Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!

              

Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών. Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ! Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του! Ήταν όλοι κομμουνιστές. Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!

Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη! Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή. Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της! Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!

Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια! Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.

Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος! Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ! Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής! Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του! Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο! Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη. Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή! Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»! Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του θείου μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα αθάνατα σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!

Ανδρομάχη Συμέλα Νικολαΐδου

Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»;

Ο Νίκος Μπογιόπουλος απαντά στις ασυνάρτητες γελοιότητες της Εύας Καϊλή που έγραψε πως "κομμουνιστές σκότωσαν τον παππού της" και την διασύρει χωρίς έλεος.
Διαβάστε το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον imerodromo, που ακολουθεί: 
«Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».
Είναι γνωστή η παραπάνω κραυγή πολιτικής (και ιστορικής) απόγνωσης που πρόσφατα βγήκε από τα χείλη της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ κυρίας Εύας Καϊλή, η οποία με την μαρτυρία της πρόσθεσε το δικό της λιθαράκι αλήθειας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι τα… εγκλήματα των κομμουνιστών.
Που έγιναν αυτά που λέει η κυρία Καϊλή; Στην Κωνσταντία Μακεδονίας, όπως μας πληροφόρησε.
Μόνο που, ξέρετε, με την διήγηση της κυρίας Καϊλή υπάρχουν μερικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια: Δεν συμφωνούν οι ημερομηνίες…
Εξηγούμαστε:
1) Το μόνο γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο συμβάν την περίοδο του Εμφυλίου στην Κωνσταντία Μακεδονίας (έργο του μεταβαρκιζιανού κράτους, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω το μυαλουδάκι  της κυρίας Καϊλη) λαμβάνει χώρα τον Φλεβάρη του 1947. Τότε, λοιπόν, θα ήταν που οι «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού» της Εύας. Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να της «σκότωσαν τον παππού», να «έκαψαν» και «καταλήστεψαν σπίτια» μετά το ’49, αφού μετά το 1949 οι «εγκληματίες κομμουνιστές» είχαν βρει αυτό που τους άξιζε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα Μακρονήσια και στον Αη Στράτη – και ουχί… Αη Στρατή (!) όπως τον εκφωνούσε στο MEGA η κυρία Καϊλή.
2) Όπως μαθαίνουμε η κυρία Καϊλή γεννήθηκε το 1978 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AE). Και τώρα θα πείτε και τι μας νοιάζει και γιατί ασχολούμαστε με την ηλικία μιας κυρίας. Απάντηση: Περιμένετε…
 3) Στις 9/6/2014 δημοσιεύτηκε άρθρο αφιερωμένο στην κυρία Καϊλή στο «Πρώτο Θέμα» με προσωπικές της φωτογραφίες και περιγραφές από την προσωπική της ζωή (http://www.protothema.gr/politics/article/385706/o-europaradeisos-ehei-plana-gia-tin-eua/). Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:
α) «Ο πατέρας της, Αλέξανδρος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Λύκειο και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ. Στα 23 του χρόνια έχει ήδη γίνει πατέρας της Εύας…»
Αλλά: Αν ο πατέρας της Εύας – που, παρεμπιπτόντως  παλιότερα ρεπορτάζ ανέφεραν ότι ο πρωην υπουργός Υγείας Αδωνης Γεωργιαδης τον είχε διορίσει πρόεδρο του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου (http://www.koutipandoras.gr/article/resital-axiokratias-apo-adoni-poy-diorise-ton-patera-tis-kaili-proedro-toy) –  το 1978 που γεννήθηκε η Εύα ήταν 23 ετών, τότε εκείνος γεννήθηκε το 1955. Συνεπώς τον μπαμπά του μπαμπά της Εύας δεν μπορεί να τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» το 1947, γιατί τότε εκείνος δεν θα μπορούσε – οχτώ χρόνια αφότου τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» – να έχει γεννήσει τον μπαμπά της Εύας και έτσι η Εύα δεν θα είχε παππού…
Μήπως, όμως, οι εγκληματίες κομμουνιστές «σκότωσαν τον (άλλον) παππού» της Εύας, τον παππού, δηλαδή, από την μεριά της μαμάς της;
Αυτή η εκδοχή θα ήταν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, αλλά και πάλι το ίδιο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», στηριγμένο σε διηγήσεις της ίδιας της Εύας, περιπλέκει τα πράγματα. Ιδού πως μας λέει το δημοσίευμα ότι η Εύα περνούσε σαν παιδάκι τα καλοκαίρια της:
β) «…τα ξένοιαστα καλοκαίρια στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου ζούσε ο παππούς και η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, ήταν οι στιγμές όπου αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της».
Τι μαθαίνουμε εδώ; Μα ότι μετά το 1978 που γεννήθηκε η Εύα, η Εύα ζούσε ξένοιαστα καλοκαίρια με τον ολοζώντανο παππού (και την γιαγιά) από την μεριά της μαμάς της.
Συνεπώς – από το 1978 και μέχρι τουλάχιστον που η Εύα ήταν παιδούλα – ούτε αυτόν τον παππού της Εύας τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές». Εκτός αν η Εύα τα ξένοιαστα καλοκαίρια, όταν και «αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της», τα περνούσε με το φάντασμα του παππού της…
Βεβαίως δεν αρνούμαστε ότι η κυρία Καϊλή γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την οικογενειακή της κατάσταση. Ίσως όχι τόσο καλά όσο κατέχει την ιστορία περί τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», αλλά (θα πρέπει να) την γνωρίζει.
Την επόμενη φορά, συνεπώς, που θα μιλήσει για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ας κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις σε εκείνο το αφιέρωμα που της είχε κάνει το «Πρώτο Θέμα».
Μέχρι τότε, πάντως, εμείς ενθυμούμενοι πως αντιμετώπιζαν τέτοια θέματα οι δικοί μας παππούδες, δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε: «Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»;

Το οικονομικό θαύμα της ΕΣΣΔ επί Στάλιν

 

Από atexnos3 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Και τι δεν ακούστηκε, και δε γράφτηκε από τους διάφορους «σταλινολόγους» αντικομμουνιστές αυτήν την περίοδο. Από «σταλινικά εγκλήματα» μέχρι… «μισθούς Στάλιν» περιείχε ο ανιστόρητος αντικομμουνιστικός αχταρμάς των ημερών. Τι κι’ αν πέρασαν 64 χρόνια από το θάνατο του, ο σοβιετικός ηγέτης συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο αισχρών συκοφαντιών και ιστορικών διαστρεβλώσεων από τους απολογητές του καπιταλισμού. Με αιχμή του δόρατος τον Στάλιν, αστοί και οπορτουνιστές επιχειρούν να χτυπήσουν τον Σοσιαλισμό, να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν τις ιστορικές κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ τον 20ο αιώνα και να βάλουν εμπόδια στους σύγχρονους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες.

Τίθεται, λοιπόν, το εξής ερώτημα: Γιατί τέτοιο μίσος, τέτοιος πόλεμος ενάντια στον Στάλιν; Την απάντηση τη δίνει η ίδια η ιστορική πραγματικότητα: Διότι στην ηγετική προσωπικότητα του Ι.Β.Στάλιν αντικατοπτρίζεται μια εξαιρετικά σημαντική περίοδος σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατά την οποία τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της χώρας. Πρόκειται για ακριβώς εκείνη την περίοδο της ραγδαίας εκβιομηχάνισης, η οποία μετέτρεψε μια- βασισμένη στον αγροτικό κυρίως τομέα- καθυστερημένη οικονομία σε βιομηχανική υπερδύναμη, ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στις ιμπεριαλιστικές απειλές που προέκυψαν από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η τριακονταετία (1922-1952) της ηγεσίας Στάλιν συνοδεύτηκε από μια σειρά εργατικές-κοινωνικές κατακτήσεις που στο δυτικό, καπιταλιστικό κόσμο ήταν αδιανόητες. Αυτές οι κατακτήσεις (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα γυναικών κλπ) πήγαιναν χέρι-χέρι με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, τα σχέδια της αγροτικής κολλεκτιβοποίησης και εκβιομηχάνισης. Ήδη, πρωτού ακόμη μπει σε εφαρμογή το πρώτο Πενταετές Πλάνο (1928-1932), άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα: Για παράδειγμα, κατά το οικονομικό έτος 1926-27, το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε κατά 11% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, την στιγμή που στις καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία) δεν ξεπερνούσε το 4%, ενώ η παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση (18%) στην βιομηχανική παραγωγή.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πληθώρα στατιστικών στοιχείων και αριθμών που αποδεικνύουν την αλματώδη πρόοδο που συντελέστηκε στο πλαίσιο των τριών Πενταετών Πλάνων εκβιομηχάνισης που εκπόνησε η σοβιετική ηγεσία. Τις κατακτήσεις στον οικονομικό τομέα- παρά τα πολύ μεγάλα εμπόδια και προβλήματα- που πέτυχε η ΕΣΣΔ ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1930 έχουν παραδεχτεί δημόσια, σε σχετικά τους πονήματα, αστοί, ευρωπαίοι και αμερικανοί, μελετητές, συγγραφείς και επιστήμονες.

Στη βιογραφία του για τον Στάλιν, ο γερμανός συγγραφέας Εμίλ Λούντβιχ γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Υπό την ηγεσία του Στάλιν οι σοβιετικοί απέκτησαν την πρώτη θέση στον κόσμο σε ότι αφορά τρακτέρ, αγροτικά μηχανήματα, φορτηγά οχήματα… Η Ρωσία, που 20 χρόνια πριν ήταν η λιγότερο “μηχανοποιημένη” χώρα έχει πλέον γίνει η πρώτη. Μεταξύ 1929 και 1939, όταν η παραγωγή σε όλες τις άλλες χώρες έμενε στάσιμη- και σε ορισμένες μειώνονταν- η σοβιετική παραγωγή τετραπλασιάζονταν. Το εθνικό εισόδημα, από το 1913 έως το 1938, αυξήθηκε από 21 σε 105 δισεκατομμύρια ρούβλια. Το εισόδημα του εργαζόμενου πολίτη αυξήθηκε κατά 370% τα τελευταία οκτώ χρόνια την στιγμή που, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, μειώθηκε» [1].

Σοβιετική αφίσα. “Κάτω από τη σημαία του Λένιν, υπό την ηγεσία του Στάλιν, εμπρός για τη νίκη του κομμουνισμού”.

Ένας άλλος αστός επιστήμονας, ο βρετανός καθηγητής Κένεθ Νέιλ Κάμερον αναφέρει: «Το 1938 υπήρχαν 483.500 τρακτέρ και 153.000 θεριζοαλωνιστικές μηχανές σε χρήση – σε μια ύπαιθρο που προηγουμένως ήταν γεμάτη άλογα και άροτρα. Οι μισθοί είχαν διπλασιαστεί, από 1.513 ρούβλια ετησίως κατά μέσο όρο σε 3.447 ρούβλια το 1938. Παρόμοιες προόδοι είχαν συμβεί στην Εκπαίδευση: σε ένα έθνος όπου επί αιώνες κυριαρχούσε ο μαζικός αναλφαβητισμός, υπήρχαν τώρα περίπου 34 εκατομμύρια μαθητές όλων των βαθμών, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπήρχαν 600,000 φοιτητές. Το 1938, αποφοίτησαν 31.300 μηχανικοί, 10.600 εξειδικευμένοι γεωπόνοι και 35.700 δάσκαλοι» [2].

Ούτε ο Λούντβιχ, ούτε ο Κάμερον, που έγραψαν τα παραπάνω, ήταν κομμουνιστές ή συμπαθούντες τον Στάλιν. Ωστόσο, παραδέχθηκαν την αλήθεια. «Όταν μελετάμε τα γεγονότα και τα στατιστικά στοιχεία της περιόδου Στάλιν, γίνεται ξεκάθαρο ότι γινόμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης συγκεντροποιημένης οικονομικής ανάπτυξης που έγινε ποτέ- μεγαλύτερη ακόμη και από αυτήν της Βιομηχανικής Επανάστασης. Μέσα σε 10 χρόνια, μια κυρίως φεουδαρχική κοινωνία είχε μεταλλαχθεί σε μια βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Και για πρώτη φορά στην ιστορία, αυτή η πρόοδος οφείλονταν στον σοσιαλισμό και όχι στον καπιταλισμό» [3].

Ακόμη και γνωστοί συκοφάντες του Στάλιν, που συνέγραψαν ολόκληρους τόμους για να επιτεθούν στον “σταλινισμό”, όπως ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν- έστω και λακωνικά- ότι «το δεύτερο πενταετές πλάνο έφερε πρωτοφανείς υψηλούς ρυθμούς βιομηχανικής ανάπτυξης” και πως “η ζωή, πράγματι, έγινε κάπως περισσότερο ευχάριστη και αυτή η ατμόσφαιρα γέννησε κάποιον ενθουσιασμό» [4].

Σε αντίθεση με τις λακωνικές παραδοχές του Μεντβέντεφ, ο γερμανο-καναδός αρχιτέκτονας Χανς Μπλούμενφελντ, που επισκέπτηκε την Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του ’30, είναι αποκαλυπτικός: «Όταν είχα φύγει για την Σοβιετική Ένωση, ένας συγγενής είχε εκφράσει την ελπίδα ότι η εμπειρία θα γιάτρευε τις επαναστατικές μου αυταπάτες. Αυτό δεν συνέβη. Έφυγα από την Σοβιετική Ένωση περισσότερο πεπεισμένος για τον κομμουνισμό, απ’ όσο ήμουν όταν είχα έρθει. Το Κόμμα είχε ξεπεράσει το ένα μεγάλο εμπόδιο μετά τοι άλλο και είχε πετύχει να μεταμορφώσει τη Σοβιετική Ένωση από μια καθυστερημένη, γεμάτη αναλφαβητισμό, αγροτική χώρα σε ένα σύγχρονο βιομηχανικό κράτος με μορφωμένο λαό, με ίσες ευκαιρίες για όλους, ανεξαρτήτως φύλου ή εθνικότητας. Την στιγμή που η παραγωγή έμενε στάσιμη ή μειώνονταν στον καπιταλιστικό κόσμο, με άνευ προηγουμένου ποσοστά ανεργίας, η Σοβιετική οικονομία γιγαντώνονταν ραγδαία, με δουλειά και ασφάλιση για όλους […] Υπήρχε η πεποίηση ότι η πρόοδος θα συνέχιζε χρόνο με το χρόνο. Ήξερες για ποιόν λόγο εργαζόσουν: για μια καλύτερη κοινωνία…» [5].

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του εργαζόμενου στην ΕΣΣΔ του Στάλιν και του εργαζόμενου στον καπιταλισμό. Οι εργαζόμενοι στην Σοβιετική Ένωση- αυτοί με τους «μισθούς Στάλιν» – όχι μόνο ζούσαν πολύ πιο αξιοπρεπώς από τους σύγχρονους σκλάβους, απολαμβάνοντας μια σειρά κοινωνικές κατακτήσεις που σήμερα φαντάζουν αδιανόητες, αλλά γνώριζαν πως δούλευαν για μια καλύτερη κοινωνία, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, συμβάλλοντας στην πρόοδο του κοινωνικού συνόλου. Αντιθέτως, ο εργαζόμενος στον καπιταλισμό- που δεν παίρνει «μισθό Στάλιν» – ζει με το φόβο της απόλυσης, της επερχόμενης ανεργίας, της περαιτέρω συρρίκνωσης του εισοδήματος του, του «σαρώματος» κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος του. Προφανώς, αυτόν τον εργαζόμενο- είλλωτα στις γαλέρες του κεφαλαίου- επιθυμούν οι πάσης φύσης απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Την απάντηση τους, οι διάφοροι αντικομμουνιστές «σταλινολόγοι» δεν την παίρνουν μονάχα από την ίδια την Ιστορία που έχει φωτίσει τα σπουδαία επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Απάντηση- και μάλιστα ηχηρή- τους δίνει ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ίδιου του ρώσικου λαού που, 64 χρόνια μετά το θάνατο του μπολσεβίκου επανάστατη, θεωρεί τον Στάλιν ως την σπουδαιότερη προσωπικότητα της ιστορίας. Βλέπετε, όσους τόνους λάσπης κι’ αν ρίξει η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, η αλήθεια θα αναδεικνύεται πάντα, για να διαψεύδει πανηγυρικά τους πλαστογράφους της ιστορικής πραγματικότητας.

Σημειώσεις:

[1] Ludwig, Emil. Stalin. New York, New York: G. P. Putnam’s sons, 1942, σελ. 129. 
[2] Cameron, Kenneth Neill. Stalin, Man of Contradiction. Toronto: NC Press, 1987, σελ. 74.
[3] ο.π., σελ. 75.
[4] Medvedev, Roy. Let History Judge. New York: Columbia University Press, 1989, σελ. 352.
[5] Blumenfeld, Hans. Life Begins at 65. Montreal, Canada: Harvest House, 1987, σελ. 173 .

Πρωτοφανής απειλή για την ανθρωπότητα η Βόρεια Κορέα!

        

Εκτάκτως συγκαλείται σήμερα το απόγευμα το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ για να συζητήσει την εκτόξευση πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης. Η έκτακτη σύγκληση του οργάνου πραγματοποιείται ύστερα από αίτημα των ΗΠA και της Ιαπωνίας.

Ιαπωνία και ΗΠΑ θεωρούν την εκτόξευση του πυραύλου από την Βόρεια Κορέα ως μια πρωτοφανή απειλή και είναι πολύ πιθανόν τέτοια να την θεωρήσει και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μια που θα συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και θα συζητήσει για απειλές, ας συζητήσει και για την Τουρκία η οποία πριν από 43 χρόνια εισέβαλε στην Κύπρο και κατέλαβε την μισή την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Ας συζητήσει και για τις συνεχείς Τουρκικές απειλές επί των Ελληνικών και των Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ας συζητήσει για την Τουρκία η οποία συνεχώς παραβιάζει ξένα κυριαρχικά δικαιώματα και απειλεί να εισβάλει σε ξένο έδαφος! Η Βόρεια Κορέα δεν εκτόξευσε τέτοιες απειλές. Την εδαφική της ακεραιότητα υπερασπίζει!

Υποθέτουμε βέβαια ότι αν η Ελλάδα ή η Κύπρος ανέπτυσσαν ένα άλλο αμυντικό πρόγραμμα, το οποίο δεν θα τις άφηνε έρμαιο στις ορέξεις της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ, θα αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες απειλές που αντιμετωπίζει η Βόρεια Κορέα από τον ΟΗΕ.

Κώστας Β.

Τι θα ήταν οι Έλληνες εάν επικρατούσαν οι Ναζί;!

       

«Εάν επικρατούσαν οι Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα θα ήταν Γερμανική επαρχία, θα ήταν σοβαρό κράτος με δουλειές, κοινωνικές παροχές, ουσιαστική περίθαλψη, παιδεία και άλλα, ενώ οι Έλληνες θα ήταν δίγλωσσοι, καθαροί, νοικοκυρεμένοι και κυρίως δεν θα είχαν 3,5 μνημόνια. Στην Ελληνική Ναζιστική επαρχία η Ελλάδα θα είχε και την σημαία της!»

Τα παραπάνω απαντούν οι Έλληνες Ναζί του διαδικτύου στο ερώτημα του Μίκη Θεοδωράκη «σκεφτήκατε τι θα είχαμε σήμερα εάν έλειπε ο κόκκινος στρατός και ο Στάλιν;»!

Εμείς τιμούμε αν μη τι άλλο την ευθύτητα των απογόνων των Ράλληδων, των Μπουραντάδων, των Τσολάκογλου, των Μιχάλαγαδων και των υπόλοιπων ταγματαλητών που δεν μασούν τα λόγια τους και λένε ότι ήθελαν να επικρατήσουν οι Ναζί! Τιμούμε την ευθύτητα όλων αυτών που δεν προσπαθούν να παραμυθιάσουν τον κόσμο λέγοντάς του ότι δεν είναι νεοναζί, ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός και ότι η σβάστικα είναι αρχαίο Ελληνικό σύμβολο! Τιμούμε την ευθύτητα όλων αυτών που δεν είναι κότες και παραδέχονται ότι είναι φασίστες, ταγματαλήτες και νεοναζί! Τις ιδέες τους βέβαια δεν μπορούμε να τις τιμήσουμε αφού είναι φασιστικές, αλήτικες και απάνθρωπες, όπως δεν μπορούμε να τιμήσουμε και τους ίδιους αφού αυτό που πρέπει σε υμνητές των εγκλημάτων της Καισαριανής, της Κοκκινιάς, του Κούρνουβου, του Μεσόβουνου, των Πύργων, του Δίστομου, του Κομμένου, των Καλαβρύτων, της Κανδάνου και των άλλων μαρτυρικών χωριών, είναι το τιμωρό χέρι του λαού!

Βέβαια οι ιδέες όλων αυτών των νεοναζί που παραδέχονται ότι είναι νεοναζί και διατρανώνουν την επιθυμία τους να είχε επικρατήσει ο ναζισμός, δεν διαφέρουν από τις ιδέες όλων εκείνων των κρυπτοφασιστών και των κρυπτονεοναζιστών που θα ήθελαν να είχε επικρατήσει ο ναζισμός και που χύνουν χολή για τον Στάλιν γιατί τσάκισε τους Ναζί, τσάκισε δηλαδή το πανίσχυρο όπλο του καπιταλισμού! Γιατί όλοι αυτοί που εξομοιώνουν τον Στάλιν με τον Χίτλερ, το «Κεφάλαιο» με τον «Αγών μου», τον κομμουνισμό με τον φασισμό, το κάνουν γιατί θα ήθελαν να επικρατήσει ο ναζισμός, μια παγκόσμια δικτατορία επιβεβλημένη από τον Καπιταλισμό. Η μόνη διαφορά με τους πρώτους είναι ότι αυτοί είναι κότες φασίστες ενώ εκείνοι, αν μη τι άλλο, είναι ειλικρινείς φασίστες! Όλους τους το τιμωρό χέρι του λαού τους αξίζει!

Χαρίδημος Πένσας

ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια για να καθηλώσουν τους εργαζόμενους

Συνεχίστηκαν το Σαββατοκύριακο οι παρεμβάσεις στελεχών του ΚΚΕ για την προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό

Με συνεντεύξεις και αρθρογραφία συνεχίστηκαν οι παρεμβάσεις στελεχών του ΚΚΕ τις τελευταίες μέρες για την αντικομμουνιστική υστερία που είναι σε εξέλιξη με αφορμή τις ανιστόρητες εκδηλώσεις της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ στο Ταλίν. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα βασικά σημεία από αυτές τις παρεμβάσεις.
Συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ παραχώρησε το Σάββατο 26/8 η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Απαντώντας στο γιατί γίνεται σήμερα η προσπάθεια ξαναγραψίματος της Ιστορίας, η Λ. Ράζου τόνισε ότι τα αστικά επιτελεία ανησυχούν καθώς «παρά την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του καπιταλισμού που συντελέστηκε με τις αντεπαναστατικές ανατροπές, πριν από περίπου 25 χρόνια, το σύστημά τους έχει σαπίσει, γεννάει κρίσεις, φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους». Και πρόσθεσε: «Η προοπτική ενός νέου γύρου κοινωνικών επαναστάσεων είναι μπροστά και η πρώτη προσπάθεια των λαών στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, και ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ, ανέδειξε τα μεγάλα κατορθώματα που μπορεί να γεννήσει η συνειδητή μαζική και οργανωμένη δράση των εργατικών - λαϊκών μαζών, την ανωτερότητα του νέου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
Στάθηκε στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει λάδι την ΕΕ υποστηρίζοντας ότι το αντικομμουνιστικό συνέδριο στην Εσθονία αποτελεί παρέκκλιση τάχα από τις αρχές της. Οπως είπε, «η ΕΕ έχει στο DNA της τον αντικομμουνισμό, είναι οργανικό στοιχείο της συγκρότησης και της ύπαρξής της. Οπως και στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αντισοβιετισμός και ο ιδεολογικός αναθεωρητισμός καθώς και η υποστήριξη ανιστόρητων και χρεοκοπημένων απόψεων για την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα».
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τη στάση της ΝΔ και των άλλων κομμάτων ανέφερε: «Η στάση της ΝΔ και των άλλων κομμάτων είναι συνεπής και "ξεπλένει" το σύστημα της αστικής εξουσίας που υπηρέτησαν και υπηρετούν από κυβερνητικές και άλλες "θεσμικές" θέσεις. Τον καπιταλισμό υπηρετούν που ενίοτε οι μορφές άσκησης της εξουσίας του παίρνουν το εγκληματικό πρόσωπο του φασισμού και του ναζισμού. Αυτή η αλήθεια δεν εξισώνεται από καμιά χυδαία προσπάθεια να τσουβαλιάσουν τους θύτες με τα θύματα, με το χοντροκομμένο αντικομμουνισμό τους. Η πλειοδοσία επίσης της "Αυγής" σε χαρακτηρισμούς δεν "ξεπλένει" τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αποδειχτεί από τα πιο βολικά παιδιά του συστήματος».

Το καπιταλιστικό σύστημα γεννά το φασισμό

Σε άρθρο του με τίτλο «Πραγματικοί και κάλπικοι αντίπαλοι του φασισμού», στην εφημερίδα «Αληθινές Ειδήσεις» (26/8/2017), ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η Ιστορία έχει αμετάκλητα φωτίσει ότι το καπιταλιστικό σύστημα γεννά το φασιστικό ρεύμα και το αξιοποιεί πολύμορφα για την ενίσχυση της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Γι' αυτό οι αστικές δημοκρατίες της Γαλλίας και της Αγγλίας στήριξαν τα επεκτατικά και αντισοβιετικά σχέδια της ναζιστικής Γερμανίας, με κορυφαίο παράδειγμα τη συμφωνία του Μονάχου. Γι' αυτό και η αστική δημοκρατία της Γερμανίας, που έπνιξε στο αίμα τη σοσιαλιστική επανάσταση, άνοιξε το δρόμο για την καγκελαρία στον Χίτλερ.
Οι σημερινοί υμνητές των εσθονικών ταγμάτων των Ες Ες δεν μπορούν να σβήσουν την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού και των 20 εκατομμυρίων νεκρών της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Δεν μπορούν να κρύψουν ότι μόνο οι κομμουνιστές παλεύουν να ανατρέψουν το σύστημα που γεννά το φασισμό. Δεν μπορούν να κρύψουν ότι η δικτατορία του κεφαλαίου και με τη μορφή της αστικής δημοκρατίας είναι βουτηγμένη στο αίμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ, των εργατικών ατυχημάτων - εγκλημάτων, της εξαθλίωσης.
Δεν μπορούν να κρύψουν τα δύο πραγματικά άκρα της κοινωνίας, με αντίθετα ταξικά συμφέροντα, την εργατική τάξη και την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών.
Οσο δυναμώνει η επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του λαού τόσο θα δυναμώνει και η αντικομμουνιστική εκστρατεία. Αυτήν την πολιτική προωθεί αποφασιστικά η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως πρόθυμος σημαιοφόρος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της εγχώριας αστικής τάξης. Την ίδια αντιλαϊκή πολιτική στηρίζει η ΝΔ, που για να διαφοροποιηθεί φτάνει πλέον να διαγωνίζεται στο χυδαίο αντικομμουνισμό με τη Χρυσή Αυγή».

Η ΕΕ συνεχώς ενισχύει τον αντικομμουνισμό της

Σε άρθρο του με τίτλο «Ο αντικομμουνισμός... τυφλώνει», στην εφημερίδα «Τα Νέα» (26/8/2017), ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Στο Ταλίν, η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας στα μέτρα των απολογητών του καπιταλισμού, η λεγόμενη εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζιστικό τέρας, δηλαδή με τις δυνάμεις που το συνέτριψαν, απογειώθηκαν. Εφτασαν στο σημείο να ταυτίζουν το ανεπανάληπτο επιστημονικό έργο του Μαρξ "Το Κεφάλαιο" με το ανοσιούργημα του Χίτλερ "Ο Αγών μου"!! (...) Επιβεβαιώθηκε ξανά ότι η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό έχει ως αναγκαία συνέπεια να αθωώνει τον δεύτερο, ξεπλένοντας τα αίσχη του καπιταλιστικού συστήματος. Κρύβοντας ότι ο φασισμός είναι γέννημα - θρέμμα του, ότι την κυβερνητική εξουσία στον Χίτλερ την παρέδωσαν τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, ότι αποτέλεσε την ιδανική μορφή στήριξης του κεφαλαίου σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και προετοιμασίας του πολεμικού μακελειού, για νέες αγορές και με ιδιαίτερο στόχο την ΕΣΣΔ. Οτι το κόμμα του Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε αφειδώς γι' αυτούς τους λόγους από επιχειρηματικά μεγαθήρια της Γερμανίας, όπως "Κρουπ" κ.ά, αλλά και των ΗΠΑ, όπως "Στάνταρτ Οϊλ" κ.ά. (...)
Αναμφίβολα, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να παίρνει μέρος σε εκδηλώσεις τύπου Ταλίν. Θα ήταν όμως γελοίο εάν δεν ήταν πολλαπλά βολικό να παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν... κομμουνιστική δύναμη, σαν κάτι που δεν είναι. Βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε με την προβιά του "αγωνιστή" να καλύπτει την αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζει υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, που αθωώνει την αντιδραστική ΕΕ. Βολικό και για τη ΝΔ και άλλα κόμματα, για να κρύψουν τη στρατηγική σύμπλευση και συμφωνία τους στην ίδια αντιλαϊκή πολιτική, στην υλοποίηση του 3ου μνημονίου που ψήφισαν όλοι μαζί».

Η αντικομμουνιστική υστερία πάει πακέτο με την αντιλαϊκή επίθεση

«Αφορά όλο τον εργαζόμενο λαό, κάθε άνθρωπο καλής προαίρεσης να αναχαιτιστεί η αντικομμουνιστική υστερία», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ1.
Τόνισε ότι, ιδιαίτερα στην ΕΕ, η αντικομμουνιστική εκστρατεία πάει χέρι χέρι με την προσπάθεια να ξηλωθούν όλα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που γνώρισε η ευρωπαϊκή ήπειρος κάτω από σκληρούς ταξικούς αγώνες και φυσικά κάτω από την επίδραση της ύπαρξης του σοσιαλισμού στη μισή Ευρώπη. «Αυτή η επίθεση», συνέχισε ο Γιάννης Πρωτούλης, «που ξεκινά και από τις Βαλτικές χώρες, συνεχίζεται στη Γερμανία, στη Γαλλία, όπου ο κ. Μακρόν έχει ήδη έτοιμα νομοσχέδια προς ψήφιση, με τα οποία καταργούν και εκεί τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ξηλώνουν τα κοινωνικο-ασφαλιστικά συστήματα και προφανώς έρχεται στην Ελλάδα στις 7 Σεπτέμβρη για να πάρει και τεχνογνωσία από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ειδίκευση απ' ό,τι φαίνεται σε τέτοιου είδους βρώμικες δουλειές».
Οπως είπε, ο αντικομμουνισμός είναι «προπομπός στην επίθεση που δέχεται ο λαός μας και συνοδεύει κάθε προσπάθεια για να μείνει η εργατική τάξη χωρίς δικαιώματα, για να μη διεκδικήσει αυτονόητα πράγματα, για να μη διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή, πολύ περισσότερο τώρα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και μιας προσπάθειας που γίνεται για την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι ζήτημα στρατηγικής - για τα μονοπώλια, τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες - όρος γι' αυτήν την ανάπτυξη τα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων».
«Εμείς λέμε ότι μέσα από αυτή την κουβέντα», κατέληξε ο Γιάννης Πρωτούλης, «που αφορά το σήμερα, αφορά τους ίδιους τους εργαζόμενους, χρειάζεται να σκεφτούμε τι μέτρα πρέπει να πάρουν εδώ και τώρα οι εργαζόμενοι για να αρχίζουν να προσεγγίζουν τη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για το παρόν και το μέλλον».

Η αναβάθμιση...

Αποφασισμένη να παίξει ενεργότερο ρόλο στα Βαλκάνια εμφανίζεται η κυβέρνηση, ενόψει της επίσκεψης Κοτζιά στην ΠΓΔΜ. Είναι βέβαιο ότι στη δημοσιότητα βγαίνουν ελάχιστα απ' όσα πραγματικά συμβαίνουν στο παρασκήνιο, κρίνοντας από τις πληροφορίες που θέλουν το ελληνικό ΥΠΕΞ να ετοιμάζει επίσης πρωτοβουλίες για επαφές με την αλβανική κυβέρνηση, όπως και μεσολάβηση ανάμεσα σε Σερβία και Κόσσοβο, για την οποία μάλιστα λέγεται ότι βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε εντατικές διαβουλεύσεις με τις ΗΠΑ, σχετικά με τη συμφωνία για τη βάση της Σούδας, ενώ σοβαρά φαίνεται πως απασχολεί και η τύχη των πυρηνικών κεφαλών που διατηρούν οι Αμερικανοί στη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία. Σχολιάζοντας αυτές τις εξελίξεις και μιλώντας για την Ελλάδα από την οπτική των συμφερόντων της Γερμανίας και της ΕΕ, ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα αναγνώρισε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι «η στρατηγική σημασία της Ελλάδας ως νοτιοανατολικού πυλώνα της ΕΕ έχει μάλλον αυξηθεί, ενώπιον των γεωπολιτικών αναταράξεων και των δύσκολων καταστάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο».

Σταχυολογώντας τα αντικομμουνιστικά μαργαριτάρια

Διαβάζοντας την αρθρογραφία του Σαββατοκύριακου αναφορικά με την αντικομμουνιστική υστερία των τελευταίων ημερών, εύλογα γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα. Πόση απόσταση ας πούμε χωρίζει τον αντικομμουνισμό από το ξέπλυμα του ναζισμού - φασισμού; Πώς ουσιαστικά το ζητούμενο όλης αυτής της συζήτησης είναι η αποθέωση του καπιταλισμού, από τους απολογητές του όλων των αποχρώσεων; Πόση τελικά απόσταση χωρίζει τον αντισταλινισμό από τον αντικομμουνισμό; Γράφτηκαν άρθρα από διαφορετικές πλευρές και με αντικρουόμενους φαινομενικά στοχεύσεις, άλλα για να υπερασπιστούν τη στάση της κυβέρνησης στην υπόθεση του Ταλίν, άλλα για να την κατακρίνουν, άλλα για να εκθέσουν τους αντικομμουνιστές και άλλα για να υπερασπιστούν το «δικαίωμα» της αστικής τάξης στο χυδαίο αντικομμουνισμό. Ολα όμως, τελικά, οδηγούνται στο ένα και στο αυτό συμπέρασμα, το ξόρκισμα της προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, της ουσίας δηλαδή της Οκτωβριανής Επανάστασης, της μεγαλύτερης και σημαντικότερης προσπάθειας στην ιστορία της εργατικής τάξης να έχει το δικό της κράτος, να φτιάξει τη δική της κοινωνική οργάνωση, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική. Αλλοι ανοιχτά, άλλοι συγκαλυμμένα. Αλλοι ζητώντας όρκους πίστης στην αστική εξουσία και την καπιταλιστική οικονομία, άλλοι δίνοντας τέτοιους όρκους και υποστηρίζοντας ότι έτσι θα εξυπηρετηθεί καλύτερα χωρίς λάθη και στρεβλώσεις η υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής. Οχι απλά για να ξεμπερδέψουν με το παρελθόν, αλλά κυρίως με το μέλλον, δηλαδή με την πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων της κοινωνικών δυνάμεων να ανατρέψει το σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αποδεχτεί ως αιώνιο και αμετάβλητο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής εξουσίας. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα...

***

Η κυβερνητική «Αυγή», για παράδειγμα, επικεντρώνει στις «αντιφάσεις της πορείας του σταλινικού κομμουνισμού, που κυριάρχησε στον εικοστό αιώνα, από τον θάνατο του Λένιν το 1924, μέχρι την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989 (...) με αποτέλεσμα τις εξορίες και την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Το αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων ήταν η απο-νομιμοποίηση του σταλινικού καθεστώτος από τη σοσιαλιστική Αριστερά στη Δύση, αλλά και από ένα μεγάλο κομμάτι της κομμουνιστικής Αριστεράς με την άνοδο του Ευρωκομμουνισμού και τελικά στην πτώση των καθεστώτων». Οπως προκύπτει από την «Αυγή», από το 1924 μέχρι λίγο πριν τις ανατροπές, στα κράτη που οικοδομούσαν σοσιαλισμό είχε φωλιάσει η «αντιδημοκρατική παρέκκλιση». Γι' αυτό, άλλωστε, η εφημερίδα προσθέτει σε άλλο άρθρο της ότι «ο υπαρκτός σοσιαλισμός συνετρίβη στο πεδίο της οικονομίας και κατέρρευσε ως μοντέλο από τη δυσκαμψία και τα μεγάλα ελλείμματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης».

***

Το «Βήμα» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη αφορμή από τα παραπάνω, για να γράψει σε άρθρο του: «Προφανώς έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα (σ.σ. ναζισμός - σταλινισμός) που επέφεραν, έστω από διαφορετικές αφετηρίες, πολλά δεινά στη Γηραιά Ηπειρο (...) ο κομμουνισμός περιείχε πολλά ιδεολογικά ρεύματα (...) και οι όποιες παρασπονδίες του έγιναν εκεί που εφαρμόστηκε. Προφανώς εκεί έγιναν και τα μεγαλύτερα εγκλήματα (...) Ομως ακόμη και εκεί που δεν εφαρμόστηκε, παρόμοιες συμπεριφορές υπήρχαν. Να ξεχάσουμε τη σφαγή των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών στην Ελλάδα ή τις εκκαθαρίσεις των εκάστοτε διαφωνούντων με τη γραμμή της ηγεσίας; Πώς σε μία νύχτα έβγαιναν προδότες του λαού ακόμη και ανώτατα στελέχη του Κόμματος που έφερναν αντιρρήσεις στον εκάστοτε εκλεκτό των Σοβιετικών; (...) Ο κομμουνισμός, πολύ περισσότερο στην εφαρμοσμένη εκδοχή του, αλλά και εκεί που δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία, άφησε πίσω του μικρά ή μεγαλύτερα εγκλήματα». Επομένως, «εγκληματικός» ο κομμουνισμός, όχι μόνο εκεί που εφαρμόστηκε, αλλά γενικά και καθολικά.

***

Η συνέχεια ανήκει στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Σε άρθρο που φιλοξενεί, πιάνει τον «αντισταλινισμό» από τα κέρατα και τον υποβάλλει σε σύγκριση με το φασισμό. Να τι γράφει: «Γιατί πρέπει, ειδικά όσοι εξ ημών όχι απλά δηλώνουμε, αλλά νιώθουμε ακόμη αριστεροί, να διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και να υπερασπιστούμε έστω και εμμέσως τον τριακονταετή σταλινισμό, ένα από τα σκληρότερα και δολοφονικότερα αστυνομικά κράτη όλων των εποχών; Ενα προσωπολατρικό καθεστώς που, στο όνομα του κομμουνισμού, αποδεδειγμένα εξόρισε και σκότωσε περισσότερους κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων απ' ό,τι όλοι μαζί οι φασίστες αντίπαλοί του».

***

Τα «ΝΕΑ» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πάνε ένα βήμα πιο πέρα. Σε ένα από τα κύρια άρθρα τους γράφουν για την «εγκληματική ιδεολογία» του κομμουνισμού και σε ένα επόμενο κάνουν την εξής ανάλυση: «Στη ναζιστική Γερμανία σε γενικές γραμμές, μπορούσες να κοιμάσαι σχετικά "ήσυχος", αν δεν είχες τέσσερις ιδιότητες, εκ των οποίων η πρώτη αποκτάτο αυτοβούλως, ενώ οι άλλες ήταν, λίγο - πολύ, γονιδιακά προκαθορισμένες: Αφενός μεν, δηλαδή, αν δεν ήσουν δημόσια αντιφρονών, αφετέρου δε αν δεν ήσουν Εβραίος, Τσιγγάνος ή ομοφυλόφιλος. Τι σχέση είχε η σχετική αυτή "ασφάλεια" με τη διάχυτη τρομοκρατία του σταλινισμού, όπου κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει τον εαυτό του αδιάφορο για το καθεστώς; Κατά δεύτερον, η δομή του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ήταν απολύτως ιεραρχική, κάτι που διασφάλιζε κάποιο είδος εσωκομματικής ειρήνης. Στο ΚΚΣΕ, αντίθετα, οι εσωκομματικές συγκρούσεις, για τη διασφάλιση της εύνοιας της - μονοπρόσωπης επί σταλινισμού - ανώτατης ηγεσίας ήταν εξοντωτικές για τους ηττημένους (...) Αρα, τα δύο καθεστώτα - όχι τα ιδεολογήματα - δεν είχαν άπειρες διαφορές. Και όσες είχαν, δεν ήταν όλες υπέρ του κομμουνισμού». Το απόλυτο ξέπλυμα του ναζισμού.

***

Και φτάνουμε στο προκείμενο: Στην αποθέωση του καπιταλισμού. Αφού ο υπαρκτός σοσιαλισμός «κατέρρευσε» και η «ανανεωτική αριστερά» διαχώρισε έγκαιρα τη θέση της απ' αυτόν, τι μένει σήμερα από τον κομμουνισμό; Γράφει ξανά η «Αυγή»: «Στον σύγχρονο κόσμο τα πάντα είναι διαφορετικά. Οι αρχές του ουμανισμού, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας, πάντα επίκαιρες, είναι αδύνατο να κυριαρχήσουν πολιτικά και να υλοποιηθούν χωρίς νέου τύπου αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα και δημοκρατικές διαδικασίες. Πρέπει να υπάρχει λαϊκή καταγεγραμμένη εντολή ανάθεσης και δικαίωμα αφαίρεσης της εντολής αν οι πολίτες το κρίνουν επιβεβλημένο. Οσοι έχουν προτάσεις για καλύτερο μέλλον, ας τις καταθέσουν». Δηλαδή, «κομμουνισμός» (σ.σ. για «κομμουνιστικό ορίζοντα» γράφει η εφημερίδα) με φορέα την «κυβερνώσα αριστερά», που διαχειρίζεται τον αναλλοίωτο και αιώνιο καπιταλισμό! Κι όπως σημειώνεται σε άρθρο που φιλοξενείται στην «ΕφΣυν», οι απόψεις του ευρωκομμουνισμού και της ανανεωτικής αριστεράς «ήταν η βασική ιδέα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση», βλέπε της ΕΕ... Που με τη σειρά της, όμως, η ΕΕ προωθεί το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό.
Είναι σαφές ότι στόχος είναι να θάψουν το μέλλον, καθήκον μας είναι να το ξελασπώσουμε.

«Κοινωνική ευαισθησία... »

Το κοστούμι της «κοινωνικής ευαισθησίας» ξαναπροβάρει ενόψει ΔΕΘ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ίδια ώρα που κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση προς όφελος του κεφαλαίου. Στο επίκεντρο της προπαγανδιστικής απάτης βρίσκεται το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που αναμένεται να παρουσιαστεί σήμερα, ενώ έχει προηγηθεί το σχετικό ταρατατζούμ (υπουργικά και κυβερνητικά συμβούλια, συνάντηση Τσίπρα - Αχτσιόγλου, συνεντεύξεις και «διαρροές» στον Τύπο).
Το νομοσχέδιο λανσάρεται ως «ανταπόκριση σε δίκαια αιτήματα του κόσμου της εργασίας» και «σημαντική ενίσχυση των εργαλείων ελέγχου και επιβολής της νομοθεσίας».
Ελεγχος και επιβολή ποιας νομοθεσίας, αλήθεια; Του άθλιου αντεργατικού καθεστώτος που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τη διαιώνιση του οποίου ψήφισε πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Του αίσχους του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ και του «υποκατώτατου» των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους, του καθεστώτος διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων και τόσων άλλων αντεργατικών νόμων, στους οποίους η σημερινή κυβέρνηση πρόσθεσε την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τις «διευκολύνσεις» στα «δουλεμπορικά» γραφεία;
Για ποια «διευθέτηση σημαντικών ζητημάτων κοινωνικής ασφάλισης» μιλάνε, όταν πάνω στις ήδη λεηλατημένες συντάξεις η σημερινή κυβέρνηση πρόσθεσε άλλα 16 δισ. ευρώ περικοπές σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους την εξαετία 2016 - 2021;
Οι όποιες επιμέρους ρυθμίσεις του νομοσχεδίου επιχειρήσει να εμφανίσει η κυβέρνηση ως «προστασία των εργαζομένων», γίνονται... αέρας μέσα στο συνολικό αντεργατικό πλαίσιο που διατηρεί και ενισχύει συνεχώς προς όφελος του κεφαλαίου.
Ενδεικτικά, η κυβέρνηση μιλάει για καταπολέμηση των «παραβατικών πρακτικών» σε ό,τι αφορά την υπερωριακή εργασία, την ίδια ώρα που ενισχύει το αντεργατικό καθεστώς της «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου (χαρακτηριστικό το κυβερνητικό νομοσχέδιο για το ωράριο των γιατρών) και δίνει συντριπτικό χτύπημα στην κυριακάτικη αργία, έτσι ώστε τελικά οι εργαζόμενοι να υποχρεώνονται να δουλεύουν όποτε και όσο απαιτεί η εργοδοσία, χωρίς αυτό να θεωρείται υπερωριακή εργασία...
Αντίστοιχα, σε ό,τι αφορά την αδήλωτη και την υποδηλωμένη εργασία, η κυβέρνηση κάνει λόγο για μέτρα εναντίον εργοδοτών που «παραβαίνουν τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας», όταν η ίδια νομοθεσία διασφαλίζει στις μεγάλες επιχειρήσεις τη δυνατότητα να απογειώνουν «νόμιμα» το ξεζούμισμα και την «ευέλικτη» απασχόληση των εργαζομένων ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Λένε, επίσης, ότι ο άνεργος μηχανικός και ο άνεργος δικηγόρος δεν θα υποχρεώνονται σε καταβολή εισφορών, ωστόσο δεν λένε ότι εξακολουθεί ο χρόνος ανεργίας να μη μετρά ως συντάξιμος χρόνος, όπως θα έπρεπε να μετρά για όλους τους ανέργους όλων των κλάδων.
Στο ίδιο μήκος κύματος, γίνεται λόγος για «καίριες ρυθμίσεις που προάγουν την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία», την ίδια ώρα που τα ΑμεΑ θα συνεχίσουν να έρχονται αντιμέτωπα με τα «σφαγεία» των ΚΕΠΑ και ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί για ακόμα αντιδραστικότερες αλλαγές στις παροχές αναπηρίας.
Η ουσία είναι μία: Πίσω από τις... «παρεμβάσεις με κοινωνικό πρόσημο», η κυβέρνηση φουλάρει για το νέο κύκλο της αντιλαϊκής επίθεσης, με την τρίτη «αξιολόγηση», η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την επιβολή νέων εμποδίων στην κήρυξη απεργιών και τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, θεσπίζει νέα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τσακίζοντας ό,τι έχει απομείνει για τους αυτοαπασχολούμενους.
Την ίδια ώρα η εργοδοσία προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά τις αντεργατικές της επιδιώξεις, διευκολύνει την κυβέρνηση στην αντιλαϊκή επίθεση και πιέζει τους εργαζόμενους να μειώσουν τις απαιτήσεις τους. Χαρακτηριστικά, ο ΣΕΒ απαιτεί να «κλείσει» μέσα στον Οκτώβρη η νέα «αξιολόγηση», ενώ ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ... αφού χαιρέτισε το «θετικό πρόσημο» του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας, απαίτησε την αύξηση του ορίου υπερωριών και την ταυτόχρονη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών σε κλάδους όπως η Ναυπηγοεπισκευή.
Απέναντι στο νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης και το προπαγανδιστικό περιτύλιγμά της, το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη στις 9 Σεπτέμβρη ενόψει της ΔΕΘ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σταθμό στην παραπέρα άνοδο των αγώνων, να θέσει στο προσκήνιο την πάλη για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων και του λαού, για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους.