Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τους... «έγκριτους επιστήμονες» Μαραντζίδη-Καλύβα

 Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τους... «έγκριτους επιστήμονες» Μαραντζίδη-Καλύβα

«Ακόμα, εάν ο κομμουνισμός αναγορευτεί στο υπέρτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως το έχουν υπογραμμίσει οι Στεφάν Κουρτουά και οι καθ΄ημάς μαθητές τους Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαρατζίδης, τότε ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του». - Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ.

Οι ακαδημαϊκοί φωστήρες της εγχώριας αστικής ιστοριογραφίας κ.κ. καθηγητές Νίκος Μαραντζίδης και Στάθης Καλύβας ξαναχτυπούν! Αυτήν τη φορά με αφορμή το νέο τους πόνημα με τίτλο «Εμφύλια πάθη: 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης, εκδ. Μεταίχμιο. Σε συνέντευξη τους - που αλλού;; - στην φυλλάδα Athens Voice, οι κ.καθηγητές δίνουν άλλο ένα ρεσιτάλ αντικομμουνισμού, πασπαλισμένου με τη δήθεν ακαδημαϊκή τους εγκυρότητα και αντικειμενικότητα (μικρό διάλειμμα για να συνέλθουμε απ' τα γέλια). 

Τι λένε λοιπόν οι Μαραντζίδης-Καλύβας; Ουσιαστικά αναπαράγουν πτυχές της θεωρίας των δύο άκρων της οποίας είναι θιασώτες. Λένε, μεταξύ άλλων οι κύριοι: «οι μύθοι της αριστεράς που κυριάρχησαν ιδιαίτερα μετά το 1981 συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας μας για το παρελθόν, όπως π.χ. πως στο ΚΚΕ ποτέ δεν πέρασε η ιδέα να καταλάβει την εξουσία με βίαια μέσα. Για να αστειευτούμε λίγο, θα λέγαμε πως δεν μας δυσαρεστεί η ταυτότητα των «κυνηγών μύθων». Προσπερνάμε την αυταρέσκεια των «κυνηγών μύθων» (οι μόνοι μύθοι άλλωστε είναι αυτοί που αστοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί σαν του λόγου τους δημιουργούν) και πάμε στην ουσία: Μα φυσικά και πέρασε από το ΚΚΕ η ιδέα να καταλάβει την εξουσία με βίαια μέσα. Και το λάθος ήταν ότι την κρίσιμη στιγμή δεν το έπραξε! Δεν αποτελεί ούτε μύθο, ούτε μυστικό. 

Εκεί που πραγματικά δίνουν ρεσιτάλ παραχάραξης της ιστορίας οι Μαραντζίδης-Καλύβας είναι όταν επιχειρούν να απαντήσουν στην εξής ερώτηση: Ο ελληνικός εμφύλιος ήταν αποτέλεσμα ταξικών συγκρούσεων; 

Η απάντηση τους : «Όχι, ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ταξικών συγκρούσεων, αλλά πολιτικών επιλογών μέσα σε συνθήκες πολέμου και διεθνών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στις οποίες πρωτεύουσα σημασία είχαν αρχικά η επιλογή της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ να οργανωθούν αντάρτικα πίσω από τις γραμμές του άξονα και στη συνέχεια η φιλοδοξία του Τίτο να παίξει ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια. Οι εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις από την εποχή του Εθνικού Διχασμού έπαιξαν και αυτές το ρόλο τους. Οι ταξικές αντιπαλότητες, αν και δεν αποτελούν την αιτία του Εμφυλίου, ήταν παρούσες σε μερικές φάσεις, όπως για παράδειγμα στη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944, αλλά το εύρος τους δεν ήταν συνολικά τέτοιο που να μας οδηγεί στο χαρακτηρισμό του ως ταξικού πολέμου».

Με βάση την ιδεολογία που εκπροσωπούν οι Μαραντζίδης-Καλύβας, την αστική ιδεολογία και ιστοριογραφία, είναι λογικό να επιχειρούν να υποβιβάσουν (έως και να εξαλείψουν) την ταξική φύση του εμφυλίου. Η πραγματικότητα βέβαια, σε πλήρη αντίθεση με την προπαγάνδα των κυρίων καθηγητών, είναι πλήρως διαφορετική. 

Παραπέμπουμε ενδεικτικά: 

1. Αντικομμουνισμός, εκχυδαϊσμός και συγκάλυψη της πραγματικότητας. 
2. Γιώργος Μαργαρίτης - Η παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Η περίπτωση του Mark Mazower.
3. «Δεκέμβρης του '44: Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», Ριζοσπάστης, 14/9/2014.

Σε άλλη ερώτηση για το αν άξιζε τον κόπο η Αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στο γερμανό κατακτητή, η απάντηση των Μαραντζίδη-Καλύβα είναι ενδιαφέρουσα (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Αν δεν υπήρχε η αριστερά να οργανώσει και τον ΔΣΕ και την Αντίσταση, όπως την οργάνωσε με όλες τις ενστάσεις, ποια θα ήταν η εξέλιξη του πολέμου;Αν η ερώτηση είναι ποιος υπήρξε ο ρόλος της Αντίστασης στην εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η απάντηση είναι πολύ απλή: σχεδόν μηδαμινός. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα είχε την ίδια εξέλιξη, δηλαδή την ήττα των Γερμανών, αν δεν υπήρχε η ελληνική αντίσταση. Το ερώτημα γίνεται πιο βασανιστικό, αν ρωτήσουμε: Πόσο άξιζε η Αντίσταση; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αναμφίβολα, η Αντίσταση συνέβαλε τα μέγιστα στη διατήρηση του ηθικού του πληθυσμού και στη δυνατότητα η χώρα να συγκαταλέγεται μετά τον πόλεμο στο στρατόπεδο των νικητών (όμως, ας μη γελιόμαστε, περισσότερο ως προς αυτό έπαιξε ρόλο η στάση του Ι. Μεταξά το 1940 στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι και στη συνέχεια η στάση του Γεωργίου Β΄ να συνεχίσει τον πόλεμο στο πλευρό της Αγγλίας). Βέβαια, όπως αναλύουμε διεξοδικά στο βιβλίο, είναι σφάλμα να αναφερόμαστε σε μια ενιαία Αντίσταση. Υπήρξαν πολλές, διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες αντιστάσεις.

Τι μας λένε δηλαδή οι κύριοι Μαραντζίδης-Καλύβας; Αναπαράγουν την ακροδεξιά-χρυσαυγίτικη οπτική του δήθεν μεταξικού "ΌΧΙ" και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των άγγλων ιμπεριαλιστών.

Εκεί όμως που βγάζουν πλήρως τη μάσκα του αντικειμενικού επιστήμονα και δείχνουν τον έντονο αντοκομμουνισμό τους είναι στις εξής αποστροφές του λόγου τους:

«Με άλλα λόγια, αν το ΚΚΕ κέρδιζε το 1949, όλοι ξέρουν ότι η μοίρα της χώρας δεν θα διέφερε από αυτή των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικών κρατών που έζησαν την τραγωδία του κομμουνισμού. Ενώ τώρα έχουμε απλώς ένα τρίτο Μνημόνιο».

Αν δεν σας έφτασε αυτή η δόση αντικομμουνισμού που θα ζήλευε μέχρι και ο Τζήμερος, τότε έχει κι' αλλο:

«Δεν έχουμε καμιά διάθεση να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Στη χώρα μας, μάλιστα, συχνά πρέπει να λέμε τα αυτονόητα. Πως είμαστε τυχεροί, για παράδειγμα, που δεν περάσαμε από μια κομμουνιστική δικτατορία, όπως οι γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, ή πως η επιλογή να ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε σπουδαία υπόθεση για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας». 

Σύμφωνα λοιπόν με τους κυρίους αυτούς - οι οποίοι διδάσκουν σε πανεπιστήμια ιστορία και πολιτική επιστήμη! - ήμασταν τυχεροί που μείναμε στον Καπιταλισμό, που χορτάσαμε καπιταλιστική εκμετάλλευση, που ιδιωτικοποιούνται ακόμη και τα βασικότερα των αγαθών... Άλλωστε, έχουμε απλώς ένα τρίτο Μνημόνιο. Σιγά τα λάχανα. Φαντάζεστε να είχαμε δωρεάν υγεία, παιδεία, δημόσια ασφάλιση; Φαντάζεστε να έρχονταν τίποτα εργάτες στην εξουσία; Τι θα κάναμε χωρίς τους καπιταλιστές...

Τώρα, για το κατά πόσο πρέπει να πάρει στα σοβαρά κανένας ανθρώπους σαν το Νίκο Μαραντζίδη, υποψήφιο με το «Ποτάμι» και συνεργάτη του ΣΚΑΪ, ή τον αντιδραστικό καθηγητη του Yale Στ.Καλύβα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

ΟΗΕ: «Παραμάγαζο» στην έδρα του Οργανισμού είχαν φτιάξει ξένοι διπλωμάτες

ΟΗΕ: «Παραμάγαζο» στην έδρα του Οργανισμού είχαν φτιάξει ξένοι διπλωμάτες

Ο εισαγγελέας Πριτ Μπχαράρα παρουσιάζει τον τρόπο λειτουργίας του κυκλώματος (Πηγή: ΑΡ)

Νέο σκάνδαλο αποκαλύπτεται το τελευταίο 24ωρο στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Ν. Υόρκη, με πρωταγωνιστή τον πρώην πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ Τζον Ας και άλλους πέντε ξένους διπλωμάτες - πρώην στελέχη του ΟΗΕ, που συνελήφθησαν με την κατηγορία της δωροδοκίας από Κινέζο δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα της αμερικανικής αγοράς ακινήτων Ντζι Λακ Σενγκ.

Ο πρέσβης του νησιωτικού συμπλέγματος Αντίγκουα και Μπαρμπούντα Τζον Ας, είχε διατελέσει πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης από το Σεπτέμβρη του 2013 ως το Σεπτέμβρη του 2014, κατηγορείται ότι μαζί με πέντε άλλους διπλωμάτες, όπως ο Φράνσις Λορέντζο, αναπληρωτής πρέσβης της Δομινικανής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ που ζει στο Μπρονξ της Ν. Υόρκης είχαν στήσει συνωμοσία «συνεργασίας» με τον Κινέζο μεγιστάνα Ντζι Λακ Σενγκ, μετατρέποντας (όπως ανακοίνωσαν χτες βράδυ αξιωματούχοι του ΟΗΕ και της αστυνομίας της Ν. Υόρκης) την έδρα του διεθνή οργανισμού... «σε μία πλατφόρμα κέρδους και "ευκαιριών" δωροδοκίας» από τον 67χρονο Κινέζο επιχειρηματία.

Ειδικότερα, ο Τζον Ας κατηγορείται ότι πήρε πάνω από 1.200.000 δολάρια από τον Κινέζο επιχειρηματία, ακριβά δώρα και ταξίδια πολυτελείας για τον ίδιο και τα μέλη της οικογένειάς του, με αντάλλαγμα διάφορες «διευκολύνσεις», ώστε μεταξύ άλλων να πραγματοποιηθεί μεγάλη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ σε συνεδριακό κέντρο που είχε φτιάξει ο επιχειρηματίας, στο Μακάο της Κίνας.

Ο Αμερικανός εισαγγελέας Πριτ Μπχαράρα, ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες «πούλησαν τον εαυτό τους» στον Κινέζο επιχειρηματία (που συνελήφθη πριν μία βδομάδα), τονίζοντας ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως «ο καρκίνος της διαφθοράς... πλήττει και τα Ηνωμένα Έθνη». Προανήγγειλε ότι ενδέχεται να απαγγελθούν κατηγορίες για την ίδια υπόθεση και σε άλλα άτομα, νυν και πρώην αξιωματούχους, που δραστηριοποιούνται στον ΟΗΕ.

Σύμφωνα με εκπρόσωπό του ο ΓΓ του ΟΗΕ ο Μπαν Γκι Μουν, δήλωσε ήδη «σοκαρισμένος και πολύ ταραγμένος» και απαίτησε πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης και τιμωρία των υπευθύνων.

Πολεμώντας στο Ντονμπάς

Το εκτενές άρθρο που αναδημοσιεύουμε ελπίζουμε πως θα βοηθήσει τον αναγνώστη να γνωρίσει αρκετές πλευρές των γεγονότων στην ανατολική Ουκρανία.  Ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις,  που μπορεί να έχει κανείς, έχει τη δυνατότητα να βρει πληροφορίες κι εκτιμήσεις, που θα διευκολύνουν στην κατανόηση της κατάστασης στην περιοχή.  

Το άρθρο είναι δημοσιευμένο (σε μετάφραση) στην ιστοσελίδα της αριστερής οργάνωσης «Μποροτμπά» («Αγώνας» στα ουκρανικά) και το υπογράφει ο Βίκτορ Σαπίνοφ: 

«Η Μπορoτμπά επικρίνεται συχνά για τη στήριξη που παρέχει στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς, για το γεγονός ότι σύντροφοί μας αγωνίζονται στην πολιτοφυλακή και προσφέρουν στην ειρηνική οικοδόμηση του έθνους στο Λουγκάνσκ (LC) και το Ντονιέτσκ (DNR).  Αυτή η κριτική ακούγεται όχι μόνο από εκείνους τους πρώην αριστερούς που υπέκυψαν στην εθνικιστική έξαρση και υποστήριξαν πρώτα το Μαϊντάν και στη συνέχεια τον πόλεμο του Κιέβου για την κατάκτηση του Ντονμπάς. Υπάρχουν και άλλοι που μας κάνουν κριτική, από τη σκοπιά του «μαρξιστικού πατσιφισμού», που αυτοαποκαλούνται «η νέα Τσίμμερβαλντ»

1914 = 2014;

 Οι «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» συγκρίνουν στα σοβαρά τον πόλεμο στο Ντονμπάς με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί είναι πάντα επικίνδυνοι, αλλά τούτος εδώ είναι παντελώς ανούσιος. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918, συνασπισμοί ιμπεριαλιστικών χωρών αντίστοιχης ισχύος πολέμησαν για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών, των πηγών πρώτων υλών και των αποικιών. Η νίκη του αγγλογαλλικού μπλοκ, όπως είναι εύκολο να δει κανείς εκ των υστέρων, δεν ήταν και τόσο προφανής για όσους έζησαν τον πόλεμο, ακόμα και τους μαρξιστές. Για παράδειγμα, ο Λιέβ Κάμενεφ, ένας από τα ηγετικά στελέχη των μπολσεβίκων, προέβλεπε τη νίκη της Γερμανίας στον πόλεμο.

Το 1914 βρέθηκαν αντιμέτωπα σε μια θανάσιμη μάχη δύο κέντρα συσσώρευσης κεφαλαίου, δύο συστήματα καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας, με τα κέντρα τους στο Λονδίνο και το Βερολίνο. Τα συστήματα αυτά είχαν φτάσει στα όρια της γεωγραφικής επέκτασής τους στη δεκαετία του 1870, προσκρούοντας το ένα πάνω στα σύνορα του άλλου. Η τελευταία πράξη αυτής της επέκτασης ήταν η ταχεία διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.

Η σύγκρουση αυτών των συστημάτων καταμερισμού εργασίας (το γερμανικό-κεντρικοευρωπαϊκό, το αγγλογαλλικό, το αμερικανικό και το ιαπωνικό) ήταν η οικονομική αιτία του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, υπήρχε μόνο ένα τέτοιο σύστημα – με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα τέλη του 1940 ενσωμάτωσε τα ευρωπαϊκά και ιαπωνικά συστήματα, στη δεκαετία του 1970 απορρόφησε τις πρώην αποικίες, στη δεκαετία του 1980 την Κίνα και τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, και στη δεκαετία του 1990 τη Σοβιετική Ένωση.

Η δεξιά, νεοφιλελεύθερη αντίδραση των Ρίγκαν-Θάτσερ έδωσε τελικά στο σύστημα αυτό τη σημερινή του μορφή. Στην καρδιά αυτού του συστήματος είναι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, ως ο οργανισμός που παράγει το αποθεματικό νόμισμα του κόσμου, το ΔΝΤ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Μετά το 2008 το σύστημα εισήλθε σε μια περίοδο συστημικής κρίσης, τα αίτια της οποίας έχω εξετάσει αλλού, και βαθμιαίας παρακμής. Ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης, οι καπιταλιστικές ελίτ ορισμένων χωρών άρχισαν να αμφισβητούν τους «κανόνες του παιχνιδιού» όπως τους έθετε η Ουάσιγκτον, επειδή το υπάρχον σύστημα δεν ήταν πλέον τόσο ελκυστικό όσο πριν από την κρίση.

Έτσι λοιπόν δεν έχουμε δύο μπλοκ εγκλωβισμένα σε μια θανάσιμη αναμέτρηση (όπως το 1914), αλλά μια εντελώς νέα κατάσταση, χωρίς ιστορικό ανάλογο, όπου το σύστημα καταρρέει και αρχίζει να γίνεται κομμάτια, και κάποιες καπιταλιστικές ομάδες (οργανωμένες σε έθνη και διακρατικούς σχηματισμούς) προσπαθούν να μεταβάλουν το υπάρχον πλαίσιο του συστήματος, ενώ αντίθετα άλλες ομάδες («περιφερειακές επιτροπές» της Ουάσιγκτον) προσπαθούν να διατηρήσουν το στάτους κβο και να τιμωρήσουν εκείνους που καταπατούν τις ιερές αρχές του συστήματος.

Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του συστήματος σχετίζονται με τις εσωτερικές αντιφάσεις του, δεν πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ επιμέρους κέντρων συσσώρευσης κεφαλαίου και συστημάτων καταμερισμού εργασίας, όπως το 1914 και το 1939.

 Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα

Όσοι παρουσιάζουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως μια μάχη μεταξύ της Ρωσίας και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως το 1914 έχουν επίπεδο αναλυτικής ικανότητας αντίστοιχο με αυτό του προπαγανδιστή Ντμίτρι Κίσελιοφ, που απειλεί να μετατρέψει την Αμερική σε «πυρηνική τέφρα». Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι συγκρίσιμες σε ό,τι αφορά την οικονομική τους ισχύ – αγωνίζονται σε διαφορετικές κατηγορίες. Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένας «ρώσικος ιμπεριαλισμός», ακόμη και ο «αμερικάνικος ιμπεριαλισμός» όπως υπήρχε το 1914 δεν υπάρχει σήμερα. Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι ένα ιεραρχικά οργανωμένο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια ρωσική αστική τάξη, η οποία στο οικοδόμημα αυτό δε διαμένει ούτε στον πρώτο ούτε καν στο δεύτερο «όροφο», η οποία προσπάθησε να αναβαθμίσει τη θέση της σε αυτή την ιεραρχία και τώρα τρέμει εξαιτίας της τόλμης του, επειδή συνάντησε αντίσταση από μια ενωμένη Δύση.

Φανταστείτε για μια στιγμή ότι η Ρωσία είναι πραγματικά μια ιμπεριαλιστική χώρα όπως το 1914, δηλαδή, σαν την Ιταλία με τον «ιμπεριαλισμό των ζητιάνων» της. Αυτή η Ρωσία είχε πραγματικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην Ουκρανία, που σχετίζονται κυρίως με τη μεταφορά των υδρογονανθράκων, και σε πολύ μικρότερο βαθμό στη βιομηχανία. Ωστόσο, αυτά δεν είναι συμφέροντα για τα οποία θα ρίσκαρε σκόπιμα την επιδείνωση των σχέσεών της με τη Δύση.

Στην ουκρανική κρίση, η ρωσική καπιταλιστική ελίτ δεν έχει εφαρμόσει καμιά ιμπεριαλιστική στρατηγική, έχει απαντήσει μόνο στις προκλήσεις μιας ραγδαία εξελισσόμενης κατάστασης. Αυτή η αντίδραση έχει υπάρξει απρόθυμη, αντιφατική, ασυνεπής – αποδεικνύοντας στον προσεκτικό παρατηρητή την απουσία στρατηγικής.

Όπως εξελίχθηκε η κατάσταση μετά το πραξικόπημα στην Ουκρανία και την έναρξη της εξέγερσης στην Κριμαία και τα νοτιοανατολικά, η ρωσική ηγεσία βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα δύσκολο δίλημμα. Το να μην επέμβει για να υποστηρίξει τον πληθυσμό της Κριμαίας και των νοτιοανατολικών θα σήμαινε απώλεια του κύρους της στα μάτια του ίδιου του πληθυσμού της και μάλιστα μέσα σε μια διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση και μια πολιτική κρίση πολύ ισχυρότερη από αυτή του 2011. Το να επέμβει θα σήμαινε να έρθει σε ρήξη με το Δύση, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Στο τέλος, η ρωσική καπιταλιστική ελίτ επέλεξε τη μέση λύση – επέμβαση στην Κριμαία, αλλά όχι στα νοτιοανατολικά.

Ωστόσο, όταν η εξέγερση στο Ντονμπάς μετατράπηκε από ειρηνική σε ένοπλη, η Ρωσία αναγκάστηκε να προσφέρει βοήθεια. Αναγκάστηκε, επειδή η στρατιωτική καταστολή των ανταρτών με τη σιωπηρή συγκατάθεση της Ρωσίας θα ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα για την εικόνα των ρωσικών αρχών στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά αυτή η υποστήριξη δόθηκε απρόθυμα. Ο Πούτιν κάλεσε δημόσια το λαό των νοτιοανατολικών να μην πραγματοποιήσει το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ενώ η ουσιαστική ροή της στρατιωτικής βοήθειας άρχισε μόνο μετά την εγκατάλειψη του Σλαβιάνσκ, όταν η πρωτεύουσα του Ντονιέτσκ βρέθηκε υπό την απειλή της κατάληψης από τον ουκρανικό στρατό.

Η στήριξη αυτή έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια και αντίσταση από το μεγαλύτερο μέρος της ρωσικής ολιγαρχίας, το οποίο ονειρεύεται όχι την αποκατάσταση της ρωσικής αυτοκρατορίας, αλλά μια αμοιβαία επωφελή εταιρική σχέση με τη Δύση.

Ιστορικοί παραλληλισμοί: Ισπανία 1936, Ιρλανδία 1916, Ροτζάβα 2015

Είναι δυνατόν να υποστηρίζει κανείς τις λαϊκές δημοκρατίες αν το ρωσικό αστικό καθεστώς προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την εξέγερση ως εργαλείο για να υπηρετήσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα;

Ας προβούμε σε μια ιστορική αναλογία. Μου φαίνεται ότι αυτή εδώ είναι πολύ πιο κατάλληλη από την αναλογία με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

1936, εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία. Ας φανταστούμε ότι η Σοβιετική Ένωση, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δε μπορούσε ή δεν ήθελε να βοηθήσει την Ισπανική Δημοκρατία. Ας φανταστούμε ακόμα ότι η αστική Βρετανία και η αστική Γαλλία παρείχαν στήριξη, έστελναν στρατιωτικές προμήθειες και ανθρωπιστική βοήθεια, έδιναν δάνεια, έστελναν ακόμα και στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες για να βοηθήσουν το στρατό και την αστυνομία των Δημοκρατικών. Φυσικά, οι αστικές τάξεις της Βρετανίας και της Γαλλίας θα προσπαθούσαν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους – τη διατήρηση της Ισπανίας στο δικό τους σύστημα επενδύσεων και εμπορίου στο πλαίσιο της αναδυόμενης αντιπαράθεσης με το γερμανικό μπλοκ.

Θα μπορούσε η Αριστερά, σε αυτή τη βάση, να αρνηθεί να στηρίξει τον αντιφασιστικό αγώνα των Ισπανών Δημοκρατικών; Φυσικά και όχι.

Ένα άλλο παράδειγμα: Η Εξέγερση του Πάσχα των Ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων ενάντια στη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1916. Όλοι όσοι αυτοαποκαλούνται αριστεροί τιμούν το ηρωικό αυτό επεισόδιο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα του ιρλανδικού λαού.

Εν τω μεταξύ, μία από τις κύριες δυνάμεις της εξέγερσης – η Ιρλανδική Δημοκρατική Αδελφότητα – αποφάσισε το 1914, κατά την έναρξη του πολέμου, να εξεγερθεί και να δεχτεί οποιαδήποτε βοήθεια τής προσέφερε η Γερμανία. Ένας εκπρόσωπος της Αδελφότητας ταξίδεψε στη Γερμανία και έλαβε έγκριση για τέτοιου είδους βοήθεια. Ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η βοήθεια δεν έφτασε ποτέ ήταν επειδή το γερμανικό πλοίο που μετέφερε τα όπλα αναχαιτίστηκε στη θάλασσα από ένα βρετανικό υποβρύχιο.

Ο Λένιν υποστήριξε ανεπιφύλακτα την ιρλανδική εξέγερση, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ λιγότερο «προλεταριακή» από την εξέγερση στο Ντονμπάς. Και εκείνο τον καιρό υπήρχαν αριστεροί που αποκαλούσαν την ιρλανδική εξέγερση «πραξικόπημα», «ένα καθαρά αστικό, μικροαστικό κίνημα, το οποίο, παρά την αίσθηση που προκάλεσε, δεν είχε μεγάλη κοινωνική υποστήριξη». Ο Λένιν τούς απάντησε ως εξής: «Όποιος αποκαλεί μια τέτοια εξέγερση «πραξικόπημα» είναι είτε ένας σκληρόπετσος αντιδραστικός, είτε ένας δογματικός, απελπιστικά ανίκανος να συλλάβει μια κοινωνική επανάσταση ως ένα ζωντανό φαινόμενο»(1).

Παρά την προφανή υποστήριξη των Γερμανών, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι μια εξέγερση στα νώτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας διευκόλυνε το γερμανικό ιμπεριαλισμό, οι πραγματικοί αριστεροί υποστήριξαν τους Ιρλανδούς Ρεπουμπλικάνους. Τους υποστήριξαν παρά το γεγονός ότι αστοί και μικροαστοί Ιρλανδοί εθνικιστές πολέμησαν μαζί με τον σοσιαλιστή James Connolly και τους υποστηρικτές του. Φυσικά, ο Connolly είπε ότι μια διακήρυξη ανεξαρτησίας χωρίς την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας θα ήταν μάταιη. Αλλά και η αριστερά στο Ντονμπάς το λέει αυτό.

«Αν υψώσεις την πράσινη σημαία και εκδιώξεις τον αγγλικό στρατό… Αν δεν ξεκινήσεις να εγκαθιδρύεις μια σοσιαλιστική δημοκρατία όλες σου οι προσπάθειες θα αποδειχτούν μάταιες.» James Connolly (σ.σ. Ιρλανδός επαναστάτης, εκτελέστηκε από τους Βρετανούς στις 12 Μάη 1916 στη φυλακή του Kilmainham. Το 1910 έκλεινε τη μπροσούρα του με τίτλο «Εργασία, Εθνικότητα, Θρησκεία» με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο: «Ο καιρός των μπαλωμάτων στο καπιταλιστικό σύστημα έχει περάσει, (σ.σ. το σύστημα αυτό) πρέπει να φύγει».

Γιατί να μην ταιριάζει το παράδειγμα της Ιρλανδίας στο Ντονμπάς; Το παράδειγμα αυτό προέρχεται μάλιστα και από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που τόσο λατρεύουν οι «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ».

Ή ας πάρουμε ένα σύγχρονο παράδειγμα. Δεν είναι μυστικό ότι οι κουρδικές πολιτοφυλακές στη Συρία που αγωνίζονται κατά των ισλαμοφασιστών λαμβάνουν υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αυτή τη βάση, θα πρέπει η Αριστερά να αρνηθεί να υποστηρίξει τους Κούρδους της Ροτζάβα; Φυσικά και όχι.

Με την πάροδο των ετών, η παλαιστινιακή αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή βασίστηκε επίσης στην υποστήριξη αστικών και αντιδημοκρατικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή, και η αναλογία των προχωρημένων και προοδευτικών στοιχείων στην παλαιστινιακή ηγεσία ήταν συνήθως πολύ μικρότερη σε σχέση την αναλογία αυτή στις ηγεσίες του Ντονμπάς. Ωστόσο, η Αριστερά πάντοτε υποστήριζε το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα.

Αλλά σε ό,τι αφορά το Ντονμπάς ορισμένοι αριστεροί εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, επιμελώς ψάχνοντας για δικαιολογίες για να καταδικάσουν τις ΛΔ Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ και να πάρουν μια θέση αδιάφορου πατσιφισμού. Γνήσιοι αριστεροί δεν τήρησαν ποτέ τέτοια στάση. «Η αδιαφορία για τον αγώνα είναι, ως εκ τούτου, αποκλεισμός από τον αγώνα, αποχή ή ουδετερότητα. Η αδιαφορία είναι σιωπηρή υποστήριξη προς τους ισχυρούς, τους καταπιεστές.», έγραφε ο Λένιν. (2) Με το να στέκονται στην άκρη, οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» συντάσσονται στην πραγματικότητα με τις αρχές του Κιέβου που διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών.

Πόλεμος – συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα

«Ο πόλεμος δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», έγραψε ο στρατιωτικός θεωρητικός Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Η δήλωση αυτή αναγνωρίζεται επιδοκιμαστικά από τους κλασικούς του μαρξισμού. (3)

Ποιών πολιτικών αποτελεί συνέχεια ο πόλεμος για το Κίεβο και το Ντονμπάς; Για να δικαιολογήσουν την «ουδέτερη» θέση τους, οι κατά φαντασίαν «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι πολιτικές αυτές είναι οι ίδιες. «Όλες οι γάτες είναι γκρίζες» – αυτό είναι το αποκορύφωμα της «μαρξιστικής» τους σοφίας.

Ο Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914-1918 ήταν στην πραγματικότητα μια συνέχιση των ίδιων πολιτικών από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστροουγγαρία, τη Ρωσία – πολιτικές της αποικιακής λεηλασίας, αγώνας για αποικίες και αγορές, αγώνας για την καταστροφή των ανταγωνιστών ιμπεριαλιστών. Ο ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος του 1904-1905 αποτελούσε επίσης τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών.

Ωστόσο θα ήταν ανόητο να υποστηρίξει κανείς ότι θα μπορούσε να υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στον οποίο οι αντιμαχόμενοι να θέλουν να συνεχίσουν την ίδια πολιτική. Η ουσία του εμφυλίου είναι η επιβολή των πολιτικών της μιας πλευράς στην αντίπαλη πλευρά, το τσάκισμα της πολιτικής δύναμης και η καταστολή των ταξικών στρωμάτων που υλοποιούν την πολιτική αυτή. Το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ υλοποιούσαν διαφορετικές πολιτικές με αποτέλεσμα έναν εμφύλιο. Διαφορετικές πολιτικές πραγματοποιούνται επίσης π.χ. από το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσσαντ και από την ισλαμική αλ-Κάιντα και άλλους ισλαμιστές στη Συρία. Διαφορετικές πολιτικές καθοδήγησαν την Ισπανική Δημοκρατία και τον Φράνκο τα χρόνια 1936-1939. Διαφορετικές πολιτικές επιδιώκονταν από τον Καντάφι και τους αντιπάλους του στον εμφύλιο της Λιβύης το 2011.

Ο εμφύλιος λοιπόν στην Ουκρανία δεν αποτελεί συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Ποιες είναι οι διαφορετικές πολιτικές Κιέβου και Ντονμπάς;

Οι πολιτικές του Κιέβου

Οι πολιτικές του Κιέβου κατά τον εμφύλιο πόλεμο αποτελούν μια λογική συνέχεια των πολιτικών του Μαϊντάν. Αυτές έχουν διάφορες συνιστώσες:

α) «Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και υποταγή στον ιμπεριαλισμό. Το πρώτο σύνθημα του Μαϊντάν ήταν η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», η οποία με οικονομικούς όρους σημαίνει την παράδοση των ουκρανικών αγορών στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, τη μετατροπή της Ουκρανίας σε μια αποικία – πηγή πρώτων υλών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με έναν πληθυσμό μεταναστών εργατών – σκλάβων χωρίς δικαιώματα. Σήμερα, περισσότερο από ένα χρόνο μετά τη νίκη του Μαϊντάν, τα οικονομικά αποτελέσματα γίνονται ήδη αισθητά σε τόσο βάθος που δε μπορούν να τα αγνοήσουν ούτε και οι πιο σκληροί «ευρω-αισιόδοξοι» (4).

Το νέο καθεστώς στο Κίεβο εγκατέλειψε επίσης πλήρως κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και έγινε ένα κράτος-μαριονέτα. Η λύση στην ενδοκαθεστωτική σύγκρουση μεταξύ του ολιγάρχη προέδρου Ποροσένκο και του ολιγάρχη κυβερνήτη Ιγκόρ Κολομόισκι ήρθε από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η παράδοση της στρατιωτικά και οργανωτικά στρατηγικής περιοχή της Οδησσού στον άμεσο έλεγχο του προστατευόμενου από τις ΗΠΑ, πρώην προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, το δείχνει αυτό με σαφήνεια.

β) Ο νεοφιλελευθερισμός. Η κυβέρνηση που προέκυψε από το Μαϊντάν επεδίωξε με συνέπεια την υλοποίηση πολιτικών που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ. Και αυτό δεν πρόκειται για κάποια «εξαπάτηση» των προσδοκιών του Μαϊντάν. Όλα αυτά είχαν δηλωθεί ανοιχτά από το βήμα της πλατείας Μαϊντάν, και οι πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στην ηγεσία του κινήματος έχουν επιδείξει μακρά και συνεπή προτίμηση στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό. Η κίνηση προς τη μαζική ιδιωτικοποίηση και τη συστηματική καταστροφή των υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας – αυτή είναι η ουσία της οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος Ποροσένκο – Γιατσένιουκ. Οι αριστεροί αναγνώστες μάλλον δε χρειάζονται εμένα να τους εξηγήσω τη βλαπτικότητα της πολιτικής αυτής για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

γ) Εθνικισμός και φασισμός. Εθνικιστές και καθαροί φασίστες κατάφεραν να επιβάλουν την ατζέντα τους μέσω του Μαϊντάν. Η οργάνωσή μας έγραφε το χειμώνα του 2014: «Η αναμφίβολη επιτυχία των εθνικιστών οφείλεται στο γεγονός ότι λόγω του υψηλού επιπέδου δραστηριότητάς τους έχουν καταφέρει να επιβληθούν ως ιδεολογική ηγεσία στο κίνημα Μαϊντάν. Αυτό αποδεικνύεται από τα συνθήματα που έχουν γίνει ένα είδος «κωδικού πρόσβασης» για τις μαζικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Μαϊντάν, όπως: «Δόξα στην Ουκρανία – δόξα στους ήρωες!», το οποίο, μαζί με το σήκωμα του δεξιού χεριού με ίσια την παλάμη, είχε γίνει ο επίσημος χαιρετισμός της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών τον Απρίλη του 1941. Επίσης: «Δόξα στο έθνος, θάνατος στους εχθρούς» και «Η Ουκρανία πάνω από όλα» (αντιγράφοντας το περίφημο γερμανικό σύνθημα «Deutschland über alles») και «Όποιος δεν πηδάει είναι Μοσχοβίτης». Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είχαν σαφή ιδεολογική γραμμή ή συνθήματα, αφήνοντας τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση να υιοθετήσει τα εθνικιστικά συνθήματα και την εθνικιστική ατζέντα.» (5) 

Έτσι σχηματίστηκε η νεοφιλελεύθερη-ναζιστική συμμαχία. Οι νεοφιλελεύθεροι υιοθέτησαν το πολιτικό πρόγραμμα των Ουκρανών φασιστών και οι ναζί συμφώνησαν με την υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης γραμμής στην οικονομία. Αυτή η συμμαχία «ευλογήθηκε» από τους εκπροσώπους του ιμπεριαλισμού, όπως η Κάθριν Άστον, η Βικτόρια Νούλαντ και ο Τζον Μακέιν.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο στη φασιστικοποίηση της κοινωνίας μετά το Μαϊντάν ήταν η νομιμοποίηση των παραστρατιωτικών ναζιστικών ομάδων και η ένταξη των ναζί στις κατασταλτικές υπηρεσίες του κράτους.

δ) Βίαιη καταστολή των πολιτικών αντιπάλων, καταπίεση, λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης, απαγόρευση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Δεν είναι απαραίτητο να δώσω παραδείγματα, καθώς αυτή η κατάσταση είναι πλέον ευρέως γνωστή.

ε) Περιφρόνηση για την εργατική τάξη, «ταξικός ρατσισμός». Εγκαθιδρυμένη στο Μαϊντάν υπό την ηγεσία της ολιγαρχίας, η ιδεολογία του κοινωνικού μπλοκ της εθνικιστικής διανόησης και των μικροϊδιοκτητών της «μεσαίας τάξης» έχει προσβάλει τον δυτικό Ουκρανό «άνθρωπο του δρόμου», ο οποίος προσδιορίζει με σαφήνεια τον ταξικό του εχθρό: τα «βόδια» στο Ντονμπάς. Χρησιμοποιώντας αυτόν τον ταξικό ρατσισμό ενάντια στην εργατική πλειοψηφία των νοτιοανατολικών, η ολιγαρχία συσπειρώνει πλατιά κοινωνικά στρώματα γύρω της, με αποτέλεσμα ακόμα και φτωχοί άνθρωποι στους δρόμους του Κιέβου να υποστηρίζουν πολιτικές προς όφελος των δισεκατομμυριούχων Κολομόισκι και Ποροσένκο.

Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία της πολιτικής του νέου καθεστώτος στο Κίεβο. Αυτή είναι η ταξική πολιτική του διακρατικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και της ουκρανικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας, η οποία προσπαθεί να ξεφύγει από την κρίση της σε βάρος της εργατικής τάξης. Η πολιτική αυτή βασίζεται στη χρησιμοποίηση της μικροαστικής τάξης, της λεγόμενης «μεσαίας τάξης», σαν δύναμη κρούσης. Κατά τη δεκαετία του 1930 ο σχεδιασμός αυτός που περιελάμβανε πολιτική δικτατορία προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων ονομαζόταν φασισμός.

 Πολιτικές στο Ντονμπάς

Δεδομένου ότι η κρατική υπόσταση των εδαφών των περιοχών Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ που απελευθερώθηκαν από τους αντάρτες εγκαθιδρύεται μόλις τώρα, είναι ίσως πολύ νωρίς για να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα σχετικά με τις πολιτικές των Λαϊκών Δημοκρατιών αυτών. Ωστόσο, μπορούμε να επισημάνουμε ορισμένες τάσεις.

α) Αντιφασισμός. Οι αντάρτες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων στις ΛΔ χαρακτηρίζουν ξεκάθαρα το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στο Κίεβο μετά το Μαϊντάν ως φασιστικό. Συχνά δε διαθέτουν κάποια σαφή επιστημονική κατανόηση του φασισμού, αλλά σε κάθε περίπτωση απορρίπτουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά του καθεστώτος του Κιέβου: τον ακραίο εθνικισμό, τη σοβινιστική πολιτική σε σχέση με τις γλώσσες, τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό, την καταστολή των πολιτικών αντιπάλων, την αθώωση των ναζί εγκληματιών πολέμου και των συνεργατών τους.

β) Αντι-ολιγαρχισμός. Ο ρόλος της ουκρανικής ολιγαρχίας, ως ο κύριος χορηγός και κληρονόμος του Μαϊντάν και του δεξιού εθνικιστικού πραξικοπήματος, έγινε ένα ουσιαστικό στοιχείο της συνείδησης του κινήματος αντίστασης στα νοτιοανατολικά. Επίσης, κατά τη διάρκεια του χειμώνα και της άνοιξης του 2014 έγινε εμφανής η πλήρης εξάρτηση και η υποταγή της ουκρανικής ολιγαρχίας στον ιμπεριαλισμό με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα καλό παράδειγμα είναι η συμπεριφορά του «αφέντη του Ντονμπάς» και ενός από τους κύριους χορηγούς του Κόμματος των Περιφερειών, Ρινάτ Αχμέτοφ. Αυτός ο «φιλικός» ολιγάρχης από το Ντονιέτσκ, μετά από μια συνομιλία με την Αμερικανίδα εκπρόσωπο του State Department Βικτόρια Νούλαντ, υποστήριξε ανοιχτά το Μαϊντάν κάνοντας ειδική δήλωση εξ ονόματος του SCM Holdings (σ.σ. όμιλος επιχειρήσεων που του ανήκει). Μετά από αυτό, οι συμπατριώτες του θα έβλεπαν τον Ρινάτ Αχμέτοφ στην ορκωμοσία του «προέδρου του Μαϊντάν» Πέτρο Ποροσένκο.

Από αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να υποστηρίξει το εξής: για τους αντάρτες του Ντονμπάς και για τις μάζες που συμμετέχουν στο κίνημα αντίστασης στη νοτιοανατολική Ουκρανία, τα αντιολιγαρχικά συνθήματα δεν είναι απλώς «λαϊκισμός». Αυτές οι μάζες κατανοούν από την ίδια την πολιτική τους εμπειρία το ρόλο της κορυφής της άρχουσας τάξης – το ρόλο της ουκρανικής πολιτικής ολιγαρχίας.

Αυτό είναι που διακρίνει το μαζικό προοδευτικό κίνημα στη νοτιοανατολική Ουκρανία από το μαζικό αντιδραστικό κίνημα του Μαϊντάν. Μερικά ήπια αντιολιγαρχικά συνθήματα ακούστηκαν και στο Μαϊντάν, αλλά δεν υπερέβησαν τα όρια που είναι συνυφασμένα με την ακροδεξιά δημαγωγία και το λαϊκισμό – άμεση απόδειξη η εκλογή του Ποροσένκο στην προεδρία από τις φιλο-Μαϊντάν μάζες, καθώς και η έγκριση του διορισμού ολιγαρχών όπως ο Ιγκόρ Κολομόισκι και ο Σεργκέι Ταρούτα σε θέσεις-κλειδιά.

γ) Αντι-νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της εσωτερικής ζωής των δημοκρατιών του Ντονμπάς είναι η τάση προς σοσιαλδημοκρατικά, κεϋνσιανά μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης, ενός κοινωνικά προσανατολισμένου κρατικού καπιταλισμού. Μολονότι αυτό είναι απλώς μια τάση, αν και σημαντική, είναι μια τάση αντίθετη με την οικονομική πολιτική των αρχών του Κιέβου. Δειλά βήματα για εθνικοποίηση στρατηγικών περιουσιακών στοιχείων (όπως αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων, ορυχεία, κ.λπ.) γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από τον πληθυσμό. Ο Αλεξάντερ Μποροντάι, ο οποίος αποστασιοποιήθηκε από αυτό δηλώνοντας ότι «δε θα προβούμε σε εθνικοποιήσεις, γιατί δεν είμαστε κομμουνιστές», έφυγε από την ηγεσία της ΛΔ Ντονιέτσκ. Αντίθετα, η ηγεσία των δημοκρατιών όχι μόνο κάνει βήματα για να επιστρέψουν σε κρατική ιδιοκτησία τμήματα της βιομηχανίας, του εμπορίου και των υποδομών, αλλά και προωθεί ενεργά τα μέτρα αυτά στον πληθυσμό.

δ) Φιλία των λαών και διεθνισμός απέναντι στο ρώσικο εθνικισμό. Ο καθένας που έχει βρεθεί στο Ντονμπάς σημειώνει τον πολυεθνικό χαρακτήρα της περιοχής. Επικίνδυνες τάσεις ρωσικού εθνικισμού ως απάντηση στον ουκρανικό σοβινισμό των νέων αρχών του Κιέβου δεν έχουν αναπτυχθεί με σοβαρό τρόπο (αν και ο κίνδυνος αυτός έχει αξιοποιηθεί ενεργά από τους αντιπάλους των Λαϊκών Δημοκρατιών για προπαγανδιστικούς σκοπούς). Αντίθετα, η επίσημη καθιέρωση της ουκρανικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας – σε μια περιοχή σχεδόν εξ ολοκλήρου ρωσόφωνη – αποδεικνύει την πρόθεσή των ΛΔ να εφαρμόσουν μια δημοκρατική πολιτική στο θέμα των εθνικοτήτων και των γλωσσών. Ένα σημαντικό μήνυμα ήταν επίσης ότι η επέτειος γέννησης του Ουκρανού εθνικού ποιητή Τάρας Σεβτσένκο γιορτάστηκαν επίσημα και στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ. Αυτό δείχνει ότι οι ηγεσίες των δημοκρατιών κατανοούν τη σημασία που έχει να παρουσιάσουν μια εναλλακτική λύση στη σοβινιστική και καταπιεστική γλωσσική και πολιτιστική πολιτική του Κιέβου.

Επίσης, δεν έχει υπάρξει καμία σοβαρή εξέλιξη ενός άλλου κινδύνου – της επίδρασης του κλήρου στο κίνημα αντίστασης. Παρά το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αναφέρεται σε διάφορα έγγραφα των Λαϊκών Δημοκρατιών, οι δυνάμεις του κλήρου δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική ζωή του Ντονμπάς. Το κίνημα αντίστασης είναι κυρίως κοσμικού χαρακτήρα, και η επιρροή που έχει η θρησκεία και η εκκλησία δεν είναι μεγαλύτερη από την επιρροή που είχαν κατά την προπολεμική περίοδο στην Ουκρανία. Αυτό διακρίνει τις δυνάμεις αντίστασης από το Μαϊντάν, στο οποίο η ελληνική Καθολική Εκκλησία είχε παίξει σημαντικό ρόλο (με καθημερινές προσευχές να διαβάζονται από το επίσημο βήμα της πλατείας Μαϊντάν, εκκλησιαστικούς ύμνους να τραγουδιούνται κλπ).

Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία της πολιτικής των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς. Φυσικά, αυτή η πολιτική δεν είναι σοσιαλιστική. Αλλά αφήνει περιθώρια για την Αριστερά και τους κομμουνιστές να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο κίνημα με τη δική τους σημαία, τις δικές τους ιδέες και συνθήματα, χωρίς να τους ζητείται να εγκαταλείψουν τις δικές τους απόψεις και το δικό τους πρόγραμμα. Το κίνημα του Μαϊντάν και το καθεστώς που το ακολούθησε επικεντρώθηκε από την αρχή στο μαχητικό αντικομμουνισμό και δεν παρέχει καμιά τέτοια ευκαιρία.

Έχοντας εξετάσει λεπτομερώς το τι είδους πολιτικές συνεχίζουν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές με τον εμφύλιο πόλεμο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι πολιτικές αυτές δεν είναι καθόλου ίδιες από τη σκοπιά των αριστερών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Το μόνο που αποδεικνύουν οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» δηλώνοντας ότι «και οι δύο πλευρές είναι το ίδιο» είναι είτε ότι είναι ανίκανοι να κάνουν μια στοιχειώδη ανάλυση και σύγκριση των πολιτικών του Κιέβου και του Ντονμπάς, είτε (και μάλλον αυτό είναι πιο πιθανό) ότι είναι υποκριτές.

Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι

Η στάση των μαρξιστών απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να περιοριστεί στο παράδειγμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι μαρξιστές υποστήριζαν πάντα τούς πολέμους των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές, θεωρώντας πως η υποχώρηση στον πατσιφισμό και την αδιαφορία στην περίπτωση ενός δίκαιου πολέμου είναι αστική υποκρισία και κρυφή υποστήριξη στους αφέντες.

Ναι, ακόμα και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σοσιαλιστές εκείνοι που δεν εξευτέλισαν τους εαυτούς τους προδίδοντας και μπαίνοντας στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών τους κυβερνήσεων, δεν υποστήριξαν απλώς τον τερματισμό του αδελφοκτόνου πολέμου, στον οποίο οι εργαζόμενοι μιας χώρας σκότωναν τους εργαζόμενους της άλλης χώρας για τα ξένα συμφέροντα των καπιταλιστικών ελίτ. Οι σοσιαλιστές αυτοί υποστήριξαν τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο. Είπαν ότι οι καταπιεσμένοι θα πρέπει να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον των δικών τους καταπιεστών, χρησιμοποιώντας το μαζικό εξοπλισμό του λαού ως εργαλείο για την κοινωνική επανάσταση.

 «Η ιστορία έχει γνωρίσει στο παρελθόν (και πολύ πιθανόν θα γνωρίσει – και πρέπει να γνωρίσει – στο μέλλον) πολέμους (δημοκρατικούς και επαναστατικούς πολέμους), οι οποίοι, μολονότι αντικαταστούσαν κάθε είδος «δικαιώματος» και κάθε είδος δημοκρατίας με τη βία κατά τη διάρκεια του πολέμου, στο κοινωνικό τους περιεχόμενο και τις επιπτώσεις τους υπηρέτησαν την υπόθεση της δημοκρατίας, και ως εκ τούτου το σοσιαλισμό», έγραψε ο Λένιν (6). Αυτό είναι ακριβώς το είδος του πολέμου που έχουμε τώρα στο Ντονμπάς.

Τέτοια ήταν η θέση των γνήσιων αριστερών του Τσίμμερβαλντ. Με το να ζητούν οι σημερινοί κατά φαντασίαν «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» από το Κίεβο τον αφοπλισμό και των δύο πλευρών της σύγκρουσης, εξισώνουν τους αντάρτες με τις δυνάμεις του τακτικού στρατού (που στάλθηκαν με το ζόρι στο μέτωπο) και τα νεοναζιστικά εθελοντικά τάγματα.

Το αίτημα για τον αφοπλισμό των αντάρτικων πολιτοφυλακών είναι αίτημα παράδοσής τους, και είναι απίθανο να μην το αντιλαμβάνονται αυτό οι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ».

Φυσικά, κάθε πόλεμος σημαίνει αίμα και ανθρώπινα βάσανα, αλλά το σταμάτημα του πολέμου με την πλήρη άρνηση της εξέγερσης θα σημαίνει ότι το αίμα χύθηκε μάταια. Επιπλέον, κάτι τέτοιο θα σημάνει επίσης ότι ο πληθυσμός του Ντονμπάς θα υποστεί εκδίκηση και καταστολή από τις εθνικιστικές δυνάμεις».

Σημειώσεις:

(1) Ο Λένιν έγραψε επίσης: «Το να φαντάζεται κανείς ότι η κοινωνική επανάσταση είναι εφικτή χωρίς τις εξεγέρσεις των μικρών εθνών στις αποικίες και στην Ευρώπη, χωρίς επαναστατικές εκρήξεις μιας μερίδας της μικροαστικής τάξης με όλες της τις προκαταλήψεις, χωρίς το κίνημα των μη συνειδητών πολιτικά προλεταριακών και μισοπρολεταριακών μαζών ενάντια στην καταπίεση από τους γαιοκτήμονες, την εκκλησία και τη μοναρχία, ενάντια στην εθνική καταπίεση κλπ – το να σκέφτεται κανείς έτσι σημαίνει ότι απαρνείται την κοινωνική επανάσταση. Είναι σαν να πρόκειται να συνταχθεί από τη μια μεριά ένας στρατός που θα πει: «Εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού» και από την άλλη μεριά ένας άλλος στρατός που θα πει: «Εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού», και αυτό φαντάζονται πως θα είναι κοινωνική επανάσταση! Μόνο όσοι έχουν τέτοιες γελοίες σχολαστικίστικες απόψεις μπορούν να δυσφημούν την ιρλανδική εξέγερση αποκαλώντας τη «πραξικόπημα»».

«Όποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση δεν θα την δει ποτέ του. Αυτός είναι επαναστάτης στα λόγια που δεν καταλαβαίνει τι θα πει αληθινή επανάσταση…»

«Η Ρωσική Επανάσταση του 1905 ήταν μια αστικοδημοκρατική επανάσταση. Αποτελούνταν από μια σειρά μαχών στις οποίες συμμετείχαν όλες οι δυσαρεστημένες τάξεις, ομάδες και στοιχεία του πληθυσμού. Μεταξύ αυτών υπήρχαν μάζες διαποτισμένες με τις πιο χοντροκομμένες προκαταλήψεις, με τους μικρότερους και πιο φανταστικούς στόχους στον αγώνα. Υπήρχαν μικρές ομάδες που δέχονταν ιαπωνικά χρήματα, υπήρχαν κερδοσκόποι και τυχοδιώκτες κ.λπ. Αλλά αντικειμενικά, το μαζικό κίνημα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του τσαρισμού ανοίγοντας το δρόμο για τη δημοκρατία. Για το λόγο αυτό οι συνειδητοί εργάτες το οδήγησαν.»

«Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά το ξέσπασμα της μαζικής πάλης όλων των καταπιεσμένων και δυσαρεστημένων. Αναπόφευκτα θα πάρουν μέρος σε αυτήν τμήματα των μικροαστών και των καθυστερημένων εργατών – χωρίς μια τέτοια συμμετοχή δεν είναι δυνατή η μαζική πάλη, δεν είναι δυνατή καμία επανάσταση- και εξίσου αναπόφευκτα θα φέρουν μαζί τους στο κίνημα τις προλήψεις τους, τις αντιδραστικές τους φαντασιοπληξίες, τις αδυναμίες και τα λάθη τους. Αντικειμενικά όμως θα επιτίθενται ενάντια στο κεφάλαιο, και η συνειδητή εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, το πρωτοπόρο προλεταριάτο, εκφράζοντας αυτή την αντικειμενική αλήθεια της ποικιλόχρωμης και ποικιλόφωνης, ανομοιόμορφης και εξωτερικά κομματιασμένης μαζικής πάλης, θα μπορέσει να την συνενώσει και να την κατευθύνει, να κατακτήσει την εξουσία, να απαλλοτριώσει τις τράπεζες και τα τραστ που όλοι μισούν (αν και για διαφορετικούς λόγους) και να εισάγει μέτρα της δικτατορίας του που στην ολότητά τους θα σημαίνουν την ανατροπή της μπουρζουαζίας και τη νίκη του σοσιαλισμού, ο οποίος ωστόσο σε καμία περίπτωση δε θα καθαριστεί αμέσως από τη μικροαστική σκουριά.»

Από «The Discussion on Self-Determination Summed Up» Ιούλης 1916 (σ.σ. πρόχειρη μετάφραση δική μας, μια μάλλον καλύτερη υπάρχει στα Άπαντα του Λένιν)

(2) Β.Ι. Λένιν, «The Socialist Party and the Non-Party Revolutionary » Νοέμβρης-Δεκέμβρης. 1905

(3) Για παράδειγμα: «Στην περίπτωση των πολέμων, η βασική θέση της διαλεκτικής … είναι ότι «ο πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα (βίαια) μέσα.» Αυτή είναι η διατύπωση του Κλάουζεβιτς… Και αυτή ήταν πάντα η οπτική του Μαρξ και του Ένγκελς, που είδαν κάθε πόλεμο ως συνέχιση των πολιτικών των ενδιαφερόμενων για την εξουσία – και των διαφορων τάξεων στο εσωτερικό τους – σε εκείνη την εποχή.» Λένιν, Συλλογή Έργων (ρωσική έκδοση), 5η έκδοση, τόμος 26, σελ. 224

(4) Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι αριστεροί εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να εμφανιστούν ως «αριστεροί του Τσίμμερβαλντ» είχαν υποστηρίξει πλήρως την ίδια εκείνη πολιτική η οποία συνεχίστηκε με τον πόλεμο εναντίον του Ντονμπάς. Να τι έγραφαν οι φανταστικοί αυτοί Λίμπκνεχτ από το Κίεβο: «Απαιτούμε την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και είμαστε βέβαιοι ότι θα ενισχύσει τη δημοκρατία, θα αυξήσει τη διαφάνεια στην κυβέρνηση, θα οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός δίκαιου νομικού συστήματος και τον περιορισμό της διαφθοράς» (http://gaslo.info/?p=4541).

Ακόμα και τότε, (σ.σ. εμείς της Μποροτμπά) γράφαμε: «Η ευρω-υστερία σάρωσε το πολιτικό κίνημα της Αριστεράς έξω από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μια αναρχική ομάδα δημοσίευσε ένα φυλλάδιο το οποίο δεν αναφέρει ότι οι ευρωπαίοι αναρχικοί αντιτίθενται ενεργά στην ΕΕ – μόνο τα συνηθισμένα ευχολόγια περί αυτοοργάνωσης. Μια μικρή τροτσκιστική ομάδα φωτογραφήθηκε στην άκρη του πλήθους της πλατείας Μαϊντάν τραγουδώντας  «Δόξα στο έθνος! Θάνατος στους εχθρούς» και εξέδωσε μια δήλωση που θα μπορούσε να κοσμήσει την ιστοσελίδα κάθε φιλελεύθερης ΜΚΟ: «Απαιτούμε την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και είμαστε βέβαιοι ότι θα συμβάλει στην ενίσχυση της δημοκρατίας…» και μπλα μπλα μπλα.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι της Αριστεράς, ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τι είναι ο οππορτουνισμός. Δεν είναι απαραίτητα η συμμετοχή στις εκλογές (το κοινοβουλευτικό σύστημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με έναν επαναστατικό τρόπο). Ο οππορτουνισμός είναι – μεταξύ άλλων – η προσαρμογή της πολιτικής στη διάθεση του πλήθους, στο κύριο ρεύμα και, τελικά, σε συμφέροντα ξένα προς το ταξικό μας στρατόπεδο.»

«Αυτοί οι Ουκρανοί αριστεροί που αφαίρεσαν τα συνθήματα κατά της ΕΕ από τις ανακοινώσεις τους, συνθήματα κοινά για όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά, βαδίζουν σε αυτό το δρόμο (σ.σ. του οππορτουνισμού). Τα αφαίρεσαν για να έχουν έτσι τη δυνατότητα να σταθούν στο περιθώριο του Μαϊντάν… η νίκη του οποίου όχι μόνο δε θα βοηθήσει στη διάδοση των περιβόητων ευρωπαϊκών αξιών, αλλά, αντιθέτως, αποτελεί εγγύηση ότι θα πάρουν την εξουσία οι εθνικιστές που μας επιτίθενται σήμερα.»

«Είναι  αυτή πραγματική αριστερή πολιτική – ή απλά παίζουν το παιχνίδι του δεξιού φιλελεύθερου μπλοκ; Μπορούν στα σοβαρά να πείσουν κάποιον από το πλήθος του Μαϊντάν; Όχι, αντιθέτως: έχουν προσαρμόσει τη γραμμή τους στην υστερία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που σάρωσε τις μικροαστικές μάζες στο Κίεβο, όπου 20 χρόνια δεξιάς προπαγάνδας κάνουν πάντα το «δημοκρατικό» πλήθος να χορεύει στο ρυθμό του «δημοκρατικού» άσματος «Όποιος δεν πηδάει είναι Μοσχοβίτης». Αφαιρούν όλα τα συνθήματα εναντίον της ιμπεριαλιστικής ΕΕ για να εμφανιστούν ως μέρος ενός φιλελεύθερου-εθνικιστικού πλήθος – αν και μόνο η Αριστερά μπορεί να μεταδώσει στους Ουκρανούς τα επιχειρήματα εναντίον της ΕΕ, τα οποία μάλιστα μοιράζεται με τους αριστερούς και συνδικαλιστές συντρόφους της στην Ευρώπη. Υποκύπτουν στη διάθεση των μη αριστερών τους φίλων. Και τότε θα αισθάνονται ντροπή για τις πράξεις τους, όπως αισθάνονταν οι υποστηρικτές του «Λαϊκού Προέδρου» Γιούσενκο λίγα χρόνια μετά το προηγούμενο «Μαϊντάν» – στο οποίο λίγοι αριστεροί επίσης συμμετείχαν με την ίδια επιτυχία.

«Η υστερία θα υποχωρήσει. Η μνήμη όμως παραμένει, σύντροφοι.»

(5) http://borotba.su/sergei-kirichuk-uchastie-nacionalistov-factor-padeniya-populyarnosti-maidana.html

(6) Β.Ι. Ο Λένιν, «Απάντηση στον Π. Κιέβσκι (Υ Pyatakov)», Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1916.

Πηγή: borotba.su 

Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν εγγυήσεις

 Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν εγγυήσεις

Όπως γνωρίζετε (κι αν δεν το γνωρίζετε, είναι ευκαιρία να το μάθετε), το κράτος ξεζούμισε με δυο μνημόνια τους πολίτες του για να πάρει συνολική "βοήθεια" 226,7 δισ. ευρώ. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι πολίτες φορτώθηκαν στην πλάτη τους μόνο 226,7 δισ. συν τους τόκους. Δυστυχώς, η πραγματικότητα λέει ότι έχουμε φορτωθεί πολύ περισσότερα. Πόσα; Δεν ξέρω ακριβώς. Θα το δείξει ο χρόνος και μακάρι το νουμεράκι να μη φουσκώσει πολύ. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να καταλάβετε τι εννοώ, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Στο κείμενο "...και τα κλειδιά στο χέρι (της τράπεζας)" της 7/12/2013, γράφαμε ότι, κατά την πενταετία 2009-2013, το ελληνικό κράτος είχε χρηματοδοτήσει τις τράπεζες με 145 δισεκατομμύρια, από τα οποία τα 127,3 ήσαν εγγυήσεις. Τότε είχα πει ότι διαφωνώ κατηγορηματικά με όσους ισχυρίζονται ότι οι εγγυήσεις δεν είναι λεφτά. Σήμερα θα εξηγήσω τον λόγο της διαφωνίας μου.

Πάμε πίσω στην αρχή τής κρίσης, το 2009. Καθώς τα αδιέξοδα που είχαν δημιουργηθεί από την ανερμάτιστη και ρισκαδόρικη πολιτική τους γίνονταν ασφυκτικά, οι τράπεζες επινόησαν έναν πολύ "κομψό" τρόπο για να βρουν λεφτά: άρχισαν να δανείζουν... τον εαυτό τους! Πώς γίνεται αυτό; Προσέξτε:

Η τράπεζα Α εκδίδει ένα ομόλογο χιλίων ευρώ, το οποίο δεν σκοπεύει να το πουλήσει αλλά να το χρησιμοποιήσει ως εχέγγυο για να πάρει δανεικά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι, η ίδια η τράπεζα γίνεται και εκδότης και αγοραστής αυτού του ομολόγου, δηλαδή δανείζει τον εαυτό της. Έλα, όμως, που η ΕΚΤ δεν μπορεί να αποδεχτεί τέτοια ομόλογα ως εχέγγυα για να δώσει δανεικά! Για σκεφτείτε το λίγο: αν ο δανειζόμενος (η τράπεζα Α, ως αγοραστής τού ομολόγου) δεν αποπλήρωνε το δάνειό του, η ΕΚΤ θα έπρεπε να στραφεί στον εκδότη του ομόλόγου (πάλι η τράπεζα Α). Άρα, για να δώσει τα δανεικά η ΕΚΤ, έπρεπε να βρεθεί άλλος εγγυητής. Μαντέψτε ποιος βρέθηκε! Πολύ σωστά μαντέψατε: το ελληνικό κράτος.

Παρένθεση. Στο κείμενο της 7/12/2013 κάναμε λόγο για εγγυήσεις 145 δισ. ευρώ. Μέχρι τότε, τόσο ήταν το ποσό. Αν προσθέσουμε και τα ομόλογα-μαϊμού του 2014, το νουμεράκι φτάνει στο ύψος των 177,8 δισ. ευρώ. Όσο για το 2015, δείτε τον παραπάνω πίνακα με στοιχεία μόνο του πρώτου πεντάμηνου. Κλείνει η παρένθεση.

Η όλη ιστορία είναι μεν άθλια και τραγική αλλά βγάζει και κάμποσο γέλιο. Αφού μ' αυτά τα ομόλογα οι τράπεζες δανείζουν τον εαυτό τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ορίζουν εξωπραγματικά επιτόκια. Για παράδειγμα, στις 6 Φεβρουαρίου 2014 η Τράπεζα Πειραιώς εξέδωσε ένα τέτοιο ομόλογο-μαϊμού με επιτόκιο Euribor+12%, δηλαδή με 12,6%! Ουάου, που θα έλεγε κι ο Βαρουφάκης!

ΦΕΚ 3319, τ.Β', 27/12/2013: Το ελληνικό δημόσιο εγγυάται 3.609.600.000 € για ομόλογο της Alpha Bank.
Δεξιά διαβάζουμε: "Παρέχεται η εγγύηση του ελληνικού δημοσίου προς τους ομολογιούχους...".
Δεν διαβάζουμε, όμως, ότι οι "ομολογιούχοι" είναι μόνο ένας: η Alpha Bank.

Ας επιστρέψουμε τώρα στο παράδειγμά μας για να δούμε πώς δουλεύει η φάμπρικα. Παίρνει το ομόλογο των χιλίων ευρώ (ας πούμε με επιτόκιο 10%) η τράπεζα Α, το περνάει μια βόλτα από το υπουργείο οικονομικών να πάρει σφραγίδα και υπογραφή εγγυητή και το καταθέτει στην ΕΚΤ, η οποία της δίνει δάνειο 700 ευρώ (το 70% της εγγύησης) με επιτόκιο 1%. Έναν χρόνο αργότερα, όταν θα λήξουν το δάνειο και το ομόλογο, τέσσερα πράγματα μπορούν να συμβούν:

(α) Η τράπεζα Α αποπληρώνει το δάνειό της πληρώνοντας πληρώνοντας 707 ευρώ, παίρνει πίσω το ομόλογό της και το σκίζει. Οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο τείνουν προς το μηδέν.

(β) Η τράπεζα Α εκδίδει νέο ομόλογο 1.010 ευρώ, το καταθέτει ως εγγύηση στην ΕΚΤ (πάντοτε με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου), παίρνει το 70% δάνειο (707 ευρώ ακριβώς), αποπληρώνει την οφειλή της, παίρνει πίσω το πρώτο ομόλογο, το σκίζει και η ζωή συνεχίζεται.

(γ) Στα πλαίσια των "αναγκαίων για την στήριξη της οικονομίας ανακεφαλαιοποιήσεων", το κράτος αποφασίζει να "ενισχύσει" τις τράπεζες με οποιονδήποτε από τους ήδη δοκιμασμένους τρόπους (αγορά μετοχών κλπ). Η τράπεζα Α παίρνει "στήριξη" 707 ευρώ, ξοφλάει τα χρέη της, παίρνει πίσω το ομόλογό της και το σκίζει.

(δ) Η τράπεζα Α χρεοκοπεί. Η ΕΚΤ απευθύνεται στο ελληνικό δημόσιο και ζητάει την εξόφληση των 707 ευρώ. Αν το κράτος πληρώσει αμέσως, τότε οι έλληνες πολίτες χάνουν 707 ευρώ. Αν το κράτος δεν πληρώσει, το ομόλογο-μαϊμού περνάει στην κατοχή τής ΕΚΤ, η οποία εγείρει πλέον αξιώσεις κατά του ελληνικού δημοσίου για 1.100 ευρώ (χίλια η ονομαστική αξία συν 10% ο τόκος). Να γιατί η τράπεζα όρισε το απίθανο 10% ως επιτόκιο: για να κάνει το ομόλογό της πιο θελκτικό στην ΕΚΤ.


Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα τα παραπάνω είναι θεωρητικά και ότι μέχρι σήμερα οι τράπεζες εξυπηρετούν κανονικά τα ομόλογα-μαϊμού τους, οπότε το κράτος δεν έχει καμμιά ουσιαστική επιβάρυνση. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και θα το εξηγήσουμε αυτό. Υπομονή ως αύριο.

Μικρές ιστορίες από το βουνό - Η εκτέλεση του προδότη Δρίβα

 Μικρές ιστορίες από το βουνό - Η εκτέλεση του προδότη Δρίβα

Η στήλη Μικρές ιστορίες από το βουνό, που θα ενημερώνεται τακτικά από το blog μας παρουσιάζει περιστατικά από την δράση των πρώτων ανταρτομάδων του ΕΛΑΣ κατά τα πρώτα χρόνια της Κατοχής. Πρόκειται για μαρτυριακό-βιωματικό υλικό αγωνιστών που έζησαν εκείνα τα πρώτα γεγονότα.

 Η εκτέλεση του προδότη Δρίβα

Η πρώτη σοβαρή δράση της πρώτης 12μελούς ανταρτομάδας της Αγόριανης, το καλοκαίρι του 1942, υπήρξε η εκτέλεση του προδότη Π. Δρίβα, συνεργάτη των Ιταλών και φαρμακοποιού από τη Σουβάλα.

Ήδη από το καλοκαίρι του 1942, η κομματική οργάνωση Αγόριανης και η ένοπλή της ομάδα είχαν συναποφασίσει την εκτέλεση προδοτών που συνεργάζονταν με τις κατοχικές δυνάμεις στην περιοχή. Κύριος προδότης της περιοχής ήταν ο φαρμακοποιός Π. Δρίβας, ο οποίος επεδείκνυε δραστήρια συμμετοχή στο έργο των Ιταλών κατακτητών. 

Κυκλοφορούσε με τους Ιταλούς και τις μοτοσυκλέτες τους στα χωριά και κατέδιδε γνωστούς κομμουνιστές. Παράλληλα επιτελούσε και χρέη διερμηνέα. Έτσι η πρώτη απόφαση πάρθηκε για τον Δρίβα. Ο Δημήτρης Δημητρίου, απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και επικεφαλής της ανταρτομάδας Παρνασσού, είχε αρχικά μεγαλεπήβολα σχέδια δράσης. 

Σκέπτονταν σε μια βραδιά να εκτελεστεί ο Δρίβας και παράλληλα να ανατιναχθεί η γέφυρα του σιδηροδρόμου στον Κηφισσό κοντά στο χωριό Δαδί, την οποία φρουρούσαν 9 Ιταλοί στρατιώτες. 

Η ομάδα των ανταρτών συνεδρίασε και παρά τις προτάσεις για απλούστευση της δράσης τους και επικέντρωση στην εκτέλεση του προδότη, τελικά επικράτησε η άποψη του Δημητρίου. 

Έτσι ένα από τα επόμενα βράδια και με ελλειπή πληροφόρηση, μια ομάδα τριών ανταρτών μπήκε στη Σουβάλα και κύκλωσε το σπίτι του προδότη. Είχαν μάλιστα ετοιμάσει και το χαρτί που θα καρφίτσωναν στο πτώμα του προδότη. Δύο από αυτούς μπήκαν με πολιτικά στο σπίτι του προδότη και πήρα την απάντηση ότι ο Παναγιώτης (Δρίβας) με δύο Ιταλούς στρατιώτες είχε φύγει για τα Καστέλλια με μια μοτοσυκλέτα.

Η ομάδα αποφάσισε να πιάσει θέσεις δίπλα στη γέφυρα, κάτω από την Αγία Ελεούσα στο δρόμο Δαδί- Γραβιά. Τοποθέτησαν πέτρες και ξύλα στη γέφυρα για να μην μπορεί η μοτοσυκλέτα να περάσει και περίμεναν το Δρίβα. 

Την επόμενη νύχτα φάνηκε η μοτοσυκλέτα των Ιταλών με τον Δρίβα καθισμένο στο αμαξίδιο δίπλα της. Μόλις ξεπέζεψε ο Ιταλός οδηγός έπεσε και η πρώτη τουφεκιά. Η οποία αστόχησε, όμως η δεύτερη βρήκε το Δρίβα στο στέρνο και τον σκότωσε. Οι Ιταλοί έφυγαν γρήγορα με τη μηχανή αφήνοντας τον νεκρό επί τόπου. 

Η αντάρτες τοποθέτησαν το χαρτί που είχαν ετοιμάσει στο στέρνο του προδότη. Το χαρτί έγραφε: " Έτσι θα τιμωρηθούν όλοι οι προδότες. 8η Ομάδα".

Φυσικά δεν υπήρχε 8η ομάδα ανταρτών και οι αντάρτες το έγραψαν αυτό για λόγους παραπλάνησης. Τα αποτελέσματα όμως αυτής της εκτέλεσης ήταν εντυπωσιακά.

Τις επόμενες ημέρες αρκετοί γνωστοί δωσίλογοι της περιοχής έφυγαν μόνιμα για την Αθήνα και ο βιομήχανος Γ. Καθούλης από το Δαδί σταμάτησε την δωσιλογική του δράση. 

Μερικές ημέρες μετά την εκτέλεση ο προδότης πρόεδρος του χωριού Κότταρης παρέδωσε μια λίστα 30 κομμουνιστών στους Ιταλούς, οι οποίοι επικηρύχθηκαν κι αναγκάστηκαν να φύγουν στο βουνό. 

Πηγή: Γιώργος Ματζώρος, Ο Καπετάν Διαμαντής, Αυτοέκδοση, Αθήνα 1994, σ. 37 - 38

ΗΠΑ-Συρία: Σε αλλαγή πορείας αναγκάστηκαν πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ...

 ΗΠΑ-Συρία: Σε αλλαγή πορείας αναγκάστηκαν πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ...

Αμερικανικό μαχητικό F-16 συνοδεύει δύο F-35 (Φωτο ΑΡ)

«Κουμάντο» στον συριακό εναέριο χώρο φαίνεται πως κάνουν πλέον οι ρωσικές δυνάμεις, καθώς εκπρόσωπος του Πενταγώνου αναγκάστηκε αργά το βράδυ της Τετάρτης να παραδεχθεί πως τα πολεμικά αεροσκάφη της συμμαχίας των ΗΠΑ υποτίθεται κατά των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) άλλαξαν πορεία «τουλάχιστον μια φορά τις τελευταίες μέρες» για να αποφύγουν ρωσικά αεροσκάφη...

Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, σμηναγός Τζεφ Ντέιβις, σημείωσε ότι η αλλαγή πορείας του πρώτου συμμαχικού αεροσκάφους έγινε μετά την 1η Οκτωβρίου, σε μέρα που Αμερικανοί και Ρώσοι στρατιωτικοί αξιωματικοί είχαν τηλεδιάσκεψη με θέμα την αποφυγή εμπλοκής στη διάρκεια των παράλληλων αεροπορικών επιδρομών που κάνουν δυτικές και ρωσικές δυνάμεις. Ο Ντέιβις αρνήθηκε να δώσει παραπάνω λεπτομέρειες, ως προς το αν το αεροσκάφος ήταν επανδρωμένο ή όχι, ή πόσο συχνά είχε γίνει αλλαγή πορείας αεροσκαφών, ή πού. Ωστόσο, νωρίτερα το Στέιτ Ντηπάρτμεντ διέψευσε ότι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι έχει δεχθεί πρόταση για τη δημιουργία «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία» (όπως ζητά καιρό τώρα η Τουρκία...) με πρόσχημα τάχα την «προστασία» αμάχων.

Αφορμή για τη διάψευση έδωσαν πληροφορίες που μετέδωσε την Τρίτη το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN κατά τις οποίες ο Κέρι είχε προτείνει μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στη Συρία κατά μήκος των βόρειων συνόρων της, με πιθανότητα δημιουργίας και μίας «δεύτερης κοντά στα νότια σύνορα με τη Συρία». Σύμφωνα με το κανάλι, η «πρόταση» παρουσιάστηκε σε συνεδρίαση του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας την περασμένη Πέμπτη, παρότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα την είχε απορρίψει επιμένοντας ότι η κρίση στη Συρία «θα μπορούσε» να αντιμετωπιστεί με παραίτηση ή ανατροπή του προέδρου της Συρίας, Μπασάρ Άσαντ.

Πηγή: 902

Βλέπε ακόμη:

• Επίθεση από γη, ουρανό και θάλασσα στη Συρία

Προγραμματικές Δηλώσεις: Σύγκρουση οκτώ κομμάτων και δυο ταξικών πολιτικών

 Προγραμματικές Δηλώσεις: Σύγκρουση οκτώ κομμάτων και δυο ταξικών πολιτικών

Οι συζήτηση για τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης στη Βουλή, από τις 5 μέχρι το χάραμα της 8^ης Οκτωβρίου 2015, ήταν η πλέον αντιπροσωπευτική και αποκαλυπτική εικόνα των πολιτικών διαχειριστών της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου (αστικής τάξης) και της σύγκρουσης με την εργατική τάξη και τον λαό.

Με εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο ήταν ο μόνος κοινοβουλευτικός εκφραστής του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης και εν δυνάμει της ταξικής εξουσίας της, όλα τα άλλα κόμματα, ανεξαρτήτως διαφορών και αντιπαραθέσεων, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις υποθέσεις του κεφαλαίου. Ανταγωνίζονταν για το ποιος θα μπορέσει να περάσει τις πολιτικές του χωρίς ο λαός να ξεσηκωθεί, ποιος μπορεί να φέρει επενδύσεις και κέρδη για το κεφάλαιο, ποιος θα δέσει περισσότερο τη χώρα στο άρμα του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας εξουσίας του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Μελετήστε τις διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων όπως εκφράστηκαν στη Βουλή. Κανένας και σε τίποτα δεν αμφισβήτησε την εξουσία του κεφαλαίου είτε εκφράζονταν με τους ύμνους στον καπιταλισμό («επιχειρηματικότητα») και την ΕΕ, είτε με το μνημόνιο, είτε με τις δεσμεύσεις και την υποταγή στην ΕΕ, είτε με το ΝΑΤΟ, είτε με όλες τις εξαρτήσεις της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και το διεθνές κεφάλαιο («αγορές»).

Είναι καιρός ο λαός να κατανοήσει σε βάθος ότι οι όποιες διαφορές πολιτικών και προγραμμάτων μεταξύ των αστικών κομμάτων, ανεξαρτήτως αν ντύνονται με λαϊκές εκφράσεις και ανεξαρτήτως αν καταφέρνουν να παραπλανούν και να εκβιάζουν το λαό και να λαμβάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων, είναι στην ουσία η υπηρέτηση, με διαφορετικό τρόπο, των συμφερόντων και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Πιο σύνθετα, θα λέγαμε, ότι στη Βουλή είδαμε αυτό που υπάρχει στον καπιταλισμό:

α) την σταθερή και αναλλοίωτη ταξική εξουσία της αστικής τάξης (δικτατορίας  του κεφαλαίου) η οποία δεν αμφισβητείται ποτέ και

β) την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που είναι η πολιτική διαχείριση αυτής της εξουσίας, από τα κόμματα του συστήματος.

Όποια διαφορά και αν παρουσιάζουν μεταξύ τους τα κόμματα αυτά, η ουσία είναι πάντα η διατήρηση, η θωράκιση και η διευρυμένη αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου και των κερδών του. Είτε με προσωπείο αστικής  δημοκρατίας, είτε με αυταρχικά καθεστώτα, είτε με φασισμό, πάντα ο ρόλος τους σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι ίδιος.

Στη Βουλή, το κάθε αστικό κόμμα προσπαθούσε να πείσει και το κεφάλαιο και τον εκμεταλλευόμενο - εργαζόμενο λαό ότι η δική του διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να φέρει κέρδη στο κεφάλαιο και ευτυχία στον λαό από τον οποίο θα ληστέψουν τα κέρδη! Αυτή είναι όλη η πεμπτουσία και φιλοσοφία των πολιτικών των αστικών κομμάτων από τα «αριστερά» μέχρι και τα φασιστικά.

Στον αντίποδα αυτής της ταξικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου βρίσκεται ο εργαζόμενος, εκμεταλλευόμενος λαός και ειδικά η εργατική τάξη που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού (εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) και την εγκαθίδρυση της δικής της ταξικής εξουσίας (δικτατορίας του προλεταριάτου) και της δικής της λαϊκής πολιτικής εξουσίας (λαϊκό κοινοβούλιο, πολιτικό σύστημα διαχείρισης).

Αυτές είναι στην ουσία, οι χαώδεις διαφορές μεταξύ πολιτικής που εκφράζει το ΚΚΕ και της πολιτικής των αστικών κομμάτων, ακόμη και όταν αυτοονομάζονται «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «προοδευτικά» και τις τελευταίες δεκαετίες, δυστυχώς, και «κομμουνιστικά» της ευρωκομουνιστικής υποταγής στην αστική τάξη ή της κινεζικής εκδοχής.

Αν λοιπόν μπορούμε να βγάλουμε ένα καλό θεωρητικό και πολιτικό συμπέρασμα από τις προγραμματικές δηλώσεις και τη συζήτηση στη Βουλή, είναι ακριβώς η κάθετη σύγκρουση μεταξύ δύο ταξικών πολιτικών σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης. Η διατύπωση της θέσης «8 πολιτικά κόμματα δύο ταξικές πολιτικές» είναι η ακριβής  φωτογραφία του αστικού πολιτικού συστήματος σήμερα.