...μαζί και τα δρεπάνια στα μπλόκα, Να βαρέσουν στην ίδια κατεύθυνση,
στην οργάνωση και την προετοιμασία για την επιτυχία της πανελλαδικής
απεργίας.
-Το πολύ καλό σποτάκι που ετοίμασε το ΠΑΜΕ για την απεργία.
Το κείμενο από τον κυριακάτικο Ριζοσπάστη, που κωδικοποιεί μερικά βασικά σημεία για το πώς και το γιατί.
Αυτή η απεργία έχει μεγάλη σημασία να πετύχει και ταυτόχρονα να
ξεχωρίσουν για τη μαζικότητά τους τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ την
ερχόμενη Πέμπτη, γιατί:
Το σχέδιο - λαιμητόμος της κυβέρνησης πρέπει να πάρει απάντηση.
Να γίνει καθαρό με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία ότι οι εργαζόμενοι
και όσοι θίγονται από αυτό δεν παζαρεύουν κανένα μερεμέτι, κανένα
φτιασίδωμα. Οτι το μοναδικό αίτημα που εκφράζει τις αγωνιστικές τους
διαθέσεις είναι να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να μην φτάσει καν στη Βουλή.
Το σχέδιο αυτό νομιμοποιεί τις περικοπές που έγιναν προηγούμενα
στις συντάξεις, τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τη
συρρίκνωση των παροχών σε Υγεία - Πρόνοια. Ακόμα κι αν δεν πρόσθετε
κανένα καινούργιο μέτρο,και μόνο το γεγονός ότι επιχειρεί να κλείσει
κάθε συζήτηση για ανάκτηση των απωλειών που είχαν ασφαλισμένοι και
συνταξιούχοι από τα χρόνια της κρίσης, είναι λόγος ικανός για να
απορριφθεί στο σύνολό του. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν
πρέπει να συμβιβαστούν με το «ό,τι έγινε έγινε», με το «τίποτα δεν
αλλάζει». Εκεί ποντάρει η κυβέρνηση για να σπείρει απογοήτευση, να
κουράσει, να εκτονώσει αντιδράσεις.
Να απορριφτεί η προπαγάνδα της κυβέρνησης περί «δικαιοσύνης» και
«αναδιανομής». Το σχέδιό της είναι βαθιά ταξικό υπέρ του κεφαλαίου και
αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει τη στάση των εργαζομένων και του
λαού. Αν το νέο Ασφαλιστικό προστεθεί στα μέτρα που έχουν νομοθετηθεί
έως τώρα, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα χάσουν ακόμα περισσότερα, στο
όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αντίστροφα, το κεφάλαιο θα βγει
κερδισμένο από την προσαρμογή της Ασφάλισης και των συντάξεων στο
σημερινό άθλιο επίπεδο των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, που
υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Να αποκρουστεί η δόλια προσπάθεια της κυβέρνησης να διαιρέσει
τους εργαζόμενους και να δημιουργήσει αντιπαλότητες με άλλα λαϊκά
στρώματα. Όσο διευρύνονται οι αντιδράσεις στο αντιασφαλιστικό της
σχέδιο, τόσο δυναμώνει η κυβερνητική προσπάθεια να στρέψει τους
μελλοντικούς συνταξιούχους απέναντι στους παλιούς, τους νέους
εργαζόμενους ενάντια στους παλιότερους, αυτούς που δεν έχουν τίποτα
ενάντια στους λιγότερο φτωχούς, τους άνεργους ενάντια σ' αυτούς που
βγάζουν έστω κι ένα μεροκάματο, τους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στους
αγρότες. Ποντάρει στον «κοινωνικό αυτοματισμό», τον οποίο προκλητικά
σκεπάζει με το μανδύα της «δικαιοσύνης». Το σχέδιο της κυβέρνησης
μοιράζει «δίκαια» τις συνέπειες σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους,
παλιούς και νέους, εργαζόμενους και άνεργους. Δεν αφήνει κανέναν απ'
έξω, ανεξάρτητα από ηλικία, επάγγελμα, κλάδο και τομέα δουλειάς.
Να χάσει η κυβέρνηση κάθε έρεισμα στο κίνημα για ελιγμούς. Οι
συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στους αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς
επιστήμονες συμμετέχουν ήδη πρόθυμα σε διάλογο με την κυβέρνηση,
παζαρεύουν επιμέρους αλλαγές που αφήνουν ανέγγιχτο τον πυρήνα της
αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Στον προθάλαμο του διαλόγου, χωρίς η
κυβέρνηση να αποσύρει το Φορολογικό και το Ασφαλιστικό, βρίσκονται και
κάποιοι «πρόθυμοι» αγροτοσυνδικαλιστές. Την ίδια ώρα, οι πλειοψηφίες σε
μεγάλες εργατοϋπαλληλικές Ομοσπονδίες συντηρούν το συντεχνιασμό,
υπερασπίζονται την εξαίρεση του κλάδου τους από το συνολικότερο σχέδιο
των ανατροπών, παζαρεύουν με την κυβέρνηση πίσω από κλειστές πόρτες και
της δίνουν πάτημα να εκτονώσει αντιδράσεις και να επιτεθεί με μεγαλύτερη
σφοδρότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση.
Η απεργία πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για παραπέρα
κλιμάκωση των αγώνων. Δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό και η διαφαινόμενη
πρόθεση της κυβέρνησης να το τρενάρει όσο μπορεί για να κουράσει το
κίνημα. Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη και γίνονται
σε βάρος του λαού. Είναι η αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, στην κρατική
διοίκηση, στην Παιδεία. Κυρίως είναι τα Εργασιακά, που ανοίγουν
παράλληλα με τα μέτρα ενάντια στην Κοινωνική Ασφάλιση. Η απελευθέρωση
των ομαδικών απολύσεων, η παραπέρα περιστολή των συνδικαλιστικών
ελευθεριών, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και η νομοθέτηση της
ανταπεργίας, η παραπέρα αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων
πρέπει να συναντήσουν ισχυρά εμπόδια από τους εργαζόμενους και το λαό.
Είναι γραμμάτια προς το κεφάλαιο και την ανταγωνιστικότητά του, που η
κυβέρνηση θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ξοφλήσει.
Ο απεργιακός ξεσηκωμός, το σταμάτημα της παραγωγής, αυτό δηλαδή
που πονάει πραγματικά το κεφάλαιο, θα σηματοδοτήσει ότι περισσότεροι
εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την ανάγκη και τη δυνατότητα αντιπαράθεσης
με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, την ανάγκη ενίσχυσης της
συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, η επιτυχία της απεργίας
θα δώσει θάρρος στη μικρομεσαία αγροτιά να συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή
τον αγώνα που δίνει στα μπλόκα για να επιβιώσει. Εργατικά σωματεία που
επισκέπτονται τους αγρότες αυτές τις μέρες για να εκφράσουν την
αλληλεγγύη τους, γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό, όπως και τα
συλλαλητήρια που διοργανώνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις πόλεις, για να
εκφραστεί έμπρακτα η συμπαράσταση στην αγωνιζόμενη μικρομεσαία αγροτιά.
Η επιτυχία της απεργίας θα δημιουργήσει καλύτερους όρους για να
ανοίξει πιο πλατιά στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα η
συζήτηση για την πραγματική διέξοδο, που μπορεί να υπάρξει μόνο αν
υποστεί ρήγματα, κλονιστεί και τελικά ανατραπεί ο αρνητικός συσχετισμός
δύναμης. Το παράδειγμα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι αποκαλυπτικό. Όλες
οι ανατροπές που έγιναν στο παρελθόν, ήταν αναγκαίες για το κεφάλαιο,
άλλοτε για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του σε συνθήκες
καπιταλιστικής ανάπτυξης, άλλοτε για να την ενισχύσει σε συνθήκες
κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Το κεφάλαιο και το κράτος τους δεν
πρόκειται να παραιτηθούν από την προσπάθεια να επιβάλλουν τους
κατώτερους δυνατούς όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης, να τα
μετατρέψουν από κοινωνικά δικαιώματα σε ατομική ευθύνη. Χρειάζεται
σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, οργάνωση με
αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης, δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή
συμμαχία και ισχυρό ΚΚΕ, για να μπουν εμπόδια στις ανατροπές, να ανοίξει
ο δρόμος για ριζικές αλλαγές. Κοινωνικο-ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα
στο ύψος των σύγχρονων αναγκών μπορούν να υπάρξουν μόνο αν τα μέσα
παραγωγής γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία και ο σχεδιασμός της οικονομίας
πάψει οριστικά να έχει για κριτήριο τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών
ομίλων.
Το σποτάκι του κόμματος για την αντιασφαλιστική ανατροπή.
Μην τους φοβάσαι
Το πανό του συνδικάτου ΟΤΑ Λάρισας, που έκλεψε την παράσταση σε μια πρόσφατη κινητοποίηση.
Και οι πρώτοι διδάξαντες (εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον): οι αρτινοί σφοι
από το εντυπωσιακό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ, το Μάη του 2010,
όταν η αισιοδοξία ήταν ακόμα στα ύψη. Εκεί που πρέπει να φτάσει και τώρα
δηλ, πατώντας σε γερά πόδια.
Υστερόγραφο
Αν ακόμα και τα αστικά μέσα
αναγκάζονται να παραδεχτούν έναν κομμουνιστή δήμαρχο και την αύξηση της
δημοτικότητάς του στο λαό της Πάτρας, όλα τα σημάδια δείχνουν πως κάτι
πολύ καλό κι ελπιδοφόρο συμβαίνει στους κόκκινους δήμους.
Είναι γνωστό ότι στον Κώστα Πελετίδη αρέσει να έχει μία άμεση επαφή
με τους δημότες και τους πολίτες της Πάτρας. Για αυτό, άλλωστε, είναι
και ένας από αυτούς που δίνει πάντα το παρών στις λαϊκές συνελεύσεις που
γίνονται σταδημοτικά διαμερίσματα του Δήμου.
Εκεί ο Δήμαρχος Πατρέων, εισπράττει την αγάπη του κόσμου που
αναγνωρίζει σε αυτόν ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις και κομματικές
ιδεεολογίες, την ανιδιοτέλειά του και την διάθεση για να προσφέρει.
Σε
μία τέτοια συνέλευση πήγε το βράδυ της Τετάρτης στο ανατολικό
διαμέρισμα, σε μία συνέλευση όπου ο κόσμος δεν χωρούσε στην αίθουσα. Ο
καθένας που έπαιρνε τον λόγο για να μιλήσει ξεκινούσε πρώτα δίνοντας τα
συγχαρητήρια του στον Δήμαρχο για την προσπάθεια που κάνει και στη
συνέχεια έλεγε αυτά που ήθελε.
Είναι χαρακτηριστικό και αυτό της
εκτίμησης που του τρέφει ο κόσμος, αφού είναι ίσως το μοναδικό πρόσωπο
που έχει ασχοληθεί με τα κοινά της Πάτρας που δεν διστάζει να δίνει
απολογία στον λαό “face to face”.
Η εκτίμηση βέβαια του
κόσμου έχει σαν αποτέλεσμα και τις συνεχείς επιθέσεις που γίνονται προς
την δημοτική αρχή και τον ίδιο, κυρίως από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και
της Νέας Δημοκρατίας.
Η ουσία πάντως μέχρι στιγμής είναι μία: Η
δημοτικότητα του Δημάρχου μέσα στον 1,5 αυτό χρόνο της θητείας του έχει
εκτοξευτεί, όχι μόνο στην Πατρινή κοινωνία, αλλά και στο πανελλήνιο. Για
πολλούς, στον 1,5 αυτόν χρόνο, είναι ίσως η κορυφαία αυτοδιοικητική
προσωπικότητα...
Χρειάζεται, αν μη τι άλλο, θράσος να μοιράζεις προγράμματα
διαχείρισης της φτώχειας, να κάνεις επίδειξη μιας ανύπαρκτης φιλολαϊκής
πολιτικής, την ίδια ώρα που συνεχίζεις την ίδια αντιλαϊκή πολιτική των
προηγούμενων που τσακίζει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για λογαριασμό
της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Το θράσος είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν
όλα αυτά γίνονται κατά τη διάρκεια επίσκεψης σε μια περιοχή, όπου η
φτώχεια και η ανεργία σπάνε κόκαλα, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου.
Η κυβέρνηση το διαθέτει. Διαφορετικά, δεν θα το τολμούσε να πάει ο Αλ. Τσίπρας από το Πέραμα, το περασμένο Σάββατο, την
ώρα μάλιστα που η κυβέρνησή του ξεδιπλώνει ένα νέο γύρο επίθεσης στο
λαό. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που στήνονται τέτοιες φιέστες, με
ντεκόρ περιοχές που μαστίζονται απ' τη φτώχεια και που ίσως γι' αυτό το
λόγο επιλέγονται απ' τα κυβερνητικά επιτελεία, προκειμένου να αποκτήσουν
κάποια υπόσταση τα ψίχουλα που πετάνε στο λαό λες και είναι επαίτης. Την ίδια στιγμή που γενναιόδωρα φιλεύουν με ενισχύσεις και παντός είδους προνόμια το μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβερνητική πρόκληση αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς
την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά από κινητοποιήσεις, την ώρα
που οι αγρότες δίνουν μάχη επιβίωσης στα μπλόκα και η εργατική τάξη
προετοιμάζει τη δική της παρέμβαση με την απεργία στις 4 του Φλεβάρη, ο πρωθυπουργός κοροϊδεύει το λαό υποσχόμενος ψίχουλα.
Γιατί τι άλλο συνιστούν τα προγράμματα που εξήγγειλε, σε μια προσπάθεια
να χρυσώσει το χάπι, εκτός από παρέμβαση στοχευμένη να αμβλύνει τις
πλέον οξείες γωνίες της πολιτικής τους, να κλείσει στόματα και να
αποσοβήσει αντιδράσεις; Η ανάγκη των ανέργων για δουλειά είναι πάγια και δεν καλύπτεται με οκτάμηνα προγράμματα κατάρτισης.
Είναι πρόκληση, με φόντο τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που ρημάζει
γιατί έτσι θέλει το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, γιατί έτσι
συμφέρει τους εφοπλιστές, ενώ θα μπορούσε να σφύζει από ζωή και δουλειά,
να μιλάς για προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας. Είναι πρόκληση να
μιλάς για συσσίτια στα σχολεία, όταν θα έπρεπε τα δωρεάν γεύματα να
είναι δεδομένα για όλα τα παιδιά. Να υπόσχεσαι κέρδη για το λαό από την
ανάπτυξη που θα έρθει, από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα διάφορα
επενδυτικά σχέδια, όταν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που αλωνίζουν στο
λιμάνι και αλλού, ζητάνε φθηνή εργατική δύναμη, τσακισμένα εργατικά
δικαιώματα. Οταν η διεθνής πείρα αποκαλύπτει ότι η όποια ανάπτυξη ούτε τη μαζική ανεργία θα αντιμετωπίσει ούτε θα αποκαταστήσει δικαιώματα και εισοδήματα.
Οι εργαζόμενοι του Περάματος, όλης της χώρας, οι αγρότες, οι
αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι οφείλουν να μην αφήσουν
αναπάντητες τις κυβερνητικές προκλήσεις. Στην προσπάθεια της
κυβέρνησης να εθιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις στη φτώχεια και να θεωρούν
ευεργεσία τα ψίχουλα, αυτοί να παρέμβουν, διεκδικώντας με όρους
κινήματος σε κατεύθυνση ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος όλα όσα
τους ανήκουν. Δηλαδή, τα πάντα.
Η εξοντωτική φορολογία και το Ασφαλιστικό
που προωθεί η κυβέρνηση, βγάζουν στα μπλόκα χιλιάδες αγρότες. Η
μικρομεσαία αγροτιά είναι αυτή που θα δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα, αν
τελικά εφαρμοστούν τα μέτρα και δεν τα αποσύρει η κυβέρνηση. Η εκτόξευση
των ασφαλιστικών εισφορών, σε συνδυασμό με τη ληστρική φορολογία και το
απλησίαστο κόστος της παραγωγής, θα οδηγήσει τους πιο μικρούς σε
αφανισμό.
Γι' αυτό, το αίτημα για απόσυρση του Ασφαλιστικού και
του Φορολογικού είναι «εκ των ων ουκ άνευ» στον αγώνα επιβίωσης που
δίνουν οι μικρομεσαίοι αγρότες. Τον αγώνα αυτό και τα δίκαια αιτήματά
του σηματοδοτεί το μπλόκο της Νίκαιας, το οποίο πρώτο έθεσε ως
προϋπόθεση για οποιονδήποτε διάλογο την απόσυρση των μέτρων που
ψηφίστηκαν ή εξαγγέλλονται από την κυβέρνηση για την Ασφάλιση και τη
φορολογία των αγροτών. Το ίδιο αίτημα υιοθέτησαν στη συνέχεια και τα
άλλα μπλόκα.
Ωστόσο, την Παρασκευή που μας πέρασε, διέρρευσε ότι
ένα από τα σχήματα των αγροτοσυνδικαλιστών που δρουν στα μπλόκα, με την
επωνυμία «Πρωτοβουλία αγροτών», είχε συνάντηση με το γραμματέα του
ΣΥΡΙΖΑ και εκεί αποφασίστηκε να κλειστεί άμεσα συνάντηση με τον
πρωθυπουργό. Η στάση τους αυτή έδωσε «πάτημα» στην κυβέρνηση να
εκθειάσει τις δυνάμεις εκείνες που είναι δεκτικές στο διάλογο, σε
αντίθεση με τους «αδιάλλακτους» του αγροτικού κινήματος που τραβάνε την
κατάσταση «στα άκρα».
***
«Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο» λέει ο λαός
και στην περίπτωση αυτή η παροιμία «πάει γάντι». Η «Πρωτοβουλία
αγροτών» εκπροσωπεί επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα, οι οποίοι
παζαρεύουν μια «καλύτερη» εφαρμογή των μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση,
προσδοκώντας μάλιστα ότι θα ανακτήσουν τις όποιες απώλειες από το
ξεπάστρεμα των μικρομεσαίων αγροτών, οι οποίοι αντικειμενικά θα
πεταχτούν εκτός παραγωγής.
Η κυβέρνηση τους αξιοποιεί για να
σπείρει σύγχυση και απογοήτευση στα μπλόκα και οι ίδιοι πρόθυμα παίζουν
το ρόλο τους, προσδοκώντας κέρδη από τα παζάρια με την κυβέρνηση.
Δεν
πρέπει να διαφύγει, εξάλλου, της προσοχής ότι ρόλο διαμεσολαβητή για το
ραντεβού με τον πρωθυπουργό ανέλαβε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός
είναι δηλαδή ο καταμερισμός ανάμεσα σε κόμμα - κυβέρνηση στην κοινή
προσπάθεια να ενσωματωθούν και τελικά να χειραγωγηθούν οι αντιδράσεις
στην αντιλαϊκή πολιτική και τα μέτρα. Αυτό εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει σε
ανακοινώσεις του ότι ...στηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων και του
λαού.
Ας δούμε ένα ακόμα παράδειγμα: Πριν από λίγες μέρες, η
πλειοψηφία στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Συντακτών προκήρυξε απεργία,
προβάλλοντας αποκλειστικά συντεχνιακά αιτήματα όπως: «Διατήρηση του
ΕΤΑΠ-ΜΜΕ ως ανεξάρτητου, ενιαίου και αυτοτελούς Ταμείου στα ΜΜΕ (...)».
Αυτό που δεν είπε η ΠΟΕΣΥ στους εργαζόμενους του κλάδου, είναι ότι τα
παζάρια της με την κυβέρνηση είχαν φτάσει σε ...μεγάλο βάθος όταν
καλούσε σε απεργία με αυτά τα αιτήματα.
***
Το επαληθεύει ένα «non paper»
του υπουργείου Εργασίας, με ημερομηνία 16/1, στο οποίο ο αναπληρωτής
υφυπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, Τάσος Πετρόπουλος, αποκαλύπτει ότι
μεταξύ της ΠΟΕΣΥ και του υπουργείου έχει συσταθεί «κοινή ομάδα εργασίας»
που λειτουργεί «άτυπα» και δηλώνει έτοιμος να εφαρμόσει ορισμένα από
όσα έχουν ήδη συζητηθεί.
Για παράδειγμα, γράφει ότι θεωρείται
«αυτονόητη η δημιουργία θέσης υποδιοικητή στο ΕΦΚΑ για την εκπροσώπηση
των ασφαλισμένων των εργαζομένων στον Τύπο και την αντίστοιχη συμπλήρωση
των λοιπών οργάνων».
Δηλώνει, επίσης, δεσμευμένος «για τη
δημιουργία διεύθυνσης ΕΦΚΑ για τους ασφαλισμένους του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, τη
διατήρηση λογιστικής και όχι διαχειριστικής αυτοτέλειας, ώστε να είναι
δυνατή η παρακολούθηση των οικονομικών δεδομένων στη διαχρονική εξέλιξή
τους και τη διατήρηση του κωδικού για τη διαχείριση του εισπραττόμενου
αγγελιόσημου κατά τον τρόπο που μέχρι και σήμερα λειτουργεί και κατά τον
τρόπο που αυτό κατανέμεται».
Δηλαδή, τα παζάρια της Ομοσπονδίας
με την κυβέρνηση βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο και η συζήτηση γίνεται
πάνω στα συντεχνιακά αιτήματα της ΠΟΕΣΥ και όχι βέβαια πάνω στο
κεντρικό αίτημα που εκφράζει την πλειοψηφία των εργαζομένων που βγαίνουν
στο δρόμο, να αποσυρθεί δηλαδή το άθλιο σχέδιο της κυβέρνησης. Ανάλογη
στάση κρατούν οι πλειοψηφίες και σε άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις,
κυρίως στο χώρο των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων.
***
Την ώρα που κλιμακώνονται και γενικεύονται
οι αντιδράσεις στα αντιλαϊκά μέτρα, η κυβέρνηση αναζητάει και βρίσκει
πρόθυμα στηρίγματα στο γνώριμο χώρο του εργοδοτικού - κυβερνητικού
συνδικαλισμού, ο οποίος εκ των πραγμάτων εχθρεύεται και υπονομεύει τα
συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Το
κίνημα εμποδίζεται να κάνει βήματα μπροστά, όσο τέτοιες δυνάμεις
κυριαρχούν στα σωματεία και στους άλλους φορείς. Και είναι ευκαιρία, με
ορόσημο και την απεργία στις 4 Φλεβάρη, να ενταθεί σε κάθε χώρο και
κλάδο η προσπάθεια των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των
μικρομεσαίων αγροτών, των επιστημόνων, να διαχωρίσουν τη θέση τους και
τελικά να πετάξουν από το σβέρκο τους αυτές τις συνδικαλιστικές
δυνάμεις.
Χρειάζεται,
αν μη τι άλλο, θράσος να μοιράζεις προγράμματα διαχείρισης της
φτώχειας, να κάνεις επίδειξη μιας ανύπαρκτης φιλολαϊκής πολιτικής, την
ίδια ώρα που συνεχίζεις την ίδια αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων που
τσακίζει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για λογαριασμό της ανάκαμψης του
κεφαλαίου. Το θράσος είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν όλα αυτά γίνονται κατά
τη διάρκεια επίσκεψης σε μια περιοχή, όπου η φτώχεια και η ανεργία σπάνε
κόκαλα, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της
πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου.
Η κυβέρνηση το διαθέτει.
Διαφορετικά, δεν θα το τολμούσε ο Αλ. Τσίπρας από το Πέραμα, το
περασμένο Σάββατο, την ώρα μάλιστα που η κυβέρνησή του ξεδιπλώνει ένα
νέο γύρο επίθεσης στο λαό. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που στήνονται
τέτοιες φιέστες, με ντεκόρ περιοχές που μαστίζονται απ' τη φτώχεια και
που ίσως γι' αυτό το λόγο επιλέγονται απ' τα κυβερνητικά επιτελεία,
προκειμένου να αποκτήσουν κάποια υπόσταση τα ψίχουλα που πετάνε στο λαό
λες και είναι επαίτης. Την ίδια στιγμή που γενναιόδωρα φιλεύουν με
ενισχύσεις και παντός είδους προνόμια το μεγάλο κεφάλαιο.
Η
κυβερνητική πρόκληση αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς την ώρα
που βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά από κινητοποιήσεις, την ώρα που οι
αγρότες δίνουν μάχη επιβίωσης στα μπλόκα και η εργατική τάξη
προετοιμάζει τη δική της παρέμβαση με την απεργία στις 4 του Φλεβάρη, ο
πρωθυπουργός κοροϊδεύει το λαό υποσχόμενος ψίχουλα.
Γιατί τι άλλο
συνιστούν τα προγράμματα που εξήγγειλε, σε μια προσπάθεια να χρυσώσει το
χάπι, εκτός από παρέμβαση στοχευμένη να αμβλύνει τις πλέον οξείες
γωνίες της πολιτικής τους, να κλείσει στόματα και να αποσοβήσει
αντιδράσεις; Η ανάγκη των ανέργων για δουλειά είναι πάγια και δεν
καλύπτεται με οκτάμηνα προγράμματα κατάρτισης.
Είναι πρόκληση, με
φόντο τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που ρημάζει γιατί έτσι θέλει το
κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, γιατί έτσι συμφέρει τους
εφοπλιστές, ενώ θα μπορούσε να σφύζει από ζωή και δουλειά, να μιλάς για
προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας. Είναι πρόκληση να μιλάς για
συσσίτια στα σχολεία, όταν θα έπρεπε τα δωρεάν γεύματα να είναι δεδομένα
για όλα τα παιδιά. Να υπόσχεσαι κέρδη για το λαό από την ανάπτυξη που
θα έρθει, από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα διάφορα επενδυτικά σχέδια,
όταν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που αλωνίζουν στο λιμάνι και αλλού,
ζητάνε φθηνή εργατική δύναμη, τσακισμένα εργατικά δικαιώματα. Οταν η
διεθνής πείρα αποκαλύπτει ότι η όποια ανάπτυξη ούτε τη μαζική ανεργία θα
αντιμετωπίσει ούτε θα αποκαταστήσει δικαιώματα και εισοδήματα.
Οι
εργαζόμενοι του Περάματος, όλης της χώρας, οι αγρότες, οι
αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι οφείλουν να μην αφήσουν
αναπάντητες τις κυβερνητικές προκλήσεις. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης
να εθιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις στη φτώχεια και να θεωρούν ευεργεσία
τα ψίχουλα, αυτοί να παρέμβουν, διεκδικώντας με όρους κινήματος σε
κατεύθυνση ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος όλα όσα τους ανήκουν.
Δηλαδή, τα πάντα.
