Φούσκες

Πριν λίγες μέρες πέρασε στα ψιλά μια ειδησούλα οικονομικού περιεχομένου, με εξαιρετικό ενδιαφέρον για όσους έχουν σχετική γνώση. Η τρίτη μεγαλύτερη ναυτιλιακή εταιρεία της Γερμανίας, η περίφημη Rickmers (του μεγιστάνα Μπέρτραμ Ρίκμερς) υπέβαλε αίτημα υπαγωγής της σε πτωχευτική διαδικασία, μετά την υπαναχώρηση της NordBank από την συμφωνία για αναδιάρθρωση του χρέους της. Σημειωτέον ότι η NordBank είναι τράπεζα που δραστηριοποιείται στις ναυτιλιακές χρηματοδοτήσεις, άρα κάτι ξέρει όταν ανακοινώνει ότι εξέτασε τα επιχειρηματικά σχέδια της Rickmers και τα βρήκε μη βιώσιμα (*).

"Αυτορρύθμιση της αγοράς" ή "ο θανατός σου, η ζωή μου": Μετά την κατάρρευση της κορεατικής Hanjin,
η "συμπατριώτισσά" της Hyundai Merchant Marine αύξησε το μερίδιό της στην αγορά κατά 74%.

Πώς έγινε και θυμήθηκα αυτή την ειδησούλα; Ας είναι καλά ο Βόλφγκανγκ Σώυμπλε! Υποθέτω ότι θυμάστε τις προ ημερών επικριτικές δηλώσεις του σχετικά με το ότι η κυβέρνηση καθυστερεί την φορολόγηση των εφοπλιστών. Όπως υποθέτω και ότι μάλλον σας φάνηκε περίεργο το ότι απασχολεί τον Σώυμπλε η "φορολογική δικαιοσύνη". Προσωπικά, θύμωσα και με την έλλειψη κριτικού νου όσων πάτησαν στο "να, μέχρι κι ο Σώυμπλε τους τα λέει" για να αντιπολιτευτούν την κυβέρνηση αλλά ας μη το συζητήσουμε τώρα αυτό. Η σωστή τοποθέτηση ήταν αυτή του προέδρου της Ένωσης Εφοπλιστών Θόδωρου Βενιάμη (σημ.: δεν πίστευα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό!), σύμφωνα με τον οποίο η επίθεση του γερμανού υπουργού οικονομικών οφείλεται στο ότι οι έλληνες εφοπλιστές γιγαντώνονται, αντίθετα με τους συμπατριώτες του. Λογικό το βρίσκω, κύριε Βενιάμη μου: τους γερμανούς κεφαλαιοκράτες υπηρετεί ο κύριος Σώυμπλε, όχι τους έλληνες. Για τους τελευταίους φροντίζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Με αφορμή τα παραπάνω, ας επεκτείνω λίγο την σκέψη μου. Κοντεύει να κλείσει δεκαετία από την πτώση τής Λέμαν Μπράδερς και η κρίση καλά κρατεί. Ακόμη κι εκείνοι που εκτιμούν πως η ύφεση τελείωσε, οφείλουν να παραδεχτούν πως η ανάπτυξη (όπου εμφανίζεται) είναι αδύναμη και δεν λέει να πάρει φόρα με τίποτε. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι τα παθήματα του παρελθόντος δεν φαίνεται να έγιναν μαθήματα. Σαν να πήγαν όλα καλά τα τελευταία δέκα χρόνια, σε όλο τον πλανήτη αναδύονται φούσκες, αλλού μικρότερες κι αλλού μεγαλύτερες. Ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σκάσιμο της φούσκας των παγίων αναμένεται από μέρα σε μέρα ενώ εκτιμάται ότι το τσουνάμι που θα σηκώσει, θα κάνει την αναταραχή του 2008 να μοιάζει με κυματισμό πισίνας.

Η δεύτερη μεγάλη φούσκα για την οποία αναρωτιόμαστε πότε -και όχι αν- θα σκάσει, είναι η φούσκα των χρηματιστηρίων. Μια φούσκα την οποία -πέραν πάσης λογικής- φουσκώνουν εκείνοι που υποτίθεται ότι υπέφεραν περισσότερο κατά την πρόσφατη κρίση: οι τράπεζες! Ακόμη καταρρέουν τράπεζες σε όλον τον κόσμο (κάτι λέγαμε για την Ιταλία προχτές) και όμως αυτές επιμένουν να χρηματοδοτούν αέρα κοπανιστό, ακριβώς όπως έκαναν και πριν δέκα χρόνια.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι μπροστάρες στο φούσκωμα της χρηματιστηριακής φούσκας είναι οι κεντρικές τράπεζες. Αυτό είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο, που εμφανίστηκε το 2008. Τότε, μετά το σκάσιμο της στεγαστικής φούσκας, οι εμπορικές τράπεζες διέκοψαν απότομα την παροχή δανεισμού, άρα έπαψαν να δημιουργούν χρήμα από το πουθενά.Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν να προκληθούν μεγάλα προβλήματα στην πραγματική οικονομία, της οποίας αυτό το χρήμα συνιστά αιμοδότη. Τότε παρενέβησαν οι κεντρικές τράπεζες για να καλύψουν το κενό.

Έτσι ξεκίνησε το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών, με αφετηρία την πολιτειακή Fed, η οποία τον Νοέμβριο του 2008 έβγαλε το πρώτο πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), αγοράζοντας ομόλογα. Με αυτήν την ένεση ρευστότητας, η πολιτειακή κεντρική τράπεζα ήθελε να τονώσει την πραγματική οικονομία, κάτι που ξαναέκανε το 2010 και το 2012, με αποτέλεσμα σήμερα η Fed να έχει στο χαρτοφυλάκιό της πάνω από το ένα πέμπτο των κρατικών ομολόγων, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο εκείνου της προ κρίσης εποχής.

Ο δεύτερος μεγάλος παίκτης που εμφανίστηκε μετά την Fed, είναι η BoJ, η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας. Επί σειρά ετών τώρα, η BoJ αγοράζει ομόλογα του ιαπωνικού δημοσίου, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει στην κατοχή της το ένα τρίτο τού ιαπωνικού δημόσιου χρέους, το οποίο ξεπερνάει το 250% του ΑΕΠ της χώρας. Και όμως, κανείς δεν βλέπει κάτι κακό σ' αυτό! Όπως, επίσης, κανείς δεν βλέπει κάτι κακό στο ότι η τιμή τού γιεν εξακολουθεί να ανεβαίνει, παρ' ότι η BoJ εκδίδει συνεχώς χρήμα. Η φούσκα βγάζει μάτια αλλά για κάποιους είναι αόρατη.

Τελευταία μπήκε στο παιχνίδι και η ΕΚΤ, η οποία αγοράζει συνεχώς ομόλογα των κρατών-μελών της (όχι όμως και δικά μας, παρ' ότι την παρακαλάμε γονατιστοί να το κάνει), παραβλέποντας ότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις δημιουργούν στρεβλώσεις στην σωστή λειτουργία της αγοράς. Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι με δικαιολογία αυτές τις στρεβλώσεις, μας υποχρέωσαν εδώ και πολλά χρόνια να πάψουμε να παίρνουμε δανεικά από την Τράπεζα της Ελλάδος και να βγούμε στις διεθνείς αγορές να τα ζητήσουμε. Προφανώς, οι μεγάλοι εγκέφαλοι των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης δεν θεωρούν στρέβλωση το ότι, μέσω του QE, η "βαστάτε-με-μη-σωριαστώ" Ιταλία δανείζεται με χαμηλότερο επιτόκιο από τις ΗΠΑ.

Για να γίνει ευκολώτερα αντιληπτός ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών στην οσονούπω επελαύνουσα καταιγίδα, αρκεί να σημειώσουμε ότι το σύνολο του ενεργητικού τους παγκοσμίως ήταν κατά το 2007 περί τα 6 τρισ. δολλάρια ενώ σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, έχει ξεπεράσει τα 22 τρισ. και εξακολουθεί να αυξάνεται κατά διακόσια δισ. δολλάρια μηνιαίως. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που ακόμη και πετρελαιοπαραγωγές χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα (Μεξικό, Βενεζουέλα, Νιγηρία κλπ) και που η παγκόσμια αγορά των παραγώγων (δηλαδή, κοπανιστού αέρα, κατάλληλου για κάθε φούσκα) έχει ξεπεράσει προ πολλού τα 600 τρισ. δολλάρια, ποσό που αντιστοιχεί σε επτάμισυ παγκόσμια ΑΕΠ.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το καλύτερο που μπορεί να προσδοκά κανείς είναι όταν -και όχι αν- ξεσπάσει η καταιγίδα, να καταστραφούν απλώς κάμποσα από τα σωρευμένα τρισεκατομμύρια, χωρίς η διαδικασία αυτής της καταστροφής να προκαλέσει κάποια μεγαλύτερα δεινά. Και μπορεί ο χερ Σώυμπλε να ανησυχεί για την εθνικότητα εκείνων που θα καταστραφούν αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοιες ανησυχίες. Όπως δεν ίδρωσε το αφτί μας όταν πτώχευσε η κορεατική Hanjin (η έβδομη μεγαλύτερη ναυτιλιακή εταιρεία του κόσμου), έτσι δεν ιδρώνει ούτε τώρα με την Rickmers και έτσι στεγνό θα παραμείνει όταν -και όχι αν- πάρει σειρά κάποια παρόμοια ελληνική εταιρεία. Από πίτα που δεν τρώμε...


----------------------------------------------
(*) The Wall Street Journal, "German Shipping Firm Rickmers Files for Bankruptcy", 4/6/2017

Οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ στη Θεσσαλονίκη κατέλαβαν το εργοστάσιο

        

Σε κατάληψη του εργοστασίου της ΕΛΒΟ προχώρησαν από το πρωί της Παρασκευής εργαζόμενοι και συνταξιούχοι της επιχείρησης με στόχο να ματαιωθεί η συνεδρίαση του Μετοχικού Συμβουλίου που είναι προγραμματισμένη για στις 3.30 το μεσημέρι.

Μεταξύ των θεμάτων που θα συζητηθούν είναι η αλλαγή της έδρας της ΕΛΒΟ και απαλλαγή του ΔΣ της εταιρείας δηλαδή του εκκαθαριστή για παρελθούσες χρήσεις που δρομολογεί αρνητικές εξελίξεις διευκολύνοντας την ιδιωτικοποίηση και εκποίηση της περιουσίας.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την πώληση της ΕΛΒΟ, επιταχύνει την πορεία εκποίησης και διάλυσης της επιχείρησης, που έχουν χαράξει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, μαζί με την τρόικα.

Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι εκβιάζονται να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, στην ιδιωτικοποίηση ή στο κλείσιμο. Το 86% των μετοχών της ΕΛΒΟ, τα τελευταία χρόνια, έχει επανέλθει στο κράτος και το 2014 τέθηκε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης.

Το πωλητήριο περιλαμβάνει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, που αποκτήθηκαν από το μόχθο και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης της χώρας μας, από τις οικοπεδικές εκτάσεις στη ΒΙΠΕ Σίνδου και τις κτιριακές εγκαταστάσεις, μέχρι το εμπορικό σήμα της ΕΛΒΟ, σχέδια, άδειες και πατέντες που έχει κατοχυρώσει η εταιρεία. Η ιδιωτικοποίηση αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στον Ιούνη.

UHU

Καθημερινή χυδαιότητα

Ετούτη τη φορά θύμα τους ήταν ο Κώστας Καζάκος. Τρία δημοσιεύματα-σχόλια του αφιέρωσε η Καθημερινή στις 7 Ιουνίου. Τον λοιδορούν ως ανάξιο καθότι είναι κομμουνιστής και τον ειρωνεύονται…Για την περί μεταναστευόντων μορφωμένων Ελλήνων νέων δήλωσή του πρόκειται. Και για τον λόγο περί προδοσίας. Με λίγη καλή θέληση ετούτα γίνονται αμάλγαμα και οι έννοιες μεταβάλλονται στο αντίθετό τους.

Γιώργος Μαργαρίτης

Οι κκ αρθρογράφοι της εφημερίδας Καθημερινή λέγεται ότι είναι εξαιρετικά ευφυείς επαγγελματίες. Μάλλον δεν πρόκειται για υπόθεση υψηλού δείκτη ευφυίας με την οποία τους προίκισε η φύση ή –για τον ενάρετο χώρο της Καθημερινής μιλούμε– ο Θεός. Η εξήγηση της προφανούς πνευματικής επίδοσης των αρθρογράφων της αστικής εφημερίδας βρίσκεται μάλλον στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην πραγματικότητα και το έργο που αυτοί καλούνται να επιτελέσουν. Με λίγα λόγια εδώ και πολλά χρόνια πληρώνονται για να εξωραΐσουν το καπιταλιστικό σύστημα και, ακόμα χειρότερα, την ευρωπαϊκή εκδοχή του. Είναι γνωστό ότι και το πρώτο και η δεύτερη βρίσκονται σε πολύ άδοξη φάση της ιστορίας τους, συνθλίβονται από τον ζουγκλοειδή ανταγωνισμό που το σύστημα εμπεριέχει και βλέπουν την άλλοτε κραταιά θέση τους στον κόσμο να βυθίζεται σε τέλματα και αδιέξοδα. Φυσικά όλα ετούτα τα δεινά τα μετακυλίουν στους λαούς, τους δικούς τους και όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν υπό τον ζυγό και την εξουσία τους. Οι περιπέτειες και τα πάθη του δικού μας λαού είναι σε όλους γνωστά.
Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται η τέχνη των έγκριτων αστών δημοσιογράφων της αστικής εφημερίδας. Μεριμνούν ώστε το μαύρο να εμφανιστεί ως άσπιλο λευκό στους πιστούς αναγνώστες τους και ο σκοτεινός ορίζοντας που περικλείει τις προοπτικές ζωής των πολλών να φαίνεται ως κατώφλι του Παραδείσου –άντε κάτι λιγότερο από αυτό. Καθώς μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ του πραγματικού και του αστικού δημοσιογραφικού κόσμου, η τέχνη των εν λόγω αρθρογράφων ακολουθεί ανοδική κατεύθυνση. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι κερδίζουν το ψωμί τους, ποιος θα μπορούσε να τους ψέξει γι’ αυτό;
Εξυπακούεται ότι ο μέγιστος των εχθρών τους και ο πλέον μισητός των αντιπάλων τους είναι ο κομμουνισμός και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτόν. Ανήκουν στην γνωστή σχετική παράδοση της αστικής μας τάξης η οποία είδε στο παρελθόν τον Χάρο με τα μάτια της και έκτοτε προσπαθεί ανεπιτυχώς να ξεχάσει τις παλιές αγωνίες της και τους συνακόλουθους εφιάλτες. Είναι οι νικητές του εμφυλίου, δεν το ξεχνούν αυτό, και με την περηφάνια του κυνηγού κεφαλών που επέδειξε τα περισσότερα κεφάλια των εχθρών του –δυστυχώς για κυριολεξία πρόκειται όσο αφορά τον ελληνικό εμφύλιο– σπεύδουν να στιγματίσουν τον κομμουνιστικό δαίμονα όπου τον βλέπουν ή όπου νομίζουν ότι τον βλέπουν.
Ετούτη τη φορά θύμα τους ήταν ο Κώστας Καζάκος. Τρία δημοσιεύματα-σχόλια του αφιέρωσε η Καθημερινή στις 7 Ιουνίου. Τον λοιδορούν ως ανάξιο καθότι είναι κομμουνιστής και τον ειρωνεύονται διότι μετείχε σε πολιτικό δρώμενο του 1999 (!) –την εικονική δίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που τότε, επί προεδρίας Κλίντον, ισοπέδωνε μεθοδικά την γειτονική μας Σερβία. Προφανώς οι έγκριτοι αστοί δημοσιογράφοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος των εχόντων αεροπλάνα να ισοπεδώνουν όποτε θέλουν την όποια χώρα, τον όποιο λαό. Απεχθάνονται ως εκ τούτου κάθε άνθρωπο, κάθε κίνημα, κάθε οργάνωση που διαμαρτύρεται ενάντια σε αυτή την κανιβαλική εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού «δικαιώματος» του βομβαρδίζειν κατά επιθυμία και βούληση. Αστοί είναι, την ηθική του αστισμού λιβανίζουν. Τους διαφεύγει ότι στην παγκόσμια σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οι Έλληνες αστοί μάλλον μικροαστικά χαρακτηριστικά διαθέτουν. Αυτό τους κάνει εν δυνάμει αναλώσιμους στην περίπτωση που δεν είναι επαρκώς δουλικοί ή στην περίπτωση που δείχνουν δουλικότητα σε λάθος αφέντη.

Καθημερινή χυδαιότητα

Η αφορμή για ετούτο τον καταιονισμό εξύβρισης και διαπόμπευσης είναι εξίσου χυδαία. Για την περί μεταναστευόντων μορφωμένων Ελλήνων νέων δήλωση του Κώστα Καζάκου πρόκειται. Και για τον λόγο περί προδοσίας. Με λίγη καλή θέληση ετούτα γίνονται αμάλγαμα και οι έννοιες μεταβάλλονται στο αντίθετό τους.
Στην πραγματικότητα, πολιτική ή επιστημονική ή θεολογική ή ό,τι άλλο επιθυμεί η αστική εφημερίδα, τα γεγονότα είναι δεδομένα. Πολλές δεκάδες χιλιάδες νέοι  ξενιτεύονται κάθε χρόνο για να βρουν σε άλλους τόπους όσα η πατρίδα τους δεν μπορεί να τους προσφέρει. Η φυγή αυτή έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας μετά τις διαδοχικές «επιτυχίες» του αστικού πολιτικού συστήματος από το 2009 και μετά. Μετά την αστική συνταγή με τα μνημόνια και τους πολυαναμενόμενους «επενδυτές». Δεν φταίει ο Καζάκος για ετούτο το έγκλημα. Τα αστικά πολιτικά σχήματα των λαοπλάνων φταίνε.
Και επιπλέον ναι: Για έγκλημα πρόκειται!  Έγκλημα ενάντια στην πατρίδα μας, ενάντια στο λαό μας, ενάντια στην ανάπτυξη και την ευημερία του. Όταν διώχνεις, όταν εξορίζεις, κακήν κακώς την πνευματική και επιστημονική ελίτ του αύριο, σε τι ανάπτυξη πιστεύεις; Ποια ανάπτυξη σχεδιάζεις; Εκείνη του γενικού ξεπουλήματος και του «έχει ο Θεός»; Οπωσδήποτε ο Θεός είναι ο της Ελλάδος Θεός, είναι όμως σίγουρη η αστική εφημερίδα ότι δεν τον έχει εξορίσει και αυτόν;
Το έγκλημα κατά της πατρίδας και κατά του λαού της, προδοσία λέγεται. Και δεν την διέπραξε ο Κώστας Καζάκος την προδοσία. Οι αστικές οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ τη διαπράτουν συνεχώς, καθημερινά και με πείσμα. Είναι ένα ακόμα έγκλημα του αστικού καθεστώτος στη χώρα μας, της αστικής δικτατορίας που ανελέητα εκμαυλίζει και εξαθλιώνει τον λαό μας και λεηλατεί κάθε πλούτο και ικμάδα της χώρας μας.
Η ελληνική αστική τάξη –ετούτος ο «υπαρκτός ελληνισμός» για να χρησιμοποιήσουμε την «ευφυή» έκφραση των αρθρογράφων της Καθημερινής– διέπρεψε στο πρόσφατο παρελθόν ως συλλέκτης κεφαλών, υβριστής πτωμάτων και αποτελεσματικός δεσμοφύλακας. Απέκτησε μια αξιοσημείωτη δεξιότητα τα χρόνια εκείνα, μια εξειδίκευση. Αυτά δεν χάνονται με τον καιρό, εγγράφονται στο ταξικό DNA.  Και βγαίνουν στο φως ως απύθμενο μίσος κάθε φορά που οι κομμουνιστές βρίσκονται και πάλι στο δρόμο τους.
Ο καθωσπρεπισμός είναι το περίβλημα. Το περιεχόμενο βρωμάει και ζέχνει.

Ο συγχρονισμός είναι αποκαλυπτικός…

       

Ο συγχρονισμός (το «timing» όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται) είναι από μόνος του αποκαλυπτικός… Την ίδια μέρα που η κυβέρνηση έκανε γνωστό ότι φέρνει και ψηφίζει με απαράδεκτες διαδικασίες – εξπρές τα νέα αντιλαϊκά μέτρα με τις «ουρές» της δεύτερης «αξιολόγησης» και του τέταρτου μνημονίου, η ηγεσία της ΓΣΕΕ διένειμε δελτίο Τύπου για την «ημερίδα – παρέμβαση» που διοργανώνει το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ με θέμα «Η 2η αξιολόγηση και η προοπτική της οικονομίας» και εισηγητές τον υπουργό Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτο, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα, τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκη, και τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Φ. Σαχινίδη.

Έτσι είναι: Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση φορτώνει στο λαό νέα βάρβαρα μέτρα, όπως το παραπέρα πάγωμα των συντάξεων, η παράταση στο άθλιο καθεστώς διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η διευκόλυνση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών σε βάρος των χρεωμένων εργατικών – λαϊκών νοικοκυριών κ.ά., ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός «αγωνιά» για τη 2η «αξιολόγηση», που περιλαμβάνει αυτά τα μέτρα και όλο το αντιλαϊκό πακέτο του τέταρτου μνημονίου, «αγωνιά» για την «προοπτική της οικονομίας» του κεφαλαίου, η ανάκαμψη της οποίας προϋποθέτει αυτήν την επίθεση χωρίς τέλος σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Η απάντηση για το λαό είναι μόνο μία: Καμιά στοίχιση πίσω από τις «αγωνίες» του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, αποφασιστική απομόνωση των εκπροσώπων τους μέσα στο εργατικό κίνημα, αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες!

ΕΚΤΑΚΤΟ !! ΠΑΜΕ - Όλοι αύριο 09/06/2017 στις 3.30 μ.μ. έξω από τη Βουλή !

 ΕΚΤΑΚΤΟ !! ΠΑΜΕ - Όλοι αύριο 09/06/2017 στις 3.30 μ.μ. έξω από τη Βουλή !

«Όλοι σημερα έξω από τη Βουλή στις 3.30 μ.μ.. Δεν πρόκειται να τηρήσουμε σιγήν ιχθύος», επισημαίνει το ΠΑΜΕ καλώντας σε μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνει ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση.

Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ έχει ως εξής:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ "σαν τον κλέφτη" φέρνει αύριο στη Βουλή για να ψηφίσει όλα τα σκληρά μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης που είναι τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα της 2ης αξιολόγησης με τροπολογία σε μία σύμβαση για τα ψάρια.

Μέτρα που θα ρημάξουν ακόμη περισσότερο τη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Μέτρα όπως:

- Πάγωμα των συντάξεων μέχρι το τέλος του 2022.

- Ανατροπές στο Νόμο για την Απεργία και τα συνδικάτα που θα σημαίνει νέα μεγαλύτερα εμπόδια στην δράση τους.

- Παράταση και μετά το 2018 στο Καθεστώς της διάλυσης των ΣΣΕ.

- Μείωση του αφορολόγητου.

- Ηλεκτρονικούς Πλειστηριασμούς και πολλά άλλα.

Αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κάνει τη βρώμικη δουλειά υπηρετώντας τους επιχειρηματικούς ομίλους και την ΕΕ. Γι΄αυτό άλλωστε επιλέχτηκε.

Όλοι αύριο στις 3.30 μ.μ. στη Βουλή.

Καλούμε:

Όλα τα Συνδικάτα από σήμερα και αύριο το πρωί να βρεθούν στους χώρους δουλειάς, να ενημερώσουν τους εργαζόμενους, να καταγγείλουν και να καταδικάσουν την κυβέρνηση καλώντας τους να πάρουν μαζικά μέρος στην συγκέντρωση.

Τις λαϊκές επιτροπές σε κάθε εργατογειτονιά να αξιοποιήσουν όλες τις μορφές ενημέρωσης, στις πλατείες, στα καφενεία, παντού».

ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΚΟ ζητά τη σύλληψη της αναπληρώτριας διευθύντριας της CIA

Να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης κατά της Τζίνα Χάσπελ, αναπληρώτριας διευθύντριας της CIA, καλεί τις γερμανικές εισαγγελικές αρχές η γερμανική ΜΚΟ «Ευρωπαϊκό Κέντρο Συνταγματικών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (ECCHR). Η Χάσπελ κατηγορείται από την οργάνωση ότι το 2002 επέβλεπε ως επικεφαλής στις φυλακές «Cat's Eyes», στην Ταϊλάνδη, τις επονομαζόμενες «τεχνικές ενισχυμένης ανάκρισης», που αργότερα χαρακτηρίστηκαν βασανιστήρια από την αμερικάνικη Γερουσία. Στη συνέχεια, η ΜΚΟ προέβαλε για πρώτη φορά κατηγορίες κατά αγνώστων συνεργατών της CIA τον Δεκέμβρη του 2014.
Το ECCHR έχει καταθέσει κατηγορίες σε εισαγγελείς σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όταν εντόπιζε ονομαστικά τους πράκτορες της CIA και κατά καιρούς κατάφερε να επιτύχει την έκδοση εντάλματος σύλληψης. Ως αποτέλεσμα, η CIA προειδοποιούσε τους κατονομαζόμενους πράκτορες να μην ταξιδεύουν στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσε να συλληφθούν.
Και η συγκεκριμένη εξέλιξη έχει ενδιαφέρον στη σημερινή συγκυρία, όσον αφορά στις σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που κλιμακώνονται το τελευταίο διάστημα, όπως φάνηκε και στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του G7 στην Ιταλία. Οπως σχολιάζεται σε μερίδα του αμερικανικού και γερμανικού Τύπου - στοχοποιώντας τον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντ. Τραμπ - ο διορισμός της Χάσπελ ως αναπληρώτριας διευθύντριας της CIA φανερώνει μια πιο ...«φιλική διάθεση» απέναντι στις «ενισχυμένες ανακρίσεις». Πάντως, ούτε επί προεδρίας Μπ. Ομπάμα είχαν ασκηθεί διώξεις κατά πρακτόρων της CIA που είχε πιστοποιηθεί ότι συμμετείχαν ή επέβλεπαν α

Η έκθεση του ΟΟΣΑ

Ρυθμό ανάκαμψης στην ελληνική οικονομία μόλις στο 1,1% για το 2017 και 2,5% για το 2018 προβλέπει ο ΟΟΣΑ στην εξαμηνιαία έκθεση σχετικά με τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας, σε επίπεδα δηλαδή χαμηλότερα από αυτά των «Εαρινών Προβλέψεων» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μάλιστα, οι εν λόγω προβλέψεις έρχονται να «κουμπώσουν» με μακροπρόθεσμα σενάρια της Ευρωζώνης σχετικά με τους ρυθμούς ανάκαμψης, το ύψος των ματωμένων πλεονασμάτων και βέβαια τη διασφάλιση της «βιωσιμότητας» του κρατικού χρέους σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών. Σε αυτό το φόντο, η πλευρά του ΟΟΣΑ συντάσσεται στη γραμμή των μακροπρόθεσμων παρεμβάσεων για τη «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους, έτσι ώστε να αποδεσμευτούν διαθέσιμοι πόροι, προκειμένου στη συνέχεια να κατευθυνθούν σε παρεμβάσεις ενίσχυσης του εγχώριου κεφαλαίου.

***

«Η ελάφρυνση του χρέους θα άνοιγε το δρόμο για την ένταξη στο πρόγραμμα αγορών ομολόγων της ΕΚΤ και, σε συνδυασμό με μία περαιτέρω πρόοδο στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τη φορολογική συμμόρφωση, θα επέτρεπε τη μείωση των φορολογικών συντελεστών και μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες σε υψηλής ποιότητας επενδυτικά προγράμματα», τονίζεται χαρακτηριστικά στην έκθεση, επιβεβαιώνοντας ότι οποιαδήποτε «λύση» για το χρέος εξυπηρετεί κατ' αποκλειστικότητα το κεφάλαιο και ότι καμιά σχέση δεν έχει με τα λαϊκά συμφέροντα. Μάλιστα, τα «υψηλής ποιότητας επενδυτικά προγράμματα», στα οποία εστιάζει η έκθεση του ΟΟΣΑ, βρίσκονται σταθερά στην ατζέντα των αντιλαϊκών παζαριών της συγκυβέρνησης με το κουαρτέτο, με άξονα το λεγόμενο «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ», τη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και από άλλους μηχανισμούς, με στόχο βέβαια την ανάκαμψη των νέων κερδοφόρων επενδύσεων και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση ήδη βρίσκεται στην αναζήτηση περισσότερου και φθηνότερου χρήματος για το κεφάλαιο, παράλληλα με τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει με το τσουβάλι και τις αναδιαρθρώσεις που προωθεί για να ανοίξει νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο.

***

Μιλώντας γι' αυτά τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις, ο ΟΟΣΑ ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «η διεύρυνση της βάσης της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων και ο έλεγχος της συνταξιοδοτικής δαπάνης είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για την παγιοποίηση των σημαντικών δημοσιονομικών επιτευγμάτων των τελευταίων ετών». Με αυτόν τον τρόπο, όπως επισημαίνουν, θα απελευθερώνονται πόροι «για τα ιδιαίτερα αναγκαία προγράμματα κοινωνικής βοήθειας», δείχνοντας προς την κατεύθυνση «μοιράσματος της φτώχειας» με τα προγράμματα διαχείρισης των ακραίων φαινομένων της επίσημης φτώχειας. Ουσιαστικά, προαναγγέλλουν, από τη μια, την αύξηση της φορολογίας για τα λαϊκά στρώματα και την παραπέρα μείωση των συντάξεων, όπως ψηφίστηκαν με το τέταρτο μνημόνιο. Και, από την άλλη, τη μόνιμη πρέσα, τη διάλυση, μέχρι και την πλήρη κατάργηση των κάθε είδους προνοιακών - κοινωνικών επιδομάτων, με τον αποκλεισμό από αυτά εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, μέσα από την εφαρμογή εξευτελιστικών εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων, τέτοιων που να ανταποκρίνονται στις σημερινές νόρμες της μαζικής φτώχειας και εξαθλίωσης.

***

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, από την πλευρά του, σύμφωνα με το κεντρικό σενάριο, προβλέπει μακροπρόθεσμους ρυθμούς ανάκαμψης στην ελληνική οικονομία, κατά μέσο όρο μόλις στο 1,3% το χρόνο για την περίοδο μέχρι το 2060. Να σημειωθεί ότι η σωρευτική κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ, από το 2008 μέχρι σήμερα, έχει φτάσει στο 26%, ποσοστό που με βάση τις προβλέψεις τους, θα ανακτηθεί μετά από 20 χρόνια, δηλαδή το 2038. Σε αυτό το φόντο, είναι χαρακτηριστική και η χτεσινή παρέμβαση από την πλευρά του ΣΕΒ, που τονίζει: «Η πλεονασματική δημοσιονομική διαχείριση αναδεικνύεται ως μια από τις οικονομικές πολιτικές που θα προδιαγράψουν εν πολλοίς τις εξελίξεις τις επόμενες δεκαετίες». Πάνω σε αυτό το έδαφος, σύμφωνα με τους εγχώριους βιομήχανους, «είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί μέσω μεταρρυθμίσεων η εύρυθμη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, κάτω από τον περιορισμό της παραγωγής σταθερών πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μην εμποδίζεται η άσκηση ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας μέσω υπερφορολόγησης», μιλώντας πάντα για τη φορολογία επί των κερδών και τις άλλες «επιβαρύνσεις» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Γίνεται έτσι φανερό ότι στο «κοφίνι» της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν τα καπιταλιστικά κέρδη μαζί με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, πόσο μάλλον οι σύγχρονες ανάγκες του λαού...

Α. Σ.

Κατασκευασμένη εικόνα

Με πανηγυρισμούς υποδέχτηκε η κυβέρνηση τα στοιχεία για τις ροές απασχόλησης από το σύστημα «Εργάνη», όπου καταγράφονται 89.534 περισσότερες προσλήψεις απ' ό,τι απολύσεις για το μήνα Μάη. Το γεγονός, εξάλλου, ότι το 70% αυτών των προσλήψεων έγιναν στον τουρισμό, αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση για να διαφημίσει τις προοπτικές ανάσχεσης της ανεργίας στους λεγόμενους «δυναμικούς κλάδους» και το ρόλο που μπορούν να παίξουν στη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας.
Η απασχόληση όμως στον τουρισμό είναι εποχική και από τις νέες προσλήψεις το μήνα Μάη, οι μισές είναι μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η ανάκαμψη ενός κλάδου ή της οικονομίας στο σύνολό της δεν δημιουργεί προϋποθέσεις σχετικής μείωσης της ανεργίας.
Απέχει όμως πολύ από την προκλητική προσπάθεια της κυβέρνησης να κατασκευάσει την εικόνα ότι η αντιλαϊκή της πολιτική δικαιώνεται και ότι το θετικό ισοζύγιο στις ροές απασχόλησης επιβραβεύει τις θυσίες των εργαζομένων και του λαού στο όνομα της ανάκαμψης, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να καλλιεργήσει προσδοκίες και να αποσπάσει ενεργητική συναίνεση στην κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων.
Πολύ περισσότερο που το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά τον κλάδο του τουρισμού, όπου πέρα από την εποχικότητα της δουλειάς, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις είναι καθεστώς, όπως και η απλήρωτη μαθητεία, δεν υπάρχουν ωράρια, άδειες και ρεπό, ενώ ένα ελάχιστο ποσοστό των εργαζομένων αμείβεται με την κλαδική Σύμβαση, που κι αυτή προβλέπει πετσοκομμένους μισθούς και απλήρωτες υπερωρίες, με την υπογραφή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας του κλάδου.
Πάνω εκεί στηρίζεται το «θαύμα του τουρισμού» στην Ελλάδα, όπου απασχολούνται κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Από τη δική τους στυγνή εκμετάλλευση βγαίνουν τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο.
Είναι μάλιστα τέτοιο το θράσος τους, που διαμαρτύρονται προκαταβολικά ότι παρά τις αυξημένες αφίξεις, ο τζίρος τους δεν προβλέπεται να αυξηθεί, εξαιτίας των προκρατήσεων σε κλίνες, που συμβάλλουν στην αύξηση των τουριστών, αλλά γίνονται σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την εμπορική τους. Με τέτοια «επιχειρήματα» διεκδικούν μεγαλύτερη κρατική στήριξη και διαμορφώνουν συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στους οποίους είναι βέβαιο ότι θα φορτώσουν την όποια απόκλιση καταγραφεί από τα προσδοκώμενα έσοδα.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε η άνοδος του τουρισμού με αυτά τα δεδομένα, ούτε η ανάκαμψη της οικονομίας στο σύνολό της μπορούν να μειώσουν θεαματικά την πραγματική ανεργία, πόσο μάλλον να την εξαλείψουν. Είναι χαρακτηριστικές οι προβλέψεις ιμπεριαλιστικών οργανισμών που προβλέπουν μικρή μείωση της ανεργίας στο 20,1% το 2018, παρά τις προβλέψεις για επιστροφή της οικονομίας σε ανάκαμψη, ενώ άλλα στοιχεία προβλέπουν ότι θα χρειαστεί μια 20ετία με υψηλούς ρυθμούς ανάκαμψης για να καταγραφεί έστω και στατιστικά μια ουσιαστική μείωση της ανεργίας.
Το σμπαράλιασμα της σταθερής και μόνιμης εργασίας έρχεται ως αντιδραστική απάντηση, με κριτήριο τις ανάγκες των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, σε αλλαγές που φέρνει στην παραγωγή η μαζικότερη εισαγωγή επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Τα ίδια τα αστικά επιτελεία εκφράζουν ανησυχία για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας και ιδιαίτερα για τη μακροχρόνια και σε φάση ανάπτυξης, ενώ τους προβληματίζει η δυσκολία του αστικού κράτους να διαχειριστεί τη φτώχεια ολοένα και περισσότερων μακροχρόνια ανέργων.
Χρειάζεται επομένως οι εργαζόμενοι να μην «τσιμπήσουν» στα πανηγύρια της κυβέρνησης, κυρίως χρειάζεται να δουν βαθύτερα, ότι δηλαδή όσο κριτήριο της παραγωγής θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, εξελίξεις που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελος των εργαζομένων (π.χ. με τη μείωση του εργάσιμου χρόνου) γίνονται κρίκοι στη βαριά αλυσίδα της εντεινόμενης εκμετάλλευσης. Απέναντι λοιπόν στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του θα πρέπει να προσανατολιστεί η δράση τους.