Στο επίκεντρο βρίσκεται φυσικά η ύπαιθρος, ενώ υπάρχουν λιγοστές πόλεις, όπου ο πληθυσμός διαμένει για ελάχιστο χρονικό διάστημα, κυρίως για διεκπεραιωτικές υποθέσεις. Τον χειμώνα οι χωρικοί αποδημούν στις πιο νότιες περιοχές. Δεν υπάρχουν σύνορα παρά μόνο ένα παλάτι, φτιαγμένο από σίδηρο και γυαλί.

Το όνειρο της βέρας δεν περιγράφει μια τυπική αγροτική ουτοπία, αλλά συνοικισμούς με τεχνολογικά επιτεύγματα, αλουμίνιο, αγροτικές μηχανές, όπως στα φαλανστήρια (εκ της φάλαγγας και του μοναστηρίου) του φουριέ. Περιγράφει με τα ωραιότερα χρώματα μια κοινωνία αφθονίας αγαθών, όπου όλοι εργάζονται, τρώνε, ζουν και διασκεδάζουν μαζί. Ο τσερνισέφσκι δίνει βάρος στη διασκέδαση, την ευχάριστη ζωή, την αισθαντικότητα και την αισθητική, τα όμορφα ρούχα. Σε αντίθεση δηλ με τον αστικό τρόπο ζωής που δολοφονεί το πάθος και το συναίσθημα· αλλά και με μερικές αντιλήψεις μουντής ομοιομορφίας που επικράτησαν σε κάποια παραδείγματα από τον υπαρκτό που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα.

Πολύ σημαντική θέση στο έργο κατέχει κι η έννοια της γυναικείας χειραφέτησης στις διαπροσωπικές σχέσεις και συνολικά υπό το πρίσμα της πανανθρώπινης χειραφέτησης, καθώς ο βαθμός της πρώτης αποτελεί δείκτη της γενικότερης κοινωνικής προόδου –όπως είχε πει πρώτος ο φουριέ. Κι εφόσον η σχέση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας αποτελεί ίσως την πιο φυσική σχέση, μας δείχνει σε ποιο βαθμό η φυσική συμπεριφορά του ανθρώπου έχει καταστεί πραγματικά ανθρώπινη –ένα μέτρο στο οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά ανεπαρκής η δική μας εποχή. Οι ιδέες αυτές έρχονται στο προσκήνιο μέσω και της ζιλίν, μιας όμορφης φίλης της βέρας, που χρησιμοποιεί τη γοητεία της, όχι για να σπάσει τα δεσμά της και να φτάσει στην ανεξαρτησία της, αλλά για να εξασφαλίσει μια εύκολη, πολυτελή ζωή.

Ο τσερνισέφσκι παρουσιάζει μέσα από μια φαινομενικά συνηθισμένη ιστορία αγάπης μια νέα ηθική για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η βέρα ερωτεύεται τον κισάνοφ, ένα φίλο του λιπουχόφ. Το συναίσθημα είναι αμοιβαίο, αλλά φαντάζει αδιέξοδο και τη λύση τη δίνει τελικά ο ίδιος ο λιπουχόφ, σκηνοθετώντας την αυτοκτονία του και φεύγοντας στο εξωτερικό, για να μη σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία τους. Ο τσερνισέφσκι υπερβαίνει την αστική λογική της ίσης ανταπόδοσης (του καλού που έκανε ο λιπουχόφ στη βέρα), την καντιανή ηθική του αστικού ίσου μέτρου, βάση κάποιας αφηρημένης κατηγορικής προσταγής (μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θες να κάνουν σε εσένα). Και μας δίνει μια νέα ηθική, όπου αγάπη για τον άλλο σημαίνει να χαίρεσαι με ό,τι είναι καλό για εκείνον, μια αγάπη στη βάση των αναγκών και των δυνατοτήτων του –θυμίζοντας ίσως την αρχή του μαρξ για την διανομή αγαθών στον κομμουνισμό. Ξεφεύγει λοιπόν τόσο από μια θρησκευτική ελέω θεού κι εξ αποκάλυψης αγάπη, όσο κι απ’ τον έλλογο εγωισμό και το ατομικό συμφέρον του διαφωτισμού, παντρεύοντας το τελευταίο με το συλλογικό συμφέρον, και τη στηρίζει σε μια στέρεα υλιστική (με τη φιλοσοφική κι όχι με την χυδαία έννοια) ερμηνεία.

Θα αντισταθώ στον πειρασμό και δε θα σταθώ παρά μόνο αναφορικά στα υπόλοιπα σημεία της παρουσίασης του παυλίδη –που αναγκάστηκε κι ο ίδιος να την περικόψει, για να μην κουράσει το κοινό του- αλλά και της συζήτησης που ακολούθησε: τις επιρροές του τσερνισέφσκι απ’ το φόιερμπαχ. Το ραχμέτοβ (χαρακτήρας του βιβλίου), έναν αφοσιωμένο, σκληραγωγημένο επαναστάτη, με ανεπτυγμένο αίσθημα αυτοθυσίας, που ζει ασκητικά όχι από κάποια ασυνείδητη αντιπάθεια προς τη ζωή, αλλά γιατί δεν επιτρέπει στον εαυτό του χαρές και σπατάλες που δεν μπορεί να απολαύσει ο φτωχός λαός. Μια σπάνια πάστα επαναστάτη σαν εικόνα από το μπολσεβίκικο μέλλον, με σαφή επίδραση στο κλασικό έργο του οστρόφσκι πώς δενότανε το ατσάλι και το βασικό του ήρωα, τον πάβελ κορτσάγιν, που είναι κατ’ ουσίαν αυτοβιογραφικός.

Τη σκληρή υποδοχή του έργου από τον εκπρόσωπο της αστικής αριστοκρατίας τουργκένιεφ, -αν και αργότερα ο κροπότκιν παραδέχτηκε πως ο τουργκένιεφ αδικείται ίσως από τη συγκεκριμένη ανάγνωση κάποιων έργων του. Την αφοπλιστική παραδοχή του τσερνισέφσκι πως δε διαθέτει στάλα λογοτεχνικού ταλέντου και ότι θέλει να κριθεί για το περιεχόμενο του βιβλίου του, που είναι πρωτίστως ένα πολιτικό μανιφέστο. Τη διαμάχη με τον πεσιμιστή ντοστογέφσκι (που δε βλέπει κανέναν επί γης παράδεισο) κι ο λογοτεχνικός διάλογος που άνοιξε με το "υπόγειο" του τελευταίου –όπου ακόμα κι ο τίτλος του έργου είναι παρμένος από μια φράσης της βέρας πάβλοβνα (με έβγαλες από το υπόγειο). Και την έντονη επίδραση που άσκησε στο λένιν –και σε όλη αυτή τη γενιά επαναστατών- ο οποίος δανείστηκε και τον τίτλο του βιβλίου για το δικό του τι να κάνουμε, που γράφτηκε στα 1902.

Εν κατακλείδι, το βιβλίο αφήνει μια πολύτιμη παρακαταθήκη. Την ολοκληρωτική αφοσίωση στον αγώνα και την ιστορική ανάγκη. Και δίνει μια γενική, αδρομερή απάντηση στο ερώτημα: τι θα είναι το μέλλον, μαζί με το μήνυμα: αγαπήστε το, ποθήστε το, δουλέψτε για αυτό και φέρτε το, όσο μπορείτε, στο σήμερα…

Υγ: η εκδήλωση μαγνητοσκοπήθηκε, αλλά απ' ό,τι γνωρίζω, δεν έχει ανέβει ακόμα κάπου το σχετικό βίντεο. Οι σφοι αναγνώστες που ενδιαφέρονται για το βιβλίο, μπορούν να δουν κάποια παραπάνω στοιχεία σε αυτό το σύνδεσμο.

o Τσακαλώτος κι o μισθός του Μάγειρα

o Τσακαλώτος κι o μισθός του Μάγειρα

''Είναι πολλές και σοβαρές, πράγματι, οι διαφορές ανάμεσα στον δικό μας κομμουνισμό και τον δικό τους'' Ευ. Τσακαλώτος

***

Ευ. Τσακαλώτος : Τα χρήματα είναι του... παμπά [tovima.gr]

Διευκρινήσεις έδωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για τις επενδύσεις σε ξένα funds.

Διευκρινίσεις έδωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, k. Ευκλείδης Τσακαλώτος, σχετικά με το πόθεν έσχες του που δημοσιοποιήθηκε τη Δευτέρα από τη Βουλή.
Ο ίδιος επισημαίνει πώς οι επενδύσεις σε μετοχές δεν είναι δικές του, αλλά πρόκειται για χαρτοφυλάκιο του πατέρα του, στο οποίο έχει οριστεί ως συνδικαιούχος.
Αναλυτικότερα, ο κ. Τσακαλώτος τόνισε πως «τα ποσά που επενδύθηκαν δεν αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής μου θητείας, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ποσών δεν αποκτήθηκε καν από εμένα. Είναι αποταμιεύσεις του πατέρα μου, στις οποίες κάποια στιγμή έγινα συνδικαιούχος». Καταλήγοντας, υπογράμμισε πως «ουδέποτε ασχολήθηκα προσωπικά με τη διαχείριση των εν λόγω ποσών».
Οι επενδύσεις είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ξένα funds όπως Blackrock Global Funds, JP Morgan Fund, Invesco Balanced Risk Allocation Fund κ.α. καθώς και ομόλογα αξίας 100.000 λιρών Αγγλίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων αλλά και ελληνικά ομόλογα του EFSF αξίας 12.127 ευρω.
Κατά τα άλλα ο κ. Τσακαλώτος εμφανίζει εισοδήματα 51.985 ευρώ το 2009, 49.611 ευρώ το 2010 και 47.586 ευρώ το 2011. Η σύζυγός του Heather Denise Gibson δηλώνει εισοδήματα 124.970 ευρώ 2009, 143.177 ευρώ 2010 και 136.621 2011.
Η ακίνητη περιουσία του ζεύγους περιλαμβάνει 2 οικίες στην Κηφισιά, ένα γραφείο και μια οικία στην Πρέβεζα. Τέλος διαθέτουν και 2 ΙΧ.

****

Πρόκληση [rizospastis.gr]

Διαβάζοντας το «πόθεν έσχες» του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Τσακαλώτου, μας ήρθαν στο νου οι δηλώσεις που είχε κάνει στον «ΣΚΑΪ» το Μάη του 2012, για τις αμοιβές των μαγείρων του Εμπορικού Ναυτικού. Το νόημα όσων είχε πει τότε είναι ότι ένας μάγειρας σε πλοίο αμείβεται με 3.500 ευρώ, ενώ ένας ερευνητής σε Πανεπιστήμιο παίρνει 2.100 ευρώ. Οι δηλώσεις αυτές, σε μια περίοδο που κλιμακωνόταν η επίθεση στους ναυτεργάτες και «ψήνονταν» οι μαζικές απολύσεις στις λεγόμενες γενικές υπηρεσίες στα πλοία, είχαν ξεσηκώσει την οργή των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων, που έγραφαν σε ανακοίνωσή τους: «(Με τέτοιες δηλώσεις) στρώνουν το δρόμο στον κοινωνικό αυτοματισμό και στην πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, διατηρώντας και ενισχύοντας το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο (...) Ο βασικός μισθός του Μάγειρα Α' στην Ακτοπλοΐα είναι 1.412 ευρώ με τις Κυριακές». Υπό το φως των εξελίξεων, οι δηλώσεις Τσακαλώτου αποκτούν άλλο, πιο προκλητικό περιεχόμενο...

Αναρτήθηκε από do.b4tool8

Η τελική μάχη σε Βίτσι - Γράμμο 81

Η τελική μάχη σε Βίτσι - Γράμμο

Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού σε Πελοπόννησο, Ρούμελη, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και μετά την ανακατάληψη του Γράμμου από τον ΔΣΕ, ήταν φανερό ότι τα πράγματα όδευαν προς την τελική σύγκρουση. Ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις του από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς το Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρισκόταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων. Από την άλλη ο ΔΣΕ, φανερά εξασθενημένος, χωρίς τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει σοβαρές κινήσεις αντιπερισπασμού και να αλαφρύνει το μέτωπο από την ισχυρότατη, πλέον, πίεση του εχθρού, χωρίς εφεδρείες και τον οπλισμό του αντιπάλου του, με ανοικτά τα νώτα του από μέρους της Γιουγκοσλαβίας, αφού δεν μπορούσε από κει να περιμένει τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν υποχρεωμένος να δώσει τις τελευταίες μάχες βασισμένος στο πείσμα, στη μαχητικότητα και στον ηρωισμό των ανταρτών, ανδρών και γυναικών.
Η τελική σύγκρουση ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1949 και ολοκληρώθηκε στις 30 του ιδίου μήνα με την ήττα και την υποχώρηση των ανταρτικών δυνάμεων.

Ο συσχετισμός δύναμης

Στην τελική σύγκρουση ο κυβερνητικός στρατός έριξε στη μάχη 8 μεραρχίες (VIII, I, X, II, III καταδρομών, IX, XV, XI), δύο ανεξάρτητες ταξιαρχίες, 14 ελαφρά τάγματα πεζικού, 150 περίπου πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, πλήθος αεροπλάνων, 200 άρματα μάχης και λοιπά τεθωρακισμένα. Σύνολο δύναμης πολύ πάνω από 100.000 άνδρες (Ο Σ. Γρηγοριάδης κάνει λόγο για 180.000 άνδρες και ο Τ. Βουρνάς για 150.000).
Απέναντι σ' αυτή τη δύναμη του αντιπάλου ο ΔΣΕ είχε να αντιπαρατάξει 8.800 περίπου μαχητέςστο Βίτσι και 6.500 περίπου μαχητές στο Γράμμο. Επίσης, διέθετε 45 ορειβατικά πυροβόλα, 15 αντιαεροπορικά και 27 αντιαρματικά. Το πολεμικό του υλικό δεν ήταν αρκετό και οι εφεδρείες του - όπως προαναφέραμε - ήταν μηδενικές.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, επρόκειτο για μια μάχη άνιση και το αποτέλεσμά της ήταν αναμενόμενο.

Το σχέδιο "ΠΥΡΣΟΣ"

Στη Σχολή Νοσοκόμων του Δημοκρατικού Στρατού στο Βίτσι

Το σχέδιο των τελικών επιχειρήσεων του κυβερνητικού στρατού, το καλοκαίρι του '49, στο Γράμμο και το Βίτσι είχε την κωδική ονομασία "ΠΥΡΣΟΣ". Η εκτέλεσή του προβλεπόταν να γίνει σε τρεις φάσεις. Συγκεκριμένα:
Πρώτη Φάση, "ΠΥΡΣΟΣ Α`" (2 - 8/8/1949): Στη φάση αυτή προβλέπονταν μέτριες παραπλανητικές επιθέσεις στο Γράμμο, με σκοπό να δημιουργηθεί η αίσθηση στον ΔΣΕ ότι εκεί θα ξεδιπλωνόταν η κύρια επίθεση του αντιπάλου του και να καθηλωθούν οι δυνάμεις του. Να πώς περιγράφει τον "ΠΥΡΣΟ Α`" ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος: "Προς τον σκοπό επιτεύξεως της στρατηγικής παραπλανήσεως των συμμοριτών καθορίσθη εκτέλεσις δευτερευούσης προσπάθειας κατά του Β. Γράμμου, συντονισμένης εις χρόνον μετά της κατά Βίτσι κυρίας προσπάθειας, ανατεθείσαν εις το Α` Σ. Στρατού.
Διά ταύτης η διοίκησις επεδίωκε: Να βελτιώση τας βάσεις εξορμήσεως διά την κυρίαν κατά Γράμμου επιχείρησιν. Να καθηλώση τας δυνάμεις των συμμοριτών επί του Γράμμου και να εμποδίση τη μετάγγιση δυνάμεων εις Βίτσι. Να δημιουργήση την εντύπωσιν εις τον εχθρόν ότι η κύρια επίθεσις εκτοξεύεται κατά του Γράμμου πρώτον και εν συνεχεία προς Βίτσι" ("Αντισυμμοριακός Αγών", σελ. 599 - 600).
Δεύτερη Φάση, "ΠΥΡΣΟΣ Β`" (10 - 16/8/1949): Η φάση αυτή του σχεδίου προέβλεπε ότι η κύρια ενέργεια του κυβερνητικού στρατού, μετά την εφαρμογή του "ΠΥΡΣΟΣ Α`", θα εξελισσόταν στην περιοχή του Βίτσι με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση των ανταρτών. "Αυτή πλέον - λέει ο Ζαφειρόπουλος - είναι η κύρια ενέργεια της διοικήσεως με σκοπόν τη συντριβή των επί του Βίτσι συμμοριακών δυνάμεων και την εδραίωση των εθνικών δυνάμεων επί τούτου" (στο ίδιο, σελ. 602).
Τρίτη Φάση, "ΠΥΡΣΟΣ Γ`" (24 - 30/8/1949): Ο "ΠΥΡΣΟΣ Γ`", προέβλεπε αποφασιστική ενέργεια, στην περιοχή του Γράμμου, με σκοπό την κατάληψή της και την καταστροφή των ανταρτικών δυνάμεων, καθώς και φράξιμο των αλβανικών συνόρων, για να μην υπάρχει καμιά διέξοδος στις δυνάμεις του ΔΣΕ. Ο Ζαφειρόπουλος αναφέρει σχετικά: "Διά της επιχειρήσεως κατά του Γράμμου απεσκοπείτο η κατάληψις του ορεινού συγκροτήματος του Γράμμου και η καταστροφή των συμμοριακών δυνάμεων των αμυνομένων αυτού. Κατά τη διάρκειαν των επιχειρήσεων θα επιδιώκετο αφ' ενός μεν η απαγόρευσις της εισόδου εξ Αλβανίας των συμμοριακών δυνάμεων των αποσυρθεισών εκ του Βίτσι και αφ' ετέρου η παρεμπόδισης διαφυγής των συμμοριακών δυνάμεων του Γράμμου προς την Αλβανίαν" (στο ίδιο, σελ. 625).

Το σχέδιο του ΔΣΕ

Για την αντιμετώπιση της εκστρατείας του κυβερνητικού στρατού στο Βίτσι και το Γράμμο, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με απόφασή του στις 7 - 6/1949 καθόρισε το σχέδιο διάταξης και δράσης των δυνάμεων του ΔΣΕ. Το αν - και πώς - τροποποιήθηκε αυτό το σχέδιο στη συνέχεια και ιδιαίτερα στο διάστημα που έλαβαν χώρα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν το γνωρίζουμε. Δημοσιεύουμε όμως αυτό το σχέδιο - που ας σημειωθεί μέχρι σήμερα δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά - γιατί αποτελεί σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο και ως απόφαση του ΠΓ επίσημο κομματικό κείμενο. Το ντοκουμέντο αυτό υπάρχει στο αρχείο του ΚΚΕ και μας δόθηκε από το Ιστορικό Τμήμα της ΚΕ του.
"ΑΠΟΦΑΣΗ
Του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Σχέδιο αντιμετώπισης εχθρικής εκστρατείας στο Βίτσι - Γράμμο
Α. Βίτσι:
1. - Με βάση το σχέδιο άμυνας του Βίτσι κρατάμε με τακτικές ενεργητικής άμυνας των δύο άκρων με ελαστικότητα στο κέντρο.
2. - Κράτημα αποφασιστικό των βασικών υψωμάτων. Σε περίπτωση κατάληψής τους από τον εχθρό, διατήρηση ορισμένων πολυβολείων από δυνάμεις μας και ταυτόχρονα εξαπόλυση αντεπίθεσής μας από εφεδρική δύναμη με συνδυασμό γερής βάσης πυρός για ανακατάληψή τους.
3. - Κατά την εξέλιξη της μάχης κι έπειτα από οριστική φθορά του εχθρού εξαπόλυση επιθέσεών μας από μελετημένα βασικά σημεία, κυρίως προς τα πλευρά και νώτα του εχθρού.
4. - Για το κέντρο δεύτερη γραμμή άμυνας το Λέσιτς. Για όλο το μέτωπο τρίτη γραμμή Βάρμπα - Πρεβάλι - Διπέλα Βούτα, στα σημεία αυτά να τοποθετηθεί από τώρα γερή βάση πυρός.
5. - Οργάνωση κυκλική των δύο σημείων Μπούφι και Διπέλα Βούτα (2156) για διατήρησή τους και όταν υπερφαλαγγιστούν από τον εχθρό.
6. - Γενική κινητοποίηση και τεχνική προετοιμασία της.
7. - Οργάνωση της δράσης μας στα νώτα του εχθρού και στις συγκοινωνίες του, για να κρατήσουμε εκεί και φθείρουμε πολλές δυνάμεις του. Οργάνωση αντεπιθέσεων από τα νώτα σε συνδυασμό με τη δράση μας στο Βίτσι.
8. - Μελέτη χτυπήματος στα νώτα του εχθρού στο Βίτσι με μια ταξιαρχία μας από Γράμμο με κατεύθυνση Νεάπολης.
9. - Η 7η Μεραρχία με τις δυνάμεις της123 και 192 με βάση τα Πιέρια - Αράμπεη - Αντιχάσια να πιέσει τον εχθρό προς Κοζάνη είτε από Βέιζια προς Γρεβενά - Νεάπολη - Κοζάνη.
Β. - Γράμμος:
1. - Με βάση το σχέδιο άμυνας Γράμμο αποφασιστικά διατήρηση της γραμμής από κατεύθυνση Γκόλιο προς 2522, Λιόκο προς 2442, Μαύρη Πέτρα, Αρίνες, Σούφλιακα, Βέσερνικ, Σλίμνιτσα. Στους υπόλοιπους τομείς της σημερινής διάταξής μας αποφασιστικό χτύπημα και φθορά του εχθρού, ώστε να μην μπορεί να επέμβει στη βασική γραμμή της άμυνάς μας θα αποτελέσει και ορμητήριο για τις αντεπιθέσεις μας.
2. - Σε περίπτωση ενέργειας του εχθρού στο δεξιό (Δυτ. Γράμμος) αντιμετώπισή της με ενεργητική άμυνα και εξοικονόμηση δυνάμεων από άλλα σημεία που δε δέχονται πίεση για οργάνωση αντεπιθέσεων από βασικά σημεία.
3. - Σε περίπτωση ενέργειας στο αριστερό (Ανατ. Γράμμος) αντιμετώπισή της με ίδια ταχτική.
4. - Οργάνωση στηριγμάτων στη βασική γραμμή Κιάφα - Μαύρη Πέτρα 2441 - 2522, Φούστα και Σούφλιακα με βάσεις πυρός.
5. - Δράση στα νώτα του εχθρού. Οι δυνάμεις του Σινιάτσικου θα ενεργήσουν πίεση προς Δαμασκηνιά, Νεάπολη, Βόιο.
6. - Μια ταξιαρχία από το Βίτσι θα χτυπήσει από Πολυάνεμο, Ακόντιο, Νεστόρι, Αμμούδα, Αλιβίτσα.
7. - Η 1η Μεραρχία με τις 123 και 192 ταξ. με βάση Ορλιακα θα πιέσει τον εχθρό προς Γρεβενά, Πεντάλοφο, Τσοτύλι.
8. - Η 138 Ταξιαρχία να 'ρθει στο χωριό Γουμάρα - Κακαράνιζο, όπου σε συνεργασία με Κώστα Παλαιολόγου να πιέσουν τον εχθρό προς Σμόλικα.
9. - Ο Πετρίτης θα αναπτύξει δράση στην πεδιάδα Γιαννίνων και στο δρόμο Γιάννενα - Κόνιτσα.
Γ`:
Το Γενικό Αρχηγείο, σε περίπτωση επιθετικής ενέργειας στο Βίτσι είτε Γράμμο, σε μια ευνοϊκή στιγμή των επιχειρήσεων μπορεί να αποφασίσει μαζικό συγκεντρωτικό χτύπημα για ανατροπή του εχθρού.
7 - 6 - 1949".

Διεθνής κινητικότητα για ειρηνική λύση 80

Διεθνής κινητικότητα για ειρηνική λύση

Μαχητές και μαχήτριες της φρουράς του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ κατασκευάζουν ένα αμπρί το 1948

Λίγο μετά τη σοβιετική πρόταση προς το ΚΚΕ για σταμάτημα του ένοπλου αγώνα και την έκκληση της ΠΔΚ, για ειρηνική διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος, στη διεθνή σκηνή, εμφανίζονται πρωτοβουλίες προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτό το γεγονός εξηγεί γιατί ανακλήθηκαν τα μέτρα υποχώρησης του ΔΣΕ από την ηγεσία του. Εχει γραφεί πως πρωταγωνιστής αυτών των πρωτοβουλιών ήταν η ΕΣΣΔ, η οποία έθεσε το ζήτημα της ειρήνευσης της Ελλάδας κινούμενη σε δύο κατευθύνσεις: Μέσω της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και στα πλαίσια της τετραμερούς διάσκεψης για το γερμανικό ζήτημα που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, το Μάη του '49 με τη συμμετοχή της ΕΣΣΔ, της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Η Σοβιετική Ενωση διέψευσε τότε, με επίσημη ανακοίνωση του πρακτορείου ΤΑΣΣ και αρθρογραφία της εφημερίδας "Πράβντα", πως η ειρηνική πρωτοβουλία ξεκίνησε από την ίδια, ξεκαθαρίζοντας πως επρόκειτο για αγγλοαμερικανική πρωτοβουλία στην οποία και ανταποκρίθηκε. Τη σοβιετική αυτή διευκρίνιση επιβεβαιώνει και ο Λόρενς Γουίτνερ στο βιβλίο του "Η αμερικάνικη επέμβαση στην Ελλάδα" (εκδόσεις "Βάνιας" - Θεσσαλονίκη 1991), όπου στη σελ. 358 αναφέρει ότι ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για υποθέσεις του ΟΗΕ Ντιν Ρασκ άνοιξε συζήτηση σε Σοβιετικό αξιωματούχο, για την πιθανότητα δράσης των μεγάλων δυνάμεων για να τερματίσουν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο". Και ο Λ. Γουίτνερ συνεχίζει: "Σε μια αναφορά του, στις 5 Μάη ο Γκρομίκο, επικεφαλής της σοβιετικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, δήλωσε ότι η Μόσχα ήταν έτοιμη να "συζητήσει το ζήτημα με κάπως πιο συγκεκριμένους όρους"". Οι συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των προαναφερόμενων εκπροσώπων της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ, καθώς και με τη συμμετοχή του Βρετανού υφυπουργού Εξωτερικών, εκπροσώπου της Μ. Βρετανίας στον ΟΗΕ, Ε. Μακ Νιλ. Εκεί, ο Γκρομίκο - όπως προκύπτει από την ανακοίνωση του ΤΑΣ στις 20/5/1949 και επιβεβαιώνει με όσα γράφει ο Γουίτνερ - πρότεινε τα εξής:
"α.Να γίνει έκκληση προς τις αντιμαχόμενες πλευρές από τους εκπροσώπους των δυνάμεων, καλώντας τες να σταματήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις.
β.Να δοθεί γενική αμνηστία.
γ.Να οριστούν γενικές ελεύθερες βουλευτικές εκλογές, έτσι που στο ανώτατο όργανο της Ελλάδας επί της διενέργειας των εκλογών να συμπεριληφθούν αντιπρόσωποι των ελληνικών δημοκρατικών κύκλων που ηγούνται του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, ο Γκρομίκο παρατήρησε ότι θα είναι σκόπιμο δ. Να αποκατασταθεί εποπτεία από μέρους των αντιπροσώπων των δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της ΣΕ για τη σωστή διενέργεια των εκλογών στην Ελλάδα.
ε.Να σχηματιστεί κοινή επιτροπή των δυνάμεων με συμμετοχή της ΣΕ για τον έλεγχο των συνόρων της Ελλάδας με τα γειτονικά βόρεια κράτη.
Ο Γκρομίκο δήλωσε ότι με την εγκαθίδρυση ενός τέτοιου ελέγχου πρέπει να κηρυχτεί ότι παύει η στρατιωτική βοήθεια από μέρους ξένων κρατών στην ελληνική κυβέρνηση σε άνδρες και υλικό και πρέπει να καθοριστεί η προθεσμία αποχώρησης των ξένων στρατευμάτων από την Ελλάδα.
Ο Ρασκ και ο Μακ Νιλ δήλωσαν από μέρους τους ότι τις κρίσεις του Γκρομίκο για τα μέτρα αποκατάστασης μιας κανονικής κατάστασης στην Ελλάδα θα τις μελετήσουν και στην επόμενη συνάντησή τους θα εκθέσουν τις απόψεις των κυβερνήσεών τους" (Βλέπε: Ανακοίνωση ΤΑΣ 20/5/1949, Περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", Εκδοση "Ριζοσπάστη", 1996, τόμος β` σελ. 442 και Λ. Γουίτνερ, στο ίδιο, σελ. 358).

Το ναυάγιο της ειρηνικής πρωτοβουλίας

Οι συζητήσεις, τελικά, κατέληξαν σε ναυάγιο, αν και η Σοβιετική Ενωση συνέχιζε - χωρίς αποτέλεσμα - να πιέζει για ειρηνική διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος και κατά την τετραμερή διάσκεψη για το γερμανικό που άρχισε στο Παρίσι στις 23 Μάη του '49 και τελείωσε στις 20 Ιούνη του ιδίου έτους. Οι Αγγλοαμερικάνοι δεν επιθυμούσαν - κι είχαν του λόγους τους γι' αυτό - μια λύση στο ελληνικό ζήτημα σύμφωνα με τις σοβιετικές προτάσεις, που, ας σημειωθεί, είχαν ως βάση τους τις προτάσεις της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Αρνούνταν σαφή απάντηση στις σοβιετικές προτάσεις, επικαλούμενοι το επιχείρημα πως ήθελαν σε οτιδήποτε έκαναν να έχουν τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης. Από την άλλη, μετέθεταν το όλο ζήτημα, επικαλούμενοι εξωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας, απαιτώντας δηλαδή το σταμάτημα οποιασδήποτε βοήθειας προς τον ΔΣΕ ως προϋπόθεση για να περπατήσει οποιαδήποτε ειρηνευτική πρωτοβουλία. Στην ουσία, δε ζητούσαν τίποτε άλλο από την άνευ όρων παράδοση του αντάρτικου κινήματος. Ταυτόχρονα, δεν έλειπαν από μέρους τους και οι ανοιχτές δηλώσεις ότι τη λύση στο ελληνικό ζήτημα θα έδιναν τα όπλα.
Η αγγλοαμερικανική αυτή αδιαλλαξία, φαινομενικά, είναι ακατανόητη αν πάρει κανείς υπόψη του ότι οι βολιδοσκοπήσεις για ειρηνική διευθέτηση του ελληνικού προβλήματος ξεκίνησαν με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Στην πραγματικότητα όμως, επρόκειτο για μια πολύ λογική συμπεριφορά, αφού στο διάστημα των διαπραγματεύσεων συνέβαιναν εξελίξεις που δικαιολογούσαν μια τέτοια στάση. Οταν μιλήσαμε για τη στάση της Γιουγκοσλαβίας απέναντι στον αγώνα του ΔΣΕ, αναφέραμε ότι στις αρχές Μάη του 1949 ο Τίτο είχε έρθει σε συνεννόηση με τους Βρετανούς και είχε συμφωνήσει μαζί τους, με αντάλλαγμα οικονομικές πιστώσεις, να κλείσει τα σύνορα και σταματήσει οποιαδήποτε - έστω και ελάχιστη - παροχή βοήθειας προς τους Ελληνες αντάρτες. Σημειώσαμε επίσης ότι ο Τίτο εκπλήρωσε και τυπικά τις υποχρεώσεις που ανέλαβε απέναντι στη Δύση, όταν, τον Ιούλη του '49, ανακοίνωσε δημόσια το κλείσιμο των συνόρων. Η εξέλιξη αυτή, όπως ήταν φυσικό, έκανε περιττή για τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό κάθε ενασχόληση με προσπάθειες για ειρηνική διευθέτηση της κατάστασης στην Ελλάδα. Σχολιάζοντας τη στάση των ΗΠΑ στο ζήτημα της ειρηνικής διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος - και ιδιαίτερα την ανοιχτή πλέον θέση τους, από ένα σημείο και μετά, ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους Ελληνες αντάρτες - ο Λ. Γουίτνερ αναφέρει: "Οσο κι αν η αμερικανική θέση ήταν αδιόρθωτη, είχε κάποια υποστήριξη μετά τα μέσα του 1949, χάρις στην κατάρρευση της τελευταίας σημαντικής ξένης βοήθειας προς το αντάρτικο. Η γιουγκοσλάβικη ηγεσία, απειλούμενη από την ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, αποκηρυγμένη από το ΚΚΕ και (όπως αναφέρει ο Κάνον) δεχόμενη πιέσεις "όλη την άνοιξη" από αξιωματούχους των ΗΠΑ "για μια αλλαγή στην ελληνική της πολιτική", τελικά έκανε μια κίνηση για να ξεκόψει από τους αντάρτες" ("Η αμερικάνικη επέμβαση στην Ελλάδα, 1943 - 1949", σελ. 360).

Ο ΔΣΕ ΣΤΗ ΣΑΜΟ

Δυόμισι χρόνια ηρωικής πορείας

Δημοσιεύουμε σήμερα ένα ακόμη σημείωμα αναγνώστη του "Ρ", σχετικά με τη δράση του ΔΣΕ στη Σάμο. Σημειώνουμε, μόνο, πως το παράπονο - κριτική προς το "Ρ", ότι δε γράψαμε "ούτε λέξη" για την πράγματι ηρωική και πλούσια δράση του Δημοκρατικού Στρατού στο νησί, είναι άδικη, αφού το 74ο μέρος του αφιερώματος, στις 30 Γενάρη 1997, αφορούσε ακριβώς αυτό το θέμα.
"Αγαπητοί σύντροφοι,
Με μεγάλη αγωνία, τόσο εγώ, όσο και πολλοί σύντροφοί μου και συναγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου περιμέναμε να γράψετε σχετικά με τη δράση και τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου.
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα ούτε μια λέξη. Πρέπει να σας πω ότι αισθανόμαστε μεγάλη πικρία. Μήπως δε γνωρίζατε τη δράση και τις θυσίες του; Εχουν γραφτεί τόσα βιβλία, ένα εκ των οποίων από μια ομάδα αγωνιστών του ΔΣΕ, με τη γενική επιμέλεια του Γιάννη Ζαφείρη, μέλους του Αρχηγείου του ΔΣ Σάμου.

Εκεί εξιστορείται γενικά όλη η δράση του.

Θα ήταν σκόπιμο να σας πω, σύντροφοι, ότι στη Σάμο από το 1947 έως τον Αύγουστο του 1949 απασχολούσαμε τρεις ταξιαρχίες του κυβερνητικού στρατού, εκτός των χωροφυλάκων και των ΜΑΥδων. Παρ' όλα αυτά, τους είχαμε αποκλείσει έως τον Απρίλιο του 1949 σε έξι μεγάλα κέντρα, και σ' αυτά όταν χρειαζόταν πηγαίναμε τα βράδια μέσα και κάναμε επιθέσεις και σαμποτάζ με τον ξακουστό μπουρλοτιέρη Ζάγκα. Χωρίς καμιά βοήθεια από πουθενά, παίρναμε τα πολεμοφόδια και τρόφιμα από αιφνιδιαστικές επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών, αλλά και με τη συμπαράσταση του σαμιώτικου λαού στα 22 χωριά που ελέγχαμε, κατορθώναμε να επιζούμε. Ακόμα πρέπει να σας πω ότι στη Σάμο είχαμε τους δυο μεγάλους επαναστάτες της Μέσης Ανατολής, τον στρατιωτικό μας αρχηγό και συνταγματάρχη Γιάννη Μαλαγάρη και πολιτικό αρχηγό τον αντισυνταγματάρχη Γιάννη Σαλά από την Ικαρία, οι οποίοι με τη σωστή καθοδήγησή τους και τον ηρωισμό των μαχητών και στελεχών του Δημοκρατικού Στρατού ελευθερώσαμε τα 22 χωριά της Σάμου και αναγκάσαμε τους κυβερνητικούς να κλειστούν στα έξι υπόλοιπα κέντρα.
Οταν, όμως, τον Απρίλη του 1949 άρχισαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από τον κυβερνητικό στρατό και πήραν τον πληθυσμό των χωριών στα ελεγχόμενα απ' αυτούς κέντρα, ήταν επόμενο να μας στερήσουν από το καθετί: Πληροφορίες, τρόφιμα, κλπ., ώσπου εξαντληθήκαμε τελείως, άρχισαν οι συνεχείς επιχειρήσεις, το κάψιμο των δασών, και μεις από Καρβούνη, Κέρκη και από Κέρκη, Καρβούνη, ώσπου επήλθε η αντίστροφη μέτρηση. Παρ' όλα αυτά, κρατήσαμε μέχρι τον Αύγουστο του '49 και οι τελευταίοι έως τον Οκτώβρη, όταν πιάστηκαν ο πολιτικός επίτροπος, αντισυνταγματάρχης Γιάννης Σαλάς και ο γιατρός Σαράντου από την Ικαρία, που εκτελέστηκαν στην τοποθεσία Κόκκινα Χώματα του Μαραθόκαμπου. Ο πολιτικός επίτροπος του ΔΣ Σάμου ήταν πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Στέλεχος του ΚΚΕ με πολύχρονους αγώνες και φυλακίσεις, με πλούσιες εμπειρίες από τη ζωή και τον αγώνα, έγινε πανελλαδικά γνωστός σαν ιδρυτής της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΑΣΟ), που έδρασε μέσα στις ένοπλες ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σαν πολιτικός επίτροπος, ο Σαλάς ανέπτυξε ασταμάτητη δραστηριότητα. Μαζί με τον στρατιωτικό αρχηγό Γιάννη Μαλαγάρη, αποτέλεσαν τα πρότυπα για τους αντάρτες μαχητές, στην παλικαριά, στην αυτοθυσία, στο ήθος, και την ανθρωπιά. Ο Δημοκρατικός Στρατός Σάμου αποτελούνταν από πέντε συγκροτήματα και πολεμούσε με εικοσαπλάσιες δυνάμεις. Αξίζει να σημειωθεί, σύντροφοι, ότι σε σχέση με τη δύναμή του είχε τους περισσότερους νεκρούς και τραυματίες. Οι νεκροί μας κι εκτελεσμένοι ξεπερνούν τους διακόσιους και οι τραυματίες μας τους επτακόσιους.
Μα δεν ήταν μόνο αυτό. Η κυβερνητική ηγεσία του Εμφυλίου παρά την τεράστια υπεροχή τους σε έμψυχο και άψυχο υλικό διέπραξε στη Σάμο ωμότητες σε βάρος των ανταρτών και των οικογενειών τους. Ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων στην περιοχή Μπαπακιάς και Ξηρολακιάς, η σφαγή ολόκληρης της οικογένειας Μαρίνη στο Μαραθόκαμπο, δε δικαιολογούνται. Η ιστορία πρέπει να τα καταλογίσει σαν εγκλήματα πολέμου. Ο Δημοκρατικός Στρατός Σάμου με τη δίχρονη επαναστατική δράση του αναβίωσε στην ακριτική έπαλξη τις παραδόσεις των αθάνατων Καρμανιόλων, του Λυκούργου Λογοθέτη, και τους θρύλους των Λαχανάδων, των Σταμάτηδων, και των Μελαχροινέων του Μεγάλου '21. Ακόμα και πρώτα απ' όλα διάλυσε το μύθο της αντίδρασης, περί έξωθεν βοήθειας και σλάβικης υποκίνησης. Κι απέδειξε διεθνώς πόσο συκοφαντικά ήταν αυτά τα συνθήματα με τα οποία προσπαθούσαν να καλύψουν οι Αγγλοαμερικάνοι τη δική τους ωμή επέμβαση στα εσωτερικά της πατρίδας μας. Και για να αποδείξουμε του λόγου το αληθές, κατά το Μάιο του '49, υποχρεώθηκαν να έρθουν στη Σάμο, μ' ένα πολεμικό του Στόλου, ο Παπάγος και ο επικυρίαρχος Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ, για να υποδείξουν στους υφισταμένους τους σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα και να επιβάλουν την άμεση εκκένωση των χωριών, στην οποία αντιδρούσαν πολλοί κομματικοί παράγοντες και προύχοντες των περιοχών.
Δυόμισι χρόνια περίπου συγκρούσεων έδωσε σχεδόν καθημερινά και με πείσμα ο ΔΣ Σάμου με τις αντίπαλες δυνάμεις. Είναι αναμφισβήτητο όμως ότι ο ΔΣ Σάμου ξεπέρασε τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και της απόδοσης. Αντιμετωπίζοντας τρομερές δυσκολίες στον εξοπλισμό του και την τροφοδοσία του, ατσαλώθηκε μέσα στη στέρηση και την κακουχία κι εξελίχθηκε σαν μοναδικός παρτιζάνος και πολέμησε πραγματικά σαν τάγμα θυσίας. Πολέμησε κάτω από συνθήκες άνισης αναμέτρησης για την πραγματική απελευθέρωση της ξενοκρατούμενης πατρίδας.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Μανώλης Διακογιάννης"

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του "Ρ"

«Βγάζετε στο σφυρί τη λαϊκή στέγη»

«Βγάζετε στο σφυρί τη λαϊκή στέγη»

 

 

Αποσπάσματα από την τοποθέτηση της Δ. Μανωλάκου, βουλευτή του ΚΚΕ, στη χθεσινή συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής

«Αγριο, που χτυπάει καίρια τη λαϊκή οικογένεια» χαρακτήρισε το νομοσχέδιο η ειδική αγορήτρια του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου και σημείωσε: «Εμείς αυτό που καταλαβαίνουμε και φαίνεται καθαρά είναι ότι βγάζετε στο σφυρί σε 12 μέρες από τώρα τη λαϊκή στέγη. Και τα περί "διχτυού προστασίας" που αναφέρθηκε από βουλευτές της κυβέρνησης είναι σκέτη κοροϊδία».
Πιο συγκεκριμένα, όπως ανέφερε, βγαίνει το σπίτι σε πλειστηριασμό:
-- Σε όσους η αντικειμενική αξία της κατοικίας τους υπολογίζεται έστω και 1 ευρώ πάνω από το πλαφόν των 200.000 ευρώ που προβλέπει το νομοσχέδιο. Δηλαδή από τα 200.001 ευρώ.
- Σε όσους το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα ανέρχεται έστω και σε 1 ευρώ παραπάνω από τα 35.000 ευρώ, «ανεξάρτητα, όπως σημείωσε, πόσα παιδιά έχει, αν σπουδάζουν και πού». «Πρέπει - πρόσθεσε - να είναι κάποιος πολύ τυχερός για να έχει αθροιστικά τους όρους και τις προϋποθέσεις του άρθρου 2 για να πάρει αναστολή από τον πλειστηριασμό και αυτό για ένα χρόνο».
Στις ρυθμίσεις για την αποπληρωμή του δανείου που προβλέπονται στο νομοσχέδιο, όπως σημείωσε, «αν κάποιος συμβεί να βρεθεί στην ανεργία και δεν πληρώσει για τρεις μήνες, αίρεται η απαγόρευση του πλειστηριασμού. Κοροϊδεύετε».
«Στο άρθρο 1 συστήνετε Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, με το οποίο το Δημόσιο αναλαμβάνει απροκάλυπτα το ρόλο να προστατέψει πλήρως το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών, ρίχνοντας ακόμα πιο βαθιά στην εξαθλίωση τις λαϊκές οικογένειες. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει. Είναι ντροπή και αίσχος να εμφανίζεστε από πάνω και σαν σωτήρες. Και το ονομάζετε όπως στο άρθρο 1 "κώδικα προστασίας".
Στο άρθρο 2 παράγραφος 4 προβλέπεται ότι όταν ο οφειλέτης δεν μπορεί να πληρώσει και μετά την παράταση του πλειστηριασμού, τότε «τη νύφη» θα πληρώνει ο εγγυητής. «Βάζετε στόχο, σημείωσε η Δ. Μανωλάκου, αυτούς που έβαλαν την υπογραφή τους σε μια περίοδο πριν 6 χρόνια που είχαν δουλειά και οι ίδιοι δεν υποπτεύονταν τίποτα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα».
Σε ό,τι αφορά τους αυτοαπασχολούμενους για τους οποίους προβλέπεται ότι για να ισχύσει η ρύθμιση θα πρέπει να καταβάλλουν τουλάχιστον το 30% της τελευταίας ενήμερης δόσης, η βουλευτής του ΚΚΕ σημείωσε: «Οι περισσότεροι δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τον ασφαλιστικό φορέα και τους ζητάτε από πάνω;».

Ρυθμίσεις για τους καπιταλιστές

Οσον αφορά το Ειδικό Επενδυτικό Ταμείο, που προβλέπει το νομοσχέδιο, η Διαμάντω Μανωλάκου επισήμανε: «Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι επιχειρηματίες; Τη ρευστότητα. Και δημιουργείτε αυτό το ταμείο για να τους την εξασφαλίσετε. Δημιουργείτε αυτό το ταμείο μέσω του οποίου το Δημόσιο αναλαμβάνει επενδύσεις ρίσκου για να εξασφαλίσετε τους επιχειρηματίες. Πηγαίνετε στο Λουξεμβούργο γιατί εκεί είναι ο φορολογικός παράδεισος». Οσο για την άσφαιρη κριτική που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό το άρθρο, η Δ. Μανωλάκου στηλίτευσε ότι αυτό προφανώς οφείλεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θέλει να εξασφαλίσει φτηνό χρήμα στους επιχειρηματίες, αλλά στους ...υγιείς».
Αναφερόμενη στο άρθρο 7 που αφορά τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων και προβλέπει ότι για καθυστέρηση δύο μηνών επιβάλλεται πρόστιμο στο 10% επί του οφειλόμενου ποσού (από 1% το μήνα σήμερα), σημείωσε: «Μιλάμε για αύξηση 1.000%. Ακόμα και οι τοκογλύφοι θα σας ζηλεύουν. Είναι εξωφρενικό και ξεπερνάει κάθε όριο».
Σε ό,τι αφορά το άρθρο 9, που ο υπουργός Οικονομικών απέσυρε μεν τις διατάξεις από 1 ως και 18 και άφησε τις 19 και 20 για τη ΛΑΡΚΟ (σ.σ. δήθεν ότι έτσι την προστατεύει από δανειστές), η Δ. Μανωλάκου έθεσε το ερώτημα σε τι εξυπηρετεί η διάταξη που περιέχεται σύμφωνα με την οποία το διοικητικό συμβούλιο της ΛΑΡΚΟ προστατεύεται από κάθε ευθύνη νομική, αστική, διοικητική κ.ά. «Αν γίνει ένα ξεπούλημα -συνέχισε- κεντρικού τμήματος της ΛΑΡΚΟ και αχρηστευτεί έτσι όλο το υπόλοιπο τμήμα, δεν θα υπάρχει ευθύνη;», ενώ σημείωσε ότι προετοιμάζεται το έδαφος για την παραπέρα ιδιωτικοποίησή της.
Κοροϊδία και εμπαιγμό χαρακτήρισε και τα υπόλοιπα άρθρα του νομοσχεδίου όπως αυτά που αφορούν τους ΟΤΑ ότι δήθεν προστατεύονται από επιστροφή πόρων προς το Δημόσιο.
Εμπαιγμό χαρακτήρισε και την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αναστολή των πλειστηριασμών για ένα χρόνο, δηλαδή συντηρεί την αγωνία των λαϊκών οικογενειών που δεν έχουν να πληρώσουν για ένα χρόνο και υπογράμμισε: «Θα καταψηφίσουμε, αλλά δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θα καλέσουμε τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές να μην επιτρέψουν να γίνει κανένας πλειστηριασμός λαϊκής κατοικίας. Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η πρόταση του ΚΚΕ για την απαγόρευση των πλειστηριασμών για τη λαϊκή κατοικία, τη διαγραφή χρεών από τόκους, τη δραστική περικοπή των δανείων που αναγκάστηκαν να πάρουν τα προηγούμενα χρόνια τα λαϊκά στρώματα για τις ανάγκες τους. Κανένα λαϊκό σπίτι να μη μείνει απροστάτευτο στα νύχια των τραπεζών και της εφορίας. Η λαϊκή στέγη είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια ούτε εμπόρευμα, όπως συμβαίνει στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπου, ενώ χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν στέγη, χιλιάδες διαμερίσματα είναι άδεια».

Η «δημοκρατία» τους..

Η «δημοκρατία» τους...

«Ζωγράφισε» και πάλι χτες ο Γ. Πρετεντέρης στην εφημερίδα «Τα Νέα». Θέλοντας να κριτικάρει τις αδυναμίες στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, αναφέρθηκε στη διαφάνεια και τον έλεγχο που ασκείται στις ΗΠΑ στο αστικό πολιτικό προσωπικό ως παράδειγμα για την αποτελεσματική λειτουργία της δημοκρατίας!Η αλήθεια βεβαίως είναι διαφορετική. Επειδή η δημοκρατία και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και σε κάθε καπιταλιστικό κράτος είναι δημοκρατία για το κεφάλαιο, δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένη από τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την υποκρισία και το ψέμα. Τι να πρωτοσημειώσουμε; Τις σχέσεις του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ με τη μαφία; Τις αδρές χρηματοδοτήσεις αστών πολιτικών από μεγαθήρια του κεφαλαίου; Μόνο το 2009 στην πολιτεία του Ν. Τζέρσεϊ συνελήφθησαν 40 «επιφανείς» πολιτικοί, ραβίνοι, δήμαρχοι, επιχειρηματίες κατηγορούμενοι για διαφθορά κ.ά.

    

ΣΥΡΙΖΑ - KEA Ο φερετζές «παντιέρα ρόσα» και τι πραγματικά θέλουν να αποκρύψουν

ΣΥΡΙΖΑ - KEA

Ο φερετζές «παντιέρα ρόσα» και τι πραγματικά θέλουν να αποκρύψουν

«Δεν είναι τόσο τρομερός και βλαβερός ο ανοιχτός οπορτουνισμός, που απωθεί αμέσως την εργατική μάζα από κοντά του, όσο αυτή η θεωρία της χρυσής μέσης, που δικαιολογεί με μαρξιστικά λογάκια την οπορτουνιστική πρακτική, υποστηρίζοντας με μια σειρά σοφιστείες το άκαιρο της επαναστατικής δράσης και άλλα».Οι θέσεις του Λένιν έχουν επιβεβαιωθεί και τεκμηριωθεί από την ίδια τη ζωή άπειρες φορές. Δεν περίμεναν ασφαλώς το Συνέδριο του ΚΕΑ που έγινε την περασμένη βδομάδα στη Μαδρίτη για να επιβεβαιωθούν.
«Evviva il comunismo e la liberta" («Ζήτω ο κομμουνισμός κι η ελευθερία») τραγουδούσαν οι εκπρόσωποι του διεθνούς οπορτουνισμού στο κλείσιμο του Συνεδρίου του ΚΕΑ, προεξάρχοντος του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα. Κι αν η ΝΔ μέσα από ανακοίνωση της εκπροσώπου Τύπου της έσπευσε να ρίξει νερό στο μύλο της άσφαιρης διπολικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας να αποδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ ακρότητες και ροπή προς τον κομμουνισμό, χαρακτηριστικά που σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν έχει, η όλη αυτή εικόνα δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Ποιοι είναι αυτοί, όμως, που έβαλαν στο στόμα τους το «παντιέρα ρόσα» (κόκκινη σημαία), επιστρατεύοντας μπροστά στις κάμερες τα μεγάλα μέσα για να πείσουν ότι όσα λένε στις ομιλίες τους και γράφουν στις αποφάσεις τους οδηγούν στον ...προχωρημένο κομμουνισμό;

Σοσιαλδημοκράτες διαχειριστές του συστήματος που πανηγύρισαν την ανατροπή του σοσιαλισμού

Με τραγούδια επαναστατικά... με τα μπούνια στη διαχείριση του καπιταλισμού

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Καταρχήν και μόνο η όλη συζήτηση εξαρχής προκαλεί θυμηδία και μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Η αλήθεια που επιχειρούν να κρύψουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ είναι ότι αποτελούν διαχειριστές του συστήματος. Η «παντιέρα ρόσα» κι ο κουρνιαχτός που σηκώνουν ΚΕΑ και ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητα αξεσουάρ στην προσπάθειά τους να αντισταθμίσουν την όλο και πιο φανερή και επιταχυνόμενη σοσιαλδημοκρατικοποίησή τους. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί τις αναγκαίες προσδοκίες προκειμένου μετά να έχει και ως κυβερνώσα αριστερά ανάλογο χρόνο αναμονής - ανοχής από την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το θεατρικό σκηνικό στήθηκε τη μέρα που το ΚΕΑ αποφάσιζε με την υποψηφιότητα Τσίπρα να δηλώσει κι από το πόστο του προέδρου της Κομισιόν «παρόν» και ετοιμότητα να αναλάβει ως και την πρώτη ευθύνη στην ΕΕ, προκειμένου να υπηρετήσει αυτή τη διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση του κεφαλαίου που από τη φύση της είναι τέτοια. Το «παρφουμάρισμα» που επιχειρούν με επαναστατικά τραγούδια δεν μπορεί να καλύψει την μπόχα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που υπηρετούν. Πασχίζουν να ωραιοποιήσουν την ΕΕ και τους αντεργατικούς στόχους της που δήθεν ξεστράτισαν, να ωραιοποιήσουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, να καλλιεργήσουν την πλάνη ότι τα μονοπώλια θα έχουν την εξουσία και ταυτόχρονα θα υπάρχει περιθώριο ο λαός να ευημερεί.Ομως, όσα τεχνάσματα κι αν μεταχειρίζονται, η Ιστορία κατέγραψε ότι το '91 ήταν αυτοί που εν χορώ μαζί με την αστική τάξη πανηγύριζαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού, μιλώντας για το «τέλος των απολυταρχικών καθεστώτων» και κήρυτταν το πέρας των πολέμων και την «απαρχή της επικράτησης της δημοκρατίας».
Οχι, δηλαδή, απλά δεν υποστηρίζουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό αλλά πολύ περισσότερο είναι διαπιστωμένοι αντίπαλοι και πολέμιοί του.
Αυτοί είναι και σήμερα που χύνουν σε κάθε ευκαιρία το αντικομμουνιστικό τους δηλητήριο δίνοντας τα διαπιστευτήριά τους στην αστική τάξη, στην οποία σε τελική ανάλυση παρέχουν κάθε εξυπηρέτηση.

Και επίθεση στη σοσιαλιστική Κούβα

Οπως έγραψε σε άρθρο του μετά το Συνέδριο του ΚΕΑ, στέλεχος του Γερμανικού ΚΚ που συμμετείχε στο Συνέδριο, «μια Δανή αντιπρόσωπος (σ.σ. της Κοκκινοπράσινης Συμμαχίας Δανίας) απέρριψε ένα ψήφισμα αλληλεγγύης για την Κούβα δήθεν λόγω του ελλείμματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και υποστήριξε ότι υπάρχουν ορισμένα κοινωνικά κεκτημένα. Την ακολούθησε περίπου το 1/5 των αντιπροσώπων...». Δεν είναι η πρώτη φορά ασφαλώς που οι οπορτουνιστές επιτίθενται στη σοσιαλιστική Κούβα επιχειρώντας να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν την προπαγάνδα των καπιταλιστών εναντίον της περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατούνται στην Κούβα». Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, κι ο πρόγονός του ο ΣΥΝ, μέσα από την εφημερίδα «Αυγή» έχει άλλωστε πρωταγωνιστήσει ουκ ολίγες φορές σε ανάλογες επιθέσεις κατά το παρελθόν.
Τα ίδια και χειρότερα κάνουν βέβαια τα κόμματα - μέλη του ΚΕΑ στις χώρες τους... όπως οι Κοκκινοπράσινοι της Δανίας. Με αφορμή μια αναφορά του υπουργού Εξωτερικών της Δανίας στην Κούβα και μια δημόσια συζήτηση που ακολούθησε για την Κούβα, η επικεφαλής του κόμματος των Κοκκινοπράσινων, κόμματος - μέλους του ΚΕΑ, δήλωσε χωρίς περιστροφές ότι «η Κούβα είναι μια δικτατορία που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Πρωτοπόροι στην παραχάραξη της Ιστορίας

Δεν αποτελούν ασφαλώς οι Δανοί του ΚΕΑ εξαίρεση. Π.χ., η «Λίνκε» στη Γερμανία, στον τομέα της αντικομμουνιστικής δράσης πρωτοστατεί εδώ και χρόνια. Προχτές μόλις, στις 17 του Δεκέμβρη, έγιναν από τους Γερμανούς οπορτουνιστές στα κεντρικά γραφεία της «Λίνκε» στο Βερολίνο τα αποκαλυπτήρια μιας πλάκας που ανέγραφε τα εξής ανιστόρητα και αντικομμουνιστικά:
«Τιμάμε τη μνήμη χιλιάδων Γερμανών κομμουνιστριών και κομμουνιστών, αντιφασιστριών και αντιφασιστών που στη Σοβιετική Ενωση από το 1930 μέχρι και τη δεκαετία του 1950 αυθαίρετα υπέστησαν διώξεις, αφαίρεση δικαιωμάτων, εκτοπισμό σε στρατόπεδα αναμόρφωσης, ήταν για δεκαετίες εξόριστοι, δολοφονήθηκαν».
Το εν λόγω αντικομμουνιστικό μνημείο - όπως και η εκδήλωση του ευρωβουλευτή της «Λίνκε», Σολτς, στο Ευρωκοινοβούλιο με το ίδιο θέμα - μετά την ανοιχτή καταγγελία του ΚΚΕ πήρε διαστάσεις και προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις αναγκάζοντας το περιοδικό «Der Spiegel» να προστατέψει τη «Λίνκε», ενώ κομμουνιστές αλλά και βετεράνοι αντιφασίστες στη Γερμανία κατήγγειλαν την προκλητική ανέγερση του μνημείου.
Βέβαια, αυτό το αντικομμουνιστικό μνημείο δεν είναι το μοναδικό. Το 2006 είχε ανεγερθεί πέτρινη πλάκα από μια αντικομμουνιστική ομάδα με την επιγραφή «Στα θύματα του Σταλινισμού», η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την είσοδο στο χώρο όπου είναι τα μνημεία των κομμουνιστών ηγετών Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ. Η δήμαρχος τότε του Λίχτενμπεργκ (ενός από τους 12 δήμους που απαρτίζουν το Βερολίνο) από τη «Λίνκε» είχε δηλώσει τη μέρα των αποκαλυπτηρίων ότι η πλάκα αυτή «συνδέεται ιδιαίτερα με τη ρήξη με τον σταλινισμό ως σύστημα».
Το εν λόγω μνημείο δεν έχασε ευκαιρία να επισκεφθεί και η φασιστική οργάνωση «Junge Nationale» φέτος την 1η Αυγούστου και κατέθεσε λουλούδια...
Δεν συνεχίζουμε γιατί ο κατάλογος ανάλογων γεγονότων δεν έχει τέλος. Η αστική τάξη με μια φωνή μαζί με τους οπορτουνιστές χτυπούν το σοσιαλισμό στο όνομα της σταλινολογίας για να ενοχοποιήσουν την ταξική πάλη και το δικαίωμα της εργατικής τάξης της Σοβιετικής Ενωσης να υπερασπίζεται την εξουσία της. Επιχειρούν να δυσφημίσουν το σοσιαλισμό ιδιαίτερα την περίοδο που κατέγραψε στην ΕΣΣΔ τα πολύ μεγάλα επιτεύγματα και ανάμεσά τους τη συντριβή του εκτρώματος του φασισμού που σήμερα ενισχύεται γιατί τον θρέφει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Εχουν όμως μεγάλο πρόβλημα και οι καπιταλιστές και τα στηρίγματά τους τύπου ΚΕΑ γιατί δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αναπολούν το σοσιαλισμό στις χώρες που τον έζησαν, σύμφωνα με όλες τις έρευνες που έχουν γίνει με μεγάλα ποσοστά ακόμα και στη νεολαία. Παρά τους τόνους λάσπης και πληρωμένης προπαγάνδας οι λαοί που τον έζησαν νοσταλγούν το σοσιαλισμό και τον θεωρούν ανώτερο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αισθανόμενοι προδομένοι γιατί αυτόν τον ανατρέψανε δυνάμεις που δεν τους είπαν ότι θα έρθει ο καπιταλισμός αλλά τους έταξαν «περισσότερο και καλύτερο σοσιαλισμό».
Αυτά που κατέγραψε η Ιστορία δεν μπορούν να σβήσουν όσα αγάλματα του Λένιν και αν γκρεμίσουν, όσα άλλα στη θέση τους κι αν στήσουν...