Δε γέμιζαν ούτε… ταξί: Φιάσκο για τους χρυσαυγίτες η συγκέντρωση στη ΔΕΘ

Από atexnos2019 atexnos2019

Σε αποτυχία ολκής εξελίχθηκε η προσπάθεια των Ναζί της Χρυσής Αυγής και των βορειοελλαδίτικων «παραρτημάτων» τους (Ιερός Λόχος 2012) να διοργανώσουν συγκέντρωση για το Μακεδονικό κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της ΔΕΘ.

Τα εθνικιστικά πανό ήταν… περισσότερα κι από τους ίδιους τους συγκεντρωμένους στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπου οι χρυσαυγίτες και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις είχαν δώσει «ραντεβού» για να διαμαρτυρηθούν για την Συμφωνία των Πρεσπών.

Μάλιστα, όπως μετέδωσαν τοπικά ειδησεογραφικά σάιτ, οι ελάχιστοι συγκεντρωμένοι κατάφεραν να μαλώσουν και μεταξύ τους, προκαλώντας την παρέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων που προχώρησαν σε προσαγωγές.

Σε πλήρη αντίθεση με την συγκέντρωση των Ναζί και των «μακεδονομάχων» (που, όλοι κι’ όλοι, χωρούσαν σε ενα ταξί) ήταν η ογκώδης διαδήλωση του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων. Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, φοιτητές και συνταξιούχοι έδωσαν μαχητικό παρόν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στέλνοντας ξεκάθαρο αγωνιστικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.

Η πορεία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ ξεκίνησε από την πλατεία Αριστοτέλους, διέσχισε την παραλιακή Λεωφόρο Νίκης, πέρασε μπροστά από την έκθεση και μέσω των οδών Αγγελάκη και Εγνατίας κατέληξε στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Όσο για τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, η πορεία αποσύνθεσης και διάλυσης της είναι χωρίς επιστροφή. Η δε πολυαναμενόμενη απόφαση της δίκης της εγκληματικής οργανώσης ας ελπίσουμε πως θα επιταχύνει την πορεία αυτή, μέχρι τον ολοκληρωτικό αφανισμό της.

Μια …ωραία παρέα με παρελθόν και σαφή αποστολή

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Ντόρος από φιλοΣΥΡΙΖΑϊκά ΜΜΕ για τους τύπους με πολιτικά και μαύρες κουκούλες πλάι πλάι με τους άνδρες των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη χτες. Σκηνές που έχουμε δει πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Οι αντιλαϊκές πολιτικές στηρίζονται στην καταστολή και οι δυνάμεις καταστολής χρειάζονται τους κουκουλοφόρους. Γι’ αυτό και φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν κουκουλοφόρους , αστυνομικούς, άνδρες με πολιτικά και άνδρες των ΜΑΤ, δίπλα δίπλα, μια παρέα δηλαδή, δε λείπουν από καμία κινητοποίηση του λαού, συνεπικουρώντας τις διμοιρίες των ΜΑΤ  στο κατασταλτικό τους έργο. Ενα «έργο» που χρειάζεται και την προβοκάτσια για να δικαιολογήσει το ξύλο και τα χημικά κατά των διαδηλωτών.
Να θυμίσουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση των τελευταίων ετών. Το 2011 κατά τη δεύτερη μέρα της 48ωρης πανελλαδικής απεργίας, η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα δέχτηκε προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση από δυνάμεις του παρακράτους, που δρούσαν παράλληλα με τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους.
Αυτή την πρακτική χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και οι μνημονιακές κυβερνήσεις συνεργασίας (τους) με ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ. Το «παρακράτος» είναι χρήσιμο στήριγμα του συστήματος και εργαλείο του αστικού πολιτικού προσωπικού.
Και επειδή σε κάποιες περιπτώσεις το παρακράτος είναι αναποτελεσματικό, βλέπε Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας, τότε έρχονται οι νομοθετικές παρεμβάσεις, όπως το ηλεκτρονικό μητρώο και η ηλεκτρονική ψηφοφορία – το μακρύ χέρι του κράτους και της εργοδοσίας, που επιδιώκουν να βάλουν μέσα στις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, να χτυπήσουν την απεργία. Είχε προηγηθεί η αντιαπεργιακή διάταξη της Αχτσιόγλου, για το “50% συν ένα” στις συνελεύσεις των σωματείων
Ετσι για να βγαίνουν και συμπεράσματα για τους μηχανισμούς, τις τακτικές και τις πρακτικές στήριξης των αντιλαϊκών πολιτικών και την προσπάθεια να μπουν στο γύψο ο λαός και οι εργαζόμενοι.

G for Gavras και Gianis – Η αβάσταχτη ελαφρότητα των αστικών πολιτικών παιγνίων

Σφυροδρέπανος

Η ταινία “Τζόκερ” συγκεντρώνει διθυραμβικά σχόλια και κριτικές, πριν καν βγει στις αίθουσες και αναμένεται ως το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς.
Την ίδια στιγμή, η ταινία του Κώστα Γαβρά “Adults in the room”, που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο – Βαρουφακιάδα, καταφέρνει ακριβώς το αντίθετο, αναγκάζοντας τους διαχειριστές του IMDb να διαγράψουν πολλά σχόλια και κριτικές με μπόλικη προκατάληψη -στα όρια της εμπάθειας- και προκαθορισμένο συμπέρασμα, προτού καν δουν την ταινία. Έχουν ζήσει όμως τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται και έχουν διαμορφωμένη άποψη για αυτά -όπως όλοι μας.
Η ταινία του Γαβρά κοντεύει να γίνει το πολιτικό γεγονός της χρονιάς -μετά τις εκλογές- και αυτό λέει πολλά για τη δυνατότητα της αστικής πολιτικής σκηνής να μετατρέπεται σε σκηνή θεάτρου -ή μήπως σινεμά- κακής ποιότητας, με πρωταγωνιστές που μπερδεύουν τη βουλή με το σανίδι και την πολιτική με το επικοινωνιακό σόου, όπου ο θεατής καλείται να εντυπωσιαστεί, αναφωνώντας: ουάου…
Αν ο Βαρουφάκης έγραψε ένα πολιτικό άρλεκιν, με γαργαλιστικούς διαλόγους και σκηνές της κλειδαρότρυπας, βρίσκοντας επιτέλους ως γνήσιος ροκ-σταρ το είδος της δημοσιότητας που του ταιριάζει…
…στον αντίποδα ο ελληνικός δικομματισμός και οι εφεδρείες του βρήκαν κατάλληλο πεδίο να μαλώσουν και να τονίσουν τις αγεφύρωτες στρατηγικές που τους χωρίζουν: το mail Χαρδούβελη και το 30% του μνημονίου, όπως έλεγε και ένας ροκ-σταρ.
Το φιλελέ στρατόπεδο της αριστείας επιτίθεται απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί να διαφοροποιηθεί λεκτικά -κάνοντας ακριβώς τα ίδια στην πράξη, για να κερδίσει τους επαίνους των εταίρων σαν καλή πολιτική εταίρα- και ξεδιπλώνει το διαχρονικό ταλέντο του να καθιστά πιο συμπαθές το εκάστοτε ΠΑΣΟΚ. Και αν υπήρχε παλιότερα το ίντερνετ, πιθανότατα θα είχε θάψει ακόμα και το “Ζ”. Ποιος είναι στην τελική αυτός ο “άπλυτος” με το κοστούμι, που έκανε πορεία μόνος του, έκλεινε την κυκλοφορία και προκαλούσε αγανάκτηση στη συμπαθή τάξη των οδηγών τρικύκλου; Μα τέλος πάντων, ποιος εκτελεί σε αυτόν τον τόπο;
Κάθε ψευτοδίλημμα που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει και για τον άλλο πόλο. Ένας φαφλατάς οικονομολόγος, που βάζει λίγο Κέινς, λίγο Μαρξ (και το αγόρι μου), και αποστομώνει τους πάντες -στο βιβλίο του. Ένας σκηνοθέτης με καλές στιγμές (όπως το Τσεκούρι για το ζήτημα της ανεργίας), κακές στιγμές (όπως την ταινία για την άνοιξη της Πράγας και την επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας) και ένα σχετικά χαμηλό πολιτικό ταβάνι, όπως δείχνουν κάποιες συνεντεύξεις του.

Δεν έχω λύσεις, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν πράγματα. Αυτό που μου αρέσει με τον Βαρουφάκη είναι ότι όταν άλλαξε στάση και ψήφισε ο πρωθυπουργός το MoU, παραιτήθηκε. Έγραψε το βιβλίο του κλπ. Ό,τι κι αν νομίζεις για αυτόν, για τον χαρακτήρα του, αν είναι αλαζόνας, είναι το πώς έδρασε σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Μπορεί να συμβεί αυτό, γιατί δεν είμαστε σε ένα κομμουνιστικό ή δικτατορικό σύστημα που δε μπορείς να το κάνεις γιατί θα σε σκοτώσουν ή θα σε βάλουν φυλακή. Μπορούμε να αντιδράσουμε.

Και ένα “αντίπαλο δέος” που πλασάρεται ως εναλλακτική, χωρίς να διαφέρει ιδιαίτερα. Όχι παραπάνω από ό,τι μια αριστερή από μια δεξιά στροφή, για να κάνεις τον κύκλο του τετραγώνου -χωρίς να τετραγωνίσεις τον κύκλο- και να φτάσεις στο ίδιο σημείο, αλλά ακόμα πιο δεξιά από ό,τι πριν -γιατί αυτό ακριβώς καταφέρνουν, με ένα “μαγικό” τρόπο αυτές οι αντιπαραθέσεις.
Τα δίπολα που στήνονται είναι κομμένα και ραμμένα στην αναπαραγωγή του ίδιου σκηνικού, ακόμα και όταν “ξεφεύγουν” από το κυρίαρχο δικομματικό πλαίσιο -στο οποίο είχε ενεργό ρόλο πάντως ο Βαρουφάκης. Και δε φαίνεται να υπάρχει θέμα, σοβαρό η σχετικά ελαφρύ, από τα Ελγίνεια μάρμαρα ως την ταινία του Γαβρά, που να μην το φέρουν στα μέτρα τους και να το εξευτελίσουν.
Στο σινεμά πάντως δεν υπάρχει ακριβώς “μαύρη διαφήμιση” και ο ντόρος που γίνεται είναι η καλύτερη προβολή της ταινίας, διεγερτικό για την περιέργεια ενός ουδέτερου θεατή. Και όπως φαίνεται από τις πρώτες ενδείξεις -και το βιβλίο που προηγήθηκε- προσφέρεται για αρκετά χαμόγελα, αλλά και έντονο, μελαγχολικό προβληματισμό στο τέλος: πού κατάντησε ο “πολιτικός κινηματογράφος”; Και πόσα βήματα πρέπει να κάνουμε για να τον στήσουμε ξανά στα πόδια του;

Στο κενό η προσπάθεια δήμαρχου στην Πράγα να αποκρύψει το μνημείο σοβιετικού στρατάρχη

Κατιούσα

Σε δημόσια θέα δόθηκε ξανά το άγαλμα του στρατάρχη Ιβάν Στεπάνοβιτς Κόνεφ, που βρίσκεται στο εκτο δημοτικό διαμέρισμα της Πράγας. Το μνημείο βρισκόταν καλυμμένο από τον Αύγουστο, τάχα για λόγους προστασίας από βανδαλισμούς. Είναι γεγονός πως το γλυπτό, σε ανάμνηση της απελευθέρωσης της πόλης από τον Κόκκινο Στρατό στις 9 Μάη 1945, έχει γίνει επανειλημμένα στόχος επιθέσεων από φασιστοειδή. Έτσι και φέτος, με αφορμή την 51η πρώτη επέτειο από τη στρατιωτική επέμβαση του συμφώνου της Βαρσοβίας στην πρωτεύουσα της τότε Τσεχοσλοβακία, άγνωστοι βανδάλισαν το μνημείο με κόκκινη μπογιά, γράφοντας “Όχι στο ματοβαμμένο στρατάρχη”. Ο Κόνεφ συγκεντρώνει το μίσος των αντικομμουνιστών, για το ρόλο του στην καταστολή της ουγγρική αντεπανάστασης το 1956, όπως και το ότι ήταν διοικητής των σοβιετικών στρατευμάτων στη ΓΛΔ στη διάρκεια ανέγερσης του τείχους του Βερολίνου.
Η υποκρισία των δημοτικών αρχών δεν έχει όρια όταν μιλούν για “προστασία” του μνημείου, τη στιγμή που αρνήθηκαν τον καθαρισμό του, ενώ ο δήμαρχος Οντρέι Κολάρ παλιότερα είχε ζητήσει τη μεταφορά του αγάλματος στη Ρωσική πρεσβεία. Η πρόταση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της πρεσβείας, υπενθυμίζοντας πως το μνημείο τιμά τους χιλιάδες νεκρούς του Κόκκινου Στρατού που θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της πόλης από το ναζιστικό ζυγό.
Σαφής λοιπον ήταν η διάθεση απόκρυψης του μνημείου, πίσω από σκαλωσιές. Η απόφαση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, με τη Ρωσική πρεσβεία να λαμβάνει επιστολές διαμαρτυρίας από Τσέχους πολίτες, που αναρωτιόταν “Ποια πλευρά θα στήριζε ο δήμαρχος στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο”. Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε επίσης συγκέντρωση περίπου 200 ατόμων, με τη συμμετοχή του ΚΚ, του σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, αλλά κι εκπροσώπου του προέδρου της χώρας Μίλος Ζέμαν, που χαρακτήρισε “παράλογη” την κάλυψη του αγάλματος, υπενθυμίζοντας πως ο Κόνεφ είχε υπάρξει και απελευθερωτής του Άουσβιτς.
Κατόπιν αυτών, η δημοτική ανακοίνωση την άμεση απομάκρυνση των σκαλωσιών από το χώρο.

Με πληροφορίες από jungewelt.de

Οι Έλληνες πίνουν λιγότερο από το μέσο όρο των Ευρωπαίων

Από iraklis3

Η υψηλή και δυνητικά επιβλαβής κατανάλωση αλκοόλ στην Ευρώπη δεν μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου στον επιθυμητό βαθμό και οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να πίνουν πιο πολύ αλκοόλ από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο, σύμφωνα με έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Η Ευρώπη έχει ακόμη τη μεγαλύτερη ανά κεφαλή κατανάλωση αλκοόλ παγκοσμίως, με το πρόβλημα να είναι μικρότερο στον ευρωπαϊκό Νότο από ό,τι στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Στην Ελλάδα η μέση κατανάλωση εμφανίζει πτωτική τάση και παραμένει εδώ και χρόνια κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΠΟΥ για την περίοδο 2010-2016 σε 30 ευρωπαϊκές χώρες, περισσότεροι από 290.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο στην Ευρώπη εξαιτίας αιτιών που σχετίζονται με το αλκοόλ, από προβλήματα υγείας έως τροχαία. Η μείωση των θανάτων αυτών κατά 3% μεταξύ 2010-16 κρίνεται ανεπαρκής.

Ελλάδα

Η μέση ετήσια κατανάλωση καθαρού αλκοόλ στην Ελλάδα από τους ανθρώπους άνω των 15 ετών, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, εκτιμάται σε 10,7 λίτρα το 2016, ποσότητα που είναι ελαφρώς χαμηλότερη από τον μέσο όρο της Ευρώπης (11,3 λίτρα) και εμφανίζει διαχρονικά πτωτική τάση, καθώς το 1990 ήταν 12,5 λίτρα. Καθ’ όλη την περίοδο 1990-2016 η μέση ετήσια κατανάλωση ανά κεφαλή στη χώρα μας ήταν χαμηλότερη από τη μέση ευρωπαϊκή. Αν ληφθεί υπόψη όχι ο γενικός πληθυσμός, αλλά μόνο οι πότες, τότε η μέση ετήσια κατανάλωση αλκοόλ στη χώρα μας ήταν το 2016 18,3 λίτρα για τους άνδρες και 4,7 για τις γυναίκες, έναντι μέσου όρου 22 και 7,6 λίτρων στην Ευρώπη αντίστοιχα.

H ταινία της εβδομάδας: Η μάχη της Σεβαστούπολης

 (2015)

Ουσιαστικά πρόκειται για την πολεμική ιστορία της Λουντμίλα Παβλισένκο, μιας εκ των 5 κορυφαίων ελεύθερων σκοπευτών όλων των εποχών, με καμπόσες προσωπικές πινελιές και κυρίαρχη αυτή της προσωπικής της φιλίας με την σύζυγο του προέδρου των ΕΠΑ, Ελεονώρας Ρούσβελτ.

Στα πολύ θετικά της ταινίας, οι ατάκες της Λουντμίλα στο αμερικάνικο κοινό στο ταξίδι της στις ΕΠΑ, "δεν έχω σκοτώσει άνθρωπο, μόνο φασίστες" και "είμαι μια κοπέλα 25 χρονών και έχω σκοτώσει ήδη 309 ναζί. -Ως πότε θα κρύβεστε πίσω από τις πλάτες μου;", και το γεγονός πως δεν αποκρύβεται (ή παρουσιάζεται καλιτεχνική αδεία;) η καταγωγή της ως κόρη αξιωματικού της NKVD,  κομμουνιστή και ήρωα του ρώσικου εμφύλιου.
_________
Director: Sergey Mokritskiy               
Writers: Maksim Budarin, Maksim Dankevich 
Stars: Yuliya Peresild, Evgeniy Tsyganov, Joan Blackham

Και δυό παραπάνω λόγια για την πραγματική ιστορία της Λουντμίλα Παυλισένκο:

Οι επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού την προόριζαν για νοσοκόμα. Η Λουντμίλα Παβλιτσένκο όμως ήταν αντίθετη. Ήθελε με κάθε τρόπο να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Και τα κατάφερε. Μέχρι το 1942 είχε 309 επιβεβαιωμένους θανάτους και τιμήθηκε με την ανώτερη διάκριση της Σοβιετικής Ένωσης.  

Επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, με σκοπό να ζητήσει από τους Συμμάχους επιπλέον υποστήριξη στην προσπάθεια του Στάλιν να ανακόψει την πορεία των γερμανικών στρατευμάτων στο Ανατολικό Μέτωπο. Δέχθηκε έντονη κριτική και σεξιστικά σχόλια για τον τρόπο ντυσίματος της (ότι δηλαδή φόραγε την στολή της) από τον αμερικανικό Τύπο και δημιούργησε μια μακροχρόνια φιλική σχέση με την πρώην Πρώτη Κυρία, την Έλινορ Ρούζβελτ.  

Μια ατίθαση κοπέλα 

Η Λουντμίλα Μιχαήλοβα Παβλιτσένκο γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1916 στο χωριό Bila Tserkva της σημερινής Ουκρανίας. Από μικρή, οι γονείς της τη χαρακτήριζαν ατίθαση και ήταν ένα σωστό αγοροκόριτσο. Στα 14 της μετακόμισε με την οικογένειά της στο Κίεβο. Ο πατέρας της εργαζόταν σε εργοστάσιο, η μητέρα της ήταν δασκάλα κι εκείνη βρήκε δουλειά σε εργοστάσιο το οποίο κατασκεύαζε στρατιωτικό εξοπλισμό. Την ίδια εποχή, έγινε μέλος στην «OSOAVIAKhIM», μια "παραστρατιωτική" αθλητική οργάνωση, αρκετά διαδεδομένη μεταξύ των νέων της Σοβιετικής Ένωσης, όπου μάθαιναν να χειρίζονται με σωστό τρόπο όπλα. Ένας από τους κύριους λόγους που η Παβλιτσένκο πήγε σε σχολή σκοποβολής ήταν για να αποδείξει σε ένα αγόρι της γειτονιάς ότι μια γυναίκα μπορούσε να στοχεύει το ίδιο καλά με έναν άντρα. Προπονούνταν σκληρά κάθε μέρα και γρήγορα κατάλαβε ότι το ταλέντο της στην σκοποβολή ήταν έμφυτο. Στα 16 της, η Παβλιτσένκο, παντρεύτηκε και απέκτησε έναν γιο. Ο γάμος ήταν αποτυχημένος και η κοπέλα αποφάσισε να χωρίσει και να επικεντρωθεί στην εκπαίδευσή της. Το 1937 εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου για να πάρει πτυχίο στην Ιστορία. Δεν πρόλαβε. 

Η Παβλιτσέντο κατατάχθηκε στην 25η Μεραρχία Πεζικού και έγινε έτσι μία από τις 2000 γυναίκες που εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.  

 Στις 21 Ιουνίου 1941, η ναζιστική Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ. Η Παβλιτσένκο βρισκόταν στο τελευταίο έτος των σπουδών της, όταν αποφάσισε να τα παρατήσει και να ενταχθεί στον Κόκκινο Στρατό. Αρχικά, οι επικεφαλής ήταν αρνητικοί, εξαιτίας του φύλου της και την προέτρεψαν να βοηθήσει στον πόλεμο ως νοσοκόμα. «Δεν δέχονταν εύκολα γυναίκες στον Στρατό, έτσι χρειάστηκε να επιμείνω και να καταφύγω σε παράξενα κόλπα για να με δεχτούν», ανέφερε αργότερα. Ένας αξιωματικός τελικά την πέρασε από «οντισιόν» προτού αποφασίσει να τη δεχτεί. Το πλάνο ήταν η Παβλιτσένκο να σκοτώσει δύο Ρουμάνους σύμμαχους των Γερμανών. Με ένα τουφέκι στο χέρι, η κοπέλα, τους πέτυχε με ευκολία. 

«Γυναίκα Θάνατος» 

Την πρώτη κιόλας μέρα ως «ελεύθερος σκοπευτής» του Κόκκινου Στρατού, η Παβλιτσένκο σκότωσε δύο Γερμανούς. Μέσα στον επόμενο χρόνο, το «σκορ» της έφθασε στους 309 επιβεβαιωμένους θανάτους.  Η Λουντμίλα Παβλιτσένκο πολέμησε στην Οδησσό και τη Μολδαβία όπου σκότωσε τουλάχιστον 187 ναζί, ανάμεσα στα οποία και εκπαιδευμένους ελεύθερους σκοπευτές. Όταν έφτασε τους 100 θανάτους προάχθηκε σε λοχία και έφτασε μέχρι τον βαθμό της Υπολοχαγού. Μετά την Οδησσό, πήρε μέρος στην Πολιορκία της Σεβαστούπολης στην Κριμαία. Οι θάνατοι έφτασαν τους 257. Όσο περνούσε ο καιρός, η Παβλιτσένκο αναλάμβανε όλο και πιο ριψοκίνδυνες αποστολές. Μία από αυτές ήταν η «μονομαχία» με ελεύθερους σκοπευτές του εχθρού, όπου στην ουσία οι «snipers» ανταλλάσσουν πυρά, μέχρι κάποιος να πέσει νεκρός. Στις 36 «μονομαχίες» που πήρε μέρος δεν έχασε ούτε μία φορά, ενώ μία από αυτές κράτησε τρεις ημέρες! «Ήταν μία από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου», ανέφερε χρόνια αργότερα η γυναίκα. «Χρειάστηκε να μείνω περίπου 17 ώρες σε μια συγκεκριμένη στάση για να μην γίνω αντιληπτή». 

Κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, η Λουντμίλα τραυματίστηκε τέσσερις φορές, με την τελευταία να είναι και η πιο σοβαρή. Μια βόμβα εξερράγη κοντά της και τα θραύσματα την τραυμάτισαν στο πρόσωπο. Επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού, αποφάσισαν τελικά να την αποσύρουν από την ενεργό δράση και να επιστρέψει σε σοβιετική στρατιωτική βάση με σκοπό να εκπαιδεύει άλλους ελεύθερους σκοπευτές. Το όνομα της ήταν ήδη γνωστό ανάμεσα στους Ναζί και είχε ταυτιστεί με τον τρόμο και τον θάνατο. Συχνά, μέσα απά τα μεγάφωνα την καλούσαν, αναφέροντας: «Λουντμίλα Παβλιτσένκο, έλα με το μέρος μας. Θα σου δώσουμε πολλά σοκολατάκια και θα σε κάνουμε γερμανίδα αξιωματικό» (γερμανικό χιούμορ;). Η Παβλιτσένκο (φυσικά) αρνήθηκε και οι Ναζί πέρασαν στις απειλές. «Θα σε διαλύσουμε σε 309 κομματάκια» – όσοι και οι Ναζί που είχε σκοτώσει. 

Η πρώτη σοβιετική πολίτης που προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο και η φιλία με την Πρώτη κυρία 

Το καλοκαίρι του 1942, η Παβλιτσένκο ήταν μέλος της επίσημης σοβιετικής αποστολής σε ΗΠΑ και Καναδά. Η γυναίκα- θρύλος, επιλέχθηκε εν μέρη από τους σοβιετικούς για καθαρά προπαγανδιστικούς λόγους, που επιθυμούσαν τη στήριξη των Συμμάχων στο Ευρωπαϊκό Μέτωπο του πολέμου, τη στιγμή που το Τρίτο Ράιχ εισέβαλε και καταλάμβανε όλο και περισσότερα εδάφη. Ο αμερικανικός λαός επιφύλασσε στην Παβλιτσένκο υποδοχή ήρωα. Δεν συνέβη το ίδιο και με μερίδα του αμερικανικού Τύπου, που επικεντρώθηκε σε σεξιστικά σχόλια γύρω από την εμφάνιση της 25χρονης κοπέλας. Η Παβλιτσένκο εμφανίστηκε με τη στολή της και χωρίς καθόλου μακιγιάζ. Τις πρώτες ήμερες της επίσκεψής της, οι δημοσιογράφοι την ρωτούσαν γιατί δεν βάφεται και γιατί επέλεξε να φορά τη στολή της, που μάλλον την «παχαίνει». Εμφανώς ενοχλημένη, η Παβλιτσενκο, απάντησε πως «όταν βρίσκεσαι στο μέτωπο δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς αν έχεις λαμπερό πρόσωπο». Όταν ρωτήθηκε για την απόφασή της να στρατολογηθεί στον Κόκκινο Στρατό, δήλωσε: «Κάθε Γερμανός που παραμένει ζωντανός θα δολοφονήσει γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Ένας νεκρός Γερμανός είναι άκακος. Έτσι, αν σκοτώσω έναν Γερμανό, σώζω τη ζωή πολλών ανθρώπων». Το καλοκαίρι του 1942, η Παβλιτσένκο ήταν μέλος της επίσημης σοβιετικής αποστολής σε ΗΠΑ και Καναδά. 

Στο Σικάγο, πέρασε στην «αντεπίθεση». Θεώρησε αρκετές ερωτήσεις χαζές και προέτρεψε τους Αμερικανούς να εμπλακούν περισσότερο στο Μέτωπο της Ευρώπης. «Κύριοι, είμαι 25 χρόνων και έχω ήδη σκοτώσει 309 φασίστες. Δεν νομίζεται πως ήρθε η ώρα να σταματήσετε να κρύβεστε πίσω από την πλάτη μου;» Κατά την παραμονή της στις ΗΠΑ, συναντήθηκε με την Έλινορ Ρουσβελτ. Έγινε έτσι η γυναίκα με σοβιετική υπηκοότητα που προσκλήθηκε στον Λευκό. Οι δύο γυναίκες ανέπτυξαν μια ισχυρή φιλία, και η Ρούζβελτ αποφάσισε να συνοδεύσει τη Λουντμίλα στην προγραμματισμένη της περιοδεία σε πόλεις των ΗΠΑ. Γνωστή και για τον ανεξάρτητο χαρακτήρα της, η Παβλιτσένκο δεν παρέλειψε να μιλήσει για τα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα και τον σεβασμό ανάμεσα στα δύο φύλα. Μάλιστα, 15 χρόνια αργότερα, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, η Έλινορ Ρούζβελτ ταξίδεψε στη Μόσχα υπό στενή σοβιετική παρακολούθηση. Το μόνο που απαίτησε ήταν να συναντηθεί με την Παβλιτσένκο. Οι δύο γυναίκες ανέπτυξαν μια ισχυρή φιλία, και η Ρούζβελτ αποφάσισε να συνοδεύσει τη Λουντμίλα στην προγραμματισμένη της περιοδεία σε πόλεις των ΗΠΑ.

Το 1943 η Παβλιτσένκο τιμήθηκε με το παράσημο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης», μία από τις ανώτερες διακρίσεις για τους Σοβιετικούς. Το 1946 ο αριστερός αμερικανός μουσικός Γούντι Γκάθρι ηχογράφησε το τραγούδι «Miss Pavlichenko» προς τιμήν της. Μετά το τέλος του Πολέμου, η Λουντμίλα ολοκλήρωσε τις σπουδές της και εργάστηκε ως ιστορικός. Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1974, σε ηλικία 58 ετών. Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον τελευταίο της τραυματισμό και πως υπέφερε από μετατραυματικό στρες. Η Λουμίντα Παβλιτσένο ήταν ανάμεσα στις 500 γυναίκες, από το σύνολο των 2.000 που κατατάχθηκαν στον στρατό και επέζησαν, ενώ θεωρείται μία από τις καλύτερες ελεύθερες σκοπεύτριες παγκοσμίως.... 

Πηγή: Μηχανή του χρόνου (με κάποιες διορθώσεις)