Βαγέκας: “Στη γειτονιά μας δεν έχει θέση ο φασισμός και οι χρήσιμοι ηλίθιοί του!”

 

Πριν από μερικές βδομάδες, το ακροδεξιό Vox έστησε μια προκλητική προκλητική φιέστα στο Βαγέκας, ένα από τα παραδοσιακά εργατικά προάστια της Μαδρίτης, με τις πλάτες της αστυνομίας, που έπαιζε ρόλο σεκιούριτι για τους φασίστες.

Η ηγεσία του Vox συνέχισε την πρόκληση, χρησιμοποιώντας μάλιστα την ομάδα της Ράγιο Βαγεκάνο, με τις πλάτες της ανεκδιήγητης διοίκησης του προέδρου Ραούλ Μαρτίν Πρέσα, που έχει αποδείξει αρκετές φορές ότι δε σέβεται τις αξίες και την αντιφασιστική παράδοση του συλλόγου -πχ με την περίπτωση του Ουκρανού φασίστα Ζοζούλια.

Ο πρόεδρος του Vox Σαντιάγο Αμπασκάλ και ο υποψήφιός του για την κοινότητα της Μαδρίτης Ροθίο Μοναστέριο ζήτησαν από τη διοίκηση της ομάδας να παρευρεθούν σε κάποιον αγώνα της, στο άδειο -λόγω περιορισμών για τον κορονοϊό- στάδιο Βαγέκας. Έδρασαν δηλαδή εκ του ασφαλούς, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να αποτολμήσουν κάτι τέτοιο με γεμάτες κερκίδες και τους Bucaneros στο γήπεδο.

Ο Μαρτίν Πρέσα μάλιστα έπαιξε προκλητικά το χαρτί της… πολυσυλλεκτικότητας και της ανεκτικότητας της Ράγιο Βαγεκάνο, λέγοντας πως είναι ένας σύλλογος ανοιχτός σε όλους. Και για να μη μείνει καμία αμφιβολία προς τα πού κάνει το άνοιγμα, διευκρίνισε πως ήταν αναγκαίο να… “καθαρίσει την εικόνα της γειτονιάς” από τα πρόσφατα γεγονότα και τη διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη φιέστα του Vox, από… “κάποιους λίγους” -όπως λέει ο Πρέσα- που “δεν εκπροσωπούν τον σύλλογο ούτε τη γειτονιά”.

Ο πρόεδρος έλαβε πληρωμένη απάντηση από τους οπαδούς της Ράγιο που λένε ότι στο Βαγέκας δεν υπάρχει χώρος για τον φασισμό και τους χρήσιμους ηλίθιους -όπως αυτός. Λένε πως ο Πρέσα προκαλεί αηδία, ότι χρησιμοποίησε το στάδιο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ακροδεξιάς και ότι ξεπέρασε κάθε όριο στον δρόμο προς την ηθική μιζέρια και μάλιστα δια χειρός φασισμού.

Ίσως παραείσαι ηλίθιος -δεν το ξέρουμε- για να καταλάβεις πως γίνεσαι όργανο στην προσπάθειά τους να κάνουν θόρυβο.

Σημειώνουν μεταξύ άλλων και συμπληρώνουν πως η μόνη παρηγοριά για τους οπαδούς είναι πως ξέρουν ότι είναι μια μέρα πιο κοντά στο να τον δουν μακριά από τη γειτονιά, τον σύλλογο και την ιστορία του.

Ουκρανία...

 

-Τι έγινε, λοιπόν, στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Ενώ όλα ήταν έτοιμα για μια καλή προβοκάτσια κατά της Μόσχας, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν! Πώς έγινε αυτό; Οι διεθνείς δημαγωγοί απλά σημειώνουν την «αποκλιμάκωση», χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις.

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που, ο καθένας απ’ την μεριά του, έπαιξαν τον ρόλο τους. Ο ένας λέγεται «σύμμαχοι» που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να έχει στην ουκρανική προβοκάτσια. Ένας βασικός απ’ αυτούς είναι η Άγκυρα, σε σχέση με την οποία οι ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μάλλον παρά η οποιαδήποτε συνεκτική λογική επιβάλλουν μια στάση «μαστιγίου και καρώτου». Υποτίθεται ότι το τουρκικό καθεστώς έχει καλές σχέσεις με το ουκρανικό και, επιπλέον, από καιρού σε καιρό θυμάται ότι είναι «προστάσης» των τατάρων της Κριμέας… Ε, λοιπόν, σ’ όλο αυτό το διάστημα της «κρίσης», όχι μόνο ο Erdogan «συμβούλεψε» τον κωμικό Zelesky να μην τραβάει το σκοινί («η ειρήνη πάνω απ’ όλα!») αλλά επιπλέον, ενώ η κριμαϊκή χερσόνησος ήταν βασικός στόχος της προβοκάτσιας, δεν είπε ούτε μισή κουβέντα για τους τάταρους που (υποτίθεται) υποφέρουν εκεί! Προσεκτική και δηλωτική σιωπή, γεμάτη νόημα…

Ένας άλλος παράγοντας που αποσιωπάται είναι ο ουκρανικός στρατός. Είναι ίσως ο σημαντικότερος. Η συμμετοχή του στην προβοκάτσια (έτσι ώστε, κάποια στιγμή, να αναγκαστεί η Μόσχα να εισβάλει είτε στο Donbass είτε και αλλού στην ουκρανική επικράτεια) ήταν / είναι κρίσιμης σημασίας – και ο Zelesky είναι το αφεντικό του, έτσι δεν είναι;

-Ποιος ξέρει; Το λογικό είναι ότι οι ουκρανοί αρχικαραβανάδες δεν πρέπει να έχουν καούρα να αντιμετωπίσουν τους ρώσους και να συντριβούν.

Ζήτημα επιβίωσης, και όχι μόνο φυσικής. Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, στις 17 Απρίλη, ο επικεφαλής του ουκρανικού στρατού στρατηγός Ruslan Khomchak απηύθυνε (μέσω facebook…😊) «ανοικτή έκκληση» στις πολιτικές αρχές να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά:

…Ζητάω απ’ τις κρατικές και τις τοπικές αρχές αποχή απ’ την διασπορά πανικού στην κοινωνία … και απ’ την δημιουργία στρατιωτικοποιημένων σχηματισμών που δεν προβλέπονται απ’ το νόμο…

Αυτοί οι τελευταίοι είναι το ουκρανικό φασισταριό που θα έπαιζε τον ρόλο της προβοκατόρικης εμπροσθοφυλακής, όπως ξέρει και όπως πληρώνεται να κάνει… Συνεπώς η «έκκληση» του ουκρανού αρχικαραβανά, ανάμεσα και πίσω απ’ τα λεγόμενά της, είχε μια σαφή προειδοποίηση: δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε σ’ αυτό το παιχνίδι!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, έχοντας σίγουρο μόνο το ουκρανικό φασισταριό, τι θα μπορούσε να κάνει το Joνυσταλεάν εκτός απ’ το να αναδιπλωθεί; Για πάντα; Όχι βέβαια!!! Όμως οι τωρινοί συσχετισμοί, που διαμορφώθηκαν με στέρεο τρόπο την τελευταία πενταετία, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για proxies, παρότι τέτοιοι υπάρχουν πάντα.

Κάτι άλλο πρέπει να εφευρεθεί…

Πηγή: Sarajevo

H απεργία στις 6 Μάη να είναι ισχυρή απάντηση!

Αν πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα του υπουργού Εργασίας, από την επομένη της ψήφισης του νομοσχεδίου ο κάθε εργαζόμενος θα πηγαίνει στον εργοδότη του και θα του επιβάλλει το ωράριο που επιθυμεί. Θα μπορεί να ρυθμίσει τον χρόνο του, όπως του αρέσει, να δουλεύει τέσσερις μέρες τη βδομάδα, να συγκεντρώνει μέρες για να πάει περισσότερες μέρες διακοπές το καλοκαίρι ή ακόμα και να μαζέψει τις ελιές του. Τι άθλια προπαγάνδα! Οι άνθρωποι πρέπει να πάρουν μάστερ στη διαστρέβλωση. Γελάει ο κάθε πικραμένος!

* * *

Αυτά που συμβαίνουν ήδη στους χώρους δουλειάς, με την ασυδοσία της εργοδοσίας, με τα δωδεκάωρα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα ωράρια - λάστιχο, τις συμβάσεις δύο τριών μηνών, ακόμα και ημέρας, που επαναλαμβάνονται για χρόνια, η κυβέρνηση έρχεται να τα νομιμοποιήσει και να τα διευρύνει στο σύνολο της παραγωγής. Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο για την ευελιξία στην αγορά εργασίας θεωρείται ότι δεν δίνει την πλήρη ελευθερία στον εργοδότη, για να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την εργάσιμη μέρα, χωρίς πληρωμή της επιπλέον απασχόλησης, δηλαδή μιλάμε για τη μέγιστη εκμετάλλευση, την απόλυτη υφαρπαγή της υπεραξίας που παράγει ο εργαζόμενος. Ξεζούμισμα στην κυριολεξία.

Οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που επικαλείται ο υπουργός είναι η στρατηγική της ΕΕ, η επιλογή των αστικών δυνάμεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Είναι πολιτική την οποία ακολουθούν τόσο νεοφιλελεύθερες, όσο και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν κυβέρνηση θωράκισε παραπέρα την ευελιξία, με τη διατήρηση του νόμου για τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, αλλά και την κύρωση της 10ωρης εργασίας μέσα από διαπραγμάτευση συλλογικών οργάνων, ενώ τώρα η ΝΔ προχωρά ένα βήμα παραπέρα, όπου μπορεί να γίνεται η διευθέτηση μέσα από ατομική διαπραγμάτευση εργοδότη - εργαζόμενου. Οι κατευθύνσεις ορίζουν ευελιξία που μπορεί να φτάσει και τις 13 ώρες δουλειά τη μέρα. Εδώ συγκρούεται η κοινή λογική με τον παραλογισμό του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

* * *

Σήμερα, με τη συνεχή, ταχύτατη ανάπτυξη της τεχνολογίας, την εφαρμογή στην παραγωγή ρομποτικών συστημάτων, είναι ανάγκη να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος χωρίς μείωση μισθών και δικαιωμάτων. Να υπάρξει ριζική επαναφορά του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, να σταματήσουν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι κλαδικές συμβάσεις και η υποχρεωτικότητά τους στο σύνολο του κλάδου.

Η προώθηση της πλήρους απορρύθμισης, η κατάργηση του 8ωρου είναι για την εργατική τάξη αιτία πολέμου. Το σύνθημα των εργατών του Σικάγο «8 ώρες εργασία, 8 ώρες ξεκούραση και 8 για ό,τι θέλουμε» είναι πάντα επίκαιρο. Τι ελεύθερο χρόνο μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος με τηλεργασία; Οταν είναι εκτεθειμένη στον εργοδότη του ακόμα και η προσωπική του ζωή. Τι ελεύθερο χρόνο μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος που δεν θα ξέρει τι ώρα θα σχολάσει; Ο ελεύθερος χρόνος του εργαζόμενου θα γίνει ιδιοκτησία του εργοδότη και θα παραχωρείται με διευθυντικό δικαίωμα. Είναι αποδεδειγμένο ότι η εργατική δύναμη δεν αναπληρώνεται επαρκώς, αν δεν είναι ρυθμισμένη η εργάσιμη μέρα, η απορρύθμιση έχει παθολογικές και ψυχολογικές συνέπειες για τον εργαζόμενο.

* * *

Ολη αυτή η επίθεση συνοδεύεται και με το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Τα επιπρόσθετα εμπόδια στην επαφή των συνδικάτων με τα μέλη τους, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, η ηλεκτρονική ψηφοφορία για την κήρυξη απεργίας από το σύνολο των εργαζομένων, θα οδηγήσει σε μεθόδους όπως αυτές που εξελίχθηκαν στην «Αmazon» στην Αμερική, όπου η εργοδοσία πλήρωσε αδρά προπαγανδιστές για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι δεν χρειάζονται Συνδικάτο, ενώ ψήφισαν ηλεκτρονικά, κάτω από την πίεση και την επίβλεψη της εργοδοσίας.

Είναι εξοργιστικό, αυτοί που έχουν ορίσει τις ενώσεις προσώπων, να διαπραγματεύονται τις επιχειρησιακές συμβάσεις, δηλαδή 5 προϊστάμενοι να καθορίζουν την τύχη του συνόλου των εργαζομένων, να απαιτούν το σύνολο των εργαζομένων να «συμμετέχει» στην ψήφιση της απεργίας. Τέτοιες μέθοδοι είναι αδιανόητο να γίνουν αποδεκτές από το οργανωμένο κίνημα, όμως είναι γεγονός ότι θα φέρουν επιπρόσθετες δυσκολίες στην πάλη για την οργάνωση, για τη διεκδίκηση βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η απεργία στις 6 Μάη πρέπει να είναι μια ισχυρή απάντηση ότι το νομοσχέδιο πρέπει να πάει στον κάλαθο των «αχρήστων», μαζί και η πολιτική που φέρνει τέτοια τερατουργήματα, υπηρετώντας τον στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε δούλους του 21ου αιώνα.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «iEidiseis.gr»)

Βάλσαμος ΣΥΡΙΓΟΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

«Παροχές» και ανάγκες

«Στήριξη των νέων»: Μια τέτοια, κάλπικη διάσταση επιχειρεί να δώσει η κυβέρνηση στο σχεδιασμό «συμμετοχής» της νέας γενιάς στην «επανεκκίνηση» της καπιταλιστικής οικονομίας. Και μπορεί να είναι η νεολαία εκείνη που κατά κύριο λόγο θα φορτωθεί την κλιμάκωση της βαρβαρότητας για να γίνει «πιο ανταγωνιστική», για να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, όμως η κυβέρνηση θέτει σε εφαρμογή και το «χρύσωμα» του χαπιού...

Σύμφωνα με κυβερνητικές διαρροές, στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης η κυβέρνηση ετοιμάζει μέτρα «ενίσχυσης» της νεολαίας, που περιλαμβάνουν επιδοτήσεις «εισιτηρίων για παρακολούθηση πολιτιστικών δράσεων» και για «πρόσβαση στον τουρισμό», voucher για αγορά ηλεκτρονικών υπολογιστών, προγράμματα κατάρτισης με έμφαση στις ψηφιακές δεξιότητες, επιδότηση εισφορών (προς την εργοδοσία προφανώς) και «πιστοποίηση δεξιοτήτων» σε στρατευμένους.

Και μόνο που όλα τα παραπάνω συνδέονται με τους στόχους «ανθεκτικότητας» της καπιταλιστικής οικονομίας, γίνεται σαφές ότι οι όποιες παροχές θα απέχουν χιλιόμετρα από την ικανοποίηση των πραγματικών σύγχρονων αναγκών της νεολαίας. Των αναγκών, που προκύπτουν από την ίδια την κοινωνική εξέλιξη, για απρόσκοπτη πρόσβαση στον Πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία, στον αθλητισμό και την ψυχαγωγία, ή για την κατοχύρωση των διακοπών ως δικαιώματος για όλους. Πολύ περισσότερο, για σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα, για δωρεάν σπουδές σε σύγχρονα πανεπιστήμια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για ψίχουλα τη στιγμή που οι ανάγκες της νέας γενιάς διευρύνονται. Οι «υποσχετικές» της κυβέρνησης, που παρουσιάζονται μάλιστα ως μέτρα ανάσχεσης της νεανικής αμφισβήτησης, έχουν και την άλλη όψη. Γιατί ο λογαριασμός για τους σημερινούς και αυριανούς νέους εργαζόμενους έχει ήδη γραφτεί: Περιλαμβάνεται καταρχάς στο αντεργατικό νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς, της απελευθέρωσης των απολύσεων, της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης. Αποτυπώνεται στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έρχονται να ξεκόψουν κάθε προσδοκία, αφού μετατρέπουν σε «καθεστώς» ό,τι μέχρι σήμερα γίνεται «στη ζούλα» από εργοδότες, όσα μέχρι τώρα συνθέτουν τη λεγόμενη «εργοδοτική ασυδοσία».

Η κυβέρνηση λοιπόν όχι μόνο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες της νεολαίας, αλλά παίρνει μέτρα για την παραπέρα υπονόμευσή τους. Τι άλλο είναι η νομοθετική κατοχύρωση της 10ωρης δουλειάς, των απλήρωτων υπερωριών, της απελευθέρωσης των απολύσεων και της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης; Τι άλλο πέρα από εμπαιγμό είναι μέτρα όπως τα παραπάνω για τον νέο εργαζόμενο π.χ. του Επισιτισμού, που δουλεύει 9 και 10 ώρες τη μέρα, ή για τον εμποροϋπάλληλο, που είναι στο πόδι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ; Πώς να «χρυσωθεί το χάπι» της δουλειάς «ήλιο με ήλιο» για έναν νέο εργαζόμενο στην ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τον Τουρισμό, που έχει να διαλέξει ανάμεσα σε 14 διαφορετικές «ευέλικτες» συμβάσεις και τώρα θα του φέρουν και την τζάμπα υπερεργασία...

Τι σημαίνει για έναν φοιτητή που εδώ και έναν χρόνο κάνει «μάθημα» σε κλειστά πανεπιστήμια, ή έναν πρωτοετή που δεν έχει δει ακόμα αμφιθέατρο, έναν μαθητή που μετά από τα «άνοιξε - κλείσε» στα σχολεία ακούει την κυβέρνηση να υπόσχεται περισσότερη «μαθητεία», προγράμματα κατάρτισης και δωράκια στην εργοδοσία για ακόμα πιο φθηνό εργατικό δυναμικό;

Οι νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές έχουν ακόμα περισσότερους λόγους να βγουν αποφασιστικά στην πάλη, μαζί με όλη την εργατική τάξη. Γιατί οι αναλύσεις και οι στοχεύσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ, στις οποίες επισημαίνεται ότι ειδικά η νεολαία πρέπει να «αξιοποιηθεί» στην «αιχμή της αγοράς εργασίας», με «όχημα» το «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης», προκαλούν ανατριχίλα, φανερώνουν τις πραγματικές στοχεύσεις τους. Ακόμα κι αυτά που παρουσιάζονται ως «παροχές» στη νεολαία δεν είναι παρά «χτυπήματα στην πλάτη», για να καταπιεί πιο εύκολα το δυστοπικό μέλλον που της ετοιμάζουν.

Σήμερα η μεγαλοεργοδοσία και τα κόμματά της καλούν τη νέα γενιά να ζήσει ακόμα χειρότερα από τους γονείς και τους παππούδες της. Να συμβιβαστεί με μια πραγματικότητα που καμία σχέση δεν έχει με τις υπαρκτές δυνατότητες να ζει καλύτερα ο σύγχρονος εργαζόμενος. Να συμβιβαστεί με τον εφιάλτη που γεννά για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους από μια χούφτα παράσιτα.

Το σύνθημα της νεολαίας «Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε! Εμπρός για τα "Σικάγο" της γενιάς μας!» πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά στις 6 Μάη, στον μεγάλο απεργιακό εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς του 2021.