Η «αρχιτεκτονική» της ζαρντινιέρας

Αποκορύφωμα του πώς αντιλαμβάνονται σήμερα στον δήμο τις επεμβάσεις στον ζωντανό ιστό της πόλης αποτελούν οι τελευταίες προτάσεις για τον περιβόητο «Μεγάλο Περίπατο». Μένει κάποιος εμβρόντητος όταν πρωτοαντικρίζει τα κακότεχνα φωτορεαλιστικά εργολαβικής αισθητικής, όπου κυριαρχούν οι ζαρντινιέρες στη σειρά που οριοθετούν τις ζώνες κίνησης πεζών-ποδηλάτων-οχημάτων, τα εκτυφλωτικά χρώματα στα δάπεδα, οι πορτοκαλί πλαστικές κορύνες. Τόση κακογουστιά πια;

Είναι γνωστό ότι το χτισμένο περιβάλλον εκφράζει στον χώρο και στον χρόνο τις κοινωνικοοικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές συνθήκες της κάθε εποχής, γενικότερα τον τρόπο ζωής μιας κοινωνίας. Την ίδια στιγμή όμως, επηρεάζει και διαμορφώνει τα πρότυπα των πολιτών σε ό,τι αφορά τον κτιριακό πολιτισμό (και όχι μόνον) μιας χώρας. Η σχέση είναι αμφίδρομη∙ το ανθρωπογενές περιβάλλον στο σύνολό του, επηρεάζει και επηρεάζεται από τον τρόπο ζωής σε κάθε ιστορική συγκυρία και επομένως κάθε επέμβαση σε αυτό έχει τεράστια σημασία, όχι μόνον για το παρόν, αλλά και για το μέλλον.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο δημόσιος χώρος της Αθήνας έχει αφεθεί στη μοίρα του. Καμιά έγνοια από το κράτος για τον εκσυγχρονισμό του, τον επανασχεδιασμό του με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων του, τα πιεστικά προβλήματα που συσσωρεύονται και σε ορισμένες περιπτώσεις τείνουν να γίνουν χιονοστιβάδα με απρόβλεπτες συνέπειες. Πλατείες και παιδικές χαρές παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης και ερήμωσης, ενώ τα λιγοστά πάρκα με τα αφρόντιστα καχεκτικά δένδρα μετατράπηκαν σε χώρους ανοίκειους και επικίνδυνους για τους πολίτες, ιδιαίτερα τα βράδια. Τα παιδιά δεν παίζουν πια στο έδαφος και έχουν στριμωχτεί στο στενό μπαλκόνι της πολυκατοικίας με ολέθριες επιπτώσεις για την ανάπτυξη και την ψυχοσύνθεσή τους. Παράλληλα, δρόμοι, άθλια και επικίνδυνα πεζοδρόμια, αλλά και κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου, έχουν κατακυριευτεί εδώ και χρόνια από τα αυτοκίνητα, λειτουργώντας αποκλειστικά ως χώροι στάθμευσης, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο την κίνηση των ανθρώπων.

Τα προβλήματα είναι γνωστά σε όλους. Η πόλη σταδιακά μεταλλάχτηκε σε αστική ζούγκλα, δίχως κανόνες, όπου εφαρμόζεται το δίκαιο του ισχυρότερου. Τα έργα που γίνονται κατά καιρούς αφορούν συνήθως ασφαλτοστρώσεις και ακαλαίσθητες πλακοστρώσεις, οι οποίες καλύπτουν σαν σάβανο το έδαφος μιας πόλης που δυσκολεύεται να αναπνεύσει και πνίγεται μέσα στους τόνους μπετόν που την καλύπτουν.

Οσες φορές διαφημίζονται στα ΜΜΕ οι βαρύγδουπες εξαγγελίες των επεμβάσεων στον υπαίθριο δημόσιο χώρο μέσω φανταχτερών αναπλάσεων, αυτές αφορούν το κέντρο της Αθήνας το οποίο παρουσιάζει και τα λιγότερα προβλήματα σε σχέση με τις απόμερες γειτονιές της. Εργα «βιτρίνας» όπως έχουν καθιερωθεί να αποκαλούνται, αφήνοντας όλες τις άλλες περιοχές στη σκιά, αφού από εκεί δεν πρόκειται ποτέ να περάσουν οι κάμερες της τηλεόρασης. Εργα που αναρωτιέσαι ποιους εντέλει αφορούν.

Παλαιότερα η πολυδιαφημισμένη πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, με το επικοινωνιακό «Rethink Athens» που ευτυχώς έμεινε στα χαρτιά και πριν από λίγο καιρό η φαντασμαγορική αποκάλυψη της πολύπαθης πλατείας Ομονοίας με το στρογγυλό σιντριβάνι, τα πολύχρωμα φώτα και το γκαζόν να την περιτριγυρίζει. Τι μανία με το γκαζόν σ’ αυτή τη χώρα! Φαίνεται πως μαζί με τους φοίνικες αποτελούν ένα είδος φετίχ των περισσοτέρων δημάρχων, ότι τάχατες προσδίδουν μία εικόνα αίγλης και κοσμοπολιτισμού στους δήμους τους. Ποιος ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους, αλλά κατά πώς φαίνεται μάλλον θα επιθυμούσαν να ζουν σε μια άλλη χώρα και όχι στον βραχώδη και άνυδρο τόπο τους, με τις ελιές και τους μυρωδάτους θάμνους που τον κατακλύζουν, τα πράσινα χόρτα που το καλοκαίρι γίνονται χρυσοκίτρινα και χαρακτηρίζουν αιώνες τούτη τη γωνιά της Γης.

Αποκορύφωμα του πώς αντιλαμβάνονται σήμερα στον δήμο τις επεμβάσεις στον ζωντανό ιστό της πόλης, αποτελούν οι τελευταίες προτάσεις για τον περιβόητο «Μεγάλο Περίπατο», ένα νέο «όραμα» από ακόμη έναν δήμαρχο για την πρωτεύουσα, το οποίο μπαίνει σε εφαρμογή με fast-track διαδικασίες εν μέσω πανδημίας. Μένει κάποιος εμβρόντητος όταν πρωτοαντικρίζει τα κακότεχνα φωτορεαλιστικά εργολαβικής αισθητικής, όπου κυριαρχούν οι ζαρντινιέρες στη σειρά που οριοθετούν τις ζώνες κίνησης πεζών-ποδηλάτων-οχημάτων, τα εκτυφλωτικά χρώματα στα δάπεδα, οι πορτοκαλί πλαστικές κορύνες. Τόσο κακογουστιά πια; Καλοδεχούμενη η δημιουργία ποδηλατοδρόμων και πεζόδρομων, αλλά έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο; Ενα ερευνητικό πρόγραμμα που ανατέθηκε σε συγκοινωνιολόγους αρκεί για τη μελέτη και την υλοποίηση μιας εκτεταμένης πολεοδομικής επέμβασης στην καρδιά της πρωτεύουσας; Η διαπλάτυνση των ήδη μεγάλων πεζοδρομίων στοχεύει εντέλει στη διευκόλυνση της κίνησης των πεζών ή στη δημιουργία χώρων για την επέκταση τραπεζοκαθισμάτων;

Δυστυχώς για άλλη μία φορά η αρχιτεκτονική απουσιάζει, η οποία κρίνεται μάλλον άχρηστη από τους αρμόδιους! Ούτε φαίνεται να απασχολεί κανέναν ότι για τέτοιες σοβαρές παρεμβάσεις στο σώμα της πόλης, το νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει τη διενέργεια αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, όπως και την απαραίτητη διαβούλευση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και όχι μόνον με τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών. Επεμβάσεις που οφείλουν να βασίζονται σε διεπιστημονικές συνεργασίες και μελέτες που θα λαμβάνουν υπόψη τους όλες τις παραμέτρους και θα σταθμίζουν τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό. Διαδικασίες που ακολουθούνται στα περισσότερα μέρη του κόσμου, αλλά όχι βεβαίως στη χώρα μας. Γιατί κάθε επέμβαση στο ζωντανό σώμα της πόλης δεν είναι ποτέ ουδέτερη, έχει χρώμα και μάλιστα έντονο!

Σε μία ευνομούμενη χώρα ο δημόσιος χώρος της πόλης δεν μπορεί από κανέναν να θεωρείται ιδιωτική υπόθεση, ούτε να σχεδιάζεται ερήμην των πολιτών της! Απαιτεί σοβαρό διάλογο με τη συμμετοχή όλων και όχι μόνον των τεχνοκρατών. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται να εκπονηθεί ένα ευρύτερο πολεοδομικό σχέδιο αποσυμφόρησης της πόλης, αξιόπιστα μέσα μαζικής μεταφοράς και βεβαίως προσεκτικός και ποιοτικός αστικός σχεδιασμός των επιμέρους περιοχών, ξεκινώντας από τις υποβαθμισμένες και ξεχασμένες γειτονιές της, προσφέροντας λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, υπηρετώντας τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Το «Είναι», μ’ άλλα λόγια, και όχι το «Φαίνεσθαι» της Αθήνας.

Τάσης Παπαϊωάννου Αρχιτέκτων - καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

ζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ, εκτελούνται στην ηλεκτρική καρέκλα

Το ζεύγος Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ –θύματα του μακαρθισμού στις ΗΠΑ- εκτελούνται, 19/6/1953, στην ηλεκτρική καρέκλα, κατηγορούμενοι για κατασκοπία υπέρ της ΕΣΣΔ.

1951 - 1953 Η «δίκη» και η δολοφονία των Ρόζενμπεργκ

Αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό παραλήρημα στις ΗΠΑ. Η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει την κατασκευή ατομικής βόμβας και τερματίζει την «ατομική τρομοκρατία» των Αμερικανών.

Πώς «στήθηκε» η δίκη, ενώ οι αποφάσεις είχαν ληφθεί

Η «υπόθεση Ρόζενμπεργκ» ξεκινάει από τη στιγμή που η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατασκεύασε ατομική βόμβα, καταργώντας το μονοπώλιο του ατομικού όπλου των ΗΠΑ. Επρόκειτο για γεγονός μεγάλης σημασίας, αφού οι ΗΠΑ έχαναν τη δυνατότητα να ασκούν «ατομική τρομοκρατία» στους λαούς όλου του κόσμου για να επιβάλλουν τις θέσεις τους. Ωστόσο, στην Αμερική ανακαλύπτονται παντού «κομμουνιστές» και «κατάσκοποι». Ο Μακάρθι, ο πρόεδρος της Επιτροπής της Γερουσίας για την έρευνα και τον εντοπισμό κομμουνιστών στον κρατικό μηχανισμό, «ξεσκονίζει» ολόκληρη τη χώρα.

Πριν από τη δίκη, η απόφαση

Μ' αυτήν την «υπόκρουση», διεξάγεται η δίκη του Τζούλιους Ρόζενμπεργκ, διπλωματούχου μηχανικού και της συζύγου του Εθελ. Η κοινή γνώμη ερεθίζεται συστηματικά από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, που είχαν βγάλει ήδη τα συμπεράσματα τους, αλλά και την καταδικαστική απόφαση για το ζεύγος Ρόζενμπεργκ. Είναι ένοχοι, λέγανε, για το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση θα μπορούσε να απειλήσει τις ΗΠΑ με την ατομική βόμβα ότι στο άμεσο μέλλον, σε έναν αναπόφευκτα επικείμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εκατομμύρια Αμερικανοί θα πέσουν θύματα της σοβιετικής ατομικής βόμβας. Βεβαίωναν ότι οι Ρόζενμπεργκ είχαν συγκροτήσει, τάχα, ένα δίκτυο κατασκοπίας και πρόδωσαν στη Σοβιετική Ενωση το μυστικό της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι. Τους κατηγορούσαν ακόμη ότι, μετά την κατασκευή της βόμβας από τους Σοβιετικούς, οι ΗΠΑ ήταν υποχρεωμένες στον πόλεμο της Κορέας να χρησιμοποιούν μόνο συμβατικά όπλα. Αυτός ο αναγκαστικός περιορισμός, ισχυριζόταν ότι στοίχισε τη ζωή 50.000 Αμερικανών στρατιωτών, γεγονός για το οποίο ευθύνονταν οι Ρόζενμπεργκ!

«Προετοιμασία» μαρτύρων

Στην πραγματικότητα, εξαιτίας της στρατηγικής του ήττας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεσπάει οργισμένος σε δύο αθώους ανθρώπους. Η κατηγορία ενάντια στους Ρόζενμπεργκ στηρίζεται σε ψέματα και σε πλαστογραφίες. Το δεξί χέρι του Μακάρθι, ο Ρόι Κον (ο οποίος το 1969 καταδικάστηκε για εξαγορά, εκβιασμό και απάτη), «προετοίμαζε» επί οκτώ μήνες συνέχεια τους κύριους μάρτυρες κατηγορίας, τους Ντέιβιντ και Ρουθ Γκρίνγκλας. Τους έθεσε προ του διλήμματος: `Η ομολογούν τη δική τους «συμμετοχή στην κατασκοπία» και επιβαρύνουν τους Ρόζενμπεργκ ή εκτελούνται οι ίδιοι στην ηλεκτρική καρέκλα. Ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας, αδελφός της Εθελ Ρόζενμπεργκ, κατέθεσε ότι, σαν τεχνικός συνεργάτης του Κέντρου Ατομικών Ερευνών του Λος Αλαμος, έτυχε να ακούει συζητήσεις επιστημόνων, στις οποίες αναφέρονταν μυστικά της ατομικής βόμβας. Στη συνέχεια, αυτές τις μυστικές πληροφορίες τις μετέδιδε στον γαμπρό του, Τζούλιους Ρόζενμπεργκ.

Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ο καθηγητής Γιούρεϊ, ατομικός φυσικός, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ, στη διάρκεια της δίκης, σε ένα γράμμα του προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τόνιζε: «Ενα πρόσωπο σαν τον Γκρίνγκλας δε θα ήταν, οπωσδήποτε, σε θέση να μεταδίδει φυσικά, μαθηματικά και χημικά μυστικά της ατομικής βόμβας».

Ενα σκίτσο και ένα αλλιώτικο ...τραπέζι

Το «κύριο αποδεικτικό στοιχείο» του κατηγορητηρίου είναι ένα «σκίτσο» της βόμβας του Ναγκασάκι, που το ετοίμασε ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας και το έδωσε, τάχα, στον Τζούλιους Ρόζενμπεργκ για να το διαβιβάσει στη Σοβιετική Ενωση. Σχετικά με το σκίτσο αυτό, ο Αμερικανός ατομικός φυσικός δρ. Μόρισον, του οποίου η συμμετοχή στην κατασκευή της ατομικής βόμβας ήταν σημαντική, εκφράστηκε με τα παρακάτω λόγια: «Το σκίτσο είναι μια πρωτόγονη καρικατούρα της ατομικής βόμβας».

Ως «αμοιβή» για την προδοσία τους, οι Ρόζενμπεργκ θα έπαιρναν από τους Σοβιετικούς ένα ειδικό τραπέζι, για να φωτογραφίζουν τεχνικά σχέδια. Η Ρουθ Γκρίνγκλας περιγράφει το τραπέζι αυτό με όλες τις λεπτομέρειές του. Εχει, λέει, από κάτω ένα βαθούλωμα, για να μπορεί, εκεί, να τοποθετείται η φωτογραφική συσκευή. Δύο χρόνια μετά τη δίκη, το τραπέζι αυτό ανακαλύφτηκε από ένα δημοσιογράφο και αποδείχτηκε ότι είχε αγοραστεί από τον Ρόζενμπεργκ, από ένα εμπορικό κατάστημα. Το τραπέζι δεν είχε κανένα βαθούλωμα, ήταν ένα κλασικό τραπέζι κουζίνας.

Ιρβινγκ Κάουφμαν, πρόεδρος του δικαστηρίου και Ιρβινγκ Σάιπολ, εισαγγελέας στη δίκη των Ρόζενμπεργκ. Και οι δύο είχαν πάρει σαφή εντολή για καταδίκη σε θάνατο των κατηγορουμένων

Δικαστής σε διατεταγμένη υπηρεσία

Ο δικαστής Ιρβινγκ Κάουφμαν, όμως, έχει πάρει μια εντολή. Η εντολή τού δόθηκε στην Ουάσιγκτον στις 8 Φλεβάρη του 1951, ένα μήνα πριν από την έναρξη της δίκης, στη συνεδρίαση της Επιτροπής της Γερουσίας για την ατομική ενέργεια. Το πρακτικά της συνεδρίασης αναφέρουν ότι παρόντες ήταν ηγετικά στελέχη της Γερουσίας, της αμερικάνικης ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ο εισαγγελέας, ο οποίος στη δίκη θα εκπροσωπούσε την κυβέρνηση. Οι γερουσιαστές απαιτούν από τον εισαγγελέα Ζάιπελ να καταφέρει, ώστε ο δικαστής να επιβάλει στους Ρόζενμπεργκ την ποινή του θανάτου. Κατά τη γνώμη των γερουσιαστών, η ποινή αυτή αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα για να «λυγίσουν» οι Ρόζενμπεργκ.

Ετσι, οι Ρόζενμπεργκ καταδικάζονται σε θάνατο. Δεν υποκύπτουν, όμως, στον εκβιασμό! Ο δικαστής Κάουφμαν δικαιολογεί την καταδίκη: «Η Σοβιετική Ενωση δε θα ήταν ποτέ σε θέση να κατασκευάσει μόνη της την ατομική βόμβα. Κάποιος θα πρέπει να έχει προδώσει σ' αυτήν το μυστικό. Και ποιος άλλος, εκτός από τους Ρόζενμπεργκ, μπορούσε να είναι οι προδότης; ». Απίστευτη λογική! Με αυτό το αιτιολογικό, στις 19 Ιούνη του 1953, ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ομολογία

Υστερα από 9 μήνες, στις 17 Μάρτη 1954, οι «Νιου Γιορκ Τάιμς»δημοσίευσαν περικοπές από μια διάλεξη του δρ. Τζέιμς Μπέκερλι, διευθυντή του Γραφείου Πληροφοριών της «Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας». Μπροστά σε ένα κοινό, που αποτελούνταν από ηγετικούς παράγοντες της αμερικανικής βιομηχανίας, ο δρ. Μπέκερλι είπε: «Είναι πια καιρός να πάψουμε να μιλάμε για κάποια δήθεν πυρηνικά μυστικά. Η ατομική και η υδρογονική βόμβα δεν έχουν παρθεί από κατασκόπους».

 Τζούλιουςκαι Εθελ Ρόζενμπεργκ, καταδικάζονται σε θάνατο

Δεύτερος νεκρός οικοδόμος στο εργοτάξιο της ΑΚΤΩΡ μέσα σε 5 μήνες στην Ξάνθη – Άμεσο καταλογισμό ευθυνών ζητά το ΠΑΜΕ

Κατιούσα

Νεκρός ανασύρθηκε εργάτης που νωρίτερα σήμερα είχε καταπλακωθεί από το καλούπι μπετόν στο οποίο εργαζόταν. Το νέο εργατικό δυστύχημα σημειώθηκε στο εργοτάξιο της κατασκευής του τμήματος του Κάθετου Άξονα (Βουλγαρία – Εχίνος – Ξάνθη) κοντά στο Δημάριο, ενώ στο σημείο έσπευσαν ασθενοφόρο και η Αστυνομία για να διερευνήσει τις συνθήκες του ατυχήματος.
Πρόκειται για τον δεύτερο νεκρό οικοδόμο μέσα σε διάστημα 5 μηνών στο ίδιο εργοτάξιο.
Σε ανακοίνωσή της, η Γραμματεία Ξάνθης του ΠΑΜΕ αναφέρει τα εξής:
«Η εργατική τάξη του νομού μας θρηνεί ακόμη έναν εργάτη νεκρό στο βωμό του κέρδους της μεγαλοεργοδοσίας, τον Γ. Τ. 47 ετών από τον Κένταυρο. Άλλος ένας συνάδελφος από το εργοτάξιο της εταιρείας ΑΚΤΩΡ, στον υπό κατασκευή οδικό άξονα Ξάνθης – Εχίνου – ελληνοβουλγαρικών συνόρων πέφτει νεκρός εν ώρα εργασίας. Και 4ος στο νομό μας μετά τον νεκρό εργάτη στην ΕΛΒΙΖ πριν 2,5 περίπου χρόνια και 3ος από την αρχή του έτους. Στο σημερινό συμβάν, σύμφωνα με τις αρμόδιες αρχές, εκτός από τον νεκρό συνάδελφο υπάρχουν και δυο τραυματίες.
Δεν πέρασαν 6 μήνες από το προηγούμενο θανατηφόρο εργατικό ατύχημα στο εργοτάξιο όταν έχασε τη ζωή του ο 23χρονος συνάδελφος Α. Δ. Στην επίσκεψή μας στο εργοτάξιο λίγες μέρες μετά επισημαίναμε στην ανακοίνωση που εκδώσαμε: “Οι εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο εργοτάξιο δουλεύουν ανά δεύτερη εβδομάδα και Σάββατο, αλλά και καθημερινά υπερωρίες 1 με 2 ώρες, στις οποίες οι εργαζόμενοι εξαντλημένοι εξαναγκάζονται να συμπληρώσουν τα πενιχρά τους μεροκάματα. Επίσης σημαντικό θέμα συζήτησης η ύπαρξη σε καθημερινή βάση τεχνικού Ασφαλείας και γιατρού Εργασίας, που δίνει παρουσία μία φορά την εβδομάδα και όχι καθημερινά, η εκπαίδευση του προσωπικού ανάλογα με την επικινδυνότητα του έργου και της εργασίας, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας”. Το συγκεκριμένο εργοτάξιο τείνει να εξελιχθεί σε “σφαγείο” για τους εργαζόμενους οικοδόμους.
Δυστυχώς, θρηνούμε συνεχώς νεκρούς εργάτες σε πολλούς εργασιακούς χώρους και αυξάνεται ο αριθμός των εγκλημάτων σε βάρος της εργατικής τάξης. Γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης που στηρίζεται στο κέρδος των λίγων. Μιας ανάπτυξης που η σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις στηρίζουν.
Για την εργοδοσία και το κράτος της είναι κόστος τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και δυστυχώς το πληρώνουμε με τη ζωή μας. Όπως λειτουργούν με τη λογική κόστους – οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους στο θέμα της πανδημίας του κορονοϊού.
Εκφράζουμε τα βαθιά συλλυπητήρια και την αλληλεγγύη μας στην οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους και τους χωριανούς του συναδέλφου.
Απαιτούμε:

• Την άμεση διαλεύκανση αιτιών του ατυχήματος και του καταλογισμού των ευθυνών.
• Να παρθούν ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στο συγκεκριμένο εργοτάξιο.
• Την άμεση στήριξη της οικογένειας».

Από 902.gr

Διαφημιστής της «κοινωνικής ευαισθησίας» του κεφαλαίου ο Κυρ. Μητσοτάκης Από iraklis3

Την εικονική πραγματικότητα επιστράτευσε ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, για τις δραματικές ελλείψεις στη δασοπυρόσβεση. «Φέτος είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ», ισχυρίστηκε κατά τη διάρκεια φιέστας για την παράδοση 20 πυροσβεστικών οχημάτων από την εταιρεία «Παπαστράτος», λες και η ουσιαστική ενίσχυση της δασοπυρόσβεσης μπορεί να βασίζεται στους κάθε λογής «χορηγούς» και «εθελοντές».
Το λιβάνισμα του Κυρ. Μητσοτάκη για την «κοινωνική ευθύνη» των επιχειρηματικών ομίλων δεν περιορίστηκε στον τομέα της δασοπυρόσβεσης, καθώς αναφέρθηκε στη «γόνιμη σύμπλευση του ιδιωτικού τομέα με το Δημόσιο και το εθελοντικό κίνημα», υποστηρίζοντας πως «τέτοιες συμπράξεις εκδηλώθηκαν πολλές κατά τη διάρκεια της πανδημίας» και «οφείλεται σε αυτές η επιτυχία στην πρώτη φάση αντιμετώπισής της». Δηλαδή, παρουσίασε την πραγματικότητα ανάποδα, αφού αν κάτι απέδειξε η πανδημία είναι ότι η εμπορευματοποίηση της Υγείας είναι τροχοπέδη για την προστασία της υγείας του λαού.
Πηγή: 902.gr

Γιατί φλέγεται η Αμερική;

\

\ΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΝ ΔΕΑΣΗ

-Ποιο είναι, αλήθεια, το πραγματικό πρόσωπο της Αμερικής;

-Ποια είναι η ταυτότητα της χώρας, που ευαγγελίζεται την ελευθερία, την ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες, τη Δημοκρατία;

-Ποιος κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;

-Τι κρύβεται πίσω από το σλόγκαν «Νόμος και Τάξη», με το οποίο έχτισαν καριέρα αρκετοί πρόεδροι της Αμερικής, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι;

-Ποιοι είναι οι νομοθέτες αυτής της χώρας;

-Ποιος και πόσο καλά διαχειρίζεται την απόδοση δικαιοσύνης;

-Τι σχέση έχει η φτώχεια με τις φυλετικές διακρίσεις;

-Ποιος κρύβεται πίσω από τον πλούτο;

-Τι σχέση έχει ο πλούτος με τον περιορισμό του κράτους;


Ερωτήματα που μένουν συγκλονιστικά αναπάντητα, εξαιτίας της διγλωσσίας του πολιτικού συστήματος. Αυτή η διγλωσσία είναι υπεύθυνη, για το κοινωνικό χάος που επικρατεί, μετά την δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ.

Διαδηλώσεις, φωτιές, καταστροφές,λεηλασίες… γιατί το ποτήρι ξεχείλισε. Η δολοφονία του Φλόυντ ήταν απλά η τελευταία σταγόνα.

Όλες αυτές οι δολοφονίες, προέρχονται από την ιδεολογική αλλά και οικονομική προσέγγιση της ποινικοποίησης μαύρων, λατίνων και κομμουνιστών.

Αυτή η διεστραμμένη λογική είναι που ευλογεί την «νόμιμη βία», τον «νόμιμο φόνο» και αυτό γιατί κάπου έπρεπε να χρεωθεί η αύξηση της εγκληματικότητας, λόγω της δημογραφικής αλλαγής, αλλά και να εμπορευματοποιηθεί, χτίζοντας ολόκληρη βιομηχανία, τη βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών. Ιδιωτικά είναι ακόμη και τα κέντρα κράτησης μεταναστών. Στο μέλλον, θα τοποθετούνται GPS στους φυλακισμένους, που θα ελέγχονται από ιδιωτικές εταιρίες και έτσι θα φυλακίζονται ολόκληρες κοινότητες.

Δηλαδή, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πληρώνουν, εν αγνοία τους, ιδιώτες για να φυλακίζονται οι ίδιοι και οι συμπολίτες τους, καθώς το κράτος έχει παραχωρήσει κάθε μορφή κυβέρνησης στους ιδιώτες. Και φυσικά, οι κρατούμενοι θα πρέπει να είναι αρκετοί, προκειμένου να υπάρχει οικονομικό όφελος.

Ένα οργανωμένο αλισβερίσι πολιτικών με επιχειρηματίες, έχει οδηγήσει στην σύσταση επίσημων ιδιωτικών λεσχών, με μεγαλύτερη αυτή που ακούει στο όνομα «ALEC», η οποία παρεμβαίνει νομοθετικά, με σκοπό να διασφαλίσει τα συμφέροντα του πλούτου, διοχετεύοντας την φτώχεια στις φυλακές και παρέχοντας κρατική δουλεία, μέσω της προσφοράς δωρεάν εργασίας των φυλακισμένων σε μεγάλες εταιρίες.

Πόσο μακριά είμαστε, από τότε που διαχειρίζονταν τους μαύρους ως σκλάβους; Απλά τώρα μεγάλωσε η δεξαμενή από όπου αντλούν θύματα, γιατί όσο πιο πολλά τα θύματα, τόσο πιο εμπορεύσιμη γίνεται η φτώχεια, που δεν ήξεραν τι να την κάνουν…

Ο Ειδικός Εισηγητής/Ανταποκριτής του ΟΗΕ, για την ακραία φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθηγητής της νομικής σχολής του New York University και συμπρόεδρος του Κέντρου Νομικών Σχολών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Παγκόσμια Δικαιοσύνη, Φίλιπ Άλστον, επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες και διεξήγαγε σχετική έρευνα, από 1 έως 15 Δεκεμβρίου 2017.

Σύμφωνα με την έκθεση, που υπέβαλε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, για την Αμερική:

-Ο τεράστιος πλούτος και η τεχνογνωσία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι πολίτες. Στη σύγχρονη Αμερική, περίπου 40 εκατομμύρια ζουν σε καθεστώς φτώχειας, 18,5 εκατομμύρια σε ακραία φτώχεια και 5,3 εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας του Τρίτου Κόσμου. Η σύγχρονη Αμερική διαθέτει την υψηλότερη φτώχεια των νέων και τα υψηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας, μεταξύ συγκρίσιμων κρατών του ΟΟΣΑ. Οι πολίτες ζουν πιο σύντομες και ασθενέστερες ζωές, οι ασθένειες γίνονται ολοένα και πιο διαδεδομένες, ενώ κατέχει το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης στον κόσμο και λιγότερων εγγεγραμμένων ψηφοφόρων από άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Αυτό συμβαίνει διότι, μετά τη φυλάκιση οι πολίτες χάνουν το δικαίωμα της ψήφου.

-Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο ποσοστό εισοδηματικής ανισότητας μεταξύ των δυτικών χωρών και τα υψηλότερα επίπεδα φτώχειας και ανισότητας μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

-Οι μειώσεις φόρου ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2017, από τις οποίες επωφελήθηκαν οι πλούσιοι, επιδείνωσαν την ανισότητα. Πιο συγκεκριμένα, το 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάνω από 25% από τους 2.208 δισεκατομμυριούχους του κόσμου. Παρατηρούμε μια δραματική αντίθεση, μεταξύ της επιβράβευσης, με μειώσεις φόρων για τους πλούσιους, και της τιμωρίας των φτωχών και όσων δεν εργάζονται, με μειώσεις παροχών πρόνοιας και υγειονομικής περίθαλψης, προνόμια που πρέπει να αποτελούν φυσικά δικαιώματα του πολίτη.

-Όλα αυτά στηρίζονται όμως, σε μια ολόκληρη φιλοσοφία, σχετικά με το μοντέλο ζωής του πλούσιου και του φτωχού, που προβάλουν και προπαγανδίζουν ορισμένοι πολιτικοί καθώς, και τα media: «Οι πλούσιοι είναι εργατικοί, επιχειρηματικοί, πατριώτες, καθώς και οι μοχλοί της οικονομίας, ενώ οι φτωχοί είναι χαμένοι και απατεώνες, έτσι τα χρήματα που δαπανώνται για την κοινωνική πρόνοια πάνε χαμένα… Εάν οι φτωχοί θέλουν πραγματικά να τα καταφέρουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν εύκολα να το κάνουν, μπορούν πραγματικά να επιτύχουν το αμερικανικό όνειρο, μόνο εάν δουλεύουν πολύ σκληρά».

-Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική. Πολλοί από τους πλουσιότερους πολίτες δεν πληρώνουν φόρους, όπως πληρώνουν οι υπόλοιποι, συσσωρεύουν μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε φορολογικούς παραδείσους, ενώ τα κέρδη τους προέρχονται καθαρά από κερδοσκοπία.

-Οι φτωχοί θεωρούνται συντριπτικά άνθρωποι του χρώματος, είτε αφροαμερικανοί είτε Ισπανόφωνοι μετανάστες. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν 8 εκατομμύρια πιο φτωχοί λευκοί από τους μαύρους. Το πρόσωπο της φτώχειας στην Αμερική δεν είναι μόνο μαύρο ή ισπανόφωνο, αλλά και λευκό, ασιατικό και με πολλά άλλα υπόβαθρα.

-Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, οι μειονότητες και άλλες μειονεκτικές ομάδες στερούνται συστηματικά του δικαιώματος της ψήφου, καθώς η επιβολή τεχνητών και περιττών απαιτήσεων ταυτοποίησης, η εξευτελιστική αντιμετώπισή τους στα εκλογικά κέντρα, η μετεγκατάσταση των εκλογικών τμημάτων τους εμποδίζουν να ασκήσουν το δικαίωμα της ψήφου.

-Όλο και πιο απαιτητικοί και ενοχλητικοί κανονισμοί οδηγούν τους άστεγους σε κακομεταχείριση, εντάλματα σύλληψης και φυλάκιση, με πρόστιμα και το στίγμα μιας ποινικής καταδίκης, που με τη σειρά της, ουσιαστικά δεν τους επιτρέπει πρόσβαση στην απασχόληση και τις περισσότερες κατοικίες.

-Η μεταχείριση των φτωχών στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης είναι ελεεινή, καθώς οι δικαστές επιβάλουν μεγάλα ποσά εγγύησης, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο οι πλούσιοι κατηγορούμενοι μπορούν να διασφαλίζουν την ελευθερία τους, ενώ οι φτωχοί κατηγορούμενοι το πιο πιθανό είναι να παραμείνουν στη φυλακή, με σοβαρές συνέπειες, όπως απώλεια θέσεων εργασίας, διακοπή της φροντίδας των παιδιών τους, αδυναμία καταβολής ενοικίου και ένδεια.

-Οι ιδιωτικοποιήσεις, στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης στρεβλώνουν τη δικαιοσύνη, ενθαρρύνουν τα υπερβολικά και συχνά περιττά ποσά εγγύησης και πιέζουν για τη διατήρηση ενός συστήματος, που εξ ορισμού τιμωρεί τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς. Σε ορισμένες πολιτείες, τα ελάσσονα αδικήματα τιμωρούνται συνήθως με την τοποθέτηση του δράστη υπό επιτήρηση, από μια κερδοσκοπική εταιρεία. Σε 26 πολιτείες οι δικαστές εκδίδουν ένταλμα σύλληψης για φερόμενους οφειλέτες, κατόπιν αιτήματος των εταιριών που συλλέγουν ιδιωτικά χρέη, παραβιάζοντας έτσι το νόμο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

-Η τιμωρία και η φυλάκιση των φτωχών είναι, εμμέσως πλην σαφώς, η αμερικανική λύση για τη φτώχεια στον 21οαιώνα. Η μαζική φυλάκιση χρησιμοποιείται για την επίλυση όλων των κοινωνικών προβλημάτων.

-Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι, η ανισότητα και η φτώχεια στερούνται σημασίας στο ευρύ κοινό, καθώς αυτό ενθαρρύνεται από τα media,να θαυμάσει την προβαλλόμενη και συχνά άσεμνη, υπερκατανάλωση δισεκατομμυριούχων και διασημοτήτων.

-Ακραία ανισότητα σημαίνει, στην πραγματικότητα, μεταφορά οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, σε μια χούφτα ελίτ, που τη χρησιμοποιούν αναπόφευκτα για να προωθήσουν το δικό τους συμφέρον, όπως αποδεικνύεται από την κατάσταση που επικρατεί σε διάφορες χώρες σε όλο τον κόσμο.

-Μόνο η αναδιανομή θα μπορούσε να είναι καλή πολιτική για την ανάπτυξη, καθώς οι συνδυασμένες άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις της αναδιανομής συνιστούν κατά μέσο όρο εξέλιξη.

Αυτή λοιπόν, είναι η Αμερική του 21ου αιώνα…

Αυτή, που επέτρεψε στον πολυεκατομμυριούχο, παιδόφιλο Τζέφρυ Επστάιν να κάνει μυστική συμφωνία με το κράτος, και έτσι να μην πληρώσει για τα εγκλήματα που διέπραξε: βιασμό και trafficking ανηλίκων. Η ευνοϊκή συμφωνία έγινε, κατά το έτος 2008, με τον ομοσπονδιακό εισαγγελέα της Φλόριντα, Άλεξ Ακόστα, μετέπειτα Υπουργό Εργασίας του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αναγκάστηκε σε παραίτηση, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο τον Ιούλιο του 2019. Ο Τζέφρυ Επστάιν αυτοκτόνησε στο κελί του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και χωρίς ωστόσο να έχει γίνει η δίκη και να αποκατασταθούν, κατά κάποιο τρόπο, τα θύματα του, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για στημένη αυτοκτονία (δολοφονία ή διαφυγή).

Ο εν λόγω κύριος ήταν φίλος με τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Μπιλ Κλίντον, τον πρίγκιπα Άντριου της Αγγλίας και πολλούς άλλους, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας των δικηγόρων του ήταν ο Άλαν Ντέρσοβιτς καθηγητή συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.

Ο Ντέρσοβιτς έγινε γνωστός ως δικηγόρος υπεράσπισης του O.J. Simpson, θρύλου του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και σταρ του Χόλιγουντ, που αθωώθηκε για τη διπλή δολοφονία που σόκαρε ένα ολόκληρο έθνος. Συμμετείχε επίσης στην ομάδα υπεράσπισης του Χάρβεϊ Γουάινστιν, του παραγωγού ταινιών του Χόλιγουντ, που είχε κάνει τη σεξουαλική παρενόχληση επάγγελμα.

Στις αρχές του 2020, συμμετείχε στην ομάδα υπεράσπισης του Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη δίκη του στη Γερουσία, για την αποπομπή του από το αξίωμα, εξαιτίας της κατάχρησης εξουσίας.

Αυτή είναι η ειδικότητα του γενικότερα, να υπερασπίζεται με πάθος και να νομιμοποιεί την κατάχρηση εξουσίας είτε οδηγεί, είτε δεν οδηγεί στο έγκλημα, καθώς και να κυνηγάει με πάθος όσους την καταγγέλλουν, όπως τον επίσης Εβραίο, τέκνο επιζώντων του Ολοκαυτώματος, καθηγητή πολιτικών επιστημών, στο Πανεπιστήμιο Ντε Πολ, Νόρμαν Φίνκελσταϊν, όταν τόλμησε να εκφράσει την άποψη ότι, η πολιτική του Ισραηλινού κράτους είναι υπεύθυνη για τα δεινά των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα.

Αυτοί οι τύποι, οι αφομοιωμένοι και υπηρέτες των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, δίνουν κατεύθυνση στην παιδεία, συνολικά, του πλανήτη…

Έκανα αυτή τη μικρή ανθρωπογεωγραφία, για να καταλάβουμε όλοι, ποιους, η «σύγχρονη» Αμερική αγκαλιάζει και ποιους, εχθρεύεται.

Οι τύποι που αγκαλιάζει λοιπόν, ανήκουν στη χούντα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, διαθέτουν εκφυλισμένη ιδεολογία και συνείδηση και ως εκ τούτου, κυβερνούν τη χώρα.

Και αυτοί που εχθρεύεται, οι φτωχοί δηλαδή, διασύρονται, συλλαμβάνονται, πεθαίνουν αβοήθητοι και ως εκ τούτου, καθίστανται ανεπιθύμητοι στην ίδια τους τη χώρα.

Φτωχός ήταν ο Τζορτζ Φλόυντ, αυτό ήταν το μεγάλο του «μειονέκτημα». Αυτό ήταν που τον πάτησε στο κεφάλι και δεν του επέτρεψε να αναπνεύσει.

Η ίδια δικαιοσύνη, που άφησε τα περιθώρια στον Τζέφρυ Επστάιν να αποφύγει την τιμωρία, η ίδια δικαιοσύνη προηγούμενες και επόμενες στιγμές δολοφονούσε πολλούς Τζορτζ Φλόυντ.

Αυτή λοιπόν είναι η ταυτότητα της Αμερικής του 21ου αιώνα: Ανελευθερία, Ανισότητα, Φτώχεια, Εξαφάνιση της Δημοκρατίας.

Και έτσι, ο Νόμος και η Τάξη, πάντα, θα επιβάλλονται από το πλούτο, που απεχθάνεται τη φτώχεια και τους φτωχούς.

Ας δούμε όμως, ποιος συγκεκριμένα, βρίσκεται πίσω από το «Νόμος και Τάξη».

Αναφέρθηκα στην αρχή σε ιδιωτικές λέσχες, όπως η λέσχη «ALEC». Ας δούμε, πιο αναλυτικά, τι είναι αυτή η λέσχη.

Το Αμερικανικό Νομοθετικό Συμβούλιο Ανταλλαγής –ALEC είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση κρατικών νομοθετών και εκπροσώπων του ιδιωτικού τομέα, που συντάσσει και προτείνει νομοσχέδια στο κράτος, όπως την μείωση της νομοθεσίας, την ατομική και εταιρική φορολογία, την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, τη χαλάρωση των περιβαλλοντικών κανονισμών, την ενίσχυση των κανόνων ταυτοποίησης των ψηφοφόρων, την αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αντίθεση στον έλεγχο των όπλων την ποινική δικαιοσύνη και πολλά άλλα.

Τα στελέχη και τα μέλη της ALEC προβάλλουν τη συνεργασία μεταξύ κράτους και ιδιωτών, ως ενίσχυση των αρχών της ελεύθερης αγοράς, υπονομεύοντας κρυφά τους δημοκρατικούς θεσμούς και προωθώντας τους στόχους των εταιρικών ευεργετών της.

Εταιρικοί ευεργέτες της υπήρξαν οι περισσότερες μεγάλες αμερικάνικες εταιρίες και πολυεθνικές και λέω υπήρξαν γιατί, όταν βγήκε στην επιφάνεια η δράση της, αρκετές από αυτές αποχώρησαν.

Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι, όλες οι εταιρίες που απάρτιζαν την ALEC αλληλεπιδρούσαν και έτσι αποκόμιζαν τεράστια οικονομικά οφέλη, πουλώντας στις φυλακές, υγεία, φαγητό και άλλα, καθώς και απολαμβάνοντας δωρεάν εργασία (δουλεία) από τους φυλακισμένους.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της:

-«Η ALEC είναι ο μεγαλύτερος μη κομματικός οργανισμός της Αμερικής, που συμμετέχουν εθελοντικά κρατικοί νομοθέτες, αφιερωμένη στις αρχές της περιορισμένης κυβέρνησης, των ελεύθερων αγορών και του φεντεραλισμού».

-«Όλοι οι Αμερικανοί αξίζουν μια αποτελεσματική και υπεύθυνη κυβέρνηση, που να έχει το λαό υπό έλεγχο.»

Τα συμπεράσματα δικά σας…

15 Ι

ουνίου 2020 / Πηγή : sioualtec.blogspot.com

 ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Στρ. Μυριβήλης: Ο κομμουνισμός είναι μια μέθοδος σατανική για την κατασκευή μιας νέας φυλής

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Ο Στρατής Μυριβήλης  (1892-1969) εμφανίστηκε ουσιαστικά[1] στα ελληνικά Γράμματα με ένα από τα καλύτερα έργα που γράφτηκαν για τον πόλεμο. Το «Ζωή εν Τάφω» που έδινε όλη τη φρίκη του πολέμου και σηματοδοτούσε την αρχή της αντιπολεμικής μας λογοτεχνίας. Όμως σταδιακά ολισθαίνει σε όλο και συντηρητικότερες ιδέες, στέκεται εχθρικός στην κοσμοθεωρία των προλετάριων μέχρι που οι ιδέες του άρχισαν να εφάπτονται με αυτές του δικτάτορα Μεταξά.

Όσο άλλαζαν οι ιδέες του τόσο άλλαζε και ο ιδεολογικός προσανατολισμός του «Ζωή εν τάφω» μέχρι που έγινε αγνώριστο. Έτσι ο Μυριβήλης μαζί με τον Μ. Καραγάτση είναι οι μοναδικοί μάλλον στην ελληνική λογοτεχνία ,οι οποίοι σε μεταγενέστερες εκδόσεις του ίδιου έργου της αλλάζουν τον ιδεολογικό προσανατολισμό του (Έχω γράψει σχετικά στο Fractal).

Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στρατεύεται στο μέτωπο της Μακεδονίας. Το 1917 κατατάσσεται στο 4ο Σύνταγμα της Μεραρχίας Αχιπελάγους και συμμετέχει στην προκάλυψη του Μοναστηρίου μαζί με τον αδελφό του, Κίμωνα. Εκεί αρχίζει να γράφει το «Η Ζωή εν Τάφω». Ο Μυριβήλης παίρνει μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μετά την εκκένωση του Εσκί-Σεχίρ καταφεύγει πρόσφυγας στη Θράκη και από εκεί επιστρέφει στη Λέσβο το 1922. Γίνεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Επιστράτων Αιγαίου και υποστηρίζει το κίνημα της Εθνικής Άμυνας, ενώ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή παίρνει θέση υπέρ της Στρατιωτικής Επανάστασης. Ζει στη Λέσβο μέχρι και το 1932, οπότε και εγκαθίσταται οικογενειακώς στην Αθήνα.

Μια αντιπροσωπευτική εικόνα του Μυριβήλη του Μεσοπολέμου μας δίνει ο «Ριζοσπάστης» (13/3/1936) που τον χαρακτηρίζει χαρακτηριστικό τύπο διανοούμενου φασίστα:

«Η πολιτική δράση του Μυριβήλη στον αγώνα των εργαζομένων τόσο μέσα στη Μυτιλήνη, την πατρίδα του, όσο κι εδώ, είναι αρκετά γνωστή. Πολέμησε τον αγών αυτό, στο πρόσωπο τάχα των κομμουνιστών, με τον πιο λυσσασμένο και μαγγιόρικο τρόπο. Εξ αιτίας του πολλοί πατριώτες του γνώρισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια σαν πολιτικοί κατάδικοι και εξόριστοι.
Αφού ‘’δούλεψε’’ έτσι στη Μυτιλήνη ο Μυριβήλης, έπρεπε βέβαια να μεταφέρει τη δράση του και στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε από μερικά χρόνια.
Η αντικομμουνιστική του δράση δε σταμάτησε ούτε μια στιγμή. Με το πρόσχημα της ‘’αγάπης’’, του ‘’φιλειρηνισμού’’, της ‘’ατομικότητος’’, ξεφούρνισε επανειλημμένα διάφορα διανοητικά καταντήματα, ενάντια στον κομμουνισμό, στον εργατικό αγώνα, στον κάθε λογής αντιφασιστικό αγώνα. Στα χρονογραφήματα της ‘’Πρωΐας’’’, στις στήλες της ‘’Δημοκρατίας’’, στα διηγήματά του, χύθηκε άφθονο φαρμάκι, που τόσο δεξιότεχνα ξέρει να μανουβράρει ο Μυριβήλης.
(…)
Γιατί τότε ο Μυριβήλης υπόγραψε το δημοκρατικό μανιφέστο των διανοουμένων και πήρε μέρος στην επιτροπή για το χορό των εξορίστων; Δεν είναι τάχα αυτά μια αντιφασιστική πράξη;
Όχι. Ο Μυριβήλης, όπως είπαμε παραπάνω, είναι ένας βενιζελοδημοκρατικός αντιβασιλικός και σαν τέτοιος το υπόγραψε. Όπως το υπόγραψε και ο Σπύρο ο Μελάς – ο γνωστός κομμουνιστοφάγος και κολίγας του Πλαστήρα και πότε του Κονδύλη – που μ’ αυτόν ο Μυριβήλης έχει πολλά κοινά γνωρίσματα. Για τον ίδιο λόγο ο Μυριβήλης  πήρε μέρος στην επιτροπή του χορού για τους εξόριστους (προχειρότητα κι αυτό). Μα δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος.
Ο Μυριβήλης θέλει να πιαστεί για καλά και να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Το αναγνωστικό του κοινό, τώρα ιδιαίτερα με το βασιλισμό, καταλαβαίνει πως μ’ όλα τα αντικομμουνιστικά του σαλιαρίσματα, δεν μπορεί να το βρει παρά μέσα στους αριστερούς διανοούμενους και μέσα στην αριστερή φιλελεύθερη (χωρίς εισαγωγικά) νεολαία, που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία, αν όχι η ολότητα – Μ’ αυτό το σκοπό μπορεί να κάνει και μερικές ‘’αβαρίες’’ (τι έχουμε να χάσουμε), με την ίδια ευκολία, που το κάνει και ο Φουρτούνιο – Μελάς».
Στην περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας έρχεται …κοντά στον δικτάτορα με τη μεσολάβηση του Σπύρου Μελά.Το 1991, ο Κώστας Κρεμμύδας παρουσίασε στο περιοδικό «Πλανόδιον» (τ. 20, 1991) δύο επιστολές του Στράτη Μυριβήλη, οι οποίες προέρχονταν από το αρχείο Αλέξανδρου Γ. Κορυζή, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας και υπουργού Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και πρωθυπουργού μετά τον θάνατο του Μεταξά. Σε μία από αυτές τις επιστολές, με ημερομηνία 19 Ιουλίου 1938, ο συγγραφέας απευθύνεται στον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά:

«Σας παρακαλώ θερμά να μου συχωρέσετε την τόλμη που πήρα, να σας γράψω για να ζητήσω τη βοήθειά σας σ’ ένα ζήτημά μου προσωπικό […]».

Ο Μυριβήλης που ταυτίστηκε με την αντιπολεμική λογοτεχνία, από το 1938 -μεσούσης της μεταξικής δικτατορίας- διορίζεται υπάλληλος στη Βιβλιοθήκη της Βουλής. Μάλιστα γράφει υπέρ του καθεστώτος το ποίημα «Ο ύμνος της εργασίας», το οποίο δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα», το 1939.
Ο Στράτης Μυριβήλης μέσα στη δίνη του ελληνικού Εμφυλίου, συγκεκριμένα κατά τη διετία 1946-1947, γίνεται λάβρος απολογητής του αντικομμουνισμού και υμνητής του στρατοπέδου της Μακρονήσου. Επιστρατεύεται από το καθεστώς ως κήρυκας της εθνικοφροσύνης και αποστέλλεται στην επαρχία μαζί με άλλους διανοούμενους της εποχής στα πλαίσια της εθνικής και πνευματικής εκστρατείας «δια την πάταξιν της ανταρσίας».
Και τότε ο Κώστας Βάρναλης γράφει στο «Ριζοσπάστη» μεταξύ άλλων:
«Μυριβήλης, Καραντώνης, Θρύλος. Τα κοράκια της Δεξιάς, οι μαύροι της Αντίδρασης».
Από το αρχείο του Στράτη Μυριβήλη, η ερευνήτρια Λήδα Κωστάκη έδωσε στη δημοσιότητα, δια μέσου της «Ελευθεροτυπίας» δύο ανέκδοτα ντοκουμέντα, ενδεικτικά των αντιλήψεων του Μυριβήλη αυτής της περιόδου:
Από το δακτυλόγραφο με χειρόγραφες προσθήκες: «Ο κομμουνισμός και το παιδομάζωμα»:

«[…] Εκείνο που δεν κατάλαβαν ακόμα ούτε οι Αγγλοι φίλοι μας, ούτε οι Αμερικάνοι, εκείνο που το μαθαίνουν σιγά-σιγά και απελπιστικά αργά με σπατάλη του ελληνικού άσματος, είναι τούτο: Πως ο σλαυϊκός κομμουνισμός δεν είναι μια κοινωνική θεωρία απλώς, ούτε ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι κάτι περισσότερο, κάτι φοβερότερο απ’ αυτά. Είναι μια μέθοδος σατανική για την κατασκευή μιας νέας φυλής. […]», «[…] Δεν υπάρχουν Ελληνες κομμουνιστές. Οταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής, παύει να είναι Ελληνας. […]».

Από το δακτυλόγραφο «Η Παγάνα για τους λύκους»:

«[…] Χιλιάδες χωριά είναι σήμερα ερειπωμένα από τους Γιαννιτσάρους του Σλαβισμού, κι ενός αιώνα κόποι και μόχθοι του λαού μας, κείτονται ξεθεμελιωμένα χαλάσματα. Και πέρα από τα σύνορά μας ακούεται ο κρότος από όπλα και μηχανές πολέμου, και ως τ’ αυτιά μας φτάνει ο ήχος από τα βήματα ενός κολοσσιαίου στρατού, που κατηφορίζει από τα Βαλκάνια για να πνίξει ένα μικρό λαό γεωργών και ναυτών, που δε διεκδικεί τίποτε άλλο από τη λευτεριά του […]». «[…] Η απάντηση του Ελληνικού Γένους προς τον κολοσσιαίο Ιμπραήμ του κόκκινου Πανσλαβισμού, δόθηκε με το στόμα του Κολοκοτρώνη, και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ούτε ένα γιώτα από τα λόγια του […]».

Αργότερα τη δεκαετία του 1950 ως πρόεδρος της Εθνικής Εταιρίας Λογοτεχνών θα αδιαφορήσει για τις κατασχέσεις βιβλίων τις δίκες και καταδίκες, στη φυλάκιση και εκτόπιση συγγραφέων.
Στην περίοδο της δικτατορίας, το 1969, ο γιος του Στρ. Μυριβήλη, ενεργώντας ως πληρεξούσιος του πατέρα του, έστειλε στις εφημερίδες επιστολή (είχαν προηγηθεί πολλοί άλλοι λογοτέχνες), με την οποία ζητούσε να μη δημοσιευτεί στην «Ανθολογία του νεοελληνικού διηγήματος» που ήθελε να εκδώσει η δικτατορία.
[1] Γράφουμε ουσιαστικά γιατί είχε προηγηθεί η σε συνέχειες δημοσίευση των «Κόκκινων ιστοριών» το 1915 στη Μυτιλήνη. Το 1924 έγινε η πρώτη έκδοση του Ζωή εν τάφω» – είχε προηγηθεί η δημοσίευσή του σε συνέχειες στην εφημερίδα «Καμπάνα»

O ΦΥΛΑΚAΣ ΤΟΥ STATUS QUO

 

Με την αρωγή των ΜΜΕ αγκιστρωνόμαστε στην καθημερινότητα προβάλλοντας τα επιφαινόμενα, τις εκδηλώσεις φαινομένων αφήνοντας στο σκοτάδι την ανάλυση των θεμελίων  όπου αυτά εδράζονται.  

Τα αντανακλαστικά των ΜΜΕ στο δίμηνο του εγκλεισμού περιορίζονταν στην καθημερινή διόγκωση των εκδηλώσεων της πανδημίας αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τους λόγους που οδήγησαν στη συγκεκριμένη πολιτική για αντιμετώπισή της και να αναζητήσουν τις αιτίες για το διάχυτο πανικό που καλλιεργούνταν. Συνέχιζαν τα ΜΜΕ και σ’ αυτή την έκτακτη κατάσταση να λειτουργούν με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα. Απαριθμήσεις, κατάλογοι συμβουλών, κατατάξεις χωρών, διαγράμματα, περιπτωσιολογίες επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα στην πλειοψηφία των ΜΜΕ, που δικαιώνουν επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας.

              Και μετά τη λήξη του εγκλεισμού η αισιοδοξία της  κυβέρνησης για τα οικονομικά διαχέεται ανά την επικράτεια από τις επαναλαμβανόμενες φωνές των ΜΜΕ που ανακαλύπτουν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού τον άξιο ηγέτη και στην κυβέρνησή του ενέργειες αποτελεσματικές και σωτήριες.

 Όλα αυτά αντανακλούν μια αντίληψη του κόσμου όπου τα πάντα είναι μια σειρά τεχνικών προβλημάτων που αρκεί η διαχείρισή τους να γίνει σύμφωνα με τους κανόνες της μέγιστης απόδοσης. Γι’ αυτό και  για την πανδημία, αφού ο εγκλεισμός απέδωσε τα μέγιστα με ελαχιστοποίηση των νεκρών και φθίνουσα πορεία της επιδημίας, θεωρείται επιτυχημένη η αντιμετώπισή της. Αυθαιρέτως εφαρμόζοντας αναλογικά το ίδιο μοντέλο προεξοφλείται και στην πορεία των οικονομικών μια αντίστοιχη επιτυχία.

        Κι αν τα ΜΜΕ ισχυρίζονται αντικειμενικότητα και αρνούνται πως υπερασπίζονται μια συγκεκριμένη ιδεολογία, είναι γιατί για την πλειοψηφία τους η απρόσκοπτη κυκλοφορία αγαθών και υπηρεσιών που αποτελεί μέρος της παγκοσμιοποίησης  με επιδίωξη του μέγιστου κέρδους δεν θεωρείται μια ταξική επιλογή, αλλά μια φυσική, δεδομένη  πραγματικότητα. Όσοι λοιπόν στηρίζονται σ’ αυτά για να κατανοήσουν τα μεγάλα ζητήματα παγιδεύονται σε ένα πλαίσιο αναφοράς της κυρίαρχης εξουσίας και σε μια πολύ συγκεκριμένη ιδεολογική προκατάληψη. Και η δική μας παγίδευσή είναι τόσο πιο εύκολη, όσο συνεχίζεται να παρουσιάζονται τα ΜΜΕ ως θεματοφύλακες της δημοκρατίας, μέρος μιας διαδικασίας υπεράσπισης ενός νεφελώδους δημόσιου συμφέροντος, που ισοπεδώνει διαφορές μεταξύ ενός φτωχού κι ενός δισεκατομμυριούχου όταν γίνεται αναφορά σε δημοσιονομική πολιτική, υγειονομική περίθαλψη, ελάχιστο μισθό ή κοινωνική πρόνοια κλπ

            Τα ιδεολογικά θεμέλια της δημοσιογραφίας όπως την γνωρίζουμε βρίσκονται στην εποχή του Διαφωτισμού, όταν το αστικό σύστημα αξιών αντικατέστησε εκείνο της εκκλησίας αντικατοπτρίζοντας την αστική κοινωνική τάξη και θεσμούς της που έχουν τις ρίζες τους τον 18ο αιώνα.  Η πρόσβαση στις πληροφορίες θεωρήθηκε απαραίτητη για την αστική δημοκρατία, εφόσον η ενημέρωση πολιτών είναι προϋπόθεση για συμμετοχή τους στις διαδικασίες της και για έλεγχο των εκλεγμένων αντιπροσώπων.

Στο κυρίαρχο λόγο, ο ρόλος της δημοσιογραφίας από την οποία εξαρτάται η δημιουργία των προϋποθέσεων για δημόσιο διάλογο συνεχίζει να αποτελεί μια σταθερά αναμφισβήτητη. Μόνο που  η αστική δημοσιογραφία, που υπερασπίζεται την κοινωνική τάξη της αστικής δημοκρατίας και το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού που υπηρετεί το κράτος της, ακόμα κι όταν ασκεί κριτική στην πραγματικότητα ο στόχος πάντα παραμένει ο τελικός εγκωμιασμός του status quo.  Στο βαθμό που εξαρτάται απ’ αυτήν η ενημέρωση, η αποκάλυψη γεγονότων, η αντιπαράθεση ιδεών, η δημοσιογραφία συνεχίζει να θεωρείται πως είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη της διαφύλαξης της δημοκρατίας, της υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού, μια εξουσία που περιορίζει τις υπερβολές των θεσμοθετημένων οργάνων εξουσίας. Αυτή η εξιδανίκευση του δημοκρατικού ρόλου του Τύπου, παλιότερα μόνο έντυπου τώρα και ηλεκτρονικού, που ενσωματώνεται στη συνταγματική προστασία της ελευθερίας του Τύπου και  στις αρχές δημοσιογραφικής ηθικής αποκαλύπτεται στις μέρες μας να δίνει  τη θέση της σε μια βιομηχανία δημοσίων σχέσεων που απροκάλυπτα πια θέτει τη δύναμη της επιρροής των ΜΜΕ στην υπηρεσία των ιδιωτικών συμφερόντων που έχουν την κυβέρνηση στο πλευρό τους. Γι’ αυτό και η κυβέρνησή μας θεώρησε υποχρέωσή της με πράξη νομοθετικού περιεχομένου εν μέσω κορωνοϊού στα τέλη Μαρτίου  να εξαιρέσει  τους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών καναλιών από την υποχρέωση καταβολής της ετήσιας δόσης ύψους 3,5 εκατ. ευρώ για τις τηλεοπτικές άδειες.

        Τα Μέσα Ενημέρωσης λειτουργούν ξεκάθαρα σαν μια επιχείρηση και βασίζονται σε πηγές εσόδων από διαφημίσεις για την επιβίωσή τους. Οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν μια καριέρα, εκτός εάν ευθυγραμμιστούν με την ιδεολογική και πολιτική θέση του εργοδότη των εταιρειών πολυμέσων, γι’ αυτό και καταλήγουν να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως.

         Παράδειγμα του βαθμού που  ελέγχονται τα μέσα ενημέρωσης από τις εταιρείες στις οποίες ανήκουν, αποτελεί η ομοιογένεια των ειδήσεων και κριτικής στη μεγάλη πλειοψηφία των συστημικών εφημερίδων και τηλεοπτικών καναλιών. Τα οποία, στα καθ’ ημάς,  περιορίζουν την ενημέρωση και κριτική τους σε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Κ. Μητσοτάκη, με μια εμμονή στην ανάδειξη της συζύγου του σε βασιλική πρώτη κυρία με ενδυματολογικό γούστο. Το ζήτημα μάλιστα της  χρηματοδότησης ΜΜΕ, που αποφεύγει να κατονομάσει η κυβέρνηση,  με το ποσό των 20 εκατομμυρίων ευρώ για την ενημερωτική  καμπάνια για τον κορωνοϊό από την κυβέρνηση μέσω ιδιωτικής εταιρείας που ανέλαβε να μοιράσει το ποσό  με προμήθεια δική της 3%, με άδηλα κριτήρια, αποκαλύπτει πιο συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους επιτυγχάνεται αυτός ο έλεγχος.

         Σε αντίθεση λοιπόν με τον τρόπο που παρουσιάζονται, τα Μέσα δεν βρίσκονται πάνω από το υπάρχον πολιτικό σύστημα ούτε πάνω από την υπάρχουσα κοινωνική τάξη ούτε πάνω από το οικονομικό σύστημα ούτε πάνω από το πολιτιστικό περιβάλλον. Σε καμιά περίπτωση δεν παρατηρούν τα  γεγονότα στη γη από ένα γιγαντιαίο διαστημόπλοιο χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις επίγειες υποθέσεις. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση της αστικής θεσμικής δομής και του συστήματος αξιών σε ρόλο φύλακα του status quo. Στο βαθμό που το εξυπηρετούν και ωφελούνται από αυτόν, ο ρόλος τους είναι να το διαιωνίσουν και να μην  το αλλάξουν.

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

«Στον τόπο του εγκλήματος» επέστρεψε την Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, περιοδεύοντας σε χωριά της Θεσσαλίας, όπου παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την αγροτική παραγωγή. Βέβαια, έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 2013, όταν ο Αλ. Τσίπρας, ανεβασμένος σε τρακτέρ, πουλούσε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» στους αγρότες. Προπάντων, μεσολάβησε η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την οποία οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι γνώρισαν από πρώτο χέρι την πολιτική του, υλοποιώντας όπως και οι άλλες κυβερνήσεις τις κατευθύνσεις της ΚΑΠ, ψηφίζοντας μια σειρά από μέτρα που τις συνέπειές τους ζουν στο πετσί τους οι σημερινοί αγρότες και κτηνοτρόφοι. Γι' αυτά τα μέτρα, το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, Αγροτικές Ομοσπονδίες και Σύλλογοι πέρασαν μερόνυχτα στους δρόμους και στα μπλόκα, παλεύοντας ενάντια στην εφαρμογή τους, για την ανακούφιση και την επιβίωση των λαϊκών οικογενειών στην ύπαιθρο.

* * *

Ποιος δεν θυμάται άραγε το αίσχος των ανοιχτών και εξευτελιστικών τιμών για το σύνολο των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων, που διατηρήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ; Παρ' όλα αυτά, ο Αλ. Τσίπρας υποκρίθηκε στην προχτεσινή περιοδεία του ότι δεν ξέρει τίποτα για το φόνο και διαπίστωσε ότι οι αγρότες «δέχονται πίεση από τα οργανωμένα καρτέλ»! Ποιος δεν θυμάται το υψηλό κόστος παραγωγής και την κατάργηση της επιστροφής του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο των αγροτών, την ώρα που η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να μπουκώνει το κεφάλαιο με απαλλαγές δισεκατομμυρίων; Οι αγρότες έχουν και σήμερα να λένε για τη σύνταξη - πείνας των 94 ευρώ, συν το ανταποδοτικό ποσό από τις εισφορές δεκάδων χρόνων, που καταδικάζει την πλειοψηφία όσων βγαίνουν στη σύνταξη να ζήσουν με περίπου 340 ευρώ το μήνα. Ποιος ξεχνάει τα μέτρα που επιχείρησε να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Φορολογικό το 2016, προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις; Ακόμα και το αφορολόγητο όριο αποτέλεσε κατάκτηση του οργανωμένου αγροτικού κινήματος, όταν χιλιάδες τρακτέρ σε όλη την Ελλάδα, επί 40 συνεχή μερόνυχτα, ανάγκασαν την κυβέρνηση να το ψηφίσει. Παραμένει όμως γεγονός ότι με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ οι αγρότες, όπως και τα άλλα λαϊκά στρώματα, υπερφορολογούνται, αφού υπολογίζεται όχι το πραγματικό τους εισόδημα, αλλά τα πλασματικά τεκμήρια διαβίωσης.

* * *

Δίπλα σ' αυτά, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ παρέμειναν και οξύνθηκαν οι ανεπάρκειες και οι καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις, «πάγωσε» η εκτροπή του Αχελώου, που θα μπορούσε να δώσει μια ανάσα στους παραγωγούς, συνεχίστηκαν η ποινικοποίηση των αγροτικών αγώνων, η παραπέρα υποβάθμιση των υπηρεσιών Υγείας για τους αγρότες και τις οικογένειές τους. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταλογίζει στην κυβέρνηση «αποσπασματικότητα» στην αγροτική πολιτική και λανσάρει ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο, στηριγμένο σε ενώσεις αγροτών και συνεταιρισμούς, σε σύνδεση με την επιχειρηματικότητα (...) που θα επιφέρει προστιθέμενη άξια και θα είναι ανταγωνιστικό». Οι προτάσεις του, όπως και αυτές της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν την ΚΑΠ, απευθύνονται σε ιδιοκτήτες μεγάλων εκμεταλλεύσεων, έχουν όμως παράλληλα στόχο να σπείρουν αυταπάτες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε μικρότερους παραγωγούς ότι υπάρχει διέξοδος και σωτηρία στο πλαίσιο της σημερινής αδιέξοδης πολιτικής, που δοκιμάστηκε και αποδείχθηκε καταστροφική για τους αυτοαπασχολούμενους αγροτοκτηνοτρόφους.

* * *

Το «νέο παραγωγικό μοντέλο» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φτιαγμένο με τα ίδια παλιά υλικά και στενεύει κι άλλο τα περιθώρια επιβίωσης για μικρές και μεσαίες εκμεταλλεύσεις. Η συγκέντρωση της παραγωγής μέσω μορφών συλλογικής ιδιοκτησίας, όπως οι συνεταιρισμοί, ευνοεί τους μεγάλους, εκθέτει όμως ακόμα περισσότερο τους μικρούς στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Το ίδιο ισχύει και με το «ζεστό» χρήμα που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Κερδισμένοι θα βγουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες του αγροτοδιατροφικού τομέα, που επενδύουν στην παραπέρα συγκέντρωση και καθετοποίηση της παραγωγής, στην ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και καινοτομιών, για την παραγωγή ανταγωνιστικών, «εξωστρεφών» προϊόντων από μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που θα διεκδικούν μερίδιο στην εσωτερική και τη διεθνή αγορά. Τα παραδείγματα για τις αντιθέσεις που οξύνονται στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής είναι πολλά. Ενδεικτικά, στο νομό Τρικάλων, ο κλάδος της βιομηχανίας μεταποίησης γάλακτος - τροφίμων είναι «πρωταθλητής» της λεγόμενης «εξωστρέφειας», εξασφαλίζοντας μεγάλα κέρδη από τις εξαγωγές. Την ίδια ώρα, όμως, στους χώρους δουλειάς οι περικοπές μισθών διαδέχονται η μία την άλλη, όπως και η επιβολή ατομικών συμβάσεων, η απληρωσιά σπάει κόκαλα, ενώ οι παραγωγοί βλέπουν μεγάλη πτώση στην τιμή του αγελαδινού γάλακτος και του πρόβειου κρέατος.

* * *

Οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν όσο παραμένουν παγιδευμένοι στις συμπληγάδες της ΚΑΠ της ΕΕ και της πολιτικής των κομμάτων που την υπηρετούν. Διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο με μαχητική διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους, μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες, την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, που είναι κατάκτηση των ίδιων των αγροτών και κτηνοτρόφων. Ο αγώνας αυτός, για να έχει μέλλον και προοπτική, θα πρέπει να κοιτάει μπροστά, σε μια διαφορετική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής, έξω από τα δόκανα της ΚΑΠ της ΕΕ, με κοινωνική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής, που θα εγγυάται στον αγρότη σταθερό και ικανοποιητικό εισόδημα, καλύτερη ζωή στην οικογένειά του, επαρκή και ασφαλή τρόφιμα στο λαό. Αυτός ο δρόμος, σε συμμαχία με τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τους άλλους αυτοαπασχολούμενους, είναι η μόνη εναλλακτική επιλογή. Και μπορεί να μην είναι εύκολος, έχει όμως θυσίες που πιάνουν τόπο και μπορούν να οδηγήσουν στην πραγματική λαϊκή ευημερία.

«Νέα εποχή»

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν την Τετάρτη από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, και οι τότε εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις του ΚΚΕ για τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία επιβεβαιώνονται στο ακέραιο.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία χαιρέτισαν πανηγυρικά οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, όπως αποτυπωνόταν στο δεύτερο κιόλας άρθρο της είχε βασικό αντικείμενο την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία, ως ένα ακόμα βήμα για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, απέναντι στον σχεδιασμό Κίνας και Ρωσίας για μεγαλύτερη διείσδυση στην περιοχή.
Δυο χρόνια μετά, στέκουν ακόμα πιο γυμνές οι διακηρύξεις της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ περί «νέας εποχής», «νίκης για τη σταθερότητα και την ασφάλεια στα Βαλκάνια», για Συμφωνία που δίνει τάχα «πλήγμα» στους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς. Το ίδιο και η άθλια προσπάθεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσουν την καραμπινάτη αμερικανοΝΑΤΟική Συμφωνία ως ...αντιιμπεριαλιστική!
Οχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε τίποτα απ' αυτά, αλλά στην πραγματικότητα η Συμφωνία αποτέλεσε έναν ακόμα «κρίκο» στην επικίνδυνη αλυσίδα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών: Προβάλλεται από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς ως «πρότυπο» και για άλλες διευθετήσεις στην περιοχή, με πιο χαρακτηριστική αυτή που επιχειρείται ανάμεσα σε Σερβία και Κόσοβο, με σχέδια ακόμα και για αλλαγές συνόρων, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για «ντόμινο» στη Βαλκανική.
Θωράκισε παραπέρα τα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, με στρατηγικό στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας. Πρόκειται για σχεδιασμούς όπου πρωτοστατούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων και με τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, που εκθέτει το λαό σε μεγάλο κίνδυνο, τον καθιστά στόχο.
Η Συμφωνία δεν εξάλειψε, αντίθετα όξυνε τις αντιθέσεις για τον έλεγχο στρατηγικών υποδομών και σφαιρών επιρροής, αφού στην περιοχή διασταυρώνονται ανταγωνιστικά σχέδια, όπως αυτό για την «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία, ο κινεζικός «Δρόμος του Μεταξιού», η μετατροπή της Βαλκανικής σε εμπορική και στρατιωτική πύλη των ΗΠΑ προς την Ανατ. Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα.
Τέτοια «ασφάλεια» και τέτοια «σταθερότητα» χαρίζουν οι συμφωνίες των ιμπεριαλιστών στους λαούς.
Οπως βέβαια πανηγυρικά χρεοκόπησαν και τα παραμύθια ότι με το «κλείσιμο» της Συμφωνίας απελευθερωνόταν τάχα «πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο» για να αξιοποιηθεί απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, και ότι «κλείνει η πόρτα για την Τουρκία» στα Βαλκάνια. Οι εξελίξεις ακριβώς το αντίθετο δείχνουν.
Στο ίδιο «θερμοκήπιο» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, όπου προετοιμάστηκε η Συμφωνία Ελλάδας - Βόρειας Μακεδονίας, προετοιμάζονται και οι επικίνδυνες «διευθετήσεις» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, που απειλούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και προωθούν τη συνεκμετάλλευση.
Αποκαλυπτική εξάλλου είναι και η στάση της ΝΔ, που ως αντιπολίτευση τότε σήκωσε τον «αχό» της ονοματολογίας, επιχειρώντας να κρύψει την πλήρη σύμπλευσή της με το αμερικανοΝΑΤΟικό «μεδούλι» της Συμφωνίας, και δύο χρόνια μετά, από τη θέση της κυβέρνησης, εμφανίζεται ακριβώς ως «θεματοφύλακάς» της.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι κοσμοπολιτισμός και εθνικισμός όχι μόνο δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη», αλλά στέκουν στην ίδια όχθη, αυτή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατήγγειλε τη ΝΔ για τη στάση της στο «Μακεδονικό», δηλώνει τώρα διατεθειμένος να δώσει συναίνεση «σε κρίσιμες αποφάσεις που δεν μπορεί να τις πάρει η κυβέρνηση» για διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην περιοχή.
Το πραγματικό αντίβαρο σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλο από τον οργανωμένο αγώνα του λαού, την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη με τους γείτονες λαούς ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για αλλαγές συνόρων και άλλες επικίνδυνες διευθετήσεις. Ο αγώνας για αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του, μπορεί να ανοίξει μια πραγματικά νέα εποχή για τους λαούς της περιοχής.