ΑΘΩΟΣ

 ΑΘΩΟΣ

Το συνέλαβαν (απήγαγαν) σαν "ακραίο και επικίνδυνο εθνικιστή" που "διέταξε γενοκτονίες" ... "διέπραξε εγκλήματα πολέμου" ... "χασάπης των Βαλκανίων" ... "Είναι εγκληματίας πολέμου" ... " προκάλεσε γενοκτονία στη Βοσνία" ... "είναι φονιάς, είναι ο χασάπης των Βαλκανίων" ... "ο νέος Χίτλερ" ...

Τον οδήγησαν σε δίκη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, που απήγγειλε κατηγορίες κατά του Μιλόσεβιτς για "εγκλήματα πολέμου" και "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" ...

Χαρακτήρισαν τη δίκη Μιλόσεβιτς ως «πιο σημαντική... ακόμη και από τη Δίκη της Νυρεμβέργης» ..

Η δίκη του ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2002, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ επειδή πέθανε κατά τη διάρκεια της δίκης του, αφού οι υπεύθυνοι της κράτησής του αρνήθηκαν στον κρατούμενο τη δέουσα ιατρική φροντίδα. Μάλιστα διατυπώνωνται ευθέως υπόνοιες για εσκεμένη έκθεση σε κινδύνους για τη ζωή του, αφού του αρνήθηκαν επέμβαση στην καρδιά. Αλλά και στο αίμα του διαγνώστηκε ουσία που εξουδεταιρώνει τα αντιυπερτασικά φάρμακα. Φαίνεται ότι τα γνωστά γεωπολιτικά συμφέροντα, θα προτιμούσαν ο Μιλόσεβιτς να πεθάνει πριν από το τέλος της δίκης του, από το να τον δουν να αθωώνεται εκθέτοντας τα συνειδητά ψεύδη που είχαν ειπωθεί.

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, απάλλαξε μετά θάνατον τον Μιλόσεβιτς και τη χώρα του από την κατηγορία της γενοκτονίας (Μάρτιος 2007). Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπάρχουν πειστήρια που να αποδεικνύουν ότι το Βελιγράδι είχε υπό τον έλεγχό του τον στρατό των Σερβοβοσνίων και απέρριψε την καταβολή οικονομικής αποζημίωσης από τη Σερβία στη Βοσνία–Ερζεγοβίνη. Δεν κρίθηκε ένοχος για τα εγκλήματα πολέμου που τον κατηγόρησαν.

Οι μακάβριοι ισχυρισμοί από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για γενοκτονία αποδείχθηκαν τελικά ... ψευδείς. Και προφανώς συνειδητά ψευδείς. Αντίθετα ο «Σλόμπο» δεν ευθυνόταν για την εθνοκάθαρση που έγινε στη Βοσνία, αλλά στην πραγματικότητα είχε εναντιωθεί.

Η αθώωσή του δεν ανακοινώθηκε επισήμως ποτέ. Τα κανάλια δεν τον είπαν ποτέ.

Με δυό λόγια ... ψεύτικες κατηγορίες ... καταιγισμός προπαγάνδας ... πόλεμος ... διάλυση μιας χώρας ... όλα αέρας κοπανισμός ιμπεριαλιστικών ψεμμάτων ... κι ήταν μόνο η αρχή ... η συνταγή εφαρμόστηκε στη συνέχεια στο Ιράκ ... στη Λιβύη ... στη Συρία ...

Ας πούν κάτι όλοι αυτοί οι μοντέρνοι παπαγάλοι που μιλούσαν για "σφαγέα", για "γενοκτονία", ή που δικαιολογούν πάντα ό,τι κι αν κάνει η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ...

Δείτε ένα αχετικό παλιότερο άρθρο από την Καθημερινήhttp://www.kathimerini.gr/…/kai-twra-ti-8a-ginwmen-xwris-va…

κι ένα ρεπορτάζ από ένα Σερβικό site στο http://www.defence-point.gr/news/…

   Οι αιθέρες, οι τσαρίνες, η έφοδος

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Αν η θάλασσα του Ρίο -Rio mar[e]- ήταν πιο τρυφερή από την καρδιά ενός μαρουλιού κι έφερε στο Σπύρο Γιαννιώτη το αργυρό μετάλλιο (αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα από το Rio de la Plata), οι ουρανοί του έκρυβαν ατόφιο χρυσάφι για την Κατερίνα Στεφανίδη.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τον αποκλεισμό της Ρωσίδας Ισινμπάγεβα, της αποκαλούμενης “τσαρίνας των αιθέρων” από τους αγώνες, εξαιτίας της γνωστής υπόθεσης με το… κρατικό ντοπάρισμα στη Ρωσία (που σε αφήνει με την απορία αν στις άλλες χώρες γίνεται κάτι διαφορετικό κι έχουν καθαρούς αθλητές ή μένουν στο απυρόβλητο, γιατί πριμοδοτείται η ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμα και στα αναβολικά) και πήρε το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ των γυναικών, με άλμα στα 4,85 μέτρα. Συγκινημένη μετά το τέλος του αγώνα, ζήτησε συγνώμη από το ελληνικό κοινό, επειδή μας ξενύχτησε (μακάρι να ήταν αυτοί οι λόγοι που μένει άυπνος ο κόσμος στη χώρα μας) κι άδειασε ευγενικά τα αρπακτικά με τα μικρόφωνα, που δε θα την άφηναν σε ησυχία, μέχρι τη σημερινή απονομή, για να ηρεμήσει.
Αυτό ήταν το τρίτο χρυσό μετάλλιο κι έκτο συνολικά για την ελληνική αποστολή στο Ρίο, που ξεπέρασε κατά πολύ την αντίστοιχη συγκομιδή στο Λονδίνο και το Πεκίνο και βασικά τα απαισιόδοξα-συγκρατημένα προγνωστικά. Και είναι ζήτημα χρόνου ίσως να βρεθεί ο ξύπνιος (και ας μην ξενύχτησε για τη Στεφανίδη) που θα κάνει τη σύνδεση με τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και την αναιμική ανάκαμψη που (φαίνεται να) κατέγραψε, ξεπερνώντας τις επίσημες προβλέψεις.
Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός δε βλέπει καμία ανάκαμψη στο πορτοφόλι του κι είναι αναγκασμένος κάθε μήνα να πηδά πολλά χαντάκια (σαν την τάφρο στο επί κοντώ) και παλούκια (σαν τα κοντάρια στο ίδιο αγώνισμα) για να τα βγάλει πέρα. Κι είναι γνωστό (αλλά δεν μπορούμε να το μεταφέρουμε εδώ) τι παθαίνει τελικά, όποιος πηδάει πολλά παλούκια, με βάση την παροιμία. Που θυμίζει εκείνη την εκλαΐκευση ενός παλιού αγωνιστή, που εξηγούσε στους εργάτες τι είναι η οικονομική κρίση, ως εξής: ένα παλούκι που έχουν οι μπουρζουάδες στον πισινό τους και θέλουν να το βάλουν στο δικό μας…
Κι ο εργαζόμενος λαός δεν πρόκειται να βγει από αυτήν τη στενωπό (και στριμόκωλη στην κυριολεξία κατάσταση), αν δεν προπονηθεί σκληρά για το δικό του μεγάλο άλμα, αν δεν οργανωθεί για να κάνει την έφοδό του στον ουρανό και να εκθρονίσει σύγχρονους τσάρους και τσαρίνες, ως εν ουρανώ και επί της γης…

Ο Μάρκος, ο Άδωνις και ο "φιλολογικός ρατσισμός"!

Ο Μητροπολίτης Χίου, Μάρκος, σε μια προσπάθεια να ανασκευάσει τη γνωστή του δήλωση, όπως αυτή μεταφέρθηκε από την ιστοσελίδα politischios.gr, κατέφυγε στη «φιλολογία». Ο Μητροπολίτης, με ανακοίνωση του, έδωσε εξηγήσεις για τη φράση «δεν υπάρχουν πρόσφυγες, είναι όλοι λαθρομετανάστες»:

«Ἐξ ἀφορμῆς δημοσιεύματος τοπικῆς Ἐφημερίδος, τό ὁποῖο μέ φέρνει νά εἶπα «ὅτι δέν ὑπάρχουν πρόσφυγες, ἀλλά εἶναι ὅλοι λαθρομετανάστες», θά ἤθελα, γιά νά ἀποφευχθεῖ κάθε παρεξήγηση, νά ἐνημερώσω γιά τήν ἀκρίβεια τῆς ἀναφορᾶς μου: 

Ἐτόνισα ὅτι γιά μᾶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους συμπονοῦμε καί συμπαριστάμεθα. Στή συνέχεια ἔκανα μιά φιλολογική ἑρμηνεία τῆς λέξεως «λαθρομετανάστης», τήν ὁποία δέν πρέπει νά ἐνοχοποιοῦμε, καί ἀνέφερα καί τό περιεχόμενο τῆς λέξεως «πρόσφυγας» κατά τό διεθνές δίκαιο».

Στη συνέχεια παρέπεμψε σε παλιότερες δηλώσεις και δραστηριότητες του, για να καταλήξει: «Ἡ μελέτη αὐτῶν θά δείξει τήν τῶν πραγμάτων ἀλήθεια»

Για την ανακοίνωση του Μητροπολίτη – κι εάν δεχθούμε την απίστευτη ερμηνεία του- έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:  

Η ζωή των προσφύγων και των μεταναστών δεν εντάσσεται στις «φιλολογικές» ανησυχίες και τα παιχνίδια ετυμολογίας, με τα οποία προσπαθεί κάποιος να καλύψει(όταν ζορίζεται) το ρατσισμό του.

Εάν θέλει ο Μητροπολίτης να καλύψει τις «φιλολογικές» του ανάγκες ας πάει να κουβεντιάσει με τον Αδ. Γεωργιάδη. Μπορεί να αντιγράψει το «φιλολογικό» σκεπτικό του αντιπροέδρου της ΝΔ (δείτε το βίντεο παρακάτω). Έτσι, θα μπορούν μαζί να παίζουν με τις λέξεις «λαθρομετανάστης», «λαθρέμπορος», «λαθραναγνώστη», «λαθροκυνηγός» κ.ο.κ. Ας γνωρίζουν, όμως, ότι κανείς δεν ξεχνάει πως πρόκειται για ανθρώπινες ζωές και όχι για αναζητήσεις φιλολογούντων ρατσιστών.

Και κάτι ακόμα: Δεν υπάρχει «φιλολογικός ρατσισμός», υπάρχει ρατσισμός. 

Η ελευθερία να αηδιάζεις

 Η ελευθερία

να αηδιάζεις

Στον κ

όσμο του καπιταλισμού, στην οικονομία της αγοράς, όλα είναι εμπορεύματα.

Από τα απλά αντικείμενα και προϊόντα μέχρι αυτά "που δεν είναι πράγματα" όλα πουλιούνται κι αγοράζονται.

Η χαρά, η λύπη, η δυστυχία, η προσωπική ζωή, τα καθημερινά δράματα, οι νίκες στους Ολυμπιακούς, τα τρομερά δυστυχήματα σαν αυτό της Αιγινας, οι εξυπνάδες, οι αθλιότητες, τα αστεία που λέει κανείς, το κουτσομπολιό, τα καμώματα του καιρού, το γέλιο και το κλάμα για ό,τι ζούμε, όλα παίρνουν τη θεση τους στους πάγκους των πωλητών και ψάχνουν τιμή και πελάτες.

Ετσι μάθαμε ανάμεσα σε άλλα, τα προσωπικά δράματα των θυμάτων στη Νίκαια της Γαλλίας, προσωπικες ιστορίες Ολυμπιονικών που δε μας χρειάζονται σε τίποτα, το πόσο καλά περνάνε οι πλούσιοι στα ακριβά νησιά, το τι εγινε στα γενέθλια της Μαντόνα, και αυτές τις μέρες τα "σπαρακτικά λόγια" των συγγενων των θυμάτων της Αίγινας.

Όλα  έπαιξαν στους τίτλους των δελτίων, άλλα με καλύτερο και άλλα με άθλιο περιτύλιγμα.

Δε μπορώ να καταλάβω τι σκατά αρέσει από αυτό τον κόσμο αυτού του τρισάθλιου παζαριού, στους φτωχούς και στριμωγμένους που περιέργως παραμένουν οπαδοί του καπιταλισμού.
Η ελευθερία να αηδιάζεις;

H μάχη της Δεσκάτης (1946)

 H μάχη της Δεσκάτης (1946)

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1946, μετά από μια λεπτομερειακή αναγνώριση και σύμφωνα με το επεξεργασμένο σχέδιο, οι δυνάμεις των ανταρτών χτύπησαν τις κυβερνητικές δυνάμεις στη Δεσκάτη. Στη μάχη αυτή συντέλεσε η πετυχημένη ενέδρα των ανταρτών στις 17 Σεπτεμβρίου στη θέση Παλιούρι σε μια φάλαγγα αυτοκινήτων. Μας έδωσε αρκετά λάφυρα τα οποία βοήθησαν στην επίθεση της Δεσκάτης (6 καινούρια εγγλέζικα οπλοπολυβόλα, 13.000 σφαίρες, 150 οκάδες εκρηκτικό υλικό, έναν εγγλέζικο ολμίσκο με 150 βλήματα, 13 αιχμάλωτοι που έδωσαν πληροφορίες για τη φρουρά της Δεσκάτης με ακριβή εικόνα της διάταξης και των μέτρων ασφαλείας).

Ο εχθρός ήταν καλά οχυρωμένος στο ύψωμα Τέρτιμος (1.093 μ. υψόμετρο) με δύναμη διλοχίας περίπου 200 άντρες, 60 χωροφύλακες και 40 εξοπλισμένους από το κράτος πολίτες.

Ως οχύρωση είχαν χαρακώματα, συρματοπλέγματα, πολυβολεία και γενικά το ύψωμα ήταν καλά οχυρωμένο γιατί η θέση του ήταν δεσπόζουσα και δύσκολα πλησιάζεται χωρίς πυροβολικό ή άλλα βαριά όπλα.

Στην κατεύθυνση του κύριου χτυπήματος έπαιρναν μέρος 3 συγκροτήματα από τα Χάσια, Αντιχάσια και Βόιο: Τη μάχη της Δεσκάτης την προκαθόρισε η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί σε ολόκληρη την περιοχή Αντιχασίων, γιατί όλη η περιοχή ήταν λεύτερη πλην της Δεσκάτης.

Με ορμητική επίθεση και καταιγιστικά πυρά, οι αντάρτες αιφνιδίασαν τη νύχτα το στρατό. Το Αρχηγείο Στρατού αναφέρει για τη μάχη αυτή: "Ακολούθως προωθηθέντες προς το ύψωμα Τέρτιμος, επετέθησαν κατά των οργανωμένων θέσεων του λόχου. Επηκολούθησε σκληρός αγών και εντός ολίγου η μάχη εγενικεύθη... Δύο αξιωματικοί και 17 οπλίται έπεσαν μαχόμενοι επί του πεδίου της μάχης. Η υπόλοιπος δύναμη ηδυνήθη να αφιχθή εις Γρεβενά".

Για τη μάχη στη Δεσκάτη γράφει ο Ζιανός Θανάσης, αυτόπτης μάρτυρας της επιχείρησης: "Για πρώτη φορά θα κάναμε επίθεση σε τόσο γερά οχυρωμένη τοποθεσία και σε αντίπαλο που διέθετε και βαριά όπλα... Η μάχη άρχισε νύχτα αλλά κράτησε πολλές ώρες, ώσπου μας πήρε η χαραυγή. Από την πλευρά που μαχόμασταν εμείς το έδαφος ήταν γυμνό, με λίγους θάμνους και πολλές πέτρες. Βρήκαμε ισχυρή αντίσταση. Από ένα πολυβολείο μας βάζαν ασταμάτητα. Οι σφαίρες σφύριζαν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά το μέρος ήταν κάπως απότομο και μας προφύλαγε. Προχωρούσαμε με άλματα... Κοντεύαμε να βγούμε στην κορυφή από τη μια πλευρά του υψώματος. Τα πυρά όλο και αραίωναν. Από τη νότια πλευρά του υψώματος ο Ηλίας Αλευράς με το Συγκρότημά του το είχε καταλάβει κιόλας και είχε βγει στην κορυφή του... Οι αντίπαλοι, παρά το ότι ήταν γερά οχυρωμένοι, δεν άντεξαν μπροστά στην αποφασιστικότητά μας και στην ορμητικότητά μας και για να γλυτώσουν έτρεξαν προς τα Γρεβενά και άλλοι προς την Ελασσόνα, παρατώντας οπλισμό, αποθηκευμένα τρόφιμα και ρουχισμό. Τα λάφυρα που πήραμε ήταν πάρα πολλά. Μεταξύ των άλλων και ένας όλμος.

Αλλα τμήματά μας μπήκαν στη Δεσκάτη και την κατέλαβαν... Η μάχη της Δεσκάτης ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ανταρτών το 1946".

   Για ποια «σοβιετοποίηση» κάνει λόγο;

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Σε άρθρο στα ΝΕΑ (12/8) με τίτλο «Σοβιέτ» ο πρώην υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος αναφέρεται στην κατάργηση του δικού του νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση, κατηγορώντας την σημερινή κυβέρνηση ότι με τις αλλαγές που επιφέρει «σοβιετοποιεί την ιδιωτική εκπαίδευση». Ας δούμε ορισμένες γενικότερες πλευρές του ζητήματος.

1. Η εκπαιδευτική πολιτική είναι κομμάτι της γενικότερης πολιτικής. Η εκπαίδευση ως κομμάτι του εποικοδομήματος (διατηρώντας και τη σχετική αυτοτέλεια της) βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με την οικονομική βάση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, έχει ταξικό χαρακτήρα, εξυπηρετεί δηλαδή τις ανάγκες-επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Πολύ απλά. Δεν μπορεί να υπάρχει «σοβιετική εκπαίδευση» σε μία καπιταλιστική χώρα, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει «σοβιετική» ιδιωτική εκπαίδευση! Απλά ο αρθρογράφος συνειδητά κάνει δύο ιδεολογικές-πολιτικές λαθροχειρίες:

α. Ταυτίζει την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πολιτική της πρώην ΕΣΣΔ (και) στο εκπαιδευτικό τομέα κατηγορώντας για «σοβιετοποίηση».

β. Αφού κάνει αυτό την εμφανίζει ως αδιέξοδη και αποτυχημένη μια και ο σοσιαλισμός ανατράπηκε.

2. Η επιμέρους ρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση για την ιδιωτική εκπαίδευση, να αιτιολογούν δηλαδή οι σχολάρχες τις απολύσεις εκπαιδευτικών που θα κάνουν, δεν αλλάζει το καθεστώς «γαλέρας» που επικρατεί εκεί, στις εργασιακές σχέσεις, πολύ περισσότερο όταν έρχεται νέα καταιγίδα για τα «εργασιακά». Η όλη πορεία της κυβέρνησης γύρω από το ζήτημα της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι μια συνεχής προσαρμογή προς τις θέσεις και τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Ο «καυγάς» Ν.Δ και κυβέρνησης δεν μπορεί να κρύψει τη στρατηγική του; σύμπλευση και στο χώρο της εκπαίδευσης. Μια και οι δύο είναι πιστοί μαθητές-εφαρμοστές της στρατηγικής της ΕΕ και του γενικότερα του κεφαλαίου για την Παιδεία. Έτσι για παράδειγμα από κοινού υποστηρίζουν την γενίκευση της μαθητείας μέσω της οποία εξασφαλίζεται φτηνή ή και τζάμπα εργασία. για το κεφάλαιο. Μαζί υποστηρίζουν την μεγαλύτερη σύνδεση των Πανεπιστημίων και της Έρευνας πάντα για τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Μαζί κάνουν λόγο για «αξιολόγηση», μα΄ζι υποστηρίζουν την υποχρηματοδότησή της κ.α .

3. Επειδή όμως κάνει απαξιωτική συνολική αναφορά για τη «σοβιετοποίηση της Παιδείας» ας αναφερθούμε σε ορισμένες-γενικά- πλευρές του εκπαιδευτικού συστήματος στην ΕΣΣΔ στηριγμένοι στην πλούσια αρθρογραφία-βιβλιογραφία που υπάρχει.

Α. Το νεαρό Σοβιετικό κράτος προχώρησε από την πρώτη στιγμή σε μέτρα για τη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, την ταχύτατη γενίκευση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, την οικοδόμηση-μέσα από τεράστιες δυσκολίες και προβλήματα (χωρίς να λείπουν και τα λάθη) – της οκτάχρονης έως δεκάχρονης υποχρεωτικής αποκλειστικά δημόσιας και δωρεά πολυτεχνικής εκπαίδευσης. Το 1930, μόλις το νεαρό σοσιαλιστικό σύστημα, ανακοίνωσε πως περνά στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά (από 8 χρονών) για τουλάχιστον 4 τάξεις. Το 1939 αποφασίστηκε το πέρασμα στην 7τάξια υποχρεωτική εκπαίδευση, το 1958 στην 8τάξια, κι από το 1977 στην 10τάξια υποχρεωτική, γενική και μέση εκπαίδευση.

Β.  Ο κρατικός, δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης ήταν η βάση της εφαρμογής ενός ενιαίου τύπου εκπαίδευσης, της πολυτεχνικής. Όλα τα σχολεία γενικής μόρφωσης άνοιξαν για όλο το λαό και απαγορεύτηκαν τα ιδιωτικά. Καθιερώθηκε η δωρεάν Παιδεία και η κοινή φοίτηση των δύο φύλων στα σχολεία. Χωρίστηκε το σχολείο από την Εκκλησία και η Εκκλησία με τη σειρά της από το Κράτος. Απαγορεύτηκαν οι θρησκευτικές τελετές και η διδασκαλία οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος στα σχολεία και καταργήθηκαν οι σωματικές τιμωρίες. Κατακτήθηκε το δικαίωμα των εθνικοτήτων να σπουδάζουν στη μητρική τους γλώσσα, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία του σοβιετικού συστήματος κοινωνικής προσχολικής διαπαιδαγώγησης, εκπονήθηκαν και εφαρμόστηκαν νέες αρχές εισαγωγής στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα που πλέον άνοιξαν τις πόρτες τους στην εργατική τάξη και τους αγρότες που μέχρι το 1917 ήταν προνόμιο των ανώτερων τάξεων. Συνολικά, σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, το μορφωτικό επίπεδο των Σοβιετικών ανθρώπων αυξήθηκε σχεδόν 7 φορές. Η εικόνα είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική, αν κάποιος συγκρίνει ανά κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού: Στους υπαλλήλους αυξήθηκε 2 φορές, στους εργάτες 10 φορές, στους κολχόζνικους (εργαζόμενοι στις συνεταιριστικές αγροτοκτηνοτροφικές μονάδες) πάνω από 40 φορές.

Γ.Τα στοιχεία μιλούν π.χ για την ανώτατη εκπαίδευση από μόνα τους: Στην ανώτατη εκπαίδευση, ο αριθμός των φοιτητών από 127,4 χιλιάδες το 1914, σκαρφάλωσε στους 542 χιλιάδες το 1937, για να φτάσει τα 2,15 εκατομμύρια το 1959, τα 4,8 εκ. το 1975 και τα 5 εκ. το 1987. Συνολικά, ο αριθμός των ανθρώπων που απόκτησαν ανώτατη μόρφωση από 1,2 εκατομμύρια το 1939 αυξήθηκε στα 21 εκατομμύρια ανθρώπους στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ, οι φοιτητές απολάμβαναν υψηλού επιπέδου παροχές, ως αποτέλεσμα της μέριμνας του σοβιετικού κράτους. Η φοίτηση ήταν απολύτως δωρεάν. Ο φοιτητής δεν πλήρωνε τίποτε για τα μαθήματα, τα εργαστήρια, τα βιβλία, τα αναλώσιμα, εξέταστρα κλπ. Είχαν δωρεάν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, νοσοκομειακή περίθαλψη, αθλητικές (γυμναστήρια, γήπεδα κ.ά.) και πολιτιστικές δραστηριότητες (αίθουσες, μουσικά όργανα κ.ά.).Μέσω του πανεπιστημίου, οι φοιτητές είχαν δωρεάν πρόσβαση σε τόπους διακοπών και αναψυχής, ενώ οργανώνονταν διάφορες τουριστικές διαδρομές. Όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα διέθεταν εστίες και λέσχες, για να καλύπτουν τις ανάγκες των φοιτητών και σπουδαστών τους. Όσο για το επιστημονικό επίπεδο απλά να τονίσουμε ότι στην ΕΣΣΔ αναλογούσαν τα 20-25% των νέων τεχνικών λύσεων και επεξεργασιών (εφευρέσεις) που καταχωρούνταν κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο. Και φυσικά μετά την λήψη πτυχίου δεν υπήρχε πρόβλημα επαγγελματικής εξασφάλισης!

Εδώ θα μείνεις για πάντα

 Εδώ θα μείνεις για πάντα

Είναι φορές που έχω την εντύπωση πως τα βιβλία του Γκαλεάνο για τη Λατινική Αμερική και τα αθλητικά του κείμενα θα είναι πάντα ελλιπή, εφόσον δεν υπάρχει κάποιο κεφάλαιο που να εξετάζει το φαινόμενο της εθνικής Αργεντινής στο μπάσκετ. Κι αυτή η ατέλεια, η απουσία διαβάζεται κι αντιστρόφως. Γιατί ο Γκαλεάνο θα ήταν ίσως ο μόνος, αν και Ουρουγουανός, που θα μπορούσε να βρει τις λέξεις για να εκφράσει το συναίσθημα που βγάζει στο παρκέ αυτή η ομάδα, το μοναδικό τρόπο που γίνεται ένα με την κερκίδα κι αντλεί δύναμη από αυτήν. Ο μόνος που θα μπορούσε να πάρει τη μύτη του Μανού Τζινόμπιλι, για να κάνει το Σιρανό και να τραγουδήσει τον έρωτά μας, τη μαζική καψούρα για την μπασκετική Αργεντινή (τη Ρωξάνη ας την αφήσουμε για το Στινγκ και τους μπάτσους του).

Μια ομάδα-θρύλο, που παίρνει δικαιολογημένα μια θέση στο πάνθεο με τους μύθους αυτής της χώρας. Το Μαραντόνα για τους λίγο μεγαλύτερους, το Μέσι για τους μικρότερους, το Μπατιστούτα για τους ενδιάμεσους κι εξαρτημένους, τον Τζινόμπιλι για τους μπασκετικούς (αν και η δική μου αδυναμία είναι ο Λουίς Σκόλα), που νομίζω πως κανονικά προφέρεται Χινόμπιλι, αλλά μπορεί να είναι μία από τις πάμπολλες ιταλικές επιρροές της Λατινικής Αμερικής, που κατά τα άλλα δεν έχει άμεση σχέση με το Λάτιο και τους Ρωμαίους. Και από μια άποψη καλύτερα, για να μην υπάρξουν ηχητικές παρανοήσεις και συνειρμοί με τον ερωτικό χαρακτήρα του κειμένου.


(εμείς πάντως άλλον Μανού γουστάρουμε)

Και φυσικά ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε Λα Σέρνα για τους πολιτικοποιημένους. Ή μάλλον και για τους ντιπ απολίτικους, που ο Τσε είναι το μόνο που αγγίζει και μπορούν να καταλάβουν από πολιτική.

Κι αν κάποιοι βλέπουν ένα είδος πολιτικής ιεροσυλίας στο παραπάνω τσουβάλιασμα, σίγουρα δε θα εκτιμήσουν τη διπλή ανάγνωση στο γνωστό στίχο στον τίτλο της ανάρτησης, που μπορείς να πεις ότι γράφτηκε για αυτούς, για το δικό τους ζεστό, καθαρό πέρασμα, που σημάδεψε μια εποχή, σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα, κι έμοιαζε αιώνιο, πως δε θα τελειώσει ποτέ, οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή... Κι εφόσον ο χρόνος τα νικάει όλα, ήθελες απλά να τους βαλσαμώσεις, μαζί με το προβάδισμά τους, το 19-9 στον αγώνα με τους Αμερικάνους, και να τους βάλει σε ένα μαυσωλείο (πχ του Βλαδίμηρου) να παίζουν εκεί για πάντα.

1996-2016: οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή...

Όταν είχαν ρωτήσει τον Πατ Ράιλι νομίζω για την ιδανική πεντάδα στο μπάσκετ, είχε πει: πλέι μέικερ ο Μάτζικ Τζόνσον, στο 2 ο Μάτζικ, σμολ φόργουορντ ο Μάτζικ Τζόνσον, κοκ, για να εκθειάσει την πληρότητα και τα all around προσόντα του παίκτη του. Μια πολύ καλή επιλογή που έρχεται λίγο πιο πίσω από τη σωστή απάντηση:

Play Maker              Πάμπλο Πριχιόνι
Shooting Guard       Μανού Τζινόμπιλι
Small Forward         Κάρλος Ντελφίνο
Power Forward        Κάρλος Νοσιόνι
Center                      Λουίς Σκόλα

Κι αναπληρωματική πεντάδα: Πριχιόνι, Τζινόμπιλι, Ντελφίνο, Νοσιόνι, Σκόλα, για να αλλάζουν τους πρώτους, όταν κουράζονται ή όταν γερνάνε, όπως τώρα καλή ώρα. 39 ο Τζινόμπιλι, 37 ο Νοσιόνι, 36 ο Σκόλα, μόλις 34 ο νεοσσός Ντελφίνο, που έχει κάνει επτά εγχειρίσεις στα πόδια και είχε να παίξει μπάσκετ τρία χρόνια. Έπιασαν οι κατάρες των Ελλήνων (που βλέπουν τους δικούς τους διεθνείς να σταματάνε από τα τριάντα) από τον προημιτελικό του Πεκίνο, που μας είχε σκοτώσει μόνος του...

Όπως έπιασαν δηλ κι οι δικές τους κατάρες από τον τελικό του Μουντομπάσκετ το 02', όπου τους είχε καθαρίσει στο γόνατο ο Πιτσίλκας, στο τελευταίο χασαποσέρβικο των Γιούγκων, με τους πλάβι να κάνουν προφανώς τους Σέρβους και τον Πιτσίλκα το χασάπη. Κι έτσι μας καθάριζαν κι αυτοί, με τη σειρά τους, όπου μας έβρισκαν, σε δύο σερί προημιτελικούς, έναν στο Πεκίνο και άλλον έναν τέσσερα χρόνια πριν, στην Αθήνα, όπου πήραν και το χρυσό στο τέλος.

Μια βαθιά υπόκλιση στην πρώτη ομάδα που πήρε το σκαλπ των ΗΠΑ, από το 92' που άρχισαν να χρησιμοποιούν επαγγελματίες του ΝΒΑ (εμείς είμαστε η τελευταία που το κατάφερε μέχρι σήμερα, αλλά το αμερικάνικο αήττητο αρχίζει να τρίζει φέτος...).

Στον αθλητισμό όμως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από τη νίκη και την ήττα. Κι αυτό θα το κατάλαβε πολύ καλά, όποιος είδε προχτές το τελευταίο, αποχαιρετιστήριο ταγκό του Τζινόμπιλι και τα μεθεόρτια. Με τη διαφορά στους 30, τους Αργεντίνους να στήνουν χορό στην κερκίδα και τον Καρμέλο να γυρίζει το κεφάλι του από τον πάγκο για να καταλάβει τι γίνεται και να τους χαζεύει. Να τα συγκρίνεις αυτά με τα καθ' ημάς στην Ελλάδα, με τους... υπέροχους λαούς και τις... καυτές έδρες, που στις ήττες βουβαίνονται και γίνονται εκκλησίες (όταν δεν ξεσπάνε κατά των δικών τους) και να βάζεις τα γέλια. Εδώ μπορούμε το πολύ να κάνουμε μια κερκίδα-κόλαση, με καπνογόνα, συνθήματα, κτλ. Αυτό που κάνουν εκεί είναι ο παράδεισος, το άκρον αώτο της αντίθεσης, με τραγούδι, ρυθμό και γνήσιο πάθος, όπου συμμετέχει όλο το γήπεδο κι όχι μόνο ένα πέταλο άλογων όντων.

Κι αφού λοιπόν δεν υπάρχει Σιρανό να ντύσει μουσικά αυτόν τον έρωτα, μπορείς να δανειστείς τα δικά τους λόγια και τα συνθήματα. Γιατί το να είσαι Αργεντίνος, είναι συναίσθημα, δεν μπορείς να σταματήσεις. Και όπως είπε ο Τζινόμπιλι στους συμπαίκτες του, στα αποδυτήρια, μετά από μια ήττα: προτιμώ να χάνω με όλους εσάς, παρά να νικάω με οποιουσδήποτε άλλους. Όπως κι εμείς προτιμάμε να βλέπουμε αυτόν στο γήπεδο να χάνει από τους γιάνκηδες, παρά να τους νικάει κάποια άλλη ομάδα -κι όχι πως δε θα είναι χάρμα οφθαλμών κι αυτό το δεύτερο.

Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστούμε για όλα Μανου.
Muchas gracias al Manu...



Κρίμα μόνο που δεν είχε τον τιτάνα Βαγγέλη Ιωάννου να τον ρωτήσει μετά το τέλος του αγώνα αν ήταν δάκρυα χαράς. Για να του απαντήσει ότι δεν είναι απλά δάκρυα, είναι η Αργεντινή η ίδια, ένα συναίσθημα, δεν μπορεί να το σταματήσει. Cry for me Argentina... The truth is I never left you.

Ρίο, μετάλλια και η αποθέωση των χορηγών

Ρίο, μετάλλια και η αποθέωση των χορηγών

Τα όσα συνόδευσαν τις πρόσφατες μεγάλες επιτυχίες Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, σηκώνουν αρκετή συζήτηση. Από τη μία στις περισσότερες των περιπτώσεων και φυσικά όχι μόνο μετά από μια επιτυχία, οι αθλητές αποκαλύπτουν τα προβλήματα που συνάντησαν στην προετοιμασία τους για να φτάσουν όχι απλά στην επιτυχία αλλά ακόμα και στη συμμετοχή στη διοργάνωση. Προβλήματα που είχαν να κάνουν με ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή, αντίστοιχα που αφορούσαν τη γενικότερη μέριμνα από πλευράς πολιτείας κ.ά., έχοντας ως κοινό παρονομαστή προφανώς την τραγική κατάσταση στα οικονομικά του αθλητισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον τα χρήματα που δίνονται ως επιχορήγηση και, παρά τις όποιες έκτακτες ενισχύσεις, δεν φτάνουν ούτε για να καλύψουν βασικά πάγια έξοδα οι Ομοσπονδίες. Φυσικά, το όλο σκηνικό έχει τις δικές του συνέπειες, με τα έξοδα πλέον να μετακυλούν σε αθλητές, αθλούμενους και τις οικογένειές τους. Προφανώς, όλα αυτά και παρά τις εκάστοτε αφορμές που προβάλλουν οι αρμόδιοι, κάθε άλλο παρά τυχαία ή μεμονωμένα περιστατικά μιας συγκεκριμένης περιόδου είναι. Αντίθετα, αποτελούν το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά και σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και έχουν ως άξονά τους την απαλλαγή του κράτους απ' τις υποχρεώσεις του για τον αθλητισμό και την άκρατη εμπορευματοποίησή του. Αλλωστε, απ' αυτή την πολιτική βγαίνουν τεράστια κέρδη από επιχειρηματικούς ομίλους, χώρια την τεράστια διαφήμισή τους και το ανέβασμα του πρεστίζ τους (λαϊκοί άνθρωποι στηρίζουν τις εταιρείες και την επιχειρηματικότητα ως μοναδική αποτελεσματική λύση σε προβλήματα), αφού στηρίζουν οικονομικά και ενισχύουν αθλητές και μάλιστα Ολυμπιονίκες.

* * *

Ετσι, λοιπόν, μοιραία ανοίγει ο δρόμος για περαιτέρω παράδοση του αθλητισμού στους χορηγούς. Το ζήσαμε τις τελευταίες μέρες. Εταιρείες και επιχειρήσεις μετά από κάθε χρυσό στο Ρίο εμφανίζονταν ως «οι σωτήρες που συνέβαλαν στο να πάρουν τα χρυσά και τα ασημένια οι αθλητές μας». Κι αυτό γιατί τους αγόραζαν βασικά είδη για την προπόνησή τους, τους χρηματοδοτούσαν για να μπορέσουν να κάνουν την προετοιμασία τους κ.λπ. κ.λπ. Ετσι, ήρθε η ώρα αυτοί οι χορηγοί να πάρουν την ανταπόδοση μέσω των μεταλλίων των αθλητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης; Η υπερπροβολή εταιρείας διαδικτυακού στοιχήματος που «υιοθέτησε» και χρηματοδότησε αθλητές. Μετά το χρυσό του Πετρούνια, εταιρεία στοιχήματος που είναι χορηγός, ανακοίνωσε ότι θα του κάνει ντοκιμαντέρ. Μετά το ασημένιο του Γιαννιώτη, η ίδια εταιρεία στοιχήματος ανακοίνωσε ότι θα πληρώσει σε όσους πόνταραν ότι θα πάρει το χρυσό. Και να οι ύμνοι από Μέσα Ενημέρωσης για τις καλές εταιρείες - χορηγούς που προσφέρουν έργο και «ευτυχώς που υπάρχουν, γιατί έτσι υπάρχει και αθλητισμός»... Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς αυτός ή αυτοί οι ...«σωτήρες» βγάζουν τρελά κέρδη από χιλιάδες νέους, χιλιάδες ανθρώπους, που τζογάρουν κάθε μέρα και χάνουν τα λεφτά τους σε αθλητικά στοιχήματα...

* * *

Το πού έχουν φτάσει τα πράγματα, αποδεικνύεται ξεκάθαρα από το πρόσφατο περίφημο πρόγραμμα της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής «υιοθετήστε έναν αθλητή», ουσιαστικά ένα κάλεσμα της ΕΟΕ σε επιχειρηματίες και πολυεθνικές προκειμένου να στηρίξουν την ολυμπιακή προετοιμασία ενός αθλητή. Στήριξη που φυσικά πάνω απ' όλα έχει να κάνει με τα οφέλη του ίδιου του χορηγού απ' αυτή τη σχέση. Η εμπορική εκμετάλλευση της συμμετοχής ή πολύ περισσότερο της επιτυχίας ενός αθλητή λειτουργεί καταλυτικά για μια σειρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το κυνήγι του κέρδους, όπως η καλύτερη διαφήμιση ή προβολή του απαραίτητου (για τις δουλειές της πολυεθνικής ή τον επιχειρηματία) κοινωνικού προφίλ κ.ά. Το πρόγραμμα της ΕΟΕ «υιοθετήστε έναν αθλητή» μπορεί να παρουσιάστηκε απ' τους υπεύθυνους του ελληνικού αθλητισμού ως λύση για τα προβλήματα, ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι παραδίδει τους αθλητές και τον ίδιο τον αθλητισμό γενικότερα στα συμφέροντα των πολυεθνικών και τον χορηγών, ενώ απ' την άλλη αποτελεί και ξεκάθαρο παράδειγμα της πολιτικής της ίδιας της Ολυμπιακής Επιτροπής και των Ομοσπονδιών να δοθεί καθολικά ο αθλητισμός στο κεφάλαιο, αντί να συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο πάλης για αλλαγή της κατάστασης και διεκδίκηση περισσότερων πόρων για τον αθλητισμό από το κράτος, όπως πρέπει να είναι υποχρέωσή του.

* * *

Εάν οι χορηγοί παρουσιάζονται σήμερα ως «από μηχανής θεός» που σώζει και ως η πλέον ιδανική λύση, παραδείγματα έως τώρα έχουν αποδείξει ότι κάθε άλλο παρά πανάκεια αποτελούν. Αντίθετα, λειτουργώντας πάντα με γνώμονα το κέρδος, είναι προφανές πως η επένδυσή τους θα γίνεται μόνο εκεί που υπάρχουν οι προϋποθέσεις επιτυχίας (αφού αυτή φέρνει τα κέρδη) ή σε ό,τι πουλάει περισσότερο στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Αυτές οι λογικές του ξεχωρίσματος της «ήρας απ' το στάρι» είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν στον αφανισμό αθλητές και αθλήματα που θεωρούνται μικρότερης εμπορικής αξίας ή δεν έχουν τις προϋποθέσεις διάκρισης. Το - πριν από λίγα χρόνια - παράδειγμα της πάλης που κινδύνεψε με αποβολή απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού χαρακτηρίστηκε απ' τη ΔΟΕ (και φυσικά τις πολυεθνικές - χορηγούς) ως μη εμπορική, είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά για τις λογικές και πρακτικές που εφαρμόζουν οι χορηγοί στον αθλητισμό.

Μπ. Τσ.

Φρούδες ελπίδες

Φρούδες ελπίδες

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για άλλο ένα «κατόρθωμά» της: Μειώνει την ανεργία! Και πασχίζει να το πιστωθεί πολιτικά, προβάλλοντας κάλπικη αισιοδοξία ότι έρχεται ανάκαμψη, άρα αρχίζουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Επομένως, εργαζόμενοι και άνεργοι μπορούν επίσης να αισιοδοξούν για καλύτερες μέρες. Η χτεσινή «Αυγή», μάλιστα, γράφει στο πρωτοσέλιδο για «δυναμική στην αγορά εργασίας». Που σημαίνει ότι δημιουργούνται συνθήκες γοργής μείωσης της ανεργίας. Και πασχίζει να το τεκμηριώσει με επιχειρήματα όπως: «Για έκτο συνεχή μήνα αυξάνεται η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα (...) Η αύξηση της μισθωτής απασχόλησης τον Ιούλιο ήταν η υψηλότερη καταγεγραμμένη από το 2001 μέχρι σήμερα για αυτόν το μήνα (...) Σχεδόν 20.000 νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν τον φετινό Ιούλιο, με ενθαρρυντική την παράμετρο ότι η αυξητική τάση εμφανίζει διάρκεια». Δεν μπορεί να κρύψει, βεβαίως, ότι πάνω από τις μισές νέες θέσεις είναι ελαστικής απασχόλησης. Το αποδίδει, όμως, στην κρίση και μιλά για «στοίχημα να συνδυαστεί η αύξηση της απασχόλησης με την επαναφορά της "κανονικότητας" στην αγορά εργασίας». Αν έτσι, όμως, έχουν τα πράγματα, προς τι τα πανηγύρια για «δυναμική»; Είναι το «τυρί στη φάκα» σε εργαζόμενους - ανέργους ότι αφού με την πολιτική της η κυβέρνηση αυξάνει τις θέσεις εργασίας, ε, πού θα πάει, θα φέρει και την «κανονικότητα»...
Δεν ξέρουμε τι εννοεί «κανονικότητα», αλλά αυτή η ασάφεια είναι ύποπτη και πάντως δεν εμπνέει καμιά σιγουριά για εργαζόμενους - ανέργους. Ακόμη και αν υπονοεί τον «αναπτυξιακό νόμο», που εκτός από τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου χρηματοδοτεί επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας. Αλλωστε, για «στοίχημα» μιλά, ενώ τις θέσεις τις δημιουργούν οι επιχειρηματίες. Αυτή η προπαγάνδα, όμως, πασχίζει να επιδράσει στις συνειδήσεις εργαζομένων - ανέργων, να περιμένουν, να ανεχτούν, να στηρίξουν την κυβερνητική πολιτική για φρούδες ελπίδες και κάλπικες προσδοκίες ότι θα έχουν και θα βρίσκουν δουλειά, αντί να οργανωθούν και να παλέψουν και γι' αυτό.
Αλλωστε, το αποτέλεσμα των παραπάνω θέσεων εργασίας προκύπτει ως ισοζύγιο προσλήψεων - απολύσεων. Τον Ιούλη, έγιναν 201.793 προσλήψεις και 182.512 απολύσεις. Κάποιες πολλές χιλιάδες εργαζομένων, λοιπόν, πέρασαν στην ανεργία. Ετσι ανακυκλώνονται. Κρύβει δε η κυβέρνηση ότι οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου συνεχίζουν να αποτελούν μία από τις κύριες μορφές απασχόλησης και να παρουσιάζουν αυξητική τάση. Για παράδειγμα, τον Ιούλη του 2013 έληξαν 40.348, τον Ιούλη του 2015 έληξαν 62.890 και τον φετινό Ιούλη έληξαν 73.134 συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Επίσης, το μήνα Ιούλη είναι αυξημένες οι θέσεις εργασίας λόγω εποχικότητας, βασικά στον τομέα του τουρισμού. Ακόμη, οι περισσότερες από τις μισές θέσεις εργασίας είναι προσωρινής και εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ κυριαρχούν και αυξάνονται οι ελαστικές μορφές εργασίας. Η τάση είναι παγκόσμια και μάλιστα στις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, ΗΠΑ, Γερμανία κ.α. Να γιατί η ασάφεια με το «στοίχημα της κανονικότητας» που προβάλλει η κυβέρνηση είναι ύποπτο, δεν εννοεί, γιατί δεν μπορεί να το πετύχει, μόνιμες και σταθερές θέσεις εργασίας με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο 8ωρο ή 7ωρο.
Και ένα ζήτημα ακόμη: Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, την περίοδο 2009 - 2014, καταγράφηκαν 800.000 άνεργοι. Με δεδομένο ότι έως το 2014 οι άνεργοι ήταν 1,5 εκατομμύριο, σημαίνει ότι την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και μάλιστα με τους μεγαλύτερους ρυθμούς στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, κοντά στο 5%, διπλάσιος του μέσου όρου της ΕΕ, υπήρχαν - δημιουργήθηκαν 700.000 άνεργοι. Αρα, η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, σε όποια φάση, ανάπτυξη ή κρίση (στην κρίση αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς). Να γιατί εργαζόμενοι και άνεργοι όχι μόνο δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις κάλπικες ελπίδες και προσδοκίες κυβέρνησης - κεφαλαίου για αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, στο δικό τους αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό δρόμο.

ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ Αθλια κατάσταση για χιλιάδες απλήρωτους ξένους εργάτες

ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ

Αθλια κατάσταση για χιλιάδες απλήρωτους ξένους εργάτες

ΡΙΑΝΤ - ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ.--
«Καθεστώς» σκλαβιάς που ταλαιπωρεί δεκάδες χιλιάδες ξένους μετανάστες στη Σαουδική Αραβία φαίνεται πως έχουν γίνει οι πολύμηνες καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων μισθών, πέρα από τις δύσκολες, συχνά απάνθρωπες, συνθήκες εργασίας υπό τις οποίες καλούνται να δουλέψουν με πενιχρούς μισθούς.
Οι πολύμηνες καθυστερήσεις μισθών σε βάρος Πακιστανών μεταναστών, τα προβλήματα υγείας και ασφάλισης αλλά και διατροφής τους συζητήθηκαν σε συνάντηση που είχαν την Πέμπτη στην πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, Ριάντ, ο Πακιστανός υπουργός αρμόδιος για θέματα Πακιστανών μεταναστών στο εξωτερικό, Πιρ Σιαγέντ Σαχ Ρασίντι, με τον Σαουδάραβα υπουργό Εργασίας, Μουφρέτζ Αλ Χακμπάνι, παρουσία του Πακιστανού πρέσβη στη Σ. Αραβία.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους, ο Πακιστανός πρέσβης σημείωσε ότι τα προβλήματα των απλήρωτων Πακιστανών μεταναστών συζητήθηκαν «εκτενώς και διεξοδικά». Σημείωσε ότι οι εργάτες που έχουν πληγεί περισσότερο είναι όσοι δούλευαν σε εργοτάξια των σαουδαραβικών κατασκευαστικών εταιρειών «Oger» και «Saad Contracting Company». Πρόσθεσε ότι ο αριθμός των Πακιστανών μεταναστών που έχουν μείνει απλήρωτοι επί μήνες στη Σ. Αραβία κυμαίνεται σήμερα μεταξύ 8.000 - 10.000 ατόμων.
Προ ημερών, ανάλογες συναντήσεις με τον Σαουδάραβα υπουργό Εργασίας είχαν οι ομόλογοί του από Ινδία και Φιλιππίνες, καθώς δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και από αυτές τις χώρες έχουν εγκλωβιστεί στη Σ. Αραβία δίχως χρήματα ή τρόφιμα, αδυνατώντας να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Εκπρόσωπος της πρεσβείας των Φιλιππίνων στο Ριάντ, μιλώντας χτες σε δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου, σημείωσε πως πολλοί Φιλιππινέζοι μετανάστες είναι απλήρωτοι πάνω από οκτώ μήνες και πως πλέον το πρόβλημα προσλαμβάνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης.
Πριν περίπου 10 μέρες, ο Σαουδάραβας βασιλιάς Σαλμάν υποχρεώθηκε να ανακοινώσει διάφορα αποσπασματικά μέτρα για την ανακούφιση των δεκάδων χιλιάδων απλήρωτων μεταναστών, υποσχόμενος επιδόματα σίτισης και στέγασης και δήθεν «αυστηρά» πρόστιμα στις εταιρείες που αφήνουν απλήρωτους επί μήνες τους εργάτες.