Tη σημαία του γερμανικού Ράιχ σήκωσαν στην Ακρόπολη οι «Γερμανοί τουρίστες» της ΧΑ

 Tη σημαία του γερμανικού Ράιχ σήκωσαν στην Ακρόπολη οι «Γερμανοί τουρίστες» της ΧΑ

Τελικά οι «Γερμανοί τουρίστες» που εδάρησαν από αναρχικούς σε κεμπαμπτζίδικο στο Μοναστηράκι, είχαν, αν μη τι άλλο, εκτενέστατο πρόγραμμα στην Αθήνα, που δεν περιοριζόταν μόνο στη συμμετοχή τους στην επέτειο των Ιμίων ή, πιο σωστά, στην επέτειο της ανόδου του Αδόλφου Χίτλερ στην Καγκελαρία.

Οι «Γερμανοί τουρίστες» είναι μέλη του γερμανικού ναζιστικού κόμματος «Der Dritte Weg» (Ο Τρίτος Δρόμος). Πρόκειται για ένα νεοσύστατο κόμμα, αδελφοποιημένο με τη Χρυσή Αυγή, που δημιουργήθηκε από αποχωρήσαντα μέλη του NPD και από απομεινάρια της απαγορευμένης στη Γερμανία ναζιστικής οργάνωσης «Freies Netz Süd».

Όπως γράφουν γεμάτοι περηφάνια στην ιστοσελίδα τους, μια ομάδα 40 ατόμων από δαύτους έφτασε την Πέμπτη (28/01) στην Αθήνα ύστερα από πρόσκληση της Χρυσής Αυγής και το απόγευμα κιόλας της ίδιας μέρας επισκέφθηκαν τα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης στη Μεσογείων -μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα με τις αγκυλωτές χαιρετούρες κατά την άφιξή τους. Η μέρα τους όμως δεν έκλεισε και τόσο περήφανα, μιας και το βράδυ εφαρμόστηκε στο πετσί τους, από ομάδα αναρχικών, αυτό ακριβώς το «έξω οι ξένοι» που βιώνουν από αυτούς οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στη Γερμανία.
 
Στην ιστοσελίδα τους όμως δεν το λένε ακριβώς έτσι, διότι θα επρόκειτο για ύψιστο διασυρμό να παραδεχθούν ότι τις άρπαξαν στην Ελλάδα. Γράφουν ότι οι αναρχικοί επιτέθηκαν σε άλλους Γερμανούς τουρίστες και ότι στη συμπλοκή τραυματίστηκε και ένας από αυτούς. Διαψεύδοντας έτσι την ίδια και λίγες γραμμές πιο πάνω επικεφαλίδα τους: «Αντίφα-επίθεση σε εθνικιστές»:

Την επόμενη μέρα, Παρασκευή, οι Γερμανοί νεοναζί, αν και δαρμένοι, επισκέφθηκαν το γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο Διονύσου - Ραπεντόζης, στο οποίο βρίσκονται τάφοι των ορίτζιναλ Ναζί κατακτητών που εστάλησαν στον αγύριστο από τους μαχητές του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εκεί απέτισαν φόρο «τιμής» στους προγόνους τους, με παράτες, σημαίες στεφάνια και άλλα φαιδρά.

Η συγκίνηση προφανώς ξεχείλισε όταν ένας από τους Γερμανούς νεοναζί βρήκε στο νεκροταφείο και τον τάφο του προπάππου του:

Αυτό, για να μην λένε ότι υπερβάλλουμε όταν μιλάμε για απευθείας απογόνους των ναζί της Κατοχής.

Επίσης, σύμφωνα με όσα γράφουν στην ιστοσελίδα τους, επισκέφθηκαν το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το μουσείο της Ακρόπολης, όπου προφανώς ξαναθαύμασαν τους «προαιώνιους αγκυλωτούς σταυρούς» στην πτέρυγα με τα αγγεία, αλλά και την ίδια την Ακρόπολη, όπου δίπλα στη σημαία του κόμματός τους σήκωσαν και τη σημαία του γερμανικού Ράιχ (λίγο ξέμακρα, βέβαια, μην τους δει κανένα αναρχικό μάτι):

Πηγή: Jungle report

Καταστροφές και θρίαμβοι

 Καταστροφές και θρίαμβοι

Η σημερινή ανάρτηση πιάνει το νήμα από εκεί που το αφήσαμε χτες, για να ασχοληθεί με μια πτυχή της "επιστημονικής" χρυσόσκονης, που καλύπτει με "ακλόνητα, ιστορικά" επιχειρήματα την πολιτική του αντιλαϊκού αντιλαϊκισμού. Και με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λογικής.

Το πιο διαφημισμένο και δημοφιλές (βάση πωλήσεων) αντιλαϊκό εγχειρίδιο των ημερών είναι τα "εμφύλια πάθη" του γνωστού αντιλαϊκού δίδυμου (κάτι σαν τρίδυμο λαϊκό από την ανάποδη) Καλύβα-Μαραντζίδη, όπου αναφέρονται συχνά (έμμεσα μεν, φωτογραφικά δε) στο έργο και τις απόψεις του Μαργαρίτη. Αλλά καλύτερα να ρωτήσετε το Λαϊκό Στρώμα, που το διαβάζει αυτές τις μέρες. Εδώ θα δούμε κάτι παρεμφερές, μια επισκόπηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας από το Στάθη Καλύβα, που γράφτηκε στα αγγλικά για μια εκδοτική σειρά του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης με γενικό τίτλο "What everyone needs to know about..." και μεταφράστηκε στα ελληνικά, για να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, με τον τίτλο της ανάρτησης.

Η κε του μπλοκ θα αποφύγει τον πειρασμό να αναφερθεί αναλυτικά σε μια σειρά παράπλευρα ζητήματα, όπως:
-την πλουραλιστική βιβλιογραφία που παραπέμπει αποκλειστικά στον ίδιο, το Μαρατζίδη (που είναι το ίδιο), το Βερέμη (δηλ το ίδιο) και όλο το αντίστοιχο σινάφι.
-τη μεθοδολογία των απλουστευτικών ερωτοαπαντήσεων, όπου ο εκλαϊκευτικός, επισκοπικός χαρακτήρας της μελέτης "δικαιολογεί" τις πιο χοντροκομμένες αφαιρέσεις και στρεβλώσεις.
-την προσπάθεια του συγγραφέα να παρουσιαστεί ως ένας μετριοπαθής αιρετικός, που καταθέτει την πρωτότυπη ερμηνεία του προς συζήτηση, γόνιμη κι εποικοδομητική, αλλά συναντά συχνά έναν κακόπιστο δογματισμό που την αποτρέπει.
Αρκετά χαρακτηριστικό αυτής της "μετριοπαθούς, αιρετικής προσέγγισης" είναι τα τιτιβίσματα του Καλύβα στο τουίτερ, όπως αυτό που εγκαλεί τους επικριτές της ΕΕ για το προσφυγικό, καθώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες επιθυμούν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη! Ωστόσο η δημοκρατική του μετριοπάθεια δεν του απαγορεύει να μπλοκάρει μαζικά τους χρήστες που αρθρώνουν "κακόπιστο κι ενοχλητικό" αντίλογο.

Εστιάζουμε λοιπόν στην ουσία και το βασικό ερμηνευτικό σχήμα του Καλύβα, που εξετάζει διαχρονικά την προσπάθεια εκσυγχρονισμού του νεοελληνικού κράτους, για να φτάσει στο επίπεδο της προηγμένης Δύσης, και θεωρεί πως παρά τα όποια ελλείμματα αυτού του άλματος, το εγχείρημα στέφθηκε γενικά με επιτυχία, καθιστώντας την Ελλάδα μια πρωτοποριακή περίπτωση ύστερου εκσυγχρονισμού για τις χώρες της περιφέρειας και του τρίτου κόσμου. Κι αυτή η αντιφατική επιτυχία αφορά και κάθε έναν από τους επτά κύκλους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, που έκλειναν συνήθως με καταστροφικές αποτυχίες (χρεοκοπία, μικρασιατική καταστροφή, εμφύλιος, χούντα, κρίση), αλλά δεν αναιρούσαν τα κεκτημένα των προηγούμενων κύκλων ανάπτυξης, κι αυτό οφείλεται κυρίως στις σωτήριες εξωτερικές επεμβάσεις, που εξασφάλιζαν παράλληλα τις προϋποθέσεις για το επόμενο άλμα.

Αυτή η προσέγγιση απορρίπτει το ερμηνευτικό σχήμα της εξάρτησης (αν και ουσιαστικά το περιγράφει και το δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό) και θεωρεί πως η Ελλάδα είχε την τύχη και την παρρησία να επιλέγει τις σωστές συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο και να ευνοείται από αυτές, για να πλησιάσει το μεγάλο της στόχο: τον εκσυγχρονισμό της και τη μεταλλαγή της σε μια σύγχρονη, ευημερούσα δημοκρατία.

Στα πλαίσια αυτού του διαχρονικού σαξές στόρι.
-επικρίνεται πχ ο όρος "βαυαροκρατία" που παραπέμπει στην Τουρκοκρατία και εκμηδενίζει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Όθωνα και των συμβούλων του.
-αποσιωπάται η βασική ευθύνη των συμμάχων για την κατάληξη της μικρασιατικής περιπέτειας, ενώ η συνέχεια του εφιάλτη για τους πρόσφυγες που κατάφεραν να τη γλιτώσουν και η μετεγκατάστασή τους στη χώρα μας, χαρακτηρίζεται ως "το μεγαλύτερο ειρηνικό επίτευγμα του νεοελληνικού κράτους (Μαυρογορδάτος), καθώς έγινε πολύ πιο γρήγορα, ομαλά και αποτελεσματικά απ' ό,τι αναμενόταν.

-Εξυπακούεται πως η χούντα δεν ήταν αμερικανοκίνητη (κάτι με το οποίο θα συμφωνούσαν ίσως και στελέχη της ΔΦΑ, πχ αυτά που χρεώνονται με τη σύνταξη των ανακοινώσεων του (συγ)κυβερνώντος κόμματος για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Παρ' ότι εκ των υστέρων επικράτησε η αντίληψη πως το πραξικόπημα υποκινήθηκε και οργανώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ερμηνεία αυτή δεν τεκμηριώνεται. Εναλλακτικά, το πραξικόπημα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια απόπειρα των ενόπλων δυνάμεων να διατηρήσουν την προνομιακή θεσμική τους θέση, ενόψει της ολοένα μεγαλύτερης αμφισβήτησής της από την κοινωνία. Από την άποψη αυτή, μπορεί να λεχθεί πως αποτέλεσε έκφραση των συντεχνιακών συμφερόντων του στρατού και, πιο συγκεκριμένα, μιας κάστας αξιωματικών, κυρίως συνταγματαρχών, που αντιδρούσαν στις περιορισμένες τους επαγγελματικές προοπτικές, καθώς οι προοπτικές προαγωγής τους ήταν περιορισμένες. Πρόσφατες έρευνες, ωστόσο, προβάλλουν μια πιο πειστική ερμηνεία, δείχνοντας πως οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονταν, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, κάτω από τον έλεγχο της πολιτικής ηγεσίας. Η πολιτική κρίση της περιόδου 1963-67 ήταν εκείνη που οδήγησε στη χαλάρωση του πολιτικού ελέγχου επί των ενόπλων δυνάμεων και έδωσε την ευκαιρία σε μια ομάδα φανατικών αντικομμουνιστών και αντικοινοβουλευτικών αξιωματικών να υφαρπάξουν την εξουσία. Το πραξικόπημα, δηλαδή, δεν αποτελούσε κληρονομιά του Εμφυλίου, αλλά ήταν απότοκο της αποτυχίας των πολιτικών ηγεσιών να καταλήξουν σε συναίνεση σχετικά με τη διαχείριση της πορείας του εκδημοκρατισμού.

Κρίμα μόνο που δεν ενημερώθηκε εγκαίρως κι ο Κλίντον για αυτές τις νεότερες έρευνες κι αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη για την ενεργό στήριξη της χούντας. Μην ξεχνάτε όμως την αποβολή της χουντικής ελληνικής κυβέρνησης από το δημοκρατικό πρόδρομο της Ενωμένης Ευρώπης.

-Έκφραση αυτής της πετυχημένης επιλογής ήταν φυσικά κι η επέμβαση των Άγγλων (και μετέπειτα των Αμερικάνων) κατά τη διάρκεια του (λίγο παράξενου με τόσο πολυεθνική σύνθεση) εμφυλίου. Το κλείσιμο αυτού του κύκλου βρίσκει την Ελλάδα πληγωμένη μεν, αλλά να έχει αποφύγει τον κίνδυνο του κομμουνισμού και να ευεργετείται από το αναπτυξιακό σχέδιο Μάρσαλ. Εδώ ο Καλύβας παρασύρεται λίγο από τα (μετ)εμφυλιακά πάθη του και παραμερίζει κάθε πρόσχημα αντικειμενικότητας.

Εκεί που καταθέτει όμως τα διαπιστευτήριά του είναι στην εξέταση κι ερμηνεία της κρίσης, όπου αναπαράγει διεξοδικά όλα τα ιδεολογήματα που παρακολουθήσαμε συνοπτικά στην προηγούμενη ανάρτηση (για το προπατορικό αμάρτημα του λαϊκισμού, την ευνοιοκρατία υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων, κτλ).

Ένα προπαγανδιστικό έργο στοχεύει πάντα στο παρόν και το μέλλον, μέσα από την ανασκευή του παρελθόντος. Το βασικό είναι να πειστεί ο αναγνώστης για αυτό το σαξές στόρι διαρκείας της χώρας που δεν πρέπει να ανακοπεί, να αφομοιώσει τη σωτήρια αξία χρήσης των διεθνών επεμβάσεων, να μην επιδιώκει τυφλές συγκρούσεις και να διδαχτεί από την ιστορία πως ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Έτσι που να διαιωνιστεί το κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σχήμα και οι θρίαμβοι της αστικής τάξης να περνάνε πάντα πάνω από τις καταστροφές της εργατικής και των λαϊκών στρωμάτων, που θα βγάζουν πρώτο σε πωλήσεις το βιβλίο του Καλύβα, για να ξεχνάνε τα εμφύλια, ταξικά πάθη που δε χωρίζουν την ελληνική κοινωνία.

Συνεχίζουμε - κλιμακώνουμε για να αποσυρθεί το κυβερνητικό σχέδιο κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης, ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης

Συνεχίζουμε - κλιμακώνουμε για να αποσυρθεί το κυβερνητικό σχέδιο κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης, ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης

Δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία και συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες

Το ΚΚΕ χαιρετίζει τους εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματίες, αγρότες, ανέργους, συνταξιούχους, νέους, που συμμετείχαν στην πανελλαδική πανεργατική απεργία και τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων, σε όλη την Ελλάδα.

Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα όσους ξεπέρασαν φόβους και αναστολές, αψήφησαν τους εκβιασμούς, τις απειλές της εργοδοσίας και τα εμπόδια της κυβέρνησης και συμμετείχαν - πολλοί ίσως για πρώτη φορά - στην απεργία.
Ο δρόμος της ταξικής πάλης, του συλλογικού και οργανωμένου αγώνα για την απόκρουση των μέτρων και τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών είναι ο δικός μας μονόδρομος, σε αντίθεση με τους «μονόδρομους» του κεφαλαίου και της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τους υπηρετούν.
Η μαζικότητα και ο δυναμισμός των κινητοποιήσεων γεμίζουν με ελπίδα και αισιοδοξία, δίνουν ώθηση και δύναμη για τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα, με στόχο την απόσυρση του κυβερνητικού σχεδίου - λαιμητόμου για την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η απεργία, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα της αγροτιάς, οι αγώνες και κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όλο αυτό το διάστημα, αποτελούν την καλύτερη απάντηση στην προκλητική προπαγάνδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ότι το σχέδιό της είναι δίκαιο και στηρίζει τους αδύνατους, τη στιγμή που μόνοι ωφελημένοι θα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και οι μεγαλέμποροι της Υγείας, η μεγαλοεργοδοσία σε μια σειρά από κλάδους. Γι' αυτό άλλωστε και όλοι αυτοί στηρίζουν το σχέδιο της κυβέρνησης.

Αποτελούν την καλύτερη απάντηση στις προσπάθειες της κυβέρνησης και άλλων παραγόντων να ενοχοποιήσουν και να συκοφαντήσουν, με διάφορους τρόπους, τους αγώνες και τις μορφές πάλης, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιλέγουν, σε όσες δυνάμεις και συνδικαλιστικές ηγεσίες επιχειρούν να αλλοιώσουν και να εγκλωβίσουν τη λαϊκή οργή και αντίδραση σε έναν προσχηματικό διάλογο με την κυβέρνηση για τη νομιμοποίηση των αντιδραστικών αλλαγών.
Αποτελούν την καλύτερη απάντηση και στα κόμματα εκείνα, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι, που υποκριτικά αντιδρούν στα κυβερνητικά μέτρα, τη στιγμή που τα έχουν στηρίξει με την ψήφο τους στο τρίτο μνημόνιο, ενώ κάνουν ό,τι μπορούν για να υπονομεύσουν τους αγώνες των εργαζομένων. Αυτά τα κόμματα προσπαθούν να ξεπλυθούν από την αντιλαϊκή πολιτική, που όλα αυτά τα χρόνια εφάρμοζαν, από τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, που έχουν ψηφίσει. Με πρόσχημα την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προσπαθούν να αναβαπτιστούν στη λαϊκή συνείδηση, για να επανέλθουν στην κυβερνητική διαχείριση. Οι προτάσεις τους για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι εξίσου αντιλαϊκές με αυτές της κυβέρνησης. Μαζί με την Ενωση Κεντρώων συμμετέχουν σε διάφορα σενάρια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, με νέα κυβερνητικά σχήματα και πλειοψηφίες, διεκδικούν το ρόλο του πιο «ικανού» να υλοποιήσει τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.
Ταυτόχρονα, οι ίδιες οι κινητοποιήσεις απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι, το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορούν να απομονώσουν τυχοδιωκτικές, απεργοσπαστικές δυνάμεις, που προσπαθούν να παρεισφρήσουν στους αγώνες τους, όπως είναι η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή και άλλα μορφώματα.

Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα των νέων κάλπικων διλημμάτων και δίπολων που στήνονται ως αριστερά - δεξιά, νεοφιλελεύθεροι - λαϊκιστές, Τσίπρας - Μητσοτάκης και έχουν ως στόχο να κρύψουν την ταύτιση των κομμάτων εκείνων που υπηρετούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ.

Πρέπει να πέσει στο κενό ο εκβιασμός της κυβέρνησης ότι οι λαϊκές αντιδράσεις οδηγούν σε «αποσταθεροποίηση», εννοώντας ουσιαστικά τις δυσκολίες που βάζουν οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες στην κυβέρνηση στο να εφαρμόσει τα μέτρα - λαιμητόμο. Η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, που επικαλείται η κυβέρνηση, είναι η μεγαλύτερη αστάθεια για το λαό και τα δικαιώματά του. Σημαίνει σιωπή νεκροταφείου, υποταγή. Ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μη φοβηθούν τις δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος, αντίθετα να τις ενισχύσουν, να τις διευρύνουν με τον αγώνα τους, να αξιοποιούν κάθε ρωγμή και δυνατότητα, για να βάζουν εμπόδια, να συγκεντρώνουν δυνάμεις για ριζικές ανατροπές, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Εχουμε πλούσια πείρα πλέον. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν μεγάλοι αγώνες και κινητοποιήσεις, όμως η γραμμή που επικράτησε ήταν η ρηχή αντιμνημονιακή γραμμή, που απέδιδε τα μέτρα σε κάποιες υποτελείς κυβερνήσεις και καλλιεργούσε αυταπάτες ότι, αν αλλάξει η κυβέρνηση, τότε τα πράγματα θα είναι διαφορετικά για το λαό.
Κι έτσι αυτοί οι αγώνες εξάντλησαν τη δυναμική τους στο να φύγουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη χειρότερα, μετά την παταγώδη χρεοκοπία αυτής της γραμμής, οδήγησαν λαϊκό κόσμο σε αναδίπλωση και απογοήτευση.
Σήμερα, υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα στη συσπείρωση, στη μαζικότητα, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής γραμμής της ρήξης και ανατροπής. Στην ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους βιοπαλαιστές, τη φτωχομεσαία αγροτιά, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών για τη δική τους εργατική - λαϊκή εξουσία.
Σ' αυτόν το δρόμο μπορούμε και να καθυστερούμε αντιλαϊκά μέτρα, να βάζουμε εμπόδια, να διεκδικούμε βελτίωση της ζωής μας, να έχουμε κατακτήσεις.
Και αυτήν τη δύναμη πρέπει να δοκιμάσει τώρα ο λαός!
Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Τους ανησυχεί η βραδεία καπιταλιστική ανάπτυξη

Τους ανησυχεί η βραδεία καπιταλιστική ανάπτυξη

Η Εκθεση της Κομισιόν για την «απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις» για το 2015 (ESDE 2015), που παρουσίασε πρόσφατα η αρμόδια «επίτροπος για την Απασχόληση» Μαριάν Τίσεν, δείχνει ότι οι συνέπειες της κρίσης δεν έχουν ξεπεραστεί, ενώ μιλά για αύξηση των ανισοτήτων μεταξύ των κρατών - μελών. Διαπιστώνει αύξηση της ανισομετρίας. Πράγματι, η καπιταλιστική οικονομική κρίση αυξάνει απότομα τις ανισομετρίες, αφού το βάθος της κρίσης δεν είναι το ίδιο σε όλες τις οικονομίες, όπως και η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι η ίδια σε όλες. Για παράδειγμα, η επίτροπος Μ. Τίσεν παρουσιάζοντας την έκθεση αναφέρθηκε στην Ελλάδα, μιλώντας για χαμηλά επίπεδα απασχόλησης (55%) σε σχέση με άλλες χώρες, όπως είναι η Σουηδία (81%), αλλά και στα τεράστια ποσοστά ανεργίας που παραμένουν πάνω από 20% στην Ελλάδα και την Ισπανία με πρώτη την Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία είναι μόλις 5%. Εμείς να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα πριν από την καπιταλιστική οικονομική κρίση και ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 ήταν η πρώτη σε ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ στην ΕΕ με πάνω από 4,5%, έφτασε και 5% όταν η Γερμανία έφτανε το πολύ 2%.

Οι πολλές Συμβάσεις Εργασίας

Η έκθεση ESDE διαπιστώνει αύξηση των διαφόρων μορφών Συμβάσεων Εργασίας, εκτιμώντας ότι με αυτές τις συμβάσεις υπάρχουν ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, ζήτημα το οποίο συμβάλλει στην αύξηση της συμμετοχής στην εργασία. Εκτιμά μάλιστα ότι ορισμένες νέες συμβάσεις ενδέχεται να είναι επωφελείς για αμφότερα τα συμβαλλόμενα μέρη. Βεβαίως, για τους επιχειρηματικούς ομίλους σίγουρα έτσι είναι. Η ευελιξία στην εργασία είναι μια μορφή ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, βασικά λόγω της εντατικοποίησης της δουλειάς, σε συνδυασμό με την καταβαράθρωση των μισθών. Επίσης, η ευελιξία στην εργασία δίνει τη δυνατότητα έως και μείωσης της καταγραφής των ανέργων, αφού μπορεί να απασχολούνται περισσότεροι με λιγότερες και ακατάστατες ώρες δουλειάς στη διάρκεια της μέρας, της βδομάδας ή και να μοιράζονται θέσεις εργασίας σε περισσότερους εργαζόμενους με ελάχιστες ώρες δουλειάς.
Αρα για τους εργαζόμενους κάθε άλλο παρά είναι επωφελείς, αφού αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης. Το μόνο που προσφέρουν αυτές οι Συμβάσεις είναι να μπορούν άνεργοι να δουλεύουν έστω και λίγο ή προσωρινά ή σε δουλειές του ποδαριού, με τις παραπάνω σχέσεις εργασίας και με ψίχουλα, άρα να φυτοζωούν. Φαίνεται πως γι' αυτό την ίδια ώρα η έκθεση εκτιμά ότι κάποιες συμβάσεις «επιφέρουν εργασιακή ανασφάλεια». Δηλαδή, δεν εξασφαλίζουν μόνιμη δουλειά, ούτε βεβαίως μισθούς που να ικανοποιούν έστω και στοιχειωδώς κάποιες ελάχιστες ανάγκες ζωής.
Θα περίμενε κανείς ότι οι επισημάνσεις για τις συμβάσεις ευέλικτης δουλειάς και εργασιακής ανασφάλειας, θα ωθούσαν σε λύσεις βελτίωσης της κατάστασης για την εργατική τάξη. Αλλά η έκθεση δίνει άλλες λύσεις. Αλλωστε, η βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης (π.χ. σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος για όλους όπως 7ωρο τη μέρα, 35ωρο τη βδομάδα και μισθοί που να ικανοποιούν τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας), αντιβαίνει στην αύξηση του ποσοστού κέρδους, αντιβαίνει στην ανταγωνιστικότητα. Και η ΕΕ πασχίζει στη δημιουργία συνθηκών ολοένα και διευρυνόμενης αναπαραγωγής κερδών και μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας, προκειμένου να ωθήσει σε καπιταλιστικές επενδύσεις και ανάκαμψη μετά από τόσα χρόνια κρίσης.
Ετσι η επίτροπος, παρουσιάζοντας την έκθεση ανέφερε πως «πρέπει να διασφαλίσουμε ότι το εργατικό μας δίκαιο και τα συστήματά μας κοινωνικής προστασίας είναι κατάλληλα για την επίτευξη των στόχων τους στον 21ο αιώνα, και πρέπει να προωθήσουμε την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία. Ο ευρωπαϊκός πυλώνας κοινωνικών δικαιωμάτων θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο αυτό».
Αυτή η αναφορά της επιτρόπου στηρίζεται στην έκθεση ESDE 2015 που προτείνει για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την αυτοαπασχόληση και την επιχειρηματικότητα.
Γιατί, όμως, οι αναφορές ότι ο ευρωπαϊκός πυλώνας κοινωνικών δικαιωμάτων θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο αυτό; Γιατί επιχειρηματικότητα και καινοτομία σημαίνουν επενδύσεις για αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Σημαίνουν αυτό που το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ παρουσίασε στο Νταβός σαν «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση». Και με την έρευνα με τίτλο «Το Μέλλον των Θέσεων Εργασίας» που έγινε σε 15 οικονομίες που απασχολούν 1,9 δισεκατομμύρια εργαζόμενους ή περίπου το 65% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, εκτιμούν ότι θα χαθούν έως το 2020 5,1 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Ανάμεσα στις χώρες που έγινε η έρευνα είναι οι ΗΠΑ, Κίνα, Μεγάλη Βρετανία, Βραζιλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία, Ινδία, Ιταλία, Τουρκία. Δηλαδή, θα χαθούν θέσεις εργασίας και στην ΕΕ.
Επομένως, χρειάζεται ένα ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους εξαθλιωμένους και τους ανέργους. Ποιο θα είναι αυτό μένει να το δούμε.

Δεν είναι διέξοδος για τους εργαζόμενους

Βεβαίως, η έκθεση εκτός από την επιχειρηματικότητα πασχίζει να δώσει διέξοδο και με την αυτοαπασχόληση. Μόνο που αυτή η λύση έχει «κοντά ποδάρια». Γιατί η αυτοαπασχόληση υπόκειται στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η τάση στον καπιταλισμό είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία των μονοπωλίων σε όλους τους τομείς. Βεβαίως, τα μονοπώλια χρειάζονται κάποτε σε ορισμένους τομείς και για ορισμένο χρόνο και μικρές επιχειρήσεις. Γι' αυτό αναπαράγονται οι αυτοαπασχολούμενοι, αλλά είναι ολοένα και λιγότεροι. Οι επιχειρήσεις των αυτοαπασχολουμένων σε μια πορεία καταστρέφονται. Πείρα γι' αυτό υπάρχει και στην Ελλάδα. Επίσης, καπιταλιστική ανάπτυξη με μικρές επιχειρήσεις δεν μπορεί να γίνει. Είναι μια προσωρινή διέξοδος για κάποια τμήματα ανέργων που θα ξαναπεράσουν σε μια πορεία στην ανεργία. Και αυτό αποτελεί μέρος της επιδίωξης αντιμετώπισης της ανεργίας σε συνδυασμό με την ανάπτυξη - έτσι τουλάχιστον λένε - αλλά καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στους ανέργους.
Η έκθεση προσπαθεί να προϊδεάσει ως προς αυτό, αναφέροντας ότι ορισμένες ομάδες, όπως είναι οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες και οι μετανάστες μπορεί να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερα εμπόδια στην ίδρυση της δικής τους επιχείρησης και χρειάζονται πολιτικές διευκόλυνσης, όπως ευκολότερη πρόσβαση σε χρηματοδότηση ή φορολογικά κίνητρα, επιχειρηματική εκπαίδευση ή πρόσβαση σε υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων. Μόνο που ούτε αυτή η πολιτική μπορεί να δώσει διέξοδο.
Η επίτροπος ουσιαστικά το ομολογεί όταν, παρουσιάζοντας την έκθεση, λέει ότι «πρέπει να εξασφαλίσουμε περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες για τους πολίτες της ΕΕ, ειδικά εκείνους που είναι πιο απομακρυσμένοι από την αγορά εργασίας». «Ευκαιρίες», είπε, και όχι σίγουρες θέσεις εργασίας, σίγουρη δουλειά.
Τι άλλο είπε η επίτροπος; «Πρέπει επίσης να επενδύσουμε στην ενίσχυση των δεξιοτήτων των ατόμων, έτσι ώστε όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες στην ΕΕ να μπορούν να αναπτύξουν πλήρως τις δυνατότητές τους. Για την επίτευξη ανάπτυξης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας πρέπει να επενδύσουμε στο ανθρώπινο δυναμικό». Ναι, αλλά με τις δεξιότητες δε σημαίνει ότι δημιουργούνται και θέσεις εργασίας. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν κάνουν προσλήψεις, αν δεν έχουν τη δυνατότητα να παράγουν, αυτό π.χ. γίνεται στην περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που όχι μόνο δεν προσλαμβάνουν αλλά απολύουν. Δεν προσλαμβάνουν αν δεν έχουν αύξηση παραγωγής και κερδών. Προτιμούν δε να επενδύουν στην καινοτομία που τους αυξάνει την παραγωγικότητα και διευρύνουν την αναπαραγωγή κερδών ακόμη και με λιγότερο εργατικό δυναμικό. Δεν μπορούν να μειώσουν δραστικά την ανεργία με την καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν μπορούν να ξαναδημιουργήσουν τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν με την κρίση, ενώ στον καπιταλισμό η ανεργία δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί, επειδή η άνοδος της παραγωγικότητας μειώνει τη ζωντανή εργασία. Και η τάση αύξησης της ανταγωνιστικότητας ωθεί στην άνοδο της παραγωγικότητας.
Τι άλλο βάζει η έκθεση ESDE του 2015; Οτι η ΕΕ μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα τους ανθρώπινους πόρους της μέσω της κινητικότητας. Και παρουσιάζει το εξής στοιχείο: «Αν και ο αριθμός των μετακινούμενων εργαζομένων αυξήθηκε κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, το ποσοστό τους επί του συνολικού εργατικού δυναμικού παραμένει περιορισμένο: Μόνο το 4% του πληθυσμού της ΕΕ ηλικίας μεταξύ 15 και 64 ετών ζει σε κράτος - μέλος διαφορετικό από εκείνο στο οποίο γεννήθηκε». Δηλαδή, αν θες να βρεις δουλειά πρέπει να είσαι έτοιμος να ξεσπιτωθείς, να φύγεις από τη χώρα σου και να πας σε άλλη χώρα στην ΕΕ. Μπορείς δεν μπορείς, αυτή είναι επίσης μια υποτίθεται διέξοδος. Αλήθεια, τι θα κάνεις με την οικογένεια, τα παιδιά κ.λπ., όταν σου προσφέρουν μια θέση εργασίας στη Φινλανδία και πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, όταν και αυτή η θέση δεν είναι πάντα σίγουρη; Ναι, θέλουν τους εργαζόμενους, ή έστω ένα μεγάλο τμήμα τους περιπλανώμενους σε όλη την ΕΕ. Μόνο που αυτή δεν είναι ζωή. Και μετά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη μετανάστευση των νέων από τις χώρες τους, επειδή δε βρίσκουν δουλειά.

Ψάχνουν τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανάπτυξης

Ολα τα παραπάνω προσπαθούν τάχα να απαντήσουν στην αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην εργατική τάξη, δημιουργώντας κάλπικες προσδοκίες ότι θα αμβλύνουν συνέπειες όπως π.χ. η ανεργία, ή θα ενισχύσουν κοινωνικά δικαιώματα, αφού οι επιδιώξεις της έκθεσης ESDE του 2015 είναι εφαρμογή πολιτικών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αλλωστε, όπως εκτιμά η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Ενωση διέρχεται μια περίοδο βραδείας ανάπτυξης, προβλέπει ανάπτυξη της ΕΕ, το 2016 1,9% (2% ήταν η προηγούμενη πρόβλεψη) και το 2017 2,0% (από 2,1%),με αυξανόμενο κίνδυνο χαμηλότερης ανάπτυξης από την τωρινή πρόβλεψη. Για την Ευρωζώνη, 1,7% το 2016 και 1,9% το 2017.
Ορισμένα άλλα παραδείγματα.Η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία έπεσε το Νοέμβρη. Η παραγωγή επενδυτικών εμπορευμάτων υποχώρησε 3,3% το Νοέμβρη, σε σχέση με την αύξηση 2,5% του Οκτώβρη, ενώ η μεταποιητική παραγωγή υποχώρησε 0,8%. Η βιομηχανική παραγωγή στη Γαλλία έπεσε το Νοέμβρη κατά 0,9% μετά από την άνοδο του Οκτώβρη.
Επίσης η γερμανική κυβέρνηση αναθεώρησε προς τα κάτω την πρόβλεψή της για τους ρυθμούς ανάπτυξη το 2016 σε 1,7% από 1,8% προηγουμένως. Εκτιμά ότι η γερμανική οικονομία για να παραμείνει στη σημερινή κατάσταση,πρέπει να αυξηθούν οι δημόσιες και οι ιδιωτικές επενδύσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, δήλωσε πρόσφατα: «Από κοινού με τη Γερμανία, θα παρουσιάσουμε νέες προτάσεις (...) για την πολιτική και τη δημοκρατία, τους θεσμούς και τα όργανα της αλληλεγγύης που απαιτούνται για τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη (...) Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά όσον αφορά την ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης και ταυτόχρονα, να δώσουμε νέες προοπτικές σε όλη την Ευρώπη».
Η βραδεία καπιταλιστική ανάπτυξη τους ανησυχεί και ψάχνουν μέτρα ενίσχυσής της, αλλά, αφενός η βαθιά διεθνοποίηση της οικονομίας τούς δυσκολεύει, αφετέρου τα μέτρα ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης κάνουν ολοένα και πιο δυσμενή τη θέση της εργατικής τάξης. Αυτήν την αντίφαση δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών τους, πάλη που πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, στην εργατική, λαϊκή εξουσία, για την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος της λαϊκής ευημερίας.

Λ.

«Ανατροπές» και πόλεμοι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων

«Ανατροπές» και πόλεμοι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων

Ενταση της εκμετάλλευσης, φτώχεια και προσφυγιά για τους λαούς

Στο δρόμο του αγώνα ξαναβγήκαν, προ ημερών, οι Τυνήσιοι, διεκδικώντας και πάλι, όπως πέντε χρόνια πριν, «Ψωμί, Ελευθερία, Αξιοπρέπεια»...

Μεταξύ καπιταλιστικής σφύρας και του άκμονα του πολέμου και της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών παραμένουν οι λαοί της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, πέντε χρόνια μετά τα λεγόμενα, δήθεν «ακηδεμόνευτα» πολιτικώς, «αυθόρμητα κινήματα» της «Αραβικής Ανοιξης». Αυτά, που μεταλαμπαδεύονταν στην ευρύτερη περιοχή και τη Συρία (που συνεχίστηκε με επέμβαση) μετά τον ξεσηκωμό που προκάλεσε στην Τυνησία ο αυτοπυρπολισμός του 26χρονου άνεργου πλανόδιου μικροπωλητή, Μοχάμεντ Μπουαζίζι, το Δεκέμβρη του 2010 και την ανατροπή, λίγες βδομάδες μετά, του Τυνήσιου πρώην Προέδρου Μπεν Αλι.

Τα «κινήματα», με τη στήριξη και πολυεθνικών, όπως η Google (χαρακτηριστικός ο επιχειρησιακός διευθυντής της που ήταν ο «ήρωας» της πλατείας «Ταχρίρ» στο Κάιρο της Αιγύπτου) που διαφημίζονταν από πολλά αστικά ΜΜΕ και τους απανταχού οπορτουνιστές σαν «γνήσια επανάσταση και λαϊκή εξέγερση» σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, απoδείχτηκαν προσπάθειες των κατά τόπους αστών να εκσυγχρονίσουν το πολιτικό σύστημα, παρατείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια, ξαναμοιράζοντας την πίτα στο πλαίσιο ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στη «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Κάτι που μόνο το ΚΚΕ είχε επισημάνει από την πρώτη στιγμή, δεδομένου του κλιμακούμενου ανταγωνισμού ΗΠΑ και ΕΕ με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σκληρά για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και οδών μεταφοράς τους, των σφαιρών επιρροής.
Ετσι, οι εξελίξεις της τελευταίας πενταετίας όχι μόνον δεν έφεραν στους λαούς «άνοιξη». Οχι μόνον δεν αύξησαν τα δικαιώματά τους στην εργασία, στην ελευθερία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, όπως ήταν τότε τα κεντρικά συνθήματα στις πλατείες του Καΐρου, της Τύνιδας και της Μανάμα (στο Μπαχρέιν). Αλλά ένιωσαν στο πετσί τους ακόμη πιο οδυνηρά τη σιδερένια φτέρνα του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης, αυξήθηκαν οι ξεριζωμένοι, πρόσφυγες και μετανάστες που συρρέουν προς την ΕΕ με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με μια άλλη μορφή καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή των πνιγμένων στις βάρκες των δουλεμπόρων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, των ανθρώπων που συναντούν φράχτες και ένα σωρό «κόσκινα», για να επιλεγούν αυτοί που θα αξιοποιήσει το κεφάλαιο για φτηνή εργατική δύναμη.

Η εξουσία του κεφαλαίου δεν άλλαξε

Παρά τις κατά τόπους διαφορές, η πεμπτουσία των γεγονότων σε Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Μπαχρέιν, Υεμένη, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνουν ότι οι όποιες αλλαγές περιορίστηκαν, εν πολλοίς, στα πρόσωπα και όχι στην πραγματική εξουσία που εξακολουθεί να έχει το κεφάλαιο. Οι μεγάλες μάζες εργαζομένων και ανέργων παρέμειναν εγκλωβισμένες στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια και στην ανασφάλεια που έφερε επιπρόσθετα η εμφάνιση και η τρομοκρατική δράση φανατικών ισλαμιστών μισθοφόρων, οι οποίοι ενώ αυτο-λανσαρίστηκαν σαν «αντίπαλο δέος διεφθαρμένων ηγετών» δεν ήταν παρά δημιουργήματα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που τους στήριξαν ποικιλοτρόπως.
Σήμερα, ακόμη και αυτοί που πανηγύριζαν για την «Αραβική άνοιξη», ανάμεσά τους και το βρετανικό περιοδικό «The Economist», αναγνωρίζουν πως εξελίχθηκε μοιραία σε «αραβικό χειμώνα».

Η Τυνησία πέντε χρόνια μετά...

Η πτώση του Τυνήσιου τότε Προέδρου Μπεν Αλι και η φυγάδευσή του στη Σαουδική Αραβία το Γενάρη του 2011 άνοιξε το δρόμο των λεγόμενων «δημοκρατικών εκλογών» και τη σύνταξη νέου συντάγματος. Ομως, σταθερός έμεινε ο εγκλωβισμός της εργατικής τάξης στην Τυνησία στην ανέχεια και τη δυστυχία, πράγμα που απεδείχθη και πριν 2,5 βδομάδες, με το ξέσπασμα λαϊκών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων εναντίον της ανεργίας που εξακολουθεί να θερίζει πάνω από το 60% της νεολαίας, ιδιαίτερα στην επαρχία. Οι διαδηλώσεις τέλη Γενάρη 2016 στην κεντρική περιοχή Κασερίν σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις και στην πρωτεύουσα Τύνιδα και θορύβησαν σε τέτοιο βαθμό τον πρωθυπουργό, Χαμπίμπ Εσίντι, ώστε να κηρύξει νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, η οποία ήρθη μόλις την περασμένη Πέμπτη. Μέτρο, που είχε ληφθεί και κατά τις τελευταίες πολύνεκρες επιθέσεις τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» σε τουριστικούς στόχους και το οποίο δείχνει πως για την αστική τάξη της χώρας ο εργαζόμενος λαός που διεκδικεί και απαιτεί τα δικαιώματά του είναι η πραγματική απειλή.
Στην Τυνησία, η επίσημη ανεργία το 2010 ήταν στο 14% και σήμερα ξεπερνά το 15% (15,3% μετρήθηκε το Δεκέμβρη του 2015). Το δημόσιο χρέος είναι το 47,5% του ΑΕΠ, ο πληθωρισμός σήμερα τρέχει με 4,1% και η καπιταλιστική ανάπτυξη με 0,1%, παρά τη «βοήθεια» που έταξαν ΗΠΑ, ΕΕ και κυρίως η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, που υποσχέθηκε, προ ημερών, στον Τυνήσιο Πρόεδρο ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Οχι, βεβαίως, για το καλό του λαού, αλλά για τις μπίζνες των γαλλικών μονοπωλίων που σπεύδουν στην περιοχή, για να εκμεταλλευτούν τη μορφωμένη αλλά φθηνή εργατική τάξη της χώρας υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες.

Στην Αίγυπτο του ...εκσυγχρονισμού

Οι διαδηλώσεις χιλιάδων Αιγυπτίων στην πλατεία «Ταχρίρ» του Καΐρου και η ανατροπή του τότε Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, στις 25 Γενάρη 2011, συνοδεύτηκαν από την εκλογή και τη μετέπειτα ανατροπή του πρώτου εκλεγμένου ισλαμιστή Προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι τον Ιούλη του 2013 από τον Αιγύπτιο στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι, που εξελέγη ένα χρόνο μετά πανηγυρικά με... 97%. Κοινός παρονομαστής επί Μουμπάρακ, επί Μόρσι και επί Σίσι, παρέμεινε ο αιγυπτιακός στρατός, η ντόπια αστική τάξη και ο εγκλωβισμός του λαού στη μέγγενη της φτώχειας και της βαθιάς εκμετάλλευσης. Τα μεγαλεπήβολα έργα (νέα διώρυγα Σουέζ, δημιουργία νέας διοικητικής πρωτεύουσας, πυρηνικά εργοστάσια κ.λπ.) που αναγγέλλει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο ο Πρόεδρος Σίσι με Σαουδάραβες, Ρώσους και Ευρωπαίους «εταίρους» (και το ελληνικό κεφάλαιο διεκδικεί κομμάτι από την πίτα, εξ ου και ο άξονας Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου) δεν σημαίνουν καμία ουσιαστική αλλαγή για τον εργαζόμενο αιγυπτιακό λαό. Ούτε και ο εντοπισμός του νέου τεράστιου υποθαλάσσιου κοιτάσματος ΖΟΡ, το οποίο εποφθαλμιούν ντόπια και ξένα μονοπώλια.
Στη σημερινή Αίγυπτο, η επίσημη ανεργία μετριέται στο 12,8%, αλλά η καπιταλιστική ανάπτυξη πλησιάζει το 13%, ωστόσο καλά κρατεί η κακοπληρωμένη εργασία, η βύθιση των λαϊκών μαζών στην ανέχεια και στην έλλειψη βασικών υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας.

Καταστροφή στην Υεμένη

Η «αραβική άνοιξη» δεν άφησε ανεπηρέαστη τη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, την Υεμένη. Η ανατροπή του επί δεκαετίες Προέδρου Σάλεχ, η αντικατάστασή του από το σημερινό Πρόεδρο Χάντι και η ανατροπή του στη συνέχεια (Σεπτέμβρης του 2014) από τις πολιτοφυλακές των Σιιτών Χούτι (που θεωρούνται φιλικά προσκείμενοι στο Ιράν) όχι μόνο δεν βοήθησαν το λαό να βγει από τη φτώχεια, αλλά υπονόμευσαν τους αγώνες του και τον βύθισαν στην καταστροφή του πολέμου που κήρυξε εναντίον τους το Μάρτη του 2015 η Σαουδική Αραβία και οι (Δυτικοί και μουσουλμάνοι) σύμμαχοί της.
Δέκα μήνες μετά την έναρξη της σαουδαραβικής εισβολής, πάνω από το 70% των 25.000.000 κατοίκων δίνει αγώνα επιβίωσης ενάντια στις βόμβες, στην πείνα, στην καταστροφή σχεδόν κάθε βασικής υποδομής σε ύδρευση, ηλεκτρισμό, Υγεία, εκπαίδευση. Οσοι δεν έγιναν πρόσφυγες, ζουν σε μισοκατεστραμμένες αστικές και αγροτικές περιοχές.

Στη Λιβύη του χάους και της επόμενης επέμβασης

Οι υποκινούμενες (από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους) «λαϊκές εξεγέρσεις» με τη συμμετοχή ισλαμιστών μισθοφόρων που δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν σαν εργαλείο ανατροπής και δολοφονίας του τότε Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβρη του 2011, μετέτρεψε σταδιακά τη χώρα σε ένα τεράστιο «καζάνι» χάους και αποσταθεροποίησης. Η χώρα με ορισμένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο σήμερα έχει περιορίσει την παραγωγή μαύρου χρυσού σε λίγες εκατοντάδες βαρέλια αργού τη μέρα. Η «ανεξάρτητη» (από τις παράλληλες κυβερνήσεις ισλαμιστών και «κοσμικών») Κεντρική Τράπεζα προειδοποιεί πως τα αποθεματικά της σε χρυσό και ξένο συνάλλαγμα έχουν συρρικνωθεί σημαντικά, κρούοντας τον κώδωνα κινδύνου για τους μισθούς των αμέτρητων χιλιάδων «δυνάμεων ασφαλείας» αμφοτέρων πλευρών. Η επίσημη ανεργία σε μια χώρα με πληθυσμό 6.025.000 άτομα, μετρήθηκε πριν από δύο χρόνια στο 19,20%, η καπιταλιστική ανάπτυξη στο μείον 21,8%, το δημόσιο χρέος στο 49,10% του ΑΕΠ (στοιχεία 2014). Το σημερινό χάος, που μεγεθύνεται και από την άφιξη πάνω από 5.000 τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» που έφτιαξαν προπύργιο στη Σύρτη (λόγω «συρρίκνωσης» των δυνάμεών τους σε Συρία και Ιράκ), εμποδίζει τη μέτρηση ακόμη και των πιο βασικών μεγεθών. Οι τελευταίες, ασφυκτικές, πιέσεις του νέου απεσταλμένου του ΟΗΕ στην Λιβύη, Μάρτιν Κόμπλερ για τη συγκρότηση κυβέρνησης ενότητας (με τις προτροπές ΗΠΑ, ΕΕ) δεν αποσκοπούν στη σταθεροποίηση της κατάστασης, αλλά στη δημιουργία «συνομιλητή» που θα ανάψει το «πράσινο φως» για την επόμενη επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστών με στόχο το ξαναμοίρασμα της τράπουλας πάνω στα άφθονα λιβυκά πετρέλαια. Προς το παρόν, τα σχέδια καθυστερούν οι τριβές μεταξύ αντιτιθέμενων συμφερόντων ιμπεριαλιστών. Ομως, το ξέσπασμα ενός ακόμη πολέμου δεν θα αργήσει. Μόνον που αυτή τη φορά, το πρόσχημα δεν θα είναι ο Μουαμάρ Καντάφι αλλά οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους».

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΩΝ Πιο κοντά σε μια ακόμη ιδέα του Κ. Τσιολκόφσκι

ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΩΝ

Πιο κοντά σε μια ακόμη ιδέα του Κ. Τσιολκόφσκι

Η διαστημική εποχή άρχισε πριν από μισό αιώνα και πλέον, όταν εκτοξεύτηκε ο πρώτος δορυφόρος της Γης, ο σοβιετικός «Σπούτνικ-1». Ολο αυτό το χρονικό διάστημα, το κόστος μεταφοράς φορτίων σε τροχιά παρέμεινε ...αστρονομικό (μεταξύ 5.000 και 50.000 δολαρίων ανά κιλό, ανάλογα με τον πύραυλο φορέα που χρησιμοποιείται). Ο λόγος είναι ότι περίπου το 90% της μάζας ενός πυραύλου είναι το καύσιμο, το οξειδωτικό και οι δεξαμενές που τα περιέχουν, περιορίζοντας πολύ τη δυνατότητα μεταφοράς ωφέλιμου φορτίου. Αν ο πύραυλος δεν χρειαζόταν να μεταφέρει όλο αυτό το καύσιμο ή το οξειδωτικό, τότε θα μπορούσε να μεταφέρει περισσότερο φορτίο, μειώνοντας το κόστος για την τοποθέτησή του σε τροχιά.
Ο πατέρας της Αστροναυτικής, ο Ρώσος δάσκαλος και επιστήμονας Κονσταντίν Τσιολκόφσκι είχε προτείνει ήδη από το 1924 έναν τρόπο για να επιτευχθεί μεγάλη μείωση του βάρους του πυραύλου. Ηταν εκείνος που με τον ίδιο στόχο είχε προτείνει την εκτόξευση πυραύλων που διαθέτουν στάδια, έτσι ώστε όταν εξαντλούνται καύσιμο και οξειδωτικό του πρώτου σταδίου, αυτό να αποσπάται, με αποτέλεσμα το βάρος του εναπομένοντος πυραύλου να μειώνεται και να χρειάζονται λιγότερα καύσιμα από το δεύτερο στάδιο, που αναλαμβάνει να συνεχίσει την πρόωση του πυραύλου. Το ίδιο όταν αδειάσουν οι δεξαμενές του δεύτερου σταδίου, αυτό επίσης να αποκολλάται, ώστε το τρίτο στάδιο να χρειάζεται ακόμη λιγότερα καύσιμα για να θέσει το φορτίο σε τροχιά ή να του δώσει ταχύτητα διαφυγής από τη βαρυτική έλξη της Γης. Αυτόν το σχεδιασμό πυραύλων ακολούθησαν τόσο η πρωτοπόρα στην εξερεύνηση του Διαστήματος Σοβιετική Ενωση, όσο και οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες που ανέπτυξαν διαστημικές δυνατότητες. Αυτός ο σχεδιασμός ακολουθείται με παραλλαγές μέχρι και σήμερα.
Η άλλη ιδέα του Κ. Τσιολκόφσκι ήταν πιο ριζοσπαστική και ακόμη πιο δύσκολο να επιτευχθεί την εποχή που έζησε. Περιλάμβανε την πλήρη αφαίρεση του οξειδωτικού, της δεξαμενής του και των σχετικών σωληνώσεων και τη θέρμανση του προωθητικού καυσίμου, όχι μέσω της χημικής αντίδρασής του με το οξειδωτικό, όπως συμβαίνει στους σημερινούς πυραύλους, αλλά με τη βοήθεια δεσμών μικροκυμάτων από επίγειους σταθμούς που στοχεύουν έναν εναλλάκτη θερμότητας προσαρμοσμένο στον πύραυλο. Συγκεκριμένα ο Τσιολκόφσκι πρότεινε τη χρήση παραβολικών κατόπτρων για τη στόχευση «μιας παράλληλης δέσμης ηλεκτρομαγνητικών ακτίνων μικρού μήκους κύματος» στην «κοιλιά» του σκάφους. Αυτή, έγραφε, είναι η καλύτερη μέθοδος για «να αποκτήσει (σ.σ. ο πύραυλος) κοσμική ταχύτητα».
Η ιδέα αυτή παρέμεινε στα απραγματοποίητα μέχρι πρόσφατα, όταν η τεχνολογία πρόφτασε το όραμα του Τσιολκόφσκι. Τα λέιζερ μικροκυμάτων, γνωστά και ως μέιζερ, εφευρέθηκαν τη δεκαετία του 1950, αλλά μόνο πρόσφατα μια ειδική κατηγορία τους, τα γύροτρα, μπόρεσαν να φτάσουν σε ισχύ της τάξης των μεγαβάτ τέτοια που είναι απαραίτητη για την πραγματοποίηση διαστημικών εκτοξεύσεων. Πρόσφατες πρόοδοι στις μπαταρίες έκαναν επίσης δυνατή την αποθήκευση αρκετής ενέργειας ώστε τα μεγάλα γύροτρα που χρειάζονται να μη «στραγγίξουν» από ενέργεια το ηλεκτρικό δίκτυο διανομής την ώρα της εκτόξευσης.
Σήμερα ερευνητές και ιδιωτικές εταιρείες στις ΗΠΑ αναζητούν τρόπους εφαρμογής της ιδέας του Τσιολκόφσκι, ενώ τον περασμένο Ιούλη η NASA πρόσθεσε την τεχνολογία πυραύλων μικροκυμάτων στις τεχνολογίες που εξετάζει για νέους τρόπους πυραυλοπροώθησης.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΣΕΡΓΚΕΪ ΑΪΖΕΝΣΤΑΪΝ Για τον κινηματογράφο της νέας εποχής

ΣΕΡΓΚΕΪ ΑΪΖΕΝΣΤΑΪΝ

Για τον κινηματογράφο της νέας εποχής

«Ο νέος κινηματογράφος δε συνέχισε μια παράδοση, αλλά έφερε μια καινούργια καλλιτεχνική προσέγγιση, μια έντονη εμπάθεια σε ό,τι ήταν μπαγιάτικο και απορριπτέο, μια ασυμφιλίωτη εχθρότητα σε σκύβαλα και εντυπωσιασμούς, μια σταθερή αποφασιστικότητα να κρατηθούν έξω από το σινεμά οι παλιές και τετριμμένες πρακτικές, καθ' ολοκληρία ασύμβατες με την έκφραση της καινούργιας σκέψης, των καινούργιων ιδεών, των καινούργιων συναισθημάτων και καινούργιων λέξεων της νέας εποχής»
Σεργκέι Αϊζενστάιν

Η πιο σημαντική απ' όλες τις τέχνες

Μιλώντας για τον Αϊζενστάιν είναι αδύνατον να μην αναφερθεί κανείς στην ορμή της νικηφόρας Οχτωβριανής Επανάστασης και στη νέα εποχή που αυτή έφερε και στο χώρο της Τέχνης.
«Από σήμερα, μαζί με την κατάλυση του τσαρικού καθεστώτος, καταργείται η ύπαρξη της Τέχνης στις αποθήκες και τα ντοκ του ανθρώπινου πνεύματος [...] Οι πίνακες να απλωθούν από σπίτι σε σπίτι, πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, σαν ουράνια τόξα από πολύτιμους λίθους, για να χαροποιούν και να εξευγενίζουν το βλέμμα του διαβάτη [...] Ολη η Τέχνη στο λαό!», έγραφε ο Μαγιακόφσκι το 1917.
Ο σοβιετικός κινηματογράφος «γεννήθηκε» στις 27 Αυγούστου 1919, τη μέρα που ο Λένιν υπέγραψε το ιστορικό διάταγμα για την εθνικοποίηση του παλιού τσαρικού κινηματογράφου. Στη Μόσχα ιδρύεται η πρώτη κρατική σχολή κινηματογράφου στον κόσμο. Η νεαρή σοβιετική εξουσία αποδίδει στον κινηματογράφο το χαρακτηρισμό «η πιο σημαντική απ' όλες τις τέχνες», καθώς θεωρήθηκε ως ένα ζωτικό εργαλείο της Επανάστασης στον αγώνα για τη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου, κάτι που είχε τονίσει και ο ίδιος ο Λένιν.

Σκηνή από την ταινία «Απεργία», που θα προβληθεί σήμερα, στις 19.00, στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας (Πατησίων 252, πλ. Κολιάτσου)

Στα πρώτα του βήματα, ωστόσο, ο σοβιετικός κινηματογράφος σκόνταψε σε σημαντικές υλικές δυσκολίες, λόγω και του εμφύλιου πολέμου, που στέρησαν από τους κινηματογραφιστές ηλεκτρισμό, φιλμ, θέρμανση, ακόμα και διατροφή. Χωρίς όμως να λογαριάζουν πείνα, κούραση και κακουχίες, οι καλλιτέχνες απ' όλο το φάσμα της Τέχνης προπαγανδίζουν τη νέα εξουσία. Οργώνουν την επαρχία μέσα στις φλόγες του εμφυλίου με τα τρένα «ΑΓΚΙΤ-ΠΡΟΠ» διακοσμημένα με συνθήματα, στίχους και ζωγραφιές, φορτωμένα με βιβλία και μπροσούρες και οργανώνουν συγκεντρώσεις και προβολές κινηματογραφημένων επικαίρων σε ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν δει κινηματογράφο... Στο Μέτωπο ο Βερτόφ, ο Τισέ και ο Κουλέχοφ γυρίζουν επίκαιρα...
Σε αυτή την εποχή ζει ο Αϊζενστάιν, ο σκηνοθέτης που άλλαξε τα δεδομένα στην κινηματογραφική τέχνη, ο σκηνοθέτης που έφερε με ανυπέρβλητο τρόπο, σε πρώτο πλάνο, την πάλη των λαϊκών μαζών.

Ποιος ήταν ο Αϊζενστάιν

Ο Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν γεννήθηκε στη Ρίγα στις 23 Γενάρη 1898. Το 1915 ξεκίνησε σπουδές μηχανικού στην Πετρούπολη. Παράλληλα, ασχολείται με τη ζωγραφική... Την άνοιξη του 1918 κατατάσσεται εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό. Ασχολείται και με το θέατρο...
Το 1924 γύρισε την πρώτη του ταινία την «Απεργία», που έκανε μεγάλη εντύπωση.
Ενα χρόνο αργότερα, η σοβιετική κυβέρνηση του αναθέτει τη δημιουργία ενός κινηματογραφικού έργου για την επέτειο των 20 χρόνων από την επανάσταση του 1905. Αρχικά, ο Αϊζενστάιν προόριζε την ταινία για σπονδυλωτή κατασκευή, με διάφορες ιστορίες που, υπό τον τίτλο «1905», θα περιέγραφαν την επανάσταση. Το αρχικό όμως σενάριο τροποποιείται και επικεντρώνεται στην εξέγερση στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν», ιστορία που στο αρχικό σενάριο δεν ξεπερνούσε τις 2 σελίδες. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες στην Οδησσό, με μερικούς ηθοποιούς, τον πληθυσμό της πόλης και ναύτες του Κόκκινου Στόλου. Μια ταινία που μέχρι σήμερα αποτελεί σταθμό στην Ιστορία του Κινηματογράφου. Ο Γάλλος ιστορικός του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ σημειώνει: «Παντού έξω από την ΕΣΣΔ, η λογοκρισία απαγόρεψε το "Ποτέμκιν". Παντού οι θεατές συγκεντρώθηκαν κρυφά για να το χειροκροτήσουν...».
Το 1927 η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος αναθέτει στον Αϊζενστάιν τη δημιουργία μιας ταινίας για τη 10η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Με τον συν-σεναριογράφο Γκριγκόρι Αλεξαντρόφ βασίζονται σε προσωπικές μαρτυρίες, σε συνεντεύξεις, σε φωτογραφίες και στο βιβλίο «Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» του Τζον Ριντ και συνθέτουν ένα λεπτομερέστατο σενάριο με τίτλο «Οκτώβρης», που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Επανάστασης. Τελικά, ο Αϊζενστάιν αποφασίζει και εδώ να επικεντρωθεί σε κάποια αντιπροσωπευτικά γεγονότα της Επανάστασης που έλαβαν χώρα στο Λένινγκραντ, από το Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη του 1917.
Το 1929 ο Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν γυρίζει την ταινία «Γενική Γραμμή» που ανταποκρίνεται στην ανάγκη κολεκτιβοποίησης της γης. Περιοδεύει σε Ευρώπη και Αμερική. Στο Μεξικό γυρίζει την ταινία «Κε βίβα Μέχικο». Το 1938 γυρίζει την ταινία «Αλέξανδρος Νιέφσκι». Το 1944 ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας «Ιβάν ο Τρομερός»... Ο Αϊζενστάιν έφυγε από τη ζωή στις 11 Φλεβάρη 1948.

Οι πέντε μέθοδοι μοντάζ του Αϊζενστάιν

Με κανέναν θεωρητικό του κινηματογράφου δεν ασχολήθηκαν τόσο πολύ οι επόμενες γενιές όσο με τον Αϊζενστάιν και το μοντάζ του που συνιστά την κεντρική έννοια στις θεωρίες του Σοβιετικού δημιουργού και τη σημαντικότερη προσφορά του στην τέχνη του κινηματογράφου...
Το μοντάζ για τον Αϊζενστάιν είναι μέσο τόσο για ανάλυση όσο και για σύνθεση, είναι μια πράξη - κι όχι ένα βλέμμα - μια πράξη ερμηνείας της πραγματικότητας. Ο Αϊζενστάιν δεν αναπαράγει την πραγματικότητα, την «κατασκευάζει», αποδίδει την ουσία της πραγματικότητας. Ετσι η συνάντηση ή η σύγκρουση δύο εικόνων μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό του θεατή αντιθέσεις, σοκ και απρόβλεπτα νοήματα που δεν υπάρχουν στην κάθε μεμονωμένη εικόνα. Το μοντάζ «ιδεολογικοποιεί» τις εικόνες, παρέχοντας έτσι στη γλώσσα του κινηματογράφου μια νέα διάσταση.
Ο Αϊζενστάιν αναφέρεται σε πέντε διαφορετικούς τύπους μοντάζ.
«Μετρικό» χαρακτηρίζεται το μοντάζ όταν το μήκος των κομματιών ή ο αριθμός των κάδρων δημιουργεί ίσα ή ρυθμικά χτυπήματα.
Το «ρυθμικό» μοντάζ παίρνει υπόψη τόσο τη διάρκεια της εικόνας όσο και το περιεχόμενο - ποιοτικές και ποσοτικές ιδιότητες. Παράδειγμα, η σεκάνς με τη σκάλα της Οδησσού στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν», όπου το ρυθμικό «τύμπανο», ο βηματισμός των στρατιωτών που κατεβαίνουν τα σκαλιά, παραβιάζει όλες τις μετρικές απαιτήσεις.
Το «τονικό» μοντάζ συνίσταται στην κίνηση τόσο μέσα στο κάδρο, όσο και στην κίνηση της κάμερας, σε σχέση με το αντικείμενο.
Το «υπερ-τονικό» μοντάζ διαφέρει από τα παραπάνω γιατί δεν βασίζεται σε μεμονωμένα κυρίαρχα στοιχεία, αλλά ισούται με ολόκληρο το φάσμα των συνιστωσών έκφρασης.
Και φθάνουμε τέλος στο περίφημο «διανοητικό» ή «ιδεολογικό» μοντάζ. Το κοινό βομβαρδίζεται με εντυπώσεις, έννοιες, χαρακτηριστικές εικόνες ή σύμβολα που θα το ωθήσουν προς μια αυξημένη διανοητική δραστηριότητα. Με το «διαλεκτικό μοντάζ» ενισχύεται το νόημα μιας εικόνας, με την αντιπαράθεση μιας άλλης, που δεν ανήκει αναγκαστικά στο ίδιο επεισόδιο. Ο Αϊζενστάιν έγραψε ότι η παράθεση δύο κομματιών ταινίας μοιάζει πιο πολύ με το γινόμενο παρά με το άθροισμά τους ως προς το ότι το αποτέλεσμα διαφέρει ποιοτικά από την παράθεση και την πρόσθεση του καθενός από τα συστατικά, παρμένα χωριστά. Η κλασική σκηνή στην «Απεργία» συνιστά παράδειγμα όπου πλάνα της σφαγής των εργατών από τον τσαρικό στρατό παραλληλίζονται με εικόνες από τη σφαγή ενός ταύρου...

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2016 Το κόστος, η οικονομική κρίση και τα βάρη για το λαό

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2016

Το κόστος, η οικονομική κρίση και τα βάρη για το λαό

Από τις διαδηλώσεις των Βραζιλιάνων κατά των αυξήσεων στα ΜΜΜ εξαιτίας του Μουντιάλ

Associated Press

Περίπου 180 μέρες (6 μήνες) πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων που θα διεξαχθούν στο Ρίο της Βραζιλίας τον ερχόμενο Αύγουστο, η διοργάνωση για μια ακόμη φορά έρχεται στο προσκήνιο αρκετά πριν από την έναρξή της για μια σειρά σοβαρούς λόγους. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με το οικονομικό μέρος του εγχειρήματος από πλευράς Βραζιλίας και φυσικά τις επιπτώσεις που θα έχει στη ζωή του βραζιλιάνικου λαού. Τα νέα δεδομένα που προέκυψαν αφορούν τη διάψευση των υποσχέσεων από πλευράς κυβερνητικών παραγόντων και αρμοδίων της Οργανωτικής Επιτροπής για «συγκρατημένο κόστος» της διοργάνωσης αφού τα στοιχεία δείχνουν εκτόξευση του προϋπολογισμού. Και όλα αυτά τη στιγμή που η συγκεκριμένη χώρα (που, σημειωτέον, βυθίζεται στην καπιταλιστική ύφεση με σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων) μόλις δύο χρόνια πριν είχε διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου (Μουντιάλ), τη δεύτερη πιο δημοφιλή διεθνή διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά φυσικά με εξίσου υψηλό κοστολόγιο για την οικοδέσποινα εξαιτίας των έργων που απαιτούνται και της ανάγκης των εταιρειών για τρελά κέρδη. Ενώ και τότε ο αρχικός προϋπολογισμός είχε ξεπεραστεί κατά πολύ, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες λαϊκές διαμαρτυρίες για τις επιπτώσεις στη ζωή του βραζιλιάνικου λαού.

Το ίδιο έργο με... τον ίδιο χαμένο

Οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις αποτελούν αφορμή για παιχνίδια συμφερόντων της αστικής τάξης

Ωστόσο, τα όσα συμβαίνουν κάθε άλλο παρά μεμονωμένα περιστατικά που αφορούν τη συγκεκριμένη χώρα αποτελούν. Αντίθετα, έρχονται να προστεθούν σε μια αλυσίδα παρόμοιων γεγονότων όπου στο τέλος ο λαός της χώρας πληρώνει το λογαριασμό από τα πάρτι των πολυεθνικών, όπως έχουν καταντήσει οι μεγάλες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Μουντιάλ 2010 στη Νότια Αφρική, Μουντιάλ 2014 στη Βραζιλία, Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2014 στη Ρωσία είναι οι τελευταίες και κλασικές περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των χωρών αυτών κλήθηκαν να πληρώσουν το... μάρμαρο με αυξήσεις στη φορολογία και σε τομείς της καθημερινότητας (π.χ. μέσα μαζικής μεταφοράς κ.τ.λ.) και κόψιμο κοινωνικών παροχών. Την ίδια στιγμή που πολυεθνικές και επιχειρηματίες που μπλέχτηκαν με τον έναν ή άλλον τρόπο με τις διοργανώσεις (χορηγίες, διαφημίσεις, κατασκευή υποδομών, υπηρεσίες ασφαλείας, κέτερινγκ κ.τ.λ.) θησαύρισαν. Παράλληλα, όπως έχουν αποδείξει ατράνταχτα παραδείγματα του παρελθόντος, η διοργάνωση αποτελεί μια καλή αφορμή και ευκαιρία για την αστική τάξη της οικοδέσποινας χώρας να κάνει τα δικά της παιχνίδια συμφερόντων. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με την επίδειξη δύναμης στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όπως συνέβη στην περίπτωση των αγώνων του Σότσι στη Ρωσία, είτε έχουν να κάνουν με την προσέλκυση επενδυτών και την υπογραφή νέων συμφωνιών για τομείς ευρύτερους του αθλητισμού (π.χ. Ενέργεια).

Η επιστροφή της οικονομικής κρίσης και οι υποσχέσεις για μείωση του κόστους

Αξίζει να σημειωθεί ότι το περασμένο καλοκαίρι, περίπου ένα χρόνο πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, οι υπεύθυνοι της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο προκειμένου να κατευνάσουν τις λαϊκές αντιδράσεις είχαν δηλώσει ότι στο επόμενο διάστημα που απέμενε θα υπάρξει δραστική μείωση στον προϋπολογισμό της διοργάνωσης. Σύμφωνα με τις τότε δηλώσεις και εκτιμήσεις των αρμοδίων, το μπάτζετ για τους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς θα μειωνόταν σε ένα ποσοστό της τάξης του 30%, ποσοστό που το μεγαλύτερο μέρος του θα αφορούσε τον τομέα της κατασκευής των υποδομών. Στόχος των διοργανωτών ήταν να κρατήσουν τον προϋπολογισμό εντός του αρχικού πλάνου προκειμένου να μη χρειαστεί να δαπανήσουν περισσότερο κρατικό χρήμα. Ενα πλάνο φυσικά που ενώ αρχικά μιλούσε για κόστος περίπου 3,2 δισ. ευρώ μέχρι τον Απρίλη του 2014 είχε φθάσει τα 7,8 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τα σχέδια, το 57% των συγκεκριμένων δαπανών καλύπτεται από κρατικά κεφάλαια και το υπόλοιπο από ιδιώτες.
Οι ανακοινώσεις εκείνη την περίοδο ήρθαν ουσιαστικά τη στιγμή που τα οικονομικά στοιχεία έδειχναν ότι η 7η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη με βάση το ΑΕΠ, όπως θεωρείται η Βραζιλία, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ύφεση των δύο τελευταίων δεκαετιών, με τα στοιχεία να μιλάνε για συρρίκνωση της οικονομίας κατά 2,1% εντός του 2015, κάτι το οποίο προβλέπεται να συνεχιστεί και το 2016, αύξηση της ανεργίας άνω του 9%, αύξηση των επιτοκίων, εμφάνιση πρωτογενούς δημοσιονομικού ελλείμματος μετά από πάρα πολλά χρόνια κ.ο.κ. Αλλο ένα παράδειγμα του πώς η καπιταλιστική υπερσυσσώρευση φέρνει αναπόφευκτα την καπιταλιστική κρίση, ανεξάρτητα απ' το (σοσιαλδημοκρατικό εν προκειμένω) μείγμα της αστικής διαχείρισης.

Η διάψευση και η πραγματικότητα

Τα έργα υποδομής αποτελούν τη ναυαρχίδα των κερδών για διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες

AP2013

Στα αθλητικά, πάντως, τα νεότερα στοιχεία διέψευσαν τους οργανωτές και τους κυβερνητικούς παράγοντες της Βραζιλίας αφού όχι μόνο δεν μπόρεσε να επιτευχθεί η μείωση (τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσαν) στον προϋπολογισμό, αλλά σύμφωνα με το φορέα που ελέγχει τα οικονομικά της προετοιμασίας της διοργάνωσης υπήρξε αύξηση. Συγκεκριμένα, όπως υπολογίζεται από τον Αύγουστο μέχρι τώρα, υπήρξε αύξηση της τάξεως των 100 εκατ. δολαρίων σε τομείς που αφορούσαν τη διοργάνωση. Σημειώνεται πως το προβλεπόμενο συνολικό κόστος για τους Αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων έργων υποδομής, όπως η επέκταση του μετρό και η ανακατασκευή μίας περιοχής του λιμανιού, ανέρχεται σήμερα σε 39,1 δισ. ρεάλ (9 δισ. ευρώ). Το ποσό αυτό είναι κατά 1% μεγαλύτερο από ό,τι ανέφεραν οι προβλέψεις πριν από έξι μήνες. Μάλιστα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, τον περασμένο Δεκέμβρη, υπήρξε αναθεώρηση των σχεδίων για την ασφάλεια της διοργάνωσης και αναπροσαρμογή, φυσικά με το ανάλογο κόστος. Την ίδια στιγμή που οι δαπάνες για τα Ολυμπιακά έργα παίρνουν συνεχώς την ανηφόρα διαψεύδοντας τις υποσχέσεις των αρμοδίων και των κυβερνητικών παραγόντων, η στυγνή πραγματικότητα που υπάρχει στη διοργανώτρια πόλη δείχνει μιαν άλλη εικόνα. Συγκεκριμένα, πρόσφατα, αρκετά κρατικά νοσοκομεία της πόλης υποχρεώθηκαν να κλείσουν μονάδες νοσηλείας διώχνοντας ασθενείς καθώς δεν υπήρχαν χρήματα για τη συντήρησή τους και φυσικά την περίθαλψη των ασθενών.