ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΑ ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ

Αγωνιστική Υποδοχή με συλλαλητήριο την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη στις 6 το απόγευμα στο ΣΑΡΟΚΟ

Το "Αναπτυξιακό Συνέδριο" που διοργανώνει η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, όπου θα σπεύσει το μισό Υπουργικό Συμβούλιο αλλά και ο Πρωθυπουργός για να μας πείσουν ότι έρχεται η "δίκαιη ανάπτυξη" βρίσκεται έτη φωτός μακριά από την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

            Η Περιφερειακή Αρχή ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑΕ παίζει με τον πιο καλό τρόπο το παιχνίδι της κυβέρνησης που επιδιώκει να εξειδικεύσει τους σχεδιασμούς και τις απαιτήσεις της αστικής τάξης της χώρας μας σε επίπεδο Ιονίων Νήσων. Με τα καλέσματα σε σωματεία και συλλόγους αλλά και με την προσυνεδριακή διαδικασία προσπαθεί να δείξει ότι το περιεχόμενο του συνεδρίου είναι κάτι που 'έρχεται "από τα κάτω". Επιχειρούν να στήσουν διαλόγους, να δημιουργήσουν κλίμα συναίνεσης και να βρουν συνενόχους. Το ξέρουν καλά το παιχνίδι αυτό. Όμως και με το συνέδριο αυτό αποδεικνύουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να υλοποιούν την κεντρική κυβερνητική πολιτική σε τοπικό επίπεδο.

            Είμαστε ξεκάθαροι, από την ανάπτυξή τους δε γίνεται να βγούμε όλοι κερδισμένοι. Δεν υπάρχει δίκαιη ανάπτυξη μέσα στο σύστημα στο οποίο ζούμε. Η ανάπτυξή τους είναι για τους λίγους και πατάει πάνω στα διαλυμένα εργασιακά μας δικαιώματα, πάνω στην εξοικονόμηση πόρων από την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια κ.α. Εκτός και αν θεωρούν ανάπτυξη το "κοινωνικό μέρισμα", όπου τα παίρνουν χοντρά από τους φτωχούς για να δώσουν ψίχουλα σε αυτούς που οι ίδιοι εξαθλίωσαν. Ή μήπως έννουν ανάπτυξη τη λοταρία;;;

            Βέβαια όποιος δεν πείθεται από τα παραμύθια αυτά και σηκώνει κεφάλι αντιμετωπίζεται με την πειθώ της ασπίδας, των ΜΑΤ, των χημικών, της σύλληψης που όμως γίνονται με κρύα "αριστερή " καρδιά... (βλ. Market In, πλειστηριασμούς, Υπουργείο Παιδείας) Και επειδή αυτά δε φτάνουν κανονίζουν με τους θεσμούς πως θα αλλάξουν τον συνδικαλιστικό νόμο ώστε να δυσκολέψουν τη δράση των σωματείων, να βάλουν εμπόδια στο δικαίωμα του να αγωνιζόμαστε.

            Στην Κέρκυρα, της καπιταλιστικής τουριστικής ανάπτυξης, η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι γνωστή. Τρείς μήνες από την 1 Σεπτέμβρη όπου όλα θα δούλευαν ρολόι σύμφωνα με τον Υπουργό και ακόμη τα κενά δεν έχουν καλυφθεί πλήρως σε Γενική και Ειδική Αγωγή. Προσλαμβάνονται κάθε χρόνο δεκάδες αναπληρωτές που βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας ενώ είναι απαραίτητοι οι μαζικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών. Οι κτηριακές υποδομές βρίσκονται σε άθλια κατάσταση με σχολεία να στεγάζονται σε νοικιασμένα κτήρια, όπως παλιές αποθήκες (4ο ΓΕΛ) ή παλιά ξενοδοχεία (Γυμνάσιο Φαιάκων), σχολεία κυριολεκτικά δίπλα στις Φυλακές (3ο & 4ο Γυμνάσιο), κτήρια με προβλήματα στη στατικότατα (1ο ΕΠΑΛ - 5ο ΓΕΛ - Εσπερινό ΕΠΑΛ, Γυμνάσιο Λευκίμμης), το γυμναστήριο των Λυκείων να έχει μετατραπεί σε κλειστό κολυμβητήριο από τα νερά που στάζουν κλπ. Τα κτήρια για νέα σχολεία έχουν βαλτώσει (4ο ΓΕΛ, Σχολικό Κέντρο στα Βραγκανιώτικα). Προβλήματα στο Μουσικό Σχολείο σε μεταφορές και σίτιση. Κατάργηση δεκάδων τμημάτων σε ΕΠΑΛ, Γυμνάσια και Λύκεια που αναγκάζουν μαθητές να αλλάζουν επιλογή μαθημάτων, να παίρνουν μετεγγραφή από το σχολείο τους και τους εκπαιδευτικούς να τρέχουν σε 3 - 4 σχολεία για να καλύψουν το ωράριό τους. Φημολογούμενη αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών για να γλυτώσουν και άλλα χρήματα, με το υπουργείο να ετοιμάζει ένα σχολείο ακόμη πιο ταξικό. Ακόμη και οι εξαγγελίες του Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για δημιουργία ΕΠΑΛ στη Βόρεια Κέρκυρα έρχονται να εξυπηρετήσουν τη στρατηγική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση με στόχο το φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.

            Όσο και αν νιώθει το Υπουργείο την ανάγκη να στέλνει μέχρι και τους Γενικούς Γραμματείς του στα σχολεία να πασχίζουν να πείσουν ότι όλα πάνε καλά, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Τι να ακούσεις από τα επιχειρήματα του Γενικού Γραμματέα Ειδικής Αγωγής και του Περιφερικού Δντη όταν αυτά τα λένε μέσα στο κτήριο του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου στην Άνω Κορακιάνα που όλοι ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρίσκεται. 

            Βέβαια όλα αυτά η κυβέρνηση, το Υπουργείο, ο Περιφερειακός Δντης, η Περιφέρεια και ο Δήμος τα ξέρουν, γιατί αυτοί τα υλοποιούν. Οι προσκλήσεις σε προσχηματικούς διαλόγους και φιέστες με ακροατήρια επιχειρηματίες και υπουργούς, για να παίξουν ακόμα πιο καλά το επικοινωνιακό τους παιχνίδι της "κανονικότητας" και "δίκαιης ανάπτυξης" δεν πρέπει να έχει ως χειροκροτητές τα εργατικά σωματεία που θα πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια σε όλα αυτά και να προβάλουν τη δικιά τους κανονικότητα και ανάπτυξη.

            Η ανάπτυξή τους όχι απλά δεν είναι δίκαιη αλλά τσακίζει τη ζωή εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών, της λαϊκής οικογενείας. Δε θα μας κάνουν συνενόχους. Θα μας βρίσκουν διαρκώς απέναντι.

            Στο συνέδριό τους απαντάμε με αγώνες για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας σε δουλεία με δικαιώματα, σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει.

Όλοι στη μάχη για την επιτυχία της Απεργίας στις 14 Δεκέμβρη με αίτημα αιχμής το συνδικαλιστικό νόμο.

Συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο που διοργανώνουν τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη στις 6 το απόγευμα στο ΣΑΡΟΚΟ ώστε να διατρανώσουμε το περιεχόμενο της ανάπτυξης που μας αξίζει.

«Κώδικας Ποσειδών»

Mία ιστορική έρευνα για τα πρωτοποριακά… ευρυτανικά σοβιέτ!!!

                                                  Σε τούτη την αητόραχη!

«-Τρέξε κλείσε γλήγορα το Βελούχι! –φώναζε η μάνα μας. Όταν άνοιγε με πάταγο καμιάν απ’ τις μπαλκονόθυρες ο βελουχίσιος.

-Δε βρήκες  χ’στιανέ μ’ αλλού τόπο να χτίσεις; Τι ζήλεψες απ’ την αητόραχη; γκρίνιαζε στα γεμάτα το γέρο μας η γριά μας, σαν την πιάνανε τα διαόλια της απ’ το ξεπάγιασμα και τ’ ανεμοστράβωμα στην αυλή μας, όσου να φέρει νερό απ’ τη βρύση ή ξύλ’ απ΄το κατώγι.

Οι βοριάδες, ιδιαίτερα, σουρίζανε σα γαυριασμένα φίδια ακόμα και στην παραμικρή χαραμάδα στα πορτοπαράθυρα, στις κλειδαρότρυπες και στ’ ανοίγματα των μπουχαρήδων στη σκεπή.  Ε, τότε δεν ήτανε ν’ ανοίξεις πόρτα! Σε μπούκωνε, σε στράβωνε μονομιάς το χιονόμπασμα, που χυμούσε στο διάδρομο. Ε, και τότε απογινότανε η μάνα μας μπαρούτι με την “αητόραχη”. 

 

Κι ο πατέρας, κρυφογελώντας μέσα απ’ τα παχιά μουστάκια του και με την ικανοποίηση του ανθρώπου που τα βάζει και με τα στοιχειά απaντούσε περιπαιχτικά:

-Για να διαλέω τους αέρηδες! Ποιος μου κάνει να τ’ ανοίγω, ποιος δε μ’ αρέσει να του κλείνω την πόρτα.

Αλλά τα καλοκαίρια; Μην κάνεις κουβέντα! Όμορφα που ήτανε να κάθεσαι σε τούτα τα μπαλκόνια, ν’ ανασαίνεις τη δροσιά και τη φρεσκάδ’ απ΄ τα Βελούχια  και ν’ αργοπλέκεις, με ραχάτι και φαντασία, όνειρα… Και κόσμους!

Σε τούτη, λοιπόν, την αητόραχη και στον οντά του Μπεϊκαίικου γεννηθήκανε αι ΕΝΤΟΛΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΛΑΙΚΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΙΚΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ». 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γεωργούλα Μπέικου: “Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα”, εκδ. Θεμέλιο, 1979)

Ο Κλειτσός Ευρυτανίας 

Σε μία από τις αναρίθμητες πτυχώσεις των Ευρυτανικών Αγράφων φωλιάζει το αιωνόβιο χωριό Κλειτσός ή Kelcu όπως αναγραφόταν στα παλιά τούρκικα κιτάπια ή και Κλειστός καθώς κλείνεται γύρω-γύρω από βουνά! Κάποτε ανήκε στον τέως δήμο Κτημενίων με πρωτεύουσα τη Φουρνά. Η απόστασή του από το Καρπενήσι είναι 48 χλμ.

Έξι συνοικισμοί συγκροτούν τον Κλειτσό: Η περίφημη Κορίτσα που βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 930 μ. έχει τον περισσότερο πληθυσμό και παλιότερα κρατούσε τα σκήπτρα του χωριού, το Μεσοχώρι στα 700 μ. με τη μεγάλη πλατεία που σήμερα αποτελεί την “επίσημη” έδρα, ο Πλάτανος με τα πολλά πλατάνια του στα 720 μ., οι πανέμορφες Μουσχιάδες στα 680 μ., ο ξεχασμένος Κάλανος και τέλος ο απόμακρος καταπράσινος Μαυρόλογγος. Πολύ παλιά υπήρχε και η Γόλια που καταστράφηκε από κατολίσθηση πριν από δύο αιώνες με αποτέλεσμα όλοι οι κάτοικοί της να μεταναστεύσουν στη… Ρουμανία όπου από εκεί διατηρούσαν επαφές με τον Κλειτσό!!!

Μια άποψη του Κλειτσού σήμερα

Στα αξιοθέατα: Εντυπωσιακής ομορφιάς είναι το εκπάγλου κάλλους Φαράγγι της Τσούκας με το παλιό πετρογέφυρο που συνέδεε τον Κλειτσό με τη Βράχα. 

Συγκινεί και το μοναχικό «Σπίτι του Διαβάτη» σε μια πλαγιά της Τριφύλλας εκεί που ο καταδιωγμένος Καραϊσκάκης στις 14 Μάη 1824, παραμονές της μάχης της Βράχας (βλ.εδώ), συγκρούστηκε με τις συνασπισμένες δυνάμεις των Τούρκων και του Ράγκου. Στην Τριφύλλα  είχε δώσει το 1805 μία σπουδαία μάχη και ο ασυμβίβαστος αγραφιώτης επαναστάτης Κατσαντώνης όταν με 80 συντρόφους του πολέμησε εναντίον 300 αρβανιτών μισθοφόρων του Ιλιάσμπεη. Οι Κατσαντωναίοι αναδείχτηκαν νικητές ενώ ο ίδιος ο Ιλιάσμπεης σκοτώθηκε και θάφτηκε εκεί, στην περιοχή «μνήμα του Λιάσμπεγα». Στη Βουλγάρα και σε υψόμετρο 1585 μ. υπάρχει η τοποθεσία «Βουλγαρομνήματα», όπου το 996 μ.Χ. οι Ευρυτάνες μαχητές συνέτριψαν τους υποχωρούντες από το Σπερχειό Βούλγαρους επιδρομείς του Σαμουήλ. Στις απαρχές των εμφύλιων συγκρούσεων, το καλοκαίρι του 1946, στην κορυφογραμμή Μάρτσα-Τριφύλλα-Βουλγάρα αντήχησαν οι πρώτες τουφεκιές μεταξύ καταδιωκόμενων δημοκρατικών πολιτών και φασιστικών συμμοριών, ενώ στις 18 Σεπτέμβρη ο θρυλικός Νάκος Μπελής εξουδετέρωσε ένα κοινό απόσπασμα χωροφυλάκων και παρακρατικών. Παρεμπιπτόντως, ο Κλειτσός ήταν και το χωριό καταγωγής του Χαρίλαου Φλωράκη, για την ακρίβεια εκεί είχε γεννηθεί και έζησε ο πατέρας του Γιάννης Φλωράκης μέχρι που παντρεύτηκε.

  

Σε μια μαγευτική πλαγιά του βουνού Μάρτσα είναι σκαρφαλωμένη και η Κορίτσα. Λέγεται ότι μέχρι το 1650 υπήρχε εκεί ένα γυναικείο μοναστήρι όπου «μόναζαν κόραι» και έτσι κατά μία εκδοχή πήρε και το σχετικό όνομα Κορίτσα! Σύμφωνα με μια άλλη εικασία η προέλευση του ονόματος προέρχεται από τη σλάβικη λέξη Γκουρίτσα που σημαίνει μικρή πηγή! Είναι η πατρίδα του νεομάρτυρα Κυπριανού που αποκεφαλίστηκε στην Πόλη το 1679, ενώ στο ναό του Αγίου Νικολάου λέγεται ότι φυλάσσεται σε μια λειψανοθήκη του 14ου αιώνα… το χέρι του Ευαγγελιστή Λουκά!!! Ξακουστή ήτανε η Κορίτσα για τα λιθόχτιστα δίπατα σπίτια της, τα εξαίσια κρύα νερά, τα πλούσια καρποφόρα δέντρα της, τις καρυδιές, τις κερασιές, τις βυσσινιές, τις δαμασκηνιές αλλά και τους πολλούς αμπελώνες με τα διαλεχτά κρασιά!

Η παλιά Κορίτσα - Στην κορυφή το ιστορικό σπίτι του Μπέικου

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Ευρυτάνα Γ. Μπέικο να μας ταξιδέψει με το δικό του γλαφυρό λόγο στις ομορφιές του χωριού του:

«…σιγανορουφώντας εδώ το καφεδάκι σου, μπορείς να ξαγναντεύεις και να απολαβαίνεις τ’ αχνοδαντελωτό γύρω στεφάνι των βουνών. Απ’ τα βορειοανατολικά η Βουλγάρα, στ’ ανατολικά το Σφεντάμι και του Ζαχαράκη και το Σερμιτζέλι, στα νοτιοανατολικά ο Σιμαλός κι η Γερακοφωλιά, στα νότια ο Κόμπελος της Βράχας, που άμα πιάσει σκούφια του στην κορφή την ανταρούλα, καρτέρα την την βροχή.  Βουνά και κοντόβουνα, ράχες και κοντοραχούλες, κορφές και κορφούλες, όλα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο πάνε κοπαδιαστά και κρατάνε και κρατιένται. Και σ’ ένα ξάγναντό τους, σε καραούλι, στην πιο ψηλή βίγλα, να τα βλέπει όλα κι απ’ όλα πιασμένο, πατέρας και παπούς και προσπαπούλης σε παιδιά κι εγγόνια και δισέγγον’ ανάμεσα, κάθεται ολοκέφαλο-δικέφαλο το περήφανο και περίμορφο Βελούχι…»

«…Εδώ μεθάς και χάνεσαι. Μαγεύεσαι, ξεχνάς τ’ είσαι και που πας, κολλάς στην πέτρα κι αλλοπαίρνεσαι, βάσανα κι έγνοιες σου πετάξανε μεμιάς και γίνεσαι ένα μ’ ό,τι ακούς, μεθύσι με το μεθυσμένο τραγούδι των αηδονιών (…) Και πόσες φορές δεν έμεινα εκεί στο “πετρωτό” και πόσες δεν εξημερώθηκα σε μια πέτρα ακουμπιστός ν’ ακούω τ’ ασύγκριτο αηδονοτραγούδισμα. Ώρες, ολονυχτίς, να πολεμάει, να μάχεται, να κονταροχτυπιέται, να σκίζει και να σκίζεται μέσα στην πυκνόδεντρη ρεματιά και τα φυλλώματα κι απ’ άκρη σ’ άκρη της “Ξαμπελιάς” και σ’  όλη την κλίμακα και μ’ όλο το πάθος του το τραγούδι της Αγάπης(….) Ας ήτανε να τ’ άκουγα μονάχα μια φορά ακόμα προτού πεθάνω.»

Δεκέμβριος 1942... 

Είναι καταχείμωνο, 4 Δεκέμβρη 1942. Στο σπίτι του μπάρμπα Δημήτρη Μπέικου στο συνοικισμό Κορίτσα του χωριού Κλειτσός Ευρυτανίας, συναντώνται 5 νέοι αντιστασιακοί αγωνιστές -οι οποίοι συναποτελούν μια τοπική κομμουνιστική επιτροπή- και συζητούν διεξοδικά γύρω από ένα αναμμένο τζάκι που τροφοδοτεί συνεχώς με ξύλα η κυρά του σπιτιού η αξέχαστη λεβεντόγρια Δημήτραινα! Οι παριστάμενοι είναι: ο γραμματέας και δικηγόρος Γεωργούλας Μπέικος από τον Κλειτσό, ο τελειόφοιτος της Νομικής Δημήτρης Τραχανής από τη Φουρνά, ο φιλόλογος Κώστας Ράγκος από τη Βράχα, ο δάσκαλος Στέφανος Θάνος από το Σαραντάπορο και ο καταρτισμένος αγρότης Βασίλης Μαλούκας από τη Μολόχα. Αντικείμενο της συζήτησης των πέντε συντρόφων είναι το πώς και με ποια συγκεκριμένη μορφή κοινωνικής οργάνωσης θα μπορούσαν να αυτοδιοικηθούν οι πρώτες, απελευθερωμένες από το αντάρτικο, περιοχές και οι αυτόνομες από το κατοχικό κράτος ευρυτανικές αγροτικές κοινότητες.

Δ. Μεγαλίδης - από το Λεύκωμα του Αγώνα

Είναι η εποχή που τα ορεινά ευρυτανικά χωριά πάλλονται στους ρυθμούς του θρυλικού ΕΛΑΣ που ανδρώνεται μέρα με τη μέρα στα περήφανα βουνά μας στέλνοντας από τη μια το λυτρωτικό μήνυμα της λευτεριάς από το φασίστα καταχτητή και τους δωσίλογους συνεργάτες του και από την άλλη την ελπίδα και το όραμα της οικοδόμησης μιας νέας δίκαιης κοινωνίας με ισότητα και προκοπή! Μέσω της επαναστατικής δράσης του ΕΛΑΣ (βλ. 1, 2, 3,  4 ) δημιουργούνται μέρα με τη μέρα εκτενείς απελευθερωμένες ζώνες! Στις 11 του Οχτώβρη 1942 στο κεφαλοχώρι Φουρνά Ευρυτανίας μπαίνει ένας αντάρτικος σχηματισμός 32 ΕΛΑΣιτών κρατώντας μια σημαία δεμένη σε ένα πλατανόξυλο! Επικεφαλής είναι ο Άρης Βελουχιώτης! Οι ένοπλοι μαχητές κατάργησαν αμέσως τις κακόφημες διορισμένες κατοχικές αρχές (σ.σ. έκαψαν τα αρχεία του σταθμού χωροφυλακής, έπαυσαν το αγρονομείο και την κρατική δικαστική έδρα - εκτός του δασαρχείου). Στις 14/10 στη διπλανή Βράχα εκλέγεται νέο κοινοτικό απελευθερωτικό συμβούλιο! Στη συνέχεια οι αντάρτες επιστρέφουν στον Κλειτσό όπου στις πλατιές συσκέψεις που ακολουθούν συζητούν μαζί με τους λαϊκούς αγωνιστές τη συνολικότερη αναγκαιότητα της αυτοδιοίκησης μετά το κενό εξουσίας που προέκυψε με την κατάλυση των παλιών αρχών. Το σημαντικό αυτό έργο θα έπρεπε να το επωμισθούν οι ίδιοι οι ντόπιοι καθώς δεν ήταν εφικτό να το αναλάβουν οι συνεχώς μετακινούμενες αντάρτικες ομάδες οι οποίες αφενός είχαν το πρώτιστο καθήκον του λαϊκού απελευθερωτικού πολέμου και αφετέρου δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τα ιδιαίτερα προβλήματα κάθε περιοχής. Οι συνθήκες είναι ώριμες για το «μεγάλο άλμα προς τα εμπρός»!   

Βάλιας Σεμερτζίδης -Λαϊκή Συνέλευση του ΕΑΜ

Ένας θαλασσινός κώδικας στα βουνά!

Άμεσος στόχος των πρωτοπόρων αντιστασιακών αγωνιστών ήταν να δημιουργηθεί ένας νέο θεσμικό πλαίσιο Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής Δικαιοσύνης που ασφαλώς δεν θα είχε καμία σχέση ούτε με την προπολεμική μεταξική καταπιεστική κρατική δομή αλλά ούτε βέβαια με την κατοχική ναζιστική πραγματικότητα του σαπισμένου δωσίλογου κράτους, αλλά αντίθετα θα έθετε σε κίνηση την αυτενέργεια των αγροτικών πληθυσμών πάνω σε μία αμεσοδημοκρατική βάση ώστε οι ίδιοι οι κάτοικοι να ρυθμίζουν συλλογικά τη ζωή και τις ανάγκες τους.  

Στέφανος Θάνος

Προϋπήρχε και κάποια σχετική εμπειρία: Προπολεμικά (1934-1937) λειτούργησε η «Συμβιβαστική Επιτροπή» στο χωριό Καροπλέσι αλλά και στη Μαυρομάτα (1935), όπου οι κάτοικοι διευθετούσαν τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις δίχως προσφυγές στα κρατικά αστικά δικαστήρια. Επίσης υπήρξε και μία ανάλογη απόπειρα του ίδιου του Μπέικου τον Αύγουστο του 1941 με την 7μελή «Επιτροπή Επίλυσης Διαφορών» του Κλειτσού.  

Τελικά το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου 1942 ο Γεωργούλας Μπέικος με τους προαναφερθέντες συντρόφους του ολοκληρώνουν τη σύνταξη του κειμένου. Οι «Εντολαί δια την Λαϊκήν Αυτοδιοίκησιν και την Λαϊκήν Δικαιοσύνην» και η συνακόλουθη ερμηνευτική «Εγκύκλιος» είναι έτοιμες! Πρόκειται για το πρώτο νομοθέτημα της ΕΑΜικής περιόδου που επί της ουσίας θα αποτελέσει το προοίμιο του μεγάλου οράματος της Λαοκρατικής Ελλάδας! Γνωστό και ως «Κώδικας Ποσειδών» θεσμοθέτησε το νέο δίκαιο λαϊκό νόμο! Με… θαλασσινό κωδικό αν και φτιάχτηκε στα βουνά της Ευρυτανίας!!!

«Σύντροφοι! Αυτός ο Νόμος μας είναι η Τρίαινα του Ποσειδώνα. Αναποδογυρίζει τα βαλτόνερα της Αντίδρασης. Τούτος ο Νόμος είναι ο Ποσειδώνας! Χτυπάει, στο βυθό η σαπίλα! Και τα κάτου, τα κρυμμένα καθάρια νερά, στην επιφάνεια και στον Ήλιο! Στο φως το Κύμα. Φως η Λευτεριά, ο Λαός το κύμα»!!!

Με αυτή την… ποιητική εισήγηση του Γ. Μπέικου έγινε ομόφωνα αποδεκτή η συγκεκριμένη ονομασία.

Η χάρτα της Λαοκρατίας!

«Λευτεριά δίχως την εξουσία των απελευτερωμένων είναι κούφια λέξη, δεν γίνεται δεν υπάρχει τέτοια λευτεριά. Παλλαϊκός ο αγώνας; Παλλαϊκή η λευτεριά. Παλλαϊκή η λευτεριά;  - παλλαϊκή χρωστάει να είναι και η Εξουσία που θα την κατοχυρώνει και θα την αναπτύχνει» (Γ. Μπέικος)

Γεωργούλας Μπέικος

Η επιδίωξη του Γεωργούλα Μπέικου και των συναγωνιστών του ήταν ο λαοκρατικός κώδικας να είναι καταρχάς λειτουργικός δηλ. λιτός, απλός και κατανοητός στους ορεσίβιους πληθυσμούς, αλλά το κυριότερο να ωθεί όλο τον κόσμο στη συμμετοχή και στις αποφάσεις στα κοινά! 

Βάλιας Σεμερτζ'ιδης- Συνεδρίαση Αυτοδιοίκησης στα Άγραφα

8 άρθρα αποτελούσαν τον ιστορικό «κώδικα Ποσειδώνα». Περιεκτικά θα αναφερθούμε στα κομβικά σημεία του. Καταρχάς, όσον αφορά τη Λαϊκή Αυτοδιοίκηση: Ανώτατο και αδιαμφισβήτητο Αποφασιστικό Όργανο είναι η Γενική Συνέλευση των κατοίκων η οποία συγκαλείται μια φορά το μήνα και ενδιάμεσα εκτάκτως αν κριθεί απαραίτητο! Η Γενική Συνέλευση κάθε κοινότητας αποτελείται από όλους τους ενήλικες άνω των 18 ετών και εκλέγει με ψηφοφορία την πενταμελή ΕΛΑ ( Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης). Η θέση στην ΕΛΑ είναι άμισθη και τιμητική, τα δε μέλη της υπόκεινται πλήρως στη λαϊκή θέληση. Η Γενική Συνέλευση των κατοίκων έχει πάντα τον πρώτο λόγο: σε αυτή απολογείται δημόσια η Επιτροπή και είναι η Συνέλευση αυτή που εγκρίνει ή ακυρώνει τις αποφάσεις της. Επίσης η Συνέλευση έχει τη δικαιοδοσία να καθαιρεί μέλη ή και ολόκληρη την Επιτροπή και εν συνεχεία να εκλέγει άλλη. Επιπλέον θεσπίζονται τριμελείς εξειδικευμένες λαϊκές υποεπιτροπές (σχολική, επισιτιστική, λαϊκής ασφάλειας, εκκλησιαστική) οι οποίες και αυτές λογοδοτούν άμεσα στη Συνέλευση. 

Βάλιας Σεμερτζίδης- Λαϊκό Δικαστήριο στα Άγραφα

Αναφορικά με τη Δικαστική εξουσία: αυτή ασκείται από το εκλεγμένο Λαϊκό Δικαστήριο το οποίο αποτελούν τα προαναφερθέντα αιρετά μέλη της Επιτροπής Λαϊκής Αυτοδιοίκησης ή ο πρόεδρος αυτής με 4 λαϊκούς δικαστές εκλεγμένους από τη Συνέλευση των κατοίκων. Κατοχυρώνεται και o θεσμός του “λαϊκού επιτρόπου” o οποίος είναι ο υπεύθυνος του ΕΑΜ (με γνωμοδοτική μόνο αρμοδιότητα, άνευ ψήφου). Το Λαϊκό Δικαστήριο συνεδριάζει δωρεάν και δημόσια με πρώτο πάντοτε μέλημά του την επίτευξη συμβιβαστικής λύσης μεταξύ των αντίδικων (“να δώσουν τα χέρια”) ώστε κατ’ αυτό τον τρόπο να εκλείψουν εν καιρώ οι αντιπαραθέσεις, να επουλωθούν τα χρόνια μίση στα χωριά και να σφυρηλατηθεί μια νέα λαϊκή ενότητα. Δεν υφίστανται δικηγόροι ούτε δικαστικά έξοδα ακόμη και για τον καταδικασθέντα! Αν παρά τις προσπάθειες ο συμβιβασμός δεν επιτυγχάνονταν τότε προχωρούσε η δικάσιμος και αν κάποιος κρίνονταν ένοχος τότε επιβάλλονταν ποινές συνετισμού οι οποίες δεν ήταν σε άχρηστα κατοχικά χρήματα αλλά σε είδος (π.χ. καλαμπόκι, σιτηρά κλπ). Δεν προβλέπονταν προσωποκράτηση! Το Λαϊκό Δικαστήριο εκδίκαζε σχεδόν όλες τις υποθέσεις του χωριού εξαιρουμένων αυτών της προδοσίας, της κατασκοπείας και της ληστείας που φυσικά μέσα στις δεδομένες πολεμικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, αποτελούσαν δικαιοδοσία των Ανταρτοδικείων. Για την ιστορία πρώτος πρόεδρος του Λαϊκού Δικαστηρίου ήταν ο Φώτης Δημητρακάκης, ένας αξιόλογος σεβαστός γέροντας με ευθυκρισία και σοφία.   

Οι πρόεδροι των ΕΛΑ ενός δήμου ή γεωγραφικού διαμερίσματος συγκροτούν την Τομεακή Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοικήσεως η οποία εκλέγει τον επικεφαλής εκ των μελών της και η οποία, σημειωτέον, δεν έχει δικαίωμα επέμβασης στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των χωριών. Αντίστοιχα οι πρόεδροι των Λαϊκών Δικαστηρίων συγκροτούν το Τομεακό Λαϊκό Δικαστήριο. Προβλέπεται και η Ένωση Κοινοτήτων του νομού.

Σύμφωνα με τον ίδιο το Γ. Μπέικο, ταυτόχρονα με τον απελευθερωτικό αγώνα από το φασιστικό ζυγό πραγματώνονταν και η κοινωνική επανάσταση. Μάλιστα στο προαναφερθέν δίτομο έργο του (απ' όπου και οι ιστορικές φωτο 7,8,9,14,18) ο Γ. Μπέικος τονίζει: «Οι Επιτροπές Λαϊκής Αυτοδιοίκησης (Σοβιέτ) αποτελούν στο χωριό το όργανο της λαϊκής Εξουσίας. Την αρχή της κυβέρνησης του χωριού. Ο λαός όλου του χωριού συναγμένος σε Γενική Συνέλευση συνιστά το μοναδικό και αναντικατάστατο φορέα και εκφραστή της Εξουσίας του»!

Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: «Σαν χωριό, πάρ’ τα όλα! Είσαι η Λαϊκή Εξουσία!-δηλαδή η Λευτεριά σου  α κ έ ρ ι α  κι η παλλαϊκή σου Δημοκρατία. Τράβα μπρος!»

Βάλιας Σεμερτζίδης-Διαδήλωση

Αυτός ο εμπνευσμένος αγωνιστής, ο πανέξυπνος μορφωμένος άνθρωπος («ξουράφι Καρπενησιώτικο» τον είχε χαρακτηρίσει ο Χ. Φλωράκης) που διετέλεσε και γραμματέας διαφώτισης της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, θα πληρώσει τη συμβολή του στη λαϊκή υπόθεση με βασανιστήρια και βαριές πολύχρονες φυλακίσεις κι εξορίες από το εκδικητικό μεταπολεμικό κράτος (1946-1959).

Γ. Μπέικος

Λίγο μετά την αποφυλάκισή του θα βρεθεί στη Σοβιετική Ένωση (1961) όπου θα συναντήσει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια τη λατρεμένη του γυναίκα, την ανταρτοπούλα του ΔΣΕ Μαρία Μπέικου και περίφημη εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας. Ο Γεωργούλας θα εργαστεί στη ΣΕ ως ξένος ανταποκριτής της εφημερίδας “Αυγή” μέχρι το θάνατό του το 1975. Η Μαρία θα επιστρέψει αργότερα στην Ελλάδα ως σύγχρονη Ηλέκτρα αγκαλιά με τη στάχτη του πολυαγαπημένου της Γ. Μπέικου.

Μαρία Μπέικου

Ο πρωτοποριακός «κώδικας Ποσειδώνας» θα αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί αργότερα (Απρίλης 1943) η περίφημη «Εγκύκλιος 4» της  Περιφερειακής Επιτροπής Φθιώτιδας/Φωκίδας/Ευρυτανίας του ΕΑΜ, αλλά και του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, της Κυβέρνησης του Βουνού και των Κορυσχάδων (βλ. 4, 5)που με τη σειρά τους θα καθιερώσουν και θα επεκτείνουν τους θεσμούς Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής Δικαιοσύνης στις απελευθερωμένες περιοχές, αν και ο Γεωργούλας Μπέικος στην κριτική του θέτει το ζήτημα ότι υπήρξε μια μερική υποβάθμιση κάποιων σημείων του αρχικού κώδικα στις μετέπειτα θεσμοθετήσεις. 

Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι οι εξεγερμένοι αγροτικοί ευρυτανικοί πληθυσμοί θα πλαισιώσουν με μαζικότητα και πρωτοφανή ενθουσιασμό τη νέα ριζοσπαστική πραγματικότητα του «Κώδικα Ποσειδώνα». Ο κόσμος νιώθει ότι ασκεί πλέον τη δική του εξουσία, ότι είναι ο ίδιος αφέντης στον τόπο του και κυρίαρχος στη ζωή του που μέχρι πρότινος ήταν έρμαιο στα χέρια του εκμεταλλευτικού συστήματος και των παραδοσιακών φορέων του. Η νέα επαναστατική αμεσοδημοκρατική διαδικασία -που συνίσταται στο συλλογικό αποφασιστικό ρόλο των ανοιχτών γενικών συνελεύσεων και ειδικά στη δυνατότητα να ανακαλούνται άμεσα και οποτεδήποτε οι άμισθοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους- συσπειρώνει, εμπνέει, ξεσηκώνει το λαό και δείχνει το φωτεινό δρόμο για την αυθεντική Λαϊκή Εξουσία!

«Με όραμα κι αποκοτιά…»!

Ο Μήτσος Τραχανής, εκ των συντελεστών του «Κώδικα Ποσειδώνα», θα δηλώσει πολλά χρόνια αργότερα: «Μαζί με την ανάταση που έφερε στο λαό, το ΕΑΜικό κίνημα ανέδειξε και τις καλύτερες αρετές του λαού μας, αφού δημιούργησε ένα καινούργιο τύπο συνειδητού πολίτη. Ένα νέο κοινωνικό άνθρωπο που ενδιαφέρονταν πλέον για το κοινό καλό τοποθετώντας το ατομικό του συμφέρον μέσα στο συλλογικό»!

Και ο Γεωργούλας Μπέικος με τον ποιητικό λόγο του: «Και μα την αλήθεια, τι οραματισμοί ήσανε κι εκείνοι και ποιος αγωνιστικός ρομαντισμός! Ποια όνειρα και τι ελπίδες και ποια φτερανοίγματα αετίσια… Κι αν δεν ευτυχήσανε να μετουσιωθούνε σε πραγματικότητα, όμως πόσο ψυχορμητική δύναμη δε σταθήκανε! Ε, χωρίς όνειρο και όραμα, δίχως φαντασία κι αποκοτιά, αν με το νου και την καρδιά ανεμόσκαλες δε στήνεις ποτέ γραφτό δε σου είναι να πατήσεις τον Ήλιο…»

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Ο γιατρός της μπάλας, που προσπάθησε να γιατρέψει το ποδόσφαιρο από τις σύγχρονες πληγές του

Βασίλης Κρίτσας

Είναι ζήτημα κατά πόσο μπορούμε να θεωρήσουμε το ποδόσφαιρο τέχνη, σαν τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, κοκ. Υπάρχουν όμως κάποιοι ποδοσφαιριστές που κερδίζουν δικαιωματικά την ιδιότητα του καλλιτέχνη, κι ένας από αυτούς είναι ο Σόκρατες, όχι μόνο επειδή ζωγράφιζε στο γήπεδο, αλλά και για τη συνολική στάση ζωής του.
Ο Σόκρατες ήταν ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που δεν ακολουθούσε κανένα από τους βασικούς κανόνες του σύγχρονου, επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Κάπνιζε μανιωδώς και προσπάθησε να βάλει στη θέση της τυφλής πειθαρχίας σε έναν αρχηγό-ειδικό-προπονητή, την πειθαρχία στις συλλογικές αποφάσεις της ομάδας και των μελών της που συζητούσαν όλοι μαζί πώς θα έπαιζαν και τι έπρεπε να κάνουν σε κάθε περίπτωση.
Δεν μπορώ να πω ότι πρόλαβα το Σόκρατες να παίζει. Έχω μόνο μια θολή ανάμνηση ενός μουσάτου με κοντό παντελονάκι, που μου θύμιζε ένα μέλος των Bee Gees -όπως ο Τζ. Μπεστ θεωρούνταν ο πέμπτος Beetle. Ενώ τα μούσια και η μακριά χαίτη ήταν σημεία άλλων καιρών, πιο προοδευτικών κι ονειροπόλων, που αγαπούσαν πιο πολύ το τρίχωμα και τους ανδρικούς μηρούς, σε αντίθεση με τους σημερινούς, όπου μπλέξαμε τα μπούτια μας και ασχολούμαστε με τρίχες.
Τι μπορεί να ήταν όμως ο Σόκρατες για μια γενιά που δεν τον πρόλαβε; Καταρχάς μια απόδειξη ότι οι καλοί φεύγουν πρώτοι -όπως πχ ο Λένιν κι ο Γκεβάρα. Και είναι εντελώς βέβαιο, σα νομοτέλεια, πωςω ο Πελέ πχ -που εμφανίστηκε σε αναπηρικό καροτσάκι στην πρόσφατη κλήρωση του Μουντιάλ- θα πεθάνει σε βαθιά γεράματα ή πως ο Πολ Μακάρτνεϊ θα είναι ο τελευταίος Beetle που θα επιζήσει.
Η Βραζιλία του Σόκρατες το 82′ ήταν κατά πολλούς η καλύτερη σελεσάο όλων των εποχών, καλύτερη κι από αυτήν του Πελέ το 70′, έπεσε όμως πάνω στην Ιταλία του Ρόσι κι έμεινε βασίλισσα χωρίς στέμμα, θυμίζοντας το δικό μας αγώνα, όσων παλεύουν για κάποια ιδανικά και κάποιες αρχές, χωρίς να περιμένουν κάποια προσωπική ανταμοιβή. Παίζουν για την ομορφιά του αγώνα, εντός και (κυρίως) εκτός γηπέδων, κι όχι για τη νίκη πάση θυσία και με κάθε μέσο, θεμιτό κι αθέμιτο. Υφίστανται όμως κάθε θυσία, με πνεύμα αυταπάρνησης (κι αυτή είναι μια βασική διαφορά με όσους περιμένουν τη μετά θάνατον δικαίωση κι ανταμοιβή).
Το βασικό δίδαγμα του Μουντιάλ του 82′ είναι πως δε νικάει πάντα ο καλύτερος ή έστω ο πιο θεαματικός. Το ποδόσφαιρο μοιάζει με τη ζωή, κυρίως γιατί είναι κατά κανόνα άδικο κι αναπαράγει, σχεδόν σαν καθρέφτης, την κοινωνική ανισότητα σε άλλο επίπεδο.
Οι παίκτες γίνονται μηχανές γκολ και κερδών, ανθρώπινο κεφάλαιο που υπάγεται στο νόμο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης, που μαζεύουν όλα τα μεγάλα αστέρια. Αλλιώς οι συμπατριώτες του Σόκρατες, θα έπαιζαν ακόμα με πορτοκάλια στις αμμουδιές του Ρίο, ή στις φαβέλες της γειτονιάς τους και δε θα τους μαθαίναμε ποτέ.
Ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση κράτησε μια μερική ισχύ αυτός ο νόμος, αλλά εκεί είχε ρυθμιστικό χαρακτήρα, λειτουργούσε εκτός εμπορίου, και οι καλύτεροι παίκτες πήγαιναν στην ομάδα του στρατού, της αστυνομίας, των σιδηροδρομικών κοκ. Ο σοσιαλισμός εξάλλου δεν είναι κατά του συγκεντρωτισμού, αλλά υπέρ μιας διαφορετικής ποιότητας, με άλλο περιεχόμενο, στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ώσπου ήρθαν οι “άνεμοι της αλλαγής” και σκόρπισαν στους πέντε ανέμους τα Μινγκ του Λομπανόφσκι και άλλες κόκκινες αρμάδες, φέρνοντας στον Πειραιά τον Ούγγρο Ντέταρι, και λίγο αργότερα την τρόικα Σαβίτσεφ-Λιτόφτσενκο-Προτάσοφ, ως καρπό της Περεστρόικα και των οικονομικών ανοιγμάτων της.
Την ίδια περίπου χρονιά, ο Σόκρατες πήρε μεταγραφή για την Ευρώπη (Φιορεντίνα), αλλά δεν άντεξε περισσότερο από ένα χρόνο. Μερικά χρόνια αργότερα, κατέληξε κι αυτός στο λιμάνι, ως βετεράνος, για να γραφτεί μέλος της… Πειραϊκής συμμετοχικής δημοκρατίας ενός άλλου Σωκράτη, με την Ιντρακόμ. Ένα απλό κακέκτυπο της αρχαίας Αθηναϊκής και της σύγχρονης Κορινθιακής δημοκρατίας, που είχε καθιερώσει ο ίδιος ο Σόκρατες, στην ομάδα της Βραζιλιάνικης Κορίνθιανς.
Ο Σόκρατες έλεγε για τους ποδοσφαιριστές πως διαθέτουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στους εργοδότες τους, που δεν υπάρχει σε άλλους χώρους: είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές που φαίνονται προς τα έξω. Έτσι, έκανε με το δικό του τρόπο πράξη το σύνθημα, ‘εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’ κι εφάρμοσε για μια τριετία στην Κορίνθιανς ‘σύστημα αυτοδιαχείρισης’, όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονταν από τους ίδιους τους παίκτες, με ψηφοφορίες. Ενώ οι φανέλες τους είχαν γραμμένο το σύνθημα «δημοκρατία», ως σύμβολο αντίστασης στη βραζιλιάνικη δικτατορία.
«Δημοκρατία για ποιον, όμως;» ίσως πουν κάποιοι κι από μια άποψη θα ‘χουν δίκιο. Όπως εκείνα περίπου τα χρόνια στα καθ’ ημάς που κάποιοι ρωτούσαν τον Παπακωνσταντίνου: “χαιρετίσματα σε ποια εξουσία, σύντροφε Βασίλη; Και στη σοσιαλιστική δηλαδή…;”
Ακόμα κι αν ο ορίζοντας του αριστερού Σόκρατες δεν πήγαινε πολύ μακριά, αυτό δε μειώνει σε κάτι το εγχείρημα της κορινθιακής δημοκρατίας του σόκρατες. Ο χώρος του ποδοσφαίρου φτιάχνει ως επί το πλείστω παίκτες-στρατιωτάκια, χωρίς προσωπικότητα, που δεν ξέρουν καλά-καλά να πουν δυο κουβέντες. Μακάρι να είχε κι άλλους, τέτοιους καλλιεργημένους, σαν τον Σόκρατες, κι ας ήταν και Μαοϊκοί σαν τον -περίπου σύγχρονό του- Γερμανό, Μπράιτνερ.
Το σύστημα έχει βρει στο ποδόσφαιρο την κότα με τα χρυσά αυγά. Οι σύλλογοι μετεξελίσσονται κατ’ εικόνα κι ομοίωση των επχιειρήσεων. Η κρίση δεν αφήνει περιθώρια για ρομαντισμούς, καθαρές φανέλες χωρίς διαφήμιση κι αυτοδιαχειριστικά πειράματα. Κι ίσως ο Σόκρατες να έφυγε αυτήν ακριβώς την περίοδο, στις 4 Δεκεμβρίου του 2011, γιατί δεν άντεχε να πίνει καθημερινά αυτό το κώνειο, βλέποντας το ποδόσφαιρο που αγάπησε να αργοπεθαίνει.
Κι άφησε πίσω του μεγάλα ερωτήματα, χωρίς απάντηση. Μπορεί να χωρέσει η άμιλλα στο σύγχρονο πρωταθλητισμό; Μπορούν να υπάρξουν ερασιτεχνικές νησίδες στον καπιταλισμό; Οι ομάδες λαϊκής βάσης είναι απλώς μια αντιδραστική ουτοπία; Και ποια πρέπει να είναι η παρέμβασή μας στα γήπεδα και τους φιλάθλους, για να μην τους αφήνουμε βορά στους φασίστες και τους χουλιγκάνους;
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, ξεχωριστό κεφάλαιο.

Χυδαία επίθεση, πληρωμένες απαντήσεις...

Συνέντευξη σε σαββατοκυριακάτικη εφημερίδα έδωσε η τραγουδίστρια Νατάσσα Μποφίλιου, όπου ανάμεσα στα άλλα σημειώνει: «Ψηφίζω ΚΚΕ, αν και διαφωνώ σε πολλά σημεία, για δύο λόγους: Επειδή το νιώθω ως τιμή για την οικογένειά μου και τους παππούδες μου, που ήταν στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και σκοτώθηκαν στην Αντίσταση κι επειδή πιστεύω στην οργανωμένη πάλη».
Η ερμηνεύτρια σχολίασε επίσης τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «αυτό που με πληγώνει είναι που μπήκε στο στόμα του καθενός, ακόμα και των αμόρφωτων, "ε, είδαμε και την πρώτη φορά Αριστερά τι έκανε". Είναι μαχαίρι στην καρδιά».
Στο ίδιο πνεύμα, είπε ότι «σε αυτό το σύστημα, από τη στιγμή που είσαι μέσα στο σύστημα, δεν μπορείς να κάνεις την ανατροπή. Η επανάσταση γίνεται μόνο από το λαό», ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης απάντησε ότι θεωρεί την ΕΕ «δικτατορία». Τέλος, στην ερώτηση «γιατί δεν βοήθησε το ΚΚΕ τότε τον ΣΥΡΙΖΑ, στις αρχές του 2015;», έδωσε την εξής απάντηση: «Πολύ καλά έκανε. Το φαντάζεσαι πώς θα ήταν τώρα, αν είχε συνεργαστεί; Ήταν δεδομένα τα μέτρα, δεν γινόταν αλλιώς, θα τα έπαιρναν».
Οι απαντήσεις αυτές ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσουν τα πιο χυδαία αντανακλαστικά ορισμένων που «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους» όταν θίγονται τα ιερά και τα όσια του σάπιου εκμεταλλευτικού τους κόσμου και σπεύδουν να τον υπερασπιστούν, με μεγάλες δόσεις αντικομμουνισμού: Από τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής μέχρι διάφορους υπερασπιστές της ΕΕ και της αντιλαϊκής της πολιτικής, που τσακίζει και «ματώνει» το λαό.
Για όλους αυτούς, είναι ασυγχώρητο μια καλλιτέχνιδα καταξιωμένη και δημοφιλής, κυρίως στη νεολαία, να δηλώνει δημόσια τη συμπάθειά της στο ΚΚΕ και την πίστη της στην οργανωμένη πάλη, σε καιρούς που ο αντικομμουνισμός φουντώνει και χύνει δηλητήριο στις νεανικές κυρίως συνειδήσεις. Τους είναι αδιανόητο να ακούγεται από τέτοια χείλη λόγος καταγγελτικός για την ΕΕ, που πράγματι είναι δικτατορία για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των λαών και έχει για επίσημη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό.
Έπεσαν λοιπόν πάνω της να τη «φάνε», με ειρωνείες και απαράδεκτα σχόλια. Από τα προσφιλή τους «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» προσπάθησαν να «τσαλακώσουν» την εικόνα της και τη σχέση της με το κοινό, ειδικά το νεανικό. Επειδή δηλώνει ΚΚΕ! Επειδή δεν υποκλίνεται στον ευρωμονόδρομο! Επειδή μιλάει για οργανωμένη πάλη! Κι όλα αυτά με έναν ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, που αποκαλύπτει τις πραγματικές τους προθέσεις. Όμως, μάταια πασχίζουν...
Πληρωμένη απάντηση έδωσε και η ίδια η Νατάσσα Μποφίλιου με ανάρτησή της, που μεταξύ άλλων σημειώνει: «Πιστεύω στον προσωπικό, αλλά και στο συλλογικό αγώνα, στα όμορφα πράγματα, στη μουσική, στον έρωτα, στον άνθρωπο, στην επανάσταση. Πιστεύω στην οργανωμένη πάλη και θα στέκομαι μπροστά της προσοχή! (...) Προσπαθώ όλη μου τη ζωή να παραμείνω συνεπής στις αρχές και τις θέσεις μου. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ με πάθος. Εσείς μπορείτε, με τη σειρά σας, να συνεχίσετε να πετάτε λάσπη σε κάθε διαφορετική άποψη, με τη λύσσα και το βαθύ σεξισμό που συνηθίζετε, αλλά να είστε βέβαιοι πως δεν μπορείτε να λερώσετε ούτε την ψυχή, ούτε την τιμή μου».

Tί έρχεται να κάνει ο Ερντογκάν στην Αθήνα;

 

Είναι γνωστή στους αναγνώστες η απέχθεια που τρέφει αυτό το ιστολόγιο προς κάθε μορφή συνωμοσιολογίας. Gogito ergo sum θα πει σκέφτομαι άρα υπάρχω, μόνο που για να έχει νόημα η σκέψη πρέπει να είναι υγιής. Ως παλιός σκακιστής δε, δεν θα μπορούσα να μην υιοθετήσω την συμβουλή του μεγάλου κουβανού πρωταθλητή τού σκακιού Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, σύμφωνα με τον οποίο "όταν σε μια θέση δεν ξέρετε τι να παίξετε, παίξτε ό,τι σας υποδεικνύει η υγιής σκέψη". Έχοντας κατα νου, λοιπόν, ότι επ' ουδενί είναι δυνατόν να συμβαδίσουν συνωμοσιολογία και υγιής σκέψη, επιτρέψτε μου σήμερα να προσεγγίσω την επικείμενη επίσκεψη στην Αθήνα τού τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν.

Το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: τί έρχεται να κάνει ο Ερντογκάν στην Αθήνα; Την Ελλάδα την έχει ήδη επισκεφθεί εδώ και εφτάμισυ χρόνια, επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, για να πάρει μέρος στην ιδρυτική σύνοδο του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στις 15 Μαΐου 2010. Για όσους δεν θυμούνται λεπτομέρειες, να θυμίσω ότι τότε ο Ερντογκάν είχε υπογράψει στο Βιβλίο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, δηλώνοντας περιχαρώς ότι "αισθάνομαι μεγάλη τιμή που θα μπορέσω να γράψω το όνομά μου στο βιβλίο αυτό, να βάλω κι εγώ την υπογραφή μου σε έναν κόσμο ειρήνης". Τώρα τί έρχεται να κάνει; Να δει την Ακρόπολη, όπως έγραψαν κάποιες εφημερίδες;

Νίκος Κοτζιάς - Χέρμπερτ Ραίυμοντ ΜακΜάστερ (Ουάσινγκτον, 14/3/2017)

Κατ' αρχάς, πρέπει να θυμηθούμε ότι κατά το διήμερο 13-14 Μαρτίου 2017, ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έκανε ένα ταξίδι-αστραπή στις ΗΠΑ, προκειμένου να συναντηθεί όχι μόνο με τον ομόλογό του Ρεξ Τίλλερσον (αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογικό) αλλά και με τον επί κεφαλής του συμβουλίου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, τον αντιστράτηγο ε.α. Χέρμπερτ Ραίυμοντ ΜακΜάστερ. Σύμφωνα με το Βήμα, ο Νίκος Κοτζιάς "πετάχτηκε" ένα διημερο στις ΗΠΑ για να βολιδοσκοπήσει την κυβέρνηση Τραμπ. Αναρωτιέμαι τι είδους βολιδοσκόπηση μπορεί να κάνει κάποιος συζητώντας με τον επί κεφαλής τού συμβουλίου ασφαλείας. Ποιος βολιδοσκοπεί ποιον;

Φυσικά, θυμόμαστε όλοι το ταξίδι που έκανε τον Οκτώβριο στις ΗΠΑ ο έλληνας πρωθυπουργός, συνοδευόμενος πάντα από τον Νίκο Κοτζιά, ο οποίος έκανε τις δικές του επαφές όση ώρα ο Αλέξης Τσίπρας τα έλεγε με τον Ντόναλντ Τραμπ. Δεν ξέρω, όμως, πόσοι θυμόμαστε ότι πέντε μόλις ημέρες μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, ο έλληνας υπουργός εξωτερικών πετάχτηκε για ένα διήμερο (23-24/10/2017) στην Άγκυρα, για να συναντηθεί με τον ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου αλλά και με τον ίδιο τον Ερντογκάν. Όλως συμπτωματικώς δε, ο Κοτζιάς κουβαλούσε στις βαλίτσες του και μια πρόσκληση του έλληνα προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου προς τον Ερντογκάν για να επισκεφθεί την Αθήνα. Μεθαύριο, λοιπόν, ο τούρκος πρόεδρος καταφθάνει ως αποδεχόμενος την πρόσκληση Παυλόπουλου.

Κι ενώ αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο αυτής της επίσκεψης, πάμε να κάνουμε μερικές σκέψεις, προσέχοντας μην εκτραπούμε σε συνωμοσιολογία.

Το βασικό δεδομένο που πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι η διαρκής επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα ο Τραμπ. Η δημιουργία του χάσματος στις σχέσεις των δυο χωρών και η διαρκής διαστολή του έχει πολλές αιτίες και αφορμές: προκλητική συμπεριφορά των σωματοφυλάκων του Ερντογκάν στο έδαφος των ΗΠΑ, πολιτειακή στήριξη των κούρδων με πολεμικό υλικό, "πλάτες" της Τουρκίας σε φανατικούς ισλαμιστές, σύλληψη του ευνοούμενου της οικογένειας Ερντογκάν Ριζά Ζαράμπ μόλις πάτησε στις ΗΠΑ, αγορά των ρωσσικών S-400 εκ μέρους της Τουρκίας, άρνηση της Ουάσινγκτον να συλλάβει και να εκδώσει στην Άγκυρα τον Φετουλλάχ Γκιουλέν κλπ. Κερασάκι σε όλα αυτά στάθηκε η αποκάλυψη ότι ο -ήδη απομακρυνθείς- σύμβουλος ασφαλείας τού Τραμπ Μάικλ Φλυν είχε δωροδοκηθεί με 500.000 δολλάρια για να προωθεί στις ΗΠΑ τις τουρκικές θέσεις σε καίρια για την τουρκική πολιτική ζητήματα.

Επειδή, λοιπόν, αποτελεί συχνό φαινόμενο στην πολιτική οι μεν ηγέτες δυο χωρών να πουλάνε τσαμπουκά ο ένας στον άλλον για εσωτερική κατανάλωση ενώ οι διπλωματικές υπηρεσίες και των δυο ψάχνουν στο παρασκήνιο πεδίο εξομάλυνσης των σχέσεων, το σιστορικό πλαίσιο που προαναφέραμε, σε συνδυασμό με την ανακατωσούρα που προκαλεί η τουρκοπολιτειακή κόντρα, δικαιολογεί απόλυτα την γέννηση υποψιών ότι η Ελλάδα παίζει τον ρόλο τού μεσάζοντα στην επαναπροσέγγιση των ΗΠΑ με την Τουρκία.

Από την άλλη πάλι, τι μπορεί να κουβεντιάσει η ελληνική κυβέρνηση με τον Ερντογκάν; Για την "Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης" ή για την απόδοση των αρπαγμένων περιουσιών των ελληνικής καταγωγής κατοίκων τής Πόλης; Για την ανέγερση τζαμιών στην Ελλάδα ή για την αποκατάσταση των χριστιανικών εκκλησιών που οι τούρκοι έχουν μετατρέψει σε τζαμιά; Για την ΑΟΖ του Καστελλόρριζου ή για τις τουρκικές διεκδικήσεις επί ελληνικών νησιών ακόμη και στα νότια της Κρήτης; Για τους ψευτομουφτήδες της Θράκης ή για την σφραγισμένη σχολή της Χάλκης; Για την θεσμοθέτηση τουρκόφωνων σχολείων σε ελληνικό έδαφος ή για την απαγόρευση λειτουργίας ελληνόγλωσσων σχολείων στην Ίμβρο και την Τένεδο; Ή μήπως για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης;

Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν - Προκόπης Παυλόπουλος (Κωνσταντινούπολη, 22/5/2017)

Το μόνο που μπορεί να κουβεντιάσει η ελληνική κυβέρνηση με τον Ερντογκάν, είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εξουσία και στις δυο χώρες με την δημοκρατία. Εδώ, οι συμβουλές τού τούρκου προέδρου για το πώς πρέπει να γίνεται η εμπέδωση των δημοκρατικών διαδικασιών στους πολίτες μπορούν να θεωρηθούν από χέρι ανεκτίμητες. Οι χιλιάδες των πολιτικών του αντιπάλων που έχει στείλει στις φυλακές ο νεόκοπος σουλτάνος, αποτελούν εγγύηση για την αποτελεσματικότητά τους.

Ας σοβαρευτούμε πριν κλείσουμε. Τα μυαλά που κουμαντάρει ο θεοσεβούμενος δημοκράτης τούρκος πρόεδρος δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιοδοξία για αίσιο αποτέλεσμα σε ο,τιδήποτε κι αν συζητηθεί κατά την διάρκεια της παραμονής του στην χώρα μας. Βέβαια, όταν κάνω λόγο για "αίσιο αποτέλεσμα", εννοώ σε θέματα που αφορούν τις δυο χώρες μας. Για θέματα που αφορούν και τις ΗΠΑ... αυτό είναι άλλο θέμα.

Γιατί εκτοξεύεται το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις;!

        

Σε δημοσκόπηση που ήρθε σήμερα στο φως της δημοσιότητας το ΠΑΣΟΚ, που τώρα δεν λέγεται ΠΑΣΟΚ αλλά λέγεται «Κίνημα Αλλαγής», εκτοξεύεται στο 18%! Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ είναι πραγματικά εντυπωσιακή και προκαλεί την έκπληξη όσων δεν ασχολούνται με τα του ΠΑΣΟΚ! Τι είναι αυτό που δίνει τέτοια δυναμική στο ΠΑΣΟΚ;! Μην είναι η αλλαγή ονόματος;! Μην είναι η ψηφοφορία για την εκλογή αρχηγού του νέου σχήματος;! Μην είναι τα νέα πρόσωπα που συμμετέχουν ή στηρίζουν το νέο σχήμα όπως η Φώφη Γεννηματά, ο Κώστας Λαλιώτης, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο Στέφανος Μάνος;! Μην είναι οι κάμποι;! Μην είναι τα βουνά;! Όχι δεν είναι όλα αυτά!

Το ΠΑΣΟΚ απέκτησε τέτοια δυναμική και εκτοξεύτηκε στο 18% γιατί ξεφορτώθηκε ένα μεγάλο βαρίδιο! Το ξεφόρτωμα αυτού του βαριδίου έπεισε τον λαό να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ και να το οδηγήσει δημοσκοπικά στο 18%! Το ΠΑΣΟΚ ξεφορτώθηκε το βαρίδιο του παλιού του ΑΦΜ το οποίο ήταν φορτωμένο με 190 εκατομμύρια ευρώ τα οποία το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει ως δάνεια, χώρια τα υπόλοιπα που χρωστάει σε λογαριασμούς! Αυτό το παλιό ΑΦΜ ήταν που βάρυνε το ΠΑΣΟΚ και δεν το άφηνε να εκτοξευτεί! Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε όνομα και πήρε καινούριο ΑΦΜ το οποίο δεν βαρύνεται με δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ! Το ΠΑΣΟΚ χωρίς το βάρος του παλιού ΑΦΜ εκτοξεύτηκε στους ουρανούς και πηγαίνει να καταλάβει την κυβέρνηση! Τα βάρη των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ δεν βαραίνουν πλέον το ΠΑΣΟΚ! Αυτά θα τα πληρώσει το κορόιδο ο Ελληνικός λαός μαζί με τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα υπόλοιπα κλεμμένα!

Ζήτω το Νέο ΠΑΣΟΚ το άσπιλο κι αμόλυντο! Εμπρός με το ΠΑΣΟΚ με το νέο ΑΦΜ χωρίς τα βάρη των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα και τον κόσμο! Εμπρός να αποδείξουμε ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο και επίσης να αποδείξουμε ότι υπάρχει ακόμα έδαφος για να κοροϊδέψουμε ένα τμήμα του Ελληνικού λαού αφού το τραβάει ο οργανισμός του!

Μαυρομάτης

Γιατί απέσυραν οι Συριζαίοι την τροπολογία για το χτύπημα της απεργίας;!

        

Επειδή άρχισαν οι διαδώσεις ότι οι Συριζαίοι φοβήθηκαν τις αντιδράσεις, επειδή επίσης άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες ότι υπήρχαν αντιρρήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός δεν θα πρέπει να επαναπαυθεί αλλά θα πρέπει σήμερα να κατέβει μαζικά στους δρόμους μαζί με τις ταξικές δυνάμεις στα συλλαλητήρια ενάντια στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος! Οι απατεώνες οι Συριζαίοι θα ξαναφέρουν στη Βουλή την τροπολογία και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό γι’ αυτό, άλλωστε αυτό συμφώνησαν με τους «θεσμούς» κι έτσι έκλεισε αστραπιαία η τρίτη αξιολόγηση! Αυτοί που παριστάνουν ότι αντιδρούν είναι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου!

Οι Συριζαίοι είναι αδίστακτοι και δεν πρόκειται να σταματήσουν πουθενά εάν δεν τους σταματήσει ο λαός! Ο μόνος λόγος που απέσυραν την τροπολογία για το χτύπημα της απεργίας ήταν η επίσκεψη Ερντογάν κατά την οποία δεν θέλουν τον λαό στους δρόμους και πολύ περισσότερο δεν θέλουν συγκρούσεις! Αφού πάρει δρόμο ο εγκληματίας Ερντογάν που έρχεται ως επίσημος προσκεκλημένος του Παυλόπουλου και του Τσίπρα, Παυλόπουλος, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Καμμένος, Γεννηματά, Θεοδωράκης, Λεβέντης, Μιχαλολιάκος θα ορμήσουν να τσακίσουν το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία!

Όλοι στους δρόμους! Καμία επανάπαυση, καμία ολιγωρία!

Τάκης Φ.

Μια αληθινή ιστορία που συγκινεί

Το έργο του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά τη Βάρκιζα», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, που απέσπασε τρία βραβεία στα 36α Κορφιάτικα Βραβεία: «Α' Γυναικείου Ρόλου» για την Θεοδώρα Σιάρκου, «Συγγραφής Θεατρικού Εργου» για τον Μυρώδη Αδαμίδη και «Καλύτερης Θεατρικής Παράστασης σε μικρό θέατρο», παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά μέχρι τις 13 Γενάρη, στο θέατρο «Αλκμήνη» (Αλκμήνης 8, Γκάζι).

Με ρεαλιστική, λιτή γραφή, ο συγγραφέας αντλώντας υλικό από μια πραγματική ιστορία - μία από τις πολλές συγκλονιστικές καταστάσεις που βίωσε ο λαός μας - αλλά και στηριγμένος σε ντοκουμέντα, πλάθει ένα συγκινητικό, ανθρώπινο και ταυτόχρονα πολιτικό δράμα. Ο Μυρώδης Αδαμίδης, πειθαρχώντας στο μέτρο του κοινωνικού ρεαλισμού, αποτυπώνει «εικόνες» της πρόσφατης Ιστορίας μας, κλιμακώνοντας το ανθρώπινο δράμα, αλλά και την πολιτική καταγγελία του. Η κλιμάκωση της δράσης είναι σχεδιασμένη προσεκτικά, κρατώντας σε εγρήγορση το ενδιαφέρον του θεατή. Ενα έργο στην κόψη του ξυραφιού, με ανατροπές και κορύφωση και με πρόσωπα - χαρακτήρες θεατρικά στέρεα.
Σ' ένα μικρό λαϊκό σπίτι, λίγο πριν ξεσπάσει και επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος, μια μάνα - χήρα (ο άντρας της ΕΛΑΣίτης, σκοτώθηκε στη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβρη του '44) βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των δύο γιων της. Ταυτόχρονα, εισάγει τον θεατή και στο ζοφερό κλίμα της εποχής, όταν η κατάσταση για το λαό, που με τα όπλα είχε απελευθερώσει την πατρίδα από τους ναζί κατακτητές, έχει γίνει ήδη αφόρητη. Δεκάδες συμμορίες, πρώην συνεργάτες των Γερμανών, με την απόλυτη στήριξη της αστικής τάξης και των Αγγλων συμμάχων της, καταφεύγουν σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, στα μέλη του ΚΚΕ.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η σύγκρουση των δύο αδερφών αντανακλά τη διαπάλη που υπάρχει συνολικά στην κοινωνία. Και το έργο δεν την καταγράφει απλά, δεν την αναπαριστά κρατώντας ίσες αποστάσεις, αλλά με την εξέλιξη της ιστορίας, το ξεδίπλωμα των ηρώων παίρνει σαφή θέση. Φωτίζει ίσως με τον πιο τραγικό τρόπο, αυτόν της σύγκρουσης δύο αδερφών και τη θέση που πρέπει να πάρει η μάνα, καθώς, όπως της λέει η κόρη, «η ουδετερότητα είναι συνενοχή».
Απ' όλο το έργο αναδεικνύεται η υπεροχή των αγωνιστών της Αντίστασης, που οδηγούνται να πάρουν τα όπλα και πάλι. Και αυτή είναι ίσως η σημαντικότερη αρετή του έργου, σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο. Αναφέρεται σε μια ιστορική περίοδο, που δεν «αγγίζεται» εύκολα δραματουργικά, και όποιος το έχει επιχειρήσει, τις πιο πολλές φορές εξαντλείται σε κενές διακηρύξεις των ίσων αποστάσεων και του άδικου του «αλληλοσπαραγμού». Η παράσταση αυτή ειδικά έναν νέο άνθρωπο μπορεί να τον βοηθήσει να προσεγγίσει πλευρές της κοντινής μας Ιστορίας, να τον παρακινήσει να ψάξει πιο βαθιά.
Η σε βάθος μελετημένη σκηνοθετική «ανάγνωση», η εμπνευσμένη καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου ώθησε στο να λάμψει η τρομακτικά επίκαιρη αλήθεια. Η σκηνοθετική πρότασή του επέλεξε το δυσκολότερο ερμηνευτικό δρόμο, της αφαίρεσης, της οπτικής λιτότητας, της ανεπιτήδευτης ρεαλιστικής αλήθειας, του καθάριου από συγκινησιοθηρικά υποκριτικά τερτίπια, ακέραιου, φυσικά, ανθρώπινα εκφερόμενου λόγου.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών συνολικά υπηρετούν απόλυτα το έργο. Η Θεοδώρα Σιάρκου πλάθει μια Μάνα σπαρακτική, που συμπυκνώνει το ψυχικό άλγος όλων των μανάδων της Γης. Ακόμη και μέσα από τα επιχειρήματα που αναπαράγει, ο θεατής μπορεί πολύ εύκολα να κάνει αναγωγές με σημερινά επιχειρήματα που ακούει καθημερινά. Κάθε λέξη, κάθε κραυγή οδύνης, πένθους και οργής, κάθε σπασμός του προσώπου και του κορμιού της συμπυκνώνει την κραυγή των μανάδων κατά του πολέμου, από τη μια, αλλά και την κραυγή της να περισώσει ό,τι της απέμεινε, έστω κι αν αυτό την οδηγήσει στη λάθος απόφαση. Η ερμηνεία της Θεοδώρας Σιάρκου, με απελευθερωμένα όλα τα υποκριτικά της μέσα, με τη σκηνική ευφυΐα της, την αμεσότητα και φυσικότητα, αλλά και με την πηγαία συναισθηματική αλήθεια της, προκαλεί συγκίνηση.
Με βαθιά τρυφερότητα και δυναμική εκφραστικότητα, η Τσαμπίκα Φεσάκη αντιμετώπισε την ηρωίδα (μικρή κόρη) ως διαχρονικό σύμβολο της ασυμβίβαστης, ηθικής, αυτοθυσιαστικής νεανικής ορμής και αντίστασης. Αλήθεια, νεανικό σφρίγος και δραματικό μέτρο έχει και η ερμηνεία της Ειρήνης Πολυδώρου. Ο Μάνος Κωστής, με ρεαλιστική δύναμη, με ασκημένα υποκριτικά μέσα, ερμηνεύει τον γιο που υπηρετεί στον Εθνικό Στρατό. Ο Σάββας Πογιατζής, με ρεαλιστική απλότητα και δραματική αλήθεια, καταθέτει το σύμβολο του αγνού επαναστάτη. Με τα πληθωρικά, αλλά και ελεγχόμενα εκφραστικά του μέσα, ο Κωστής Σαββιδάκης ερμηνεύει εξαιρετικά τον σιχαμερό, σατανικό Χίτη.
Μερίδιο στην επιτυχία της παράστασης δίκαια καταλαμβάνουν η εξαιρετική μουσική του Τάσου Σωτηράκη και τα λιτά σκηνικά του Ευθύμη Τζώρα, αλλά και οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση.
Παραστάσεις κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30. Τηλέφωνα κρατήσεων και πληροφορίες: 210.3428.650 και 697.8603.947.

Α.

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι και οι ελέφαντες

«Σας αποστέλλουμε αντίγραφο της υποβληθείσας ένστασης από την Υπηρεσία μας στο Κτηματολογικό Γραφείο Ψυχικού Αττικής για ενημέρωσή σας. Προβάλλουμε ίδιο δικαίωμα κυριότητας, καθώς πρόκειται για δάση, δασικές εν γένει και χορτολιβαδικές εκτάσεις, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν σε σχέδιο πόλης και ενώ απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα, δεν έπαψαν να είναι δημόσια κτήματα, εφόσον δεν έχουν αναγνωριστεί ως ιδιωτικές». 

Τα παραπάνω αναγράφονται σε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες «ραβασάκια» (υπολογίζονται σε πάνω από 20.000 μόνο στην περιοχή της Αττικής) που έχουν λάβει από τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, τις τελευταίες εβδομάδες έκπληκτοι πολίτες, κατά κύριο λόγο ιδιοκτήτες διαμερισμάτων σε περιοχές όπως το Ψυχικό, το Γαλάτσι, η Νέα Ιωνία, το Ν. Ηράκλειο και το Περιστέρι.

Πρόκειται για ένα μαζικό κύμα διεκδίκησης ιδιωτικών περιουσιών από την πλευρά του Δημοσίου, που προέρχεται από τη Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας και Κοινωφελών Περιουσιών της παραπάνω υπηρεσίας, στο πλαίσιο της διαδικασίας κτηματογράφησης. Συνολικά, εκτιμάται ότι έχουν αποσταλεί πάνω από 20.000 ειδοποιητήρια τους τελευταίους μήνες σε σειρά δήμων της Αττικής. (...)

Το παραπάνω απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή (*) αποτελεί άμεση απάντηση σε όλους του προπαγανδιστές της κακιάς ώρας, οι οποίοι επιμένουν ότι οι δανειστές θα υποχρεωθούν να συμφωνήσουν με το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους μας, επειδή τάχατες η αξία της δημόσιας περιουσίας έχει μειωθεί κατά 70%-80% λόγω της κρίσης. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αυτό το επιχείρημα ακούστηκε εξαιρετικά λογικό. Φαίνεται, όμως, πως άλλα λέει η λογική και άλλα έχουν κατά νου τόσο οι δανειστές όσο και η κυβέρνηση.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας έχει στείλει το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον 20.000 ειδοποιητήρια σε ιδιοκτήτες ακινήτων σε όλη την Αττική, με τα οποία τους ενημερώνει ότι το δημόσιο διεκδικεί την περιουσία του. Ποιά περιουσία του όμως;

Πριν κάμποσο καιρό γέλασε το πανελλήνιο όταν εμφανίστηκε ένας ναός από την Λαμία για να δικεδικήσει ένα τεράστιο κομμάτι τού Λεκανοπεδίου, στο οποίο περιλαμβάνεται πάνω από την μισή Πετρούπολη. Ως πειστήριο ιδιοκτησίας, ο ναός παρουσίασε κάποια σουλτανικά φιρμάνια και κάποια βυζαντινά χρυσόβουλα. Σήμερα, το κράτος διεκδικεί κυριαρχία επί εδαφών για τα οποία δεν υπάρχει κανένας τίτλος.

Η ιστορία ξεκίνησε από το γεγονός ότι οι κρατικές υπηρεσίες είναι αδύνατο να συνεννοηθούν. Βάσει νόμου, όλες οι περιοχές που μπήκαν σε σχέδιο πόλεως πριν το 1975 θεωρούνται δημόσιες επειδή δεν έχουν εκδοθεί γι' αυτές πράξεις αποχαρακτηρισμού τους ως δασικών. Όμως, μέχρι την ψήφιση του συντάγματος του 1975, οι δήμοι δεν ήσαν υποχρεωμένοι να ζητούν γνωμοδοτήσεις και εγκρίσεις από τα κατά τόπους δασαρχεία για τις περιοχές που έβαζαν στο σχέδιο πόλης. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκτάσεις που εδώ και έναν αιώνα έχουν χτιστεί καθ' οιονδήποτε τρόπο, να εμφανίζονται ακόμη στους πίνακες των δασαρχείων ως... δασικές!

Σήμερα, λοιπόν, καθώς έχει αρχίσει να τρέχει το πρόγραμμα κτηματογράφησης της δημόσιας περιουσίας, τα δασαρχεία είναι υποχρεωμένα να στείλουν στην Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας λίστα με τις περιοχές που κατά την κρίση τους ήσαν δασικές ή ακόμη και χορτολιβαδικές κατά το παρελθόν. Σύμφωνα με τον νόμο, αυτές οι περιοχές ανήκουν στο κράτος επειδή δεν υπάρχουν πράξεις αποχαρακτηρισμού τους.

Κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός. Το ίδιο το κράτος παραδέχεται (όπως φαίνεται και στα ειδοποιητήρια που στέλνει) ότι αυτές οι εκτάσεις όχι απλώς δεν είναι πλέον δάσει αλλά "απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα", χωρίς όμως να αναφέρει πότε απολέσθηκε αυτός ο χαρακτήρας. Ταυτόχρονα, δέχεται ότι αυτά τα "τέως δάση" έχουν ενταχθεί σε σχέδιο πόλεως, άρα κάποια κρατική υπηρεσία έβαλε βούλες και υπογραφές με τις οποίες οι εν λόγω εκτάσεις πέρασαν στον έλεγχο των δήμων, γεγονός που από μόνο του πιστοποιεί ότι η κεντρική διοίκηση τις αποχαρακτηριζει έστω και έμμεσα, καθώς αποδέχεται ότι έπαψαν πλέον να είναι δασικές. Στην συνέχεια, οι δήμοι και οι πολεοδομικές τους υπηρεσίες τις οικοπεδοποίησαν, εξέδωσαν οικοδομικές άδειες και ενέκριναν μεταβιβάσεις, οι οποίες κοινοποιήθηκαν στα υποθηκοφυλακεία όλης της χώρας. Άραγε, όλο αυτό το κύκλωμα των υπηρεσιών του δημοσίου εξυπηρετούσε καταπάτηση κρατικής περιουσίας;

Πάμε παρακάτω. Μιας και η αναζήτηση κρατικής περιουσίας γυρνάει μέχρι και 150 χρόνια πίσω, όλες αυτές οι διεκδικούμενες από το κράτος περιοχές έχουν μεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί με πωλητήρια, με διαθήκες, με κληρονομητήρια, με παρακαταθήκες κλπ, δηλαδή με έγγραφα συνταγμένα από συμβολαιογράφους και ελεγμένα από δικηγόρους, υποθηκοφύλακες, εφοριακούς κλπ. Μήπως όλοι αυτοί παρανομούσαν επί ενάμισυ αιώνα;

Και κάτι ακόμη. Ευτυχώς, ο νομοθέτης έχει προβλέψει την έννοια του "συγγνωστού", δηλαδή του άξιου για συγχώρηση. Και την έχει προβλέψει για περιπτώσεις όπου κάποιος παραβιάζει κάποια διάταξη του νόμου ή προκαλεί κάποιο κακό ενώ, κατά βάθος, δεν έχει καμμία πρόθεση να παρανομήσει ή να προκαλέσει βλάβη. Θα ήθελα να ήξερα πώς σκέφτηκε η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας να αντιμετωπίσει την "συγγνωστή πλάνη" κάποιου, ο οποίος αγόρασε κάπου ένα οικόπεδο, χωρίς να υποψιαστεί ότι πριν ενάμισυ αιώνα ήταν πάνω του χτισμένο το μικρό σπίτι στο λιβάδι...

Η ουσία είναι ότι, στην πραγματικότητα και κατά την εκτίμηση τόσο την δική μου όσο και αρκετών νομικών, καμμιά περιουσία δεν κινδυνεύει. Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωση να κερδίσει το δημόσιο οποιαδήποτε τέτοια υπόθεση φτάσει στην κρίση της δικαιοσύνης. Απλώς, οι αγκυλώσεις ενός κρατικού μηχανισμού, οι υπηρέτες του οποίου τελούν υπό τον διαρκή εκφοβισμό να κατηγορηθούν για απιστία, θα αναγκάσει χιλιάδες φουκαράδες να μπλέξουν με τα δικαστήρια και να φορτωθούν με δικαστικά έξοδα προκειμένου να αποδείξουν όχι απλώς ότι δεν είναι ελέφαντες αλλά ότι χτίζοντας το σπίτι τους δεν πέταξαν κάποιους ελέφαντες στον δρόμο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος κοινός υπουργικός νους και βάλει κάπου μια υπογραφή που θα σημάνει το τέλος αυτής της ταλαιπωρίας.

Βεβαίως, όλα αυτά θα συνέβαιναν σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τους πολίτες της. Όμως, σε μια πολιτεία που λειτουργεί υπό την πίεση και τις επιταγές μιας δράκας δανειστών, δεν μπορεί κανείς να μη σκέφτεται ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία δεν βρίσκεται μια προσπάθεια περαιτέρω απομύζησης των πολιτών μέσω μιας προκλητικής διαδικασίας δήμευσης των περιουσιών τους με τρόπο που θα ζήλευε οποιοσδήποτε σουλτάνος...

Κλείνοντας, ας σημειώσω κάτι τελευταίο. Κρίνω περιττό να διευκρινήσω ότι το ιστολόγιο δεν επιχειρεί να υποστηρίξει τους δόλιους καταπατητές της δημόσιας γης. Ποτέ δεν το έκανε και ποτέ δεν θα το κάνει. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η δολιότητα ξεπερνάει κάθε όριο, χτίζοντας σπίτια ακόμη και στην Μακρόνησο, απ' όπου προέρχονται οι φωτογραφίες του κειμένου.


-----------------------------------
(*) Νίκος Ρουσάνογλου, "Υπό «δημόσιο» κλοιό χιλιάδες κατοικίες", Καθημερινή, 12/11/2017