WARNING - Με ένα αποκαλυπτικό κείμενο του Lenin Reloaded

WARNING - Με ένα αποκαλυπτικό κείμενο του Lenin Reloaded

• Μποτίλια Στον Άνεμο(http://zbabis.blogspot.gr/2013/06/warning-lenin-reloaded.html)

 Για να μη φάμε ακόμα τριάντα πασοκικά χρόνια στο κεφάλι

  

Πριν δώσεις την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ, δες πώς και με τι διαιτητές παίζουν μπάλα.

Απλά σκέψου ποιον θα πάρει η μπάλα.

Τις ευκαιρίες τις δίνουμε σε μας.

Κάποιος έπρεπε να μαζέψει το μπαμπάκι

Κάποιος έπρεπε να μαζέψει το καλαμπόκι

Κάποιος έπρεπε να είναι σκλάβος και να τραγουδάει

Να γιατί γεννήθηκαν οι μαύροι

( Paul Robeson )

 

Bravo Rena!

Από Lenin Reloaded

Υπόθεση Εργασίας: Η υπόθεση εργασίας μας στο ιστολόγιο αυτό είναι ότι η Ρένα Δούρου είναι έμμισθο όργανο αμερικανικών υπηρεσιών. Τρε μπανάλ, αλλά αυτή είναι. Σύμφωνα με την υπόθεση εργασίας μας, τα κείμενα και οι δηλώσεις της Ρένας Δούρου θα πρέπει να μπορεί να αποδειχτεί ότι απορρέουν απευθείας από οργανωτικές έννοεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, την οποία εξυπηρετούν απαρεγκλίτως και ευθέως. Σε προηγούμενη σχετική ανάρτησή μας είδαμε τη Ρένα Δούρου να χτυπά τη ρωσική διπλωματία στην Μέση Ανατολή και να προωθείτα χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ "κινήματα" της Λιβύης και της Συρίας.Δείξαμε δε ότι η προσέγγισή της στην Τουρκία πριν τις ταραχές και την καταστολή ήταν καρμπόν αυτής του Brookings Institute. Ακόμα πιο παλιά, είδαμε την Ρένα να χρήζει τον Ομπάμα των μαζικών φόνων μέσω μη επανδρωμένων πτήσεων νέο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και να βαφτίζει τον Σιμόν Πέρες "ιστορικό ηγέτη" και "αριστερό."

Ας περάσουμε τώρα σε μια πρόσφατή της δήλωση:

Κείμενο Ρένας Δούρου: "Καθήκον των δημοκρατικών, αριστερών, προοδευτικών και φιλειρηνικών δυνάμεων είναι να συμπαραταχθούν με τις δημοκρατικές, αριστερές και φιλειρηνικές δυνάμεις στη γειτονική χώρα, δίνοντας έμφαση στη ‘διπλωματία των πολιτών και των κινημάτων', στο πλαίσιο κοινών οραμάτων και στόχων, όπως της ειρήνης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης", κατέληξε η Ρ. Δούρου." ("Η Ρένα Δούρου για Καταστολή σε Τουρκία: Είμαστε στο πλευρό της διπλωματίας κινημάτων και πολιτών", Left.gr)

Μεθοδολογία: Απομονώσαμε με έντονα στοιχεία μια φράση που ακούγεται παράξενη και ασυνήθιστη στα ελληνικά. "Διπλωματία των πολιτών και των κινημάτων" δεν είναι μια φράση που συνηθίζεται στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο. Επιπλέον, είναι σε εισαγωγικά, συνεπώς παραπέμπει κάπου.

Κατόπιν, μεταφράζουμε τη φράση στα αγγλικά, από όπου είναι η υπόθεση εργασίας μας ότι προέρχεται. Δυστυχώς, εντός εισαγωγικών, η φράση "citizen and social movement diplomacy" δεν μας δίνει κανένα αποτέλεσμα. Μας δίνει όμως η φράση "citizen diplomacy", για την οποία καταλήγουμε στην υπόθεση ότι χρησιμοποιήθηκε ως βάση από την Ρένα και μπήκαν τσόντα από πάνω τα "κινήματα".

Τι μας δίνει η φράση "citizen diplomacy" στον καλό μας φίλο τοgoogle;

* Μας δίνει ολόκληρο Αμερικανικό Κέντρο, το U.S. Center for CitizenDiplomacy, όπου διαβάζουμε: 

"η διπλωματία των πολιτών είναι η έννοια πως το άτομο έχει το δικαίωμα, και ακόμα και την υποχρέωση, να διαμορφώνει τις εξωτερικές σχέσεις των ΗΠΑ, μια χειραψία τη φορά."

* Μας δίνει ακόμα το Public Sphere Project, όπου διαβάζουμε για την γέννεση της έννοιας της "διπλωματίας των πολιτών". Ναι, το μαντέψατε, αφορά τον ψυχρό πόλεμο και τα μέσα διείσδυσης στην ΕΣΣΔ:

"Η χρήση της έννοιας της 'διπλωματίας πολιτών' εφαρμόστηκε όπως φαίνεται για πρώτη φορά όταν Αμερικανοί πολίτες ταξίδεψαν στην ΕΣΣΔ στην δεκαετία του 1980 και συνάντησαν ακτιβιστές, εκπαιδευτές, επιστήμονες, ιατρούς και 'συνηθισμένους' πολίτες. Αυτοί οι πολίτες --και οι σοβιετικοί τους ομόλογοι-- δεν ήθελαν να δεχτούν το 'αναπόφευκτο' του πολέμου, θερμού ή ψυχρού, και αναζήτησαν την οικοδόμηση ενός πιο ειρηνικού μέλλοντος για όλους."

* Τέλος, σε άρθρο για ένα άσχετο με τη συζήτησή μας θέμα που προέκυψε με "πολίτη διπλωμάτη" (ονόματι Jill Kelley) των ΗΠΑ διορισμένο στην Ν. Κορέα διαβάζουμε ότι στα καθήκοντά της ήταν "η οργάνωση και η διευκόλυνση μη απόρρητων ενημερώσεων των ηγετών της κοινότητας για να κατανοήσουν καλύτερα το έργο της Κεντρικής Διοίκησης του Αμερικανικού Στρατού και των Συμμάχων του".

Δεν έχουμε παρά να αναφωνήσουμε, για άλλη μια φορά: "Bravo Rena!We' re sure proud of ya, gal! Y' are one damn good patriot. Yeeeeeha!"

Αναρτήθηκε από Φτερο στο Πελαγο

Ανακοίνωση της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ για την επίθεση της Χρυσής Αυγής σε μετανάστη

Ανακοίνωση της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ για την επίθεση της Χρυσής Αυγής σε μετανάστη

Την τραμπούκικη επίθεσηομάδας μπράβων τηςΧρυσής Αυγής σε βάροςπλανόδιου μικροπωλητή μετανάστη, καταγγέλλει ηΤομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ,καλώντας το ταξικό εργατικό κίνημα, τις λαϊκές οργανώσεις, σύσσωμο τον εργαζόμενο λαό να τους απομονώσει.

Αναλυτικά η ανακοίνωση: 

«Χθες βράδυ 24 Ιούλη, σύμφωνα με καταγγελίες πολιτών, ομάδα μπράβων της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε και ξυλοκόπησε άγρια πλανόδιο μικροπωλητή μετανάστη και στη συνέχεια τον πέταξε μέσα σε κάδο σκουπιδιών.

Η τραμπούκικη συμπεριφορά των παρακρατικών προκάλεσε την έντονη αντίδραση των διερχομένων που βρέθηκαν μπροστά εκείνη τη στιγμή, οι οποίοι έσπευσαν να βοηθήσουν τον κακοποιημένο μετανάστη.

Αποδεικνύεται, και από τη χθεσινή επίθεση, ο εγκληματικός χαρακτήρας των παρακρατικών της ναζιστικής αυτής συμμορίας, που πρέπει να απομονωθεί. Είναι θρασύδειλοι και επικίνδυνοι, χτυπούν ανυπεράσπιστους μετανάστες, θέλοντας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία και τα λαϊκά προβλήματα. Ακολουθούν τα βήματα του Χίτλερ, που ενοχοποιούσε τους Εβραίους, για να βγάλει λάδι τα γερμανικά μονοπώλια και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.

Αυτοί που εμφανίζονται ως "αντισυστημικοί" είναι τα χειρότερα μαντρόσκυλα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, όπως και οι Γκοτζαμάνηδες, οι παρακρατικοί πρόγονοί τους, είναι ικανοί για κάθε έγκλημα, προκειμένου να προστατέψουν το καπιταλιστικό σύστημα που τους γεννά, τους εκτρέφει και τους βγάζει από τη ναφθαλίνη κάθε φορά που θέλει να χτυπήσει τις λαϊκές ελευθερίες και το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Είναι τόσο το μίσος τους για τον εργαζόμενο λαό και τους αγώνες του, που όχι μόνο δε βγάζουν άχνα για την κατάργηση των ΣΣΕ για τις συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για τα χαράτσια του λαϊκού εισοδήματος, αλλά και συστήνουν οι ίδιοι να γίνει όλη η Ελλάδα μια τεράστια Μανωλάδα. Έτσι έχουν στήσει δουλεμπορικά γραφεία που προμηθεύουν στους επιχειρηματίες εργαζόμενους με μισθούς πείνας.

Χαιρετίζουν τις απολύσεις στο Δημόσιο και προτείνουν ν’ αναλάβουν τα μαντρόσκυλα της Χρυσής Αυγής τη φύλαξη των σχολείων προκειμένου να πεταχτούν στο δρόμο οι σχολικοί φύλακες. Ακόμα, από τα έδρανα της Βουλής δεν παραλείπουν να κάνουν προτάσεις για φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, τη στιγμή που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν από τα χαράτσια και τη φοροληστεία.

Είναι ανεπιθύμητοι και το ταξικό εργατικό κίνημα, οι λαϊκές οργανώσεις, σύσσωμος ο εργαζόμενος λαός θα τους απομονώσει».

Βουτιά στον καρχαρία...-Σιγά το σπουδαίο! (βίντεο)

Βουτιά στον καρχαρία...-Σιγά το σπουδαίο! (βίντεο)

Στο βίντεο βλέπουμε έναν τύπο που βουτάει από τη βάρκα πάνω στον καρχαρία και μετά τρέχει και γυρίζει γρήγορα στη βάρκα αρτιμελής!
Σιγά το σπουδαίο!
Εγώ ξέρω ολόκληρους λαούς που βουτάνε κάθε μέρα στους καρχαρίες και αφού μένουν ζωντανοί αλλά καταματωμένοι και πάντως όχι αρτιμελείς("ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα" ένα πραμα) την άλλη μέρα το ξανακάνουν. Μετά τους γίνεται συνήθειο και το συνεχίζουν μια ζωή.
Πολλοί μάλιστα ερωτεύονται και παθιάζονται με τους καρχαρίες που τους κατασπαράζουν κι όταν κανένας λογικός πάει να τους πειράξει του ορμάνε και τον βρίζουν "κολλημένο" ή "απολίθωμα".
Τι να πεις.
Κάποτε στο μέλλον οι τότε φυσιολογικοί άνθρωποι θα γελάνε πολύ με όλα αυτά.
Θα λένε μα καλά ...τόσο μαλάκες;

(Το βιντεο το είδαμε στο enikos.gr)

Καλή αντάμωση

Καλή αντάμωση

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε μια παλιότερη δήλωση του εθνάρχη τριανταφυλλίδη, απ’ αυτές τις ντεμέκ αποφθεγματικές «μεγάλες αλήθειες», ότι η χώρα έχει μετατραπεί απ’ άκρη σε άκρη σε ένα απέραντο φρενοκομείο. Αλλά και την αντίστοιχη σάτιρα του χάρρυ κλυνν, που συνομιλούσε με τον καραμανλή –τον οποίο μιμούνταν πολύ καλά ο ίδιος- για να βρουν δια της μαιευτικής μεθόδου τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για ένα απόφθεγμα με προεδρικό κύρος.

Η χώρα έχει μετατραπεί από άκρη σε άκρη…

…σε ένα απέραντο μπουρδέλο

σας παρακαλώ κύριε πρόεδρε, μας ακούνε και μικρά παιδιά

…σε ένα απέραντο κωλοχανείο

μα για το όνομα του θεού, κύριε πρόεδρε, εσείς δε μιλάγατε έτσι

…σε ένα απέραντο παρθεναγωγείο

ε δεν είπαμε κι έτσι. Κάτι αιχμηρό βέβαια, αλλά εντός των ορίων της πραγματικότητας

…σε ένα απέραντο φρενοκομείο

μπράβο κύριε πρόεδρε, τώρα μάλιστα.

(πατήστε να το δείτε το κι εδώ, μετά το πρώτο λεπτό)

Ε και με τα πολλά το πέτυχε κι έμεινε η φράση στην ιστορία

Προσωπικά λοιπόν αυτό μου θύμισε η ιστορία που προέκυψε με την περίφημη δήλωση για τα γουναράδικα του συριζαίου αναρχικού βουλευτή (που κερδίζει δικαιωματικά μια θέση στο σουρεάλ πάνθεον, δίπλα στον αναρχικό τραπεζίτη του πεσόα). Κι αυτός θα το ‘φερε από δω… το πήγε από εκεί… μέχρι να βρει την ατάκα που γράφει καλύτερα και παίρνει τους περισσότερους επικοινωνιακούς πόντους.

Ραντεβού, ραντεβού… …ραντεβού στα γυράδικα!

Όχι, δεν ταιριάζει και με την εστέτ αισθητική των παραδοσιακών ψηφοφόρων του χώρου, άλλωστε…

Ραντεβού, ραντεβού… στα τσιπουράδικα!

Ναι, αλλά χρειαζόμαστε κάτι πιο αγωνιστικό.

Ε τότε… ραντεβού στα λουλουδάδικα, μπροστά από τη βουλή!

Ναι αλλά εκεί (τα) στρίβουν συνήθως οι δικοί μας.

Ε… ραντεβού στα γουναράδικα!

Μπράβο κύριε βουλευτά. Τώρα μάλιστα…

Θα μπορούσε να πει βέβαια ραντεβού με την ιστορία για να τελειώνουμε, αλλά αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε δυσάρεστους παπανδρεϊκούς συνειρμούς, που προσπαθεί να αποφύγει η αριστερή πλατφόρμα, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο. Θα μπορούσε επίσης να εμπνευστεί κι αυτός από το δίσκο του χαρούλη, που είχε τίτλο «ραντεβού με την εισαγγελία», για να παραπέμπει στη νομική καταγγελία της μέρκελ και του μνημονίου, στο λεγκαλιστικό δρόμο της νομιμότητας προς το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία και στην αδέκαστη ζωή κωνσταντοπούλου, που θα τον διασφαλίσει. Αλλά ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στη δύση της αλλαγής, με τίτλο εμπνευσμένο από το πασοκ και το σκάνδαλο κοσκωτά, και παραπέμπει στους ίδιους δυσάρεστους συνειρμούς, συνεπώς απορρίπτεται.

Η αυθεντική φράση βέβαια δεν κλείνει κάποιο ραντεβού, αλλά λέει «καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Κι έχει δίκιο ο νίκος σαραντάκος πως δε λεγόταν μόνο μετά τη βάρκιζα, αλλά ήταν σε όλη τη διάρκεια του αντάρτικου ο καθιερωμένος αποχαιρετισμός του άρη και των άλλων αγωνιστών στο βουνό, που δεν ήξεραν αν ήταν γραφτό τους να ξαναϊδωθούν ή αν θα τους προλάβαινε ο θάνατος –μαύρος αδερφός. Ναι αλλά το θέμα είναι τι αφόπλισε (ιδεολογικά και κυριολεκτικά) αυτό το μεγάλο κίνημα, ποιες κινήσεις το οδήγησαν μαζικά στα γουναράδικα στο (φυσικό ή πολιτικό του) θάνατο. Κι είναι αδύνατο να μιλήσεις για όλα αυτά χωρίς να σταθείς στη βάρκιζα και τις συμφωνίες που την προετοίμασαν και οδήγησαν στο πνεύμα της.

Στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα, λίγες μέρες πριν αποβιώσει, πλήρης ημερών, ο αντώνης πέτρουλας –θείος του σωτήρη που δολοφονήθηκε στα ιουλιανά το 65’ κι έγινε τραγούδι από το μίκη θεοδωράκη- χαρακτηρίζει πολιτικό θάνατο τις δηλώσεις μετανοίας που πιέζονταν να υπογράψουν οι αγωνιστές στις φυλακές και τα ξερονήσια. Ας δούμε τι άλλο γράφει για την παράδοση των όπλων του ελας το 45’ στο βιβλίο του με τίτλο «η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου κομμουνιστή» -μπορεί ο τίτλος να θυμίζει ταινία του ξανθόπουλου, αλλά η μαρτυρία του πέτρουλα είναι πολύ αξιόλογη, παρά τις όποιες διαφωνίες ή ενστάσεις, μπορεί να έχει κανείς.

Φεύγοντας από τα λεβέτσοβα πήγαμε στο σκλαβοχώρι –λίγο έξω από τη σπάρτη. Στο χωριό αυτό έγινε και η παράδοση των τιμημένων όπλων του τρίτου τάγματος του ελας ύστερα από λίγες μέρες. Δεν έχω ξαναπεράσει από αυτό το χωριό, ούτε και το επιθυμώ. (…) Σαν ήρθε η ώρα της παράδοσης των τιμημένων όπλων μας, η πίκρα και το δάκρυ περίσσευαν. Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω αυτή την ώρα του αποχαιρετισμού των συναγωνιστών μας. Το δάκρυ και το σφιχταγκάλιασμα του τιμημένου ταγματάρχη μας κώστα κανελλόπουλου. Το «γεια και καλή αντάμωση» που μου ευχήθηκε δε μπορώ να το ξεχάσω. Για το ότι δεν ξανανταμώσαμε άλλοι έχουν την ευθύνη.

Εδώ τα γουναράδικα δεν αναφέρονται μαζί με την αντάμωση, αλλά ουσιαστικά υπονοούνται και σε κάθε περίπτωση προέκυψαν εκ των πραγμάτων, στην εξέλιξή τους. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο είναι η εκπληκτική σημειολογία με το χωριό όπου έγινε η παράδοση και το όνομά του: σκλαβοχώρι…! Κάθε άλλο σχόλιο περισσεύει, νομίζω.

Το θέμα λοιπόν είναι πως ο… αναρχικός βουλευτής θα είναι από αυτούς, που όταν εμείς «με το καλό» ανταμώσουμε στα γουναράδικα, θα κάθονται στην απέξω και θα κοιτάνε εκ του ασφαλούς. Το βασικό είναι πως η συμφιλιωτική πολιτική του χώρου του, που εν μέσω κρίσης κλαίει κι οδύρεται για την χαμένη κοινωνική συνοχή (;!), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέες βάρκιζες και αφοπλισμούς και θα στείλει όσες λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει στα γουναράδικα. Το σημαντικό είναι πως ο σύριζα δεν ενσαρκώνει τη συνέχεια του ένοπλου αγώνα του άρη ή το νέο εαμ, αλλά τους σύγχρονους τσιριμώκους και παρτσαλίδηδες. Δεν εκπροσωπεί την ελπίδα του κόσμου της εργασίας, αλλά τις φοβίες των μεσαίων στρωμάτων και τη μεταφυσική τους ελπίδα για επιστροφή στο πρόσφατο, προκρισιακό παρελθόν, όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο μαργαρίτης σε αυτό το άρθρο του.

Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος αισθητικής φύσης με πολιτικό υπόβαθρο. Η αποστροφή στο λόγο του διαμαντόπουλου, απέχοντας πολύ από το να σημάνει την έναρξη κάποιου ένοπλου κινήματος, έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα κακόγουστων κοινοβουλευτικών παραστάσεων με βαρύγδουπες φράσεις και τηλεοπτικούς όρους, όπως τα λούμπεν καραγκιοζιλίκια της χρυσής αυγής, ή τις πομφόλυγες του βορίδη για τις κυβερνήσεις του παπανδρέου επί αλλαγής, οι οποίες εξυπηρετούν –με διαφορετικό στιλ και τρόπο η καθεμία- τον ίδιο ακριβώς σκοπό: να καλύψουν την εκκωφαντική απουσία πολιτικού λόγου από την πλευρά των πρωταγωνιστών τους. Κι εκφράζουν την αγωνία διαφόρων πτερύγων του αστικού πολιτικού φάσματος να καλύψουν αυτό το κενό και να επανανοηματοδοτήσουν ιδεολογικά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, τώρα που αρχίζει να ξεφτίζει το δίπολο μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, και γίνεται φανερή η σύγκλισή τους στον ευρωμονόδρομο.

Κι αυτό πέρα από την πολιτική ουσία του πράγματος, εκφράζει και μια αξεπέραστα κακόγουστη αισθητική, που δε μπορεί παρά να απασχολεί όσους ιεραρχούν ψηλά αυτό το κριτήριο. Κι αν κάποτε ο νίκος σαραντάκος είχε συμφωνήσει με το δύτη των νιπτήρων πως οι μόνοι λόγοι για να μη στηρίξει κανείς το κόμμα σήμερα είναι αισθητικής τάξης, ίσως θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα. Έτσι δεν είναι νίκο;

Όσο για το λαϊκό κορίτσι από την καστοριά, μπορεί να συμπήξει ένα ευρύτερο πολιτικό μέτωπο με τους πολιτικούς θαυμαστές του γούναρη, τις γούνες χουντάλας (όνομα και πράγμα) και τον παλαίμαχο πρόεδρο του σφαχ –ως εκπρόσωπος του κλισέ για το «αλεξάνδρειο με τις γούνες» στη δεκαετία με τις βάτες, που ο άρης είχε γίνει μόδα- ενάντια σε όσους τα έχουν βάλει με το συμπαθή παραγωγικό κλάδο της περιοχής και φώναζαν τότε έξω οι γούνες απ’ το παλέ. Κι αν εξακολουθεί να έχει απορίες επί του θέματος, μπορεί να εντάξει στα πλαίσια της επιμόρφωσής της την παρακολούθηση των τοπικών εκδηλώσεων του κόμματος με αντίστοιχη θεματική, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην πόλη της καστοριάς.

Υγ: Πού είναι η γούνα ρε, φέρ’ τη γούνα ρε, δώσ’ την πίσω…

Αρχαία ελληνική δημοκρατία, δουλεία, και σύγχρονη πολιτική σκέψη

Αρχαία ελληνική δημοκρατία, δουλεία, και σύγχρονη πολιτική σκέψη

Εργασία δούλων σε ορυχεία

Οι λυρικοί παιάνες στην αρχαία ελληνική δημοκρατία ως αποθέωση και πεμπτουσία του "πολιτικού βίου" σπάνια καταπιάνονται είτε με την άκρως σημαντική για τους ίδιους τους αρχαίους αστάθειά της, είτε με το πρόβλημα της δουλείας, το οποίο οι αρχαίοι δεν είχαν την προδιάθεση να αντιληφθούν ως πρόβλημα. Όταν συμβαίνει και κάποιος ενοχληθεί να καταγράψει την σιωπηλή παρουσία μιας μεγάλης πλειοψηφίας πληθυσμού που δεν την αφορούσε στο παραμικρό η "επινόηση της δημοκρατίας", το γεγονός της ύπαρξής της καταγράφεται ως απλώς παραπληρωματικό: "είχαν βέβαια και δούλους." Όμως η αρχαία δημοκρατία δεν επιτεύχθηκε παρά την ύπαρξη δουλείας· μάλλον, η ύπαρξη δουλείας ήταν βασική και ουσιώδης προϋπόθεση της αρχαίας δημοκρατίας. Αναγκαία και όχι ικανή προϋπόθεση, βέβαια. Αλλά προϋπόθεση, παρ' όλα αυτά.

 

Γιατί πέρα από την κεντρικότητά της στην αρχαία αθηναϊκή οικονομική ζωή, η δημοκρατική σημασία της δουλείας αφορούσε την χρησιμότητά της ως μέσο εξαγοράς χρόνου. Η άμεση δημοκρατία, η δημοκρατία των πολιτών, δεν είχε ως μοναδική της προϋπόθεση τον συγκριτικά περιορισμένο αριθμό του πληθυσμού της· είχε ως επιπρόσθετη προϋπόθεσή της την ικανότητα των πολιτών της να αφιερώνουν χρόνο στα κοινά αντί για τις ιδιωτικές τους υποθέσεις. Και τον χρόνο αυτόν τον εξασφάλιζε η εργασία δούλων. Χωρίς δούλους, με άλλα λόγια, οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί θα ήταν απλώς αδιανόητοι. Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να ξοδεύει τη μέρα του στην αγορά και στην εκκλησία, να ακούει ρήτορες, να ψηφίζει για τα πάντα, να εκλέγεται και να εκλέγει.

 

Η καθοριστική σημασία της δουλείας για την δυνατότητα της κλασικής δημοκρατίας να υπάρξει υποβαθμίστηκε, παραδόξως, από την φαινομενική ικανότητα της σύγχρονης αστικής τάξης να λύσει το πρόβλημα: αφού ως γνωστόν, οι αστικές επαναστάσεις κατέληξαν, πιο γρήγορα ή πιο αργά η καθεμιά, στην καθολική ψήφο και το καθολικό δικαίωμα του εκλέγεσθαι, η δουλεία δεν μπορεί να ήταν και τόσο κρίσιμη για την ιστορική δημοκρατία όσο θα φαινόταν.

 

Φυσικά, οι αστικές επαναστάσεις οδήγησαν, αργά ή γρήγορα, και στην κατάργηση της σύγχρονης δουλείας, μόνο όμως αφού είχαν αντικαταστήσει τον πληθυσμό των δούλων με αυτόν των ελεύθερων ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε να πουλήσουν παρά την εργασία τους -- αυτούς δηλαδή που ο Μαρξ ονόμασε προλετάριους.

 

Για την αστική τάξη, πρόκειται περί θαύματος: από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά, οι κοινωνίες αποκτούν τη δυνατότητα καθολικοποίησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων χωρίς μεγάλες αναταραχές και πολέμους,κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και αφού αυτό επετεύχθη, το θεμελιώδες καθήκον της αριστεράς είναι να υπηρετήσει και να προστατέψει αυτό το μοναδικό ιστορικό θαύμα.

 

Μια προσεκτικότερη ματιά στην μετάβαση απ' τον δούλο στον προλετάριο θα αποκάλυπτε ότι αρχικά συνυπάρχουν σε διαφορετικούς γεωγραφικούς χώρους με διαφορετικές οικονομικές ανάγκες. Ο δούλος είναι εργασιακή δύναμη σε χώρες όπου είναι δύσκολο, για μια σειρά λόγων, να προσελκυστούν μαζικά προλετάριοι. Όταν οι ιθαγενείς πληθυσμοί συντρίβονται τελεσίδικα και αποκαθίσταται η βασική για την οικονομική έκρηξη ειρήνη, η δουλεία αρχίζει να γίνεται επαχθής για την αστική τάξη: τόσο επαχθής που ο βιομηχανοποιημένος Βορράς των ΗΠΑ θα κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στον αγροτικό Νότο με πυρήνα το ζήτημα του δικαιώματος των πολιτειών του δεύτερου να διατηρήσουν τη δουλεία κόντρα στην Ομοσπονδιακή νομοθεσία (παρεμιπτόντως και αναφορικά με το θαύμα της δημοκρατίας, τι ποσοστό των απογόνων των δούλων βρίσκεται σήμερα εκτός αμερικανικού προλεταριάτου και λούμπεν προλεταριάτου;).

 

Γιατί αρχίζει να γίνεται επαχθής η δουλεία; Αναμφίβολα, όχι εξαιτίας της ξαφνικής ηθικής ανόδου της ανθρωπότητας στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, δηλαδή αυτές που στηρίζονται στην εκμετάλλευση προλεταρίων. Από την καπιταλιστική σκοπιά, ο δούλος έχει κάποια πολύ βασικά μειονεκτήματα έναντι του προλεταρίου, που δεν φαίνονται με μια βιαστική και ενθουσιωδώς δημοκρατική ματιά στο θέμα. Ο δούλος δεν παίρνει μισθό, πράγμα που ακούγεται ιδιαίτερα εκμεταλλευτικό· αλλά από την άλλη πλευρά, το σύνολο των εξόδων της συντήρησής του στη ζωή βαραίνει τον αφέντη. Περαιτέρω, ο δούλος δεν είναι σε θέση να καταναλώσει αυτά που παράγει ο ίδιος ή άλλοι δούλοι. Δεν έχει χρήματα να τα αγοράσει, είναι ο ίδιος εμπόρευμα. Τρίτον, και λόγω των δύο πιο πάνω αιτιών, ο δούλος δεν έχει κανένα κίνητρο να εργαστεί πέραν από την τρομοκρατία της φυσικής βίας. Η οποία μπορεί συχνά να καταλήξει στην καταστροφή του ως εμπόρευμα και άρα σε ζημία για τον αφέντη του. Γι αυτό και, κόντρα στην εικονογραφία σαδιστικών δουλοκτητών που έχτισε η προπαγάνδα του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας, η βία κατά δούλων στην σύγχρονη δουλοκτησία, τουλάχιστον στις ΗΠΑ και τις περισσότερες αποικίες του αγγλοσαξωνικού κόσμου, ήταν αστικά έλλογη, δηλαδή είχε ως στόχο την πειθάρχηση της εργασίας και την αποτροπή εξεγέρσεων και όχι την σαδιστική ευχαρίστηση με τον φόνο ή τα βασανιστήρια.

 

Σε αντίθεση με τον δούλο, ο προλετάριος παίρνει μισθό. Ένα μικρό κομμάτι, με άλλα λόγια, από την αξία που παράγει για το εκάστοτε αφεντικό του. Επίσης όμως σε αντίθεση με τον δούλο, είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την αυτοσυντήρησή του, την οποία υποτίθεται πως πρέπει να φέρει βόλταβάσει αυτού του μισθού, ανεξάρτητα από το αν αυτός είναι στοιχειωδώς βιώσιμος (σε καλούς καιρούς) ή όχι (σε κακούς). Όντας ο ίδιος "αφέντης της μοίρας του" σ' αυτή την καρικατούρα ελευθερίας, ο προλετάριος όχι μόνο δεν επιβαρύνει το αφεντικό του με την συντήρησή του, όπως έκανε ο δούλος, αλλά πληρώνει το αφεντικό τουή άλλα αφεντικά άλλων προλετάριων για κάθε τι που χρειάζεται για να ζήσει. Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τον δούλο, ο προλετάριος μπορεί να κλέβεται δύο φορές, την πρώτη όταν παράγει και την δεύτερη όταν καταναλώνει αυτά τα οποία παράγει, ή αυτά τα οποία παράγουν άλλοι προλετάριοι, και που πρέπει να τα πληρώσει με τον περιώνυμο μισθό του (ή με δάνεια με λογικό επιτόκιο!). Τέλος, και επειδή είναι νομικά "ελεύθερος" να πάψει ανά πάσα στιγμή να εργάζεται και να εργαστεί αλλού, να μεταναστεύσει ή να λιμοκτονήσει, ο προλετάριος έχει και κίνητρα να εργάζεται πολύ πιο αποδοτικά από τον δούλο: το καρότο του μισθού που του αγοράζει τηλεόραση, καναπέ, ναρκωτικά ή αλκοόλ --αναλόγως του βαθμού απελπισίας του-- είναι γλυκό και αποτελεί τον κινητήριο πυρήνα του έξοχου "πνεύματος του ανταγωνισμού" που κάνει την οικονομία να "κινείται."

 

Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά τους λυρικούς εξυμνητές της δημοκρατίας, που, όταν δεν χάνονται σε νοσταλγικά ταξίδια στην αρχαία αθηναϊκή αγορά μιας μικρής μειοψηφίας πολιτών, καλούν σε εγρήγορση για την προστασία της σύγχρονης δημοκρατίας, όπου οι ανθρώπινες ζωές που σπαταλιούνται σε εργοτάξια, ραπτομηχανές και πάνω από φριτέζες σε φαστ φουντ μπορούν με μαγική επάρκεια να μεταμορφωθούν --δια του μισθού!-- σε διακοπές, αυτοκίνητα και διασκεδάσεις που χάνονται, φευ, στην πρώτη σοβαρή οικονομική κρίση. Όχι, αυτό που αφορά τους πάντα διαπρύσιους κύρηκες της δημοκρατίας είναι η μαγική αυθυπαρξία, αυτονομία και αυτενέργεια των "θεσμών", που, ιπτάμενοι πάνω από την ποταπή σφαίρα των οικονομικών σχέσεων και εξαναγκασμών τετραγωνίζουν τον κύκλο καικάνουν εφικτή την εξουσία των πολλών χωρίς σε τίποτε να περιορίσουν την οικονομική ισχύ των (όλο και πιο) λίγων, μιας και "δημοκρατία" σημαίνει πάνω από όλα "κοινωνική συνοχή" και "γενικό συμφέρον." Κάθε ερώτηση για το τι ακριβώς εκπροσωπεί αυτή η διαρκής καταστολή της σημασίας της οικονομίας για την πολιτική --για το τι σημαίνουν οι εκριζωμένες από την οικονομία πολιτικές λέξεις, και για ποιον-- απαντάται με το ευγενικό ρόπαλο της υπενθύμισης των τεράστιων κατακτήσεων της εργατικής τάξης κάτω απ' το λάβαρο της αστικής δημοκρατίας, κατακτήσεων τόσο τεράστιων που η εργατική τάξη οφείλει να βάλει τα στήθη της μπροστά για να σώσει την αστική δημοκρατία από τους επιβουλείς της στην αστική τάξη και να την παραδώσει, σώα και αβλαβή, στους προστάτες της στην αστική τάξη. Το γιατί, αφού η δημοκρατία είναι αέναη θεσμική ουσία και όχι αποτύπωση ταξικών συσχετισμών σε μια συγκεκριμένη περίοδο, μπορεί τόσο εύκολα να εξανεμίζεται κάθε φορά που η χυδαία σφαίρα της οικονομίας παρουσιάζει κάποια σοβαρή δυσλειτουργία εδώ και πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια, είναι ερώτημα που δεν συνάδει με το υψηλό επίπεδο της εμβριθούς ακαδημαϊκής και γενικώς πεφωτισμένης συζήτησης για το δημοκρατικό θαύμα. Ανήκει στους "εχθρούς της δημοκρατίας", αυτούς που δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το ύψος της υπέρβασης εκ μέρους των ισχυρών που απαιτεί το δημοκρατικό ήθος. 

 

Κι έτσι, σήμερα ακόμα απαιτείται όχι απλά να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των πολλών από τις διαρκείς επιθέσεις των λίγων, αλλά να ενώνεις τη φωνή σου στην χωρωδία των θαυμαστών της δημοκρατίας που επιτρέπει τις ίδιες αυτές επιθέσεις, διότι η δημοκρατία δεν είναι ποτέ απλώς ο εμπειρικός εαυτός της, αλλά βρίσκεται πάντα επέκεινα του εαυτού της, στη σφαίρα της αγγελικής τελειότητας που ονομάζεται "ρυθμιστικό ιδεώδες", όπου τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει.

 

Σκύψε λοιπόν το κεφάλι για τη δημοκρατία και να θυμάσαι πως ευγενικότερη, προοδευτικότερη, αριστερότερη, εναλλακτικότερη και φιλοσοφικώς πιο εγκεκριμένη θυσία δεν υφίσταται. Για να μην πούμε --δημοκρατικά ομιλώντας, πάντα-- πως "πρέπει να ακολουθήσουμε την προτροπή του Μπένγιαμιν περί θεολογίας και ιστορικού υλισμού, και να βάλουμε στην υπηρεσία της δημοκρατίας τον κομμουνισμό, 'ο οποίος όπως γνωρίζουμε είναι ρυτιδιασμένος και δεν πρέπει να βρίσκεται σε κοινή θέα'".

Πηγή: Lenin reloaded

Βλέπε ακόμη:

• Κάποια ιστορικά στοιχεία για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία
• Ω, Ελλάδα! Ω, δημοκρατία!  
• Αναζητώντας τη ντροπή (Εσύ Θανάση Καρτερέ ποιον Λένιν διάβαζες όταν ήσουν στον Ριζοσπάστη; Αυτόν που έγραψε το I am the Walrus;) 

Χωρίς αυταπάτες / Δίκαιη η οργή!

Χωρίς αυταπάτες / Δίκαιη η οργή!

Δίκαιη η οργή που καταγράφεται σε διάφορες μαρτυρίες. Αλλά και αδιέξοδη όταν ήδη έχεις αφήσει να σου ξηλώσουν το πουλόβερ και διαπραγματεύεσαι αν θα σου αφήνουν μερικές κλωστές να σκεπάζεις τη γύμνια σου.

Η ζημιά έχει γίνει πολύ πριν να υπάρξουν οι άνεργοι στους τρομακτικούς αριθμούς που εμφανίζονται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η ένταση του εκβιασμού. Αυτό που όμως δεν αντιμετωπίστηκε στην ώρα του είναι η ίδια η εκμετάλλευση.

Αυτό που δεν δείχτηκε με το όνομά του έγκαιρα και αναλυτικά τόσο που να γίνει το κέντρο της αντιπαράθεσης είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που ποτέ ο εργάτης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να ανατρέψει, γιατί η εκμετάλλευση δε γιατρεύεται, δε μαλακώνει, όσο κι αν οι αγώνες αμβλύνουν τις γωνίες. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εστίαζαν πάντα στον πυρήνα του προβλήματος δε σημαίνει ότι και στο σύνολό του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εστίαζε εκεί. Αντίθετα, χρόνια και χρόνια κυριαρχίας του ρεφορμισμού, πολύ χειρότερα κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει βαριά τα σημάδια τους. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι γραφίδες της λεγόμενης «αριστεράς» εγκαλούν τους κομμουνιστές, γιατί καλούν τους εργάτες να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους, είναι δηλωτικό της μεγάλης μάχης που έχουν να δώσουν οι εργάτες, για να πετάξουν απ' το σβέρκο τους πρώτα τις βδέλλες που παρουσιάζονται ως φίλοι, ώστε δυνατότεροι να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τον αντίπαλο.

Ο υπουργός Εργασίας παραδίδει μαθήματα στοχοπροσήλωσης: Ανέλαβε να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και προχωρά ακάθεκτος. Με στόχο να μείνει από το σύστημα μόνο κάποιο επίδομα φτωχοκομείου και οι ασφαλισμένοι να γίνουν πελάτες στις πολυεθνικές της Ασφάλισης που ελέγχουν παγκόσμια αυτόν τον τομέα, όπου ο καθημερινός ιδρώτας των εργαζομένων που αντανακλάται στις ασφαλιστικές εισφορές λογίζεται ως κεφάλαιο υπερκερδοφόρο.

Εξαρχής ήταν καθαρό ότι με τη ρύθμιση για την κατάργηση της Κυριακής αργίας στα εμπορικά άνοιγε ο δρόμος για συνολική κατάργηση του 5ήμερου - 6ήμερου. Με την τροπολογία για τα «φραντσάιζινγκ» η κυβέρνηση έκανε απόλυτα καθαρό ότι νομοθετεί για το μεγάλο κεφάλαιο που ελέγχει τον τομέα των υπηρεσιών.

Η τροπολογία είναι της ίδιας αντίληψης μ' αυτήν που λέει ότι οι γυναίκες δεν είναι ισότιμες αν δεν δουλεύουν όσο οι άντρες κι αν βγαίνουν πιο νωρίς στη σύνταξη.

Η μάχη για την Κυριακή αργία δεν μπορεί να δοθεί με νομικίστικους όρους, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που εστίασε χτες στο γεγονός ότι η τροπολογία κατατέθηκε εκπρόθεσμα. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση ξηλώνει όλο το ωράριο και όχι μόνο για το εμπόριο. Η μάχη αφορά τους όρους εκμετάλλευσης. Η μάχη αφορά επίσης στην εξαφάνιση των αυταπασχολουμένων. Η πολιτική μάχη σ' ένα τέτοιο πεδίο πρέπει να αντανακλά ανάγκες κοινωνικών δυνάμεων και όχι το νόμο και την τάξη που είναι στα μέτρα των κυρίαρχων.

Κανένα «ανοικτό ενδεχόμενο». Η απόφαση για την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία έχει ήδη παρθεί, περιέχεται στις συμφωνίες με την τρόικα, καταγράφεται ήδη σαν πρακτική στα εξώδικα που φτάνουν σωρηδόν στα σπίτια. Το πότε θα γίνει και πράξη ο ίδιος ο πλειστηριασμός είναι θέμα συσχετισμών. 
Το «καμία κατάσχεση» που σήμανε χτες το ΠΑΜΕ, με αφορμή το νέο φορολογικό πρέπει να μετασχηματιστεί σε συγκεκριμένες πράξεις υπεράσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων που απειλούνται πλέον στον πυρήνα τους.

Μας μπερδεύει η «Καθημερινή» με το άρθρο για τους φόρους. Καλώς ή κακώς επιβλήθηκαν τα «εξωφρενικά»; Κι αν «κακώς», τι σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις έχασαν και γι' αυτό μειώθηκε η φορολογία κερδών; Οτι αυτό πρέπει να αντισταθμιστεί από περισσότερους φόρους σ' όσους πληρώνουν και ξανά πληρώνουν;

Η έντυπη ναυαρχίδα της αστικής τάξης πουλάει συμπόνοια στην εργατική τάξη, για να ζητήσει συμπόνοια για τους καπιταλιστές.

Οι επιχειρήσεις με αυτόν και τον προηγούμενο και κάθε νόμο απλά φοροαπαλλάσσονται. Και στον καινούργιο νόμο αυτό περνάει: Κατασχέσεις για το μισθωτό, ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τη φοροδιαφυγή στις επιχειρήσεις.

Δεν είναι θέμα καλού - κακού. Είναι ταξική επιλογή ενός κράτους που ανήκει σε μια τάξη.
Ενοχλεί αυτό όσους ανακαλύπτουν και πάλι το «έθνος» για να ζητήσουν ομοψυχία, αλλά αυτό είναι το κράτος των καπιταλιστών.

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για τη δημοκρατία, αυτή δεν είναι μόνο η σχετική άνεση να μιλάς σ' ένα παγκάκι στο Ζάππειο, αλλά πριν απ' όλα η διασφάλιση του ελέγχου από τους από κάτω, το δικαίωμα αυτοί να νομοθετούν. Οσο η πλειοψηφία δημοκρατικά ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια να αναθέτει την εξουσία και η μειοψηφία δημοκρατικά αποφασίζει κάθε μέρα να δένει την εξουσία της, δημοκρατία δεν υπάρχει.
Ναι στην πάλη για κάθε ψήγμα δημοκρατίας, χωρίς αυταπάτες όμως. Η εργατική εξουσία είναι η λύση.

Ριζοσπαστης

ΤΑΣΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ : ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ …ΚΗΦΗΝΕΣ

ΤΑΣΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ : ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ …ΚΗΦΗΝΕΣ

Η Τασία Τσατσούλη είναι μέλος τής ΚΕ του ΚΚΕ. Απολαύστε την! Ακούγοντάς την και βλέποντάς την, θα νοιώσετε ότι είστε εσείς οι ίδιοι. Ο φτωχός εργαζόμενος, ο φτωχός άνεργος, ο φτωχός αγρότης ή εργατοαγρότης, ο τσακισμένος μικροεπαγγελματίας, ο φτωχός σπουδαστής, ο φτωχός άνεργος επιστήμονας, ο πεινασμένος διανοούμενος… Εκείνη η Ελλάδα εντέλει που στενάζει κάτω απ’ το ζυγό των μονοπωλίων… Η άλλη  «…Ελλάδα», αυτή των κηφήνων μεγαλοαφεντάδων, μαυρογιαλούρων, εργατοπατέρων και λοιπών βολεμένων στις πλάτες μας, ώρα να τελειώνει. Ώρα να δουλέψουν και οι κηφήνες δηλαδή... (VIDEO)

ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ 

Να ποιοι είναι οι … “όλοι μαζί” !

Να ποιοι είναι οι … “όλοι μαζί” !

Συλλαλητήρια στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα χθες, ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας από το ΠΑΜΕ μες το κατακαλόκαιρο.

Στην Αθήνα έγινε ένα πολύ μαζικό και δυναμικό συλλαλητήριο, που μετά τις ομιλίες με χιλιάδες κόσμο, μικροεπαγγελματίες, μαγαζάτορες, αυτοαπασχολούμενους, εμποροϋπαλλήλους αλλά και άλλα σωματεία, κινήθηκε από την Ομόνοια και την Αθηνάς προς Μοναστηράκι, ανέβηκε Ερμού περνώντας μέσα από την καρδιά του εμπορικού κέντρου, έκανε το γύρο της πλατείας Συντάγματος από Ξενοφώντος και μετά από μια μισάωρη στάση στη Βουλή βάδισε πίσω στην Ομόνοια όπου διαλύθηκε.

Ήταν φανερή η εντύπωση που προκαλούσε το πέρασμα του ΠΑΜΕ από τον πεζόδρομο της Ερμού, όπου πολλοί έβγαζαν φωτογραφίες ή και χειροκροτούσαν τη διαδήλωση.

Όσο για τη ΓΣΕΒΕΕ τι να πεις. Τραγική κυριολεκτικά παρουσία με ένα πανό με 30 ανθρώπους στο Σύνταγμα! Αυτό είναι το «όλοι μαζί» που διασπάει το σεχταριστικό, διασπαστικό ΠΑΜΕ. Λίγες δεκάδες άνθρωποι με το ζόρι!

Στο Σύνταγμα λοιπόν, εκεί που οι …«όλοι μαζί» της ΓΣΕΒΕΕ, καμιά 30ριά με το ζόρι, καθόντουσαν «ενωμένοι» κι αποφασισμένοι στη Βουλή, πέρασε το «διασπαστικό» ΠΑΜΕ με χιλιάδες «μόνους τους» που έσωζαν και πάλι το κύρος του συνδικαλιστικού κινήματος που οι «όλοι μαζί» κάνουν ό,τι μπορούν για να διασύρουν.

Αν είχαν λίγη τσίπα οι εργατοπατέρες των «όλων μαζί» δεν μπορεί, θα ένιωσαν μια στάλα ντροπή για την κατάντιά τους. Πόσο να πιάνει άραγε η τσίπα στο παζάρι;

About these ads

O ανθέλληνας και οι… φιλέλληνες

O ανθέλληνας και οι… φιλέλληνες

        

 

→Ο τρόπος που έκαναν τα δισεκατομμύρια οι εφοπλιστές πριν και μετά τον πόλεμο, την ώρα που οι Ελληνες πολεμούσαν τους ναζί, έχει καταγραφεί με στοιχεία και με ονοματεπώνυμα. Σήμερα, όμως, ο πρωθυπουργός παρακαλεί σχεδόν αυτούς τους κυρίους για 140 εκατ. τον χρόνο, ενώ η Ελλάδα στενάζει κάτω και από τη δική τους μπότα των υπερκερδών και της φοροδιαφυγής

Της Αντας Ψαρρά

Δύο σημαντικά ραντεβού είχε την περασμένη Πέμπτη ο Ελληνας πρωθυπουργός, από τα οποία αποκόμισε «στα λόγια» γύρω στα 240 εκατομμύρια ευρώ. Το πρώτο ήταν με τον «μισητό» Γερμανό υπουργό Εξωτερικών, «τον ανθέλληνα, που πίνει το αίμα του λαού μας χειρότερα κι από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας», όπως σημείωσαν ακόμα και φανατικοί υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Από το ραντεβού αυτό αποκόμισε η Ελλάδα περίπου 100 εκατομμύρια, αόριστες υποσχέσεις και 10 ώρες με κλειστή την Αθήνα από πάνοπλους αστυνομικούς. Το δεύτερο ραντεβού ήταν με την ηγεσία των… φιλελλήνων Ελλήνων εφοπλιστών, που εθελοντικά και απολύτως ανεξέλεγκτοι φορολογικά συμμετέχουν κι αυτοί στην κοινή προσπάθεια του λαού μας.

Αφού οι εφοπλιστές πέτυχαν την επανασύσταση του υπουργείου Ναυτιλίας και αφού χάρη στη διαμεσολάβηση Ελλήνων πρωθυπουργών πέτυχαν και πολύ καλές τιμές στα ναυπηγεία της Απω Ανατολής, την ώρα που τα ελληνικά ναυπηγεία ρημάζουν με απλήρωτους και απολυμένους εργαζόμενους, «θα προσφέρουν» κι αυτοί με τη σειρά τους ένα αντίστοιχο ποσό για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Την προηγούμενη της συνάντησης ημέρα και ενώ τα δημοσιεύματα αναδείκνυαν την ανθελληνική συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης των Μνημονίων δημοσιεύτηκε η «τρομοκρατική» είδηση της μείωσης του αριθμού των υπό ελληνική σημαία πλοίων των Ελλήνων εφοπλιστών («Εφ.Συν.» 18.7.2013).

Το ερώτημα είναι: Ε και; Τι διαφορετικό άραγε θα προκύψει για τους πολίτες αλλά και για τους Ελληνες ναυτικούς με τη μείωση αυτή, όταν ήδη έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια απασχόλησης Ελλήνων στα καράβια, όλα τα όρια συνθηκών εργασίας στις γαλέρες των εφοπλιστών και κυρίως όταν έχει συμβεί η απόλυτη αφαίμαξη Ταμείων και συντάξεων των ναυτικών; Η κερδοφορία των εφοπλιστών παραμένει αφορολόγητη και μέσα σε μια δεκαετία με μέτριες εκτιμήσεις ξεπερνάει τα 200 δισ. σε κέρδη.

Μπορεί το ναυτιλιακό συνάλλαγμα να μειώθηκε με την κρίση περίπου κατά 5 δισ. από τα 19 δισ., αλλά σ’ αυτό περιέχονται και οι φόροι των ναυτικών – και μάλιστα παραμένει ασαφές ποιο είναι το μεγαλύτερο ποσοστό συμβολής στον κρατικό προϋπολογισμό, μια και από τα στοιχεία προκύπτει ότι δεν ξεπερνούν τα 14 εκατ. ευρώ τον χρόνο τα ποσά που εισφέρουν οι εφοπλιστές στον προϋπολογισμό και οι οποίοι στα κυβερνητικά παρακάλια «υπόσχονται» να ανεβάσουν εθελοντικά το ποσό στα 140 εκατ. Οταν η χούντα το 1968 με το άρθρο 107 του «Συντάγματος» καταργούσε τη φορολογία στα κέρδη των φιλελλήνων εφοπλιστών με το αζημίωτο (την πολιτική της στήριξη και τις αβάντες), κανείς δεν φανταζόταν ότι η δημοκρατία θα κρατούσε αλώβητα αυτά τα προνόμια και μάλιστα θα τα διεύρυνε κιόλας.

Την ώρα που ο «μισητός» υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας διέσχιζε την Κατεχάκη, έβλεπε έξω από τα γραφεία των ναζιστών πανό που τον καλούσε να φύγει από την Ελλάδα, ενώ οι αντισυστημικοί χρυσαυγίτες, πολλοί από τους οποίους πρώην ή και νυν μπράβοι Ελλήνων εφοπλιστών (και ειδικά όσων ασχολούνται με τις ΠΑΕ ή με real estate ή και με μαγαζιά «υγειονομικού» ενδιαφέροντος), καμάρωναν για το πανό τους πλάι στα φασιστικά τους σύμβολα και στην ελληνική σημαία. Τα πολυτελή γραφεία της Χ.Α. δεν βγαίνουν από τις βουλευτικές αποζημιώσεις, που όπως «κατήγγειλε» ο Κασιδιάρης έχουν απαράδεκτη φοροαπαλλαγή. Τα πολυτελή γραφεία και τα διάφορα έντυπα όπως και οι μαύρες φάλαγγες δεν φαίνεται ούτε από πού ούτε και πώς χρηματοδοτούνται.

Τρόπος που έκαναν τα δισεκατομμύρια οι εφοπλιστές πριν και μετά τον πόλεμο, την ώρα που οι Ελληνες πολεμούσαν τους ναζί, έχει καταγραφεί με στοιχεία και με ονοματεπώνυμα. Σήμερα, όμως, ο πρωθυπουργός παρακαλεί σχεδόν αυτούς τους κυρίους για 140 εκατ. τον χρόνο, ενώ η Ελλάδα στενάζει κάτω και από τη δική τους μπότα των υπερκερδών και της φοροδιαφυγής.

Εδώ όμως οι Κασιδιάρηδες δεν έχουν κάτι να πουν στους «αντισυστημικούς» ψηφοφόρους τους που ακούνε για τσαμπουκά και τρέχουν να ψηφίσουν μέσα στην απελπισία τους. Αρκεί να έχει μια ελληνική σημαία επάνω το καράβι κι ας κουβαλάει λαθραία τσιγάρα, λαθραίο πετρέλαιο ή ακόμα και όπλα. Πολύ περισσότερο όταν το φορτίο είναι απολύτως νόμιμο και πάντα αφορολόγητο. Είναι γνωστό ότι δεν συμφέρει τους Ελληνες εφοπλιστές να χάσουν την πρωτιά της ελληνικής σημαίας, διότι θα χάσουν πολλά προνόμια και κυρίως το να έχουν τον πρώτο λόγο σε ζητήματα νομοθεσιών για ναυάγια, ρυπάνσεις κ.λπ.

Γι’ αυτό κυρίως διατηρούν την ελληνική σημαία, εκτός από τη φορολογική ασυλία, με την πολιτική στήριξη όχι μόνο των νεοφιλελεύθερων αλλά και των όψιμων αντισυστημικών «εθνικιστών». Ακόμη διατηρούν τη σημαία γιατί έτσι πείθουν εύκολα τους πρωθυπουργούς να συνάπτουν συμφωνίες που κάνουν φτηνότερο το χτίσιμο των καραβιών τους, εξαγοράζουν τις ΠΑΕ με τους στρατούς των οπαδών για να ορκίζονται στο όνομά τους (πάντα με τη φροντίδα των «αυτόκλητων» μπράβων), προμηθεύονται συχνότητες για την απρόσκοπτη προπαγάνδα, αλλά αγοράζουν και την όμορφη, φτηνή ελληνική γη για τις τουριστικές επιχειρήσεις τους.

Ολα αυτά οι φιλέλληνες εφοπλιστές του αφορολόγητου, που ακόμα και τα ψώνια από τον μπακάλη τα γράφουν στις προμήθειες για τα καράβια ώστε να γλιτώνουν τον ΦΠΑ. Πράγματι, πολύ ανθέλληνας ο Σόιμπλε!