ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΓΝΩΣΤΑ

Κατά την περιοδεία του ανά την Ελλάδα στην Άρτα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά ισχυρή εντολή για να κάνει η Ελλάδα «μια μεγάλη φυγή στο μέλλον» με τη ΝΔ η οποία  «μπορεί να εκφράσει αυτό το κύμα πολιτικής αλλαγής» που το βλέπει παντού στη χώρα. Οι υποσχέσεις του για μείωση της φορολογίας  θέλει να έχουν παραλήπτη την περίφημη μεσαία τάξη, που κατηγορεί την κυβέρνηση Τσίπρα πως «ξετίναξε». Από την άλλη ο πρωθυπουργός από τη Ρόδο τονίζει ένα από τα διλήμματα  των εκλογών που είναι οικονομική ανάπτυξη με ασφάλεια στην εργασία ή αντίθετα με εργοδοτική αυθαιρεσία και παραβατικότητα. Οι δικές του υποσχέσεις βεβαιώνει πως αφορούν τους «πολλούς», στους οποίους οι προηγούμενοι φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης.

       Τα δυο κόμματα εξουσίας εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν για τις ικανότητές τους να ανταποκριθούν στις προσδοκίες σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό εκλογέων, με υποσχέσεις για οικονομική ανάπτυξη και εργασία, μετά την ολοκλήρωση εφαρμογής  των μνημονίων. Συγχρόνως, η  χρησιμοποίηση εννοιών όπως «μεσαία τάξη» και «πολλοί»  με την αοριστία τους και το νεφελώδη προσδιορισμό τους συσκοτίζει ταξικές διαφορές και συγκρούσεις, φιλοδοξώντας να απευθύνεται στην πλειοψηφία  του εκλογικού σώματος.

        Με τη ρητορική της υπεράσπισης της μεσαίας τάξης ή των πολλών ενώ φαίνεται πως η κυρίαρχη ιδεολογία βρίσκεται σε διάζευξη, όμως και οι  δύο πολιτικές εκφράσεις καταλήγουν να στηρίζουν την κυρίαρχη πολιτική των αστικών συμφερόντων  στο τέλος της ημέρας, αφού προηγουμένως όμως έχουν παραπλανήσει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Κάπως έτσι οι τρόποι παραπλάνησης με υποσχέσεις προς όλους και σε κανένα από πολιτικούς και κόμματα ανανεώνονται σε κάθε εκλογική περίοδο.

      Στην τελευταία δεκαετία της κρίσης κόμματα και κομματίδια, παραφυάδες της κυρίαρχης πολιτικής, παραπλανούν συστηματικά την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος με την ύπαρξή τους και μόνο, συμβάλλοντας στην απόκρυψη της ταξικής διάστασης της οικονομικής κρίσης και στην αποδοχή των μέτρων λιτότητας

        Αρχής γενομένης από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, όταν αναζητώντας οι εκλογείς τον καλύτερο διαχειριστή υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ με διαφορά 10.5% από τη ΝΔ, επιλέγοντας τον Γ. Παπανδρέου ο οποίος έπεισε πως για τις δυσκολίες των επόμενων χρόνων τα βάρη θα αφορούν αυτούς που « έχουν και κατέχουν», χρησιμοποιώντας κι αυτός νεφελώδεις χαρακτηρισμούς απόκρυψης των ταξικών διαφορών. Μόνο που  μετά τις προεκλογικές υποσχέσεις για μισθολογικές αυξήσεις, αύξηση δημόσιων επενδύσεων, αναμόρφωση φορολογικού συστήματος κλπ. με τη διαβεβαίωση πως υπάρχουν χρήματα,  οδήγησε τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης με τις συνέπειες αυτής της ενέργειας ανεξάντλητες να καθορίζουν το μέλλον. Μια δεκαετία μετά, το εκλογικό σώμα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μετά το γιό και εγγονό πρωθυπουργού μοιάζει να πείθεται από γόνο έτερου πρωθυπουργού πως θα διασφαλίσει τη μετάβαση στην καπιταλιστική κανονικότητα η οποία  θα μας επιστρέψει στο παρελθόν της ευμάρειας και θα εξασφαλίσει οικονομικές επιτυχίες. Είναι που η  ανάθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, νικητή στην πλειοδοσία υποσχέσεων, να αποκαταστήσει τον καπιταλισμό της εποχής του ΠΑΣΟΚ με αριστερές ευαισθησίες, δεν στέφθηκε  από την αναμενόμενη επιτυχία και η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, οι μη προνομιούχοι, οι πολλοί, η μεσαία τάξη και όποιο όνομα παίρνουν, νιώθοντας προδομένοι, ξαναγυρνούν σε παλιές αστικές αξίες –ΝΔ και Μητσοτάκη. Κι έτσι μικροαστικά στρώματα διαψευσμένα και νιώθοντας προδομένα από το ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουν σε ένα συντηρητισμό που απειλεί να εκτρέψει και να σταθεροποιήσει φασισμούς, με ποικίλα ορθώς πολιτικά όμως ονόματα.

          Από τις παρηγοριές των πρώτων χρόνων των μνημονίων με προτάσεις για δικαστικές λύσεις στο χρέος της χώρας που χαρακτηρίζονταν επαχθές, επονείδιστο, μη βιώσιμο από μια  αριστερά που σφετερίστηκε τους  λαϊκούς αγώνες, μετά από μια δεκαετία είμαστε πάλι έτοιμοι ν’ αρπαχτούμε από κενές υποσχέσεις για κανονικότητα ενός καπιταλισμού που δεν θα μας συνθλίψει, έχοντας επιστρέψει σ’  ένα πολιτικό σκηνικό αντίστοιχο  σχεδόν μ’ αυτό της προ κρίσης εποχής. Δέκα χρόνια άγριας καπιταλιστικής επίθεσης και δεν μπορούμε να αποσχιστούμε  από το ιδεολογικό πλέγμα του καπιταλισμού.

        Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών φαίνεται πως η εξαθλίωση και η ανασφάλεια που όλη αυτή τη δεκαετία απειλεί την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος το στρέφουν προς τη ΝΔ. Η επιστροφή στο παραδοσιακό συντηρητικό κόμμα της μεταπολίτευσης, που στον καιρό της κρίσης εμπλουτίστηκε με κάθε ακροδεξιό και φασιστικό στοιχείο, μοιάζει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μικροαστών εκλογέων για νόμο, τάξη, ασφάλεια, ηρεμία πάνω στα οποία οικοδομεί τον προεκλογικό της λόγο.

Στην εποχή της ανάπτυξης και της άνθησης του καπιταλισμού, τα μικροαστικά στρώματα, παρά τις εστίες δυσαρέσκειας τους που μπορεί να υπάρχουν, γενικά ακολουθούν και  υπακούουν  στην καπιταλιστική δύναμη. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο, από τη στιγμή που δεν την αμφισβητούν. Σε  συνθήκες όμως  της καπιταλιστικής ύφεσης και αδιεξόδου στην οικονομική κατάσταση, τα μικροαστικά στρώματα επιδιώκουν  και  προσπαθούν να χαλαρώσουν τα δεσμά της κυρίαρχης εξουσίας που νιώθουν να στρέφεται εναντίον τους. Για να στραφούν προς την εργατική τάξη που δεινοπαθεί κι αυτή και να συμμαχήσουν μαζί της θα πρέπει να αποκτήσουν τη βεβαιότητα πως έχει την ικανότητα να οδηγήσει σε ένα νέο δρόμο, να αντισταθεί στις επιθέσεις της κυρίαρχης πολιτικής με προοπτική επιτυχίας. Δεκαετίες όμως τώρα η σοσιαλδημοκρατία, σε όλες της τις εκφάνσεις,  επικέντρωσε όλες της τις προσπάθειες για να απομακρυνθεί από τη συνείδηση των εργαζομένων η ιδέα της ταξικής, ανεξάρτητης από την κυρίαρχη τάξη πολιτικής, για να απαξιωθεί κάθε αγωνιστική  και προς το συμφέρον τους δράση, για να εμφυτευτεί η πίστη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού, ώστε  το εργατικό κίνημα να υπονομεύεται και  χάνει τη δύναμή του. Έτσι  οι μικροαστοί βλέποντας ένα εργατικό κίνημα σε ύφεση χωρίς δυνατότητα επιβολής, του γυρνούν την πλάτη, αρνούνται να συνδέσουν μαζί του τη μοίρα τους κι έχοντας αισθανθεί και προδομένοι από τα πολιτικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, που απαξίωσε την Αριστερά, κατευθύνονται στη σιγουριά του γνωστού, την παλιά Δεξιά της ΝΔ.

            Γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη για υπερψήφιση του ΚΚΕ. Γιατί η πάλη για την πολιτική κυριαρχία ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη διεξάγεται και μέσα από τα αντίστοιχα πολιτικά κόμματα. Το ΚΚΕ φορέας της κομμουνιστικής ιδεολογίας που προκαθορίζει  τις κύριες αρχές της πολιτικής του δεν διαφωτίζει μόνο αλλά και οργανώνει την εργατική τάξη προσδίδοντας  στις δράσεις και ενέργειες οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό.

Τρελίτσα πουλάει η Έφη Αχτσιόγλου για την επταήμερη εργασία

Κατιούσα

Πραγματικό περιβόλι ήταν η χθεσινή προεκλογική εκπομπή του Αντέννα, αφού, μετά την επιλεκτική αμνησία του Γιάνη Βαρουφάκη, ακολούθησε η προσπάθει της υφ. Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου να μας πείσει ότι το 7ημερο που έχει υπογραφεί σε μια σειρά κλάδους επί ημερών της δεν είναι στην πραγματικότητα 7ημερο.
Ακολουθώντας την κυβερνητική γραμμή των ημερών, που θεωρεί πως μπορεί να χτυπήσει τη ΝΔ σχετικά με τις προτάσεις της για 7ημερη λειτουργία ή εργασία (έχουμε ακούσει και τις δύο εκδοχές, με τη γαλάζια παράταξη να τρέχει να “μεταφράσει” εκ των υστέρων δηλώσεις του προέδρου και υποψήφιας βουλευτού της), η Αχτσιόγλου μας διαβεβαίωσε πως η απαγόρευση της 7ημερης εργασίας υπάγεται σε αναγκαστικό δίκαιο.
Εκεί που πήγε η καρδιά μας στη θέση της, πετάχτηκαν όπως πάντα ως party poopers οι ενοχλητικοί κομμουνιστές να χαλάσουν την όμορφη ατμόσφαιρα. Έτσι λοιπόν, ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Γκιόκας, υπενθύμισε πως στον τουρισμό έχουν υπογραφεί συμβάσεις, με την υπογραφή της υπουργού που της καθιστά υποχρεωτικές (σε αντίθεση με τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, όπου συνειδητά δεν κηρύσσεται αυτή η υποχρεωτικότητα) οι οποίες ορίζουν πως από 1η Ιούνη ως 30 Σεπτέμβρη, όπως και από Δεκέμβρη ως Φλεβάρη, οι εργαζόμενοι, σε περίπτωση που η πληρότητα υπερβαίνει το 70%, μπορούν να εργάζονται και τις μέρες ανάπαυσής τους.
Ο παρών δημοσιογράφος της Αυγής, Κ. Πουλακίδας, βλέποντας την πολιτική του προϊσταμένη να ζορίζεται και να σφίγγει τα χείλη της, έσπευσε να αποδώσει τις ευθύνες για τέτοιες συμβάσεις στους συμβαλλόμενους, “ξεχνώντας” βολικά πως δε θα είχαν ισχύ χωρίς την υπουργική συναίνεση. Επιπλέον, όπως τόνισε ο Γιάννης Γκιόκας, η παρανομία της σύμβασης “καλύπτεται” με το γεγονός πως προβλέπεται η πληρωμή του 7ημερου.
Ακολούθησε και δεύτερο χτύπημα όμως, από το Νίκο Μπογιόπουλο αυτή τη φορά, που διάβασε τη σύμβαση της ιδιωτικοποιημένης ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που προβλέπει “πενθήμερη εργασία για όσους εργαζόμενους το αιτηθούν”, αλλά έως και 9ημερη εργασία “σε περιπτώσεις υπηρεσιακής ανάγκης”, με τους εργαζόμενους να “ρεφάρουν” με τρία ρεπό το μήνα. Όπως σημείωσε μάλιστα ο δημοσιογράφος, τα ίδια είχε υπογράψει και ο Μάκης Βορίδης ως υπουργός μεταφορών της ΝΔ το 2012.
Η Αχτισόγλου, μη μπορώντας να κρύψει τον εκνευρισμό της, και καλώντας ειρωνικά τους κομμουνιστές να “ζητήσουν συμβουλή εργατολόγου” πριν μιλήσουν, “ανέδειξε” τη “μεγάλη” διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ. Δηλαδή ότι ναι μεν μπορεί να υπάρχουν τώρα τέτοιες συμβάσεις, αλλά το αναγκαστικό δίκαιο για το 7ημερο τις υπερβαίνει κι είναι παράνομες, αλλά η ΝΔ θα κάνει τις παραβιάσεις νόμιμες. Όταν ο Νίκος Μπογιόπουλος επιχείρησε να επαναφέρει τη συζήτηση στην πραγματικότητα της αγοράς εργασίας, η υπουργός ισχυρίστηκε πως … έχει ενισχύσει τη ΣΕΠΕ κι έχει επιβάλει πολλά πρόστιμα για παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Επικαλέστηκε δηλαδή το ίδιο ΣΕΠΕ, που χρειάζεται με το υπάρχον προσωπικό οχτώ (8) χρόνια για να ελέγξει από μία φορά το σύνολο των ελληνικών επιχειρήσεων.
Έχοντας εκτεθεί ανεπανόρθωτα η υπουργός, πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα, για να επιδοθεί σε ένα ακόμα δικομματικό καβγαδάκι με την εκπρόσωπο τύπου της ΝΔ, Σοφία Ζαχαράκη, με αφορμή καταγγελία σε βάρος εργοδότη υποψήφιου βουλευτή της Πειραιώς. Τουλάχιστον παραδέχτηκαν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, γιατί λίγο ακόμα και θα μας έλεγαν πως δεν υπάρχει καμία μέρα με τέτοιο όνομα.
Δείτε το βίντεο από το 1.23.00 και μετά

Υπόσχεται στο ΣΕΒ πως η κυβέρνησή του θα πάρει «γρήγορες αποφάσεις»

  Πηγή: Eurokinissi

Tα διαπιστευτήριά του στους βιομηχάνους έσπευσε να δώσει ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Στο Σύνδεσμο των Βιομηχάνων παρείχε συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ενώ στους εργαζόμενους επιφύλαξε κάλπικα διλήμματα. 

«Η χώρα δεν έχει πλέον περιθώρια ούτε για πειράματα, ούτε για αστάθεια, ούτε για περιπέτειες», είπε, προσθέτοντας πως η χώρα χρειάζεται «ισχυρή κυβέρνηση με καθαρή εντολή». Προκειμένου, να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνειών για το πώς θα ερμηνεύσει τη λαϊκή ψήφο, ανέφερε πως η κυβέρνησή του θα πρέπει να είναι «ισχυρή» για να μπορεί να πάρει «γρήγορες αποφάσεις».


Σύμφωνα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, η ΝΔ έχει ξεκάθαρο σχέδιο για την επόμενη ημέρα. «Δεν κρύβουμε τις δυσκολίες. Από τη ΔΕΗ που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μέχρι τα εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Θα χρειαστεί σκληρή δουλειά για να αφήσουμε πίσω αυτά τα "πέτρινα" χρόνια», σημείωσε, καταφεύγοντας στη λογική της «καμένης γης» που συνήθως φέρνει νέα σκληρά μέτρα.

Ο πρόεδρος της ΝΔ χαρακτήρισε «αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα» του το στόχο της «ισχυρής ανάπτυξης», επισημαίνοντας πως «κλειδιά των επενδύσεων είναι οι μικρότεροι φόροι, η λιγότερη γραφειοκρατία και η ρευστότητα». Εκτός από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και τις άλλες φοροαπαλλαγές που θα περιέχει το πρώτο φορολογικό νομοσχέδιο που θα καταθέσει η ΝΔ το Σεπτέμβρη, έταξε στο κεφάλαιο ένα νέο χωροταξικό πλαίσιο και γρήγορη εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους προς τους ιδιώτες.

«Εμείς θα μειώσουμε φόρους και εισφορές, θα διευκολύνουμε τη ρευστότητα. Εσείς πρέπει να επενδύσετε στη χώρα, να πληρώνετε τους φόρους και τις εισφορές σας, να προστατεύετε το περιβάλλον και να είστε δίπλα στους εργαζομένους», σημείωσε απευθυνόμενος στο ΣΕΒ, λες και οι βιομήχανοι είναι τίποτα φιλάνθρωποι.

Για γέλια ήταν και η επισήμανσή του πως σε αντάλλαγμα για όλα αυτά τα φιλομονοπωλιακά μέτρα, «δεν θα συγχωρούνται» πρακτικές όπως η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, οι καθυστερήσεις πληρωμών και η εργασία εκτός του νόμιμου ωραρίου, δηλαδή όλα αυτά που πλέον είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στην αγορά εργασίας. Μάλιστα, το κάλεσμά του προς τους βιομηχάνους «να κάνουν συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία» μέσα από κάρτες κίνησης, διατακτικές σίτισης, κλπ και αυτός θα δώσει «αντίστοιχη έκπτωση φόρου», μπορεί να νομιμοποιήσει τις πρακτικές επιχειρήσεων που αντί για μισθό πληρώνουν σε είδος τους εργαζόμενους.

Εξίσου αστεία φαντάζει η προτροπή του προς τους επιχειρηματίες να ανταποκριθούν στο κάλεσμα «δημιουργικού πατριωτισμού» και να επιστρέψουν τα περίπου 10 δισ. ευρώ που έχουν σε τράπεζες του εξωτερικού.

902gr

Πώς τα σκυλιά κλέβουν με τα μάτια τους τις καρδιές των ανθρώπων Από iraklis3

Δύσκολα μπορεί να αντισταθεί κανείς στα μάτια των σκυλιών, ιδίως των κουταβιών. Μια νέα βρετανο-αμερικανική επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει πως το μυστικό βρίσκεται στο ότι -με το πέρασμα του χρόνου και προκειμένου να επικοινωνούν καλύτερα με τους ανθρώπους- η εξέλιξη χάρισε στα σκυλιά έναν μοναδικό μυ στα μάτια τους, που τους επιτρέπει να θυμίζουν μωρό και να «χειραγωγούν» τα ανθρώπινα συναισθήματα. Η μελέτη, η πρώτη του είδους της, συνέκρινε την ανατομία και τη συμπεριφορά των σκύλων και των στενότερων συγγενών τους, των λύκων, αποκαλύπτοντας ότι ενώ οι μύες του προσώπου των δύο ειδών είναι παρόμοιοι, υπάρχει μόνο στα μάτια των σκύλων ένας μικρός μυς στα φρύδια τους, που τους επιτρέπει να παίρνουν ένα…ακαταμάχητο βλέμμα με τρόπο που οι λύκοι δεν μπορούν (αλλά, βέβαια, ποιός θα ήθελε να κοιτάξει για ώρα ένα λύκο στα μάτια…).
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την ψυχολόγο δρα Τζούλιαν Καμίνσκι του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), ανέφεραν ότι ο συγκεκριμένος μυς που σηκώνει τα φρύδια, κάνει τα σκυλίσια μάτια να φαίνονται μεγαλύτερα και να θυμίζουν πότε μωρό και πότε λυπημένο άνθρωπο. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτό γεννά στους ανθρώπους μια αντανακλαστική αντίδραση τρυφερότητας απέναντι στα σκυλιά, ιδίως τα κουτάβια

Και πάλι αντισταλινισμός – αντικομμουνισμός! (Με αφορμή αφιέρωμα του περιοδικού ALL ABOUT HISTORY)

Από Αλέκος Χατζηκώστας 

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Κυκλοφόρησε –ως ένθετο στη εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (15/6) -το ιστορικό περιοδικό “ALL ABOUT HISTORY” με πολυσέλιδο αφιέρωμα (9 σελ.) στο Ι.Β. Στάλιν.

Και μόνο οι τίτλοι του αφιερώματος, αποκαλύπτουν και το περιεχόμενο: «Ο πατερούλης ή ο τελευταίο δικτάτορας της Ρωσσίας;», «Η στιβαρή εξουσία του μεγάλου γητευτή που κυβέρνησε σκορπίζοντας τον θάνατο και την καταστροφή».

Προφανώς και δεν πρόκειται για σοβαρή ιστορική μελέτη, αλλά απλά για συρραφή των όσων συκοφαντικών κατά καιρούς έχουν «φορτωθεί» από την αντίδραση στις «πλάτες» του ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος και της ΕΣΣΔ στη δύσκολη και εξαιρετικά σύνθετη εκείνη περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.

Ενδεικτικά- ξεφυλλίζοντας κανείς το αφιέρωμα μπορεί να διαβάσει κανείς τα παρακάτω «μαργαριτάρια»:

 «Περιφρονημένος από πολλούς, αλλά είδωλο για το κοινό του που τον λάτρευε, ο Στάλιν έβαψε τη Σοβιετική Ένωση κόκκινη με ένα από τα βάρβαρα και αιματοβαμμένα καθεστώτα στη ιστορία» (Μάλιστα παρουσιάζει και σχετικό πίνακα εμφανίζεται υπεύθυνος για 20 εκατομμύρια θανάτους με πρωταθλητή τον ΜΑΟ με 40 εκατομμύρια και πριν τον Χίτλερ που έχει 11 εκατομμύρια θανάτους)

«Ο Στάλιν ήταν πολύ ανασφαλής για την εμφάνιση του και απέλυε τους καλλιτέχνες που δεν τον απεικόνιζαν με κολακευτικό τρόπο» (σ.σ εξόχως ψυχολογική ερμηνεία…)

«Ο Στάλιν ήταν θαυμαστής ταινιών γουέστερν και οργάνωνε προβολές στον ιδιωτικό του κινηματογράφο» (σ.σ Ας έκαναν και μία αναφορά τουλάχιστον για την πρωτοφανή ανάπτυξη του κινηματογράφου στην ΕΣΣΔ την εποχή εκείνη…)

«Ο Στάλιν διέταξε έναν επιστήμονα να δημιουργήσει ένα υβρίδιο από άνθρωπο και πίθηκο- και όταν εκείνος απέτυχε, συνελήφθη και εξορίστηκε» (σ.σ Το άρθρο διανθίζεται και με επιστημονική φαντασία..)

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερος. Όμως εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι σαφώς πρόκειται για ανυπόστατες και χιλιοειπωμένες αστειότητες που δεν σηκώνουν ιστορικές και με σοβαρότητα απαντήσεις.

Το ερώτημα όμως είναι άλλος: Γιατί τώρα ένα τέτοιο «αφιέρωμα».

Ο πρώτος λόγος είναι γιατί οι ιδεολογικοί ταγοί του συστήματος γνωρίζουν (και πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην πρώην ΕΣΣΔ το αποδεικνύουν) ότι η μνήμη του Ι.Β. Στάλιν παραμένει άσβεστη, όπως και γενικότερα τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού παρά τους τόνους λάσπη που έχει ριχτεί.

Ο δεύτερος (ίσως) έχει να κάνει και με την πολιτική συγκυρία στη χώρα μας (βουλευτικές εκλογές, χρεοκοπία «κυβερνώσας αριστεράς»- ΣΥΡΙΖΑ) και την προσπάθεια να συκοφαντηθεί κάθε διέξοδος προς την αναγκαία ιστορικά και ρεαλιστική ριζική αλλαγή της καπιταλιστικής κοινωνίας, εμφανίζοντας την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης  στη ΕΣΣΔ ως κάτι «αιμοβόρο», «αιμοσταγές» κλπ. και όχι απλά ως «ουτοπία».

Πάντως για το τέλος κρατάμε το κομμάτι της συνέντευξης ενός κάθε άλλου παρά κομμουνιστή καθηγητή (Geofrey Roberts) που φιλοξενεί: «…Αν ο Στάλιν δεν είχε αποδώσει καλά στη διάρκεια του πολέμου, το σύστημα θα κατέρρεε από τα συντριπτικά πλήγματα που δεχόταν. Ο Στάλιν ήταν αναντικατάστατος».

Ζοζέ Σαραμάγκου, σε όλη τη ζωή του πάλεψε για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση Από atexnos

Ο νομπελίστας κομμουνιστής Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου γεννήθηκε 16 Νοέμβρη 1922 στο χωριό Aζινιάγκα της Πορτογαλίας. Ήταν παιδί ακτήμονων χωρικών, που για να επιβιώσουν μετεγκαταστάθηκαν στη Λισαβόνα.
Στα 12 του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο και για περίπου μία διετία εργάστηκε ως κλειδαράς. Στη συνέχεια, εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας της οικογένειάς του, γράφτηκε σε τεχνική σχολή, αντί για το κλασικό γυμνάσιο που ήθελε. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε για δύο χρόνια ως μηχανικός αυτοκινήτων. Αλλά ο νεαρός Σαραμάγκου είχε πάθος με τα Γράμματα, με την ανάγνωση, τη μάθηση και τελικά το γράψιμο.
Αυτομόρφωτος ο Σαραμάγκου, έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες, μεταξύ άλλων εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος, ως υπάλληλος εκδοτικών οίκων και συνεργάτης πολλών εφημερίδων. Εργάστηκε στην εφημερίδα «Diario de Νoticias» ως το 1975, όταν πλέον μπορούσε να ζήσει αξιοπρεπώς από τα συγγραφικά δικαιώματα των βιβλίων του.
Το πρώτο του μυθιστόρημα «Γη της Αμαρτίας» εκδόθηκε το 1947. Μετά από 19 χρόνια εξέδωσε την ποιητική ανθολογία «Os Poemas Possiveis».
Το 1964 εντάχθηκε στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Απρίλη του 1974 συμμετείχε στην «Επανάσταση των Γαριφάλων», που οδήγησε στην πτώση της χούντας του Σαλαζάρ.
Το δεύτερο μυθιστόρημά του ήταν το «Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας» (1977). Ευρέως γνωστός έγινε με το «Χρονικό του μοναστηριού» (1982).
«Σκάνδαλο» θεωρήθηκε, το 1992, το βιβλίο «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον». Το βιβλίο πολέμησε λυσσαλέα η Εκκλησία. Η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και ο συγγραφέας κατηγόρησε την κυβέρνηση για λογοκρισία.
Στην παρουσίαση της τελευταίας νουβέλας του, το 2009, δήλωσε ότι «η Βίβλος είναι ένα εγχειρίδιο κακής ηθικής και ένας κατάλογος με ό,τι χειρότερο έχει η ανθρώπινη φύση».
Το 1993 ο Σαραμάγκου εγκατέλειψε την Πορτογαλία και έζησε αυτοεξόριστος στο Λανθαρότ (το τέταρτο μεγαλύτερο νησί των Καναρίων Νήσων), ενώ το Νοέμβρη του 2009 εξέδωσε το τελευταίο του αλληγορικό μυθιστόρημα «Κάιν».
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου συμμετείχε σε συνέδρια και συναντήσεις σε όλον τον κόσμο για λογοτεχνικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Αγωνίστηκε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο της τον άνθρωπο και το σεβασμό των δικαιωμάτων του και όχι το κέρδος.
Εξέφραζε πάντα την αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους λαούς όπου Γης, στη σοσιαλιστική Κούβα απαιτώντας την άρση του βάρβαρου αποκλεισμού από τις ΗΠΑ και μέχρι την τελευταία του πνοή σταθερός στα ιδανικά του πάλευε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Σε κάθε ευκαιρία, δε δίσταζε να συστήνεται όχι μόνον ως άθεος, αλλά και ως κομμουνιστής .

«Ο κομμουνισμός είναι στις ορμόνες μου. Όπως το σώμα μου έχει ορμόνες που κάνουν τα γένια μου να μεγαλώνουν, έτσι έχει κι ορμόνες που με κάνουν κομμουνιστή. Δεν πρόκειται να αλλάξω, θα ήταν ντροπή να γίνω κάποιος άλλος».

Τα τελευταία γράμματα του στελέχους του ΚΚΕ και ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού, Πάνου Αλεξιά, πριν από την εκτέλεσή του το 1949

 Μικρές σελίδες ενός μεγάλου αγώνα

Το γράμμα του Πάνου Αλεξιά στους γονείς του (Αρχείο ΚΚΕ)

Μία προς μία, οι αμέτρητες σελίδες της Ιστορίας του λαϊκού κινήματος συνεχίζουν να προσφέρουν συγκίνηση και γνώση στις γενιές που παίρνουν τη σκυτάλη, σ' αυτόν τον σκληρό μα και πανέμορφο αγώνα για την κοινωνική - ταξική απελευθέρωση.Ξεχωριστή θέση σ' αυτό το βιβλίο της γνώσης αποκτούν οι μικρές σελίδες μιας μεγάλης ζωής, αυτής των αγωνιστών του λαϊκού κινήματος που έπεσαν στην πρώτη γραμμή.

Διαβάζοντας τα υλικά που συνεχίζουν να φτάνουν ως προσφορά στο Αρχείο του ΚΚΕ και παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα http://arxeio.kke.gr/, ξεχωρίσαμε και παρουσιάζουμε σήμερα μια τέτοια «μικρή σελίδα». Είναι δυο γράμματα που στάλθηκαν από έναν 24χρονο κομμουνιστή λίγο πριν από την εκτέλεσή του.

«Ζητώ να συνεχίσουν τον αγώνα που άφησα μεσοστρατής»

 

Διαβάζουμε:

«Σεβαστοί μου γονείς

ίσως και χωρίς αμφιβολία ύστερα από λίγες ώρες θα βρίσκομαι μπροστά στο απόσπασμα.

Και μια και φέρνω από σας υποχρεώσεις τόσες όσες όχι τ' άλλα τα παιδιά σας, είμαι υποχρεωμένος προτού πέσω να σας πω την καρδιά μου.
Στον αγώνα, που μπήκα, μπήκα χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω. Ομως τον καιρό που κρατούσα το ντουφέκι πείστικα ότι ο αγώνας είναι τίμιος και γι' αυτόν πεθαίνω.

Κάνοντας απολογισμό της όλης ζωής που έζησα βλέπω ότι κανέναν δεν πείραξα και ότι κανένα κακό δεν έκανα. Γι' αυτό κι αν ζούσα τον ίδιο δρόμο θ' ακολουθούσα. Δεν θέλω να λυπηθείτε για τον άδικο σκοτομό μου. Στα δε πολυαγαπημένα μου αδέρφια πέστε τους ότι δεν ατίμασα ούτε το Αλεξέικο ούτε το Αγγελοπλέικο όνομα. Επεσα σαν άνδρας και σαν Ελληνας. Ζητώ από αυτούς να συνεχίσουν τον αγώνα που εγώ άφησα μεσοστρατής.

Ζήτω το ΚΚΕ

Σας φιλώ για τελευταία φορά
Πάνος».


Στο χαρτί γραμμένο υπηρεσιακά:

Το γράμμα του Πάνου Αλεξιά στους άλλους συγγενείς (Αρχείο ΚΚΕ)

Εκτελέσθη την 31 ΙΑΝ 1949 εν Αγριλιά ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ.

 

«Συγνώμη που δεν σας έκανα το χατήρι»

Από τον ίδιο αποστολέα και το επόμενο γράμμα:

«Πολυαγαπημένοι μου θείοι, θείες, ξαδέρφια και ξαδερφάδες.

Μέσα από το κελί του θανάτου και λίγες ώρες προτού φθάσω στο απόσπασμα του θανάτου θα σας πω λίγα λόγια.

Σε όλους σας έχει επικρατήσει η γνώμη ότι, ό,τι έκανα, το έκανα γιατί δεν με πίεσαν οι γονείς μου.

Οχι, πεθαίνω μόνον και μόνον γιατί έτσι εγώ νόμιζα πως ήταν σωστό.

Από σας που πολύ σύντομα θα χρησιμοποιείται το όνομά μου προς τιμή σας ζητώ να κοιτάτε τους γονείς μου τώρα που τ' άλλα παιδιά τους βρίσκονται μακρυά.

Σας ζητώ συγνώμη (και παράλληλα σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας) να με συγχωρέσεται για το ότι δεν σας έκανα το χατήρι.

Σας φιλώ για τελευταία φορά

ο αγαπημένος σας Πάνος».

Ακτινοβολούσε θάρρος, λεβεντιά

 

Ποιος ήταν ο Πάνος; Διαβάζουμε στο βιβλίο του Αριστείδη Θεοχάρη (Στεριάς) «Στη Στερεά Ελλάδα με το Δημοκρατικό Στρατό 1945 - 1949», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»:

«Στη συνοικία του Aγίου Δημητρίου, η οικογένεια Aλεξιά, Πάνος, Xρήστος και Kώστας, ξεχώριζε για την καθημερινή αγωνιστική παρουσία της.

(...) Την περίοδο της Κατοχής, στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας το Aγρίνιο, με το αγωνιστικό του παράδειγμα, ακτινοβολούσε σε όλη την Αιτωλοακαρνανία. Δημιούργησε το Αρχηγείο Δυτικής Στερεάς, το οποίο εξελίχτηκε στο 2/39 Σύνταγμα του EΛAΣ που δοκιμάστηκε στη φωτιά και το σίδερο και βγήκε νικητής στην κάθε αναμέτρηση με τον κατακτητή.

(...) Στις 3 Αυγούστου (1946), μετά την αποτυχία της ομάδας και τη δολοφονία του Eπαμεινώνδα, συνέλαβαν 58 αγωνιστές και τους πέρασαν στρατοδικείο στις 18.10.46. Με απόφαση του στρατοδικείου Μεσολογγίου καταδικάστηκαν αρκετοί σε ισόβια, ορισμένοι, ενώ ήταν ήδη στη φυλακή, ξαναδικάστηκαν σε θάνατο κι εκτελέστηκαν.

Η ληξιαρχική πράξη θανάτου με αναγραφή της απόφασης του στρατοδικείου (από το βιβλίο του Αριστείδη Θεοχάρη «Στη Στερεά Ελλάδα με το Δημοκρατικό Στρατό 1945 - 1949», «Σύγχρονη Εποχή»

(...) Πολλά στελέχη και μαχητές του Aγρινίου στάλθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Aνάμεσά τους (...) ο Πάνος Aλεξιάς (Σταυραδελφός), αξιωματικός του EΛAΣ, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Πόλης του KKE, υπεύθυνος για τη Λαϊκή Aυτοάμυνα, ένα μεγάλο παλικάρι που ακτινοβολούσε θάρρος, λεβεντιά, εξωτερική και εσωτερική ομορφιά, στοιχεία που βρίσκουν την έκφρασή τους στο γράμμα προς τον πατέρα του, γραμμένο πριν την εκτέλεσή του (...) ο Σωτήρης Θεοδωρόπουλος, μέλος της AE και της EΠ του KKE, νόμιμος εκπρόσωπος του Κόμματος, υπέροχος κομμουνιστής, αισιόδοξος, πρόθυμος και στα δύσκολα, είναι ικανός να διεισδύσει στα κέντρα των αντιπάλων και να εξασφαλίσει τις πιο έμπιστες πληροφορίες. Ξανθός, γαλανομάτης με πρόσωπο διανοούμενου, αφοσιωμένος στην υπόθεση του αγώνα, ξεδιπλώνει πτυχές της ολοκληρωμένης συγκρότησής του στο γράμμα προς τον πατέρα του την παραμονή της εκτέλεσής του. O Σωτήρης εκτελέστηκε στις 22 Γενάρη στον Αγριλιά Μεσολογγίου. Μια μέρα νωρίτερα έγραψε το γράμμα - υποθήκη που φανερώνει το ανθρώπινο μεγαλείο. "...Mε δίκασαν όχι γιατί ήμουνα κανένας κλέφτης, εγκληματίας, όχι γιατί ήμουνα προδότης, αλλά γιατί ήμουνα Ελληνας, πατριώτης, κομμουνιστής... Πεθαίνω περήφανος για ό,τι είμαι. Θέλω να 'σαι περήφανος για μένα. Είμαι παιδί του λαού, γέννημα και θρέμμα και γι' αυτό δίνω το αίμα μου... Χιλιάδες αδέλφια μου πήραν πριν από μένα τον ίδιο δρόμο... Δε θέλω εκδίκηση, κάντε ό,τι συμφέρει το λαό".

 (...) Πάνος και Σωτήρης, συνεργάτες και συνδημιουργοί της οποιασδήποτε αγωνιστικής δραστηριότητας στο Αγρίνιο στα χρόνια 1945-46 (...) Το Αγρίνιο έχανε με το θάνατό τους δύο αξιόλογα παιδιά του, το Κόμμα δύο ικανά στελέχη».

Σύντομη ζωή, μεγάλο εκτόπισμα

 

Ο Πάνος Αλεξιάς με τη στολή του ΕΛΑΣ (Αρχείο ΚΚΕ)

Την εικόνα συμπληρώνει το σημείωμα της Τομεακής Επιτροπής Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, με το οποίο έφτασαν στο Αρχείο του ΚΚΕ οι δύο επιστολές:

 «Ο Πάνος Αλεξιάς γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1922. Ηταν ο πρώτος από τα τρία παιδιά της οικογένειας του Κώστα Αλεξιά (τα άλλα δύο ήταν ο Βασίλης και ο Χρήστος).

Υπήρξε μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Πόλης Αγρινίου του ΚΚΕ και ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ. Από τους πρωτεργάτες της λαϊκής αντίστασης στην τρομοκρατία και το όργιο των Χιτών και ταγματασφαλιτών στο Αγρίνιο. Το 1945 προσπάθησε να βγει στο βουνό με το τμήμα Επαμεινώνδα και συνελήφθη το 1945. 
Εκτελέστηκε στις 31/1/1949 στην Αγριλιά Μεσολογγίου, μετά από απόφαση του έκτακτου Στρατοδικείου Μεσολογγίου.

Πριν την εκτέλεσή του άφησε δύο γράμματα. Το ένα γράμμα προς τους γονείς και τα αδέλφια του, που ήταν επίσης στρατευμένοι στον αγώνα που έδινε ο ΔΣΕ και βρίσκονταν είτε στην εξορία είτε στο βουνό. Το άλλο γράμμα, προς το ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον, το οποίο προσπάθησε με χίλιους τρόπους να τον αποτρέψουν από το δρόμο που είχε διαλέξει και να κάνει δήλωση μετανοίας.

Τα δύο αυτά γράμματα μαζί με τα ματωμένα ρούχα του έφτασαν στο σπίτι των γονιών του, οι οποίοι τα κρατούσαν κρυμμένα.

Τα γράμματα σώθηκαν χάρη στην προσπάθεια των αδελφών του και του πατέρα του Κώστα Αλεξιά, ο οποίος τα είχε βάλει σε πλαστική διάφανη θήκη, συραμμένη γύρω - γύρω με δέρμα. Οι γονείς του έβαλαν μέσα στη θήκη και το λουλούδι που κρατούσε ο Πάνος Αλεξιάς πριν τον εκτελέσουν, ένα γιούλι.

Το 1967, η δικτατορία έψαξε να τα βρει στο σπίτι του πατέρα του, αλλά δεν τα κατάφερε, γεγονός που έγινε αφορμή να κυνηγηθούν ξανά τα αδέλφια του. Τα γράμματα δεν βρέθηκαν γιατί ήταν κρυμμένα στο πίσω μέρος ενός κάδρου που απεικόνιζε ένα τοπίο.

Ο Πάνος Αλεξιάς ήταν και ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού, ιστορικής ομάδας της πόλης του Αγρινίου, που ιδρύθηκε το 1926 και έχει ιδιαίτερη σχέση με την εργατική τάξη της πόλης και πιο συγκεκριμένα με τους καπνεργάτες».


 Ριζοσπάστης  Σάββατο 15 Ιούνη 2019 - Κυριακή 16 Ιούνη 2019 
 

Κόμματα «μίας χρήσης»…

        

17-06-2019

Από αστικά κόμματα «μίας χρήσης», που όπως δημιουργήθηκαν έτσι και διαλύθηκαν, ο λαός μας έχει γνωρίσει πολλά: ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, Οικολόγοι – Πράσινοι κ.ά. Συνήθως όλα όταν πρωτοεμφανίζονται συνοδεύονται από χαρακτηρισμούς όπως «νέο», «καινοτόμο», «πρωτοποριακό», «σύγχρονο» κ.λπ. Δεν αργούν όμως να αποδειχθούν το ίδιο «παλιά» με τα άλλα αστικά κόμματα. Παλιά επειδή αποτελούν εκφραστές – με διαφορετικές παραλλαγές και τρόπους – του ίδιου ξεπερασμένου, αντιδραστικού συστήματος. Γι’ αυτό έχουν την ίδια κατάληξη στηρίγματα κυβερνήσεων ή των κυβερνητικών πολιτικών, ενώ στελέχη τους μεταγγίζονται στους ισχυρότερους πόλους του πολιτικού συστήματος προκειμένου να εξυπηρετηθούν δικομματικά ή διπολικά σχέδια. Άλλωστε στρατηγικές διαφορές δεν έχουν μεταξύ τους. Ο ρόλος τους χρήσιμος για το πολιτικό σύστημα που υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ, επιζήμιος ταυτόχρονα για το λαό. Ο βασικός τους ρόλος βρίσκεται στην «αποθήκευση» της δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας απέναντι στα βασικά αστικά κόμματα, προκειμένου αυτή να μη διοχετευτεί σε κατευθύνσεις ριζοσπαστικές. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτά τα κόμματα χαρακτηρίζονται αναχώματα.

Τέτοιο ρόλο στις σημερινές συνθήκες αναλαμβάνει, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Βαρουφάκης με το ΜΕΡΑ25. Βεβαίως εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια κίνηση που έχει αναφορά σε επίπεδο ΕΕ. Το δίκτυο DiEM25 είναι ένα δίκτυο κινήσεων το οποίο ανεξάρτητα από το πολιτικό βάρος και την εμβέλειά του, συνδέεται με διεργασίες που συντελούνται σε επίπεδο ΕΕ και αφορούν προβληματισμούς και διαπάλη για το μέλλον και την εμβάθυνση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που διεξάγεται ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα της ΕΕ (Γερμανία – Γαλλία – Ιταλία) και με την παρέμβαση τμημάτων των ΗΠΑ. Πολλά άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις παλιότερες σχέσεις του Γ. Βαρουφάκη με το δίκτυο του Αμερικανού μεγαλοεπιχειρηματία Τζ. Σόρρος, παρόλο που ο ίδιος υποστηρίζει ότι έχει έρθει σε ρήξη μαζί του.

Μια σειρά από βασικές θέσεις του ΜΕΡΑ25 φανερώνουν το χαρακτήρα του κόμματος, αφού δεν αμφισβητεί σε τίποτα την κυρίαρχη πολιτική, τους στρατηγικούς στόχους των επιχειρηματικών ομίλων. Έτσι, προσπαθεί για άλλη μια φορά να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει «έξυπνη και στοχευμένη οικονομική πολιτική» που να υπηρετεί και την ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα. Επικεντρώνει στην αναδιάρθρωση του χρέους και ιεραρχεί την «πράσινη ανάπτυξη». Αποδέχεται τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά προτείνει την «έξυπνη χρήση του βέτο» μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για την υπεράσπιση των «δίκαιων της χώρας». Βάζει στόχο να αλλάξει την ΕΕ, να την κάνει προοδευτική κ.λπ. Λίγο – πολύ δηλαδή μια απ’ τα ίδια, αμπαλαρισμένα σε καινούργιο περιτύλιγμα. Όλα αυτά τα έχουν ξαναπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκράτες, νεοαριστεροί, πράσινοι και οικολόγοι σε όλη την ΕΕ. Γι’ αυτό άλλωστε δεν διστάζει να ομολογεί ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ακόμα και με τη ΝΔ αν χρειαστεί, σε ένα τέτοιο πλαίσιο…

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την πορεία και το ρόλο του ίδιου του Γ. Βαρουφάκη την περίοδο του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, καταλαβαίνουμε ότι είναι «άνθρακες ο θησαυρός» για το λαό. Βεβαίως σήμερα εμπειρία υπάρχει, το «έργο» το έχουμε ξαναδεί. Ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, όσοι έχουν σχέση και δεσμούς με το εργατικό – λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν, επενδύοντας σε ένα καραμπινάτο κόμμα του κεφαλαίου με «ριζοσπαστικό» και «αντισυστημικό» αμπαλάζ. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για πειράματα με προδιαγεγραμμένο τέλος, για νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

FacebookTwitter