Ακήρυχτος πόλεμος

Πριν από το μακελειό στο Λας Βέγκας με τους 59 νεκρούς, είχε προηγηθεί το μακελειό στο Ορλάντο με τους 50 νεκρούς. Και πριν από αυτό, είχε προηγηθεί το μακελειό στο σχολείο του Κονέκτικατ με τους 26 νεκρούς. Πριν από το μακελειό στο Κονέκτικατ, σε διάστημα 18 μηνών η χρήση όπλων στα αμερικανικά σχολεία είχε προκαλέσει 17 θύματα. Στους 18 μήνες μετά το μακελειό στο Κονβέκτικατ, οι θάνατοι εξ αυτού του λόγου ξεπέρασαν τους 40. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Iain Overton, τον συγγραφέα του Gun Baby Gun, στις ΗΠΑ:

• μόνο το 2011 έδωσαν τέλος στη ζωή τους 92 παιδιά κάτω των 14 ετών κάνοντας χρήση όπλου που είχαν στην διάθεσή τους,
• κυκλοφορούν τα περισσότερα όπλα ανά άνθρωπο από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη,
• το 2013 καταγράφηκαν 100.598 πυροβολισμοί που οδήγησαν στον θάνατο 33.636 ανθρώπους, με τους 1.075 να είναι παιδιά κάτω των 19 ετών.

Στο φόντο του μακελειού στο Λας Βέγκας, από έναν τύπο που είχε στη διάθεσή του 49 (!) όπλα, πολλά από τα οποία δεν διαθέτει ούτε ο αμερικανικός στρατός, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ήδη από το 2000, κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης «Ενα εκατομμύριο μαμάδες», που σε ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια στην ιστορία της Ουάσιγκτον κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες ζητώντας το εξής αυτονόητο: «Νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά».
Εντούτοις, και τότε και πολλές φορές έκτοτε, αποδείχτηκε ότι το λόμπι της οπλο-λαγνείας διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας.
Οι προσβάσεις αυτές και η αντίστοιχη επιρροή στα αμερικανικά κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν έχουν να κάνουν μόνο ή κυρίως με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωριστεί ως δεδομένη η ύπαρξη σημαντικής κοινωνικής βάσης που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην οπλοκατοχή, στις ΗΠΑ αρθρώνεται λόγος - σε κοινωνικό επίπεδο - υπέρ της οπλοκατοχής.
Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που πραγματοποιούνταν στην Ουάσιγκτον η διαδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε κατά της οπλοκατοχής, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων»...
Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα για τη διαιώνιση του καθεστώτος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, βεβαίως και δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της την παράδοση της χώρας.
Η ουσία, όμως, της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Άλλος είναι εκείνος ο παράγοντας, ο βασικός και ο καθοριστικός, που εξηγεί το γιατί σε μια χώρα 325 εκατομμυρίων ανθρώπων κυκλοφορούν πάνω από 300 εκατομμύρια όπλα!
Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από την ισχύ που διαθέτει το πολιτικό και οικονομικό λόμπι (που εκπροσωπείται από την «Εθνική Ομοσπονδία Όπλων»), η οποία τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Πολιτική ισχύς η οποία προέρχεται από τη με χίλια νήματα διασύνδεσή του με επιχειρηματικούς κολοσσούς της βιομηχανίας όπλων, όπως, για παράδειγμα, η «Lockheed».
Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε με τον όρο «πολιτική ισχύς» αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής διοίκησης επί εποχής Μπους:

• Η Λιν Τσέινι, σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τσέινι, διατέλεσε διευθύντρια στη «Lockheed».
• Ο Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας στο Λευκό Οίκο, ήταν ταυτόχρονα και ιδρυτής του δικηγορικού γραφείου «Σι και Γκάρντνερ», που εκπροσωπεί τη «Lockheed».
• Ο Νόρμαν Μινέτα ήταν υπουργός Μεταφορών και πρώην αντιπρόεδρος της «Lockheed».
• Οσο για τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ, ήταν αυτός που εκπροσωπούσε τη «Lockheed» στην Ατλάντα.

Η «Lockheed» είναι η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο, που κατασκευάζει τα πάντα: Από αεροπλάνα, βόμβες και πυραύλους μέχρι υπουργούς, γερουσιαστές και εισαγγελείς. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί τούτο:
Στην πρώτη του κιόλας συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ασκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους».
Για να καταλάβουμε πώς ζυγίζει τα «δικαιώματα» το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε ότι αυτός, ο υπέρμαχος των «συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων», ο Ασκροφτ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας», δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες...
Σε ό,τι αφορά την αμερικανική διοίκηση, επί Ομπάμα, ένα στοιχείο αρκεί: Από τα άτομα που είχαν την υποστήριξη της «Εθνικής Ομοσπονδίας Όπλων» (NRA) στις εκλογές για το Κογκρέσο, ποσοστό άνω του 80% εκλέγονταν...
Όσο για τον Τραμπ και μόνο η εικόνα του να ανοίγει το ετήσιο συνέδριο του NRA τον περσινό Απρίλη τα λέει όλα. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αυτός που στο ντιμπέιτ του υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος το 2015 διαφήμιζε την περηφάνια του για το γεγονός ότι κρατά συχνά όπλα στα χέρια του. Όταν, δε, τέθηκε το θέμα της σύστασης ζωνών απαγόρευσης όπλων γύρω από σχολεία και εκκλησίες το αρνήθηκε λέγοντας πως αυτό θα ήταν «καταστροφή»…
Ο Τραμπ αποτέλεσε τον εκλεκτό της ΝRA στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ με την Ομοσπονδία να του εξασφαλίζει πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά στην πραγματικότητα σταγόνα στον ωκεανό για μια βιομηχανία, την βιομηχανία όπλων των ΗΠΑ, που τζιράρει πάνω από 40 δισ. δολάρια ετησίως…
Ας επαναλάβουμε το νούμερο: 40 δισ. δολάρια! Να, λοιπόν, η αιτία για το «Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;»,
όπως αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.
Να, λοιπόν, γιατί το πιο απλό πράγμα στις ΗΠΑ είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες. Όπως αποκαλύφθηκε τα όπλα και τα πυρομαχικά που είχαν χρησιμοποιήσει τον Απρίλη του 1999 δύο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο, όταν εκτέλεσαν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, τα είχαν προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ της περιοχής...
Να γιατί ακόμα και ο νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 όσον αφορά στην οπλοχρησία (και ο οποίος μετά τις συνεχείς αναβολές χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε απλώς να είναι άνω των 18 ετών.
Να γιατί κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει να προχωρήσει στην ανανέωση της ισχύος του.
Είναι χαρακτηριστικό: Ένα χρόνο μετά το μακελειό στο Τέξας με τους 22 νεκρούς, το 1991, σε 27 Πολιτείες των ΗΠΑ εισήχθησαν ρυθμίσεις άδειας οπλοκατοχής μέσα σε πανεπιστημιουπόλεις και εκκλησίες με δικαίωμα χρήσης του όπλου με πρόφαση την αυτοάμυνα, ακόμα κι αν ο κάτοχος των όπλων ήταν υπό την επήρεια αλκόολ…
Αρκετές φορές η φιλολογία γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ θέλει να κατατείνει στο συμπέρασμα ότι η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει τους όρους συγκρότησης αυτού του κράτους. Όροι οι οποίοι, όπως λέγεται, έχουν διαμορφώσει στο λαό ένα πνεύμα… «πολιτοφύλακα» και ότι τελικά είναι ο ίδιος ο λαός που ενσυνείδητα έχει επιβάλει τέτοιους κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του, όπως η κατοχή όπλων, ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται.
Μόνο που αυτή η προσέγγιση προσπαθεί, πίσω από ένα «έθνικ» και «φολκλορικό» προπέτασμα, να κρύψει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικερδέστατο εμπόριο. Με μια μπίζνα τεραστίων διαστάσεων που, στο τέλος τέλος, δεν αντανακλά παρά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Αγριότητα που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο».
Στο πλαίσιο αυτής της αγριότητας και αυτής της μπίζνας, οι εκπρόσωποι του κράτους και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μόνο προσχηματικά επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής.
Εύλογο, επομένως, και το συνακόλουθο ερώτημα: Τι κοινωνία είναι αυτή, τελικά, όπου όπως προείπαμε σε έναν πληθυσμό 325 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 300 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα όπλο για σχεδόν κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!
Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου». Του «τρόμου». Του άκρατου ατομισμού. Της αποθέωσης της «δύναμης» και της επιβολής του «νόμου του ισχυρού». Του ανελέητου ανταγωνισμού και της αντιδραστικής βίας ως μέσου επιβεβαίωσης του εγώ.
Μια κοινωνία που σπρώχνεται εξ απαλών ονύχων να αναζητά τη «συλλογικότητα» στις συμμορίες. Που διδάσκεται να εκλαμβάνει το έγκλημα ως διαδικασία «επιβίωσης» ή και «καταξίωσης», όπως ακριβώς απορρέει από το γεγονός ότι την μαθαίνουν να αποδέχεται τα εγκλήματα των ταγών της σαν «πατριωτισμό» και «επιβίωση του έθνους». Μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει τόσο όσο λέει εκείνο το σλόγκαν: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».
Αυτή η κοινωνία,

• η τόσο διαποτισμένη από το πνεύμα του «κοινωνικού δαρβινισμού»,
• μέσα από το καθεστώς των ταξικά αβυσσαλέων ανισοτήτων,
• με τους 50 εκατομμύρια λειτουργικά αναλφάβητους,
• τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων,
• τα 50 εκατομμύρια που τρέφονται με κουπόνια απορίας,
• τα 100 εκατομμύρια φτωχούς και απόκληρους,
• που εθίζεται διαρκώς από την κυρίαρχη ιδεολογία στη λογική της «Άγριας Δύσης», της «εκδίκησης» και της «αντεκδίκησης»,
• που «λύνει» τα υπαρξιακά της φλερτάροντας ακατάπαυστα με την αλλοτρίωση και την αποξένωση μέσω των «σούπερ-ηρώων» της,

φαίνεται να κρατά πάντα ζωντανό εκείνο τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό»...
Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για ...τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!
Όπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον «Νο 1» ιμπεριαλιστή του πλανήτη.
Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας - με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» - του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο...

ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΣΕΙΣ ΑΣΤΩΝ

Το νομοσχέδιο, νόμος πια, για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου υπήρξε μια καλή ευκαιρία για διεκδίκηση ευσήμων προοδευτικότητας, όπως θα είναι και η νομοθετική ρύθμιση για νομιμοποίηση της χρήσης της φαρμακευτικής κάνναβης που προτίθεται να φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση, αλλά και κάθε παρόμοια νομοθετική πρωτοβουλία της που αναγνωρίζοντας τυπικά δικαιώματα σε ιδιαίτερες μειονότητες συμβάλλει στον θεωρητικό εξοπλισμό του συστήματος για δικαίωση  του χωρίς να αμφισβητούνται οι υλικές βάσεις του. Κι αν είναι θετική βέβαια η επέκταση τυπικών αστικών δικαιωμάτων είναι όμως και ύποπτη η σκοπιμότητά της που κατακερματίζει και τελικά ακυρώνει κάθε δυνατότητα καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης.  

Και οι υπόλοιποι αστοί, δοθεισών τέτοιων και άλλων ευκαιριών,  δεν κάνουν άλλο από το να δημοσιοποιούν προβληματισμούς και αμφισβητήσεις που διαφορετικά θα περιορίζονταν στους μικρόκοσμούς τους, επιδεικνύοντας πολλές φορές τον πλούτο των ιδεών τους ή ακριβέστερα το ρεπερτόριο των λέξεών τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν να πουν και πολλά πράγματα. Ακόμα κι αν μοιάζει να μην  αδιαφορούν για τα βάσανα του κόσμου και τις προσπάθειές του φαίνεται όμως πως ελάχιστα συμμετέχουν σ’  αυτά. Γιατί απλώς  η κοινοποίηση απόψεων, ενισχυμένες με ενδιαφέρουσες θεωρίες και αναλύσεις, που αναζητούν και αναδεικνύουν ως αιτία της πολύπλευρης εξαθλίωσης της ζωής μας την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής, στις περισσότερες περιπτώσεις ενισχύει μόνο την αυταπάτη της συμμετοχής σε αγώνες, όταν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες πράξεις και δράσεις.  Κι ίσως γι’ αυτό κι όταν συμμετέχουν στις προσπάθειες των εργαζομένων πολλοί κοιτάζουν γρήγορα να φύγουν για να ξαναγυρίσουν στην δική τους ιδιαίτερη δράση τους .

Όλα αυτά τα χρόνια, που ταυτίστηκαν με τα μνημόνια, γίνεται όλο και πιο εμφανής η ταξική διαφοροποίηση, ακόμα κι αν δεν ονομάζεται. Ένας ολόκληρος κόσμος εργαζομένων που φυτοζωεί και ένας εξίσου μεγάλος αριθμός ανέργων που καθημερινά αγωνίζεται κυριολεκτικά για τον επιούσιο μοιάζει να είναι αόρατοι ή το πολύ-πολύ σκιές που οι θεωρητικές ξιφομαχίες ή αγώνες ρητορικής ακόμα και καλοπροαίρετων αστών δεν τους αγγίζουν. Ίσως γιατί ακόμα και οι πιο μεγαλόψυχοι αστοί  έχουν τη διάθεση να δίνουν στη σκέψη τους μια προνομιακή θέση, που συνηθέστατα είναι γι’ αυτούς  ολότελα βολική. Φαίνεται πως όταν σκέφτονται κάτι, αυτό θεωρούν πως είναι  το παν. Και όσο  ευρύτερο είναι  το πεδίο της σκέψης τους, τόσο πιο ασήμαντος τους φαίνεται  ο κόσμος που δρα. Κι ακόμα κι όταν πολλοί παίρνουν  μέρος  σε αγωνιστική δράση  κοινωνικής αλληλεγγύης, μάλλον οι πιο έξυπνοι το βλέπουν σαν  ένα ακόμα είδος αντίποινα του πνεύματος εναντίον της θριαμβεύουσας βλακείας, τους νοιάζει περισσότερο  να γελάσουν κάτω από τη μύτη των άλλων.

Είναι που δεν έχουν να χάσουν και πολλά. Ανήκοντας στην τάξη των αστών με τους αντίστοιχους αστικούς τίτλους ευγενείας –πτυχία διακεκριμένων πανεπιστημίων, μεταπτυχιακά, διδακτορικά- ακόμα κι αν κάποια στιγμή φανεί πως στρέφονται εναντίον της τάξης τους, πάντα ανοιχτές είναι οι πόρτες για επιστροφή. Όπως σε κάποια αμερικάνικη ταινία της δεκαετίας του ’80, που κάποιο από τα περιφερειακά κανάλια είχε προβάλλει. Ο ήρωας της ταινίας, νεαρός αστός λευκός που παριστάνει τον νέγρο, πιθανόν για να σφετεριστεί κάποια υποτροφία, όταν αποκαλύπτεται και ο νέγρος καθηγητής του βρίσκει θετικό πως με την πλαστοπροσωπία  τουλάχιστον βίωσε και κατάλαβε τις δυσκολίες της ζωής των νέγρων παραδέχεται την αδυναμία να νιώσει τη ζωή τους, γιατί οποιαδήποτε στιγμή αν  δυσκόλευαν πολύ οι καταστάσεις θα μπορούσε να ξαναποκτήσει την πραγματική του ταυτότητα με όλα της τα προνόμια. Ε, λοιπόν ο τακτοποιημένος αστός δεν πρόκειται ποτέ να μάθει πώς είναι καμωμένοι αυτοί που αναγκάζονται να  ζουν σε συνεχή ανασφάλεια εργασίας, στέγης, ακόμα και τροφής.  Ακόμα κι αν τους γνωρίσει θα είναι πάντοτε ξένοι. Μπορεί να μάθει τι  κάνουν, τι θέλουν, τι σκέπτονται κι ακόμα τι υποφέρουν. Δεν μπορεί όμως να τα νιώσει, γιατί ακριβώς δεν βιώνει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής με τον ίδιο τρόπο.

   Γι’ αυτό  ακόμα και όλες αυτές οι διανοητικές έγνοιες, οι θεωρητικές συζητήσεις που οι περισσότερες υπερίπτανται της υλικής πραγματικότητας,  όλοι αυτοί οι θόρυβοι των κούφιων σπαθιών που ξιφομαχούν –σαν τούτο το ιστολόγιο, σαν άλλα τουίτερ- δεν μοιάζουν μια απλή μελοδραματική επίδειξη; Μ’ αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να μην καταρρεύσουμε, να δείξουμε πως είμαστε ζωντανοί, τόσο ζωντανοί που προχωρούμε πάνω σ’ αυτούς που αγωνίζονται,  αφού πρώτα τους ληστεύουμε;

Οι διανοούμενοι, που καλλιεργούν την αδιάλλακτη μισαλλοδοξία του πνεύματος, υποδουλώνοντάς το διαδοχικά σε «πιστεύω» που τρέφει τον εγωισμό τους, με τα ρουθούνια τους να οσφραίνονται τον παραβάτη που δεν δέχεται τα δικά τους πιστεύω, δεν πιστεύουν παρά μόνο με τα χείλη κι αποφεύγουν το βάρος των υποχρεώσεων. Χάσαμε την έννοια των αξιών της ζωής και οι πιο σοβαρές αξίες της ζωής κατάντησαν παιχνίδια. Κι απομένει μια προφυλαγμένη αρετή μέσα σε γραφεία και σαλόνια που δεν κινδυνεύει να πάρει θέση στην πραγματική ζωή. Κι ίσως γι’ αυτό μέσα στη μάζα αυτών που ισχυρίζονται πως είναι επαναστάτες δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι  που είναι έτοιμοι για δράση. Για τους περισσότερους αυτό σημαίνει  μόνο συζήτηση πάνω στη θεωρία. Και δεν πρόκειται να τελειώσουν τη συζήτηση, βρίσκοντας πως  είναι απαλλαγμένοι  από τον τομέα της δράσης εφόσον η πράξη είναι πάντοτε λίγο πολύ συμβιβασμός.

Μόνο που τα ταξικά συμφέροντα υπάρχουν αντικειμενικά, και η κατάργηση του καπιταλισμού είναι στόχος αντικειμενικός για  την εργατική τάξη, ανεξαρτήτως του επιπέδου συνειδητοποίησής, για να πάψει να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Κι αν η λογική πολλών αστών ενστερνίζεται την επαναστατική θεωρία όπου θα στηριχτεί το επαναστατικό κίνημα, στο «δια ταύτα» όμως αρχίζουν οι ενστάσεις και αμφισβητήσεις. Ακόμα κι όταν γίνεται αποδεκτό ότι «το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία» η ανάπτυξη έντονης κριτικής για το ρόλο και τις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος πολλές φορές έχει κανείς την εντύπωση πως γίνεται με στόχο την υπονόμευσή του. Κι αν  είναι πάντα στόχος το κομμουνιστικό κόμμα είναι που αποτελεί την πιο συγκροτημένη και οργανωμένη αντικαπιταλιστική δύναμη και επομένως και δύναμη του κοινωνικού μετασχηματισμού. Κι αν η καλής πίστης κριτική πρέπει να προβληματίζει, όταν αυτή περνά στο επίπεδο του χλευασμού δεν μπορεί παρά, το λιγότερο,  να θεωρηθεί σαν τρόπος να κρυφτεί μια παραίτηση κάτω από δικαιολογίες, με δικαιολογίες που εγκωμιάζουν κιόλας την παραίτηση.  Ένας κόσμος –ο αστός που διανοείται -γεμάτος σύγχυση που το έχει βάλει στα πόδια για να μην δράσει. Σωστή έφοδος προς την πόρτα εξόδου από πεδία ναρκοθετημένα, που απειλούν με αλλαγή τη ζωή του.    

Οι Πόλεμοι του Οπίου

Με την ονομασία αυτή έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας. Εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης για την ανακάλυψη νέων αγορών.

Στα μέσα του 18ου αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας με την Κίνα ήταν ελλειμματικό. Οι Βρετανοί εισήγαγαν τσάι, μετάξι και πορσελάνες και πλήρωναν με πολύτιμο ασήμι τους Κινέζους, που αδιαφορούσαν για τα προϊόντα τους. Έτσι, μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που είχε το μονοπώλιο και με τη βοήθεια ντόπιων εμπόρων αποφάσισαν να πλημμυρίσουν την Κίνα με όπιο, με στόχο να ισοσκελίσουν το εμπορικό τους έλλειμμα. Εκείνη την εποχή το κάπνισμα οπίου ήταν αρκετά διαδεδομένο στην Άπω Ανατολή. Οι Κινέζοι καταναλωτές ανταποκρίθηκαν θετικά και από τους 15 τόνους του 1730, οι Βρετανοί έφθασαν να διαθέτουν στις παραμονές του πολέμου 1.400 τόνους οπίου στην Κίνα.

Ο εθισμός μεγάλου αριθμού υπηκόων του ανησύχησε τον αυτοκράτορα Τζιατζίνγκ, ο οποίος το 1810 απαγόρευσε τη διάθεση του οπίου στην επικράτειά του, με το αιτιολογικό ότι «έκανε κακό στην υγεία και υπονόμευε τα ήθη και τους καλούς τρόπους του λαού του». Οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αγνόησαν το διάταγμα και συνέχισαν το εμπόριο οπίου, αφού είχαν ανάγκη το πολύτιμο ασήμι των Κινέζων. Με τον τρόπο αυτό έδειχναν να μην υπολογίζουν τη δυναστεία των Τσινγκ, που κυβερνούσε την αχανή χώρα από το 1644 και βρισκόταν σε προφανή παρακμή. Η δυναστεία αυτή είχε οδηγήσει την Κίνα σε απομόνωση στην προσπάθειά της ν' αποφύγει την αλλοίωση του πολιτισμού της από την εισαγωγή του ευρωπαϊκού.

Το 1838, οι Κινέζοι πήραν ακόμη πιο δραστικά μέτρα. Αποφάσισαν να απαγορεύσουν με κάθε τρόπο τις εισαγωγές οπίου από τα μεγάλα λιμάνια της χώρας και να καταδικάζουν σε θάνατο τους ντόπιους εμπόρους. Την υλοποίηση των μέτρων ανέλαβε ο μανδαρίνος Λιν Τσε Χσου, ένας αυστηρός κομφουκιανιστής, που από τότε θεωρείται εθνικός ήρωας. Οι Άγγλοι μάλλον υποτίμησαν τις προθέσεις του και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Όταν αυτός επέβαλε εμπάργκο σε όλα τα βρετανικά προϊόντα, η βασίλισσα Ελισάβετ το θεώρησε αιτία πολέμου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι άνδρες του Σετσίου κατάσχεσαν ένα μεγάλο φορτίο οπίου στην Καντώνα, που ισοδυναμούσε με τις εισαγωγές ενός χρόνου.

Α' Πόλεμος του Οπίου (1839 - 1842)

Η αφορμή για την πολεμική αναμέτρηση Κινέζων και Άγγλων δόθηκε τον Ιούλιο του 1839, όταν κάποιοι μεθυσμένοι άγγλοι ναύτες σκότωσαν έναν κινέζο χωρικό. Η Βρετανία, που δεν εμπιστευόταν το νομικό σύστημα της Κίνας, αρνήθηκε να παραδώσει τους κατηγορουμένους στις αρχές.

Σύντομα ξέσπασαν εχθροπραξίες (4 Σεπτεμβρίου 1839), που κατέληξαν στην κατάληψη της Σαγκάης το 1842. Το βρετανικό ναυτικό προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στις παράκτιες πόλεις της Κίνας και ο αριθμητικά μικρότερος, αλλά καλύτερα εξοπλισμένος στρατός των Βρετανών κατενίκησε τις δυνάμεις του αυτοκράτορα.

Ο Α' Πόλεμος του Οπίου έληξε και τυπικά με τη Συνθήκη του Νανκίνγκ στις 29 Αυγούστου 1842, η οποία προέβλεπε:

• Την παραχώρηση του Χονγκ-Κονγκ στη Βρετανία.
• Την παραχώρηση πέντε λιμανιών της νοτιοανατολικής Κίνας για το εμπόριο και τη διαμονή των Βρετανών (Καντώνα, Αμόι, Φουτσόου, Νίγκμπο και Σαγκάη).
• Ετεροδικία για τους βρετανούς υπηκόους.
• Καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από την Κίνα.

Παρόμοια προνόμια απέκτησαν το 1844 οι ΗΠΑ και η Γαλλία, με ανάλογες συμφωνίες.

Η ταπεινωτική ήττα κηλίδωσε την εικόνα του Αυτοκράτορα Γκουάνγκ Ντάο. Ο στρατός και η γραφειοκρατία ξεσηκώθηκαν και ανακήρυξαν χωριστό κράτος με την επωνυμία Ουράνιο Βασίλειο της Αιώνιας Ειρήνης (Taipíng Tian Guo), με πρωτεύουσα το Νανκίνγκ (1850-1864). Οι Ευρωπαίοι έπρεπε τώρα να διαλέξουν στρατόπεδο...

Β' Πόλεμος του Οπίου (1856 - 1860)

Στις 8 Οκτωβρίου 1856, κινέζοι αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι συνέλαβαν το πλήρωμα του πλοίου Βέλος για πειρατεία και λαθρεμπόριο. Το πλοίο ήταν κινέζικης ιδιοκτησίας, αλλά έφερε τη βρετανική σημαία. Οι Άγγλοι παραπονέθηκαν ότι οι τελωνειακοί έσχισαν τη βρετανική σημαία και κήρυξαν τον πόλεμο στον αυτοκράτορα. Μαζί τους συντάχθηκαν και οι Γάλλοι, με το πρόσχημα της δολοφονίας ενός συμπατριώτη τους ιεραποστόλου στις αρχές του χρόνου. Τη συμπαράστασή τους στους Αγγλογάλλους εξέφρασαν ΗΠΑ και Ρωσία.

Οι δύο σύμμαχου γρήγορα κυριάρχησαν στο πεδίο των μαχών και κατέλαβαν την Καντώνα, αναγκάζοντας τους Κινέζους να συνθηκολογήσουν και να υπογράψουν τον Ιούνιο του 1858 τη Συνθήκη του Τιεντσίν, η οποία προέβλεπε:

• Εγκατάσταση διπλωματικών αποστολών από Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ και Ρωσία στο Πεκίνο, που εκείνη την εποχή ήταν Απαγορευμένη Πόλη.
• Άνοιγμα δέκα νέων λιμανιών για εμπορική δραστηριότητα.
• Ελευθερία κινήσεων για τους ξένους στο εσωτερικό της χώρας.
• Ελευθερία κινήσεων για τους χριστιανούς ιεραποστόλους.
• Νομιμοποίηση των εισαγωγών οπίου.
• Καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από την Κίνα σε Βρετανία και Γαλλία.

Ο Αυτοκράτορας Φενγκ Ξιάν αρνήθηκε να επικυρώσει τη συμφωνία και οι Αγγλογάλλοι επανέλαβαν τις εχθροπραξίες το 1859. Με επικεφαλής τον Τζέιμς Μπρους, 8ο Κόμη του Έλγιν (γιο του γνωστού μας Λόρδου Έλγιν) οι Αγγλογάλλοι προήλασαν και εισήλθαν χωρίς να συναντήσουν μεγάλη αντίσταση στο Πεκίνο. Έβαλαν φωτιά στα θερινά Ανάκτορα, προέβησαν σε λεηλασίες και ανάγκασαν τον αυτοκράτορα να υπογράψει στις 18 Οκτωβρίου 1860 τη Σύμβαση του Πεκίνου, με την οποία επικυρωνόταν η Συνθήκη του Τιεντσίν. Στη συνέχεια, οι Αγγλογάλλοι βοήθησαν τον αυτοκράτορα Τζι Τονγκ να καταστείλει την Εξέγερση του Ταϊπίγκ και να αποκαταστήσει την ενότητα της Κίνας το 1864.

Οι ταπεινωτικές ήττες των Κινέζων στους δύο Πολέμους του Οπίου, προκάλεσαν την εθνική τους αφύπνιση και συνέβαλαν μακροπρόθεσμα στην πτώση της δυναστεία των Τσινγκ το 1911 και την κατάργηση της βασιλείας. Από την εποχή εκείνη μεγάλωσε η καχυποψία των Κινέζων για τη Δύση. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση διατηρείται άσβεστη και σήμερα στην Άπω Ανατολή.

αναδημοσίευση απο Σαν  σημερα 

Καλή συνέχεια στο ταξίδι σας στις ΗΠΑ, κύριε Τσίπρα

 

Κινούμαστε γύρω από τις αρχές μιας ενεργητικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η οποία επιτρέπει στη χώρα να αποτελεί πόλο σταθερότητας σε μια ευρύτερα αποσταθεροποιημένη περιοχή (…) Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο στο χάρτη, γεγονός που αναβαθμίζει σημαντικά το ρόλο που καλείται η χώρα να διαδραματίσει.

Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ, με δεδομένο το ενδιαφέρον τους για τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά και την εξαιρετικά σημαντική αμυντική συνεργασία μας – μεταξύ άλλων και στη Σούδα- έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που οι σκοποί της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας βρίσκουν κοινά σημεία με τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή».

(Από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, 

στην εβδομαδιαία ομογενειακή εφημερίδα GREEK NEWS).

Μάλιστα. Ας επαναλάβουμε τις εκτιμήσεις του Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στις ΗΠΑ που ήδη έχει ξεκινήσει, με λίγα λόγια:
- Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τη σταθερότητα στην περιοχή μας.
- Οι σκοποί της εξωτερικής της Ελλάδας έχουν κοινά με τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή.
- Με τις ΗΠΑ υπάρχει εξαιρετική συνεργασία, μεταξύ άλλων και στη βάση της Σούδα.

Ας θυμηθούμε, τώρα, κάποιες δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη, τον Ιούλιο του 2015, από τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όταν πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Μπ. Ομπάμα:

«Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική τους συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε. Ταυτόχρονα, όμως, στα θέματα των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, των εργασιακών θεμάτων και άλλων και οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ, ειδικά το ΔΝΤ, θα ήταν πιο σκληρό σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις» (ηχητικό και άρθρο για το θέμα εδώ).

Ας θυμηθούμε και την επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα (Νοέμβριος 2016), όταν η κυβέρνηση της «Αριστεράς» (ποιας;…) τον υποδέχθηκε, τον καλωσόρισε και τον τίμησε. Λέμε για τον «ειρηνικό» Ομπάμα της παρουσίας και των επεμβάσεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στη Σομαλία, των επιχειρήσεων στη Νιγηρία, στο Καμερούν και των παρεμβάσεων σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, μέσω της οικονομικής κυριαρχίας των αμερικανικών συμφερόντων.


Ας φύγουμε για λίγο τώρα από τα «ευχαριστώ» στις ΗΠΑ, τα «κοινά σημεία με τη στρατηγική των ΗΠΑ», την «εξαιρετικά σημαντική αμυντική συνεργασία μας – μεταξύ άλλων και στη Σούδα», από την κυβέρνηση της «Αριστεράς» (ποιας;…). Ας πάμε στους άλλους, που δεν ήταν της «Αριστεράς» (ποιας;..).

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός που έχει πια και βραβείο για τη θητεία του από το 2009 έως το 2011, δήλωνε – ως υπουργός Εξωτερικών (Washington Times, 10 Δεκεμβρίου 2000):

«Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα…».

Ο Αντώνης Σαμαράς, όταν ήταν πρωθυπουργός, σημείωσε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα στο Λευκό Οίκο (Αύγουστος 2013) ότι

οι δύο λαοί και οι δύο χώρες είναι κάτι περισσότερο από σύμμαχοι. Υποστηρίζουν τις ίδιες αξίες, την ελευθερία, τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία.

Ο Κώστας Σημίτης, το 1996, με εκείνο το άθλιο «Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» για τα Ίμια (βίντεο εδώ) έδειξε με τρόπο σαφή ποια εξωτερική πολιτική υπερασπίζεται.


Πάμε τώρα ξανά στη δήλωση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος υποστηρίζει πως βρισκόμαστε «σε μία περίοδο που οι σκοποί της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας βρίσκουν κοινά σημεία με τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή». Για να δούμε ένα μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ, στην ευρύτετερη περιοχή και την αντίδραση της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ:

Το κείμενο που βλέπετε αριστερά είναι το σημείο 11 από τη Διακήρυξη της Μαδρίτης και αφορά τη Συρία. Στην αρχή της Διακήρυξης, στο σημείο 1, καταγράφεται ποιοι υπέγραψαν το κείμενο:

«Εμείς, οι Αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Κύπρου, της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, συναντηθήκαμε στη Μαδρίτη για την 3η Σύνοδο Κορυφής των χωρών του Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 10 Απριλίου 2017».

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, συνυπογράφει – ως «αριστερός» πάντα – ότι:

«Η επίθεση που πραγματοποιήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη στρατιωτική αεροπορική βάση Ας Σαϊράτ στη Συρία είχε την κατανοητή πρόθεση να προλάβει και να αποτρέψει την εξάπλωση και χρήση χημικών όπλων και ήταν περιορισμένη και επικεντρωμένη σε αυτόν τον στόχο».

Το κείμενο που βλέπετε δεξιά είναι το Ψήφισμα της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ για τη Συρία (εδώ οι αποφάσεις συνεδρίασης κι εδώ το ψήφισμα της ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος):

«Ταυτόχρονα, πρέπει η διεθνής κοινότητα να μην επιτρέψει το έγκλημα αυτό να αποτελέσει πρόσχημα για νέους πολέμους στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Υπό το πρίσμα αυτό, καταδικάζουμε την πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία, που παραπέμπει σε αντιλήψεις παγκόσμιου χωροφύλακα και υποκατάστασης των αρμόδιων διεθνών θεσμών, ενώ δημιουργεί κινδύνους διεθνούς σύρραξης».

Δεν γνωρίζουμε αν ο πρωθυπουργός θα επαναλάβει τις εκτιμήσεις του για τον Ντόναλντ Τραμπ, όταν τον συναντήσει στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Υπενθυμίζουμε πως Αλέξης Τσίπρας υποστήριζε για την περίπτωση εκλογής Τραμπ: «Ελπίζω να μη μας βρει κι αυτό το κακό». Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Μπ. Ομπάμα στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του περασμένου έτους μίλαγε για την «επιθετικότητα» και τον «εκκεντρικό τρόπο» του Τραμπ (βίντεο και για τις σχετικές δηλώσεις εδώ). Η εκτίμηση μας είναι πως δεν θα το κάνει, αλλά είμαστε ανοιχτοί και σε εκπλήξεις. Μιλάμε, άλλωστε, για έναν πρωθυπουργό που διαπραγματευόταν 17 ώρες για τη χώρα. Δεν μιλάμε για κανένα… τυχαίο, αλλά για ένα ήρωα! Το μνημόνιο ήρθε, βέβαια, αλλά ο κ. Τσίπρας πάλεψε σαν… λιοντάρι.

Για ορισμένα πράγματα, όμως, είμαστε απολύτως σίγουροι για την «Αριστερά» (ποια;…) του κ. Τσίπρα: Συνεχίζει εκείνη την παράδοση που παρέλαβε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δηλαδή τη σχέση υποτέλειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας με τις αμερικανικές κυβερνήσεις και τα αμερικανικά συμφέροντα.

Μια σχέση που έχει παρελθόν στην Ελλάδα: Την αμερικανοκίνητη χούντα, την τραγωδία στην Κύπρο, το σχέδιο Μάρσαλ, τις χαρές για τον αμερικανικό στόλο, τις βόμβες Ναπάλμ. Μια σχέση με μια χώρα τα συμφέροντας της οποίας υποκινούσαν και υποκινούν χούντες, σε ολόκληρο τον κόσμο, και βάζουν πιόνια που έβαλαν να «ηγηθούν» σε κάθε ορατό και αόρατο πραξικόπημα.

Εμείς, πάντως, με τις «παλικαρίσιες» δηλώσεις του κ. Τσίπρα – στην ίδια παλικαρίσια κατεύθυνση των προηγούμενων πρωθυπουργών- θυμηθήκαμε εκείνες τις δηλώσεις του Αμερικανού πρεσβευτή, Ρόμπερτ Κίλι, στην Ελλάδα το 1985. Τότε που το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έσπευσε να μετριάσει τα λεγόμενα του. Τι είχε γίνει; (διαβάστε αναλυτικότερα εδώ). Ο Κίλι είχε οριστεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να αντικαταστήσει τον Μόντιγκλ Στερνς. Στις 26 Ιουλίου του 1985, κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης εξέτασής του από την αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας, ρωτήθηκε για την πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Ο Κίλι απάντησε:

«Η βοήθεια των ΗΠΑ στην Ελλάδα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησε αναπόφευκτα μια πελατειακή σχέση, από την οποία θέλουν να ξεφύγουν και δικαιολογημένα μάλιστα, δεδομένου ότι η χώρα είναι πολύ ισχυρότερη τώρα, οικονομικά και στρατιωτικά».

Στις 31 Ιούλη της ίδιας χρονιάς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναφέρει στην ανακοίνωσή του:

«Ούτε ο πρεσβευτής Κίλι, ούτε οποιοσδήποτε άλλος στην κυβέρνηση των ΗΠΑ πιστεύει ότι ελεύθερα εκλεγμένες δημοκρατικές κυβερνήσεις στη διάρκεια αυτής της περιόδου (σ.σ. μετά τον Εμφύλιο) και μετά υπήρξαν υποτελείς στις ΗΠΑ. Απεναντίας, οι κυβερνήσεις αυτές υπερασπίστηκαν με συνέπεια τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας και τις σεβόμαστε για τούτο».

Καλή συνέχεια στο ταξίδι σας στις ΗΠΑ, κύριε Τσίπρα.

------------------------------------------------------
Σημείωση ιστολογίου: Λόγω σοβαρών υποχρεώσεων και ελλείψεως χρόνου, αναγκάζομαι σήμερα να καταφύγω στην παλιά μέθοδο της αντιγραφής. Το παραπάνω κείμενο ανήκει στον Γεράσιμο Χολέβα και δημοσιεύθηκε με τον ίδιο τίτλο χτες στον ιστότοπο "Ημεροδρόμος".

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε!

Καταγγελία του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων καταγγέλλει την άθλια προσπάθεια τρομοκράτησης και συκοφάντησης των μελών του Σωματείου μας από την εργοδοσία του super market «Day Market» στη Δασιά. Καλεί τους εργαζόμενους και τα Σωματεία του νησιού μας να καταδικάσουν τις άθλιες αυτές πρακτικές και να εκφράσουν τη συμπαράσταση τους στον αγώνα του Σωματείου μας για δουλειά με δικαιώματα, ανθρώπινο ωράριο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Εδώ και πολλούς μήνες καταγγέλλεται στο Σωματείο μας από εργαζόμενους ότι η εν λόγω επιχείρηση παραβιάζει συστηματικά το ωράριο λειτουργίας και βέβαια ούτε λόγος για υπερωρίες! Το Σωματείο μας έχει καταγγείλει εγγράφως το γεγονός αυτό εδώ και καιρό στην Επιθεώρηση Εργασίας. Δυστυχώς όμως η εργοδοσία συνεχίζει ανενόχλητη το «έργο» της! Αυτό διαπίστωσε χθες (Παρασκευή 13/10/2017) αργά το βράδυ (μετά τις 22:00) κλιμάκιο του Σωματείου μας, που πήγε στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Όταν ζητήθηκαν εξηγήσεις για την κατάσταση αυτή από τον φερόμενο ως υπεύθυνο αλλά και από τον φερόμενο ως εκπρόσωπο-σύμβουλο της εργοδοσίας κύριο Αντώνη Χαρίτο, που εμφανίστηκε λίγο αργότερα, επιτέθηκαν με ύβρεις κατά των μελών του κλιμακίου, αναμασώντας παράλληλα γνωστά επιχειρήματα περί εργατοπατέρων, κομματικών εγκάθετων και άλλα που κατά καιρούς έχουμε ακούσει από διάφορους εργοδότες αλλά και από την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας. Να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος κύριος είναι «παλιός γνώριμος», καθώς είχε «παίξει» το παιχνίδι της εργοδοσίας και στην περίπτωση των Sconto Market, των οποίων οι εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί ακόμα τα δεδουλευμένα τους…! Είναι ο ίδιος κύριος που είχε προωθηθεί πριν από χρόνια από την πλειοψηφία της τότε διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, ως υποψήφιος πρόεδρος για το Σωματείο μας…!

Σε μια προσπάθεια λοιπόν να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους προχώρησαν σε μηνύσεις κατά των μελών του κλιμακίου του Σωματείου μας με ψευδείς κατηγορίες σέρνοντάς τους στο αυτόφωρο, ζητώντας επί της ουσίας από τα μέλη μας να απολογηθούν για τις πράξεις τους!!! Αυτή η φαρσοκωμωδία συνεχίστηκε μέχρι στις 6 περίπου το πρωί, σε μια προσπάθεια να τσουβαλιαστούν οι θύτες (η πλευρά της εργοδοσίας) με τα θύματα (εργαζόμενοι και μέλη του Σωματείου μας).

Φυσικά δεν μας εκπλήσσει η πρακτική αυτή. Είναι γνωστές οι πρακτικές της εργοδοσίας, όπως γνωστός είναι και ο ρόλος του μηχανισμού της αστυνομίας και της δικαιοσύνης απέναντι στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και τους αγώνες τους. Η κατάσταση αυτή θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα με τα νέα μέτρα που δρομολογεί η κυβέρνηση σε βάρος του εργατικού κινήματος καθώς η «δίκαιη» ανάπτυξη που χτίζει η κυβέρνηση πάνω στα συντρίμμια των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων θα βαδίσει χέρι-χέρι με την καταστολή του εργατικού κινήματος.

Τους το λέμε ξεκάθαρα, μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή! Το ταξικό εργατικό κίνημα δεν «μασάει»! Μία πρώτη απάντηση πήραν από τους δεκάδες εργαζόμενους, που συγκεντρώθηκαν την ίδια κιόλας στιγμή, που μεταφέρθηκαν οι συνάδελφοι στο αυτόφωρο, έξω από το αστυνομικό μέγαρο της Κέρκυρας! Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με ταξικό προσανατολισμό, για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, την ίδια μας τη ζωή!

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗΝ ΣΠΑΣΕΙ

Κέρκυρα, 14 Οκτώβρη 2017

Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ Όχι στη συναίνεση και την υποταγή

ανυπακοή και πάλη ταξική

Το βράδυ της Παρασκευής στο νησί μας είχαμε ένα ακόμη δείγμα για το πώς θέλουν να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα.

Έτσι σε διαμαρτυρία του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων σε κατάστημα s-m που δεν τηρούσε το προβλεπόμενο ωράριο, η απάντηση από τα αφεντικά (το γνωστό και μη εξαιρετέο κ. Χαρίτο) μαζί με την αστυνομία ήταν αυτόφωρο και μηνύσεις για τους συνδικαλιστές για…. διατάραξη οικιακής ειρήνης!

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός, η λεγόμενη «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση πάει χέρι χέρι με την κατεδάφιση όποιου εργατικού δικαιώματος έχει μείνει και μεταφράζεται σε εξαντλητικά ωράρια και μισθούς «φιλοδώρημα». Πάει χέρι χέρι με την καταστολή για να φοβίζουν τους εργάτες να μην σηκώνουν κεφάλι. Με το καρότο των επενδύσεων που έρχονται και θα ανοίξουν δουλειές, με το μαστίγιο της καταστολής των εργατικών κινητοποιήσεων, προσπαθούν από κοινού το κεφάλαιο με το πολιτικό του προσωπικό να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη μισοζωή. Ότι τα «κέρδη»  τάχα θα τα μοιραστούν εργάτες και αφεντικά, γι΄αυτό τα ματωμένα πλεονάσματα ονομάζονται «εθνικοί στόχοι».

Η αλήθεια όμως είναι μία!

Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη σε ένα άδικο σύστημα.

Για να μετριάσουν τις αντιδράσεις στρώνουν το έδαφος με συνδικαλιστικούς νόμους, λοκ άουτ και «απαγόρευση» των απεργιών. Το διανθίζουν με τον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» και την ανάγκη ταξικής ειρήνης για να παραδώσουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα στην εργοδοσία.

Εργάτη, νέε μην ξεγελαστείς! Η δική σου δύναμη βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα, στο σωματείο σου, στη συμμαχία με τον μικρό αυτοαπασχολούμενο, τον αγρότη που στενάζει από την ίδια πολιτική.

Τίποτα δεν γίνεται αν μένεις θεατής όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς!

 Για να διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε, για να ζήσουμε σύμφωνα με τις δυνατότητες τις εποχής μας και όχι σαν σκλάβοι του 21^ου αιώνα.

14/10/2017     

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι…

Ο Περιφερειάρχης ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ:

• Αφού κάλεσε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για να αποκλείσει τους κατοίκους της Λευκίμμης να παραβρεθούν στην παρουσίαση της υδρογεωλογικής μελέτης για το λεγόμενο ΧΥΤΑ Λευκίμμης
• Αφού κατασυκοφάντησε τους Λευκιμμιώτες αποκαλώντας τους «τραμπούκους» και τον Περ. Σύμβουλο της ΛΑ.ΣΥ. Ι.Ν. «εκπρόσωπο των τραμπούκων»
• Αφού κορόιδεψαν τους Λευκιμμιώτες από κοινού, με τον Δήμαρχο και την κυβέρνηση, ότι δε θα ανοίξει ο ΧΥΤΑ της Λευκίμμης και τους κατοίκους του Τεμπλονίου, ότι θα κλείσει η χωματερή του Τεμπλονίου

Τώρα από κοινού, Περιφερειάρχης – Δήμαρχος και κυβέρνηση, προωθούν την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των σκουπιδιών και μετακυλούν το κόστος στα λαϊκά νοικοκυριά.

Ο Περιφερειάρχης έχει απύθμενο θράσος να θέλει να του ζητήσουμε και συγνώμη γιατί τάχα παραποιήσαμε τη δήλωση του. Όμως η προκλητική και συκοφαντική του δήλωση καταγράφηκε και μεταδόθηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης. Οι όποιες διορθωτικές του δηλώσεις έγιναν εκ των υστέρων για να μαζέψει τα ασυμάζευτα.

Θυμίζουμε ότι ο σημερινός Περιφερειάρχης επί πολλά χρόνια επικαλούνταν τα «κινήματα των πολιτών». Τώρα σαν γνήσιος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος καλεί την Αστυνομία για να απαγορέψει στους κατοίκους ακόμα και να ακούσουν για μια βαριά οχλούσα χρήση που επιχειρούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ να εγκαταστήσουν μέσα στα σπίτια τους.

Οι αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές μεθοδεύσεις κυβέρνησης – Περιφερειάρχη – Δημάρχου πήραν την πρέπουσα απάντηση από τους εκατοντάδες Λευκιμμιώτες στη Λαϊκή Συνέλευση του Σαββάτου 14/10/17 με ένα ομόφωνο ΟΧΙ στη λειτουργία του λεγόμενου ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Οι απέλπιδες προσπάθειες της Νομ. Επιτροπής Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ και της Τοπικής Οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Λευκίμμης να εμφανίσουν ότι είναι αντίθετοι στη λειτουργία του ΧΥΤΑ δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Μαζί με τον Περιφερειάρχη τους και τον Δήμαρχό τους κορόϊδεψαν τους Λευκιμμιώτες. Είναι συνυπεύθυνοι. Όπως είναι συνυπεύθυνοι για τα μεγάλα ψέματα ότι τάχα θα καταργούσαν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ κ.α.

Ο λαός και η νεολαία μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα για την αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΑΝΕΛ σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, να τους καταδικάσει κα να τους απομονώσει πολιτικά, να ενταχθεί στο ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.

16/10/17                                                                                                 Γραφείο Τύπου της ΛΑ.ΣΥ. Ι.Ν.

Η κομμουνιστική Κίνα που μόνο κομμουνιστική δεν είναι

       

«Στην κομμουνιστική Κίνα οι νέες τεχνολογίες και η αγορά ακινήτων παράγουν δισεκατομμυριούχους όπως και στον καπιταλισμό», τιτλοφορεί η «Καθημερινή» το σχετικό της θέμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που επικαλείται, στους δέκα πλουσιότερους Κινέζους επιχειρηματίες για το 2017, περιλαμβάνονται ο ιδιοκτήτης μιας κτηματομεσιτικής εταιρείας, με περιουσία 43 δισ. δολάρια και ορισμένοι ακόμα, προερχόμενοι από το χώρο της υψηλής τεχνολογίας (37 δισ. δολάρια), του ηλεκτρονικού εμπορίου (30 δισ. δολάρια). Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας έρευνας, μόνο τον τελευταίο χρόνο, 1.184 Κινέζοι επιχειρηματίες είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά μέσον όρο 12,5% (το διπλάσιο σε σχέση με την αύξηση του ΑΕΠ), ενώ οι 100 πιο πλούσιοι κατέχουν το 60% του συνολικού πλούτου, που υπολογίζεται στα 2,5 τρισ. δολάρια. Να σημειωθεί επίσης ότι στη λίστα των πλουσιότερων Κινέζων, περιλαμβάνονται 213 βουλευτές και μέλη του ΚΚ Κίνας, ενώ ο πρώτος στη λίστα είναι και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚ Κίνας. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν απλά ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις έχουν κυριαρχήσει προ πολλού στην Κίνα, που μόνο κομμουνιστική δεν είναι, όπως την παρουσιάζει η εφημερίδα.

Εδώ ο κόσμος καίγεται… και εσύ δυστυχισμένη Αυστρία γεννάς πάλι τον ναζισμό

Βασίλης Ασβεστόπουλος

Η κατανόηση των αποτελεσμάτων των εκλογών στην Αυστρία είναι σαφώς πιο εύκολη αν αναλογιστούμε μερικά στοιχεία από την ιστορία της χώρας. Η Αυστρία υπήρξε για αιώνες Ευρωπαϊκή υπερδύναμη. Έχει «χαρίσει» στην ανθρωπότητα το ψέμα, ότι ο Αδόλφος Χίτλερ (γεννημένος Αυστριακός) ήταν Γερμανός και ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (γεννημένος Γερμανός) ήταν Αυστριακός. Η Αυστρία έχασε το μεγαλύτερο μέρος των εκτάσεών της με τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, στον οποίο η ίδια έπαιξε σημαντικό ρόλο ως προς την έναρξή του.
Πριν αιώνες υπήρχε ένα ρητό: “bella gerant alii, tu felix Austria, nube!“. Η λατινική φράση σε ελεύθερη μετάφραση, προσαρμοσμένη στη σημερινή γλώσσα λέει: «άσε τους άλλους να κάνουν πολέμους και εσύ ευτυχισμένη Αυστρία κάνε γάμους». Και όντως, για αιώνες η Αυστρία έχτιζε μια αυτοκρατορία σχεδόν αποκλειστικά με γάμους της βασιλικής της οικογένειας. Οι Αψβούργοι, ο οίκος των βασιλιάδων, κατάφερε επίσης να φέρει το στέμμα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην Βιέννη. Ως το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου οι Αυστριακοί άρχοντες είχαν τον τίτλο Kaiser.
Πρώτος Kaiser ήταν ο Albrecht. Επειδή τα λατινικά ήταν πολύ της μόδας στους γαλαζοαίματους της εποχής, είχε ως ρητό της διακυβέρνησής του το “amicus optima vitae possessio” (ένας φίλος είναι η μεγαλύτερη περιουσία στη ζωή). Η ενθρόνισή του ήταν μεγάλο επίτευγμα αφού η Αυστρία είχε παλιά ιδρυθεί ως αποικία των Γερμανών.
Από το 1438 ως την ήττα από τον Ναπολέοντα το 1806 οι Αψβούργοι ήταν αυτοκράτορες της «Άγιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Γερμανικού Έθνους» που ίδρυσε ο Φράγκος βασιλιάς Κάρολος ο Μέγας, στις 25 Δεκεμβρίου του 800 στο Άαχεν. Η απώλεια του τίτλου καλύφθηκε με μια μικρή αλλαγή, από το 1806 ως το 1918 οι Αψβούργοι ήταν Αυτοκράτορες της Αυστρίας. Οι απόγονοι του Albrecht δεν είχαν την ανάγκη φίλων αλλά τίτλων. Έτσι, με την απώλεια του θρόνου, ως απόρροια της ήττας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, είχε βγει ένας νόμος στην Δημοκρατία της Αυστρίας, που ιδρύθηκε το 12/11/1918. Ο νόμος των Αψβούργων, όπως λέγεται, καθορίζει από της 3/4/1919, στο άρθρο 2, ότι κανένας Αψβούργος δεν δικαιούται να πατήσει το πόδι του στην Αυστρία, αν δεν υπογράψει πρώτα ότι στερείται κάθε δικαιώματος του βασιλικού οίκου. Οι Αυστριακοί τυπικά εξαφάνισαν τα von και κάθε άλλη γαλαζοαίματη παραπομπή από τα ονόματα τους. Τυπικά και με τον νόμο – στις καθημερινές κουβέντες όμως πάντα υπήρχε η περηφάνια για «τον Κάιζερ» και ειδικά για την Σίσσυ, την γυναίκα του προτελευταίου αυτοκράτορα.
Συμπτωματικά για την ψυχοσύνθεση των Αψβούργων είναι δυο γεγονότα. Η θετική απόκριση στην μεταφορά του οικογενειακού αρχείου στην Βουδαπέστη – ύστερα από κάλεσμα του ακροδεξιού πρωθυπουργού της χώρας Βίκτορ Όρμπαν και ο βίος και η πολιτεία του Όθωνα των Αψβούργων, Otto von Habsburg (20/11/1912 ως 4/7/2011). Ο μεγαλύτερος γιος του τελευταίου αυτοκράτορα και αρχηγός του οίκου κράτησε το «φον» στο όνομά του. Βάφτισε τον πρωτότοκό του Κάρολο, γεννημένο το 1961, μαζί με τον τίτλο «Καρόλος των Αψβούργων, Αρχιδούκας της Αυστρίας και Πρίγκηπας της Ουγγαρίας».
Ο πατριάρχης της οικογένειας ήταν ακροδεξιός και θρησκόληπτος. Ωστόσο όταν δοκίμασε στην δεκαετία του 1930 (πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ του Χίτλερ σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τέτοια κίνηση) να επανέλθει ως ηγέτης της Αυστρίας στην πατρίδα του, εισέπραξε ένα «καλύτερα τον Χίτλερ παρά τους Αψβούργους». Αξίζει να σημειωθεί ότι στα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης το 1933 με 1934 το κόμμα από το οποίο προέκυψε το σημερινό λαϊκό κόμμα της Αυστρίας, το ÖVP, ήταν υπεύθυνο για την κατάλυση δημοκρατίας στη χώρα και την δημιουργία μιας φασιστικής δικτατορίας. Ο Otto συμφωνούσε με τους εκεί φασίστες, είχε όμως μια αμοιβαία αντιπάθεια με τον Χίτλερ. Δικαιολόγησε το 2007 την συμπάθεια του στον φασιστικό δικτάτορα Dollfuss:  «τον εκτιμούσα χωρίς όρια. Ο άνθρωπος ήταν θαρραλέος και έτοιμος να παλέψει ως το τέλος για την Αυστρία. Τότε έτσι τα έβλεπα. Πρέπει να σώσουμε την Αυστρία». Δήλωσε επίσης ότι συμφωνούσε με την διάλυση των συνδικάτων και κομμάτων, «αν πρόκειται για την χώρα τότε είμαι έτοιμος για όλα».
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και για πολλά χρόνια ο έκπτωτος μονάρχης ταξίδευε με διπλωματικό διαβατήριο του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, του (όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε) «παλιού του φίλου».
Στη συνέχεια, και αφού υπέγραψε το 1961 την δήλωση που απαιτούσε η Αυστρία, απέκτησε εκεί μετά από άλλα εφτά χρόνια το δικαίωμα να πατήσει το πόδι του στην πατρίδα του. Το δικαίωμα αυτό του χορηγήθηκε από ποιον άλλον; Από μια κυβέρνηση του ÖVP, που μετά της εκλογές του 1966 είχε αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία.
Ο παραλίγο αυτοκράτορας είχε εκφράσει με βεβαιότητα «ποιος θα με ενοχλήσει αν αποκτήσω τα πολιτικά δικαιώματα Αυστριακού, να διεκδικήσω με εκλογές την αλλαγή πολιτεύματος και την εκλογή μου ως αυτοκράτορα;».
Στον βίο του Otto von Habsburg μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε και κάτι ενδιαφέρον σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Otto von Habsburg από το 1979 ως το 1999 ήταν μέλος της Ευρωβουλής της οποία υπήρξε δυο φορές πρόεδρος, στην εναρκτήρια σύσταση σε σώμα μετά από Ευρωεκλογές. Εκπροσωπούσε το CSU, το βαυαρικό αδελφό κόμμα του λαϊκού CDU της Μέρκελ. Ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού της Βαυαρίας Στράους, του ανθρώπου που θεωρούσε την Ελληνική χούντα των συνταγματαρχών ως «η καλύτερη κυβέρνηση για τους Έλληνες».
Ο παθιασμένος αντικομμουνιστής ήταν άνθρωπος κλειδί στο αντιδραστικό γκρέμισμα του τοίχους. Σε συνεννόηση με την τότε κυβέρνηση της Ουγγαρίας διεξήγαγε ένα «Πανευρωπαϊκό πικ-νικ». Στης 19/8/1989 όταν άνοιξε τα σύνορα η Ουγγαρία με την Αυστρία, ο Otto von Habsburg φρόντισε να μπορέσουν να διαφύγουν χωρίς έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων 661 τουρίστες από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας προς την Αυστρία. Τους είχε ενημερώσει μέρες πριν με φέιγ βολάν, τα οποία μοιράστηκαν ως την Πολωνία. Μετά από αυτή την κίνηση άρχισε η πλήρης αποδόμηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με τα σημερινά πασίγνωστα αποτελέσματα.
Όσον αφορά τα φρονήματα του Otto von Habsburg πρέπει να προστεθεί η μανιακή ομοφοβία του που την δικαιολογούσε με την απόλυτη προσήλωσή του στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ο Habsburg είναι πνευματικός πατέρας του ξεπλύματος κάθε ναζιστικής ενοχής της χώρας του, αφού έβλεπε την Αυστρία ως “πρώτο θύμα του Χίτλερ”. Δεν τον ενοχλούσε το γεγονός ότι όταν ο Χίτλερ μπήκε με στρατεύματα στη χώρα για να την προσαρτήσει στο Ράιχ, υπήρχαν εκατομμύρια άνθρωποι με λουλούδια στους δρόμους να υποδεχτούν τον νέο τους άρχοντα. «Μα ήταν αυτονόητο όπως σε κάποιο ματς ποδοσφαίρου να στηθεί κάποιο γλέντι», εξηγούσε.
«Είναι σκάνδαλο να μην αναφέρεται η Αυστρία ως θύμα και σκάνδαλο η συζήτηση για ενοχή των Αυστριακών στα εγκλήματα των ναζί». Κατονόμασε και την πηγή του σκανδάλου – την Μόσχα του 1943…
Εκείνη κατά τον Habsburg ήταν υπεύθυνη για «μια από τις μεγαλύτερες πράξεις υποκρισίας και ψέματος». Που τα είπε αυτά; Στην Βιέννη το 2008 σε μια γιορτή του ÖVP, του κόμματος που αυτό το σαββατοκύριακο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία υπό τον Σεμπάστιαν Κουρτς.
Και όποιος δεν κατάλαβε ως τώρα τι εστί ÖVP, ας αναλογιστεί ότι αυτό το κόμμα κάλεσε τον εν λόγω πολιτικό, ενώ ήταν γνωστό ότι αρθρογραφούσε στο ακροδεξιό Junge Freiheit της Γερμανίας, με θέσεις όπως: «οι ΗΠΑ είναι υπό κατοχή των Εβραίων και Μαύρων ενώ είναι αποδυναμωμένοι οι λευκοί» (2002).
Βέβαια δίπλα από το ÖVP θα υπάρχει ως κυβερνητικός εταίρος και το FPÖ. Ένα κόμμα που επάξια διεκδικεί τον τίτλο του νόμιμου διαδόχου αυτών που γέννησαν τον Χίτλερ. Αφού στις γραμμές του υπάρχουν δηλωμένοι εθνικοσοσιαλιστές.
Καληνύχτα Αυστρία…

Οι ΗΠΑ διαλέγουν πάντα πρώτες από το ράφι...

Μια ματιά στις οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών, υπό το πρίσμα της ...«πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, που διαφημίζει η κυβέρνηση

Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, όλο και σε κάποιο υπουργείο θα βρίσκεται ο Αμερικανός πρέσβης

Περιγράφοντας την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, ο Αλ. Τσίπρας έλεγε τις προάλλες: «Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με αυτό το δόγμα για την εξωτερική μας πολιτική, την πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική: Μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην Ευρώπη (...) αλλά ταυτόχρονα και μια χώρα που μπορεί, όσο καμία άλλη, να συνεννοείται και να συνομιλεί και με τη Ρωσία, και με την Κίνα, και με τον αραβικό κόσμο. Αυτό είναι μοναδικό. Δεν μπορούν άλλες χώρες της Ευρωζώνης να το κάνουν αυτό (...) Είναι στοιχείο της στρατηγικής μας ενόρασης για την εξωτερική μας πολιτική και για την προοπτική της χώρας».
Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι η εξωτερική της πολιτική σχεδόν «αυτονομείται» από από τη στρατηγική των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει. Υπονοεί, μάλιστα, ότι αυτό γίνεται επ' ωφελεία του λαού, επειδή έχει τη δυνατότητα να αναζητά συνεργασίες και κεφάλαια σε καπιταλιστικά κράτη και κέντρα ανταγωνιστικά προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως είναι για παράδειγμα η Κίνα και η Ρωσία.
Ωστόσο, τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει ούτως ή άλλως για το λαό από την ανάπτυξη σχέσεων με το ένα, το άλλο, οι με όλα ταυτόχρονα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αφού το βασικό κριτήριο αυτών των σχέσεων είναι πως θα υπηρετηθούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Συμφέροντα που στο εσωτερικό υπηρετούνται με την καταλήστευση της εργατικής τάξης, του λαού, και στο εξωτερικό με την εμπλοκή σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Σε κάθε περίπτωση, στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν υπάρχουν συνεργασίες και συμφωνίες (στρατιωτικές, οικονομικές ή άλλες) ανάμεσα σε κράτη που να αναπτύσσονται στο «κενό». Αντίθετα, παίρνουν πάντα υπόψη το πλαίσιο των σχέσεων που διαμορφώνονται ανάμεσα σε ισχυρές στρατιωτικο-πολιτικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι οποίες δρουν ανταγωνιστικά και απαιτούν ένα υψηλό επίπεδο δέσμευσης από τα κράτη που συμμετέχουν σ' αυτές, ανάλογα πάντα με τη στρατιωτική - οικονομική και πολιτική τους ισχύ.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ως στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, καθορίζει θέτει και το πλαίσιο της «πολυδιάστατη εξωτερικής πολιτικής», για την οποία κομπάζει η κυβέρνηση.
Με άλλα λόγια, αυτή η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική ξεδιπλώνεται μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο που θέτει η θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, η επιδίωξη για αναβάθμιση στη περιοχή και η στρατηγική προτεραιότητα που έχουν οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Μέσα απ' αυτόν το δίαυλο διαμορφώνονται οι σχέσεις της και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πάντα με κριτήριο τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και όχι του λαού.
Αυτό περιέγραφε με χαρακτηριστικό κυνισμό ο υφυπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Στ. Πιτσιόρλας, όταν έλεγε ότι «θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ μεγάλα πράγματα με τους Κινέζους, κάποια και με τους Ρώσους, σε ορισμένους τομείς, αλλά τελικώς δεν μπορούμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε. Είμαστε στην Ευρωζώνη και παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, συνεπώς αυτό που πρέπει η Ελλάδα να επιδιώξει είναι η ικανοποίηση και ελληνικών συμφερόντων στα σχέδια που διαμορφώνονται από την Κοινότητα και τις ΗΠΑ».

«Πυλώνας» της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή

Ποια είναι αυτά τα σχέδια; Πρόσφατα, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, δήλωνε για την Ελλάδα ότι «η επιστροφή της στην οικονομική ανάπτυξη, θα της δώσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες του ρόλου της, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας προς τους γείτονές σας στα Δυτικά Βαλκάνια, ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα ευρωατλαντικά θεσμικά όργανα, προς την ένταξη στην ΕΕ και προς το ΝΑΤΟ, εάν βέβαια το επιλέξουν».
Η ένταξη των χωρών της περιοχής στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι προϋπόθεση για να ευοδωθούν οι ενεργειακοί και άλλοι σχεδιασμοί, απέναντι σε ανταγωνιστικά σχέδια δυνάμεων όπως η Ρωσία ή και η Κίνα, για να προωθηθούν στόχοι όπως η ενεργειακή απεξάρτηση απ' το ρώσικο φυσικό αέριο κ.λπ. Υπό το πρίσμα αυτό, αποκτούν νόημα τα «σούρτα φέρτα» κυβερνητικών παραγόντων της Ελλάδας στα Βαλκάνια και αντίστροφα.
Ο Αμερικανός πρέσβης είπε ακόμα ότι η Ελλάδα παίζει ρόλο «προμαχώνα της Ευρώπης», καθώς «βρίσκεται στο επίκεντρο των προκλήσεων στην Αν. Μεσόγειο, στο Μαγκρέμπ, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα», προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα, ενόψει της επόμενης ΔΕΘ «μια πολύ έντονη αμερικανική δραστηριοποίηση στη Βόρεια Ελλάδα όπως και στη Θεσσαλονίκη, όχι μόνο ως συμπρωτεύουσας, αλλά ως πύλης εισόδου μέσω της Ελλάδας προς τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων».
Σκιαγραφώντας, εξάλλου, τη «μεγάλη εικόνα», δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στη Βόρεια Ελλάδα, λόγω της στρατηγικής σημασίας της περιοχής» που «μπορεί να αναδειχθεί σε έναν ενεργειακό κόμβο, με τον αγωγό TAP, με τον προτεινόμενο αγωγό IGB, με τον προτεινόμενο τερματικό σταθμό Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (LNG) στην Αλεξανδρούπολη (...) Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή».
Αντίστοιχο ενδιαφέρον υπάρχει από τις ΗΠΑ και για τις εξελίξεις στο ενεργειακό μέτωπο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου ενισχύεται η στρατιωτική και οικονομική συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, με «εμβόλιμη» συμμετοχή του Λιβάνου και της Αιγύπτου.

Ψηλά στη λίστα τα Ενεργειακά

Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και το αυξημένο επενδυτικό ενδιαφέρον αμερικανικών κεφαλαίων στην Ελλάδα, με την επισήμανση ότι το 2016, οι ΗΠΑ υπήρξαν η μεγαλύτερη πηγή απευθείας ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, ενώ το περασμένο καλοκαίρι, «αμερικανικά αμοιβαία κεφάλαια ηγήθηκαν της επιτυχημένης επιστροφής της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές», όπως με νόημα υπενθυμίζει ο πρέσβης των ΗΠΑ.
Ο χώρος της Ενέργειας είναι αδιαμφισβήτητα ο τομέας εκείνος της οικονομίας που οι ΗΠΑ δείχνουν αυξημένο ενδιαφέρον. Στην έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων έχει κατατεθεί επίσημη αίτηση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για δύο θαλάσσιες περιοχές νότια της Κρήτης, από την «Exxon Mobil», η οποία συμμετέχει σε κοινοπρακτικό σχήμα με την γαλλική «Total» και τα ελληνικά ΕΛΠΕ.
Εχει προηγηθεί η είσοδος του αμερικανικού επενδυτικού fund «Third Point» στο μετοχικό κεφάλαιο της εγχώριας «Energean Oil&Gas», η οποία έχει ήδη παραγωγική δραστηριότητα στα κοιτάσματα του Πρίνου, και τα τελευταία χρόνια αποκτά επιπλέον άδειες στη χώρα μας (Κατάκολο, Αιτωλοακαρνανία), αλλά και σε Μαυροβούνιο - Ισραήλ.
Με ιδιαίτερη θέρμη, επίσης, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την κατασκευή του πλωτού σταθμού LNG στην Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για έργο, που, εκτός από την ενίσχυση των αμερικανικών συμφερόντων στην ευρωπαϊκή ενεργειακή αγορά της περιοχής, αποτελεί ακόμη μία ευκαιρία προώθησης του αμερικανικού LNG.
Ο Αμερικανός πρέσβης έχει αναφέρει μάλιστα ότι τουλάχιστον μια αμερικανική εταιρεία ενδιαφέρεται να αποκτήσει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το οποίο αναδεικνύεται σε σημείο «κλειδί» της αμερικανικής παρέμβασης στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, οι αμερικανικές εταιρείες «Cheniere Energy» και «Tellurian» εξέφρασαν και επισήμως το ενδιαφέρον τους να συμμετάσχουν μαζί με τον όμιλο «Gastrade» του ομίλου Κοπελούζου στην κατασκευή του πλωτού σταθμού «LNG».
Για το θέμα αυτό, υπήρξε και συνάντηση τον περασμένο Φλεβάρη ανάμεσα στην αναπληρώτρια υφυπουργό Εξωτερικών και αρμόδια για τη διπλωματία των ενεργειακών πόρων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Ρ. Ντάνιγκαν, με τον επιχειρηματία Δ. Κοπελούζο. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο μετοχικό κεφάλαιο της «Gastrade» έχει εισέλθει η «GasLog Ltd», συμφερόντων Π. Λιβανού, η οποία βρίσκεται σε στενότατη συνεργασία με την «Cheniere», μία εκ των βασικών αμερικανικών εταιρειών που τροφοδοτούν με υγροποιημένο αέριο τις ευρωπαϊκές αγορές και ευελπιστεί να τροφοδοτεί σε λίγο και το ελληνικό σύστημα φυσικού αερίου.

«Μπάσιμο» και σε άλλους κλάδους

Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε ότι ο Αμερικανός Πρέσβης, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησής του με τον υπουργό Υποδομών, Χρ. Σπίρτζη, έθεσε το θέμα των αμερικανικών επενδύσεων και στον τομέα των Μεταφορών. Το τελευταίο διάστημα, επίσης, επιβεβαιώθηκε το έντονο αμερικανικό ενδιαφέρον για τα ναυπηγεία Σύρου, μέσω του ομίλου «ONEX», με σχέδιο τη ναυπήγηση σκαφών και την κατασκευή ειδικών θαλάσσιων πλατφορμών, που χρησιμοποιούνται στην υπεράκτια έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Για το συγκεκριμένο Ναυπηγείο, ο Τζ. Πάιατ είχε δηλώσει πρόσφατα ότι «είναι στρατηγικά σημαντικό περιουσιακό στοιχείο, το οποίο θα θέλαμε να δούμε να παραμένει σε επενδυτές προερχόμενους από χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ».
Θυμίζουμε ακόμα ότι στα τέλη του περασμένου Ιούνη ανακοινώθηκε η επίσημη εξαγορά του 75% της Εθνικής Ασφαλιστικής από την αμερικανικών συμφερόντων με έδρα την Ολλανδία «Exin Group». Ηταν η δεύτερη κίνηση της εν λόγω εταιρείας στον εγχώριο ασφαλιστικό κλάδο, αφού τον Δεκέμβρη του 2016 είχε ανακοινώσει την εξαγορά του 50% της AIG Ελλάδος. Υπολογίζεται ότι με την ολοκλήρωση της συναλλαγής, οι εταιρείες της «Exin» θα παράγουν ετησίως ασφάλιστρα ύψους 1 δισ. ευρώ από την ελληνική αγορά.
Κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, ενδιαφέρον για την Εθνική Ασφαλιστική είχε εκδηλώσει και η κινεζική «Fosan». Παίρνοντας υπόψη ότι σύμβουλοι για την πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής είναι οι «Goldman Sachs» και «Morgan Stanley», αλλά και το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρέσβης είχε μιλήσει ανοιχτά υπέρ της πώλησης σε αμερικανικά κεφάλαια, υποσχόμενος ότι θα ακολουθήσουν και νέες επενδύσεις, δεν είναι να απορεί κανείς για το πού κατέληξε τελικά η Εθνική Ασφαλιστική...

Απογειώθηκε η στρατιωτική «συνεργασία» και εμπλοκή

Κεντρικό ζήτημα στις διμερείς επαφές η χρήση της βάσης της Σούδας και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα

Το αμερικανικό αντιτορπιλικό «USS Porter» δεμένο στη Σούδα

Ο Αλ. Τσίπρας μεταβαίνει στις ΗΠΑ, συνοδευόμενος μεταξύ άλλων από τον υπουργό Αμυνας Π. Καμμένο, έχοντας στις βαλίτσες του ένα μάτσο «δάφνες» από την ...απογείωση επί της πρωθυπουργίας του της λεγόμενης «διμερούς στρατιωτικής συνεργασίας».
Κορωνίδα αυτής της συνεργασίας είναι αναμφισβήτητα η χρήση από τους Αμερικανούς της αεροναυτικής βάσης της Σούδας, για την οποία άλλωστε ο ίδιος ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζ. Πάιατ δήλωνε πρόσφατα ότι «τον τελευταίο καιρό έχει εντατικοποιηθεί η συνεργασία μας και είμαστε πιο ενεργοί παρά ποτέ στη βάση της Σούδας, λόγω του μεγάλου αριθμού των επιχειρήσεων που κάνουμε στην Ανατολική Μεσόγειο και της προτεραιότητας της κυβέρνησης Τραμπ για τη στρατιωτική καταστροφή του ISIS...».
Οπως παρατηρούσε άλλωστε ο πρέσβης, «διατηρήσαμε ισχυρούς τους δεσμούς της συνεργασίας μας καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου έτους της θητείας μου στην Ελλάδα», γεγονός που απέδωσε και «στη σαφή δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης στη συμμαχία με τις ΗΠΑ». Ως «πυλώνες της συνεργασίας» χαρακτήρισε τους τομείς της άμυνας, της «ασφάλειας» και της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας».
Τώρα, αυτό που συζητιέται είναι η επέκταση της συμφωνίας χρήσης της βάσης για πέντε τουλάχιστον χρόνια, ώστε να μπορούν οι ΗΠΑ να κάνουν έναν πιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό σε ό,τι αφορά την διαμόρφωση των εγκαταστάσεων και τις επιχειρησιακές τους αποστολές.
Θυμίζουμε ότι «καμάρι» της βάσης είναι το περίφημο κρηπίδωμα Κ-14. Με μήκος περίπου 300 μέτρων, μπορεί να δένουν εκεί αεροπλανοφόρα, γεγονός που το καθιστά τη μοναδική τέτοια πλατφόρμα στη Μεσόγειο. Διόλου τυχαία, και καθώς αυξάνεται η συγκέντρωση πολεμικών μέσων στην Ανατολική Μεσόγειο, έχουν δέσει εκεί το τελευταίο διάστημα γιγαντιαία αμερικανικά αεροπλανοφόρα («USS George H.W. Bush» «USS Dwight D. Eisenhower»), όπως και ελικοπτεροφόρα («USS Wasp»).
Οι ίδιοι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, διπλωμάτες και στρατιωτικοί, έχουν αναγνωρίσει δημόσια τη στρατηγική σημασία της βάσης για την προβολή της ισχύος τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, καθώς είναι η μοναδική βάση σε όλο τον άξονα από το Νόρφολκ της Βιρτζίνια στις ακτές των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, μέχρι τη ναυτική τους βάση «Diego Garcia» σε ένα νησί καταμεσής του Ινδικού Ωκεανού, που μπορεί να δέσει αεροπλανοφόρο, να σβήσει τον αντιδραστήρα με τον οποίο λειτουργεί, να ανεφοδιαστεί, να προχωρήσει σε συντήρηση και επισκευές.

Δικτύωση και με άλλα σημεία ενδιαφέροντος...

Στον απόηχο, εξάλλου, αντιθέσεων μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και των ΗΠΑ, διακινούνται σενάρια για μετεγκατάσταση στη Σούδα αμερικανικών δυνάμεων από τη βάση τους στο Ιντσιρλίκ. Π.χ. να μεταφερθούν εκεί πεζοναύτες και ιπτάμενα μέσα που έχουν έδρα το Ιντσιρλίκ, ή να σταθμεύουν εκεί αμερικανικά drones, στα πρότυπα της αντίστοιχης βάσης των ΗΠΑ στη Σιγκονέλα της Σικελίας. Γι' αυτό το σκοπό, μάλιστα, γράφτηκε ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι επισκέφτηκαν πρόσφατα στρατιωτικά αεροδρόμια και εγκαταστάσεις σε Λάρισα και Ανδραβίδα.
Σε ό,τι αφορά το Ιντσιρλίκ, ο ίδιος ο πρώην ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Αμερικανός ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, έχει δηλώσει ότι «θα ήταν σοφό» για το ΝΑΤΟ να σκεφτεί ένα Σχέδιο Β' για την περίπτωση που η Συμμαχία εκδιωχθεί από εκεί. Οτι μια άμεση εναλλακτική βάση για τους περίπου 2.500 Αμερικανούς στρατιωτικούς θα ήταν η χώρα μας, «η οποία σίγουρα έχει εξαίρετες υποδομές, τόσο στην Κρήτη όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα».
Εξάλλου, δεν πάει καιρός απ' όταν διέρρευσαν βάσιμες πληροφορίες ότι στην αεροπορική βάση του Αραξου έχουν προχωρήσει η συντήρηση, η επισκευή και ο εκσυγχρονισμός υποδομών της, προκειμένου, όπως φημολογείται, να εγκατασταθούν εκεί αμερικανικά πυρηνικά όπλα, που ο ελληνικός λαός και με την πάλη του τα είχε διώξει προηγούμενες δεκαετίες.
Η κυβέρνηση, μετά τις επανειλημμένες αναφορές του ΚΚΕ στο ζήτημα, προσπάθησε να το διαψεύσει, γεννώντας ωστόσο πρόσθετη ανησυχία, καθότι δεν έκανε τίποτε περισσότερο απ' ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που πρώτα διέψευδαν την ύπαρξη πυρηνικών στον Αραξο, για να ανακοινώσουν κάποιο διάστημα μετά ότι τα «ανύπαρκτα» πυρηνικά τελικά ...απομακρύνθηκαν από τη βάση.
Παράλληλα, στο φόντο των προηγούμενων επισκέψεων Καμμένου στις ΗΠΑ, όπως και των αρχηγών ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ, συνεννοήσεων που έχουν γίνει σε υψηλό επίπεδο και στην Αθήνα, οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό και λοιπό δίκτυο, σιδηροδρομικό κ.λπ., για την προώθηση δυνάμεών τους στα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Συνεκπαιδεύσεις και συνεργασίες

Επίσης, η επαύξηση των συνεκπαιδεύσεων προβλέπεται να επεκταθεί και στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και στις ειδικές επιχειρήσεις. Θα συνεχίσουν δηλαδή να έρχονται εδώ πολεμικά αεροσκάφη, στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ, προσωπικό και άλλα μέσα, για κοινές ασκήσεις, καθώς οι Αμερικανοί, πέραν του γεγονότος ότι προωθούν έστω και περιοδικά πρόσθετες δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, βρίσκουν ταυτόχρονα την ευκαιρία να εκπαιδευτούν σε ένα σύνθετο γεωγραφικό ανάγλυφο και να προετοιμάζονται για «απαιτητικά» πεδία, όπου θα επιχειρήσουν αργότερα.
Παραπέρα, προγραμματίζεται η ακόμα πιο συχνή συμμετοχή Αμερικανών στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες του ΝΑΤΟικού Κέντρου Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, το οποίο εκπαιδεύει προσωπικό σε ζητήματα θαλάσσιας ασφάλειας.
Λέγεται επίσης ότι κατόπιν πρότασης της ελληνικής πλευράς, υπάρχει καταρχήν συμφωνία της αμερικανικής πλευράς να συμμετέχουν πλοία του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στη συνοδεία των αμερικανικών αεροπλανοφόρων που επιχειρούν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, «απελευθερώνοντας» έτσι άλλα αμερικανικά πλοία από αυτήν την αποστολή, ώστε να καταπλεύσουν και να επιχειρήσουν σε άλλα μέτωπα. Συν τα ελληνικά πολεμικά πλοία, υποβρύχια και τα αεροσκάφη εναέριας επιτήρησης που αποστέλλονται για περιπολίες στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο σε αποστολές του ΝΑΤΟ («Sea Guardian») και της ΕΕ («Sophia»), ελέγχοντας στον κρίσιμο αυτό δίαυλο τον πλου πλοίων άλλων, ανταγωνιστικών προς τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.
Στο ίδιο πλάνο ελέγχου ενός ακόμα κρίσιμου διαύλου, η κυβέρνηση κάλεσε να παραταχθεί στο Αιγαίο μία εκ των τεσσάρων αρμάδων του ΝΑΤΟ, η SNMG2, με πρόσχημα το Προσφυγικό, και στην πράξη ελέγχοντας τον πλου ρωσικών πλοίων προς και από Συρία...

Ξεχωριστό «κεφάλαιο» η αμυντική βιομηχανία

Ξεχωριστό, σημαντικό κεφάλαιο του διμερούς «κομπρεμί» είναι η λεγόμενη αμυντική βιομηχανία. Εξ ου και ο αν. υπουργός Αμυνας Δ. Βίτσας βρέθηκε αρχές της βδομάδας στις ΗΠΑ, για τη διεθνή έκθεση αμυντικών συστημάτων AUSA 2017, όπου και ανακοινώθηκε η ίδρυση παραρτήματος της AUSA (Association of US Army) στην Ελλάδα.
Απευθύνοντας ομιλία σε εκδήλωση για τη «δικτύωση» της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας («hellenic industry networking event»), εστίασε στην αμυντική βιομηχανία και διαπίστωσε ότι «κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις έχουν γίνει πιο ουσιαστικές. Ειδικά στο πλαίσιο της αμυντικής βιομηχανικής συνεργασίας έχουν αναληφθεί πρωτοβουλίες για μια πιο στενή συνεργασία σε θέματα εξοπλισμών. Εχει μεγάλη σημασία η ύπαρξη προοπτικών και προσδοκιών για ουσιαστική και διαρκή συνεργασία μεταξύ των αμυντικών βιομηχανιών των δύο χωρών».
Θύμισε, επίσης, ότι «οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες διατηρούν επί σειρά ετών στενές σχέσεις με τις αμερικάνικες εταιρείες», υπογραμμίζοντας ότι «οι συνεργασίες αυτές έχουν στρατηγικό χαρακτήρα και μεγάλες προοπτικές για κάλυψη της ευρύτερης περιοχής με επίκεντρο την Ελλάδα». «Απώτερος στόχος», συνέχισε, «είναι η Ελλάδα να αποτελέσει - σε επίπεδο βιομηχανίας - ένα περιφερειακό κέντρο υποστήριξης των οπλικών συστημάτων των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, τόνισε, καλώντας τους Αμερικανούς να «επενδύσουν» στην ελληνική αμυντική βιομηχανία, ότι «έχει μεγάλες προοπτικές διείσδυσης στις διεθνείς αγορές και κυρίως σε αυτές των χωρών της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, αποτελεί πυλώνα υποστήριξης των προσπαθειών που κάνουμε στην Ελλάδα για να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και αστάθεια».